Ik heb het al vaker gezegd, de Filippino’s houden wel van een feestje, en ook op het werk hebben we regelmatig wel de een of andere viering. Vandaag was er ook weer een, deze keer alle jarigen van de eerste drie maanden van het hele bedrijf, uitgenodigd door een van de grote bazen zelf. Nou lijkt zo’n gelegenheid op zich altijd wel gezellig maar het wordt door vrijwel al mijn westerse collega’s gemeden. Dat wist ik dus niet toen ik me aanmeldde want als ik alles van te voren geweten had dan had ik me waarschijnlijk ook zoek laten raken.

Het zag er allemaal in eerste instantie helemaal niet slecht uit, een enorme tafel met allemaal lekkere dingen waar het water me van in de mond liep en gezellig babbelen met een paar Filippijnse collega’s. Alleen liep er een een of andere muts rond om de boel te organiseren en die beviel me meteen al niet. Dat zag er echt uit als iemand van “En nu allemaal gezellig meedoen, jongens!”. En ja hoor, ik had gelijk en ik kreeg daar al snel de bevestiging van.

We moesten eerst allemaal een sticker op onze borst plakken met onze naam erop. Nou is dat niet gek, want niet iedereen kent elkaar. Maar er moest zonodig een bijvoeglijk naamwoord aan worden toegevoegd wat je karakter beschreef en wat met dezelfde letter moest beginnen als je voornaam. Ja, kom zeg, de letter “W”? Wat kun je daar nou mee zonder als een idioot over te komen? Ik kreeg wel wat suggesties maar daar kon ik niks mee. “Wild”? Laat me niet lachen. “Wonderful”? Te stom voor woorden. Ik deed het uiteindelijk gewoon zonder. Tenslotte begint het Engelse woord daarvoor met de letter “W” ("Without")…

En we waren er nog niet want we kregen daarna een kaart met een zon erop en daar moest je je naam op schrijven. En daarna moest iedere kaart een rondje rond de tafel maken en iedereen moest er iets aardigs over de eigenaar op schrijven. Volslagen idioterie, aangezien ik zeker de helft van de mensen nog nooit had gezien, laat staan dat ik al een gefundeerde (en bovendien ook aardige) mening over ze had. Om aan te geven hoe idioot zoiets is, op mijn kaart had iemand “Quiet” (stil of rustig) geschreven. Ik, rustig???

En het ging zo nog een poosje door, we moesten ook nog een diepgaand gesprek voeren over de gang van zaken in het bedrijf en onze mening geven over van alles en nog wat. Na afloop kregen we dan nog wel een chocolade Paashaas, maar volgend jaar laat ik dus ook mooi zoek raken...