Langs de snelwegen van Maleisië zijn we al veelvuldig borden tegengekomen met het opschrift “IKUT KIRI”. We dachten even aan een nieuw product van Apple maar dat blijkt niet zo te zijn, het betekent gewoon “Links houden”. Het komt voor in een aantal varianten, zoals op de foto waar op het bord staat “Vrachtwagens links houden”.
Waarom die borden er staan weten we niet want er is niemand die zich er aan houdt. Links inhalen ja, maar dat is nou net weer niet de bedoeling. Vrijwel iedereen rijdt op de snelwegen, die toevallig ook vrijwel altijd drie rijstroken hebben, op de middelste baan. Sterker nog, ongemerkt doe ik dat inmiddels zelf ook vaak. Eigenlijk rij je altijd in het midden, ook in de stad, altijd makkelijk als je opeens besluit dat je linksaf dan wel rechtsaf wilt…
Maar het “keep your lane” principe geldt dus net als in Nederland ook niet in Maleisië en dat doet dan ook niemand. Iedereen verandert voortdurend van rijstrook en zwalkt over de weg als een dronken matroos. Of er nou een andere auto in de weg zit of er net aankomt, niks mee te maken, hupsakee naar de andere baan!
En zelfs lopend is het voor Maleisiërs volkomen onmogelijk om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en dat merk je dan vooral op drukke plekken zoals winkelcentra en stations. Als je ze wilt inhalen lopen ze opeens voor je voeten en probeer je het dan aan de andere kant, lopen ze opeens weer daar. En het mooiste is, ze hebben er geeneens erg in dat ze het doen…
Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.
Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.
Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…
Nu ze in ons huis in Rijnsburg wonen hebben ze uiteraard de zorg over onze kat Paula, maar Martin wilde graag nog een katje erbij. We hadden wel gezegd dat dat dan een jonkie zou moeten zijn omdat we anders toch wel problemen verwachten met Paula, en daar hebben ze dus rekening mee gehouden.
Net als alle andere feestdagen in Maleisië is er op straat vrijwel niets bijzonders te zien, of het moest het extreem rustige verkeer zijn wat veroorzaakt wordt doordat heel veel mensen de stad uit zijn voor familiebezoek. Wel zijn er ‘s avonds overal heel veel mensen op de been en is er een enorme drukte in de restaurants.
De reden dat Sabah en Sarawak niet meteen toetraden tot de Maleise Federatie kwam doordat er tegenwerking was van Indonesië en de Filipijnen, en ook omdat de Verenigde Naties referendums wilden organiseren om de bevolking van Sabah en Sarawak te laten stemmen over de samenvoeging.
Wat wij, en vrijwel iedereen die hier op bezoek is geweest, ons al heel lang af vragen is hoe de treinstellen van het ene spoor op het andere terecht komen. Is er aan het einde van het spoor een rondje? Niet waarschijnlijk want dat zou een behoorlijk grote cirkel vergen en daar is geen ruimte voor. Loopt het spoor dan gewoon rond? Nee, want er zijn twee eindstations waar het spoor gewoon ophoudt.
Gelukkig was er een heel bijzonder alternatief. Onze auto staat al op de vierde verdieping van de parkeergarage maar we moesten vanavond nog hoger, naar de zesde verdieping want daar is een autolift! We werden door een behulpzame bewaker naar binnen gedirigeerd en daar ging het met auto en al naar de begane grond. Riet keek een beetje benauwd onderweg want die vond het uiteraard weer “eng”…
Om kort te gaan, sindsdien belt ze zich een ongeluk naar Nederland met haar mobiel. Ze heeft zelfs een keer op een zaterdagavond drie uur achter elkaar zitten bellen met iedereen die maar opnam en had daar vervolgens nog geen 40 RM mee verbruikt, na aftrek van alle bonussen….
Ik denk dat ik wel weet hoe het probleem is ontstaan want de Shell-tak waar ik voor werk heet Sarawak Shell Berhad. En Sarawak is het andere deel van Maleisië, gelegen op het eiland Borneo.
Maleisië werd weliswaar op 31 augustus 1957 onafhankelijk maar het land zoals het nu bestaat kwam pas tot stand op 16 september 1963. Op die dag werd en het schiereiland wat toen alleen de republiek Maleisië vormde samengevoegd met Sarawak, Noord-Borneo (Sabah) en Singapore. Singapore verliet trouwens op 9 augustus 1965 de federatie weer en werd een onafhankelijke republiek.
We zagen een aantal bandjes, met muziek die varieerde van Death Metal tot hip hop en rap (hoewel ik die laatste twee niet tot muziek reken), wat toch tamelijk verrassend is in een land waar nauwelijks buitenlandse acts optreden omdat de regering de meeste van die “verwerpelijke invloeden” buiten houdt.
Vandaag was dat anders. De dag begon prachtig, en dat was voor ons een reden om rond een uur of half twaalf naar het zwembad van het Renaissance hotel te verkassen. We lagen amper een uur of we voelden de eerste spetters.
Het was een drukke dag vandaag want we zijn begonnen met het inpakken van al onze spullen. Dat betekende kasten leeg ruimen, sorteren en op stapels leggen. Ons grootste probleem is dat onze spullen in drieën naar Manila gaan. Onze kleren zijn natuurlijk het belangrijkst en daarvan moet zoveel mogelijk met de luchtvracht mee. Maar we gaan maandag ook naar een hotel want als al onze spullen weg zijn dan is ons appartement leeg. En we moeten dus ook kleren hebben voor die week in het hotel.
Vanavond zijn we uit eten geweest met Mirko en Danielle. Mirko ken ik al heel erg lang, van ergens begin jaren negentig bij Shell. Hij is al zes jaar geleden naar Maleisië vertrokken en heeft er zoals de zaken er nu voor staan nog een paar maanden te gaan voordat hij terug gaat naar Nederland. Het was geweldig om elkaar hier weer regelmatig te zien, voor zolang het duurde.
Er zijn nu drieëndertig dozen onderweg met de zeecontainer, en één grote doos en twee gitaarkoffers (met inhoud) via de luchtvracht. Die laatste is waarschijnlijk al gearriveerd als wij in Manila aankomen.
We zijn dus gisteren verhuisd van ons appartement naar het Le Meridien hotel wat gelegen is naast het station KL Sentral.
De vraag was hoe er te komen want de shuttle bus vanaf KL Sentral, notabene vlak voor de deur van ons hotel, rijdt alleen in de ochtend- en avondspits. Ik moest dus een taxi nemen, en ik heb een verschrikkelijke hekel aan taxi’s. Niet alleen Maleise taxi’s maar taxi’s in het algemeen, overal en altijd.
We werden opgehaald door een taxi van het Vivere Hotel, waar we bij aankomst al werden opgewacht door een hostess die ons naar ons verblijf voor de komende weken bracht.
Goed, acht huizen dus vandaag en vol goede moed gingen we in de auto met chauffeur samen met Heather naar Alabang Village, de wijk waar we gaan wonen.
We hebben dus een huis uitgekozen en de procedure is in werking gezet om daar voor het eind van de maand in te kunnen trekken. We zijn blij, maar we weten dat die procedure nog voor allerlei obstakels kan zorgen, we hebben pas meer zekerheid over een week of twee, drie.
Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit.