De afgelopen drie weken heb ik rustig aan moeten doen als gevolg van mijn ongeval: drie weken niet sporten, niet fietsen, en zeker geen dingen tillen die zwaarder waren dan een kilo of vier. Het viel niet mee want ik voelde me op zich prima, het enige waar ik last van had (met name in het begin heel erg) waren mijn gekneusde ribben en mijn verstijfde rechterhand.
Vandaag moest ik terug naar het LUMC voor een controle afspraak met de uroloog. Ik kreeg te horen dat mijn herstel voorspoedig leek te verlopen, er was geen spoor van bloed meer te vinden in mijn urine en omdat mijn fysieke gesteldheid ook prima in orde leek kreeg ik te horen dat ik weer voorzichtig mag gaan sporten. Het enige wat nog uit den boze is voor zeker nog drie tot vijf weken is hardlopen omdat dat toch een te groot risico is voor de inwendige operatiewond in mijn lies.
Dat laatste kan ik mee leven, ik ben blij dat ik weer wat mag gaan doen, en zeker dat ik weer mag gaan fietsen. Dat heb ik vanmiddag ook meteen gedaan, ik ben naar mijn moeder in Katwijk gefietst. Gek genoeg merkte ik onderweg dat de schrik van het ongeluk er toch nog wel in zat, ik reed veel voorzichtiger dan gebruikelijk voor mijn doen en ik was ook nogal schrikachtig ten opzichte van het andere verkeer. Dat zal nog een beetje moeten slijten, maar aan de andere kant is het misschien niet zo slecht om toch nog voorzichtiger te zijn in de toekomst. Het is tenslotte gebleken dat een ongeluk in een klein hoekje zit, ook voor mij…
Ik heb uiteraard vanmorgen mijn baas gewaarschuwd dat ik al weer aan het werk was en die was heel verbaasd. Hij zei nog net niet dat ik er mee moest stoppen maar hij zei wel dat ik voorzichtig aan moest doen en dat mijn gezondheid voor alles ging. Ook veel collega’s reageerden met leuke berichtjes, ze wisten van mijn ziekenhuisopname omdat ik gisteren verscheidene vergaderingen had moeten afzeggen vanwege mijn verwachte ziekenhuisopname.
Het uitzicht vanmorgen toen het licht werd was niet bepaald het uitzicht wat ik gisteren had kunnen bedenken. Ik keek namelijk vanuit een ziekenhuisbed op de tiende etage van het LUMC op een andere vleugel van het ziekenhuis. 
Ik had voor mijn verjaardag van mijn zoons een prachtige Fender Stratocaster gekregen van Lego. Daar wil ik altijd zo lang mogelijk van genieten dus ik raus dat dan niet in één avond in elkaar (als dat al lukt) maar smeer het constructie-proces uit over een paar dagen in een paar weken. De gitaar was inmiddels al een week of drie af maar de versterker met voetpedaal moest nog in elkaar worden gezet.
Donderdag, dus zoals gebruikelijk onze oppasdag. Dat betreft nu natuurlijk hoofdzakelijk Maas want Gijsje gaat naar school en Riet haalt haar pas om half drie ’s middags op. Sandra en Martin zouden pas aan het eind van de middag komen en dan zouden ze allemaal gezellig bij ons eten. En uiteraard wilde Gijsje daarna in bad, en dat was ook nodig voor Maas want die had zich vandaag behoorlijk vuil gemaakt in de serre en in de tuin.
Dit Lego model bestaat uit twee onderdelen, de gitaar zelf en een versterker, en gisteravond ben ik begonnen met de gitaar. Dat viel nog niet mee, met name het gedeelte om de snaren er goed op te krijgen bleek nog een heel karwei. Die snaren zijn natuurlijk niet echt en ze worden dan ook niet op de traditionele manier bevestigd, het zijn gewoon touwtjes die aan het begin en aan het eind vastgeklikt worden. En dat bleek niet zo simpel als het lijkt.
Voor onze kat Abby was het geen beletsel om vanmorgen toch maar even de tuin in te gaan, en misschien wel omdat ze de vochtige lucht wel prettig vond. En toen ze aan het einde van de tuin onder de platanen liep gebeurde er iets wat we niet iedere dag zien: er kwam een grasparkiet de tuin ingevlogen en die ging zitten op de uitstalling van voedselkooitjes die Riet heeft geplaatst.
Ik ben dan wel een overtuigde Republikein maar de vrije dag met Koningsdag is me toch welkom. En zeker vandaag want dit is de eerste werkweek na onze korte vakantie en het maakt toch die eerste week wat makkelijker om door te komen.
Op het strand bestelden we een lunch (“Dutch Treat”, oftewel broodjes kroket) en wachtten rustig af tot het half drie zou zijn, want op dat tijdstip hadden we de douches bij de receptie gereserveerd om ons op te frissen en om te kleden voor de reis. Maar voordat het zover was kreeg Riet een sms-bericht van TUI dat onze vlucht drie en een half uur was vertraagd en dat we daarom ook drie en een half uur later zouden worden opgehaald bij het resort.
Al met al een heel wat betere dag dan gisteren gelukkig, we hopen dan ook dat die sombere dag een uitzondering blijft. Aan de positieve kant, we hebben in tegenstelling tot de vorige twee keer dat we hier waren tot nu toe weinig last van muggen. Alleen op de eerste dag liepen zowel Riet als ikzelf een paar beten op maar daarna hebben we eigenlijk genaast meer gehad. In onze kamer hebben we wel een paar keer een enkele mug gezien maar we zijn daar niet gebeten, ook niet op het terras. En dat is dan wel weer een prettige meevaller.
Het ontbijt had vandaag een Paastintje, er waren versieringen aangebracht en we kregen een champagne flute. We zaten dus al vroeg aan de drank vandaag.
We eindigden net als de vorige twee avonden weer in de Mood bar op het strand naast ons resort waar we weer aan de cocktails gingen. Ik had twee keer dezelfde, een Espresso Martini, die Riet even proefde en spontaan besloot dat dit haar cocktail voor morgenavond gaat worden. Wordt dus vervolgd…
Na het ontbijt was het tijd voor het strand. Het was zonnig en warm (rond de 28 graden) en dus prima uit te houden. Ook op het strand van Cabana is het een en ander veranderd, met name voor wat betreft het bestellen van eten en drankjes.
Voor vertrek hadden we nog een kwartiertje vertraging omdat er extra brandstof moest worden geladen, het toestel was zwaarder beladen dan gepland. De vlucht was lang, negen en een half uur, maar alles verliep heel soepeltjes en we hadden ook weer gekozen voor de DeLuxe tickets (een soort van minimale business-class maar redelijk comfortabel). Het filmaanbod was matig maar over eten en drinken hadden we geen klagen. Er werd vrijwel ieder half uur gevraagd of we nog wat wilden drinken, er waren twee maaltijden en daar tussendoor kregen we ook om de haverklap snacks aangeboden. We grapten nog tegen de stewardess dat we nu snapten waarom het vliegtuig te zwaar beladen was…
Toevallig hadden we vandaag ook Maas om op te passen, en die ging dus maar mee naar de katten opvang. Hij vermaakte zich in eerste instantie door onze piepende katten, die we samen in een grote katten kooi hadden gezet, antwoord te geven door terug te piepen, maar al snel viel hij achterin de auto in slaap. De katten leverden we af bij Kat & Ko, waar Leny en nog een oudere dame ons garandeerden dat er goed voor ze gezorgd zou gaan worden.
Ik werd nu wel behoorlijk nieuwsgierig, want mijn zoons komen altijd wel met iets verrassends. Zo kwamen ze twee jaar geleden met een groot Lego-model van de Millennium Falcon uit de Startars-serie. Ik had geen idee wat ik nu kon verwachten maar het was iets wat boven mijn verwachting ging: weer een prachtig Lego-model maar deze keer van een gitaar! Een Fender Stratocaster om precies te zijn, met bijbehorende versterker (ook van Lego uiteraard).