Naast politiek nieuws is er nog een ander regelmatig terugkerend item in de Filipijnse en dat zijn de berichten over een mogelijke El Niño. Dat is in dit geval niet de naam van weer een mogelijke superstorm maar van een natuurverschijnsel wat zich eens in de zoveel jaar voordoet.

Het gaat om een sterke opwarming van koel zeewater voor de westkust van Zuid-Amerika, met name in het gebied rond de evenaar. Dit verschijnsel is van grote invloed op het weer in grote delen van de wereld en is soms zelfs merkbaar in Europa.

Het schijnt eens in de vier tot zeven jaar voor te koemen en de gevolgen zijn niet altijd even erg, en ze verschillen ook per werelddeel. Voor de kust van Peru betekent het bijvoorbeeld het einde van het visseizoen want door het warmere zeewater wordt er daar geen vis meer gevangen. In Zuid-Oost Azie, en dat is voor ons het belangrijkst want dat is onze regio, veroorzaakt El Niño grote droogte en dat is desastreus voor de landbouw in dit deel van de wereld.

In andere gebieden die grenzen aan de Stille Oceaan hebben ze juist weer last van overstromingen. De gevolgen zijn overigens niet altijd noodzakelijk negatief want boven de Atlantische Oceaan komen er door El Niño juist minder orkanen voor, met name in het Caribisch gebied, en in het noorden van de Verenigde Staten is de winter minder streng. Desondanks zorgen de extreme weersomstandigheden voor enorme schade, er is uitgerekend dat die schade begin van de jaren tachtig meer dan acht miljard dollar was.

Ook voor de Filipijnen zijn de gevolgen van een El Niño meestal ernstig, de ergste tot nu toe was in 1997 toen een periode van enorme droogte voor grote schade zorgde. Vandaar dat de komst van een mogelijke El Niño hier met argusogen wordt gevolgd. Er is sprake van een El Niño als de temperatuur van het zeewater een halve graad warmer is dan normaal, en bij de laatste metingen was de verhoging al vier tiende. Alle modellen en voorspellingen geven dan ook aan dat er een El Niño aan zit te komen.

Zoals gewoonlijk worden perioden van grote droogte hier afgewisseld door hevige tyfoons en het ziet er dus niet mooi uit, als de voorspellingen uitkomen tenminste. Tot nu toe hebben we over regen niet te klagen gehad, dat wil zeggen als je daarop zit te wachten. Er is de afgelopen twee weken nog geen dag geweest zonder een paar hevige stortbuien. Maar mocht het toch zover komen dan zijn de voorspellingen voor de Filipijnen zoals aangeven op het kaartje hierboven. En dat betekent dat de gevolgen in Manila “medium” zijn.

Wat dat ook moge betekenen…

Door de vele regen na maanden van droogte groeit alles als kool. Het gras is weer groen en de bomen en struiken in onze tuin groeien bijna harder dan de tuinman ze kan snoeien. En met name de bomen rondom ons huis beginnen te bloeien.

Er staat een soort boom rond ons huis die helemaal vol zit met paarse bloesem, en dat valt uiteraard ook op de grond. We lopen dus buiten aan de straatkant zowat op een paars tapijt van die paarse bloesem, tot ongenoegen van Estela en Lito want er valt bijna niet tegenaan te vegen.

Ook het zwembad moet het ontgelden, dat ligt een half uur nadat alles eruit is geschept weer net zo vol met diezelfde paarse bloesem. En dat eruit scheppen is iets wat regelmatig gedaan moet worden want anders raakt de pomp verstopt. Gelukkig is het geen echt vervelend klusje met die warmte en een watertemperatuur van een graad of drieëntwintig.

De palmbomen geven een ander probleem, want omdat de nieuwe takken op dit moment zo hard aangroeien laten ze de oude net zo snel vallen. Het gevolg is een oogst in één weekend van een stuk of acht van die enorme takken waar er normaal gesproken hooguit een of twee per week vallen.

Tussen de bedrijven door heb ik dit weekend weer wat tijd genomen om aan mijn vakantiefoto’s te werken en ik heb weer een paar albums af. Als je geïnteresseerd bent kun je die vinden op de Foto’s pagina.

Zo, dat was effe schrikken vannacht! Ik was om even over tienen al naar mijn bed gegaan met de bedoeling om alvast even te slapen en wakker te worden voor de wedstrijd van Nederland tegen Chili. Ik had de wekker gezet en werd dus keurig op tijd wakker gemaakt. Beneden gekomen stond de tv al aan en Riet zat al, die was gewoon opgebleven want die is toch altijd wakker die tijd. Maar wat zie ik tot mijn grote schrik, daar betraden de elftallen van Spanje en Australië het veld in plaats van de verwachte Nederlanders en Chilenen!

Waar we helemaal niet op hadden gelet was dat de beide laatste wedstrijden in de groep tegelijk gespeeld worden, wat logisch is voor het geval er nog wat op het spel staat. Wat er alleen bij mij niet in ging was dat dat idiote voetbalkanaal de belangrijke wedstrijd van Nederland, die tenslotte nog ergens om ging, uitzond na de volkomen overbodige wedstrijd van Spanje tegen de Socceroos. En er was ook even paniek want moesten we nu twee uur gaan zitten wachten om dan uiteindelijk naar een herhaling van Nederland te gaan zitten kijken?

Dat leek op voorhand al een slecht plan want we zouden vast en zeker de tussenstand volgen op bijvoorbeeld Twitter, wat zou betekenen dat we de uitslag al zouden weten. En zeg nou zelf, dan is het lang niet meer zo leuk om te kijken, zeker niet als ze onverhoopt mochten verliezen.

Gelukkig kon dit doemscenario in de kast want bij het zappen door alle zenders vond ik toch nog een ander kanaal wat de wedstrijd van Nederland uitzond. Wel in veel slechtere beeldkwaliteit die het vrijwel onmogelijk maakte om spelers te herkennen op het veld maar het was beter dan niks.

En zo konden we dan toch kijken hoe Nederland ook zijn laatste groepswedstrijd won. Aanstaande zondagnacht wordt het dus weer een vroegertje. Of een latertje zo je wil…

Vanochtend was het in tegenstelling tot de afgelopen dagen niet zonnig maar een beetje grijs. Het was wel droog en het had zo te zien ook vannacht niet geregend, maar veelbelovend zag het er voor het weer vandaag niet uit. En dat kwam uit want in de loop van de dag is het gaan regenen en daar hield het aan het begin van de avond pas mee op.

Het regenseizoen is dus begonnen met heel veel nattigheid en het is nu zelfs zo dat we na de droge periode al weer een overdaad aan water hebben.

De vele stevige buien zullen ongetwijfeld in de laaggelegen gebieden weer voor veel overlast hebben gezorgd.

Omdat er hier vrijwel nergens riolering is veranderen de straten bij een fikse bui al snel in snelstromende rivieren en er wordt weinig gedaan om daar verbetering in te brengen.

Merkwaardig zul je zeggen in een land wat ieder jaar geteisterd wordt door dezelfde problemen, ik weet zeker dat als hier Nederlanders hadden gewoond dat er allang fatsoenlijke afwatering en dijken waren aangelegd.

Maar het water is zoals jullie weten niet de enige regelmatig terugkerende natuurramp in dit arme land want gisteravond werden we ook weer eens getroffen door een redelijk zware aardbeving van 5,7 op de Schaal van Richter. Tenminste, dat meldde de krant vanmorgen want merkwaardig genoeg hebben Riet en ik er allebei niks van gemerkt. En toch moet de schok hier voelbaar geweest zijn want het was relatief vlakbij en de schok werd door heel Metro Manila gevoeld. De beving vond plaats tegen acht uur gisteravond dus je zou zeggen dat we dan toch iets gemerkt moeten hebben.

Het zou verklaarbaar kunnen zijn door het feit dat de schok hier in de buurt werd geregistreerd met een kracht van 3,0 op de Schaal van Richter. Er rijden hier wel eens auto’s door de straat die zwaardere bevingen veroorzaken…

Bij het openen van de kast vanmorgen om een schoon shirt te pakken zag ik dat er een bepaalde stapel shirts ligt die steeds groter wordt. De shirts hebben allemaal twee dingen gemeen, ze zijn kleurrijk en ze hebben allemaal de emblemen van het Malampaya project.

Ik werk nu al weer meer dan vier en een half jaar op dit project en tijdens die periode hebben we regelmatig evenementen gehad zoals team building dagen en vieringen van belangrijke gebeurtenissen in het project. Al die evenementen hebben gemeen dat we altijd een speciaal shirt krijgen uitgereikt wat we die dagen dan dragen. Zo is het inmiddels al een flinke stapel geworden, zeker dat je in aanmerking neemt dat ik niet eens bij alle evenementen aanwezig was door onze vakanties.

Nou kun je nooit genoeg shirts hebben om te dragen maar er is een beetje een probleem. De kleuren zijn om de een of andere merkwaardige reden altijd net niet een draagbare kleur, met als absolute hoogtepunt natuurlijk de allereerste die een soort van appeltjesgroen was en dan ook nog eens een tint die zowat licht geeft in het donker. Of wat dacht je van helgeel of een tint lichtblauw die ook net effe te blauw is?

En als de kleur al geen probleem is dan is het wel de maat want daar is geen peil op te trekken. Op de Filipijnen maken ze namelijk geen kleren voor doorsnee Nederlanders, tenminste niet als standaard maat. Die standaard maten lopen hier tot L, en alles daarboven is afhankelijk van de vorm van de dag. Voor zo’n evenementen shirt wordt er uiteraard voor iedereen van te voren een maat opgegeven en die is voor mij meestal 2XL, maar ik heb ook shirts van 5XL omdat de 2XL bij het passen drie maten te klein bleek. Ik heb ook 2XL shirts die net zo groot zijn als die 5XL, om maar even aan te geven dat het uiteindelijke resultaat voor ons grotere westerlingen altijd weer een verrassing is als we zo’n shirt krijgen uitgereikt.

Riet heeft hoe dan ook verboden om me buitenshuis in een van die shirts te vertonen. En daarom draag ik ze maar in huis, want ze zitten eigenlijk best wel lekker…

Zo, dat was weer effe spannend vannacht! Op het laatst toch nog een goede afloop en Nederland is dus een ronde verder, maar dat wordt dan wel erg vroeg opstaan aanstaande zondag. De wedstrijd tegen Costa Rica begint hier namelijk om vier uur  in de ochtend…

Verder wordt het vandaag vroeg naar bed want het volgen van die voetbalwedstrijden hier is met name doordeweeks een slijtageslag. Voetbal kijken van twaalf tot twee uur in de ochtend, en daarna duurt het altijd nog even voordat je daadwerkelijk in je bed ligt en in slaap valt.

Waarna vervolgens voor mij om zes uur de wekker alweer afloopt…

Net als vorig jaar voor onze vakantie naar Indonesië hebben we voor onze vakantie naar China gebruik gemaakt van Philippine Airlines (PAL). Ik zie de wenkbrauwen al fronsen bij deze naam want de maatschappij stond jarenlang op de zwarte lijst van heel wat landen waaronder de EU. Ik kan alleen maar zeggen dat onze ervaringen prima zijn en PAL heeft beslist een van de leukste veiligheidsfilmpjes die ik ooit heb gezien. Ik zou er maar eens naar speuren op Youtube want daar staat het vast wel op.

De Filipijnen zijn een behoorlijk uitgestrekt land wat bestaat uit meer dan 7200 eilanden en eilandjes, en het zal daarom duidelijk zijn dat de twee belangrijkste manieren van vervoer over water en door de lucht zijn.

Vervoer over het water is uiteraard het goedkoopst maar heeft een zeer bedenkelijke reputatie, vooral voor wat betreft personenvervoer. Het wordt allemaal wel beter na een lange reeks ongelukken, maar veerboten zijn over het algemeen nog steeds slecht onderhouden en belast tot ver boven hun capaciteit. Gelukkig komen er door het toenemende toerisme steeds meer positieve uitzonderingen maar het beste en veiligste vervoer is toch wel door de lucht.

De Filipijnen hebben behalve de veel bekritiseerde nationale luchthaven NAIA een uitgebreid netwerk van grotere en kleine vliegvelden op vele eilanden en het luchtverkeer is dan ook heel erg intensief. Vliegen is hier relatief goedkoop, er is een ruime keus en wat veiligheid betreft valt er, in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, ook weinig te klagen.

Philippine Airlines is lange tijd dankzij de regeringspolitiek van “one country, one airline” de enige luchtvaartmaatschappij geweest van de Filipijnen. Daar is in 1995 een einde aan gekomen maar de reputatie van de Filipijnse luchtvaart was toen internationaal al zo slecht dat veel landen, waaronder die van de Europese Unie, de landingsrechten van Filipijnse maatschappijen al hadden ingetrokken.

Dankzij nieuwe vliegtuigen en een streng toezicht van de IATA is de situatie nu zodanig verbeterd dat vorig jaar de beperkingen op de landingsrechten zijn ingetrokken. Philippine Airlines is druk bezig hun netwerk uit te breiden naar Europa en zou wel eens een geduchte concurrent kunnen gaan worden voor KLM op de route van Amsterdam naar Manila. Ook Cebu Pacific is bezig hun vloot uit te breiden met nieuwe en grotere vliegtuigen met de bedoeling een groot internationaal netwerk op te gaan zetten, maar die schijnen zich in eerste instantie meer op de Aziatische markt te willen gaan richten.

Binnenkort zien we misschien na heel lange tijd de fleurige staarten van Philippine Airlines weer in Amsterdam, en wie weet misschien ook wel het felle geel van Cebu Pacific…

Vanavond zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens ouderwets natgeregend. Helemaal zeiknat waren we niet want we waren gelukkig verstandig genoeg geweest om paraplu’s mee te nemen maar die helpen alleen maar tegen het water wat van boven komt. Het grootste probleem waren de broekspijpen, onder de knie…

Het zat er al aan te komen want de kranten meldden vandaag dat er een enorme tropische depressie aan het ontwikkelen was op de Stille Oceaan die onze kant op zou komen. De verwachting was wel dat de depressie voor het bereiken van de oostkust van de Filipijnen af zou buigen naar het noorden en richting Japan zou trekken, maar desondanks was de verwachting dat er veel regen zou vallen.

Voor de regio Metro Manila waren er verspreide lichte tot zware onweersbuien voorspeld en daar kregen we gisteravond al een voorproefje van. Na het sporten had ik eerst even wat gegeten en toen ik daarna boven kwam om me te douchen zag ik iets flitsen. Mijn eerste gedachte was een kapotte lamp en ik liep naar het raam om te kijken welke lamp er stond te flikkeren. Daar bleek dat het ondertussen niet alleen was gaan gieten maar om de paar seconden waren er ook enorme onweersflitsen.

Helemaal geen kapotte lamp dus, en ja, ik weet het, ik had zelf ook al het idee dat ik zou langzamerhand rijp begon te worden voor “het busje” maar tot mijn verdediging, ik had nog helemaal geen donderklappen gehoord. Maar dat werd even later ruimschoots goed gemaakt! De eerste onweersklappen klonken steeds dichterbij en even later barstte zoals dat zo mooi het de hel los boven Ayala Alabang. De klappen volgen elkaar nu op een paar seconden op en waren zo hard dat Riet, die toch bepaald niet bang is van een onweersbui, zich er knap ongemakkelijk bij ging voelen.

Het voordeel van tropische onweersbuien is dat ze net zo plotseling weer ophouden als ze beginnen, maar door dat plotselinge beginnen werden we vanavond dus toch weer verrast. We wandelden naar huis vanuit de San Mig Pub in het Alabang Town Center en al voor de ingang van de Village voelden we de eerste spetters. Tegen beter weten in stapten we wat harder door maar desondanks begon het aan het begin van onze straat te spetteren en moesten de paraplu’s op. We hadden nog maar amper driehonderd meter te gaan maar ondanks dat kwamen we allesbehalve droog thuis aan.

Misschien had ik voordat we de pub verlieten geen sanitaire stop moeten maken maar tot thuis moeten wachten. Maar ja, je doet het omdat je het droog wilt houden, nietwaar? En de lucht zag er nog wel zo mooi uit aan het begin van de avond…

Het was gisteravond even een afweging, kijken we eerst naar de wedstrijd van België tegen Argentinië en blijven we dan wakker voor de wedstrijd van Nederland tegen Costa Rica? Doen we tussendoor even snel een dutje? Of laten de eerste wedstrijd schieten, gaan wat vroeger naar bed en zetten dan de wekker voor de tweede wedstrijd?

De locatie van het WK is voor ons hier op de Filipijnen niet bepaald gunstig want alle wedstrijden zijn zonder uitzondering midden in de nacht. Om die rede hebben we ook behalve de wedstrijden van Nederland nog geen enkele andere wedstrijd gezien, en dat gaat ook niet gebeuren want zelfs voor de finale ga ik echt niet om drie uur ’s nachts op als Nederland daar niet aan mee doet.

Ook vannacht begon de eerste wedstrijd om twaalf uur terwijl Nederland pas om vier uur onze tijd zou beginnen. Riet besloot de wedstrijd van België te gaan kijken (omdat ze toch al nooit vroeg naar bed gaat) en dan op de bank een dutje te doen totdat Nederland zou beginnen. Ikzelf ging om elf uur gisteravond naar bed en zette de wekker op tien voor vier.

Toen ik wakker werd was Riet toch naar bed gekomen en was intussen zo diep in slaap dat ze met geen stok wakker te krijgen was. Ze mompelde nog wel dat België eruit lag maar maakte geen aanstalten om mee naar beneden om de wedstrijd van Nederland te gaan kijken. Ik heb nog twee pogingen gewaagd maar heb het toen de wedstrijd begon maar opgegeven.

Over de wedstrijd kan ik natuurlijk kort zijn want ik neem aan dat iedereen die heeft gezien. Gerechtigheid is geschied, zoals dat zo mooi heet, want een ploeg die niet wil voetballen verdient het ook niet om te winnen. Het fraaiste excuus voor de negatieve speelwijze van Costa Rica las ik op een sportpagina van CNN, je kunt het ze niet kwalijk nemen want het is maar een heel klein landje.

Hè? Volgens Wikipedia is Costa Rica zo’n twintig procent groter dan Nederland!

Nederland zorgt goed voor zijn burgers, zelfs als ze in het buitenland wonen. We hebben al mogen ondervinden vorig jaar bij de problemen met Riet’s paspoort dat je geen daden hoeft te verwachten maar woorden, daar zijn ze goed in. En de woorden komen tot ons van alle kanten via de moderne media!

Het is vrij gebruikelijk dat je als je naar het buitenland verhuisd dat je je dan aanmeldt bij de Nederlandse Ambassade in dat land. Dat is handig omdat ze dan in geval van rampen zoals vorig jaar met supertyfoon “Yolanda” kunnen nagaan wie er allemaal in het land zijn en wie eventueel vermist worden. En omdat je een email adres en een telefoonnummer moet opgeven wordt je ook over van alles op de hoogte gehouden.

Zo kregen zowel Riet als ikzelf vandaag emails en tekst berichten dat het reisadvies voor de Filipijnen is aangepast. Lekker belangrijk zul je zeggen als je hier al woont, maar vooruit, laten we jullie maar even op de hoogte brengen, voor het onwaarschijnlijke geval dat jullie besluiten bij ons langs te komen.

Allereerst zijn daar natuurlijk de gebieden op Mindanao waar je beslist niet naar toe moet gaan als je er niks te zoeken hebt want het is daar voor buitenlanders ronduit gevaarlijk. Een enkele Nederlandse meneer die daar naar vogeltjes wilde gaan kijken zei, “Dat maak ik allemaal zelf wel uit!”, en die geniet nu al bijna twee jaar van de gastvrijheid van de Moslim rebellen. Of een ander soort van onduidelijke strijdgroep, daar wil ik vanaf zijn, maar feit is dat ze zo blij met hem zijn dat ze hem niet meer hebben laten gaan.

Tot zover niks mis met de berichtgeving want dit is gewoon goed advies, maar dan begint het.

Van mei tot december is het regenseizoen en hebben we hier tyfoons, en dan kun je beter hier niet naar toe komen. Vulkanen, die hebben we ook en vier ervan doen het nog. Die zijn onberekenbaar dus ook een afrader. En dan natuurlijk de andere natuurrampen die hier veelvuldig voorkomen, zoals aardbevingen en aardverschuivingen. Daar heb je allemaal het hele jaar door kans op dus eerst even ernstig bezinnen voor het boeken.

Verkiezingen, die hebben we hier ook heel veel en die veroorzaken zonder uitzondering lokaal geweld. Wat hebben nog meer? Oh ja, de veerboten! Ja, die flikkeren voortdurend ondersteboven omdat ze veel te zwaar beladen worden en die zijn dus niet bepaald aan te raden. Nou, en als dat je nog niet op andere gedachten brengt dan zullen we het even hebben over het terrorisme wat hier welig tiert, de epidemieën en de hoge criminaliteit.

Ja, je moet wel helemaal stapelgek zijn om hier naar toe te komen, ik kan me tenminste voorstellen dat als je dat stukje van het Ministerie van Buitenlandse Zaken leest dat je meteen je vakantieplannen voor de Filipijnen overboord zet en een veilige vakantie boekt naar (ik noem maar wat) Ameland of zoiets.

Nou snap ik waarom er vrijwel geen enkele reisorganisatie te vinden is in Nederland die reizen naar de Filipijnen aanbiedt. Hou toch eens op met die onzin! Dit is een schitterend land met ietwat merkwaardige maar verder verschrikkelijk vriendelijke mensen, en juist een toename van het toerisme zou hier een beetje extra welvaart kunnen brengen. Alles is er, de mooiste stranden van de wereld, klasse resorts, maar door al die negatieve berichtgeving wordt het toerisme niet bepaald gestimuleerd.

En over veiligheid en criminaliteit gesproken, van mij is ook een keer mijn portemonnee gejat. Weet je waar? Op het Buitenhof in Den Haag, honderd meter van de zetel van onze regering en om de hoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken…

Vier uur op vanochtend voor de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Argentinië! Ik moest wel Riet nog even wakker maken toen ik beneden kwam want die lag op de bank te slapen maar toen kon het feest beginnen. Nou ja, feest, dat werd het niet bepaald. De wedstrijd zelf was behoorlijk teleurstellend omdat beide teams niet wilden verliezen en er aan het eind een bloedeloze nul-nul op het scorebord stond, maar het werd natuurlijk nog erger toen Nederland de penalty serie verloor.

En ja, ik ben teleurgesteld, dat kun je wel zeggen. Mijn verwachtingen waren voor het toernooi helemaal niet hoog gespannen wat denk ik niet zo gek is gezien de voorafgaande wedstrijden, maar Nederland toonde zich een ware cupfighter. Veel daarvan wordt op het conto van Louis van Gaal geschreven maar ik heb daar toch zo mijn twijfels over.

Voor alle duidelijkheid, ik ben geen grote fan van de heer Van Gaal, en ik ben ook van mening dat het met die zogenaamde genialiteit ook wel meevalt. Albert Einstein en Stephen Hawking zijn geniaal, iemand die een zeer gelukkige hand van wisselen heeft als voetbaltrainer is gewoon een bofkont en niet meer dan dat.

Om een voorbeeld te geven, het inbrengen van Tim Krul op het allerlaatste moment in de wedstrijd tegen Costa Rica, special voor de penalty serie, had ook heel anders uit kunnen vallen. Niemand had het na afloop meer over het inbrengen van Lens die totaal maar dan ook totaal niets bracht. En vanwege de gelukkige afloop viel ook niemand er over dat Nederland, met zin kapitale en gelouterde voorhoede, er niet in slaagde om tegen een voetbaldwerg als Costa Rica te scoren.

En tegen Argentinië vielen de mijns inziens verkeerde beslissingen van de heer Van Gaal helemaal op. Het geheime wapen Krul kon niet meer worden ingezet voor de penalty’s, en dat had mijns inziens wel eens een groot verschil kunnen maken. Want zeg nou zelf, zouden de Argentijnen niet met heel wat minder zelfvertrouwen naar de penaltystip zijn gelopen als ze in het doel de penalty killer Krul hadden zien staan?

Maar dat ging niet meer omdat Van Gaal startte met een Van Persie die ziek was geweest en geen deuk in een pakje boter heeft geschopt sinds de poule wedstrijden, en een De Jong die nog half geblesseerd was. Logisch dat die geen wedstrijd plus een verlenging konden volmaken maar was dat niet vooraf al duidelijk? Waarom stond het gretige bijtertje Clasie niet gelijk aan de aftrap? En dan het inbrengen van Huntelaar, een spits die een bal in de voet of op het hoofd moet krijgen, en dat in een overvol strafschopgebied? Waar Nederland de hele wedstrijd geen fatsoenlijke pass in heeft weten te droppen? Waarom geen Depay die een dribbel kan maken en een goed schot heeft uit de tweede lijn?

Goed, van achteren kijk je een koe in zijn kont, maar ik vond het allemaal niet zo logisch, vandaar. En of mijn redenering steek houdt is ook niet belangrijk, want gebeurd is gebeurd en Nederland ligt eruit. het enige voordeel daarvan is dat ik in ieder geval niet meer midden in de nacht mijn bed uit hoef.

Of zou ik zaterdagnacht toch nog maar even gaan kijken?

Het was me het dagje wel gisteren! Eerst dat gedoe met het hacken van mijn site, en vanavond vertrok Riet naar Nederland en dat ging ook al niet zo soepel als we gewend zijn. Haar vlucht zou pas even voor twaalven vanavond vertrekken dus ik zou haar zelf naar de luchthaven brengen aangezien het voor Lito anders wel een heel erg late avond zou worden. Normaal gesproken is dat ook geen probleem, ik doe dat eigenlijk altijd, maar deze keer had misschien toch beter Lito achter het stuur kunnen zitten. Het volgende gebeurde er namelijk onderweg…

We waren eerst nog even een hapje gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant hier in Alabang, “Mona Lisa”, en vandaar vertrokken we rond een uur of acht richting de luchthaven NAIA. Dat lijkt misschien wel wat vroeg als je vlucht pas tegen twaalven vertrekt maar je weet nooit hoe druk het is op de wegen rond het vliegveld. Dat houdt natuurlijk wel altijd in dat als de drukte meevalt we erg vroeg bij de luchthaven zijn maar dat nemen we maar voor lief. Bovendien wordt Terminal 1 op dit moment grondig verbouwd met allerlei vertraging bij het inchecken tot gevolg dus geen risico.

Alles ging prima, de files vielen alles mee en we bereikten zonder problemen de rondweg rond de luchthaven. Het eerste stuk daarvan loopt langs Terminal 3, komt dan bij een rotonde waar je linksaf moet langs Terminal 4 en aan het eind daarvan moet je weer linksaf richting Terminal 1 en daar moesten we zijn.

Halverwege het eerst stuk is een T-splitsing met stoplichten en daar is het altijd een chaos. Ook deze keer was dat het geval want net toen wij rechtdoor over de kruising gingen sprong het licht op oranje en kwam er van rechts een grote tankwagen die zonder rekening te houden met het verkeer uit onze richting de hoek om ging. Doordat die tankwagen een wijde draai moest maken moest alle verkeer vanuit onze richting noodgedwongen stoppen om hem voor te laten gaan. Wij stonden toen echter al half op het kruispunt, en net op het moment dat die tankwagen eindelijk de hoek om was en wij weer gingen rijden sprong het licht op rood. Terug was geen optie omdat we al op het kruispunt stonden, dus reed ik door.

En toen stapte er ineens midden op het kruispunt een agent voor de auto die zijn hand opstak. Ik moest stoppen, zo ongeveer precies in het midden van het kruispunt, en ik voelde de bui al hangen. Ik kreeg een heel verhaal te horen over rijden door rood, en hoe gevaarlijk dat was, en niks wat ik zei kon de woordenvloed stuiten. Wrang overigens dat die agent over gevaar begon terwijl het verkeer om ons heen raasde want dat ging natuurlijk gewoon door terwijl wij daar eigenlijk levensgevaarlijk midden op het kruispunt stonden.

Het was me al snel duidelijk wat er aan de hand was, mede omdat de agent maar bleef treuzelen met het uitschrijven van de bekeuring en zijn voortdurende aanbiedingen om ons “voor deze keer te helpen”. Hij had ons natuurlijk allang aan zien komen en onze westerse witte gezichten deden de spreekwoordelijke kassa in zijn hoofd meteen rinkelen. Hij had natuurlijk ook wel gezien dat het licht helemaal niet rood was toen wij het kuispunt opreden en die tankwagen kan hij ook onmogelijk gemist hebben maar deze kans was voor hem te mooi om te laten lopen.

Na enig “onderhandelen” over de “vergoeding” voor zijn hulp gaf hij een boekje door het raam aan en Riet deed daar de gevraagde tweeduizend pesos in, ruim dertig euro. Veel keus hadden we niet, dat wist hij natuurlijk ook wel aangezien we al hadden verteld dat we een vlucht moesten halen en hij kon het hele gebeuren uiteraard net zo lang rekken als hij wilde. En wat er waar is van al die verhalen over doordeweeks betalen op overvolle politiebureau’s weet ik niet, het lijkt me helemaal niet onwaarschijnlijk, en zolang hij mijn rijbewijs in zijn handen had kon ik geen kant op.

Na het voldoen van de “vergoeding” mochten we wel meteen doorrijden. Dat het licht op dat moment op rood stond was geen probleem…

Ik begin me nou toch een beetje zorgen te maken over het weer. Volgens de laatste berichten is er een tropische depressie aan het ontwikkelen op de Stille Oceaan die onze kant op komt, en niet zomaar onze kant maar recht over Luzon. Het kreng heeft inmiddels de naam “Glenda” gekregen, wint aan kracht en bereikt naar het zich laat aanzien aanstaande woensdag onze regio. En aanstaande woensdag is precies de dag dat ik naar Nederland hoop te vertrekken…

Zoals gewoonlijk zal “Glenda” zware buien en onweer brengen, en deze keer ook veel wind. Dat maakt de omstandigheden niet echt geschikt voor vliegverkeer en ik beng dan ook bang dat de luchthaven van Manila met name tijdens onweersbuien zal worden gesloten, en het enige wat ik kan doen is hopen dat dat niet net gebeurt als ik daar op mijn vlucht zit te wachten.

Dat zal overigens niet de eerste keer zijn dat me dat gebeurt. Toen we nog in Kuala Lumpur woonden bracht ik regelmatig een bezoek aan Manila en bij een van die bezoeken barstte er ook een enorm onweer los boven Manila net toen ik op mijn terugvlucht naar huis zat te wachten. Het vliegtuig landde uiteindelijk nog wel heel laat op de avond maar kon niet meer vertrekken en ik moest samen met alle andere passagiers een korte nacht doorbrengen in een hotel.

Dat zijn geen dingen waar je op zit te wachten maar ik houd er dus wel altijd rekening mee. Dat was toentertijd op Sakhalin al zo, ook daar hielden we de weerberichten angstvallig in de gaten als het tijdstip van vertrek naderde. Daar waren het sneeuwstormen die er some voor zorgden dat de luchthaven meerdere dagen potdicht zat, maar gelukkig hebben we dat zelf niet meegemaakt.

Het wordt de komende twee dagen dus afwachten wat het weer gaat doen. De afgelopen nacht was het in ieder geval al bal want om vier uur werd ik wakker van een enorme onweersbui recht boven Alabang. De regen kletterde zo hard op het dak dat ik niet meer in slaap kon komen van de herrie en de hevige onweersklappen hielpen ook niet echt. Gelukkig duurt zoiets nooit lang en met een half uur was het al weer over.

Als dit een voorproefje was staat ons nog wat te wachten de komende dagen…

Nou, “Glenda” is langs geweest vandaag en dat hebben we geweten! Vannacht begon het al, rond een uur of vier werd ik al wakker van de gierende wind en regen op het dak. Ik heb daarna nog even geslapen maar tegen zevenen begon het pas goed.

De wind nam toe tot stormkracht en zwiepte de ene bui na de andere voort. Maar goed dat we allemaal al te horen gekregen hadden dat we thuis konden blijven want de deur uit gaan was onverantwoord. Bomen en takken braken af er zeilden ook platen van hout en stukken zeil door de lucht. Onze tuin veranderde in amper een uur tijd in een complete ravage, en ik heb nog wat geleerd ook, ons tuinstel kan dus vliegen!

Om een uur of negen, gelukkig veel eerder dan verwacht, begon de storm in kracht af te nemen en hoewel het tot de middag buiig bleef hadden we toen het ergste achter de rug. Ondertussen werden we via tekstberichten op onze telefoons op de hoogte gehouden door SPEX over de stand van zaken, maar gezien het feit dat veel wegen geblokkeerd waren en er overal opruimwerkzaamheden aan de gang waren werd ons geadviseerd de rest van de dag ook maar thuis te blijven.

Thuis werken ging niet want we zaten al sinds vannacht zonder stroom, die in de hele stad al uitgevallen. Dat probleem werd de hele dag niet meer opgelost, en dat was heel erg lastig want ik vertrek vanavond naar Nederland en ik kon nu niet eens controleren of mijn vlucht wel zou vertrekken of niet. We hadden geen stroom en dus geen WiFi en dus geen internet, en mijn iPhone was nu mijn enige verbinding met de buitenwereld.

Via WhatsApp kreeg ik van Riet gelukkig te horen dat mijn vlucht vanavond gewoon vertrekt. Dat had ik eigenlijk wel verwacht gezien het weer wat in de loop van de middag een stuk beter werd, maar ik was een beetje benauwd voor stroomstoringen.

Op dit moment zit ik te wachten op mijn vervoer naar de luchthaven, en als alles goed gaat komt mijn volgende bericht dus uit Nederland.

Ik denk dat de meeste mensen die mij kennen wel weten dat ik geen liefhebber ben van regen en wind. Terugkeer naar Nederland betekent automatisch terug naar Nederlands weer en helaas, dat wordt nou eenmaal gekenmerkt door regen en wind.

Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me eenmaal terug in Nederland niet verheug op een aantal dingen die ik mis in Zuid-Oost Azië. Wat zou je zeggen van simpele dingen als het lekkerste drinkwater ter wereld, en dat gewoon uit de kraan? Of van de lekkerste melk (koud uit de koelkast)? Of het lekkerste brood ter wereld? En dan heb ik het nog niet eens over Calvé pindakaas, Jonge Beemster kaas, salmiak drop, boterbabbelaars, speculaas, patatje flip, kroketten, Hollandse speklappen gebakken in Croma, gemengde hagelslag, keus uit heel veel vleeswaren voor op brood, snelle kassa’s in de supermarkt en mensen die gewoon “Nee” zeggen als ze “Nee” bedoelen.

En als dan het weer bij aankomst ook nog eens lijkt op het tropische weer wat we hebben achtergelaten, ja dan wordt het naar het zich nu laat aanzien een prettig verblijf in ons kleine landje aan de Noordzeekust! Alleen, over Noordzeekust gesproken, wat hebben ze in Katwijk nou in vredesnaam met ons mooie strand gedaan??

Mijn moeder’s computer is kapot, en aangezien het al een oud beestje is is het nauwelijks nog de moeite van het repareren waard. Bovendien werd het tijd voor wat nieuws en de beste oplossing leek mij een iPad. Een iPad is handig omdat je hem overal mee naar toe kunt nemen en de bediening is snel aan te leren omdat het zo simpel is.

Ik heb dus in Manila nog net voordat ik vertrok een iPad voor mijn moeder gekocht want in prijs scheelt dat nogal wat vergeleken met Nederland. Ze kan dus in principe en de slag maar er was nog wel een probleempje. De iPad werkt met WiFi en dat is wel aanwezig via het ADSL modem maar niemand weet het wachtwoord.

Alles is een jaar of zeven geïnstalleerd door mijn vader, en alles werkt ook, alleen is de WiFi verbinding nooit gebruikt en heeft mijn vader blijkbaar nooit de moeite genomen om het ingestelde wachtwoord ergens te noteren. Vragen kunnen we het hem niet meer en we hebben niets gevonden nadat we door alle bewaarde documentatie hadden doorgespit.

De oplossing is op zich simpel, met een werkende computer met een netwerk poort kunnen de instellingen van het modem worden veranderd en het wachtwoord dus ook worden aangepast, maar dat is even lastig want mijn moeder’s ouwe computer is dus kapot en mijn Macbook Pro heeft geen netwerk poort meer.

Thuis gekomen na de mislukte pogingen zag ik de oplossing klaar liggen in de vorm van Martin’s laptop die hij nog steeds niet heeft opgehaald. En laat dat deze keer nou eens goed uitkomen…

Het opruimen van de schuur en wat er verder nog op te ruimen viel in huis was vanmorgen klaar en wat er restte was een berg grof vuil die we weg moesten brengen naar de Milieustraat in Katwijk. Zwager Daan was bereid gevonden de bedrijfsbus van de firma Van Nieuwkoop ter beschikking te stellen om alles te vervoeren dus rond het middaguur gingen we op pad.

Om alles een beetje makkelijk te kunnen vervoeren gebruikten we de hoes van mijn al lang geleden verkochte motorfiets die nog steeds in de schuur lag. We hadden nogal wat losse attributen en door alles in de motorhoes te kiepen konden we alles snel en makkelijk naar de bus slepen.

We hadden natuurlijk kunnen weten dat we wel alles vooraf hadden moeten sorteren in verschillende soorten afval, want het idee om alles als “restafval” te kwalificeren en de hele motorhoes in de daarvoor bestemde bak te dumpen ging helaas niet op. Er liepen allerlei mannetjes rond in de Milieustraat die nauwkeurig in de gaten hielden wat voor vuil je probeerde te lozen en er viel weinig te marchanderen.

Gelukkig viel het nog redelijk mee, het was even een uitzoek maar met de aanwijzingen die we kregen konden we alles op de juiste plaats dumpen, en Riet zou Riet niet zijn als ze het toch presteerde om een groot deel van ons grof vuil toch in de motorhoes te laten zitten en die in de restafvalbak te dumpen.

Nu alles is opgeruimd en ons bed van de zolder naar de slaapkamer is verhuisd beginnen we een beetje het idee te krijgen dat ons huis weer van ons is…

Het was even slikken maar we hebben vandaag uiteindelijk toch afscheid moeten nemen van onze trouwe Toyota Starlet. Het arme beestje was al zestien jaar oud en er moesten dringend een paar reparaties worden uitgevoerd die wij te duur vonden, het autootje was het simpelweg niet meer waard.

We zijn er eigenlijk puur bij toeval aan gekomen. Nadat ik op 1 januari 2006 naar Sakhalin vertrok heeft Riet onze Mazda Premacy ingeruild voor een kleinere en voor haar wat handiger Volkswagen Polo. Daar heeft ze niet lang plezier van gehad want op een goeie dag in september raakte ze op de A4 in een slip, de Polo knalde in de vangrail en was total loss.

Een van de bazen van Riet had op dat moment net toevallig de Starlet van zijn vrouw in de verkoop staan en bood Riet aan om die over te nemen voor een vriendelijke prijs die bovendien nog eens via Riet’s salaris verrekend kon worden. Dat was natuurlijk een buitenkansje, en zo had Riet al een paar dagen na de crash met de Polo weer een autootje.

De Starlet was in al de jaren dat we ermee reden een fijn en betrouwbare karretje, maar gezien de leeftijd hadden we ons drie jaar geleden al voorgenomen om dure mankementen die aan het licht zouden komen bij de verplichte jaarlijkse keuring niet meer te laten maken. Maar ieder jaar kwam het karretje toch weer vrij makkelijk door de keuring, met hooguit een paar tientjes aan reparaties.

In december waren er wat grotere mankementen maar omdat Martin zich garant stelde voor de reparaties bleef de Starlet toch in de vaart. Totdat er zich een week of wat geleden ernstigere mankementen voordeden in de vorm van versleten remleidingen en een paar versleten banden. Deze reparaties bleken ten opzichte van de dagwaarde van de auto, amper vierhonderd euro, niet meer lonend en we besloten het autootje dus toch maar naar haar laatste rustplaats te brengen.

Vanmiddag reden we de Starlet naar een autosloperij waar we er nog honderd euro voor kregen. Riet nam er met pijn in haar hart afscheid van haar trouwe karretje…

Toen ik opeens mijn KLM punten moest opmaken kwam al snel het idee op om met mijn beide jongens een dagje naar London te gaan. Alles was snel geregeld nadat bleek dat ze er allebei ook veel zin in hadden, en vandaag was het zover. Ik had een vroege vlucht geregeld en ’s avonds een late vlucht terug zodat we lekker de hele dag door London konden banjeren.

Afgelopen week had ik nog gauw even dagkaarten voor het openbaar vervoer geregeld dus vanmorgen alles was klaar voor vertrek. Het was wel vroeg op want onze vlucht vertrok om kwart over zeven van Schiphol naar London Heathrow waar we dankzij het tijdsverschil tussen Nederland en Engeland ook om zeven uur landden. Alles zat mee en om half negen stapten we al uit de Piccadilly Line op Piccadilly Circus.

De eerste stop was een restaurant op Leicester Square om van een Engels ontbijt te genieten op een zonnig terras waarbij we ondertussen bespraken wat we allemaal wilden gaan doen. Ik ben met Martin een jaar of wat geleden al eens een paar dagen in London geweest, maar Robin had tijdens zijn twee eerdere korte bezoeken eigenlijk nog weinig van de stad gezien.

We wandelden eerst naar Trafalgar Square waar we even rondkeken, en daarna staken we via de Hungerford Bridge de Thames over om een kijkje te gaan nemen bij het Shell Centre. We namen een kijkje in het Waterloo Station vanwaar we met de metro naar Tower Hill gingen om een kijkje te nemen bij de Tower en Tower Bridge.

In de Tower Bridge bleek een tentoonstelling te zijn die de gelegenheid bood om te wandelen over het bovenste deel van de brug, en dat was een buitenkansje wat we niet konden laten lopen. De tentoonstelling ging grotendeels over de tot standkoming van de Tower Bridge, erg interessant met veel oude foto’s, animatiefilms en een bezoek aan de machinekamers die de brug open en dicht lieten gaan voordat de stoommachines werden vervangen door elektrische machines.

Van de Tower Bridge liepen we over het wandelpad langs de South Bank, onderweg even een pauze nemend voor koffie bij een Starbucks. We staken via de London Bridge de Thames over om een bezoek te brengen aan St. Paul’s Cathedral, maar verder dan de hal kwamen we niet. We vonden de toegangsprijs van zestien en een half pond bizar hoog en besloten na een korte rustpauze in het zonnetje op de trappen om via de Millennium Bridge terug te wandelen naar de South Bank.

Daar kwamen we even later een soort beer garden tegen waar we uitpuften onder het genot van een lekker koud biertje. We bleven er eigenlijk langer zitten dan we van plan waren maar dat kwam omdat we in een geanimeerd gesprek verwikkeld geraakt waren, wat niet zo gek was aangezien we alledrie in hetzelfde vakgebied werkzaam zijn.

Het was al rond half vijf toen we de metro namen richting Oxford Circus met de bedoeling om eens rond te kijken in Oxford Street, maar het bleek daar zo ontzettend druk te zijn dat we dat snel voor gezien hielden. We wandelden via Regent Street richting Piccadilly Circus waar we besloten om terug te gaan richting de luchthaven Heathrow aangezien het inmiddels al tegen half zes was.

In plaats van de metro direct naar Heathrow namen we de metro naar Paddington waar we overstapten op de Heathrow Express, de snelle trein naar de luchthaven, die in tegenstelling tot de metro van airconditioning is voorzien. En dat stelden we erg op prijs want het was de hele dag schitterend weer geweest met erg hoge temperaturen en we hadden het alle drie aardig warm gekregen van al het wandelen.

Op de luchthaven aten we voor vertrek een pastaatje in een Italiaans restaurant en de jongens kochten nog wat cadeautjes voor de thuisblijvers. De terugreis zelf verliep soepel, al moesten ons wel nog even haasten op Schiphol om de laatste trein te halen maar dat bleek uiteindelijk een makkie. Robin stapte in Sassenheim uit en Martin en ik werden in Leiden opgehaald door Sandra.

Ik heb een fantastische dag gehad met mijn twee zoons, en ik hoop dat zij dat ook vonden. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar!

Normaal gesproken ga ik als ik in Nederland ben wel een of twee keer naar de bioscoop. Dat heb ik tot nu toe door tijdgebrek nog steeds niet kunnen doen maar dat ga ik deze week goedmaken want ik heb al twee afspraken staan.

In de tussentijd kijk ik thuis regelmatige een film op DVD. Jammer genoeg is er niet veel nieuws maar af en toe een ouwe film kijken is ook wel eens leuk. Zo heb ik vandaag twee klassiekers gekeken, een vrij recente, Shrek 2, en een hele ouwe, Dr. Strangelove.

Die laatste film, met Peter Sellers in verscheidene rollen, is wat mij betreft een tijdloze klassieker van Stanley Kubrick. Helemaal in zwart-wit, met naast Peter Sellers een nog jonge George C. Scott en een weergaloze Slim Pickens als de piloot van de bommenwerper.

Het was voor mij weer dik genieten, maar Riet keek halverwege op en vroeg, “Moet dit een grappige film voorstellen?”.

Vrouwen hebben duidelijk een ander gevoel voor humor…

Ik heb er al de nodige keren opmerkingen over gemaakt, sinds onze verhuizing uit Nederland staat mijn bioscoopbezoek op een heel laag pitje. Niet omdat er geen bioscopen zijn op de Filippijnen maar omdat het bioscooppubliek er naar mijn smaak te luidruchtig is en ik nou eenmaal graag rustig van een film wil genieten.

Als ik naar Nederland kom dan is dan ook een vast onderdeel een of meerdere bioscoopbezoeken en voor vandaag stond de eerste gepland, in gezelschap van mijn twee zoons die net als ik fanatieke filmliefhebbers zijn.

De film van vanavond was de laatste uit de serie “Planet of the Apes”, in 3D nog wel. Hoewel de film zeker niet slecht was met mooie effecten was het 3D effect een beetje overbodig want het viel nauwelijks op. Veel scenes speelden zich af in het donker of halfdonker en dan komt 3D wat minder uit de verf. Af en toe keek ik langs mijn gele 3D bril en dan zag ik amper verschil. Ja, de ondertitels, die verklapten dan dat de film in 3D was.

Vervelend was overigens wel dat we nou weer een euro de man moesten betalen voor een 3D bril terwijl die dingen thuis overal rondslingeren want dit is niet onze eerste 3D film. Heb ik de auto toch wat te grondig schoongemaakt want we dachten er onderweg pas aan. Normaal gesproken liggen er altijd een paar van die dingen in het dashboard kastje, maar vandaag niet meer dus.

Nu liggen er in ieder geval weer twee voor de volgende keer…

Mijn twee en een halve week en Riet’s drie weken in Nederland zitten er al weer zo goed als op want vandaag is onze laatste volle dag. Morgenmiddag vertrekken we weer en reizen we terug naar de Filipijnen waar we zondag vroeg in de avond plaatselijke tijd hopen aan te komen.

De dag werd vandaag gevuld met het doen van wat laatste boodschappen, afscheid nemen van familie en vrienden, en uiteraard het pakken van onze koffers. Zoals gewoonlijk nemen we weer allerlei dingen mee die we in Manila niet kunnen krijgen, zoals Senseo pads en spul tegen muggen met DEET.

Terugkijkend op ons bezoek kunnen we wel stellen dat we aardig druk bezig zijn geweest, met name met de verhuizing van Martin en in ons eigen huis. De tijd vloog om en een aantal dingen die we van plan waren zijn we niet eens aan toe gekomen, zoals nog een keertje slibtongetjes eten aan het strand.

Voor Riet staat er al weer een volgend bezoek aan Nederland op de planning in september, voor mij wordt het op zijn vroegst december. Het weer zal dan vast en zeker niet zo mooi zijn als het de afgelopen twee weken is geweest…

We zijn weer thuis, vanmiddag landden we even na vijven op de luchthaven van Manila waar onze chauffeur Lito al op ons stond te wachten. Ondanks de enorme drukte op en rond de luchthaven waren we om kwart over zes thuis waar onze kleine kat Monster luid miauwend kwam aanrennen om ons te verwelkomen.

De reis zelf was bijzonder aangenaam verlopen, met name de vlucht naar Dubai en dat kwam omdat we bij het inchecken op Schiphol een aangename verrassing kregen. De Business Class van het vliegtuig zat behoorlijk vol en daarom kregen Riet en ik een upgrade naar First Class. Weliswaar konden we geen plaatsen naast elkaar krijgen maar dat kon ons even weinig schelen!

First Class reizen is iets waar je maar niet te veel aan moet wennen gezien het prijskaartje wat er normaal gesproken aan hangt, maar zo’n gratis upgrade is voor een keertje wel heel erg leuk. Ikzelf heb al eerder upgrades gehad naar First Class maar voor Riet was het de eerste keer, ze heeft er onderweg zelfs haar dutje voor opgegeven om er zoveel mogelijk van te genieten.

Als je in een Emirates Airbus A380 First Class reist zit je in een apart hokje met schuifdeuren die je voor je privacy kunt sluiten. Verder is het ruim, comfortabel en van alle gemakken voorzien. De stewardess komt langs om te vragen of en zo ja wanneer je wilt gaan douchen (er zijn geen wc’s maar twee badkamers), en je krijgt een menu waaruit je kunt kiezen en je mag zelf aangeven wat je wilt eten en wanneer. Verder heb je je eigen minibar, toilettafel, een mandje met snacks en een rek met tijdschriften. Had ik het al over de stoel, pardon de fauteuil, gehad?

Een buitengewoon aangenaam eerste deel van de reis dus en het was dan ook weer even wennen toen we op de vlucht van Dubai naar Manila weer “gewoon” Business Class zaten. Overigens hadden we ook op die vlucht weer mazzel want bij het inchecken was er iets verkeerd gegaan. We hadden plaatsen niet naast elkaar gekregen en dat zagen we pas bij het instappen want we hadden er niet op gelet, maar gelukkig bleken er twee lege plaatsen naast elkaar te zijn en nog aan het raam ook in plaats van in het midden.

Al met al dus een hele plezierige terugreis, en we zagen zelfs nog kans om tijdens het tweede stuk nog een paar uurtjes te slapen ook (Riet langer dan ik trouwens). Nu maar eens kijken de komende dagen hoe het staat met de jetlag…

Ik zeg het niet gauw maar deze keer hadden we voor het weer wel thuis kunnen blijven. Het was weliswaar droog toen we aankwamen in Manila maar het was al somber en grijs en de regen liet dan ook niet lang op zich wachten. met name in de nacht zorgden hevige buien voor vrijwel continue voor tromgeroffel op het dak en dat gecombineerd met de jetlag zorgde voor een bepaald niet geweldige nachtrust. Reizen we de halve wereld over en wat treffen we daar aan, Hollands weer!

Gistermorgen was het weer droog maar de zon liet zich maar sporadisch zien en tegen de middag barstte het weer in alle hevigheid los. In ieder geval kwam nu een van de voor onze China vakantie gekochte poncho’s nu goed van pas want toen Lito naar huis wilde gaan zette net de bui nog even flink aan. Of het hem helemaal droog heeft gehouden betwijfel ik want de straten waren ondertussen al weer veranderd in snel stromende rivieren.

En vandaag heeft het vrijwel de hele dag geregend zodat je wel kunt stellen dat het beetje regen wat we in Nederland hebben gehad een miezerbuitje was vergeleken met de hoeveelheden die hier in de afgelopen twee dagen naar beneden zijn gestort. En volgens Lito was het ook al zo in de twee weken dat ik weg ben geweest dus je kunt rustig stellen dat het regenseizoen zich flink laat gelden.

Volgens mij hebben we het zo nog niet mee gemaakt maar volgens Riet zeg ik dat ieder jaar. Ik zei ook dat als het zo blijft dat we gaan verhuizen omdat ik anders net zo goed in Nederland had kunnen blijven, maar ook dat schijn ik ieder jaar te zeggen. Feit is wel dat we inmiddels al aan de tiende tyfoon zitten voor dit jaar en we hebben nog ruim vier maanden te gaan.

En niet te vergeten de tyfoon “Glenda” van drie weken geleden, normaal gesproken zitten de tyfoons deze tijd van het jaar veel zuidelijker. Maar misschien heb ik dat ook al eens eerder gezegd…

In de maand augustus moeten er altijd een aantal zaken geregeld worden ten aanzien van onze auto. Op de Filipijnen moet je ieder jaar je auto laten registreren en dat dient te gebeuren in de maand die overeenkomt met het laatste cijfer op je nummerplaat. Voor ons is dat een “8” oftewel augustus, en dat betekent dat wij voor het eind van deze maand de registratie rond moeten hebben.

Die registratie is gelukkig niet zo’n vervelend proces meer omdat onze chauffeur Lito het kan doen. Het hele gebeuren bestaat uit een verplichte meting van de uitlaatgassen en met de uitslag daarvan moet je dan naar een LTO (Land Transport Office) om daar alle papierwerk af te handelen. Omdat je daar zoals bij  alle overheidsinstelling geen afspraak kunt maken moet je in de rij aansluiten en dat wordt nog wel eens een langdurige kwestie.

Lito had het gistermorgen allemaal vrij snel voor elkaar en kwam gewapend met de verplichte WA verzekering (volslagen onzin want we hebben al een All-Risk verzekering maar je komt er niet onderuit), de nieuwe papieren en stickers voor op de nummerplaten thuis.

En hij had nog een andere stickerklusje want de sticker op de voorruit die ons vrije doorgang geeft bij de ingangen van onze Village moest ook worden vernieuwd. Daarvoor moest hij naar het administratiekantoor met een kopie van het huurcontract om te bewijzen dat wij er ook echt wonen, en dat leverde in eerste instantie nog een probleem op. Het huurcontract wat we in huis hadden was namelijk nog het oude wat geldig was tot eind vorig jaar, ik had nog geen kopie opgevraagd van het nieuwe huurcontract. Dat moest ik dus nog even gauw regelen en doormailen.

Het was alles bij elkaar een duur dagje. Overheidsdiensten zijn hier ook niet goedkoop en je betaalt ook nog eens het nodige voor onzin dingen zoals die overbodige maar verplichte WA verzekering. En de prijs voor die Village sticker was zelfs in vergelijking met vorig jaar meer dan verdriedubbeld.

Maar goed, alles is nu wel weer voor een jaar geregeld…