Niet te geloven, maar weer was er vannacht geen sprake van een ongestoorde nachtrust. Deze keer geen “muzikaal” gedreun tot diep in de nacht maar een vroeg ontwaken om vijf uur door ongediertebestrijding. Ik werd ruw wakker van wat leek op het opstarten van een motor, met een enorm lawaai. Omdat ik duidelijk hoorde dat het van buiten kwam opende ik de voordeur en zag dikke wolken in het restaurant. Er liep een kerel rond van de ongediertebestrijding met een apparaat wat op een bladblazer lijkt, aangedreven door een twee-takt benzinemotor, en vandaar dus het lawaai. Ik was klaarwakker en zo zat ik al ruim voor zessen met gepoetste tanden en gekamde haren buiten te lezen op ons terras…

Het was vandaag ook weer geen ideaal strand weer, maar dat gaf niet want we waren toch van plan om naar Willemstad te gaan. Vroeg in de middag bestelden we een taxi bij de receptie, waarbij we tot onze schrik te horen kregen dat dat ongeveer zeventig gulden (omgerekend vijfendertig euro) zou gaan kosten. Toen de taxi aankwam bleek dat gelukkig mee te vallen, het was vijfendertig gulden, dus maar de helft. Zeventig gulden was waarschijnlijk de prijs voor een retour maar we waren van plan om terug met een busje te gaan.

In Willemstad werd ik door Riet een winkel van Tommie Hilfiger in gesleurd voor een “fatsoenlijke” korte broek want ze vond dat ik voor emmer liep met de twee die ik bij me heb. De broek was snel geregeld en ze drong me ook nog een overhemd op, maar vooruit, ik ben er eigenlijk wel blij mee. Voor Riet zelf slaagden we niet want die wilde een paar teenslippers van het merk Fitflop en die waren nergens te vinden. We streken daarom maar neer op het terras van café Iguana, langs de waterkant vlak naast de Emma-brug. Dat is bij alle eerdere bezoeken aan Willemstad altijd een vast stekkie geweest en ook nu deden we daar een biertje.

Daarna wilden we wat eten, en dat deden we bij restaurant De Buren waar we ook al eerder waren geweest. De shoarma van Riet viel wat tegen (door de marinade, waar volgens mij munt in zat), maar mijn visje (de Mahi Mahi) was prima, het leek wel een beetje op makreel. 

Voor de terugweg wilden we eigenlijk toch maar weer een taxi nemen maar die konden we zo gauw niet vinden, dus toen er een busje met bestemming Mango Beach aan kwam rijden besloten we toch maar daarvoor te kiezen. De totale kosten van dit ritje waren zeven gulden (drie en een halve euro) voor z’n tweeën, maar daarvoor moesten we wel het omrijden en het gebrek aan airco voor lief nemen. Volgens Riet was het in het busje op een gegeven moment “drieduizend graden”…

Terug in het resort namen we nog maar even een paar cocktailtjes voor het slapen gaan. En dat kon deze keer zowaar ongestoord want er was zowaar geen house-party aan de gang vanavond.