En weer terug in Dubai

Ik kon in principe uitslapen vanmorgen want mijn transport naar de luchthaven vertrok pas om half acht, maar zoals gewoonlijk was ik om vijf uur al klaarwakker en zat ik dus net als op gewone werkdagen gewoon even voor half zes aan het ontbijt. Daarna stapte ik nog even snel onder de douche, ruimde mijn kamer leeg en pakte de laatste spullen die ik wilde meenemen in, en toen was het afwachten tot kwart over zeven voordat ik naar de parkeerplaats wandelde waar de bussen al stonden te wachten.

Het tijdstip van vertrek vond ik wat aan de late kant want er moest onderweg ook nog een stop gemaakt worden bij het AMBP kamp om nog wat mensen op te pikken. Er was nog meer oponthoud door de extra strenge veiligheidsmaatregelen bij en op het vliegveld en de lange wachtrij voor de incheckbalie, dus toen ik dan eindelijk in de vertrekhal aankwam kon ik gelijk doorlopen naar Gate 4 om te gaan boarden.

Ook dat ging niet vlot en dat had alles te maken met een grote groep voornamelijk vrouwelijke pelgrims, duidelijk herkenbaar aan hun kleding (van top tot teen zwarte tenten, ik kan het niet anders noemen) en hun lichtroze zijden sjaals met daarop Iraakse vlaggen en Arabische teksten. Ze hadden duidelijk nog nooit gevlogen want ze maakten een zootje van de laatste security-check bij het boarden.

Ze gingen groepsgewijs door het detectie-poortje wat onophoudelijk alarm aangaf. Zonder uitzondering hadden ze hun juwelen niet afgedaan of tassen op de bagageband gelegd. Er was er zelfs een die twee keer tegengehouden moest worden, die had nog een klein handtasje met notabene een ijzeren schouderketting die natuurlijk ook op de bagageband moest. Probleem was dat ze die handtas om haar schouder had gedaan voordat ze al die lagen tent eroverheen had aangetrokken en ze probeerde nu zonder iets uit te trekken die tas onder alle lagen vandaan te krijgen. Als je wilt weten hoe dat ging, probeer dan maar eens je onderbroek uit te trekken terwijl je je zondagse pak aan hebt. En uiteraard ging dat proces terwijl ze voor het poortje stond dus er kon niemand meer door of langs…

Uiteindelijk kwam alles goed want we vertrokken zelfs tien minuten te vroeg, en ik zat voor de verandering eens aan de goeie kant om Basrah tijdens het opstijgen vanuit de lucht te kunnen zien. De stad blijkt veel groter dan ik eigenlijk had verwacht.

En zo arriveerde ik vroeg in de middag voor de tweede keer deze shift in Dubai. Ik werd door een auto van de chauffeurs-service van Emirates afgezet bij het Radisson Blue hotel (zie foto hieronder) en een uurtje later zat ik bij Costa, voor eindelijk weer een een lekker bakkie koffie…

Meetings, meetings…

Wat een luxe, een wekker die pas om half acht in de ochtend afloopt in plaats van om vijf uur! Even voor de goede orde, ik werd wel degelijk om vijf uur wakker maar ben blijven liggen tot een uur of zeven, niet slapend maar kijkend naar de diverse nieuwszenders op de tv om te kijken of er nog ontwikkelingen zijn in het Midden-Oosten.

Het was geen prettig weer vandaag in Dubai. Het was heet, bijna veertig graden, maar het was ook nog eens ontzettend vochtig en dat betekende dat je met twee minuten buiten helemaal doorweekt was. Grappig was wel dat als ik uit een gebouw met airco naar buiten stapte mijn zonnenbril binnen een seconde helemaal ondoorzichtig beslagen was. Met een minuut had ik weer zicht en dat gebeurde ook vrijwel van de ene op de andere seconde.

Ik hoefde me pas om negen uur op het kantoor te melden maar ik was veel te vroeg, ook al omdat het vanaf mijn hotel maar vijf minuten lopen is. Gelukkig kwam ik bij de receptie al meteen mijn baas tegen die voor de verandering ook eens vroeg was, en dat gaf ons de gelegenheid om gelijk even te praten over de door ons geïnterviewde sollicitanten voor de functie als mijn toekomstige back-to-back. De keuze is nu in goed overleg bepaald (we hadden beiden voor dezelfde kandidaat gekozen) en het is nu afwachten op de afwikkeling van de procedure door Personeelszaken.

Er volgden de rest van de dag nog meer besprekingen tot diep in de middag, met alleen een korte onderbreking voor een broodje gegrilde kip bij Subway. Vanavond was er het eerste biertje in vier weken in de Sportsbar van het hotel, of eigenlijk waren het er twee want het was Happy Hour dus ik kreeg er een gratis…

 

Bezoek aan Sharjah

Vandaag stond er een bezoek aan een tweede contractor op het programma, en het bijzondere daarvan is dat deze in Sharjah zit. Sharjah is het emiraat wat naast het emiraat Dubai is gelegen en is dus in feite een ander land, al hoort het ook bij de Verenigde Arabische Emiraten.

Ik vertrok vanmorgen per auto met mijn collega Paul vanaf het kantoor waar ik gisteren was, een tweede collega die ook zou meegaan had zich vanmorgen ziek gemeld. Het ritje per auto duurde ruim een uur, ondanks dat de plek waar we moeten zijn praktisch aan de andere kant van de luchthaven van Dubai ligt. Het duurt zo lang omdat omdat we helemaal om moeten rijden, er is wel een kortere weg maar die staat in de ochtendspits altijd zo vast dat er vrijwel geen doorkomen aan is.

In de ochtend hadden we een werkbespreking met het data-team van de contractor, die zoals gewoonlijk weer geschokt waren over de hoeveelheid werk die er door hen gedaan moet worden om aan onze contractuele eisen te voldoen. Ach, ik ben dat zo langzamerhand wel gewend en uiteindelijk is het de kunst om ze toch zover te krijgen dat ze gewoon beginnen met het werk. Het was dus zoals dat heet praten en prossen…

Terug in het hotel deed ik nog een afscheidsneut met mijn baas, waarna het er in feite voor deze shift op zat. Mijn rolkoffer is weer gepakt, morgen naar huis!

Naar huis

Het bezoek van twee dagen aan Dubai en Sharjah had behalve een eerder vertrek uit Basrah nog een voordeel en dat was dat ik een volle dag eerder thuis zou zijn.

Normaal gesproken vertrek ik op de eerste dag van mijn verlof vanuit Basrah naar Dubai maar de enige vlucht die ik die dag kan nemen vertrekt pas halverwege de middag. Ik kan vervolgens pas op zijn vroegst midden in de nacht doorreizen naar Schiphol en ik ben dus altijd pas op de tweede dag van mijn verlof thuis, afhankelijk van welke vlucht ik heb vroeg in de ochtend of vroeg in de middag.

Deze keer ben ik op de eerste dag van mijn verlof al in Dubai en kan ik dus vanuit daar gelijk doorreizen naar Nederland. Ik had gehoopt op de vlucht die midden in de nacht vertrekt maar die is er blijkbaar op vrijdag wel maar op donderdag niet. Vandaar dat ik genoegen moest nemen met de vlucht van acht uur ’s morgens maar desondanks zou ik met deze vlucht vroeg in de middag dezelfde dag thuis zijn.

Ik moest er wel vroeg voor op want de Emirates Chauffeur Service zou me al om half zes ophalen om me naar de luchthaven te brengen, een kwartiertje rijden. De auto was er stipt op tijd maar desondanks verontschuldigde de chauffeur zich uitgebreid dat hij zo laat was. Toen ik opmerkte dat hij precies op tijd was vertelde hij me dat ze geacht worden om een kwartier eerder al aanwezig te zijn en dat hij daarom technisch gesproken te laat was.

Hoe dan ook, ik was ruim op tijd op de luchthaven en vandaar had ik een vlotte reis. Thuis gekomen was de reactie op mijn baard die ik een maand had laten staan niet erg enthousiast, ik kreeg niet eens een welkomstzoen! Eerst scheren werd er gezegd…

Problemen in Irak

Gisteren kwamen er berichten uit Irak dat er een incident had plaatsgevonden niet ver van KAZ, de locatie van ons kamp en het fabrieksterrein. Er was een mortier-aanval geweest op een andere fabriek, gelegen op een paar kilometer afstand van KAZ waarbij een aantal gewonden waren gevallen. In eerste instantie was de reactie van BGC om af te wachten hoe de situatie zich zou ontwikkelen, maar vandaag werd er dan toch een email uitgestuurd naar alle expats dat inreizen tot nader order zou worden stopgezet.

Ik ben net thuis dus ik heb er geen last van maar ik moet natuurlijk wel de situatie in de gaten houden want er is een mogelijkheid dat ik over drie en een halve week niet kan afreizen naar Irak. Ik zal dus mijn email in de gaten moeten houden want er wordt vanaf vandaag een dagelijkse update rondgestuurd over de stand van zaken.

Het was overigens al eerder zo dat Amerikaanse collega’s een inreisverbod hadden gekregen, en alle Amerikaanse collega’s waren twee weken geleden op advies van de Amerikaanse ambassade in Bagdad geëvacueerd uit Irak. Dit was gedaan in verband met de gespannen situatie rond Iran, wat uiteindelijk maar op een paar kilometer afstand van Basrah ligt. Het gebied waar de spanningen tussen met name de VS en Iran het hoogst oplopen, de Straat van Hormuz, ligt overigens op ruim anderhalf uur vliegen van Basrah en dus niet echt in de buurt, maar blijkbaar willen de Amerikanen geen risico nemen.

Het is voorlopig even afwachten wat er verder gaat gebeuren, ik zit er in Rijnsburg in ieder geval ver van verwijderd…

Inreisverbod opgeheven

Vandaag kwam het bericht dat er vanaf aanstaande zaterdag de 30e juni weer personeel naar Irak mag reizen, en daarmee is het inreisverbod wat de afgelopen dagen van kracht is geweest dus opgeheven. Er zijn na het incident op de 19e juni geen andere voorvallen meer geweest en blijkbaar is nu besloten dat de situatie veilig genoeg is om weer terug te gaan naar de normale dagelijkse gang van zaken.

Het zal op de afdeling van de reisplanners wel de nodige drukte geven want er moeten nu van heel wat mensen vliegreizen worden omgezet en opnieuw geboekt. Gelukkig hebben ze al eerder met dat bijltje gehakt, er is vorig jaar tenslotte ook al een korte periode geweest waarbij personeel niet naar Irak mocht afreizen. Ik was in Irak in die periode maar had er verder geen last van omdat het verbod net als deze keer alleen geldt voor personeel wat naar Irak reist. Personeel wat al in Irak was kon toen wel gewoon naar huis, en dat was ook deze keer het geval.

Voor onze Amerikaanse collega’s geldt overigens het opheffen van het inreisverbod niet, zij moeten nog steeds thuisblijven en afwachten hoe hun situatie zich de komende weken gaat ontwikkelen.

Vertrekdag

Vandaag zaten de vier weken verlof er al weer op. Gisteren heb ik mijn bagage al weer klaar gezet waarbij de belangrijkste wijziging ten opzichte van de standaard bagage was dat ik mijn rolkoffer deze keer thuis laat en in plaats daarvan een wat grotere sporttas meeneem. Dat is noodzakelijk omdat ik een soort klaptafeltje heb gekocht om een laptop op te zetten (handig voor als je in een stoel zit of voor in bed) en dat was te groot voor mijn rolkoffer.

Om half elf in de ochtend werd ik gebeld door de Emirates Chauffeur Service met de mededeling dat ik om tien voor zeven zou worden opgepikt. Dat was een geruststelling want bij mijn vorige vertrek bleek er geen vervoer geregeld te zijn en toen ik belde was het te laat om dat alsnog te doen. Deze keer was het dus wel goed gegaan en de auto kwam ruim op tijd, een kwartier van tevoren al zoals verwacht, voorrijden. Vrijwel altijd vraagt de chauffeur onderweg waar de reis naar toe is en ook vrijwel altijd weten ze al precies wat ik ga doen als ik zeg “Irak”. “Oh, Shell,” is vaak het antwoord, of “Weer aan het werk voor weken?”. Blijkbaar vervoeren ze regelmatig spraakzame collega’s met dezelfde bestemming…

Ik had op Schiphol grote drukte verwacht omdat de vakantietijd is begonnen maar het was juist ongewoon rustig. Ik kon overal zo doorlopen en aangekomen bij de security-check was ik zelfs gelijk aan de beurt, ik had nog niet eens de tijd gehad om zoals ik altijd vooraf doe mijn horloge en telefoon in mijn rugzak te stoppen. De vlucht vertrekt vooralsnog zonder oponthoud, ik hoop dat ik onderweg een beetje kan slapen en als alles goed gaat ben ik morgenochtend rond half zeven in Dubai.

Terug in KAZ

De vlucht van Amsterdam naar Dubai verliep voorspoedig, zij het dat mijn pogingen om flink wat te slapen bleven steken op hooguit twee uurtjes. De rest van de tijd keek ik zoals gewoonlijk films (Alita:Battle Angel en The Kid) maar ik had eigenlijk liever wat meer geslapen. Ik besloot daarom om bij aankomst in Dubai voor de verandering eens gebruik te maken van het hotel wat ik altijd krijg aangeboden van Emirates omdat de wachttijd tussen aankomst en vertrek naar Basrah meer dan zes uur bedraagt. We landden om even voor half zeven en de vlucht naar Basrah zou pas om vijf voor twee vertrekken.

Grappig genoeg doe ik dit traject nu al meer dan een jaar en ik heb het nooit nodig gevonden om van die hotel-optie op de heenreis gebruik te maken omdat ik wachten in de comfortabele lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai ook geen probleem vind. Bovendien moet je voor het hotel de luchthaven af en dat betekent door de paspoortcontrole, naar de Chauffeurs Service en dan met een taxi naar het hotel, en ook weer terug naar de luchthaven natuurlijk in omgekeerde volgorde. Kortom rompslomp, en omdat ik meestal met handbagage reis en thuis online al incheck haal ik op Schiphol meestal die vouchers voor het hotel niet eens op.

Deze keer had ik die grote reistas meegenomen die ik wilde inchecken bij de balie en daar kreeg ik dus automatisch mijn vouchers. Ik zei zelfs nog tegen het meisje achter de desk dat ik ze toch niet zou gebruiken en ze zei toen, “Wat zonde!”. En ik dacht toen al, “Ja, waarom gebruik ik ze eigenlijk niet?”. Na aankomst in Dubai bleek dat de rompslomp wel meeviel, ik zat al om zeven uur op mijn hotelkamer! En die hotelkamer was behoorlijk luxe en van alle gemakken voorzien. Er was zelfs een klein terras grenzend aan de tuin waar Riet haar rookpauzes had kunnen houden zittend in het zonnetje.

 

 

 

 

 

 

Ik kreeg zelfs nog een ontbijt aangeboden maar dat sloeg ik af, ik wilde proberen nog wat te gaan slapen. En dat lukte, ik werd na drie en een half uur wakker en ik was een stuk meer uitgerust dan na een verblijf in de lounge. Bovendien had ik nu de gelegenheid om op mijn gemak te douchen en nog wat journaals te kijken voordat ik een berichtje kreeg dat mijn auto al weer voor stond om me terug naar de luchthaven te brengen. Deze houden we er dus in!

De vlucht naar Basrah ging zonder problemen, er was totaal niets te merken van de commotie in de afgelopen weken in het gebied waar we overheen vlogen. Ook op de grond in Basrah was er niets te merken van enige onrust, maar wat wel opviel was dat het zicht erg wazig was. Er scheen al een paar dagen een harde wind te staan die het zand behoorlijk deed opwaaien, zo erg zelfs dat het tijdens de landing al te merken was. De foto hieronder laat het een beetje zien:

Om even voor half vijf reden we het KAZ kamp binnen. Morgen weer aan het werk in het gerenoveerde kantoor, ben benieuwd hoe het eruit ziet…

Eerste werkdag met hindernissen

Het is opvallend hoe snel ik me iedere keer als ik terugkeer in KAZ weer aanpas aan het normale dagelijkse ritme daar. Om even over half tien deed ik gisteravond het licht uit en vanmorgen werd ik uit mezelf wakker om vijf uur voordat de wekker afliep.

Rond de klok van zes uur kwam ik aan bij het inmiddels al gedeeltelijk gerenoveerde IT-gebouw. Afgelopen dinsdag had ik al een mailtje gezien waarin werd gemeld dat fase 2 was afgerond. Daarmee was de begane grond waar ik zit dus klaar en dat betekent dat ik mooi alle rompslomp van de verbouwing van het gedeelte waar ik zit heb gemist, want daar zijn ze aan begonnen twee dagen nadat ik was vertrokken. Het zag er in ieder geval redelijk opgefrist uit zoals blijkt uit de volgende vooraf en achteraf foto’s:

In principe had ik dus weer gewoon kunnen plaatsnemen achter mijn bureau in de nu gerenoveerde kamer, maar dat ging niet want de kamer zat op slot. Logisch, want er zit een nieuwe deur in met een nieuw slot, en de sleutel daarvan zal ongetwijfeld op dit moment in beheer zijn bij een van mijn Irakese collega’s. En die zijn er vandaag en morgen niet want het is weekend in Irak…

Ik moest dus noodgedwongen een andere werkplek zoeken voor de komende twee dagen, wat gelukkig makkelijk was omdat er ook weer vanwege het weekend zat lege bureaus waren. Maar daarmee was ik er nog niet want toen ik probeerde in te loggen op het netwerk lukte dat niet. Wat bleek, mijn laptop was om de een of andere reden “gedeactiveerd” tijdens mijn afwezigheid en dat kon niet meteen worden verholpen. Gelukkig kon ik via een niet helemaal legale noodoplossing toch nog verbinding maken en kon ik alsnog aan het werk.

En werk was er zat, er lag van vier weken werk op me te wachten. Ik had na de werkdag dan ook weinig puf meer om naar de Gym te gaan. Morgen weer…

Sprinkhanen

Wat gisteren in het gedeeltelijk gerenoveerde gebouw al meteen opviel, en met name op de benedenverdieping waar ik zit, is dat het vergeven is van de sprinkhanen. In het bijzonder ’s morgens zie je ze overal over de vloer lopen en soms springen.

Het schijnt dat ze naar binnen gekomen zijn doordat de voordeuren voor de verbouwing een paar weken open hebben gestaan. De insecten kwamen op de koele lucht af want in de hal beneden stond natuurlijk gewoon de airconditioning aan. En niet alleen insecten kwamen naar binnen, ’s morgens zagen mensen ook katten naar buiten vliegen en op een kwaaie dag zelfs een enorme slang. En zoals ik al eerder heb verteld, ongevaarlijke slangen zitten hier niet dus het laatste wat je wilt in een slang in het gebouw.

Vanmorgen had ik noodgedwongen weer een bureau genomen in een andere kamer dan waar ik gewoonlijk zit omdat de deur van mijn eigen kamer nog steeds op slot zit. Eenmaal aan het werk zag ik regelmatig kleine sprinkhanen (ze zijn niet groter dan een centimeter of drie) heen en weer schieten over de vloer. Om tien uur had ik een vergadering in een ander gebouw en de vergadering was nog maar net begonnen of ik voelde een kriebel net onder mijn rechterknie. Ik voelde duidelijk iets zitten toen ik aan mijn broekspijp voelde en ik probeerde wat het ook was eruit te krijgen door te wriemelen met mijn broekspijp.

En jawel hoor, na enige schudden met mijn been viel het uit mijn broekspijp. Precies, een sprinkhaan…

Goed nieuws en slecht nieuws

De dag begon met goed nieuws. Allereerst heb ik weer een sleutel van de kamer waar ik samen met vijf Irakese collega’s zit dus ik kan weer gewoon op mijn eigen plek gaan zitten in de opgeknapte kamer. Ik zeg bewust opgeknapt in plaats van gerenoveerd want voor dat laatste had er voor mijn gevoel toch wel wat meer mogen gebeuren. Zoals het er nu naar uit ziet hebben ze alleen het plafond en de deur vernieuwd en de muren voorzien van nieuw stucwerk, en hebben ze rest zo gelaten. Zelfs de oude stopcontacten zijn blijven zitten, daar is gewoon omheen gewerkt. Maar goed, het ziet er wel een stuk frisser uit nu alles mooi wit is en de kamer lijkt ook veel lichter.

Het tweede goeie nieuws vertelde Mustafa, de ene helft van mijn team. Het nieuws was dat voor de andere helft, die er vrijwel nooit is en als hij er is vrijwel niets uitvoert, een andere functie is gevonden en hij gaat dus weg binnenkort. Ik ben blij toe want het is een aardige gozer maar ik had er absoluut niets aan. De vraag is nog wel of er een vervanger komt maar dat maakt me eigenlijk niet eens zo veel uit.

Tenslotte heb ik vandaag een eerste gesprek gehad met mijn nieuwe back-to-back. Aan het eind van mijn vorige shift had ik mijn voorkeur doorgegeven voor deze kandidaat en hij is het dus inderdaad geworden. Hij komt uit India en heet Surya, en hopelijk kan hij zo snel mogelijk beginnen. Het papierwerk, met als belangrijkste de aanvraag voor zijn visum, moet nog vrijwel allemaal geregeld worden dus er zal wel een maand of drie overheen gaan maar ik heb tenminste weer een back-to-back!

Slecht nieuws was er vandaag ook, en dat is dat een collega die in Dubai werkt en waar ik nauw mee samenwerk gaat vertrekken. Dat vind ik heel jammer want we konden het best met elkaar vinden en hij deed veel nuttig werk voor ons omdat hij nu eenmaal dicht bij de contractors zit en dus makkelijker informatie boven tafel kon krijgen dan wij vanuit Basrah. Jammer maar helaas, hopelijk komt er voor hem een vervanger van hetzelfde kaliber, dat zou tenminste voor ons goed uitkomen.

Het laatste nieuwtje was ook niet echt leuk, dat ging over mijn geplande bezoek aan Dubai en Sharjah aan het eind van mijn shift. De laatste dagen van mijn shift vallen namelijk samen met Eid-al-Adha, wat een belangrijk islamitisch feest is en dan is in deze regio alles gesloten. Een bezoek aan het bedrijf in Dubai lijkt uitgesloten maar misschien is er nog wat te regelen met het bedrijf in Sharjah, dat moet ik de komende dagen zien af te stemmen.

Voor vandaag maar even een paar foto’s genomen onderweg vanuit de bus van het vliegveld naar KAZ. Wel een beetje verkleurd door de stoffige busramen maar je krijgt toch een beetje een beeld van wat wij zoal zien onderweg:

 

Overlast door de verbouwing

De hele benedenverdieping is dan wel gerenoveerd maar nu is het werk begonnen aan de eerste helft van de bovenverdieping. En daarvoor is nu de achterste helft van het hele gebouw afgesloten en moeten we als we naar boven willen buitenom via de brandtrap want de gewone trap naar boven zit in het afgesloten gedeelte.

Het werk geeft behoorlijk wat overlast op dit moment want er wordt op dit moment hoofdzakelijk gesloopt en dat gebeurd recht boven ons hoofd. Erg rumoerig dus en lastig als je zit te telefoneren, een van mijn collega’s boven gaf er vroeg in de middag zelfs de brui aan en zei dat hij vanuit zijn kamer in het kamp verder ging werken. Zo erg vond ik het nou ook weer niet, erger was dat op een gegeven moment alle wc’s onbereikbaar waren. Boven zitten ze sowieso achter de afzetting en beneden waren ze ook een tijd niet bereikbaar waardoor we in ander gebouw naar het toilet moesten…

In de loop van de middag werd ik nog een uurtje of wat uit mijn kamer “verbannen” omdat er gif gespoten ging worden tegen de insectenoverlast. met mijn andere collega’s van de benedenverdieping zocht ik boven een plekje om te werken, wat geen probleem was want alle Irakese collega’s waren tegen die tijd al naar huis. Na een uurtje of twee ging ik terug naar mijn eigen kamer en onderweg zag ik op de benedenverdieping al verscheidene dooie sprinkhanen verspreid op de grond liggen. 

Verder was er niet meer te melden dan dat ik een hele drukke dag had met het wegwerken van achterstallig werk wat was blijven liggen doordat ik vier weken afwezig geweest ben en ik geen back-to-back heb. Dat was nodig want er begonnen al de nodige mensen vervelend te doen, want de bedrijven in Dubai en Sharjah waren voorzichtig gaan dreigen met vertragingen als het werk wat nu bleef liggen niet snel gedaan zou worden. Daarover zijn duidelijke afspraken gemaakt maar iedereen gaat daar blijkbaar mee om zoals het beste in zijn straatje past dus er was wat rumoer ontstaan. Niets waar ik wakker van lig overigens want dit gebeurt op ieder project en het zal wel zo blijven ook, IT is nou eenmaal een makkelijk excuus als je iets zoekt om je eigen miskleunen te verdoezelen. Denk maar aan wat de banken heel vroeger al zeiden als er iets misging, “Het ligt aan de computer”…

Massaslachting…

Nee, niet meteen schrikken, er is niks aan de hand, laat me het even uitleggen.

Zoals ik gisteren meldde is er op de benedenverdieping van het IT-gebouw gif gespoten tegen de insectenoverlast. Nou, dat heeft gewerkt! Vanmorgen toen ik als eerste aankwam bij het kantoor moest ik over de dooie sprinkhanen heen stappen om bij mijn kamer te komen. Het ergst was het bij de voordeur, zowel buiten als binnen lag het daar letterlijk bezaaid met sprinkhanen-lijken zoals je op deze foto’s kunt zien:

Dit was verder ook weer een dag met hindernissen, deze keer in de vorm van verschillende software-problemen. Gistermorgen zag ik dat ik een nieuwe versie geïnstalleerd had gekregen van Microsoft Office en het eerste resultaat was dat ik geen enkel Word document meer kon openen. Zoiets kan ik tegenwoordig zelf niet meer verhelpen (dat kan ik wel maar dat mag ik niet), ik moet daarvoor de Helpdesk bellen en een zeer vriendelijk Filipijns meisje hielp me door het probleem voor me op te lossen.

Het bleek echter tijdelijk want vanmorgen na het opnieuw opstarten van mijn laptop zag ik dat niet alleen mijn probleem met Word terug was maar dat ik er een heleboel andere problemen bij had gekregen. Zo kon ik bijvoorbeeld mezelf niet meer aanmelden bij online vergaderingen en dat is lastig aangezien dat zo’n beetje de enige manier is waarop er nog vergaderd wordt. Elke keer als ik de Helpdesk belde met een probleem dan dook er even later weer een nieuw probleem op.

Kortom, van echt werken is niet zoveel terecht gekomen vandaag als ik had gehoopt. Nou ja, morgen is er weer een dag.

Quiz Night!

Toen ik vanmorgen bij het IT-gebouw aankwam zag ik dat er nog een ergere slachting onder de sprinkhanen-populatie had plaatsgevonden dan gisteren. Deze keer lagen er binnen in het gebouw veel meer, de vloer van de hal was letterlijk bezaaid met al dan nog niet helemaal dooie sprinkhanen. Gelukkig viel het in onze kamer erg mee, een paar dooie exemplaren achter de deur maar dat was het.

Het was wat het werk betreft een chaotische dag vandaag. Er lag nog steeds heel veel achterstallig werk maar ook het nieuwe werk begon nu binnen te stromen, en dat zorgde voor een dag met de nodige stress. Niet alleen bij mij overigens, maar ook bij degenen die op het werk zaten te wachten want (en nu komt de aap uit de mouw) die hadden erop gerekend dat hun werk klaar zou zijn voordat ze eind deze week op vakantie gaan…

Hoe dan ook, vanavond was er de ideale gelegenheid om even te ontspannen want er werd een Quiz Night georganiseerd in het splinternieuwe recreatie-gebouw. Ik had eergisteren al besloten om samen met nog twee collega’s daaraan mee te gaan doen. Het sporten na het werk en het eten van mijn wekelijkse hamburger (hoogtepunt van de week) moest deze keer wat sneller dan normaal want de Quiz Night zou om half acht al beginnen.

We waren net op tijd, niet mijn schuld overigens, mijn maat Mudassir wilde perse een toetje. Onze derde makker Yugen vroeg zich al vertwijfeld af waar we bleven want hij zat bij onze binnenkomst helemaal alleen aan een tafel en was bang dat hij op zijn eentje zou moeten meedoen. Er meldde zich nog spontaan een vierde teamlid bij ons aan en die zat nog maar net toen de eerste vragen al werden uitgedeeld.

De eerste vraag was al meteen mis, helemaal gewijd aan Irak en we wisten bijna niks. Wat we gokten was ook nog bijna iedere keer verkeerd dus we hadden meteen al een flinke achterstand. Gelukkig wisten we met de vragen over sport, aardrijkskunde en algemene kennis behoorlijk in te lopen, en na de drie bonusvragen over film, tv-comedies en muziekteksten eindigden we toch nog als tweede. Met een onervaren team (de helft had nog nooit aan zo’n Quiz Night meegedaan) en met een totaal aantal van vijf teams mogen we dat toch een heel redelijke uitslag noemen, of niet? We kijken nu al uit naar de volgende keer!

Ongelukkig bericht

De sprinkhanenplaag duurt onverminderd voort. Nu al voor de derde ochtend lagen de ingang en de hal van het IT-gebouw bezaaid met dooie sprinkhanen, en het worden er niet minder maar juist steeds meer lijkt het wel. De oorzaak lijkt simpel, het gespoten vergif lijkt langzaamaan zijn effect te verliezen en dat is merkbaar omdat er tussen de lijken steeds meer zitten die nog leven.

Even iets heel anders, ik keek een dag of wat geleden eens op de site van LinkedIn. Voor degenen die dat niet kennen, dat is net zoiets als Facebook maar dan alleen gerelateerd aan je werk, zeg maar een soort professionele Facebook. Ik zag daar het bericht dat Brian Balsdon, een ouwe maat uit Kuala Lumpur waar ik een tijd mee heb samengewerkt op het Malampaya project in zowel Kuala Lumpur als Manila, inmiddels zeven jaar bij een ander bedrijf werkzaam is. Verscheidene mensen hadden op dat bericht al gereageerd met een felicitatie, net zoals dat op Facebook ook gebeurd. Maar mijn oog viel op het antwoord van een andere ouwe maat uit dezelfde tijd en die meldde tot mijn grote schrik en verdriet dat Brian overleden is, en ik hoorde bij navraag dat dat al vijf jaar geleden is.

Ik herinner me Brian als een joviale kerel, iets ouder dan ik, waarmee ik toen ik in Kuala Lumpur werkte regelmatig de rookplek opzocht (ik rookte toen nog) om een sigaretje weg te paffen. Hij was een groot liefhebber van James Bond en had daar een enorme verzameling memorabilia van. Mede daardoor was een andere niet alledaagse hobby ontstaan, het verzamelen van horloges. Wat ik niet wist namelijk is dat James Bond niet alleen in iedere film een bijzondere (gesponsorde) auto heeft maar ook altijd een speciaal gemaakt horloge draagt wat later in een beperkte oplage op de markt wordt gebracht.

Brian was begonnen die James Bond horloges te verzamelen maar gaandeweg ook andere, veelal dure, merkhorloges van onder andere Hublot, Rolex, Patek Philippe, Audemars Piguet, Chopard en meer van dat moois. Zijn collectie besloeg op dat moment meer dan honderdvijftig van die dure merkhorloges en het was zelfs zo dat de juweliers uit Kuala Lumpur hem uitnodigden op gelegenheden waarbij merkhorloges in besloten kring te koop werden aangeboden of wanneer er een nieuw model werd uitgebracht. Ik heb door Brian iets van die tic meegekregen want ik ben ook geïnteresseerd geraakt in mooie horloges, alleen is mijn eigen verzameling nog maar heel klein (drie stuks, de Omega van Riet niet meegerekend).

Na Kuala Lumpur heb ik Brian nog een paar keer in Manila ontmoet nadat we daar naartoe waren verhuisd maar nadat hij bij het Malampaya -project was vertrokken heb ik hem niets meer van hem gehoord. Tot dit ontzettend trieste bericht op LinkedIn. Merkwaardig toch eigenlijk, je staat op een of meerdere sociale media sites, maar als je er niet meer bent en niemand je gegevens opruimt blijf je daar dus gewoon als het ware voortleven. En dan krijg je van die ongelukkige berichten zoals dit. Brian, rust zacht.

Stormachtige dag

De sprinkhanenplaag duurt nog steeds voort, bij de voordeur en in de hal lag het vanmorgen alweer bezaaid met dooie en krakkemikkige exemplaren, en de middagtemperatuur is al een paar dagen boven de vijftig graden. Daarnaast waait het al sinds ik terug ben flink, maar vandaag spande de kroon want de wind van vandaag kon je rustig stormachtig noemen. Het was wind in zelfs lastig om er tegenop te tornen en het zand waaide je constant in de ogen.

Ik merkte vanmorgen bij het opstaan al dat er meer wind stond dan normaal want de ijzeren zonnewering voor mijn kamerraam ratelde behoorlijk. In de loop van de dag werd dat net als op andere dagen alleen maar erger maar tijdens de wandeling naar het restaurant tussen de middag merkten we pas hoe erg het was. We zagen de wolken zand over het fabrieksterrein vliegen alsof het mistbanken waren, wat op zich dan wel weer een mooi gezicht was. Totdat het zand in je ogen begon te waaien natuurlijk…

Toch waren al deze ongemakken een stuk beter te behappen dan wat er op kantoor zelf gebeurde. Zoals ik al had verteld is nu fase 3 van de renovatie begonnen en dat is het achterste deel van de bovenverdieping, het gedeelte wat zich recht boven de kamer bevindt waar ik zit. En dat heb ik geweten de laatste dagen want er wordt de hele ochtend tot halverwege de middag geboord en gehamerd dat horen en zien je vergaan. Vandaag was het helemaal erg want ze zijn vanaf een uur of tien met een drilboor bezig geweest. Toen dat om over twee nog steeds niet afgelopen was heb ik er de brui aan gegeven en ben terug naar het kamp gegaan om daar vanuit mijn kamer de rest van de middag door te werken.

En ik heb vandaag ook maar eens geprofiteerd van het uurtje vrij wat we iedere vrijdag vrij mogen opnemen. Vorige week ben ik dat natuurlijk weer eens straal vergeten maar vandaag heb ik alles om vijf uur neergegooid en ben lekker vroeg naar de sportzaal gegaan. Daar heb ik een lekkere lange sessie gedaan omdat ik daar nu eens de tijd voor had en daarna was het “Steak Night” in het restaurant. En dat maakte de dag weer helemaal goed…

Sleutelpech…

Sinds een paar dagen ben ik weer officiële sleuteldrager van de hoofdingang van het pand waar ik werk. Dat ben ik de eerste maanden toen ik hier was ook al geweest, samen met mijn toenmalige back-to-back, en de reden was omdat wij tweeën altijd als eerste ’s morgens begonnen en ook meestal zo’n beetje de laatsten waren die weggingen. Een maandje of wat geleden konden we onze sleutel inleveren want de hoofdingang was inmiddels aangesloten op het algemene beveiligingssysteem waardoor toegang simpel werd geregeld door middel van onze ID-cards. 

Totdat iemand ontdekte dat de beveiliging helemaal niet werkte want het systeem was wel geïnstalleerd maar nog niet actief omdat het nog niet was goedgekeurd door de beveiliging. Dat betekende dat de deur in feite gewoon open was en dat kan natuurlijk niet. Het bleek bovendien dat de deur niet zoals werd gedacht door de beveiliging ’s nachts werd afgesloten en dat betekende dat de sleutel opnieuw gebruikt moest gaan worden. Daarvoor moest iemand weer de sleuteldrager worden en de keus viel, begrijpelijk, weer op mij.

Omdat ik gistermiddag de wijk had genomen naar het kamp vanwege de takkenherrie van de renovatie had ik de sleutel aan iemand gegeven die wel was gebleven. Die persoon zou de sleutel ’s avonds dan aan mij teruggeven in het restaurant of anders onder mijn kamerdeur schuiven. Het werd het eerste want ik zag Akram in het restaurant, ik kreeg van hem keurig de sleutel terug en stopte die in mijn broekzak.

Vanmorgen wandelde ik naar kantoor en daar aangekomen ontdekte ik dat de sleutel niet in mijn rugzak zat. En dat klopte natuurlijk, die sleutel zat namelijk nog steeds in mijn broekzak. Alleen niet van de broek die ik aanhad maar in de zak van de korte broek die ik ’s avonds draag. Ik moest dus terug naar het kamp om de sleutel op te halen, en het is niet eens de eerste keer dat me dit overkomt. Gelukkig stond de pendelbus net op het punt van vertrekken en met mij als enige passagier ging het terug naar het kamp. Daar haalde ik snel de sleutel op in mijn kamer en ik was zelfs nog op tijd terug bij de stopplaats om met dezelfde bus als waarmee ik gekomen was terug te rijden naar het fabrieksterrein. Mijn eigenlijke werkdag begon dus dik een half uur later dan ik had gepland.

De rest van de dag heb ik vrijwel helemaal achter mijn bureau gezeten met mijn oortelefoons in en harde muziek op. Dat was de enige manier om geen last te hebben van het lawaai van de renovatie wat bij vlagen weer oorverdovend was. Oh ja, en die vervelende sprinkhanen zijn er ook nog steeds iedere morgen…

Over de toiletten…

Er mag dan wel een grote renovatie aan de gang zijn om het gebouw op te knappen maar daar zijn de toiletten niet bij inbegrepen. De reden schijnt te zijn dat de toiletten nog niet zo lang geleden al helemaal zijn opgeknapt. Nou, als dat zo is dan wil ik eigenlijk niet weten hoe ze er dan daarvoor hebben uitgezien. Niet dat ze er nou zoveel slechter uitzien dan in andere gebouwen die ik heb gezien maar wij missen een aantal attributen die wij als westerlingen toch wel vrij belangrijk vinden.

Het meest belangrijke wat ontbreekt is toiletpapier. Ja, precies, hoe werkt dat dan vraag je je af. Nou, er zit een slang aan de muur waarmee je geacht wordt je kont af te spoelen als je klaar bent. Hoe je daarna weer droog wordt is dan natuurlijk de vraag want behalve toiletpapier is er ook geen handdoek of zo aanwezig.

Ik moet daarbij wel vermelden dat dit in vrijwel heel Azië een gebruikelijke gang van zaken is bij de zogenaamde hurktoiletten. In de herentoiletruimtes op zowel de benedenverdieping als boven hebben we er daar drie van, alleen het vierde toilet is uitgerust met de ons beter bekende toiletpot.

Het “gewone” toilet heeft trouwens een bijzondere plaat op de deur hangen, ook al iets wat ik op meerdere plaatsen in Azië ben tegengekomen. Het laat meer dan duidelijk zien dat de meeste mensen hier niet aan zo’n toiletpot gewend zijn en instructies nodig hebben hoe die moet worden gebruikt…

We worden altijd en overal aangemoedigd om zoveel mogelijk onze handen te wassen om enge ziektes zoals cholera te voorkomen. Dan doen we dan ook, en ook op ons herentoilet beneden zijn er wasbakken en is er zeep. Alleen, er zijn geen handdoeken, geen stoffen en geen papieren. Normaal hangt er dan zo’n handdroger en die hing er bij ons ook maar blijkbaar veroorzaakte die kortsluiting waardoor telkens de stroom uitviel.

Ze hadden natuurlijk de bekabeling en de stoppenkast kunnen controleren maar wat veel makkelijker is is gewoon het hele apparaat weghalen. Dat hebben ze dus gedaan, en als je je nu afvraagt hoe wij dan in vredesnaam onze handen afdrogen als we ze hebben gewassen: dat vragen wij ons al maanden af…

Slangennieuws

Aan het begin van iedere shift vraag ik me wel eens af of ik weer in staat zal zijn om iedere dag een stukje te schrijven maar ik heb me daar alweer geen zorgen over hoeven maken tot nu toe. Het nieuws dient zich vrijwel iedere dag vanzelf aan en soms moet ik zelfs wel eens een nieuwtje bewaren tot een latere datum omdat ik meerdere onderwerpen heb voor dezelfde dag. Het nieuwtje van vandaag is in feite ook al een paar dagen oud maar toch wel het vermelden waard vind ik. Er zijn namelijk weer wat incidenten geweest met slangen.

Vorige week is er een slang ontdekt in de ruimte waar het draaihek staat waarmee voetgangers het kamp in en uit gaan. Ik kom daar zelf meerdere keren per dag doorheen op weg naar het fabrieksterrein en terug. Zelf heb ik de slang niet gezien maar het is natuurlijk geen prettige plek om potentieel gevaarlijke reptielen tegen te komen. Zoals ik al eens heb verteld, er zitten hier alleen maar hele vervelende slangen en er wordt dan ook geen risico genomen als er een wordt gevonden.

Dat gebeurd trouwens maar incidenteel op het terrein, maar dit is al wel het derde incident met een slang in drie maanden tijd want tijdens mijn vorige shift zat er een bij een van de barakken en tijdens mijn verlof heeft er een in het IT-gebouw gezeten, die mogelijk op de koelte van de airco’s is afgekomen.

De slang bij het draaihek is keurig afgevoerd en er is nu een val geplaatst bij de deur. Hopelijk is dat afdoende want ik heb een hekel aan slangen die niet achter glas zitten…

Recreatie in het kamp

Vandaag even twee foto’s van het kamp waar ik mooi het een en ander bij kan vertellen:

De foto hierboven is genomen op het centrale plein wat helemaal is “geplaveid” met grint. In het midden staat een tafel met twee banken waar je met collega’s kan gaan zitten om te kletsen en/of te roken. Het gebouw op de voorgrond is de sportzaal, en rechts daarvan zie je nog net het rookhok waar ik op het moment van de foto naar onderweg was. Niet om te roken maar om daar uit de zon op de bus te wachten die hier stopt. De gebouwen rechts op de foto zijn barakken met kamers en op de achtergrond zie je nog net een van de wachttorens.

Op deze foto zie je een overzicht van het recreatie-gedeelte van het kamp. Helemaal links zie je de achterkant van de sportzaal met daarnaast het zwembad (waarvan je alleen het hekje ziet wat er omheen staat). Recht vooruit is de tennisbaan die soms ook gebruikt wordt als basketbalveld, en rechts zie je het recreatiegebouw. Achter het recreatiegebouw zie je met een beetje moeite nog net de kooi rondom het voetbalveldje, en helemaal op de achtergrond zie je een van de twee gebouwen met kamers. Mijn kamer bevindt zich in het gebouw achter dat gebouw waar je hiervandaan op kijkt.

Het recreatiegebouw heeft vele functies. Er is een gedeelte waar films of tv wordt gekeken op een groot scherm (er zijn ook speciale filmavonden), er is een biljart en ook een tafeltennistafel, en verder is er ook een bar waar je een bakkie of een sappie kunt drinken. Of een alcoholvrij biertje, want er zijn uiteraard geen alcoholische dranken. Zelf kwam ik eigenlijk nooit in het recreatiegebouw maar dat gaat dus veranderen nu er regelmatig een Quiz Night wordt gehouden.

Je ziet, er is genoeg te doen in de schaarse tijd dat we niet aan het werk zijn…

Heet…

Het is al heet sinds ik hier ben maar de afgelopen week was het wel heel erg warm want de temperatuur liep in de middag op tot boven de vijftig graden. Desondanks loop ik, meestal samen met nog een of meer collega’s, tussen de middag de anderhalve kilometer naar het kamp. Onze Irakese collega’s verklaren ons daarvoor compleet voor gek maar het is eigenlijk best te doen. Terug neem ik meestal de bus want twee keer door die hitte is wel wat teveel van het goeie.

De hitte zorgt ook voor andere problemen. Zo zijn de meeste deurkrukken en handgrepen die in de volle zon zitten bijna allemaal omwikkeld omdat je er anders simpelweg je handen aan kunt verbranden. Vanwege de renovatie in het IT-gebouw kunnen we geen gebruik maken van de binnentrap en moeten we gebruik maken van de ijzeren noodtrap buiten. Die zit ook de hele dag in de volle zon en de trapleuning is daarom ook omwikkeld met een soort van schuimplastic omhulsel. Het was de afgelopen dagen echter zo heet dat het plakband rond het omhulsel door de hitte half verbrand is zoals je op de foto kunt zien.

De sprinkhanenplaag lijkt over zijn hoogtepunt heen te zijn. Gistermiddag moesten we weer verhuizen naar een werkplek op de bovenverdieping omdat op de benedenverdieping weer werd gespoten met insecticide. Vanmorgen verwachtte ik dus weer een massaal slagveld maar dat viel mee, er lagen nog steeds heel wat sprinkhanenlijken maar lang niet meer zoveel als de afgelopen dagen.

Minder prettig zagen de toiletten eruit. Die blinken toch al niet uit in schoonheid maar vandaag stond je dankzij het spuitwerk tussen de dooie sprinkhanen en er lag ook een al dan niet dooie (dat weet je nooit zeker met die krengen) kakkerlak naast de wc-pot… 

Een gewone werkdag

Laat ik eens beschrijven hoe een gewone werkdag eraan toegaat voor mij hier, en daarmee beschrijf ik meteen alle dagen hier in het kamp behalve de dag dat ik aankom en de dag dat ik vertrek.

De wekker loopt om vijf uur af en na het gebruikelijke ochtendritueel wandel ik een kwartier later naar het restaurant voor het ontbijt. De keuze is heel erg uitgebreid maar ik probeer toch zoveel mogelijk de gezondere dingen te eten, wat meestal neerkomt op cornflakes of yoghurt, met veel fruit en een groot glas sinaasappelsap. Voor de variatie neem ik daar weleens een sneetje toast met jam, worstjes of een ei bij, of ik neem twee sneetjes toast met een omelet maar dat is dan wel in plaats van.

Na het ontbijt wandel ik naar kantoor, een wandeling van vijftien tot twintig minuten, afhankelijk van met wie ik meeloop. Ik ben meestal al voor zessen bij het IT-gebouw en ik ben daar altijd als eerste, vandaar ook dat ik de sleutel heb. Ik ben daar al dik anderhalf uur aan het werk voordat tegen half acht de eerste “locals” binnen komen druppelen. Mustafa uit mijn team is meestal de eerste die binnenkomt en me steevast begroet met een handdruk en “Goodmorning, Mister Willem” (dat “Mister” krijg ik er maar niet uit).

Rond half twaalf verzamelen we met de paar collega’s die naar het kamp wandelen voor de lunch. In het restaurant schuiven we dan aan dezelfde tafel als de andere collega’s die de bus hebben genomen en dus al aan de maaltijd zitten. Na de lunch pak ik altijd de bus terug naar kantoor. De Irakese collega’s hebben geen lunch maar dat komt omdat ze om twee uur al huiswaarts gaan. Ze zeggen allemaal altijd “See you tomorrow” als ze weggaan maar je moet de volgende dag altijd maar afwachten wie er komen opdagen.

Zelf werk ik door tot een uur of kwart voor zes, dan is het verzamelen om terug te wandelen naar het kamp. Daar aangekomen kleed ik me meestal om om naar de sportzaal te gaan. Dat doe ik drie dagen achter elkaar en de vierde dag houd ik rust. Na het sporten is het douchen en dan snel naar het restaurant voor het avondeten. Meestal spreek ik wel met een paar maten af en het wordt dan ook meestal wel gezellig. Afhankelijk van hoe gezellig blijf ik zitten tot ergens tussen half acht en kwart voor acht, wat meestal wel de uiterste tijd is dat we opbreken want iedereen ligt altijd vroeg op bed.

Op mijn kamer bel ik iedere dag via Facetime even met Riet want ik wil altijd even met mijn meisje praten, al is het maar voor een paar minuten. Het wordt vrijwel altijd minstens een minuut of tien want er is altijd wel wat te vertellen, ook al bellen we iedere dag.

Voordat het licht uitgaat zit ik altijd nog even met de laptop en dat doe ik op mijn bed. Ik heb daar tijdens mijn laatste verlof zelfs een handig klaptafeltje gekocht en daar heb ik deze shift al heel wat plezier van gehad. En om uiterlijk half tien gaat het licht uit want morgen loopt om vijf uur de wekker weer af…

Witte banken

Vanmorgen op weg naar het restaurant zag ik dat blijkbaar gisteren de houten banken die overal buiten staan bij de rook- en hangplekken opeens wit zijn. Het werd blijkbaar tijd voor een verfje en ik moet zeggen, het ziet er opeens een stuk frisser uit zo.

Ook op de foto hieronder zie je witte banken staan bij de rookplek voor het administratiegebouw (deze foto is overigens genomen voor de deur van het restaurant). Het gebouw zelf is de typische stijl van alle gebouwen in het kamp, ze zien er vrijwel allemaal zo uit: zandkleurig, kleine ramen en stalen deuren die voorzien zijn van beveiliging. Ik kom niet zo vaak in het Administratiegebouw en dat is een goed teken want het betekent dat administratief alles tenminste op rolletjes loopt. De enige keren dat ik er dit jaar binnen ben geweest was om mijn paspoort op te halen nadat ik een nieuw visum had gekregen en twee keer voor het ophalen van een nieuwe Oil Field Pass.

Ik moet wel even vermelden dat het er binnen een stuk gezelliger uitziet dan zo van buiten…

Op de bus wachten

Zoals ik al had verteld neem ik ’s middags na de lunch vrijwel altijd de bus terug naar het fabrieksterrein omdat met de huidige temperaturen (het was vandaag weer 51 graden) twee keer dat stuk lopen een beetje teveel van het goeie is. Niet eens omdat ik het niet vol zou houden maar omdat ik geen zin heb om de hele middag met een nat overhemd achter mijn bureau te zitten. Komt nog bij dat in de kamer waar ik zit de aanwezige Irakezen de gewoonte hebben om de airco op temperaturen onder de twintig graden te zetten en het dus af en toe gewoon koud binnen is…

Na de lunch loop ik dus naar de bushalte die je op de foto hebt kunnen zien bij de blog van 30 juli. Daar staat de enige overdekte rook- en hangplek van het kamp en daar stonden tot voor kort dezelfde houten banken als op de overige plekken, maar zoals je op de foto hiernaast kunt zien zijn de banken vervangen door twee meer comfortabele tuinstellen.

Hoewel je daar uit de zon zit is het er deze tijd van het jaar bloedgeslagen heet maar het is wel de meest ideale plek om de bus te zien aankomen. En dat kun je weer zien op de onderstaande foto waar de bus net aankomt bij de halte naast het restaurant om een volgende lading lunchers te laten uitstappen.

Er lijkt vooralsnog nog steeds geen eind te komen aan de sprinkhanenplaag. Vanmorgen bij het kantoorgebouw was het zelfs weer een stuk erger dan gisteren, niet alleen de hele hal lag nu vol maar ook in onze kamer (toch een meter of tien van de voordeur) lag een aanzienlijk aantal lijken. En vanavond had ik er voor de tweede keer een in mijn badkamer. Niet dat ze gevaarlijk zijn of zo maar ik wil geen rondhopsende sprinkhanen in mijn kamer als ik lig te slapen. Helaas voor de indringer, maar dan had-ie maar buiten moeten blijven…

Politiek

Er werd me voordat ik weer afreisde naar Irak regelmatig gevraagd of de situatie hier wel veilig was. Die vraag kwam natuurlijk voort uit de toenemende spanning tussen de Verenigde Staten en Iran, want het laatste is tenslotte een buurland van Irak. Sterker nog, de grens met Iran is maar een kilometer of twintig van Basrah verwijderd en dat is dus heel erg dichtbij.

Eerlijk is eerlijk, ondanks dat het hier gewoon rustig is (er zijn zelfs geen grote zomerse demonstraties in de stad die vorig jaar om deze tijd voor veel onrust zorgden) kijken we allemaal toch met argusogen naar het nieuws om de nieuwste ontwikkelingen in de gaten te houden. Feit is dat de onrust zich op dit moment concentreert rond de Straat van Hormuz, maar dat is hier anderhalf uur vliegen vandaan. Het ligt zelfs een heel stuk dichter bij Dubai dan hier, maar desondanks is er wel de vrees dat een eventuele escalatie van het huidige conflict ook gevolgen zal hebben voor deze regio.

Irak zit in feite tussen twee vuren want het heeft op dit moment eigenlijk maar twee bondgenoten en dat zijn nou net de twee landen die lijnrecht tegenover elkaar staan, de Verenigde Staten en Iran. Het is voor Irak dan ook onmogelijk om bij een conflict een partij te kiezen en heeft daarom ook al aangeboden om te bemiddelen, iets wat door beide partijen is afgewezen. Een bijkomend probleem is dat het zuiden van het land, deze regio dus, hoofdzakelijk bevolkt is met Sjiieten, net als Iran, en die hebben dan ook sterke Iraanse sympathieën. Zelfs onze Irakese collega’s vertelden dat deze lieden niet ongevaarlijk zijn.

Vanmorgen liep ik onderweg naar kantoor op met mijn maat Haider, die ondanks het feit dat hij een Sjiiet is uit het hoofdzakelijk Soennitische Bagdad komt. We hadden een heel openhartig gesprek over de situatie hier en met name over wat hij beschouwd als ongewenst religieus fanatisme van bepaalde Iran-sympathisanten in en rond Basrah. Het is zelfs zo erg dat hij weigerde om zijn gezin van Bagdad naar Basrah te laten verhuizen, ondanks dat hij hier werkt, omdat hij niet wil dat zijn kinderen erdoor worden beïnvloed.

Maar goed, op dit moment is de situatie nog steeds rustig en we zullen wel zien of dat zo blijft. Business as usual, dus…

Van dag tot dag

Het is nog steeds (zelfs na meer dan een jaar) bijna onmogelijk om zonder er eerst even over na te denken te zeggen wat voor dag het is. Dat komt natuurlijk doordat we alle dagen werken en daardoor af en toe de draad kwijt raken, maar niet minder verwarrend is na al die tijd nog steeds het verschoven weekend. Aangezien het weekend hier op vrijdag en zaterdag valt is zondag de eerste werkdag van de week voor de locals. Maar voor mij voelt het als een maandag in plaats van een zondag, en ik ben daarin echt niet de enige, vrijwel al mijn expat collega’s hebben hetzelfde.

We houden dan ook de dagen op een heel andere manier bij die voor ons veel gemakkelijker is, en dat is aan de hand van de specialiteit van de dag in het restaurant. De twee dagen die er voor mij uitspringen zijn de woensdag, “Hamburger Night”, en de vrijdag, “Steak Night”. De hamburger met patat op woensdag vervangt voor mij de “patatdag” thuis die altijd op vrijdagavond is. De biefstukken op vrijdagavond zijn ook beslist de moeite waard en deze twee avonden zijn dan ook de avonden waar het de rest van de week om draait.

Op zondag hebben we “Roast Beef Night” maar ik sla de rosbief altijd over ook al ziet die er altijd erg lekker uit. Maandag is het “Chicken Donor Night”, dan hebben we shoarma maar dan van kip (ook heel erg smakelijk) en dinsdag is het “Mexican Night” met chili con carne en taco’s. Die laatste twee sla ik trouwens ook altijd over, de chili con carne heb ik een keer geprobeerd maar die is zo heet dat je helemaal niks meer proeft en de taco’s moet je zelf in elkaar flansen, dat vind ik teveel gedoe.

Hebben we nog over de donderdag en de zaterdag, dat zijn respectievelijk “Pizza Night” en “Italian Night”. Italiaans betekent natuurlijk pasta (heerlijke spaghetti bolognese) maar eigenlijk is pizza natuurlijk ook Italiaans dus je zou kunnen zeggen dat we twee keer Italiaans hebben in een week. Ik heb trouwens zo lang als ik hier ben nog geen enkele keer pizza op bedenk ik opeens…

Maar goed, we volgen de dagen hier dus eigenlijk aan de hand van het dagelijkse menu. Niet logisch misschien maar wel zo makkelijk want het is tenminste consistent.

Water

Het viel vanmorgen toen ik bij het IT-gebouw arriveerde meteen op, de hoeveelheid dooie sprinkhanen voor de deur en in de hal was enorm afgenomen. Lagen er gisteren nog grote hoeveelheden lijken bij de deur en in de hal, vandaag waren dat er nog maar een paar, hooguit enkele tientallen. Hopelijk is dit het teken dat de sprinkhanenplaag over is, want dan kunnen we ons klaar gaan maken voor de volgende plaag die zich de komende weken ongetwijfeld gaat aandienen: vliegen…

We hebben op dit moment een groter probleem en dat is de watervoorziening. Omdat het kraanwater hier nu eenmaal niet te drinken is wordt er normaal gesproken regelmatig water geleverd in de vorm van verpakkingen met plastic flesjes en van die grote 25-liter flessen. De geleverde voorraad wordt simpelweg in de hal neergezet achter de voordeur en dan is het graaien om een voorraadje te bemachtigen. Ben je te laat dan grijp je mis dus we proberen altijd om voor onze kamer een voorraadje aan te leggen zodat we een paar dagen vooruit kunnen, en dan is het hopen dat we het redden tot aan de volgende levering.

De laatste weken zijn er twee grote problemen met de waterlevering. Ten eerste wordt er minder vaak geleverd en ten tweede hebben we een grote groep bouwvakkers in het gebouw die ook uit dezelfde voorraad mee moeten delen. Het gebeurd dan ook regelmatig dat de voorraad drinkwater in het gebouw op is en er nog geen zicht is op een nieuwe levering. En als dat in het weekend gebeurd is dat helemaal vervelend want dan is het wachten tot zondag.

Nu hebben we wel een noodoplossing, want in onze kamers in het kamp worden we wel heel goed bevoorraad. Ik heb bijvoorbeeld op dit moment zo’n zeven pakken met flesjes staan, in totaal zo’n tachtig stuks van een halve liter per stuk. Er zijn al collega’s geweest die dan maar zo’n pak meezeulen van het kamp naar kantoor want veel meer keus hebben we niet. Het is in dit klimaat bittere noodzaak om zeker drie liter water per dag te drinken en we maken ons dan ook al zorgen over volgende week want dan is het de viering van Eid al-Adha. Dan zijn alle Irakezen vrij, wat waarschijnlijk ook betekent dat er geen waterleveranties zullen gaan plaatsvinden, en we raken al weer aardig los…

Hopelijk krijgen we nog een leverantie voordat ze allemaal aan hun stutten trekken, en zo niet dan wordt het sjouwen vanaf het kamp…

Incident

Er was vanmorgen voor het eerst deze shift bewolking te zien. Tot nu toe was er iedere morgen een stralend zonnetje te zien maar vandaag dus niet, al duurde het maar een uurtje na zonsopgang voordat de zon al weer volop scheen. De bewolking was min of meer onverwacht omdat normaal gesproken de wind daarvoor eerst naar het zuiden draait en er vochtige lucht deze kant op komt, maar de wind zit al sinds ik hier aankwam stevig in de noord-hoek en dat was vandaag niet anders.

Het was ook figuurlijk gesproken een beetje een somber begin van de dag want er is gistermiddag een tamelijk ernstig incident geweest. We hoorden er gisteravond om kwart over negen pas van via een e-mailtje van onze beveiliging en hoewel er niet werd vermeld wat er nou precies gebeurd was werd er wel gemeld dat voorlopig alle transporten werden stilgelegd. Zelfs transporten naar de luchthaven werden in ieder geval in de ochtend opgeschort, hangende een onderzoek. Iedereen was vanmorgen uiteraard stik-nieuwsgierig naar wat er nou precies gebeurd was maar we werden maar spaarzaam op de hoogte gehouden dus dat bleef lang onbekend. Wel kregen we halverwege de ochtend te horen dat de transporten van en naar de luchthaven werden hervat (wat goed nieuws was voor degenen die ’s middags zouden vertrekken) maar alle andere transporten nog niet.

Toevallig had ik aan het eind van de middag een HEAT opfriscursus. Dat heeft niks te maken met de hitte hier want HEAT staat voor Hostile Environment Assessment Training, oftewel een training over hoe je je moet gedragen in een vijandige omgeving. Tijdens deze training hoorden we pas wat er nou werkelijk gebeurd was. Het bleek dat er een aanslag met een bermbom was geweest op een transport wat net mensen had afgezet op de luchthaven en op de terugweg was. Het was geen transport van ons maar wel van een internationaal bedrijf. De getroffen auto was aan de zijkant waar de bom was ontploft helemaal geperforeerd maar er was niets door de bepantsering (dezelfde die in de auto’s van onze transporten zit) heen gekomen en er was dan ook niemand gewond geraakt. De bom was ook niet krachtig maar meer bedoeld om schrik aan te jagen, dat vermoeden ze tenminste.

Het onderzoek naar het waarom is nog een grote vraag. Het kan een terroristische aanslag zijn maar evengoed een aanslag door een concurrerend bedrijf, want dat komt hier ook voor. Hoe dan ook, voorlopig gaan in ieder geval de transporten van en naar de luchthaven nog gewoon door en dat is voor ons hier in het kamp het belangrijkste…

Schone was

De situatie is onveranderd na het incident met het IED (Improvised Explosive Device oftewel een geïmproviseerd explosief), het is rustig in het kamp maar er zijn nog steeds geen transporten behalve van en naar de luchthaven tot nader order. In feite is het gewoon “business as usual”.

Het wordt de komende week wat het werk betreft in ieder geval erg rustig want de “locals” (onze Irakese collega’s) hebben vanaf vandaag tot en met volgend weekend vrij want volgende week vieren ze Eid al-Adha. Ik heb vandaag dan ook al afscheid genomen van mijn Irakese kamergenoten want die zie ik deze shift niet meer.

Vandaag is officieel mijn laatste week alweer ingegaan en ik ben dus al voorzichtig begonnen met aftellen. Dat mag, want ik zit al twee dagen in “single digits”, minder dan tien dagen te gaan, wat iedereen als een mijlpaal beschouwd.

Het was vandaag ook weer een wasdag, al hoef ik daar zelf weinig aan te doen. Ik verzamel mijn vuile was, stop dat in de daarvoor bestemde waszak en gooi die als ik ’s morgens weg ga op de gang tegen mijn kamerdeur. Die zak wordt dan opgehaald, de was die erin zit wordt gedaan  en als ik terug bij mijn kamer kom hangt de zak met de schone was aan mijn deurknop. Het enige probleem is eigenlijk dat de meeste was meestal alleen is opgevouwen en alleen overhemden provisorisch worden gestreken. 

Ja, dat betekent inderdaad dat je er zelfs met schone kleren toch een beetje sjofel bijloopt, maar ja, iedereen heeft hetzelfde probleem dus het valt eigenlijk niet eens meer op…

 

Eid al-Adha

Eid al-Adha, in Nederland het Offerfeest genoemd, is het tweede eid-feest in de islam en is de viering om te gedenken dat de profeet Ibrahim bereid was zijn zoon te offeren voor God. Dit verhaal is hetzelfde verhaal als in de Christelijke Bijbel, met als verschil dat in de Koran de naam van de zoon niet wordt genoemd terwijl in de Bijbel Abrahams zoon Isaak wordt genoemd wordt. Het verhaal komt veelal overeen.

De islam kent in feite twee grote feesten, Eid al-Adha geldt als het grote feest terwijl Eid al-Fitr (in Nederland het Suikerfeest) het kleine feest wordt genoemd. Het feest van Eid al-Adha duurt vier dagen en valt op de 10e dag van de Hadj-maand, de maand waarin de Pelgrimstocht naar Mekka dient te worden gemaakt,

Op de eerste dag is er een extra gezamenlijk gebed, waarna er een preek is in de moskee waarbij iedereen zich in zijn mooiste, zo mogelijk nieuwe kleren moet steken. Het feest moet moslims eraan herinneren dat ze zo nodig alles moeten opofferen voor God naar het voorbeeld van Ibrahim (Abraham dus).

Wij hebben de komende week een hele rustige werkweek want onze Irakese collega’s zijn allemaal de hele week vrij om Eid al-Adha te vieren. Gisteravond vonden we in het restaurant op de tafels een brief met de mededeling dta er deze week geen huishoudelijke diensten zullen zijn. Dat betekent dat de kamers niet worden schoongemaakt, er geen handdoeken worden verschoond en geen bedden opgemaakt. Gelukkig gaat de wasservice wel gewoon door en dat komt best uit want ik heb nog een zak klaar staan voor morgen…

Het serieuze aftellen is nu overigens ook begonnen want ik heb nog maar drie dagen te gaan, vandaag meegerekend. Nou ja, ik ga waarschijnlijk woensdagochtend ook nog wel even langs kantoor maar dat is maar een paar uurtjes want ik verwacht dat we net na het middaguur naar de luchthaven vertrekken.

Ingecheckt

Het was vanmiddag al weer zover, tijd om in te checken voor mijn vlucht vanuit Basrah naar Dubai. Die vertrekt woensdagmiddag om vijf voor half vijf en dat betekent dat ik vanaf vanmiddag half vijf online kon inchecken. Ik maak daar altijd gebruik van omdat ik dan eventueel nog van stoel kan wijzigen als ik dat zou willen (soms wel, soms niet) en ik kan dan eventueel mijn boarding pass alvast printen.

Normaal gesproken doe ik dat vrijwel nooit meer, ik doe alles elektronisch. Dat betekent dat ik een link naar mijn boarding pass laat sturen via e-mail zodat ik die wanneer nodig kan uitprinten maar dat doe ik alleen als dat echt nodig is. Ik laat mijn boarding pass meestal in elektronisch formaat opsturen zodat ik hem op mijn telefoon kan opslaan. En omdat mijn iWatch is gekoppeld aan mijn iPhone heb ik de QR code van mijn boarding pass zelfs op mijn horloge zodat ik op de meeste luchthavens alleen maar mijn horloge onder de scanner hoef te houden, of anders kan ik gewoon de boarding pass op mijn telefoon laten zien.

Hier werkt dat allemaal niet. Je wordt onderweg naar de luchthaven verscheidene keren gecontroleerd waarbij je je paspoort en ticket of boarding pass moet laten zien en elektronische versies op iPad of iPhone worden veelal niet geaccepteerd. En aangezien het laatste wat je wilt is gelazer met je papieren op weg naar de luchthaven neem ik net als iedereen geen enkel risico en print gewoon alles uit. Daarnaast zorg ik altijd dat ik alle reisdocumenten ook nog eens op mijn iPad heb staan zodat ik in geval van nood altijd wat heb om op terug te vallen.

Dat laatste heb ik overigens nog nooit nodig gehad en ik ga er vanuit dat dat ook nu niet het geval is. Hoe dan ook, de voorbereidingen voor mijn vertrek zijn begonnen!

Op de lijst

Er worden hier en daar op het terrein waar de kantoorgebouwen staan pogingen ondernomen om toch nog wat te laten groeien of het aanwezige groen er redelijk bij te laten staan. Daarvoor zijn er sproei-installaties aangelegd die overigens allemaal lekken als een gieter en maar spaarzaam aanstaan.

Bij een van de plekken waar we iedere dag langs lopen en waar geprobeerd wordt iets van gras te laten groeien ontstaat regelmatig door het sproeien plasjes water, wat veroorzaakt wordt door de keiharde grond waardoor het water maar langzaam wegzakt. Als we er ’s middags op weg naar huis langs komen dan zien we steevast een heleboel vogeltjes zitten bij het water. Ik probeer al weken om er een keer een foto van te maken maar telkens als we vlakbij genoeg komen dan vliegt het hele stel op. Gisteren is het zowaar een keer gelukt om een groepje op de foto te krijgen wat deze keer niet bij het water zit (er lagen geen plassen) maar in de schaduw van een van de weinige bomen.

Voor vandaag was er maar een ding belangrijk en dat was om de mail in de gaten te houden rond half drie ’s middags. Dan wordt het schema van de konvooien voor morgen rondgestuurd met de namen van iedereen die meegaat, en het is natuurlijk wel de bedoeling dat mijn naam vermeld staat bij een van de konvooien die naar de luchthaven gaan.

Dat bleek weer het geval (het gaat door een nieuw systeem tegenwoordig bijna nooit meer mis), het konvooi met mijn naam erbij vertrekt om kwart voor een. Ik hoef dus nu alleen nog maar vanavond mijn reistas in te pakken en morgen te zorgen dat ik op tijd bij de bus ben.

Gewijzigde plannen

Mijn laatste werkdag in KAZ begon met slecht nieuws. Onze contactpersoon bij het bedrijf in Sharjah waar ik morgen naar toe zou gaan stuurde een mailtje met de mededeling dat ze de meeting willen verzetten naar de 28e want vanwege de Eid al-Adha viering zijn veel mensen er niet. Ik was daar flink pissig over want dat had ik juist nog gevraagd toen we deze meeting regelden en toen was het nog geen probleem. Had je dat niet eerder kunnen bedenken zou je zeggen, nietwaar.

Gelukkig heb ik een plan B en dat is in plaats van naar Sharjah naar het bedrijf wat in Dubai zit. Daar had ik eigenlijk toch al naar toe gewild maar vanwege de Eid al-Adha viering had ik maar één dag beschikbaar deze week en heb ik dus moeten kiezen tussen de twee bedrijven. Ze waren gelukkig blij dat ik nu alsnog kon komen en het was dus snel geregeld. En dat was maar goed ook want ik had mijn vluchten al gewijzigd en een hotel geregeld in Dubai.

Omdat ons konvooi pas om kwart voor een zou vertrekken ben ik vanmorgen nog gewoon een paar uurtjes naar kantoor geweest, ondanks dat vandaag eigenlijk mijn eerste officiële vrije dag is. Rond kwart over tien ben ik op mijn gemak terug gewandeld naar het kamp om de laatste dingen in te pakken, mijn spullen in mijn kasten te bergen en mijn kamer leeg te ruimen zodat die gedurende mijn afwezigheid gebruikt kan worden. Ik had ook nog mooi de tijd om te lunchen voor vertrek en om even over half een zat ik, met kogelvrij vest aan, in de bus. De foto hieronder is door het raam van de bus gemaakt, de voorste auto is het escorte van ons konvooi van vier bussen.

Zoals ik al had verwacht waren de veiligheidsmaatregelen op de luchthaven nog draconischer dan ze normaal al zijn, dankzij dat incident met die bermbom. Nu moesten echt bij iedere check de laptops en iPads uit de koffers en er is een extra controle bijgekomen. Nu controleren ze op het moment dat je de slurf ingaat nog gauw even je visum, en dat is dus checkpunt nummer negen, als je de gewone paspoortcontrole meerekent. Ja, effe snel het vliegtuig in is er hier niet bij…

De reis zelf verliep zoals gewoonlijk zonder vertraging en zonder problemen, en bij half acht was ik in het Radisson Blu hotel in Dubai Media City. Morgen kan ik uitslapen, ik hoef pas om zeven uur op. Wat een luxe!

Werkdag in Dubai

Zoals ik al had verwacht werd dat uitslapen niks vanmorgen. Ik was gisteravond tot bij elven opgebleven maar vanwege het tijdsverschil van een uur met Basrah was het voor mij eigenlijk pas tien uur en dus nog steeds heel vroeg. Niet gek natuurlijk aangezien ik de afgelopen vier weken ononderbroken iedere avond om half tien het licht al uitdeed. Ik was vanmorgen dan ook om zes uur op, wat naar Basrah-tijd vertaald vijf uur is en dus mijn gewone tijd van opstaan. Ik hoefde me alleen niet te haasten naar het restaurant voor het ontbijt vandaag want ik werd pas rond half negen op het kantoor waar ik moest zijn verwacht en dat gebouw is vijf minuten lopen vanaf het hotel.

Er was bij het ontbijt in het hotel overigens wel een verrassing want ik was om half acht de enige, het hele restaurant was leeg! Dat ben ik niet gewend want normaal gesproken is het er altijd hartstikke druk om die tijd, maar vanwege de Eid-viering was het hotel vrijwel leeg hoorde ik. Heel veel kantoren in Dubai zijn de hele week gesloten en aangezien het Radisson Blu een echt zaken-hotel is wat het niet zozeer van de toeristen moet hebben was het dus ongewoon rustig.

De werkdag verliep prima en was zeker nuttig, iets wat mijn gastheren ook vonden want ze stelden voor dat ik de komende maanden niet alleen aan het einde van mijn shift maar ook aan het begin zou komen voor besprekingen. Op zich een prima plan lijkt mij maar dat moet ik natuurlijk wel even met mijn bazen overleggen. Het uitzicht vanaf mijn werkplek was werkelijk schitterend, maar hoe mooi ook, ik ben halverwege de middag uitgeweken naar de dichtstbijzijnde Costa Coffee om daar nog wat te werken want de WiFi in het kantoorgebouw was niet vooruit te branden.

Aan het eind van de dag had ik afgesproken met twee collega’s om nog even wat te drinken in de bar van het Radisson Blu hotel. Een van de twee is mijn collega Paul die gestationeerd is in het kantoor van onze contracteer, maar helaas heeft hij besloten om zijn contract te beëindigen. Hij werkt op contractbasis en is niet tevreden over de voorwaarden in zijn contract. Heel jammer voor mij want ik kon het prima met Paul vinden en ik zal zijn inbreng als “onze oren en ogen in Dubai” zeker gaan missen. Hij wordt wel weer vervangen maar de vraag is dan altijd of er met de nieuwe persoon ook zo’n klik is.

Teruglopend naar mijn hotelkamer zag ik door het raam het verlichte kantoorgebouw waar ik vandaag heb gewerkt, en dat vond ik mooi genoeg voor een fotootje. Ik heb nog lekker een paar uurtjes geslapen op mijn hotelkamer. want ik word vannacht om twee uur opgehaald door een limousine van de Emirates chauffeur service. Ik ga zo nog even douchen en dan is het wachten tot de auto arriveert.

En weer thuis

Het kan niet alle dagen maar vandaag was er een Emirates-vlucht naar Amsterdam die al om half vijf ’s morgens vertrekt. Ik heb me op die vlucht laten boeken, wat dan wel betekende dat ik vanmorgen om kwart voor twee al klaar moest staan bij het hotel voor mijn taxi maar ik was dan ook om half elf vanmorgen al thuis.

De reis verliep voorspoedig zonder noemenswaardigheden, of het moest zijn dat de vlucht deze keer niet met de zeer comfortabele Airbus A380 werd uitgevoerd maar met een tamelijk oude Boeing 777. In de A380 zit je in de business class op het bovenste dek in je eigen kubusje, en dat is toch wat comfortabeler dan de stoelen naast elkaar in de 777. Eigenlijk is dit gewoon gezeik, dat weet ik ook wel, want in feite praat ik hier over het verschil tussen erg luxe en heel erg luxe.

Aangekomen in Nederland viel het weer me niet mee. Alweer was het totaal anders dan de berichtgeving vanuit Nederland vorige week toen het blijkbaar wel goed weer was. Dat is me nu al een paar keer overkomen, dat ik in Irak alleen maar hoor hoe mooi het weer in Nederland is, om vervolgens bij terugkomst te worden geconfronteerd met typisch Nederlands weer. Ook nu was het bij aankomst op Schiphol weer regenachtig en winderig en niet al te warm, en de vooruitzichten voor de komende weken zijn niet echt goed. Lekker dan…

Voorlees-Opa

Maandag is meestal de dag waarop Riet op onze kleindochter Gijsje past en als ik thuis ben dan pas ik uiteraard mee op. Het is ontzettend leuk om je kleindochter een dagje in huis te hebben en al hoor ik wel eens van andere “oppas-grootouders” dat ze na zo’n dag “afgedraaid” zijn, ik heb daar totaal geen last van en Riet zo te zien ook niet.

Uiteraard vraagt zo’n peuter veel aandacht, en ja, dan ontkom je er niet aan om niet alleen veel voor te lezen maar ook heel veel hetzelfde. Vanmorgen was Gijsje bijvoorbeeld net aan een uur binnen toen ik al minstens negen keer het boek van Bumba met haar had doorgenomen.

Wie Bumba is? Dat wist ik tot voor kort ook niet maar er zijn behalve boekjes ook veel filmpjes van op Youtube, en alle kleine kinderen zijn er gek op…

De Kuip

Afgelopen week kwam Martin spontaan met het idee om met z’n drieën (hijzelf, Robin en ik) naar de Europa League wedstrijd van Feyenoord tegen Hapoel Beer Sheva uit Israël te gaan. Deze wedstrijd was de eerste van twee wedstrijden waarin beide ploegen onder elkaar moesten gaan uitmaken wie er door zou gaan naar de poulefase van de Europa League. Dat zou niet alleen sportief gezien een succes zijn maar het zou ook nog eens heel lucratief zijn, want door naar de poulefase betekent heel veel extra inkomsten en zoiets kan Feyenoord goed gebruiken.

Een belangrijk duel dus ondanks de niet zo heel erg aansprekende tegenstander, dus we besloten te gaan en Martin regelde kaarten. Omdat Martin vandaag van thuis uit had gewerkt gingen wij tweeën per trein naar Den Haag waar Robin ons opwachtte op station Hollands Spoor. We haalden daar in de nabij gelegen parkeergarage Robin’s auto op (hij werkt daar vlakbij) en vervolgens gingen we op weg naar Rotterdam Zuid.

Nadat we in eerste instantie de juiste afslag nog misten vonden we toch vrij snel de parkeergarage waar Martin een plek had gereserveerd. Het was vandaar maar een paar minuten lopen naar de kuip, en onderweg pikten we nog gauw even een patatje op want we hadden nog niet gegeten. Het was overigens niet de bedoeling om patat te eten maar het idee om in de buurt van de kuip wat te gaan eten bleek niet zo goed want (en dat hadden we kunnen verwachten) overal stonden lange rijen.

We zaten op de lage tribunes vlak achter het doel aan de zuidkant van het stadion, dus recht tegenover vak S. Dat leverde tijdens de wedstrijd een paar keer een leuke interactie op want er werd regelmatig vanuit vak S gebruld, “Komen wij uit Rotterdam!” waarop dan van onze kant werd geantwoord met “Ken je dat niet hore dan!”.

De wedstrijd zelf verliep voor ons ook prima. Feyenoord had gedurende vrijwel de gehele wedstrijd een overwicht wat voor rust resulteerde in een treffer van Sam Larsson (een intikker na een schot van Steven Berghuis op de paal) en na rust in twee treffers van Leroy Fer. Een prima avond dus waarbij ook het weer nog eens meezat, het was zonnig met een lekker temperatuurtje. Wat wil je nog meer…

In de tuin

Het weer was in de eerste week dat ik thuis was niet om over naar huis te schrijven maar opeens veranderde het en kregen we te maken met de tweede hittegolf deze zomer. De temperaturen gingen weer naar boven de dertig graden en iedereen begon weer te zuchten dat het ’s nachts veel te warm was om te slapen.

Het was dus ideaal weer om in de tuin te zitten op het terras bij het kanaal om daar in de schaduw van de platanen de bootjes voorbij te zien varen.

Bezoek uit Australië

We hebben er ruim een jaar naar uitgekeken maar vandaag was het dan eindelijk zover, onze vrienden Pat en Howard uit Perth in Australië zijn gearriveerd voor een vakantie in Europa die begint met een week bij ons.

We hebben Pat en Howard ontmoet tijdens onze vierjarig verblijf in de Filipijnse hoofdstad Manila en werden daar goeie vrienden. Ze hebben daar na hun eerdere vertrek nog een keer bij ons in Manila gelogeerd, evenals hun dochter en schoonzoon. We hebben daarna ook contact gehouden en we hebben onze vakantie in Australië in november 2017 afgesloten met een verblijf van een weekje bij Pat en Howard, waarbij we er uiteraard op hebben aangedrongen dat ze ook bij ons zouden komen logeren als ze ooit naar Nederland zouden komen. De plannen daarvoor werden vorig jaar concreet toen Pat en Howard besloten om een bootreis door Europa te gaan doen van Amsterdam naar Budapest. We boden ze meteen aan om de week daaraan voorafgaand bij ons te verblijven en daar wilden ze graag gebruik van maken. 

Er is de afgelopen maanden het nodige heen en weer gemaild en vandaag was de dag dat ze met Qatar Airways zouden aankomen vanuit Doha. Om kwart voor één vertrokken Riet en ik op weg naar Schiphol om ze op te halen want het vliegtuig zou om kwart over één al landen. Dat deed het ook, maar desondanks duurde het tot kwart voor drie voordat ze eindelijk naar buiten kwamen.

Het was uiteraard een hartelijk weerzien na elkaar meer dan anderhalf jaar niet gezien te hebben. Zo hebben Pat en Howard er ondertussen twee kleinkinderen en een schoondochter bij gekregen en zijn ze verhuisd, wijzelf werden voor het eerst grootouders; kortom, genoeg om uitgebreid bij te praten dus.

We namen ze mee uit eten naar restaurant Noordzee in Katwijk (met name de Rijnsburgse Uiensoep viel erg in de smaak), maar eenmaal weer thuis sloeg de vermoeidheid na de lange reis van meer dan vierentwintig uur toch toe en gingen onze gasten vroeg naar bed. Morgenochtend gaan we wel kijken wat ze allemaal willen gaan doen de komende week.

Vriendinnen Reunie

Riet had door haar lidmaatschap van verscheidene vrouwenverenigingen in Manila heel wat vriendinnen daar en zo kent ze ook haar Australische vriendin Pat. Samen maakten ze deel uit van een groepje vriendinnen waar ook de Nederlandse Astrid deel van uitmaakte. Na onze terugkeer in Nederland hebben we ook met Astrid en haar man Ronald contact gehouden, we zijn bij ze op bezoek geweest in Wijchen en zij zijn ook bij ons in Rijnsburg geweest.

Pat en had Riet gevraagd of het mogelijk was om iets te regelen om Astrid en Ronald te zien tijdens het bezoek aan Nederland en uiteraard is Riet meteen aan de slag gegaan om dat te regelen. Astrid was ook meteen enthousiast en er werd besloten dat Astrid en Ronald vandaag naar ons toe zouden komen aangezien vandaag eigenlijk de enige dag is dat het zou kunnen. Thuis bij ons was ook de meest voor de hand liggende plek aangezien Pat en Howard net een reis van meer dan vierentwintig uur in de benen hebben…

En zo was er vandaag een heel erg gezellige reünie van de drie vriendinnen, van links naar rechts op de foto Pat, Riet en Astrid:

Zuiderzeemuseum

We hadden wel wat ideeën om Pat en Howard bezig te houden deze week maar Ronald deed ons gisteren een hele goeie tip aan de hand: een bezoek aan het Zuiderzeemuseum. Pat had al aangegeven dat ze geïnteresseerd was in de historie van Nederland en in het Zuiderzeemuseum is een mooi stuk historie opgebouwd door een soort dorp te creëren bestaande uit originele woningen en gebouwen van rond het IJsselmeer uit de periode rond 1900. Het leek Pat en Howard ook een prima idee, al hadden ze geen idee wat ze konden verwachten.

En zo gingen we vanmorgen rond een uur of tien op weg naar Enkhuizen waar we zonder problemen dankzij de plaatselijke aanduidingen het parkeerterrein vonden waar de de auto konden parkeren en daar de boot nemen die ons naar het eigenlijke museum zou brengen. Het boottochtje alleen al maakte indruk op onze bezoekers want onderweg passeerden we heel wat prachtige schepen.

Het museum bleek inderdaad een goeie keuze want Pat en Howard keken hun ogen uit. We wandelden op ons gemak rond, bekeken alles en aten onderweg ook nog een lekker stuk vers gerookte zalm zo uit de rokerij. Riet en ik waren al eerder in het museum geweest (twee keer zelf) maar dat was al ruim vijfendertig jaar geleden dus echt veel herinneringen hadden we er niet meer aan, dus ook voor ons was het leuk om weer eens in het museum rond te kijken.

Na een lunch in het restaurant van het museum (nou ja, koffie met een groot stuk appeltaart) wandelden we naar het binnenmuseum wat in Enkhuizen zelf ligt. Jammer genoeg was de galerij met de schepen niet helemaal open voor het publiek maar ook dat was toch wel weer leuk, al waren we er nu wel eerder uit dan verwacht.

Op de boot hadden we nog een aardige tip gehad want de boot maakte op de terugweg naar de parkeerplaats nog een tussenstop bij het station van Enkhuizen, en het leek ons wel leuk om door het stadje daar naar toe te wandelen. Het gaf Pat en Howard mooi de gelegenheid om wat te zien van het prachtige centrum van Enkhuizen en onderweg kwamen nog een leuk terras tegen waar we nog een lekker biertje hebben gedaan. Voor mij wel een alcoholvrije want ik moest nog rijden…

Al met al een heel geslaagde dag met een bij thuiskomst vermoeide maar zeer tevreden Pat en Howard.

Rondje Katwijk en Madurodam

Na de drukke dag van gisteren wilden we het met onze bezoekers uit Australië wat rustiger aan doen vandaag. Voor vanmiddag hadden we als excursie gekozen voor een bezoekje aan Madurodam, want waar kun je nou beter heel Nederland in één keer zien dan daar. We moesten nog wel even het weer aankijken want de verwachtingen waren dat er toch nog wel buien zouden vallen, maar het leek in eerste instantie mee te vallen.

In de ochtend nam ik Pat en Howard mee naar mijn geboortedorp Katwijk waar we de auto in de parkeergarage bij de Boulevard parkeerden, wat op zich natuurlijk al een bezienswaardigheid is. We wandelden wat door het centrum waar Pat’s oog viel op de mooie aardbeien bij het groentewinkeltje op de hoek van de voorstraat. Het weer bleef gelukkig goed al was het wel wat winderig en vielen er zelfs een paar spetjes, er was gelukkig ook genoeg zon.

We besloten eerst verder te wandelen en koffie te drinken op het terras van bakkerij Van Maanen. Toen ik vroeg wat er voor lekkers bij de koffie was somde de serveerster een lijstje op maar toen viel het woord “Moorkop”. Ik keek de serveerster aan en zei in het Nederlands, “Zullen we ze een moorkop laten eten?”. “Goed idee,” zei ze lachend. Jammer genoeg werden de moorkoppen geserveerd met mes en vork dus het werd niet zo erg als ik had gehoopt, maar het was toch zoals altijd weer leuk om iemand voor het eerst een moorkop te zien eten. Pat kocht daarna haar aardbeien en nog wat meer fruit, ik nam zelf ook aardbeien mee met een extra doosje voor mijn moeder. Dat gingen we uiteraard meteen even langs brengen, waarbij ik mijn moeder gelijk even aan Pat en Howard kon voorstellen.

Madurodam was niet zoveel veranderd sinds we er voor de laatste keer waren, en dat moet in 2008 geweest zijn toen onze vriendin Anne van Heisen (die we op Sakhalin hadden leren kennen) voor een weekje bij ons logeerde. Uiteraard was het wel aangepast aan de laatste ontwikkelingen in Nederland, we zagen toch wel de nodige nieuwe dingen en Riet vond zelfs dat het in vergelijking met eerdere bezoeken een beetje te vol leek. Hoogtepunt was de kleine show in de kopie van het stoomgemaal van Cruquis over de “Waterwolf”, oftewel de Haarlemmermeer toen dat nog uit water bestond.

Onze gasten vermaakten zich prima maar waren aan het eind van de middag toch wel weer een beetje afgedraaid, ongetwijfeld door de jetlag, en we gingen dus naar huis. Na weer wat uitgerust te zijn gingen we ’s avonds naar restaurant “The Beach”  aan de Katwijkse Boulevard want daar stond vandaag onze neef Niels in de keuken. Het was er lekker rustig (het seizoen is toch wel al zo’n beetje over) en we hebben er heerlijk gegeten.

Weer een prima dagje dus, met als enige minpuntje dat zowel Howard als ikzelf de hele dag met een loopneus hebben roongelopen, wat Pat al de vraag ontlokte wat wij samen in vredesnaam hadden uitgevoerd…

 

 

Dagje Amsterdam

Gisteren was een ongelukkige dag voor Howard want hij heeft vrijwel de hele dag ziek op bed gelegen. Hij was gisteravond al gammel vroeg naar zijn bed gegaan met een hardnekkige keelpijn en verkoudheid en gistermorgen kwam Pat beneden vertellen dat het deze dag niks zou worden. Een geluk bij een ongeluk was dat we eigenlijk geen plannen hadden gemaakt want Pat wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat kleren te wassen. Daarnaast heeft het de hele dag gegoten van de regen dus het was toch al geen dag om leuke dingen te gaan doen. Het enige wat nu niet doorging was het bezoekje aan het Louwman Museum wat ik ’s middags met Howard had willen brengen. 

Gisteravond hebben we nog wel hollandse stamppotten gegeten, en omdat hij tegen die tijd een beetje was opgeknapt was Howard daar gelukkig wel bij. Riet had hutspot en een zuurkoolschotel gemaakt, en we hadden Martin en Sandra met Gijsje ook uitgenodigd. Riet wilde maar wat graag haar kleindochter even showen…

Voor vandaag stond het onvermijdelijke bezoek aan Amsterdam op het programma. Pat en Howard hadden aangegeven dat ze hoe dan ook naar Amsterdam wilden, en we hadden er prachtig weer bij. We parkeerden de auto op een parkeerterrein in Zeeburg, net buiten de stad, waar we een passe partout voor de hele dag kochten voor het openbaar vervoer en en de tram namen naar het centrum.

Vanaf het Centraal Station wandelden we naar de Dam, en onderweg keken Pat en Howard hun ogen al uit. Het was erg druk maar lang niet zo druk als we hadden verwacht, wat alles met het naseizoen te maken zal hebben. We vonden zelfs zonder moeite een plekje op een terras naast het Koninklijk Paleis en de Nieuwe Kerk waar we een bakje koffie deden. Omdat het inmiddels rond het middaguur was besloten we per tram terug te gaan naar het plein voor het Centraal Station om te kijken of we daar een boottochtje konden scoren.

Er bleek keuze zat, maar het leuk ons gezien het prachtige weer een goed idee om te kiezen voor een open boot. Die tocht duurde ook nog een een kwartier langer en kwam ook op enkele plekken waar de gewone rondvaartboten niet kwamen. Het werd dan ook een erg leuk tochtje, mede doordat de gids/kapitein erg leuk wist te vertellen en alles in het Engels. Tegen het eind van de tocht bleek ook dat Riet en ik de enige Nederlandse toeristen aan boord waren…

Na de boottocht wandelden we terug naar het centrum vanwaar we door liepen naar de verschillende grachten. Pat wilde graag een kijkje nemen bij het Anne Frank Huis aan de Princengracht, waar het zoals verwacht heel erg druk was. Een bezoek aan het museum was helaas niet mogelijk, dan hadden we dagen van tevoren moeten reserveren. In plaats daarvan wandelden we door naar een van de vele bruggen, gelegen naast het smalste huis van Nederland (van de wereld?), waar we op het terras op de brug wat dronken en genoten van het uitzicht.

Omdat Howard toch nog een beetje gammel was besloten we daarna naar de dichtstbijzijnde tramhalte te wandelen om vandaar langzaamaan terug te gaan naar de auto en daarna naar huis. Gelukkig viel verwachte drukte onderweg erg mee en waren we rond een uur of vijf weer terug in Rijnsburg. Vanavond was er dan nog het “afscheidsdiner” van Pat en Howard en daarvoor gingen we (ook omdat dat lekker dichtbij was) naar het Eetcafé in Rijnsburg waar het eten zoals gewoonlijk lekker was en de bediening gezellig.

En zo was dit al weer de laatste volle dag van het bezoek van Pat en Howard waar we zo lang naar hadden uitgekeken. Wat is de tijd ook nu weer omgevlogen…

Laatste dagje

Het was vandaag de laatste dag van het verblijf bij ons in Rijnsburg van onze bezoekers uit Australië en voor mij al weer de dag om te vertrekken naar Irak voor mijn volgende shift.

De koffers van Pat en Howard stonden vanmorgen weer in de gang en het wachten was op het tijdstip waarop we ze naar Amsterdam zouden brengen waar ze scheep zouden gaan voor hun bootreis naar Budapest. Om de tijd door te komen maakten Pat, Howard en ik nog een wandeling langs het kanaal richting Oegstgeest en terug aan de overkant langs de Dijk. Terug thuis overlegden we en besloten dat we net zo goed naar Amsterdam konden rijden aangezien het inchecken op de boot in principe de hele dag kon. Dan konden Pat en Howard na het inchecken nog mooi even in de binnenstad van Amsterdam rondkijken en de souvenirs kopen die ze gisteren al hadden gezien.

Het was in Amsterdam even zoeken naar het schip, de Avalon Tranquility II, want het adres De Ruyterkade bleek een oost en een west gedeelte te hebben, aan weerszijden van het Centraal Station en wij stonden in eerste instantie uiteraard op het verkeerde kade. Bij de goede kade (west) en het schip aangekomen namen we afscheid van Pat en Howard, na een gezellige week waarin ze het heel erg naar hun zin hebben gehad.

Terug in Rijnsburg was het voor mij tijd om afscheid te gaan nemen van mijn moeder in Katwijk en daarna (na de traditionele patat op vrijdagavond) van mijn eigen familie thuis. De taxi was deze keer niet eens veel te vroeg maar al met al zat ik toch rond half acht al in de lounge op Schiphol, wachtend tot het boarden zou gaan beginnen. Het vliegtuig vertrok op tijd even voor tienen ’s avonds en nu is het eigenlijk de bedoeling dat ik nog wat kan slapen tijdens de vlucht naar Dubai.

Mocht dat slapen niet lukken dan kom ik aan de lijst van beschikbare films te zien de tijd wel door…

Anders dan anders

Vanmorgen landde vlucht EK150 van Emirates dik een kwartier te vroeg op de luchthaven van Dubai en dat betekende dat het meer dan zeven uur zou duren voordat mijn volgende vlucht naar Basrah zou vertrekken. Normaal gesproken regelt Emirates een hotel om de tijd door te brengen maar deze keer was dat niet het geval want mijn vlucht naar Basrah was niet met Emirates maar met FlyDubai, wat de budget-partner is van Emirates.

Geen hotel dus, en dat betekende dat ik de tijd op de luchthaven zelf moest zien door te komen. Bovendien was er nog het punt dat FlyDubai vluchten vertrekken vanaf Terminal 2, en dat is helemaal aan de andere kant van de luchthaven, aan de andere kant van de startbanen zelfs. Ik had geen idee hoe ik daar moest komen maar ik besloot als eerste om in ieder geval een paar uur in de comfortabele lounges van Emirates door te brengen voordat ik overstak naar Terminal 2 waarvan ik al had gehoord dat de faciliteiten toch wat minder zijn. 

Bij de lounge van Terminal A (die was het dichtst bij) kreeg ik te horen dat ik beter naar de lounge van Terminal B kon gaan omdat het daarvandaan makkelijk was om per lift naar de begane grond te gaan, vanwaar de bus naar Terminal 2 zou vertrekken. Dat leek me een goeie tip dus ik ging met het treintje van Terminal A naar Terminal B. Daar aangekomen vroeg ik voor alle zekerheid nog even naar die lift en ze verzekerden me dat die vlak om de hoek was.

Na een paar uurtjes in de Emirates lounge werd het tijd om over te steken en ik ging op zoek naar de lift. Nergens te vinden, geen enkele lift die ik zag ging naar de begane grond en nergens was ook maar de kleinste aanwijzing over hoe je bij Terminal 2 moest komen. Nog maar eens vragen bij de informatiebalie dus, en heel vriendelijk werd me verteld dat ik om de hoek de lift moest nemen waarop “Staff only” (Alleen voor personeel) stond. Ja, wie verwacht dat nou! Maar goed, beneden gekomen bleek ik inderdaad op de juiste plek te zijn aangeland en met een bus ging ik naar Terminal 2.

De rit was trouwens erg leuk, vlak langs alle geparkeerde vliegtuigen, waarbij het maar weer eens opvalt hoe groot die krengen eigenlijk zijn. In Terminal 2 was ook een lounge, veel kleiner en met heel wat minder allure dan de Emirates lounges aan de overkant maar desondanks goed voorzien van eten en drinken. 

Het boarden van het vliegtuig ging bij Terminal 2 niet met de gebruikelijke slurf naar het vliegtuig maar gewoon met een trap en zoals gebruikelijk werden we daarvoor met een bus naar het vliegtuig gereden.

De vlucht zelf verliep voorspoedig, we kwamen een kwartier te vroeg aan in Basrah. We werden ook hier per bus naar de aankomsthal gereden en daarna ging het bij de paspoortcontrole en de bagagebanden zo snel dat ik met een kwartier buiten stond en me kon melden bij het ontvangstcomité. Ja, en daarna begon de ellende want we moesten wachten op een persoon die een nieuw visum moest (altijd een langdurig proces) en ook nog eens op iemand die aankwam met een vlucht die pas om half vier landde.

Al met al vertrokken we pas om vier uur vanaf de luchthaven en doordat we onderweg ook nog eens twee mensen moesten afzetten in een ander kamp arriveerden we pas rond kwart voor zes in het KAZ kamp. Na het herinrichten van mijn kamer en het avondeten (waarbij gewoontegetrouw veel handen worden geschud en je talloze keren “Welkom terug!” te horen krijgt) had ik het al vroeg op de avond gehad. Ik weet nog dat ik het licht heb uitgedaan en toen ging vrijwel meteen bij mij ook het licht uit…

Andere eerste werkdag

Dit is voor het eerst sinds ik in Irak werk dat mijn eerste werkdag niet een vrijdag maar een zondag is. Dat komt omdat ik deze keer mijn shift twee dagen heb verschoven in verband met het bezoek van onze Australische vrienden Pat en Howard de afgelopen week, ik heb het zo geregeld dat mijn vertrekdag samenviel met hun vertrekdag. Normaal gesproken zou zo’n verschuiving afhankelijk zijn van de medewerking van mijn back-to-back maar aangezien ik die op dit moment niet heb kan dat zonder problemen, zij het uiteraard met toestemming van mijn baas.

Het belangrijkste verschil zit hem erin dat de vrijdag en de zaterdag hier het weekend zijn en normaal gesproken heb ik dan ook twee rustige dagen om te beginnen. Alle Irakese collega’s zijn dan vrij en ik heb de tijd om rustig te acclimatiseren, mijn mail door te spitten en het werk wat er ligt te inventariseren. Dat ging deze keer dus niet op want het was vandaag de eerste werkdag van de week en die is altijd drukker (lees: rumoeriger) dan andere dagen, geen rustige start dus deze keer.

Toch had ik een redelijk relaxte eerste dag van mijn shift want het aantal mails wat er op me stond te wachten was een stuk minder dan verwacht. Omdat ik geen back-to-back had en er dus vier weken vrijwel niets van onze werkzaamheden was gedaan begon ik de afgelopen shifts meestal met tussen de twee- en driehonderd mails. Daar was ik dan al gauw twee tot drie dagen mee zoet, alleen al om ze allemaal door te nemen, maar deze keer waren het er nog geen zeventig. Dat komt omdat mijn collega Paul die in Dubai is gestationeerd had aangeboden om me in ieder geval wat werk voor zijn specifieke project uit handen te nemen en dat heeft hij blijkbaar heel goed gedaan. Ik vind het dan ook jammer dat onze samenwerking zo kort was want hij is inmiddels al weer weg.

Net als in Nederland worden de dagen hier ook al weer wat korter en dat was duidelijk merkbaar vanmorgen. Scheen het zonnetje tijdens mijn vorige shift al wanneer ik opstond, nu was het nog schemerig en kwam de zon net boven de horizon toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt. Het is ook een stuk frisser, want was het tijdens mijn vorige shift nog veelal boven de vijftig graden ’s middags, nu komt de middagtemperatuur niet hoger dan 46 of 47 graden…

Hardnekkig teamlid

Een van de eerste dingen die me opviel toen ik gistermorgen terug was op kantoor was dat er op het bureau naast me een splinternieuwe desktop PC stond. Dat was des te merkwaardiger omdat de rest van het bureau er nog net zo uitzag als toen ik vier weken geleden vertrok, met dezelfde spulletjes. Het maakte me duidelijk dat aan dat bureau nog steeds dezelfde persoon zit en die nieuwe PC lijkt zelfs aan te geven dat dat voorlopig zo blijft.

De reden dat ik me daar nogal druk over maak is dat de persoon in kwestie een van mijn twee teamleden is en dat mij al maanden geleden beloofd is dat hij zou worden overgeplaatst naar een ander team. De reden daarvoor is simpel, ik kan met deze persoon helemaal niks: zijn Engels is slecht, hij heeft absoluut niet de basiskennis om de baan die hij heeft te kunnen doen en last but not least, hij is er meer niet dan wel. Hij kreeg eind vorig jaar dan ook niet zo’n beste beoordeling (waar hij overigens nog pissig over was ook) en mijn Irakese baas, die hem volgens mij ook een beetje zat is, begon te zoeken naar andere opties.

Het schijnt dat er flink geleurd is met de persoon in kwestie, maar blijkbaar heeft hij al een zekere reputatie want niemand wilde hem hebben, zelfs zijn vorige baas niet. En aangezien hij niet ontslagen kan worden was hij er elke keer als ik terugkwam van verlof nog steeds en ik begon me steeds meer af te vragen of ik überhaupt nog van die gozer af zou komen. Ook deze keer bleek hij dus nog steeds niet vertrokken, maar wel hoorde ik van mijn maat Ali een mooi verhaal.

Onze Irakese baas heeft blijkbaar twee weken geleden tegen Ali gezegd dat hij de gozer in zijn Document Control team moest opnemen. Ali weigerde in eerste instantie (hij kent hem tenslotte) maar werd overgehaald door middel van een regeling waarbij er een proeftijd van drie maanden zou gelden. Maar wat denk je, toen de gozer te horen kreeg dat hij naar Ali’s team zou gaan weigerde hij medewerking!

Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat, ik zit dus nog steeds met die gozer in mijn team en het lijkt er op dat ik niet van hem af kom. Nou ja, zoals gezegd is hij er niet zo vaak en het is in feite een heel aardige kerel. Alleen wat het werk betreft heb ik er helemaal niks aan…

Wat is er nieuw?

Altijd als ik na vier weken terug ben in KAZ kijk ik altijd even rond of er nog wat veranderd is. In het kamp was ik gauw klaar, dat zag er nog steeds hetzelfde uit zonder enige verandering, maar op kantoor was er wel het nodige nieuw.

Ten eerste is de renovatie zo goed als afgerond, het meeste werk is gedaan en de bouwvakkers zijn alleen nog bezig met wat afrondende werkzaamheden. En het moet gezegd, ziet er allemaal een heel stuk beter uit, met name door de keurig wit gestucte muren, de nieuwe deuren en het nieuwe zeil op de vloeren. De enige zorg is dat het snel weer achteruit zal gaan want de Irakezen zijn helaas in het algemeen niet echt genegen om wat netjes is ook zo te houden. Maar voorlopig mopperen we niet, zeker niet omdat we in het herentoilet onze handdroger weer terug hebben. Nu nog wc-papier, maar dat is misschien toch net nog teveel gevraagd…

Een aangename verrassing is dat de verwachte vliegenplaag, waar we vorig jaar om deze tijd erg veel last van hadden, lijkt uit te blijven. Het ziet er niet naar uit dat we daar nog last van gaan krijgen want het is toch al wat later in het seizoen, en dat is erg fijn. Vorig jaar rond deze tijd zat iedereen achter zijn bureau de hele dag naar vliegen te meppen en in het restaurant moest je met één hand eten om met de andere voortdurend de vliegen weg te jagen.

En verder is Russell weg. Russell was een beetje een “alternatieve” Australische collega die in het restaurant altijd kwam eten met van die wijde hippie-blouses aan en zijn iPad bij zich waarmee hij altijd apart ging zitten met een bord vol gezond eten. Ik kwam hem altijd in de fitnessruimte tegen want ik kan rustig zeggen dat hij er het strengste fitness regime op na hield van iedereen. Hij sportte iedere dag, waarbij hij minstens een uur bezig was met hardlopen (ook buiten in de hitte) en tussendoor dan de sportzaal binnenkwam om krachtoefeningen te doen. En dat allemaal terwijl hij toch zo te zien ook niet meer van de jongste was. Jammer dat ik hem geen gedag heb kunnen zeggen, maar zo gaat het nou eenmaal…

Weer tweede…

Er stond voor vanavond weer een Quiz Night op het programma in het Recreatiecentrum van het kamp. Tijdens mijn vorige shift heb ik samen met een paar maten meegedaan en dat was redelijk succesvol want we werden tweede van de vijf teams. Gisteren bij de aankondiging vlogen dan ook al snel mailtjes rond om weer met een team mee te doen. Deze keer waren we met z’n vieren: Ian (uit Schotland), Mudassir (uit Canada maar oorspronkelijk uit Pakistan, Yugen (uit Maleisië) en ikzelf, een redelijk gevarieerd team dus.

De belangstelling was vanavond wat minder want we begonnen met drie teams. later kwam daar nog een vierde team bij van mensen die wat later kwamen binnenlopen. Als teamnaam kozen we voor de suggestie van Ian, de “Shining Wits”, wat zoveel betekent als de “Lichtende Wijsheden”. Dat klinkt heel hoogdravend maar eigenlijk was het gewoon een ter plekke verzonnen verbastering van de “Wining Shits” wat “Zeurende Schijterds” betekent…

De Quiz had deze keer vier onderwerpen met twintig vragen elk, met onderwerpen als geografie, wetenschap en astronomie. Na de vier vragenrondes lagen we dik aan kop met zeven punten voorsprong maar we waren er daarmee nog niet want er lagen ook nog drie vragenlijsten op tafel die tijdens de gewone vragenrondes door moesten worden ingevuld.

De eerste van die drie lijsten omvatte zestien stukjes van beroemde schilderijen met de vragen om de naam van het schilderij en de schilder te noemen, de tweede was een lijst met zestien cryptische tekeningetjes waarbij je de uitgebeelde uitdrukking moest raden en de derde was een lijst met afkortingen die geraden moesten worden.

En op die drie extra vragen liepen we stuk want het achtervolgende team deede die een stuk beter dan wij want we werden uiteindelijk alsnog weer tweede met zeven punten achterstand. Op zich niet slecht gedaan weer maar toch teleurstellend want we gingen in het eerste gedeelte zo goed. Nou ja, de volgende keer beter zullen we maar zeggen.

De Quiz had voor mij nog wel een staartje want toen ik weer terug op mijn kamer kwam was het meteen mijn gebruikelijke bedtijd. Maar met mijn hoofd nog vol van de Quiz Night lukte het me niet om in slaap te vallen en uiteindelijk heb ik tot een uur of twaalf liggen lezen. Dat zal wat worden morgen met maar vijf uurtjes slaap…

Achteruit werken

Langs de weg die loopt van het kamp naar het fabrieksterrein ligt geen voetpad en dat betekent dat als we naar kantoor wandelen dat we op de weg lopen of in de ongeplaveide strook ernaast. Dat is uit veiligheidsoogpunt niet echt wenselijk want er rijdt nogal wat verkeer op de weg, inclusief grote vrachtwagens, en ondanks dat er een streng gehandhaafde maximum snelheid is van twintig kilometer per uur is dat toch potentieel onveilig.

Er wordt daarom langs de weg die ligt tussen het fabrieksterrein en de kantoren een voetpad aangelegd zodat we in ieder geval alvast op dat stuk niet meer op de rijweg of in het zand hoeven te lopen. Het probleem daarbij is echter dat het aanleggen van dat voetpad nogal wat tijd in beslag neemt. De werkzaamheden waren al begonnen voordat ik hier aankwam in mei vorig jaar en het is nog steeds niet klaar. Ik zag er in de tijd dat ik hier was ook zelden of nooit mensen aan het werk en hoewel er af en toe wel wat vorderingen zichtbaar waren schoot het niet echt op. Sterker nog, het lijkt er nu op of ze achteruit aan het werken zijn want een deel van wat was aangelegd is de afgelopen weken weer afgebroken.

Het pad zelf moet een verhoogde betonnen strook worden met een overkapping. Het aanleggen van de betonnen strook alleen heeft al bijna een jaar geduurd maar er leek tijdens mijn vorige shift toch schot in te komen toen het werk aan de overkapping begon te vorderen. De palen en de dwarsliggers voor het “dak” stonden al een paar maanden maar twee weken geleden waren ze al tot halverwege klaar met de overkapping zelf. Eigenlijk verwachtte ik half en half dat het werk dus tenminste bijna klaar zou zijn bij terugkomst, maar dat is dus niet zo.

Op dit moment is de overkapping weer helemaal verwijderd en alle dwarsliggers zijn ook neergehaald. Verder zijn er stukken beton, speciaal aan de uiteinden, weer helemaal opengebroken. In plaats van dat het gereed is lijkt het er dus nu op dat het werk nog wel een tijdje gaat duren. Dit tot ongenoegen van ons management wat naar het schijnt de aannemer eindelijk eens de duimschroeven gaat draaien…