Hoewel de mogelijkheden er wel zijn doe ik al zolang als ik hier zit niet aan “snacken” tussen de maaltijden door. Tegenwoordig neem ik wel een appel of een banaan mee voor de middag want tussen de lunch van twaalf uur en het diner van zeven uur zit wel een hele tijd. Snoepen probeer ik tot het absolute minimum te beperken maar dat valt niet altijd mee want er wordt door mijn Irakese collega’s nogal eens wat meegenomen wat royaal wordt uitgedeeld.

Het probleem daarmee is dat alle meegebrachte lekkernijen zonder uitzondering mierzoet zijn. Ik eet lang niet alles op wat ze me aanbieden maar soms kun je geen nee zeggen.

Vanmorgen bijvoorbeeld was er een korte herdenkings-plechtigheid in de hal van ons gebouw voor een pas overleden collega (erg triest, overleden aan kanker en hij was pas in de dertig met een gezinnetje met drie kinderen), waarna er thee werd rondgebracht met wat nog het meest leek op lange vingers zonder het suikerlaagje. Het bekertje thee wat ik kreeg was voorzien van een flinke laag suiker en dus zo zoet dat de paar vullingen die ik nog heb zowat spontaan uit mijn kiezen sprongen…

Vanmiddag kreeg ik van mijn maat Sameer een fles alcoholvrij bier en een reep chocolade. Had hij gekregen bij de buren van Contracts & Procurement zei hij, en hij hoefde het zelf niet. Hij is moslim en drinkt dus per definitie geen bier, ook al is het alcoholvrij. Mooi voor mij, het flesje staat in de ijskast en ik ga deze traktatie zaterdagmiddag opdrinken terwijl ik de wedstrijd van Quick Boys tegen Noordwijk volg op Twitter.