Vanmorgen landde vlucht EK150 van Emirates dik een kwartier te vroeg op de luchthaven van Dubai en dat betekende dat het meer dan zeven uur zou duren voordat mijn volgende vlucht naar Basrah zou vertrekken. Normaal gesproken regelt Emirates een hotel om de tijd door te brengen maar deze keer was dat niet het geval want mijn vlucht naar Basrah was niet met Emirates maar met FlyDubai, wat de budget-partner is van Emirates.

Geen hotel dus, en dat betekende dat ik de tijd op de luchthaven zelf moest zien door te komen. Bovendien was er nog het punt dat FlyDubai vluchten vertrekken vanaf Terminal 2, en dat is helemaal aan de andere kant van de luchthaven, aan de andere kant van de startbanen zelfs. Ik had geen idee hoe ik daar moest komen maar ik besloot als eerste om in ieder geval een paar uur in de comfortabele lounges van Emirates door te brengen voordat ik overstak naar Terminal 2 waarvan ik al had gehoord dat de faciliteiten toch wat minder zijn. 

Bij de lounge van Terminal A (die was het dichtst bij) kreeg ik te horen dat ik beter naar de lounge van Terminal B kon gaan omdat het daarvandaan makkelijk was om per lift naar de begane grond te gaan, vanwaar de bus naar Terminal 2 zou vertrekken. Dat leek me een goeie tip dus ik ging met het treintje van Terminal A naar Terminal B. Daar aangekomen vroeg ik voor alle zekerheid nog even naar die lift en ze verzekerden me dat die vlak om de hoek was.

Na een paar uurtjes in de Emirates lounge werd het tijd om over te steken en ik ging op zoek naar de lift. Nergens te vinden, geen enkele lift die ik zag ging naar de begane grond en nergens was ook maar de kleinste aanwijzing over hoe je bij Terminal 2 moest komen. Nog maar eens vragen bij de informatiebalie dus, en heel vriendelijk werd me verteld dat ik om de hoek de lift moest nemen waarop “Staff only” (Alleen voor personeel) stond. Ja, wie verwacht dat nou! Maar goed, beneden gekomen bleek ik inderdaad op de juiste plek te zijn aangeland en met een bus ging ik naar Terminal 2.

De rit was trouwens erg leuk, vlak langs alle geparkeerde vliegtuigen, waarbij het maar weer eens opvalt hoe groot die krengen eigenlijk zijn. In Terminal 2 was ook een lounge, veel kleiner en met heel wat minder allure dan de Emirates lounges aan de overkant maar desondanks goed voorzien van eten en drinken. 

Het boarden van het vliegtuig ging bij Terminal 2 niet met de gebruikelijke slurf naar het vliegtuig maar gewoon met een trap en zoals gebruikelijk werden we daarvoor met een bus naar het vliegtuig gereden.

De vlucht zelf verliep voorspoedig, we kwamen een kwartier te vroeg aan in Basrah. We werden ook hier per bus naar de aankomsthal gereden en daarna ging het bij de paspoortcontrole en de bagagebanden zo snel dat ik met een kwartier buiten stond en me kon melden bij het ontvangstcomité. Ja, en daarna begon de ellende want we moesten wachten op een persoon die een nieuw visum moest (altijd een langdurig proces) en ook nog eens op iemand die aankwam met een vlucht die pas om half vier landde.

Al met al vertrokken we pas om vier uur vanaf de luchthaven en doordat we onderweg ook nog eens twee mensen moesten afzetten in een ander kamp arriveerden we pas rond kwart voor zes in het KAZ kamp. Na het herinrichten van mijn kamer en het avondeten (waarbij gewoontegetrouw veel handen worden geschud en je talloze keren “Welkom terug!” te horen krijgt) had ik het al vroeg op de avond gehad. Ik weet nog dat ik het licht heb uitgedaan en toen ging vrijwel meteen bij mij ook het licht uit…