Toen ik gisteravond terug was op mijn kamer na het avondeten belde ik zoals gewoonlijk even met het thuisfront. Amper een minuut na het gesprek, ik had net mijn telefoon neergelegd en mijn laptop gepakt, ging het brandalarm af. Even dacht ik aan een oefening maar ik realiseerde me al snel dat er geen oefening was aangekondigd en het alarm was ook niet voorafgegaan door het bekende “Now follows a test of the fire alarm!”. Bovendien zijn die oefeningen altijd op hetzelfde tijdstip, iedere woensdagavond om klokslag zeven uur.

Het was nu dinsdag en bijna kwart voor acht, dus dit was of echt of een oefening waarbij we allemaal zo snel mogelijk naar het verzamelpunt moesten gaan. Het bleek het laatste, wat al door de luidsprekers werd aangekondigd terwijl ik mij schoenen nog aan het aantrekken was. Ik wandelde met de stroom mee naar de tennisbaan, die tegenwoordig “Musterpoint 1” is, oftewel het belangrijkste verzamelpunt in geval van calamiteiten.

Daar aangekomen meldde ik me bij de rij met nummer 116. Dat is het nummer van het gebouw waar mijn kamer is, de nummers van alle gebouwen staan op de muur rond de tennisbaan aangegeven dus dat is makkelijk zoeken. Ieder gebouw heeft een persoon die verantwoordelijk is voor de registratie van alle personen op het Musterpoint zodat kan worden nagegaan of iedereen die er zou moeten zijn ook is en er niemand zich meer in een van de gebouwen bevind.

Ik meldde me en mijn naam werd afgevinkt, en toen begon het wachten. Iedereen die aankomt moet geregistreerd worden en dat kost altijd wat tijd omdat er altijd toch wel wat chaos is. Er verzamelt zich tenslotte toch een menigte van zo’n honderdvijftig personen, en iedereen in de rij begint meteen te kletsen met anderen (want we wisten tenslotte al dat het maar een oefening was). Uiteindelijk duurde het ruim een half uur voordat alle koppen waren geteld en het sein veilig weer werd gegeven.

Het was gelukkig een mooie avond, ze hadden dit niet twee maanden geleden moeten doen want dan was het nog een koud klusje geweest…