Echte laatste werkdag

Vandaag zou normaal gesproken mijn eerste verlofdag zijn maar vanwege het bezoek aan het kantoor van onze contractor Wood is dit dus een extra werkdag. En het was vergeleken met mijn normale werkdagen in KAZ een makkie want het begon al met uitslapen. Ik hoefde pas om negen uur aanwezig te zijn op het kantoor van Wood in de Arenco Tower, en dat was nog geen vijf minuten lopen vanaf het hotel wat je hierboven links op de foto ziet. Het was eigenlijk niet meer dan de straat voor het hotel oversteken en nog een klein stukje doorlopen naar het Arenco Tower gebouw.

De werkdag was in feite een werkbespreking met mijn tegenhanger bij Wood over de overdracht van gegevens van Wood naar BGC en nog wat zaken die nog niet waren afgehandeld. We konden alle agendapunten naar tevredenheid afhandelen en waren dan ook om een uur of vier klaar. Na afloop ging ik met David, de IM Lead van Wood nog wat drinken in de bar van mijn hotel en daarna begon het lange wachten want ik zou pas om tien voor een ’s nachts worden opgehaald.

Ik bracht de tijd door met onder andere twee Rocky films die ik nog niet had gezien, maar ik probeerde ook nog wat te slapen. Dat lukte voor geen meter want ik had de nacht ervoor prima en lang geslapen en dan val je ’s avonds om zeven uur niet zomaar in slaap.

Nou ben ik gelukkig ondertussen wel gewend om lang te wachten, ik moet tenslotte op de heenreis naar Basrah ook ieder keer zes uur doorbrengen in de lounge op het vliegveld van Dubai dus ik kom altijd de tijd wel door.

Nog meer slecht nieuws

De vlucht naar Dubai vertrok pas om tien voor half vijf en het konvooi zou daarom om kwart voor een pas vertrekken vanuit het KAZ kamp. Ik ging dus ’s morgens gewoon op de normale tijd voor de laatste keer deze shift naar kantoor. Veel was er niet meer te doen maar ik slaagde er toch in om de tijd nog redelijk zinvol in te vullen, met als laatste activiteit een telefonische meeting met het bedrijf Exterran om tien uur.

De bedoeling was om na die meeting, die tot elf uur was gepland, terug te gaan naar het kamp om nog wat laatste spullen in te pakken en daarna nog gauw even te lunchen in het restaurant. Maar dat liep anders want mijn baas Amit die ook in de meeting zat vroeg me na afloop om nog even aan de lijn te blijven want hij moest me nog even spreken. Ik dacht dat dat zou gaan over het ontslag nemen van Sachin maar het was iets anders, Amit vertelde me dat er nog meer slecht nieuws was en dat ik het niet zou geloven, maar hij had ook ontslag genomen want hij heeft een andere baan binnen Shell gevonden.

Dit kon er ook nog wel bij, en ik moet zelfs toegeven dat dit minder onverwacht was dan het nieuws van Sachin want Amit heeft er bijna vier jaar opzitten bij BGC en de vraag is dan altijd of je nog een jaar wordt verlengd of dat je een andere nieuwe kans moet pakken als die zich voordoet. Hij heeft dus gekozen voor het laatste en vertrekt waarschijnlijk in juni. Dat wordt dus een nieuwe maat en een nieuwe baas voor mij…

Over de reis naar Dubai kan ik verder kort zijn, die was voorspoedig en om even over achten zat ik in het Radisson Blu hotel in Media City in Dubai.

Op de valreep

Vandaag is mijn laatste volle werkdag, morgen vertrek ik naar verwachting pas aan het begin van de middag uit het kamp en morgenochtend ben ik daarom ook nog op kantoor. De laatste loodjes van deze shift dus, maar ik kan nog net op de valreep weer een enorme klucht meemaken.

Afgelopen zondag is een aannemer begonnen op de eerste verdieping van ons gebouw met de aangekondigde renovatie. Daarvoor moesten verscheidene kamers leeggemaakt worden en nadat iedereen ergens anders een plekje had gevonden werden de betreffende kamers helemaal leeggehaald. Bij het slepen met het meubilair sneuvelde er overigens nogal het een en ander waaronder een paar ruiten. Alles werd aan het eind van de gang hoog opgestapeld tegen de muur en het werk ging beginnen.

Voor de mensen die uit hun kamer moesten was onze enige vergaderzaal gereserveerd zodat ze daar voorlopig kunnen zitten, maar toen ze er binnenkwamen was er ondanks nadrukkelijke navraag vooraf en diverse toezeggingen geen computerapparatuur aanwezig om mee te werken. Het kostte wat tijd om dat allemaal geïnstalleerd te krijgen, maar toen dat eenmaal gebeurd was kon er nog niet worden gewerkt want… er was niks aangesloten, er waren geen verlengsnoeren! Ook dat werd opgelost maar de mensen moesten wel zelf het gebouw door op zoek naar verlengsnoeren.

Eindelijk geregeld zou je zeggen, maar niet dus. Gisteren kwam er iemand tot de ontdekking dat er iets mis was met het contract voor de aannemer en het werk moest worden stilgelegd. De werknemers van de aannemer sleepten vervolgens alle meubilair terug in de kamers, maar deden dat willekeurig zodat overal verkeerd meubilair kwam te staan.

De mensen uit de vergaderzaal zijn vandaag weer terug naar hun werkplekken en de vergaderzaal zelf is weer leeggehaald. En de verbouwing? Nou, er zijn twee verschillende geruchten, het ene over uitstel en het andere over afstel…

Nog even iets anders, ik kreeg vandaag van iemand een plastic zakje met vruchten die ik nog nooit had gezien. Ze zijn ongeveer net zo groot als een cherrytomaat en ze smaken licht zurig, als een kruising tussen een appel en een peer. Ik dacht, Riet heeft jaren in een groothandel in groente en fruit gewerkt, die weet het vast wel maar ze wist het ook niet. Een speurtocht op het Internet leverde op dat het waarschijnlijk om de Iraakse Palmvrucht gaat maar zeker weten doe ik dat niet. Dus wie het weet mag het zeggen.

Slecht nieuws…

Vanmorgen tijdens onze wekelijkse team-teleconferentie meldde mijn baas in Dubai dat hij slecht nieuws had, mijn back-to-back Sachin heeft ontslag genomen. Dat kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel want ik wist echt helemaal van niks. Niemand eigenlijk zo bleek, en wat de reden is weet ik op dit moment nog niet, maar wat ik wel weet is dat dit inderdaad slecht nieuws is.

Sachin en ik zijn om en om vier weken “on seat”, en dat betekent dat we deze functie met z’n tweeën het hele jaar rond zonder onderbreking twaalf uur per dag vervullen. Nu wordt die continuïteit onderbroken want Sachin houdt er na zijn komende shift die aanstaande donderdag begint mee op. En dat betekent dat ik er daarna voorlopig alleen voor sta want een opvolger zal niet zo makkelijk te vinden zijn op korte termijn, als er al iemand gevonden kan worden met de juiste ervaring in dit toch wel specialistische werk.

Ik was al bijna klaar met het schrijven van mijn verslag voor Sachin waar hij aanstaande donderdag mee aan de slag kan maar dat krijgt nu natuurlijk een heel andere context. Dingen die we samen aan het plannen waren voor de langere termijn moeten nu worden herzien om te kijken of ze nog realiseerbaar zijn, of dat ik de planning moet gaan aanpassen. En wat er gaat gebeuren na Sachin’s vertrek weet ik natuurlijk nog niet aangezien het nieuws ook bij mijn baas pas net bekend is. Het houdt voorlopig voor de komende maanden waarschijnlijk in dat er in de vier weken dat ik thuis ben niemand hier zal zitten. Wat dat betekent voor het werk en het team is nu nog onduidelijk, feit is dat onze Irakese teamleden weinig zullen kunnen uitvoeren als Sachin of ik er niet zijn.

Het is gelukkig allemaal niet van invloed op mijn terugkeer naar huis deze week, en ook de vier weken erna zijn ingevuld omdat Sachin die shift nog doet, maar ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als ik terug kom eind maart. Dat wordt afwachten, ik hoor het tegen die tijd wel.

Dichte mist

Nog maar een paar werkdagen deze shift, en nog steeds vliegt de tijd. Dit in tegenstelling tot alle vorige keren toen de eerste weken weliswaar ook snel voorbij gingen maar de laatste week veel langzamer leek te gaan. Dat is dus nu niet het geval, nog maar een paar dagen te gaan en nog steeds zijn de dagen zo om. Het komt waarschijnlijk doordat ik het behoorlijk druk heb gehad deze shift, of misschien begin ik er gewoon aan te wennen.

Ik had al gezegd dat het onwaarschijnlijk is dat demonstraties roet in het eten gaan gooien bij mijn vertrek deze week maar er is nog iets anders om in de gaten te houden en dat is het weer. Daar werd ik vanmorgen weer aan herinnerd toen ik buiten kwam want er hing een dichte mist, zo dicht dat het zicht op sommige plekken minder dan vijftig meter was.

Mist kan heel vervelend zijn voor het vliegverkeer hier, net als regen en ander weer waarbij het zicht verminderd want het vliegveld van Basrah heeft geen apparatuur om vliegtuigen “blind” te kunnen laten landen. En het is al een paar keer gebeurd dat een binnenkomende vlucht moest omkeren daardoor.

Gelukkig viel het vandaag allemaal mee, de mist loste in de loop van de ochtend vanzelf op, en Iraakse collega’s die binnenkwamen waren zelfs verbaasd want in Basrah was het volkomen helder zeiden ze. Hoe dan ook, het weerbericht laat voorlopig zien dat er ook wat het weer betreft niks is om me zorgen over te maken. Zonnig, soms bewolkt, maar geen regen in de komende dagen.

Totale offday…

Vandaag was de eerste dag van de derde week van mijn hardloop-training en ik had er best wel zin in. De eerste twee weken gingen best soepel met per week afwisselend een duurloop van veertig minuten en een interval training. Afgelopen woensdagavond heb ik een intervaltraining gedaan van veertig minuten en die ging zo lekker dat ik in de laatste drie intervals zelfs nog kon versnellen. Voor vanavond stond er een run van vijfenveertig minuten op het programma met gematigd tempo, een makkie dacht ik dus maar het liep even anders want ik had echt een totale offday! 

Zoals altijd voelde ik mijn benen wel aan het begin, maar normaal gesproken gaat dat na een paar minuten vanzelf over als ik in mijn ritme kom. Dat lukte vandaag alleen totaal niet, het bleef moeizaam gaan en ik had nog niet eens tien minuten gelopen toen ik al dacht aan stoppen want mijn benen bleven als lood aanvoelen. Variatie in mijn tempo hielp ook niks, het ging gewoon voor geen meter. Toch ben ik nog op wilskracht (of eigenwijzigheid als je het zo wilt noemen) nog doorgegaan tot ik er na bijna een half uur vier kilometer op had zitten. Even dacht ik nog aan stug doorgaan maar het zat er vandaag gewoon niet in dus ben ik maar gestopt.

Ik heb bij het eten maar een flink toetje genomen als compensatie, ik vond dat ik dat wel verdiend had. En hier nog een paar foto’s die ik vanmorgen heb gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor:

Gewijzigde wandelroute

Vorige week veranderde er plotseling iets aan de wandelroute van het kamp naar het fabrieksterrein. Bij het verlaten van het kamp liepen we tot nu toe altijd over het parkeerterrein van de beveiligingsdienst waar de gepantserde bussen en jeeps staan waar achteraan een poort in het hek is. Achter het hek liepen we dan om het gebouw van de beveiliging heen waarna we aan de achterkant het gebouw binnen gingen. Daar is een gang met halverwege een beveiligd draaihek waar we met onze pas doorheen moeten. Aan de andere kant buiten begint dan het pad door een opening in de muur waardoor we het kamp verlaten.

Omdat er met name ’s morgens altijd veel activiteit is op het parkeerterrein, beveiligers die met wapenkisten lopen en auto’s en bussen die vertrekken, is besloten dat het veiliger is als wij wandelaars voortaan niet meer over dat terrein lopen. Er is een andere mogelijkheid gemaakt om achter het beveiligingsgebouw te komen, er is simpelweg een stuk uit de omheining gehaald en met een kleine omleiding kunnen we nu daarlangs in plaats van over het parkeerterrein.

Het was blijkbaar niet meteen voor iedereen duidelijk, daarom is er nu een officiële mededeling uitgegaan. En er is een bord geplaatst wat niks aan duidelijkheid te wensen overlaat…

Buurtwinkeltje

Hoewel het vlak naast ons gebouw is gelegen ben ik er nog nooit binnen geweest: het “buurtwinkeltje” op het fabrieksterrein. Het schijnt een soort van supermarktje te zijn (maar dan wel heel klein) en tussen de middag is het ook een soort van snackbar. Ik zie dan tenminste altijd groepjes fabriekspersoneel voor het winkeltje staan en de shoarma schijnt heel best te eten te zijn. Misschien moet ik het toch maar eens proberen.

Het winkeltje zelf zou in Nederland na een bezoek van de Keuringsdienst van Waren zeker weten meteen gesloten worden, en waarschijnlijk zou de gemeente ook een bord “Onbewoonbaar verklaard” op de muur spijkeren. Het is eigenlijk niet meer dan een betonnen omhulsel met wat wrakke ramen en deuren, maar wat de kroon spant is het dak. Ik zag het laatst vanaf onze bovenverdieping, het lijkt erop alsof het bestaat uit ijzeren golfplaten die erop zijn gelegd en die op zijn plaats worden gehouden met stenen, zoals je op deze foto kunt zien:

Situatie in Basrah

Iedere dag krijgen we een mailtje van het beveiligingsteam met daarin een opsomming van de incidenten in en rond Basrah van de vorige dag. Dat lijstje bevat normaal gesproken vier tot zes items met de kanttekening dat “gewone” criminaliteit waarbij geen slachtoffers zijn gevallen (drugshandel, berovingen, aanrandingen, fraude, omkoping en bedreigingen) in een enkel item worden samengevat. De overige incidenten zijn zware criminaliteit waarbij wapens zijn gebruikt (en meestal slachtoffers zijn gevallen), stammenconflicten, ontvoeringen en demonstraties.

Met name die laatste categorie is voor ons van belang omdat er de afgelopen jaren verscheidene grote demonstraties zijn geweest die uit de hand dreigden te lopen en die ook effect hadden op ons als werknemers. Er werd soms gedemonstreerd rond het fabrieksterrein maar er zijn ook demonstraties geweest rond de luchthaven, die legden het vliegverkeer plat of ze waren zodanig bedreigend dat er geen mensen naar de luchthaven vervoerd konden worden. En met name dat laatste is natuurlijk heel erg vervelend als je na vier weken op het punt staat om naar huis te gaan.

Vandaar dat ik nu met iets meer dan een week te gaan het mailtje van de beveiliging aandachtiger lees dan normaal. Er is gelukkig tot op heden nog niks aan de hand, er zijn wel iedere dag demonstraties maar het gaat daarbij om kleine groepen mensen die demonstreren voor hogere lonen of vaste arbeidscontracten. Het is allemaal kleinschalig met groepen van hooguit honderd demonstranten, en alle demonstraties zijn in de stad zelf en dus niet echt verontrustend voor ons.

Het schijnt dat het op dit moment rustig is vanwege de tijd van het jaar. Als het straks heter gaat worden en de airco’s weer aangaan dan komen de problemen met het elektriciteitsnet weer aan het licht. Dan raken de gemoederen weer oververhit, steken alle andere problemen de kop weer op (want er is nog steeds niks opgelost) en de verwachting is dat het dan weer los gaat.

Maar goed, dat is pas over een maandje of wat, nu is het zoals gezegd redelijk rustig. Effe houden nog zo…

“Single Digits”

Er was vanmorgen een discussie aan het ontbijt over het onderwerp “Single Digits”. Als je nog maar negen dagen te gaan hebt dan ben je uit de dubbele cijfers en zit je zoals wij dat noemen in de “Single Digits”, oftewel enkele cijfers. Alleen was vanmorgen de vraag: telt je vertrekdag nou ook nog mee in de telling of niet.

Het toeval wil dat ik volgende week woensdag samen met mijn maten Ian en Haider vertrek. Normaal zijn ze altijd een dag eerder dan ik maar omdat ik nu zelf een dag eerder vertrek vanwege een kort zakenbezoek in Dubai zit ik op hetzelfde aftel-schema. Haider en Ian waren het erover eens, vandaag gingen voor ons de “Single Digits” in. Ik was het daar niet mee eens want onze vlucht naar Dubai vertrekt pas om half vijf ’s middags, wat inhoudt dat we ’s morgens nog gewoon naar kantoor gaan en daarom telt voor mij de woensdag ook nog als werkdag mee.

Riet zou waarschijnlijk zeggen dat ik het weer eens van de pessimistische kant bekijk, en misschien heeft ze wel gelijk. Het maakt hoe dan ook op het moment dat ik dit schrijf niet meer uit want deze werkdag zit er inmiddels al op en dat betekent dat morgen de “Single Digits” gelden: ik mag officieel gaan aftellen…

Verder heb ik vanmiddag een gesprek gehad met onze grote baas, de baas van de baas van mijn baas oftewel het hoofd van de afdeling Financiën waartoe om de een of andere reden (historisch gegroeid schijnt) de IT afdeling ook behoort. Het gesprek was onderdeel van de serie gesprekken die de baas met al zijn medewerkers wil voeren over hoe het gaat met het werk en wat de verwachtingen zijn. Het werd al met al eigenlijk best een leuk gesprek, zeker toen hij opmerkte dat ik er in positieve zin niet uitzag als iemand die volgende maand 63 wordt…

Zoetigheid

We hebben sinds een paar weken een vrouwelijke collega op de kamer en dat merkte ik meteen toen ik terugkwam van mijn laatste verlof. De kamer ziet er netter uit, er is opgeruimd en staan op diverse plekken nu kleine bloempotjes met kunstplantjes. Zelfs onze Irakese baas vond blijkbaar dat hij nu niet kon achterblijven met al die orde en netheid en heeft de stapel prullaria op het kastje achter zich opgeruimd en in een lade van een kast gekiept. Het geeft het geheel toch wel een beter aanzien. 

En dat was eigenlijk wel nodig ook want zoals ik al eens heb verteld zitten we in een gebouw waar in Nederland nog geen daklozen zouden worden gehuisvest zonder eerst een beetje opknappen.

En we hebben goed nieuws gehad, een groot deel van de plannen die waren ingediend voor een hoognodige renovatie zijn goedgekeurd. Weliswaar wordt het veelal opknapwerk in plaats van de grondige renovatie waarop we hadden gehoopt maar we zijn met alles blij.

Op de foto hier rechts zie je een paar voorbeelden van hoe ons kantoor er van binnen uitziet.

Een vrouw op de afdeling heeft overigens nog meer voordelen want er worden nu met regelmaat Irakese lekkernijen rondgedeeld.

Ik weet nooit precies wat het is maar het is verschrikkelijk zoet en ontzettend lekker. Het schijnen allemaal Irakese specialiteiten te zijn en ik ben er allang achter dat de Irakezen enorme zoetekauwen zijn

Er wordt bij al die hapjes waarschuwend verteld dat het erg zoet is en waarschijnlijk niet zo goed voor je gezondheid maar dat moet voor een keertje maar niet uitmaken. Het is maar goed dat ik veel tijd in de sportzaal doorbreng…

Botsing

De verkeersveiligheid op het fabrieksterrein is regelmatig in de aandacht. Er is best veel verkeer op de wegen op en rond de fabriek: de pendelbussen, vrachtverkeer, mini-van’s voor personentransport en er karren ook nogal wat pickup’s van het bedrijf rond. Er geldt overal een maximum snelheid van twintig kilometer per uur en daar houdt iedereen zich toch wel aan want als blijkt dat je te hard hebt gereden zijn de consequenties niet mals en zeker niet als je bij een ongeval betrokken bent.

Pas geleden is er op de lange rechte weg langs de fabriek nog een van die mini-van’s tegen een lantaarnpaal gebotst. De paal lag half om en er was verder alleen materiële schade, maar de vraag was hoe het busje op een kaarsrechte weg zodanig opzij kon zwalken dat er een lantaarnpaal werd omgereden. En erger nog, er hadden ook best persoonlijke ongelukken kunnen gebeuren want die lantaarnpaal staat op de strook tussen de weg en het hek waarover personeel (ik ook) heen en weer naar het kamp lopen. De vermoedens zijn dat gebruik van een mobieltje weleens de oorzaak zou kunnen zijn en er is dan ook een onderzoek gaande.

Vanmiddag kwam een van mijn collega’s me roepen, er was een ongeluk gebeurd vlak voor de deur zei hij. Ik liep mee en inderdaad, twee pickup’s waren tegen elkaar gebotst op het kruispunt voor ons gebouw. Het was niet hard gegaan en er was alleen blikschade maar ook hier was de vraag, “Hoe krijg je het voor elkaar?”. Het is notabene weekend, het is juist vandaag hartstikke rustig, en dan toch nog kans zien om op elkaar te knallen. Het schijnt dat ze allebei toeterden en te laat tot de ontdekking kwamen dat geen van beide van plan was te stoppen…

Stormachtig

Het was vandaag een wel heel merkwaardige dag wat het weer betreft. De wind is de laatste dagen net een metronoom, de hoek waaruit die waait draait voortdurend tussen noord en zuid heen en weer. We hebben ook de afgelopen twee dagen weer wat regen gehad al was dat hoofdzakelijk ’s nachts en was het overdag beperkt tot een paar spetters (waar ikzelf overigens helemaal niets van heb gemerkt). Maar vandaag was het echt stormachtig, en dan bedoel ik zo’n harde wind dat je er tegenin kunt leunen, zeg maar zoals een echte Kattekse zuid-wester.

Als dit tijdens een droge periode was gebeurd dan was het waarschijnlijk een echte zandstorm geweest, maar deze keer viel dat mee omdat er nog regen was gevallen en het zand daardoor nog vochtig was. Het wandelen viel vanmorgen nog wel mee omdat de wind eigenlijk pas in de loop van de ochtend aantrok, maar tussen de middag werden we zowat de hekken in geblazen. Dat was overigens voor al het zwerfvuil op het fabrieksterrein wel het geval, dat werd echt tegen het hek aan de overkant van de weg langs de fabriek geblazen.

Die regen van de laatste weken heeft trouwens wel een aardig neveneffect, er beginnen zelfs in de woestijn spontaan dingen te groeien. We zien onderweg bij alle poten van het hek en onderaan de lantaarnpalen het onkruid opschieten en daar komen zelfs hier en daar bloemetjes aan. En dat geeft deze anders zo naargeestige omgeving tot een beetje een fleurig tintje.

Fitness na het werk

Sinds mijn vorige shift ben ik begonnen met een routine van drie dagen sporten en dan een dag rust, in plaats van twee dagen sporten en dan een dag rust. Dat ben ik enerzijds gaan doen omdat ik wat meer wilde sporten en anderzijds omdat ik hier per sessie korter sport dan wanneer ik thuis naar de fitness ga. Dat heeft simpelweg te maken met het feit dat ik eerst wil sporten en dan eten (andersom is nou eenmaal niet gezond) en dat het restaurant maar tot acht uur open is. En ja, als je dan om over zessen van je werk komt dan is de tijd beperkt, en het alternatief om dan maar eten te halen voor sluitingstijd en dat op je kamer op te kanen vind ik niet gezellig.

Er zijn mensen die ’s morgens extra vroeg opstaan om voor het werk te gaan sporten. Dat gaat me toch een stapje te ver, daar heb ik echt geen zin in. Ik zie regelmatig hardlopers buiten in het kamp als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt en op zich is het wel te begrijpen, op dat tijdstip is zelfs in de zomer de temperatuur het laagst en dus aangenamer voor de hardlopers. Ik loop liever binnen op de loopband, dan ben ik helemaal niet van het weer afhankelijk want daar is airco. En wat de zwemmers betreft, zeker deze tijd van het jaar laat ik het zwembad voor wat het is want ik associeer zwemmen met een overdekt verwarmd binnenbad of anders met een tropisch strand…

Op dit moment probeer ik in die drie dagen sporten af te wisselen door een avond hard te lopen, dan een dag cross-trainer en beenoefeningen met gewichten, en de derde dag doe ik krachtoefeningen voor het bovenlichaam. Wat betreft dat hardlopen, ik ben van de week begonnen met een trainingsschema van twaalf weken met als doel tien kilometer te kunnen hardlopen. Normaal gesproken loop ik tussen de vier en de zes kilometer maar ik wil een stapje hogerop.

Op de foto hieronder zie je het cardio-gedeelte van onze pas verbouwde fitness-ruimte:

Langer licht

Hoewel het verschil niet zo groot is als in Nederland zijn de dagen in de zomer ook merkbaar langer dan in de winter. Toen ik vorig jaar in mei voor het eerst aankwam was het al zomer, de dag was al aangebroken als ik naar kantoor ging en er was ook nog daglicht als ik naar het kamp terugging aan het eind van de middag. Vanaf mijn shift in december was dat niet meer het geval, het was zowel ’s morgens als ’s avonds al donker.

Op dit moment is het zo’n beetje net op het kantelpunt. Het is nog net donker als ik mijn wandeling naar kantoor begin en als ik aankom begint het net licht te worden, en ’s avonds is het nog net licht als ik terug wandel naar het kamp. De volgende twee foto’s laten dat mooi zien, de eerste is van ’s morgens vroeg:

De tweede foto is gemaakt op de terugweg naar het kamp op de hoek van de weg naar het kamp. Links de weg naar het kamp, rechts de weg naar het terrein waar de kantoorgebouwen zijn. Je ziet nog net de radiomast erbovenuit steken, ons kantoor ligt daar vlak naast:

Weer koud

De afgelopen dagen zat de wind in de zuidhoek, en zoals gezegd betekent dat aanvoer van vochtige lucht. We hebben dan ook de nodige regen gehad, met name ’s nachts, maar daar stond tegenover dat er minder wind was en de temperaturen waren een stuk aangenamer dan de dagen daarvoor. Overdag was het de laatste twee dagen wel droog maar omdat het overwegend bewolkt was hebben we de zon niet of nauwelijks gezien.

Gisteren was aan het eind van de middag al te zien dat de wind aan het draaien was. Dat is altijd makkelijk te constateren want we hoeven alleen maar te kijken naar de enorme fakkels op de hoge pijpen waarmee overtollige olieresten worden afgefakkeld. Vanmorgen werd meteen toen ik naar buiten kwam al duidelijk dat het weer een stuk kouder was. En dat was niet alleen vanwege de lage temperatuur maar ook doordat er weer meer wind stond.

De wandeling naar kantoor was daarom weer een kouwe klus, en zelfs tussen de middag was het vervelend fris door de stevige kouwe wind. En het ziet er niet naar uit dat dat veel gaat veranderen als ik het weerbericht voor de komende week bekijk. Alleen de donderdag geeft weer een bewolkte dag aan, en je ziet dan ook meteen dat die bewolking ervoor zorgt dat het ’s nachts een stuk minder hard afkoelt.

Aan het plaatje kunnen jullie mooi zien dat het hier in de woestijn dus ook niet het hele jaar bakoven-temperaturen zijn. Nou ja, in ieder geval is de zon weer terug…

Hoog bezoek

Gisteren kregen we allemaal een mailtje met daarin de mededeling dat we vandaag voor de lunch geen gebruik zouden kunnen maken van het restaurant in het kamp. Er zou namelijk “hoog bezoek” komen, wie werd niet vermeld, maar het restaurant zou voor ons niet toegankelijk zijn tussen de middag. Als alternatief was er gelegenheid om gisteravond bij het diner eten mee te nemen voor de lunch als je perse rijst, vlees en groente wilde hebben, en anders kon je vanmorgen van een buffet brood en beleg meenemen.

Ik besloot voor optie twee te gaan en vanmorgen wandelde ik dus naar het kamp met behalve mijn gebruikelijke rugzak ook een plastic tas met daarin een doos van piepschuim, bevattende mijn lunch bestaande uit twee broodjes met beleg, een appel en een ei, een bekertje yoghurt en plastic bestek.

Behalve de overlast bezorgde dat “hoge bezoek” dus met al dat extra plastic en piepschuim ook nog eens voor een flinke aanslag op het milieu, maar dat terzijde.

Omdat ik nu dus mijn lunch gewoon achter mijn bureau heb opgegeten ben ik de hele dag het kantoor niet uit geweest en ik heb van het hele circus verder weinig meegekregen behalve wat ik later van collega’s hoorde. En een circus was het geweest blijkbaar.

Een paar van mijn collega’s die geen zin hadden om de hele dag op kantoor te zitten hadden hun lunchpakket naar hun kamer meegenomen, met de bedoeling tussen de middag naar het kamp te wandelen en dan op hun kamer hun lunch op te eten. Die kwamen van een kouwe kermis thuis want ze werden zelfs het kamp niet binnengelaten, bij het draaihek werden ze geweigerd door gewapende bewakers.

Het “hoge bezoek” bleek namelijk de Minister van Olie te zijn en hij had een groot gezelschap en de nodige militaire bewaking meegenomen. Het kamp stond dan ook vol met een grote hoeveelheid gepantserde Toyota Landcruisers en een aantal militaire voertuigen voorzien van grote mitrailleurs. Het hele gezelschap schijnt ook nog het fabrieksterrein op geweest te zijn voor een rondleiding door de fabriek.

De Minister is de man die loopt te wijzen, met links naast hem (met de rode stropdas) onze Managing Director.

En dan te bedenken dat onze Nederlandse Minister-President naar zijn werk gaat op de fiets, op zijn eentje…

Miserabele dag

Het was keurig voorspeld dus het was geen verrassing dat het gisteravond begon te regenen, eigenlijk net zo’n beetje toen ik na het avondeten het restaurant uitkwam. Vanmorgen regende het ook en zo te zien was er vannacht het nodige gevallen want het kamp stond zo ongeveer blank. Toen ik naar het restaurant liep voor mijn ontbijt viel het wel mee en ik dacht nog, als het niet erger wordt ga ik gewoon lopen naar kantoor want ik heb tenslotte niet voor niets een regenjack. Maar toen ik na het ontbijt naar buiten kwam viel het toch tegen, het was een stuk harder gaan regenen en ik maakte dus maar een sprintje naar de bus die op het punt van vertrekken stond.

Aangekomen op kantoor was ik zoals gewoonlijk de eerste en bij binnenkomst schakelde ik in de hal de verlichting aan. Ik deed hetzelfde in de kantoorruimte waar ik zit en begon met het opstarten van mijn laptop. Op dat moment hoorde ik een luide klik en alle elektrische apparaten en de verlichting sprongen uit, behalve mijn beeldscherm en mijn laptop. Blijkbaar was de hoofdschakelaar omgeslagen (beeldscherm en laptop zitten blijkbaar op een speciale groep) en dat had vast en zeker te maken met de regen.

Zoiets gebeurt hier vaak, de elektriciteit is nou eenmaal niet zo secuur en afgeschermd aangelegd als wij in Nederland gewend zijn en dat levert bij regen weleens problemen op.

Dat was in ons huis toen we in Manila woonden ook zo, bij fikse regen viel er van alles uit en op zich was dit dus geen ongewoon verschijnsel. Het bleek een schakelaar in de meterkast te zijn die ervoor zorgde dat de hoofdschakelaar uit was gesprongen, iets waar we achter kwamen door stomweg alle schakelaars een voor een te proberen.

Het bleef vandaag buiig, winderig, grijs en tamelijk koud, wat weer betreft met grote voorsprong de meest miserabele dag die ik tot nu toe hier heb meegemaakt.

PPE

Ik zal in de toekomst waarschijnlijk de nodige bezoekjes gaan afleggen aan andere sites en daarvoor heb ik PPE nodig. Deze afkorting staat voor Personal Protective Equipment en dat betekent zoveel als persoonlijke beschermende uitrusting. Dat houdt onder andere in een overall, een helm, een veiligheidsbril, speciale schoenen en meer van dat soort dingen. Vroeger heette dat gewoon werkkleding maar die term is nu niet meer toereikend omdat het niet alleen meer om kleding gaat maar ook om de eisen die eraan worden gesteld.

Ik moet dus het een en ander gaan bestellen van een lijst met alles wat er voor beschikbaar is en na goedkeuring de spullen gaan ophalen bij het centrale magazijn hier op het terrein. En dan maar hopen dat alles wat er nodig is ook voorradig is, en nog in mijn maat ook, want anders heb ik pech gehad en moet ik wachten tot de voorraad is aangevuld. Die maten zijn trouwens nogal een probleem want er zijn net als vroeger in het Nederlandse leger eigenlijk maar twee maten, “te groot” en “te klein”.

Zo had ik voor de maat van de overall XL aangekruist, en dat is eigenlijk voor mijn gevoel al een maat te groot, maar dat lijkt niet de juiste maat te zijn. Een collega die net zo lang is als ik heeft namelijk een 4XL, en dan met name voor de lengte. In de breedte past hij er wel twee keer in en ik zeker drie keer. Neem je een kleinere maat dan wordt niet alleen de omvang minder maar ook de lengte, dus dat gaat niet werken. Ik moet dus eerst maar eens verder rondvragen voordat ik ga bestellen.

De werkkleding is overigens heel populair bij het Irakese personeel, alleen raken ze het nogal vaak “kwijt”. Iedereen weet waar die “zoekgeraakte” kleding blijft want het is een publiek geheim dat je op iedere markt in Basrah die bedrijfskleding kunt kopen, en het is gewild ook vanwege de goeie kwaliteit. Er is zelfs op de luchthaven van Basrah grondpersoneel gesignaleerd wat rondloopt in overalls en jassen van de Basrah Gas Company…

Cadeautjes

Het is al weer een paar maanden geleden dat het vijf-jarig bestaan van het bedrijf is gevierd maar er gingen toentertijd geruchten dat al het personeel een cadeau zou krijgen ter gelegenheid van dit jubileum. Er was zelfs sprake van een horloge, maar in hoeverre dat serieus was is niet duidelijk geworden, feit is wel dat er geen cadeau kwam en iedereen was het zowat al vergeten. Van uitstel komt tenslotte afstel, nietwaar.

Tot vandaag, want er werden alsnog cadeautjes uitgedeeld. Niet het verwachte horloge maar een tas met daarin de gebruikelijke saaie snuisterijen: een T-shirt, een baseball-pet, een notitieblok en een mok, en allemaal uiteraard voorzien van een bedrijfslogo met een aanduiding van het vijf-jarig jubileum. Blijkbaar was de fantasie met het niet doorgaan van het horloge meteen uitgeput en is er gekozen voor de makkelijkste weg, of misschien was het weer eens vanwege het beschikbare budget.

Hoe dan ook, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken zeggen ze, en het zijn spulletjes die altijd wel van pas komen. Het notitieblok is tenminste al geclaimd door Riet want die heeft er toevallig een nodig. Het T-shirt en de mok kan ik zelf wel gebruiken, dus als er nog iemand een boodschappentas of een pet nodig heeft…

Quarantaine

Nee, er is behalve een kleine verkoudheid met mij niks aan de hand maar mocht dat toch zo zijn dan is er medische zorg beschikbaar in het KAZ kamp want er is een kleine kliniek met een eigen ambulance. Ik ben denk ik een van de weinige mensen in het kamp die de kliniek nog niet van binnen heeft gezien. Iedereen onder de zestig, en dat zullen toch wel de meesten zijn, moet iedere drie maanden bloed af laten nemen om getest te worden op HIV en andere enge ziektes en dat gebeurt uiteraard in de kliniek. Ik hoef dat dus niet, maar laten we het er maar op houden dat het een goed teken is dat ik de kliniek nog niet heb bezocht.

Er worden trouwens in geval van ziekte geen halve maatregelen genomen hier, met name als het gaat om iets wat eventueel besmettelijk kan zijn. En dat hoeft niet eens iets ernstigs te zijn. Het is al twee van mijn maten overkomen dat ze dagenlang op hun kamer in quarantaine hebben gezeten met een simpele ooginfectie. Ze hadden allebei toevallig onafhankelijk van elkaar dezelfde aandoening, een ooginfectie die weliswaar niet ernstig maar wel heel besmettelijk was.

Ze moesten van de dokter op hun kamer blijven en mochten er onder geen voorwaarde uit. Er werd een brief op de deur geplakt dat niemand zonder beschermende maatregelen hun kamer binnen mocht komen. Ze konden doorgeven wat ze wilden eten, dat werd dan gebracht maar op een stoel buiten de kamer neergezet waar ze het zelf moesten pakken. Ze kregen alleen plastic bestek, hun was werd apart gedaan en ook als hun beddengoed werd verschoond (door personeel met beschermende kleding, monddoekjes en handschoenen aan) werden de gebruikte lakens en slopen apart gewassen.

En dat allemaal om te voorkomen dat er hier een epidemie zou uitbreken, want als veel personeel daarom niet aan het werk kan dan kan zelfs zoiets als een oogontsteking een behoorlijke productieverstoring veroorzaken…

Sleutel kwijt…

Het leek vandaag een rustige dag te worden. Een van mijn Irakese medewerkers had me gisteren al laten weten dat hij vandaag niet zou komen en de andere stuurde vanmorgen een sms-je met dezelfde mededeling. Kon ik op mijn gemak eens het een en ander gaan afhandelen want er lag nogal wat administratief werk wat ik nog moest doen. Met name toen de rest van de wel aanwezige Irakezen om twee uur naar huis was gegaan kon ik lekker relaxed het nodige werk doen terwijl ik naar Greta Van Fleet luisterde op de koptelefoon.

Na het werk wandelde ik terug naar het kamp met de bedoeling snel om te kleden en een paar kilometer te gaan hardlopen in de sportzaal, maar dat liep wat vertraging op. Toen ik voor de deur stond kwam ik namelijk tot ontdekking dat ik mijn sleutel kwijt was. Al mijn zakken nagezocht, mijn rugzak doorgespit, niks te vinden en daar snapte ik op dat moment effe niks van.

Ik liep snel naar de receptie om een reserve-sleutel te vragen en die was er gelukkig, zij het dat het wel de enige nog was dus of ik er zuinig op wilde zijn en liefst de oorspronkelijke sleutel kon gaan zoeken. Nou vermoedde ik wel hoe ik mijn sleutel was kwijtgeraakt, waarschijnlijk was die bij mijn vertrek vanmorgen uit mijn zak gevallen in de gauw voor mijn kamer of anders in het restaurant waar ik mijn jas had uitgedaan. Ik had dus wel een hoopje dat iemand de sleutel zou vinden en naar de receptie brengen.

En jawel, toen ik mijn deur wilde opendoen met de sleutel bleek dat die helemaal niet op slot zat. En op het bureau in mijn kamer lag, inderdaad, mijn sleutel. Iemand had hem dus gevonden, hoogstwaarschijnlijk dus toch in de gang, en die op mijn bureau gelegd. Ik weet namelijk absoluut zeker dat ik wel degelijk mijn kamer op slot had gedaan, en als ik op mijn kamer ben zit de sleutel altijd in het slot en ligt nooit op mijn bureau.

Hoe dan ook, deze gaat in het rijtje van “vliegtuig gemist” en “pas vergeten”…

Nieuw visum

De wind waait nog steeds uit het noorden en dat betekent dat het ’s morgens vroeg bitter koud is. Hoewel de werkelijke temperatuur een graad of zeven was de gevoelstemperatuur vanmorgen door de straffe wind een graad of vier. Het was dan ook voor het eerst dat ik de capuchon van mijn regenjack opzette om mijn oren te beschermen tegen de kou, en onderweg naar kantoor lopend bedacht ik me dat ik mijn moeder toch maar moest vragen om een extra ijsmuts te breien…

Ik kreeg vanmorgen het mailtje van het visum-team dat mijn paspoort gereed lag om op te halen, inclusief mijn nieuwe visum voor een jaar. Ik ben daar heel blij mee want het betekent dat ik weer een poos van dat hele gedoe verlost ben. Na het werk heb ik mijn paspoort opgehaald en zag tot mijn grote tevredenheid dat het nieuwe visum geldig is tot 3 februari volgend jaar. Dat lijkt misschien logisch gezien het feit dat het visum afgelopen zondag (3 februari) is uitgegeven, maar dat is niet altijd zo. 

Die brief om een visum aan te vragen waar ik het gisteren over had is drie maanden geldig, en dat betekent dat je binnen drie maanden bij aankomst in Irak op de luchthaven een visum moet aanvragen. Het visum wat je daar krijgt is echter alleen geldig om het land binnen te komen en is geldig vanaf de datum waarop die visum-brief is afgegeven. Dat betekent dat er al de nodige tijd versteken kan zijn van het jaar dat je visum geldig is. Mijn brief was vorig jaar gedateerd 4 april 2018, en op de luchthaven werd de ingangsdatum van mijn visum dus bepaald op 4 april 2019 terwijl het al 23 mei was, dat scheelde dus bijna twee maanden geldigheid. 

Als we in het KAZ kamp aankomen moeten we zo snel mogelijk ons paspoort inleveren bij het visum-team om het om te laten zetten naar een Multi Entry Exit Visa (of kortweg MEEV), wat je ook toestaat het land weer te verlaten. En de geldigheid van dat MEEV is hetzelfde als van het visum wat je op de luchthaven krijgt en weer niet de ddatum van uitgifte. Dat bleek met mijn nieuwe visum dus niet het geval te zijn, deze keer hebben ze dus wel gewoon de datum aangehouden waarop het visum is uitgegeven en niet de datum van die brief want dat was ergens midden december geweest. Mijn nieuwe visum is dus wel een heel jaar geldig in tegenstelling tot mijn vorige.

Het is mogelijk om je MEEV één keer te laten verlengen, en omdat dat gedaan kon worden door het visum-team hier in het kamp was het deze keer een makkie. Volgend jaar ben ik weer de pineut want dan zal ik de hele procedure op de luchthaven weer moeten volgen. Maar dat zien we dan wel weer.

Veranderingen

Als ik in het KAZ kamp aankom dan kijk ik altijd even rond om te kijken wat er zoal is veranderd, en meestal is dat vrijwel niks want wat zou er moeten veranderen. Het enige is dat er een nieuw betonnen platform is gebouwd voor een paar grote schotelantennes maar dat was drie maanden geleden al klaar en dat is dus niks nieuws.

De enige verandering is niet meteen zichtbaar, dat is de inrichting van de fitness-ruimte. We hebben natuurlijk al sinds een paar maanden een grotere fitness-ruimte maar er was blijkbaar ook de nodige nieuwe apparatuur besteld en die is nu geplaatst. Blij ben ik er niet mee want een paar van de apparaten van mijn persoonlijke fitness-rondje zijn verdwenen en vervangen door apparaten met totaal andere functies. Er is nu nog meer voor de echte spierbundels en dus minder voor de meer “gewone” fitnessers zoals ik.

Niet echt een verbetering voor mij dis, want ik ben niet van plan om nu ook maar te gaan gewichtheffen of aan rekken hangen om mezelf omhoog te sjorren. Ik moet dus een andere routine gaan verzinnen en ik denk dat ik maar meer ga zwemmen. Dat wil zeggen, als de temperaturen een beetje omhoog gaan want hoewel het zwembad verwarmd is lijkt het me op dit moment nog steeds een kouwe klus. Ik associeer zwemmen nog steeds met een verwarmd binnenbad of met tropische temperaturen…

Ook op het fabrieksterrein is er weinig veranderd maar dat is in feite slecht nieuws. De verbeteringen aan ons gebouw zijn nog niet eens begonnen en ik heb inmiddels gehoord dat de plannen daarvoor misschien wel helemaal worden afgeblazen. Het elektronische beveiligingssysteem wat twee maanden geleden is geïnstalleerd is om onduidelijke redenen weer uitgeschakeld, wat betekent dat ik de tent ’s morgens weer ouderwets met een sleutel moet openen. 

Ook het werk om de gevel, waar voortdurend stukken pleisterwerk afvallen, te restaureren is nog steeds niet gedaan. 

En dan is er natuurlijk het voetpad wat wordt aangelegd om ervoor te zorgen dat we niet meer op de weg zelf hoeven te lopen. Daar waren ze al aan begonnen toen ik hier voor het eerst kwam en het is nog steeds niet klaar. Wat ze precies gedaan hebben de afgelopen vier maanden weet ik niet maar het ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik vorige maand wegging…

Winterweer

Vooraf had ik eigenlijk een hoopje dat de winter in Irak al een beetje geweken zou zijn en dat de temperaturen hoger zouden zijn dan tijdens mijn laatste shift in december, maar dat viel tegen. Ik merkte het eigenlijk al de eerste avond, toen het weer flink afkoelde toen de zon eenmaal was ondergegaan. Gistermorgen tijdens de eerste wandeling naar kantoor had ik me gelukkig voorbereid met een vest en daarover nog eens mijn regenjack, en dat was niks te veel, sterker nog, ik had spijt dat ik mijn sjaal niet had omgedaan.

Het is misschien niet wat je zou verwachten maar het kan hier in de woestijn ook knap koud zijn, en dan met name ’s nachts. Als de zon eenmaal opkomt dan warmt het wel weer op tot een graad of achttien maar hoewel redelijk aangenaam is het dat nog steeds niet erg hoog. Tijdens de wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch hou ik dus voorlopig nog mijn vest aan want de straffe wind doet het nog koeler aanvoelen.

Wat ik ook had verwacht is dat de zon al wel op zou zijn ’s morgens vroeg als ik naar kantoor wandel maar ook dat is nog niet het geval. Pas na zessen begint het te gloren aan de horizon en dat betekent dat ik nog wel een tijdje in het donker loop ’s morgens. Daar staat dan wel weer tegenover dat het aan het einde van de werkdag nu nog wel licht is, al is het net aan.

Kortom, het is hier dus nog steeds winter, ook al is die anders dan de winter in Nederland…

Visum vernieuwen

Weer ging er op mijn eerste echte werkdag weer wat mis. Stapte ik de vorige keer zonder mijn BGC Badge de deur uit waardoor ik geen enkel gebouw meer kon binnenkomen, deze keer kwam ik er toen ik al lang en breed op kantoor was achter dat ik deze keer mijn Shell Badge vergeten was. En die heeft hier maar één enkele functie, op die badge zit namelijk de chip waarmee ik mijn laptop moet activeren. Zonder die badge kan ik dus niet op mijn laptop inloggen en zonder laptop kan ik niet werken. Ik kon dus weer terug naar het kamp om die badge op te halen…

Geen lekker begin weer, maar er was vandaag ook nog een enorme meevaller. Ik moet namelijk binnenkort weer een nieuw visum want mijn huidige verloopt begin april, en zo’n aanvraag is een langdurig en vervelend proces. Het begint met het aanvraagformulier, wat ik in december heb ingediend, en dan is het wachten op een goedkeuringsbrief van het Iraakse ministerie. Die brief, waarmee het eigenlijk visum kan worden verkregen, zat zowaar in januari al in mijn mailbox en ik kan dus nu een nieuw visum aanvragen.

Normaal gesproken gebeurt dat bij aankomst op de luchthaven voordat het oude visum is verlopen, maar het goeie nieuws wat ik kreeg van ons visa-team is dat ik deze keer mijn visum kan aanvragen terwijl ik in het kamp verblijf, ik hoef dus het hele pijnlijke proces op de luchthaven deze keer niet te doen bij mijn volgende aankomst in maart. Sterker nog, ik ben vanmiddag alles al gaan inleveren (visum-brief in tweevoud, vijf pasfoto’s met witte achtergrond en mijn paspoort) en het proces is dus al in gang gezet.

Een extra meevaller was dat ik geen bloedtest hoef te ondergaan vanwege mijn (ahum) gevorderde leeftijd, wat betekent dat er niet gewacht hoef te worden op de uitslag daarvan. Ik kreeg dan ook tot mijn grote verrassing te horen dat mijn paspoort zondagmiddag al klaar ligt met het nieuwe visum…