Mijn eerste eigen kamer was in mijn ouderlijk huis waar toen ik ging studeren een hok voor me werd gebouwd in onze tamelijk grote kelder. Daarvoor moest ik een slaapkamer delen met eerst een en later twee broers. Qua ruimte was dat hok in de kelder prima maar gezien de locatie, in het souterrain van de flat, niet zo erg want het was er ’s winters bitter koud en het was vanwege de nabijheid van de buren niet geschikt voor activiteiten met lawaai zoals feestjes, gitaar spelen of draaien van muziek.

In ons allereerste huis aan de Brouwerstraat had ik geen eigen kamer nodig want ga maar na, mijn stereo stond gewoon in de huiskamer en een PC in huis was toen nog een utopie. Vlak na de geboorte van Robin deed toch onze allereerste PC de intrede en die kwam te staan in een klein kamertje waar met moeite een klein bureautje in paste. Niet echt een “eigen kamer” overigens want Riet bracht net zoveel tijd achter de PC door als ik (King’s Quest!)

Toen we verhuisden naar de Kamperfoelie was er weer ruimte voor een “man cave” en dat werd de zolderverdieping. Dat ging een tijd goed maar toen Martin en Robin op een gegeven moment te groot werden om met z’n tweeën op een kamer te slapen (ja, de tijden waren veranderd) kregen ze elk een eigen kamer. Martin kreeg de zolder en ik verhuisde naar de kleinste slaapkamer op de eerste verdieping. Dat was op zich lastig voor Riet want die had ook ruimte nodig en in het algemeen zaten we krap in de opbergruimte, dus werd dat slaapkamertje op een gegeven moment verbouwd tot inloopkast. Voor de PC kwam er een mooi bureau in de woonkamer en dat was dat.

Ruimtegebrek is iets wat we in ons nieuwe huis beslist niet hebben, en ik verheugde me dus al maanden op het weer hebben van een eigen kamer. En deze keer een kamer die groot genoeg is voor een flink bureau met genoeg ruimte voor mijn laptop en patserige 27 inch beeldscherm, wat boekenkasten en zelfs voor al mijn gitaren en toebehoren.

Inmiddels ben ik helemaal geïnstalleerd in mijn eigen hok op de tweede verdieping, en ik mag wel zeggen, ik kijk af en toe tevreden rond…

We hebben achter ons huis een enorme lap tuin. Tenminste, we hopen dat het dat gaat worden want nu ziet het er nog zo ongeveer uit als het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. En daar komt ook nog bij dat de bouwketen van de aannemer precies achter ons blok staan, en aangezien die volgens de laatste berichten pas eind februari zullen verdwijnen is het uitzicht de komende weken nog niet helemaal wat het zijn moet.

Onze tuin bestaat eigenlijk uit twee gedeelten: het deel vanaf het huis tot en met de schuur, en dan het deel vanaf de schuur tot aan het pad langs het kanaal. Dat laatste deel is niet ons eigendom maar we pachten dat van het Hoogheemraadschap Rijnland wat eigenaar is van die grond. Als tegenprestatie voor het pachtgeld mogen we die grond bij onze tuin voegen, op voorwaarde dat we er niks permanents op bouwen. Dat laatste is overigens niet verboden maar mocht het Hoogheemraadschap de grond ooit terug claimen dan mogen ze zonder meer alles wat er op staat afbreken.

We hebben al plannen voor de tuin. In december hebben we al gesprekken gehad met het hoveniersbedrijf van Rob van der Burg, die toevallig een voormalige buurjongen is van de tijd dat we in ons eerste huis aan de Brouwerstraat woonden. Rob heeft een plan gemaakt voor de inrichting van onze tuin en na wat aanpassingen hier en daar zijn we akkoord gegaan met zijn voorstel. Over een paar weken gaat hij dus als alles goed gaat deze woestenij omtoveren in een mooie tuin:

Ik heb behalve onze verhuisdag de rest van de week vrij genomen om samen met Riet alle dozen uit te pakken en te proberen om orde te scheppen in de chaos waarin ons nieuwe huis nu verkeerd. Het zal waarschijnlijk wel een paar weken gaan duren voordat alles is zoals we het willen hebben maar de komende dagen gaan we proberen alle dozen of in ieder geval het grootste deel daarvan weg te werken.

Gisteren tijdens de verhuisdag hadden we een onverwachte meevaller want ons nieuwe bankstel werd ’s middags bezorgd. Daar hadden we nog niet op gerekend want er was ons verteld dat het eind februari zou worden, maar maandag belden ze op dat het afgeleverd kon worden. Er zat overigens ook wel een nadeel aan want omdat we er nog niet op gerekend hadden was ons oude bankstel meeverhuisd. We lieten dat na het uitladen uit de verhuiswagen gisteren dus maar voor de deur staan en met hulp van Ans’ vriend Rico en zijn vrachtwagen kon het direct door naar de Katwijkse Milieustraat waar het in de pers ging.

Vandaag zijn we dus begonnen met het uitpakken van alle verhuisdozen en een aantal zaken hebben we gelukkig al voor elkaar. Zoals gezegd staat ons bankstel al, de tv is geplaatst en we hebben ook Internet. Nu alleen de rest nog…