Toch gelukt!

Nou, het is voor elkaar hoor! Op het moment dat ik dit zit te tikken is mijn koffer gepakt en ik zit te wachten totdat mijn vervoer naar de luchthaven arriveert. Dat betekent dus dat ik toch nog op tijd mijn paspoort heb gekregen, al is het tot het allerlaatste moment spannend gebleven.

Vanmorgen tussen negen en tien zou mijn paspoort moeten worden afgeleverd bij ons op kantoor. Ik probeerde vanaf kwart voor negen de klok in de gaten te houden maar omdat ik druk bezig was had ik in eerste instantie niet in de gaten dat het ondertussen al tien voor tien was geworden. En omdat er nog steeds geen teken van leven was gekomen van de tussenpersoon die mijn paspoort moest afleveren begon ik op slag behoorlijk zenuwachtig te worden. Ergens had ik in mijn achterhoofd de hoop allang opgegeven, want gezien de ervaringen van collega’s in een soortgelijke situatie wist ik dat de kans dat het uiteindelijk toch mis zou gaan aanzienlijk groter was dan dat het onverwacht toch nog goed zou komen.

Het werd tien uur en nog steeds geen nieuws. Ik wilde niet meteen paniek gaan schoppen door meteen aan de bel te trekken maar besloot nog een half uur te wachten. Dat bleek gelukkig een goed idee want om tien over tien kwam een van de meiden van Personeelszaken langs en overhandigde me een envelop die net was afgeleverd. En jawel, in de envelop zaten mijn paspoort en mijn ACR kaart. En tot mijn verbazing zag ik bij nadere inspectie dat mijn visum toch al verlengd was, ondanks het feit dat ik nog niet in eigen persoon op het Bureau van Immigratie was verschenen voor nieuwe vingerafdrukken. Mijn ACR kaart bleek ook niet de oude maar een splinternieuwe die aangaf dat mijn visum is verlengd tot februari 2015.

Dit alles betekent niet alleen dat ik voorlopig van die visum ellende verlost ben maar ook dat ik alsnog vandaag kan vertrekken naar Nederland. Als het goed is staat mijn vervoer naar de luchthaven om negen uur hier voor de deur en vertrekt mijn vlucht vannacht een paar minuten na middernacht.

Ik heb uiteraard nog even met Riet gebeld om het goeie nieuws door te geven en die vroeg zich af wat er nu nog mis kon gaan. Het vliegtuig kon natuurlijk nog neerstorten, zei ze gekscherend. Als ik in slechte voortekenen zou geloven zou ik geneigd zijn om deze opmerking ernstig te nemen, want na alles wat er in de voorbereiding is misgegaan zou je bijna zeggen dat iets of iemand mij iets probeert te vertellen…

Een dag onderweg

Emirates_A380

Vanmiddag om half twee landde vlucht EK147 vanuit Dubai op Schiphol en een uur later was ik weer thuis in Rijnsburg na een reis die alles bij elkaar dus meer dan een hele dag heeft geduurd. Daarbij moet ik natuurlijk wel rekening houden met een tijdsverschil van zeven uur tussen de Filipijnen en Nederland, wat betekent dat de uiteindelijk reistijd neerkwam op ongeveer achttien uur.

Ik reisde deze keer niet met KLM maar met Emirates, de luchtvaartmaatschappij van het emiraat Dubai. Ik had wel KLM als voorkeur opgegeven maar zoals ik al had verteld was de exorbitante ticketprijs voor mij de reden dat ik uiteindelijk voor Emirates koos. En dat is een hele goeie keus geweest want het verschil tussen KLM en Emirates is ongeveer te vergelijken met het verschil tussen een ritje in een bedrijfsbusje en een luxe touringcar! Wat de vlucht betreft is Emirates qua reistijd weliswaar een beetje in het nadeel maar dat komt doordat de overstap van Emirates in Dubai langer duurt dan de tussenstop van KLM in Taipei. De ticketprijs van de Emirates vlucht is normaal gesproken ook iets hoger dan de normale KLM prijs, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het enorme verschil in service.

Het vliegtuig waarmee ik vanuit Manila naar Dubai vertrok, door bijna een uur vertraging overigens pas om kwart over een ’s nachts, was van hetzelfde type als dat waarmee KLM vliegt maar daarmee is ook alles gezegd. De inrichting van de Boeing 777 van Emirates is veel luxer dan die van KLM; de stoelen zijn beter en veel praktischer (ze worden bediend met een soort mini iPad) en hebben grotere televisie schermen. Toen ik wilde gaan slapen kwam de stewardess vragen of ik een matrasje op mijn stoel wilde, en eerlijk is eerlijk, dat maakt een behoorlijk verschil.

Er was iets van de vertraging ingehaald toen we landden op het vliegveld van Dubai waar ik ongeveer drie uur te besteden had tussen aankomst en vertrek naar Schiphol. De tussenlanding van KLM op Taipei is weliswaar meer dan een uur korter maar daar moet je ook daar het vliegtuig uit en je hebt vervolgens net nergens tijd voor omdat je weer door een complete security check moet. Op de fantastisch mooie nieuwe luchthaven van Dubai is dat ook maar daarna kun je nog op je gemak nog wat rondkijken, wat als je er toch uit moet een stuk leuker is.

De vlucht van Dubai naar Schiphol was heel bijzonder want het was voor mij de eerste keer in een Airbus A380, het grootste verkeersvliegtuig ter wereld. En dat was een ervaring op zich, zij het dat je wel meteen verpest bent voor de rest van je leven. Omdat ik business class vloog zat ik op het bovendek, in een soort van kubusje. Al die kubusjes staan zodanig opgesteld dat je amper iets merkt van de andere passagiers en samen met de meer dan uitstekende service zorgde dat voor een heel erg aangename vlucht. Wel vertrokken we van Dubai ook weer met een uur vertraging, en deze achterstand werd nauwelijks ingelopen dus landden we bijna een uur te laat op Schiphol.

Riet stond me daar al op te wachten, en het was er zoals ik al had verwacht koud. Hoe koud dat is was ik toch effe vergeten…

Niet erg gezellig…

Gisteravond sloeg de jetlag toe tegen een uur of acht, en ondanks mijn voornemen om zo lang mogelijk wakker te blijven kon ik mijn ogen niet meer open houden en lag ik dus al erg vroeg op bed. Ik had tijdens de lange vliegreis dan wel een paar uur geslapen maar dat is nooit erg comfortabel en vier uurtjes is ook veel te kort. Niet erg gezellig om zo in slaap te vallen maar weinig aan te doen ben ik bang. Ik ben ook direct als een blok in slaap gevallen toen ik in mijn bed lag en ik werd vanochtend pas om zeven uur wakker.

Voor vandaag stond er een redelijk bijzondere boodschap op het lijstje, namelijk een smoking. We hebben de laatste tijd regelmatig feestjes in Manila waarbij het kledingvoorschrift vrijwel nooit echt formeel is maar desondanks verschijnen veel collega’s dan in een smoking. Dat heeft toch wel wat en ik had al besloten om toch ook maar tot aanschaf van zo’n ding over te gaan. Dat was in Manila echter niet gelukt, niet omdat er geen smokings te koop zijn maar omdat mijn maat er vrijwel niet te krijgen is. In Katwijk hadden we vanmorgen gelukkig meer succes en ik ben dus nu in het trotse bezit van een smoking, inclusief lakschoenen en vlinderdas!

Vanavond werd de traditie weer in ere hersteld om samen met onze zoons en schoondochters patat te eten. Dat is een vaste gewoonte geworden iedere keer als Riet en ik terug in Nederland zijn. Normaal gesproken doen we het meteen de eerste avond maar omdat Robin gisteravond laat thuis was van zijn werk moesten we het een dagje uitstellen. Maar na het eten waren Robin en Chantal amper vertrokken of mijn ogen begonnen al weer dicht te vallen.

Omdat ik net een dag in Nederland ben staat mijn biologische klok nog op Filipijnse tijd en daar is het vergeleken met hier zeven uur later. En het kost nou eenmaal een paar dagen om die klok gelijk te schakelen met de lokale tijd. Het is nu bijna kwart voor acht, en ik ben bang dat ik het voor vanavond al weer voor gezien moet houden. Niet erg gezellig, inderdaad…

Geen voetbal

Ik kan niet echt spreken van een „warm welkom” in Nederland. Het was vandaag een bitter koude dag met een snijdende dunne oostenwind die de gevoelstemperatuur deed dalen tot ver onder het vriespunt. Desondanks was ik vast van plan om vanmiddag de competitiewedstrijd van mijn cluppie Quick Boys tegen Volendam te gaan bezoeken want zo vaak ben ik tenslotte niet in de gelegenheid om een wedstrijdje mee te pikken.

Helaas, even na twaalven vanmiddag kwam het bericht dat de wedstrijd was afgelast omdat het veld was bevroren. Vervelend want volgende week zaterdag is zeker geen optie omdat ik dan al rond het middaguur weer naar Schiphol vertrek. Gelukkig is er aanstaande dinsdag mogelijk nog een mogelijkheid want dan speelt Quick Boys een bekerwedstrijd. Moet het weer natuurlijk wel meewerken en ik moet ook nog zin hebben om er helemaal voor naar Barendrecht te gaan. Nou ja, even zien maar hoe dat gaat lopen.

Vanavond gingen Riet, Martin en ik in Katwijk een hapje eten. Onze gebruikelijke eerste keus, restaurant „De Neefjes”, zat bomvol en we moesten dus naar wat anders uitkijken. Op de Boulevard vonden we een voor ons nieuw restaurant met de sfeervolle naam „Eeterij De Buren” en we besloten dus maar eens bij „De Buren” te gaan eten. Het viel niet tegen, een vlotte bediening, redelijk goed eten en ook redelijke prijzen. Het zal overigens wel een succes worden want het voldeed aan de Kattekse norm: „Hoops”…

Een beetje sneeuw

sneeuw_in_rijnsburg_004a

Bij het wakker worden vanochtend zag ik al dat het had gesneeuwd. Niet veel maar toch was alles bedekt met een dun wit laagje, en dat zag er toch wel weer erg mooi uit na zo lang geen echte sneeuw meer te hebben gezien. De sneeuw zette niet echt door, het bleef bij stuifsneeuw en doordat de temperatuur net boven het vriespunt kwam in de loop van de dag verdween alles ook snel. Het bleef wel bitter koud door de dunne oostenwind.

De dag werd grotendeels besteed aan familiebezoek en ’s avonds kon ik eindelijk ook weer een ouderwets naar Studio Sport kijken. Met natuurlijk de geweldige overwinning van Feyenoord op PSV!

Eerste cursusdag

De reden dat ik in Nederland ben is een cursus van een week en die begon vandaag. Het onderwerp van de cursus is een software programma waar ik in mijn Sakhalin tijd in gespecialiseerd was en waar ik in mijn huidige project ook weer mee moet gaan werken. Omdat ik er na Sakhalin amper meer mee heb gewerkt heb ik dringend een opfris cursus nodig want ik loop dus ruim vier jaar achter. Het toeval wil dat de leverancier van de betreffende software een kantoor heeft in Hoofddorp en bovendien is dat ook nog eens de enige plaats waar die cursus gegeven wordt. En vandaar dus mijn tripje naar Nederland.

De cursusleider is een ouwe bekende en ik kwam vandaag nog meer mensen tegen die ik al een heel tijdje niet gezien had. Het begon al toen ik het gebouw binnenkwam en me meldde bij de receptie. De dame erachter zei tot mijn stomme verbazing „Het is al een heel tijdje geleden dat we u hier voor het laatst hebben gezien”. Ze had blijkbaar mijn naam herkend en ze kon zich zelfs nog herinneren dat ik een aantal jaren geleden regelmatig bij de firma Intergraph over de vloer kwam.

De cursus zelf is bijna een maatcursus want we zijn maar met zijn tweeën en we mochten aan de hand van een lijst met onderwerpen zelf aangeven wat we allemaal behandeld willen zien. Dat wil overigens niet zeggen dat het een makkie wordt want deze cursus doet in vijf dagen wat drie andere cursussen samen in veertien dagen doen. Het is dus een soort crash cursus voor mensen die al de nodige ervaring met het onderwerp hebben. Vandaar ook het lage aantal cursisten, en daar wordt zelfs al rekening mee gehouden want de cursus gaat al door als er minimaal twee aanmeldingen zijn…

Het verkeer

Over het chaotische verkeer op de Filipijnen heb ik al regelmatig geschreven maar ik ben er de laatste dagen wel achter gekomen dat ik het Nederlandse verkeer ook aardig ontwend ben.

Ik ga uiteraard met de auto naar de cursus en dat betekent elke dag op en neer naar Hoofddorp in de ochtend- en avondspits. En hoewel ik ervaring zat heb met het Nederlandse spitsverkeer heb ik er toch wat moeite mee. Het gaat allemaal een stuk sneller dan in Manila, waar de snelheid zelfs op de snelwegen redelijk gezapig is, maar vooral een stuk agressiever en daar moet ik iedere keer weer aan wennen.

Het probleem is dat je in Manila gewoon weet dat iedere auto iets onverwachts of totaal idioots gaat doen dus je rekent er gewoon op. Je hebt ook de tijd om daarop te anticiperen want het gaat gewoon allemaal een stuk langzamer. Hier in Nederland verwacht je veel minder onverwachte dingen, en als die gebeuren moet je veel sneller reageren omdat alles een stuk sneller gaat.

De cursus zelf is leuk en interessant. We zijn twee dagen bezig en we liggen nu al aardig achter op het naar mijn bescheiden mening behoorlijk optimistische schema. Om dat te compenseren beginnen we iets eerder en gaan we wat langer door.

Smoking

foto0010

Vandaag heeft Riet de smoking opgehaald die ik vorige week vrijdag heb gekocht bij Haasnoot in Katwijk.

Er moesten een paar kleine dingetjes aan worden veranderd, en ook het overhemd wat ik erbij had gekocht zou op maat worden gemaakt.

Vandaag was alles klaar, en ziehier het resultaat.

Tandarts

Het werd hoog tijd voor een bezoekje aan de tandarts want ik ben sinds december 2011 niet meer geweest. Ik reken hierbij uiteraard niet die onzalige kaakoperatie mee die in Augustus in het Rijnland Ziekenhuis werd uitgevoerd tijdens mijn laatste bezoek aan Nederland. Daarbij werd er niet helemaal succesvol een verstandskies verwijderd en ook nog een naastgelegen kies die was aangetast door de ontsteking veroorzaakt door de verstandskies, en van die behandeling heb ik nog wekenlang plezier gehad. Na ruim twee maanden verrekken van de pijn werd gelukkig het probleem verholpen door een kaakchirurg in Manila.

Omdat het beslist niet mijn gewoonte is om tandartsbezoek te laten versloffen had ik al min of meer rekening gehouden met een bezoek aan een tandarts in Manila, maar dankzij dit onverwachte bezoek aan Nederland kon ik van de gelegenheid gebruik maken om gewoon naar mijn eigen tandarts in Rijnsburg te gaan. Alleen, een afspraak maken viel niet mee want ik wist zoals gezegd pas laat van te voren dat ik naar Nederland zou komen. De in eerste instantie gemaakte afspraak werd een paar keer veranderd maar uiteindelijk kon ik gistermorgen vroeg terecht.

Ik zat dus al om kwart over acht gistermorgen in de tandartsstoel en helaas, ik kwam er niet vanaf zonder schadeherstel. Dat er nodig tandsteen verwijderd moest worden had ik wel verwacht, dat pijnlijke gebeuren is vaste prik, maar er was ook nog een kies die reparatie vereiste. En dat kon niet nog tijdens dezelfde afspraak dus ik moest terug komen voor verdere behandeling. Wanneer was de grote vraag, want de agenda van de tandarts zat vol voor de rest van de week en ik heb geen idee wanneer ik weer in Nederland ben. Gelukkig bleek mijn tandarts bereid om me vanmorgen als eerste te helpen, en zo hing vanmorgen om acht uur de boor al in mijn mond…

Laatste dagje alweer…

De laatste cursusdag vandaag en dus ook al weer mijn laatste dag in Nederland. Morgen vertrek ik rond het middaguur naar Schiphol voor de terugreis naar Manila.

Ik ben alvast begonnen mijn koffers te pakken en op een paar kledingstukken na gaat daar hoofdzakelijk Senseo koffiepads, drop, Deet en stapels DVD’s in.

Ik zal de kou en de grijze luchten beslist niet missen, maar er waren natuurlijk ook genoeg leuke dingen.

Zoals patat flip, frikadel speciaal, zwarte en witte hagelslag, grill worst, jong belegen kaas, Hollandse Chinees, rijden op egale wegen met mijn fantastische Mitsubishi Outlander, de stereo installatie in mijn Outlander en televisie programma’s die Nederlands zijn ondertiteld.

En niet te vergeten natuurlijk mijn familie en vrienden die mijn korte bezoek zeer aangenaam maakten. Bedankt allemaal en hopelijk tot gauw!

Eerste etappe naar Dubai

a380_001a

De tijd vliegt als het gezellig is, en als je dan ook nog een druk bezig bent is anderhalve week zo om. Het is vandaag dus alweer vertrekdag.

Vanmorgen werd de laatste hand gelegd aan het inpakken van mijn twee koffers, en ik hoefde daarbij niet op een kilootje te kijken want ik mag van Emirates veertig kilo meenemen. Ik kwam niet verder dan dertig kilo bij elkaar maar dat kwam uitsluitend doordat de koffers propvol zaten, er kon simpelweg niks meer bij. De rest zal Riet mee moeten nemen aanstaande maandag, maar veel zal dat niet meer zijn.

Om twaalf uur werd ik door Riet afgezet op Schiphol waar ik ruim op tijd was voor mijn vlucht want die zou pas om tien over half drie vertrekken. Maar vanwege het enorme aantal passagiers dat een A380 kan verstouwen zou het boarden al om twintig over een beginnen en ik ben nou eenmaal graag op tijd. Alles ging vlot, alleen met het vertrek wilde het niet vlotten. Het ziet er nu naar uit dat we ons vertrekschema niet gaan halen en dat zal dan wel betekenen dat we wat later in Dubai aankomen. En dat hoeft geen probleem te zijn want er zit volgens het schema vier uur tussen aankomst en vertrek daar.

Weer thuis in Alabang

We landden inderdaad met dik een half uur vertraging op de luchthaven van Dubai maar ik had gelukkig tijd zat voor mijn overstap. Ik kon het me zelfs veroorloven om een keer helemaal op de verkeerde terminal uit te komen omdat ik niet goed op de juiste gate had gelet.

Het vliegtuig naar Manila zat net als de A380 op het eerste gedeelte van de reis propvol en de plaats naast mij, die in eerste instantie lang leeg stond aangegeven (dat kon ik mooi zien via het internet) bleek uiteindelijk toch bezet. Op zich maakt dat natuurlijk niet uit maar je hebt toch wat meer bewegingsvrijheid als de plek naast je leeg is. Het is met name lastig als de persoon naast je over je heen moet stappen om te gaan wandelen of naar het toilet te gaan. Dat gebeurt normaal gesproken altijd terwijl jij net een beetje in slaap aan het vallen bent maar deze keer had ik het getroffen. Het bleef bij een enkele keer (heel ongewoon voor een Filipijn!) en toen zat ik net een filmpje te kijken.

We kwamen een kwartier voor schema aankomsttijd aan op de luchthaven van Manila waar het na het uitstappen ontzettend druk bleek te zijn. Het is er wel vaak erg druk maar zo erg als vandaag heb ik het nog nooit gezien. De hele hal voor de paspoortcontrole stond tot aan zijn nok toe vol. en dat is toch een behoorlijke ruimte. Ook de rijen voor de aparte balies voor buitenlanders waren erg lang maar ondanks dat was ik boven verwachting met een kwartier buiten waar mijn chauffeur al stond te wachten. In de enorme drukte had hij wat moeite om de auto voor te rijden vanaf het parkeerterrein maar eenmaal weg van de luchthaven ging alles vlot en ik was voor half vijf nog thuis.

Wat het weer hier betreft, dat was een beetje een teleurstelling want het is zwaar bewolkt en het had ook flink geregend zo te zien. Nog steeds geen zon dus, maar warm is het gelukkig wel. Ik stond al in de rij van de paspoortcontrole te soppen in mijn veel te warme trui…

Push email

Op het werk was alles vanmorgen nog bij het oude, het was alsof ik niet was weggeweest. Dat is eigenlijk altijd zo vind ik, maar deze keer was er toch een verschil. Heb ik normaal gesproken een paar honderd emails die op me staan te wachten, dat waren er deze keer maar een paar. Niet dat ik minder emails heb ontvangen maar ik had ze allemaal al gelezen de afgelopen week. Ik heb namelijk een nieuw foefje, iets wat andere mensen waarschijnlijk al veel langer hebben maar ik dus nog niet. Ik heb altijd bewust de boot afgehouden maar sinds een paar weken kan ik mijn werk email ontvangen op mijn iPad.

Abby_en_Monster_01Dat ik uiteindelijk (en waarschijnlijk als een van de laatsten) toch overstag ben gegaan heeft te maken met het feit dat ik mijn werk email ook gebruik voor sommige privé zaken hier op de Filipijnen. Bankzaken en alle reizen regel ik tegenwoordig via mijn werk email en dat alles heeft eigenlijk maar één reden, we hebben hier geen printer. Die hebben we vinden we niet echt nodig omdat we heel weinig printen, en door mijn werk email adres te gebruiken kan ik het weinige dat we printen gemakkelijk op mijn werk doen. En ook om geen belangrijke privé email te missen die via mijn werk email adres binnen komt heb ik dus nu wat bij Shell „Push Email” heet, oftewel mail die doorgestuurd wordt naar je privé apparaat.

Verder is alles in huis ook nog steeds bij het oude, alles was zoals gewoonlijk keurig netjes toen ik thuiskwam gisteravond en onze beide katten waren geloof ik ook blij me weer te zien.

Of hadden ze misschien gewoon honger?

Riet komt thuis

Voor Riet zitten haar drie weken Nederland er ook al weer op, gisteravond is ze vanaf Schiphol vertrokken voor de eerste etappe van de vliegreis naar Manila. De reis met KLM gaat nog steeds in twee etappes, er is een tussenstop in Taipei op Taiwan waar wordt bijgetankt en van bemanning gewisseld. Altijd vervelend omdat je er dan eigenlijk al bijna bent, en veel meer dan eruit, door de security check en weer terug naar binnen doe je niet. Nou ja, Riet zou Riet natuurlijk niet zijn als ze niet van de gelegenheid gebruik zou maken om snel effe een peuk op te steken…

Vanmiddag om een uur of half vier keek ik op de KLM website en zag bij de vluchtgegevens dat het vliegtuig ruim een half uur te vroeg in Taipei was geland, en het was daar ook vroeger dan gepland vertrokken voor het laatste stukje van twee en een half uur naar Manila. Die voorsprong werd echter teniet gedaan doordat het vliegtuig vanwege het drukke vliegverkeer boven de luchthaven niet meteen kon landen maar eerst een paar rondjes moest draaien.

Voor mij kwam dat overigens niet slecht uit. Ik was namelijk aan de late kant vertrokken naar de luchthaven om Riet op te pikken en dan zul je altijd zien, is het onderweg ontzettend druk. Daar is weinig aan te doen, alternatieve routes zijn er niet, dus ik moest me onderweg verbijten en hopen dat ik nog op tijd zou zijn. Dat was gelukkig het geval; de vlucht stond was net geland toen ik eindelijk aankwam en dan duurt het altijd nog even voordat de eerste passagiers naar buiten komen.

Riet zat helemaal voorin en ze was dus vrijwel als eerste overal doorheen, ik hoefde amper tien minuten te wachten toen ik haar al zag komen. Op de terugweg naar huis was het gelukkig een stuk minder druk en om half negen zat Riet al weer buiten op ons terras. „Weet je,” zei ze, „dit is echt thuis komen”…

Bezoek uit Nederland

Vandaag is er bezoek uit Nederland gearriveerd. Onze vrienden Nico en Anja zijn vanavond aangekomen en blijven twee weken bij ons logeren.

In tegenstelling tot gisteravond, toen ik zelf Riet heb opgehaald van het vliegveld, had ik voor vanavond toch maar geregeld dat Lito reed want die drukte van gisteravond viel me toch een beetje tegen. Niet dat ik dan niet durf te rijden, ik heb dat tenslotte al zat gedaan, maar ik heb toch liever dat ik gereden word als die mogelijkheid er toch is. Dat is tenslotte wel zo veilig als er iets mocht gebeuren.

Het was vanavond ook weer behoorlijk druk op de heenweg, en weer was dat bijna een probleem want we vertrokken ook dit keer aan de late kant. Dat was wel per ongeluk want toen ik om kwart over zes de aankomsttijd van het vliegtuig controleerde op de KLM website stond die opeens op een half uur voor de geplande aankomsttijd. En dat betekende dat we meteen moesten vertrekken om niet te laat te komen.

Uiteindelijk waren we ook nu weer op tijd want het vliegtuig was nog niet geland, en het duurde ook wat langer voordat Nico en Anja naar buiten kwamen. Ik ben de laatste tijd aan Riet gewend die altijd helemaal voorin zit en dus vrijwel altijd als een van de eersten naar buiten komt, en dat duurde nu dus even wat langer. Maar mede dankzij het half uur vroegere aankomst zaten we om even over achten al met z’n vieren aan een bakkie met taart in de tuin…

Italianni’s

italianni0027s_2

De grote vraag altijd als we bezoek hebben: „Wat willen jullie eten?”. Een simpele vraag maar er is hier zoveel keus dat het nog niet altijd meevalt. Bovendien zijn er ook andere factoren waar rekening mee gehouden moet worden ( „Ik mot geen vis, maar verder lust ik alles”, „Ik lust geen kaas” ) maar zelfs dan blijven er nog heel wat leuke eettentjes over.

Riet had er met onze gasten een rustig dagje van gemaakt, ook om een beetje bij te komen van de lange reis en ze hadden de dag dan ook grotendeels doorgebracht bij het zwembad. Alleen werd er een kort bezoekje gebracht aan het Alabang Town Center om daar alvast een beetje rond te kijken.

Vanavond stelden Riet en ik voor om een hapje te gaan eten bij Italianni’s, wat zoals de naam al redelijk duidelijk maakt een Italiaans restaurant is. Niet het beste in de buurt maar beslist degene met het gezelligste terras. En het bleek voor de eerste echte avond van onze gasten op de Filipijnen een goeie keus.

Bezoek aan de Dumpsite

Riet_op_DumpsiteHet is vandaag vrijdag en dat betekent het wekelijkse bezoek aan de dumpsite school. Riet zit zich daar al weken op te verheugen want ze is er nu al een tijdje niet meer geweest en ze was dus heel nieuwsgierig naar „haar kindertjes”. In de afgelopen weken was de school ook grondig opgeknapt door de vader van een van de vrouwen die toevallig aannemer is en die ervoor heeft gezorgd dat er verf beschikbaar werd gesteld op de boel van een nieuw kleurtje te laten voorzien.

Riet had Anja uitgenodigd om mee te gaan en een handje te helpen, wat ze natuurlijk graag wilde doen. Het werd voor Anja zoals we al verwacht hadden een bijzondere gebeurtenis, ze nam zich in ieder geval voor om nooit meer te gaan klagen over haar huis of over wat ze voor kleren had…

Er is helaas ook een ander soort mensen wat weleens mee gaat, en daar zijn de ALIG vrouwen eigenlijk helemaal niet blij mee. Het werk wat ALIG doet is natuurlijk in de gemeenschap niet ongemerkt gebleven, en dan gebeurt het uiteraard ook wel eens dat bezoekers hebben uit het Westen die een keertje mee willen om te helpen. Die hulp wordt over het algemeen dankbaar aanvaard, maar minder leuk is het wanneer iemand bezoekers heeft die alleen maar meegaan om „de echte Filipino’s eens zien” en die mee willen gaan als een soort van ramptoeristen. Normaal gesproken proberen de ALIG vrouwen dat af te wimpelen maar dat is wel eens moeilijk, vooral als degene die het vraagt regelmatig donaties geeft.

Vanmorgen was het blijkbaar weer zover, er stonden bij vertrek twee vrouwen klaar die door hun gastvrouw op de stoep waren gedumpt terwijl ze zelf weer was vertrokken. Normaal gesproken stellen de ALIG vrouwen altijd als eis dat de gastheer of gastvrouw zelf ook meegaat, zodat er in ieder geval geen problemen zijn met vervoer, maar in dit geval was dat blijkbaar niet overgekomen. De beide vrouwen zijn dus meegegaan, zeg maar gerust om eens naar echte arme mensen in hun natuurlijke omgeving te kijken. Ze hadden het al gauw gezien, ze zijn allebei huilend de school uitgelopen…

Naar Makati

makati-09-03-2013_0003a

Vast onderdeel van het programma wanneer we bezoekers hebben is een bezoek aan de „dure” wijk van Manila, de wijk Makati die gelegen is in het centrum. We komen daar zelf niet zo vaak omdat het ruim zeventien kilometer verwijderd is van waar wij wonen. Riet en ik moeten normaal gesproken echt een reden hebben om er naar toe te gaan want het is niet altijd een pretje vanwege het feit dat het verkeer in het centrum altijd een gekkenhuis is. Maar afgezien daarvan is Makati de moeite best waard en vandaar dus een bezoek.

Het eerste waar we altijd naar toe gaan is het winkelcentrum „Greenbelt”, een complex van wat eigenlijk bestaat uit vijf verschillende gebouwen (Greenbelt 1 tot en met 5) gelegen rond een soort van park. Het is er altijd erg gezellig met heel veel terrasjes en mooie winkels.

Vandaar staken we over naar „The Landmark”, wat in feite een enorm grote Hema is. Daar wilden we via een verbinding waarvan we weten dat die bestaat direct doorlopen naar het winkelcentrum „Glorietta” maar er was een probleem want we konden die verbinding niet vinden. We moesten dus toch buitenom naar „Glorietta”, waar we naar toe wilden omdat daar het Hardrock Café zit. Na de lunch bij het Hardrock Café bleek het overigens ruim de moeite waard om ook verder rond te kijken in „Glorietta” want er bleek een enorm groot nieuw stuk te zijn geopend waar we verschillende keren verdwaalden.

En jawel, nadat we hadden besloten hadden om terug te gaan naar „Greenbelt” waar Lito met de auto op ons zat te wachten vonden we zowaar de doorgang vanuit „Glorietta” naar „The Landmark” en konden we dus terug via een kortere route. Toen we overigens in „The Landmark” terug waren zagen we dat de ingang naar de doorsteek zodanig verscholen lag dat die nauwelijks te zien was totdat je er pal voor stond, en aanwijzingen in de vorm van borden waren er aan die kant niet.

Voor een hapje eten gingen we vanavond uiteraard naar restaurant „Outback” want waarom zou je goeie tradities veranderen, nietwaar…

Rustige zondag met barbecue

barbecue_10-03-2013_002a

Het was vandaag schitterend weer dus het grootste gedeelte van de dag werd doorgebracht in de tuin, bij of in het zwembad. We besloten de dag met een barbecue.

Bezoek aan Intramuros

Bezoek wil uiteraard wat zien en we hadden daarvoor verscheidene tips gegeven. Dat vinden we op zich altijd moeilijk omdat de een dit leuk vindt en de ander dat, maar over de tip van vandaag had ik geen twijfels. Zonder een bezoek aan de oude stadswijk „Intramuros” ben je niet in Manila geweest vind ik.

„Intramuros” is het ommuurde deel van de stad waar vroeger de Spanjaarden zaten, wat uit de naam al is af te leiden. Ik heb daar al meer over geschreven want ik ben er zelf al een paar keer geweest. Ik kon dus de nodige tips geven en het enige wat er verder naar mijn idee nog nodig was was mooi weer. Dat is hier al gauw het geval maar vandaag was het wel een heel mooie maar vooral ook erg hete dag.

Zelf kon ik niet mee want ik moest gewoon naar mijn werk vandaag, dus Riet ging mee met Anja en Nico. Voor Riet was het trouwens ook de eerste keer dat ze naar „Intramuros” ging dus ze waren geheel op mijn aanwijzingen aangewezen. Het pakte gelukkig goed uit want mijn belangrijkste tip, een rondrit met een koetsje, viel erg in de smaak. Het ritje voert door de hele wijk dus dan heb je meteen de belangrijkste dingen gezien.

Alleen bleek achteraf toen ik vroeg wat ze allemaal gezien hadden dat er toch nog wat gaten in het programma hadden gezeten. Zo hadden ze bijvoorbeeld het huis van Generaal McArthur gemist en niet de lunch gebruikt in het bijzonder mooi aangeklede restaurant wat ik had aangeraden. Het Spaanse huis bij het restaurant hadden ze weliswaar van buiten gezien maar ze waren niet naar binnen gegaan. En ik weet zeker dat met name Riet dat heel erg leuk had gevonden. De oudste kerk van Manila hadden ze gelukkig weer wel gezien en ze waren er zelfs naar binnen geweest, iets wat mij nou weer niet gelukt was.

Al met al geloof ik wel een redelijk geslaagde dag voor Riet en onze beide gasten, die afgesloten werd met een al even geslaagd bezoek aan restaurant „Appenzeller”…

Grensgeschil

Ik wil niet meteen het thuisfront ongerust maken dus laat ik maar meteen zeggen dat het hier ver vandaan is en dat we er niks van merken behalve wat we in de kranten lezen, maar er is dus op dit moment een oorlogje aan de gang tussen de Filipijnen en Maleisië.

Het heeft ongetwijfeld de Nederlandse kranten ook al gehaald dus laat ik maar even vertellen wat er aan de hand is. Ergens in de negentiende eeuw was er op de Zuidelijke eilanden van de Filipijnen een sultanaat genaamd Sulu. Die hebben de Sultan van Brunei in die tijd geholpen zijn vijanden te verslaan en uit dankbaarheid kreeg de Sultan van Sulu een stuk van het toenmalige eiland Borneo. Dat stuk is het oostelijk deel van wat nu de Maleise provincie Sabah is.

Het Sultanaat van Sulu heeft dat gebied ooit „verhuurd” aan de Engelsen die het toen voor het zeggen hadden in dat stuk van Zuid-Oost Azië. De Engelsen zijn altijd trouw de „huur” blijven betalen maar toen ze in 1963 de regio verlieten en de staat Maleisië werd gesticht werd het stuk Sabah ingelijfd bij de nieuwe staat. De Engelsen beweren dat het gebied aan hen was overgedragen en hebben daar een document voor, het Sultanaat van Sulu had ook zo’n document maar daarin was sprake van een „lease”. Het Sultanaat van Sulu was ondertussen opgegaan in de Republiek van de Filipijnen en had het eigendomsrecht van het gebied aan de Filipijnse regering overgedragen.

Toen het gebied werd ingepikt door Maleisië maakten de afstammelingen van het voormalig Sultanaat van Sulu daar natuurlijk ophef over en ze vonden dat de Filipijnse regering het gebied terug moest claimen. Daar had de Filipijnse regering eigenlijk niet zo’n behoefte aan op dat moment. De enige die het wel eens heeft geprobeerd is voormalig president Marcos geweest die een invasielegertje heeft geprobeerd op te leiden in de jaren zestig, maar tot een invasie is het nooit gekomen. Totdat een paar weken geleden de nazaten van het Sultanaat van Sulu het zat waren en dus zelf maar Sabah zijn binnengevallen, zonder medeweten overigens van de Filipijnse regering.

2013_lahad_datu_standoffMaar omdat de Maleise strijdkrachten terugsloegen en het tenslotte om Filipijnse burgers gaat is de claim op het gebied plotseling weer actueel. Er is al het nodige bloed gevloeid op Sabah en een oplossing is nog niet meteen in zicht omdat Maleisië uiteraard niet van plan is het gebied zomaar af te staan.

Overigens zijn wij niet de enigen die geen idee hebben wat er nu precies speelt, ook de meeste Filipino’s hebben geen idee waar dit onverwachte en heftige grensgeschil nu eigenlijk om gaat.

De zaak schijnt nu voor een Internationaal Gerechtshof gebracht te gaan worden. In Manila volgen wij het allemaal via de kranten en het nieuws…

Uncle Cheffy

Riet en onze bezoekers zijn gisteren naar het winkelcentrum „Greenhills” geweest wat gelegen is aan de andere kant van de stad. „Greenhills” heeft een grote overdekte markt waar allerlei nepspullen te koop zijn, en er moesten weer eens een paar tassen worden aangeschaft. Bij aankomst bleek de hal met de marktkramen helemaal leeg, zo te zien omdat er verbouwd gaat worden. Een flinke tegenvaller, maar er konden toch nog een paar tassen gekocht worden en onze gasten hebben nu tenminste de ervaring van een autorit over EDSA, de drukste verkeersader van Manila.

Vandaag ging het gezelschap naar Tagaytay, gelegen aan het Taal Meer met daarin de nog werkende Taal vulkaan. En ze hadden er net als de hele week al prima weer bij want het was helder en heet, ideale omstandigheden dus om foto’s te maken vanaf het hooggelegen terras van de Starbucks daar. Tagaytay ligt in de heuvels op ongeveer vijftig kilometer ten zuiden van Manila; voor mij altijd ruim anderhalf uur rijden maar Lito wist een kortere weg waardoor de tocht nog maar een uur duurt…

Uncle_Cheffy_02a

Vanavond stonden we net op het punt om de deur uit te gaan om ergens een hapje te gaan eten toen we druppels voelden. Uit voorzorg namen we paraplu’s mee en die hadden we al vrij snel nodig. Gelukkig barstte de bui pas goed los toen we al bij restaurant „Uncle Cheffy” op het overdekte terras zaten. Tegen de tijd dat we weer op huis aan gingen was het al weer droog en het is ook bij die ene bui gebleven de rest van de avond.

Laatste werkdag van de week

Ik weet het, het is vandaag pas donderdag en toch is het mijn laatste werkdag voor deze week. Morgen vertrekken we met zijn vieren voor een lang weekend naar het eiland Cebu waar we een paar dagen in het Alegre Beach Resort & Spa gaan verblijven. Dat betekent voor onze gasten overigens dat dit hun laatste volle dag in Manila al weer is want we komen pas maandagavond terug van Cebu en dinsdag zit hun vakantie er al weer op.

Het wordt overigens wel een vroegertje want we vliegen om negen uur ’s ochtends, wat inhoudt dat we om uiterlijk zeven uur op het vliegveld moeten zijn. En dat betekent weer dat als we op tijd willen zijn dat we hier toch niet later dan zes uur moeten vertrekken. We vertrekken namelijk vanaf een ons onbekende terminal, Terminal 4 oftewel de oude terminal voor binnenlandse vluchten. Deze terminal was bij mij eigenlijk onbekend, ik wist niet eens dat er een Terminal 4 bestond; en zelfs Lito, onze chauffeur krabde zich even achter zijn oor toen ik vertelde waar we moeten zijn want hij wist het ook niet.

We weten inmiddels wel waar het is, het is alleen een beetje onduidelijk waar de ingang nu precies ligt en waar we moeten zijn als we eenmaal binnen zijn. Maar we gaan er van uit dat dat zichzelf wel wijst, mijn grootste zorg is op tijd komen want we zouden wel eens in de ochtendspits verzeild kunnen raken. Maar dat merken we morgen wel, de volgende blog komt als alles goed gaat van Cebu!

Naar Cebu

cebu_jeepneys

Vanmorgen om half zeven zaten we in de vertrekhal van Terminal 4 van de luchthaven NAIA, ingecheckt en wel. We waren de ochtendspits net voor geweest op weg er naar toe en de incheck balie bleek ook al open dus alles ging veel vlotter dan we hadden verwacht. We vertrokken wel iets te laat en dat kwam omdat het vliegtuig nogal lang moest wachten voordat het toestemming kreeg om op te stijgen, maar dankzij een voorspoedige vlucht van ruim een uur landden we toch nog op tijd op Mactan-Cebu Airport. Deze luchthaven ligt niet op het eiland Cebu zelf maar op het naastgelegen eiland Lapu-Lapu wat bekend is vanwege het feit dat de eerste Europese toerist Ferdinand Magellaen daar om zeep werd geholpen nadat hij zich in een plaatselijke onenigheid tussen twee stammen had gemengd. Maar dat was in 1521, inmiddels zijn ze hier wel aan toeristen gewend…

We vonden onze chauffeur na enig zoeken en we werden vervolgens met een luxe bus naar onze bestemming gebracht, het Alegre Beach Resort & Spa. Het ritje duurde overigens dik anderhalf uur want het resort ligt helemaal aan de noordoost kant van het eiland, een flink eind van de luchthaven en de stad Cebu dus. Het ritje gaf ons alvast de gelegenheid iets van het prachtige eiland Cebu te zien, en een van de dingen die het eerst opvielen was dat de Jeepneys er hier heel anders uitzien, kijk maar op de foto.

Het resort zelf is een beetje afgelegen maar op een fantastisch mooie plek, op de rotsen boven het strand, en het uitzicht over de zee is adembenemend. Het resort heeft pas een opknapbeurt ondergaan en dat is goed te zien. Het resort heeft driehonderd meter privé strand, verdeeld in drie stukken, en op een van die strandjes staat een enorme parasolboom. Daaronder staan tafeltjes en stoeltjes; we hebben daar ’s middags wat gegeten en ’s avonds een afzakkertje genomen. Er stak in de loop van de avond een verkoelende wind op en ondanks dat we onze glazen vast moesten houden en de zaadjes uit de boom ons om de oren vlogen was het toch heel erg aangenaam.

Het enige minpuntje van het resort is eigenlijk het eten. Het nieuwe restaurant ziet er geweldig mooi uit maar het menu bleek minimaal en wat we besteld hadden bleek allemaal ook nog eens zonder uitzondering onder de maat. Het vlees te vet, de patat een raar smaakje, vreemde „aardappelcake”, kortom het wordt tijd dat daar wat aan gedaan wordt. Er is namelijk doordat het resort zo afgelegen is niet veel andere keus, en bovendien doet het afbreuk aan het geheel want voor de rest is het perfect.

Maar ondanks het mindere eten hebben we besloten dat we het hier wel een paar dagen gaan uithouden…

Dagje strand…

strand_by_alegre

Om maar meteen met het enige negatieve puntje van gisteren te beginnen, het ontbijt voldeed vanmorgen wel aan de verwachtingen. Ruime keus, goeie kwaliteit en vanaf het terras van het restaurant een adembenemend uitzicht. Een prima begin dus van de dag!

We hebben de meeste tijd op het strand en bij het zwembad doorgebracht, dat wil zeggen Riet, Anja en Nico, want ikzelf ben ’s middags naar de Spa geweest voor een massage. We hebben ook uiteraard een beetje rond gelopen door het werkelijk prachtig gelegen resort; het is dan wel een beetje afgelegen maar de locatie is ronduit schitterend, en het resort zelf is ook nog eens smaakvol aangelegd.

Voor het avondeten zijn we maar niet meer naar het restaurant gegaan want er is iedere avond op het strand beneden een barbecue waar je kunt aanschuiven. Dat bleek een verstandig besluit want het eten was daar een stuk beter. Het was ook nog eens gezellig en we waren dus de laatsten die over elven vertrokken…

…en een dagje zwembad

Alegre_Cebu_17032013_0021a

Vandaag eens geen dagje strand maar een dagje zwembad. Verder valt er niet veel over te zeggen, behalve dat het bijzonder aangenaam was. De enige verstoring was van een groepje jongelui waar een meid bij zat die aan één stuk door oorverdovend giechelde. En vanmiddag was de chips op in het winkeltje, een kleinigheid zul je zeggen, maar toch.

Vanavond schoven we weer aan bij de barbecue op het strand en het eten was vandaag nog beter dan gisteren. De mindere ervaring van de eerste avond was dus gelukkig een incident. En weer waren we de laatsten die weggingen…

Al weer naar huis

Alegre_Cebu_18032013_0003a

Ons lange weekend zat er vandaag al weer op, we zijn inmiddels al weer terug in Alabang. De vier dagen zijn letterlijk omgevlogen, en misschien is dat wel een teken dat we het heel erg naar onze zin hebben gehad.

Vanmorgen genoten we voor de laatste keer van het ontbijt met het fantastische uitzicht over de zee, de Zee van Camote als ik het goed heb opgezocht. Hoewel we pas om kwart voor vijf terug zouden vliegen naar Manila moesten we toch al rond één uur vertrekken want de rit naar de luchthaven duurt zoals ik al eerder heb aangegeven ruim anderhalf uur, en dat is ook nog afhankelijk van de verkeersdrukte. We bleven in de tussenliggende uurtjes lekker op het terras voor onze aangrenzende huisjes zitten en checkten om twaalf uur uit. Na nog een laatste bakkie in het restaurant vertrokken we met dezelfde luxe mini-van als waarmee we waren opgehaald afgelopen vrijdagochtend.

De drukte onderweg viel mee en we waren daardoor precies op de geplande tijd op de luchthaven. Een half uurtje voordat we zouden gaan boarden hoorden we dat ons vliegtuig vertraging had opgelopen op de luchthaven van Manila, wat inhield dat ook wij later zouden vertrekken. De geschatte vertraging viel weliswaar een kwartiertje mee maar we vertrokken toch drie kwartier later dan gepland en kwamen dus ook drie kwartier te laat aan in Manila.

Lito wachtte ons daar op en bracht ons naar Alabang waar we niet meteen naar huis gingen maar ons lieten afzetten bij het restaurant „Outback” voor wat Nico noemde hun „galgemaal”, want voor Nico en Anja was dit (voorlopig?) hun laatste avond op de Filipijnen. Lito reed de auto met de koffers naar huis, wij volgden later op de avond vanuit „Outback” te voet. Thuis gekomen namen we nog een laatste drankje op ons terras waarmee we een geweldig mooi weekend afsloten.

Bezoek vertrokken

Aan de vakantie van Nico en Anja hier bij ons op de Filipijnen kwam vandaag al weer een einde, ze zijn vanavond vertrokken. De laatste dag werd besteed aan nog wat laatste boodschappen, hoofdzakelijk souvenirs en cadeautjes, en het pakken van de koffers.

Echt zin om weer te vertrekken hadden ze niet echt, zeker Anja zat met afgrijzen de weersverwachting voor Nederland te lezen. Begrijpelijk, want ze hebben al die tijd dat ze hier waren in de gaten gehouden of in Nederland de lente al in aantocht was. Daar leek het in eerste instantie wel op want op de dag van hun vertrek twee weken geleden was het de warmste elfde maart sinds achtenzeventig jaar of zoiets. Maar vrij snel daarna kwamen weer de berichten van sneeuw en narigheid en zelfs van temperaturen van plaatselijk tien graden onder nul. Ja, en als je dan nagaat dat het hier de laatste anderhalve week wel heel erg warm is geweest (echte temperatuur rond de 32 graden, gevoelstemperatuur 36) dan kun je wel nagaan dat het bericht dat het alweer kouder gaat worden in Nederland niet bepaald met gejuich werd begroet.

Maar ze zijn inmiddels op weg naar huis, hun vlucht vertrok vanavond om kwart voor negen. Op het moment dat ik dit schrijf staan ze op het punt te landen voor de tussenstop op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat is ruim twintig minuten vlugger dan gepland. Hopelijk gaat de rest van hun terugreis net zo voorspoedig.

Riet en ik zijn voor het eerst sinds vijf weken weer een avond saampjes thuis, de eerste drie afleveringen van „Bones” zitten er al op…

Alles weer bij het oude

13032013108

Bezoek vertrokken, weer gewoon aan het werk en Riet weer alleen thuis. Alles lijkt weer bij het oude maar het was toch een bijzondere dag is want zevenentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. En het was toch even slikken toen ik me realiseerde dat ik een zoon heb van zevenentwintig…

Van harte gefeliciteerd, Robin!

Het was verder vandaag weer een bijzonder warme dag. De zomer is nu pas goed aangebroken hier en dat is te merken want het is nu al twee weken heet en zompig. Boven de Baai van Manila hing een prachtige wolkenlucht in een verder strakblauwe lucht, wat goed te zien is op de foto die ik vanaf de twintigste verdieping van ons kantoor heb gemaakt.

Vanavond was er ook weer eens gewone Hollandse pot: aardappelen, kapucijners met sla en een balletje gehakt. En dat was na al die weken uit eten ouderwets lekker.

Riet’s dagje uit

ugu_bigyan

Het werd voor Riet weer eens tijd om haar sociale leven hier in Alabang op te pikken en daarom ging ze vandaag mee met het dagje uit van de Shell Philippines vrouwen. Veel zin had ze er niet in want het was nogal een lange rit en het betrof ook nog eens een bezoek aan een op de Filipijnen beroemde kunstenaar, genaamd Ugu Bigyan. En zoals iedereen wel weet gaan Riet en kunst niet echt samen maar omdat ze haar vriendinnen al een paar weken niet had gezien besloot ze toch maar mee te gaan.

Het was inderdaad een fors eindje rijden. Vooraf was er gezegd dat het maar een uurtje was maar in de praktijk bleek het eerder twee uur te zijn. Tegen het middaguur kwamen ze aan bij een soort mini resort wat werd gerund door Ugu. Het was in feite een pottenbakkerij, maar er was ook een restaurant bij en er was zelfs de mogelijkheid om er te overnachten. Het bezoek bleek op zich wel de moeite waard en de lunch was ook goed volgens Riet want die ging schoon op. Zelf had ze er niet zoveel van gegeten want het was hoofdzakelijk vis en andere zeebeesten en daar is Riet niet een echte liefhebber van.

Het bezoekje aan de pottenbakkerij leverde in ieder geval een tas met souvenirs op, handgemaakt op de Filipijnen door de beroemde kunstenaar Ugu zelf. Tenminste, daar gaan we vanuit…

Feest op de Dumpsite

Dumpsite_22032013_0062a

En weer was het voor Riet een speciale dag want er was vandaag groot feest op de Dumpsite. Het is het einde van het schooljaar en alle kinderen van de Dumpsite die dit jaar naar school zijn geweest werden gehuldigd.

Om twaalf uur verzamelden de ALIG vrouwen zich om eten te gaan koken. Om half drie vertrok het hele gezelschap naar de Dumpsite voor alle festiviteiten. De burgemeester en de vice-burgemeester waren aanwezig, er was voor muziek gezorgd en er werden stukjes opgevoerd door de kinderen. Het hoogtepunt was natuurlijk de diploma uitreiking aan alle kinderen die het schooljaar met goed gevolg hadden volbracht. Ze kregen ook nog eens medailles voor geleverde prestaties en voor iedere medaille kreeg ieder kind veertig pesos.

Voor de ALIG vrouwen was het hoogtepunt dat ze publiekelijk werden geëerd voor hun goede werk en ze kregen allemaal een oorkonde. Ook Riet heeft er een gekregen al was ze blij dat ze zelf niet naar voren werd geroepen om de oorkonde in ontvangst te nemen, ze blijft nu eenmaal liever op de achtergrond. Overbodig te zeggen natuurlijk dat ik ontzettend trots op haar ben!

Toch was het niet allemaal vrolijkheid want er ging ook nog iets mis. In plaats van het eten gecontroleerd uit te delen aan de kinderen werd er onder druk van de burgmeester besloten om het eten buiten uit te delen, en er was simpelweg niet genoeg om iedereen te eten te geven want hier houden de vrouwen niet op gerekend. Dit tot grote frustratie van Riet die het niet kon aanzien dat nu de een wel en de ander geen eten kreeg. Maar Riet zou Riet niet zijn als ze er toch niet voor zorgde dat een vrouwtje met een paar hele kleine kinderen wat niet aan de beurt leek te komen toch een groot bord eten kreeg…

Maar al met al was het toch een mooie dag voor de ALIG vrouwen die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben met hun fantastische werk!

Blessureleed

Boodschappen_01

Een paar weken geleden heb ik al geschreven over mijn blessure, opgelopen door een onhandige val na een bezoek aan de sportschool. Daar heb ik nog lang last van gehad en toen het na terugkeer uit Nederland nog steeds niet over was ben ik toch maar eens naar de bedrijfsarts gegaan. Dat er niets gebroken was had ik zelf ook al door en de dokter bevestigde dat. De pijn werd waarschijnlijk veroorzaakt door haarscheurtjes in de botten die uit zichzelf moesten genezen, en daar staat normaal gesproken zes weken voor. het was op dat moment iets meer dan drie weken geleden gebeurd en ik moest dus nog drie weken rust houden met mijn arm.

Omdat ik niks doen zonde vond van mijn opgebouwde conditie ben ik stiekem tussendoor toch een paar keer naar de sportschool geweest en heb daarbij geprobeerd mijn arm zoveel mogelijk te ontzien. Dat was op zich geen probleem want het was te pijnlijk om de arm te gebruiken en ik had er gewoon totaal geen kracht in. De afgelopen week ging het best en hoewel de pijn nog steeds niet helemaal over is is de kracht in de arm redelijk terug. Ik besloot dus om het maar weer eens te gaan proberen vanochtend en mede omdat ik de arm nog niet voluit heb gebruikt ging het heel best.

Na de koffie bij de Coffee Bean (ze vroegen waar ik al die weken geweest was) zijn Riet en ik eerst maar eens boodschappen gaan doen want er moest nodig weer het een en ander worden ingeslagen. Het was overal een drukte van belang want de komende week is het „Holy Week” op de Filipijnen en dat is hier nog belangrijker dan Kerst. Iedereen is vrij en heel veel winkels een restaurants zijn zeker op Witte Donderdag en Goede Vrijdag dicht. Ongetwijfeld zullen er in de provincie weer de nodige malloten zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.

De kippen op de foto maken zich er niet meer druk over…

Vogelenzang

black-headed_munai

Vrijwel iedere ochtend is het eerste wat we horen als we wakker worden gezang van vogels in de tuin. Omdat het verder relatief stil is (op de snorrende airco’s en de incidentele auto door de straat na) valt het geluid heel erg op en het klinkt ook behoorlijk door omdat we geen dubbel glas hebben. Vraag me niet welke vogels er zingen, ik weet alleen dat het anders klinkt dan de merels die we regelmatig horen in Rijnsburg.

Ayala Alabang Village is een soort van vogelreservaat, er schijnen hier meer dan zestig soorten te nestelen maar ik heb er in onze tuin maar een paar gezien. Er nestelen in de bomen rond onze tuin vrijwel zeker meerdere stelletjes van een soort die „Wenkbrauwbuulbuul” heet in het Nederlands. Ik ben er al van verdacht dat ik die naam zelf heb verzonnen maar het beestje heet echt zo en ik geloof ook niet dat ik zoiets zou kunnen verzinnen. Verder vliegen er regelmatig mossen door de tuin maar dat zijn blijkbaar toch niet onze eigen mossen maar een soort die „Ringmus” heet (voor mij zijn alle mossen gewoon mossen).

Ik heb ook al een klein vogeltje in de tuin gesignaleerd wat een „Bruine Klauwier” zou moeten zijn maar daar heb ik al de aandacht van mijn makker Gijs, een erkend vogelaar, op gevestigd omdat volgens Wikipedia dat beestje niet op de Filipijnen zou moeten voorkomen.

Een vogeltje wat ik hier in Alabang nog nooit heb gezien maar wat we op Cebu veel zagen heet in het Engels „Chestnut Munia” of ook wel „Black-Headed Munia”. Na veel zoeken vond ik de Nederlandse naam uiteindelijk via de Latijnse naam, en die Nederlandse benaming is „Kastanjenon”. Dit vogeltje is bijzonder omdat het de nationale vogel van de Filipijnen is geweest, ondanks dat het over vrijwel heel Zuid-Oost Azie voorkomt. Misschien hebben ze daarom wel besloten om een andere vogel, de Filipijnse Arend, tot nationale vogel van de Filipijnen te benoemen…

Shell embleem

shell_pictenVandaag even een leuk weetje waar ik zelf ook niet alles van wist, namelijk het bekende Shell embleem. Dat is bij zo’n beetje iedereen wel bekend, in alle hoeken en gaten van de wereld zie je behalve andere wereldmerken als Coca Cola en Heineken vrijwel altijd wel ergens de Shell schelp. Maar die schelp heeft er niet altijd zo uitgezien als nu, die is in de loop van meer dan honderd jaar regelmatig veranderd.

In het begin was er helemaal geen embleem en zelfs geen naam. Het woord „Shell” verscheen in 1891 voor het eerst als handelsmerk voor kerosine die door Marcus Samuel and Company naar het Verre Oosten werd verscheept. De naam werd gekozen omdat de vader van Marcus in London een succesvolle zaak had in antiek en ook schelpen uit de Oriënt.

Het eerste embleem dateert van 1900 en was een mosselschelp. Dat veranderde in 1904 in de kamschelp (Pecten) die het nu nog steeds is en waarmee toen aan het bedrijf een visueel element en een merknaam werden toegevoegd. Door de jaren heen is het Shell embleem geleidelijk aan veranderd overeenkomstig de trends in grafisch ontwerp. De van oorsprong Franse ontwerper Raymond Loewy ontwierp en introduceerde het embleem in zijn huidige vorm in 1971. Het embleem werd in de loop van de jaren zo bekend dat vanaf 1999 de bedrijfsnaam er niet meer in voorkomt, de schelp alleen is voldoende om te weten om welk bedrijf het gaat.

Ook de kleuren zijn door de jaren heen veranderd. In 1948 deden het rood en geel hun intrede en die kleuren zijn sindsdien gebleven, al werd in 1995 gekozen voor helderdere (en blijkbaar klantvriendelijker overkomende) kleuren Shell rood en Shell geel. Nadat in 1999 dus de naam als onderdeel van het embleem verdween is het embleem niet meer veranderd en is het zoals we het vandaag de dag overal zien.

O ja, en voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst van ons verblijf in het Alegre Resort op Cebu. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Moonbay

img_1001a

En weer was het extra vroeg op vandaag want om zes uur zou mijn transport vanaf ons kantoor vertrekken naar de Keppel scheepswerf in Subic. Riet moest daarvoor ook vroeg op want zo vroeg is Lito er nog niet en zij moest me dus even naar kantoor rijden, wat overigens een ritje is van een kwartiertje heen en terug.

Aangekomen bij ons kantoor stond de auto al op me te wachten en na een rit in een recordtijd van slechts drie uur stapte ik het project kantoor binnen op de scheepswerf. Dat het zo snel ging vandaag heeft alles te maken met dat het deze week „Holy Week” is. Aan het verkeer en dan met name op EDSA, de drukste verkeersweg van Manila, was goed te merken dat heel veel mensen al vrij hadden want we deden over alleen dat stuk maar twintig minuten en het is al voorgekomen dat we er anderhalf uur over deden. EDSA is dan ook de bepalende factor voor de reisduur, want als je daar overheen bent kun je verder altijd goed opschieten.

Na de werkdag van vandaag werd ik naar het Moonbay Resort gebracht voor de overnachting. Het Moonbay was niet de eerste keus als vaste hotel voor ons project, dat was het naastgelegen Lighthouse Hotel, maar dat vonden ze veel te duur. Nou is het waar dat het Lighthouse drie keer zo duur is als het Moonbay maar zoals zo vaak is alle waar naar zijn geld.

Van buiten gezien is er overigens helemaal niks mis met het Moonbay, leuke villa-achtige onderkomens met appartementjes, een fraai zwembad en een prima locatie. Kom je je kamer binnen dan is er meteen van alles mis. Allereerst, het stinkt! En ik bedoel niet zomaar een vaag luchtje maar echt een chemische stank. Of het nou insecticide is of een sterk ruikende boenwas, daar zijn we het nog niet over eens maar wel dat het een indringende geur is die niet prettig aandoet. Daarnaast is het binnen somber, een combinatie van donker hout, bank en stoelen in sombere tinten en dan ook nog eens okergele muren. Her resultaat is dat hoewel het ongetwijfeld schoon is het er gewoon smoezelig uitziet.

En dan heb ik het nog niet eens over de herrie van de ernaast gelegen bouwerij die tot ver in de avond doorgaat. En als die eindelijk ophouden met hameren (ik heb al gezegd, ze bouwen hier op de manier van de Flintstones) zetten ze een aggregaat onder je raam wat naast een irritante constante pieptoon iedere paar seconden drie luide knallen geeft.

Nee, ik heb niet zoveel op met het Moonbay en voor mij is het eerlijk gezegd de belangrijkste reden waarom ik niet graag naar de scheepswerf ga. Maar misschien zijn mijn eisen wel te hoog want vanwege „Holy Week” zat het zo te zien bomvol en op de diverse hotel websites staat het als erg goed te boek…

Drukte op de wegen

IMG_1004a

Vanwege de „Holy Week” is het hele land in beweging. Filipino’s gebruiken de vrije Witte Donderdag en Goede Vrijdag, al of niet uitgebreid met extra vrije dagen, voor familiebezoek en in dat betekent in de praktijk dat Manila leegloopt. Iedereen trekt de provincie in zoals het hier heet, en dat proces is vanmiddag begonnen.

Was het gisteren erg rustig op de weg, vandaag barstte het in alle hevigheid los. Vandaar dat mijn transport van de scheepswerf in Subic al om twaalf uur vertrok richting Manila, in de hoop de ergste drukte voor te zijn. Helemaal zou dat niet lukken, dat wisten we al omdat de grote uittocht al vroeg in de middag begint, maar we hoopten toch dat we het meeste zouden ontlopen omdat wij de stad in en het meeste verkeer juist de stad uit zou rijden.

Het eerste stuk tot aan Manila ging ook weer erg vlot. We zagen wel aan de andere kant van de vangrail de enorme drukte naar het noorden, verkeer wat dus uit de stad kwam, maar we rekenden ons toch net iets te vlug rijk. Aangekomen bij de noordgrens van de stad, waar de North Luzon Express Way overgaat in EDSA, begonnen de problemen. Gelukkig stond het niet helemaal vast, en dankzij het nodige oponthoud deden we er toch meer dan een uur over om aan de andere kant van EDSA te komen, en dat betekent dan ook meteen een reistijd van ruim een half uur langer.

De vraag die iedereen stelde de afgelopen dagen was of we nog iets gaan doen met „Holy Week”, en dan bedoelen ze of we nog ergens naar toe gaan. Niet dus, op pad gaan morgen en overmorgen is net zoiets als in Nederland op Tweede Paasdag of Tweede Pinksterdag gezellig een eindje gaan rijden met de hele familie (weten je nog?). We blijven dus lekker thuis, en zelfs uit eten gaan of winkelen zal er niet in zitten want de komende twee dagen is vrijwel alles dicht.

O ja, en ik ben vandaag jarig! Daaraan werd ik hardhandig herinnerd om middernacht toen al mijn telefoons inclusief mijn iPad begonnen te zoemen en te piepen. Ik heb mijn verjaardag in mijn elektronische agenda staan en ja, de 27e begint inderdaad om middernacht. Leuk hoor, al die slimme elektronica…

Eieren koken

paasfeest_dumpsite_2013_03_29_0002a

Vandaag is een vrije dag en morgen ook want het is „Holy Week”. Als je daar meer over wilt weten moet je de link maar even volgen want ik heb er vorig jaar al over geschreven.

De komende twee dagen ligt het hele openbare leven zo’n beetje stil want op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is vrijwel iedereen vrij en is ook vrijwel alles gesloten. Winkels en restaurants zijn dicht, Jeepneys rijden er bijna niet en iedereen is de stad uit om familie in de provincie te bezoeken. Wij gaan niet helemaal stil zitten want morgen is de viering van het Paasfeest voor de kinderen van de Dumpsite, en omdat ik toch vrij ben ga ik een keertje met Riet mee.

Riet is vandaag begonnen met haar deel van de voorbereiding en dat was het koken van honderdvijftig eieren. Gisteren heeft ze dertien dozijn eieren ingeslagen en vanmorgen heeft ze ze alle honderdzesenvijftig gekookt. Zes kookten er kapot en dat betekent dat ze er precies het goeie aantal van honderdvijftig overhield. Behalve de eieren heeft ze ook nog een flinke voorraad chocolade eitjes gekocht dus wat ons betreft is alles is klaar voor een mooi paasfeest voor „haar” kindertjes.

Paasfeest voor de Dumpsite

paasfeest_dumpsite_2013_03_29_0044a

Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.

De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.

Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.

Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.

Zwarte Zaterdag

crucifiction_philippines

Vandaag is de somberste dag van de Holy Week viering. Veel Filipino’s blijven thuis en komen hooguit buiten om ’s avonds naar een Mis te gaan tere voorbereiding op het Paasfeest. Het was dan ook bizar rustig overal vanmorgen, al bleek daar in feite aan het eind van de middag weinig meer van en was het de gebruikelijke drukte bij met name de supermarkten. De winkels zijn twee dagen dicht geweest en met het weekend voor de deur moeten er toch boodschappen worden gedaan, nietwaar.

Gisteren, Goede Vrijdag, was een dag met een heel ander karakter. Filipino’s nemen boetedoening voor hun zonden tamelijk ernstig op en de meest fanatieke gelovigen doen dat op Goede Vrijdag tamelijk hardhandig. Er zijn met name in de provincies heuse kruisigingen en die worden meestal als een schouwspel opgevoerd, compleet met Bijbelse kostuums en deelnemers verkleed als Romeinse soldaten. En vergis je niet, die kruisigingen zijn niet gespeeld, de gekruisigden werden echt aan het kruis gespijkerd!

In Manila, en met name in Quezon City, zijn weliswaar geen kruisigingen maar lopen de „zondaars” rond terwijl ze zichzelf geselen met stokken, bosjes bamboe en kettingen ter boetedoening ( „Penitencia” ). Vaak dragen de boetedoeners ook een geïmproviseerde doornenkroon en maskers, en dat laatste is hoofdzakelijk om hun identiteit te verbergen. Gisteren was in Manila de Roxas Boulevard, normaal gesproken een kilometerslange drukke verkeersweg langs de baai, gedeeltelijk afgesloten om ruimte te bieden aan de boetedoeners zodat ze zich daar zonder last van verkeer lekker konden geselen.

Overigens zegt de Katholieke Kerk dat ze, ondanks het zwaar religieuze karakter, tegenstander is van deze rituelen en ze veroordeelt. Het weerhoudt de zwaar gelovige Filipino’s er niet van om het ieder jaar weer te doen, en je kunt je dus ernstig afvragen in hoeverre deze rituelen nou eigenlijk nog religieus zijn…

Bitterballen!

molito_mar2013

Zo denk je, lekker vier dagen vrij, en zo zit het er al weer op. De laatste dag van Holy Week was weer een hele warme, of zoals Riet het zei gewoon bloedheet. Dat in tegenstelling tot het weer in Nederland want we zitten met verbazing naar de krantenfoto’s te kijken, met sneeuw op 1e Paasdag! Maar is er ook niet een Nederlands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”? Het is dus blijkbaar niet helemaal ongewoon in deze tijd van het jaar.

Riet was vanavond in een avontuurlijke bui want ze wilde ergens gaan eten waar we nog niet eerder waren geweest, zei ze. Dat is op zich geen enkel probleem want er zijn er nog zat waar we nog nooit geweest zijn. En het aantal mogelijkheden is de laatste maanden weer flink toegenomen want er zijn in het nieuwe centrum Molito de nodige nieuwe eetgelegenheden geopend. Molito ligt net als het Alabang Town Center tegenover onze Village en is voor ons dus ook te belopen in een klein kwartiertje.

Helemaal onbekend zijn we niet in Molito want de Gold’s Gym waar Riet en ik lid van zijn is daar, evenals de delicatessen winkel “Santi’s” waar Riet vaak boodschappen doet, en we komen al regelmatig bij restaurant “Uncle Cheffy”. En vanavond besloten we een nieuw restaurant uit te proberen wat “Comida” heet en wat volgens het bord op de gevel gebaseerd is op de moderne Europese keuken, wat dat ook moge zijn. Het was in ieder geval genoeg om onze nieuwsgierigheid te wekken. Eigenlijk is het al twee weken open maar zoals zoveel restaurants hebben ze eerst twee weken proef gedraaid. Ze noemen dat een soft opening en dan weet je dat nog niet alles perfect verloopt. Dit weekend waren ze voor het eerst „echt” open.

Bij binnenkomst stond er ongeveer tien man aan personeel met de duimen te draaien want er was nog geen enkele klant. Het menu was (nog) niet erg uitgebreid maar er stonden een paar aantrekkelijke dingen op: ik ging voor de lamskarbonaatjes en Riet voor iets wat aangeduid stond als kroketten. Het bleek in beide gevallen een prima keus, maar met name de “kroketten” waren een erg plezierige verrassing. Het waren namelijk voor onze begrippen geen kroketten maar bitterballen, en ze waren zo lekker dat we nog een tweede portie bestelden!

Afgezien van het goeie eten hadden we ook nog een leuk gesprek met een van de eigenaren, en het ziet er dus naar uit dat we er weer een adresje bij hebben op onze lijst. En we kunnen weer iets afstrepen van ons toch al korte lijstje “Niet aanwezig op de Filipijnen”: bitterballen!

Sportievelingen…

gold0027s-gym-logo2Ik heb er nog niet al te veel over geschreven maar Riet is nog steeds aan het sporten. Begin januari is ze begonnen op dezelfde sportschool als ik en om zeker te stellen dat er een zekere verplichting aan vast zat heeft ze net als ik een personal trainer genomen. Het enige verschil is dat ik maar één keer gebruik maak van de diensten van mijn trainer, ondanks dat ik normaal gesproken drie keer per week ga, en dat Riet iedere les gebruik maakt van haar trainster. En jawel, ook Riet gaat trouw drie keer per week naar de sportschool!

Het verbaast haar zelf geloof ik nog het meest dat ze het volhoudt, want geloof maar niet dat zo’n persoonlijke trainer je er met een makkie af laat komen. Regelmatig zitten we allebei te steunen en te kreunen als we op dezelfde dag zijn geweest, zoals vanavond.

We zijn op dit moment ook allebei een beetje met een inhaalslag bezig. Riet is door haar bezoek aan Nederland en het daaropvolgende bezoek van Nico en Anja ruim vijf weken uit de roulatie geweest, en ik heb een paar weken gesukkeld met mijn linkerarm waardoor ik ook niet veel aan sporten ben toegekomen.

Onze trainers Benjo en Lesley hebben aan dat alles geen boodschap. Die hebben alleen geconstateerd dat we een achterstand hebben opgelopen en ze hebben zich voorgenomen dat we die snel weer gaan inhalen, en dat betekent dus afzien. Het is heel goed voor je, zeggen ze…

Vakantie geboekt

Het leven in het buitenland heeft voor mij eigenlijk maar één nadeel en dat is dat je eigenlijk niet meer op vakantie gaat. Afgezien van af en toe een lang weekend op een paradijselijk eiland (wat op zich ook niet verkeerd is, hoor!) gingen we als vakantie altijd een paar weekjes naar Nederland. En hoe je het ook wendt of keert, veertien dagen of drie weken thuis in Rijnsburg op je eigen bank hangen voor je eigen televisie met je eigen familie om je heen is GEEN vakantie!

Vandaar dat we besloten hebben om het dit jaar anders te gaan doen: wat korter naar Nederland (dat wil zeggen ik, want voor Riet maakt het natuurlijk niet uit) en dan ook nog een echte vakantie. We hebben het al jaren over China en voor dit jaar hadden we dan ook besloten om dat nu eindelijk maar eens te gaan doen. We wilden boeken via ons vaste reisbureau Fox en vonden daar al gauw een reis door China die ons wel aanstond. Een mailtje leverde op dat we heel goed de reis konden boeken zonder de internationale vluchten van en naar Amsterdam, wat ook nog eens op een heel aardige korting kwam te staan, en dus leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar er zit echt geen zegen in China, want toen we gisteravond wilden gaan boeken bleken er nogal wat hindernissen te nemen. Kijk, dat we de vluchten vanuit Manila naar China en terug zelf moeten regelen was niet het punt maar in het regelen van een visum zagen we al gauw geen gat meer. Die Chinezen stellen zoveel eisen aan een visum dat we het op een gegeven moment maar gewoon hebben opgegeven. Verklaring van dit, document van dat, bewijs van dit, en alles ook nog zodanig dat het een voor ons in de knel kwam met het ander. Belangrijkste probleem bleek dat wij als op de Filipijnen wonende buitenlanders in het bezit moeten zijn van een verblijfsvergunning. Die heb ik wel maar Riet dus niet, die is hier op dit moment weer op een toeristenvisum in afwachting van de verlenging haar verlopen verblijfsvergunning.

We besloten het voor gezien te houden met die Chinezen, althans voor dit jaar, en we zijn gaan zoeken naar een alternatief. En we vonden dat meteen vanmorgen al, een beetje geïnspireerd door de plannen van broer en schoonzus die ook deze bestemming hebben gekozen voor dit jaar. Het wordt een rondreis over Java en Bali, en we vertrekken volgende maand. Azzewenetbelevemagge.

Smokkelen

Er stond vandaag een beetje een rare kop in een van de Filipijnse kranten: „Shell confirms smuggling” oftewel in goed Nederlands „Shell bevestigt smokkelen”. Op het eerste gezicht lijkt het alsof er ontdekt is dat mijn werkgever zich bezig houdt met smokkel en dat na betrapt te zijn toegeeft, maar net als de gemiddelde krantenkop in de Telegraaf is ook deze misleidend. Shell houdt zich zelf niet bezig met smokkel maar geeft toe schade te lijden doordat er heel veel olie wordt gesmokkeld naar de Filippijnen. Het is zelfs zo erg dat volgens schattingen van een andere oliemaatschappij zeker dertig procent van alle olie op de Filipijnen het land is binnen gesmokkeld.

Smokkelen is het grootste probleem van de Filipijnse economie en is zelfs al de doodsteek geweest voor verscheidene bedrijfstakken, met uiteraard een steeds grotere werkloosheid tot gevolg. Een groot voorbeeld is de schoenenindustrie in de stad Marikina, waar in 1994 nog meer dan honderdduizend mensen werk in hadden bij vijfhonderddertien geregistreerde schoenenfabrikanten. Vanwege de smokkel van goedkope schoenen vanuit China is de hele productie in elkaar gestort en vandaag de dag zijn er minder dan duizend schoenmakers over.

Het smokkelen van olie wordt steeds erger naarmate de olieprijs hoger wordt, en de grootste schadepost is voor de regering want die loopt miljoenen aan inkomsten mis. Het smokkelen van olie gaat soms met hele tankers tegelijk die voor de kust hun lading overladen in kleinere boten of gewoon zich zelfs gewoon aan de kade van hun lading olieproducten ontdoen. Hoe komen ze daarmee weg zul je zeggen. Nou, dat is nogal makkelijk, het douane personeel en de lagere ambtenaren die met het toezicht zijn belast zijn erbij betrokken. Er worden oogjes toegeknepen en papieren vervalst, bij wijze van spreken waar je bij staat. Als iets eenmaal op papier staat hier en er staat een officieel stempel op dan twijfelt niemand er meer aan dat het waar is wat er staat.

De Filipijnen zijn niet echt een uitzondering want smokkelen is een algemeen voorkomend verschijnsel in heel Zuid-Oost Azië. Maar de gevolgen zijn hier extra erg omdat dit al zo’n arm land is. En de rijken worden er nog rijker van en de armen blijven straatarm…

Aardbeving!

Nee, niet meteen schrikken, het viel allemaal heel erg mee maar we hebben vandaag wel een aardbeving gehad. De beving vond plaats vanmorgen om even voor half elf en had een kracht van 5,4 op de schaal van Richter. Dat is weliswaar niet echt een zware aardbeving maar toch sterk genoeg om de gebouwen in Manila, en ook ons kantoorgebouw, lichtjes te laten schudden want daar had de beving nog steeds een kracht van 2 op de schaal van Richter. Er was in Manila voor zover bekend nergens grote schade, ondanks dat er ook nog wat lichte naschokken waren die overigens in Alabang al niet meer voelbaar waren. Shell heeft overigens het huidige kantoorgebouw gekozen omdat het in Alabang het enige kantoorgebouw is wat is gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn.

Riet en ik hebben van de hele aardbeving niks van gemerkt. Riet had vanmorgen een boodschap gedaan bij de bank en ik had het afschrift nodig, dus precies op het tijdstip van de beving was ze net met de auto onderweg naar mij toe en was ik of met de lift onderweg naar beneden of ik stond op de stoep op haar te wachten.

baler-quakeBlijkbaar was de beving op de begane grond een stuk minder voelbaar dan op de zeventiende verdieping, wat op zich logisch is want het gebouw is gebouwd om met een aardbeving enigszins mee te geven.

Toen ik nadat Riet me het afschrift had gegeven terugkwam op mijn werkplek vroeg mijn collega of ik de aardbeving had gevoeld. „Welke aardbeving?’ vroeg ik…

Het episch centrum van de aardbeving lag bij het plaatsje Baler in de provincie Aurora, gelegen aan de oostkust van Luzon op zo’n honderdvijftig kilometer ten noord-oosten van Manila.

Tickets regelen

We hebben nu dan wel onze vakantie geregeld maar er zitten nog een paar kleine haken en ogen aan. Omdat we bij het Nederlandse reisbureau Fox hebben geboekt begint de reis uiteraard in Nederland maar niet voor ons. Wij reizen niet met het gezelschap mee vanuit Nederland maar sluiten ons in Jakarta bij de rest aan. We maken dus geen gebruik van de vliegreizen van Nederland naar Indonesië en terug, en dat leverde ons weliswaar een hele beste korting op, maar we moeten dan natuurlijk wel zelf tickets boeken op eigen kosten van Manila naar Jakarta en van Bali terug naar Manila.

Ik ben dus gaan speuren op het Internet om te zien of ik ergens voordelig kon boeken. Het probleem voor goedkope tickets was echter dat we niet vanaf hetzelfde vliegveld vertrekken als waar we aankomen, want dat betekent dat we geen normale retourvlucht kunnen boeken. Het leek er in eerste instantie op dat direct boeken bij Philippine Airlines de beste optie was maar voor alle zekerheid ben ik toch maar eens wat reisbureaus gaan mailen met de vraag om informatie.

Een van die reisbureaus was degene die altijd alle zakenreizen voor Shell regelt en daar kreeg ik gisteren al heel snel antwoord van. Het aanbod wat ik kreeg was exact dezelfde vluchten als die ik bij Philippine Airlines had gevonden maar dan de helft goedkoper! Het reisbureau was namelijk zo vriendelijk om voor onze tickets dezelfde korting te regelen als voor Shell want ik ben tenslotte ook Shell personeel. Ik had geen idee dat ze dat zouden doen maar het was te mooi om te laten lopen dus heb ik meteen geboekt. Nadat de betaling rond was had ik minder dan een dag na het eerste mailtje de E-tickets al binnen, en dat klinkt misschien in Nederland heel gewoon maar hier is dat beslist niet het geval.

Vanavond bij onze vrijdagavondborrel deelde ik mijn ervaringen met een paar collega’s en die vielen zowat van hun stoel van verbazing. Iets wat efficiënt verloopt? Hier, op de Filipijnen? Er gaan denk ik in de toekomst nog wel meer aanvragen naar dat reisbureau…

Walk like a Filipino…

Festival_Mall_06_04_2013

Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filipino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filipino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filipinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…

Nieuwe supermarkt

rustans_ayala_alabang_07-04-2013Wat, weer één? Jawel, er is weer een nieuwe supermarkt geopend maar dit is wel een bijzondere.

Er staan in onze Village een heleboel huizen maar behalve de Alabang Country Club (en die is alleen voor leden) is er vrijwel niets anders. Er zijn geen bars, geen restaurants, en ook geen winkels behalve één en dat was een klein supermarktje naast de grote St. Martin’s Kerk.

Dat kleine winkeltje was altijd heel handig, niet zozeer om al je boodschappen te doen maar voor het geval je iets was vergeten of plotseling bezoek over de vloer kreeg. Het was dan ook voor veel mensen erg lastig dat het een maand of acht geleden werd gesloten voor een drastische verbouwing, vooral voor mensen die helemaal achter in de Village wonen want daar ligt het winkeltje.

Van de week werd het weer geopend en het lange wachten heeft in ieder geval een prachtige nieuwe supermarkt opgeleverd.

We zijn vanmiddag even wezen kijken en het is echt een hele verbetering. Kon je in het kleine winkeltje je kont niet keren (zeker niet op de bovenverdieping), de nieuwe supermarkt heeft alles gelijkvloers, is overzichtelijk en ziet er keurig netjes uit. Het lijkt de Albert Heijn wel!

Het enige waar Riet en ik ons over verbaasden is de manier waarop de kassa’s werken. Behalve dat de kassadames duidelijk nog onwennig zijn (lees: zo traag als dikke stront door een gieter) is de beschikbare ruimte voor het deponeren van je boodschappen niet erg groot. Alles wat is ingescand wordt daar ook weer teruggelegd dus het is nogal een gegoochel met het inscannen en het inpakken. En als de kassadame dan ook nog eens zelf gaat inpakken dan duurt het hele proces ook nog eens uren. Het is duidelijk dat het systeem niet bedoeld is voor grote hoeveelheden boodschappen.

Maar al met al is de nieuwe supermarkt toch een hele verbetering, en ik heb al gezien dat als Riet weer eens naar Nederland is zonder mij dat ik daar prima de boodschapjes voor mezelf kan doen.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst. Deze keer zijn het de foto’s van het Paasfeest met de kinderen van de Dumpsite school; ze geven hoop ik een beetje een beeld van het fantastische werk wat Riet en de andere vrouwen van ALIG doen.

Visumregels…

Jaja, er is weer wat te melden over visa, en jawel, de regels zijn alweer veranderd! Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hoe het er hier aan toe gaat met het verkrijgen van een werkvisum: de procedure bestaat uit drie stappen en duurt in totaal tussen de zes en acht weken. Lijkt simpel, maar dat is het niet want gedurende de eerste fase ben je je paspoort ongeveer een week kwijt. Dat moet je voor fase drie weer inleveren en totdat die is afgerond mag je officieel het land niet uit. Doe je dat toch dan is de kans heel groot dat je de hele procedure overnieuw moet doen. Het kan dus als je regelmatig het land uit gaat soms maanden duren voordat je een visum hebt.

Degenen die mijn schrijfsels regelmatig volgen hebben kunnen lezen wat een gedoe het was met de verlenging mijn werkvisum in februari. De hele procedure had ruim acht weken geduurd maar er moest desondanks met man en macht aan worden gewerkt om mijn paspoort op tijd terug te krijgen. Ik kreeg het letterlijk een paar uur voor mijn vertrek naar Nederland pas terug van het Bureau van Immigratie maar gelukkig zat wel mijn nieuwe visum er in en ik ben er dus in ieder geval tot medio 2015 vanaf.

Riet ging echter twee weken eerder naar Nederland en het bureau wat onze visumverlenging regelt zei meteen al dat het zinloos was om te proberen alles rond te krijgen voor haar vertrek. Er werd dus besloten te wachten totdat ze terug was uit Nederland en dat is ook gebeurd. De procedure is meteen toen ze terug was in werking gezet maar omdat Riet’s visum op 22 februari was verlopen is ze nu teruggezet naar een toeristenvisum. Haar verlengingsprocedure is nu al weer ruim vijf weken in behandeling en we hopen dat alles nog rond komt voordat we volgende maand met vakantie gaan.

Want wat was het grote nieuws van vandaag: iedereen die in dezelfde situatie zit als Riet, dus op een toeristenvisum met een werkvisum onderweg, moet vanaf vandaag een exit formulier aanvragen. Twee weken voor een eventueel vertrek naar het buitenland moet je nu dus via een formulier toestemming vragen om het land uit te mogen! Het is werkelijk niet te geloven wat die immigratie-malloten hier allemaal niet kunnen verzinnen om het een mens moeilijk te maken.

Ik moest weer denken aan mijn ouwe maat Alan. Die zei toen we naar de Filipijnen vertrokken, „If you think the Russians were bad, the Flippo’s will drive you crazy”…

Araw ng Kagitingan

Ja, probeer het onderwerp van vandaag maar eens uit te spreken. Op zijn Engels valt het nog wel mee want de vertaling in het Engels is „Day of Valor” en in het Nederlands wordt dat dan weer de dag van de heldenmoed.

BalangaBataanjf2836_07Dat was wel even een verrassing vorige week donderdag, want toen pas hoorde ik dat vandaag een vrije dag zou zijn omdat het een nationale feestdag is.

Deze dag wordt ook wel „Bataan Dag” genoemd want officieel wordt vandaag de val van Bataan in de Tweede Wereldoorlog herdacht. Bataan is een provincie aan de noordwest kant van de Baai van Manila en een belangrijk strategisch punt op de Filipijnen.

Op 9 april 1942 gaf de bevelhebber, Majoor-Generaal Edward P. King Jr. (een Amerikaan dus), tegen de bevelen van de Amerikaanse opperbevelhebber Generaal MacArthur in Bataan over aan de Japanners. Het contingent troepen bestond uit meer dan 76.000 hongerende en zieke soldaten, hoofdzakelijk Filipino’s maar ook duizend Chinezen en zo’n tienduizend Amerikanen. De meerderheid van deze troepen werden krijgsgevangen gemaakt. Ze werden ontdaan van al hun bezittingen waarna ze de beruchte 140 kilometer lange tocht moesten maken naar een kamp in Capas in de provincie Tarlac.

Tijdens deze beruchte tocht, later bekend geworden als de Bataan Death March, stierven duizenden van hen door uitdroging, de hitte, niet behandelde verwondingen en executies.

Voor mij dus zoals gezegd een onverwachte vrije dag die ik heb gebruikt om toch maar een printer te gaan aanschaffen. We hebben eigenlijk al twee jaar zelf geen printer meer omdat ik al ons printwerk in principe op kantoor kan doen maar in de praktijk blijkt het toch lastig dat je niet zelf snel iets kan printen, kopiëren of scannen. Ik weet het, een puur luxe-probleem maar sinds vandaag hebben we dus een luxe Canon printer. Draadloos, uiteraard, want jullie weten dat Riet een hekel heeft aan loshangende draden. Eigenlijk aan alle draden…

Aanrijding…

Ik heb nooit zoveel moeite om iedere dag een stukje te schrijven want er gebeurt iedere dag wel iets wat ik de moeite waard vind om er een stukje over op mijn blog te zetten. Alleen had ik vandaag liever over wat anders geschreven maar het is niet anders, die dingen gebeuren nou eenmaal.

Voor alle duidelijkheid, ik was er zelf niet eens bij. Om even over half vijf kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur Lito, die blijkbaar net onderweg was om mij op te komen halen van kantoor. Hij is altijd vroeg want hij maakt terwijl hij staat te wachten altijd graag een praatje met de andere chauffeurs die ook staan te wachten. Nou was dit de eerste keer dat hij belde dus dat was al vreemd, en inderdaad, het was geen goed nieuws. Hij was onderweg aangereden terwijl hij stond te wachten om in te voegen bij een van de poorten van de Village.

Gelukkig was er alleen schade aan de achterkant van de auto, de bumper is ontzet en de achterklep is gedeukt. Degene die Lito had aangereden bleek een tandarts te zijn die ook in de Village woont en dat was een geluk bij een ongeluk want voor hetzelfde geld was het een onverzekerde Filipino geweest of een Jeepney. De man is samen met Lito naar het politiebureau gegaan om een schaderapport op te laten maken, iets wat hier verplicht is voor de verzekering. In feite is alles hiermee dus al geregeld, behalve natuurlijk dat de schade gerepareerd moet worden. Morgenmiddag is het schaderapport van de politie klaar en dan kan Lito met de auto langs de garage.

Voor mij was het enige ongemak van het hele voorval dat ik dus geen vervoer naar huis had om vijf uur. Ik had natuurlijk mee kunnen liften met een van mijn collega’s maar het was mooi weer dus ik dacht, kom ik ga wandelen. Met een klein half uurtje was ik thuis, maar je kon me wel door een wringer halen…