Ons gebouw heeft een permanente bewaking van soms wel een man of vijf, zes. Bij de poort staat een wachthuisje met daarin altijd minstens twee man en er staat er altijd minstens een bij de deur naar de hal. De rest loopt door de parkeergarage en het gebouw, hoogstwaarschijnlijk op controle maar dat moet je soms met een korreltje zout nemen want laatst toen we gingen zwemmen lag er een op een ligbed achter een pilaar te snurken…

De eerste die ik ‘s morgens altijd tegen kom als ik naar buiten stap is dus een van de bewakers. Ze groeten me meestal met “Goodmorning, Boss!”, en ze salueren daarbij altijd. Dat “Boss” vond ik in eerste instantie een beetje gênant, maar het is blijkbaar heel normaal, want als ik in de straat werkers tegen kom op weg naar de bouwplaats naast ons gebouw, of werksters op weg naar hun betrekking in ons gebouw, dan groeten de meesten me ook met “Goodmorning, Boss!”…

De eigenlijke aanspreektitel in het Maleis is “Tuan”, maar dat heb ik nog nooit iemand tegen me horen zeggen. En bovendien spreken alle Maleisiërs je als buitenlander meteen in het Engels aan. Alleen in de winkels zeggen ze dan “Sir”, op straat zeggen ze gewoon “Boss”…

Iedere taal heeft wel zijn stopwoordjes. Zo zeggen veel Nederlanders altijd vragend “hè?” achter een zin. Alsof ze extra willen benadrukken hoe belangrijk het wel niet is wat ze zeggen, en ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje badinerend klinken. Erg grappig wordt het als ze dat ook in het buitenland doen als ze Engels spreken. Dan hoor je in plaats van “You have done that, right?” (zoals het hoort) iemand zeggen, “You have done that, he?”, en dan weet je meteen dat het een Cloggie is.

Dat soort dingen is blijkbaar hardnekkig, want de Maleisiërs doen precies hetzelfde. Hun stopwoordje is “Lah”, en dat zeggen ze te pas en te onpas overal achteraan. Alleen gebruiken ze het minder met de bedoeling iets te benadrukken, het komt er gewoon achteraan. En inderdaad net als de meeste Nederlanders doen ze dat ook wanneer ze Engels spreken. Dan zegt iemand tegen je “You have done that, lah!”, of zoiets als dit als antwoord op de vraag of iemand je vijf ringgit wil lenen, “Sorry I can’t lah, I need money to pay for my cab and lunch, lah”…

Helemaal grappig is dat ze soms meerdere talen door elkaar heen spreken, dan krijg je een zin met Engels, Steenkolen Engels, Maleis, Tamil, Hokkien, Cantonees en Mandarijns, zoals deze: “Sei Lah, your ang mo fren kena so much tunny he totally mabuk mah, lah!”. Inderdaad, niet te volgen, maar voor veel Maleisiërs geen enkel probleem…

We waren vandaag toevallig toch getuige van de traditionele Leeuwendans ter gelegenheid van het Chinese Nieuwjaar.

We waren “gewoon” boodschappen aan het doen toen we in winkelcentrum Pavilion zagen dat alles gereed stond voor de voorstelling. Er zat op de trap in de hal al een hele menigte maar we wisten een verdieping hoger toch een prima plekje vooraan te vinden vanwaar we de voorstelling heel goed konden volgen.

Het monster Nian wordt in deze dansen soms als een draak en soms als een leeuw uitgebeeld, en deze keer was het dus een leeuw. Een groep muzikanten begeleidde de “leeuw” met een grote trommel en een aantal cimbalen. De Leeuw zelf werd “gedragen” door twee jongemannen die balanceerden op een rij palen.

Het was een geweldig gezicht hoe de twee jonge dansers zich schijnbaar moeiteloos en met een ongelofelijke onderlinge coördinatie over de palen bewogen. Het was een fraai staaltje acrobatiek gecombineerd met een echte “katachtige” choreografie.

Vooraf hadden we ook nog even het stalletje bezocht met het handgeschilderde glas en Riet heeft nu toch haar Chinese theeserviesje…

Het was vandaag de eerste dag van de viering van het Chinese Nieuwjaar en we gingen dus de stad in op zoek naar de festiviteiten. We waren al gewaarschuwd dat dat wel eens een beetje tegen kon vallen want de Chinezen vieren hun Nieuwjaar hoofdzakelijk in de familiekring.

De beste kans om wat te zien was in de buurt van de grote winkelcentra waar de traditionele Chinese drakendans zou worden opgevoerd. Bij de eerste stop, winkelcentrum Pavilion, hadden we de pech dat we alleen nog het allerlaatste stukje van de voorstelling konden zien.

Binnen was daar gelukkig wel het een en ander te beleven, onder andere een kleine markt met Chinese kunst. Het mooist was wel een vrouw die glazen vaasjes en theepotjes zat te beschilderen met traditionele Chinese motieven, via de hals aan de binnenkant van het glas.

De tweede stop leverde precies dezelfde teleurstelling op, we zagen de dansers nog net door het doek verdwijnen. Ook daar zagen dus wel veel versieringen maar geen traditionele drakendans. En bij onze derde stop, het KLCC aan het begin van de avond, zagen we zelfs geen aftocht meer, daar was het podium zelfs al helemaal verlaten.

Pech dus, maar morgen is er nog een kans en deze keer hebben we wat tijden genoteerd…

Een vrije dag vandaag vanwege de viering van Federal Territory’s Day. Op deze dag wordt de stichting van de Federal Territory (zeg maar Provincie) Kuala Lumpur herdacht. Voor ons een prima gelegenheid om op zoek te gaan naar een reparateur voor onze kapotte Netbook, en waar zou die beter gezocht kunnen worden dan in Low Yat, het winkelcentrum waar alles digitaal en elektronisch is.

Na enig zoeken vonden we op de derde verdieping een niet al te grote zaak die zo te zien gespecialiseerd was in alles wat met laptops te maken had inclusief reparatie. Een van de mannen achter de balie keek naar de Netbook en zei, “Give me five minutes”, waarna hij ergens naar achteren verdween. De vijf minuten werden er dik tien, maar toen hij terug kwam zei hij dat hij de reparatie kon uitvoeren, inclusief montage van een origineel Asus toetsenbord.

Uiteraard moest er wel even over de prijs onderhandeld worden, maar we werden het eens over wat ik een schappelijk bedrag vond (ik had op het Internet opgezocht wat zo’n toetsenbord kost).

Toen ik vroeg hoe lang ik de Netbook kwijt zo zijn rekende ik op minstens een week, misschien wel twee, maar tot mijn stomme verbazing zei hij, “Give me twenty minutes”…

We gingen dus een bakkie doen bij Starbucks en even neuzen bij de Apple Store, en toen we na een half uur terugkwamen lag de laptop al klaar.

De reparateur liet zien dat alles nu werkte, gaf het oude toetsenbord erbij, samen met zijn kaartje met zijn telefoonnummer en de rekening waarop stond dat ik ook nog een maand garantie op de reparatie heb. Vergeleken met alle ellende die ik in Nederland heb gehad met reparaties kon ik alleen maar denken, “Schiet mij maar lek…”.

Dat hebben we nog niet meegemaakt in Kuala Lumpur. Het regende vanmorgen vroeg al en het is de hele dag blijven regenen en ook in de avond werd het niet droog. Niet echt een dag om erop uit te gaan, we zijn nog wel even de stad in geweest voor wat boodschappen op Berjaya Times Square, een van de grootste winkelcentra in Zuid-Oost Azië met inpandig zelfs een compleet pretpark met een complete achtbaan (inclusief looping).

Het regenachtige weer leverde in de avond toen het dan eindelijk droog werd wel een prachtig gezicht op. De wolken hingen zo laag dat ze letterlijk tussen de gebouwen hingen.

Er was vanavond om zes uur weer een borrel georganiseerd door Outpost, de “buitenlanders” vereniging van Shell. Tenminste, dat dachten we, wat toen we in restaurant Santini achter het KLCC aankwamen was er geen mens te bekennen. Nou ja, wel een heleboel mensen natuurlijk maar niet van Outpost.

Een beetje verbaasd schoven we toch maar aan een tafeltje aan en vroegen ons af hoe dat nou weer kon. Riet dacht aan een ander restaurant wat ook Santini heette, zelf dacht ik dat we er gewoon een week naast zaten.

Het maakte niet veel uit, we hadden toch een gezellige avond want we besloten dus maar naar onze min of meer vaste “hangout” op vrijdagavond te gaan, de bar 7AteNine, waar een vast clubje collega’s al of niet met vrouwen altijd uithangt om die tijd.

Thuis gekomen checkten we eerst het mailtje van Outpost om te zien waar we de fout in waren gegaan, de borrel bleek gisteren te zijn geweest. Maar toch goed dat we zijn gaan kijken want onderweg liepen we door het KLCC waar ik mooi nog even een foto kon maken van de Formule 1 auto van het Red Bull team die daar stond.

Ik las vandaag in de Nederlandse kranten op het Internet een artikeltje over Maleisië. Het bericht meldde dat ongeveer zesduizend genetisch gemanipuleerde muggen hier de strijd hebben aangebonden met Knokkelkoorts, of zoals de ziekte hier heet, Dengue.

Blijkbaar zijn de mannetjesmuggen zodanig gemanipuleerd dat hun nakomelingen snel sterven. Het is het vrouwtje van de muggensoort (altijd weer die vrouwen) dat de knokkelkoorts overbrengt, en wanneer de gemanipuleerde muggen zich met de gewone muggen mengen zou de populatie daarvan door de sterfte moeten gaan afnemen.

Overigens, wat Riet betreft zou dat voor alle muggen moeten gelden want die heeft vrijwel iedere dag wel een paar beten te pakken terwijl ze zich helemaal wezenloos spuit aan de DEET. En tot haar grote ergernis heb ik er bovendien nauwelijks (meer) last van…

Maar alle gekheid op een stokje, Dengue is een levensgevaarlijke ziekte en er wordt dan ook flink voor gewaarschuwd. De symptomen zijn variërend van grieperig bij een milde besmetting tot hele hoge koorts wanneer het menens is, en dat laatste heeft het afgelopen jaar meer dan honderd dodelijke slachtoffers veroorzaakt.

Gelukkig komen de weinige muggensoorten die het veroorzaken vrijwel niet in Kuala Lumpur voor maar dat wil niet zeggen dat je hier geen Dengue kunt oplopen. Blijven spuiten en smeren dus met die DEET, en uitkijken voor muggen met gestreepte pootjes.

Riet heeft altijd maar één probleem met wonen in het buitenland en dat is het ontbreken van Kapsalon Willem Peursum. Meestal probeert ze het te rekken van thuisreis naar thuisreis maar omdat er nu toch echt dringend een kleurbehandeling nodig was kon ze er niet onderuit om toch maar eens op zoek te gaan naar een lokale kapsalon.

Ze had uiteraard al wel wat tips gekregen. Zo hadden we tijdens de rondleiding een kapperszaak aanbevolen gekregen maar voor Riet was één blik op de gevel van het pand al voldoende. Afgekeurd dus, maar gelukkig had ze tijdens de koffieochtend voor expat vrouwen die ze had bezocht nog een tip gekregen, er zou een goede kapperszaak in het KLCC zitten. Er zitten er daar meer maar de juiste was makkelijk te herkennen, zeiden ze, ze moest gewoon uitkijken naar een kapsalon met daarin een “Engelse homo”. Ik weet het, niet echt politiek verantwoord maar het werkte wel.

Riet ging om een uur of half elf op zoek, vond de betreffende kapperszaak dus zonder problemen en werd gelijk geholpen. De hele behandeling duurde ruim drie uur maar het was dan ook heel uitgebreid, met manicure en al. En het resultaat stemde tot tevredenheid, dus het lijkt erop dat het kappersprobleem is opgelost.

En omdat ze de smaak te pakken had ging ze ook gelijk maar voor een schoonheidsbehandeling naar de Spa van het Renaissance Hotel vanavond. Kortom, een prijzig dagje. Ik ging ook naar het Renaissance trouwens, maar dan om voor het eerst in zes weken weer te gaan fitnessen. Auw…

Gisteravond was er nog geen enkel nieuws over de nieuwe vertrektijd. Na amper vier uur geslapen te hebben ging vanmorgen om zes uur de telefoon, een wake-up call. Toen ik nog half gammel uit bed stapte zag ik een brief onder de deur met daarin een aantal tijden vermeld: van half zeven tot half acht gelegenheid voor ontbijt, tussen half acht en half negen uitchecken en verzamelen in de hal voor vertrek naar de luchthaven, en onze vlucht zou vandaag om kwart over twaalf vertrekken.

Half negen zat vrijwel iedereen in de vertrekhal, maar nog geen bussen of mensen van Malaysia Airlines te bekennen. Weer wachten dus, en het duurde nog tot half tien voordat uiteindelijk de bussen aankwamen. Het instappen ging weer net zo chaotisch als gisteren en mede door de drukte op de weg arriveerden we pas om half elf op de luchthaven.

En jawel, we moesten allemaal opnieuw in de rij voor de balie om weer in te checken, wat extra lang duurde omdat er voor veel passagiers passende vervangende vluchten moesten worden geregeld. Ik was om tien over half twaalf aan de beurt en toen ik mijn nieuwe boarding pass kreeg, met uiteraard een ander stoelnummer, kreeg ik te horen dat het boarden om kwart voor twaalf zou beginnen. Die mededeling veroorzaakte nogal wat hilariteit want achter mij stonden nog heel wat mensen in de rij.

Iedereen ging wel weer keurig om de immigratie heen dus dat verliep vrij vlot, en aangekomen bij de gate duurde het inderdaad niet lang voor het boarden begon. Klein detail was wel dat een redelijk groot deel van de passagiers nog helemaal niet was aangekomen bij de gate en dus waarschijnlijk nog voor de veiligheidscontrole, of erger nog, bij de balie stonden. En uiteindelijk vertrokken we toch om kwart voor een, dus maar een half uur later dan gepland richting Kuala Lumpur.

Ik was pas tegen zessen in de middag thuis, en dat was dus mijn vrije zaterdag…

Deze week heb ik niet veel op mijn log kunnen schrijven omdat ik voor mijn werk in Manila zat.

Afgelopen maandag ben ik vanuit Kuala Lumpur vertrokken en aan het eind van de middag zat ik na een voorspoedige reis in het Bellevue Hotel in de wijk Alabang in Manila.

Dit hotel is zoals je op de foto kunt zien gelegen op loopafstand van het kantoor waar Shell Philippines Exploration (kortweg SPEX) is gehuisvest. Links op de foto zie je het Vivere Hotel waar ik de vorige keer heb gezeten, en zoals je kunt zien is dat nog dichterbij het kantoor gelegen.

Het was voor het werk een goede week, zei het dat er weinig over te vertellen valt. Veel vergaderingen en lange dagen, en omdat de wijk Alabang een buitenwijk is ben ik ook niet veel weg geweest. Alleen op donderdagavond ben ik met twee collegaatjes op pad geweest, ze namen me mee naar Tagaytay, een plaatsje gelegen op zo’n vijftig kilometer ten zuiden van Manila, gelegen aan een kratermeer met daarin een werkende vulkaan.

Jammer genoeg waren we door wat vertragingen later ter plekke dan verwacht dus het was al vroeg in de avond, en omdat er ook nog eens een enorme regenbui los barstte was het al te donker toen we er aankwamen om nog van het uitzicht te genieten. Later, na gegeten te hebben bij een restaurant met Filipijnse specialiteiten, werd het weer helder en kon ik dankzij een heldere maan toch nog iets zien. Jammer van het uitzicht maar het was toch een heel gezellige avond.

En de plannen voor de volgende keer dat ik naar Manila kom zijn al gemaakt…

We hadden nog niet echt gebruik gemaakt van onze Myvi de afgelopen week, en dat had hoofdzakelijk te maken met het arriveren van onze container met spullen en het feit dat je ‘s avonds tussen vijf en half negen nauwelijks kunt voortbewegen in de stad vanwege de avondspits.

Vandaag gingen we dus voor het eerst op pad met de auto, allereerst om boodschappen te doen. Nu konden we eindelijk weer eens naar de Chinese supermarkt die buiten bereik ligt van het openbaar vervoer en te ver is om te lopen. Boven de supermarkt is een soort Chinese Blokker (voor de ouderen onder ons: een Winkel van Sinkel), en ernaast is ook nog eens een hele goede groentewinkel, dus de moeite waard om even rond te snuffelen en eindelijk weer eens groot in te slaan.

‘s Avonds gingen we op bezoek bij vrienden die in Damansara Heights wonen, een heuvelachtige buitenwijk van Kuala Lumpur op een half uur rijden bij ons vandaan. Op de heenweg ging Riet achter het stuur, wat een hele ervaring was aangezien ze nog nooit “links” had gereden. Het ging haar prima af al was er even spanning omdat we een aanwijzing van de routeplanner misten en midden in de drukke wijk Little India terecht kwamen.

Na de visite hebben we wat gegeten in een restaurant in Damansara Heights waarbij we door een enorme onweersbui letterlijk van het terras af regenden. We moesten midden onder het eten van tafel verkassen om droog te blijven…

Riet heeft gisteren een hele drukke dag gehad. Om even over negenen stonden de verhuizers al op de stoep met alle spullen, en dat was op zich wel heel fijn, maar onderdeel van de service is dat ze alles ook uitpakken voor je en neerzetten waar het hoort.

En dat betekende dat Riet dus een uur of vier lang verkeersagent moest spelen in eigen huis. Eigenlijk had ze liever gehad dat de dozen gewoon waren neergezet en dat ze op haar gemak alles dan kon uitpakken, maar dat ging niet door. De heren stonden er op om alles uit te pakken, te controleren en neer te zetten op de aangewezen plaats.

Pas in de middag slaagde Riet er in om het gezelschap de deur uit te werken en kon ze zelf aan de slag. Met mooi resultaat, dat wel, want nu hebben we volle boekenplanken en in alle kamers liggen nu mooie overtrekken op de bedden. Uiteraard waren er de nodige discussies toen ik thuis kwam, want ik vond dat niet alles even logisch was neergezet. Maar vrouwenlogica bleek eens te meer niet te begrijpen. En sterker nog, welke malloot gaat er na meer dan negenentwintig jaar nou nog met zijn vrouw in discussie!

Gelukkig realiseerde ik me dat tijdig en is alles opgelost. Het staat nu gewoon allemaal zoals Riet dat wil.

De eerste werkdag na de vakantie zit er al weer op en het viel niet mee. Niet zozeer vanwege het werk maar door de jetlag waren zowel Riet als ikzelf vrijwel de hele nacht klaarwakker. Niet echt uitgeslapen dus toen ik vanmorgen achter mijn bureau schoof, maar gelukkig waren er nog de nodige collega’s die een zelfde soort reis hadden gemaakt met de feestdagen als wij en ik was dus niet de enige die af en toe zat te zeilen…

Nog steeds geen nieuws van onze container, die als het goed is de vorige week al zou zijn aangekomen. Wel een telefoontje vanochtend dat onze auto afgeleverd kon worden en dat hebben we gelijk maar vanmiddag geregeld.

Om half zes stond de splinternieuwe Perodua Myvi voor de deur, met het plastic nog om de stoelen. Het is een lekker stadsautootje, met een zuinige 1.3 liter motor en automatische transmissie. Behalve naar de parkeergarage hebben we er nog niet mee gereden want vanwege de hoosbuien van vanmiddag was het verkeer in het centrum een complete chaos.

Nee, dit is geen referentie naar het nummer van de Golden Earring, ik wil alleen maar zeggen dat we weer thuis zijn  in Kuala Lumpur.

De reis was zeer voorspoedig, we vertrokken vrijwel op tijd van Schiphol en kwamen zelfs een half uur voor de geplande aankomsttijd aan op de luchthaven van Kuala Lumpur. Zelfs de taxi was vlot en zo waren we nog voor vijven in de middag (plaatselijke tijd) al weer in ons appartement.

Riet zit er een beetje doorheen want die heeft onderweg bijna niet geslapen, terwijl ikzelf naar bleek veel meer heb geslapen dan ik zelf wel in de gaten had. Aan één stuk door slapen doen we vrijwel nooit maar bij elkaar opgeteld heb ik toch een redelijk flinke tuk gedaan voor mijn doen. Ik heb maar twee films gekeken (voor de liefhebbers: “Mao’s Last Dancer” en de klassieker “In Bruges”) en zelfs het ijsje halverwege heb ik gemist…

Nog iets wat we hier in Nederland moeten aanschaffen omdat het in Kuala Lumpur niet te koop schijnt te zijn is Deet. Je zou zeggen dat een land met een klimaat waarin muggen heel best gedijen toch wel rijkelijk voorzien zou zijn van anti-muggen middelen, en Deet in het bijzonder, maar dat valt tegen.

We hebben wel wat gevonden tegen de muggen maar dat was geen onverdeeld succes. Het eerste was een spray die zo verschrikkelijk stonk dat niet alleen de muggen maar zelfs ook Riet weigerde bij me in de buurt te komen. De tweede variant rook beter, maar nog wel heel sterk en wel naar citroen. Het schijnt dat muggen er een hekel aan hebben maar eerdere ervaringen leren dat dat blijkbaar niet voor alle muggen geldt.

Om te voorkomen dat we een fortuin in KL gaan uitgeven aan het uitproberen van alle anti-mug middeltjes gaan we voor de zekerste weg: we hebben een vracht Deet in de container gestopt, en we nemen gewoon iedere keer dat we in Nederland zijn een paar extra flesjes mee.

Is er dan in KL helemaal geen Deet te krijgen? Geen idee, we hebben het nog nergens gevonden. En het is misschien wel tekenend dat heel veel middeltjes juist het opschrift “Bevat geen Deet” hebben…

Misschien een beetje een rare dag maar het kwam toevallig zo uit dat Martin en ik op deze Oudejaarsdag een bezoek brachten aan het splinternieuwe Louwman Museum in Den Haag.

Dit museum zal bij Groenlinksers en milieuextremisten niet bepaald in de smaak vallen maar voor iedereen die van mooie auto’s houdt is het een absolute must.

We waren jaren geleden al een aantal keren in het voormalige Autotron in Rosmalen geweest maar dit nieuwe museum is beslist een waardige opvolger.

Een prachtige en unieke collectie, een schitterend gebouw en dus een heel goed besteedde middag. En voor degenen die ook de laatste Cadillac van Elvis, de originele Aston Martin DB5 van James Bond en nog veel meer schitterende auto’s willen zien is hier de website van het Museum:

http://www.louwmanmuseum.nl

Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens dit verblijf in Nederland wat aankopen te doen die in Maleisië toch wel een probleem zijn. En dan heb ik het niet over hagelslag (wat overigens overal een probleem is want dat hebben ze dus echt nergens) maar over schoenen.

In Kuala Lumpur zijn schoenen te kust en te keur, dat is het probleem niet, het probleem is de maat. Wij Nederlanders staan officieel te boek als de langste mensen ter wereld, en hier kijkt ook helemaal niemand op van een schoenmaat 44 of 45. In Maleisië zijn de mensen echter een stuk kleiner en ze leven daar, letterlijk, op veel kleinere voet. De grootste gangbare maat daar is 43, als je geluk hebt 44, maar daar houdt het dan ook wel mee op.

Misschien dat je met lang zoeken iets kan vinden, maar zelfs dan is de keuze hoogst waarschijnlijk heel beperkt. En dus is de makkelijkste optie gewoon de gelegenheid te baat nemen en alvast hier maar een extra paar schoenen kopen.

De week is grotendeels besteed aan familiebezoek, wat boodschappen (nieuwe software voor de Mac’s) en last but not least een avondje “Albatros” met de maten Nico, Gijs en Wessel. We zien elkaar tegenwoordig zo’n beetje eens per halfjaar en het is altijd weer leuk om bij te praten.

De feestdagen staan voor de deur en die zullen dit jaar uiteraard heel anders verlopen dan we hadden gedacht. En hoewel ik normaal gesproken een pesthekel heb aan de feestdagen ben ik deze keer toch blij dat ik in Nederland ben en niet zoals eigenlijk mijn bedoeling was in zonniger streken te overwinteren.

De vraag is nu alleen: krijgen we nou een witte Kerst of niet? Het ziet er hier niet goed uit, het lijkt toch te dooien en er is helemaal nog geen sneeuw bij gevallen. Wel staat er een bar koude wind, en ik beweer nog steeds dat met die wind het hier kouder voelt dan ooit op Sakhalin. Echt waar.

Morgenavond laat vertrekken we naar Nederland voor de Feestdagen. Vanavond, dertig uur voor vertrek, konden we online alvast inchecken en dat hebben we dan ook gedaan. Het voordeel van vroeg inchecken is dat je dan met een beetje mazzel je stoelen nog kunt veranderen naar betere plaatsen als je niet tevreden bent met de gereserveerde plaatsen.

Het is tegenwoordig bij KLM zelfs mogelijk om tijdens het inchecken een bedrag bij te betalen voor speciale plaatsen, met meer beenruimte bijvoorbeeld. Als die mogelijkheid er nog is, en dat hangt af van beschikbaarheid, dan doen we dat tegenwoordig, voor een beetje meer comfort op zo’n lange lucht.

Het andere voordeel van online inchecken is dat je je Boarding Passes al hebt en dus op het vliegveld niet meer in de rij hoeft te staan. Alleen de bagage moet dan nog worden afgegeven. En in ons geval is dat maar een enkele koffer want veel hebben we natuurlijk niet mee te nemen.

Volgens de laatste berichten uit Nederland kunnen we al onze zomerkleren met een gerust hart hier in KL laten, en onze winterkleren zijn allemaal nog in Nederland want die hebben we hier weer niet echt nodig. Een paar schone onderbroeken in de koffer en dan hebben we het eigenlijk wel gehad…

Shell heeft in ieder land een soort vereniging voor Expats, meestal gerund door Expat vrouwen, die van alles organiseert en als vraagbaak dient voor van alles. Op het moment dat ik dit schrijf realiseer ik me dat misschien niet iedereen weet wat een Expat is, het is een afkorting voor “Expatriate”, een Engelse term voor iemand die in een ander land woont en werkt. Riet en ik zijn dus Expats.

Die vereniging voor Expats heet “Outpost”. We hebben al verscheidene uitnodigingen gehad van Outpost Malaysia voor bijeenkomsten, maar door de omstandigheden zijn we nog niet in de gelegenheid geweest om er een te bezoeken.

Zulke bijeenkomsten zijn altijd goed om mensen te ontmoeten, en vandaag was er weer een en daar zijn we dus naar toe geweest. Het was deze keer een informeel hapje en drankje in een restaurant bij het KLCC en het begon om zes uur vanavond. Aangekomen bij restaurant “Santini” bleek de opkomst heel mager, wat hoofdzakelijk te wijten is aan het feit dat heel veel mensen al met Kerstvakantie zijn.

Niettemin was het gezellig, er was een Nederlands stel en een Zuid-Afrikaans stel en we hebben gezellig zitten kletsen. Vooral voor Riet was het een succes, want Vassi, de vrouw van het Zuid-Afrikaanse stel doet veel vrijwilligerswerk en daar was Riet meteen in geïnteresseerd. Er werden email adressen uitgewisseld en Riet zal dus in januari wel benaderd worden.

Ze heeft alleen niet zoveel trek in brei- en haakwerk, want “dan gaat ze wel koffie schenken of zo”…

Misschien vragen sommigen zich af wat Riet nu zoal de hele dag doet hier. Nou, die gaat inmiddels ook lekker haar eigen gangetje. Het huishouden kost hier natuurlijk niet zo heel veel tijd maar dat komt wel goed uit want het is de hele dag heerlijk toeven op het balkon. Boekje, sigaretje…

Nee gekheid, uiteraard doet ze wel meer dan dat, zoals boodschappen. Daar was ik in eerste instantie wel wat huiverig voor en dat had alles te maken met haar ontzettend beroerde richtingsgevoel. Ik bedoel, als we op onze verdieping uit de lift komen loopt ze na ruim twee maanden nog steeds steevast de verkeerde kant op…

Het winkelcentrum bij het KLCC gaat nog wel, dat is vrij rechttoe rechtaan,  als je tenminste niet probeert kortere routes te vinden die er niet zijn. Maar ik stond echt verbaasd dat ze een paar weken geleden al helemaal alleen met de Monorail naar Bukit Bintang was geweest.

“Ben je zowaar helemaal in één keer goed gegaan op de terugweg?”, vroeg ik toen ze die avond vertelde waar ze geweest was. “Ja hoor”, was het antwoord, “Ik wist toch hoe het station heet, iets met Nasi”. Het station heet dus Bukit Nanas, maar het heeft blijkbaar gewerkt…

Trouwe lezers weten dat ik voor Shell in Maleisië werk, maar wat of ik daar nou eigenlijk doe…

Het is vandaag een werkdag dus laat ik het even over mijn werk hebben. Ik werk dus weliswaar in Maleisië maar ik werk voor een project van Shell Philippines, op de Filippijnen dus. Het project heet “Malampaya” en is een gaswinningsproject in de Zuid-Chinese Zee tussen Maleisië en de Filipijnen.

Het project is genoemd naar een groot gasveld wat daar is gevonden en wat nu wordt geëxploiteerd. Het plaatje hierboven laat zien hoe het project eruit ziet. Je ziet onder andere bovenaan een plaatje van ons kantoor in Manila. Links onderaan zie je een gasplatform, vlak bij het Malampaya gasveld in ondiep water. De gasputten waaruit getapt wordt zitten verderop in het diepe deel van de zee. Het gas wordt via verscheidene tappunten gewonnen en vandaar naar het platform gepompt. Vanaf het platform loopt een vijfhonderd kilometer lange pijplijn naar een verwerkingsfabriek op het vasteland van het eiland Luzon, waarop ook de hoofdstad Manila ligt.

Het huidige project bestaat uit verbeteringen aan en uitbreidingen van de bestaande installaties. Zo gaat er een tweede platform gebouwd worden wat gas uit een tweede aangrenzend gasveld met grote compressors pompt naar het Malampaya veld vanwaar het dan via grotendeels al bestaande installaties kan worden gewonnen.

Het hele klusje gaat tot ongeveer 2015 duren…

Riet wilde vandaag weer even naar Chinatown omdat ze daar de vorige keer een aantal groentestalletjes had gezien met mooie groente en fruit.

Aangekomen bleek echter dat er alleen nog een paar fruitstalletjes waren en geen groente te bekennen, alles stond in het teken van de toeristen. Dus werden we voortdurend aangesproken voor het kopen van illegale DVD’s en tassen, horloges en kleding van bekende merken maar uiteraard allemaal nep.

We hebben daarna de vlakbij gelegen Central Market bezocht. Maar ook daar zoals ik eigenlijk verwachtte geen groente maar allemaal winkeltjes met souvenirs. Er was wel een verschil met de normale snuisterijen winkeltjes, er was heel veel authentiek spul wat met de hand was gemaakt, iets om te onthouden dus.

Voor we terug gingen hebben we in Chinatown nog wel even een biertje gedaan op een terrasje…

Het is hier nog steeds regentijd, maar de laatste weken hebben we erg weinig regen gehad voor deze tijd van het jaar. De afgelopen dagen lijkt het er echter op of moeder natuur de schade wil inhalen. Iedere middag zo rond een uur of drie, vier barst het opeens los, en dan bedoel ik ook losbarsten…

Riet wil eigenlijk niet dat ik dit vertel maar ik doe het toch. Eergisteren was ze boodschappen gaan doen in het KLCC, hier een kwartiertje lopen vandaan. Op de terugweg kon ze de verleiding niet weerstaan om een kortere weg te zoeken. Er zijn namelijk twee routes vanaf het KLCC naar huis, de ene route loopt zeg maar met een boog linksom en de andere route is vrijwel een rechte weg maar je moet dan eerst een stukje terug en dan de hoek om.

De bedoeling was om dat hoekje terug af te snijden door eerst de linksom route te volgen en dan dwars over te steken naar de rechtstreekse route. Ondanks dat ik al herhaalde malen gezegd had dat er nergens zo’n doorgang was probeerde ze het toch… en liep vast. En toen begon het te stortregenen.

Eigenwijs als ze is ging ze niet terug, maar probeerde ze toch een doorgang te vinden, en uiteindelijk kwam ze na vele paadjes, hekken en een parallel lopende weg uit op de linksom route. Soppend kwam ze thuis, na meer dan een half uur…

Zelf heb ik deze week al een paar keer regen gehad onderweg naar huis en ondanks dat ik een paraplu bij me had ben ik toch maar gaan schuilen. Het is namelijk gewoon onbegonnen werk, nat wordt je toch en de wegen en stoepen veranderen in stromende rivieren…