Wat er gisteren toch gebeurd is, als ik het zelf niet had meegemaakt zou ik het misschien niet eens geloven! Het begon toen Lito me even voor vijven ophaalde bij kantoor om me naar huis te brengen en we zoals gewoonlijk meteen om de hoek al in de gebruikelijke vrijdagmiddag file terecht kwamen.

Tot zover was alles normaal, maar terwijl we in de file stonden hoorde ik opeens een jong katje schreeuwen, en het leek van vlak naast de auto te komen. Nou kon dat best want we stonden op de linkerbaan pal naast de middenberm en ik dacht dat het beestje dus ergens tussen het groen zou zitten en nu zat te schreeuwen omdat het bang was om over te steken.

We gingen weer rijden en stonden ongeveer na vijftig meter weer stil, maar daar hoorde ik het katje weer! Ik vroeg Lito om even aan zijn kant te kijken of hij het katje zag want daar kwam het geluid vandaan. Ik kon me niet voorstellen dat het katje met ons was mee gerend maar Lito bevestigde dat het geluid van onder onze auto kwam, alhoewel hij het katje zelf niet kon zien.

Omdat er op dat moment weinig was wat we konden doen zonder de verkeerschaos nog groter te maken reden we door nadat het stoplicht waar we voor stonden op groen was gesprongen, maar toen we aan de overkant van het kruispunt weer stil stonden klonk van onder de auto alweer het luide gemiauw van een jong katje. Dit was het bewijs dat er op de een of andere manier een jong katje onder onze auto zat!

Omdat het rijden op zich geen problemen voor het beestje leek op te leveren reden we door totdat we de Village binnengingen en uit de verkeersdrukte waren. Lito stopte aan de kant en we keken aan de achterkant onder de auto waar het geluid vandaan leek te komen. En jawel hoor, daar zagen we achter het wiel op de dwarsbalk voor de achteras een klein en vies grijs met wit katje zitten wat onze met grote ogen zat aan te kijken. Het beestje moest onder de auto zijn gekropen toen de auto bij ons huis geparkeerd stond en moest dus helemaal met Lito zijn meegereden naar ons kantoor.

We probeerden het beestje er weg te krijgen maar toen Lito met een paraplu naar haar porde kroop ze nog verder weg en konden we haar niet meer zien. Er zat niets anders op dan door te rijden naar huis. Toen de auto daar geparkeerd stond keken we weer of we het beestje nog konden ontdekken maar er was niets meer te zien en ook niets meer te horen. We dachten dan ook dat het beestje er misschien toch vandoor was gegaan toen we wegreden na onze tussenstop.

Maar nee hoor, wat later toen Lito inmiddels al naar huis was hoorden Riet en ik vanuit de woonkamer weer het klagende gemiauw van het katje. Het was ondertussen al bijna donker dus met zaklantaarns probeerden we onder de auto te kijken. We zagen echter niks en we hadden eerlijk gezegd ook geen idee waar we moesten kijken want zo gauw we in de buurt van de auto kwamen werd het stil.

Riet kreeg een idee, ze plaatste een schoteltje met wat melk en kattenbrokjes onder de auto in de hoop daarmee het katje te lokken. Toen we even later richting het Alabang Town Center gingen wandelen om wat te gaan eten was het schoteltje echter nog steeds onaangeroerd. Toen we anderhalf uur later terug kwamen zagen we dat er een andere grijs met witte kat prinsheerlijk onder de auto bij het schoteltje zat. En we hoorden ook het gemiauw van het kleintje weer, maar nu van onder een auto die aan de overkant van de straat geparkeerd stond.

We dachten dat hiermee het verhaal wel afgelopen zou zijn maar dat bleek een misrekening. Een uurtje of wat later hoorden we weer het inmiddels bekende gemiauw en het klonk deze keer weer dichtbij. Riet en ik pakten de zaklantaarns weer om onder de auto te kijken maar het geluid kwam deze keer niet van de achterkant maar van de voorkant. Daar konden we aan de onderkant niks ontdekken dus ik deed de motorkap open om van bovenaf te kijken.

En jawel hoor, daar zat het krengetje, vlak achter de accu! Ik probeerde haar te pakken te krijgen want onder de motorkap vlak bij de grote ventilator is beslist geen veilige plaats voor een jong katje, maar ze sprong razendsnel weg naar beneden. Tegen de tijd dat ik de motorkap weer had dichtgegooid was het katje blijkbaar weer naar de overkant van de straat gesprint want het klagende gemiauw klonk nu weer van onder de auto aan de overkant.

Half en half verwachtte ik vanmorgen het beestje toch weer bij onze auto aan te treffen maar ze was verdwenen. We hebben het katje niet meer gezien of gehoord, en dat was denk ik maar goed ook want ik had aan Riet's ogen gisteravond al gezien dat als het katje er vanmorgen nog had gezeten dat we dan nu drie katten hadden gehad...