Dit was alweer de laatste dag van ons vier-daagse bezoek aan El Nido Miniloc. Veel hadden we voor vandaag niet gepland omdat we nog maar een halve dag hadden te besteden. Ik gebruikte de gelegenheid om vanmorgen nog een keer te gaan snorkelen, en daarbij werd voor mij bevestigd dat dit de mooiste snorkelplek was waar ik tot nu toe ben geweest. De verscheidenheid aan vissoorten, de grote horsmakrelen en de enorme scholen kleinere vissen maakten dit tot een absoluut hoogtepunt.

De rest van de ochtend was het eigenlijk lekker lui in de zon afwachten tot het twaalf uur was en dus tijd om in te pakken. Na het pakken van onze koffers en het uitchecken was er nog de lunch waarna we de tijd nog moesten zien door te komen tot het tijdstip van vertrek om half drie. Ook dat deden we weer lekker lui in de comfortabele strandstoelen dus echt een straf was dat niet.

Met de boot werden we van het eiland Miniloc naar het stadje El Nido gebracht, waarbij we zoals de gewoonte is door een groot deel van het personeel van het resort werden uitgezwaaid. Onderweg begon de lucht te betrekken, donkere wolken zorgden voor regen en het leek er dus op dat we de afgelopen dagen toch mazzel hebben gehad en precies op tijd zijn vertrokken vandaag. Het bleef overigens buiig tot we met het vliegtuig vertrokken richting Manila.

Het vliegveldje van El Nido is overigens een verhaal apart. Voordat je de "vertrekhal" in gaat die eruit ziet als het terras van een restaurantje moet je langs de security, waarbij alle tassen en koffers visueel geïnspecteerd worden. Met andere woorden, alles moet open en dan wroeten ze met een stokje door de inhoud want apparatuur om bagage te scannen is er niet. Ondertussen zijn de paspoorten en de e-tickets ingenomen om te worden gecontroleerd en tegen de tijd dat ze uitgewroet zijn in je bagage krijg je die terug met een klein houten plankje. Dat plankje is voorzien van een stoelnummer en is dus je boarding pass (staat er ook op).

Je moet voor het vertrek lopend over een zandpad naar het vliegtuig waarbij je voordat je het grotendeels onverharde platform betreedt eerst door een hek wat in Nederland het hek zou zijn van een weiland met koeien. Overigens wordt je ook hier onder het lopen weer toegezongen, net als bij aankomst, alleen was deze keer de grazende buffel er niet bij.

Dankzij een doorstart van het vliegtuig bij de landing in Manila, een trage bagage afhandeling (alles met de hand) en enorme files onderweg waren we pas tegen half acht thuis...