Rampzalige toestanden op Schiphol

In eerste instantie waren we blij met de mededeling dat onze terugvlucht van Curaçao naar Schiphol een uur korter zou duren dan de heenvlucht, namelijk acht en een half uur. Onderweg probeerden Riet en ik wat te slapen, wat niet eens zo slecht lukte ondanks dat zelfs de DeLuxe stoelen niet echt geschikt zijn voor dat doel. Ikzelf slaagde erin om alles bij elkaar zo’n twee en een half uur te slapen, Riet sliep zelfs een uur of vier.

Het vliegtuig landde precies op tijd om tien over twee in de middag op de luchthaven Schiphol waar Martin klaar zou staan om ons naar huis te brengen. We waren redelijk vlot door de paspoortcontrole (twee klungelende toeristen voor ons bij het automatische poortje) waarna we naar de hal liepen met de bagagebanden, voor het ophalen van onze koffers. Daar troffen we een enorme chaos aan…

Het was bomvol in de hal en geen enkele bagageband draaide. Op het scherm van band 22 waar onze koffers werden verwacht stonden nog twee vluchten die nog niet waren afgehandeld en de hele band lag vol met koffers van weer een eerdere vlucht die niet waren opgehaald. Het bleek dat er vanochtend een wilde staking was geweest van het bagage-personeel van KLM, en hoewel de staking inmiddels was afgelopen was er nu een enorme vertraging in de afhandeling van alle bagage.

Na een uur wachten kwamen de koffers van de eerst vlucht op het scherm, even later gevolgd door de koffers van de tweede vlucht. We verwachtten nu de koffers van onze vlucht maar in plaats daarvan verscheen op het scherm de mededeling “Bagageband Gesloten”. Riet ging mee met een groep mede-reizigers naar de balie van Swissport, het bedrijf wat onze bagage moest afhandelen, maar er kwam geen duidelijke informatie. De woorden “staking”, “overmacht” en “geduld” gaven de situatie zo’n beetje weer en we konden niets anders doen dan afwachten.

We stonden op een gegeven moment zelfs op het punt om gewoon naar huis te gaan, maar het besef dat we dan de volgende dag ook waarschijnlijk heel lang bezig zouden zijn om onze koffers alsnog te krijgen weerhield ons ervan. Martin gaf aan dat hij wel wilde wachten, waar we erg blij mee waren want het zou waarschijnlijk ook niet eenvoudig zijn om een taxi te krijgen en aan de trein wilden we helemaal niet denken.

Om tien over vier kregen we dan eindelijk te horen van een rondlopende mevrouw van Swissport dat eerdere berichten niet klopten, dat de bagage onderweg was naar band 22, en dat de eerste koffers rond half vijf werden verwacht. Dat bleek te kloppen want de band startte om vijf over half vijf, en omdat onze koffers vanwege onze DeLuxe tickets een prioriteit-label hadden gekregen kwamen ze al vrij snel (om tien over half vijf) op de band.

Martin bracht ons naar huis waar we om tien over half zes aankwamen. We vroegen ons al een tijdje af wat er in vredesnaam zo leuk is aan een vliegvakantie. Voor ons was het leed op zich nog te overzien, maar dat gold waarschijnlijk niet voor al die passagiers die vandaag vanaf Schiphol zouden vertrekken voor hun vakantie…