Alweer bezoek!

We hebben weer bezoekers, Robin en Chantal zijn vandaag aangekomen voor een verblijf van twee weken. Dat betekende voor mij weer een ritje naar het vliegveld en dat kan ik dus tegenwoordig al helemaal zonder TomTom…

Het wachten duurde nogal lang op het vliegveld omdat er blijkbaar weer lange rijen stonden bij de paspoortcontrole, maar rond vijf uur ‘s middags zaten we dan toch met z’n vieren op ons balkon aan een bakkie.

‘s Avonds zijn we uiteraard met zijn vieren even wat wezen eten in een van de restaurants achter het KLCC, waarvoor ik deze keer wijselijk een tafel had gereserveerd. Er lopen op dit moment namelijk duizenden toeristen meer rond in KL dan normaal vanwege de Formule 1 van dit weekend, en die hangen allemaal uiteraard rond bij het KLCC.

Bovendien was er een gratis popconcert aan de voorkant van het KLCC. Wij dachten daar geen last van te hebben maar er was in het park een levensgroot scherm neergezet waarop alles te volgen was. En dat was niet het probleem, wel dat het geluid daarvan zo hard stond dat we elkaar nauwelijks konden verstaan. Klein minpuntje waarop we niet gerekend hadden, verder was het heel gezellig.

Project nieuws

Op mijn werk is de spanning deze week te snijden geweest. De afgelopen dagen was de test of het werk wat we de afgelopen maanden gedaan hebben goed is geweest. We zijn bezig geweest met de tweede fase van wat gebruikelijk is in een groot project, vergelijkbaar met een vooronderzoek waarbij bepaald wordt welke oplossingen gekozen worden en wat het moet gaan kosten allemaal.

Deze week was een onafhankelijke Shell commissie aanwezig in KL om alles wat we gedaan hebben te beoordelen, waarbij gekeken wordt of alles klopt, of alle informatie die nodig is aanwezig is en of de kwaliteit van ons werk tot nu toe goed genoeg is. Kortom, er werd een oordeel geveld over de vraag of we gereed zijn om door te gaan naar de volgende stap.

Erg belangrijk dus voor de toekomst van ons project en ons management is dan ook stevig aan de tand gevoeld. Vanavond kwam er een einde aan de spanning want we hebben een “groen” gekregen. En dat is heel bijzonder want dit is pas het tweede project wat deze beoordeling heeft gekregen die aangeeft dat we eigenlijk onvoorwaardelijk door mogen gaan naar de volgende fase.

Iedereen is dus blij, en onze manager loopt nu dan ook rond zoals een Engelse collega van me aangaf “like a dog with two dicks”…

Schumacher

Maleisie_(82)Het is deze dagen een drukte van belang in de stad, en vooral in het KLCC. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de Formule 1 van het komend weekend.

Gisteren was het volgens Riet zelfs zo erg dat ze zich schuifelend moest voortbewegen op weg naar de supermarkt onder in het Suria Shopping Centre. Vandaag leek het mee te vallen, totdat bleek waarom. Op het centrale plein werden de Formule 1 coureurs van het Mercedes Petronas team, Michael Schumacher en Nico Rosberg, geïnterviewd voor de televisie.

En daar was het uiteraard een drukte van belang. Wij waren eigenlijk op weg om een happie te eten maar hier moesten we natuurlijk ook even bij blijven kijken. Tenslotte zie je niet iedere dag Michael Schumacher in levende lijve…

Bezoekers

Maleisie_(81)Uiteraard vraag ik me wel eens af wie er nou allemaal mijn website bekijken, en daarvoor het ik hetzelfde programmaatje geïnstalleerd wat ik ook heb gebruikt toen ik op mijn Sakhalin website de bezoekersaantallen bijhield. Alleen ben ik er deze keer veel minder fanatiek in en ik kijk er eigenlijk nooit naar. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik laatst voor het eerst keek en zag dat ik al ver over de tweeduizend bezoekers zat!

Vandaag heb ik dus maar weer eens de statistieken bekeken, en daaruit bleek een aantal opmerkelijke dingen. Zo is het gemiddelde aantal bezoekers veertien per dag en dat vind ik opmerkelijk hoog. Alleen komen alle bezoekers (op een enkeling in Maleisië na) allemaal uit Nederland, en dat is heel anders dan op mijn Sakhalin site waar ik regelmatig bezoekers had uit andere landen. En niemand is nog op mijn website terecht gekomen door via een zoekmachine te zoeken, wat betekent dat al mij n bezoekers bekenden moeten zijn.

Tenslotte is er natuurlijk nog een belangrijk verschil met mijn Sakhalin website, want toen gaf ik een fles Vodka weg voor iedere duizendste bezoeker, en dat gaat nu al niet meer lukken. Nou, dan gaan we voor de vijfduizendste, wie dat wordt krijgt een aardigheidje dus hou het in de gaten zou ik zeggen.

Servicebeurt

Anderhalve week geleden werd ik gebeld door het lease bedrijf met de vraag of onze Myvi niet eens zijn duizend kilometer beurt moest hebben. Tenslotte hebben we hem nu al drie maanden. Op dat moment stonden er echter pas 850 kilometer op de teller, en dat komt gewoon omdat hij doordeweeks helemaal niet wordt gebruikt en in het weekend rijden we dan wel maar echt grote afstanden zijn dat ook niet. Het enige wat voor ons aantikt zijn de heen-en-weertjes naar de luchthaven die op ruim zestig kilometer van de stad ligt.

Nadat ik Riet had opgehaald kwam de teller eindelijk in de buurt van de duizend kilometer dus heb ik zaterdag gebeld voor een afspraak. Dat kwam overigens goed uit want zaterdagmorgen sloeg de handgreep van de achterklep door waardoor die niet meer open te doen was. Overigens kost zo’n beurtje ons geen enkele moeite, de auto werd vanmorgen keurig opgehaald en er werd een andere voor in de plaats gezet, ook al zou de Myvi vandaag aan het eind van de middag al weer klaar zijn.

Riet had de vervangende auto (een Proton) net op zijn plek gezet in de parkeergarage toen ze werd gebeld door de administratie in het gebouw. Wat blijkt, wij parkeren al sinds we er wonen op de verkeerde verdieping! We hadden doorgekregen dat we twee parkeerplaatsen hadden op parkeerdek 3, maar nu blijkt dat dat 3A moet zijn. Foutje van de vertegenwoordiger van onze huisbaas wat nooit is opgemerkt omdat er nooit iemand anders aanspraak op die plekken op 3 had gemaakt. Nou ja, rijden we voortaan maar een rondje hoger, naar 3A…

Brommers…

Ik noem het nog steeds brommers maar officieel zijn het kleine motorfietsjes waar zo’n beetje iedereen in het Verre Oosten op rond jakkert want ze hebben een cylinder inhoud van tussen de 100 en de 170cc. Ook in Kuala Lumpur bewegen die dingen zich als horzels door het verkeer, ieder gaatje en paadje benuttend en in veel gevallen onverzekerd.

Hoewel we nog weinig ongevallen gezien hebben met die krengen weten we inmiddels uit de ervaringen van anderen dat tenzij ernstig lichamelijk letsel het hun verhindert de brommer coureurs meestal zo snel mogelijk hun voertuig oprapen en er als een speer vandoor gaan in de hoop dat je hun nummerplaat niet hebt kunnen registreren.

Iedere zondagavond rijden grote groepen brommers met hoofdzakelijk jongelui door het centrum van de stad, en met name op de bredere wegen. Ze maken dan gebruik van het feit dat het autoverkeer in de stad op zondag altijd redelijk rustig is om met hoge snelheid van stoplicht naar stoplicht te scheuren, waarbij overigens lang niet iedereen voor de stoplichten wacht want het staat natuurlijk heel stoer om door te jakkeren. Het is een wekelijks spektakel wat heel veel herrie en uitlaatgaswolken oplevert, en uiteraard gevaar voor lijf en leden van personen die een straat willen oversteken want de snelheden lopen volgens mijn schatting toch af en toe op tot dik boven de honderd.

Gisteravond wilden we een hapje gaan eten in de buurt van Little India, maar daar aangekomen werden we geconfronteerd met dusdanig grote groepen brommeraars dat de hele atmosfeer letterlijk werd verpest. Er hing een dikke blauwe damp van uitlaatgassen boven de straten die voortdurend werd ververst door het af en aan rijden van de motorbendes.

We besloten dan ook maar een hapje te gaan eten in het ons vertrouwde Hardrock Café, waar we overigens vanaf het terras ook de langs racende brommers konden aanschouwen. Af en toe doken er politiemotors en politiewagens op in de achtervolging maar dat zal ongetwijfeld meer aan het vermaak hebben bijgedragen dan dat het iets oploste. En och, als je er vanaf een terrasje met een biertje naar kan kijken dan is het ook best vermakelijk…

Foto’s

Maleisie_(80)Gisteravond was er onze gebruikelijke bezoek aan de “7AteNin9” waar niet alleen de vaste klanten maar ook een paar van mijn collega’s uit Manila aanwezig waren. Erg leuk want nu kon Riet gelijk even kennis maken met mijn nieuwe baas Mike, met onze grote baas Antoine en met nog een paar mensen die we in Manila vast en zeker meer gaan zien.

Vandaag zijn we op Flip-Flop jacht geweest voor Ans (voor de niet-kenners, dat is dus een schoenenmerk) maar zonder succes want wat we zochten konden we nergens vinden.

Verder ben ik bezig geweest om weer eens wat foto’s op het Web te zetten. Ze zijn gemaakt tijdens de wandeling die ik vorige week zondag heb gemaakt door het centrum.

Verder bleek vanavond dat het wel handig is als je ergens vaste klant begint te worden. Toen we aankwamen bij de Ierse pub “Malones” achter het KLCC was het heel erg druk en alle tafels waren bezet, er stonden er alleen nog twee met een bordje “Gereserveerd”. We wilden al weer gaan maar een van de obers kwam naar ons toe en zette ons meteen aan een van de twee gereserveerde tafels. “Die anderen zetten we wel ergens anders neer als ze komen,” zei hij, “En een Tiger bier en een witte wijn, Chardonnay, right?”…

Sollicitatie…

Vanmorgen open ik mijn mail op het werk en wat zie ik, een verzoek van Personeelszaken om te solliciteren. Nee, het is niet wat jullie denken, ik hoef niet op zoek naar een andere baan maar voor de verhuizing naar de Filipijnen gaat er behalve natuurlijk de locatie weer het een en ander veranderen.

Hoewel ik nu al voor het Filipijnse “Malampaya” project werk is mijn eigenlijke werkgever op dit moment Shell Maleisië, oftewel Sarawak Shell Berhad. Met de overgang naar de Filipijnen ga ik intern ook van werkgever veranderen, dat wordt dan Shell Philippines Exploration. En een dergelijke overgang kan niet zonder interne sollicitatie procedure, al is dat in dit geval een formaliteit omdat de baan al op mijn naam staat en ik alleen nog maar formeel hoefde te accepteren.

Dus heb ik vanmorgen het aanbod van mijn “nieuwe baan” geaccepteerd, en daarmee is het proces van de verhuizing naar de Filipijnen nu officieel in gang gezet.

Dit is overigens dus al mijn vijfde sollicitatie procedure binnen Shell sinds 2004 maar wel de makkelijkste. Dit was namelijk de eerste keer dat ik al zeker was van de baan voordat die werd aangeboden…

Bouw update

Maleisie_(79)Even een update over het gebouwtje wat voor onze flat gebouwd wordt. De bouw begint al flink te vorderen maar af is het nog steeds niet. En wat het gaat worden, we hebben nog steeds geen idee.

We dachten in eerste instantie aan een gebouwtje met winkels, maar nu zitten er weer een paar elementen aan die aan terrassen doen denken dus misschien komen er wel restaurants in!

In ieder geval denk ik dat Riet de door haar gewenste grote supermarkt wel kan vergeten.

We hopen wel dat het gebouw in de komende zes maanden nog af komt, want we willen nu toch wel erg graag weten wat het gaat worden…

Kantoorverhuizing

Er wordt wat af verhuisd. Het nieuws dat we dit jaar weer gaan verhuizen is net bekend, een andere verhuizing hing al veel langer in de lucht, namelijk die van het werk.

Shell heeft hier verscheidene kantoren en die willen ze gaan samenbrengen in een nieuw te bouwen kantoor bij KL Sentral, het tweede grote centrum van Kuala Lumpur. Dat nieuwe gebouw had in juni klaar moeten zijn maar dat is het dus niet en aangezien de huren van onder andere ons onderkomen in de Etiqa Towers al waren opgezegd moet er tijdelijk ander onderkomen worden gezocht.

En dat is inmiddels geregeld, we gaan in juni met zijn allen gezellig verhuizen naar het Shell House in de buitenwijk Damansara. Het wordt een behoorlijk krappe bedoening daar hebben we al gehoord want er moet zomaar plaats geregeld worden voor een paar honderd man extra personeel. En de verwachting is dat die tijdelijke huisvesting wel eens een aardig tijdje gaat duren want de nieuwbouw heeft nu al een jaar vertraging en de verwachting is eigenlijk dat dat er wel eens twee zouden kunnen worden.

Voor mij maakt dat niet uit want ik zit er gelukkig maar een paar maandjes.

Broeken

Omdat ik weet hoe lastig het is in Maleisië, zelfs in een wereldstad als Kuala Lumpur, om kleren te krijgen in de maten die geschikt zijn voor ons abnormaal grote Nederlanders (vinden ze hier tenminste) had ik voordat ik vertrok in Nederland nog gauw even twee nieuwe broeken gekocht.

Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat ik er de laatste tijd een flink probleem mee heb. Ik ben namelijk sinds ik hier ben een kilootje of zeven, acht afgevallen. Nee, dat is geen grap, ik eet me hier de schompes aan het fruit en de salades, ik drink liters water en naast het gebruikelijke sporten wandel ik ook nog eens heel erg veel. En dat levert blijkbaar een behoorlijke verbetering van mijn BMI op.

Allemaal gunstig, aangezien ik volgens de dokter te zwaar was en nodig op mijn cholesterol moest letten, maar nu zat ik dus met twee nieuwe broeken die veel te wijd waren. Gelukkig zit er in het pand waar ik werk een kleermaker en ik ben daar vandaag eens langs geweest om te vragen of hij iets aan dit probleem kon doen.

Geen enkel probleem, de band moest van beide ruim een inch (twee en een halve centimeter) ingenomen worden. Toen ik vroeg wat me dat ging kosten zei hij twintig ringgit (nog geen vijf euro). “Per stuk?” vroeg ik. “Nee, voor allebei,” zei die. En een paar gaten extra in mijn riem prikken deed hij er dan wel voor niks bij…

Vliegjes

Waar ze vandaan komen weten we niet maar we hebben last van kleine zwarte vliegjes. En nog wel op de meest onverwachte plek in het huis, namelijk in de studeerkamer. Die kamer heeft alleen een deur en verder helemaal geen ramen en het is dus een raadsel waar die krengen vandaan komen en waarom ze juist daar zitten.

Het zijn er niet veel, altijd maar een of twee, maar ze zitten er altijd. En er komen ook verse, want heel af en toe slagen we er in er een plat te meppen Maar dan zit er gewoon de volgende dag weer een, en blijkbaar wacht de volgende dan weer totdat deze wordt plat gemept want je ziet er vrijwel nooit meer dan één tegelijk.

En oh ja, het keukenlicht is weer “gemaakt”. Het blijkt dat het helemaal niet kapot was! Er zit een soort hoofdschakelaar in de kast in de bijkeuken, en die knop zit precies daar waar ik mijn voorraad bier heb staan. Nu heb ik zaterdag toen ik een nieuwe tree blikjes naar binnen schoof waarschijnlijk die schakelaar ingedrukt.

Zo zie je maar, drank maakt meer kapot dan je lief is…

Riet is weer thuis

Maleisie_(171)Vandaag kwam Riet weer terug uit Nederland maar omdat haar vlucht pas om vier uur ‘s middags zou landen had ik de hele ochtend nog de tijd om de stad in te gaan met mijn nieuwe camera.

Ik heb een flinke wandeling gemaakt van huis langs het kantoor waar ik werk naar Bukit Bintang. Daar aangekomen had ik het zweet er dik op staan en had  ik ruim honderdzeventig foto’s gemaakt. Het wordt nog een klusje om ze allemaal op de site te zetten maar dat gaat de komende week zeker gebeuren.

Nauwelijks had ik me thuis opgefrist of ik moest al weer rennen. Het vliegtuig van Riet zou een uur eerder landen dan gepland dus moest ik snel naar de luchthaven. Ik was nog op tijd, maar achteraf had ik me helemaal niet hoeven haasten want het was blijkbaar ontzettend druk bij de paspoort controle en duurde het dus nog bijna een uur voordat Riet naar buiten kwam.

‘s Avonds hebben we gezellig bijgepraat op een terrasje en een extra neut genomen, want het was tenslotte vandaag mijn 55e verjaardag.

Voetbal en Earth Hour

Een drukke dag vandaag! Vanmorgen om tien uur zat ik al in het Bangsar Shopping Centre aan een bakkie want ik had een afspraak bij de kapper daar. Niet naast de deur, maar deze was aanbevolen door een vriend van mij. Het is namelijk zaak een kapper te vinden die ook Westers haar een beetje goed kan knippen want dat is heel anders dan het dikke, stugge en steile zwarte haar van de Aziaten. Het was een goeie tip, Niet alleen werd mijn haar geknipt maar kreeg ik ook een volledige massage van hoofd, nek en schouders, lekker hoor!

Na de boodschappen ben ik thuis even de boel aan kant gaan maken zodat Riet morgen al ze weer thuis komt niet meteen met zwabbers en stofdoeken in de weer hoeft. Daarna ben ik nog even de stad in geweest om even een hapje te eten en daarna was het voetbalavond.

Het Nederlands elftal had gespeeld tegen Hongarije en Astro zond vanavond de hele wedstrijd uit. Ondanks dat de uitslag al bekend werd was ik nieuwsgierig geworden door de lovende kritieken in de Nederlandse pers. Die mensen zijn tegenwoordig nogal gauw lyrisch bleek al snel, want ik vond het allemaal tot aan de 3-0, toen de toch al zeer matige Hongaren murw waren, nogal magertjes.

Tegelijkertijd zat ik met mijn iPhone in de hand om op Twitter de gang van zaken te volgen bij de uitwedstrijd van Quick Boys tegen Ter Leede. Dat liep in de tweede helft er goed, maar tussendoor kwam er een bericht van mij zoon Robin die in Sassenheim woont, die toen hij langs het terrein van Ter Leede reed een foto van de vele geparkeerde auto’s gemaakt en die geplaatst op Twitter. De tekst luidde “Er is weer voetbal, Katwijk op bezoek!”. “Katwijk”????? Robin, ga je mond spoelen met groene zeep! Het is dat je geen voetbal fan bent, anders was je nu onterfd.

Maleisie_(78)Tenslotte was vandaag “Earth Hour”, en ook hier in Kuala Lumpur wordt daar terecht veel aandacht aam besteed.

Het meest in het oog lopend was het uitgaan van de lichten van de Petronas Twin Towers, die doorgaans een fantastisch schouwspel bieden in de avond door de verlichting maar nu een uur lang (bijna) helemaal donker waren.

Over donker gesproken, onze keuken doet ook mee aan Earth Hour. Gisteravond wilde ik daar het licht aan doen, maar dat deed het dus niet meer…

Zomertijd

Dit weekend gaat in Nederland de zomertijd in. Maleisië heeft dat niet en dat betekent voor het contact met Nederland dat het tijdsverschil van zeven uur teruggaat naar zes uur.

Wat in Nederland ook een duidelijk merkbaar verschil is tussen de zomer en de winter is de lengte van de dagen. In de winter vond ik altijd het meest vervelend dat je met donker van huis gaat doordeweeks en ook in het donker weer thuiskomt.

Hier in Maleisië is dat verschil veel minder merkbaar omdat we veel dichter bij de evenaar zitten. Toen we hier kwamen in oktober vorig jaar ging ik ‘s morgens even voor zevenen met donker van huis en een dik kwartier later aangekomen bij mijn werk was het licht. En dat is nog steeds zo, er is nauwelijks enig verschil in de ochtend tussen nu en een half jaar geleden.

In de avond is er wel degelijk verschil, in oktober was het om half zeven donker ‘s avonds en dat is nu pas na achten. Verder is er weinig te merken is van de seizoenen, want echt grote verschillen tussen zomer en winter zijn hier nauwelijks.

Er zijn hier best wel veel mensen uit andere streken die daar problemen mee hebben, die missen de seizoenen zeggen ze. Denkend aan de herfst en de winter in Nederland kan ik met zekerheid zeggen dat ik niet bij die groep mensen hoor.

Eerste foto

Maleisie_(76)Ik moet duidelijk nog even wennen aan de instellingen van mijn nieuwe camera maar de eerste foto’s zijn gemaakt. Niet serieus nog natuurlijk maar gewoon een paar probeerseltjes. Hier zie je de allereerste.

Wat me meteen opvalt is dat er opeens heel veel beeld meer op een foto gaat dan eerst, en dat komt doordat mijn nieuwe lens veel meer groothoek heeft dan mijn vorige camera.

Voorlopig ben ik nog wel even zoet met het doornemen van de instructies, al is er heel veel al vertrouwd.

Het is tenslotte mijn zevende Canon camera in dertig jaar, en bij Canon hebben ze het principe dat sommige dingen die al goed zijn niet worden veranderd. Zo had mijn allereerste Canon een programmaknop waarmee je verschillende standaard instellingen kunt kiezen, waaronder een waarbij je zelf helemaal niks meer hoeft in te stellen, je hoeft alleen nog maar te mikken en af te drukken.

Dus, Riet, die knop met het groene hokje zit er gewoon weer op…

Nieuwe camera

Maleisie_(75)Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen maar vandaag is het dan toch eindelijk gebeurd, ik heb een nieuwe camera gekocht.

Mijn oude camera, een Canon Powershot S3 IS was op zich een prima ding maar het is en blijft een compact camera. Daar is niks mis mee maar zeikerds zoals ik lopen op een gegeven moment aan tegen zaken als reactiesnelheid, licht- gevoeligheid en geen verwisselbare lenzen. Eigenschappen waarmee spiegelreflex camera’s het nou eenmaal altijd winnen van compact camera’s, en dus liep ik al een tijd rond met de wens om weer een spiegelreflex te kopen.

Dat het een Canon zou worden was al snel duidelijk, ik fotografeer al sinds 1981 met Canon en dat is me altijd heel erg goed bevallen. Een langdurig vooronderzoek (sei ik niet dat ik een zeikerd was?) leidde uiteindelijk tot het besluit om een Canon 60D te kopen, en uiteraard niet in combinatie met een standaard lens (ik zei toch al dat ik een zeikerd was) maar met een EF-S 15-85 USM lens. Dit laatste even voor de liefhebbers.

Foto’s heb ik nog niet gemaakt want de batterijen liggen nog aan de oplader, maar binnenkort hoop ik het een en ander te kunnen laten zien op deze site.

“Sent from my iPad”…

Afgelopen zondag werd onze oudste zoon Robin, vijfentwintig jaar. Dat was ook eigenlijk de reden dat Riet terug is gegaan naar Nederland twee weken geleden want ze wilde hem verrassen met een surprise party. Ik heb gehoord dat dat heel aardig is gelukt.

En Robin is nu ook officieel de tweede iPad gebruiker in de familie, want we hebben voor zijn verjaardag een van zijn grote wensen in vervulling laten gaan door hem een iPad te geven. Ik kreeg dezelfde avond nog een mailtje met een bedankje van hem. Onderaan stond met trotse letters: “Sent from my iPad :-)”.

En wat hoorde ik, mijn moeder was natuurlijk ook op het feest, en die keek dat gedoe met die iPad zo eens aan en wat denk je, het lijkt haar wel wat zo’n ding…

Verhuizen!

Misschien kijken jullie nu een beetje verbaasd na het lezen van de titel maar laat me het even uitleggen. Ja, we gaan weer verhuizen naar een ander land en nee, we komen nog niet terug naar Nederland.

Op de eerste werkdag in oktober vorig jaar was er al meteen een grote vergadering waarin uitgelegd werd dat er een wijziging in de plannen voor het project was, een wijziging waarvan nog niets bekend was toen ik deze baan aangeboden kreeg. Die wijziging hield onder andere in dat mijn toekomstige werkplek zou zijn op het kantoor van het bedrijf wat de opdracht voor de nieuwe fase van het project zou gaan uitvoeren.

In eerste instantie waren dat vijf bedrijven, drie in Kuala Lumpur, een in Singapore en de laatste in Manila op de Filipijnen. De afgelopen maanden werd duidelijk dat er veel politieke druk werd uitgeoefend vanuit Manila voor meer Filipijnse inbreng in wat tenslotte een Filipijns project is. En een ander belangrijk detail was ook dat het bedrijf in Manila zich in hetzelfde gebouw bevindt als Shell Philippines.

Het eerste gesprek met mijn nieuwe baas in februari maakte al duidelijk dat hij me zo snel mogelijk in Manila wilde hebben, een teken dat de beslissing al min of meer was gevallen, maar we moesten nog steeds een slag om de arm houden omdat er nog geen honderd procent zekerheid was. Als datum werd juni of juli genoemd en dat was een beetje een schok want we waren tenslotte net zo’n beetje ingeburgerd in Kuala Lumpur en vonden dat wel erg vroeg.

Uiteraard hebben we ruim de tijd gehad om aan het idee te wennen en eigenlijk hadden we er allebei best wel zin in omdat we in Manila weer op een compound zouden gaan wonen en dat leek ons, met name voor Riet, toch wel aantrekkelijk. Alleen werden we de afgelopen weken zo’n beetje gek van de onzekerheid, want wat te doen met de plannen voor de zomer. En eigenlijk wilden we hier toch wel wat langer blijven dan juli, en Riet en ik hadden dan ook besloten dat 1 oktober wel een mooie datum zou zijn.

Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met mijn baas waarin hij meteen akkoord ging met de door mij voorgestelde datum van 1 oktober. Dan zijn we hier precies een jaar en dat lijkt dus een mooi moment om weer te gaan verkassen.

Er is dus nu een datum, en daar kunnen we ons nu op gaan richten. Onze plannen voor de zomer kunnen nu gewoon doorgaan en dan gaan we dus weer verhuizen. Weer verder weg want het is nog vier uur verder vliegen naar Manila vanaf Nederland…

Maar we hebben tenslotte getekend voor avontuur dus je zult ons niet horen klagen als we daar meer van krijgen dan we vooraf hadden verwacht! We moeten alleen effe door de verhuizing heen, maar och, alles went…

Het is begonnen…

Maleisie_(170)Vanmorgen ben ik even de stad in geweest en wat meteen opviel dat het Formule 1 circus in de stad is begonnen. Het KLCC winkelcentrum Suria had het al een paar weken maar nu heeft vrijwel ieder groot winkelcentrum een Formule 1 wagen staan. Het winkelcentrum Lot 10 in Bukit Bintang had er zelfs twee.

Veel winkels hebben nu ook speciale uitverkopen met als thema de Formule 1, zoals het Pavilion met grote spandoeken aangaf, “Race to Sale!”. Er stonden hier en daar ook bevallige jongedames voor de deur om iedereen over te halen om tickets voor de race in april te kopen maar ik ben al voorzien!

Verder ben ik een beetje aan het rondkijken geweest voor een nieuwe camera. Ik heb al zo’n beetje in mijn hoofd wat ik wil hebben, dus het is nu zaak om eens te kijken waar ik de beste deal kan krijgen. Het bleek dat het elektronica winkelcentrum Low Yat een prima plek is. De eerste de beste zaak daar bood me al wat ik op het oog heb voor zo’n achthonderd Ringgit goedkoper dan het goedkoopste bod wat ik in andere winkelcentra had gekregen, en daar ging bij sommige zaken nog eens tot vierhonderd Ringgit extra van af.

Dat is dus een prijsverschil van zo’n driehonderd Euro, en als je nagaat dat zelfs de hoogste prijs die ik hier heb gehoord al goedkoper was dan de goedkoopste die ik kon vinden in Nederland kun je wel nagaan wat het scheelt met het goedkoopste bod hier.

Maar zuinige Hollandse neet als ik ben heb ik alleen nog maar gekeken hoor, nog steeds niks gekocht…

Weer terug in KL

Maleisie_(73)Ik ben weer terug in KL na een week in Manila te zijn geweest. Het was een drukke week met veel vergaderingen en daar tussendoor “echt” werk. Leuk om de Filipijnse collega’s weer te zien en we zijn deze keer een aantal avonden op stap geweest.

Donderdag avond namen de meiden me mee naar de sjieke uitgaanswijk Makati, gelegen aan de noord-oost kant van Manila op ongeveer een half uur rijden van de wijk Alabang waar ons kantoor is en ook het hotel waar ik verbleef, de Vivere Suites. We hebben in Makati gegeten in het Hardrock Café waar ik uiteraard een T-shirt heb gekocht voor mijn verzameling. Tenminste, het begint nu een beetje op een verzameling te lijken want ik heb er nu drie: Tokio, Bangkok en Manila.

Vandaag ben ik terug gevlogen en deze keer ging dat met een minimale vertraging, in tegenstelling tot de vorige keer. Niettemin was ik alles bij elkaar toch pas om over half negen in de avond thuis. Waar ik dus blijkbaar het licht had laten branden…

Klaar voor vertrek

Maleisie_(72)Gisteravond bij thuiskomst kreeg ik van de bewaking een briefje in handen gedrukt waarop stond dat DHL had geprobeerd een pakje te bezorgen.

Vanmorgen werd dat raadsel opgelost want er werd gebeld dat er iemand van DHL beneden stond met een pakje. Uit de grote gele envelop viel een klein rood envelopje met de alles zeggende tekst “Sepang”.

En jawel, na openmaken bleek de inhoud datgene te zijn waar ik al een paar dagen op zat te wachten: de tickets voor de Formule 1 volgende maand zijn binnen!

Verder heb ik mijn koffer gepakt, want morgenvroeg vertrek ik voor een week naar Manila op de Filipijnen. Ik kom volgende week zaterdag aan het begin van de avond pas weer terug, dus het wordt een weekje rustig op mijn blog. Ik zal wel proberen via Twitter af en toe wat te laten weten.

Tot volgende week!

Regenachtig

Maleisie_(71)Een beetje een ongebruikelijke dag vandaag, want het was de hele dag druilerig. Het was nog droog toen ik vanmorgen naar kantoor liep maar al snel daarna begon het te regenen, en dat duurde tot aan het begin van de avond.

Het regende niet hard, maar een beetje vergelijkbaar met een druilerige voorjaarsdag in Nederland.

Al dat water was vast en zeker een voorbode, want we hoorden om twee uur vanmiddag het nieuws uit Japan van de aardbeving, en vlak daarna de aankondiging van de Tsunami die daar het gevolg van was.

Meteen werden er mensen zenuwachtig op kantoor want hoewel Kuala Lumpur beslist niet in aanmerking komt voor problemen was dat voor de Filippijnen wel het geval. De grootste zorg ging uiteraard naar ons offshore gebeuren, en met name het Platform wat voor de kust van de Filipijnen ligt.

Gelukkig bleek dat het Platform grotendeels door het vasteland van de Filipijnen wordt afgeschermd tegen de Tsunami en de verwachting was dus dat alles wel goed zou gaan. Ook maakten onze Filipijnse collega’s zich niet echt zorgen, die zijn wel wat gewend met twaalf tyfoons per jaar.

Mijn gedachten gingen overigens wel naar mijn ouwe collega’s op Sakhalin, want dat ligt vlak bij het episch centrum van de aardbeving, en ook daar liggen fabrieken pal aan de kust en boorplatforms voor de Oostkust. Het nieuws gaf daarover weinig informatie behalve dat er in Rusland (en daarmee zullen ze ongetwijfeld Sakhalin en de Kurillen bedoelen) elfduizend mensen waren geëvacueerd. Ik wacht dus in spanning verder nieuws af.

Allenig…

Maleisie_(70)‘s Ochtends merk ik er weinig van maar toen ik vanmiddag thuis kwam was het huis toch wel leeg. Dat Riet is aangekomen in Nederland wist ik al want ik had een sms-je gehad dat ze was geland toen ik nog op mijn werk was, om een uur of een in de middag.

Het was op kantoor vandaag trouwens een barre dag want de airco deed het vandaag niet.

En dan zit je dus de hele dag te soppen in je hemd en loopt het water van je hoofd. Broeierig dus, al had ik er eigenlijk niet eens meer zo heel veel last van naarmate de dag vorderde.

Thuis gekomen probeerde ik Riet te bellen maar die gaf weer eens geen sjoege, niet op haar mobiel en niet op het huisnummer. Die was natuurlijk de familie af om gedag te zeggen, en ja, dan komt de echtgenoot die achter gebleven is natuurlijk op plee dertien…

Riet vertrekt

Voor Riet was het was eens tijd om twee weekjes naar Nederland terug te gaan want ze wil perse thuis zijn met Robin’s verjaardag. Bovendien moet ons reisbudget ook op en dus heeft ze anderhalve maand geleden weer een retourtje Amsterdam geboekt.

Het is nog steeds winter in Nederland dus het was weer makkelijk pakken. Zomerkleren blijven allemaal hier (vrijwel alles dus) en gaat alleen het hoognodige mee. Zo’n lege koffer op de heenreis is trouwens makkelijk want dan kunnen er op de terugweg heel veel Deet en Senseo koffiepads mee.

Zoals gewoonlijk vertrok het vliegtuig ‘s avonds tegen twaalven dus we hoefden niet te haasten. Na nog een keertje uit eten bij het Hardrock Café werd het tegen half negen tijd om richting de luchthaven KLIA te gaan. En omdat ik zo langzamerhand de weg wel weet en met een beetje hulp van de TomTom waren we er met een uurtje.

Het vliegtuig is op tijd vertrokken dus als het goed is zet ze morgenochtend tegen zessen (Nederlandse tijd) weer voet op Vaderlandse bodem. En kan hier de muziek weer twee weken hard…

Mozzie wars…

Nadat ze van de week ongelofelijk te pakken was genomen door de muggen (het moet er meer dan één geweest zijn anders is die ene nou zo groot als een vrachtvliegtuig) heeft ze een zwaar offensief ingezet.

Hadden we op de slaapkamer al een apparaat wat lijkt op een mini-vuurtoren met een paars licht die muggen moet lokken en vervolgens opslokken, en ook al een verstuiver met anti-mug in het stopcontact, ze heeft gisteravond de hele studeerkamer met een spuitbus in de Agent Orange gezet. Ze had daar een hele grote mug gezien en toen ze die niet te pakken kon krijgen besloot ze tot chemische oorlogvoering.

Dat was ook de reden dat het bericht van gisteren wat laat is geplaatst want ik durfde die kamer niet meer in om mijn laptop te pakken. Verder liep ze rond met Dubbel Deet en sloeg naar alles wat maar enigszins op een mug leek. En tot haar groot genoegen kreeg ze er op het balkon eentje te pakken.

Maar het resultaat… vanmorgen weer een dikke bult op haar rug, en ze heeft nu de handdoek in de wasmand, pardon, de ring gegooid. Ze geeft het op, en zoals ze vanmiddag zei, “Als ze willen bijten, dan bijten ze maar”.

Nagekomen bericht: Ze mepte er nu daarnet weer eentje plat in de keuken en vlak daarna nog een (met bloed erin!) in de slaapkamer. Ik denk dat de strijd toch doorgaat…

Dirk

Ik ben blijkbaar toch een heel stuk chauvinistischer als ik dacht, want gisteravond barstte mijn Kattekse hart zowat van trots. De “Match of the Day” was namelijk Liverpool tegen Manchester United, en onze eigen Kattekse Drik Kuyt scoorde drie keer voor Liverpool.

Ongetwijfeld ook tot grote vreugde van een aantal van mijn Engelse makkers waarvan er verscheidene fanatieke Liverpool supporters zijn. Het was wel een zware dag voor mijn maatje Fairuz hier, want die is een trouwe aanhanger van Manchester United…

En vanmorgen werd ik zelf nog gefeliciteerd met de eerste uit overwinning van mijn eigen cluppie Feyenoord. Door mijn maat Arwin, notabene een supporter van Aj@^$*%(*^O… , nee wacht, van Aj*()^#%+*({^+@}, nou kom op, van Aj)(#&%{{@…

Ik geef het op. Sorry, het lukt echt niet.

TomTom problemen

Het wegennet in en rond Kuala Lumpur is voor ons knap chaotisch, voornamelijk natuurlijk omdat we gewoon de weg niet weten. De bewegwijzering helpt niet veel want het lijkt vaak wel of er niet een bestemming op is aangegeven maar meer een hint. Het heeft wel iets weg van een puzzeltocht, je denkt dat je goed zit door het vorige bord maar het volgende bord brengt je dan weer totaal in verwarring.

Ik had al de TomTom software op mijn iPhone geïnstalleerd maar het toch wel een goed plan om een losse TomTom aan te schaffen met kaart van Maleisië. Dat leek allemaal prima, maar na het kreng een paar weken te hebben gebruikt blijken er toch wat problemen te zijn. Had ik al eerder aangegeven dat die deels te wijten zijn aan wijzigingen in het wegennet in de stad, nu bleek vorige week dat hele buitenwijken er helemaal niet op staan!

Vorige week zaterdag gingen Riet en ik naar Damansara, een wijk in de heuvels aan de westkant van de stad, om toch eens te gaan kijken waar dat winkelcentrum “The Curve” nou zat waar onze mislukte afspraak met onze vrienden Mirko en Danielle de vrijdag ervoor had moeten zijn. Blijkt dat de straat waar het is wel op de kaart van de TomTom staat maar dat de straatnaam helemaal niet voorkomt in het bestand. We konden dus niet rechtstreeks naar ons doel maar moesten een straat “in de buurt” kiezen.

Maleisie_(69)En zelfs dat bleek niet eenvoudig want geen enkele straat in die wijk stond erin!

Bij nader onderzoek bleek dat er vrijwel geen enkele straat in de buitenwijken voorkomt in het bestand, waarschijnlijk omdat de straten daar geen namen hebben maar een soort code. Lekker dan als je daar toevallig zijn moet, zoals wij in dit geval…

We hebben het overigens toch gevonden, want er is daar ook een Ikea en dat blauwe gebouw met het gele logo zie je net als overal al van verre en is dus een prima navigatie object. En vandaag waren we er weer, om onze afspraak voor een etentje met Mirko en Danielle alsnog na te komen…

Kwaad…

Riet was kwaad vandaag. Dat vereist enig uitleg want het was met goeie reden. Allereerst is ze de hele week bezig geweest met het vinden van het winkeltje in Bukit Bintang waar ze twee weken geleden een omslagjurkje had gekocht, je weet wel, van die jurkjes voor het dragen over een badpak.

Maar hoe ze ook zocht, ze kon het betreffende winkeltje niet meer vinden. Nu is het winkelcentrum in Bukit Bintang erg groot, maar ze dacht dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn. Het winkeltje bevond zich namelijk op het centrale plein van het winkelcentrum, waar de roltrappen naar alle verdiepingen zijn.

Gelukkig was ik in staat het raadsel vandaag op te lossen. Bukit Bintang heeft namelijk twee van die centrale pleinen, en dat wist Riet niet. Ze had dus de hele week tevergeefs gezocht rond het verkeerde plein…

Maar dat was niet de enige reden waarom ze kwaad was vandaag. Ze werd vanmorgen wakker met het recordaantal van veertien muggenbulten op haar rug en drie onder haar voet. Ondanks inspuiten met Deet (de beten zaten precies daar waar je normaal gesproken niet spuit of niet bij kunt) en een kuur vitaminepilletjes die tegen muggenbeten zou moeten helpen…

Kick-off meeting

Vandaag was een belangrijke dag op het werk voor ons project. Een deel van het werk wat gedaan moet gaan worden is uitbesteed aan een Contractor en vandaag gingen we met een delegatie op bezoek voor de kick-off meeting. Dat is gebruikelijk als de puntjes op de contractuele “i” zijn gezet, om te bespreken wat we precies van ze verwachten op procedureel gebied.

Voor mij betekende dat het geven van een kleine presentatie over wat mijn  afdeling doet en hoe wij willen dat de contacten gaan verlopen en wat wij zoal van de Contractor verwachten.

Omdat het een officieel gebeuren betreft ben ik gewend om naar zoiets in het pak te gaan. Normaal draag ik naar kantoor geen pak, een colbert en een stropdas zijn simpelweg veel te warm en niemand doet dat dus ik ook niet. Voor deze bijeenkomst besloot ik tot een compromis, het dragen van een stropdas. Kom ik bij ons op kantoor, staan mijn collega’s niet alleen zonder stropdas maar de meeste zelfs in vrijdagkleding.

De vrijdag is bij Shell op kantoor altijd “casual day”, wat betekent dat iedereen dan in vrijetijdskleding op kantoor verschijnt. Dus de gangbare dracht op vrijdag is doorgaans spijkerbroek, t-shirt of polo en gympen, of iets van dien aard. Kom je netter gekleed op vrijdag, laat staan zoals ik nu met een stropdas, dan is de onvermijdelijke vraag altijd of je soms een sollicitatie gesprek hebt…

Maar ik wilde me niet laten kennen, we gingen tenslotte naar een ander bedrijf en dan wil je een beetje representatief voor de dag komen. Ouderwets waarschijnlijk maar zo ben ik nou eenmaal opgevoed. Het was in ieder geval volkomen overbodig, bij binnenkomst zat de delegatie van de Contractor ons al in de vergaderzaal op te wachten, en inderdaad, geen stropdas te zien…

Groenteboer

Het is vandaag donderdag en dat betekent dat Riet naar de groenteboer gaat. Ver hoeft ze daarvoor niet te lopen want de groenteboer komt hier aan huis, hij staat iedere donderdag tussen half twee en drie in de straat voor onze flat.

Het is een klein mannetje met een onooglijk vrachtwagentje. De zeilen van de laadbak klapt hij omhoog als hij aankomt, waarna hij een rij bananendozen neerzet, voor de dames om hun tas op te zetten, en aan het eind van de rij heeft hij een weegschaal staan, een kleine kassa en een telraam.

Volgens Riet is het altijd behoorlijk druk met allemaal vrouwen uit de flat die er hun groente komen kopen. En die drukte is geen wonder want het mannetje heeft allemaal goeie spullen en ook nog eens voor voor onze begrippen belachelijk lage prijzen. De groente en het fruit zijn altijd van hele goeie kwaliteit en hij verkoopt zelfs kip, wat ook van prima kwaliteit is weten we inmiddels uit ervaring.

Hij spreekt niet zo heel goed Engels maar Riet komt er half Engels en half handen en voeten altijd wel uit. Vandaag ligt er een gele watermeloen op de tafel, die moest ze tot zaterdag in de zon laten liggen want dan is hij op zijn lekkerst…

iPad

Maleisie_(68)Nou, laat ik het maar meteen vertellen: Riet heeft een iPad. In twee en een halve week tijd is “Wat mot ik met zo’n ding” veranderd in “Wat een super ding is dit!”.

En eigenlijk is dat niet eens helemaal waar, het duurde zegge en schrijve twee dagen…

Ik was al een tijdje van plan er een te kopen en toen bleek dat ze hier een heel stuk goedkoper zijn dan in Nederland was de beslissing gauw genomen. Nou ja, gauw, het heeft nog even geduurd maar dat was puur gemakzucht. Tenslotte is en blijft het een prijzig hebbedingetje.

Maar handig is het wel. Riet heeft hem sinds ze hem in handen kreeg nog nauwelijks neergelegd, volgens mij alleen als ze naar bed gaat of in bad. Emailen en de kranten lezen zijn veelgebruikte functies maar het valt allemaal in het niet bij “Angry Birds”. Martin speelt het op zijn iPhone en er wordt aan deze kant van de wereld verbeten gewerkt aan het verbeteren van die scores…

Een beetje aardrijkskunde…

Maleisie_(66)Maleisië bestaat uit twee stukken die niet met elkaar verbonden zijn. Het eerste deel, waarin ook Kuala Lumpur ligt is het Schiereiland Maleisië wat de rest van Azië vast zit. Het heeft maar één “vaste” grens, in het noorden met Thailand. Het tweede deel van Maleisië is het noordelijk deel van wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was en heet Oost-Maleisië.

Maleisië is verdeeld in dertien Staten en drie zogenaamde Federal Territories. Die dertien Staten zijn allemaal voormalige Maleise Koninkrijkjes en negen daarvan hebben nog hun Koninklijke families. Het Staatshoofd van het land wordt gekozen uit die negen Koningen voor een periode van vijf jaar.

Een eenheid is het land niet echt. Zo hebben de Staten Sabah en Sarawak (Oost-Maleisië dus eigenlijk) hun eigen immigratie wetten en zelfs Maleisiërs hebben een visum nodig om tussen deze twee en de andere Staten te reizen. Veel inwoners van Oost-Maleisië beschouwen de andere Maleisiërs dan ook als buitenlanders…

Nog meer NCIS…

Zoals ik al eerder vertelde verspillen we onze televisietijd niet met het afspeuren naar de zenders die we hier hebben. Ik kijk af en toe wel een film maar met de series zijn we gestopt omdat Riet het lastig te volgen vindt zonder ondertitels.

Maleisie_(67)Dat gat hadden we opgevuld door vanuit Nederland een paar series mee te nemen, zoals de eerste twee seizoenen van NCIS. Maar aan alles komt een end (behalve een worst want die heeft er twee), dus een week of wat geleden waren we daar doorheen. Toen vonden we een winkel waar ze alle bekende series op DVD verkopen en dus ook NCIS seizoen drie. En nee, dit was nou eens geen illegale Chinatown kopie maar een “echte”, voor de helft van wat ze in Nederland kosten.

Weliswaar alleen met Engelse ondertitels (naast Chinees en Maleis), maar we vonden het toch het proberen waard. Mij maakt het sowieso niks uit en Riet zag er zelfs het voordeel in dat ze haar Engels er mee kon ophalen.

Het beviel prima en we zijn gauw terug gegaan voor nog twee seizoenen. En de overige seizoenen hebben we daar ook al gezien dus we kunnen een maandje of wat vooruit…

Huisdier

Hèhè, we hebben eindelijk een huisdier! En daarmee bedoel ik niet de muggen die ons nog steeds regelmatig met een bezoek vereren. Nee, we hebben een Gekko! Vanmorgen stapte ik door de schuifdeur van de hal bij de slaapkamers de woonkamer in en toen zag ik iets bij mijn voeten wegschieten. “Het” schoot achter het televisie meubel, en jawel, daar zat hij (of zij).

Een Gekko is een klein hagedisje van een centimeter of vier, vijf lang, en ze zitten normaal gesproken overal aan deze kant van de wereld. Het wordt hier ook als een zegen beschouwd als je ze in huis hebt, en dat is het ook want ze zijn ontzettend nuttig: ze vreten muggen.

We maakten ons al zorgen omdat wij ze helemaal nog niet hadden. Toen we hier kwamen wonen lag er wel eentje in de badkamer naast de kamer van de meid (die hebben we niet maar zo heet dat nou eenmaal), maar die was al een tijdje morsdood want het lijkje (het was nog een heel kleintje ook) was al helemaal verdroogd.

Maar nu hebben we er dan ook eindelijk een. Riet was er helemaal verguld mee, ze wilde al schoteltjes met melk neer gaan zetten en dat soort dingen. Slecht plan, laat ze maar hongerig blijven, des te meer muggen eten ze…

Hakka

Een van onze favoriete eetgelegenheden is het Chinese restaurant “Hakka”. Het ligt midden in het centrum tussen de hoge gebouwen in en het eerste woord wat je te binnen schiet als je het ziet liggen is “vreetschuur”…

Hakka ligt op een groot parkeerterrein en bestaat eigenlijk hoofdzakelijk uit een grote open ruimte die wordt omsloten door een stalen frame met daarop een schuifdak. Eigenlijk meer een opslagplaats dan een restaurant zou je denken, en om het geheel af te maken zijn alle tafels en stoelen van plastic…

Desondanks is het ondanks de grootte iedere avond afgeladen. Dat het er zo druk is heeft overigens alles te maken met het eten, dat is er geweldig, en bovendien is het er relatief goedkoop.

Maleisie_(65)De hele entourage op zich is een verhaal apart. De bediening loopt zich de benen uit het lijf, voortdurend aangespoord door de Chinese dame die er blijkbaar de leiding heeft. Tussen het bedienend personeel lopen een aantal goed uitziende jongedames in jurkjes van het biermerk “Tiger” (de “Tiger Ladies”), die uitsluitend tot taak hebben om iedereen van bier te voorzien en constant je glas bij te schenken.

Een bijzonderheid is een bepaald menu waarvoor je een pan met een soort bouillon op je tafel krijgt waar dan al het vlees en de groente in gaar gekookt worden.

Om deze pan warm te houden staat er een gasbrander onder die aangesloten wordt een de grote butagas fles die naast je tafel wordt gesleept. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets in een Nederlands restaurant zou kunnen…

Grote fout…

Eigenlijk hadden we vandaag samen met onze gasten Nico en Anja moeten vertrekken voor een lang weekend op Penang, een eiland gelegen aan de Noordwest kust van Maleisië op zo’n vijf uur rijden van Kuala Lumpur. Door de omstandigheden hebben we dat dus af moeten zeggen en was vandaag dus een “gewone” dag.

Omdat we onze vrienden Mirko en Danielle al weer een weekje of wat niet hadden gezien besloten we vanavond met zijn vieren uit eten te gaan, en Mirko stelde voor om daarvoor naar “The Curve” te gaan. Riet en ik waren daar nog niet geweest maar het schijnt een winkelcentrum te zijn met een groot aantal gezellige restaurants. “The Curve” ligt in de buitenwijk Damansara, een kilometertje of twaalf (volgens de TomTom) van het centrum van KL.

En daar zat hem de Grote Fout, want het was vandaag wel vrijdag. Dat betekent dat het verkeer in de stad, wat normaal al behoorlijk druk is in de avondspits, verandert in totale chaos, die nog eens verergerd werd doordat er een flinke stortbui losbarstte net op het moment dat we vertrokken.

We verlieten Cendana om kwart over zes, en om zeven uur stonden we nog steeds in de rij op zo’n driehonderd meter afstand (en dit is geen grap) van ons huis… Ik heb Mirko maar gebeld en gezegd dat het niks ging worden, want alles stond muur- en muurvast.

In plaats van rechtsaf richting Damansara zijn we dus maar linksaf gegaan en tegen half acht hadden we de vijfhonderd meter naar het KLCC afgelegd. We zijn de parkeergarage in gevlucht, hebben in het KLCC maar wat gegeten en na de ergste drukte zijn we weer naar huis gegaan. Waar we overigens met de auto ook nog dik een half uur over deden, terwijl het lopend nog geen kwartier is. Deze Grote Fout maken we nu dus echt niet meer, voortaan gaan we op vrijdagavond gewoon weer naar de “7AteNin9”. Lopend…

Buitje…

We hadden onze gasten vooraf gewaarschuwd dat er om deze tijd van het jaar elke middag een flinke bui valt, meestal gepaard gaand met een stevig onweer. En wat denk je, in de drie en een halve dag dat ze hier zijn geweest geen druppel regen!

We zagen wel af en toe donkere luchten en we hebben ook heel wat bliksemflitsen gezien maar het was telkens op een behoorlijke afstand. Er werd dan ook al wat lacherig gedaan over onze voorspellingen, want het viel allemaal best mee…

Nou, niet dus! ze waren nog niet weg of de volgende dag was het al weer raak, en ook gisteren was ik nog net op tijd thuis van het werk. Maar vanmiddag was het helemaal raak, om half vier was al aardedonker en het water spoelde letterlijk door de straten. Het uitzicht was dusdanig verminderd door de regen dat dichtbij staande gebouwen nog net vaag te zien waren maar wat iets verder weg stond al helemaal niet meer.

Maleisie_(64)

Ik heb op het werk de bui maar even afgewacht, naar huis lopen vind ik niet erg maar volledig gekleed zwemmen vind ik niks..

Stoepen

Wat onze gasten het meest verbaasde in de korte tijd dat ze hier waren was het verkeer. Nou heb ik daar al het nodige over geschreven want daar is inderdaad wel het nodige over te melden. En niet alleen over het rijdende verkeer, maar ook voor voetgangers is Kuala Lumpur een verhaal apart.

Laat ik beginnen met te zeggen dat de voorzieningen voor voetgangers niet zijn zoals ze in Nederland zijn. Voetgangers oversteekplaatsen zijn per definitie levensgevaarlijk, zelfs als ze door een voetgangerslicht beveiligd zijn. De stoepen zijn ook niet zo best, veelal smal en voorzien van een heel onregelmatig oppervlak. Geen stoeptegels zoals bij ons maar meer een soort badkamertegeltjes, dus spekglad bij een regenbui.

En het meest bijzondere is wel de functie van de stoepen. Ik noem ze expres geen voetpaden want dat zijn het niet, ze hebben heel andere functies. Allereerst is daar natuurlijk het parkeren van auto’s, die worden meestal zodanig op de stoep neergezet dat je met gevaar voor je leven over de straat moet om er langs te komen.

En dan natuurlijk de hoofdfunctie, de inhaalstrook voor de motorfietsjes. Omdat de straten regelmatig vol staan met auto’s gebruiken de brommertjes de stoepen om de rijen auto’s voorbij te komen. Dat er op die stoepen ook nog mensen lopen, dat is een detail waar weinig rekening mee wordt gehouden.

Geen wonder heb ik al gezegd dat je zo weinig oude mensen ziet in Kuala Lumpur, er komt een moment dat je te oud wordt om op tijd opzij te springen…

Alweer droevig nieuws…

Om een uur of vijf ging vanmorgen de mobiele telefoon van Riet af, en dat zorgt er altijd voor dat iedereen meteen recht overeind in zijn bed zit. Meestal is het een verkeerd ingesteld alarm, maar deze keer niet. De oudste dochter van Nico en Anja was aan de telefoon en toen wisten we eigenlijk al meteen wat er aan de hand was.

De moeder van Nico was al een tijdje ernstig ziek, maar de laatste week ging het toch weer zo goed dat Nico en Anja eigenlijk op het laatste moment pas besloten om de reis naar Maleisië te gaan maken. Uiteindelijk kwam het slechte nieuws dus nog onverwacht, maar er zat voor hen niks anders op dan vandaag zo snel mogelijk de terugreis te boeken.

Na het nodige heen en weer getelefoneer naar Nederland werd er uiteindelijk via de reisverzekering geregeld dat ze vanavond nog terug konden vliegen naar Nederland. Riet en ik hebben ze vanavond naar het vliegveld gebracht, en na drie dagen zitten we dus al weer met z’n tweetjes…

Vogelpark

Maleisie_(63)Het was vandaag een prachtige dag om naar het park te gaan, het KL Vogelpark wel te verstaan. Het “KL Bird Park” zoals het officieel heet is het grootste vogelpark ter wereld waar de vogels vrij rond vliegen. Het is voor het grootste gedeelte overdekt met netten, bevestigd aan hoge masten, waardoor de vogels zich vrij kunnen bewegen.

Riet en ik waren er in 2004 ook al geweest, en hoewel er weinig was veranderd was het een bezoek meer dan waard. De hele wandeling door het park duurde bijna drie uur, met inbegrip weliswaar van een korte lunchpauze halverwege.

Parkeerprobleem?

Maleisie_(62)Bezoek betekent uiteraard sightseeing en het eerste punt op de agenda vandaag  was een bezoek aan Bukit Bintang. Dat had hoofdzakelijk te maken met het feit dat ik wel weer eens toe was aan een lekkere Cappuccino bij Starbucks en dat de dames op tassenjacht wilden.

Gezien de normale drukte op zaterdagochtend besloten we met de Monorail te gaan in plaats van met de auto. Tenslotte is de Monorail op zich ook wel een soortement van attractie, en dat pakten we dus gelijk even mee.

Nu is er naast het winkelcentrum Sugei Wang in Bukit Bintang een parkeer- terrein en dat was helemaal leeg. Verbazend, want normaal gesproken staat dat op zaterdagmorgen stampvol. Nou ja, helemaal leeg was het ook niet, er stond alleen zegge en schrijve één auto. En “stond” is misschien ook niet helemaal accuraat want hij stond niet maar hij hing. Aan de muur van het aangrenzende gebouw wel te verstaan.

En nee, dit is geen trucfoto…

Eerste bezoek uit Nederland

Maleisie_(61)Vanmorgen had ik een training die werd gegeven op het Shell kantoor in Damansara, gelegen aan de andere kant van de stad. Voor mij was eigenlijk het meest interessante of dat kantoor voor mij een beetje makkelijk bereikbaar is want in juni gaan we daar naar toe verhuizen.

Openbaar vervoer is uitgesloten, dat is er niet in de buurt van het kantoor want het is gelegen in de buitenwijk Damansara. Ik heb dus maar de auto genomen, en wat bleek, ondanks de drukte van de ochtendspits was het een half uurtje en dat is heel redelijk. Parkeergelegenheid is er ook dus dat moet goed gaan komen.

De auto werd trouwens toch intensief gebruikt vandaag want ik had ook nog een ritje naar het vliegveld. Vanmiddag arriveerde namelijk ons eerste bezoek vanuit Nederland, onze vrienden Nico en Anja. Toen we in Rusland woonden wilden ze al langs komen, dat ging niet door omdat we een half jaar eerder terug kwamen dan verwacht maar hopelijk gaan ze het de komende veertien dagen naar hun zin hebben in Maleisië.

Kathmandu

Gisteravond kwam Riet aanlopen met mijn werktelefoon want ze had gezien dat ik een gesprek had gemist. Ik dacht aan een telefoontje van een collega maar ik herkende het nummer helemaal niet. En als ik zeg “helemaal niet” dan bedoel ik dat ik zelfs niet kon zien waar het telefoontje vandaan kwam.

Het makkelijkst is om gewoon hetzelfde nummer terug te bellen, wat ik dus deed, maar toen ik verbinding kreeg en vroeg “Who is this?” werd er meteen opgehangen. Via wat speurwerk op het Internet dacht ik te concluderen dat het uit Mongolië kwam. Nou heb ik daar bar weinig kennissen, en bovendien bleek het niet juist. Riet vond waar het telefoonnummer wel vandaan kwam en dat was niet minder merkwaardig, namelijk uit Nepal!

Ook daar heb ik weinig kennissen maar even later werd er weer gebeld door hetzelfde nummer. Ik kreeg een vrouwspersoon aan de lijn, met op de achtergrond huiselijke geluiden en kleine kinderen. Weer vroeg ik “Who is this?” maar wat er van de andere kant kwam was veelal onverstaanbaar. Er ontstond toch een soort van gesprek toen ik vroeg waar vandaan er nu eigenlijk werd gebeld, en het antwoord was “Kathmandu”. Inderdaad, de hoofdstad van Nepal…

Ik probeerde verscheidene keren duidelijk te maken dat de beller hoogst- waarschijnlijk een verkeerd nummer had, maar dat drong niet erg door. Er werd gevraagd “Is this Malaysia?”, en daar antwoordde ik dus ja op. Vervolgens werd er iets gevraagd, wat na enige keren herhalen volgens mij de vraag was of een persoon wiens naam ik niet kon verstaan aanwezig was. Toen ik zei van niet werd er alleen nog gezegd, “When you see him let him call back” en vervolgens werd er opgehangen.

Je maakt nog eens wat mee hier in Maleisië…

Snaaiers

Kuala Lumpur is een redelijk veilige stad en je kunt je er als buitenlander zonder problemen over straat. Zeker in het centrum, waar het tot laat in de avond nog druk is op straat heb je geen problemen, tenzij je ze zoekt natuurlijk maar dat is overal.

Maleisie_(60)Toch is er een groot probleem waar je heel erg vaak voor gewaarschuwd wordt, van de voorlichting op het werk tot het mededelingenbord in de liften van ons gebouw, en dat zijn de Snatch Thieves oftewel de Snaaiers.

Kijk, zakkenrollers heb je overal in het openbaar vervoer en op plaatsen waar veel toeristen zijn, dus ook in Kuala Lumpur, maar de Snaaiers vormen hier een bijna onuitroeibaar probleem. Ze opereren met zijn tweeën, gezeten op een motorfietsje, waarbij degene die achterop zit handtassen uit de handen van vrouwen trekt en fotocamera’s uit de handen van mannen (ja, erg rolbevestigend, ik weet het, maar zo is het nu eenmaal). Dit gebeurt zelfs als het erg druk op straat is en op klaarlichte dag.

Een vriendin van ons stond op de stoep voor ons kantoor toen het haar overkwam, en meestal mag het slachtoffer van geluk spreken als het bij de diefstal blijft. Heel vaak laat een tas bijvoorbeeld niet meteen los, of het slachtoffer probeert vast te houden en wordt dan soms meters over de straat meegesleurd met alle gevolgen van dien.

En het resultaat is toch hetzelfde, je bent je spullen kwijt en de daders ontkomen in de drukte. Heel af en toe worden er wel eens een paar gepakt maar dat gebeurt zo weinig dat het als lucratieve business wordt beschouwd.

Het enige wat er aan te doen valt is niet langs de stoep lopen, in plaats van een handtas een rugzakje dragen en als je toch een tas draagt die niet dragen aan de straatkant. Riet stoort zich hier helemaal niet aan want iets wat nog niet gebeurd is bestaat niet. Diepe zucht…

Maulidur Rasul

En alweer een Nationale Feestdag vandaag, en dus vrij. Het was vandaag de herdenking van de geboortedag van de Profeet Mohammed, en dat is een een Moslimland als Maleisië uiteraard een feestdag. Van de viering hebben we weinig gemerkt, het schijnt hoofdzakelijk in en rond de Moskeeën plaats te vinden.

Maleisie_(59)De Profeet Mohammed werd geboren in Mekka, in het huidige Saudi-Arabië, op de twaalfde dag van de maand Rabiulawal, de derde maand van de Islamitische kalender. Hij werd geboren in het jaar van de Olifant, oftewel het jaar 570.

Merkwaardig genoeg is er zelfs op het Internet verder weinig informatie over te vinden. Wel over de betekenis van de dag zelf, en dat er blijkbaar in de Moslimwereld verdeeldheid is over het vieren ervan, maar van festiviteiten in de stad hebben we niets gemerkt. Er was een hele enkele winkel dicht maar verder was het zelfs ongewoon rustig op straat.

Maar een dag vrij is een dag vrij, nietwaar…

NCIS

Het moet gezegd, de televisie is niet veel soeps hier. We hebben een kabelabonnement bij de grootste provider in Maleisië, Astro, maar voor ons Westerlingen zitten er in het basispakket weinig interessante zenders. Ik mis vooral de Engelstalige nieuwszenders waarvan we er in Rusland vijf hadden. Zoveel hebben we er hier ook wel maar ik spreek daarvoor net te weinig Maleis of Mandarijns…

Ja, we hebben dan wel drie filmnetten, maar die zenden wekenlang dezelfde films uit, en het merendeel ervan is het aankijken niet waard dus daar ben je gauw op uitgekeken. In het begin volgden we de series waar we in Nederland ook naar keken zoals Bones, maar daar zenden ze dan alle afleveringen van uit in een paar weken en dan houdt het weer op. Dan begint er een andere serie en dat waren tot nu toe series die we niet zo leuk vonden.

WMaleisie_(58)e hebben het pragmatisch opgelost. Riet heeft de eerste twee seizoenen van NCIS meegenomen uit Nederland in oktober en daar hebben we een flink aantal weken plezier van gehad.

Jammer genoeg zit het er op, en we denken er dan ook over om maar eens een bezoekje aan Chinatown te gaan brengen om de volgende seizoenen aan te schaffen. Of misschien zelfs wel gewoon de legale versies te kopen, want die kosten hier maar de helft van wat ze in Nederland kosten. Alleen dan wel met Engelse ondertiteling natuurlijk. So what…

Hevig onweer

Aan het eind van een overigens prachtige dag waarbij we tot bij vieren bij het zwembad hebben gelegen brak er een hevig onweer los, het ergste wat we tot nu toe in Maleisië hebben meegemaakt. De regen kwam met bakken uit de lucht en het grootste deel van ons uitzicht werd belemmerd door een grijs gordijn waar niet doorheen te kijken viel. De klappen waren zo hard dat het binnen voelbaar was, want het onweer hing zo’n beetje recht boven ons.

Het is eigenlijk wel fijn als er regelmatig regen valt in Kuala Lumpur omdat de lucht hierdoor schoner wordt. Het vele verkeer en met name de vele oude auto’s en bussen zorgen voor een flinke luchtverontreiniging en een fikse regenbui aan het eind van de dag zorgt ervoor dat alle verontreiniging neerslaat.

In het centrum levert zo’n zware bui overigens grote problemen op voor het verkeer want op sommige plekken rijden ze door een twintig tot dertig centimeter hoge laag water.

Regenbuien komen in Kuala Lumpur heel vaak voor maar ze zijn best te voorspellen. Je ziet de lucht veranderen in een soort groenig grijs, en dan weet je het al. Het begint dan meestal met lichtflitsen die niet zelden in de grond inslaan, meestal direct gevolgd door een enorme hoosbui. Het goede nieuws is dat zo’n bui zelden langer dan een uurtje duurt.

En als je er vanaf je balkon naar kunt kijken dan is het best een mooi gezicht…

Formule 1 kriebels

De Formule 1 op het circuit Sepang, gelegen op zo’n vijftig kilometer buiten Kuala Lumpur vlak bij het vliegveld, vindt pas in april plaats, maar in de stad beginnen de voorbereidingen al zichtbaar te worden.

Maleisie_(57)Petronas, een van de grote sponsors en uiteraard gevestigd in de beroemde Petronas Twin Towers, is alvast begonnen met het plaatsen van een paar Formule 1 wagens uit vorige seizoenen.

De eerste stond al een week of wat in de hal, deze week is er een tweede geplaatst op het plein voor het gebouw. Er zal vast de komende weken nog heel wat meer te zien zijn, als het er tenminste net zo aan toe gaat als met de Moto GP afgelopen oktober. En dat verwacht ik wel want Formule 1 is hier nog populairder dan de Moto GP en daarvan waren de voorafgaande weken al een groot feest rond het KLCC, met stands van de teams en natuurlijk de bezoeken van de rijders.

En de afgelopen week kwam ook via email de bevestiging binnen dat we vanaf begin volgende maand onze kaarten voor de race per post kunnen verwachten, dus bij mijzelf en ongetwijfeld meer nog bij Robin begint het nu ook al te kriebelen…

Werk update

Maleisie_(56)Het wordt een spannende tijd de komende weken voor ons project, of ik moet eigenlijk zeggen projecten want het zijn er twee. En allebei komen in maart in een kritieke fase want dan moet de huidige fase voltooid zijn. Een project van een dergelijke grootte als Malampaya, wat behoort tot de top 70 projecten van Shell, loopt altijd over een paar jaar en gedurende die tijd worden er verscheidene fases doorlopen volgens een vast patroon. Er wordt niet zomaar lukraak begonnen met het bouwen van een boorplatform of een fabriek, daar gaat een soms jaren durende fase van selectie, ontwikkeling en ontwerp aan vooraf.

Onze beide deelprojecten zitten nu in de fase waarbij overgegaan kan worden tot het nemen van de beslissingen die de volgende fase, het gedetailleerde ontwerp van de gekozen oplossingen, moet gaan starten. Voor die beslissingen moeten er allerlei zaken geregeld, uitgezocht en gedocumenteerd zijn en dat moet dus in maart klaar zijn.

Reden voor de baas in ieder geval om iedereen te verzoeken in ieder geval voor april geen vakanties te bespreken…