Maandelijks archief: oktober 2022

Dagje Haarlem

Geplaatst op door november 1, 2022

Riet vroeg afgelopen week hoeveel vrije dagen ik eigenlijk nog had staan, met name omdat ik dit jaar nog nauwelijks dagen heb opgenomen. Afgezien van het weekje Lissabon was dat af en toe een dagje hier en daar maar geen langere periode. Nu is je saldo aan vrije dagen altijd interessant om te weten maar in mijn geval zeker. Ik heb in feite nog maar iets van anderhalf jaar te gaan tot aan mijn pensionering en ik wil zeker van mijn vakantiedagen gebruik gaan maken. Met name het aantal spaardagen wat ik de afgelopen jaren in een speciaal potje heb ondergebracht was vermoedde ik inmiddels aardig opgelopen.

En jawel hoor, het bleek dat ik alles bij elkaar tot aan het einde van dit jaar nog meer dan 51 dagen heb staan! En daar komen er volgend jaar behalve het reguliere aantal (ik meen iets van 39) ook nog eens vier extra bij vanwege mijn vijfentwintig-jarig jubileum. Ik heb dus gelijk maar de laatste drie weken van december vastgezet als vakantie, en daarnaast ga ik de komende weken af en toe maar eens gewoon een dag of wat vrij nemen, en de eerste was vandaag.

Ik had al in mijn hoofd om een keertje naar Haarlem te gaan om voor wat kleren te shoppen, met bovenaan het lijstje een nieuwe winterjas. Riet was ook meteen enthousiast en zo vertrokken we halverwege de ochtend richting Haarlem.

We vinden dat sinds een paar jaar een leuke stad om te winkelen, ten eerste omdat er een grote en makkelijk bereikbare parkeergarage is aan de rand van het centrum en ten tweede omdat het winkelaanbod alles biedt wat je maar nodig zou kunnen hebben. 

We vonden wat we nodig hadden in precies de winkel waar ik had had verwacht (we hoefden dus niet te zoeken), en vanwege het aangename weer konden we zelfs lunchen op een terrasje in een smal winkelstraatje. En wat we in deze tijd ook hadden verwacht, we zagen de pepernotenwinkel waar we, net als in voorgaande jaren, weer flink hebben ingeslagen…

Onverwachte bezoeker

Geplaatst op door oktober 31, 2022

Afgelopen weekend werden we verrast met een cadeautje van Robin. Hij had een Ring deurbel met camera gekregen maar omdat hij er al een had kregen wij het tweede exemplaar. Zo’n deurbel werkt in combinatie met je telefoon via Wifi en daardoor kun je ook zonder naar de deur te lopen of als je niet thuis bent zien wie er voor de deur staat. Je kunt dan ook via een ingebouwd geluidssysteem met de persoon in kwestie praten, wat erg handig kan zijn. Het werkt met bewegingssensoren dus er kan in principe niemand meer ongemerkt voor  je deur rondscharrelen.

Het kostte wat tijd om de juiste instellingen te vinden en in te stellen, met name voor wat betreft het gebied waarbinnen wordt gereageerd. In eerste instantie reageerde de bel bijvoorbeeld al als er een vrachtwagen over de weg voorbij kwam rijden of wanneer de buren op hun eigen erf liepen, maar na wat “fine-tuning” is dat nu opgelost. De instellingen zijn nu zodanig dat er zelfs een pakketje in de handen van een pakketbezorger wordt herkend en dat levert dan op je telefoon de specifieke boodschap op dat er iemand met een pakketje voor de deur staat.

Maar vandaag werden we verrast met een wel hele merkwaardige bezoeker. Mijn telefoon ging af en toen ik op het scherm keek zag ik op het schermpje deze bezoeker zitten en vervolgens wegvliegen…

Half dagje Rijswijk

Geplaatst op door oktober 31, 2022

Ik ben door omstandigheden al een tijdje niet meer op het kantoor in Rijswijk geweest dus besloot ik vandaag weer eens ouderwets naar het werk te gaan. Omdat het herfstvakantie was deze week was het rustig op de weg en ik was dan ook behoorlijk vroeg op kantoor, waar ik na de nog vrijwel lege parkeergarage ook een vrijwel leeg gebouw aantrof.

Nou is dat vrijwel altijd zo omdat ik nou eenmaal een vroege starter ben en de meeste mensen later binnen druppelen, maar vandaag gebeurde dat niet. Op een paar collega’s van een ander team na die gebruik maken van de andere kant van de grote ruimte waar wij normaal gesproken zitten bleef het vrijwel leeg en geen enkele van mijn collega’s kwam opdraven. Zelfs mijn vaste maat was er vandaag niet, wat ik achteraf had kunnen weten want die heeft nog jonge kinderen en zal ongetwijfeld ook vakantie hebben genomen deze week.

Het was dus wel heel erg rustig vandaag en aangezien de enige reden voor mij om naar kantoor te gaan het contact met mijn collega’s is vroeg ik me af wat ik er eigenlijk deed. Ik was ook nog eens vergeten brood mee te nemen dus ik hield het rond het middaguur voor gezien en ben terug naar huis gereden waar ik de rest van de dag heb gewerkt.

Nu weet ik dat veel van mijn collega’s liever naar het kantoor in Den Haag gaan dan naar Rijswijk (wat op dit moment overigens nog steeds onze officiële standplaats is) maar zolang het parkeerbeleid daar niet is aangepast heb ik daar weinig zin in. Ik kan daar niet zomaar de parkeergarage in en dat is als je zoals ik met de auto komt toch een probleem. Hopelijk gaat dat wel worden opgelost als we officieel gaan verhuizen naar Den Haag, wat volgens de laatste berichten eind november zou moeten gaan gebeuren.

Aanstaand jubileum

Geplaatst op door oktober 31, 2022

Vanmorgen vond ik tot mijn verrassing een mailtje in mijn werk-inbox van Personeelszaken met daarin alvast een felicitatie met mijn aanstaande jubileum: ik ben op 1 januari aanstaande vijfentwintig jaar werkzaam bij Shell. Eigenlijk is dat al veel langer, want ik ben er op 1 januari 1990 begonnen, maar toen werkte ik nog bij Inter Access en werd ik ingehuurd door Shell. Na daar acht jaar te hebben gewerkt vroeg mijn toenmalige Shell-baas of ik geen zin had om in vast dienst te komen, en dat heb ik gedaan, iets waarvan ik tot op heden geen spijt van heb gehad.

In het mailtje van Personeelszaken stond dat ik een cadeau uit mocht zoeken en ik ben gelijk gaan kijken bij het aanbod. Dat was wat ik al wel had verwacht, maar er zat voor mij niets van mijn gading bij. Het punt is dat ik de gouden dasspeld, de gouden manchetknopen en het horloge al heb gekregen bij eerdere jubilea, dus bleef er als keuze niets anders over dan de cadeaubon. Ook niet verkeerd natuurlijk want dan kan ik zelf wat uitzoeken.

Er werd ook nog melding gemaakt van andere voordeeltjes die gekoppeld zijn aan het 25-jarig jubileum, en die blijken een stuk interessanter te zijn dan het cadeautje. Ik kan namelijk kiezen uit een feestje voor mijn collega’s of vier extra vrije dagen, want vanwege het feit dat vrijwel al mijn directe collega’s in andere landen zitten is dat eigenlijk een no-brainer: doe mij die extra vrije dagen maar. En het schijnt dat ik ook nog eens een extra maandsalaris krijg uitgekeerd, en als ik het goed heb geïnterpreteerd is dat zelfs netto.

Kijk daar wordt ik toch wel vrolijk van, zulk nieuws…

Update van de overkant (13)

Geplaatst op door oktober 31, 2022

Het bouwproject aan de overkant begint zijn voltooiing te naderen. De huizen en de appartementen zijn klaar en in de meeste gevallen heeft de oplevering al plaatsgevonden. Wat alleen nog steeds niet klaar is is de infrastructuur rond de huizen.

Met name aan de overkant ligt er voor de huizen nog steeds geen straat, en dat betekent dat de huiseigenaren hun auto’s ergens anders in de wijk moeten parkeren en dat geeft veel overlast voor alle bewoners. Er is niet veel begrip voor de situatie want er lijkt met name voor wat betreft het werk aan die straat niet zoveel te gebeuren. In de week voordat wij naar Lissabon gingen is er niet veel meer gedaan dan wat egaliseringswerk en de stenen werden aangeleverd. We dachten dan ook dat het werk wel klaar zou zijn als we zouden terugkomen na ons weekje vakantie, maar dat bleek zoals uit de foto blijkt niet het geval.

Het fietspad voor het appartementengebouw is inmiddels wel doorgetrokken vanaf het al bestaande pad tot aan het bruggetje verderop, maar ook dat houdt abrupt op achter de blauwe containers die op de foto iets rechts van het midden te zien zijn. Of er nou vanwege de herfstvakantie niet gewerkt wordt is niet helemaal duidelijk maar dat het allemaal erg traag gaat is wel duidelijk…

Terugreis vanuit Lissabon

Geplaatst op door oktober 26, 2022

We hadden gisteravond onze koffers al gepakt en omdat we pas om tien voor tien zouden worden opgehaald hoefden we ons niet te haasten vanmorgen en was er zelfs ruim de tijd om nog in het hotel te ontbijten. We waren even voor half tien net terug op onze kamer toen de telefoon ging, de receptie meldde dat onze taxi al was gearriveerd! Dat was dus flink te vroeg maar we waren klaar dus gingen we naar beneden waar we eerst nog moesten uitchecken.

Bij het uitchecken was er nog een aardig voorval, de al wat oudere persoon die onze rekening opmaakte vroeg me of we soms familie waren van twee bekende Nederlandse voetballers die in 1978 met het WK Voetbal hadden meegedaan. Vroeger kreeg ik die vraag wel vaker maar ik had hem al een hele tijd niet meer gehoord. Buiten stond inderdaad onze taxi al voor de deur en zo gingen we ruim voor negenen al op weg naar de luchthaven waar onze vlucht, deze keer met Transavia, om twaalf uur zou vertrekken.

Aangekomen bij Terminal 2 op de luchthaven ging alles vlot want het was (in ieder geval voor de Transavia balie) niet druk. Jammer was wel dat we vrijwel op het moment van aankomst op de luchthaven een bericht kregen dat onze vlucht bijna een uur vertraging had en de vertrektijd was bijgesteld naar vijf voor een. Binnengekomen in de vertrekhal konden we amper een zitplaats vinden, en dat had niet eens zozeer te maken met de drukte als vanwege het feit dat er simpelweg veel te weinig zitplaatsen waren. Gelukkig voor Riet was er in het benedengedeelte een grote rookruimte, wat voor haar het lange wachten wat aangenamer maakte.

Het boarden begon redelijk op tijd maar het kostte de nodige tijd voordat iedereen aan boord van het vliegtuig was omdat het grondpersoneel iedereen naar de achterste trap dirigeerde en niet toestond dat de voorste trap ook werd gebruikt. We zagen de stewardessen zich hier behoorlijk druk over maken maar het resultaat was wel dat Riet en ik het hele vliegtuig van achter naar voor moesten doorlopen want wij zaten op rij één. Uiteraard was het in het gangpad de gebruikelijke chaos met mensen die veel te veel en veel te grote handbagage bij zich hadden en dat probeerden in de bagagebakken te proppen.

De vlucht was redelijk comfortabel omdat we plaatsen hadden gereserveerd met extra beenruimte, maar ik zat wel aan het gangpad en had dus een groot deel van de vlucht mensen naast mijn stoel staan die wachtten totdat het toilet voorin vrij was. En Riet en ik zijn ook niet gewend om het eten aan boord te moeten kopen (jaja, wij zijn nou eenmaal verwend). Maar alle ongemakken werden enigszins goedgemaakt doordat we dankzij een snelle route en wind in de rug een half uur eerder dan verwacht op Schiphol landden.

We waren omdat we op de eerste rij zaten heel snel het vliegtuig uit, de koffers kwamen ook redelijk vlot en Robin en Astrid stonden bij de uitgang zoals verwacht op ons te wachten. En dus zaten we vrijwel meteen na thuiskomst met al onze kinderen en kleinkinderen aan de patat…

Mislukte tramdag

Geplaatst op door oktober 26, 2022

Op onze laatste dag in Lissabon wilden we leuke dingen gaan doen met onze Lisboa kaart en het eerste daarvan had moeten zijn een tochtje met de tram, en dan liefst met lijn E28 die door het historische deel van de stad rijdt. Omdat de trams meestal overvol zitten hadden we gelezen dat het verstandig was om naar het beginpunt van een lijn te gaan om daar in te stappen, dan zou de kans op een plek het grootst zijn. We gingen daarom met de metro naar het Praça Martim Moniz waar het startpunt van lijn E28 was, maar daar zagen we dit:

We besloten ter plekke om het tochtje met de tram voor gezien te houden, we hadden de afgelopen dagen vonden wij al genoeg in de rij gestaan. In plaats daarvan wandelden we wat rond in de buurt van het plein en maakten nog wat tochtjes met de metro. We winkelden nog wat waarbij ik voor een prikkie twee truien kon bemachtigen bij Zara en Riet zoals gewoonlijk weer niks leuks kon vinden.

Aan het eind van de middag gingen we weer wat drinken op hetzelfde terrasje als waar we gisteren hadden gezeten, en we zaten nog niet of de eigenaar kwam naar ons tafeltje met een asbak voor Riet, waarbij hij zei, “I remember you!”. Maar we zaten amper of er barstte een enorme stortbui los die vrijwel het hele terras naar binnen jaagde, behalve ons tweeën en nog een groepje aan een ander tafeltje want wij bleven onder de parasols nog neten droog. Uiteindelijk werd het toch weer droog en konden we zonder zeiknat te worden terug lopen naar ons hotel.

We hadden al bij onze eerste wandeling een restaurant gezien wat R.I.B. Beef & Wine heette en het zag er goed uit, dus we hadden al besloten om daar een keer te gaan eten. Het was er nog niet van gekomen dus gingen we vanavond. In eerste instantie dachten we dat het dicht was want toen we door de ramen keken was het helemaal leeg. Maar omdat het nog voor zevenen was en omdat er ook in Portugal pas laat in de avond wordt gegeten wandelden we eerst nog wat rond over het grote plein tegenover het restaurant, en toen we er terug kwamen zagen we al flink wat tafels bezet.

We vroegen om een tafel voor twee en daarvan was er precies nog één vrij, een mazzeltje dus. En de keuze voor dit restaurant bleek ook een hele goeie want het eten was voortreffelijk! De keuze beperkte zich wel tot rundvlees (kan bijna niet anders met zo’n naam) en de porties waren groot. Het kleinste stuk vlees was twee ons (keuze van Riet) en ikzelf bestelde een Chateaubriant van drie ons.

We hebben heerlijk gegeten en zelfs Riet had al haar vlees op! Aangezien ook het voorgerecht en het toetje voor ons allebei heerlijk waren kunnen we wel zeggen dat dit een toppertje was, een waardige afsluiting van ons bezoek aan Lissabon want morgenochtend vertrekken we al weer naar huis…

Verregende dag in Sintra

Geplaatst op door november 1, 2022

We hadden tot nu toe vreselijk mazzel gehad met het weer, want voordat we naar Lissabon vertrokken gaf het weerbericht alleen maar regen door voor de hele week. Tot nu toe hadden we overdag nog geen druppel regen gezien, er was alleen ’s nachts wat gevallen maar gedurende de dag was het droog, zonnig en met redelijk prettige temperaturen. Tot vanmorgen, want de wind gierde om het hotel, het goot van de regen en we kregen zelfs op onze telefoons weerwaarschuwingen voor extreem slecht weer.

En dat terwijl we besloten hadden om vandaag met de trein naar het dorpje Sintra te gaan, iets wat ons van verscheidene kanten was aangeraden. Toen na het ontbijt de regen uiteindelijk veranderde in miezer besloten we toch maar op pad te gaan, op hoop van zegen. We waren net onderweg naar het station toen een straatverkoper Riet, die alleen een vest aan had want ze had geen regenkleding meegenomen, aanschoot een een paraplu aanbod voor vijf euro.

Redelijk droog dankzij de paraplu en mijn regenjack kwamen we aan op het station waar we de trein namen naar Sintra, een rit die veertig minuten duurde. Het eerste wat we deden na aankomst was het kopen van een plastic regenjas voor Riet en voor ons beiden een dagkaart voor alle bussen. Daarna namen we bus 434 die onder andere zou stoppen bij ons eerste doel, het kasteel Palácio Nacional da Pena bovenop de heuvel waar Sintra aan ligt. We stapten eerst nog een halte te vroeg uit (bij de ruïnes van een Moors kasteel) maar we konden al snel de volgende bus nemen naar het juiste kasteel.

Daar aangekomen was het koud en nat. We kochten kaartjes met daarbij inbegrepen toegang tot het omliggende park (geen idee wat we dachten) en kwamen vervolgens tot de ontdekking dat het bezoek aan het kasteel niet alleen gebonden was aan een tijdslot maar dat we ook nog dertig minuten moesten lopen (klimmen dus) naar het kasteel zelf. Gelukkig bleek de klim maar tien minuten en dat was maar goed ook want toen we aankwamen was het al vijf voor half een en onze bezoektijd was om half een.

De rij was lang, het regende nog steeds en desondanks was er voordat we naar binnen konden nog regelmatig oponthoud door idioten in de rij die selfies bleven maken. Eindelijk binnen was er een rondwandeling door de koninklijke vertrekken die nog helemaal waren ingericht en dat was dus wel interessant om te zien. We konden ook nog de kantelen op maar omdat het uitzicht minimaal was door mist en regen hielden we dat voor gezien. De cafetaria bleek overvol (het was er sowieso ontzettend druk) en na een toiletbezoek gingen we terug naar de bushalte.

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug in het dorp was het inmiddels vrijwel droog en we vonden vlak bij het station tegenover de bushalte een prima terrasje waar we een (dikverdiend vonden wij) bakkie koffie namen met wat lekkers erbij. Na een tijdje gezeten te hebben namen we bus 435 die rond het oude centrum zou rijden en dat leek ons wel een leuk ritje. Wat we niet hadden verwacht was dat deze bus eerst naar het volgende treinstation net buiten Sintra zou rijden waar de rit eindigde want het was het eind van de lijn. Gelukkig konden we een minuut of tien weer verder met de volgende bus die vandaar vertrok.

De rit viel een beetje tegen, maar dat had alles te maken met het sombere weer. We hadden totaal geen zin meer in een wandeling door het oude dorp en stapten bij het treinstation weer uit om de trein terug naar Lissabon te nemen. De eerste trein terug had een ander treinstation in Lissabon als eindbestemming maar we stapten ergens uit vanwaar we de metro konden nemen naar het station Baixa Chiado wat vrijwel recht onder ons hotel bleek te liggen.

Later in de middag werd het ook in Lissabon droog en toen er zelfs een waterig zonnetje verscheen zochten we een terrasje op om wat te gaan drinken. We kwamen terecht op het kleine hooggelegen terras van Restaurante o Adriano met tussen de huizen door uitzicht op het Plaça dos Restuarados. Terwijl we er zaten knapte het weer zienderogen op en we vermaakten ons er dan ook prima met Aperol Spritz voor Riet en Sagres bier voor mij.

’s Avonds deden we lekker makkelijk, we aten in het restaurant van het hotel wat maar een paar meter van onze kamer verderop in de gang zat. Het menu was niet echt uitgebreid maar we vonden allebei wat van onze gading.

Rustig dagje met kasteel bezoek

Geplaatst op door oktober 26, 2022

Het eerste wat we vandaag deden was een korte wandeling naar het kantoor van Ask Me Lisboa, de plaatselijke VVV waar we al eerder waren geweest, om onze Lisboa kaarten op te halen.

Ik had via het internet deze kaarten besteld die ons drie dagen lang gratis toegang zouden geven tot het openbaar vervoer (inclusief enkele treinreizen) en korting op heel wat toegangskaarten voor attracties. Het was even zoeken naar de vouchers die ik achteraf via een link in een e-mail moest downloaden maar uiteindelijk kregen we toch onze kaarten.

We hadden nog even getwijfeld of we nog gebruik zouden maken van de derde dag met de Hop On Hop Off bus maar in plaats daarvan besloten we om lopend naar het op de heuvel tegenover het hotel gelegen kasteel Castelo de São Jorge te gaan. Het leek een hele klim naar boven maar vanaf het terras op het hotel had ik in een van de tegenoverliggende straatjes een “Elevador” gezien, een lift die naar het kasteel omhoog leek te gaan.

We vonden in het straatje inderdaad de lift maar die bracht ons maar tot halverwege, een verdieping of vier hoger. Er zat dus niets anders op dan via de bochtige straatjes de rest van de steile klim te lopen, en na ongeveer een kwartier bereikten we de ingang van het kasteel waar al een flinke rij stond te wachten. Saai was de wandeling niet geweest want de smalle straatjes waren vol met mooie huizen en leuke kleine winkeltjes. Het wachten in de rij duurde gelukkig niet lang. De ingang naar het kasteel gaf toegang tot een soort plein vanwaar we een schitterend uitzicht hadden over de stad.

We gingen ook naar binnen in het kasteel wat op zich een vrij kale boel was, vrijwel alleen muren maar wel met kantelen waar we over konden lopen met een schitterend uitzicht. We bleven niet erg lang want het was er behoorlijk fris door een straffe wind, waarna we weer naar beneden wandelden. Onderweg naar boven hadden we vlak onder het kasteel mensen uit een andere lift zien komen en we vroegen ons af of er soms een andere lift was die veel hoger kwam dan die eerste waar wij gebruik van hadden gemaakt. Dat bleek inderdaad het geval, er was nog een lift die ons precies bracht tot het straatniveau waar de eerste lift op uitkwam. We waren dus met een paar minuten helemaal beneden.

De rest van de dag brachten we door met wat lezen in het hotel, wat wandelen in de directe omgeving (op zoek naar cadeautjes voor de kleinkinderen maar we vonden niet veel soeps) en wat drinken op een terrasje. ’s Avonds gingen we in het hogere deel van de stad naast het hotel op zoek naar een restaurant om wat te eten, en dat vonden we in een van de vele smalle straatjes. We zaten lekker buiten en het eten was alweer prima…

Hop On Hop Off bus – Dag 2

Geplaatst op door oktober 25, 2022

Voor vandaag hadden we weer een dagje met de Hop On Hop Off bus op het programma staan en deze keer wilden we de Castle lijn doen. Klein probleempje, die lijn had geen haltes bij het hotel in de buurt en in feite was het startpunt van alle Hop On Hop Off bussen van de Gray Line voor ons het dichtstbijzijnde opstappunt. Op zich geen probleem want dat was maar een kwartier lopen, alleen ging dat wel vrijwel helemaal omhoog (niet zo heel steil gelukkig, maar toch).

Aangekomen op het grote plein Plaça do Marquês de Pombal zagen we aan de noordkant de parkeerplaats met de inmiddels bekende rode bussen, maar de bus van de Castle lijn stond er niet. We hadden eigenlijk geen zin om te wachten dus stapten we op de gereed staande bus van de rode oftewel de Oriente lijn. Deze had wat overlap met de blauwe lijn die we gisteren hadden gedaan maar alleen het eerste stukje, daarna ging deze lijn richting het oostelijke deel van de stad. We kwamen al snel in een hypermodern deel van de stad wat gebouwd was voor de Wereldtentoonstelling Expo ’98.

Een van de dingen die er waren gebouwd was een groot aquarium, dat wilden we graag zien en dus stapten we uit. Het aquarium was beslist de moeite waard maar er was daar nog meer te doen. Na een bakkie op het terras van de cafetaria van het aquarium liepen we naar de naastgelegen kabelbaan die langs het Expo ’98 terrein liep naar de verderop gelegen toren, de Torre Vasco da Gama. We hadden een retourtje genomen dus daar stapten we niet uit maar wandelden na aankomst terug bij het aquarium weer naar de bushalte.

Onderweg kwamen we ook nog langs de dierentuin die we eigenlijk ook hadden willen bezoeken maar het was inmiddels al over drieën en we hadden al zoveel gelopen dat Riet eigenlijk alleen nog maar wilde zitten, liefst op een terrasje met een glas wijn. Terug bij het startpunt van de Hop On Hop Off bussen wandelden we, nu een stuk makkelijker omdat de weg naar beneden afliep naar het Plaça des Restauradores waar we neersteken op een terrasje.

Die avond hadden we gereserveerd in het Hardrock Café wat op tien minuten lopen van het hotel was gelegen. We kenden het menu want dat was nog nauwelijks veranderd sinds het Hardrock Café in Kuala Lumpur onze vaste stek was, dus we aten prima maar veel te veel. Om een beetje van al dat eten te verteren wandelden we via een alternatieve route die heel steil op en neer ging terug naar het hotel. Onderweg zagen we genoeg leuke plekjes en terrasjes om inspiratie op te doen voor de komende dagen…

Hop On Hop Off bus – Dag 1

Geplaatst op door oktober 24, 2022

Na een prima ontbijt in het hotel gingen Riet en ik plannen voor de dag maken op onze kamer. We hadden al besloten om de eerste dagen gebruik te gaan maken van de Hop On Hop Off bussen waarvan er in Lissabon drie waren. De Yellow Bus adverteerde het meest maar bij wat speurwerk op het Internet ontdekten we al gauw dat ze niet echte goeie kritieken kregen, met als belangrijkste probleem de hoeveelheid bussen. We besloten eerste maar naar het kantoor van de plaatselijke VVV (“Ask Me Lisboa”) te gaan en dan zouden we daar wel zien.

We kregen het advies om gebruik te maken van de Gray Line bussen, en na wat zoeken vonden we vlakbij de halte. De eerste bus die arriveerde was van de blauwe route, de Belém line, en we kochten bij de buschauffeur een “Free Pass” voor alle routes voor drie dagen. De blauwe route ging richting het westelijk deel van de stad en toen we aankwamen bij het Palácio Nacional da Ajuda stapten we uit om er een kijkje te nemen. Het viel in zoverre een beetje tegen dat er verder helemaal niks te doen was, geen terrasjes niks (we waren aan een bakkie toe), dus namen we de eerstvolgende bus om verder te gaan.

De route voerde door Belém en toen weer terug langs de brede rivier, onder de beroemde Ponte 25 de Abril, die genoemd is naar de dag van de Anjer-revolutie in 1975 waarop de dictatuur in Portugal werd afgeschaft en vervangen door een democratie. We arriveerden op een plein waar het Museum de Marinha was gevestigd, een maritiem museum met onder andere een overzicht van de Portugese ontdekkingsreizen en een hal met alle koninklijke schepen. Het museum was de moeite waard, met heel veel schaalmodellen van historische schepen van de vroege Middeleeuwen tot aan de huidige tijd, en natuurlijk de echte koninklijke roeiboten. En zeker niet onbelangrijk, er was ook een prima cafetaria…

 

 

 

 

 

 

Nadat we weer op de bus waren gestapt reden we mee totdat we bij het winkelcentrum Amoreiras waren. Daar stapten we weer uit want we hadden gehoord dat er op een van de torens op het winkelcentrum een uitwijkplatform was vanwaar je 360 graden rond over de stad kon uitkijken. We vonden het na enige zoeken (het was niet zo duidelijk aangegeven) en het uitzicht bleek inderdaad overweldigend zoals op de foto te zien is. Als je op de foto klikt krijg je een grotere versie te zien.

Weer terug in de bus reden we mee tot de halte waar we waren opgestapt en vandaar wandelden we terug naar het hotel. ’s Avonds gingen we op zoek naar een restaurant om wat te eten en daarvoor gingen we richting het Praça do Comércio, het grote plein aan de rivier waar we s’morgens al geweest waren in het Ask Me Lisboa kantoor. We hadden al gezien dat daar veel leuke restaurants waren met terrassen aan het plein en we belandden uiteindelijk bij Italiaans restaurant Troppo Squisito, waar Riet’s pizza en mijn Spaghetti Bolognese voortreffelijk bleken.

Vertrek naar Lissabon

Geplaatst op door oktober 24, 2022

Martin bracht ons vanmorgen naar Schiphol waar we net voor onze geplande aankomsttijd (vier uur voor het vertrek van onze vlucht) om even voor tienen aankwamen. Ik had ons al online ingecheckt dus de verwachting was dat we in ieder geval redelijk snel onze koffers kwijt zouden kunnen, om daarna in te voegen in de waarschijnlijk zeer lange rij voor de security check. Dat plan liep helemaal mis omdat het automatisch inchecken van onze koffers niet lukte, we kregen de boodschap dat dat alleen kon voor “pre-checked luggage” (geen idee wat dat is) en we moesten dus alsnog in de rij voor de balie gaan staan.

Die rij was aanzienlijk, want heel veel passagiers hadden blijkbaar hetzelfde probleem als wij, en het schoot ook nog eens niet op omdat er maar twee incheckbalies open waren en daarachter zaten twee dames die voor iedere passagier uitgebreid de tijd namen. En daarmee bedoel ik dat ze met iedereen die ze incheckten minstens tien minuten bezig waren, waarbij er telkens veel overleg over en weer was en er werd ook regelmatig een langdurig telefoontje gepleegd. Wij zagen de rij maar langzaam doorschuiven, regelmatig kregen passagiers van eerdere vluchten voorrang, en al met al waren we om half twaalf pas aan de beurt. En ook onze incheck duurde lang want tot overmaat van ramp was de bagageband vastgelopen en dat moest eerst verholpen worden…

We vreesden met groten vreze voor het halen van onze vlucht want de verwachting was dat de rij voor de security check dramatisch lang zou zijn (dat is inmiddels gebruikelijk op Schiphol), maar toen begon ons geluk. Ik zag zo gauw niet hoe we bij de C-gates waar ons toestel zou vertrekken konden komen en ik vroeg dus hulp van een jongedame van het grondpersoneel die daar stond. Ze verwees ons vriendelijk naar een collega die net bezig was een ander groepje door een rij automatische poortjes te laten die eigenlijk niet in gebruik was, en wij mochten daar toen ook doorheen.

Boven gekomen zagen we de lange rij voor de security check maar er stond er weer iemand van het grondpersoneel en die vroeg of wij “Priority” hadden. Ik zei geen ja of nee maar dat we door iemand hier naartoe waren gestuurd. Vervolgens vroeg ze of we iets hadden wat ik niet kon verstaan maar ik zei maar ja. Ze liet ons een pad inlopen wat langs alle wachtenden ging en direct uitkwam bij een security check. We waren met amper tien minuten door alles heen en niet lang daarna zaten we bij de C-gates op ons gemak aan een bakkie koffie, met tijd zat om onze vlucht te halen.

Onze drie uur durende vlucht met TAP Air Portugal vertrok ruim een half uur te laat waardoor we pas om half vijf (er is een uur tijdsverschil met Portugal) aankwamen op de luchthaven Humberto Delgado van Lissabon. Er zou een auto voor ons klaar staan om ons naar het hotel te brengen maar omdat we te laat waren geland en we ook nog eens lang op onze koffers moesten wachten belde ik voor alle zekerheid maar even met het taxi-bedrijf. Gelukkig was onze late aankomst geen probleem, we vonden gemakkelijk het meeting point waar we ons moesten melden en tien minuten later kwam onze taxi voorrijden.

Ons hotel Do Chiado ligt midden in het centrum en de ingang bleek te zijn in een smal straatje wat stijl omhoog ging (later zou blijken dat vrijwel heel Lissabon bestaat uit straatjes en straten die stijl op en neer gaan). We checkten in en kregen een prima kamer met uitzicht (weliswaar over heel veel daken) op de rivier de Taag. Jammer genoeg had onze kamer geen terrasje, wat ik eigenlijk wel had verwacht naar aanleiding van de foto’s die ik had gezien op de hotel website.

Na een eerste drankje op het dakterras van het hotel (wat een schitterend uitzicht bood) wandelden we aan het begin van de avond richting het grote plein Praça dos Restauradores waar we op een terras langs de straat wat hebben gegeten. Mijn Paella was prima maar de Steak Tartaar die Riet had besteld bleek iets totaal anders dan wat ze had verwacht en eerlijk gezegd was het door de grote hoeveelheid knoflook en het vette vlees niet te (vr)eten. De bediening en de rest van het eten en drinken waren wel goed dus al met al was het toch een redelijk geslaagde afsluiting van de dag.

Wa lagen overigens al vroeg op bed want we waren behoorlijk bekaf van de hele dag reizen…

Dagje vrij voor de vakantie

Geplaatst op door oktober 24, 2022

Er was wat verwarring bij Riet eerder deze week over het vertrek van ons aanstaande weekje weg naar Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Riet was namelijk in de veronderstelling dat we vandaag al zouden vertrekken terwijl dat toch echt pas morgen is. Ze was lichtelijk teleurgesteld, blijkbaar had ze zich in de datum vergist of ze had gewoon de documentatie niet goed gelezen. Ikzelf had vandaag alvast een dagje vrij genomen, niet alleen om bij te komen van het Uriah Heep concert van gisteravond maar ook omdat er nog het een en ander moet gebeuren voordat we morgen vertrekken.

Een van de dingen die ik vandaag deed was een bezoek brengen aan de kapper en even gedag zeggen bij mijn moeder. Vanmiddag hebben Riet en ik een begin gemaakt met het pakken van onze koffers, iets wat eigenlijk door onze veelvuldige reiservaring eigenlijk zo gebeurd was. En dan was er nog een laatste karweitje, het wegbrengen van onze katten naar hun logeeradres, bij Robin en Astrid.

De afgelopen jaren brachten we onze katten altijd naar een kattenopvang als we op vakantie gingen, maar dat is wat lastiger geworden toen een jaar of drie geleden de opvang in Warmond dicht ging. We vonden een prima alternatief, maar dat was in Roelofarendsveen en dat is niet echt in de buurt. We waren dus blij met het aanbod van Robin en Astrid om de katten voor het weekje bij hun onder te brengen, en hopelijk gaat dat goed. De katten kende ze natuurlijk dus alleen het huis zal onbekend voor ze zijn.

Zoals verwacht ging het wegbrengen met veel gepiep en gemiauw (het was tenslotte al de tweede keer deze week dat we ze in de reismanden in de auto meenamen) maar na aankomst gingen ze al snel op onderzoek uit. Abby snuffelde al meteen in de huiskamer rond, Monster was zoals verwacht hoofdzakelijk bezig met het zoeken van een veilig plekje waar ze zich kon verschuilen. Ze vonden overigens al snel een plekje op het logeerbed op zolder:

Riet en ik zijn benieuwd hoe het ze zal vergaan de komende week…

50 jaar Uriah Heep

Geplaatst op door november 1, 2022

Deze datum staat al maandenlang in mijn agenda want vanavond was het langverwachte concert van Uriah Heep in het Utrechtse Tivoli Vredenburg theater. Nadat twee jaar geleden tot mijn zeer grote teleurstelling het optreden van de band op het Haringrock Festival in Katwijk vanwege Corona niet doorging was dit de eerste gelegenheid om ze weer te zien. Het optreden was onderdeel van de jubileum-tour van het 50-jarig bestaan van de band, die eigenlijk dus twee jaar geleden had moeten plaatsvinden en in feite is het dus al 52 jaar geleden dat de band werd opgericht.

Voor mij was het meer dan zevenenveertig jaar gelden dat ik ze voor het eerst heb gezien, dat was op 6 juni 1975 in het Rotterdamse Ahoy. Van de band die ik toen zag zijn inmiddels vier van de vijf leden overleden: zanger David Byron al in 1985, drummer Lee Kerslake helaas een paar jaar gelden aan kanker en toetsenist Ken Hensley en bassist John Wetton nog niet zo heel lang geleden. Het enige originele overgebleven bandlid is gitarist Mick Box die nog steeds het middelpunt is van de huidige samenstelling.

En wat een geweldig optreden was dit weer! Er was geen voorprogramma, de band deed in plaats daarvan zelf een (min of meer) akoestische set die het publiek al flink opwarmde, en het enthousiasme waarmee daarna het elektrische gedeelte werd uitgevoerd sloeg ook onmiddellijk over op de zaal. Er waren een stuk of twee nummers die van mij niet hadden gehoeven (“Free me” en “Free and Easy” zijn nummers van de elpee “Innocent Victim” die ik persoonlijk het liefst zou vergeten) maar de rest klonk alsof ze nog aan het begin van hun carrière staan.

Wat een energie en wat een inzet nog steeds, en dat terwijl Mick Box inmiddels de respectabele leeftijd van 75 jaar heeft bereikt! Ik denk altijd stiekem bij mezelf als ik weer eens naar een concert ga dat ik het voor gezien ga houden als ik merk dat de tand des tijds begint toe te slaan, maar daar was absoluut nog steeds geen sprake van. Sterker nog, het ziet er beslist niet naar uit dat dat binnenkort gaat gebeuren want er staat weer een nieuw album klaar om uit te komen en hopelijk gaat er dan weer een tournee volgen.

Ik voor mij kan niet wachten op het volgende concert!

Nog meer medische aangelegenheden…

Geplaatst op door oktober 24, 2022

Vanmorgen had ik mijn halfjaarlijkse controle bij de oogarts in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden. Ik ging daar op de fiets naar toe want ik mag officieel nog steeds geen auto rijden omdat ik pas aanstaande donderdag mijn rijbewijs kan ophalen. Het fietsen viel trouwens tegen, het was behoorlijk koud onderweg en ik moest twee keer omrijden vanwege wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwam ik nog net op tijd aan bij het het ziekenhuis en ik was tot mijn verrassing vrij snel aan de beurt ondanks een redelijk volle wachtkamer. De controle viel ook mee want er werd alleen maar een oogdrukmeting gedaan en toen die een gunstig resultaat liet zien hoefde ik verder geen tests meer te doen en kon ik alweer naar huis.

’s Middags was het de beurt aan onze katten voor hun jaarlijkse medische controle bij de dierenarts aan de Langevaart. Positief was dat ze allebei flink afgevallen bleken te zijn en onze inspanningen daarvoor bleken nu dus toch effect te hebben, Monster was een halve kilo afgevallen en Abby zelfs bijna een kilo! Minder goed nieuws was dat ze allebei last hebben van ontstoken kiezen en die zullen operatief verwijderd moeten gaan worden. Ze zijn allebei inmiddels de tien jaar gepasseerd en volgens de dierenarts zijn tandproblemen dus te verwachten.

De afspraak voor de operatie is gelijk gemaakt, en we weten inmiddels al dat dit een kostbaar grapje gaat worden. En dat komt nog eens bovenop het niet misselijke bedrag wat we voor de controle moesten betalen, bijna honderdnegentig euro! Dat is in vergelijking met vorig jaar bijna een verdubbeling, die uiteraard na een verontwaardigde opmerking van Riet werd afgedaan met de gebruikelijke excuses zoals “Corona” en “Alles is duurder geworden”…

En weer naar de tandarts

Geplaatst op door oktober 12, 2022

Riet en ik gaan trouw regelmatig naar de tandarts, niet precies ieder half jaar maar om de zeven, acht maanden toch zeker. We zitten sinds onze terugkeer van de Filipijnen in 2015 bij een tandartsenpraktijk aan de Groen van Prinstererweg in Katwijk. Meteen bij terugkomst zijn we gaan kijken naar een nieuwe tandarts want met de tandarts waar we sinds ons trouwen kwamen waren we de laatste tijd niet meer zo erg blij. Inmiddels is de goeie man al gepensioneerd dus we hadden toch op termijn naar een andere tandarts moeten uitkijken.

Mijn persoonlijk probleem met onze vorige tandarts was dat hij me jarenlang heeft laten lopen met een dwarsgegroeide verstandskies die op een gegeven moment was gaan ontsteken. Niet alleen moest die kies er door een kaakchirurg worden uitgeramd (bijna letterlijk want hij zat muurvast in mijn kaak) maar ook de naastliggende kies was dusdanig aangetast dat die niet meer te redden was. Bovendien heeft die operatie nog een lange en zeer pijnlijke nasleep gehad omdat de wond niet goed schoongemaakt was en is gaan ontsteken. Uiteindelijk heeft een kaakchirurg op de Filipijnen (want daar woonden we op dat moment) me van het probleem verlost.

Dat laatste was wel een goeie eye-opener want daarvoor gingen we nog braaf in Nederland naar de tandarts als we over waren, maar nu besloten we gewoon naar de tandarts op de Filipijnen te gaan. Er zat een prima praktijk vlak bij ons huis en daar zijn we de rest van ons verblijf daar klant geweest, wat voor zowel Riet als voor mij overigens mede resulteerde in een grote hoeveelheid kronen…

Het bezoek vandaag verliep voor mij probleemloos, maar Riet kwam er minder makkelijk af. Ze had de laatste tijd regelmatig last van wat zij dacht dat een bijholte-ontsteking was, maar de tandarts constateerde wat anders: er was een kies met een ontstoken wortel die het probleem veroorzaakte. En er is blijkbaar ook niets aan te doen omdat er aan die wortels al een wortelkanaalbehandeling was uitgevoerd en de kies was daarna vastgezet met een schroef. Niet meer te redden dus, de kies moet eruit.

Riet kreeg ook nog wat om over na te denken, een brug of een implantaat om de lege plek op te vullen. Wat het ook wordt, het wordt allebei kostbaar… 

Certificatie

Geplaatst op door oktober 12, 2022

Mijn manager had aan het begin van dit jaar een verzoek bij me gedropt wat me nogal verraste, maar hij stond erop om dit een van mijn doeleinden te maken voor dit jaar en liefst zelfs nog voor het eind van het eerste halfjaar. Het ging in dit geval om een certificatie als Technical Authority Level II voor de discipline Information Management waarin ik werkzaam ben.

Binnen ons bedrijf worden heel veel projecten gedaan, van kleine tot hele grote, en al die projecten moeten volgens vastgestelde richtlijnen worden uitgevoerd, volgens geldende standaarden en zo veilig mogelijk. Om erop toe te zien  dat projecten zich aan alle gestelde normen en richtlijnen houden zijn er mensen benoemd die specialist zijn op hun vakgebied, de Technical Authorities. Deze groep opereert in principe wereldwijd (al is er wel een regionale indeling) en iedere Technical Authority (of kortweg TA) kan ingezet worden op een lopend project om voor zijn of haar specifieke discipline de vinger aan de pols te houden. En dat kan zijn het beoordelen van de inhoud van verplichte documenten maar ook waar nodig meedenken aan oplossingen.

Het verbaasde me voor deze certificatie te worden gevraagd, niet zozeer omdat ik twijfels had met betrekking tot mijn kennis en expertise op mijn vakgebied maar vanwege mijn leeftijd. Ik zit nu eenmaal toch al aardig tegen mijn pensioen aan te hikken, al had ik op het moment dat het verzoek kwam nog twee jaar te gaan. Hoe dan ook, ik ben nog steeds wel ambitieus genoeg om die certificatie te willen halen, en daarvoor moest ik een aantal verplichte cursussen doen die allemaal afsluiten met een examen. En waar je normaal gesproken voor all deze cursussen slaagt met een scoringspercentage van tachtig procent moest het resultaat voor deze certificatie helemaal foutloos zijn.

Het is door omstandigheden niet gelukt om het in het eerste halfjaar allemaal af te ronden maar ik heb in juli alle vijf de cursussen gehaald, waarna ik nog door twee interviews heen moest. Het eerste was met twee Technical Authorities van hetzelfde niveau als waarvoor ik me wilde kwalificeren, het tweede met de regionale “baas” van de TA’s. Dat laatste interview was vandaag en het resultaat was voor mij positief, wat betekent dat ik officieel geregistreerd ga worden als Technical Authority level II. En dat op mijn ouwe dag…

Geen publiek…

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Het was mooi weer vandaag en normaal gesproken zouden mijn broer Alex en ik dan ook ongetwijfeld richting Nieuw-Zuid zijn gegaan vanmiddag voor de wedstrijd van Quick Boys tegen Jong Volendam. Helaas, dat ging niet door want woensdag verscheen er een bericht in de kranten dat de wedstrijd gespeeld zou moeten worden zonder publiek, als straf voor Quick Boys vanwege de ongeregeldheden tijdens de uitwedstrijd tegen Rijnsburgse Boys een paar maanden geleden. De straf was al eerder opgelegd, Quick Boys was daartegen in beroep gegaan maar had dat beroep dus verloren.

Niet naar Nieuw-Zuid dus, maar toch konden we de wedstrijd zien want alle leden van Quick Boys kregen via de e-mail een voucher om de wedstrijd online te bekijken. Normaal gesproken moet daarvoor worden betaald maar dankzij de voucher konden we de wedstrijd thuis gratis volgen. De enige kanttekening was dat de wedstrijd niet zoals gebruikelijk om drie uur begon maar al om half twee.

Daar had mijn broer dus niet op gerekend want toen ik hem in de rust een text-berichtje stuurde met de vraag hoe hij de eerste helft had gevonden kreeg ik als antwoord, “Huh? Oh, ik heb me dan in de tijd vergist… ik dacht gewoon 15:00″…

Er waren overigens wel degelijk heel wat mensen aanwezig bij de wedstrijd. Weliswaar niet op het terrein van Quick Boys zelf, maar het hoofdveld grenst nu eenmaal aan de duinen en van daaruit heb je ook een prima zicht:

Aanvraag nieuw rijbewijs

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Nasleep van Chennai

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Ik word sinds ik terug ben uit Chennai iedere dag bestookt met e-mails van het bedrijf wat onze taxi’s regelde dat ik nog moet betalen voor de rit van het hotel naar de luchthaven van afgelopen zaterdagochtend. Dat is raar, want alle transport is geregeld door mijn collega Ayaz en de betaling zou automatisch moeten verlopen via zijn credit card. Mijn naam staat weliswaar als passagier vermeld maar ik ben niet de aanvrager van het transport en het is dus raar dat ik daarvoor nu de rekening zou krijgen.

Ik denk dat ik wel weet hoe het misverstand is ontstaan en dat is vanwege de merkwaardige werkwijze van het taxi-bedrijf. Alle geregelde transporten worden namelijk vlak voor vertrek bevestigd via een text-bericht en daarin wordt dan ook een bevestigingscode vermeld die je na de rit aan de chauffeur moet doorgeven, ter bevestiging dat de rit heeft plaatsgevonden en dat de betaling kan worden afgeschreven van de opgegeven credit card.

In mijn geval is dat niet gebeurd omdat ik ten eerste veel vroeger ben vertrokken dan gepland en ten tweede omdat ik na vertrek uit het hotel geen internet meer had op mijn telefoon (wat uiteraard logisch is want ik heb dat met mijn abonnement niet in het buitenland). En aangezien ik pas weer een WiFi verbinding had nadat ik door alle faciliteiten was gegaan ook de luchthaven van Chennai zag ik die berichten pas toen ik al lang en breed in de lounge zat. Ik heb de chauffeur dus geen code kunnen geven, wat in mijn geval volkomen verklaarbaar is maar wat dat verhuurbedrijf maar niet lijkt te willen snappen.

Zowel Ayaz als ikzelf hebben al verscheidene e-mails verstuurd naar het bedrijf met uitleg en aangegeven dat de Credit Card van Ayaz gebruikt kan worden voor die betaling, maar er is tot op heden geen enkele reactie gekomen. Het enige wat ze blijven doen is hardnekkig versturen van e-mails met de rekening en verzoek die te betalen, en blijkbaar niet alleen aan mij maar ook aan Ayaz. We hebben afgesproken dat ik die rekening niet ga betalen omdat dan het risico bestaat dat die rekening dubbel wordt betaald. Wordt vervolgd denk ik…

Rompslomp

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Toch wat kwijt

Geplaatst op door oktober 6, 2022

Gisteravond toen ik naar bed ging was ik opeens mijn leesbril kwijt, en het was ook nog eens het dure exemplaar wat ik pas een paar weken heb. Samen met Riet zocht ik alle plekken af waar ik was geweest maar we vonden de bril niet, en de logische vraag van Riet was dan ook, “Weet je zeker dat je die bril niet ergens verloren bent onderweg?”. Ik twijfelde nu zelf ook maar ik wist twee dingen vrijwel zeker, ten eerste dat ik mijn brillenkoker had gecontroleerd voordat ik het vliegtuig op Schiphol verliet (de bril zat er in) en ten tweede dat ik de bril na thuiskomst nog had gebruikt.

Het enige wat ik me kon voorstellen was dat de bril onderweg op de trap naar boven van mijn iPad was afgegleden en op de trap was gevallen, maar gisteravond heb ik de trap nagezocht maar niks gevonden. Toen ik vanmorgen de trap af liep zag ik op een traptrede iets glinsteren waar het daglicht op viel, en jawel, daar lag mijn bril in het verst mogelijke hoekje op een van de middelste traptreden.

Daarmee lijkt alles eind goed, al goed, maar er was vanmorgen meer. Op het moment dat we ’s middags in de auto wilden stappen om naar Martin, Sandra en de kleinkinderen te gaan kon ik mijn kaarthouder niet vinden. Dat ding is in feite mijn portemonnee: mijn bankpas, credit card en rijbewijs zitten er in, samen met wat lidmaatschapskaarten en mijn zorgpas, en wat contant geld. Ook nu zochten we na thuiskomst het hele huis weer af, controleerden mijn rugzak en koffer, maar geen kaarthouder te vinden.

Toen begon het me langzaam te dagen en ik realiseerde me wat er was gebeurd. Ik had zoals ik gisteren al vertelde weinig overstaptijd op de luchthaven van Dubai, en na het kopen van de sigaretten van Riet stond ik met twee handen vol met bonnetjes, een credit card, een plastic tas met de sigaretten en mijn rugzak. Snel probeerde ik alles te reorganiseren waarbij ik als eerste mijn credit card terug stak in de kaarthouder. Die legde ik vervolgens op mijn stoel naast me om vervolgens de rest in mijn rugzak te proppen.

En daar is het misgegaan want ik ben snel naar de business lounge gelopen om nog gauw een bakje koffie te drinken voordat het borden voor mijn vlucht naar Schiphol begon, en ik weet vrijwel zeker dat ik toen mijn kaarthouder vergeten ben in mijn rugzak terug te doen.

Het is gelukkig niet een groot drama want alles is vervangbaar en bovendien ben ik ervoor verzekerd, maar het betekent wel het aanvragen van allemaal vervangende passen, en als klap op de vuurpijl zal ik een nieuw rijbewijs moeten aanvragen. Een hoop rompslomp waar ik niet op zit te wachten, maar ja, dan had ik maar beter op moeten letten. Wel hebben we nog contact opgenomen met de afdeling “Lost & Found” van Dubai International Airport en alles doorgegeven. Ik wacht dus nog een of twee dagen met alles aan te vragen want misschien is er wel een eerlijke vinder geweest…

Terugreis vanuit Chennai

Geplaatst op door oktober 6, 2022

Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…