Vandaag stonden er twee acties op het programma voor onze verhuizing. Voor mijn was er een bezoek aan de bank voor het opzeggen van onze bankrekening en credit cards en Riet moest vandaag thuis blijven want er zou iemand langs komen om een inspectie te doen van de huidige staat van het huis.

Wij hebben onze lopende rekening bij de Standard Chartered Bank, niet omdat we die zelf gekozen hebben maar omdat dat verplicht is voor alle werknemers van ons bedrijf. Deze van oorsprong Engelse bank opereert over de hele wereld maar zit hoofdzakelijk in Zuid-Oost Azië.

En net als met al het andere wat geregeld moet worden hebben we met deze bank ook een probleempje want onze afdeling Personeelszaken wil dat we onze rekening nog minstens drie maanden na ons vertrek open houden. Dat moet omdat er nog steeds bepaalde betalingen zullen plaatsvinden nadat we zijn vertrokken. Kan dat niet dan niet naar je Nederlandse rekening lijkt een voor de hand liggende vraag maar dat is blijkbaar te moeilijk.

Aangekomen bij de bank dacht ik, laat ik eerst maar eens over die credit cards beginnen want dat lijkt me het makkelijkst. “Unfortunately Sir, dat doen wij niet, daarvoor moet U de hotline van de credit card maatschappij bellen”. Oh, dat moet ik dus allemaal zelf doen? “Unfortunately, ja Sir”. Goed, dan maar over het afsluiten van onze bankrekening, dat willen we graag gedaan hebben drie maanden na ons vertrek. “Unfortunately Sir, dat kan niet. Een rekening kan niet vanuit het buitenland worden gesloten”. Oh, mooi is dat, kan ik dan die rekening gewoon leeg halen zodat hij na pakweg een jaar zelf vervalt? “Unfortunately Sir, een rekening kan niet helemaal leeg gehaald worden, er moet altijd iets op blijven staan”. Dus ik kan niet eens mijn rekening zelf leeg halen? “Unfortunately, nee Sir”.

Ik kreeg wel een paar formulieren mee waarmee ik de rekening kon laten afsluiten door een gemachtigde. Kan ik die formulieren dan niet gewoon opsturen? “Unfortunately, nee Sir. Ze moeten persoonlijk worden overhandigd”. Nijdig stopte ik de formulieren in mijn tas. “Kunnen we nog iets anders voor U doen, Sir?”. Dit was de kat op het spek. “Unfortunately, nee”, zei ik…

Riet verging het niet veel beter vandaag, die was de hele dag thuis gebleven vanwege die inspectie. En je raadt het al, er is niemand komen opdagen.

We hoefden niet eens tot vandaag te wachten want gisteravond kwam er al een berichtje binnen van Daniel dat hij onze auto wil kopen. We moesten nog wel wat heen en weer mailen om tot een overeenkomst te komen over de prijs maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen.

Een pak van ons hart dat er nu weer een obstakel uit de weg is en er zit voor ons nog een groot voordeel aan deze deel. Aangezien Daniel nu nog in Duitsland woont vroeg hij of hij het overeengekomen bedrag vanuit Duitsland in Euro’s naar ons kon overmaken. Dat is voor ons allebei heel erg gunstig want nu hoeven we geen rekening te houden met de valutaverschillen en het scheelt ons de rompslomp om met een heleboel contant geld naar Nederland te reizen.

Het enige is nu nog dat ik moet zien uit te vissen hoe we de auto overgeschreven krijgen naar de nieuwe eigenaar. Dat zal ongetwijfeld weer een hoofdpijn-dossier gaan worden, temeer omdat Daniel aanstaande donderdag al weer terug reist naar Duitsland en dan moet dus alles rond zijn. Hopelijk gaat dat nog lukken, we willen zelf als het kan de auto ook voor het weekend overgedragen hebben want zaterdag komen de verhuizers.

Vanavond zijn we voor de laatste keer bij restaurant Appenzeller wezen eten. De laatste tijd kwamen we er wel wat minder omdat het toch eigenlijk een beetje uit de loop is maar we vonden dat we niet weg konden gaan zonder een laatste bezoek aan dit restaurant wat toch in de afgelopen vier jaar tot onze “vaste stekken” behoorde.

We troffen er mijn collega Ian aan die ik al maanden niet gezien heb omdat hij normaal gesproken offshore werkt en het was leuk om hem te zien want nu konden we tenminste afscheid nemen, wat anders waarschijnlijk niet meer mogelijk was geweest. Ian gaat ook het project verlaten maar twee weken na ons. Hij heeft dan twee weken langer op het project gewerkt dan ik want we stapten samen vijf jaar geleden de receptie van het Shell kantoor in Kuala Lumpur binnen voor onze eerste werkdag. Nou ja, “binnenstappen” is eigenlijk niet het juiste woord want we hebben eerst samen tien minuten op de deur staan bonzen. De receptie had allang open moeten zijn maar was nog gesloten want de receptioniste had zich verslapen…

Vanmorgen om half tien kwam er een vrachtwagentje voorrijden om onze beide katten Abby en Monster op te halen voor het transport naar Nederland.

Om er zeker van te zijn dat we ze niet zouden hoeven te zoeken hadden we ze al sinds gisteravond binnengehouden, en dat was voor de beide dames toch blijkbaar een teken dat er iets bijzonders zou gaan gebeuren want ze waren allebei nogal onrustig. Riet had ze zelfs op een gegeven moment in onze slaapkamer opgesloten omdat ze voortdurend probeerden naar buiten te glippen.

Maar toen kwam dan toch het moment waarop ze allebei in de gereed staande kooien moesten en dat ging onder een luid gejammer van allebei, en met name arme Monster, die toch al zo schrikachtig is, zat te beven als een rietje. Riet had het even te kwaad toen ze werden ingeladen maar gelukkig waren de beide begeleiders duidelijk ervaren en ze probeerden dan ook zoveel mogelijk de beestjes op hun gemak te stellen. Het zou een lange dag voor worden voor Abby en Monster want het vliegtuig vertrok pas om kwart voor acht vanavond.

Toch was er ook nu weer een probleem wat gelukkig snel opgelost kon worden. Bij controle van de kooien vroegen de begeleiders waar de dispensers waren voor water en eten. Ja, die hadden we dus niet want alweer had niemand ons verteld dat die nodig waren. Het zou een voorwaarde van de luchtvaartmaatschappij zijn maar toen Riet later op de website zocht kon ze er helemaal niets over vinden. Gelukkig waren de begeleiders bereid om ze onderweg zelf nog even gauw te kopen en het kon dus geregeld worden met het meegeven van het benodigde geld.

Met Abby en Monster onderweg is voor ons het belangrijkste punt op onze actie-lijst afgehandeld, en sinds vanmiddag kunnen we nog een punt afstrepen en dat is het verkopen van onze auto. Daniel is vanmiddag vanuit Makati naar ons kantoor gekomen waar we allebei het verplichte register hebben getekend en de koopovereenkomst is daarmee nu genotariseerd. De auto is nu dus officieel verkocht, we hebben het geld al binnen (in euro’s op onze Nederlandse rekening!) en morgen ga ik met Lito naar Makati om daar de auto aan Daniel te overhandigen.

Het zat er wat het werk betreft vandaag voor mij op, want hoewel we pas volgende week woensdag naar Nederland vertrekken was dit mijn laatste echte werkdag op kantoor. Morgen is het een nationale feestdag en heb ik dus vrij, en zaterdag komen de verhuizers om te beginnen met het inpakken van onze spullen. De verwachting is dat ze ook maandag en dinsdag nog bezig zullen zijn en er wordt verwacht dat we bij het inpakken aanwezig zijn. Daarna ga ik woensdag alleen nog naar kantoor om al mijn spullen, zoals mijn laptop en mijn sim-kaart, in te leveren en natuurlijk om afscheid te nemen van iedereen.

Vandaag stond overigens ook al weer in het teken van afscheid nemen. Ik heb de laatste twee overgebleven leden van mijn team meegenomen voor een afscheidslunch in restaurant “Tony Roma” in het Alabang Town Center, waarbij ik me weer eens heb verbaasd hoeveel twee van die kleine Filipina’s zo’n vracht eten kunnen verstouwen.

Riet had ook een afscheidslunch van Outpost, de vereniging van Shell vrouwen. Er was een groot gezelschap op komen dagen, het enige probleem voor Riet was zoals gewoonlijk dat iedereen weer met iedereen op de foto moest en dat betekent zoveel mogelijk lachen naar het vogeltje en dat is nou eenmaal niet bepaald Riet’s favoriete hobby. De eerste foto’s stonden ook al weer snel op Facebook en Riet staat er hier en daar zowaar nog best goed op (al vind ze natuurlijk zelf weer van niet).

Het niet meer hebben van een auto blijkt al meteen erg lastig, we moesten vandaag duidelijk wennen aan dat geregel van die auto’s met chauffeur. Ik had gisteren een lijstje ingediend bij onze afdeling transport van alle ritjes die we voor vandaag hadden gepland, maar ik was de lunch in het Alabang Town Center vergeten en toen ik daarvoor om vervoer vroeg begonnen ze zoals ik al had verwacht moeilijk te doen omdat het niet een dag van tevoren was aangevraagd.

Riet had ook een probleem want ze had voor het vervoer na haar afscheidslunch wel de straat maar niet het huisnummer doorgegeven. Dat plus het feit dat de chauffeur duidelijk niet de weg wist in onze Village maakte dat ze bijna te laat thuis was voor de inspectie van ons huis. Meneer Santiago, de eigenaar, kwam samen met een vertegenwoordiger van ons bedrijf en iemand van het vervoersbedrijf Asian Tigers controleren of we alles netjes achter gingen laten. Meneer Santiago vond het duidelijk allemaal onzin want zoals hij zei, hij wist allang dat alles prima in orde was. Hij toonde weinig geduld met de beide dames en veegde een paar pietluttige dingetjes resoluut van de tafel, waarna de juffrouw van Asian Tigers van ellende geen woord meer kon uitbrengen. Wij kregen onze verhuisvergunning en een uitnodiging van Meneer Santiago om aanstaande dinsdag met hem en zijn vrouw te dineren.

Vanavond was de maandelijkse borrel van Outpost, vanwege ons afscheid hadden ze die een week naar voren geschoven zodat wij er bij konden zijn. Zoals gewoonlijk was de borrel op het buitenterras van cafe Draft waar het druk en gezellig was. Het enige minpuntje was eigenlijk dat halverwege de avond eindelijk gebeurde waar het vanaf het middaguur al naar uit had gezien, het begon te stortregenen. Op het overdekte terras hadden we daar weinig last van maar we moesten natuurlijk ook nog naar huis. We waren komen lopen en hadden weliswaar paraplu’s meegenomen maar we waren toch blij dat Edward en Hilde aanboden om ons met de auto thuis af te zetten.

Al met al was het een behoorlijk drukke dag geweest waarbij Riet en Estela tussen de bedrijven door alvast waren begonnen met het leegruimen van de kasten. Ikzelf ben vanmiddag op de valreep nog even langs de tandarts geweest om de twee kronen te laten plaatsen waar vorige week het voorbereidende werk voor was gedaan. En daarmee staat mijn totaal aan neptanden nu op tien…

Om kwart voor negen vanmorgen stopte het vrachtwagentje van Asian Tigers bij ons voor de deur. Er stapten niet minder dan acht verhuizers uit die meteen aan de slag gingen en er bepaald geen gras over lieten groeien want halverwege de middag was alles op de begane grond ingepakt. Het tempo lag zo hoog dat de leider van het verhuisteam aangaf dat met een beetje mazzel alles maandag klaar voor verzending kan zijn, en dat is goed nieuws.

Het pakken van onze spullen ging zorgvuldig en efficiënt, maar er waren toch ook wel een paar komische voorvallen. Toen ze in de woonkamer onze tv gingen inpakken waarschuwde ik ze dat er twee afstandsbedieningen niet mee moesten, te weten die van de decoder van de kabel-tv en die van de air-conditioning. Een uurtje later vroeg ik waar de afstandsbediening van de air-conditioning was. En jawel hoor, drie keer raden waar die was…

Riet had een paar gemakkelijke slippers en ik een paar schoenen apart gezet voor onze laatste paar dagen hier, en die wilden we ook aan tijdens de terugreis. Alleen hadden we die dus niet voor het schoenenzaak neer moeten zetten want hiermee gebeurde hetzelfde als met de afstandsbediening van de airco, we hadden weliswaar gezegd “Die niet” maar dat was blijkbaar niet helemaal doorgekomen. Voor mij niet zo’n ramp omdat ik nog een ander paar andere makkelijke schoenen heb die nog niet waren ingepakt, maar Riet moest aan Estela een paar slippers terugvragen die ze al aan haar had gegeven.

Onze luchtvracht zorgde ook nog voor een lachmoment, al was dat hoofdzakelijk bij Estela en mij. Er mag vijfenzeventig kilo luchtvracht mee maar dat moet allemaal in een doos passen die standaard maten heeft. En dat lukte van geen kanten, hoe de mannen ook stonden te rommelen met alles wat er in moest, ze kregen alles niet zodanig in de doos dat de deksel nog dicht kon. Nadat Estela en ik met de armen over elkaar dat gemodder een half uur aangekeken hadden kon ik er niet meer tegen. Ik gaf Estela een knipoog en zei tegen de mannen, “Mag ik het eens proberen?”. Ik haalde alles er uit, deed het er op mijn manier in en voilà. Estela lag in een deuk…

Tegen vijven vertrokken de verhuizers en moesten Riet en ik nog een uur wachten op ons vervoer naar het hotel. Goed beschouwd hadden we nog makkelijk twee nachten in ons huis kunnen slapen aangezien de verhuizers nog niet aan onze slaapkamer waren toegekomen, maar dat wisten we ook niet van tevoren en dus was er voor ons een hotel geregeld voor de resterende dagen in Manila.

Ons transport naar het Acacia Hotel was gelukkig een Toyota Grandia, een bus van flinke afmetingen, want we hadden niet minder dan drie grote en twee kleine koffers als bagage en daarnaast ook nog eens twee rugzakken. Nadat we ons in het hotel hadden geïnstalleerd wandelden we naar restaurant Outback, onze vaste zaterdagavond-stek, voor ons allerlaatste bezoek. Bij ons vertrek namen we dan ook afscheid van barman Mark en een paar andere personeelsleden die ons de afgelopen jaren iedere zaterdagavond hebben bediend. Voor ons geen ijskouwe San Mig Light van de tap meer op zaterdagavond, en ook geen “Thunder from Down Under” toetje.

Terug in het hotel wilden we nog voor een afzakkertje naar de bar maar die bleek gesloten vanwege de tyfoon. Logisch, want die bar is op een open terras op de zestiende verdieping en dat is niet echt gezellig als het hard regent, en hoewel het omdat moment droog was was de bar uit voorzorg toch dicht. We moesten dus ons afzakkertje nemen in de lounge en ik kon het niet laten, ik ging voor de cocktail van de week: een non-alcoholische smoothie met als hoofd-ingredient pindakaas…

Ik had voor vanmorgen om half acht vervoer geregeld van het hotel naar ons huis, wat achteraf bezien tamelijk aan de vroege kant was aangezien de verhuizers pas rond negen uur zouden komen voor de tweede inpak-dag. Er was niet echt een reden voor ze om eerder te beginnen want ze waren op de eerste dag al zover gekomen dat de verwachting was dat ze tegen het middaguur al klaar zouden zijn met het inpakken.

En dat klopte ook, het enige wat ze nog deden na de lunch was het naar beneden brengen van alle dozen van de eerste verdieping zodat alles makkelijker in de containter geladen kan worden die morgen komt. In totaal zijn er honderdzestien dozen ingepakt en we beginnen ons nu toch wel af te vragen hoe dat moet als alles op de Kamperfoelie wordt afgeleverd. Maar daar gaan we ons wel druk over maken als het zover is en dat is pas over een maand of twee, drie.

Ik had vanmorgen een ander klusje en dat werd er weer een met de nodige hindernissen, namelijk het afsluiten van onze Filipijnse bankrekening. Aangekomen bij de bank leverde ik de papieren in en vroeg of ik het uitstaande bedrag uitgekeerd kon krijgen in euro’s. Ze hadden Riet namelijk twee weken geleden verteld dat dat geen enkel probleem was, bij vandaag aanvragen zou het bedrag morgen beschikbaar zijn. En daar gingen we weer, “Unfortunately, Sir”, ze snapten niet wie dat gezegd kon hebben want het was onmogelijk, het duurde minstens een week. Dat was geen optie, en de eniege andere mogelijkheden waren contant in pesos of een internationale overschrijving. Het eerste leek me geen goed idee, zeker omdat het in principe verboden is om pesos uit te voeren, maar stel dat het geen proeblemen zou opleveren dan zouden we toch in Nederland waarschijnlijk tegen een hele lage koers moeten inwisselen. De tweede optie zou een betere koers opleveren maar daar waren weer tamelijk hoge kosten aan verbonden.

Ik besloot toch maar vanwege het gemak voor optie twee, ook al omdat het bedrag dan in ieder geval in euro’s zou worden overgemaakt. Ik leverde alle formulieren in en dacht dat de zaak daarmee voor elkaar was. En je raadt het al, dat was niet zo. Amper thuis ging mijn telefoon, of ik nog even terug wilde komen naar de bank want er waren een paar bedragen fout ingevuld op de oorspronkelijke formulieren en ik moest opnieuw een paar handtekeningen komen zetten…

Bij dit alles bleek eens te meer hoe vervelend het is om hier geen auto beschikbaar te  hebben. Het zijn niet zozeer de afstanden, dat gaat wel, het is meer dat je bij iedere wandeling van langer dan vijf minuten gewoon loopt te soppen in je hemd…

Vanavond zaten we weer in café Draft, deze keer in het gezelschap van drie van mijn Filipijnse collegaatjes, dezelfde die mij tijdens mijn eerste bezoek hadden opgevangen en mee uit genomen. Ze vonden het niet meer dan passend dat ze me dan ook uitzwaaiden nu we weggaan, en dat beschouw ik als een eer en een compliment. Waar is de tijd gebleven vroegen we ons af, want onze eerste ontmoeting was in oktober 2010, dus bijna vijf jaar geleden…

Het is dan eindelijk zover, vandaag is onze laatste dag op de Filipijnen. Voor mij betekent het nog een drukke dag want ik moet nog allerlei dingen regelen op kantoor, zoals het inleveren van al mijn spullen en niet te vergeten natuurlijk het afscheid nemen van al mijn collega’s. Daarna is vanmiddag de officiële overhandiging van ons huis aan de verhuurder en daarna moeten we als een speer zorgen dat we alles gepakt krijgen en uitchecken uit het hotel.

Op het werk had ik het zelfs drukker dan verwacht met allerlei kleine dingetjes waarvoor mijn hulp op de valreep nog werd ingeroepen.

Er moesten ook nog de nodige formulieren worden ingevuld en allerlei verklaringen dat ik alle dingen die noodzakelijk zijn voor het vertrek inderdaad had gedaan. Het kostte zoveel tijd dat ik een beetje knijp kwam te zitten met het inleveren van mijn spullen en het afscheid nemen, want tegen de tijd dat ik daar aan toe was gekomen was iedereen met lunchpauze.

Het afscheid van met name de twee overgebleven leden van mijn team, Gennie en Cleng, viel me zwaar.

De meiden zullen het nu voor de laatste paar maanden van het project alleen moeten opknappen, en ik hoop dat het ze lukt. Ik heb mijn best gedaan zoveel mogelijk alles af te ronden maar die paar losse eindjes die er nog liggen moeten ze zonder mijn hulp kunnen afmaken.

In ieder geval ben ik blij en trots dat ik voor allebei na het project een andere baan heb kunnen regelen bij Shell Philippines.

Onze huisbaas Meneer Santiago had ons vanmiddag van het hotel opgehaald met een van zijn vier auto’s en voordat we naar ons eigen huis gingen (zo blijf ik het toch nog maar even noemen) bracht hij ons eerst naar zijn eigen huis waar we een uitgebreide rondleiding kregen. Daarna werd ons huis geïnspecteerd maar aangezien er geen echte problemen werden gevonden (alleen twee kapotte lampen) kon de overdracht snel worden afgetekend, waarna we afscheid namen van de sympathieke Meneer en Mevrouw Santiago. Misschien zien we ze later dit jaar al weer want ze zijn van plan weer eens naar Nederland te komen.

Terug in het hotel was het al weer tijd om de koffers op een kar te laten laden en uit te checken. Gelukkig konden we de koffers in bewaring geven bij de conciërge want ons vervoer naar de luchthaven zou pas om half negen voor komen rijden. We gebruikten de tijd die we nog hadden om nog een laatste keer naar het Alabang Town Center te wandelen om te gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni’s. Het afscheidsmaal was onze vaste bestelling op de woensdagavond, “Flatbread Rustico” voor Riet en de penne met Italiaanse worst voor mij.

We dronken nog wat op het dakterras van het hotel terwijl we op ons vervoer wachtten. Daarvandaan hadden we een schitterend uitzicht over Alabang, onze laatste blik op de plek waar we bijna vier jaar hebben gewoond.

De auto was precies op tijd en alles verliep daarna vlot. Zelfs de paspoortcontrole leverde geen problemen op ondanks de grote hoeveelheid aan warrige documenten die aan ons paspoort waren vastgeniet door de Immigratiedienst, allemaal documenten waarmee we zonder problemen het land uit zouden moeten komen was ons gezegd. Dat klopte gelukkig, en het wachten is nu op het vertrek van onze vlucht naar Dubai om middernacht.

Ons avontuur van vijf jaar in Zuid-Oost Azië zit er nu dus definitief op maar ik weet zeker dat ik nog heel, heel vaak zal terugdenken aan deze fantastische jaren.

Vandaag was een relaxte zondag, en dat was na de laatste weken weer eens lekker. Behalve familiebezoek hebben we weinig uitgevoerd, ik heb alleen mijn foto’s van ons laatste weekend op het eiland Boracay op mijn site geplaatst en die kun je nu bekijken via de pagina “Foto’s” of direct via deze link:

http://wvdk.nl/wp/?page_id=20694

Veel kijkplezier!

We zijn weer terug in Nederland omdat mijn contract met het Malampaya project was afgelopen eind vorige maand, maar je vraagt je misschien af hoe het nu met dat project zit en of dat nu klaar is.

Tijd dus voor het laatste nieuws over het project en laat ik beginnen met een antwoord op die laatste vraag, dat is ja en nee. Ja, omdat het gebouwde platform de dag voor ons vertrek officieel werd opgeleverd, of zoals dat in vaktermen heet, het was “Ready For Start Up”. Nee, omdat er nog het nodige werk gedaan moet worden, zowel aan het platform zelf als het eenmaal is opgestart als het afhandelen van alle administratieve rompslomp. Met name dat laatste zal zeker de rest van het jaar in beslag nemen en daarvoor was mij ook gevraagd twee maanden langer te blijven maar zoals gezegd had ik al besloten om dat niet te doen in verband met mijn nieuwe baan in Rijswijk.

Het opleveren van het platform is een mijlpaal, niet alleen voor het project-team waar ik vijf jaar deel van heb uitgemaakt maar ook voor de Filipijnen zelf. Het is het eerste volledig op de Filipijnen ontworpen en gebouwde offshore gas-platform en tijdens het hele project is voor het merendeel gebruik gemaakt van Filipijns personeel waardoor het met recht het stempel “Made in the Philippines” mag dragen, al hebben er in totaal mensen van veertien nationaliteiten aan het project meegewerkt. Tijdens het hele traject werd er ook nog eens een record gevestigd van bijna 12 miljoen manuren zonder ernstige persoonlijke ongelukken.

Zoals gezegd moet er nog het nodige nawerk worden verricht maar in feite is het project dus opgeleverd.

De foto hiernaast laat zien hoe het er op zee uitzag tijdens het hoogtepunt van de werkzaamheden.

Helemaal links ligt het Accomodation Support Vessel, een soort van drijvend hotel waarop de meer dan tweehonderdvijftig man personeel waren gehuisvest die nodig waren voor de werkzaamheden, daarnaast zie je het Shallow Water Platform wat al bestond enhet gele platform daarnaast is het door ons project opgeleverde Depletion Compression Platform. Helemaal rechts zie je nog de Ndeavor, het schip van het Nederlandse bedrijf Boskalis wat de egalisatie werkzaamheden voor de zeebodem heeft gedaan.