Mijn Mac is back!

Zoals de titel mogelijk al doet vermoeden, dit wordt een redelijk technisch stukje. Het gaat namelijk over mijn MacBook Pro laptop. Ik heb deze gekocht in september 2012 in Maleisië en hij is inmiddels dus al bijna negen jaar oud, maar hij draait qua prestaties nog steeds kringetjes om de goedkopere laptops van deze generatie. Het enige probleem wat ik de afgelopen jaren heb gehad was dat de accu een keer vervangen moest worden, wat bij een MacBook Pro geen eenvoudig klusje is, maar afgezien daarvan heeft het apparaat altijd probleemloos gewerkt.

Totdat een paar weken geleden de accu het weer begaf en de laptop ophield met functioneren. De grote vraag was of ik weer een nieuwe accu wilde plaatsen of het erbij liet zitten en na negen jaar toch maar eens wat nieuws zou kopen. Wat ik eigenlijk wilde was een nieuwe iMac om de laptop te vervangen, maar omdat Apple net op het punt stond om daarvan een nieuw model uit te brengen zocht ik naar een goedkoop alternatief om die tijd te overbruggen. Ik besloot dus om geen nieuwe accu meer te kopen en in plaats daarvan de MacBook Air die ik nog had liggen een tijdje te gebruiken totdat de nieuwe iMac uitkwam.

Die MacBook Air had ik toentertijd gekocht voor nicht Joëlle toen haar eigen laptop kapot ging, en omdat schoonzus Ans op dat moment in scheiding lag was er niet veel geld voor een nieuwe. Na een jaar of wat kreeg ik de MacBook Air terug omdat het beeldscherm kapot was. Reparatie kostte meer dan zeshonderd euro en dat was de laptop op dat moment niet meer waard. Maar met een los beeldscherm bleek de laptop nog prima te functioneren en dat werd nu dus, in combinatie met mijn 27 inch Apple beeldscherm wat normaal gesproken aan mijn MacBook Pro hing, een serieuze optie. 

Het besturingssysteem was nog wel een dingetje want de MacBook Air kon niet meer worden ge-upgrade naar de nieuwste versie van Mac OS. En omdat de hoeveelheid geheugen ook relatief klein was besloot ik om er een Linux-variant genaamd Elementary OS op te installeren. Dit was een alternatief wat door vele linux-gebruikers werd aanbevolen dus dat leek me het proberen waard.

Elementary OS kon zodanig geconfigureerd worden dat het precies leek op Mac OS en het zou de prestaties van de MacBook Air aanzienlijk verbeteren. Daarnaast was het gebruik van een Linux-systeem voor mij een leermoment, een extra positief puntje. De installatie verliep prima, het configureren ook, maar uiteindelijk kwam ik na een paar weken tot de conclusie dat dit toch niet was wat ik zocht. Teveel technische problemen, te bewerkelijk en hoewel leerzaam toch teveel gezoek naar oplossingen en de juiste software.

De oplossing was simpel en doeltreffend, ik bestelde voor zeven tientjes een vervangende accu voor mijn ouwe MacBook Pro. Die heb ik gisteren in tien minuten tijd geïnstalleerd en sindsdien draait mijn negen jaar ouwe laptop weer als een trein. Het voelde ook meteen allemaal weer vertrouwd, alles werkt weer als vanouds en ik kan dus voorlopig weer vooruit.

En dat is maar goed ook want ik heb inmiddels gehoord dat die nieuwe iMac pas halverwege volgend jaar gaat verschijnen…

Intocht van Sinterklaas

Na vorig jaar noodgedwongen te hebben moeten overslaan vanwege de Corona-maatregelen die toen golden was er vandaag gelukkig voor de vele kinderen weer een intocht van Sinterklaas in Rijnsburg.

De Sint kwam per bootje aan in de Vliet ter hoogte van winkelcentrum “De Hoftuin”, en dus vrijwel bij schoonzus Ans voor de deur. Riet was daar naartoe gegaan waar Martin en Sandra al met Gijsje en Maas stonden te wachten, en ook vrijwel al onze nichten met hun kinderen waren daar om getuige te zijn van de feestelijke intocht. Bijna was er nog roet (leuke woordspeling) in het eten gegooid doordat er gisteren weer aangescherpte maatregelen waren aangekondigd vanwege de Corona-crisis maar gelukkig had de burgemeester deze intocht niet afgelast.

Gijsje en Zoë stonden vrijwel vooraan om de Sint en de Pieten te kunnen zien en ze kregen dan ook allebei een hand van de Sint. En van de Pieten kregen ze uiteraard een handvol met pepernoten, waarbij Gijsje er de nodige op de grond liet vallen maar dat mocht de pret niet drukken. De Sint is weer in het land en dat is voor de meeste kinderen goed nieuws.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Desondanks moet ik toch constateren dat de Sint terrein aan het verliezen is ten opzichte van de Kerstman. De oer-Hollandse traditie is de laatste jaren onderwerp geweest van heel veel discussie over de kleur van Zwarte Piet, en de partijen stonden (en staan) daarin lijnrecht tegenover elkaar. Er zijn wel wat halfslachtige alternatieven ingevoerd met betrekking tot de kleur van Zwarte Piet maar het resultaat is blijkbaar dusdanig dat steeds meer mensen het Sinterklaasfeest liever links laten liggen.

De middenstand is daar uiteraard op in gesprongen want je ziet nu al heel vroeg en ver voor Sinterklaas overal al Kerstspullen in de winkels liggen, en met name in de tuincentra is het al vanaf begin oktober Kerst wat de klok slaat. Voor de kinderen maakt het uiteindelijk niet zoveel uit want de cadeautjes krijgen ze toch wel, alleen zitten ze nu niet meer in hun schoen maar liggen ze onder de Kerstboom. Het aloude standpunt van “geen Kerstspullen in de winkels tot na Sinterklaas” lijkt helemaal verdwenen, en daarmee lijkt ook Sinterklaas langzaam te verdwijnen. Sommigen zullen dat een goede zaak vinden vanwege de controverse rond Zwarte Piet, anderen zoals ik vinden het jammer dat er alweer een traditie gaat verdwijnen door rechtlijnig activisme van een paar enkelingen.

Drie jaar geleden waren Riet en ik eind november op Curaçao waar we ook getuige waren van de intocht van Sinterklaas. En wat denk je, de Pieten waren eilandbewoners die zich ondanks hun donkere uiterlijk helemaal pikzwart hadden geschminkt. Toen we ernaar vroegen antwoordden ze dat Zwarte Piet nou eenmaal zwart was. Dat wij in Nederland daar zo idioot over deden, daar snapten ze niks van…

Update van de overkant (8)

We begonnen ons al af te vragen of het rijtje huizen schuin bij ons aan de overkant soms zonder daken zou worden opgeleverd. De andere huizen daarachter waren al een paar weken geleden van een dak voorzien en op de meeste daarvan waren inmiddels ook de dakpannen gelegd. Gisteren was het dan eindelijk zover, er arriveerde een kraanwagen met dakdelen en de eerste huizen van het rijtje werden van een dak voorzien. Vandaag gingen de werkzaamheden langzaam maar gestaag verder en op dit moment is de helft van de huizen van het rijtje van een dak voorzien.

Het is af en toe nog wel wat passen en meten want de huizen zijn niet allemaal gelijk. Er staan er een paar tussen met een gevel naar de kanaalkant en daar moeten de dakdelen dus dwars worden gelegd en aansluiten op de rest van de daken. Op de foto is te zien dat bij een van de twee gevels dat al is gedaan maar de gevel links daarvan wacht nog op de dakbedekking van het voorste stuk. Ook de dakkapellen worden gelijk geplaatst en dat zorgt er allemaal voor dat de huizen er nu een stuk meer “af” uit zien. Met andere woorden, het begint ergens op te lijken.

Oppasdag

Het was al weer een hele tijd geleden maar vandaag was er dan weer eens een oppasdag. Omdat Sandra vanwege haar zwangerschapsverlof de laatste maanden veelal thuis is geweest was er voor ons geen “oppasdienst” maar Riet keek al geruime tijd uit naar dit moment, vooral omdat er nu niet alleen op Gijsje maar ook op Maas moest worden gepast. We hadden natuurlijk tussendoor wel af en toe een paar uurtjes opgepast maar vandaag was weer een hele oppasdag van acht tot vijf.

Donderdagochtend is de laatste tijd ook steevast de ochtend waarop Riet met Gijsje naar Ans gaat want die past op donderdag op haar kleinkinderen, en haar huis heeft op donderdagochtend dan ook meer weg van een kindercrèche. En gelukkig voor Gijsje is er altijd wel een tante aanwezig die haar haar kan vlechten want dat is iets waar Oma nog steeds geen kaas van heeft gegeten…

En het was dus de eerste keer dat we een hele dag Maas voor onszelf hadden. Het is natuurlijk mijn eigen kleinzoon dus ik ben een beetje (of heel veel) bevooroordeeld, maar wat is het toch een heerlijk kereltje.

En met lachen naar Opa scoor je natuurlijk altijd punten…

Riet wordt 60…

Het was vandaag een memorabele dag, met name voor Riet want ze werd vandaag 60 jaar. En dat was, vond ze zelf, toch wel een dingetje. Toen ze 50 werd had ze daar totaal geen moeite mee maar dit was toch wel een soort van drempel waar ze minder makkelijk overheen stapte dan ze had gedacht.

Omdat we net het feestje voor onze 40-jarige trouwdag hadden gevierd wilde Riet aan haar verjaardag niet zoveel doen. Maar het is nu eenmaal traditie om iedere zondag bij een van de Nieuwkoopjes koffie te drinken voor iedereen die daar zin in heeft, dus dat konden we mooi combineren met het kleinschalig vieren van Riet’s verjaardag. Er was de gebruikelijke opkomst, alleen mijn moeder moest helaas verstek laten gaan vanwege een mankement aan haar knie waardoor ze nauwelijks kon lopen.

Het verliep verder zoals in Katwijk en Rijnsburg nou eenmaal gebruikelijk is bij familie-bijeenkomsten tegenwoordig, met z’n allen in een grote kring. Zelf heb ik daar een pokkenhekel aan omdat je in zo’n grote kring nauwelijks in staat bent om een gewoon gesprek met iemand te voeren, en omdat iedereen veelal op dezelfde plek blijft zitten ben je voor wat praten betreft ook nog eens gebonden aan de personen die naast je zitten. Desondanks zit dat “kringgesprek” er blijkbaar zo ingebakken dat er aan deze merkwaardige gang van zaken niet te tornen valt. De serre werd dan ook alleen gebruikt voor wat rookmomenten en de sta-tafel die ik had neergezet omdat er geen plek meer was in de kring bleef helemaal onbenut.

Wat er ook nog eens gebeurt als de kring vol is, is dat mensen die als eerste gekomen waren zich geroepen voelen om te vertrekken om plaats te maken en dat vind ik persoonlijk heel vervelend. Maar ja, wie ben ik, ik probeer al jaren om iets aan deze mallotige gang van zaken te veranderen maar ik loop nog steeds tegen een muur van onbegrip en tegenstand op. In mijn jeugd in Katwijk ging het nog anders, toen werd het gezelschap altijd gescheiden: de mannen aan de grote tafel en de vrouwen in het zitgedeelte (of andersom, dat weet ik niet meer precies). Maar blijkbaar was dat ook niet ideaal…

Er waren ook weer de nodige kleintjes: Joelle had haar dochter Lizzy bij zich, Martin en Sandra waren uiteraard met Gijsje en Maas, en Nicole had Zoë meegebracht. Gijsje en Zoë zijn ondertussen dikke vriendinnen en toen Nicole naar huis wilde gaan wilde Zoë uiteraard nog blijven. Het werd mooi opgelost want Sandra bood aan om Zoë mee te nemen, samen met Gijsje en Maas in de bakfiets. En jawel, Gijsje en Zoë werden naast elkaar gezet op het bankje (in de gordel ook nog allebei), de hele MaxiCosy met Maas kwam voorin in de daarvoor speciaal bestemde houders, en er was zelfs onderin nog plek voor een grote tas. En daar ging het hele gezelschap, het fietspad op naar huis…

Update van de overkant (7)

Het werk aan de overkant gaat gestaag door maar voor ons gevoel wel erg langzaam. Er gaan dagen voorbij dat we nauwelijks verandering zien, en dan met name aan de rijtjeswoningen links op de foto. Het metselwerk lijkt wel gebeurd te zijn maar er zitten nog steeds geen daken op en dat geeft waarschijnlijk de indruk dat het werk niet echt snel opschiet. De huizenblokken erachter zijn wel inmiddels allemaal van daken voorzien en op de meeste daarvan liggen de dakpannen ook al. We hebben al verscheidene keren een twee kraan zien staan bij de huizen en iedere keer denken we dan dat de daken geplaatst gaan worden maar dat is tot op heden dus nog steeds niet gebeurd.

Het appartementengebouw vordert wel gestaag en daar zijn ze nu bezig met de vierde verdieping. Dat geeft meteen een indruk van hoe hoog het gebouw gaat worden want er komen weliswaar op de hoeken nog torentjes met een puntdak maar er komt, in tegenstelling tot wat Riet beweert, geen hele vijfde verdieping op. Ik moet wel zeggen dat ik daarbij afga op de geplaatste foto-impressies en ik ga er toch maar vanuit dat die goed weergeven hoe het eruit gaat zien.

We hebben de afgelopen weken geen werkzaamheden meer gehoord voor de klok van zeven uur ’s morgens. Nou ja, het mag eens een keer vijf voor zeven zijn dat we de eerste werkgeluiden horen van de overkant maar de klachten over vroege overlast die soms al om kwart over zes begon zijn blijkbaar toch eindelijk serieus genomen. Het enige wat wel gewoon door is gegaan is dat duivelse gepiep de hele dag van die vorkheftruck…

Bowling met collega’s

Toen ik in 2015 terugkeerde van de Filipijnen kreeg ik een nieuwe functie in Rijswijk en daar heb ik bijna drie jaar gezeten, tot aan mijn assignment in Irak. Gedurende die drie jaar werkte ik samen met een paar collega’s waarmee ik heel goed kon opschieten. Dennie had dezelfde smaak voor wat betreft als ik en met Pieter hadden we alle twee onze interesse in Lego gemeen. Toen ik naar Irak vertrok hielden we contact via een WhatsApp groepje wat we de titel “Lego Zandmonster”, waarin dat laatste een verwijzing was naar mijn nieuwe omgeving midden in de woestijn ten zuiden van Basra.

Tijdens mijn rotatie-verlof was er vrijwel altijd wel gelegenheid om samen te gaan lunchen in “De Halve Maen” in Rijswijk om even bij te praten. Een paar maanden geleden besloten we om een Lego-tentoonstelling in Amsterdam te bezoeken en het idee ontstond om gelijk Gin, onze collega in Amsterdam die we hadden leren kennen gedurende mijn Rijswijk-periode, te verrassen. Er waren nog een paar collega’s geïnteresseerd in die Lego-tentoonstelling waardoor ons WhatsApp groepje zich uitbreidde met Jean-Paul, Ruben en André, en uiteraard Gin.

Het bezoek aan de tentoonstelling was zo gezellig dat we besloten om meer van dit soort dingen te gaan doen. In de loop van de afgelopen weken werden er wat suggesties geopperd en dat resulteerde in een voor vandaag georganiseerd bowling-avondje in Claus Bowling in Hoofddorp. De organisator voor vandaag was Gin, en behalve André was het gezelschap compleet. Ruben had net als bij de tentoonstelling in Amsterdam zijn vriendin Marije meegenomen en Dennie had voor de gelegenheid zijn dochter Cathelijne en haar vriend Ernst bij zich.

Na een uurtje bowling met voor mijn geen opzienbarende scores (de laatste keer dat ik heb gebowld was eind 2011 in Manila) aten we met z’n allen nog wat in het bowlingcentrum. Op de foto hieronder staat ons hele gezelschap, van links naar rechts Jean-Paul (oftewel JP), Dennie, Ernst, ikzelf, Cathelijne, Pieter, Ruben, Gin en Marije.

Het was alweer een heel gezellige avond, veel gelachen, en er werden dan ook al weer plannen gemaakt voor een volgende gelegenheid. De meningen daarover waren wel behoorlijk verdeeld dus er is nog niks concreets afgesproken, maar dat er een volgende keer gaat komen is wel zeker denk ik zo.

We zien elkaar tenslotte, zelfs nu ik officieel weer in Rijswijk gestationeerd ben, door het thuiswerken vanwege de Corona-crisis vrijwel niet meer op kantoor en dit soort gelegenheden is een geweldig leuke manier om toch contact te houden.

Tussen het restaurantgedeelte en de bowlingbanen stond trouwens nog een artefact waardoor we ons meteen thuis voelden daar…

Tuinonderhoud

We proberen onze tuin zo goed mogelijk zelf te onderhouden, en dat lukt aardig maar af en toe is het toch noodzakelijk dat er echte tuinmannen aan te pas komen. Omdat Riet nooit een leuk cadeau weet voor haar verjaardag had ze voor de tweede keer op rij als verjaardagscadeau het winter-klaar maken van de tuin gevraagd. En dat laten we dan meestal doen door hetzelfde bedrijf als wat onze tuin heeft aangelegd, de firma Van der Burg uit Rijnsburg.

We hebben zelfs een beetje historie met dit bedrijf want de oorspronkelijke baas Piet was een van onze buren toen we na ons trouwen in de Brouwerstraat gingen wonen. De huidige eigenaar is Piet’s zoon Rob die we dus nog als klein ventje hebben gekend toen hij een van onze buurjongetjes was.

De tuinmannen arriveerden vanmorgen vroeg met een bus met aanhanger. Het eerste wat ze zeiden was een compliment voor mij want ze vonden dat de platanen aan de kanaalkant prima gesnoeid waren. Ze waren de hele ochtend bezig met hun werkzaamheden en toen ze klaar waren zag de tuin er behoorlijk gekortwiekt uit. De aanhanger lag zo vol met gesnoeid groen dat er een flinke kop op zat.

Dat afvoeren van al het gesnoeide groen is voor ons altijd een hele opluchting want een van de redenen dat we zelf niet zulk groot onderhoud kunnen uitvoeren is dat we simpelweg met onze twee groenbakken niet genoeg capaciteit hebben om alles in één keer af te voeren. En aangezien de bakken maar om de twee weken geleegd worden zou het een behoorlijk langdurige klus worden. Tenslotte heeft het snoeien van de platanen me deze zomer ook acht weken gekost, niet vanwege de hoeveelheid werk maar omdat ik pas weer verder kon als de bakken geleegd waren…

De tuin ligt er dus weer prima bij, en wees gerust, Riet krijgt echt ook nog wel een ander cadeautje.

Oom Dagobert

Volgens mij kon ik nog niet eens zelf lezen toen mijn oma Meijvogel al een abonnement op de Donald Duck had genomen voor mij. Toen ik op de lagere school zat kwam daar een abonnement op de Pep bij en thuis hadden we de Sjors. Het was ook in die periode dat ik regelmatig stripboeken begon te kopen, van Suske en Wiske, De Rode Ridder, De Man van Staal, en later Dommel, Dan Cooper en Buck Danny. En eigenlijk is dat nooit helemaal overgegaan, ik ben nog steeds een groot liefhebber van strips.

In de loop van de jaren ben ik bepaalde strips gaan verzamelen, en een van de series die ik spaar is die van Oom Dagobert. De eerste zesendertig delen zijn voor mij het belangrijkst want daarin staan de verhalen die getekend zijn door de originele Disney-tekenaar Carl Barks, die de “stamvader” was van Oom Dagobert (die in de originele Engelstalige strips trouwens Scrooge McDuck heet). Ik had jaren geleden die serie van zesendertig delen al compleet en daar was ik behoorlijk trots op.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een gegeven moment moest mijn schoonvader vanwege ziekte een tijdje het bed houden en hij vroeg of hij mijn strips niet mocht lezen want dan had hij tenminste wat te doen. En ik idioot, ik gaf hem mijn complete verzameling Oom Dagoberts. Een paar weken later vroeg ik of hij de strips leuk had gevonden, waarop mijn schoonmoeder mij een beetje raar aankeek en ze vroeg of ik “die dingen” nog terug moest hebben. Ze stond namelijk net op het punt om ze allemaal aan een verkoping van de kerk te geven of zo…

Verbijsterd bekeek ik wat ik terugkreeg en mijn grote vrees werd bewaarheid, er ontbraken verscheidene delen die waarschijnlijk bij de ouwe kranten waren beland of simpelweg weggegeven. De eenvoudigste oplossing leek om de ontbrekende delen gewoon weer te kopen maar dat was om twee redenen niet zo eenvoudig. Ik had allemaal eerste-druk exemplaren gehad en die waren ondertussen behoorlijk zeldzaam, en bovendien werden niet alle delen meer uitgegeven. Ik moest dus stripwinkels afspeuren op zoek naar nieuwe of tweedehands exemplaren en ik ging regelmatig naar stripbeurzen. En dat was op zich redelijk succesvol want tot vandaag had ik alle verloren gegane exemplaren kunnen vervangen op twee na, al kostte me dat in sommige gevallen flink meer dan de prijs die ik oorspronkelijk had betaald.

Vandaag was er weer een stripbeurs, in de voormalige Broodfabriek in Rijswijk. Mijn broer Alex had me erop attent gemaakt en hij had kaarten geregeld. Om een uur of twaalf arriveerden we daar en we mengden ons tussen het strippubliek wat vrijwel uitsluitend bestond uit witte oudere mannen, net als wij dus. Het werd net als altijd weer graaien in talloze bakken met nieuwe en tweedehands strips en je gelooft het niet, ik vond al snel een van de twee ontbrekende exemplaren en nog voor een redelijk normale prijs ook! Mijn dag kon niet meer stuk, ondanks dat het laatste exemplaar (deel 27) niet te vinden was. Geen wonder ook, want die staat te boek als een van de zeldzaamste delen van de serie.

En over zeldzaam gesproken, er waren ook kramen waar antieke strips werden aangeboden en ik zag daar onder andere een exemplaar van De Man van Staal waarvan ik wist dat ik die zelf ook nog had gehad. En op een gegeven moment had ik een exemplaar van Sjors en Sjimmie bij de Baanbrekers in mijn handen. “Die heb ik ook gehad!”, zei ik nog tegen mijn broer. Thuis gekomen kijk ik in mijn kast met strips, zie ik opeens een stapeltje waar ik eigenlijk nooit meer naar kijk, en wat denk je dat ik daar vind:

Inter Access reünie

Vorig jaar kwam ik na vele jaren weer in contact met mijn ouwe maat Ilco die ik kende uit mijn tijd bij Inter Access waar ik heb gewerkt van 1986 tot eind 1997. Ilco en ik hebben samen in de “bedrijfsband” gespeeld en eigenlijk hebben we na mijn vertrek bij Inter Access regelmatig contact gehad. Ik ben eind 2005 zelfs een keertje met hem meegevlogen in zijn eigen vliegtuig, kort voordat hij naar Thailand emigreerde waar hij is gaan wonen op het eiland Phuket.

In april van dit jaar startte Ilco een WhatsApp groep waarin hij ook een paar andere oud-Inter Access collega’s en mede-bandleden uitnodigde. Het doel was eigenlijk om Peter te feliciteren met zijn verjaardag (vandaar de groepsnaam “FeliciPeter”) maar we zijn er nog steeds met zijn vijven, behalve Ilco en ikzelf zitten ook Margaret, Leanne en Peter in de groep. Peter ken ik het langst want die ken ik denk ik al vanaf 1979 toen hij als inhuurkracht van Inter Access kwam werken bij mijn toenmalige baas, het Rekencentrum Leiden. Samen met Ilco is Peter de enige met wie ik heel af en toe nog wel eens een berichtje uitwisselde, Margaret en Leanne heb ik niet meer gezien sinds mijn vertrek bij Inter Access en dat is dus meer dan drieëntwintig jaar geleden.

Tot april van dit jaar dus. Al snel werden er steeds meer berichtjes uitgewisseld en het duurde dan ook niet lang voordat iemand een reünie’tje voorstelde. Het was even lastig een datum en een locatie te kiezen maar mede vanwege de aanwezigheid van Ilco in Nederland werd het uiteindelijk vandaag en de locatie werd Café Moeke in Hollandse Rading, vlak bij Loosdrecht. Alleen Peter moest wegens omstandigheden jammer genoeg verstek laten gaan.

We hadden afgesproken om vier uur ’s middags. Voor mij was het ruim een uur rijden naar Hollandse Rading en ik was bijna al bij Hilversum toen Margaret me belde. Er was pas om vijf uur een tafel beschikbaar bij Café Moeke dus was het voorstel om bij haar thuis te verzamelen. Margaret woont prachtig in de bossen bij Loosdrecht, de straat had ik zo gevonden maar het kostte me even moeite om het juiste huis te vinden. Margaret had me al gezien want ze kwam al naar buiten toen ik aankwam. Leanne en Ilco waren er ook al en het was geweldig ze allemaal weer te zien, het was of al die tussenliggende jaren er helemaal niet waren geweest.

Na de kennismaking met Jos, de man van Margaret, vertrokken we richting Café Moeke waar het verwarmde terras buiten plek zat bood en we besloten dan ook om buiten te gaan zitten. Met ieder een deken van het café en de terrasverwarming was het goed uit te houden en het werd onder het genot van een drankje en wat te eten een fantastische avond. Veel herinneringen werden opgehaald, aan de begintijd van Inter Access (met de nodige bedrijfsroddels waar ik niks vanaf wist omdat ik eigenlijk zelden op kantoor was) maar ook aan de band.

De band heeft verschillende samenstellingen gehad. De eerste was ter gelegenheid van een groot personeelsfeest in “De Bonte Wever” in Drenthe, onder de naam USB. Die afkorting stond voor “Ultimate Sound Band” maar was eigenlijk een verwijzing naar een (bleek later) weinig succesvol product van het bedrijf genaamd de “Ultimate System Builder”. Leanne was toen een van de twee zangeressen maar ze verliet daarna de band die een aantal jaren is doorgegaan onder de naam “Lust in the Funhouse” met onder andere Margaret als zangeres. Over die periode kan ik hele boeken schrijven maar daar ga ik het hier niet over hebben want mijn moeder leest mee…

De reünie was dus een groot succes en er werd ter plekke besloten om er een vervolg aan te geven, waarbij we nog een paar oud-bandleden willen uitnodigen. Dat wordt mogelijk ergens in februari volgend jaar, afhankelijk van de aanwezigheid van Ilco in Nederland want die vertrekt volgende week weer naar Thailand. En uiteraard hopen we dat Peter er dan wel bij kan zijn. Dit was in ieder geval een geweldige avond!

Glasvezel (2)

Hoewel onze glasvezel-aansluiting gisteren al aangelegd was moesten vandaag langs de weg de kabels nog de grond in om alle gemaakte huisaansluitingen te koppelen aan het glasvezelnet. Daarvoor moest de stoep open, en hoewel er maar een gleuf van een enkele stoeptegel open moest hadden de werklui ons gisteren al op de werkzaamheden attent gemaakt. Als we vandaag namelijk van onze auto’s gebruik wilden maken dan moesten we  ze op tijd aan de overkant te parkeren want als de stoep eenmaal open lag dan kon je met de auto niet meer van de parkeerplekken voor de huizen af. En aangezien de werkzaamheden naar verwachting de hele dag zouden duren kon je dan ook de hele dag niet over je auto beschikken.

Gisteravond parkeerde ik de RAV4 aan de overkant, en dat moest een eindje verderop in de straat want verscheidene buren hadden al snel op de situatie geanticipeerd en hun auto alvast aan de overkant geparkeerd. We kozen overigens voor de RAV4 omdat daar het kinderstoeltje voor Gijsje in zit en Riet verwachtte dat nodig te hebben vandaag.

De werkzaamheden duurden inderdaad vrijwel de hele dag maar ook hiervan was aan het eind van de middag vrijwel niets meer te zien. Alles was keurig dichtgemaakt en de auto’s konden weer terug naar de vaste plekken voor de deur. Nu alleen nog de kabel aansluiten in de meterkast en we hebben glasvezel. Of we er iets mee gaan doen is een ander verhaal maar dan hebben we het in ieder geval..

Glasvezel (1)

In de gemeente Katwijk, en dus ook in Rijnsburg is vrijwel overal vorig jaar glasvezelkabel aangelegd voor snelle Internetverbinding. Dat was voor iedereen gratis, of je er gebruik van wilde maken of niet, want je moet er natuurlijk wel een speciaal abonnement voor afsluiten en dat kan vooralsnog alleen bij KPN en providers die gebruik maken van het KPN netwerk.

Voor ons aan de Bankijkerweg lag dat even anders want wij wonen in wat “buitengebied” heet. Daar wordt niet standaard glasvezel aangelegd maar er wordt bewoners gevraagd of ze het willen hebben. Bij voldoende animo wordt dan alsnog glasvezel aangelegd, maar daar moeten de bewoners dan wel voor betalen. Vorig jaar kregen we dan ook aan de Bankijkerweg allemaal een brief dat als minstens zeventig procent van de bewoners mee wilde doen, tegen een betaling van tweehonderd euro per aansluiting, de Bankijkweg ook glasvezel zou krijgen. Er bleek genoeg animo te zijn en we kregen te horen dat medio 2021 de glasvezel zou worden aangelegd.

Het werd allemaal later dan gepland, uiteraard weer vanwege de onvermijdelijke Corona-crisis, maar kort geleden hoorden we dat er in oktober begonnen zou worden met de werkzaamheden. En jawel, vorige week zagen we aan het eind van de Bankijkerweg dat de werkzaamheden inderdaad waren begonnen en vandaag waren wij aan de beurt.

Toen ik vanmorgen vroeg in de keuken mijn eerste bakkie koffie tapte verscheen er een busje en even later stond er voor het keukenraam opeens een man in werktenue met zo te zien een tablet, blijkbaar om te controleren of wij op de lijst van aanmelders stonden.

De werkzaamheden vielen me alles mee: er werden twee gaten gegraven, een op de stoep langs de weg en een vlak naast de voordeur ter hoogte van de meterkast, Blijkbaar kon er via bestaande leidingen een kabel worden getrokken van de straat naar onze voordeur, en dat ging nog snel ook want halverwege de ochtend waren de gaten al weer dicht en was het enige zichtbare een rol groene kabel die naast onze voordeur uit de grond komt. En alles was verder keurig weggewerkt zodat je niet eens kon zien dat er was gegraven. We hebben niet eens de auto’s voor de deur weg hoeven halen…

KAZ

Hoewel ik er inmiddels al meer dan anderhalf jaar niet ben geweest en ook niet meer voor de Basrah Gas Company werk voel ik me toch nog steeds betrokken bij wat er daar allemaal gebeurd. En ik was dan ook blij met het mailtje van een ouwe maat met coördinaten waarmee ik satelliet-beelden kon bekijken van de fabriek en het KAZ kamp. Op de foto hierboven kun je zien hoe het eruit ziet. 

je ziet centraal op de foto het ommuurde fabrieksterrein en ik heb met witte vierkanten aangegeven waar de eigenlijke fabriek staat en waar het KAZ kamp ligt waar we verbleven als we niet werkten. Je ziet het kamp bovenaan de foto en ik heb met cijfers wat specifieke plekken aangegeven:

  1. Barakken voor werknemers
  2. Het appartementengebouw waar mijn kamer was
  3. Het restaurant
  4. Het recreatieterrein met rechts het fitnessgebouw, en daarnaast het zwembad, de tennisbaan, het voetbalveldje en het recreatiegebouw
  5. Het gebouw waar de IT afdeling zat en waar ik werkte

Met blauw is de route aangegeven die ik altijd liep van het KAZ Kamp naar het IT gebouw en terug. Het satellietbeeld lijkt aardig recent want ik herken alles, alleen zie ik nog niet de nieuwe bebouwing bij de weg langs de fabriek ter hoogte van de energiecentrale halverwege. Als je op de foto klikt krijg je overigens een wat grotere versie te zien.

Toen ik Riet het beeld liet zien zei ze meteen dat het er allemaal wel erg zanderig uitzag. Niet gek natuurlijk, midden in de woestijn, maar zo te zien is het op de foto geen zomer want ik zie nog wel hier en daar wat groen. En dat wordt in de zomer met temperaturen tot boven de vijftig graden wel weggeblakerd…

Streetview

Een van de leukste navigatie-apps op het Internet vind ik persoonlijk Google Streetview. Met deze app kun je een bepaalde plek op de wereld opzoeken en als je dan daarop inzoomt kun je beelden zien die gemaakt zijn met een 360-graden camera die bovenop een auto is gemonteerd. Zulke auto’s rijden zowat overal op aarde rond en vrijwel alle toegankelijke plekken zijn dan ook gefilmd. Het geeft je het idee dat je zelf door de straten rijdt, en je bepaald de plak door te klikken waar je naar toe wilt gaan. En op iedere plek kun je 360 graden in het rond kijken.

Ik heb al heel wat plekken bekeken waar ik vroeger geweest ben om te zien hoe het er nu uitziet en dat is altijd leuk. Zo heb ik kunnen constateren dat bijvoorbeeld Kuala Lumpur rond het appartement waar we hebben gewoond sterk is veranderd door heel veel nieuwbouw, en hetzelfde geldt voor de weg van het vliegveld van Yuzhno-Sakhalinsk op Sachalin naar de compound waar we hebben gewoond.

De Bankijkerweg stond er op een gegeven moment ook op maar wel met alle huizen van het deel waar wij nu wonen nog in aanbouw. Uiteraard keek ik regelmatig of dat al was veranderd, en jawel, dat is nu gebeurd. En het was vrij recent ook want behalve de Mitsubishi Spacestar staat ook de RAV4 er al op. Dat betekent dat de opname niet ouder kan zijn dan hooguit twee jaar oud, maar ik kan zien dat de foto niet ouder is dan een paar maanden want naast de voordeur is een lege plek waar de buitenlamp heeft gehangen. Die was een maand of vier geleden kapot gegaan en is op de beelden nog niet vervangen.

Als kool…

Onze kleinzoon Maas is inmiddels al bijna vier maanden. Het is een prachtig mannetje wat sinds een week of wat de wereld om hem heen aandachtig opneemt en tot groot genoegen van zijn oma al een lachje op zijn gezicht kan toveren. Onnodig te vertellen dat hij met dat lachje oma compleet kan laten smelten, en opa trouwens ook.

En zo klein als hij is is hij al in een vliegtuig geweest, want de familie is net terug van een weekje op zonnig Majorca. De tijden veranderen dus ook in dat opzicht, zeker als je in aanmerking neemt dat ik al veertig was geweest toen ik voor het eerst in een verkeersvliegtuig meeging…

Hoe snel het opgroeien gaat is goed te zien op de foto die Sandra ons vandaag toestuurde, Maas die net is geboren naast Maas zoals hij nu is.

Feestje voor ons 40-jarig huwelijk

Eigenlijk waren we natuurlijk vorige week veertig jaar getrouwd maar omdat we voor die dag geen locatie konden vinden moesten we de viering met familie en vrienden verschuiven naar vandaag. De locatie was restaurant H2O bij de jachthaven en iedereen die was uitgenodigd was daar vanaf vijf uur van harte welkom.

Riet en ik waren er uiteraard al ruim voor vijven en we zaten net aan een bakkie koffie buiten op het terras toen we de eerste gast, mijn ouwe maar Wessel, aan zagen komen lopen. Het was jammer genoeg wat te koud om buiten op het terras te blijven zitten dus gingen we snel naar binnen, waarna de rest van onze gasten begonnen binnen te druppelen. En dat is figuurlijk gesproken want hoewel het knap fris en behoorlijk bewolkt was regende het vandaag de hele dag niet.

Het was geweldig leuk om iedereen weer eens bij elkaar te zien: onze eigen familie natuurlijk, maar ook een paar buren, vriendinnen van Riet en mijn ouwe bandmaten. Riet en ik hadden het er druk mee om rond te lopen en met iedereen een praatje te maken, maar gelukkig hoefden we verder nergens voor te zorgen. De bediening was nagenoeg perfect, iedereen werd ruimschoots voorzien van drankjes en op geregelde tijden kwamen er schalen met hapjes langs.

Het was gezellig druk met mensen van alle leeftijden, variërend van mijn moeder die dit jaar 90 is geworden tot Maas die net nog geen vier maanden oud is. Er waren sowieso veel kinderen, want alleen al in het afgelopen jaar zijn er in de familie vier kleintjes geboren. En de al wat grotere Zoë en Gijsje, die overigens ook dikke vriendinnen zijn, hadden het helemaal naar hun zin en renden de hele avond de tent rond.

We werden ook nog eens verwend met heel veel erg leuke cadeau’s, waaronder heel veel restaurant bonnen dus de komende tijd kunnen we veel uit eten. Het werd overigens niet laat want om negen uur moest het personeel naar huis, dus we hadden een “harde stop” op dat tijdstip. Voor Riet en mij ging daarna het feest samen met onze vrienden Nico en Anja bij ons thuis nog door tot in de kleine uurtjes. 

Tijdens het feest maakten Robin, Martin en Astrid op mijn verzoek de nodige foto’s, en uiteraard werd er even een “staatsie-portret” gemaakt. Die foto’s werden trouwens gemaakt door ons nichtje Madelon want uiteraard moesten de andere fotografen hierbij zelf ook op de foto. Alleen Maas staat er niet op want die was al naar zijn andere opa en oma gebracht want het was voor hem al bedtijd.

Werknieuwtjes

Ik ben inmiddels al bijna anderhalve maand aan het werk voor het project waarvoor ik de taak van IM/IT Manager heb gekregen, het Tabangao LNG project op de Filipijnen. Daarnaast ben ik ook aan het werk voor een Australisch project in Perth wat CRUX heet en waarvoor ik meehelp bij het uitpluizen van offertes van bedrijven die hebben ingeschreven om dit project te mogen doen.

Het hield me wel van de straat want het was voor allebei de klussen intensief werk. Het CRUX-werk moest naast gedegen ook snel gebeuren want er was een deadline en die was al op korte termijn. Het werk voor het Tabangao LNG project was aanzienlijk omdat heel dingen daar nog op poten gezet moesten worden en de mensen die er nu aan werken hebben geen of weinig ervaring met de gebruikelijke manier van werken in Shell-projecten. Kortom, genoeg te doen en ik had het er druk mee.

Tussendoor werd me het werken af en toe moeilijk gemaakt door software problemen met mijn laptop en een slecht functionerende koptelefoon waarvan de microfoon niet meer werkte. En met name dat laatste is natuurlijk erg lastig als je al je vergaderingen en gesprekken met dat ding moet voeren. De helpdesk kreeg het software probleem maar niet opgelost, wat me veel tijd kostte, en op een gegeven moment kreeg ik het advies om maar eens naar het IT Centrum op het kantoor in Den Haag te gaan. Bij het eerste bezoek kreeg ik een leen-laptop mee zodat ik in ieder geval weer kon werken terwijl het probleem werd opgelost, en na een paar dagen kon ik mijn eigen laptop weer ophalen.

En net nu ik dus weer helemaal operationeel was kreeg ik het bericht dat het Tabangao LNG project was uitgesteld. Het lijkt erop dat het wel een paar maanden kan gaan duren voordat het werk weer wordt gestart, en effectief betekent dat voor mij dat ik het merendeel van de werkzaamheden moet laten vallen tot nader order. Ik heb nog wat dingetjes die ik moet afmaken maar dan is er voor dit project dus minstens een paar maanden niks en de vraag is of ik tegen die tijd weer op dit project gezet ga worden. Jammer maar helaas, al was het alleen maar omdat de kans om weer eens naar de Filipijnen te gaan nu aanzienlijk is gedaald…

Omdat ook het CRUX-werk voorlopig klaar is heb ik me dus maar bij mijn baas gemeld met de vraag of er nog wat anders voor me te doen is. En dat is er, maar daarover later meer.

Update van de overkant (6)

Nu het donker is om zeven uur ’s morgens baadt de bouwplaats aan de overkant bij aanvang van de werkzaamheden in het licht. En het moet gezegd, dat geeft er wel een mooi sfeertje aan.

Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de bouwplaats aan de overkant. Zo had ik al gemeld dat we een behoorlijke overlast hebben van een rondrijdende vorkheftruck die als hij achteruit rijdt een enorm irritante en doordringende piep laat horen die binnenshuis zelfs met alle ramen dicht is te horen. Er zijn verscheidene klachten van omwonenden richting de aannemer gegaan (zelfs Riet heeft er een mailtje aan gewaagd) en er kwam zowaar zelfs antwoord dat er naar gekeken zou worden.

Het leek er drie weken geleden op alsof er naar de klachten was geluisterd want opeens reed er een andere vorkheftruck rond die niet die irritante piep had. Ik had zelfs bijna een bedankmailtje gestuurd naar de aannemer maar zover kwam het niet want na anderhalve week was het weer uit met de pret: het vermaledijde ding met de piep was weer terug en sindsdien worden we weer iedere dag geteisterd door dat gekmakende gepiep.

Wat blijkbaar wel heeft geholpen waren de klachten over het tijdstip waarop er werd begonnen met de werkzaamheden. Alhoewel er niet voor zeven uur ’s ochtends begonnen mag worden werd de hele buurt regelmatig soms al om kwart over zes wakker door lawaai van de bouwplaats waarbij de belangrijkste rustverstoorder alweer die duivelse vorkheftruck was. De klachten gingen deze keer niet alleen naar de aannemer maar ook naar de Gemeente aangezien het hier om overtreding van de bouwvergunning ging.

En zowaar, het gaat de laatste weken redelijk goed, alhoewel we nog steeds regelmatig het gekmakende gepiep al om kwart voor zeven horen. Gelukkig is dat nog maar incidenteel en niet meer structureel, net als het werken op zaterdag wat de laatste weken ook niet meer is voorgekomen. Misschien heeft de gemeente deze keer iemand gestuurd die Pools sprak…

Stofzuiger

Een week of wat geleden merkte Riet dat er iets mis was met onze draadloze steel-stofzuiger. Na het volledig opladen kon je netaan tien minuten stofzuigen waarna de accu nog maar 50% aangaf en kapte de stofzuiger ermee. Normaal gesproken kon je tot wel een uur stofzuigen met een volle accu, dus er was duidelijk iets mis. We hadden het apparaat vorig jaar in april gekocht bij Bol.com, dus het viel nog ruim binnen de geldende twee jaar garantie en we besloten dan ook om het ding bij Bol.com ter reparatie aan te bieden.

Dat bleek op zich een heel makkelijk proces: je meldt de reparatie aan bij Bol.com en dan hoef je het kapotte apparaat alleen nog maar in een doos te doen en gratis te laten opsturen via post.nl. Via e-mail wordt je dan op de hoogte gehouden van de gang van zaken, en het leek er dan ook op dat het enige ongemak zou zijn dat we een week of wat onze oude stofzuiger zouden moeten gebruiken.

Na ongeveer een week kregen we echter een vervelend e-mailtje: de reparatie-afdeling van Philips, de fabrikant van het apparaat, had geconstateerd dat de reparatie buiten de garantie viel. We kregen een aantal opties, betalen voor de reparatie, het apparaat zonder reparatie terug te laten sturen tegen betaling van iets van twintig euro onkosten, of helemaal af te zien van het appraat waarna het “duurzaam afgevoerd” zou worden.

Riet besloot het er niet bij te laten zitten en belde met de klantenservice van Bol.com met de vraag waarom de reparatie niet onder de garantie viel. De vriendelijke juffrouw van de klantenservice snapte het ook niet en beloofde het uit te zoeken. Dat gebeurde inderdaad en daarbij kwam iets merkwaardigs aan het licht. Philips meldde dat de ingeleverde stofzuiger niet hetzelfde model was als wat op de aankoopbon van Bol.com stond en daarom kon er van garantie geen sprake zijn.

Daar snapte ik niks van en ik haalde er het bestelformulier en de aankoopbon bij. Op allebei stond een fotootje van wat we hadden besteld en wat bleek, bij het uitvergroten van het fotootje kwam er inderdaad een ander model tevoorschijn. Wat er was gebeurd was dat Bol.com ons blijkbaar een ander model had geleverd dan wat we hadden besteld, maar dat hadden we helemaal niet gemerkt. Riet herinnerde zich nog wel dat ze verbaasd was over de kleur want de bestelde stofzuiger was blauw en de geleverde was rood. Maar voor ons was het eenzelfde model dus we hebben daar verder geen aandacht aan besteed.

Uiteraard reageerden we wel naar de klantenservice van Bol.com dat we blijkbaar een ander model geleverd hadden gekregen maar dat dat buiten onze schuld was. We hadden het simpelweg niet opgemerkt, behalve dan dat van de kleur. Vandaag kwam gelukkig het bericht dat we daarom alsnog de reparatie vergoed krijgen want Bol.com neemt de schuld op zich van de verkeerde levering.

Gunstig voor ons, en al helemaal omdat we achteraf zagen dat de geleverde stofzuiger honderdvijftig euro duurder is dan het model wat we oorspronkelijk hadden besteld…

40 jaar getrouwd!

Het was voor Riet en mij een gedenkwaardige dag vandaag want we zijn veertig jaar getrouwd! We hadden dat graag ook vandaag willen vieren met vrienden en familie maar we hebben dat een weekje moeten uitstellen, die viering komt volgende week zaterdag. Op de dag zelf was uiteraard leuker geweest maar we wilden het om verschillende redenen liever niet thuis vieren en het vinden van een locatie was niet eenvoudig omdat iedereen op dit moment de vanwege Corona uitgestelde feestjes aan het inhalen is. Toch lukte het nog om in ieder geval op korte termijn iets te vinden en nog in Rijnsburg ook, dus we zien onze familie en vrienden volgende week in restaurant H2O bij de Rijnsburgse jachthaven.

Terugdenken aan onze trouwdag zelf doe ik niet graag want het was in veel opzichten een dag met veel tegenslagen. Ik noem alleen even het feit dat we eigenlijk helemaal blut waren (al ons geld was in de verbouwing van ons huis gaan zitten), het weer, de puinhoop die de leden van de filmclub veroorzaakten terwijl ze alles filmden (grote stukken bleken later helemaal niet op de film te staan), het sjacherijnige bandje ’s avonds wat onderweg hun bus in de soep had gedraaid, de bedorven saté aan het eind van de avond, en zo kan ik nog wel even doorgaan…

De veertig jaar daarna waren daarbij vergeleken een makkie. We kregen twee geweldige zoons waar we ontzettend trots op zijn en natuurlijk zijn er nog genoeg andere hoogtepunten, zoals onze vakanties en onze jaren in het buitenland. Riet en ik hebben vandaag heerlijk over onze herinneringen zitten kibbelen omdat we veel dingen toch anders herinneren, maar waar het om gaat uiteraard dat we heel veel mooie herinneringen kunnen delen.

Vanavond hebben we onze trouwdag klein gevierd met onze zoons, schoondochters en kleinkinderen. En waarachtig, daarbij hadden we toch ook weer een kleine tegenslag. We wilden graag een Indische maaltijd op tafel zetten van onze favoriete toko “Tjik Tjak” uit Oegstgeest. En wat denk je, die toko bestaat opeens niet meer! Gelukkig vond Riet snel een ander (en zo bleek) prima alternatief in Noordwijk en werd het dus alsnog een gezellige Indische maaltijd…

Goedgekeurd…

Riet houdt niet echt van dure dingen die ook praktisch moeten zijn. Zo heeft ze bijvoorbeeld, ondanks dat ze altijd een handtas bij zich heeft, totaal geen interesse in dure merk-handtassen. Ze zou dan, zoals ze zelf zegt, de hele tijd op die tas moeten letten en er zuinig op zijn, en daar heeft ze gewoon geen zin in. Daarom kocht ze in Kuala Lumpur en Manila een hele voorraad goedkope nep-merktassen en die gebruikt ze allemaal nog steeds regelmatig.

Hetzelfde geldt voor kussens voor op de bank. Riet vindt het onzin om dure kussens te kopen want zegt ze, die slijten vaak net zo hard als goedkope. En mochten de goedkope kussens sneller slijten dan kun je nog een heleboel goedkope kussens kopen voor de prijs van een enkele dure. En dus komen de kussens op onze bank al jaren bij de Action vandaan…

Een paar dagen geleden kwam Riet weer thuis met nieuwe kussens van de Action want de kussens die we hadden waren behoorlijk versleten. En zoals je ziet, ze werden meteen getest en goedgekeurd:

Katten op dieet

Vorige week zijn we met onze beide katten Abby en Monster naar de dierenarts geweest voor hun jaarlijkse medische check-up. Ze krijgen dan hun jaarlijkse spuiten en ze worden helemaal nagekeken, en last but not least, ze worden gewogen. Met name dat laatste is altijd een dingetje want zeker de laatste drie jaar krijgen we voortdurend te horen dat ze toch wel wat te dik zijn. Zeker Abby is echt een dikke kat met een gewicht van meer dan zes en een halve kilo, maar ook Monster (die in het begin aan de magere kant was) ging al richting de vijf kilo.

Vorig jaar kregen we dan ook het advies om toch eens te kijken of daar wat aan te doen was door middel van een dieet, en dat kwam er in feite op neer dat we ze simpelweg minder eten moeten geven. Dat was het afgelopen jaar maar ten dele gelukt omdat de dames voortdurend liepen te zeuren als hun bak met brokjes leeg was.We probeerden wel om ze een maximale hoeveelheid per dag te geven maar af en toe werd met name Riet het gezeur zat en stortte ze de brokjesbak vol met daarbij de nijdige opmerking “Voor mijn part wegen jullie straks honderd kilo”…

Desondanks waren we benieuwd of onze pogingen iets hadden opgeleverd, en dat viel bij Abby flink tegen, want die was zelfs weer een ons gegroeid. Monster daarentegen verraste ons want die was maar liefst twee en een half ons afgevallen, wat niet veel lijkt maar je moet bedenken dat ze nu vier en een halve kilo weegt. Gedeeltelijk succes dus en we bespraken met de dierenarts wat er eventueel nog aan te doen was om de dames (en natuurlijk met name Abby) wat slanker te krijgen.

Het advies was om brokjes in een speciaal balletje te doen, wat als het rolt de brokjes er een voor een uitgooit. Grappig genoeg hadden we al zo’n balletje in huis maar daar waren we mee gestopt omdat de dames het wel zagen liggen maar geen aanleiding zagen om het te laten rollen voor het gewenste effect. Thuis gekomen deden we een nieuwe poging, en waarachtig, na twee dagen had Abby het door. Het positieve effect is hopelijk dat we zo het geven van brokjes beter kunnen doseren en de dames moeten in beweging komen om de brokjes te bemachtigen.

Inmiddels heeft Monster het ook door na het voorbeeld van Abby te hebben gevolgd. We zijn nu al benieuwd naar het effect op lange termijn…

Regenbogen

Het lijkt weer afgelopen met de mooie nazomer sinds vandaag want het water valt weer met bakken uit de hemel. Het is gisteravond gaan regenen, en toen waren het nog buien maar inmiddels regent het vrijwel onophoudelijk en nog hard ook. Afgelopen zondag stonden we nog in twijfel of we de pomp niet moesten uitrollen om het gras te besproeien, daar hoeven we ons nu even geen zorgen meer om te maken…

De weersverwachting geeft aan dat het voorlopig nog een paar dagen flink blijft regenen maar er is toch ook wel goed nieuws want we schijnen in het weekend toch mooi weer met veel zon te gaan krijgen. Er wordt zelfs voorzichtig gemeld dat de temperatuur wel weer eens tot boven de twintig graden zou kunnen oplopen. Dat zou me verbazen, want het koelt de laatste dagen ’s nachts al weer flink af, tot ver onder de tien graden zelfs en dat is al te merken in de vroege avond als het zonnetje onder gaat.

Gisteravond na de eerste korte maar hevige stortbui was er wel een prachtig uitzicht, want noet alleen was er een ongewoon fel gekleurde regenboog te zien, er was zelfs een tweede regenboog ernaast te zien en dat leverde het volgende mooie plaatje op:

Drie oktober, drie oktober….

Gisteren was het 3 oktober en dat is de belangrijkste dag van het jaar in Leiden, maar omdat het gisteren zondag was werd het feest vandaag gevierd. Voor de Leidenaren was het extra feestelijk deze keer omdat vorig jaar vrijwel de hele viering vanwege de Corona-crisis moest worden afgelast. Er was weer een optocht en de gebruikelijke kermis op de Beestenmarkt, en uiteraard was er in vele huiskamers weer hét gerecht voor 3 oktober, de hutspot.

Met name dat laatste beperkt zich niet alleen tot Leiden, overal in de omgeving komt hutspot op tafel op 3 oktober en ook bij ons was en is dat een traditie.

Ik zei weleens gekscherend dat als ik in vroeger jaren vanaf mij werk in Leidschendam of Rijswijk naar huis toe reed dat je al vanaf Wassenaar een vette hutspot-walm boven de hele regio kon zien hangen…

Dit jaar kwam ook de herinnering aan 3 oktober naar boven uit de tijd dat ik bij de Gemeente Leiden werkte, op het toenmalige Gemeentelijk Rekencentrum aan de Langegracht. Dat kwam doordat ik de laatste tijd weer contact heb met een paar oud-collega’s van mijn vorige baas Inter Access, waarvan er een paar in die tijd ook op het Gemeentelijk Rekencentrum waren gestationeerd. Ik werkte toen samen met Peter de Vries, met wie ik ook jaren in de Inter Access band heb gespeeld, en we haalden vandaag herinneringen op aan die tijd toen we samen luidkeels het nummer “Drie oktober” van Rubberen Robbie zaten te galmen achter onze bureaus.

“Drie oktober drie oktober zijn we als een bal, drie oktober drie oktober gaan we aan de lal, en na m’n derde haring en mijn tweede broodje worst, neem ik gauw een biertje want ik sterref van de dorst”. En dat natuurlijk op z’n Leidsch met de bekende Leidse “rrrrr”…

Donker…

Het was al bijna twee weken schemerig als ik ’s morgens even voor zevenen opstond maar vanmorgen was het nog helemaal donker. En dat betekent dat de voor mij vervelendste tijd van het jaar aan is gebroken, want ik vind (behalve die eeuwige wind) niks zo erg als het donkere jaargetijde. Het betekent vanaf nu opstaan in het donker tot ergens in februari, en over niet al te lange tijd is het ook ’s middags al vroeg donker. En ik heb gewoon een probleem met die korte dagen, ik word daar simpelweg niet vrolijk van.

Het kan ook anders, zoals ik in Zuid-Oost Azië heb meegemaakt in de vijf jaar dat we daar hebben gewoond. Zowel in Kuala Lumpur als in Manila is het verschil in daglicht tussen zomer en winter maar iets van twintig minuten en daar merk je dus nauwelijks iets van. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat beide plaatsen veel dichter bij de evenaar liggen dan Nederland. In Manila kwam de zon ’s zomers op om tien voor zes en in de winter om tien over zes. Per saldo werd ik daar dus iedere dag wakker terwijl de zon al in de slaapkamer scheen en er is niets zo lekker om wakker mee te worden als een stralende zon. 

Dat doet wonderen voor je humeur, in ieder geval voor mij. Wat daar ook wel meewerkte natuurlijk was dat het op het moment van opstaan steevast al een graad of zevenentwintig was, maar dat terzijde. Nadeel in die contreien was wel dat de zon vrij vroeg onder ging: ’s zomers om half zeven en ’s winters om even over zessen, en dat betekende dat de avonden per saldo altijd donker waren. Maar wat mij betreft woog dat nadeel ruimschoots op tegen de voordelen van een constante vroege zonsopgang.

Hier ligt dat dus allemaal anders en zijn we inmiddels begonnen aan “de Donkere Dagen voor Kerst”. Als we eenmaal bij Kerst zijn aangeland wordt mijn humeur altijd weer ietsje beter want ik weet dat we vanaf dat moment weer de goeie kant op gaan…

Riet’s jaarlijkse uitje

De afgelopen jaren, met uitzondering van vorig jaar vanwege de Corona-crisis, is Riet met een paar vriendinnen een weekendje weg geweest. En dat was dan geen weekendje naar de Veluwe of zo, nee, de dames zijn naar Rome, Barcelona en Valencia geweest. Voor dit jaar was er na de tussenpose van vorig jaar weer een weekendje gepland, maar omdat reizen vanwege Corona in veel landen toch nog wat problematisch is werd er besloten om een bestemming wat dichter bij huis te nemen en dat werd Antwerpen.

Er werd een mooi appartement gevonden in het centrum en gistermiddag vertrok het gezelschap van Riet met haar vriendinnen Jo, Martina, Lies en Janet richting Vlaanderen. Deze keer was het dus geen reis met het vliegtuig maar met de auto van Jo. Het enige probleem wat werd voorzien was eigenlijk dat Martina nog steeds behoord tot de groep mensen die niet gevaccineerd zijn (niet principieel blijkbaar maar om allerlei complot-achtige redenen), iets wat in België met name toegang tot de horeca zou kunnen beperken.

Achteraf bleek het mee te vallen, vanwege het mooie weer kunnen ze op terrassen zitten, daar wordt blijkbaar niet zo streng gehandhaafd als voor binnen. Zoals gezegd, voor wat betreft het weer hebben ze het getroffen en er staan onder andere bezoeken aan een chocolade museum (dat bestaat blijkbaar echt, het heet Chocolate Nation) en een brouwerij (De Koninck) op het programma. Voor wat hier betreft, de vraag of de katten Riet missen wordt volgens mij wel beantwoord door de foto…

Uitnodigingskaarten

Nog maar twee weken en dan zijn Riet en ik officieel 40 jaar getrouwd en we willen dat deze keer wat uitgebreider vieren met vrienden en familie. Er is eigen dit jaar reden te over voor een feestje want ikzelf ben afgelopen maart 65 geworden en Riet wordt in november 60. Voor ons is 2021 dus een driedubbel jubileumjaar, en gelukkig zijn de maatregelen rond de Corona-crisis eindelijk grotendeels opgeschort dus kan er een feestje gevierd worden.

Riet’s eerste idee was om het thuis te doen, met een buffetje of zoiets, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dat niet zo’n goed idee was. Met een huis vol, mogelijk overvol zelfs als het geen goed weer zou worden, is al een probleem maar we zouden als gastvrouw en gastheer de hele tijd bezig zijn met de bediening van onze gasten. Niet echt feestelijk voor onszelf dus, en we besloten toch maar te gaan kijken of we een leuke accommodatie konden huren voor ons feestje.

Eigenlijk was die snel gevonden want vlakbij de jachthaven in Rijnsburg zit restaurant H2O en dat is gespecialiseerd in het soort feestje wat ons voor ogen stond, een hapje en een drankje en ruimte genoeg voor al onze gasten. Een telefoontje leverde op dat onze trouwdatum, de negende oktober, al was bezet maar het kon wel een week later op de zestiende. Geen probleem voor ons en Riet ging zich nadat de afspraken gemaakt waren bezighouden met de uitnodigingen.

Ze stelde een gastenlijst op en keek op het Internet voor uitnodigingskaarten om te versturen. Die waren al snel gevonden en nadat ze een ontwerpje naar onze zin had gemaakt werden de kaarten besteld. En alle gemak, ze werden vandaag via de post bezorgd. Ik was degene die ze in ontvangst nam want Riet zit dit weekeinde met een paar vriendinnen in Antwerpen.

Na het openen van de doos was er toch nog wel een verrassing en wel wat betreft het formaat. Ik vond de kaarten wel erg groot uitgevallen terwijl ik me herinnerde dat Riet het kleinste formaat had besteld. Ik maakte even snel een foto die ik naar Riet stuurde met de vraag of het wel klopte. “Zo groot zijn ze toch niet?” was het antwoord, dus liet ik het er maar bij. Het bleek uiteindelijk ook te kloppen want bij nazoeken op de website van de leverancier bleek dat 20×20 cm inderdaad het kleinste formaat was.

Goed dat Riet niet “op zijn Rijnsburgs” had besteld (“Doe maar de grootste”) want dan hadden we waarschijnlijk pakketpost moeten gebruiken voor het versturen en had de kaart in geen enkele brievenbus gepast…

Misverstand met Facebook

Toen ik vanmorgen even snel mijn Facebook checkte zag ik bij de dagelijkse berichten dat mijn ouwe maat Keith Jones vandaag jarig was. Keith was een collega op Sakhalin gedurende de tijd dat ik daar werkte, en we zagen elkaar ook buiten werktijd vaak want hij was net als ik een vaste bezoeker van de Zima 3 bar op de Compound waar we woonden. Hij was een van de weinige Engels-talige mensen die ik ken die niet alleen vloeiend maar vrijwel accentloos Nederlands sprak. Hij woonde dan ook al jaren in Nederland en het laatst was dat in Uithoorn.

Hoewel we behalve via Facebook geen contact meer hadden wilde ik hem toch even feliciteren met zijn verjaardag en gelijk even vragen hoe het met hem ging. Een half uurtje later kreeg ik via Messenger een onverwacht berichtje van Graeme, een andere collega van Sakhalin die inmiddels met pensioen is en teruggekeerd naar Australië. Graeme vertelde me dat hij mijn felicitatie had gezien maar dat Keith helaas iets meer dan een jaar geleden is overleden aan prostaatkanker. Dat wist ik niet, dus dit nieuws was toch wel een schok. Het geeft ook aan dat er toch wel een probleem is met sociale media als Facebook, want als iemand komt te overlijden en niemand anders daar iets mee doet dan blijft de informatie van de overledene dus gewoon actief. Met als gevolg zulke misverstanden als wat mij nu dus overkwam.

Keith was een altijd opgewekte en welbespraakte man en we hebben vele goeie gesprekken gehad onder het genot van een Baltika 3 in de Zima 3 bar of bij een van de vele barbecues. Rust in vrede, ouwe makker.

Platanen

We hebben rond het terras aan het kanaal op de vier hoeken platanen staan. Deze kleine bomen zijn zo geplant dat de takken, die over een speciaal daarvoor aangebracht rooster zijn gevlochten, op den duur een natuurlijk dak boven het terras zijn gaan vormen. Het heeft een paar jaar geduurd voordat de bomen zodanig waren gegroeid dat ze het hele terras overdekken maar sinds vorig jaar hebben we ’s zomers dus een echt bladerdak wat voor schaduw op het terras zorgt.

De afgelopen jaren hebben we twee keer per jaar een tuinbedrijf laten komen om de bomen te snoeien. Dat liep wel flink in de papieren want hoewel er het gemak aan zit van niet alleen snoeien maar ook het afvoeren van al het gesnoeide groen kunnen ze aardig rekenen. Vandaar dat ik dit jaar besloot om het klusje voortaan zelf maar op te gaan knappen. En dat werd hoognodig ook want vanwege de overvloedige regenval van de afgelopen maanden groeiden de platanen, net als al het andere groen, bijna letterlijk de hemel in. En dat moet natuurlijk niet want de bedoeling is dat het bladerdak vlak blijft om zo een mooi “dak” te vormen.

Twee maanden geleden kocht ik een snoeischaar en leende ik de trap van onze buurman zodat ik de klus kon gaan klaren. En dat was nodig ook want overal staken inmiddels hoge sprieten boven het bladerdak uit en het geheel zag er uit als een slecht verzorgd kapsel. Maar ik liep al op mijn eerste snoeidag tegen twee problemen aan. Het eerste was dat mijn net gekochte snoeischaar te kort was, ik kon vanaf de trap niet ver genoeg reiken om de sprieten verder dan pakweg een meter vanaf de rand te kortwieken. Daarnaast kwam er ook nog eens zoveel gesnoeid groen af dat al snel onze groenbak vol zat en ik noodgedwongen moest stoppen. Er was nauwelijks te zien dat ik überhaupt wat gedaan had…

Ik schafte een andere snoeischaar aan, eentje met een steel van anderhalve meter die ik ook nog eens makkelijker van onder af door de takken kon steken om zo de wat moeilijker bereikbare sprieten toch te kunnen knippen. Wel moest ik, noodgedwongen door de beperkte capaciteit van onze groenbak, het snoeien over meerdere zaterdagen verdelen want de groenbak wordt maar om de twee weken geleegd. Al met al kostte me het dus vier zaterdagochtenden verspreid over twee maanden om het werk af te krijgen, maar het resultaat mag er zijn. Zeker als je onze platanen (links onderaan op de foto) vergelijkt met die in de tuinen van de buren…

Toch nog nazomer

We kunnen er kort over zijn, de zomer van dit jaar was om te huilen en daar deed de hemel ruimschoots aan mee want er is heel wat water uit gevallen. Naast de vele regen was er ook de vaak koude wind en de temperaturen bleven meestal net rond de twintig graden cirkelen en dan ook nog eens meer eronder dan erboven. Het aantal keren dat we op ons terras aan het fietspad naast het kanaal hebben gezeten dit jaar zijn tot nu toe oude vingers van één hand te tellen. En ik ben maar drie of vier keer zonder jas of vest op de fiets naar Katwijk gereden, terwijl ik dat toch een keer of drie per week doe.

Maar er is eindelijk goed nieuws want we schijnen toch nog iets van een nazomer te krijgen met hogere temperaturen en meer zon. Dat was de afgelopen dagen al te merken want het werd inderdaad wat warmer en er viel aanzienlijk minder regen. Wel blijft nog steeds de wind stevig en dat maakt dat het nog steeds niet echt zomers aanvoelt. Ook maakt dat zitten op het terras bij het kanaal nog steeds vrijwel onmogelijk omdat je daar bijna letterlijk uit je hemd waait…

Hopelijk krijgen we toch nog wat mooie dagen want zoals gezegd, veel hebben we er daarvan nog niet gehad. Jammer alleen dat de dagen al weer korter worden en het is ’s avonds dan ook al vroeg donker, op dit moment rond een uur of half negen.Nou ja, van lang buiten zitten komt toch niet veel want uiteraard daalt deze tijd van het jaar de temperatuur ’s avonds snel af, en dat is echt goed te merken als het zonnetje achter de horizon is gezakt. Feit is wel dat de tuin er met alle lichtjes er in het donker best wel gezellig uit ziet…

Update van de overkant (5)

Tijd weer voor een update over het werk aan de overkant, want de bouwvakvakantie is al weer een paar weken geleden en het werk is dus weer hervat. Het gaat gestaag voort, wat met name aan de appartementen want daar is inmiddels al het eerste deel van de tweede verdieping geplaatst:

De foto hierboven kun je trouwens in groter formaat zien door erop te klikken.

Veel geluidsoverlast hebben we van de bouw niet behalve van één vorkheftruck die bij het achteruit rijden een vreselijk doordringende piep laat horen die zelfs met alle ramen en deuren dicht binnenshuis duidelijk is te horen. Tot overmaat van ramp lijkt het wel alsof dat ding alleen maar achteruit kan rijden want het gaat de hele dag door. En dat niet alleen, de figuur die op dit ding rijdt houdt blijkbaar ook nog eens van vroeg opstaan want het gepiep begint al om half zeven ’s ochtends en op sommige dagen zelfs al om kwart over zes.

Verscheidene buren hebben daarover al geklaagd bij bouwmaatschappij Van Rhijn Bouw, want officieel mag het werk pas om zeven uur ‘morgens beginnen. Dat was overigens ook pas is ingesteld na vele klachten van omwonenden toen de heimachines een paar maanden geleden al om zes uur ’s morgens begonnen. Er wonen hier best veel gezinnen met jonge kinderen dus je kunt wel nagaan hoe blij die waren…

Zelfs Riet heeft inmiddels al een mailtje gestuurd om te klagen over die vorkheftruck en er zijn inmiddels ook bij de Gemeente Katwijk op de klachtensite ook al verscheidene aangiftes gedaan. Of het iets gaat helpen moeten we nog maar afwachten…

Langs de kanaalkant

Achter onze tuin loopt langs het kanaal een pad waar veel gebruik van gemaakt wordt door fietsers en wandelaars. En hoewel het geen doorgaande weg is rijdt er af en toe zelfs wel eens een auto of een bedrijfsbusje omdat soms handiger kan zijn voor werkzaamheden aan de tuin of om iets aan de achterkant te laden of te lossen. Tussen het pad en het kanaal ligt de walkant, die technisch gesproken ook nog hoort bij de door ons van het Hoogheemraadschap gepachte grond tussen het gedeelte van onze tuin wat eigendom is en het kanaal.

Sommige van onze buren gebruiken hun stukje walkant als aanlegplaats voor een boot, en dat recht hebben wij ook maar dat moeten we wel een boot hebben. Die hebben wij niet dus we doen eigenlijk niets met dat stukje grond, ook niet voor wat betreft onderhoud. Het heeft geen zin er iets te poten en dat zou sowieso nutteloos zijn omdat minstens twee keer per jaar het Hoogheemraadschap de walkanten laat maaien.

Dit jaar was de maaier nog niet geweest, en dat heeft mede dankzij het groeizame weer in het voorjaar en de zomer geleid tot een enorme wildgroei. Het onkruid stond de afgelopen weken bijna een meter hoog langs het kanaal en we hadden ook al plannen gemaakt om zelf maar eens te gaan maaien. Buurman Peter had dat drie weken terug al gedaan op zijn stukje met een kastenmaaier. Wij hebben ook zo’n ding maar volgens Riet werkt die niet omdat het draadje iedere keer breekt. En de grasmaaier had geen nut want daarvoor stond het onkruid al veel te hoog.

We besloten het te proberen met de heggenschaar, maar dat moest even wachten want die had Martin net in gebruik om de struiken in zijn voortuin te snoeien. Afgelopen week kwam de heggenschaar terug maar we waren er nog niet aan toe gekomen een poging tot kortwieken te wagen vanwege de regen van de afgelopen dagen. En nu hoeft het niet meer, want ik keek vanmorgen vroeg uit het raam en wat zag ik, de grasmaaier was bezig om alle walkanten waar dat nog nodig was (de mensen met een boot houden het uiteraard wel zelf netjes bij) te maaien.

Het grove werk is nu dus gedaan, we gaan nog wel even kijken of we het zelf met de heggenschaar of de grasmaaier nog wat netter kunnen krijgen. Maar voorlopig ziet het er nu al een stuk netter uit..

Post voor Abby en Monster

Een bijzondere kaart vandaag in de post want de kaart was niet gericht aan Riet of aan mij, maar aan Abby en Monster. Het was natuurlijk geen vakantiegroet of zo van een bevriend kattenstel maar van de plaatselijke dierenkliniek om ons eraan te herinneren dat het weer tijd is voor de jaarlijkse medische check voor onze katten.

We gaan ieder jaar trouw met ze naar dierenkliniek AniCura aan de Langevaart waar ze ieder jaar weer constateren dat Abby veel te zwaar is en vorig jaar dat ook Monster in gewicht iets teveel was toegenomen. Ze krijgen dan ook altijd hun benodigde spuiten, er wordt een gebitscontrole gedaan (altijd prima in orde op wat tandsteen na) en hun nagels worden geknipt.

Dat laatste is zeker voor Monster geen overbodige luxe want haar nagels zijn niet alleen erg lang maar ook nog eens vlijmscherp. Dat is aan de vloerbedekking onze trappen erg goed te zien want om de een of andere reden negeert ze, in tegenstelling tot Abby, alle krabpalen in huis en scherpt ze haar nagels behalve aan de vloerbedekking op de trappen ook aan alle vloerkleden en deurmatten. Het enige gelukkige daaraan is dat het bankstel en de stoelen tot nu toe nog steeds worden gespaard…

Uiteraard hebben we geprobeerd om zelf Monster’s nagels te knippen en daarvoor hebben we zelfs een speciaal nagelschaartje voor katten gekocht. Maar helaas, het is gewoon onmogelijk om haar nagels te knippen omdat ze er doodsbang van wordt en zich met gebruik van al haar nagels los worstelt. Gelukkig gaat het bij de dierenarts wel want daar zit ze opa de behandeltafel te bibberen en laat ze door de dierenarts zonder enig probleem haar nagels knippen. Voor de vloerbedekking op de trappen is dat al geruime tijd te laat…

Onze eerste vakantie in Frankrijk

Robin en Astrid gaan op vakantie naar Frankrijk en ze gaan naar Normandië. Die aankondiging riep meteen herinneringen op aan onze allereerste vakantie naar Frankrijk, in 1994. Vrienden van ons hadden geprobeerd ons warm te maken voor kamperen, omdat dat zo leuk was voor de kinderen, maar dat zagen Riet en ik niet echt zitten. Het werd Eurocamp, een compromis waarbij we toch op een camping stonden maar dan wel met een gereed staande en compleet ingerichte tent met onder andere echte bedden, kookgerei en een koelkast.

Onervaren als we waren besloten we de vakantie te verdelen over drie locaties: eerst gingen we naar Saumur aan de Loire, vandaar ging het naar St. Cast le Guildo in Bretagne, en de laatste stop was Houlgate in Normandië. Hoewel het op zich een geslaagde vakantie was kwamen Riet en ik eenmaal weer thuis tot de conclusie dat zo’n luxe kampeervakantie zeker voor herhaling vatbaar was maar dat we sommige dingen toch anders moesten gaan doen. Het verplicht met de hele familie gezellig naar attracties en bezienswaardigheden bleek Riet slecht bevallen, en in daaropvolgende jaren ging ze dus regelmatig niet meer met dat soort uitstapjes mee en bleef ze bij de tent. En drie verschillende locaties in één vakantie bleek ook te veel van het goede, dus dat werden er hooguit twee en in latere jaren verkasten we zelfs helemaal niet meer.

Een van de dingen die Robin en Astrid willen gaan doen is een bezoek aan de Mont St. Michel, het beroemde eiland met op de top een kathedraal wat alleen bij eb bereikbaar is via de weg. En ook dat riep herinneringen op want daar waren we die eerste vakantie ook geweest. Het was een indrukwekkend bezoek, jammer genoeg was het niet echt mooi weer maar de drukte viel gelukkig mee. We klommen via de steile straatjes en vele trappen helemaal naar boven naar de kathedraal waar we op de omloop ervoor van het uitzicht genoten.

Hier zijn nog een paar foto’s van die vakantie, Riet nog met lang haar en de jongens allebei met blonde koppies. De eerste foto is gemaakt op het plein voor de kathedraal bovenop de Mont St. Michel, de tweede aan de boulevard van St. Cast le Guildo. Het mag duidelijk zijn dat Gijsje haar blonde koppie niet noodzakelijkerwijs van Sandra heeft…

Spinnen…

Meteen al toen we aan de Bankijkerweg kwamen wonen werden we geconfronteerd met een enorme hoeveelheid spinnen in en rond het huis. Dat zal mede te maken hebben met het feit dat het land waarop ons huis is gebouwd vlakbij het water ligt maar ook nog eens landbouwgrond is geweest, maar hoe het ook zei, het is hier bezaaid met spinnen.

Nou is dat niet perse negatief want spinnen eten muggen en dat is heel nuttig, maar teveel spinnen in huis werd toch al snel een dingetje, want er renden regelmatig exemplaren over de vloer op klaarlichte dag waar zelfs onze katten argwanend naar keken. Riet ging op zoek naar een oplossing en vond iets waar we nog nooit van hadden gehoord maar wat de moeite waard leek om te proberen. Het ging om een bedrijf wat een vloeistof aanbracht op kozijnen en deurposten van het huis waar spinnen niet blij van werden. Ze gaan er niet dood van maar het irriteert ze zodanig dat ze erbij uit de buurt blijven.

Het eerste jaar merkten we meteen het resultaat: we hadden veel minder spinnen binnen terwijl onze buren nog steeds steen en been klaagden. Het middeltje leek dus te werken dus het jaar daarop lieten we het bedrijf weer komen in het voorjaar om ons huis te behandelen. Weer waren we tevreden over het resultaat, maar omdat de kosten toch wel aan de hoge kant waren besloot Riet vorig jaar om eens te kijken of het nog steeds veel verschil maakte. Al snel werden we weer overspoeld met spinnen…

Dit jaar is het bedrijf dus weer langs geweest, maar toch zitten we op dit moment weer met een groot aantal spinnen in huis. De meest logische verklaring is het onevenredig grote hoeveelheid regen die we hebben gehad in vergelijking met de vorige veel drogere zomers. Waarschijnlijk heeft dat een negatief effect gehad op de aangebrachte vloeistof en misschien is het wel helemaal weggespoeld. Riet overweegt nu zelfs om het bedrijf maar een tweede keer te laten komen.

De meeste spinnen zitten overigens nog steeds in de tuin. Maar ook daar is het nu zo erg dat we niet eens meer door de tuin kunnen lopen zonder tegen een spinnenweb aan te lopen. En het zijn joekels van kruisspinnen, maar zolang ze in de tuin blijven zitten vinden we het prima. en hopelijk vliegen alle muggen ook in zo’n web in de tuin voordat ze ons huis binnen komen vliegen…

Eindelijk weer een concert!

Grote verrassing begin deze week toen ik een bericht kreeg van een ticket agency waar ik altijd mailings van krijg: er komt weer een concert van Dream Theater in Nederland, en weliswaar pas op 13 mei volgend jaar maar de kaartverkoop zou aanstaande vrijdag al beginnen. Razendsnel nam ik contact op met mijn jongste broer en ik kreeg al snel bericht terug dat hij en mijn neef Bastian zeker meegaan, sterker nog, mijn broer gaat de kaarten regelen zei hij.

Ikzelf postte toch (eigenlijk tegen beter weten in) even in onze familie-App dat het evenement eraan stond te komen, met de vraag of er nog iemand meeging. Ik had stiekem toch een beetje bekend op een positieve reactie van schoondochter Astrid want ik weet dat die ook wel van dit soort muziek houdt. Maar na de twee verwachtte reacties van Riet en Sandra, die allebei aangaven maar over te slaan, kreeg ik een positieve reactie van Robin: die wilde het wel eens een keer zien zei hij. Snel stuurde ik mijn broer bericht dat er geen drie maar vier kaarten besteld moeten gaan worden.

Het duurt dus nog wel een paar maanden, maar ik kijk er nu al naar uit. Zeker omdat er in oktober alweer een nieuw album van de mannen verschijnt, en ook daar ben ik benieuwd naar. Hopelijk is zanger James Labrie wel wat beter bij stem dan tijdens het vorige concert wat we hebben gezien. Net als in mei volgend jaar was dat in Afas Live in Amsterdam, en toevallig ook het laatste concert wat we hebben gezien want vlak daarna brak de Corona-crisis uit…

Herinnering aan een schitterende dag voor Riet

Het is vandaag al weer zeven jaar geleden dat Riet met een paar van haar ALIG-vriendinnen staat ging kijken op het eiland Tacloban hoe het ingezamelde geld voor wederopbouw na de ramp met superstorm Yolanda was besteed. De spontaan door Riet’s zus Ans en vrienden gestarte inzamelingsactie had een fors bedrag opgeleverd waarmee op het zwaar getroffen Tacloban onder andere een school zou worden herbouwd. Deze school, in het dorpje Isabel, was dan ook op de dag af zeven jaar geleden een van de doelen van het bezoek.

ALIG staat overigens voor Alabang Ladies International Group, een vereniging van expat-vrouwen die behalve voor de gezelligheid was opgericht om waar mogelijk liefdadigheidswerk op te zetten en indien mogelijk uit te voeren.

 

 

 

 

 

 

Riet kon met eigen ogen zien dat het geld wel degelijk goed was besteed want er stond een hele nieuwe school met bovendien nieuwe meubels en nieuw studiemateriaal. De dankbaarheid van de bewoners van Isabel en uiteraard de kinderen was al te zien voordat ze het schoolterrein betraden want er hing bij de ingang een groot spandoek met de namen van de bezoekende dames en een dankwoord. Overbodig te zeggen dat de tranen bij de dames al in de ogen schoten, zelfs bij Riet die toch niet zo gauw ontroerd raakt.

Er werden na de school nog een aantal projecten bezocht en de conclusie was dat er met het ingezamelde geld goed werk was verricht. Een prachtige herinnering dus voor Riet die dit nooit meer zal vergeten. Ze zou alleen graag nog eens om een hoekje willen kijken hoe het er nu allemaal bijstaat, maar of dat ooit gaat gebeuren…

Eerste nieuwe klus

Het is tot nu toe nog redelijk rustig geweest in de eerste maand in mijn nieuwe job. De nieuwe gereorganiseerde organisatie is officieel op 1 augustus van start gegaan en sinds die datum zit ik dus in mijn nieuwe rol. De afgelopen maand was voor vrijwel iedereen in het bedrijf nieuw dus het was, ook voor mij, in eerste instantie een oriënterende fase waarin de enorme hoeveelheid beschikbare documentatie over de nieuwe structuur van het bedrijf werd toegelicht. Er was heel veel gedetailleerde informatie beschikbaar over de nieuwe teams en de nieuwe individuele rollen daarin en net als vrijwel iedereen hield ik me daar in hoofdzaak de afgelopen vier weken bezig.

Saillant detail was wel dat mijn nieuwe baas vrijwel de hele maand op vakantie was dus moest ik zelf zo goed als dat ging mijn weg vinden. Ik had naast het doornemen van alle documentatie diverse online gesprekken met nieuwe teamgenoten (waarvan ik er een paar overigens al kende) maar echt werk kwam er nog niet af. Gelukkig was mijn baas vorige week terug van vakantie en in een eerste gesprek bekeken we de mogelijkheden en mogelijke opties waar ik ingezet zou kunnen worden. Gisteren kreeg ik te horen dat er een project is geselecteerd waarop ik ga worden ingezet en vandaag had ik daarover mijn eerste meeting met degene wiens taak ik daarin ga overnemen.

Het gesprek leverde een paar verrassingen op, met als eerste dat ik ga fungeren als manager voor alle IT en Information Management gerelateerde zaken. Maar de grootste verrassing was wel het project zelf, het bleek namelijk een project op de Filipijnen! En ik denk dat mijn ervaring met het Malampaya project daar een rol in heeft gespeeld, al heeft het daar in eerste instantie vrijwel niets mee te maken.

Het project is het ombouwen van de Tabangao raffinaderij naar een fabriek die gas moet gaan omzetten van vloeibare vorm naar gasvorm. Deze raffinaderij ligt in de stad Batangas, gelegen op Luzon, hetzelfde eiland dus als Manila maar dan iets meer dan honderdtwintig kilometer zuidelijk daarvan aan de zuidkust van het eiland. Ik ben daar op zich niet mee bekend want Malampaya had weinig te doen met Tabangao, maar helemaal onbekend is het uiteraard niet. En ik heb begrepen dat ik mogelijk zelfs een paar ouwe bekenden ga tegenkomen.

Op de kaart zie je blauw omrand Muntinlupoa, de voorstad van Manila waar we hebben gewoond, en onderaan bij het rode kader ligt Batangas. En de eerste vraag van Riet was natuurlijk, “Wanneer moet je daar naar toe? Want dan ga ik mee!”…

Verhuizing van Astrid

Nu Astrid en Robin officieel gaan samenwonen in de Collegiantenstraat moest het huis van Astrid in Voorburg uiteraard worden leeggehaald. De vraag was daarbij wat er mee naar Rijnsburg zou verhuizen en wat er eventueel kon worden verkocht of weggedaan. Gelukkig konden een paar dingen die Astrid aan het huis had gedaan worden doorverkocht aan de nieuwe huurder, maar het bleef natuurlijk toch zo dat ze een dubbele huisraad hadden. Er werden wat advertenties op Marktplaats gezet om het een en ander te verkopen, de rest zou vandaag verhuisd worden naar Rijnsburg.

Robin had een bus geregeld voor het transport maar kreeg in plaats daarvan een kleine vrachtwagen mee van het verhuurbedrijf zodat nu alles in één keer mee kon. Voor het inladen in Voorhout was er al hulp geregeld, Martin, Riet en ik zouden helpen bij het uitladen in Rijnsburg. We kregen een seintje toen de vracht uit Voorhout vertrok zodat we al in de Collegiantenstraat stonden te wachten toen het vrachtwagentje aankwam. De helpers uit Voorhout waren ook meegekomen zodat we genoeg helpende handen hadden om de klus te klaren.

Het uitladen viel mee omdat het vrachtwagentje voorzien was van een elektrische laadklep en alles was er dan ook snel uit. Van verscheidene kasten en het bankstel hadden we al snel in de gaten dat die niet via de smalle trap vanuit de garage naar boven zouden kunnen worden gebracht dus die gingen via de stenen trap en de galerij buitenom, om via de voordeur (die in het huis op de eerste verdieping aan de achterkant is) naar binnen te worden gebracht. Het was nog een hele krachttoer om kasten naar boven te krijgen via de smalle trappen (het huis heeft in totaal vier verdiepingen en veel meubels moesten naar de zolder) maar het meeste lukte wel. Een paar kasten waren al uit elkaar gehaald en het bed werd in de garage nog even snel ontmanteld in behapbare gedeelten.

Alleen het bankstel kon met geen mogelijkheid door het trapgat en moest dus terug naar de garage. Daar bleek bij nadere inspectie dat er wel een mogelijkheid was om ook dat in gedeeltes op te splitsen maar dat zou wat werk kosten en werd dus verschoven naar een later tijdstip. De rest kwam uiteindelijk allemaal op de bestemde plaats in het huis aan en al met al duurde de hele klus net aan twee uur, inclusief de pauze met broodjes.

Robin en Astrid zulle nog wel een poosje bezig zijn met het inrichten van het huis met de nieuw aangekomen spullen maar ze wonen nu definitief samen dus daar hebben ze allee tijd voor.

Muziek…

Al sinds mijn tienerjaren ben ik bezig met muziek en behalve dat ik iedere dag uren naar muziek luister speel ik ook al sinds mijn tienerjaren gitaar. Hoewel ik lichtjaren verwijderd ben van echte talenten zoals Steve Vai en Paul Gilbert of zelfs maar mijn jeugdidool Mick Box van Uriah Heep heb ik er altijd veel plezier in gehad. De laatste jaren worden de vingers strammer en gaat het niet meer zo soepel als ik zou willen maar ik speel nog steeds vrijwel iedere dag nog wel even op een van mijn gitaren.

Ik zeg gitaren want ik heb er in de loop van de jaren vijf verzameld, drie akoestische waarvan een twaalf-snarig en twee elektrische. Mijn elektrische Framus heb ik al ruim vijfenveertig jaar, die heb ik nog overgenomen van ene Leo waar ik toen mee in een band speelde. Mijn akoestische Ibanez Concord (een imitatie van de Gibson Hummingbird) heb ik ook al bijna vijfenveertig jaar, die heb ik nog in Rijnsburg gekocht in muziekwinkel Sikking die toen nog in winkelcentrum De Hoftuin zat. Ruim dertig jaar later, we woonden toen op het Russische eiland Sakhalin, vond ik dat ik wel eens wat nieuws had verdiend en dat resulteerde in eerste instantie in de aankoop van een akoestische Yamaha CPX900 uit de Compass serie.

Mijn tweede elektrische gitaar vond ik bij toeval in Tokio tijdens onze vakantie in Japan in 2007. In een van de talloze muziekwinkels vond ik een gitaar die ik vanaf het moment dat ik hem in een advertentie in een muziekblad had gezien wilde hebben. De Nederlandse prijs was alleen zodanig dat daar geen kijk op was, maar toen ik de gitaar in mijn handen had in die muziekwinkel was ik alsnog verkocht, mede omdat hij in Japan een stuk goedkoper bleek te zijn. Het hele verhaal van de aankoop kun je lezen in mijn boek over ons verblijf op Sakhalin.

De laatste gitaar die ik kocht was de twaalf-snarige Lag Tramontane die ik tijdens ons verblijf op de Filipijnen in een muziekwinkel tegenkwam. Hij was in de aanbieding en ik mocht hem meenemen voor de halve prijs, iets wat ik natuurlijk niet kon afslaan. Ik had trouwens in een andere muziekwinkel in Manila ook al een mooi buizenversterkertje gekocht van het merk Laney omdat ik daar ook een aantal jaren in een band heb gespeeld.

Mijn grote wens was altijd dat een van mijn kinderen mijn interesse in muziek zou delen, en dan met name natuurlijk voor wat betreft het spelen van de gitaar zodat ik mijn verzameling te zijner tijd met een gerust hart kan overdragen. Maar helaas, ze hadden geen van beiden het geduld om te leren spelen en hielden het allebei al na vijf minuten proberen voor gezien. Mijn hoop is nu gevestigd op mijn kleinkinderen en gezien de foto van Gijsje die ik vandaag toegestuurd kreeg ziet het er vooralsnog hoopvol uit…

Eerste competitiewedstrijd van het seizoen

Vanmiddag was het dan eindelijk weer zover na meer dan een jaar, er was weer competitie-voetbal op Nieuw-Zuid. De eerste wedstrijd van het seizoen was tegen Kozakken Boys uit Werkendam, altijd een geduchte tegenstander die vroeger altijd indruk maakte met hun fysieke sterke ploegen maar die de laatste jaren altijd meedraait aan de top dankzij hun blijkbaar riante budget waarmee ze de betere spelers uit het amateurvoetbal kunnen halen.

Quick Boys is in naam ook wel een topclub maar de meest recente gloriejaren liggen al weer jaren achter ons en na de moeizame weg terug naar de hoogste amateur klasse (tegenwoordig de Tweede Divisie) is de club weliswaar op het niveau waar het wil zijn maar de vraag is maar of er een rol van betekenis kan worden gespeeld. Daar leek het aanvankelijk wel op maar na een paar goede en veelbelovende resultaten in het eerste competitiejaar in de Tweede Divisie gooide de Corona-crisis roet in het eten. Het lopende seizoen werd nog voor de helft van de competitie al afgebroken en het afgelopen seizoen werd zelfs helemaal opgeschort.

De vraag is dus nu hoe Quick Boys uit de verplichte voetballoge periode is gekomen. Het was weer een komen en gaan van spelers toen er niet werd gevoetbald maar een paar nieuwe aanwinsten leken veelbelovend. Met name de terugkeer van Kaj Tejan, de topscorer die twee jaar geleden naar notabene Kozakken Boys was vertrokken leek goed nieuws maar nog tijdens de oefenperiode vertrok de spits voor een profavontuur naar Top Oss. De oefenwedstrijden leverden wisselende resultaten op en het was af en toe niet bepaald geweldig wat we te zien kregen.

De verwachtingen waren desondanks toch wel aan de hoge kant, er was een groot vuurwerk vooraf en de eerste tien minuten van de wedstrijd tegen de Kozakken zagen er goed uit met een flink veldoverwicht. Maar nadat enkele enorme kansen waren verprutst zakte Quick Boys weg en werd de eerste helft een soort schaakwedstrijd met veel geschuif op het middenveld. Kozakken Boys kwam duidelijk beter uit de kleedkamer maar kreeg tot diep in de tweede helft nog steeds geen enkele uitgespeelde kans. Dat in tegenstelling tot Quick Boys dat met regelmaat de ene na de andere geweldige kans (drie keer alleen op de keeper af) wist te verprutsen.

En jawel, de eerste de beste uitgespeelde kans voor Kozakken Boys leverde via een slim uitgespeelde counter meteen een doelpunt op. En hoewel Quick boys daarna nog enkele riante kansen kreeg om de stand gelijk te trekken lukte dat niet. En Quick Boys mocht zelfs van geluk spreken dat Kozakken Boys na het doelpunt ook niet gelukkig was in de afwerking (twee keer op de lat waarvan een keer met een leeg doel) anders was de score nog beschamender geweest. Een kopbal vlak voor tijd van Quick Boys op de paal maakte het drama compleet en zo werd de eerste competitiewedstrijd verloren.

Geen goed begin dus en er zal duidelijk wat moeten gebeuren om de ploeg aan het draaien te krijgen. Of misschien moeten gewoon onze verwachtingen drastisch naar beneden worden bijgesteld…

Max is te gast

Ans, de zus van Riet heeft een Terrier genaamd Max, een hartstikke leuk en onvermoeibaar beestje. Vooral achter een weggegooide tennisbal aanrennen gaat hem nooit vervelen en daarmee kun je hem uren bezig houden. En zoals met alle huisdieren is het lastigste probleem wat te doen als je op vakantie gaat of een weekendje weg, daar weten wij met onze twee katten alles van

In dit geval was Ans een weekendje weg en was Max ondergebracht bij Nicole, de dochter van Ans. Probleem daarbij was dat die vandaag ook een middagje weg moest en er moest dus snel kortstondige oplossing gevonden worden voor het onderbrengen van Max. Riet werd gebeld en die vond het uiteraard meteen goed om even op Max te passen.

Van Max heb je totaal geen last, het punt is dat onze twee katten hem als een indringer zien en Abby heeft Max al een keer de stuipen op het lijf gejaagd door bovenop hem te springen en hem een paar flinke halen te bezorgen met haar vlijmscherpe klauwen. Sindsdien zorgt Max ervoor dat als hij een keer bij ons is hij uit de buurt van de katten blijft. Die reageren overigens niet agressief meer naar hem (ze hebben blijkbaar geconstateerd dat ze hem wek kunnen hebben) maar ze blijven hem wel voortdurend in de gaten houden en daar wordt Max stikzenuwachtig van. 

Het werd vanmiddag simpelweg opgelost door de katten binnen te houden en Max lekker in de tuin te laten rennen, iets wat hij toch al graag doet. Het was bovendien nog eens mooi weer voor de verandering dus had Max het helemaal naar zijn zin. Zijn verblijf werd overigens wat langer dan verwacht want Nicole haalde hem in plaats van rond vijf uur pas tegen half zeven op. Ze was de arme Max vergeten…

Volgende mini-Lego project

Het is alweer een tijdje geleden dat Riet en ik samen aan de tafel zaten om huisjes van mini-Lego (de merknaam is eigenlijk LOZ) in elkaar te zetten. Daarom ben ik anderhalve week geleden weer eens gaan bladeren op de site van de webshop AliExpress om te zien of er nog interessant aanbod was en jawel, er was een straatje met Japanse huisjes wat we nog niet hebben. De bestelling was snel gedaan en in tegenstelling tot de vorige keren, waarbij we soms weken moesten wachten, viel vandaag de bestelling al in de bus.

We gaan alleen niet meteen beginnen want daar heeft Riet een veto over uitgesproken. Ze vindt dit typisch een activiteit voor de komende donkere maanden en daarom liggen de pakketjes nu op de plank, te wachten tot het ’s avonds weer vroeg donker wordt…

Eindelijk weer eens naar Nieuw-Zuid

De afgelopen jaren heb ik bar weinig wedstrijden van mijn cluppie Quick Boys bijgewoond. Dat had enerzijds te maken met het feit dat ik sinds mei 2018 de helft van de tijd in Irak zat voor mijn werk en aansluitend daarop volgde de Corona-crisis die alle voetcompetities lam legde. De paar wedstrijden die er begin vorig jaar werden gespeeld moesten zonder publiek worden afgewerkt en al snel werd de hele competitie 2019-2020 stilgelegd. De competitie van 2020-2021 is zelfs helemaal niet gespeeld.

Nu de Corona-crisis meer onder controle komt omdat heel veel mensen inmiddels zijn ingeënt mogen sportwedstrijden weer en gaat binnenkort de competitie 2021-2022 beginnen. Ondertussen zijn alle clubs en dus ook Quick Boys begonnen met het spelen van oefenwedstrijden. De eerste oefenwedstrijden heb ik aan me voorbij laten gaan omdat het dansel uitwedstrijden waren of het weer was zodanig dat ik afzag van het lijfelijk aanwezig zijn.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik toch al een paar jaar niet meer het enthousiasme kan opbrengen om zoals vroeger iedere wedstrijd van Quick Boys te bezoeken. Bijna dertig jaar lang heb ik dat samen met mijn vader gedaan, in weer en wind hebben we vrijwel alle wedstrijden zowel uit als thuis bezocht. Dat ging zover dat we zelfs voor een onbeduidend bekerwedstrijdje helemaal naar een verre uithoek van Friesland reden, wat toch al gauw een rit was van twee en een half uur rijden heen en twee en een half uur terug.

Toen mijn vader overleed in november 2010 waren Riet en ik net verhuisd naar Maleisië en in de jaren dat we daar woonden kwam er sowieso weinig van het bezoeken van wedstrijden maar eenmaal terug in Nederland kon ik zonder mijn vader niet meer het enthousiasme opbrengen om ieder week te gaan. Zelfs thuiswedstrijden liet ik regelmatig schieten als het weer me niet aanstond of wanneer mijn broer Alex (die de laatste jaren ook vrijwel altijd meeging met mijn vader en mij) afbelde. Ik heb tijdens de Corona-crisis het voetbal dan ook niet zo erg gemist dat ik bij de eerste gelegenheid richting Nieuw-Zuid ging. Vandaag was eigenlijk de eerste keer sinds ik weet niet eens meer wanneer, en zelfs dat kwam hoofdzakelijk door een text-berichtje van mijn broer waarin hij vroeg of ik nog van plan was om te gaan.

Zo stonden we voor het eerst na lange tijd weer samen aan de lange zijde van het veld, recht tegenover de tribune lekker in het zonnetje. En het was maar goed dat het zonnetje scheen van wat we op het veld zagen kregen we het beslist niet warm. Het was de laatste jaren al niet echt overtuigend geweest wat we van onze club op het veld zagen en dat was blijkbaar niet veel veranderd. Van de spelers op het veld waren er nog maar een paar bekenden en de nieuwelingen konden nog niet overtuigen. Het resultaat, een schamele 1-1 tegen een club die twee niveaus lager acteert was dan ook behoorlijk teleurstellend.

Desondanks zullen we vanaf nu wel weer met enige regelmaat naar Nieuw-Zuid gaan, want dat heb je nou eenmaal met clubliefde, dat zit ingebakken en gaat niet zomaar weg…

Robin en Astrid gaan samenwonen!

Vandaag was een mooie dag voor Robin en Astrid. Ze hadden al de beslissing genomen om te gaan samenwonen en vandaag is dat officieel bekrachtigd met het tekenen van een samenlevingscontract. En wij als ouders zijn natuurlijk hartstikke blij met deze stap en we hopen dat ze samen nog heel veel gelukkige jaren mogen krijgen.

Ze hebben elkaar ontmoet in de herfst van 2019 en toen we Astrid ontmoetten zagen we meteen al de klik tussen die twee. Astrid woonde in de wijk Oosthout in Voorhout wat op fietsafstand is van Rijnsburg en dat maakte het heen en weer pendelen lekker makkelijk.

Dat er een klik was bleek trouwens snel want na amper een jaar samen begonnen al voorzichtig de opmerkingen over het bij elkaar in trekken, maar dat was toch een stap waar ze allebei toch even over moesten nadenken.

Samenwonen zou betekenen dat ofwel Astrid ofwel Robin hun huis zouden moeten opgeven, en de logische keus zou Astrid zijn omdat zij een huurhuis had in Voorhout en Robin een koophuis in Rijnsburg.

Maar hoewel Astrid nog opmerkte dat ze nooit had gedacht ooit nog eens in Rijnsburg te wonen nam ze toch de beslissing om haar huisje op te geven en bij Robin in te trekken. Samen zijn ze vanaf dat moment druk bezig geweest om waar nodig nog wat dingen aan Robin’s huis op te knappen, met name het inrichten van de bijkeuken als bakstudio voor Astrid. Had ik trouwens al gezegd dat ze een buitengewone bakster is en ons al heel wat heerlijke baksels heeft voorgezet?

En nu is het dus definitief geregeld, Astrid en Robin zijn nu officieel een stel (al waren ze dat voor ons allang al). Het enige dat nog moet gebeuren is het verhuizen van de spulletjes van Astrid vanuit Voorhout naar de Collegiantenstraat in Rijnsburg, maar daar hebben ze nog ruim de tijd voor want Astrid’s huurcontract loopt nog tot begin september. Goed dat Robin een vooruitziende blik had en een groot huis heeft gekocht met heel veel ruimte…

Nog steeds geen zomer…

Vergeleken met de afgelopen jaren is de zomer tot nu toe een behoorlijke tegenvaller. We zitten nog steeds met heel veel restricties in diverse landen ten aanzien van de Corona-crisis wat op vakantie gaan flink moeilijker maakt en daarnaast is het weer ook nog eens ronduit beroerd. Met name de afgelopen twee jaar hebben we zomers gehad met een of zelfs meerdere hittegolven (waar ook weer niet iedereen blij mee was) maar daar zijn we dit jaar nog niet eens in de buurt gekomen. Op een mooie week in juni na hebben we nog helemaal geen zomerweer gehad. Het is voor ons het beste af te meten aan het aantal keren dat we op ons terras bij het kanaal hebben gezeten, en dat was dit jaar hooguit twee of drie keer.

Eigenlijk mogen we niet eens klagen volgens de weerdeskundigen want die zeggen dat we de afgelopen jaren gewoon verwend zijn met uitzonderingen en dat wat we nu hebben eigenlijk een doorsnee Nederlandse zomer is. Nou, lekker dan, we zullen het blijkbaar voorlopig moeten doen met temperaturen die amper boven de twintig graden komen, heel veel regen (zware buien hebben de afgelopen dagen met name in Limburg voor enorme overstromingen gezorgd) en harde wind.

Deze foto is helaas representatief voor deze zomer…

Eindelijk weer een reünie

Ik heb een paar ouwe collega’s, en ik kan die uitdrukking zo langzamerhand zonder problemen gebruiken, die ik al ken sinds het begin van de jaren negentig. We werkten samen in het Hofplein-gebouw in Rotterdam wat toen in de volksmond nog de Shell-toren werd genoemd, en nu vaak door ouwe Rotterdammerts nog steeds trouwens ook al is het dat al ruim vijfentwintig jaar niet meer. In de loop van de jaren zijn er mensen verkast, met pensioen gegaan of uit het oog verloren, maar er is een klein clubje waar we nog steeds elk jaar mee uit eten gaan. Het clubje is wel kleiner geworden maar de harde kern bestaat nog steeds uit mensen van het eerste uur: Karel, Walter, WillemM en ikzelf (oftewel WillemK).

We slagen er al ruim twintig jaar in om ieder jaar minstens één keer samen te komen en dan ergens samen wat te gaan eten. Zelfs in de jaren dat ik in het buitenland woonde en werkte lukte het altijd om tijdens een bezoek aan Nederland wat te regelen, alleen vorig jaar hebben we vanwege de Corona-crisis noodgedwongen moeten overslaan. Maar nu het weer kan heb ik gelijk de gelegenheid te baat genomen om iedereen weer te mailen en zo wat af te spreken. De mail is altijd inclusief mensen die niet meer reageren, gewoon omdat we op die manier toch contact proberen te houden, en wie komt is welkom, wie niet komt krijgt gewoon de volgende keer weer een uitnodiging.

Gisteravond was het dan eindelijk weer zover, we hadden elkaar nu bijna twee jaar niet gezien. Deze keer hadden we geen moeite met het afspreken van een datum maar wel met een eet-locatie, want veel restaurants hebben vanwege de Corona een beleid dat groepen groter dan twee mensen familie van elkaar moeten zijn, en dat zijn we ondanks meer dan dertig nog steeds niet. Het idee van Karel om eens Mexicaans te gaan eten liep daarop stuk, ik kon nergens reserveren voor onze groep (die vooralsnog alleen uit de harde kern zou bestaan) en we besloten daarom om het deze keer maar gewoon aan het toeval over te laten en maar te zien of we ergens terecht konden.

Omdat Rotterdam voor de meesten het meest centraal is gelegen spreken we bijna altijd daar af, en we komen dan samen in het cafe achter De Doelen, wat tegenwoordig de Stadsbrasserie heet. Normaal gesproken doen we dan op het terras een paar biertjes voordat we naar een restaurant vertrekken, maar vanwege de harde wind was het terras deze keer geen optie. Dat was al de tweede tegenvaller, de eerste was dat WillemM vanwege drukke werkzaamheden (zowel werk als privé) geen kans zag om te komen. Het werd dus binnen zitten, waar ik (na zowaar eens op tijd gearriveerd te zijn om klokslag zes uur) ruim een kwartier moest wachten op Walter die op de voet werd gevolgd door Karel.

Het was rustig in de Stadsbrasserie en we besloten om daar gewoon te blijven om een hapje te eten. Dat het gezellig was blijkt wel uit het feit dat het opeens negen uur was, tijd om op te breken. Hopelijk zijn we de volgende keer weer compleet, en mede daarom besloten we om geen heel jaar meer te wachten maar te kijken of we eind van dit jaar ook nog wat kunnen regelen.

Op de foto zie je van links naar rechts Karel, mijzelf en Walter:

Pimmetje

Gisteravond verscheen er op de buurt-App een berichtje van buren verderop die een kat in hun tuin hadden en ze vroegen dan ook of iemand wist waar het beestje thuis hoorde.

Ze hadden er wat foto’s bij geplaatst van de kat die voor de ramen zat. Blijkbaar waren het geen “kastenmensen” want bij ons was het arme beestje in ieder geval even naar binnen gehaald want het was nogal regenachtig weer en het was overduidelijk geen zwervertje.

Vanmorgen vroeg was er bij ons in de buurt duidelijk het klaaglijke ge-miauw te horen van een katje, en toen Riet naar het hek liep kwam het katje wat we herkenden van de foto meteen aanlopen met de staart in de hoogte. Het beestje was duidelijk blij met het menselijke medelijden en liet zich gewillig door Riet oppakken die haar meenam de tuin in. Het katje zag er verzorgd uit, was beslist niet mager en had zelfs geen honger want de brokjes die we haar voorzetten hoefde ze niet.

Onze eigen katten keken verbaasd en achterdochtig naar de nieuwkomer, die al snel de serre in kwam en pontificaal in de mand van Abby en Monster ging liggen. Die verkasten naar de woonkamer waar ze duidelijk op hun hoede naar het rooie katertje gingen zitten kijken. Vreemd genoeg was er geen echt vijandige houding te bespeuren, geen dikke staarten of blazen naar de “indringer”, zoals ze altijd deden tegen onze overleden poes Paula.

De vraag was natuurlijk wat te doen met het katje, want ze hoorde duidelijk ergens thuis. Riet plaatste allereerst een bericht op alle buurt-Apps en daar kwam al snel een reactie op van iemand die in de buurt woonde. Ze kwam zelfs kijken maar het bleek ook weliswaar om een rooie kat te gaan maar niet die bij ons was komen aanlopen. De volgende actie was het bellen naar de dierenambulance voor advies. Die hadden op dat moment weinig te doen zeiden ze dus ze kwamen gelijk even langs om de chip van het katje uit te lezen.

En wat bleek, ze hoorde thuis aan de Bankijkerweg maar helemaal aan het begin op nummer 21. Het gezin wat daar woonde was op vakantie, zo bleek toen Riet naar het bij de chip horende telefoonnummer belde. De mensen die op het huis pasten waren het katje blijkbaar op een gegeven moment kwijt geraakt, ze was meegelopen toen ze gingen wandelen en ze dachten dat ze ook weer mee terug was gelopen. Dat bleek dus niet het geval, en Pimmetje, want zo heette het katertje, had dus de weg terug naar huis niet kunnen vinden.

Nu is hij weer thuis, en gelukkig maar want anders hadden wij nu waarschijnlijk toch drie katten gehad in plaats van twee…

En weer een nieuwe fiets…

Als het gaat om het verwennen van haar kleindochter is Riet niet te houden. De schrik slaat me al om het hart als ze aankondigt weer een naar de Action te gaan want dan komt er steevast een wagonlading aan speelgoed-prullaria mee.

Gijsje heeft dan ook al haar eigen “kast” in de kamer, in de voorraadkast breek je je nek over speelgoed maxicosi’s en kinderwagens  (allemaal met poppen natuurlijk) en in de schuur in de tuin is vrijwel geen plekje meer vrij door kinderstoelen, kinderfietsjes en ander kinderspeelgoed.

En daar is dus nu weer een kinderfietsje bijgekomen, deze keer een echt fietsje met zijwieltjes dat Riet op Marktplaats heeft opgedoken. Thuis heeft Gijsje ook zo’n fiets maar (en nu komt de rechtvaardiging van Riet voor deze aankoop) nu hoeft ze niet iedere keer als ze naar ons toe komt die fiets mee te slepen want ze heeft hier ook zo’n fiets. Handig wel, al is nu zo’n beetje het laatste vrije plekje in de schuur ook bezet…

Maar ja, alles voor vrolijke kindersnoetjes, toch?

Update van de overkant (4)

Het is vanaf volgende week bouwvakvakantie dus veel zal er aan het huidige uitzicht de komende weken niet veranderen. De bouw van de rij woningen schuin tegenover ons is inmiddels zover gevorderd dat we een redelijke indruk krijgen van hoe het eruit zal gaan zien als het klaar is, tenminste voor wat betreft hoe hoog het wordt en in hoeverre het ons uitzicht gaat beïnvloeden.

De foto is gisteravond gemaakt in de vroege avond toen er een flinke regenbui in aantocht was en dat gaf dit bijzondere plaatje.