Autoproblemen en sneetjes brood

Het zag er goed uit vanochtend, letterlijk gesproken want omdat de zomertijd weer is veranderd in wintertijd is het ’s morgens vroeg al weer bijna licht als ik naar mijn werk ga en dat leverde vanmorgen dit mooie plaatje op.

Kamperfoelie_Ochtend_Eind_Oktober

Voor zowel de lunch als het diner had ik vandaag afspraken en het leek dus een gezellige dag te worden met lekker eten. Tussen de middag zou ik met twee ouwe makkers, waarvan de een net als ik bij Shell werkt (hij zit zelfs op dezelfde verdieping als ik) en de andere hier ergens vlakbij, een hapje gaan eten en voor vanavond stond een bezoek met twee collega’s aan een restaurant in Scheveningen op het programma.

Het liep anders. Tussen de middag ging het mis omdat een van de collega’s op het laatste moment afzegde. Jammer genoeg hoorde ik dat pas toen ik door een uitgelopen vergadering veel te laat in het restaurant arriveerde. Toen ik daar niemand aantrof en wilde bellen waar iedereen zat zag ik pas het tekstbericht op mijn telefoon…

Vanavond reed ik naar Scheveningen om daar mijn twee collega’s te ontmoeten in een restaurant bij de haven, maar daar aangekomen merkte ik bij het inparkeren dat er iets mis was met de auto. Ik hoorde bij het draaien aan mijn stuur rare klikkende geluiden en die kwamen uit de buurt van de stuurkolom. Omdat ik bang was dat er mogelijk iets mis was met de stuurinrichting verontschuldigde ik me bij mijn collega’s om naar huis te rijden.

Volgens Riet had ik net zo goed kunnen blijven eten maar dan had ik beslist niet op mijn gemak gezeten. De auto is vanavond nog bij de garage neergezet zodat ze er morgenochtend gelijk naar kunnen kijken. Aan het rijden is op zich niks te merken, dus ik ben benieuwd wat de schade nu precies is en belangrijker nog, wat dit grapje weer gaat kosten.

En zo kreeg ik dus in plaats van een dag met lekker eten een dag met problemen en sneetjes brood…

Naar de film

In de vijf jaren dat we in Zuid-Oost Azië hebben gewoond is het aantal keren dat ik daar naar de bioscoop ben geweest letterlijk op de vingers van één hand te tellen. En die keren (ik geloof niet meer dan drie) waren ook nog eens allemaal in Kuala Lumpur, in bioscopen met van die speciale luxe zalen waar je in fauteuils zat onder een dekentje en je tijdens de film hapjes en drankjes kon bestellen. Dat ik als bioscoop-fanaat daar zo weinig naar de film ging had twee redenen, met als belangrijkste dat Aziaten hun kop niet kunnen houden tijdens een film en mobieltjes gewoon aan laten staan, en als goeie tweede dat we in Manila vier filmnetten in HD op de kabel hadden.

In Nederland zal ik zeker niet meer zo fanatiek zijn als voordat we vertrokken, toen ik zelfs een abonnement had en ik soms wel twee keer in de week naar de bioscoop ging, maar af en toe naar een goeie film zal zeker weer een regelmatig terugkerend uitje zijn.

MartianVanavond stond de film “The Martian” op het programma in de bioscoop in Scheveningen, samen met Martin en Robin. En zoals altijd betekent een bioscoopbezoek met mijn zoons niet alleen naar de film maar ook naar McDonalds of de Burger King en in Scheveningen is het altijd die laatste.

De film was prachtig met mooie beelden, al discussieerden we na afloop wel over de geloofwaardigheid van het verhaal en wat er technisch gezien allemaal twijfelachtig was.

En er was nog een voorval wat achteraf wel grappig was maar wat ook anders had kunnen aflopen. De bioscoop in Scheveningen biedt ter overlegging van je filmkaartje parkeerkaartjes aan voor een vast bedrag wat vrijwel altijd lager is dan wat je normaal moet betalen in de parkeergarage, en van die optie hadden Robin en ik (Martin reed met mij mee) gebruik gemaakt. Aangekomen bij de parkeergarage wilden we direct naar de auto’s lopen maar Martin maakte ons er op attent dat de procedure gewijzigd was, je moest je oorspronkelijke parkeerkaartje eerst in de automaat stoppen en daarna dat van de bioscoop om een geldig uitrij-kaartje te krijgen. En dat was voor Robin een beetje lastig want die had zijn oorspronkelijke kaartje buiten bij de bioscoop in een vuilnisbak gegooid…

Er zat dus niets anders op dan teruglopen om te kijken of het kaartje nog uit de vuilnisbak gehaald kon worden want anders zou het wel eens een duur grapje kunnen worden aangezien een verloren kaartje vijftig euro zou gaan kosten. Gelukkig kwam het kaartje na wat gerommel in de vuilnisbak weer boven, zij het een beetje gekreukeld en voorzien van wat smurrie van het andere afval. Terug bij de automaat bleek het kaartje gelukkig nog te werken, maar er was blijkbaar met de verwerking toch iets mis gegaan want bij de slagboom werkte het niet. Gelukkig werd het probleem na een babbeltje met de parkeerwacht via de intercom snel opgelost en konden we alsnog vertrekken.

En over dure grapjes gesproken, de garage heeft naar het probleem van mijn auto gekeken en er is inderdaad een onderdeel kapot in de stuurkolom. Een of andere veer moet vervangen worden, en dat gaat meer dan driehonderd euro kosten…

Nog even over de katten

Onze beide Filipijnse katten zijn nu ruim een maand samen met onze Nederlandse kat Paula en het lijkt er op dat ze nooit goeie vriendjes gaan worden. Er zijn maar sporadisch echte conflicten maar van toenadering is beslist geen sprake en met name niet tussen Monster en Paula.

Ons huis is nog steeds verdeeld in twee territoria, de begane grond en de rest. Paula huist op de begane grond, wat voor haar het voordeel biedt dat ze vrijelijk van het kattenluik gebruik kan maken om naar buiten te gaan, en de beide andere katten houden de verdiepingen bezet.

Abby_en_Monster_20151028_001

Monster komt beslist niet naar beneden en bij pogingen om haar daar naar toe te brengen als Paula buiten is mislukten tot nu toe allemaal. Ze begint al te blazen en met haar nagels te klauwen zo gauw ze de woonkamer wordt binnengebracht en snel zo gauw ze de kans krijgt weer naar boven. Paula Waagt zich na een enkele nachtelijke poging, waarbij Monster als een politiesirene te keer ging, niet meer naar boven.

De enige die heen en weer loopt is Abby, en het moet gezegd, ze heeft haar best gedaan om toenadering te zoeken maar Paula snapt het gewoon niet. Abby kwam zelfs met speeltjes naar Paula toe om aan te geven dat ze wel in was voor een dolletje maar Paula is blijkbaar compleet sociaal gestoord ten aanzien van andere katten want ze begrijpt de signalen niet en begint afwijzend te brommen.

Katten hebben verscheidene manieren om te laten merken dat ze geen kwaad in de zin hebben als ze andere katten benaderen, zoals bijvoorbeeld komen aanlopen met hun staart in de hoogte. Willen ze spelen dat beginnen ze met hun staart te zwiepen, en dat gedrag heeft Abby bij Paula al verscheidene keren laten zien maar Paula reageert helemaal verkeerd. Waarschijnlijk komt dat omdat Paula als heel jong katje op straat heeft gezworven en daarbij heeft ze blijkbaar geen sociaal gedrag ten opzichte van andere katten geleerd. En dat kan kloppen als ze door haar moeder al jong is verlaten want het is de moederkat die dat gedrag aan haar jongen leert.

Het lijkt er dus op dat we met de situatie zoals die nu is moeten leren leven…

TIjd voor een andere benadering

Ik ben eigenlijk begonnen met deze website toen Riet en ik voor het eerst naar het buitenland gingen. Dat was in 2006 naar het Russische eiland Sakhalin en ik had al voor ons vertrek het idee opgevat om op deze manier onze familie en vrienden op de hoogte te houden van ons wel en wee in het buitenland. Het bleek niet alleen leuk om te doen maar ook nog eens een makkie, want er gebeurde iedere dag wel iets wat het vermelden waard was en de bijgeplaatste foto’s voegden daar iets extra’s aan toe.

Ik kreeg leuke reacties, zelfs van mensen die ik niet kende maar die via bijvoorbeeld Google mijn site hadden gevonden, maar toen we in juni 2008 terugkeerden naar Nederland leek er geen reden meer om de website nog langer bij te houden en ben ik er dus mee gestopt. Totdat er zich ergens in juni 2010 een nieuwe kans voordeed om naar het buitenland te gaan en vanaf dat moment ben ik weer begonnen met het plaatsen van berichtjes. Eerst nog maar af en toe omdat er niet dagelijks nieuws te melden viel maar vanaf de dag van ons vertrek naar Maleisië is het me gelukt om vijf jaar lang vrijwel dagelijks een stukje te plaatsen.

Tijdens ons verblijf in het buitenland heb ik me regelmatig afgevraagd of het de moeite wel loonde maar het programmaatje wat ik gebruik om het bezoekersaantal op mijn website bij te houden gaf aan dat ik dagelijks bezoekers had, en het gemiddelde aantal lag zelfs boven de tien. Reden genoeg dus om me gaande te houden en ook deze keer was het eigenlijk een makkie omdat er vrijwel iedere dag wel iets te vermelden was. En als dat niet zo was kon ik altijd nog een berichtje plaatsen met wat leuke of leerzame informatie over het land waar we woonden, zoals over de cultuur of de politiek.

En nu zijn we al weer twee maanden terug in Nederland. Eigenlijk wilde ik meteen naar aankomst al gaan stoppen met mijn dagelijkse berichtjes, of in ieder geval de frequentie omlaag brengen tot een berichtje om de paar dagen of eens per week, maar omdat de nasleep van onze verhuizing nog in volle gang was kon ik nog steeds met weinig moeite dagelijks iets schrijven en dat heb ik tot de dag van vandaag dan ook vol kunnen houden.

Maar schrijven is alleen maar leuk als wat je schrijft wordt gelezen, en daar zit nu net de kneep. Toen ik eergisteren via het programmaatje wat de bezoekersaantallen registreert keek hoe het er mee stond viel me meteen op dat er aan het begin van de maand oktober een enorme terugval was in de bezoekersaantallen op mijn website. De meeste dagen hadden zelfs helemaal geen bezoekers en het totaal van de hele maand was extreem laag vergeleken met de voorgaande maanden. Als je dit plaatje bekijkt zie je meteen de verschillen:

Statcounter_20151101

Ik heb dan ook besloten om een punt te zetten achter het schrijven van een dagelijks bericht. Het was ontzettend leuk om te doen maar zonder lezers heeft het weinig zin om dat te blijven doen. En het is logisch ook, berichtjes uit vreemde landen zijn nu eenmaal veel leuker om te lezen en bovendien zien we de mensen voor wie die berichtjes bedoeld zijn nu weer heel regelmatig en soms zelfs dagelijks.

Tijd dus voor een andere benadering. Ik zal af en toe nog wel een berichtje plaatsen maar niet meer dagelijks, alleen als er weer eens iets te melden is waarvan ik denk dat het de moeite waard is. Dank aan mijn trouwe lezers van de afgelopen jaren en ik zou zeggen, kom af en toe nog eens langs…

Leeg huis (nou ja, bijna…)

Na iets meer dan een maand geen bericht is er nu dan eindelijk weer iets te melden. De container met onze spullen uit de Filipijnen die een paar weken geleden aangekomen was in Nederland gaat morgen bij ons thuis afgeleverd worden. We mochten in principe alles drie maanden in opslag laten staan en dat kwam best uit want we hadden toch wel wat tijd nodig om de aankomst te organiseren. Er komt tenslotte bijna een volledige huisraad aan in een huis wat al van huisraad is voorzien en het probleem is dus met name ruimte.

Om dat ruimteprobleem op te lossen hebben we twee dingen gedaan. Allereerst hebben we wat meubilair wat we door onze op de Filipijnen aangeschafte meubels willen vervangen te koop gezet op het Internet. Daar hebben we wat reacties op gekregen en een paar kasten en de salontafel zijn inmiddels verkocht. Ook voor onze eettafel, het tv-kastje en de tv zelf is er ook een gegadigde maar dat is een Filipijnse collega die nu in Rijswijk werkt en die kan alles pas ontvangen als hij een appartement heeft gevonden. En dat betekent dat we die spullen tijdelijk uit de weg moeten zien te krijgen.

Opslag_Ruimte

Om ruimte in ons huis te maken hebben we voor alle spullen die we niet kwijt willen of kunnen een opslagruimte gehuurd bij een bedrijf op een industrie-terrein net buiten Rijnsburg. Riet heeft dat eigenlijk anderhalve maand geleden geregeld maar we hebben de huur pas op 1 december laten ingaan omdat we er eerder toch weinig nut voor hadden.

Maar omdat morgen onze container arriveert zijn we vandaag en gisteren al begonnen met het verplaatsen van spullen naar de opslag. Dat waren in eerste instantie dozen met boeken, onze voorraad koffers die de laatste jaren flink is gegroeid en mijn gitaarkoffers. Allemaal dingen die flink wat ruimte innemen en die we toch eigenlijk maar heel weinig gebruiken.

Er is dus ruimte gecreëerd voor onze spullen, al weten we nu al dat veel van wat aankomt morgen direct door zal gaan naar de opslag. Sterker nog, we beginnen ons al af te vragen of de opslag wel ruimte genoeg zal hebben voor al die spullen…

Leeg_Huis

De container is er!

Container_3Om half acht vanmorgen stond de vrachtwagen met de container met onze spullen al voor de deur. Nadat met enige vertraging de rest van het verhuis-team was gearriveerd werd er begonnen met het uitladen van onze spullen. Uiteraard wisten we precies hoeveel dozen en pakken er uit de container zouden komen maar wat we niet hadden kunnen voorzien was hoe we het allemaal in onze naar verhouding kleine Rijnsburgse huis moesten verstouwen.

We probeerden voor de voordeur al een onderscheid te maken tussen wat er kon worden uitgepakt en wat er naar de opslag zou worden gebracht. Het resultaat was een groeiende stapel dozen in de voortuin en een steeds groter wordende puinhoop van dozen, uitgepakte spullen en verpakkingsmateriaal in huis.

Container_1-2 En er waren natuurlijk problemen, zoals met de matras van ons bed, die weliswaar heel erg comfortabel is maar ook twee bij twee meter en dertig centimeter dik. Na een fikse discussie met de verhuizers of het eigenlijk wel mogelijk was om het ding naar binnen en vervolgens naar boven te krijgen en de mogelijk schade die daarbij zou worden veroorzaakt werd op ons aandringen besloten om het toch te proberen. Er waren vijf man nodig om de matras dubbel te vouwen en van spanbanden te voorzien, waarna met enig geweld (waarbij overigens totaal geen schade werd veroorzaakt door het zachte materiaal van de matras) het hele ding door het trapgat werd geperst en vervolgens de slaapkamer in. Nadat de matras op het bed was gelegd bleek er geen enkele zichtbare schade of vervorming, dus al met al een geslaagde actie.

De rest was allemaal minder problematisch en rond elf uur was de container al helemaal leeg. Tijdens het uitpakken bleek wel dat niet alles onbeschadigd was overgekomen. tot onze grote schrik bleken de randen van de eettafel en de salontafel lelijk beschadigd te zijn, iets wat tijdens het inpakken of het transport gebeurd moet zijn want voor ons vertrek hadden we alles geïnspecteerd en was alles nog onbeschadigd. Dat wordt werk voor de verzekering, en we hopen maar dat de schade gerepareerd kan worden want we hebben deze meubels naar onze smaak laten maken op de Filipijnen en in feite zijn ze dus onvervangbaar.

Riet was ondertussen de verhuizers zat, ze wilde verder uitpakken zonder hun hulp en maakte ze dat met zachte aandrang duidelijk. Na het aftekenen van alle papieren vertrok het verhuis-team en konden wij aan de slag. De rest van de dag ging op aan uitpakken, plaatsen en weer verplaatsen, en verscheidene ritjes naar de opslag.

Maar vanavond slapen we wel weer voor het eerst sinds ruim drie maanden in ons eigen bed!

Onverwacht bericht

Het begon eigenlijk afgelopen zomer toen we tijdens het familie-boottochtje de nieuwe huizen zagen aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal. Hoewel we tot op dat moment eigenlijk niet echt aan verhuizen hadden gedacht begon er toch wat te kriebelen en Riet besloot om eens nader te gaan informeren. Het liep op niks uit want alle huizen die op dat moment werden gebouwd waren al onder optie en we lieten het er dus bij.

Eenmaal terug verhuisd naar Rijnsburg werd al snel duidelijk dat Riet toch de kriebels had gekregen. Opeens vond ze het benauwd in ons huis, een gevoel wat ikzelf al vanaf de eerste dag heb gehad omdat we in feite aan alle kanten zijn ingebouwd. Op zich is dat niets bijzonders in een doorsnee woonwijk maar wat we hadden gezien van de zomer, huizen langs het water met een vrij uitzicht en bovendien net wat groter als wat we nu hebben, had ons allebei op bepaalde gedachten gebracht.

Het eerste wat we deden was eens rondkijken naar soortgelijke nieuwbouw in de buurt, en daarbij kwamen we uit bij hetzelfde project in Rijnsburg en een ander in Valkenburg, maar helaas, overal was alles al onder optie. We keken nog even naar bestaande huizen maar konden niets vinden waar we heel erg enthousiast over waren. De enige optie leek een nieuw deel van het project langs het Oegstgeesterkanaal, genaamd “Waterviolier”, maar daarvoor was de inschrijving nog niet gestart.

Twee weken geleden verscheen het bericht op de website van het project dat de inschrijving ging openen en na de plannen voor het project nog eens te hebben bekeken besloten we in te schrijven. Riet zorgde ervoor dat ze meteen de eerste dag van de inschrijving op de stoep stond bij de makelaar en daarna was het afwachten.

Waterviolier Blok 1 (1024x768)

We rekenden eigenlijk nergens op want we hadden ondertussen wel gemerkt dat het aantal inschrijvingen voor dergelijke projecten erg hoog is en de toewijzing van de beschikbare huizen gaat via een soort van loting. Maar het onverwachte gebeurde toch, want vandaag ging tegen het middaguur mijn telefoon. Een vriendelijke dame van Makelaardij De Leeuw feliciteerde me met het feit dat we een huis van het project “Waterviolier” hadden toegewezen gekregen, en dat niet alleen, het ons toegewezen huis was ook nog eens het huis wat we als eerste keuze hadden opgegeven!

We hebben een afspraak staan voor 22 december, dan gaan we langs bij de makelaar voor het eerste gesprek.

Meubel reparatie

De schade aan onze meubels die is veroorzaakt tijdens het transport van de Filipijnen naar Nederland is gelukkig verzekerd en we hebben dan ook een schadeclaim ingediend. Afgelopen woensdag kregen we bericht van de verzekeringsmaatschappij met een verzoek om alle documenten die ze nodig hebben voor de claim op te sturen, samen met de van de beschadigingen gemaakte foto’s.

Cruciaal is de vraag of de beide tafels nog gerepareerd kunnen worden. Als dat niet het geval is dan krijgen we ze weliswaar vergoed door de verzekering maar dan hebben wij wel een probleem. De tafels zijn gemaakt als onderdeel van een complete set met de bij de eettafel behorende stoelen, een theetafel en een side table, en daarom willen we graag dat de tafels gerepareerd kunnen worden en niet vervangen want het zal onmogelijk zijn om dezelfde of zelfs maar soortgelijke tafels hier in Nederland te vinden.

Riet en ik zijn dus rond gaan kijken op het internet om te zien of we bedrijven konden vinden die dergelijke schade aan meubels kan repareren. En dat viel nog niet mee! Uiteindelijk vonden we een bedrijfje in Leiden die wel genegen waren om even te komen kijken om te zien of reparatie mogelijk zou zijn.

Inmiddels is er iemand langs geweest en het nieuws was voor ons toch wel positief. De meubelmaker was onder de indruk van de kwaliteit van de meubels maar gaf wel aan dat er geen onderdelen vervangen konden worden omdat Filipijns mahonie in Nederland niet of nauwelijks te krijgen is. De enige mogelijkheid was daarom de randen van de tafels bij te slijpen en opnieuw te lakken, waarbij de mogelijkheid ontstaat dat er enig kleurverschil met de originele laklaag ontstaat. Een betere oplossing krijgen we waarschijnlijk niet dus we gingen hiermee akkoord.

Nu nog even de offerte doorgeven aan de verzekeringsmaatschappij en dan afwachten of die er ook mee akkoord gaan.

Dining Table 3 (Small)

Dining Table 4 (Small)

Financiële inventarisatie

Het is allemaal wel heel mooi, een huis toegewezen krijgen in een mooi gelegen nieuwbouw project, maar het moet ook nog wel even financieel haalbaar zijn. We wilden er geen gras over laten groeien dus zelfs voordat we naar de makelaar gaan voor het eerste gesprek hadden we een afspraak gemaakt om onze financiële situatie te laten doorlichten. De afspraak was vanavond, met een hypotheek adviseur van Nationale Nederlanden want daar loopt onze huidige hypotheek en we dachten dat dat misschien wel wat voordeel zou kunnen opleveren.

Het werd een eenvoudig gesprek want al snel bleek dat het financieel voor ons geen enkel probleem zou zijn. Er werden verscheidene constructies doorgesproken en er werd door de adviseur alvast een voorstel gedaan wat voor ons het beste zou passen.

Er is weliswaar nog niks concreets afgesproken want we hebben tenslotte ons eerste gesprek met de makelaar nog niet eens gehad, maar we gaan nu wel met een goed gevoel naar de makelaar toe. Het hangt eigenlijk alleen nog af of het eisenpakket van Riet bespreekbaar is en wat die extra’s gaan kosten, maar als dat binnen ons plaatje past dan ligt ons besluit eigenlijk al vast, dan gaan we ervoor.

Naar de makelaar

Vanmorgen hadden we onze eerste afspraak bij het makelaarskantoor om te praten over de ons toegewezen woning in project “Waterviolier”. Hoewel er vandaag nog niks getekend zou worden gingen nu wel officieel de drie weken bedenktijd in die we zouden krijgen om een beslissing te nemen.

Voor ons was het belangrijkste dat we te horen zouden krijgen wat de mogelijkheden zouden zijn om wijzigingen aan te brengen naar onze eigen wensen, zoals bijvoorbeeld de mogelijkheid voor een uitbouw, aanpassingen op de indeling en extra leidingen voor netwerkkabels, dat soort dingen. Riet had een flinke waslijst en eigenlijk bleek tijdens het gesprek dat aan alles wat ze wilde kon worden voldaan.

Waterviolier achtergevel-blok3 (1024x655)We waren er dan ook snel uit. We kregen een heel pakket papieren mee met daaronder een voorbeeld van het voorlopig koopcontract en een map met plattegronden, zodat we thuis alles nog eens op ons gemak konden nalezen en bekijken of het was wat we ervan verwachten. En omdat we al zo’n beetje hadden gezien dat er geen ernstige belemmeringen voor ons waren besloten we tijdens het gesprek om maar meteen een datum vast te leggen waarop we het voorlopig koopcontract zouden gaan ondertekenen.

We hebben nu tot 12 januari de tijd om definitief te besluiten of we tot de aankoop van het huis zullen overgaan, en dat betekent dat we tijdens de komende feestdagen de tijd hebben om hier over na te denken. Dat nadenken zal waarschijnlijk meer gaan over hoe we het huis willen hebben dan over de vraag of we het willen hebben…

Einde van het jaar 2015

Het is vandaag al weer de laatste dag van het jaar 2015. Het was een jaar waarin er voor ons heel veel is gebeurd en ook heel veel is veranderd, en vandaar vandaag een terugblik op het jaar 2015.

In januari kregen we onze eerste bezoekers van dit jaar, Leo en Marco die we hadden ontmoet tijdens onze vakantie in China vorig jaar hadden de Filipijnen uitgekozen voor een vakantie en dat begon met een paar dagen Manila waarbij ze bij ons logeerden. Gedurende die paar dagen organiseerden ze de rest van hun verblijf op de Filipijnen, waarbij wij ze behulpzaam waren met het boeken van vluchten en hotels. NA twee weken rondgereisd te hebben brachten ze ook de laatste dagen van hun vakantie bij ons door.

In februari gebeurde dan eindelijk wat Riet al zo lang zo graag wilde. Haar zus Ans kwam voor ruim twee weken over, samen met haar dochter Joelle en onze zoon Martin en schoondochter Sandra. Het hoogtepunt van hun verblijf waren de paar dagen die we doorbrachten op het paradijselijke eiland Boracay, waarbij we deze keer verbleven in het Boracay Beach Resort & Spa. Zo moeilijk als het was om haar over te halen om te komen, zo moeilijk had Ans het toen ze weer naar huis moest en dat was voor ons het teken dat ze het heel erg naar zin heeft gehad. Riet reisde overigens met ze mee terug voor een bezoek van twee weekjes aan Nederland.

Het project waarvoor ik werkte zou dit jaar vrijwel op tijd opgeleverd zou worden en dus werd de einddatum voor mijn contract volgens verwachting definitief werd vastgesteld op eind augustus. Concreet betekende dat voor mij dat ik kon beginnen met solliciteren naar een nieuwe baan, waarbij al snel duidelijk werd dat wat die baan ook zou worden mijn nieuwe werklocatie in ieder geval in Nederland zou zijn.

Vanaf april konden we dus al voorzichtig beginnen met het plannen van onze terugkeer naar Nederland. In het kader van die voorbereiding gingen Riet en ik in juni naar Nederland om daar het nodige te regelen. Terwijl we daar waren kreeg ik een heel goed bericht en dat was dat ik op een van de banen waarop ik had gesolliciteerd was aangenomen en dat betekende dat ik bij terugkeer in Nederland gelijk in mijn nieuwe baan in Rijswijk zou kunnen beginnen.

Terug in Manila begon nu het zenuwslopende proces van alle voorbereidingen voor de verhuizing. Met name het gedoe rond het intrekken van onze visa en het op tijd terug krijgen van onze paspoorten zorgde weer voor de nodige spanning, maar het meest gecompliceerd was toch wel het oversturen van onze beide katten Abby en Monster naar Nederland. Uiteindelijk ging ook dat goed en arriveerden ze twee weken voor onze aankomst al in hun nieuwe huis.

Tussen de bedrijven door besloten Riet en ik om nog een laatste keer naar Boracay te gaan, mede omdat we dit jaar niet aan een “gewone” vakantie zouden toekomen maar ook omdat we hier met alle drukte wel aan toe waren. We verbleven voor deze laatste keer weer in het inmiddels vertrouwde Discovery Shores en we hadden ook deze keer weer een suite gereserveerd met een dakterras met jacuzzi. Het afscheid was moeilijk want we zullen er aan moeten wennen dat binnenkort een weekendje Boracay niet meer tot de mogelijkheden behoort…

Op 22 augustus begon onze eigen verhuizing met het inpakken en verzenden van al onze spullen door het verhuisbedrijf Asian Tigers. Met het begin van onze verhuizing was ook het moment gekomen waarop we afscheid moesten nemen van onze maid Estela en onze chauffeur Lito, waarbij vooral het afscheid van Estela met de nodige emoties gepaard ging.

De laatste paar dagen voor ons vertrek verbleven Riet en ik in het Acacia Hotel in Alabang, en op 26 augustus was dan onze laatste dag op de Filipijnen aangebroken. We namen afscheid van iedereen en laat in de avond vertrokken we vanaf de luchthaven NAIA naar Nederland na vier fantastische jaren in een land waar we ondanks alles van waren gaan houden.

Boracay_20150802

Terug in Nederland vervielen we eigenlijk al meteen weer in de vertrouwde dagelijkse routine en het was al snel of we niet weg waren geweest. Alhoewel, we hadden niet alleen de herinneringen aan de vijf mooie jaren dat we weg waren geweest maar als tastbare herinnering liepen er nu twee Filipijnse katten rond in Rijnsburg. Die het overigens niet zo goed konden vinden met onze Nederlandse kat Paula, een conflict wat in ieder geval in dit jaar niet vredelievend kon worden opgelost.

Midden oktober werden we toch nog onverwacht opgeschrikt door het overlijden van Vader Nic. Hij liet een enorme leegte na die de rest van het jaar voelbaar bleef en waarschijnlijk nog wel geruime tijd daarna. Met name met verjaardagen en de feestdagen aan het eind van het jaar was het gemis voelbaar.

Tenslotte was daar aan het eind van het jaar dan het onverwachte bericht dat we waren ingeloot voor een bouwproject net buiten Rijnsburg en de mogelijkheid kregen om een nieuw huis te kopen. Een mogelijkheid die we met beide handen hebben aangegrepen en dat betekent dat mogelijk volgend jaar al de volgende verhuizing op stapel staat. Deze keer gaan we alleen niet zo heel ver weg…

Tafel gerepareerd… maar vraag niet hoe

Nou, het heeft even geduurd, dik drie maanden, maar we hebben onze eettafel en onze salontafel terug van het meubelbedrijf “De Jongens van De Wit” uit Leiden. De salontafel ziet er na de reparatie prima uit maar met onze eettafel is het compleet mis gegaan, die is vrijwel geruïneerd.

Wat was het geval, zoals ik al had geschreven waren van beide tafels de randen behoorlijk beschadigd bij het transport van de Filipijnen naar Nederland. Het meubelbedrijf had al aangegeven dat de reparatie moeilijk zou worden gezien de houtsoort (die in Nederland vrijwel niet te krijgen is) en vanwege het blijkbaar bijzondere proces waarmee de randen waren gelakt. Maar het enige risico zou volgens hen zijn de mogelijkheid of wat kleurverschil met de originele laklaag, en dat vonden we geen probleem.

Na de goedkeuring van de verzekeringsmaatschappij die akkoord ging met de offerte werden de beide meubelstukken bij ons thuis opgehaald. En daar ging het meteen al mis want ondanks onze waarschuwing dat met name de eettafel loodzwaar was kwamen ze van het meubelbedrijf maar met z’n tweeën. En jawel hoor, tijdens het korte stukje van onze voordeur naar de auto zagen ze kans om de eettafel tegen het tuinhek te stoten waarbij er flinke stukken van de tot dan onbeschadigde fineerplaten van het tafelblad werden gestoten.

Uiteraard kwamen de reparatiekosten van dat deel voor rekening van het bedrijf zelf maar die kosten waren nu gelijk wel een heel stuk hoger geworden. Blijkbaar hebben ze lang gezocht naar de goedkoopste oplossing en het lijkt er op dat ze er zich door die hoge kosten met een “Jantje van Leiden” hebben afgemaakt want toen de tafels vandaag eindelijk na veel heen en weer bellen werden afgeleverd zag de eettafel er verschrikkelijk uit.

De laklaag van de beide tafels is origineel zo glad als een aal met een prachtige matglans. De salontafel zag er nog steeds zo uit maar de eettafel was nu voorzien van een dikke onregelmatige laag glanslak, werkelijk niet om aan te gluren! Beter konden ze hem niet krijgen zeiden ze van het meubelbedrijf, wat moeilijk te begrijpen is aangezien de salontafel er wel gewoon goed uitziet.

En we waren zo trots op onze prachtige eettafel uit de Filipijnen…