Plensbui

Net als gisteren liet de zon het vandaag afweten en was het zwaar bewolkt, en bovendien stond er ook de hele dag nog een stevige wind. Er was ook regen voorspeld maar toen ik de deur uitging op weg naar het ontbijt had ik toch de gok genomen om mijn vest aan te doen in plaats van mijn regenjack. Dat bleek al na een paar stappen een foute beslissing want de eerste spetters vielen al. Het bleef echter bij af en toe een spetter dus ik besloot eerst te gaan ontbijten en daarna op weg naar kantoor langs mijn kamer te lopen om het vest toch maar voor het regenjack te verwisselen.

Toen ik een kwartiertje later het restaurant uit wilde lopen zag ik bij de deur mijn maat Paul staan en die was wat je noemt verzopen nat. Hij had weliswaar een regenjack aan maar het water droop letterlijk van hem af. Op het moment dat ik hem zag staan was hij bezig met tissues zijn broek droog te deppen en hij zei dat het niet echt aan te raden was naar buiten te gaan. Verbaasd zag ik door het raam van de deur dat de straten, die net nog vrijwel droog waren, nu compleet overspoeld werden!

We hoefden gelukkig niet lang te wachten totdat het minder werd want al na amper twee minuten hield de regen net zo plotseling op als het blijkbaar begonnen was. Ik ging toch maar even mijn vest verwisselen voor mijn regenjack maar dat bleek achteraf onnodig want de rest van de dag is er geen druppel regen meer gevallen. En de enige last die ik heb gehad van die gigantische plensbui waren de enorme plassen onderweg naar kantoor.

 

 

 

 

 

 

Paul kwam ik tijdens de lunch weer tegen. Hij had zich van top tot teen moeten verschonen…

Terug in de routine

De weersvoorspelling gaf regen aan maar dat zegt op zich niet zo veel hier. Vanmorgen was het weliswaar droog maar wel zwaar bewolkt, sterker nog, het leken wel Hollandse luchten! Dat bleef ook het grootste gedeelte van de dag zo, veel zon hebben we niet gezien maar gelukkig was de temperatuur nog wel redelijk.

Ik ben me langzaamaan weer aan het inwerken, iets wat aan het begin van iedere shift onvermijdelijk is na een afwezigheid van vier weken. Het is ook iedere keer weer een verrassing wie ik allemaal ga tegenkomen op kantoor want niet iedereen heeft zo’n regelmatige shift als ik. Deze keer was de verrassing mijn collega Dami die hier al sinds juli vorig jaar werkt maar die ik nog nooit had gezien, simpelweg omdat hij altijd vertrekt als ik aankom en omgekeerd. Deze keer is hij hier een week langer dan normaal, leuk dus om eindelijk eens kennis te kunnen maken.

Minder leuk is het verhaal van Izehan, een collega die oorspronkelijk uit Maleisië komt maar die tegenwoordig in Christchurch in Nieuw-Zeeland woont. Inderdaad, de plaats waar twee weken geleden die verschrikkelijke aanslagen plaatsvonden, en een van de moskeeën die werden getroffen was de moskee die Izehan normaal gesproken bezoekt. Hij is dan ook meteen naar huis vertrokken want er waren familie en vrienden door de aanslag getroffen. Zo komt iets wat heel ver weg lijkt toch nog dichtbij…

Zonnig en warm!

In Nederland ben ik de afgelopen vier weken bepaald niet verwend wat het weer betreft, en daarom was het vanmorgen vroeg een bijzonder aangename verrassing om te kunnen constateren dat het ten eerste al licht was toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt en ten tweede dat de temperatuur al ruim boven de tien graden was. En er stond bovendien nog eens weinig wind dus het voelde meteen al prettig aan.

Toen ik na het ontbijt naar kantoor liep had ik nog wel mijn jas aangedaan voor alle zekerheid maar daar had ik halverwege al spijt van. Het was dan misschien nog wel niet warm genoeg (voor mij tenminste) om alleen aan een overhemd te lopen maar mijn wind en waterdichte jack was in ieder geval veel te warm. Bovendien was de zon inmiddels al op dus het werd onderweg ook nog eens snel warmer. Het kantoorgebouw lag bij aankomst dan ook al lekker te bakken in het volle zonlicht:

Tussen de middag was de wandeling naar het kamp voor de lunch helemaal een verademing na de laatste weken want het was inmiddels tegen de dertig graden. Wel jammer dat het als de zon aan het begin van de avond ondergaat nog steeds snel afkoelt, al blijft de temperatuur nu wel hangen op een graad of veertien ’s nachts.

Vanavond was er nog wel een vervelend geintje: aangekomen bij gebouw 116 waar mijn kamer is kon ik er niet in want mijn pas werd geweigerd. Vreemd, want mijn pas had verder overal de hele dag gewerkt. Er zat niks anders op dan mijn pas even te laten resetten bij de beveiliging, maar daar aangekomen moest ik op mijn beurt wachten. Het kantoortje zat al vol met collega’s, allemaal uit gebouw 116. Er kon dus blijkbaar niemand in en moesten alle passen gereset worden… 

Terug in KAZ

Het was regenachtig bij aankomst in Dubai. Er was ’s nachts ook de nodige regen gevallen en dat had wat problemen opgeleverd voor het vliegverkeer waardoor ons toestel niet meteen kon landen maar eerst nog een half uurtje moest rondcirkelen voordat de landing kon worden ingezet. Dat kwam mij overigens best uit want ik zat een film te kijken die ik nu mooi kon afkijken, en bovendien betekende het een half uur korter wachten op de luchthaven op mijn volgende vlucht.

Het is in Dubai op de heenweg altijd een lange zit van zes uur, en ondanks dat dat deze keer een half uurtje korter was door de vertraging was het nog steeds een lange zit. Gelukkig maakt de business lounge het wachten wat aangenamer, maar desondanks was ik blij toen het eindelijk kwart voor een was en ik op weg kon gaan naar de gate.

De vlucht naar Basrah vertrok om kwart voor twee en ondanks dat ik deze vlucht inmiddels al de nodige keren heb gemaakt was er toch een aangename verrassing. Of het nu een heel nieuw toestel was weet ik niet maar de inrichting was wel helemaal nieuw, en nog een stuk comfortabeler dan het voordien al was: een stoel die nog meer verstel-mogelijkheden had, een groter beeldscherm en zelfs een kleine minibar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We landden stipt op tijd om tien over half drie op de luchthaven van Basrah. Ook daar ging alles bijzonder vlot, niet zozeer omdat er efficiënter wordt gewerkt maar omdat niemand van het groepje waar ik bij moest aansluiten een nieuw visum nodig had. Zo’n visum-afhandeling duurt al gauw een uur en de hele rest van de groep moet daarop wachten omdat je als groep met de bus van de luchthaven vertrekt naar het KAZ kamp. 

Om even over half vijf arriveerde ik in het kamp waar niets was veranderd ten opzichte van de laatste keer dat ik hier was, vier weken geleden. Het enige was dat op mij kamer nu alle kasten waar mijn maat Sachin zijn spullen in bewaarde nu leeg geruimd waren terwijl ze normaal gesproken uiteraard op slot zitten.

Na ik alle de spullen uit mijn koffer opgeborgen had en de kamer weer had ingericht met mijn spulletjes voelde ik me toch wel behoorlijk gammel. Ik had weliswaar op de vlucht van Amsterdam naar Dubai een uur of vier geslapen (erg veel voor mijn doen) maar dat is natuurlijk geen gewone nachtrust. Nadat ik gauw nog wat ben gaan eten in het restaurant heb ik alleen nog even snel naar huis gebeld en daarna ben ik vrij snel gaan slapen.

En al zijn mijn vier weken vandaag al officieel begonnen, morgen begint het echte werk pas weer…

Jarig op vertrekdag

Vandaag was mijn drieënzestigste verjaardag maar tegelijk ook de dag waarop ik weer naar Basrah vertrok voor mijn volgende shift van vier weken. Mijn koffer stond al grotendeels gepakt en zoals gewoonlijk ging er niet veel mee. Het belangrijkst waren spullen voor het aanvullen van mijn dagelijkse benodigdheden zoals scheerzeep, deodorant en tandpasta, en uiteraard een flink voorraad stroopwafels en deze keer ook een zak chocolade paaseitjes.

De bevestiging voor mijn taxi naar Schiphol kwam al in de ochtend dus dat was geregeld, maar merkwaardig genoeg kreeg ik ’s middags nog een bevestigingsbericht, voor een taxi in Dubai. Die had ik zelf niet geregeld maar waarschijnlijk gingen ze er bij de luchtvaartmaatschappij Emirates vanuit dat ik tijdens mijn tussenstop in Dubai gebruik zou maken van het aangeboden hotel. Dan zou ik uiteraard transport nodig hebben, alleen was ik niet van plan om gebruik te maken van het hotel en gewoon in de business lounge op mijn volgende vlucht te wachten. Via een korte chat met de luchtvaartmaatschappij kon die taxi-reservering gelukkig snel worden gecanceld.

Mijn taxi naar Schiphol stond zoals gewoonlijk op tijd voor de deur. Het enige verschil met vorige keren was dat ik deze keer niet een opgewekte chauffeur had maar een beetje een sjagerijn. Zoals gewoonlijk ging alles op Schiphol weer erg vlot, het vliegtuig vertrok op tijd en zo ben ik dus weer onderweg naar Irak.

Nieuw tuinstel

We hebben in onze tuin drie terrassen, een voor het huis, een tweede voor de schuur en nog een derde bij het hek langs het fietspad aan het kanaal. Op dat laatste terras hadden we tijdelijk een bank neergezet die niet zo lekker zat omdat het eigenlijk helemaal geen bank is maar een bed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit bed op de tweede verdieping van ons huis zou komen te staan als logeerbed maar omdat het een gelijmde constructie was en dus niet uit elkaar gehaald kon worden kon het de trap niet op.

Zo kreeg het bed een functie als bank in de tuin en het moet gezegd, we hebben er de afgelopen twee zomers veel plezier van gehad. Toch wilden we wat anders en liefst iets wat wat comfortabeler zat want het bed was uiteraard te breed op lekker op te zitten. We dachten daarbij aan een hoekbank van steigerhout of zoiets en we waren al een tijdje bezig om op het internet rond te kijken voor zoiets.

Riet vond afgelopen maandag dat er maar eens spijkers met koppen geslagen moesten worden en stelde voor om de volgende dag een enorm centrum voor tuinmeubelen in Amersfoort te gaan bezoeken. De rit naar Kees Smit Tuinmeubelen was de moeite waard want het was echt enorm groot. Helemaal onderin het gebouw een eigen parkeergarage en daarboven drie uitgestrekte verdiepingen met tuinmeubelen.

Er stond zoveel moois dat we al vrijwel meteen van plan veranderden: geen steigerhouten hoekbank voor het terras bij het kanaal maar een mooi tuinstel voor het terras bij het huis. Het tuinstel wat daar stond (wat we hadden gekocht op de Filipijnen) kon dan mooi verhuizen naar het terras langs het kanaal. Toen die beslissing eenmaal was genomen veranderden we nog een paar keer van tuinstel want we zagen er eigenlijk veel te veel die we mooi vonden.

Het werd tenslotte toch een houten tuinstel met bijbehorende kussens, wat weliswaar in de aanbieding was maar uiteindelijk toch een stuk duurder uitviel dan wat ik in mijn hoofd had. Nou ja, mooi was het wel en het gaat als het goed is jaren mee. En nog mooier, het kon al binnen drie werkdagen bezorgd worden, en dat was vandaag:

Nieuwbouw aan de overkant

Aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal waaraan wij wonen verrijst op dit moment een hele nieuwe wijk van de gemeente Rijnsburg, op dit moment bekend onder de naam De Horn. De werkzaamheden daaraan waren al begonnen toen wij twee jaar geleden naar de Bankijkerweg verhuisden maar de wijk is sinds die tijd flink uitgebreid.

Wij zien de voortgang van de werkzaamheden uiteraard wanneer we naar de overkant kijken en we zien de bebouwing ook langzaam dichterbij komen. Op dit moment is er recht aan de overkant van ons huis nog geen bebouwing maar wel is het bosje wat er stond de afgelopen maand compleet verwijderd en dat zou kunnen aangeven dat er met dat stuk grond ook plannen zijn. Het zou wel gek zijn als er daar geen huizen gebouwd zouden worden, al is dat welk jammer van ons uitzicht. 

Of het veel uitmaakt is overigens de vraag want zelfs als er recht tegenover ons huis gebouwd zou gaan worden dan komen die huizen nog steeds een flink stuk van ons huis af te staan want er ligt tenslotte een vrij breed kanaal tussen. Waar we ons meer druk over maken zijn de geruchten over eventuele hoogbouw en een mogelijke fietsbrug, maar zolang er nog niks officieel bekend is hoeven we ons daar niet druk over te maken, nietwaar. 

Winterbanden, zomerbanden

Het weer mag dan slecht zijn en de temperaturen laag, het is in ieder geval alweer te warm voor winterbanden onder de auto. Aangezien het er halverwege februari al op leek dat de kans op sneeuw en ijs verkeken was voor de rest van de winter had ik daarom alvast maar weer een afspraak gemaakt bij de garage om de winterbanden onder de Outlander weer te laten vervangen door zomerbanden.

Meestal is het maken van zo’n afspraak op korte termijn nog niet zo makkelijk, het kan soms wel weken duren voordat ze bij de garage een gaatje hebben om dat te doen. Maar dat viel deze keer heel erg mee, ik kon al binnen drie weken terecht en dat was dus vandaag. De hele ingreep duurt meestal nog geen halfuurtje en ik kan dus normaal gesproken altijd wachten tot de auto weer klaar is.

Deze ingreep was ook de laatste keer voor de Outlander want ik ga stoppen met winterbanden. Het is al met al toch wel een prijzig grapje want behalve de aanschaf betaal ik ook een jaarlijks bedrag voor de montage en de opslag, en als je gaat kijken hoeveel dagen het in Nederland nou echt nut heeft om met winterbanden te rijden dan is het de vraag of het eigenlijk wel zin heeft.

Ik meldde dus mijn abonnement voor montage en opslag dus af bij de garage, wat natuurlijk wel betekende dat ik de winterbanden nu zelf mee moest nemen. Gelukkig kan ik ze thuis in de schuur makkelijk kwijt en als het niet lukt om ze te verkopen (via Marktplaats of zo) dan gaan ze met de Outlander mee als ik die inruil.

Eerlijk gezegd was ik toch al niet zo’n fan van die winterbanden want ze zijn de standaard 17-inch maat. En ik vind de dikke 18-inch banden die de rest van het jaar onder de Outlander zitten veel stoerder staan…

Hondenweer

Het was de afgelopen dagen hondenweer. Waarom het zo heet weet ik niet want ik zou eerlijk gezegd nog geen hond buiten laten. Het was koud met regen en harde wind, en het ergste is nog dat het volgens de weersvoorspellingen ook de rest van de week en de hele komende week nog zo zal blijven.

Iedere morgen als ik beneden kom zie ik zo ongeveer dit beeld:

Op deze manier vallen onze plannen om nog een weekendje weg te gaan wel in duigen want met dit weer is dat geen doen. En het grappige is dat ik de laatste twee weken van mijn rotatie iedere dag te horen kreeg wat een prachtig weer het in Nederland was. Tuindeuren die open stonden, lekker buiten zitten, zonnetje en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. En dat hoorde ik tot op mijn vertrekdag aan toe dus stel je mijn verbazing voor toen ik op Schiphol aankwam.

Ja, dat was pas sinds die dag werd mij verteld. Jaja… 

Thuis

Ik zat nog maar net beneden in de lobby van het hotel na het uitchecken toen ik al een auto van Emirates voor de deur zag stoppen. En jawel, het was mijn vervoer naar de luchthaven, tien minuten te vroeg maar wat mij betreft mooi op tijd. Omdat ik mijn boarding pass al had gedownload op mijn iPhone en dus ook op mijn iWatch kon ik op de luchthaven overal vlot doorlopen.

Het baarden begon op tijd en alle passagiers zaten ruim op tijd aan boord van het toestel, maar onze vertrektijd van tien voor half vier ’s nachts werd toch wat later. Ook nadat we naar de startbaan waren getaxied hadden we nog flink wat oponthoud doordat we moesten wachten op toestellen die voor ons mochten starten, en dat betekende allemaal bij elkaar dat we ruim een uur te laat opstegen vanaf de luchthaven van Dubai.

Het eerste wat ik deed aan boord van het toestel was de film afkijken waar ik tijdens de vlucht van Basrah naar Dubai was begonnen. De film “Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald” duurde echter te lang voor die vlucht dus ik keek de laatste drie kwartier af aan het begin van de vlucht naar Amsterdam. Na de film ben ik gaan slapen en dat lukte zowaar aardig, ik sliep ruim drie uur en werd eigenlijk gewekt doordat de passagier naast mijn tien mijn been schopte toen hij probeerde over me heen te stappen op weg naar het toilet. Uiteraard kon ik daarna de slaap niet meer vatten en besloot ik om nog maar een film te kijken.

Dat werd “First Man”, de film over Neil Armstrong en de eerste maanlanding die veel herinneringen terugbracht van toen ik als dertienjarige samen met mijn vader die reis naar de maan live op onze zwart-wit tv volgde in 1969. Het ontbijt wat tegen het eind van de film werd geserveerd was meer dan welkom want mijn maag knorde ondertussen van de honger. Ik had namelijk sinds de lunch gistermiddag eigenlijk niet meer genuttigd dan een flinke teil Hoegaarden in de hotelbar en een half bakje pinda’s daarbij.

Na de landing op Schiphol kon ik snel doorlopen want ik had alleen maar handbagage, en na de douane kwam net mijn chauffeur van Emirates aanlopen. Door het oponthoud aan het begin van de vlucht werd ik, ondanks dat op Schiphol alles zo vlot ging, ruim een uur later dan de vorige keer thuis afgezet.

Je kunt het ook anders bekijken, want ondanks dat ik een dag langer heb gewerkt ben ik toch met precies dezelfde vlucht naar huis terug gevlogen als wanneer ik zoals gewoonlijk op donderdag vanuit Basrah was vertrokken. Om dezelfde tijd thuis en toch voor de volgende shift een extra vrije dag verdiend, mooi toch?