Vanmorgen werd ik buiten verrast door mist, en niet zomaar mist want dat hebben we al eerder gehad, maar echte dikke mist. Het zicht was hier en daar op donkere plekken minder dan vijftig meter.
Gek genoeg voelde het niet eens zo koud aan als gisteren, ondanks al dat vocht in de lucht en de toch nog steeds wel flinke wind. De verwachting was dat de mist na de opkomst van de zon wel snel zou verdwijnen maar dat gebeurde niet echt, het bleef tamelijk lang hangen tot wel een uur of tien.
De mist had deze keer ook grote gevolgen. Een paar collega’s die vandaag moesten vertrekken keken vanmorgen vroeg behoorlijk benauwd want als de mist zou aanhouden zou dat wel eens gevolgen kunnen hebben voor het vliegverkeer.
De luchthaven van Basrah is namelijk ondanks de modernisatie van de afgelopen jaren nog steeds niet uitgerust met apparatuur die het mogelijk maakt om vliegtuigen “blind” te laten landen bij slecht weer of slecht zicht. Mijn maat John ondervond dat een paar weken geleden toen zijn vlucht vanuit Dubai niet kon landen en terug moest keren naar Dubai. Niet dat hij het erg vond, hij “moest” nu een dagje langer doorbrengen in Dubai en de luchtvaartmaatschappij compenseerde hem met een gratis business-class ticket, vrij te besteden…
Het is dus niet zo erg als de luchthaven dicht zit als je aankomt, het is pas echt vervelend als het gebeurt als je moet vertrekken. En inderdaad bleken veel vluchten ernstig vertraagd, de eerste landden pas rond het middaguur. Ik weet niet of er collega’s op de ochtendvlucht naar Dubai zaten maar die hadden dus ruim een paar uur vertraging. De collega’s op de middagvlucht waren in ieder geval behoorlijk opgelucht toen de mist vanmorgen eindelijk optrok.
Maar er waren nog meer gevolgen van de mist. Vanmorgen vroeg werden diverse konvooien, naar de luchthaven en naar de andere locaties, allemaal opgeschort tot nader order omdat het te gevaarlijk werd geacht om de weg op te gaan. Klinkt logisch want de wegen zijn al niet best en tamelijk smal, en dat gecombineerd met de rijstijl van de lokale bevolking, dan zit een ongeluk in een klein hoekje.
En tussen de middag tijdens de lunch hoorde ik dat ook het kamp was afgesloten om half zeven, de hekken gingen dicht en niemand mocht er in of uit totdat de mist opgetrokken was. Ikzelf had daar geen last van want ik was zoals gewoonlijk al voor zessen naar het fabrieksterrein gewandeld maar iedereen die vandaag later dan half zeven naar zijn werk ging had dus pech en moest wachten. Tot een uur of tien, toen de mist vrij snel oploste.