RMAF Muzium

Het stond al een tijdje op het programma en een tweetal pogingen om er naar toe te gaan waren mislukt, simpelweg omdat ik het niet kon vinden, maar vandaag is het dan eindelijk gelukt: ik heb een bezoek gebracht aan het RMAF Muzium, oftewel het museum van de Koninklijke Luchtmacht van Maleisië. Het is niet eens zo groot maar wat er staat is voor de liefhebbers zoals ik om van te smullen.

Zo staan er een werkelijk schitterende Grumman Albatros (een vliegtuig wat op het water kan landen) twee Skyhawks, twee Sabres en een aantal De Havillands (een DHC-4, een Devon en een Heron).

Zegt niet-liefhebbers natuurlijk allemaal niks maar ik heb een heerlijk uurtje doorgebracht met het bekijken en fotograferen van al het moois, en alles op mijn gemak want behalve één gezinnetje waren er geen andere bezoekers.

Wel een kleine kanttekening bij de hele verzameling, en dat is de staat waarin sommige vliegtuigen verkeren. Ik heb gelezen dat er al heel wat verbeterd is en dat het veel erger is geweest, maar er kan nog heel wat verbeterd worden.

Dergelijke historische vliegtuigen worden niet voor niks bewaard, als die verloren gaan doordat er niet zorgvuldig mee om wordt gesprongen, en dat geldt natuurlijk voor alle historische objecten, dan zijn ze voorgoed weg. En dat is doodzonde!

Weer naar de dokter…

Voor vanmorgen stond de tweede afspraak in de Health Klinik op het programma voor de tweede rabiës spuit in de serie van drie. De derde komt over drie weken als we terug zijn van vakantie.

Net als de vorige keer duurde het allemaal voor zo’n simpele actie erg lang, je gaat hier niet “even” een vaccinatie halen. Bovendien wilde de dokter ons eerst nog zien want hij wilde even de resultaten van het onderzoek van vorige week met ons doornemen. En uiteraard was ik weer de pineut.

Mijn bloeddruk was deze keer geen probleem (wat ik al wist) maar die cholesterol… ja, dat zorgt er toch voor dat ik in een risico groep zit. Het was weliswaar bijna een hele punt gedaald van 6.9 naar 6.0, en ondanks dat alle websites over dit onderwerp zeggen dat dat maar een lichte verhoging is was het toch wel een punt van zorg.

Of ik al eens een ECG stress test had gedaan. Nee, wel een ECG vorig jaar waarop helemaal niks te zien was geweest maar nog nooit een met beweging erbij. Ik moet dus naar een specialist deze week en dan hardlopen met allemaal elektroden op mijn lijf. Ik heb alvast even extra getraind in de fitness vanavond, wordt een makkie.

Maar wat ik absoluut niet begrijp is dat er tegen Riet weer helemaal niks gezegd is over het feit dat ze een slof Marlboro per week weg paft. Nee, dat was allemaal dik in orde. En ondertussen wel zeiken over mijn licht verhoogde cholesterol…

Shuttle bus

Het schema van de shuttle bussen naar en van het werk werkt nog niet helemaal naar behoren en wordt voortdurend aangepast. Begrijpelijk dat er wat aanpassingsproblemen zijn, vooral nu iedereen is verhuisd en de drukte in de bussen dus groter is dan twee weken geleden, maar het zou toch wel aardig zijn als er af en toe eens een aankondiging werd gedaan.

Zo was ik vorige week vroeg op KL Sentral, om tien over zeven, met de bedoeling de bus van half acht te nemen. Staat er al een bus te wachten, maar ik dacht de tijd te hebben en haalde eerst dus nog een bakkie koffie. Kom ik drie minuten later terug, rijdt de bus voor mijn snufferd weg! Blijkt er opeens een kwart over zeven bus te zijn.

Geeft niet, het komt eigenlijk best uit want voor de zeven uur bus moet ik wel erg vroeg op en de half acht bus is eigenlijk net te laat voor het mooie. De kwart over zeven bus past dus precies in mijn schema. Maar wat gebeurt er vanmorgen om kwart over zeven… geen bus. Misschien te laat door de verkeersdrukte dachten we eerst maar nee hoor, de volgende bus kwam gewoon om half acht. En we wisten ook zeker dat dat de half acht bus was en niet een late kwart over zeven want om half acht rijdt er een grotere bus.

Die grote bus heeft bij aankomst bij ons kantoor een probleem want die kan de oprit niet op vanwege de krappe draai en stopt dus om de hoek. Op zich geen probleem maar veel mensen weten dat niet omdat dat niet is bekend gemaakt ,en die mensen staan dus op de eigenlijk stopplaats te wachten en zien dan de bus tot hun verbazing voorbij rijden. Gelukkig wist ik het wel anders had ik vanmiddag ook deze bus gemist…

Leuk en niet leuk

Vanavond zijn Riet en ik uit eten geweest met Leena, een voormalige college en nog steeds een goeie vriendin, die voor een weekje in Kuala Lumpur was. We kennen elkaar al jaren, hebben een jaar of tien geleden in hetzelfde team gewerkt, en toen ik in 2003 voor het eerst met onze toenmalige baas Andy naar Kuala Lumpur ging waren het Leena en haar vriend Chris die ons de hele week op sleeptouw namen. Zij woonden en werkten toen namelijk in Kuala Lumpur, en eigenlijk zijn Leena en Chris dus degenen die er verantwoordelijk voor zijn dat ik toen verkikkerd raakte op Maleisië.

We hadden elkaar al zeker zeven jaar niet meer gezien dus om elkaar weer te zien en dan ook nog in Kuala Lumpur was erg leuk.

Stomtoevallig kwam er vanmorgen ook een mailtje binnen van Andy dat hij door Shell overtollig is verklaard en hij dus noodgedwongen de tent moet verlaten. Weliswaar met een oprotpremie maar leuk is dat toch nooit na jaren trouwe dienst. Ik heb nog gelobbyd om hem aan een andere baan binnen Shell te helpen maar dat heeft dus niets opgeleverd. Ja, dat soort dingen gebeurt ook en dat is helemaal niet leuk…

Polygamie

Vandaag stond er in de krant een bericht over een maatregel die in Nederland totaal onbestaanbaar zou zijn. De Maleise staat Kelantan overweegt mannen die met meer vrouwen trouwen te belonen, als ze al hun huwelijken registreren en al hun gezinnen naar behoren onderhouden. De maatregel zou niet zijn bedoeld om polygamie te bevorderen, maar om ‘goede mannen’ ten voorbeeld te stellen aan anderen.

Veel getrouwde mannen uit Kelantan gaan nu naar andere staten of naar het buurland Thailand om daar in het geheim met een tweede, derde of zelfs vierde vrouw te trouwen (vier is het maximum) en dat is zorgwekkend want dit zorgt voor problemen. Niet omdat er met meerdere vrouwen wordt getrouwd, maar omdat het nu stiekem moet gebeuren…

Daarom wil de regering van de staat Kelantan, die geregeerd door de Pan-Islamitische Maleisische Partij en is een van de conservatiefste staten van Maleisië is, mannen belonen die meerdere vrouwen hebben en die niet verstoppen maar goed behandelen en goed onderhouden. En het gaat nog verder, de staat wil ook mannen aanmoedigen om er een weduwe of gescheiden vrouw bij te nemen.

Polygamie is niet ongebruikelijk in Maleisië onder moslims, ondanks protesten van voornamelijk vrouwen voor een betere regelgeving is ongeveer vijf procent van alle moslimhuwelijken een polygaam huwelijk. Begrijpelijkerwijs zijn de grootste tegenstanders van polygamie de eerste echtgenotes en de kinderen daarvan. De voorstanders beargumenteren “dat polygamie zorgt voor minder overspel, meer huwelijkskansen voor ongetrouwde moeders en minder bezoek aan prostituees”…

Bijna vakantie!

De laatste werkdag voor de vakantie! Gisteravond hebben we zo’n beetje alles al gepakt wat we mee willen nemen, vanavond nog een paar laatste dingetjes en dan gaan we om een uur of half acht richting de luchthaven. Riet loopt zoals gewoonlijk de hele dag al warm want er is niet veel meer te doen dan afwachten tot we vertrekken. Voor mij dus wel lekker dat ik nog een gewone werkdag heb, dan gaat de tijd wat sneller. Tenminste, zo lijkt het.

We vliegen vanavond om kwart voor elf met KLM naar Schiphol, een vlucht van een uur of elf en een half, en we komen dus morgenochtend tegen zessen ‘s morgens aan. Robin en Chantal moeten dus erg vroeg op om ons op te halen…

Als alles goed gaat komt het volgende bericht dus uit Nederland, waar het mooie weer nu wij eraan komen ineens op schijnt te zijn. Leuk hoor…

Eerste dag terug

Vrijwel meteen na het vertrek vanaf de luchthaven van Kuala Lumpur gaf de vluchtinformatie al aan dat de vlucht naar Nederland ruim een uur korter zou gaan duren dan gepland. Plezierig nieuws, maar alles werd onderweg bijna nog in de war gegooid doordat er drie rijen voor ons een passagier hartproblemen kreeg. Gelukkig was er een internist aan boord die er in slaagde de patiënt te stabiliseren want anders hadden we misschien een onverwachte tussenlanding moeten maken.

De aankomst viel een beetje tegen, wat het weer betreft tenminste na al die verhalen over het prachtige weer in Nederland van de afgelopen weken. Misschien komt het ook doordat wij nu verwend zijn met temperaturen die zelfs ‘s nachts niet onder de 26 graden komen, maar het was ronduit koud! Jaja, “niks meer gewend”, het zal wel…

Inmiddels zit onze eerste dag in Nederland er al weer op en die is hoofdzakelijk besteed aan familiebezoek, het eten van een patatje met en een frikadel speciaal en proberen zo lang mogelijk wakker te blijven. Dat laatste is redelijk gelukt tot even na negenen ‘s avonds maar daarna begon toch echt langzaam het licht uit te gaan.

Weer papierwerk…

Vakantie klinkt leuk maar we hebben hier in Nederland een vollere agenda dan we normaal gesproken hebben. Daar zitten veel leuke dingen bij maar ook een aantal zakelijke aangelegenheden en daar zit je in je vakantie eigenlijk niet op te wachten.

Er moet uiteraard weer van alles geregeld worden voor onze verhuizing naar de Filipijnen. Daar zit ook weer heel veel papierwerk bij, met veruit de meeste rompslomp die we tot nu toe hebben gehad. Zo moeten we een aantal documenten overleggen voor onze visa, zoals geboortebewijzen en onze huwelijksakte. Dat moet allemaal worden vertaald en gecertificeerd door een notaris, maar daarna ook nog eens gelegaliseerd bij de Filipijnse ambassade. De ambassade in het land waar die documenten zijn uitgegeven welteverstaan, en dat is dus in Nederland. Daarom is het maar goed dat we twee weken hier zijn anders hadden we toch een logistiek probleem gehad.

De meeste benodigde documenten hadden we nog van vorig jaar maar geboortebewijzen zijn nieuw op de lijst. Vanmorgen gingen Riet en ik dus naar het Gemeentehuis in Katwijk en zowaar, ruim drie kwartier later stonden we buiten met internationale geboortebewijzen. Die heb ik vanmiddag meteen naar ons hoofdkantoor in Den Haag gebracht waar een hele vriendelijke jongedame die ik nog ken van vorig jaar voor alles gaat zorgen.

Als alles goed gaat hebben we dus volgende week de belangrijkste zaken van de papierwinkel rond.

Ras

Vorige week toen ik in het ziekenhuis was voor mijn stress test kreeg ik op een gegeven moment bij het invullen van mijn gegevens een vraag waarmee ik in Nederland een aanklacht had kunnen indienen. Er werd me namelijk gevraagd wat mijn ras is…

Nou ben ik wel wat gewend in Maleisië want er wordt daar gediscrimineerd bij het leven tussen de Maleisiërs, de Chinezen en de Indiërs. Ieder overheidsformulier heeft ook standaard een vraag wat je “ras” is met als opties Maleis, Chinees, Indisch en “Other” (anders). Het grappige is dat die Chinezen en Indiërs meestal gewoon autochtoon zijn, geboren en getogen in Maleisië, maar desondanks als inferieur aan de “echte” Maleisiërs worden gezien. Westerlingen zoals ik zijn dus “Other” en die worden niet gediscrimineerd want die staan min of meer buiten de standaard hiërarchie.

Er is nog nooit doorgevraagd als ik “Other” had ingevuld en dat leverde ook meteen een probleem op want wat ben ik? Effe kijken, ik ben blank, of wit, en die stomme Amerikanen noemen dat “Caucasian”. Maar ik kom niet uit het Kaukasus gebergte in Oost-Europa dus ik heb dat altijd een idiote benaming gevonden. We hebben qua lichaamsbouw waarschijnlijk meer overeenkomst met Noren en Zweden maar zijn we dan “Scandinavian”? En waarom zijn zij dan niet “Nederlandian”? Ik wist me eigenlijk niet zo goed raad met deze vraag die ik nog nooit van mijn leven eerder heb gehad, dus ik heb het maar gehouden op “Noord-West-Europees”.

Zolang er dit soort idiote vragen gesteld blijft worden zal het nooit wat worden met deze wereld…

Reunie

Al jarenlang probeer ik ieder jaar een reünie te regelen met een aantal voormalige Shell collega’s. De samenstelling van de groep is wel wat veranderd door de jaren maar er is inmiddels een vaste koppel ontstaan van vijf mensen. We kennen elkaar vrijwel allemaal vanaf mijn eerste werkdag bij Shell, dit jaar eenentwintig jaar geleden.

Maleisie_(122)De foto is gemaakt in 1998 op een terrasje op de Coolsingel in Rotterdam, bij een van de eerste keren dat we voor zo’n gelegenheid bij elkaar kwamen.

Hier waren sommige echtgenotes er ook bij, evenals een aantal collega’s die in de loop der jaren buiten beeld zijn geraakt.

Het is daarna op een enkel jaar na iedere keer weer gelukt om deze reünie te organiseren, zo ook vandaag.

We hadden afgesproken in Rotterdam, net als de afgelopen jaren, omdat dat redelijk centraal ligt en voor iedereen makkelijk te bereiken is. En toevallig of niet, het was ook in het toenmalige Rotterdamse kantoor van Shell op het Hofplein waar we elkaar als collega’s hebben leren kennen toentertijd.

Karel, Walter, Willem en Joop, het was weer ouderwets gezellig en hopelijk tot volgend jaar!

Hardrock Cafe Amsterdam

Als trouwe bezoekers van het Hardrock Café in Kuala Lumpur wilden we uiteraard bij ons bezoek aan Nederland ook een bezoek brengen aan het Hardrock Café in Amsterdam. Met behulp van de TomTom was het snel gevonden, en het was maar een paar minuten lopen vanaf de dichtstbijzijnde de parkeergarage. Waar we ons overigens op voorhand al het lazarus schrokken van de parkeertarieven…

Maleisie_(123)Ik had enorm veel bekijks met mijn shirt van het Hardrock Café in Kuala Lumpur. Ik was nog niet eens binnen of er werd van verschillende kanten al geroepen “Nice shirt!”.

En dat was binnen al niet anders, het is namelijk een limited edition die alleen in Kuala Lumpur te krijgen is en het viel blijkbaar nogal op.

Binnen gekomen vonden we een mooi zitplekje achterin aan de kant van de gracht waar we goed uitzicht hadden op de vele boten en bootjes die langs kwamen.

Het eten was voor mij een beetje een tegenvaller. Mijn favoriete gerecht is de Caesar salade met kip, en die was in Amsterdam niet echt lekker. De croutons waren aangebrand, de kip niet maar dan ook maar net niet, en de dressing was ronduit  zuur. Geen succes dus, in tegenstelling tot de steak van Riet die erg goed was, zij het dat dat niet was wat ze besteld had…

En uiteraard moest ik nog even een shirt scoren van het Amsterdamse Hardrock Café. Nadat mijn Kuala Lumpur shirt ook in de shop uitvoerig was bewonderd werd er van onder de toonbank een soortgelijk shirt tevoorschijn gehaald. Dat gaat binnenkort in Kuala Lumpur ongetwijfeld de nodige aandacht krijgen…

Bospop

Maleisie_(124)Dit weekend was in Weert in Noord-Limburg weer het drie-daagse Bospop festival, en ik had een kaart geregeld voor de zondag.

Martin besloot deze week om met me mee te gaan voor de gezelligheid en samen vertrokken we rond een uur of een vanmiddag richting Weert. De muziek was al begonnen toen we aankwamen maar we hadden nog niks gemist van hetgeen we wilden zien. Of liever gezegd wat ik wilde zien want voor Martin was het allemaal redelijk onbekend.

Na een paar opwarmertjes, niet echt veel van mijn gading trouwens, begon om kwart voor zes Thin Lizzy. Hoewel ze nooit meer de oude zijn geworden na het overlijden van frontman Phil Lynott treden ze in wisselende samenstelling nog steeds op, als een soort coverband van hun eigen muziek want iets nieuws doen ze al jaren niet meer. Ze hebben nu zelfs een bassist die een regelrechte Lynott kloon is en daar ook erg zijn best voor doet. Het maakt het een beetje een karikatuur van de oude Thin Lizzy, maar desondanks zijn de ouwe nummers nog steeds heel best aan te horen.

Tussendoor bezochten we nog even de Walter Trout band en daarna was de beurt aan de Black Country Communion, een band rond bassist Glen Hughes en gitarist Joe Bonamassa. Het moet gezegd, het stond als een huis en klonk erg goed. Het publiek was dan ook erg enthousiast, maar het meest verbazend voor ons waren twee oudere heren (mijn leeftijd dus…) die met plastic gitaren het hele optreden mee stonden te “spelen”. Ik heb Martin gevraagd me onmiddellijk te laten opsluiten als ik ook dergelijke neigingen ga krijgen…

De afsluiter was mijn favoriete band Dream Theater en dat was weergaloos! Dit is de eerste tournee met de nieuwe drummer en het is duidelijk dat de vervanging van de originele drummer geen enkel effect op de muziek heeft. De setlist bevatte een paar verrassende nummers, en er waren ook wat technische problemen maar de muziek is nog steeds fenomenaal.

Het optreden van Dream Theater was pas om half een afgelopen en het werd dus een latertje, we waren om drie uur vannacht thuis.

Papierwerk rond

Het verwachte telefoontje van de jongedame die al mijn papierwerk in Nederland gereed maakt voor de transfer naar de Filipijnen kwam afgelopen vrijdag al en vanmorgen ben ik naar Den Haag geweest om de laatste documenten op te halen.

Al het nodige papierwerk wat gecertificeerd moest worden door de Filipijnse ambassade is nu compleet en dat betekent dat we alles zo goed als rond hebben voor de aanvraag van een werkvisum voor de Filipijnen. Dat hoeven we gelukkig ook niet zelf te doen en dat gaat pas gebeuren als we er zijn aangekomen maar ik ben toch blij dat we alle papierwerk nu al in orde hebben.

Verder heb ik vanmiddag voor Riet en mijzelf maar weer eens nieuwe Internationale rijbewijzen gehaald. De vorige die we nog hadden voor Maleisië zijn over een poosje al weer verlopen dus nieuwe waren noodzakelijk, die zullen we nodig hebben totdat we een Filipijns rijbewijs hebben.

En zo wordt zelfs de ANWB nog wijzer van onze buitenlandse avonturen want iedere keer als ik nieuwe Internationale rijbewijzen ga halen zijn ze weer duurder geworden…

Vertrekdag

Ons bezoek aan Nederland zit er al weer op. De afgelopen dagen zijn grotendeels verpest door het bar slechte weer al was er gelukkig ook nog af en toe een zonnetje, zoals op vrijdag. De meeste tijd is besteed aan familie en vrienden, met veel etentjes, en dat maakte een heleboel goed.

En zo is het vandaag al weer afscheid nemen en het zal wel een aardig tijdje gaan duren voor we weer in Nederland zijn. Hoogstwaarschijnlijk is onze verhuizing naar de Filipijnen dan al achter de rug en zijn we daar een beetje gesetteld, met hopelijk een huis want dat is het eerste wat we moeten gaan regelen daar.

De komende weken zullen we dus heel veel bezig zijn met de aanstaande verhuizing maar gelukkig krijgen we tussendoor ook nog bezoek van familie en vrienden en dat is altijd gezellig. Maar vandaag is het vertrekdag, wij gaan vanavond weer terug naar ons thuis in Kuala Lumpur.

Weer thuis

Gisteravond werden we door zwager Leo en schoonzuster Ans naar Schiphol gebracht waar we na het inchecken tot de ontstellende ontdekking kwamen dat de kroketten op waren in het Café Amsterdam. We hebben het dus bij ons laatste maal in Nederland met bitterballen moeten doen, en dat is toch niet hetzelfde…

Onze vlucht vertrok niet alleen keurig op tijd maar kwam ook nog eens na een overigens hobbelige overtocht (veel turbulentie) ruim twintig minuten voor de geplande aankomsttijd aan op KLIA, de luchthaven van Kuala Lumpur. Dat voordeeltje werd compleet teniet gedaan door de enorme wachtrijen bij de paspoort controle, wat nog werd  verergerd doordat we zelfs in de rij moesten staan voor een taxi, allemaal vanwege de drukte.

Zo druk hebben we het nog niet meegemaakt bij aankomst in Kuala Lumpur en uiteindelijk waren we dus nog pas tegen vijven thuis. De koffers zijn inmiddels al weer uitgepakt, de meegenomen etenswaren (bruine bonen, frietsticks en Wilhelmina pepermunt) zijn opgeborgen in de voorraadkamer en we hebben ons eerste bakkie op het balkon ook al weer op.

En even voor de statistiek, de lucht is strakblauw en het was vanmiddag toen we aankwamen 35 graden Celsius in de stad…

Gewijzigde plannen

De eerste werkdag na de vakantie wordt steevast altijd besteed aan het lezen van achterstallige email en dat zijn er in mijn geval altijd wel een paar honderd. Dat was deze keer niet anders, maar er kwam al vroeg op de dag een interruptie. Er blijkt namelijk aanstaande vrijdag en zaterdag een Teambuilding Evenement te zijn, oftewel een personeelsfeest. Alleen is dat wel in Manila en ik had ondertussen weliswaar de emailtjes erover al gelezen maar besloten dat dat op zo korte termijn toch niks ging worden.

Totdat er een belletje kwam dat onze grote baas er eigenlijk wel op stond dat ik ook zou komen. Nou zouden Riet en ik volgende week toch al naar Manila gaan, dus ik ben gaan regelen dat mijn vlucht naar Manila van aanstaande maandag verzet zou worden naar overmorgen. Terwijl ik daarmee bezig was werd ook duidelijk dat echtgenotes ook uitgenodigd zijn dus Riet mocht in principe ook mee. Ik heb gelijk naar huis gebeld om te vragen of ze het zag zitten om op donderdag al gelijk mee te gaan. Dat was geen probleem, want het vooruitzicht om het hele weekend alleen te zitten leek haar niks.

Nadat vanmiddag de bevestiging kwam dat het gelukt was om mijn vlucht om te zetten en het hotel te verlengen. Meteen na het werk ben ik naar een kantoor van Malaysia Airlines gegaan om te proberen ook Riet’s ticket omgeboekt te krijgen. En ook dat lukte, weliswaar met bijbetaling, maar ze gaat nu op donderdag dus gelijk met mij mee.

Zijn we net thuis, kunnen we gelijk weer gaan pakken…

Laatste spuit

Vanmorgen hebben Riet en ik onze derde en laatste Rabiës vaccinatie gehaald en dat betekent dat we medisch gezien nu klaar zijn voor onze verhuizing naar de Filipijnen. En Sjaak, de hond van Ans, kan ons natuurlijk nu bijten zonder dat we daar last van krijgen, maar dat terzijde.

Het halen van zo’n spuit is hier niet iets wat je “even” doet. We waren om voor negenen al in de Kliniek maar alles bij elkaar heeft het ruim een uur geduurd voor we weer buiten stonden. Eerst melden, dan zitten en wachten op een dokter want die moet het recept tekenen, dan wachten op het klaarmaken van het serum, dan wachten op de spuit, dan weer wachten op de bijgewerkte inentingsboekjes en tenslotte wachten op de rekening.

Riet zat de hele tijd op hete kolen want die moest nog naar de kapper vandaag. Morgenvroeg vertrekken we naar Manila en je moet daar toch een beetje voor de dag komen (zonder uitgroei dus). Ook dat is hier niet iets wat je even snel doet, ze ging om half elf naar binnen en was half drie thuis.

Maar goed, de koffers staan inmiddels weer gepakt (je krijgt er echt handigheid in) en de wekker staat op zes uur. Ik ben razend benieuwd wat Riet van de eerste kennismaking met Manila gaat vinden…

Aangekomen in Manila

Vroeg op vanmorgen want we moesten rond een uur of zeven met de taxi naar de luchthaven van Kuala Lumpur voor onze vlucht naar Manila.

Onderweg hadden we een aardig voorval, we zagen een taxi staan die het duidelijk had begeven en een jongeman ernaast die vertwijfeld probeerde een andere taxi aan te houden. We vroegen onze chauffeur te stoppen en lieten de jongeman bij ons instappen.

Het was een jonge knul uit Kazachstan die helemaal in paniek was omdat hij bang was dat hij zijn vlucht niet zou halen. We stelden hem gerust (hij had tijd zat) en hielpen hem op de luchthaven zijn incheckbalie te vinden. Hij was voor het eerst op vakantie, wist heg noch steg en sprak gebrekkig Engels, en hij was duidelijk dolblij met onze hulp.

Onze vlucht verliep soepel, we waren in no time door alle controles heen en binnen een uur zaten we al in het Vivere Hotel in Alabang, de voorstad van Manila waar ons kantoor is en waar we gaan wonen. Op mijn vraag wat Riet vond van Manila was het antwoord, hoe kan het ook anders, “Nou, niks…”.

shapeimage_2‘s Avonds aten we in het restaurant van het hotel op de 31e verdieping, en we zaten in eerste instantie op het balkon. We hadden net besteld en ons drankje gekregen toen we de eerste spetters voelden.

We hadden nog amper de tijd om naar binnen te vluchten maar zelfs daar zaten we niet droog want de wind joeg de regen naar binnen. Het personeel moest met man en macht de schuifdeuren sluiten waarbij eerst tafels en stoelen moesten worden versleept.

Na een kwartier was het al weer droog, maar onze eerste mini-tyfoon hebben we al gehad…

Teambuilding

Riet en ik hadden eigenlijk pas maandag naar Manila moeten vertrekken maar het werd een paar dagen eerder omdat er een Teambuilding evenement was van mijn project team en de baas daarvan stond er op dat ik daar ook bij was, en dus werden onze plannen gewijzigd.

Dat evenement was vandaag en we moesten er weer vroeg voor op want we moesten om zeven uur ‘s morgens al verzamelen bij het gebouw waar ons kantoor in Manila is gevestigd. We vertrokken met een bus naar de Mount Malarayat Country Club, gelegen op ongeveer anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Maleisie_(126)Voor mij stond de dag in het teken van de Teambuilding. Het ochtend programma was het officiële gedeelte met veel informatie over ons project, de middag werd gevuld door een programma wat ten doel had elkaar beter te leren kennen. Dat gaat net als in Nederland gepaard met allerlei stomme spelletjes maar het was toch wel leuk, vooral omdat het inderdaad erg leuk was om alle collega’s te leren kennen.

Het enige wat jammer was was dat we door een plotselinge regenbui genoodzaakt waren binnen te blijven, maar dat mocht uiteindelijk de pret niet drukken.

Het dagprogramma van Riet en de andere eega’s was heel anders, die kregen een tour in de omgeving met veel bezoeken aan culturele plekken, net wat voor Riet maar het werd allemaal goed gemaakt doordat ze alvast een aantal van de andere vrouwen heeft leren kennen. Ze heeft in ieder geval heel veel adviezen en goeie raad gekregen, en ook een flink aantal uitnodigingen.

En in de avond was er een feest met een kalf aan het spit, een buffet, een bandje en een voorstelling van en lokale dansgroep. Jammer genoeg was ons onderkomen voor de nacht niet geweldig, we zaten in een wat afgelegen gebouw van de club waar de kamers veel weg hadden van een kazerne, en de onze stonk ook nog eens naar schimmel. Maar al met al mocht dat de pret niet drukken, we hebben een geweldige dag gehad.

Eindelijk uitslapen…

Maleisie_(127)We hoefden eindelijk eens niet vroeg op dus we konden vandaag eens lekker uitslapen. Toch moesten we ons nog haasten toen we rond een uur of negen wakker schrokken want het ontbijt in het hotel van de Country Club was maar tot tien uur. Aan het ontbijt troffen we alle collega’s die net als wij niet waren gaan golfen. Terwijl we zaten eten landde er vlak naast het gebouw een helikopter die iemand kwam afzetten die ook vandaag even een balletje wilde slaan…

Tegen elven vertrokken alle niet-golfers terug met de bus naar Manila waar we om een uur of kwart over twaalf aankwamen. Riet deed eerst nog een tukje want die was blijkbaar nog niet helemaal uitgeslapen, maar daarna werd het toch tijd voor serieuze dingen. We namen een kijkje in de naast het hotel gelegen Festival Mall, een groot winkelcentrum, waar we verscheidene meubelzaken vonden en tot onze verrassing heel wat van onze gading.

Het lijkt er dus op dat meubels kopen in Manila ons weinig problemen zal gaan opleveren, en dat is alvast een zorg minder voor onze aanstaande verhuizing.

Makati

Maleisie_(128)Vanmorgen hebben we ons lelijk verslapen. We werden zo laat wakker dat we zelfs voor het ontbijt in het hotel te laat waren, maar een voordeel was wel weer dat we ons niet hoefden te haasten want we waren toch al te laat…

Rond het middaguur namen we een taxi van het hotel om ons naar de luxe wijk Makati te laten brengen. De chauffeur zette ons af bij de Greenbelt, een soort parkje waaromheen een aantal winkelcentra liggen.

Het parkje zelf heeft rondom gezellige bars en restaurantjes en het is daar dus zelfs zonder te winkelen aangenaam vertoeven. We vonden weer het een en ander aan meubelzaken maar niet van die praktische, het waren eigenlijk allemaal van die dure trendy zaken en dus ze hadden niet echt veel van onze gading.

Na een uurtje of drie rondneuzen kregen we behoorlijk lamme poten en gingen we voor een afzakkertje naar het Hardrock Café. Daar was ik al eens eerder geweest en ik vond het dan ook vrijwel zonder problemen terug. Dezelfde taxi pikte ons om vijf uur weer keurig op op dezelfde plaats waar we waren afgezet.

Waar we wel aan zullen moeten wennen is de bewaking die je overal ziet. In Kuala Lumpur is dat ook wel het geval maar in Manila zijn ze tot de tanden gewapend. Ieder winkelcentrum wat je binnenkomt heeft een detectie poort en de meeste bewakers hebben behalve een pistool ook pepper spray, handboeien een knuppel en een riotgun…

Hotels

Er liggen hier vlak bij ons kantoor in de wijk Alabang in Manila twee hotels, het Vivere waar Riet en ik nu zitten en het Bellevue. Als we in oktober aankomen in Manila zitten we waarschijnlijk een aantal weken in een van deze hotels voordat we in een huis kunnen trekken, dus het is wel van belang dat we goed kijken in welk hotel we willen gaan zitten.

Het Vivere was voor mij tot nu toe favoriet, omdat het qua ligging vrijwel om de hoek van het kantoor is en de kamers erg mooi zijn. Meer heb ik zelf in principe niet nodig als ik hier voor mijn werk ben maar voor Riet is dat natuurlijk anders. Het Vivere heeft een klein restaurant, wat wel weer erg mooi gelegen is op de 31e verdieping met een fraai dakterras, maar verder is er weinig vertier. Er is geen koffiehoek of zoiets, een erg klein zwembad, en toen het vandaag de hele dag regende was er voor Riet dan ook erg weinig te beleven.

Riet wilde dan ook vanavond in het Bellevue gaan eten zodat we daar ook eens konden gaan kijken. Het Bellevue ligt ook op maar een paar minuten lopen van het kantoor en ik ben er ook al eens geweest. Ik was toen niet onder de indruk van de kamers, tenminste niet in vergelijking met het Vivere, maar Riet kijkt met andere ogen.

Het Bellevue blijkt een Chinees restaurant te hebben, een heel mooi en groot zwembad met mooie terrassen, een grote bar met restaurant op de 22 verdieping (zonder terrassen weliswaar maar wel met een live band iedere avond) en een Starbucks naast de deur.

We willen nog even navragen hoe de kamers er uit zien waar we voor in aanmerking komen en als dat ook in orde is lijkt onze keus wel gemaakt. In de praktijk is het uiteindelijk toch meer voor mijzelf dan voor Riet denk ik want als het hotelverblijf langer dan twee weken gaat duren stuur ik haar toch terug naar Nederland tot we het huis in kunnen. Voor mijn gemoedsrust, mijn bloeddruk en mijn huwelijk…

Tyfoon

Gisteren was een regenachtige dag, tot groot ongenoegen van Riet want die is de hotelkamer amper uit geweest. Het is vannacht nog slechter geworden en vandaag was het vooral ‘s ochtends ook bar en boos. Aangekomen op kantoor werd al vrij snel duidelijk waarom want iedereen had een email gekregen waarin gewaarschuwd werd voor een tyfoon die langs de Filipijnen aan het trekken is.

Maleisie_(129)De tyfoon beweegt zich weliswaar langs de oostkust boven zee maar hij sleurt wel een vracht regen met zich mee en een flink deel werd gisteren en vandaag over Manila uitgestort. Riet zat dus vandaag alweer de hele dag in de hotelkamer en tot overmaat van ramp werd er in de naastgelegen kamer ook nog het nodige timmerwerk verricht. Het zit bij haar eerste bezoek aan de Filipijnen dus niet bepaald mee.

Hopelijk is het weer morgen een beetje opgeklaard want dan gaan we op huizenjacht.

Huizen

Dit was de dag waar Riet zich al weken op liep te verheugen, want vandaag zijn we met onze begeleidster en een makelaar naar huizen wezen kijken.

Betty, onze begeleidster, maakte vooraf weer de kanttekening dat het niet mogelijk was om al een huis te kiezen omdat we pas over ruim twee maanden arriveren en de huiseigenaar het huis zeker geen twee weken leeg laat staan, maar dat mocht de pret niet drukken.

Er waren acht huizen voor ons geselecteerd die we in de loop van de ochtend allemaal bezochten en daar zaten zeker weer potentiële kanshebbers bij. Sterker nog, het aantal huizen wat zonder meer afviel was kleiner dan het aantal huizen wat we eventueel wel zagen zitten.

Maleisie_(130)Ikzelf had een duidelijke voorkeur voor huis nummer drie maar Riet was helemaal weg van nummer 6, een huis wat we al gekscherend het “Sound of Music huis” noemden.

De kans dat dat over twee maanden nog in de aanbieding zit lijkt mij vrij klein maar het schijnt dat het al zeven maanden leeg staat dus wie weet. Mocht het inderdaad nog te huur zijn tegen die tijd dan is de keuze van Riet in ieder geval al gemaakt.

Op de foto zie je Riet op de galerij van het “Sound of Music huis”, en inderdaad, dat stuk daarachter en dat zwembad horen er allemaal bij…

Bizar ongeluk

Maleisie_(131)Er is een bizar ongeluk gebeurd in Manila en het schijnt dat het zelfs de Nederlandse kranten heeft gehaald. Er loopt vanaf Manila een gloednieuwe “Skyway” van het centrum naar Alabang, de wijk waar wij komen te wonen, en eergisteren is daar een bus vanaf gereden en twaalf meter naar beneden gestort. Er waren twee doden te betreuren waaronder de chauffeur, en het is nog een volkomen raadsel hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren.

Deze nieuwe Skyway is gebouwd bovenop de oorspronkelijke weg die verouderd was en iedere dag compleet vast stond door het vele verkeer. Er zijn betonnen pijlers geplaatst in de middenberm van de oude weg en daar bovenop is een nieuwe zes-baans snelweg aangelegd. Er moet een stevige tol worden betaald voor het gebruik van die Skyway wat ervoor zorgt dat de meeste auto’s nog steeds de “beneden weg” prefereren, maar dat garandeert dus wel een supersnelle trip van Manila naar Alabang via de Skyway.

Voor ons is die nieuwe Skyway een gigantische verbetering want de tocht naar het vliegveld duurt nu zelfs met files op het laatste stuk in de stad hooguit drie kwartier terwijl tot voor kort datzelfde tochtje minstens anderhalf uur duurde en meestal nog langer…

Terug naar KL

Dit was al weer onze laatste dag in Manila, we zijn rond het middaguur naar de luchthaven NAIA (Ninoy Aquino International Airport) vertrokken voor onze terugvlucht naar Kuala Lumpur en we waren vanavond om een uur of half negen thuis. Dat had makkelijk een uur eerder kunnen zijn maar uiteraard kwam onze taxi vanaf de luchthaven helemaal vast te zitten in de avondspits in het centrum van Kuala Lumpur.

Voor Riet was het de eerste kennismaking met Manila en die is door de vele regen vanwege de passerende tyfoon flink tegengevallen. Het is op dit moment regenseizoen op de Filipijnen en dus was het niet helemaal onverwachts maar zelfs voor mij was het de eerste keer dat ik hiermee werd geconfronteerd. En het idee dat er per jaar zo’n vijftien tot twintig van die tyfoons passeren is natuurlijk niet meteen een opsteker…

De eerste indruk van de stad was er ook een van gemengde gevoelens. Manila is niet te vergelijken met Kuala Lumpur want Maleisië is een van de meest welvarende landen in Zuid-Oost Azië terwijl de Filipijnen echt nog behoren tot de Derde-wereld landen. Er is heel veel armoede en dat is duidelijk te zien in de stad waar moderne wijken met wolkenkrabbers staan naast enorme wijken waar golfplaat, hout en karton de belangrijkste bouwmaterialen zijn.

Er staat tegenover dat de internationale gemeenschap er veel socialer is dan in Kuala Lumpur waar je toch veel meer op jezelf bent aangewezen. In Manila woont iedereen zo’n beetje in dezelfde wijk en er zijn vooral voor Riet heel veel verenigingen en als ze dat wil genoeg dingen te doen. En verder is er ook alles wat we hier hebben, dus dat wordt geen enkel probleem. Het enige waar we schijnbaar aan zullen moeten gaan wennen is een Tippi Wan in huis…

Raadsel opgelost

Het viel een beetje tegen dat het vanmorgen regende in KL na een dikke week regen te hebben gehad in Manila. Gelukkig duurt het hier nooit lang en in de loop van de ochtend kwam de zon terug.

De ochtend werd trouwens nuttig besteed want na een afwezigheid van ruim een maand was ons appartement nodig aan een schoonmaakbeurt toe. Riet en ik zijn dus flink in de weer geweest met zwabbers, swiffers, dweilen en poetsdoeken, en ondertussen draaiden de wasmachine en droger overuren. Er moesten ook nog de nodige boodschappen worden gedaan want er was praktisch niets meer  te eten in huis en maandag krijgen we al weer logees.

Een nuttige dag dus waarbij er ook nog een groot raadsel werd opgelost. Het gebouw wat op de hoek van de straat gebouwd wordt is eindelijk af. Het was al zo goed als klaar toen we uit Nederland terug kwamen maar nu schijnt het ook in gebruik genomen te zijn, te oordelen aan het grote aantal auto’s wat er parkeerde in de loop van de dag.

Maleisie_(132)En we weten eindelijk wat het is, het is het project kantoor voor het bouwproject wat er naast gebouwd gaan worden. Het wordt niet alleen een kantoor maar ook een demonstratie ruimte, potentiële kopers kunnen daar zien hoe de toekomstige appartementen eruit gaan zien. Riet had onder andere bedden en matrassen naar binnen zien sjouwen maar het wordt dus toch geen woonhuis, en ook geen bordeel zoals de heer Nico V. had geopperd…

Weer bezoekers

We hebben weer bezoekers uit Nederland, Martin en Sandra zijn vanmiddag aangekomen en blijven een week of twee bij ons. Voor ons altijd erg gezellig en hopelijk voor hen een mooie vakantie in Maleisië.

De eerste “sight-seeing” vanavond was uiteraard een bezoek aan KLCC, met de beroemde Petronas Twin Towers en het luxe Suria winkelcentrum. Dat is bijna altijd het eerste wat we doen met gasten, en dat is logisch want het meest in het oog springende kenmerk van KL zijn natuurlijk die twee torens en iedereen wil die zien. En eerlijk is eerlijk, het blijft een indrukwekkend gezicht om beneden te staan en dan omhoog te kijken naar die 455 meter hoge dingen…

Zowel Martin als Sandra hadden in het vliegtuig gelukkig wat kunnen slapen.  We zeggen altijd tegen onze gasten dat ze moeten proberen zo lang mogelijk wakker te blijven na aankomst om zo gauw mogelijk het tijdsverschil te overbruggen en in het andere ritme te komen, en dat lukte ze redelijk goed. Na uit eten te zijn geweest bij Malones hebben we nog wat zitten kletsen op ons balkon, en pas tegen elven ging het kaarsje langzaam uit…

Snipperdag

Ik heb vandaag maar eens een snipperdag genomen om lekker een dagje met onze visite op stap te gaan in Kuala Lumpur. Aangezien ik nog een riant saldo aan vrije dagen heb staan en dat toch ook een keer op moet leek me dat wel een goed idee.

Martin is hier aangekomen met een vrijwel lege koffer, iets wat ik hem ook had aangeraden, want als je toch van plan bent kleren te kopen kun je dat net zo goed hier doen. Vooral sommige kledingmerken zoals Diesel zijn hier spotgoedkoop en Martin heeft dan ook een hele boodschappenlijst: dertig shirtjes, vier korte broeken en een lange, en twee paar schoenen.

Gisteravond bij het eerste bezoek aan het KLCC heeft hij meteen al een paar schoenen (Converse) gescoord, en vanmorgen zijn we naar Bukit Bintang geweest met als resultaat de eerste tas met kleren. De score is tot nu toe vier shirtjes en drie korte broeken, en nog twee weken te gaan…

Werkplek

Eindelijk weer eens een normale werkdag! ‘s Morgens om zeven uur de metro naar KL Sentral, kwart over zeven de shuttlebus naar Damansara, en daar gewoon de hele dag gewerkt.

Dat klinkt niet zo vreemd maar de laatste tijd is het dat wel. Toen we ruim twee weken geleden terug kwamen uit Nederland ging ik in eerste instantie ook “gewoon” zo aan het werk maar het normale ritme werd meteen getorpedeerd omdat ik op stel en sprong moest gaan regelen om nog diezelfde donderdag naar Manila te vertrekken. De week daarop heb ik in Manila gewerkt, en afgelopen maandag weliswaar in Kuala Lumpur maar niet in het gebruikelijke kantoor.

Een deel van ons project wordt namelijk uitgevoerd door een bedrijf wat Cameron heet, en hun kantoor is ook in Kuala Lumpur gevestigd. Omdat het noodzakelijk is dat ik daar ook af en toe tijd doorbreng zit ik dus af en toe daar op kantoor, zoals dus afgelopen maandag. Dat kantoor zit trouwens op een voor mij wel heel gunstige plek, vlak naast de Petronas Twin Towers op tien minuutjes lopen vanaf onze flat.

De baas vindt dat wij allemaal daar wat nadrukkelijker aanwezig moeten zijn, en waarschijnlijk zit ik de komende twee maanden dus regelmatig daar in plaats van mijn normale werkplek in Damansara. En dat betekent met tien minuutjes thuis in plaats van dik een half uur met een bus en de metro…

Afdingen voor beginners…

Bijna gooide een fikse onweersbui roet in het eten maar we hebben het er vanavond toch maar op gewaagd om Sandra en Martin kennis te laten maken met Chinatown. De rit er naar toe ging dan wel niet met de metro, wat eigenlijk veel makkelijker is, maar met de auto. Dat viel uiteindelijk erg mee omdat we vrij snel een parkeerplaats vonden vlak bij Petaling Street, en dat is waar het uiteindelijk allemaal gebeurd…

Zoals we al hadden verwacht keken Sandra en Martin hun ogen uit en ze kregen van Riet een eerste les in afdingen. Riet is daar inmiddels een ware meester in en dat wordt door de kooplieden ook gewaardeerd want ik kreeg regelmatig te horen dat “the lady” een taaie onderhandelaarster is.

Voor Sandra kreeg ze bijvoorbeeld een horloge wat begon op 180 Ringgit voor 75, en Sandra heeft dus nu ook eindelijk een “Rolex”. Martin probeerde het zelf en dat ging ook helemaal niet slecht, hij scoorde onder andere twee stropdassen met manchetknopen (Gucci en Montblanc) voor samen 35 Ringgit wat helemaal niet slecht is.

Een beetje een tegenvaller was dat Sandra geen enkele tas naar haar zin kon vinden. Niet een, en dat in Chinatown??? We zullen dus nog een keertje terug moeten…

Kuantan

Net als met Robin en Chantal gaan we met Martin en Sandra ook een weekendje op pad en deze keer gaan we een lang weekend doorbrengen in de plaats Kuantan, gelegen aan de oostkust van Maleisië. Voor ons is dat ook de eerste keer dat we aan die kant van het land komen maar de verwachtingen zijn hooggespannen want volgens mijn collega’s zijn daar de mooiste stranden.

Maleisie_(133)We vertrokken vanmorgen om half tien en kwamen om een uur of half twee aan bij het Hyatt Resort in Kuantan. We waren er eigenlijk al om even over half een maar er blijkt een McDonalds te zijn vrijwel naast het Hyatt.

Martin en ik besloten dat we dus net zo goed meteen ons vergelijkend warenonderzoek naar de smaak van de Big Mac in Kuantan konden doen, dan hadden we dat maar vast gehad.

Een uurtje later lagen we op het strand, en ik moet eerlijk zeggen, het ziet er niet slecht uit, we gaan het hier wel een paar daagjes uithouden…

Luie dag

We besteedden zo’n beetje de hele dag aan het strand, lekker in de zon. Het enige wat daar mis mee was was dat we aan het eind van de dag alle vier tot de ontdekking kwamen dat er stukken vel waren waar we blijkbaar toch niet zo goed of in ieder geval niet voldoende hadden gesmeerd want we waren alle vier enigszins verbrand.

Maleisie_(134)Aan het eind van de middag gingen we het stadje in om wat te shoppen en wat te eten.

Het shoppen begon al problematisch omdat we de Mega Mall waar we naar toe wilden in eerste instantie niet konden vinden.

Nadat dat uiteindelijk toch was gelukt brachten we eerst het min of meer verplichte bezoek aan Starbucks, waarna er nog wat noodzakelijke inkopen (After Sun) werden gedaan.

Er zijn in Maleisië vrijwel altijd in en rond de grote winkelcentra restaurantjes met voor elk wat wils, maar tot onze verbazing bleek dat bij de Mega Mall in Kuantan niet het geval. Er waren alleen de bekende fastfood restaurants en verder helemaal niets, ook in de omliggende straten niet! En omdat we helemaal nog geen informatie hadden over Kuantan zat er niets anders op dan terug te gaan naar het hotel om wat te eten.

Daar aangekomen bleken alle restaurants zo’n beetje vol en we moesten dus in de buurt rondneuzen. Daar zijn een MacDonalds en een KFC maar daar hadden we (behalve Martin) geen zin in. We kwamen dus uiteindelijk terecht bij een typisch Maleis straatrestaurant, waar het eten (op dat van Riet na) heel goed te eten bleek. En de rekening voor vier personen was ook heel schappelijk, 26 Ringgit (voor Euro’s delen door vier)…

Speurtocht

We werden vanmorgen gewekt door een aap die op de reling van ons balkon heen en weer liep en zelfs doodleuk op zijn gemak de omgeving ging zitten bekijken. Uiteraard probeerde ik razendsnel maar toch zo stil mogelijk mij camera te pakken maar ik had geen geluk, toen ik de camera in de aanslag had was het kreng doodleuk weg gewandeld en liep nu een paar balkons verder.

Maleisie_(135)Dat het vandaag bewolkt was en dus niet echt strandweer kwam best uit want we wilden ook wat van de omgeving gaan zien.

Na informatie te hebben ingewonnen bij het hotel, wat nog niet eens meeviel (slecht Engels en nog slechter gekopieerde foldertjes), kozen we voor een tochtje over de rivier en een bezoekje aan wat verder weg gelegen watervallen.

Het boottochtje was meteen al een meevaller want we konden meteen afvaren als we dat wilden. Dat was natuurlijk geen probleem en samen met nog twee Australische toeristen die nog net mee konden maakten we een tocht van drie kwartier over de rivier richting de Zuid-Chinese Zee.

De tocht naar de watervallen werd een drama. De routebeschrijving die we hadden op papier was ontzettend onduidelijk en we hadden na anderhalf uur de watervallen nog steeds niet gevonden. We probeerden de TomTom en hoewel die ook niet echt duidelijk aangaf waar de watervallen zich bevonden had die tenminste een bestemming.

Dat dachten we tenminste, na nog een uur rijden reden we op de snelweg en het apparaat meldde toen doodleuk “Bestemming bereikt!”…

Nog een luie dag

Onze laatste volle dag in Kuantan besteedden we weer aan het strand. Het was wel uitkijken geblazen want we waren allemaal ondanks dik smeren twee dagen geleden toch allemaal enigszins verbrand, zij het de een erger dan de ander.

Maleisie_(136)We bleven dus allemaal zoveel mogelijk uit de zon, om aan het eind van de dag te constateren dat het wel iets maar toch niet alles had uitgemaakt, we waren allemaal weer een graadje erger verkleurd. Echt ernstig was het niet maar we waren toch hier en daar aardig rood gekleurd.

Die avond tijdens het diner in een tentje langs het strand werden we overvallen door een hevige onweersbui. We bleven droog al was het maar net want het spetterde behoorlijk.

Lang duurde het ook hier niet en we sloten onze laatste avond af in de cocktailbar met de barkeeper die door Sandra “Mister Double Fris” was gedoopt omdat hij sprekend leek op de man uit de reclame…

Kuala Gandah

Na het ontbijt vertrokken we vanmorgen vanuit Kuantan weer terug richting Kuala Lumpur, een rit van zo’n 280 kilometer. Na zo’n 160 kilometer lag op de route plaatsje Lancang waar we al eerder waren geweest voor een bezoek aan het olifantenreservaat Kuala Gandah en we maakten dus van de gelegenheid gebruik om dat nu met Martin en Sandra nog eens te doen.

Het was nog net zo heet als de vorige keer dat we er waren maar het was wel aanzienlijk minder druk, Wel opvallend was dat het publiek deze keer hoofdzakelijk uit buitenlandse toeristen bestond en niet uit Maleisiërs. Het programma was niet veel anders maar nog net zo leuk, het begon met het baden van de olifanten in de rivier, daarna was er gelegenheid tot het voeren met pinda’s.

Na een rondje voorstellen waarbij alle olifanten een kunstje deden was er gelegenheid om zelf ook de rivier in te gaan om de olifanten te baden of een ritje te maken op de rug van een olifant.

Maleisie_(137)We lieten het baden maar voor wat het was nadat we gezien hadden wat de olifanten zoal in het water dumpten en ook het ritje lieten we lopen want dat was niet meer dan een rondje van een paar meter.

We vertrokken rond een uur of drie van Kuala Gandah voor de laatste honderd en nog wat kilometer en waren zo nog net voor de grootste drukte van de avondspits weer thuis na een heel gezellig lang weekend.

Bioscoop

Omdat ik nog wat vrije dagen op moet maken had ik vandaag nog een extra dagje vrij genomen om met Martin en Sandra op stap te gaan. Aangezien ze allebei nog het nodige te shoppen hadden zijn we dus naar het shopping walhalla van KL gegaan, Mid-Valley. Mid-Valley bestaat eigenlijk uit twee naast elkaar gelegen winkelcentra en is een van de grootste van Zuid-Oost Azië.

Genoeg te beleven daar dus als je zoals Martin nog de nodige kleding in wil slaan en dat lukte dan ook zonder problemen. Hij heeft dus nu een aantal shirts met de naam van het Amerikaanse kledingmerk BUM (in het Nederlands betekent dat dus bips) levensgroot erop en dat vindt hij wel grappig. Ook Sandra slaagde in haar speurtocht naar All Stars schoenen. Ze kon alleen niet kiezen tussen drie verschillende paren en nam ze uiteindelijk dus maar alle drie.

Mid-Valley heeft ook twee mega bioscopen met als bijzonderheid dat ze allebei een Gold Card zaal hebben. En toevallig draaide in een daarvan de nieuwe Harry Potter in 3D en aangezien we die alle drie wilden zien besloten we die te gaan zien.

Maleisie_(138)Het was voor mij ook de eerste keer naar de bioscoop in KL en dus ook mijn eerste kennismaking met de Gold Card. Het blijkt een hele aparte zaal te zijn en niet zoals ik dacht een gedeelte van een grotere zaal. Er is een aparte ingang, net als de business class bij luchtvaartmaatschappijen, en als je binnenkomt vragen ze wat je wilt drinken. Je moet dan even wachten in de luxe lounge en dan wordt je naar je plaats gebracht.

De ongeveer vijftig zitplaatsen zijn luxe leren leunstoelen die twee aan twee staan opgesteld, ze zijn elektrisch verstelbaar en er liggen een deken en een kussen op je stoel. Je drankje staat al klaar op het tafeltje tussenin waar een rode knop op zit waarop je kunt drukken als je nog meer wilt bestellen.

We keken dus lekker onderuit liggend onder een deken met een kussentje in je nek naar de film, lurkend aan een colaatje. Ik ben bang dat “gewoon” naar de bioscoop nu nooit meer hetzelfde wordt…

Elektronika

De afgelopen dagen hebben zowel Martin als ikzelf de nodige tijd gespendeerd in winkels waar ze computerspullen en televisies en dat soort zaken verkopen.

Ik ben op zoek naar een televisie want als we naar de Filipijnen verhuizen krijgen we daar vrijwel zeker een ongemeubileerd huis en aangezien televisies hier een stuk goedkoper schijnen te zijn dan daar wil ik hier alvast een televisie kopen. Dat is op zich geen probleem alleen bleek na prijsvergelijk met Nederland dat televisies hier schandalig duur zijn! Vooral de nieuwste modellen zijn hier dus een flink stuk duurder dan in Nederland, al moet ik er wel bij zeggen dat het verschil voornamelijk komt doordat je in Nederland bij webwinkels op het Internet kunt kopen en dat scheelt behoorlijk in prijs, ook in Nederland.

Ook Martin kwam tot de ontdekking dat onderdelen die hij wil kopen voor zijn computer in Nederland goedkoper zijn dan hier. Het aanbod is hier gigantisch, met name in het speciale winkelcentrum Low Yat, maar de prijs is nergens lager dan de beste prijs die hij in Nederland heeft gezien.

Het blijkt dus dat de reputatie dat Zuid-Oost Azië veel goedkoper zou zijn voor elektronica, computers en camera’s achterhaald is. De prijzen zijn de afgelopen jaren behoorlijk gestegen en nu dus vaak zelfs hoger dan in Nederland. Gek genoeg gaat dat weer niet altijd op want mijn Canon camera bijvoorbeeld heb ik door onderhandeling over de prijs een stuk goedkoper gekregen dan zelfs de laagste prijs bij Nederlandse webwinkels. En met name de Apple producten zijn in vergelijking met Nederland belachelijk goedkoop, dat scheelt zelfs met de originele Apple prijzen al dik dertig procent.

Maar al met al heb ik dus nog steeds geen televisie…

7AteNin9

We hebben vandaag maar eens een ouwe gewoonte in ere gesteld. Voor de verhuizing van ons kantoor naar de buitenwijk Damansara gingen we iedere vrijdagmiddag naar de naast ons toenmalige kantoor gelegen bar “7AteNin9”, en daar hebben we Martin en Sandra vanavond dus ook mee naar toe genomen. De 7AteNin9 is zoals de naam al doet vermoeden een trendy bar, heel modern ingericht met meubels die er leuker uitzien dan praktisch zijn, en het was er altijd heel gezellig.

We waren er een tijdje niet meer geweest en er is nogal wat veranderd. Allereerst zijn alle Shell collega’s er niet meer vanwege de verhuizing van ons kantoor, maar ook de bar zelf is veranderd. De buren hadden geklaagd over de herrie, die vooral werd veroorzaakt doordat de bar vrijwel helemaal open was. Er was alleen een glaswandje zodat je overal vrij uitzicht had en de bomen hingen daar overheen tot in de bar. Nu is er aan de kant van de buren een metershoge, afzichtelijke geluiddichte wand gemaakt tot aan het plafond, en aan de voorkant is de glaswand nu ook opgetrokken helemaal tot aan het glazen dak. Geen overhangende bomen dus meer en alles is nu potdicht.

Het is dus niet helemaal meer wat het was, zoals eigenlijk met alles als dingen gaan veranderen, maar gezellig was het er gelukkig nog wel en we bleven dus redelijk lang hangen. We moesten zelfs nog wat langer blijven dan gepland want Sandra had door haar korte rokje de plastic noppen van de zitting van de stoelen in haar benen staan en ze wilde zo niet over straat…

Noordwijkers in KL?

Omdat we Martin en Sandra ook eens een ander stukje van Kuala Lumpur wilden laten zien dan dat deel wat vol staat met moderne wolkenkrabbers namen we ze vanmorgen mee naar de buitenwijk Bangsar. Bangsar ligt ten westen van het centrum en is een wijk die er wat meer uit ziet zoals KL er uit moet hebben gezien voordat de wolkenkrabbers werden gebouwd, met lage huizen, veel groen en veel minder toeristen.

Toen ik voor het eerst in KL was in 2003 hingen we ‘s avonds veel uit in Bangsar Baru, een stukje Bangsar met veel restaurantjes en winkeltjes. Dat is er nu nog steeds en al wordt het nu gedomineerd door een enorm winkelcentrum, het is nog steeds leuk om er door te wandelen en wat te drinken op een terrasje.

Vlak bij Bangsar Baru is nog een nieuw winkelcentrum genaamd Bangsar Village, daar gingen we eerst naar toe om een ontbijtje te nuttigen bij restaurant “Dôme”.

Maleisie_(139)Uiteraard wandelden we ook even door het winkelcentrum en wat schetst onze verbazing bij wat we zagen op de tweede verdieping: een winkel met een terrasje met een opschrift wat we onmiddellijk herkenden: “Huize van Wely, Sinds 1922”!

Zijn er Noortukkers neergestreken in KL? Dat moet haast wel, jammer genoeg was er alleen Maleis personeel dus niemand met een Noortuks gezicht om het aan te vragen…

En weer die trappen op…

Ja, ik weet het, het is een van de grote bezienswaardigheden van Kuala Lumpur. En daarom wil iedereen die hier komt er dan ook naar toe. Vandaag was het de beurt aan Martin en Sandra om de trappen van de Batu Caves te gaan beklimmen. En ik ging dus ook weer mee, ik geloof inmiddels voor de vijfde keer…

Toch was er nog iets nieuws deze keer want er is nu bijna bovenaan de trappen een nieuwe attractie, de Dark Caves.

Maleisie_(140)Deze grotten zijn blijkbaar pas open voor het publiek en zijn alleen toegankelijk met een rondleiding. De grotten worden namelijk bewoond door vleermuizen en nog een heleboel andere dingen die vliegen en kruipen en de meeste daarvan hebben een heleboel poten.

Dat laatste ontdekte Sandra pas toen we al op het donkere pad achter de gids aan hobbelden terwijl we met onze kleine zaklantaarntje het pad voor onze voeten verlichtten en de kakkerlakken vlak voor onze voeten langs renden.

En dan was er nog de doordringende lucht van guano, de vleermuizenmest. Desondanks was het de moeite waard, onze jonge gids wist boeiend te vertellen over het kwetsbare eco-systeem in de grotten en voor we het wisten was de drie kwartier durende rondleiding al weer om.

‘s Middags doken we weer onder de grond maar deze keer in een kunstmatige omgeving: het Aquarium onder het Conferentie Centrum achter het KLCC. Hier was ik zelf ook nog niet geweest en ook dit bleek een bezoek ruimschoots de moeite waard. Al met al dus goed besteedde dag!

Hoog bezoek

Op 9 augustus is de Filipijnse president Benigno Aquino III op bezoek geweest bij ons bedrijf. Hij was getuige van het tekenen van het contract van ons project met Fluor Daniel, het bedrijf wat voor ons het detailontwerp gaat maken van het nieuwe compressor platform wat gebouwd gaat worden naast het al bestaande gas platform in de Zuid-Chinese Zee.

Maleisie_(141)Het geeft wel aan hoe belangrijk het Malampaya project is voor de Filipijnen. Het project zorgt ervoor dat de Filipijnen voor gas onafhankelijk zijn en de twee nieuwe projecten die we aan het uitvoeren zijn als onderdeel van het Malampaya project moeten garanderen dat het gas onverminderd blijft stromen de komende jaren. Hoog bezoek dus voor ons project. Op de foto schudt de Managing Director van Shell Philippines, Sebastian Quinones, de hand van de General Manager van Fluor Daniel, Dan Spinks. Tussen hen in met het gele overhemd staat President Aquino en rechts naast Sebastian zit de baas van ons project en dus ook mijn grote baas, Antoine Bliek.

Ikut Kiri

Maleisie_(142)Langs de snelwegen van Maleisië zijn we al veelvuldig borden tegengekomen met het opschrift “IKUT KIRI”. We dachten even aan een nieuw product van Apple maar dat blijkt niet zo te zijn, het betekent gewoon “Links houden”. Het komt voor in een aantal varianten, zoals op de foto waar op het bord staat “Vrachtwagens links houden”.

Waarom die borden er staan weten we niet want er is niemand die zich er aan houdt. Links inhalen ja, maar dat is nou net weer niet de bedoeling. Vrijwel iedereen rijdt op de snelwegen, die toevallig ook vrijwel altijd drie rijstroken hebben, op de middelste baan. Sterker nog, ongemerkt doe ik dat inmiddels zelf ook vaak. Eigenlijk rij je altijd in het midden, ook in de stad, altijd makkelijk als je opeens besluit dat je linksaf dan wel rechtsaf wilt…

Maar het “keep your lane” principe geldt dus net als in Nederland ook niet in Maleisië en dat doet dan ook niemand. Iedereen verandert voortdurend van rijstrook en zwalkt over de weg als een dronken matroos. Of er nou een andere auto in de weg zit of er net aankomt, niks mee te maken, hupsakee naar de andere baan!

En zelfs lopend is het voor Maleisiërs volkomen onmogelijk om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en dat merk je dan vooral op drukke plekken zoals winkelcentra en stations. Als je ze wilt inhalen lopen ze opeens voor je voeten en probeer je het dan aan de andere kant, lopen ze opeens weer daar. En het mooiste is, ze hebben er geeneens erg in dat ze het doen…

Martin en Sandra vertrokken

En weer zeg ik niet te geloven hoe snel het is gegaan, vandaag was al weer de laatste dag van Martin en Sandra in Kuala Lumpur.

Voordat we ze naar het vliegveld brachten gingen we naar het Hardrock Café voor het afscheidsdiner, iets wat zo langzamerhand een vaste gewoonte is geworden. We zaten er nog niet of er barstte een verschrikkelijke onweersbui los waarbij het water weer letterlijk de weg overspoelde. Niks aan de hand dachten we, eerst lekker eten en nog wat napraten, tegen de tijd dat we moeten vertrekken is het wel weer droog. Dat was om kwart voor zes, maar toen de regen om zeven uur nog met bakken naar beneden kwam werden we toch al ongerust, en Sandra zag zich al weer de koffer open maken om droge kleren aan te kunnen trekken.

Tegen kwart over zevenen werd het toch wel de hoogste tijd om op te stappen toen we een briljant idee kregen. Je kunt vanuit het Hardrock Café binnendoor naar het Concorde Hotel lopen en daar was vast wel een winkeltje waar je paraplu’s kon kopen. En dat bleek te kloppen, Riet en Martin kwamen tien minuten later terug met drie nieuwe paraplu’s. Alleen was het net twee minuten eerder droog geworden…

Zonder verder oponthoud brachten we Martin en Sandra naar het vliegveld waar  bleek dat we ons helemaal geen zorgen hadden hoeven maken over eventueel te zware koffers of teveel bagage, alles mocht zonder problemen mee en onze weegschaal deugt niet.

We namen afscheid en daarna reden Riet en ik samen terug naar huis. En zo zijn we dan weer met zijn tweetjes. Tot de volgende visite komt over twee weken!

Gewijzigde plannen

John Lennon zei het al lang geleden, het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen aan het maken bent. Dat zinnetje schoot me weer eens door het hoofd toen ik gisteren plotseling een mailtje van mijn baas kreeg met het dringende verzoek om volgende week aanwezig te zijn op ons kantoor in Manila.

Niet dat ik daar problemen mee heb maar het is meestal een heel geregel om dat op zo korte termijn voor elkaar te krijgen en ik had ook eigenlijk gehoopt op eindelijk weer eens een “normale” werkweek. Vanaf de 1e juli zijn we in Nederland geweest, vrijwel meteen na thuiskomst in KL door naar Manila, en bij thuiskomst stonden Martin en Sandra al weer op de stoep. Nu die weer thuis zijn dachten we dus even “bij te komen” van al die vermoeienissen maar het loopt dus toch weer anders….

En ik had eigenlijk een bezoek gepland aan Manila in de tweede week van september maar dat ga ik afzeggen want er is volgende maand ook nog even een verhuizing te regelen en daar blijft anders wel erg weinig tijd voor over.

Tudung

Een vraag die we nogal eens krijgen als we terug in Nederland zijn is hoe het is om te leven in een Moslimland. Veel mensen in Nederland hebben dan toch voor ogen een streng religieus land waarbij alle vrouwen verplicht zwaar gesluierd over straat lopen. Maleisië is daarop toch echt een uitzondering, het land is weliswaar hoofdzakelijk islamitisch maar in veel opzichten behoorlijk open en zelfs een beetje verwesterd.

De hoofddoek, of zoals het in het Maleis heet de Tudung, is wel algemeen in het straatbeeld maar het is in Maleisië niet verplicht. In de periode van dekolonisatie was het zelfs een symbool van verzet tegen de Westerse kolonialisten en een kenmerk van superioriteit. Tegenwoordig is de Tudung voor veel vrouwen een symbool van de eerbaarheid, zelfs als ze getrouwd zijn. Ze tonen op die manier alleen hun schoonheid aan hun man.

Maleisie_(143)Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.

En het moet gezegd, met name de jonge vrouwen in Maleisië dragen de Tudung met veel flair. Het zijn kleurige doeken die ze dragen in combinatie met designer kleding, spijkerbroeken en zelfs hoge hakken. De Maleise Tudung bestaat meestal uit één stuk en bedekt het hele hoofd en vaak ook de borst. Je ziet wel invloed vanuit Arabische landen waar meer een gewikkelde sjaal wordt gedragen.

In Maleisië zie je heel weinig vrouwen die volledig gesluierd over straat lopen in een zogenaamde abaya, een lang zwart gewaad wat alleen de ogen vrijlaat, vergelijkbaar met wat in Nederland altijd een burka wordt genoemd. Je ziet ze wel maar dan vooral op de toeristische plaatsen. Het zijn namelijk vrijwel altijd toeristen uit met name de Arabische landen…

Naar Manila

Hoewel er al een bezoek aan de Filipijnen gepland stond voor de tweede week in september kreeg ik deze week nogal onverwacht het verzoek om de komende week in Manila te zijn in verband met een aantal zaken die daar geregeld moeten worden met het bedrijf wat aan een van onze projecten gaat werken.

Dat bedrijf, Fluor Daniel, zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, het zit zelfs maar een verdieping lager dan waar ik normaal zit. Erg handig dus en nu het contract eindelijk rond is kunnen er spijkers met koppen worden geslagen. Om wat van de achterstand die is ontstaan door de langdurige contract onderhandelingen in te halen hebben sommige dingen haast gekregen en vandaar dus dat mijn bezoek twee weken naar voren is gehaald.

Maleisie_(144)Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.

De KLIA Express is een directe treinverbinding die je binnen exact 28 minuten van KL Sentral naar het vliegveld brengt. In combinatie met de metro is het zelfs vaak een snellere verbinding met het vliegveld dan met de auto, alleen zeul je natuurlijk tot aan de trein wel met je koffers. Vandaag valt dat wel mee, ik neem voor een week een handzame rolkoffer mee en dan is het goed te doen.

Mijn Mac laat ik thuis dus de rest van de week tot aan vrijdag geen logs, ik zet wel af en toe een berichtje op Twitter.

Berichtje uit Manila

Het was een drukke week op het kantoor in Manila want ik moest er naar toe voor een spoedklus. In het kort kwam het er op neer dat nu het contract voor de volgende fase van een van onze projecten is getekend, er regelingen moeten worden getroffen voor het heen en weer zenden van documenten tussen ons en de contractor.

Dat lijkt gemakkelijker dan het is, want het bedrijf wat het contract heeft gekregen zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, of eigenlijk zou ik moeten zeggen dat wij in hetzelfde gebouw zitten als zij want hun naam staat op de gevel. Sterker nog, de verdieping waar hun team zit wat ons project gaat ondersteunen is de verdieping onder die waar ik zit.

Het begin van de week was al meteen goed. In het weekend was de verdieping waar ik kom te zitten (de 17e) helemaal opnieuw ingericht en ik had al een plek gekregen. Er werden snel ook spullen geregeld als een monitor en een toetsenbord en dergelijke dus ik was meteen al gesetteld. Het werk zelf hield veel besprekingen in en het maken van afspraken en formele procedures, maar het is gelukt om alles op tijd klaar te krijgen en de missie was dus geslaagd.

En zo is het vandaag al weer donderdag, mijn laatste volle werkdag hier want morgen vertrek ik tegen het middaguur naar het vliegveld. Maar eerst nog uit eten met een paar collegaatjes vanavond.

Chauffeur

Vanmiddag om twaalf uur stond mijn vervoer gereed, een auto van het hotel bracht me naar het vliegveld waar mijn terugvlucht naar Kuala Lumpur om drie uur zou vertrekken.

Onderweg had ik een babbeltje met de chauffeur, die uiteraard de standaard vragen stelde als “Waar kom je vandaan” en “Hoe lang ben je hier geweest”. Ik antwoordde op die laatste vraag dat het nu nog maar voor een week was geweest maar dat mijn volgende bezoek een stuk langer zou gaan duren. Toen hij hoorde dat ik over een maand naar de Filipijnen kom voor een verblijf van vier jaar was zijn vraag meteen of ik dan een chauffeur nodig had en bood zich meteen aan!

Dit was al de tweede keer al dat iemand dit deed want ook de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld solliciteerde meteen naar de “vacature” toen hij hoorde van mijn toekomstige verblijf. Ik nam dat toen niet zo heel serieus maar dat is het dus blijkbaar wel.

Het is inderdaad de gewoonte op de Filipijnen om een chauffeur te hebben. Dat klinkt heel snobistisch maar het schijnt zowel praktisch als goedkoop te zijn. Zelf rijden in het verkeer van Manila is een regelrechte ramp en bovendien schijnt iedere agent meteen spontaan het bonnenboek tevoorschijn te halen als hij een wit gezicht achter stuur ziet. De meeste collega’s hebben al geconcludeerd dat je voor het maandelijkse bedrag aan bekeuringen beter een chauffeur kunt huren…

Maar goed, of dat gaat gebeuren moeten we nog zien maar mocht het zover komen dan heb ik alvast het telefoonnummer van Marcos, en of ik maar beslist wil bellen want hij wil de baan heel erg graag…

Uitzet…

We zijn begonnen met de voorbereidingen van onze aanstaande verhuizing naar de Filipijnen dat betekent uiteraard niet alleen papierwerk maar ook het opzeggen van allerlei abonnementen, de huur en de verhuizing van onze spullen.

We weten al vrijwel zeker dat we in Manila een ongemeubileerd huis gaan krijgen, want dat zijn ze bijna allemaal, en dat houdt in dat we ons ook moeten gaan bezig houden met het aanschaffen van een nieuwe uitzet. We hebben hier in KL wel beddengoed en handdoeken en zo, maar omdat we een gemeubileerd appartement hebben gehuurd hebben we dus helemaal geen meubels om mee te nemen naar Manila (het tuinstel niet meegerekend..).

Maleisie_(145)Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…