En jawel…

Het wordt eentonig maar dit was dus de derde rustige dag op rij. Het werd vanmorgen al snel duidelijk dat er weer geen lokale Irakezen op het werk zouden verschijnen want de blokkades in de stad zijn er weer, of eigenlijk nog steeds. En er is opgeroepen via de sociale media om die blokkades in stand te houden tot en met donderdag en dat zou betekenen dat we deze werkweek dus waarschijnlijk vrijwel niemand zullen zien.

Voor mij is de routine van de middagwandeling naar de lunch weer veranderd van heen lopen en terug met de bus naar heen en weer lopen. De temperatuur is nu tussen de middag nog net boven de twintig graden, een heel verschil dus met de 40+ graden van de laatste keer dat ik hier was en dat betekent dat wandelen weer goed te doen is.

Op de foto zie je een deel van de gebruikelijke optocht naar het kamp. De rood-witte telecommunicatie-mast staat vrijwel naast het restaurant dus dan weet je waar we naar toe lopen. Op de foto is het trouwens niet zichtbaar want het ligt uiteraard binnen de muren van het kamp, waarvan je nog net een deel ziet links van de twee watertanks:

Plastic bordjes…

De situatie was vandaag onveranderd, overal blokkades in Basrah en er waren dus voor de vierde dag op rij geen lokale Irakezen op het werk. Het was dan ook weer ongewoon rustig op het terrein en op kantoor. Over kantoor gesproken, nu de buitenkant flink onder handen is genomen en met de nieuwe verlichting ziet het er in de vroege ochtend sfeervol uit:

We beginnen in het kamp ook steeds meer te merken van het ontbrekende personeel. Er was al aangekondigd dat de kamers nog maar beperkt worden schoongehouden en er geen huishoudelijk werk zoals bedden opmaken wordt gedaan, en er is ook een beperkt rooster ingesteld voor de bussen die tussen het kamp en het fabrieksterrein rijden. 

Vanmiddag bij de lunch was er nog een verrassing, er is te weinig personeel in het restaurant om de vuile vaat af te handelen en daarom zagen we tot onze verbazing plastic bordjes en plastic bestek in plaats van gewone borden en ijzeren bestek. Het is op zich natuurlijk geen probleem, het eten smaakt er niet minder om (de hamburgers waren vanavond gewoon weer als vanouds) maar het geeft toch wel aan hoe de blokkades steeds meer van invloed worden op de dagelijkse gang van zaken.

Ik denk dan toch, als het bij ons al zo is hoe moet het dan wel niet met de gewone mensen in de stad gesteld zijn. Als de blokkades de stad hermetisch afsluiten dan betekent dat toch ook dat winkels niet kunnen worden bevoorraad. Het schijnt dat er nu nog wel voldoende is van alles maar dat kan natuurlijk veranderen als die blokkades lang blijven duren. Het eind lijkt nog niet in zicht en het is dus voorlopig afwachten.

Veranderingen

Dat de blokkades gevolgen zouden hebben voor de bevoorrading van winkels in de stad geldt natuurlijk net zo goed voor KAZ. Tot nu toe merken we het nog niet aan de voedselvoorziening maar belangrijker is natuurlijk de aanvoer van water. Daar is in ieder geval voor ons rekening mee gehouden want toen ik gisteravond het woonblok binnenliep lag er een enorme stapel pakken met flesjes water in de hal. Zo te zien was de hele boel lukraak naar binnen gegooid maar dat geeft niet, we hebben voorlopig genoeg water.

De situatie in Basrah bleek vanmorgen plotseling veranderd, het leger had op verscheidene plekken ingegrepen en de blokkades opgeruimd waardoor de stad en ook het nabij gelegen dorp Khor Al-Zubair weer bereikbaar waren. We zagen in de loop van de ochtend dan ook verscheidene Irakese collega’s binnendruppelen waaronder mijn Irakese manager Haider. Mijn beide teamleden kwamen niet opdagen, maar het bleek ook al snel dat de situatie in de stad toch nog niet helemaal veilig was. Verscheidene mensen kregen telefoontjes waarna ze snel weer naar huis vertrokken en degenen die gebleven waren kregen rond een uur of een te horen dat ze allemaal naar huis moesten gaan. Het was dus vanmiddag weer net zo rustig als de voorgaande dagen, of eigenlijk nog rustiger want alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en doordeweeks overkomen) waren tussen de middag naar de luchthaven vertrokken om terug te gaan naar Dubai.

Die rust gold niet voor de rest van het land waar het overal nog steeds onrustig is. Afgelopen nacht hebben betogers in de stad Najaf (net iets ten noorden van Basrah) het Iraanse Consulaat in brand gestoken. Behalve de corruptie en het gebrek aan fatsoenlijke infrastructuur is met name de invloed van Iran op de gang van zaken in Irak veel mensen een door in het oog en dat is vannacht voor de tweede keer geëscaleerd middels een aanval op een Iraans Consulaat.

Heel ander nieuws dan, over het verlengen van mijn visum wat halverwege januari afloopt. De aanvraag is halverwege september al ingestuurd maar ik had tot nu toe nog steeds niks gehoord en daarom heb ik gisteren een mailtje gestuurd naar de afdeling die de visumaanvragen afhandelt. Ik kreeg als antwoord dat de verschuldigde leges al zijn betaald en dat de goedkeuring voor mijn visumaanvraag dus ieder moment kan binnenkomen. Alleen stond erbij “in ieder geval voor eind december”, en daar word ik nou weer niet gerust van. Ik heb nog wel de tijd maar ik hoop toch wel te weten hoe of wat voordat ik op 1 januari weer naar Basrah moet afreizen.

Aan het eind van de middag tijdens de wandeling terug naar het kamp vertelde mijn maat Ian dat er voor morgen een verandering in het weer wordt verwacht. De voorspelling was regen en onweersbuien, en dat is in deze tijd van het jaar niet onverwacht, zeker gezien het feit dat de wind inmiddels uit het zuiden (en dus vanuit de richting van de Perzische Golf) waait. De voorspelling klopte wel maar kwam eerder uit dan verwacht, want toen ik na het avondeten uit het restaurant kwam regende het en het onweerde ook…

Escalaties

Het verschil met gewone werkdagen was deze keer nauwelijks merkbaar maar vandaag was de eerste dag van het weekend en voor mij alweer het laatste weekend van deze shift. Er was voor vandaag veel regen voorspeld maar daar is niets van gebleken, het is de hele dag droog gebleven ondanks dat tussen de middag de lucht leek te betrekken.

Het nieuws was vanmorgen bijzonder triest want bij uit de hand gelopen demonstraties in de stad Nasiriya, gelegen ten noordwesten van Basrah, zijn minstens vijfentwintig mensen gedood toen veiligheidstroepen het vuur openden. Daarnaast waren er ook nog vier slachtoffers in Bagdad en nog eens tien in de stad Najaf waar demonstranten gisternacht het Iraanse consulaat in brand staken.

De generaal die er verantwoordelijk voor is dat gebeurtenissen in Nasiriya zo zijn geëscaleerd is inmiddels ontslagen maar de vraag is weer in hoeverre door Iran gesteunde milities de hand hadden in het geweld. Veel regeringstroepen hebben namelijk geweigerd om op hun landgenoten te schieten en de regering zelf claimt bij hoog en bij laag geen toestemming te hebben gegeven voor het schieten op demonstranten.

Het lijkt erop dat het conflict tussen de demonstranten en de regering muurvast zit, maar iedereen wachtte vandaag op de toespraak van een invloedrijke geestelijke na het middaggebed. Deze geestelijke, de hoogste autoriteit van de Shiieten oftewel de Marjaiyah, sprak tijdens die toespraak zijn steun uit voor de demonstranten en riep nogmaals de minister-president op om af te treden.

Omdat het vrijdag is mochten we zoals gewoonlijk vandaag weer een uurtje vrij opnemen, het zogenaamde “meditatie-uurtje”. Ikzelf neem dat altijd aan het eind van de middag en vandaag heb ik de extra vrije tijd gebruikt voor een wat langere sessie in de sportzaal. Onderweg terug naar het kamp kwam ik deze kat nog tegen die me met de nodige argwaan zat te bekijken terwijl ik langs liep. Ze bleef tegen mijn verwachting in toch zitten toen ik bleef staan om een foto te maken.

Overigens, de fles die op de grond ligt is weliswaar een bierfles maar wel van alcohol-vrij bier (van het merk Barbican, niet echt geweldig). Dit is trouwens de eerste keer dat ik een lege bierfles op het terrein zie rondslingeren. Het verbaasd me met name omdat het over het algemeen lokale Irakezen zijn die alles achter hun reet neergooien. Of het moet die kat geweest zijn natuurlijk…

Onverwachte ontwikkelingen

Het grote nieuws van vanmorgen van Irak was dat de Minister-President heeft aangegeven dat hij zal gaan aftreden. Dit bericht werd door eigenlijk iedereen in het land met gejuich begroet en er is eindelijk hoop dat de crisis-situatie zal worden opgelost. Er is echter ook de nodige scepsis want enerzijds zijn sommige eisen van de demonstranten simpelweg niet realistisch en anderzijds is het nog maar de vraag of de Minister-President echt gaat aftreden want hij heeft alleen maar de “intentie” uitgesproken.

Van al het internationale nieuws werd ik vandaag ook niet vrolijk. Gisteravond was er al het nieuws van de aanslag in Londen en vanmorgen hoorde ik dat er nu ook in Nederland, in het centrum van Den Haag nota bene, ook al een vent mensen met een mes had aangevallen. En dan vragen mensen wel eens aan mij of dat Irak nou niet gevaarlijk is…

Er was verder niet zoveel te melden dus plaats ik voor vandaag een paar foto’s die ik gistermiddag heb gemaakt tijdens de wandeling terug naar het kamp.

Terug naar normaal

De grote vraag gisteren was of vandaag onze Irakese collega’s weer gewoon naar het werk zouden komen. De recente gebeurtenissen, met name het aftreden van de regering, leken erop te wijzen dat de demonstranten hun belangrijkste eis ingewilligd zagen worden en dat zou moeten betekenen dat de demonstraties in ieder geval in hevigheid zouden moeten afnemen.

Vanmorgen bleek dat voor wat Basrah betreft het geval, de meeste blokkades waren opgeheven en rond acht uur verschenen de meeste van onze collega’s na een volle week afwezigheid weer op het werk. In mijn geval kwam de helft van mijn team opdagen, en dat was Mustafa. Ik kreeg nu eindelijk ook eens uit de eerste hand te horen hoe het was geweest in de stad in de afgelopen dagen. Het was allemaal op zich wel meegevallen, het is in de stad zelf eigenlijk redelijk rustig geweest. Alleen waren de uitvalswegen vrijwel allemaal geblokkeerd en kon er dus niemand in of uit.

Het is dus weer gedaan met de rust op kantoor want eerlijk is eerlijk, als onze Irakese collega’s aanwezig zijn dan is dat duidelijk te merken. Met name als ze ’s morgens binnenkomen vergaat horen en zien je soms want iedereen wordt tamelijk rumoerig begroet door iedereen en dat luidruchtige gaat tijdens het daaropvolgende gezamenlijke ontbijt nog even door. Maar aan de andere kant, het brengt wel weer leven in de brouwerij en dat is toch ook wel weer leuk.

Ik had nog een leuk onderonsje met een van mijn Irakese collega’s die me vroeg waar ik eigenlijk vandaan kwam. “Ah, Holland!”, zei hij toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Ik kan het dan nooit nalaten om uit te leggen dat dat eigenlijk niet hetzelfde is. “Maar,” zei ik, “ik ben niet beledigd want ik kom toevallig uit het gedeelte van Nederland wat Holland is, dus ik vind het prima als je dat zegt”. Gierend van de lach liep hij weg en even later hoorde ik hem zijn collega’s uitleggen hoe dat nou zit met “Nederland” en “Holland”…

Vuile was

Deze foto heb ik gisteravond gemaakt terwijl we terug wandelden naar het KAZ kamp, waarvan je de lichten in verte ziet achter de fabriek. Het is om vijf uur ’s middags al donker hier en dat betekent dat tegen de tijd dat wij naar het kamp lopen de lichten van de fabriek allemaal in volle glorie branden en dat geeft het zowaar in deze tijd van het jaar iets feestelijks. Ik zei dan ook tegen mijn makkers dat het bijna een kerstsfeertje had en vandaar dus de foto.

Vandaag was weer alles normaal, ik had zelfs een volledig team want ze waren zowaar alle twee op komen dagen. Hoewel er berichten zijn dat de demonstraties nog steeds niet zijn afgelopen en zelfs gisteren weer wat in hevigheid waren toegenomen was toch iedereen gewoon op kantoor. Bij ons was dat al te merken maar in het gebouw waar de engineers zitten (ik had daar vanochtend om kwart over zeven al een vergadering) was het helemaal net een kippenhok.

Wij hebben tenminste nog kamers in ons gebouw waar we met hooguit zes mensen tegelijk zitten, in het gebouw van de engineers hebben ze van die open kantoorruimtes. Een ouwe maat van mij noemde die zogenaamde “kantoortuinen” niet voor niets “kantoor toendra’s” want je zit daar met een heleboel in dit geval erg luidruchtige mensen op elkaar gepakt en het is dus een herrie als een oordeel als de lokale Irakezen er ook allemaal zijn. Ik moest even wat vragen aan een van mijn maten, een Nederlander, en die schudde vertwijfeld zijn hoofd toen ik zei dat het een pokkeherrie was. “Gaat zo de hele dag door,” zei hij, “en dan verwachten ze nog dat je je ergens op concentreert”…

Ook voor wat betreft de huishoudelijke dienst is alles weer normaal. Het restaurant functioneert weer als vanouds (dat deed het eigenlijk toch al op de plastic-bordjes kwestie na) en de kamers worden weer schoongemaakt. De wasgoed-service was eigenlijk het enige wat zonder problemen bleef functioneren en hoewel er gezegd was dat de was misschien wat later terug bezorgd zou kunnen worden bleek dat in de praktijk erg mee te vallen.

Op dit moment komt een goeie wasservice me goed uit want ik moet nog twee draaien laten doen voor mijn aanstaande vertrek. Vandaag heb ik de waszak, gevuld met mijn overhemden en polo’s, voor de deur gelegd en morgen laat ik de rest van mijn was doen. Dan is vrijwel alles weer lekker schoon in de kast voordat ik op huis aan ga…

Veel goed nieuws

Mijn eerste draai wasgoed hing gisteravond schoon aan de deurknop en vandaag heb ik de tweede zak klaargelegd voor afhandeling. Daarin zaten ook mijn laatste vuile sportkleren want gisteravond ben ik voor de laatste keer naar de sportzaal geweest deze shift. Dat doe ik hoofdzakelijk omdat ik geen was meer laat doen tot mijn vertrek en ik wil geen vuile sportkleren vier weken lang in mijn kast laten liggen.

Gisteravond was al duidelijk merkbaar dat de temperatuur iets omlaag was gegaan en vanmorgen was het ronduit fris omdat er een straffe wind uit het noordwesten stond. De wandeling naar kantoor was dan ook niet plezierig voor mensen zoals ik die een hekel hebben aan wind. Het bleef ook de rest van de dag aan de frisse kant en vanmiddag ben ik zelfs voor het eerst sinds de afgelopen winter weer eens met mijn jack aan naar de lunch gewandeld. Dit tot grote hilariteit van een paar makkers die uit warme landen komen en die gewoon nog met korte mouwen meeliepen. Ze snapten er niks van want ik was toch geboren in een land waar het normaal gesproken koud is, dus hoe kon ik het nu koud hebben…

Zoals verwacht piepten even voor half vijf zowel mijn iPhone als mijn iWatch, de berichtjes kwamen binnen dat het tijd was om mijn boardingpassen uit te printen. Helaas kan ik hier nog steeds niet volstaan met een elektronische boardingpass op mijn iPhone of iPad, hier moet je nog steeds een papieren exemplaar kunnen overleggen en dat betekent dus printen. 

Er was zelfs nog meer goed nieuws want ik kreeg ook nog de brief met de mededeling dat ik mijn visumverlenging kan worden geregeld. De enige vraag is nu nog of ik dat bij mijn volgende aankomst in Irak op de luchthaven moet doen (liever niet) of dat ik het kan doen na aankomst in het kamp (ja graag) want mijn visum verloopt pas op 13 januari terwijl ik al op 2 januari aankom. Dat wachten we nog even af maar mijn nieuwe visum is in ieder geval geregeld. En als klap op de vuurpijl kwam er tenslotte ook nog bericht van het reisbureau met het vluchtschema voor mijn volgende shift. Daar wil ik nog wel wat aan veranderd hebben maar hopelijk kan ook dat geregeld worden.

Niet slecht, zoveel goed nieuws op één dag…

Laatste werkdag

Yes! Gisteravond kwam het bericht dat ik mijn visum kan verlengen als ik in januari weer in het land ben en ik hoef dus niet door het langdurige proces op de luchthaven heen bij aankomst. Nu hoef ik als ik gearriveerd ben in KAZ alleen maar mijn paspoort in te leveren bij het visum-team en dan krijg ik het na twee dagen inclusief nieuwe visum weer terug.

En het houdt nog steeds niet op met goed nieuws want ik heb ook de vluchtwijzigingen gekregen waar ik om had gevraagd. Toen ik gisteren het voorstel kreeg met het vluchtschema voor januari zag ik dat ik de 1e januari, mijn vertrekdag, was geboekt op de vlucht van half drie ’s middags. Dat zou inhouden dat ik om half twaalf ’s morgens al zou worden opgehaald en de kans dat ik dan mijn kinderen nog zou zien om Gelukkig Nieuwjaar te wensen zou dan wel erg klein zijn. Ik heb dan ook gevraagd of ik niet op de vlucht van tien uur ’s avonds kon worden geboekt en vanmorgen kreeg ik bericht dat dat verzoek was gehonoreerd.

Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.

Wij wilden hem liever niet in KAZ laten aankomen als ik er niet ben maar er is nu toch besloten dat hij zo snel mogelijk moet komen en zijn begindatum is vastgesteld op 14 december. Dan komt hij na zijn introductie-dagen in Dubai op 18 december aan in Irak, en dan ben ik er dus niet maar dan moet hij maar door iemand anders worden opgevangen. Het goeie nieuws is dus dat als ik terugkom in januari dat ik eindelijk weer een back-to-back heb en ik niet alles meer alleen hoef te doen.

Voor mij zit deze shift er vandaag weer op, dit is mijn laatste officiële werkdag. Hoewel, morgenochtend ben ik nog tot een uur of half elf op kantoor voordat ik terugga naar het kamp voor een laatste lunch en vervolgens ga ik, zoals het nieuwe pad voor de nooduitgang achter ons gebouw zo mooi in groene verf aangeeft, “exit”…

Probleemloos vertrek

Zoals gewoonlijk als mijn vertrekdag de donderdag is vertrok mijn vlucht naar Dubai pas een het eind van de middag en dan kies ik er altijd voor om ’s ochtends gewoon naar kantoor te gaan, ondanks dat vandaag officieel mijn eerste vrije dag was. Het werd zelfs nog een behoorlijk drukke ochtend want behalve dat ik nog een presentatie moest doen had ik ook nog het nodige werk te doen voor mijn nieuwe back-to-back.

Omdat gisteren besloten is dat Surya ondanks het feit dat ik pas begin januari weer terug ben half december al gaat beginnen. Hij zit dus twee weken in KAZ zonder mij en ik moest dus van alles gaan regelen om te zorgen dat hij die twee weken een beetje goed doorkomt. Dat hield onder andere in dat ik collega’s moest inseinen om hem bij aankomst op te vangen en rond te leiden, maar ook wilde ik het een en ander aan werk voor hem op stapel zetten zodat hij zich alvast een beetje kan inwerken en vooral zichzelf ook een beetje nuttig bezig kan houden.

Na gedaan te hebben wat ik kon in de korte tijd die ik vanmorgen had ging ik, uiteraard na van iedereen afscheid te hebben genomen, terug naar het kamp om het laatste inpak- en opruimwerk te doen. Er was nog tijd voor de lunch voordat het om half een tijd werd om naar de gereedstaande bussen te gaan. Het konvooi vertrok om kwart voor een uit KAZ en via een flinke omweg, een route die ik volgens mij ook nog niet eerder had afgelegd, arriveerden we rond kwart over twee bij de luchthaven.

Alle rituelen met de vele security-checks gingen buitengewoon vlot, ook al omdat ik alleen handbagage had deze keer, en ik was dus ruim op tijd binnen. De resterende tijd voor vertrek bracht ik door in de tamelijk primitieve business lounge waar de WiFi werkt via een telefoontoestel wat als hotspot werkt; ga dus maar na hoe lekker snel dat werkt, vooropgesteld dat je verbinding kunt krijgen.

De vlucht was geen onverdeeld genoegen want ik zat op de rij voor een “bulkhead” en dat betekent dat ik een tv-scherm had wat ingeklapt zit in de armleuning van de stoel. Het vervelende daarvan is dat je dat bij opstijgen en landen moet inklappen terwijl je op een normale stoel gewoon door kunt gaan met kijken. Nu moest ik zelfs meer dan een half uur voor de landing mijn scherm al inklappen en zat ik dus tot aan de landing duimen te draaien…

Na anderhalf uur arriveerde het toestel in Dubai waar ik met een taxi van Emirates naar het door Emirates geregelde hotel Le Meridien werd gebracht om daar de paar uur door te brengen die ik moest wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Die zal vertrekken om tien voor half vier vannacht dus ik ga nu proberen nog een paar uur te slapen voordat ik weer wordt opgehaald om naar de luchthaven te worden teruggebracht.

Van de zon naar de regen

Mijn pogingen om nog een paar uur voor vertrek uit Dubai te slapen waren niet zo succesvol als ik had gehoopt. Ondanks de buitengewoon comfortabele hotelkamer sliep ik niet meer dan twee uur, vanaf een uur of half negen, maar om half elf was ik alweer klaarwakker. Omdat ik toch om één uur vannacht al opgehaald zou worden besloot ik er maar het beste van te maken en te proberen in het vliegtuig nog wat te slapen.

Op de luchthaven aangekomen deed ik eerst de gebruikelijke boodschap voor Riet (een slof Marlboro) waarna ik het vertrek afwachtte in de business lounge. Ik had pech want mijn vlucht zou vertrekken van gate C7 en daar is de business lounge een stuk minder dan in de gebouwen A en B. Voordeel was wel dat de gate zich pal naast de lounge bevond dus ik hoefde niet ver te lopen. Dat had ik trouwens toch al wel gedaan want vanaf het punt waar ik door de taxi werd afgezet tot aan de lounge was ongeveer twee kilometer…

Vlucht EK145 vertrok ruim een kwartier te vroeg vanaf Dubai en we hadden blijkbaar de wind mee want we arriveerden ruim vijftig minuten te vroeg op Schiphol. Daar was ik als een van de eerste Emirates passagiers bij de plek waar de taxi-chauffeurs normaal gesproken staan maar onze vroege aankomst had de taxi-service blijkbaar verrast want er stond zegge en schrijve één enkele chauffeur die twee bordjes omhoog hield en geen van de beide namen op de bordjes was die van mij…

Ik meldde me dus bij de balie achter de wachtende chauffeur waar ik zag dat er toch nog een passagier voor mij uit hetzelfde toestel was gekomen. De man hoorde net dat hij zeven minuten moest wachten want zijn chauffeur was er ook nog niet. “Dat meent U niet!” zei de man toen in behoorlijk bekakt Nederlands, en vervolgens vroeg hij op hoge toon waar hij een klacht kon indienen. Nadat duidelijk werd dat er toch niets anders opzat dan te wachten bleef de man briesend in de buurt van de balie staan. Ik gaf mijn naam door en kreeg excuses voor het ongemak. “Ach,” zei ik, “dat geeft niks. We zijn vijftig minuten te vroeg geland dus als ik nu tien minuten moet wachten ben ik nog steeds veertig minuten eerder thuis.

En dat was ik ook. Om even over achten in de ochtend werd ik keurig voor de deur afgezet en even later zat ik aan mijn eerste Hollandse bakkie koffie. Het weer in Nederland was wel ontzettend klote: regen en wind en nog koud ook, dat viel na de zon in Irak dan wel weer effe tegen…

Alter Bridge

Een band die ik al heel lang op mijn lijstje heb te staan van bands die ik nog een keer live wil zien was Alter Bridge. Goed beschouwd ben ik nog niet eens zo heel lang fan van deze band, ik denk eigenlijk pas een jaar of vijf, en dat terwijl ik toch al veel langer van hun bestaan afwist. Ik had eigenlijk gewoon nooit echt de moeite genomen om er eens goed naar te luisteren maar toen ik dat dan eindelijk eens deed was ik gelijk verkocht, de muziek van Alter Bridge behoort zeker de afgelopen drie jaar tot de door mij meest beluisterde.

Een paar weken geleden kwam het nieuws dat ze zouden optreden in de AFAS Live in Amsterdam. Een snel berichtje naar mijn jongste broer leverde meteen de reactie “Ik ga mee!” op, en ook mijn neef Bastian meldde zich aan om mee te gaan. Hij sloeg zelfs twee vliegen in één klap want hij wilde ook de band Shine Down die het voorprogramma zou vormen graag zien. De kaarten konden vlot worden geregeld en dat was maar goed ook want niet veel later was het concert uitverkocht.

Vandaag was het dan zover maar er diende zich vooraf een probleempje aan. Vanavond zou ook de Champions LEague wedstrijd Ajax-Valencia worden gespeeld in de Johan Cruyff Arena en die ligt, jawel, pal naast de AFAS Live. We verwachtten dus mogelijke problemen met parkeren want ik had weliswaar een plaats gereserveerd maar die was in de parkeergarage van de Arena en we hadden geen idee hoe dat zou gaan.

We besloten daarom bijtijds te vertrekken in de hoop de parkeerdrukte voor te zijn. Dat lukte prima, er was plek zat en we hadden dus ruim de tijd om voordat we naar AFAS Live zouden gaan nog even de plaatselijke Burger King met een bezoek te vereren en nog ergens een biertje te drinken. Het was uiteraard vanwege de naast de concertbezoekers ruimschoots aanwezige voetbalsupporters overal hartstikke druk maar we vonden in de overvolle Burger King toch snel een leeg tafeltje en ook in de kroeg naast AFAS Live was een biertje snel geregeld.

We wachtten in de kroeg totdat de lange rij voor de ingang van de hal vrijwel was opgelost en schoven toen aan om naar binnen te gaan. Daar konden we nog net het staartje meepikken van het eerste voorprogramma, de band The Rave Age, die mij niet kon bekoren met hun gedateerde tachtiger jaren rock. Ook Shine Down was niet mijn pakkie-an met een zanger die graag het publiek allerlei gymnastische oefeningen liet doen en een slecht geluid wat de muziek tot een brij maakte.

Achteraf heb ik ze misschien daarmee tekort gedaan want het geluid bleek bij Alter Bridge ook niet geweldig. De band zelf was goed op dreef en had het duidelijk prima naar hun zin, jammer alleen dus van het geluid wat alleen in de meer rustige nummers redelijk tot goed was.

Opvallend was dat zanger Myles Kennedy vrijwel het gehele optreden speelde op een zwarte, aftands uitziende, Fender Telecaster terwijl zowel hij als gitarist Mark Tremonti gesproken spelen op Paul Reed Smith gitaren.

Dit gezegd hebbende, zo’n ongelofelijke stem hebben en dan ook nog zo gitaar kunnen spelen, het zou verboden moeten worden…

Nieuwjaarsdag 2020

Vandaag was niet alleen de eerste dag van het nieuwe jaar 2020 maar ook de dag waarop ik ben vertrokken voor mijn eerste shift in het nieuwe jaar. Ik heb erg uitgekeken naar deze shift de laatste weken want ik ga eindelijk kennis maken met mijn nieuwe back-to-back Surya die al op de 18e december in Basra is aangekomen.

Maar eerst waren er natuurlijk de gebruikelijke Nieuwjaarsverplichtingen, en daarvoor had Riet de hele familie bij ons thuis uitgenodigd. Ik kon er gelukkig bij zijn omdat ik heb kunnen regelen dat mijn reisschema werd aangepast. Ik was namelijk in eerste instantie geboekt op de vlucht naar Dubai van drie uur ‘s middags en dat hield in dat ik al om half twaalf had moeten vertrekken. Gelukkig kon ik dat wijzigen in de vlucht van tien uur ‘s avonds wat uiteraard een stuk beter uitkwam.

De taxi van de Emirates Chauffeur Service was zoals gewoonlijk op tijd, maar toen de chauffeur hoorde dat ik voor Shell werkte lulde hij me onderweg de oren van mijn kop over alle belangrijke Shell-mensen die hij regelmatig vervoerde en die hem dus volgens hem als een persoonlijke vriend beschouwden. Ik was blij dat ik eruit mocht toen we op Schiphol aankwamen.

Daar was het bespottelijk druk voor de Nieuwjaarsavond, tenminste dat vond ik. Lange rijen voor de balies en nog langere voor de paspoortcontrole wat veroorzaakt werd doordat er maar vier poortjes open waren. Gelukkig zag ik op tijd dat er meer poortjes geopend gingen worden en kon ik dus snel daar aansluiten waardoor ik toch nog redelijk snel binnen was. Daarna was het wachten in de lounge met een bakkie koffie tot het boarden zou beginnen.

Wat ik nooit begrijp is waarom aangekondigd wordt dat het boarden op een bepaalde tijd gaat beginnen, waarna dat vervolgens veel en veel later pas echt gebeurd. Ik zag een kwartier na de aangekondigde boardingtijd de schoonmaakploeg het vliegtuig pas verlaten, veel te laat dus. Daarna moesten we zonder opgaaf van redenen nog een half uur wachten voordat we eindelijk aan boord mochten. En als dat nou een keertje gebeurt, maar het is gewoon iedere keer raak Verander toch gewoon dat tijdstip eens een keer dat je je bij de gate moet melden. Of geef die schoonmaakploegen eens een keer een schop want die zijn iedere keer te laat.

Maar goed, ik ben weer onderweg naar Dubai…

Kennismaking met nieuwe back-to-back

Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik  moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.

Het gebruikelijke oponthoud op de luchthaven van Basrah was deze keer weer minimaal (gaat goed de laatste tijd), mede omdat de douaniers met elkaar zaten te kletsen en totaal geen oog hadden voor de koffers die door de scanner kwamen, en al snel waren we met het konvooi op weg naar KAZ. We namen ook deze keer weer een afwijkende route en dat was dusdanig ver om dat we ondanks dat alles mee had gezeten op de luchthaven toch pas om kwart voor vijf ter plekke.

Onderweg verbaasde ik me weer eens over het merkwaardige wegenstelsel in Irak. Het gebeurde regelmatig dat we op een snelweg uitkwamen maar daar was dan totaal geen invoegstrook, je moet gewoon gelijk de weg op. En de snelweg oversteken om in plaats van rechtsaf linksaf te gaan was nergens een probleem: je wacht tot je kunt oversteken en rijdt dan in de middenberm (toch allemaal zand) mee met de stroom aan de andere kant totdat je kunt invoegen…

Aangekomen in KAZ was het eerste wat ik deed mijn paspoort afgeven voor mijn nieuwe visum, waarbij ik te horen kreeg dat ik het waarschijnlijk zondag al weer terugkrijg. Daarna haalde ik mijn kamersleutel op en op mijn kamer aangekomen richtte ik alles weer in zoals ik dat gewend ben. Veel hoef ik daar niet voor te doen, het meeste omvat badkamerspulletjes en wat kleinigheden op mijn kamer zoals de standaard met oplader op het nachtkastje voor mijn iPhone.

Ik had vanuit Dubai al een mailtje gestuurd naar mijn nieuwe back-to-back Surya om af te spreken samen te gaan eten in het restaurant om zeven uur. Een paar minuten daarvoor stapte ik mijn kamer uit en op hetzelfde moment ging er verderop in de gang nog een kamerdeur open. Inderdaad, Surya, we herkenden elkaar meteen en maakten dus al kennis op de gang.

Behalve de kennismaking met Surya was er in het restaurant ook het weerzien met vele makkers en het werd dus gezellig maar niet te laat, ik lag om even over negenen al op bed…

Totaal onverwacht bericht

Het plan was dat ik de komende week een overdracht zou doen aan Surya en hem zoveel mogelijk zou vertellen over hoe we in ons team werken en uitleggen hoe de applicaties waar hij niet bekend mee was werken. We begonnen daar vanmorgen dan ook meteen mee maar niet nadat we eerst een gezellig gesprek hadden gehad over onszelf, waar we wonen, over onze families, gewoon wat persoonlijke dingen om elkaar wat beter te leren kennen.

Ondertussen kwamen ook mijn collega’s binnendruppelen, handen werden geschud en nieuwtjes uitgewisseld. Ik had ondertussen op het nieuws wel gezien dat de Amerikanen in Irak een actie hadden uitgevoerd waarbij een aantal belangrijke personen waaronder een Iraanse generaal waren omgekomen, maar ik had er verder nog niet bij stil gestaan, zoals de meeste van ons niet. Totdat een van mijn collega’s om een uur of half elf onze kamer binnenkwam met de vraag of we de laatste emails al hadden gezien.

Nou waren Surya en ik bezig met de overdracht dus nee, we hadden al een uurtje onze mailbox niet meer gecheckt. Er bleek een bericht in te staan van onze Managing Director waarin werd gemeld dat de situatie in Irak dusdanig dreigde te escaleren dat besloten was om iedereen behalve een aantal noodzakelijke mensen onmiddellijk te gaan evacueren. Stomverbaasd las ik het bericht, het zag er dus naar uit dat ik al weer kon vertrekken en ik was er nog geen dag!

Al snel volgden er meer berichten, allemaal ter voorbereiding op een snel vertrek. Een ervan meldde dat we onze mail in de gaten moesten houden want de mensen van de reis-afdeling zouden de hele nacht doorwerken en het was mogelijk dat we tot de eerste groep evacués zouden behoren die morgenochtend om zeven uur al zal vertrekken…

We organiseerden onderling snel een spoedoverleg en een aantal collega’s waren duidelijk dolblij dat ze naar huis mochten. Ikzelf helemaal niet, ik was er net en ik wilde aan het werk. Bovendien vond ik het wel erg haastig om meteen te besluiten om iedereen naar huis te sturen zonder dat er daadwerkelijk al wat aan de hand was. Maar goed, ik kan begrijpen dat ons management, wat tenslotte verantwoordelijk is voor ons welzijn, geen enkel risico wil nemen. Het is dus duidelijk, ik ga een van de volgende dagen weer naar huis, misschien zelfs morgen al.

Surya en ik zagen ons genoodzaakt onze plannen te herzien en we probeerden in ieder geval vandaag de tijd zoveel mogelijk nuttig te besteden. De geplande overdracht van een week gaat in ieder geval de mist in en vanavond heb ik mijn koffer alweer gepakt om eventueel morgenvroeg al te kunnen vertrekken.

Vanmiddag viel ons al op dat de lucht helemaal zwart was van de dikke rook van de flares, en tot onze verrassing zagen we dat alle vijf de flares brandden, iets wat ik nog niet eerder heb gezien. Het leverde vroeg in de avond toen het donker was een hele rode gloed op aan de oostelijke hemel. Terwijl we terug wandelden naar het kamp zagen we dat alle flares in de omgeving brandden en dat leverde een indrukwekkend beeld op. Totdat we hoorden dat dat mogelijk gedaan was om een soort van rookgordijn over het gebied te leggen zodat het vanuit de lucht minder makkelijk zichtbaar was. Ik weet niet of dat waar is maar het lijkt er dan toch op dat het menens begint te worden…

Evacuatie

Vannacht om half twee kwam het bericht binnen dat mijn tickets gereed lagen voor vertrek. Ik was geboekt op de vlucht van FlyDubai uit Basra om tien voor vier ’s middags, vervolgens naar Parijs met Air France om half twee ’s nachts en vandaar ’s morgens door naar Amsterdam, weer met Air France. Niet mijn gebruikelijke route dus met Emirates direct naar Amsterdam vanuit Dubai maar we hadden deze keer geen keuze, we moesten het doen met het schema wat we kregen.

Ik kon in ieder geval vanmorgen nog naar kantoor want mijn vervoer naar de luchthaven van Basrah vertrok pas om twaalf uur, genoeg tijd zelfs dus nog om gauw nog even te lunchen in het restaurant. De rit naar de luchthaven was weer een omweg en al met al duurde het deze keer meer dan anderhalf uur voor we er waren. Bij de ingang van de luchthaven stonden verscheidene pantserwagens met geschut en de controles waren zoals verwacht nog strenger dan normaal.

Bij het inchecken was er een onverwachte meevaller. In mijn reispapieren stond dat ik in Dubai mijn rolkoffer van de bagageband moest halen om opnieuw in te checken bij de balie van Air France, dit vanwege het feit dat aankomst en vertrek in Dubai op verschillende terminals was. Bij het inchecken vroeg de jongedame achter de balie of mijn bagage doorgelabeld moest worden zodat het direct naar Amsterdam zou gaan. Ik vroeg nog voor alle zekerheid of dat wel kon maar het was geen probleem zei ze. Dat scheelt weer want dan hoef ik tussen de vluchten door niet met die koffer te zeulen.

Aangekomen in Dubai werden we met een bus naar de terminal gereden waar buitenlandse maatschappijen aankomen en vertrekken. Niet de gebruikelijke terminal dus van Emirates en ik kon dus deze keer ook geen gebruik maken van de mooie Emirates lounges. Desondanks werd het toch nog gezellig want ik was samen met een hele groep Nederlanders, een paar Engelsen en een paar Canadezen waarvan enkele op dezelfde de vlucht naar Amsterdam zaten als ik en de rest op de KLM-vlucht die ongeveer op dezelfde tijd vertrok.

Het is een hele zit tot vannacht half twee maar het eten is goed, er is genoeg te drinken en het is gezellig, dus we houden het wel uit…

Air France

Om half twee vanmorgen vertrok vlucht AF655 van Air France vanuit Dubai naar Parijs. Dit was mijn eerste ervaring met Air France en ik geef toe dat ik niet helemaal onbevooroordeeld aan boord ging want ik had al de nodige negatieve verhalen over deze maatschappij gehoord, met name over de service aan boord. Mijn wantrouwen bleek volledig onnodig want de service was perfect. Goed, de vliegtuigen waren oud maar de stewards en stewardessen waren allemaal heel vriendelijk en behulpzaam, het eten was geweldig en ook al heb ik alleen water en een klein glaasje champagne op de wijnlijst leek wel die van een exclusieve wijnkelder.

De voertaal was wel Frans, ik werd tenminste meestal in het Frans aangesproken maar ik moet toegeven dat ze daar waarschijnlijk mee doorgingen omdat ik in het Frans antwoordde. Hoewel ik al jaren geen Frans meer had gesproken kwam het toch redelijk makkelijk allemaal weer terug en ik bleek me heel aardig te kunnen redden. Tijdens de vlucht viel ik al snel in slaap, waarschijnlijk ook omdat ik de nacht ervoor weinig had geslapen, en ik moest zelfs wakker gemaakt worden voor het ontbijt.

Het toestel landde ruim een half uur te vroeg op de luchthaven Charles de Gaulle waar ik samen met mijn collega Piet op zoek ging naar de terminal vanwaar vlucht AF1340 om even na achten zou vertrekken naar Amsterdam. We vonden het zonder problemen op de enorm grote luchthaven (waar ik nog niet eerder was geweest) en we hadden zelfs nog tijd om even een bakkie te doen in de business lounge van Air France en wat bij de winkeltjes rond te kijken.

Vlak voor het vertrek kreeg ik van Riet een berichtje dat we twintig minuten voor de geplande tijd op Schiphol werden verwacht maar ik stuurde snel een berichtje terug dat dat me sterk leek omdat we op dat moment al ruim een kwartier te laat waren voor het vertrek. Uiteindelijk kwamen we precies op de geplande tijd van half tien op Schiphol aan waar Riet dus al een half uur stond te wachten.

En de wachtperiode werd een lange. Allereerst waren we op de Polderbaan geland en dat betekende sowieso al bijna een kwartier taxiën naar de gate. Bij de bagageband aangekomen (er was uiteraard geen paspoort controle omdat de vlucht binnen de EU was) stond er de mededeling dat we twintig minuten op onze bagage moesten wachten. En toen na een half uur het bericht verscheen dat alle bagage van vlucht AF1340 was gelost had ik nog steeds mijn koffer niet…

Er zat niets anders op dan maar aangifte te gaan doen bij de KLM Service Handler dat mijn koffer niet was aangekomen. En al die tijd stond Riet te wachten, maar gelukkig had ze door de ramen gezien wat er aan de hand was dus ze wist waar ik bleef. Ruim een uur later dan gepland konden we dan eindelijk terug naar Rijnsburg.

En zo ben ik na vier dagen al weer thuis…

Koffer gevonden

Dat mijn koffer weg is leverde gelijk al problemen op want weliswaar zat mijn werk-laptop in mijn handbagage, de oplader zat in de koffer en was ik dus genoodzaakt om aan het eind van de ochtend even naar het kantoor in Rijswijk te rijden om daar bij de IT-afdeling een oplader te halen. En dat was de tweede keer al in twee maanden tijd want tijdens de eerste twee weken van mijn vorige rotatie (toen ik ook thuis heb gewerkt) bleek dat de plug van de oplader die ik bij me had kapot was en ook toen moest de IT-afdeling uitkomst bieden.

Omdat ook de koptelefoon die ik thuis altijd gebruik voor bellen met Skype ook in de koffer zat vroeg ik bij de IT-afdeling gelijk maar om een koptelefoon te leen. Ik kon dus in ieder geval vandaag weer aan het werk maar ondertussen probeerde ik wel om wat meer informatie te krijgen over mijn vermiste koffer. De dame van de Service Handler Service op Schiphol had aangegeven dat het probleem waarschijnlijk in Parijs lag maar daar was ik niet van overtuigd, ik vermoedde dat het toch in Dubai was misgegaan.

En ik kreeg daar aan het eind van de middag gelijk in, via de online tracer site van KLM zag ik dat de koffer inmiddels onderweg is vanuit Dubai naar Parijs met dezelfde vlucht als die ik gistermorgen had. Ook de vlucht van Parijs naar Amsterdam is dezelfde en dat zou moeten betekenen dat mijn koffer morgenochtend om half tien op Schiphol arriveert. Ik hoop dan ook dat ik hem morgen thuis afgeleverd krijg.

En dan is het dus toch misgegaan bij de overstap in Dubai. Het reisbureau had dus hoogstwaarschijnlijk gelijk, ik had de koffer daar van de band moeten halen om hem opnieuw in te checken bij de Air France balie. Dat doorlabelen naar Amsterdam waarvan ze tijdens de incheck in Basra zeiden dat het geen enkel probleem was heeft dus toch niet gewerkt. Had ik maar mijn eigen gevoel gevolgd, maar van achteren kijk je een koe in zijn kont…

Het was overigens een mooie avond vandaag, kijk maar op deze foto:

Koffer thuis afgeleverd

Het ging achteraf niet zoals ik eergisteren had verwacht maar vanmorgen is mijn zoekgeraakte koffer dan toch eindelijk thuis afgeleverd. En dus niet gisteren al zoals ik eerder had verwacht…

Wat is er nou gebeurd, blijkbaar heeft mijn koffer op de luchthaven Charles de Gaulle in Parijs gisteren zijn vlucht naar Amsterdam “gemist”. Volgens de tracking gegevens van eergisteren had de koffer ’s morgens al om half tien op Schiphol moeten arriveren en verwachtte ik de aflevering in de loop van de middag. Toen er aan het eind van de middag nog steeds geen koffer was afgeleverd checkte ik de tracking gegevens nog maar eens en wat zag ik, de koffer zou pas ’s avonds om tien over half tien op Schiphol aankomen met een veel latere vlucht dan eerst was aangegeven.

De luchthaven Charles de Gaulle heeft blijkbaar een slechte reputatie met betrekking tot de bagage-afhandeling en dat blijkt nu dus ook in mijn geval. Afgelopen zondag waren er ook al de nodige passagiers van dezelfde vlucht waar ik mee was aangekomen die te horen kregen dat hun bagage nog in Parijs stond toen ze op Schiphol arriveerden. 

Nou ja, hoe het ook zei, mijn koffer is terecht en daar ben ik blij om want er zat weliswaar niets in wat niet vervangen had kunnen worden maar nu heb ik tenminste die rompslomp niet…

Onverwacht tragisch nieuws

Vanavond laat bladerde ik nog even door mijn Twitter berichten en daar las ik opeens een bericht wat me totaal verbijsterde. Het bericht was geplaatst door Alex Lifeson en Geddy Lee van mijn favoriete band Rush, ze maakten het tragische nieuws bekend dat drummer Neil Peart afgelopen dinsdag op 67-jarige leeftijd is overleden aan een hersentumor.

Ik heb het bericht zeker drie keer moeten lezen voordat het volledig tot me doordrong: een van mijn absolute helden is er niet meer. En het klinkt misschien vreemd omdat het om iemand gaat die ik persoonlijk helemaal niet heb gekend maar dit is iemand die een enorme invloed op mijn leven heeft gehad. Het voelt alsof een goeie vriend is overleden.

Het zal ergens eind jaren zeventig geweest zijn toen mijn maat Rien me een plaat liet horen van een mij toen nog totaal onbekende band genaamd Rush. De muziek blies me figuurlijk gesproken van de sokken, dit was niet alleen muzikaal buitenaards voor mij maar ook de teksten, geschreven door drummer Neil Peart, waren niet zomaar de gebruikelijke rijmelarijen, dit leek wel literatuur! Het ging allemaal ergens over, van Science Fiction tot filosofische onderwerpen en het sprak me ook nog eens enorm aan.

Sinds dat moment is er denk ik nauwelijks een dag in mijn leven geweest dat ik geen muziek van Rush heb gedraaid en naar de inspirerende teksten van Neil Peart heb geluisterd. En hij inspireerde niet alleen met zijn teksten, hij bleek ook nog eens een fenomenale drummer die een hele nieuwe dimensie toevoegde aan het fenomeen rock-muziek, en talloze bekende drummers hebben in de loop der jaren aangegeven dat hij hun grote voorbeeld was.

De muziek van Rush is voor mij mijn hele leven een soort van rode draad geweest en ik heb dan ook alle CD’s die de band heeft uitgebracht. Ik luister er nog steeds na meer dan veertig jaar vrijwel iedere dag naar en het enige wat ik betreur is het aantal Rush-concerten in Nederland wat ik door omstandigheden heb moeten missen (drie dus). Groot was mijn teleurstelling dan ook toen de band na de laatste tour door Noord-Amerika in 2015 bekend maakte dat ze gingen stoppen met touren.

Drummer Neil kondigde daarbij nog een heel ander bericht aan, hij beschouwde zichzelf zelfs als gepensioneerd. Hij kon het touren fysiek niet meer aan vanwege diverse lichamelijke ongemakken en hij wilde daarbij ook meer tijd met zijn familie doorbrengen. Ondanks dat hoopte iedere fan, en ik dus ook, dat er toch af en toe nog wat door de band gedaan zou worden, een studio album misschien of na een sabbatical zelfs toch nog een tour. Die hoop is nu dus definitief de grond ingeslagen, en het zal na vandaag nooit meer hetzelfde zijn.

Neil, dank voor alles, rust in vrede.

Dream Theater

Toen een maand of wat geleden de aankondiging kwam dat er een concert van Dream Theater zou zijn in het AFAS theater in Amsterdam had ik toch effe de pest in. De geplande datum was namelijk 11 januari en dan zou ik in Irak zijn en alweer niet in de gelegenheid om een concert te bezoeken waar ik graag naar toe had gewild. Mijn broer Alex en neef Bastian gingen wel en dat werd me via het Facebook Event (“Alex is going”) nog eens onder de neus gewreven.

Maar door de onverwachte evacuatie afgelopen week was ik opeens wel in Nederland op de 11e en het eerste wat ik mijn broer tekste, met het bericht van mijn vervroegde terugkeer, was de vraag of er nog kaarten waren. Ik moest nog even een slag om de arm houden in verband met een eventuele terugkeer naar Irak maar woensdag werd duidelijk dat dat zeker niet voor het weekend zou gebeuren en ging ik alsnog kijken of er nog kaarten beschikbaar waren. Dat was het geval en zo ging ik vandaag dus met broer en neef op weg naar AFAS.

Vlakbij de hal zagen we een gestage stroom van oudere bezoekers, niet het soort wat naar Dream Theater gaat maar van het soort wat gearmd loopt met zijn vrouw die een fikse handtas draagt, en we vroegen ons af waar die naartoe gingen. Dream Theater was inderdaad niet de bestemming bleek bij nachecken via het internet, ze gingen naar André Rieu in de naastgelegen Ziggo Dome…

Na de inmiddels traditionele Burger King en een consumptie in de naastgelegen bar gingen we de AFAS zaal binnen. Er was geen voorprogramma en Dream Theater betrad klokslag acht uur het podium. De set voor de pauze werd deels gevuld met nummers van het door ons verfoeide album “Distance over Time” maar de nummers klonken live zo goed dat een her-evaluatie van dit album beslist op zijn plaats is. De set na de pauze bestond uit het spelen van het gehele album “Scenes from a Memory” naar aanleiding van het feit dat dit album twintig jaar geleden werd uitgebracht.

Het geheel was weer een genot voor het oor. De heren spelen nog steeds de sterren van de hemel en hun virtuositeit is bij vlagen onnavolgbaar. Smullen dus voor ons als liefhebbers van dit genre. Het enige minpunt was de zang, James LaBrie was duidelijk niet in vorm vanavond. Hij miste heel wat hoge noten en zong (ik kan er niks anders van maken) bij vlagen gewoon vals. Of dit de leeftijd is of een andere vorm van slijtage aan de stembanden kan ik niet beoordelen, ook al omdat kritieken van eerdere concerten in de US lovend waren over zijn zangkwaliteiten. Laten we het er maar op houden dat hij zijn avond niet had…

Ontroerend was het moment dat de band het podium even verliet en James Labrie vroeg om een halve minuut stilte in verband met het overlijden van Neil Peart. Het was dertig seconden lang werkelijk doodstil in de volgepakte zaal en daarna klonk een oorverdovend applaus ter ere van Neil. Indrukwekkend en voor velen, ook voor mij, toch een emotioneel moment.

En het was vandaag ook nog eens de vijftigste verjaardag van mijn jongste broer. Ik had hem vooraf een tekstberichtje gestuurd: “Gefeliciteerd, je feestje is vanavond in AFAS en ik heb een bandje geregeld”…

Deze shift definitief thuis

De afgelopen dagen heb ik thuis gewerkt en dat bevalt niet echt goed. Het is een wereld van verschil om twaalf uur te moeten werken op de site, waar je contact hebt met je collega’s, af en toe een praatje maakt, regelmatig naar een ander gebouw wandelt en tussen de middag naar het kamp voor de lunch, of dat je thuis achter je computer zit, de hele dag zonder aanspraak en waar je geen pauzes neemt maar gewoon stug doorwerkt. Nee, thuis werken lijkt leuk maar ik vind het niks.

Het wachten was dan ook iedere dag op het nieuws uit Basrah om te zien of de situatie al was veranderd. Voor sommige collega’s was dat inderdaad het geval, de mensen die een kritische rol vervullen voor de continuïteit van de productie en de fabriek zijn amper een week na hun evacuatie al weer teruggeroepen en zijn inmiddels alweer meer dan een week aan het werk op de site. De rest, zoals ik, wacht nog steeds op verandering in de situatie en dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Het algemene nieuws is in feite dat het in de regio rond Basrah nog steeds relatief rustig is en dat er weliswaar dagelijkse protestdemonstraties zijn in de stad zelf maar die verlopen op enkele incidenten na redelijk vreedzaam. De luchthaven en de zeehaven van het nabijgelegen Umm Qasr zijn nog steeds probleemloos in vol bedrijf.

Desondanks heeft het management van ons bedrijf het besluit om iedereen te re-mobiliseren nog steeds niet genomen. Het specifieke nieuws van vandaag was dat de situatie nog steeds onveranderd is, er geldt vooralsnog een inreisverbod. Vandaag was de laatste dag van mijn derde werkweek en dat houdt in dat ik nog maar zeven werkdagen heb te gaan in deze shift. Het is regel dat mensen die minder dan zeven dagen te gaan hebben voor het einde van hun shift niet meer worden teruggehaald, en daar zit ik dus na vandaag ook bij.

Ik zal deze shift dus thuis moeten uitzitten, waar het de laatste dagen regelmatig knap mistig is…

Inreisverbod opgeheven

Er waren geruchten dat de ban reizen naar Basrah het afgelopen weekend zou worden opgeheven. De situatie in Basrah is al een paar weken relatief stabiel, het is op een paar dagelijkse vreedzaam verlopende demonstraties na rustig en de luchthaven is geen moment buiten bedrijf geweest. Hoewel de situatie in het noorden en met name in Bagdad heel anders is was de verwachting afgelopen week toch dat er wel snel een besluit genomen zou worden om inreizen weer toe te staan.

Er gebeurde afgelopen vrijdag echter niets, de dagelijkse update vermeldde dat het inreisverbod nog steeds van kracht was. Er werd verondersteld dat het management het vrijdaggebed wilde afwachten want de boodschap van de imam’s kan de situatie van het ene moment op het andere doen omslaan. Toch was de boodschap ook zaterdag nog onveranderd en we begonnen met zijn allen te twijfelen of het nu niet nog veel langer zou gaan duren allemaal.

Dus het was toch nog een verrassing dat de dagelijkse update vandaag plotseling meldde dat voor iedereen behalve mensen met een beperkt paspoort (nationaliteiten die niet zonder visum Koeweit in mogen) en Amerikanen het reisverbod was opgeheven. Ik had net mijn maat Siva aan de telefoon toen het bericht kwam en een paar minuten later kwam bij hem het bericht al binnen dat hij verwacht wordt eind van de week af te reizen.

Voor mij is het te laat, ik heb na vandaag nog maar drie dagen te gaan en die zal ik thuis moeten uitzitten. Het goeie nieuws voor mij is dus dat de situatie nu hopelijk weer terug gaat naar normaal en dat ik dan zonder problemen eind februari kan afreizen naar Basrah.

Eerste verlofdag

Na bijna vier weken thuis werken is het bijna onwennig om de hele dag weer voor jezelf te hebben, maar vanaf vandaag is dat weer zo voor de komende drie en een halve week. Vandaag is mijn eerste verlofdag en ik heb alleen morgen en overmorgen nog een telefoongesprek met mijn nieuwe back-to-back om het werk aan hem over te dragen maar dat is het wat de afgelopen shift betreft.

Mijn nieuwe back-to-back is overigens al aangekomen in Irak vandaag, wat betekent dat inreizen weer is toegestaan en ik verwacht dan ook dat ik voor mijn komende shift weer gewoon naar Basrah zal kunnen afreizen. Dat is dus wel al over ruim drie weken in plaats van over vier weken want ik begin een paar dagen eerder. Ik stop dan uiteraard ook een paar dagen eerder om te compenseren.

Voor nu kunnen we gaan focussen op onze vakantie naar Curaçao want die begint volgende week dinsdag al!

Reispapieren

We begonnen ons al zorgen te maken want hoewel we aanstaande dinsdag al naar Curaçao hopen te vertrekken hadden we tot vandaag onze reispapieren nog niet ontvangen. Tijd dus voor een telefoontje naar onze reisagent vanmorgen, die ons verzekerde dat de papieren via de post onderweg waren maar dat ze ook online al beschikbaar waren waar we ze konden inzien en eventueel downloaden.

Dat klopte, maar er moest toch nog wel even wat nagecheckt worden. Er was een apart document voor de vliegtuigstoel voor Gijsje maar op die ticket stond een geboortedatum van 21 februari 1980. Grappig, want niet alleen klopt dat natuurlijk niet maar zo zou ze ook nog eens ouder zijn dan haar beide ouders. Het bleek bij navraag te kloppen want het was een fictieve geboortedatum die gebruikt werd om de stoel te kunnen reserveren. Een stoel reserveren voor een kleintje van twee jaar bleek namelijk anders niet mogelijk. Ook de foute voorletter “E” op Gijsje’s ticket bleek te kloppen, dat was gewoon de “E” van “Extra Stoel”.

We zijn gerustgesteld, we hoeven nu alleen nog maar te pakken en te wachten tot we worden opgehaald. Is het nog geen dinsdagochtend?

Terug op Curaçao

Vandaag zijn we met onze hele familie vertrokken naar Curaçao voor een korte vakantie. We zitten negen dagen in het luxe Kontiki Beach Resort bij Mambo Beach met behalve mijzelf en Riet ook Robin, Martin, Sandra en Gijsje.

Het verslag van deze korte vakantie kun je lezen onder “Vakanties” bij “2020 Curaçao“.

Hij mag weer!

Het inreisverbod voor Irak is al een week of wat opgeheven en dat betekent dat ik gewoon kan afreizen naar Basrah voor mijn volgende shift. Dat doe ik deze keer een paar dagen eerder dan gebruikelijk omdat ik dan een paar dagen samen met mijn nieuwe back-to-back in KAZ ben en dan kunnen we alsnog bijpraten, iets wat begin januari door de onverwachte evacuatie helemaal was mislukt.

Het heeft de afgelopen dagen nog wel wat voeten in aarde gehad voordat alles rond was voor mijn vertrek. Allereerst is in januari mijn visum verlopen en ik moest dus even de bevestiging krijgen van ons visum-team dat ik inderdaad zonder problemen een visum zou kunnen krijgen bij aankomst op de luchthaven. Ik heb de papieren al maar die zijn nog net geldig, en gelukkig bleek het daarmee te kunnen. Ook mijn Oil Field Pass, die nodig is om in Irak de olievelden te mogen betreden, was verlopen maar gelukkig kreeg ik gisteren bericht dat ik ook daarvoor een nieuwe krijg bij aankomst in Irak.

En dan was er nog even gedoe gisteren over mijn medische verklaring. Ook die was verlopen maar die heb ik in januari in Den Haag op het hoofdkantoor bij de medische dienst laten vernieuwen. Alleen bleek dat die informatie nog niet in het Irakese systeem stond vermeld en ik kreeg dan ook een berichtje van de reisplanners dat ik zo niet mocht afreizen. Gelukkig had ik een afschrift van die verklaring en die had ik ook al opgestuurd naar Personeelszaken in Irak maar die persoon had het systeem nog niet bijgewerkt. Ook dit kon gelukkig worden opgelost door een kopie van de verklaring naar de reisplanners te sturen als bewijs dat alles wel degelijk in orde was.

Ik was vanmorgen dan ook in principe klaar voor vertrek. Gisteravond had ik al een berichtje gekregen dat mijn Emirates taxi er op tijd zou staan en ik hoefde vandaag alleen nog maar afscheid van Riet te nemen. Dat moest al om tien uur want zij moest weg om haar taken als diaken te gaan vervullen. De taxi stond om kwart over elf al voor de deur en na een vlotte rit en een even vlotte doorstroming op een overvol Schiphol zat ik al om twaalf uur in de lounge aan de cappuccino.

Het vliegtuig naar Dubai zou om half drie vertrekken maar vanwege de late aankomst van het toestel was dat al verzet naar drie uur. Ik zag dat in de lounge en had net dus nog maar een bakkie getapt toen de boodschap op het scherm veranderde in “Ga naar de Gate”. Ik haastte me dus naar de gate (een slordig kwartiertje lopen vanaf de lounge) maar daar aangekomen hoorde ik dat de haast voor niks was geweest, de vertraging tot drie uur was nog steeds van kracht.

En ook drie uur werd niet gehaald want intussen was het weer drastisch verslechterd boven Schiphol. Door de stormachtige wind bleken er problemen te zijn ontstaan met het laden van het vliegtuig en dat resulteerde in een langere vertraging tot kwart voor vier. Uiteindelijk vertrokken we pas rond vier uur want het instappen begon ook al weer te laat en het duurt nu eenmaal even voor zo’n Airbus A380 bakbeest helemaal vol zit.

Maar goed, ik ben onderweg en als alles goed gaat ben ik rond een uur of een in Dubai waar ik dan hopelijk nog een paar uurtjes slaap kan pakken in het Emirates hotel voordat ik morgenochtend verder vlieg naar Basrah.

Nieuw visum bij aankomst

Door de late aankomst in Dubai heb ik maar een kleine drie uurtjes kunnen slapen in het hotel voordat ik al weer naar de luchthaven werd gebracht voor de vlucht naar Basrah die zou vertrekken om even voor acht uur in de ochtend. Het enige vermeldenswaardige van mijn korte verblijf op de luchthaven van Dubai is dat er opvallend veel mensen rondliepen met van die mondmaskers op hun gezicht, en niet alleen Aziaten maar ook veel Europeanen.

Om negen uur plaatselijke tijd stond ik voor het eerst sinds bijna twee maanden weer op de luchthaven van Basrah. Mijn eerste actie daar was naar het visumloket voor het aanvragen van een nieuw visum. Na het tonen van alle papieren kreeg ik een aanvraagformulier om in te vullen. Geen idee waar dat voor nodig is in mijn  geval want mijn aanvraag was via het bedrijf allang gedaan, ik had alle benodigde papieren al bij me. Maar goed, nooit discussiëren over bureaucratie, dus vulde ik gewoon het formulier in, leverde de hele handel inclusief mijn paspoort in bij het loket en begaf me naar de wachtruimte waar de visums worden uitgereikt.

Die wachtruimte heeft een paar rijen met stoelen en helemaal vooraan zijn zes loketten. Daarachter zitten zes beambten en het werkt als volgt: Helemaal rechts zat een vrouwelijke beambte die alle paspoortaanvragen aangereikt kreeg van de beambte van het visumloket. Zij controleerde of alles was ingevuld en de alle benodigde papieren er waren en gaf dan die aanvraag door aan de beambte naast haar.

Die persoon legde dan zijn telefoon even neer om heel omslachtig een visumsticker in het paspoort te plakken en na enige tijd gaf hij dan de aanvraag door naar de persoon naast hem. Om een lang verhaal wat korter te maken, alle aanvragen verhuisden zo van rechts naar links door het rijtje beambten die allemaal blijkbaar iets deden, waarbij de vijfde de meeste tijd nodig had want die moest allerlei dingen met de hand op het visum schrijven.

Tenslotte belandde dan de afgehandelde aanvraag met paspoort bij de laatste persoon, de accountant stond er boven zijn loket. Daar werd een kwitantie geschreven in tweevoud en uiteindelijk riep hij dan je naam of iets wat daarop leek af. De afgeroepen persoon loopt dan naar het loket, betaalt de somma van 152 dollar contant en krijgt de kwitanties en zijn of haar paspoort met het nieuwe visum. Er waren vandaag ongeveer twintig visumaanvragen af te handelen, het eerste paspoort kwam na drie kwartier en het mijne pas na vijf kwartier. Ja, want er wordt ondertussen natuurlijk gewoon gerookt, gekletst en getelefoneerd, en af en toe loopt er iemand uit het rijtje weg en dan stokt de afhandeling daar een tijdje. Kort gezegd, geduld is daar een schone zaak…

Eenmaal in de aankomsthal stond zoals altijd het ontvangstcomité klaar en werden we naar ons transport gebracht. Deze keer werden we niet in bussen vervoerd naar KAZ maar in heel wat comfortabelere Toyota Landcruisers. Nou ja, voor zover je van comfortabel kunt spreken als je in de dik en zwaar kogelvrij vest zit. Onderweg was het nog gezellig want ik zat in de auto met een Griekse jongedame die met een team voor drie weken ons bedrijf bezoekt om een onafhankelijk onderzoek naar gebouwen en installaties. En wat denk je, we hadden onderweg nog een paar spetters regen ook!

Om twaalf uur arriveerde ik in het KAZ kamp waar ik een andere kamer kreeg toegewezen dan normaal want mijn back-to-back zit uiteraard nu in de kamer die we met zijn tweeën delen. Gelukkig is mijn tijdelijke kamer in hetzelfde gebouw, op dezelfde verdieping zelfs, alleen aan de overkant en aan de andere kant van de gang. Hier zit ik dus tot donderdag, dan gaat mijn back-to-back naar huis en kan ik mijn eigen kamer weer in.

Het uitzicht vanuit mijn tijdelijke kamer is wel wat beter dan vanuit mijn eigen kamer want vandaar kijk ik op het tegenoverliggende blok met kamers, hier heb ik een redelijk vrij zicht op de kant van het terrein die uitkijkt op de fabriek:

Ik ben vanmiddag naar kantoor gegaan waar de meeste tijd opging aan het bijkletsen met ouwe bekenden die ik nu al een heel tijdje niet had gezien. Tussendoor heb ik nog geprobeerd wat werk te doen en zelfs de eerste vergadering zit er al weer op. En de verwachte regen voor vanmiddag is helemaal uitgebleven (die schijnt in Nederland te zijn gevallen).

Vanavond wordt het in ieder geval een vroegertje want het gebrek aan slaap begon aan het eind van de middag duidelijk merkbaar te worden…

Eerste werkdag

Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.

Ik heb daarbij een tip opgevolgd die ik in een boek had gelezen, havermoutpap met honing, en dat is heel goed bevallen. Ik zat ook weer op mijn vertrouwde plekje waar ik eigenlijk altijd zit bij het ontbijt, een plek waar ik goed zicht heb op een van de aan de muur hangende tv’s zodat ik naar het ochtendnieuws kan kijken.

Wat me eigenlijk als eerste opviel toen ik naar het IT gebouw wandelde was dat het overdekte voetpad waarvan de aanleg al was begonnen voordat ik hier kwam nu eindelijk af is. Dat betekent dat we nu niet meer op de weg hoeven te lopen en dat is gezien de hoeveelheid zwaar verkeer die er over het fabrieksterrein rijdt toch wel een verbetering. En als het regent lopen we een stukje droog…

De werkdag verliep zoals verwacht, ik werd begroet door mijn Irakese collega’s toen ze binnenkwamen en met Surya, mijn back-to-back ben ik vrijwel de hele dag met het doornemen van de stand van zaken en het overnemen van lopende werkzaamheden. Het is toch wel weer heel fijn dat er tijdens mijn afwezigheid voor het eerst sinds maanden weer wat is gebeurd en ik niet meteen weer word geconfronteerd met een hele berg achterstallig werk.

We hoorden in de loop van de dag dat het Coronavirus ook in deze regio inmiddels het gesprek van de dag is. Dat komt doordat er in buurland Iran een enorme uitbraak gaande is die volgens de berichten hier veel ernstiger is dan de Iraanse overheid naar buiten brengt. Irak heeft dan ook een paar dagen geleden al alle grenzen met Iran gesloten en een aantal collega’s die een vakantietripje naar Iran (maar een kilometer of twintig van Basrah) hebben besloten dat toch maar niet te doen.

Vandaag werd ondanks dat bekend dat er in de stad Nayaf toch een besmettingsgeval is geconstateerd. Wij worden door ons management op de hoogte gehouden van de gang van zaken in Irak en er zijn wat voorzorgsmaatregelen getroffen zoals het overal plaatsen van flessen met ontsmettende reiniger voor je handen en we worden verzocht daar zoveel mogelijk gebruik van te maken. Dat het bedrijf alert is is logisch want er werken tenslotte mensen bij ons uit alle delen van de wereld en die vliegen van overal in. Er is met name al besloten dat Chinese collega’s thuis moeten blijven en niet mogen afreizen.

Maar gelukkig is er hier nog niks aan de hand, en als het waar is dat het Coronavirus niet kan overleven bij hogere temperaturen dan zitten we hier over een weekje of wat zeker goed…

Overdracht

Gisteren en vandaag zijn Surya, mijn kersverse back-to-back, en ikzelf bezig met het overdragen van werk. Hij draagt aan mij over wat hij de afgelopen vier weken heeft gedaan en ik vertel hem alle wetenswaardigheden waar we in januari niet aan toe zijn gekomen door de plotselinge evacuatie. En misschien is het zelfs wel handiger dat we dit achteraf, nadat hij zijn eerste zelfstandige shift heeft gehad, want nu heeft hij de nodige praktische vragen waar hij anders op een andere manier tegenaan was gelopen.

Het enige lastige voor mij is dat ik een tijdelijke werkplek moet zien te vinden want Surya zit natuurlijk aan het bureau wat ons is toegewezen. Gisteren was dat makkelijk omdat een van onze teamleden weer eens besloten had om zonder voorafgaande mededeling niet op het werk te verschijnen en vandaag kan ik het bureau van onze chef gebruiken na de middag want die gaat terug naar Dubai vandaag. De meeste tijd heb ik niet eens een bureau nodig want dan zitten Surya en ik samen in een vergaderkamer om onze overdracht te bespreken.

Hij had trouwens nog een aardig nieuwtje en dat is dat we nu opeens wel een telefoon van het bedrijf kunnen krijgen. Een SIM-kaart hadden we al maar je moest zelf voor een telefoon zorgen. In eerste instantie gebruikten we een ouwe Samsung van mijn toenmalige back-to-back maar toen die vertrok was ik genoodzaakt om voor een toestel te zorgen. Dat werd een simpele Nokia van AliExpress (voor twee tientjes of zoiets), maar die is nu dus vervangen door een wat uitgebreidere Nokia want we hebben er vanmiddag maar gelijk werk van gemaakt.

Gezellig is het ook weer, met name bij de lunch en het avondeten, en dat is altijd leuk. Er wordt zoals gewoonlijk weer heel wat afgelachen, met name om de verhalen van mijn ouwe maat John waarmee ik ook heb gewerkt op Sachalin.

Die heb ik trouwens gisteren te pakken genomen door een uitgeprinte en ingevulde parkeerboete op zijn fiets te plakken die hij altijd voor de deur van het kantoor stalt.

Ik hoorde dat hij stiekem aan het informeren was wie hem dat had geflikt maar hij had zelf wel een idee zei hij tegen Surya. Volgens hem was het of onze Nigeriaanse collega Dami of ik, maar hij dacht wel dat ik het was want, zo zei hij, Dami had er “de ballen niet voor”.

Ik heb overigens nog niks gehoord, tegen mij doet hij tot nu toe net of zijn neus bloedt…

Weer in mijn eigen kamer

Vandaag is Surya vertrokken en dat betekent dat ik vanaf vandaag weer kan beschikken over de kamer die we met zijn tweeën delen. Tussen de middag na de lunch ben ik meegelopen met Surya naar onze kamer waar hij zijn koffers pakte en ik haalde mijn spulletjes op van mijn tijdelijke kamer. Daarna kreeg ik de sleutel van onze kamer  en ging Surya op weg naar de bussen.

Het is lekker om weer in mijn eigen kamer te zitten want ik kon weliswaar altijd bij Surya terecht als ik wat uit mijn kasten wilde halen maar het blijft toch lastig. En bovendien bleek dat ik niet echt goed meer op de hoogte was van wat ik allemaal in mijn kast had want het bleek dat ik helemaal geen shampoo meer heb. Gelukkig geen probleem want ik kon terecht in het kleine winkeltje in het kamp, of liever gezegd in de container die met een paar stellingen dienst doet als winkeltje. Daar kon ik alsnog een fles Head & Shoulders aanschaffen (grote fles voor de somma van vijf dollar dus alleszins redelijk dacht ik), en bovendien zag ik dat het eigenlijk onzin is om toiletartikelen mee te slepen vanuit Nederland want niet alleen hebben ze alles wat je nodig hebt maar ook nog eens van de merken die ikzelf altijd gebruik. Weer wat geleerd.

Het weer is de laatste dagen behoorlijk opgeknapt. Was het nog wat regenachtig toen ik aankwam en was het daarna fris door de straffe wind, gisteren is de wind gedraaid naar het noorden en ook in kracht afgenomen waardoor het nu aangenaam begint te worden. ’s Morgens vroeg is het nog wel koud, een graad of twaalf en dus nog wel weer voor een jas of vest, maar ’s middags loopt de temperatuur al weer lekker op tot ruim boven de twintig graden.

Ook de bewolking is verdwenen en hebben we blauwe luchten en volop zon. En het wordt de komende weken alleen maar warmer, lekker hoor!

Vanmiddag kreeg ik van mijn Irakese baas een vrucht in mijn handen geduwd die ik aanzag voor een soort appel. Hij wist de Engelse naam niet maar de Arabische naam is Roman. Ik zocht dat op en het bleek dus een granaatappel te zijn. Ik kan me niet herinneren die ooit gegeten te hebben dus ik ga dat morgen eens proberen.

Bezoek

Een gezellig dagje op kantoor vandaag want ik had bezoek van een ouwe maat die ook hier werkt maar gestationeerd is in een kamp noordelijker van hier. Ik heb begin jaren 2000 toen ik in Leidschendam werkte met Aschwin in hetzelfde team gewerkt en toen hij dat team verliet voor een andere baan in Pernis heb ik een gedeelte van zijn werk overgenomen. Dat werk leverde me later de baan bij Sakhalin Energy op waarvoor we naar het Russische eiland Sakhalin verhuisden voor een paar jaar, dus ik heb goeie herinneringen aan onze samenwerking.

Af en toe kwamen we elkaar nog weleens tegen in Rijswijk, wat puur toevallig was omdat Aschwin ook op verscheidene plekken op de wereld gestationeerd is geweest. Het meest recent kwamen we elkaar vorig jaar tegen in het restaurant in het KAZ kamp toen hij arriveerde voor zijn nieuwe baan hier. Daarna zagen we elkaar nog sporadisch als hij eens in het KAZ kamp was.

Werkwijs spraken we elkaar wel regelmatig want een aantal van de dingen die ik hier doe zijn van belang voor het project wat Aschwin leidt en vandaag was hij over om iets te bespreken. We hadden al in januari een afspraak staan voor deze bespreking maar daar is door de evacuatie niets van gekomen en omdat we er via de telefoon niet uit waren gekomen besloten we de ontmoeting naar later te verschuiven en dat was dus vandaag.

En zoals gezegd, het werd gezellig, mede omdat het weekend is hier en ik dus de kamer voor mezelf had. Aschwin schoof bij aan een ander bureau en tussen het werk door hadden we eindelijk sinds jaren weer eens de tijd om bij te praten, met name over die goeie ouwe tijd in Leidschendam. Er passeerden heel wat namen de revue die we al bijna vergeten waren en er waren natuurlijk genoeg anekdotes om op te halen.

Al met al dus een prima dag vandaag met ook nog een extra lange sessie in de sportzaal, mogelijk gemaakt door het vrije uurtje wat we vrijdags mogen opnemen. En het was nog steak-night ook maar de T-bone steaks vielen tegen dus laten we het daar maar niet over hebben…

Laat nieuws

Er gaan de laatste dagen heel veel geruchten rond in het KAZ kamp over wat er gaat gebeuren met ons bedrijf, want dat het niet goed gaat is duidelijk. De onderbrekingen van de laatste maanden en de evacuaties hebben natuurlijk gevolgen gehad voor de productie. Er is ook economische tegenwind omdat Iran ons dwars zit voor wat betreft de levering van gas aan het nationale netwerk, er wordt ook gas van Iran ingekocht en Iran pompt dat onder hogere druk in de leidingen waardoor ons gas wordt “weggedrukt”. En tenslotte is de chaos in de regering er de oorzaak van dat de Irakese overheid zijn rekeningen voor het geleverde gas niet betaalt.

Er wordt gespeculeerd over mogelijke personeelsreducties en dat zou, afhankelijk van hoeveel geld er van het Ministerie van Energie geleend kan worden, kunnen gaan om percentages tussen de twintig en de tachtig procent van het personeel, inclusief natuurlijk de expats. De grote vraag is wat er gaat gebeuren met de lopende projecten en welke afdelingen door de personeelsreductie getroffen zullen gaan worden. We zitten dus allemaal in spanning, ook al omdat de situatie door het Corona-virus nog eens aan het verslechteren is.

Vanavond toen ik na het avondeten terug kwam op mijn kamer na een redelijk relaxte werkdag keek ik zoals gewoonlijk nog even door mijn emails, en ik zag als eerste een bericht van mijn baas dat hij morgen niet naar Basrah komt. Zijn vlucht vanuit Dubai was om onduidelijke redenen gecanceld. Meteen daarna zag ik een urgente email van onze Managing Director en ik las daarin dat vanwege het Corona-virus besloten is om met onmiddellijke ingang het aantal mensen in Irak drastisch te verminderen.

Het gaat niet zozeer om de dreiging van het virus zelf (alhoewel veel van onze collega’s op vakantie geweest zijn in Iran waar de situatie dramatisch schijnt te zijn) maar omdat een eventuele evacuatie in geval van nood gevaar loopt. Koeweit heeft vorige week zijn grens met Irak al gesloten vanwege de virus-dreiging, waardoor een van de evacuatie-routes niet meer mogelijk is, en de verwachting is dat de luchtvaartmaatschappijen binnenkort zullen besluiten om niet meer op Basrah te vliegen. En dat zou betekenen dat we hier vast zouden zitten en dat mag natuurlijk niet gebeuren.

Dit alles houdt dus in dat ik voor de tweede opeenvolgende keer geëvacueerd zal gaan worden en de rest van mijn shift van thuis uit zal moeten werken. Ik weet nog niet wanneer ik vertrek maar dat in ieder geval in de komende dagen zijn. Ik ben in afwachting van bericht van het travel-team over het tijdstip van mijn vertrek en de vliegtickets.

Niet te geloven, maar ik ga dus alweer naar huis…

Terugreis geregeld

Ik zat vandaag dus niet bij de eerste groep die terugreisde. Ik had me wel voorbereid voor het geval dat, dus mijn koffer lag klaar maar ik heb gelukkig wat meer tijd. Dit in tegenstelling tot mijn Filipijnse collegaatje Jen die gisteravond haar mail niet meer had gelezen en vanmorgen tot de ontdekking kwam dat ze vandaag om twaalf uur zou vertrekken. En ze was net afgelopen vrijdag hier aangekomen, dezelfde situatie dus die ik begin januari had.

De vraag was vandaag dus wanneer ik zou vertrekken en dat bericht kwam na de lunch. Eerst kreeg ik een mailtje van het Travel-team dat ik of morgen zou vertrekken of anders dinsdag maar in ieder geval binnen 48 uur.

Nog geen half uur later kreeg ik bericht van het reisbureau Carlson Wagonlit dat ik was geboekt op de vluchten van aanstaande woensdag. Ik vertrek ’s morgens om tien over half elf met FlyDubai, de dochtermaatschappij van Emirates, naar Dubai en ik vlieg vandaar ’s middags meteen door met Emirates naar Amsterdam.

Dat betekent dat ik woensdagavond rond een uur of negen weer thuis ben in Rijnsburg. “Insjalla” zeggen ze dan hier, of zoals mijn Oma altijd zei: “Azzewenetbelevemagge”…

Laatste werkdag in KAZ

Het begint al stil te worden in KAZ want vandaag was er een behoorlijk grote uittocht. Van mijn directe collega’s vertrokken er vandaag vier en daarvan zitten er drie net als ik op de benedenverdieping waardoor ik daar nu de enige overgebleven “buitenlander” ben. Overmorgen vertrekt mijn maat John ook, hij is aan het eind van zijn reguliere shift, en dan zijn mijn makkers Steve en Ian de enige twee overgebleven expats in het IT-gebouw.

Ik kijk er bepaald niet naar uit om weer twee en een halve week thuis te werken want het is me de vorige periode maar matig bevallen. Het gemis van het dagelijks contact met mijn collega’s, de babbeltjes met mensen tussendoor en het even naar een ander gebouw wandelen om mensen te spreken vind ik erg vervelend, de voordelen van thuiswerken zoals de rust en de eigen vertrouwde omgeving wegen daar voor mij toch niet tegenop. En dan heb ik het nog niet eens over het weer, want terwijl het in Nederland blijkbaar nog steeds miserabel nat en koud is begint het hier met de week weer warmer te worden en hebben we weer iedere dag een strakblauwe lucht en zon…

Dit gezegd hebbende, ik ben aan de andere kant ook wel blij dat ik terugga want de risico’s om het Corona-virus op te lopen zijn hier waarschijnlijk veel groter dan thuis en dan is daar ook de gezondheidszorg nog eens een stuk beter. Ik dacht in eerste instantie dat we wel redelijk veilig zouden zitten in ons afgesloten kamp maar het blijkt dat we op kantoor wel degelijk risico lopen. We hebben namelijk nogal wat Irakese collega’s die in de afgelopen weken in Iran zijn geweest en daar is de situatie ronduit ernstig. En hoewel er verzocht is om in dat geval niet naar kantoor te komen en ook om niet meer naar Iran op en neer te reizen schijnen er toch de nodige mensen dat aan hun laars te lappen.

De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).

Kortom, het lijkt toch niet zo slecht om naar huis te gaan, en ik heb net een email gezien waarin staat dat ik hier morgenochtend om half acht vertrek richting de luchthaven. Het volgende bericht komt dus als alles goed gaat weer vanuit thuis.

Wat ik wel zal missen is het dagelijks ontbijt en met name de machine waarmee ik iedere ochtend een glas vers sinaasappelsap pers…

Terugreis

Het afscheid gisteravond na het avondeten van de meeste van mijn makkers was toch wat emotioneel want het is deze keer volstrekt onduidelijk of we elkaar nog zullen terugzien in KAZ. Vandaar ook dat ik vanmorgen ondanks dat ik had kunnen uitslapen toch om vijf uur naar het restaurant ben gegaan voor het ontbijt zodat ik nog een paar collega’s gedag kon zeggen.

Ook het pakken van mijn koffer was deze keer anders. Neem ik normaal gesproken alleen het hoognodige mee naar huis, deze keer heb ik vrijwel alle spullen uit mijn kast meegenomen op wat dingen na die niet onmisbaar zijn of lastig mee te nemen. Ik weet op dit moment tenslotte niet wanneer ik eventueel weer terug zal zijn en de vraag is zoals gezegd of dat nog gaat gebeuren in de toekomst.

De rit naar de luchthaven was om half achten we hadden weer geen bussen maar een konvooi van vier Toyota Landcruisers voor het vervoeren van vier personen. Ik had dus een Landcruiser helemaal voor mezelf (je ziet op de foto bij de rechterstoel het machinegeweer van de bewaker zitten).

Na een vlotte rit waren er wat problemen bij de Dustbowl, het terrein net buiten de luchthaven waar we geacht worden over te stappen in lokale taxi’s die ons naar de vertrekhal brengen, maar er waren deze keer vrijwel geen taxi’s. Er moesten dus snel wat andere taxi’s worden geregeld.

Mijn vlucht was deze keer met FlyDubai in plaats van met Emirates. We vertrokken een half uur te laat wat mijn toch al krappe overstaptijd van minder dan twee en een half uur in Dubai nog wat korter maakte maar het ging toch allemaal goed. Ik had na aankomst in Dubai nog ruim de tijd voor de noodzakelijke boodschap (sigaretten voor Riet) en een bakkie koffie in de Emirates lounge. Ook hier vertrokken we iets te laat maar desondanks landde het toestel een half uur vroeger dan gepland op Schiphol.

Daar was het ongewoon rustig, ik was als een van de eersten uit het vliegtuig en tijdens de wandeling naar de paspoortcontrole kwam ik vrijwel niemand tegen behalve een paar medepassagiers van hetzelfde vlucht. Ook bij de paspoortcontrole was helemaal niemand en ondanks dat de automatische poortjes allemaal buiten dienst waren en ik dus naar de gewone balies moest stond ik in een mum van tijd bij bagageband 20.

Daar was het wel druk maar dat kwam omdat op die band de bagage van vier vluchten werd gelost, merkwaardig aangezien de meeste banden leeg waren. De band lag al vol met koffers van de voor ons gearriveerde vlucht uit Taipei en wat er nog lag van de twee andere vluchten, maar desondanks zag ik toch al snel mijn koffer op de band rollen. Buiten bleek ook mijn chauffeur er al te staan dus al met al was ik om even over achten weer thuis.

En nu mag ik daar weer gezellig de resterende twee en een halve week van mijn shift afwerken…

Verbeterde werkomgeving

Zoals ik al eerder heb verteld ben ik geen grote fan van thuis werken. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik zo’n twaalf uur per dag als een kluizenaar op mijn kamer zit achter mijn laptop om te proberen zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk te doen. Werk-technisch is het geen probleem maar het zijn de omstandigheden die het zwaarder maken dan werken op je gewone werklocatie, vind ik tenminste.

Met name het werken met alleen een laptop bevalt me slecht. Een laptop heeft een klein scherm wat in feite niet is bedoeld om er langere perioden achter elkaar mee te werken en daarvoor hebben we op onze kantoorwerkplekken dan ook allemaal een los beeldscherm staan waar we onze laptops aan koppelen, met een apart toetsenbord en muis om het werken met een laptop makkelijker te maken. Dit gezegd hebbende, ik heb collega’s die ook op kantoor de hele dag tegen dat kleine schermpje aan zitten te gluren en dat prettiger werken vinden, maar die zijn zwaar in de minderheid en ik hoor daar zeker niet bij.

Thuis had ik dus ook het probleem van het werken op alleen een laptop omdat ik nu eenmaal geen beeldscherm meer heb wat ik eraan kan koppelen. Tijdens mijn vorige shift heb ik ook het grootste deel thuis gewerkt maar toen was de situatie anders, ik zat eigenlijk iedere dag te wachten op bericht dat we terug geroepen zouden worden. Deze keer gaat dat voorlopig zeker niet gebeuren, en de verwachting rond het Corona-virus is zelfs dat het wel eens maanden in plaats van weken zou kunnen gaan duren.

Tijd dus voor een andere werkplek en het eerste wat noodzakelijk is om wat prettiger te kunnen werken is dus een groter beeldscherm. Navraag bij de familie of iemand nog een oud beeldscherm had staan wat ze toch niet meer gebruiken leverde niks op dus ik moest over naar plan B en dat was kijken wat er te koop is. Het bleek al snel dat de prijzen van beeldschermen, vooropgesteld dat je niet de hoogste eisen aan de laatste snufjes stelt, best heel redelijk zijn maar onder honderd euro heb je toch niet veel.

Een maat van mij die vanuit huis in Engeland werkt kwam met een goeie tip, kijken of er een tweedehandsje te koop is voor een redelijke prijs. Speuren op sites als Marktplaats leerde me al snel dat ik dan voor weinig meer net zo goed een nieuwe kon kopen, maar toen kwam Riet donderdagavond met idee om eens bij de Kringloopwinkels te gaan kijken. Ik ging gistermorgen meteen op pad maar vond de eerste winkel vrijdags gesloten en de tweede had niet veel soeps (weinig keus, oud en vuil en zonder snoeren).

Ik wilde het al opgeven en toch maar online een nieuwe bestellen toen Riet voorstelde om eens bij de Kringloopwinkel van verslavingscentrum De Brug in Katwijk te gaan kijken.

Vanmiddag ging ik daar naar toe en trof een grote en keurig georganiseerde winkel aan waar ik, jawel, een ruime keus had uit een aantal keurig gereviseerde beeldschermen en allemaal voorzien van de benodigde snoeren. Ik vond al snel een mooi exemplaar wat nu op mijn bureau staat en het werken een heel stuk aangenamer maakt.

En dat allemaal voor de somma van negen euro en vijftig cent, en drie maanden garantie…

Thuiswerk update…

De dagen lijken allemaal op elkaar als je iedere dag, dus ook weekenden, twaalf uur per dag werkt. Gelukkig kan ik mijn werk redelijk goed vanuit thuis doen en zelfs het contact met collega’s is er, zij het natuurlijk via Skype calls en dat is af en toe behelpen.

Zeker behelpen is het sinds vandaag wat betreft de verbinding met het bedrijfsnetwerk. Ons gewone Internet thuis werkt prima en is zoals altijd razendsnel maar om verbinding te maken met het bedrijfsnetwerk moet ik gebruik maken van VPN, zeg maar een soort tussenverbinding die een beveiligde toegang toelaat. De afgelopen twee weken was dat geen probleem maar omdat met ingang van vandaag iedereen gevraagd is om zoveel mogelijk thuis te werken is het aantal mensen wat van die bedrijfs-VPN gebruik maakt drastisch gestegen en dat is te merken. Alles gaat nu opeens een stuk langzamer en af en toe wordt onverwacht de verbinding verbroken en moet ik opnieuw inloggen.

Het is dus even behelpen en dat zal er niet beter op worden nu de maatregelen om het Corona-virus in te dammen steeds draconischer worden. Ons management heeft inmiddels iedereen die nog in Irak op locatie zit verzocht om te besluiten of ze op vrijwillige basis in Irak willen blijven (met het risico dat uitreizen de komende tijd wel eens onmogelijk zou kunnen worden voor een onbepaalde tijd) of naar huis willen vertrekken nu dat nog kan. De bezetting op de fabrieken in Irak wordt dus heel erg dun wat de buitenlanders betreft, en ook voor de lokale Irakezen wordt het steeds moeilijker om nog op het werk te komen door de ook daar geldende drastische maatregelen.

Het ziet er inmiddels ook naar uit dat reizen in de komende weken vrijwel onmogelijk gaat worden nu steeds meer landen “op slot” gaan en reizigers vanuit andere landen gaan weren. Ook de luchtvaartmaatschappijen leggen zich een voor een neer bij het onvermijdelijke en stoppen vrijwel alle

 vluchten. Omdat het er niet naar uitziet dat dat de komende weken gaat verbeteren heb ik me inmiddels al verzoend met het feit dat ik na deze shift, die nog duurt tot en met aanstaande zondag, ook mijn volgende shift thuis zal moeten uitzitten.

Gelukkig is wel het uitzicht vanaf mijn werkplek met ingang van vandaag een stuk verbeterd want de grijze luchten hebben plaatsgemaakt voor zon. En daar wordt iedereen vrolijk van, ook onze twee katten die eindelijk weer eens gewoon op hun gemak in de tuin kunnen rondschooieren.

Als je goed kijkt kun je ze zien op de foto (die wordt groot weergegeven als je erop klikt):

 

Verjaardagskado

Vandaag was het mijn vierenzestigste verjaardag en die werd zoals dat heet gevierd in besloten kring. Erg besloten wel deze keer omdat we vanwege het Coronavirus geen verjaardagen vieren. Vorige week was het feestje voor de verjaardag van zwager Daan en zijn Wilma (die trouwens ook vandaag jarig is) al afgelast en ook voor mij werd er dan ook vrijwel geen visite verwacht.

De enige visite vanavond waren Robin en Astrid, maar die brachten namens hen en Martin, Sandra en Gijsje wel een fantastisch kado mee: een Lego bouwdoos van het Starwars-ruimteschip de Millenium Falcon.

Voor mij een totaal onverwacht kado maar wel een waar ik heel erg mee in mijn schik ben. Ik ben tenslotte al sinds de eerste film (1977 dus…) een ontzettende Starwars-fan en ik had al regelmatig in een Lego-winkel staan gluren naar de fraaie bouwdozen die ze daar hebben van de hele Starwars-franchise.

Hier ga ik de komende dagen veel plezier aan beleven!

Thuis blijven…

Het Corona-virus eist iedere dag nog steeds honderden slachtoffers en omdat het aantal dagelijks nog steeds groeit heeft de regering strenge maatregelen afgekondigd. Hoewel er geen volledige “lockdown” is uitgevaardigd wordt iedereen aangeraden zoveel mogelijk thuis te blijven als je niet perse de deur uit hoeft. Veel winkels en bedrijven waar persoonlijk contact niet is te vermijden, zoals sportscholen, kappers en tandartsen, moeten tot nader order gesloten blijven en winkels die open blijven moeten maatregelen nemen die het mogelijk maken om minstens anderhalve meter afstand te houden tot klanten.

Dat levert een situatie op dat bij supermarkten bijvoorbeeld maar een beperkt aantal klanten naar binnen mag, en iedere klant moet verplicht een winkelwagentje gebruiken wat automatisch al afstand tot andere klanten garandeert. Naar buiten mag wel, maar ook daar geldt afstand houden met minstens anderhalve meter. Fietsen wordt aangeraden als de beste lichaamsbeweging want daarbij is afstand houden redelijk eenvoudig en het is goed voor de longen.

De vraag is hoe dit allemaal moet worden nageleefd, want Nederlanders staan er nou eenmaal niet om bekend dat ze een volgzaam volk zijn. Zeg je tegen Duitsers dat ze binnen moeten blijven dan doen ze dat ook, Nederlanders hebben de neiging om juist het tegenovergestelde te doen onder het motto “Dat maak ik zelf wel uit!”.

Voor mij is het simpel, ik blijf gewoon zoveel mogelijk thuis en ga alleen om de dag op pad voor een lange fietstocht.

En ik blijf mijn moeder bezoeken, want zolang we maar afstand houden moet dat toch kunnen. Of ben ik dan ook al weer zo’n recalcitrante Nederlander?

Constructie werkzaamheden

Ik ben inmiddels begonnen aan de bouw van mijn Lego-model van de Millennium Falcon (voor de complete onwetenden, het ruimteschip uit de films van Starwars). Het complete model bestaat uit 1351 stukjes Lego, het is 14 cm hoog, 44 cm lang en 32 cm breed en dus best een groot ding eigenlijk. Ga maar na, het instructieboekje bestaat uit meer dan 260 bladzijden…

Hoewel de verleiding groot is om het ding achter elkaar af te bouwen heb ik besloten om het stapje voor stapje te doen. Dat kan makkelijk want er zitten in totaal tien zakjes met onderdelen in de doos, elk behorend bij een stap uit de handleiding. Ik ga dus iedere dag een stap doen want dan heb ik er lekker lang plezier van.

Het werk vordert al gestaag zoals op deze foto’s is te zien:

 

Hij is af!

De Millennium Falcon is klaar! Iets eerder dan verwacht want ik kon me drie dagen niet inhouden en heb twee zakjes gedaan in plaats van een. Het resultaat is fraai geworden zoals je op de foto’s kunt zien:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En grappig genoeg ben ik niet de enige volwassene die het nog steeds leuk vindt om een model van de Millennium Falcon van Lego te bouwen.

Ik kreeg een foto van mijn vorige baas Amit met exact hetzelfde model, en van de week stond er een foto op Facebook van de Amerikaanse actrice Anna Kendrick die tijdens de Corona Lockdown ook heeft toegegeven aan haar “Lego obsession”….

Fietstochten

Nu de sportscholen allemaal gesloten zijn moet ik wat anders verzinnen om in conditie te blijven. Thuis zijn er niet veel mogelijkheden om te sporten, ik heb wel wat gewichten en ik zou wat oefeningen kunnen doen maar om de een of andere reden komt er gewoon niks van. Of dat nou komt door de omstandigheden thuis of door een gebrek aan motivatie, ik weet het niet, maar ik weet wel dat als ik erop uit ga om te sporten dat die motivatie er wel is.

En dus ga ik erop uit om te fietsen. Ik probeer om de twee dagen een lange rit te maken van tussen de dertig en de veertig kilometer. De route probeer ik zoveel mogelijk af te wisselen waarbij ik maar met twee dingen rekening houd: ik zorg dat ik tijdens het eerste gedeelte de wind tegen heb en de terugrit gaat als het even kan over de fietspaden in de duinen.

Vandaag zat de wind in de noordoost hoek en fietste ik dus in eerste instantie richting Sassenheim, op het fietspad naast de snelweg A44 richting Schiphol. Vandaar ging het richting de kust via Sassenheim en Noordwijkerhout  richting de Langevelderslag, waarbij ik onderweg tussen de bollenvelden fietste die op dit moment grotendeels in volle bloei staan.

Onderweg stopte ik een paar keer om dit fraaie uitzicht vast te leggen, niet zozeer voor mezelf maar voor onze vrienden Pat en Howard in Australië die dit soort foto’s geweldig vinden en nog steeds vastbesloten zijn om nog een keer naar Nederland te komen in het bollenseizoen.

Hier zijn een paar van de foto’s die ik heb gemaakt:

Nieuwe iPad

Ja, ik weet het, mijn vorige iPad was nog niet zo oud, maar desondanks heb ik toch al vrij snel een nieuwe gekocht. En de ouwe was niet eens kapot of gedateerd…

Het zit zo: ik wilde drie jaar geleden een iPad Pro omdat je daarbij een elektronische schrijfstift kon gebruiken. Dat leek me heel erg handig om dan je iPad te gebruiken als kladblok, schrijfblok en notitieblok voor van alles en nog wat, zoals bijvoorbeeld het maken van notities tijdens vergaderingen en het noteren van boodschappen tijdens telefoongesprekken. Bovendien kwam de iPad Pro met nog een accessoire die ik heel interessant vond, een toetsenbord wat geïntegreerd zat in de beschermhoes en daardoor automatisch verbonden was met het scherm.

Ik had gelijk, de iPad Pro beviel me bijzonder goed en zeker in mijn werkomgeving, waar we totaal geen beschikbare kantoorbenodigdheden zoals pennen en blocnotes tot onze beschikking hebben, bleek het gebruik van de schrijfstift ideaal. Het enige waar ik al snel spijt van had was dat ik de kleinere versie van de iPad Pro gekocht had in plaats van de grotere. Ik zag namelijk bij een collega die wel de grote versie had dat het 12.9 inch scherm toch handiger was dan mijn 10.5 inch scherm omdat het grotere scherm een laptop vrijwel overbodig maakte.

Ik heb de aankoop van de grotere iPad Pro toch nog vrij lang uitgesteld, enerzijds omdat ik het zonde vond om mijn nog niet zo oude iPad Pro al zo snel weg te doen (zo ben ik nou eenmaal) en anderzijds omdat ik liever wilde wachten op de nieuwe versie die begin 2020 uit zou komen. Maar toen die nieuwe versie vorige maand werd aangekondigd ging ik toch maar overstag en heb ik die besteld.

Vanmorgen werd mijn nieuwe speeltje bezorgd en hij is inmiddels al in gebruik. En wat betreft de oude, kleinere iPad Pro, die heeft een nieuwe eigenaar want Riet heeft hem geconfisceerd. Logisch, want zelfs deze iPad Pro is niet alleen nieuwer maar ook nog eens een heel stuk beter dan haar oude, “gewone” iPad…

Werken van thuis

Vandaag was mijn eerste officiële werkdag van deze shift na een extra lange verlofperiode van vier en een halve week. Die extra verlofdagen had ik omdat mijn vorige verlof drie dagen korter was dan normaal omdat ik een paar dagen wilde overlappen met mijn nieuwe back-to-back Surya en daar kwam nog een dag extra bij omdat ik deze shift een dag later begonnen ben dan tot nu toe.

Mijn shifts starten tot nu toe altijd op een donderdag maar dat was hoofdzakelijk omdat dat voor mijn vorige back-to-back goed uitkwam en het mij niet zoveel uitmaakte. De donderdag had wel het nadeel dat mijn vertrekdag dan dus ook op een donderdag was en dat is op de luchthaven nou net de drukste dag van de week omdat alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en alleen doordeweeks in Irak zijn) dan voor het weekend naar huis vertrekken. En een nog groter nadeel voor mij was dat er op donderdag alleen een late middagvlucht naar Dubai was en ik pas de volgende ochtend vroeg kon doorreizen naar Nederland. Op de vrijdag zijn allebei die nadelen er niet, met als belangrijkste voor mij dat ik een vlucht in de ochtend kan nemen naar Dubai en ’s middags al kan doorreizen naar Nederland, waardoor ik dezelfde dag nog thuis ben.

Vervelend om weer aan het werk te gaan vind ik het niet want mijn verlof was door de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus toch behoorlijk saai. Grotendeels thuis en af en toe een tochtje op de fiets, dat was het wel zo’n beetje, en verder veel lezen, Netflixen en af en toe werken in de tuin. Veel gezellige bezoekjes aan mijn moeder en af en toe visite van onze zoons (Martin gelukkig altijd met onze kleindochter Gijsje), dat wel, maar vanwege het verplichte afstand houden is dat toch niet wat je gewend bent.

En nu dus weer achtentwintig dagen aaneengesloten als een kluizenaar op mijn kamer, van ’s ochtends zeven tot ’s avonds zeven. Maar je bent tenminste wel bezig…

Zandboot

Het is op zich niet eens onprettig werken vanuit huis al is alleen natuurlijk maar alleen en mis ik het contact “op de werkvloer” met collega’s. Ik heb in ieder geval een prima plek thuis om te werken en ik heb daarbij nog een redelijk uitzicht ook want vanuit het raam van mijn werkkamer kijk ik uit over het Oestgeesterkanaal wat Katwijk verbindt met onder andere de Kagerplassen en het Amsterdam-Rijn kanaal.

Als het mooi weer is is het een komen en gaan van plezierbootjes, bijna een file op het water, en het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig een boot heeft. Nu schijnt het inderdaad zo te zijn dat de verkoop van plezierboten en met name de open vletten als een trein gaat dankzij het Corona-virus. Nu iedereen min of meer verplicht is thuis te blijven voor waarschijnlijk de rest van het jaar en er dus geen verre vakantie in zit zijn er blijkbaar veel mensen die denken “Dan maar een boot”. Op zich misschien nog niet eens zo’n stom idee, ware het niet dat die vletten zo tussen de twintig- en de dertigduizend euro kosten en je vraagt je dan toch onwillekeurig af hoe idereen aan zoveel geld komt in deze tijden van crisis…

Een dagelijks terugkerend tafereel, bij mooi weer en slecht weer, is het passeren van de zandboot die drie keer op en neer vaart naar (ik denk) het Valkenburgse Meer waar zand wordt ingeladen. De volgende tafereeltjes kan ik dus drie keer per dag zien door mijn raam:

Eerste afscheid

Gisteren hebben we officieel afscheid genomen van onze collega Ali. Onze baas had een online sessie georganiseerd en iedereen gevraagd om daarvoor een twintig seconden durend afscheidsfilmpje te maken dietijdens de sessie werden vertoond. Een leuke geste, vooral natuurlijk omdat het sneu is dat we niet persoonlijk afscheid kunnen nemen.

Ali werkt vrijwel net zo lang als ik voor BGC en hij is een van de mensen waar ik het meest mee samenwerk. Als Document Control Lead is hij samen met mij verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken met betrekking tot de documentatie en technische data van de projecten waar we aan werken en natuurlijk ook van de bestaande fabrieken waarvoor we samen dagelijks in de weer zijn om bestaande informatie boven tafel te krijgen.

We konden het heel best met elkaar vinden en vaak zochten we elkaar op voor een praatje. Ik zal hem dan ook missen, maar zoals we altijd zeggen, het wereldje waarin we verkeren is niet zo heel groot en de kans is er dus altijd dat we elkaar weer ergens gaan tegenkomen. In ieder gavel hebben we ons voorgenomen contact te houden, en dat lijkt gezien onze gezamelijke kennissenkring niet echt een groot probleem…

Hete hoofden, koude harten…

De bovenstaande uitsprak komt van mijn oma en ze gebruikte die altijd voor wat zij zag als uit de hand gelopen confrontaties en onnodige uitbarstingen van geweld. Vandaag moest ik weer eens aan deze uitspraak denken toen ik het laatste nieuws hoorde uit Irak.

Blijkbaar is er gisteren op het fabrieksterrein een demonstratie geweest van onze Irakese collega’s die massaal het administratie-gebouw hebben belaagd. De aanleiding voor hun woede was het feit dat ze geen salaris uitbetaald hadden gekregen vanwege een financieel conflict tussen ons bedrijf BGC en hun eigen moederbedrijf, het Iraakse staats-gas bedrijf. Het Iraakse staats-gas bedrijf had BGC aangewezen als de schuldige voor het door hen niet uitbetalen van de salarissen en dus kwam het personeel massaal verhaal halen.

De weinige mensen van het BGC management die aanwezig waren werden door de beveiliging snel geëvacueerd naar het KAZ kamp maar toen de verzamelde menigte dat ontdekte haastten ze zich naar het kamp, haalden de hekken bij de ingang neer en drongen het kamp binnen. Vervolgens drongen ze het restaurant binnen (het eerste grote gebouw wat ze tegenkwamen), richtten daar vernielingen aan en trachten volgens berichten van insiders zelfs om het in brand te steken.

De situatie kon worden gesust doordat de Managing Director van BGC beloofde dat de salarissen niet alleen zouden worden betaald maar dat ook de uitbetaling voor de komende maanden zou worden gegarandeerd.

Het lijkt dus met een sisser te zijn afgelopen maar het voorval heeft er wel toe geleid dat er nog zestig expats zijn geëvacueerd uit voorzorg. De vraag is dus in hoeverre dit van invloed zal zijn op de toch al wankele situatie waarin het bedrijf zich bevindt en wat de gevolgen zijn voor de relatie met de aandeelhoudende bedrijven, waarvan mijn eigen baas er natuurlijk ook een is…

En weer een afscheid…

Hoewel ik officieel met verlof ben houd ik toch contact met het bedrijf via iPad waarop ik mijn werk-emails kan ontvangen. Hoofdzakelijk doe ik dat om op de hoogte te blijven van de algemene gang van zaken, zowel op politiek gebied als vanwege de Covid-19 situatie, maar ook om beschikbaar te zijn wanneer mijn back-to-back hulp nodig heeft. En deze verlofperiode is er nog een extra reden want er zijn nogal wat collega’s die deze maand voor het laatst zijn omdat hun contract door de omstandigheden niet wordt verlengd. Drie weken geleden heb ik al afscheid genomen van mijn collega Ali en vandaag was er het afscheid van zijn back-to-back, Siva.

Ook deze keer werd het door de omstandigheden weer een geheel virtueel afscheid in plaats van een persoonlijk afscheid. Deze keer vond ik dat extra vervelend want Siva en ik waren dikke maatjes. We konden het zowel voor wat betreft het werk als buiten het werk heel goed met elkaar vinden en we hebben samen in de afgelopen anderhalf jaar dan ook heel wat lol gehad samen.

Er was ons gevraagd om een afscheidsfilmpje te maken voor Siva van ongeveer twintig seconden en hier kun je het resultaat zien van wat ik heb gemaakt:

Afscheidsfilmpje voor Siva

Ook Siva zal ik dus niet meer terugzien als ik weer online ben voor mijn volgende shift en ik zal hem zeker ook gaan missen als we weer terug zullen zijn in KAZ, voorgesteld natuurlijk dat dat ooit nog eens gaat gebeuren. Contact zullen we wel houden want dat moet gezien onze gemeenschappelijke kennissenkring en de vele sociale media tools  geen probleem zijn.

Familie-barbecue

Na weken, zeg maar maanden, van weinig contact vond Riet het mede door de versoepelingen van de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus hoog nodig om weer eens met de familie bij elkaar te gaan zitten. En wat was er nou een mooiere gelegenheid dan een barbecue bij ons op Tweede Pinksterdag.

Voorwaarde was uiteraard wel dat het weer mee zou zitten en dat deed het. Daardoor konden we onze tuin zelfs redelijk Corona-proof maken want we konden alle aanwezigen verspreiden over de drie terrassen en zo toch redelijk afstand van elkaar houden. 

Het weer zat mee, Björn ontfermde zich tot mijn opluchting over de barbecue en voor Robin’s vriendin Astrid was het een mooie gelegenheid om in een keer vrijwel de hele Nieuwkoopse kant van de familie te leren kennen.

Vrijwel iedereen bleef de hele middag, vrijwel al het vlees ging op, de taarten van Astrid gingen erin als koek, kortom het was een hele geslaagde middag.

Ook de twee kleintjes, Gijsje en Zoë, en Max, de hond van Ans, hadden het uitstekend naar hun zin. Voor de meisjes hadden we een tent opgezet op het gras en Max bleef onvermoeibaar de hele middag achter een tennisbal aanrennen als die door wie dan ook werd weggegooid…