De zomer loopt ook hier in het zuiden van Irak op zijn eind, en dat is duidelijk merkbaar doordat de temperaturen zowel overdag als ’s nachts een stuk lager zijn dan tijdens mijn vorige shift. De middagtemperatuur is op dit moment een graad of vijfenveertig en hoewel dat nog steeds behoorlijk heet is is dat toch al een stuk lager dan de tweeënvijftig graden die we een paar weken geleden nog regelmatig hadden. Ook ’s nachts gaat de temperatuur omlaag en dat is ’s morgens vroeg al te merken want dan voelt het zelfs al fris aan. Hoewel, het is dan met vijfentwintig graden voor Nederlandse begrippen nog steeds heerlijk warm maar de wind zorgt ervoor dat het toch koeler aanvoelt.

Ook worden de dagen korter. ’s Morgens vroeg als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt is nog vrijwel donker, en zelfs daarna op weg naar het fabrieksterrein is de zon nog niet boven de horizon uitgekomen ook al is het dan al wel redelijk licht. Ook ’s avonds op de weg terug naar het kamp lopen we al in de eerste schemering want dan is de zon net onder. Tijdens mijn volgende shift in november zal het ongetwijfeld zowel ’s morgens als ’s avonds helemaal donker zijn tijdens de wandelingen naar kantoor en terug.

Toch heeft zo’n ochtendwandeling in het eerste licht wel wat want ik word onderweg begeleid door een koor van vogeltjes, hoofdzakelijk mussen. En met name aangekomen bij de kantoorgebouwen achter de fabriek is het een gezang van jewelste want daar staan de meeste bomen en daar zitten dus ook de meeste vogels. Op de foto, gemaakt vlak bij het IT gebouw waar ik werk, zie je dat er rond de kantoorgebouwen veel groen is met de nodige bomen. Dat komt uiteraard omdat er hier bewatering is, wat beslist nodig is om iets groens te laten groeien hier en de vogels komen behalve op het groen dus ook op het water af.

Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.

Over wandelen gesproken, sinds twee dagen mis ik mijn vaste wandelmaat Ian. Die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en hij is dan ook even langs de kliniek in het kamp gelopen. De dokter vond het verstandig als hij een poosje rustig aan zou doen en daar vallen zelfs de dagelijkse wandelactiviteiten onder. Dat betekent voor mij een poosje geen wandelmaat meer tussen de middag en ’s avonds…

De afgelopen maanden heb ik iedere keer aan het eind van mijn shift een bezoek gebracht aan een of meerdere kantoren van contractors die werken aan een van onze nieuwbouwprojecten, een nieuwe gasfabriek. Ook deze keer ga ik dat weer doen en dat betekent dat ik een paar dagen eerder vertrek uit Basrah naar Dubai om vandaar na mijn bezoeken door te reizen naar Nederland. Dat is gunstig voor mij omdat ik dan na de laatste werkdag van mijn shift meteen van Dubai naar Amsterdam kan reizen, terwijl ik anders eerst nog van Basrah naar Dubai zou moeten vliegen en dan de dag erna pas door naar Amsterdam. Scheelt me dus een hele dag dat ik eerder thuis ben.

Daarvoor moet ik mijn reisplannen voor het einde van mijn shift aanpassen en dat heb ik de afgelopen twee dagen tussen de bedrijven door gedaan. Het was nogal een geregel want ik moest ook de reisplannen indienen voor mijn volgende shift, maar alles is inmiddels voor elkaar. Bij mijn plannen moest ik deze keer wel met een paar dingen rekening houden en een ervan was dat hopelijk mijn nieuwe back-to-back in november gaat beginnen. Om hem in te werken zijn we twee weken samen in KAZ, waarna hij naar huis gaat en ik mijn shift afmaak. Na mijn shift komt hij dan voor zijn eerste volle shift en wordt alles vanaf dat moment hopelijk weer normaal.

Zijn eerste bezoek aan KAZ begint met een paar introductiedagen in Dubai waarna hij dan op 6 november naar Basrah vliegt. Eigenlijk begint mijn shift een dag later, op de 7e, maar het leek me handig om een dag eerder te beginnen zodat we tegelijk aankomen. Hopelijk kunnen we dan ook afspreken om elkaar al op de luchthaven op de 6e november te ontmoeten zodat we daar alvast kennis kunnen maken om dan samen door te reizen naar Basrah.

Alles hangt er echter van af of hij op tijd zijn visum krijgt, maar ik heb op voorhand alvast mijn reisplannen er maar op afgestemd.

De wind zit nog steeds in de verkeerde hoek en dat zorgde er in de loop van de middag voor dat de lucht boven ons eruitzag als de donkere luchten waar in Nederland veel regen uit valt. Mijn Nederlandse brein heeft daar nog steeds moeite mee want ik moet nog steeds de neiging onderdrukken om naar een paraplu te grijpen. Vanmorgen zag het er een stuk vriendelijker uit want toen was het windstil, wat een mooi beeld gaf van recht omhoog gaande fakkelwolken. En de fabriek lag er mooi bij in het ochtendlicht met de lichten nog aan:

In de loop van de middag stak het windje weer op en uit de verkeerde hoek dus, en dat zorgde weer voor een onaangename lucht in het kamp. Je ziet op de foto hieronder het kamp niet maar dat ligt dus links, waar de rook naar toe gaat:

Toen ik vanavond na het avondeten naar mijn kamer terug wandelde had ik een ijsje met de bijsmaak van verbrande diesel…

Er lopen in het kamp en op het fabrieksterrein nogal wat katten los. Dat zijn allemaal wilde katten en ons wordt regelmatig verzocht om ze vooral niet te voeren. Dat is niet omdat we ze kwijt willen maar omdat ze anders wennen aan gevoerd te worden en dan verliezen hun nut want wat ze nu doen is het jagen op ongedierte. Zouden die katten er niet zijn dan hadden we waarschijnlijk een veel groter ratten- en muizen-probleem, om nog maar te zwijgen van kakkerlakken, schorpioenen en meer van dat moois. Het lijkt een beetje op de situatie die we hadden in onze wijk Ayalabang in Manila toen we daar woonden. Ook daar liepen heel veel wilde katten rond die gedoogd werden omdat ze het ongedierte op peil hielden.

Op het fabrieksterrein lopen ook de nodige wilde honden en daar zijn we minder blij mee. Met name als ze jonkies hebben willen die nog wel eens agressief zijn, met name tegen fietsers. Voor voetgangers zijn ze gelukkig wat minder gevaarlijk want die zien ze ruim op tijd aankomen en dan gaan ze toch liever zelf uit weg. En dat is maar goed ook want het is heel goed mogelijk dat al die honden hondsdolheid hebben en als je gebeten wordt betekent dat een langdurige en zeer vervelende behandeling waar heel veel injecties aan te pas komen. Voor de katten zijn de honden wel gevaarlijk. Mijn maat Ian zag dat een kat te grazen genomen werd door een hond. De kat had de hond blijkbaar niet zien aankomen en dat kwam het beest duur te staan want het overleefde de aanval niet.

Of de kat die ik vorige maand langs de weg zag liggen op weg naar kantoor ook door een hond te grazen genomen was weet ik niet maar het beest was wel morsdood en aan de vertrokken bek te zien was het geen prettig einde geweest. Ik verbaasde me er wel over dat het beest er aan het eind van mijn shift nog lag, en zo te zien onaangeraakt, want dat zou je met zoveel ongedierte hier toch niet verwachten. Ik was zelfs nog meer verbaasd toen ik vorige week terug kwam en het lijkje nog steeds op dezelfde plek lag in precies dezelfde houding, alleen nu behoorlijk uitgedroogd. Pas vanmorgen zag ik dat de overblijfselen weg waren, waarschijnlijk verwijderd door werkers die zo te zien gisteren in die hoek bezig waren geweest.

Twee weken geleden kreeg een van onze collega’s nog een flinke schrik toen hij zijn kamer binnen ging en er een flinke zwarte schorpioen bleek te zitten.

Hij waarschuwde de beveiliging die het beest ving met een grote plakstrip waarop het vast kwam te zitten en daarna makkelijk verwijderd kon worden. Op de foto kun je mooi zien hoe groot het kreng was.

Gelukkig was het voorval in een van de barakken aan de andere kant van het kamp, daar schijnt dit toch vaker voor te komen dan aan onze kant. En gelukkig is mijn kamer op de eerste verdieping…

Een van de eerste dingen die me opviel toen ik gistermorgen terug was op kantoor was dat er op het bureau naast me een splinternieuwe desktop PC stond. Dat was des te merkwaardiger omdat de rest van het bureau er nog net zo uitzag als toen ik vier weken geleden vertrok, met dezelfde spulletjes. Het maakte me duidelijk dat aan dat bureau nog steeds dezelfde persoon zit en die nieuwe PC lijkt zelfs aan te geven dat dat voorlopig zo blijft.

De reden dat ik me daar nogal druk over maak is dat de persoon in kwestie een van mijn twee teamleden is en dat mij al maanden geleden beloofd is dat hij zou worden overgeplaatst naar een ander team. De reden daarvoor is simpel, ik kan met deze persoon helemaal niks: zijn Engels is slecht, hij heeft absoluut niet de basiskennis om de baan die hij heeft te kunnen doen en last but not least, hij is er meer niet dan wel. Hij kreeg eind vorig jaar dan ook niet zo’n beste beoordeling (waar hij overigens nog pissig over was ook) en mijn Irakese baas, die hem volgens mij ook een beetje zat is, begon te zoeken naar andere opties.

Het schijnt dat er flink geleurd is met de persoon in kwestie, maar blijkbaar heeft hij al een zekere reputatie want niemand wilde hem hebben, zelfs zijn vorige baas niet. En aangezien hij niet ontslagen kan worden was hij er elke keer als ik terugkwam van verlof nog steeds en ik begon me steeds meer af te vragen of ik überhaupt nog van die gozer af zou komen. Ook deze keer bleek hij dus nog steeds niet vertrokken, maar wel hoorde ik van mijn maat Ali een mooi verhaal.

Onze Irakese baas heeft blijkbaar twee weken geleden tegen Ali gezegd dat hij de gozer in zijn Document Control team moest opnemen. Ali weigerde in eerste instantie (hij kent hem tenslotte) maar werd overgehaald door middel van een regeling waarbij er een proeftijd van drie maanden zou gelden. Maar wat denk je, toen de gozer te horen kreeg dat hij naar Ali’s team zou gaan weigerde hij medewerking!

Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat, ik zit dus nog steeds met die gozer in mijn team en het lijkt er op dat ik niet van hem af kom. Nou ja, zoals gezegd is hij er niet zo vaak en het is in feite een heel aardige kerel. Alleen wat het werk betreft heb ik er helemaal niks aan…