Expat katten...
dinsdag 21 oktober 2014
Voor degenen die dat niet weten, iemand die tijdelijk in het buitenland werkzaam is wordt een expatriate, of kortweg expat, genoemd. Het woord is afgeleid van het Latijn en betekent letterlijk “buiten het vaderland”. Een expat is niet hetzelfde als een emigrant want voor een expat is het verblijf in het buitenland tijdelijk terwijl een emigrant zich voorgoed in een ander land vestigt.
Volgens bovenstaande definitie ben ik dus een expat en is Riet een expat vrouw. Expat vrouwen hebben in het algemeen de reputatie dat ze verwend zijn en een luxe leventje leiden, maar dat gaat voornamelijk op voor die expat vrouwen die vrijwel hun hele leven in het buitenland door hebben gebracht en niet anders meer gewend zijn. Riet is daar gelukkig te nuchter voor, die kan ook slecht omgaan met zulke types.
Maar we zijn er inmiddels wel achter dat we twee echte expat katten hebben. Hoewel onze beide dames allebei als straatkat ter wereld zijn gekomen zijn ze hun eigen achtergrond al aardig vergeten. Behalve dat de dames ons als een soort veredelde portiers gebruiken om in en uit te gaan hebben ze ook een uitgesproken smaak wat eten betreft.
Na een lang selectie proces vonden we voor zowel Abby als Monster blikvoer wat de goedkeuring van de beide dames kon wegdragen. Het maakt Abby niet zozeer uit wat de inhoud van het blikje is als het maar van het goeie merk is, Monster blieft van dat merk maar één bepaalde soort en voor haar moeten we dus zelfs precies het goeie blikje in huis hebben. Het voer voor Abby is gelukkig vrijwel overal te vinden maar juist dat specifieke blikje wat Monster lust is af en toe moeilijk te krijgen, en als we dat ergens zien slaan we dan ook meteen groot in.
Afgelopen zaterdag zag Riet een ander soort voer wat volgens haar wel leek op het spul wat Monster eet. Het was veel goedkoper dan het goeie merk en ik zag de bui dus al hangen, maar Riet besloot het eens te proberen onder het motto “Niet geschoten is altijd mis”.
Ik deed dus zaterdagavond met voedertijd het nieuwe voer op Monster’s schoteltje die enthousiast aan kwam lopen, voor het schoteltje opeens inhield, voorzichtig een paar keer aan het voer rook en zich vervolgens omdraaide met een blik naar mij van “Dat vreet je zelf maar op”. Er zat niets anders op, ik deed het nieuwe voer terug in het blikje en gaf Monster haar normale menu.
De volgende ochtend probeerde Riet het nieuwe voer aan Abby kwijt te raken, maar nee hoor. Hoewel Abby normaal gesproken met eten veel weg heeft van een stofzuiger en ook zelfs Monster’s schoteltje nog gaat aflikken totdat er werkelijk geen kruimeltje meer over is weigerde ze resoluut het nieuwe voer. Ook haar ogen spraken boekdelen, “Goedkope troep”...
Voor twee van de straat geplukte zwervers hebben de dames aardig wat kapsones gekregen. Niet dat ze er zelf mee zitten hoor, wat dat aangaat zijn het echte expat vrouwen...
