Werk-perikelen

Terug aan het werk heb ik een aantal zaken om me druk over te maken. Het belangrijkste is de vraag die ik heb gehad om een cursus mede te faciliteren, en die cursus is in India. Dat zou eind september moeten gaan plaatsvinden maar het is maar zeer de vraag of dat voor mij gaat lukken, en eerlijk gezegd vrees ik dat ik zal moeten afzeggen.

Het probleem is namelijk dat ik een visum moet aanvragen en daarvoor heb ik een Credit Card nodig die door het bedrijf is verstrekt. We mogen voor zakelijke doeleinden geen gebruik maken van onze eigen Credit Card, het is verplicht om een door het bedrijf verstrekte kaart te gebruiken en die heb ik niet. Nu kan ik die aanvragen, maar tot nu toe is de aanvraag nog niet gelukt door allerlei problemen. Het is me na anderhalve week modderen eindelijk gelukt om iemand te pakken te krijgen die me kan helpen bij mijn aanvraag en het is vandaag eindelijk gelukt om de aanvraag voor mijn Company Credit Card in te sturen.

Nu is alleen de vraag of de kaart nog op tijd binnenkomt. De aanvraag duurt normaal gesproken weken, maar omdat ik haast heb heb ik toestemming gekregen om van een versnelde procedure gebruik te maken. Maar hoe lang dat dan gaat duren weten we niet, dus of de kaart nog op tijd binnenkomt om nog een visum aan te vragen is dus de grote vraag, want ook zo’n visumaanvraag heeft weer tijd nodig.

En het is simpel, zonder kaart geen visumaanvraag en zonder visum moet ik de uitnodiging afzeggen. Jammer maar helaas.

En weer naar huis…

Na een laatste uitgebreide ontbijt, wat zoals iedere dag weer prima verzorgd was in het hotel, checkten we rond een uur of half elf uit. Daarbij hadden we nog wel wat opmerkingen naar aanleiding van de vraag of we een plezierig verblijf hadden gehad.

We hadden namelijk vrijwel alle nachten toch behoorlijk wat geluidsoverlast gehad van luidruchtige groepen mensen midden in de nacht op het terrein voor het hotel. Onze kamer grensde daaraan en ondanks de gesloten ramen en het feit dat we twee hoog zaten klonken de luide stemmen behoorlijk door in onze kamer. Het dieptepunt was zaterdagnacht toen er zich na twaalven een vechtpartij voordeed, tussen wie was ons niet helemaal duidelijk, maar het was wel zo erg dat er zelfs politie bij kwam. Hoewel de vechtpartij zelf, met een schreeuwend figuur die helemaal over de rooie leek te gaan, kort duurde bleef de politie ruim een uur lang discussiëren met een paar figuren voor de ingang van het hotel, en die discussie was luid en duidelijk in onze slaapkamer te horen.

Het commentaar van het hotel op onze opmerkingen was overigens dat ze dit soort dingen niet in de hand hadden, waar ik het overigens niet mee eens ben want ze hadden de politie kunnen vragen de discussie ergens anders te voeren in verband met de geluidsoverlast.

Maar goed, we gingen weer op weg naar huis en na een bijzonder vlotte reis waren we rond een uur of een weer terug in Rijnsburg na een al met al toch wel geslaagd weekendje weg.

Zondag in Almelo

Na een uitgebreid ontbijt stond er voor vanochtend een wandeling door Almelo op ons programma. Ik had ontdekt dat er een braderie was in een wat verder van het centrum gelegen wijk, een wandeling van zo’n anderhalve kilometer, dus om een uur of tien gingen we op pad. Ik vond dat eerlijk gezegd nogal aan de vroege kant maar Riet had geen zin meer om nog langer binnen te blijven zitten want het was mooi weer.

We vonden de locatie na wat zoeken en inderdaad, we waren aan de vroege kant. Veel van de kramen waren nog in opbouw en afgezien van een enkel ander stel (duidelijk ook toeristen) liep er nog vrijwel niemand over de braderie. Het nadeel daarvan was dat je nu niet rustig ergens naar kon kijken zonder meteen een verkoper aan je kleed te hebben die op je vingers stond te kijken, dus we wandelden op ons gemak door de lange straat zonder ergens bij stil te blijven staan. Alleen bij de klassieke Mercedessen die verdeeld over het terrein opgesteld waren (en die ook te koop waren) bleven we regelmatig staan om ze even te bewonderen.

Ons idee om dan maar ergens een bakkie te doen mislukte omdat er nog niks open was waar we dat konden doen en veel gelegeheden waren er in de buitenwijk sowieso niet. We wilden daarom via een omweg maar terugaandelen naar het centrum toen Riet een bord zag wat de locatie aanwees van begraafplaats ’t Groenedael. Riet wandelt graag over begraafplaatsen en ze wilde er dan ook graag een kijkje nemen. Het was een prachtig gelegen begraafplaats waarvan een deel zelfs nationaal erfgoed is en het bezoek was dan ook zelfs voor mij de moeite waard.

Terug in het centrum vulden we de rest van de middag met lezen op het balkon onze kamer en terrasbezoek:

Voor ons laatste diner in Almelo hadden we ’s middags besproken bij het Tapasrestaurant Solera, gelegen in de tuin achter het hotel. We kozen voor de “all-you-can-eat” optie van het menu met de bedoeling zoveel mogelijk hapjes te proberen, maar daar kwam weinig van terecht omdat de individuele porties gewoon te groot waren. Jammer, maar wat we konden eten was wel erg lekker.

Rustig dagje in Almelo

Onze eerste volle dag in Almelo en we hadden besloten om er een makkelijk dagje van te maken. Na een uitgebreid ontbijt wandelden we wat rond in en rond het centrum, zonder een specifiek doel. Na het middaguur zochten we weer een terrasje op, en omdat de koffie met gebak er gisteren heel goed bevallen was werd dat weer het terras van Bar Biertje.

Wat later gingen we terug naar het hotel waar we restaurant “De Sociëteit” bespraken voor de avond. Daarna wandelden we naar een Belgisch Proeflokaal wat we tijdens onze wandeling ’s morgens hadden gespot. Het terras van het café was een soort mini-amphitheater met onderaan tafeltjes aan het water van de Almelose Aa. Hoewel het de hele dag bewolkt was geweest was de temperatuur nog redelijk en het was er dus prima vertoeven met een paar lekker Hertog Jan biertjes van het vat.

De locatie van restaurant “De Sociëteit”, direct grenzend aan de hal van het hotel, was een voormalige heren-sociëteit (vandaar dus de naam) en het deed ons een beetje denken aan het Leidse restaurant “Het Prentenkabinet” waar Robin stage had gelopen en daarna ook nog had gewerkt. We zaten aan tafeltjes in wat waarschijnlijk de hal was geweest, met hoge plafonds en gepleisterde Griekse zuilen op de muur. Het eten bleek ook nog eens prima.

Na het eten hadden we geen zin meer om nog weg te gaan dus na een drankje in de bar van het hotel hielden we het gezien voor vandaag.

Lang weekend Almelo

We hadden een weekendje weg geboekt en na wat speurwerk op het Internet kwamen we uit op het Theaterhotel in Almelo. Dit hotel is een Van der Valk hotel, gelegen pal in het centrum van Almelo en behalve dit voordeel heeft het ook nog eens ruim parkeergelegenheid, een paar restaurants, een zwembad en een wellness. Kortom, genoeg om te besluiten eens een keertje te gaan kijken hoe Almelo eruit ziet.

Voor vertrek naar Almelo had ik vanmorgen nog een afspraak op de trauma-afdeling van het LUMC om daar naar mijn nog steeds niet helemaal goed functionerende rechterhand te laten kijken. De behandelende chirurg kon alleen maar constateren dat ik in principe vijfennegentig procent van de functionaliteit in de twee stijve vingers heb en dat het probleem hoogstwaarschijnlijk wordt veroorzaakt door littekenweefsel. Het enige wat eraan te doen is is kijken of de gewrichten wat soepeler gemaakt kunnen worden met oefeningen en daarvoor werd ik doorverwezen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in handen.

Nog voor het middaguur vertrokken we vanuit Rijnsburg richting Almelo omdat Riet niet langer wilde wachten. Mijn argument dat we dan veel te vroeg in het hotel zouden arriveren (we mochten zoals gewoonlijk om drie uur pas op de kamer) werd opgelost doordat we onderweg zouden gaan lunchen. Dat laatste lukte pas ver na Amersfoort nadat we al twee wegrestaurants waren gepasseerd omdat we de afslag of het restaurant te laat zagen. De lunch duurde korter dan verwacht (hoe lang doe je over een belegd broodje) en daardoor waren we alsnog iets te vroeg in Amersfoort. Gelukkig bleek dat geen probleem en konden we onze kamer betrekken. Ik had een junior-suite geboekt en dat bleek een prima zet: we hadden een ruime slaapkamer, een ruime woonkamer en een groot balkon.

Nadat we het een en ander hadden uitgepakt en het balkon door Riet als rookplek in gebruik was genomen gingen we op pad om de omgeving te bekijken. We hoefden alleen maar de hoek om en een paar meter verder was de Koornmarkt met veel terrasjes. We streken neer op een van de terrasjes waar we meteen te horen kregen dat we nog wel wat konden bestellen maar dat het terras over een half uur dicht ging vanwege de voorbereidingen voor de Ronde van Almelo, een wielerronde die die avond zou worden verreden in het centrum.

En inderdaad, even later kwamen er vrachtwagens langs met mannen die langs de weg dranghekken plaatsten. We wandelden dus na ons bakkie koffie terug naar het hotel want we wilden kijken of we daar in een van restaurants zouden kunnen eten. Dat kon niet, restaurant “De Sociëteit” zat vol en het tapasrestaurant Solera was gereserveerd voor de vips van de wielerwedstrijd. Het bleek namelijk dat die allemaal in het hotel zaten.

We besloten maar wat rond te wandelen en te kijken wat er beschikbaar was. We vonden een Italiaans restaurant genaamd “Ristorante Valentino” waar we opa ons verzoek een tafeltje kregen op het terras. Dat was misschien niet helemaal een goeie keuze want op het pleintje vlakbij stond een geluidsinstallatie van een DJ en die begon net met het gebruikelijke irritante gebonk en gedreun op het moment dat wij plaatsnamen. We besloten het maar voor lief te nemen, en dat bleek een goed idee want het eten was zonder meer prima.

Na het eten namen we een kijkje bij de wielerronde die net van start ging, maar we hielden het als snel voor gezien toen we hoorden dat de wielrenners tachtig rondjes moesten rijden wat ongeveer twee uur zou gaan duren. We gingen daarom wat drinken in de bar van het hotel en keerden later die avond terug naar het parcours waar we plaatsnamen bij de finish. We konden het allemaal prima zien en zagen Nikki Terpstra, een van de profwielrenners, de ronde winnen. En jemig, wat ging dat hard op die smalle bandjes over het nauwe parcours!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weer een Bokkum-reünie

Een paar weken geleden had ik weer onze jaarlijkse reünie met mijn ouwe maten van de Bokkumband georganiseerd. Eigenlijk is het niet helemaal een reünie van de Bokkumband want alleen Wessel, Gijs en ik zijn oud-leden, maar Nico hoort er nou al zolang bij dat we die als bonus-Bokkum beschouwen en zo zijn we al jaren met zijn vieren. Jammer was alleen dat bij deze gelegenheid Gijs verstek moest laten gaan omdat hij net positief was getest op Corona en daarom zaten Wessel, Nico en ik met zijn drieën bij strandrestaurant Zomers. We spraken toen wel af om dit nog een keer op korte termijn over te doen en dan uiteraard met Gijs er ook bij.

De afspraak werd gemaakt voor vanavond en Gijs kwam met een aantal prima suggesties. Als restaurant stelde hij Het Havenkwartier aan de Katwijkse Industrieweg voor vanwege een goede recente ervaring, en hij kwam ook met de suggestie om daarna naar de Oranjefeesten in Katwijk aan de Rijn te gaan. Daar waren vanavond twee potentieel interessante evenementen, een coverband genaamd “Bed & Breakfast” op het festivalterrein waar dit weekend Oranje-Rock wordt gehouden, en in sociëteit De Boemerang trad de band Expired Faces op waarin onze maat (en ook oud-Bokkum) Willem Kuyt de bas hanteert.

Het begon dus met eten in Het Havenkwartier en het moet gezegd, Gijs had niet overdreven want het eten was meer dan prima. Waar we wel een probleem me hadden was de grootte van de porties die wat je noemt “op Katteks formaat” waren (hoops dus) en daar verkeken we ons alle vier op. Ik zat bijvoorbeeld al behoorlijk vol na het riante voorgerecht van meloen met Ardenner ham en daar moest in mijn geval nog een flinke ribeye steak achteraan. Dat ik daarna nog de moed had om nog een toetje te bestellen is me nu achteraf een volslagen raadsel…

Na het overvloedige eten fietsten we (Wessel, Gijs en ik met trapondersteuning en Nico nog ouderwets) naar Kattek Binnen waar we bij Gijs de fietsen stalden. Gijs ging nog even naar binnen om de helft van zijn biefstuk die hij had meegenomen aan zijn hond te voeren, en ik kom er zo op terug waarom dit detail relevant is. We wandelden naar het Festivalterrein (wat een fikse wandeling bleek want de ingang was helemaal aan de andere kant) waar de band net besloten had om een pauze te nemen. Tijdens die pauze kwamen we verscheidene bekenden tegen maar het was amper mogelijk om een fatsoenlijk gesprek te voren want de pauze werd opgevuld door een DJ.

Na een half uur of zoiets besloten we om naar De Boemerang te gaan, ook omdat we verwachtten dat veel festivalgangers na afloop ook zouden besluiten om daar naartoe te gaan en dan waren wij de drukte voor. Eerst haalden we de fietsen op bij Gijs thuis, waar Gijs tot de ontdekking kwam dat hij bij het voeren van de biefstuk aan de hond zijn sleutels binnen had laten liggen. inclusief zijn fietssleutel. Wessel, Nico en ik fietsten dus naar sociëteit De Boemerang terwijl Gijs daar noodgedwongen naar toe moest wandelen.

Het was gezellig in De Boemerang waar we buiten op de binnenplaats al meteen Willem Kuyt tegenkwamen want ook zijn band had net pauze. Na de pauze gingen we naar binnen om te luisteren naar de Expired Faces (prima muziek, zoals altijd), maar na een uurtje en de nodige biertje begon het feit dat met name Nico en ik toch een normale werkdag achter de rug hadden ons op te breken en gingen wij tweeën naar huis na een prima avond.

Niet te lang wachten maar met de volgende reünie!

Nasleep van fietsongeluk

Hoewel mijn ongeluk met de fiets al weer bijna drie maanden geleden is heb ik nog steeds last van mijn rechterhand, of meer specifiek met de middelvinger en ringvinger van mijn rechterhand. Bij het ongeluk had ik wat snijwonden opgelopen aan deze vingers en mijn hand was helemaal stijf, en terwijl de wondjes na een paar dagen al volledig genezen waren bleef de stijfheid van mijn hand en met name in de twee genoemde vingers. Van mijn beschadigde nier heb ik eigenlijk helemaal geen last meer gehad na de operatie en ook van mijn gekneusde ribben had ik na een week of vier geen last meer, en hoewel ook de stijfheid in mijn hand geleidelijk verdween bleven die twee vingers dik en stijf.

Omdat de vingers na bijna drie maanden nog steeds dik waren en ik ze nog steeds niet helemaal kon buigen besloot ik de huisarts maar eens te bellen. Ik kon gistermorgen meteen terecht en stond ook snel weer buiten met een doorverwijzing voor het ziekenhuis om foto’s te laten maken van mijn rechterhand. Die foto’s zouden moeten uitwijzen of er mogelijk toch ergens een breuk zat wat de problemen zou kunnen veroorzaken. De huisarts had me doorverwezen naar het LUMC want, zo zei ze, als er meer moet gebeuren zit je daar gelijk goed.

Ik belde naar het LUMC en kon tot mijn verbazing nog dezelfde middag terecht. En zo was ik vroeg in de middag weer in het LUMC bij de afdeling Radiologie waar ik ook de operatie aan mijn nier had ondergaan. Ik was op de fiets gegaan maar desondanks was ik ruim twintig minuten voor mijn afspraak al op de juiste afdeling. Gelukkig kon ik eerder geholpen worden, de foto’s waren snel gemaakt en ik moest alleen nog even wachten totdat de radioloog de foto’s had bekeken.

De radioloog kwam me al snel in de wachtruimte opzoeken om me te vertellen dat ik weer naar huis mocht want op de foto’s was geen breuk of andere schade aan de botten te zien. Dat is op zich goed nieuws natuurlijk, al is nu de vraag wat het probleem dan wel is. Morgen mag ik de huisarts bellen over de officiële uitslag en dan hoor ik wat de plannen verder zijn. 

Voor het eerst naar de “echte” school

Gisteren was voor Gijsje een belangrijke dag, ze ging voor het eerst naar de basisschool. Het was niet helemaal voor het eerst dat ze naar school ging want al vanaf haar verjaardag ging ze naar de peuterschool dat was een andere school dan die waar ze nu op zit. Sandra had wat moeite gedaan om haar op de Juliana-school te krijgen omdat die wat makkelijker te bereiken is, en ook niet onbelangrijk, omdat een paar van Gijsje’s vriendjes en vriendinnetjes daar ook naar toe zouden gaan.

Zo zit Gijsje nu samen met nichtje en hartsvriendin Zoë op dezelfde school, en ook haar vriendje Wester en nog een paar vriendinnetjes van de peuterschool zitten nu bij haar op de Juliana-school. Het was uiteraard allemaal best spannend, zo’n nieuwe school en dan ook nog eens de basisschool, maar ze had het toch erg naar haar zin gehad. Ze vond het leuk, en dat is maar goed ook want ze heeft tenslotte nog heel wat schooljaartjes voor de boeg.

Ze moet wel iedere dag gebracht en gehaald worden want de nieuwe school ligt aan de andere kant van de drukke Sandtlaan. Gisteren kwam ze voor deur van de school Zoë al tegen en konden de beide nichtjes samen worden vereeuwigd op hun eerste echte schooldag…

Overlast van katten…

Als ik thuis werk, en dat doe ik minstens vier dagen per week, dan zit ik in mijn eigen kamer op de tweede verdieping. Daarbij heb ik altijd de deur van mijn kamer dicht, en dat heeft niks te maken met dat ik niet gestoord wil worden, of tocht of zo. De redenen zijn enerzijds omdat ik veel online zit te vergaderen en dan liever mijn medebewoner(s) geen overlast bezorg met mijn geklep, maar anderzijds omdat ik op die manier ongewenste bezoekers buiten houd.

Die ongewenste bezoekers zijn onze twee harige, vierpotige medebewoners, die als ze in mijn kamer rondlopen maling hebben aan het feit dat ik aan het werk ben. Zo heeft de een ontdekt dat een draaiende laptop heerlijk warm is en dus een uitstekend plekje om op te gaan liggen, de ander interesseert dat niet en gaat gewoon pontificaal midden op mijn bureau liggen.

Vandaag was ik even vergeten om de deur achter me dicht te doen en jawel hoor, nog geen vijf minuten later komt Abby aangeslopen en springt recht voor mijn neus op mijn bureau om lekker te gaan liggen pal voor mijn toetsenbord en beeldscherm. Het is aandoenlijk, ik weet het, maar erg lastig om je werk te doen. Voortaan is mijn deur dus gewoon weer dicht…

Platanen snoeien

Aan het eind van onze tuin aan de kant van het kanaal hebben we een terras waaromheen we vier platanen hebben staan. Toen onze tuin werd aangelegd hebben we hiervoor gekozen omdat we graag wilden dat de platanen een natuurlijke beschutting tegen de zon zouden vormen. Het heeft een paar jaar geduurd maar sinds twee jaar vormen de platanen dankzij gestructureerd snoeiwerk ’s zomers als het ware een dak boven het terras. Deze zomer is het bladerdak voor het eerst echt helemaal dicht en zitten we er dus met het hete en zonnige weer van de laatste weken lekker in de schaduw.

Om de platanen zodanig te laten groeien dat ze een dicht bladerdak vormen moeten ze regelmatig gesnoeid worden. Met name takken die in de hoogte groeien moeten worden gesnoeid, ten eerste om de groei in de breedte te bevorderen maar ook omdat het er simpelweg niet uitziet als de bomen ook in de hoogte groeien. Het voorbeeld daarvan kunnen we bij verscheidene buren zien, daar groeien de platanen wild uit en ziet het er niet meer uit als een prieel met een dak van bladeren.

Dat snoeien is best veel werk omdat de bomen erg hard groeien (wat natuurlijk op zich een goed teken is), en het is soms ook lastig omdat je er zelfs met het speciale gereedschap wat ik ervoor heb aangeschaft niet altijd makkelijk bij kunt. Zo heb ik een speciale bomen-snoeischaar van bijna twee meter lang en een hogere trap aangeschaft, en nog kan ik niet overal bij. Kon ik vorig jaar nog van onderaf door de takken heen met die snoeischaar de hoge toppen eruit knippen, dit jaar is het bladerdak zo dicht dat ik dat vrijwel niet meer voor elkaar krijg.

Toch snoei ik iedere week de bomen zo goed mogelijk, met als enige beperking de capaciteit van onze groene afvalbak, want er komt heel wat groen vanaf. Vandaag was het na het snoeien eindelijk zover dat ik met tevredenheid kon kijken naar het resultaat: een mooi egaal bladerdak. Hoelang dat zo blijft is maar de vraag want hoewel we al aan het eind van de zomer zitten groeien de bomen nog steeds volop. Dit wekelijkse snoei-klusje blijft dus nog wel even…

Vuurwerk sluit de Feestweek af

De jaarlijkse Feestweek in Rijnsburg wordt traditioneel afgesloten op de zaterdag met het Rijnsburgse Bloemencorso. Eigenlijk heet het tegenwoordig anders, de nieuwe naam is Flower Parade, maar iedere rechtgeaarde Rijnsburger (en iedereen in de omstreken) heeft niets met die naam en blijft er simpelweg aan refereren als “het Corso”.

Vandaag was er door vrijwel iedereen extra naar uitgekeken want dit was de eerste keer in drie jaar dat het Corso ging uitrijden. De afgelopen twee jaar was de traditionele optocht niet doorgegaan (het eerste jaar helemaal niet en vorig jaar werd het vervangen door een indoor bezichtiging in de Bloemenveiling), maar ook het jaar daarvoor was er geen Corso geweest. Toen was het vanwege het slechte weer met harde wind afgelast, en dat was de eerste keer geweest dat dat gebeurde in het bestaan van het Corso.

Maar vandaag was er dus weer een “echt” Corso, al heb ik daar zie weinig van gezien. Ik snap dat er mensen van heinde en verre komen om het Bloemencorso in al zijn glorie te zien, maar ik ben er ongeveer mee opgegroeid en voor mij is het nieuwtje er wel af. Hoewel het in Rijnsburg vloeken in de kerk is vind ik dat het ieder jaar alleen maar meer is van hetzelfde. Maar goed, zoals gezegd, voor mensen die het nog nooit hebben gezien is het ongetwijfeld een prachtig schouwspel.

De laatste dag van de feestweek wordt ook traditioneel afgesloten met een vuurwerk. Dat wordt altijd afgeschoten vanaf de overkant van het kanaal net naast de brug aan de Noordijkerweg, en dat was ook dit jaar het geval. wel waren er extra voorzorgsmaatregelen genomen door de brandweer omdat het de afgelopen weken erg droog is geweest en er dus een reëel gevaar was voor branden. Vanaf ’s middags stond er dan ook langs het kanaal al een brandweerwagen de omgeving waar het vuurwerk zou worden afgestoken nat te maken.

Robin en Astrid kwamen over omdat je vanuit onze tuin het vuurwerk prima kan zien. Tenminste, dat dachten we, maar door de overdadige bomengroei in tuinen van buren waren we toch genoodzaakt om een stukje over het kanaalpad te lopen om een beter zicht te hebben. Naast het vuurwerk was er nog een extraatje vanavond want toen het donker was zagen we de maan opkomen in het oosten. En dan is er sprake van een “bloedmaan” vanwege de rood-oranje kleur die veroorzaakt wordt door het zonlicht wat op de maan schijnt. Goed dat we niet bijgelovig zijn want in het verleden werd er heel wat rampspoed toegeschreven aan een bloedmaan…

Feestweek in Rijnsburg

Vanwege de Corona-crisis is de viering de afgelopen twee jaar afgelast maar dit jaar kon dan eindelijk de jaarlijkse Rijnsburgse Feestweek weer gewoon plaatsvinden. Nou zijn wij niet van die feestgangers dat we alle activiteiten nalopen maar vandaag waren de kleinkinderen weer bij ons voor onze wekelijkse oppasdag en Riet besloot om met die twee naar de markt rond de Vliet te gaan.

Maar ja, met twee kinderen op pad waarvan de jongste net een jaar is levert nogal wat logistieke uitdagingen op: luiertassen, kinderwagen en toch wel een behoorlijke afstand lopen voor Gijsje van ons huis naar het centrum van het dorp. Riet dacht daarom met de auto te gaan, maar dan is weer de vraag waar je die gaat parkeren want vrijwel het hele dorp is de hele week afgezet. De gebruikelijke parkeerplek achter het huis van Ans (pal in het centrum) was daarom ook niet bereikbaar.

De oplossing was naar mijn idee eenvoudig, ik laadde alles en iedereen in de auto, zette ze af aan de rand van het centrum en ging zelf met de auto terug naar huis (ik was tenslotte vandaag ook eigenlijk gewoon aan het werk). Dat werkte prima, en we hadden afgesproken dat Riet gewoon een belletje zou geven als ze weer opgehaald wilde worden.

En ook dat werkte prima, ze hadden het prima naar hun zin gehad, en Gijsje helemaal want die had een speciale vlecht met een veer in haar haar gekregen.

Jubileum van Martin en Sandra

Martin en Sandra vierden gisteren en vandaag hun 15-jarig jubileum, ze zijn al weer vijftien jaar samen. Gisteravond was het feestje met hun vrienden en voor vanmiddag hadden ze een feestje georganiseerd voor de naaste familie. Dit feestje was niet bij hun thuis maar bij restaurant Hudson aan de Katwijkse boulevard. Alle oudere Katwijkers kennen deze locatie als restaurant ’t Zwaantje wat jarenlang een begrip was in Katwijk, maar wat nu dus niet meer als zodanig bestaat. Het werd een aantal jaren veranderd in een pannenkoeken-restaurant maar sinds een jaar of drie zit er een Hudson (wat blijkbaar een restaurant-keten is).

Wij waren er nog niet eerder geweest, en zelfs ons laatste bezoek aan het restaurant toen het nog ’t Zwaantje was moet dik veertig jaar geleden zijn geweest, dus we waren best nieuwsgierig hoe het er nu uitzag. Uiteraard was het zeker binnen onherkenbaar en buiten was hoofdzakelijk de omgeving veranderd want er is in de tussentijd tweehonderd meter duin opgespoten waaronder nu een parkeergarage ligt, en het zicht op het strand (wat dus nu achter het “nieuwe” duin ligt) is weg.

Desondanks was het aangenaam op het terras met zon en een aangenaam verkoelend briesje. Nadat de familie was verzameld werd langzaamaan het eten opgediend, van het door Martin en Sandra vooraf besproken menu. Het voorgerecht bestond uit een selectie van voorafjes met alles middelpunt schalen met nacho’s, het hoofdgerecht kon worden gekozen van het menu en het nagerecht bestond weer uit een selectie van toetjes. En het moet gezegd, alles was voortreffelijk! ik had als hoofdgerecht de Hudson Hamburger en die was meer dan prima, Riet had een biefstuk die ook precies goed was (en niet onbelangrijk voor Riet, van het goeie formaat dus niet te groot).

Al met al een geslaagde middag, met voor de kleintjes af en toe een uitstapje naar de naastgelegen speeltuin:

Twee logés

Vanavond gaven Martin en Sandra een feestje thuis en om daarbij hun handen vrij te hebben zonder rekening te hoeven houden met twee peuters hadden Riet en ik aangeboden om Gijsje en Maas vannacht bij ons te laten logeren. Van dat aanbod werd dankbaar gebruik gemaakt, en ook wij verheugden ons op de logeerpartij van onze kleinkinderen. Gijsje had al eerder gezegd dat ze graag een keertje bij Oma wilde logeren en die wens ging dus vandaag in vervulling.

Het was even passen en meten hoe we de indeling van de slaapkamers zouden gaan doen, en we kwamen uiteindelijk erop uit dat Gijsje en Riet in ons bed zouden gaan slapen en dat ik in het logeerbed zou gaan in de kamer waar het ledikant staat waar Maas in zou gaan slapen. Martin had instructies gegeven met betrekking tot het eventueel wakker worden van Maas midden in de nacht (een extra flesje melk en weer terug leggen), en zo voorbereid zou alles wel goed moeten gaan.

Dachten we. Het kwam allemaal iets anders uit want nadat Maas op tijd was gaan slapen werd hij om een uur of elf wakker. Hij was niet meer in slaap te krijgen, wat wel gekomen zal zijn door de vreemde omgeving en de warmte, want het was bloedheet op beide slaapkamers. Gijsje sliep gelukkig overal doorheen, en dat kwam best uit want uiteindelijk lukte het pas tegen half een om Maas weer in slaap te krijgen.

Voor de scherpzinnigen onder ons die de foto wat nader hebben bekeken, het zal jullie opgevallen zijn dat Gijsje een bril draagt. Dat is sinds een paar dagen zo, maar het zat er al een tijdje aan te komen. Het was iedereen allang opgevallen dat ze met lezen met haar neus bijna tegen het boek aan zat en bij het tv kijken dicht voor het scherm wilde gaan zitten, en daarom hebben Martin en Sandra haar ogen laten testen. Er bleek iets mis met haar “cylinders” en om dat te corrigeren heeft Gijsje dus nu een bril. Of eigenlijk twee, een roze en een gouden…