Verkeersregels

Maleisie_(160)Het is al regelmatig ter sprake gekomen, het chaotische verkeer en de overvolle wegen in Kuala  Lumpur.

Het beperkt zich tegenwoordig niet meer tot de avondspits maar je kunt op alle momenten van de dag geconfronteerd worden met langzaam rijdend of stilstaand verkeer, en dat heeft enerzijds uiteraard te maken met het in hoog tempo toenemende wagenpark maar toch ook voor een groot deel met de mentaliteit van de Maleisiërs in het verkeer.

Riet zag daar gistermiddag nog een prachtig voorbeeld van bij het grote kruispunt voor het KLCC. Terwijl ze overstak begonnen de stoplichten raar te doen en vielen uit. Op dat moment ging meteen iedereen rijden, niemand aarzelde ook maar een moment en binnen een paar seconden stond het hele kruispunt volkomen vast. Dat er dan niemand meer voor- of achteruit kan komt blijkbaar bij geen enkele bestuurder op. Nu kan dat overal gebeuren maar in KL gebeurt het ook als de stoplichten gewoon werken.

Dat heeft alles te maken met de onofficiële verkeersregels, en dit zijn de belangrijkste:

  • Zorg dat je aankomt op je bestemming vóór de auto die voor je staat. Dit geldt gedurende de gehele rit en voor alle auto’s voor je.
  • Als je de nummerplaat van de auto voor je nog kunt lezen zit je er niet dicht genoeg achter.
  • Een groen stoplicht betekent gas geven, oranje betekent meer gas geven en rood betekent gas op de plank. Stoppen voor een rood stoplicht is alleen noodzakelijk als de kans om niets te raken minimaal is.
  • Als je de laatste tien seconden niet van rijstrook bent gewisseld dan dient dat onmiddellijk te gebeuren naar een rijstrook naar keuze.
  • Het aangeven van richting wordt afgeraden. Het kan verwarring veroorzaken omdat je toch meestal op het allerlaatste moment pas besluit waar je naar toe wilt en het verrassingseffect is weg want het geeft de bestuurder naast je gelegenheid het gat dicht te rijden als hij kan zien wat je van plan bent.
  • Ga bij stoplichten op de minst drukke rijstrook staan. De pijlen op het wegdek een richting aangeven moeten worden beschouwd als indicaties die eventueel maar niet noodzakelijk moeten worden opgevolgd.
  • Als iemand naar je toetert vanwege een manoeuvre die je aan het maken bent steek dan je hand op ter kennisgeving maar onderbreek je manoeuvre niet.
  • Kijk alleen maar recht vooruit, want dat is tenslotte de kant die je op gaat en het is noodzakelijk om regel  1 op te volgen.
  • Spiegels zijn niet bedoeld om te kijken naar het overige verkeer, sterker nog, ze zijn lastige uitsteeksels die in de weg zitten als motorfietsjes je in de file passeren.
  • Als je moet stoppen doe dan dan onverwachts en op de plaats waar je je op dat moment bevindt. De auto verlaten is uiteraard toegestaan, het is aan het andere verkeer om een weg om je auto heen te vinden.
  • De hoedenplank is bedoeld om een doos tissues op te plaatsen. Kun je nog iets zien door je achterruit dan is de doos tissues niet groot genoeg, of er is ruimte voor twee dozen…

Zoet

Bij het doorlopen van de berichten die ik het afgelopen jaar heb geschreven over Maleisië en ons verblijf hier verbaasde het me te zien dat er een onderwerp is wat ik nog niet heb aangeroerd. Dat onderwerp is heel  typerend en je wordt er vrijwel iedere dag mee geconfronteerd, dus ik moet dat gauw goed maken.

Het gaat over het feit dat de Maleisiërs enorme zoetekauwen zijn. Het is werkelijk onvoorstelbaar maar zowat alles wat ze eten en drinken wordt aangezoet. Het eerste wat je leert is dat als je een versgeperst vruchtensapje besteld dat je erbij moet zeggen dat je geen toegevoegde suiker wilt want anders gooien ze er een handvol in. En vaak heb je die mogelijkheid niet eens want als ze schenken uit voorgeperste kannen dan is meestal de suiker al toegevoegd. Er zijn overal stalletjes te vinden met cupcakes, en de felle kleuren van het glazuur doen je vullingen rammelen in je mond, alleen al bij het zien ervan.

Het Maleise eten is dan ook in het algemeen een behoorlijk bedreiging voor je cholesterol gehalte, en als je daar zoals ik voorzichtig mee moet zijn dan moet je dus goed uitkijken wat je eet. Het populaire gerecht Nasi Lemak bijvoorbeeld is een echte calorieënbom, en eigenlijk zijn alle gerechten met rijst dat want ze koken de rijst niet in water maar in kokosmelk.

Toegegeven, het maakt het allemaal heel erg smakelijk, zeker voor zoetekauwen zoals ik, maar het is wel een gevaar voor de volksgezondheid en dat wordt ook onderkend. Er zijn heel veel campagnes met betrekking tot gezonder eten, maar desondanks heeft Maleisië procentueel gezien het hoogste aantal diabetes patiënten in de wereld. En dat is geen wonder ook…

Sakhalin?

Riet en ik hebben het er vandaag maar druk mee gehad, onze aanstaande verhuizing. Riet heeft alvast wat dingen ingepakt die we toch niet meer gaan gebruiken en is alvast aan het uitproberen geweest hoe we zoveel mogelijk in de koffers kunnen krijgen.

Ikzelf had een hele vracht emails te versturen, ter bevestiging of met vragen (want die hebben we ook nog zat). Het is me in ieder geval alvast gelukt om op 4 oktober de eerste ronde voor het bezichtigen van huizen af te spreken. Ook met het lease bedrijf heb ik afspraken gemaakt, voor het inleveren van de auto en voor een compensatiebedrag, want tenslotte lever ik hem ruim vijftien maanden eerder in dan was gepland…

En er was nog wat opwinding op het werk want er is vanuit Sakhalin Energy een verzoek binnengekomen. Ze willen mij daar voor minstens een week hebben voor een aantal werkzaamheden en als dat doorgaat zou dat voor mijn een weerzien met Sakhalin betekenen. “Of ik daar wel zin in had”, vroeg mijn baas…

Maar het is nog niet zover hoor, want er moet nog wat heen en weer gesteggeld worden over de kosten, dan moeten er nog afspraken worden gemaakt en tenslotte is er als het zover komt ook nog de papierwinkel die afgehandeld moet worden. Het wordt dus niet op heel korte termijn en dat is maar goed ook want anders zou de verhuizing in de weg zitten. Maar het zou wel helemaal te gek zijn als het inderdaad doorgaat!

Regen…

Regen is beslist niet ongewoon in Kuala Lumpur, en eigenlijk moet je gewoon iedere dag wel rekenen op een fikse bui en meestal ook met onweer, maar met een uur of anderhalf uur is het leed normaal gesproken wel geleden.

Maleisie_(159)Vandaag was dat anders. De dag begon prachtig, en dat was voor ons een reden om rond een uur of half twaalf naar het zwembad van het Renaissance hotel te verkassen. We lagen amper een uur of we voelden de eerste spetters.

En in KL heb je dan een paar minuten de tijd om een veilig heenkomen te zoeken, maar omdat we toch in zwemkleding bij het zwembad lagen haastten we ons deze keer niet. Totdat de druppels dikker begonnen te worden en we alsnog met gezwinde spoed naar binnen moesten.

De bui was dus vroeg vandaag, normaal komt de regen altijd aan het eind van de middag. Een ietwat afwijkende bui dus, en dat bleek ook wel want het was ook na een uur niet over. De bui duurde deze keer tot ruim na vijven, toen werd het eindelijk pas weer droog. Een beetje een verregende zondag dus, dat gebeurt hier heel zelden maar het kom toch wel eens voor…

Festiviteiten

Gisteren kreeg ik eindelijk het telefoontje van de zaak waar we onze tv hebben gekocht dat de bijbehorende 3D brillen konden worden opgehaald. Dat heb ik gisteravond gedaan en ik kon vanmiddag dus de laatste “Pirates of the Caribbean” bekijken in 3D. Riet vond het natuurlijk weer een achterlijk gezicht, televisie kijken met zo’n rare bril op je hoofd, maar voor mij mocht het de pret niet drukken.

Vanavond was er in en rond het KLCC van alles te beleven, nog steeds vanwege de viering van Malaysia Day. We moesten helemaal omlopen om er in te komen want onze gebruikelijke ingang was afgezet voor de gasten van een gala voorstelling in de concertzaal.

In het park was het ook gezellig, heel veel jongeren die voor de concerten kwamen op het podium bij de grote vijver.

Maleisie_(158)We zagen een aantal bandjes, met muziek die varieerde van Death Metal tot hip hop en rap (hoewel ik die laatste twee niet tot muziek reken), wat toch tamelijk verrassend is in een land waar nauwelijks buitenlandse acts optreden omdat de regering de meeste van die “verwerpelijke invloeden” buiten houdt.

Verder zagen we een korte modeshow en een blijkbaar landelijk bekende artieste, en alles in die verrassende mix van Aziatische en Westerse cultuur die we inmiddels van Maleisië gewend zijn.

Malaysia Day

En weer een vrije dag vandaag! Het was vandaag namelijk Malaysia Day, de dag waarop de herdenking wordt gevierd van de oprichting van de Maleise Federatie, en dat is sinds vorig jaar een nationale feestdag.

Maleisie_(157)Maleisië werd weliswaar op 31 augustus 1957 onafhankelijk maar het land zoals het nu bestaat kwam pas tot stand op 16 september 1963. Op die dag werd en het schiereiland wat toen alleen de republiek Maleisië vormde samengevoegd met Sarawak, Noord-Borneo (Sabah) en Singapore. Singapore verliet trouwens op 9 augustus 1965 de federatie weer en werd een onafhankelijke republiek.

Klokslag middernacht begon de dag met een geweldig vuurwerk, door Riet gezien vanaf ons balkon maar waar ik compleet doorheen ben geslapen. Van overige festiviteiten hebben we zoals bij eigenlijk alle feestdagen weinig gemerkt.

Er was wel het een en ander te doen op het Merdeka plein hoorden we later maar de Maleisiërs besteden dergelijke dagen hoofdzakelijk aan winkelen. Het was dan ook overal waar winkels waren een compleet gekkenhuis…

Upgrade

De tickets voor de vliegreis naar de Filipijnen worden uiteraard betaald door het bedrijf. We hebben die tickets inmiddels binnen en dat was toch wel een kleine teleurstelling. Er is namelijk voor het reizen op kosten van de zaak een reglement dat bepaald dat als vliegreizen korter duren dan vier uur er Economy Class wordt gevlogen, en dat gold dus ook voor onze tickets want de reisduur naar Manila is volgens de opgave van de vliegmaatschappij is…. drie uur en vijftig minuten!

Nu had ik niet verwacht dat ze zo kinderachtig zouden doen over tien minuten maar regels zijn blijkbaar regels. Nu gaat het mij niet om die paar uur beter zitten maar wel om de tien kilo extra bagage die we de man meer mogen meenemen. We willen uiteraard zoveel mogelijk kleren direct meenemen en dan scheelt dat extraatje behoorlijk wat.

Ik besloot gewoon om zelf naar het Malaysia Airlines te stappen en onze tickets te upgraden naar Business Class, en het verschil bij te betalen uit ons reisbudget. Dat budget, wat we ieder jaar krijgen als onderdeel van de buitenlandvergoeding, is nog niet op en we krijgen dat ook niet op voor onze verhuizing, dus ik dacht twee vliegen in één klap te slaan: business class tickets en het bedrijf betaald alsnog, alleen via een andere weg.

Jammer maar helaas. Voor het reisbudget is de datum van de vliegreis bepalend, en niet de datum waarop je de tickets koopt. Ons huidige reisbudget is geldig tot en met 30 september, en onze reisdatum valt op…. 1 oktober. We draaien dus zelf voor de extra kosten op, maar och, zoveel was het nou ook weer niet en we hebben onze dertig kilo bagage per persoon. En we zitten beter.

Uitgeschreven

Het zou dus een dag of drie, vier duren maar er kwam vanmiddag al een mailtje binnen dat onze paspoorten vandaag al weer teruggebracht zouden worden. Dat is ook gebeurd en dat betekent dat onze verblijfsvergunningen zijn geannuleerd. We zijn dus nu tijdelijk statenloos want in Nederland zijn we ook uitgeschreven.

Verder begin ik die shuttlebussen van en naar kantoor behoorlijk spuugzat te worden. Het is me al een paar keer gebeurd dat mijn bus ‘s morgens niet kwam  opdagen en nu kwam de vijf-uur bus vanmiddag ook al niet. Er komt er dan een kwartier of twintig minuten later wel weer een maar je staat toch te wachten voor Jan met de bekende korte achternaam.

Op zich is die regeling met die shuttlebussen naar het kantoor in Damansara niet verkeerd, maar dan moet alles wel op tijd lopen anders ben je zo een half uur later thuis. En je moet al helemaal niet midden op de dag ergens naar toe moeten want die bussen rijden alleen in de ochtend- en avondspits. En aangezien er daar totaal geen openbaar vervoer is en je voor een taxi vrijwel altijd moet bellen (en dus lang wachten) zit je daar dus redelijk vast.

Ik hoorde dat de verhuizing naar het nieuwe kantoor van Shell, vlak bij KL Sentral gelegen op een paar minuten van hier met de metro, weer is uitgesteld tot eind volgend jaar. Die noodvoorziening om ons allemaal tijdelijk in dat afgelegen oord te huisvesten gaat dus nog langer duren ook. Voor mij gelukkig nog maar twee weken, dan ben ik er vanaf.

Inventarisatie

Vandaag zijn er weer een paar dingen geregeld voor onze aanstaande verkassing naar de Filipijnen, of eigenlijk moet is zeggen dat er het een en ander geregeld is voor het verlaten van Maleisië.

Vanmorgen werden onze paspoorten opgehaald om onze verblijfsvergunning per het einde van de maand te annuleren. Dat is dan trouwens maar een paar dagen voordat die vergunningen zouden aflopen maar ze hoeven nu uiteraard niet meer verlengd te worden. Het gaat volgens zeggen een dag of drie duren voor we onze paspoorten terug krijgen.

Om tien uur verwachtten we ook iemand van het verhuisbedrijf om de inventarisatie te komen opmaken van de spullen die moeten worden verhuisd. Hij belde wel drie keer om te zeggen dat tien uur niet ging lukken want eerst stond hij vast in het verkeer en toen kon hij het weer niet vinden. Bij elven verscheen de man alsnog en hij was eigenlijk met een half uurtje klaar.

Er valt eigenlijk niet zoveel te verhuizen, als is het wel aardig wat meer dan toen we hier naar toe kwamen. Onze voornaamste zorg zijn kleren en die proberen we zoveel mogelijk in het vliegtuig mee te nemen, en de rest dan per luchtvracht. De rest van de luchtvracht zien we dan wel, kijken hoeveel we daarvoor over hebben.

Er was trouwens wel goed nieuws: de overtocht van de container duurt maar twee weken en dat betekent dat als we twee weken rekenen voor het inklaren door de douane dat we alles met een maand op de Filipijnen hebben. Alleen kunnen we dan hoogstwaarschijnlijk nog niet gelijk inruimen want de kans dat we dan al in een huis zitten is erg klein weten we inmiddels…

Laatste bezoekers vertrokken

Een van de zaken die moet worden afgerond in Maleisië voor ons vertrek is de belasting voor het deel van dit jaar dat we hier zijn geweest. Gelukkig hoeven we dat niet allemaal zelf te doen maar zijn de diensten van de firma Deloitte & Touche voor ons beschikbaar.

Vanmorgen werd mijn paspoort opgehaald want de belastingdienst moet precies weten hoelang ik in het land ben geweest dit jaar. Om dat te kunnen bepalen kijken ze naar de stempels in mijn paspoort zodat ze de dagen doorgebracht in het buitenland kunnen verrekenen. Ze hebben dus een fotokopie van alle bladzijden in mijn paspoort nodig, ook de lege, maar dat had ik ze al opgestuurd. Waarvoor ze nu mijn paspoort nog meer nodig hadden weet ik niet maar ik heb het in ieder geval vanmiddag al weer terug gekregen.

Verder zijn Dirk en Anja weer vertrokken, hun vakantie zit er op. Ze waren vandaag op eigen houtje de stad in geweest en na het inmiddels traditionele afscheidsdiner bij het Hardrock Café brachten we ze bij negenen naar de luchthaven. Daar wachtte ze een onaangename verrassing want hun vlucht, die tegen middernacht zou vertrekken, had twee en een half uur vertraging…

… en vandaag heiig

Vandaag kwam er weer niet veel terecht van het voornemen om de Menara toren op te gaan want het was weliswaar mooi weer maar erg heiig. En dat is best merkwaardig want dat komt eigenlijk niet veel voor hier. Een wijziging in de plannen dus en in plaats van dat we KL vanuit de hoogte bekeken deden we dat dus maar vanaf de grond.

Maleisie_(156)We gingen naar Bukit Bintang, het gezelligste deel van de stad, en naar Berjaya Times Square wat als bezienswaardigheid een compleet indoor pretpark heeft op de vijfde verdieping.

Dirk en Anja wilden ook nog een Macbook laptop kopen en daarvoor gingen we naar het walhalla voor computerfanaten, Low Yat. Er was nog wat twijfel over de keuze tussen een Macbook Air en een Macbook Pro, maar het werd toch de laatste.

De laatste stop van de dag voor wat betreft site-seeing was de Central Market waar de nodige souvenirs werden gekocht.

Nou ja, eigenlijk was er nog een allerlaatste stop, en dat was het Hardrock Café, want een stevig maal hadden we wel verdiend vonden we na al dat gewandel…

Vochtige dag…

Maleisie_(155)Jammer voor onze bezoekers maar de eerste dag was er niet een met heel veel zon, sterker nog, het was zelfs wat je noemt een beetje een sombere dag. Het regende vanmorgen al vrij vroeg en het is de hele dag buiig gebleven. Het was een dag zoals we die eigenlijk pas een of twee keer hebben meegemaakt het afgelopen jaar.

Om van de nood een deugd te maken brachten we dus de dag hoofdzakelijk binnen door. ‘s Morgens bezochten we het winkelcentrum Mid-Valley, altijd goed om een paar uur door te brengen, en ‘s middags gingen we naar het KLCC Aquarium. Het bleek dat Dirk en Anja als Scheveningers nog nooit in het aquarium in Scheveningen waren geweest!

Toen we na een afzakkertje in de 7AteNine naar huis wilden bleek het alweer pijpenstelen te regenen en waren we genoodzaakt een taxi te nemen. We hadden natuurlijk voor de zoveelste keer paraplu’s kunnen kopen, maar we besloten dat een taxi een stuk goedkoper was en we weten zo langzamerhand niet meer wat we met al die paraplu’s moeten doen…

Laatste bezoekers

Vandaag zijn wat waarschijnlijk onze laatste bezoekers in Kuala Lumpur zullen zijn gearriveerd. Vrienden van ons uit Scheveningen hebben een rondreis gemaakt door Maleisië en gaan er bij ons nog een paar dagen Kuala Lumpur aan vast knopen. Ze hebben dezelfde rondreis gemaakt als wij in 2004 en het was dus erg leuk om te horen wat ze allemaal hadden gedaan.

Het blijkt dat de rondreis nog exact hetzelfde is als zeven jaar geleden, tot en met dezelfde hotels en zelfs dezelfde reisleidster! Het enige wat minder leuk was en dus nog steeds is aan die rondreis is dat er heel weinig tijd wordt doorgebracht in Kuala Lumpur, maar Anja en Dirk hebben daar dus mede dankzij ons een mooie oplossing voor gevonden.

Ze arriveerden vanmiddag op Kuala Lumpur International Airport met een binnenlandse vlucht vanaf het eiland Langkawi, en daarmee hadden ze een eerdere vlucht genomen dan de rest van het reisgezelschap. We gaan er een paar gezellige dagen van maken!

In Miri…

Ik had vorige week al gemeld dat er een foutje was gemaakt met de tickets omdat ze bij personeelszaken op de een of andere manier de indruk hadden dat we in Miri woonden, en ik had natuurlijk kunnen weten dat het daar niet bij zou blijven. Als je ergens fout in het systeem staat dan is dat meestal overal zo, en dat bleek vandaag.

Vanmorgen kreeg ik eindelijk bericht van de verhuizers, ze wilden een inventarisatie komen doen van wat er allemaal verhuisd moet worden. En of ik maar even mijn adres door wilde geven… in Miri!

Daar werd ik dus even pislink van want zo’n fout betekent allemaal onnodige vertragingen en rompslomp en daar zit ik niet op te wachten. Ik heb dus een tamelijk pissige email gestuurd naar alle instanties die bij onze verhuizing betrokken zijn en dat heeft in ieder geval geresulteerd in een heel snel telefoontje van de juiste verhuizer, hier in KL.

Maleisie_(154)Ik denk dat ik wel weet hoe het probleem is ontstaan want de Shell-tak waar ik voor werk heet Sarawak Shell Berhad. En Sarawak is het andere deel van Maleisië, gelegen op het eiland Borneo.

Het bedrijf heeft inderdaad ook een vestiging in Miri. Het is alleen wel een missertje van bijna 1200 kilometer, want Miri ligt op dik twee uur vliegen vanaf Kuala Lumpur en er ligt ook een heel stuk Zuid-Chinese Zee tussen…

Mama is boos…

Maleisie_(153)Het is er dan eindelijk van gekomen, ik heb de nieuwe Mac OSX Lion gedownload en geïnstalleerd. Het downloaden heeft alles bij elkaar dik twee dagen geduurd en een echt alternatief is er niet, of je moet via de online winkel van Apple een USB stick bestellen met de software erop, alleen ben je dan het dubbele kwijt van wat het kost als je het zelf download. Ja, dat Nederlandse gaat er toch nog steeds niet helemaal af…

Maar goed, het moet gezegd, de installatie op de iMac van Riet verliep vlekkeloos, zoals gewoonlijk zonder dat je een hand hoeft uit te steken. Te mooi om waar te zijn denk je soms, en in dit geval was dat dus ook weer zo.

Vanmorgen bleek namelijk dat een heleboel van de spelletjes van Riet het niet meer doen. Bij naspeuring op het Internet bleek de oorzaak te liggen in het feit dat die spelletjes allemaal geschreven zijn op wel heel erg oude Mac software en die wordt met ingang van deze versie van OSX dus niet meer ondersteund.

Merkwaardig dat die spelletjes fabrikanten daar geen rekening mee hebben gehouden zeg ik dan want deze informatie was dus blijkbaar allang beschikbaar, maar daar heeft Riet dus geen boodschap aan. Ik ben dus nu aan het kijken hoe ik het kan oplossen en dat is niet eenvoudig want er is geen simpele manier om het nieuwe OSX te verwijderen. Heeft iemand nog een idee? En een beetje snel graag want mama is boos…

Telefoon

Vrijwel het eerste wat we deden toen we aankwamen in Maleisië was het aanschaffen van een Prepaid telefoonkaart, en omdat we geen idee hadden namen we de eerste de beste die we tegenkwamen, van een provider die DiGi heet. Riet gebruikt die kaart nog steeds en we hebben inmiddels een paar dingen ontdekt. We weten nu dat in Europa telefoneren schandalig duur is en ook waarom vrijwel iedereen hier, zelfs degenen met nauwelijks een broek aan hun kont, een mobiele telefoon heeft.

Telefoneren is hier namelijk bespottelijk goedkoop. Riet kwam een paar maanden geleden tot de ontdekking dat ze niet door haar beltegoed heen kwam. Het werkt namelijk zo dat als je voor tien Ringgit tegoed koopt, je er tien dagen mee kunt bellen. Daarna vervalt je saldo niet maar je kunt dan alleen nog maar gebeld worden. Als je weer wilt bellen moet je nieuw tegoed kopen, bijvoorbeeld voor twintig Ringgit en dan kun je weer twintig dagen bellen.

Riet belde eigenlijk zelden met haar mobiel dus had ze op een gegeven moment 120 RM saldo. Dus besloot ze naar haar zus in Nederland te gaan bellen en er eens lekker wat beltegoed doorheen te jagen. Na een half uur praten hing ze op en kreeg gelijk een sms-je, ze had voor 13 RM verbruikt maar omdat ze een lang gesprek met het buitenland had gevoerd kreeg ze 6 RM bonus erbij…

Maleisie_(152)Om kort te gaan, sindsdien belt ze zich een ongeluk naar Nederland met haar mobiel. Ze heeft zelfs een keer op een zaterdagavond drie uur achter elkaar zitten bellen met iedereen die maar opnam en had daar vervolgens nog geen 40 RM mee verbruikt, na aftrek van alle bonussen….

En even voor de duidelijkheid, er gaan dus meer dan vier Ringgits in een Euro…

Auto in de lift…

Er wordt voor onze flat hard gewerkt aan de riolering want die schijnt naar de knoppen te zijn door het vele zware vrachtverkeer wat iedere dag naar de naastgelegen bouwplaats rijdt. Tot nu toe hadden we geen last gehad van de open gebroken straat maar toen we vanavond even met de auto wat boodschappen wilden gaan doen (deel 4 van Harry Potter op BlueRay moest worden aangeschaft) bleek de uitgang van de parkeergarage afgesloten te zijn vanwege de werkzaamheden.

Maleisie_(151)Gelukkig was er een heel bijzonder alternatief. Onze auto staat al op de vierde verdieping van de parkeergarage maar we moesten vanavond nog hoger, naar de zesde verdieping want daar is een autolift! We werden door een behulpzame bewaker naar binnen gedirigeerd en daar ging het met auto en al naar de begane grond. Riet keek een beetje benauwd onderweg want die vond het uiteraard weer “eng”…

We kwamen uit aan de achterkant van het gebouw vanwaar we via een andere weg naar de straat reden.

Nadat we “The Goblet of Fire” hadden gescoord gingen we weer terug en werden we zittend in de auto met de lift terug naar boven getakeld. Een autolift in een flatgebouw, hoe verzinnen ze het. Maar handig is het wel en nog leuk ook!

Treatpoints

We doen al onze bankzaken hier met de Maybank, zeg maar de Rabobank van Maleisië. Het bankieren op zich gaat lang niet altijd zo soepel als we dat in Nederland gewend zijn (kun je nagaan…) maar er zijn ook wat voordelen. Zo krijgen we bij vrijwel alle transacties die we met onze creditcards doen bonuspunten die we kunnen sparen en voor verschillende doeleinden gebruiken.

Maleisie_(150)De hoeveelheid van deze “treatspoints” is het afgelopen jaar aardig opgelopen dus we gingen maar eens kijken wat we er mee kunnen doen. Uiteraard kun je ze inwisselen voor cadeaus maar wat blijkt, je kunt er in sommige winkels ook mee betalen!

En een van die winkels is Parksons, zeg maar onze plaatselijke V&D. We gingen dus vanmiddag naar de dichtstbijzijnde Parksons, in het KLCC, om eens te vragen hoe dat in zijn werk gaat.

Het lijkt eenvoudig, je gaat naar de klantenservice en geeft je creditcard, ze kijken dan hoeveel punten je hebt en die kun je dan inwisselen voor vouchers waar je dan in de winkel mee kunt betalen. Moet te doen zijn zeg je dan, maar na tig keer Riet’s kaartnummer te hebben ingetikt op een pc en haar rijbewijs te hebben gevraagd krijgen we alles terug van het meisje met de mededeling dat het niet kan. Geen verklaring, geen toelichting, niks. Nou zag ze er al niet al te snugger uit (nog een overeenkomst met V&D) dus we besloten het gewoon ergens anders te proberen.

We gingen dus vanavond naar een andere Parksons. Daar zat een heerschap wat er iets snuggerder uitzag, en het leek in eerste instantie ook beter te gaan want het leek erop dat ze wisten wat ze deden. Alleen moesten ze nu Riet’s paspoort hebben en niet haar rijbewijs. Laat Riet nu haar paspoort bij zich hebben, dus we wreven ons al in de handen.

Te vroeg gejuicht, het heerschap kwam terug en vroeg of Riet de “primary cardholder” was. Nee, dat ben ik want Maleisië is een mannenmaatschappij en ik ben hier dus de hoogste in rang. Ach, dat was nou jammer want dan moesten ze mijn paspoort hebben. Nee, geen kopie meneer, het moet het origineel zijn. En dat had ik nou net niet bij me. Wordt dus vervolgd.

Raadsel opgelost

Ik heb al vertelde over de Monorail, een toch wel bijzondere vorm van openbaar vervoer in Kuala Lumpur die dwars door de stad loopt. Het spoor is in het centrum gebouwd bovenop de bestaande wegen en is dubbel uitgevoerd.

Maleisie_(149)Wat wij, en vrijwel iedereen die hier op bezoek is geweest, ons al heel lang af vragen is hoe de treinstellen van het ene spoor op het andere terecht komen. Is er aan het einde van het spoor een rondje? Niet waarschijnlijk want dat zou een behoorlijk grote cirkel vergen en daar is geen ruimte voor. Loopt het spoor dan gewoon rond? Nee, want er zijn twee eindstations waar het spoor gewoon ophoudt.

Zelf dacht ik aan een mechanisme waarbij het laatste stuk van het spoor opzij kon schuiven en zo kon koppelen aan het andere spoor.

Allemaal veel te ingewikkeld gedacht, want sinds vandaag weet ik het. Ik ben namelijk gewoon naar het eindstation KL Sentral gegaan om te kijken. En wat blijkt, er is vlak voor het laatste station gewoon een wissel…

Geregel…

De twee werkdagen die ik had deze week gingen grotendeels op aan het regelen van allerlei zaken voor de verhuizing. Dat kon makkelijk want zowel in Maleisië als op de Filipijnen hadden heel veel mensen blijkbaar de hele week vrij genomen (ook op de Filipijnen waren er twee vrije dagen) en was het dus erg rustig wat het werk betreft.

Uiteraard krijg ik van diverse instanties hulp met het regelen van ons vertrek maar zoals altijd moet je alles in de gaten houden. Zo kreeg ik van de week bericht dat onze tickets geregeld waren voor onze transfer… van Miri naar Manila!

Maar we zitten helemaal niet in Miri, waar weliswaar ook een Shell kantoor is maar wat in het andere deel van Maleisië op meer dan duizend kilometer van Kuala Lumpur. “Sorry, foutje, we gaan het rechtzetten”…

Verder hebben we nog steeds niets gehoord van de verhuizers, zoals wanneer ze langs komen voor de inventarisatie van onze spullen. In antwoord op een mailtje van mij kreeg ik alleen te horen dat “alles onder controle is”. Het zal wel, maar we vertrekken over vier weken en ik heb liever maar een vaste afspraak.

Verder is er nog van alles te regelen op financieel gebied want we moeten nog uitvogelen hoe het moet met onze bankrekeningen hier. Opzeggen is niet handig want er moet na ons vertrek nog het een en ander op gestort worden, maar kunnen we deze rekeningen beheren vanuit het buitenland? Gelukkig wist een voormalige collega die een paar maanden geleden hetzelfde had wat we moeten doen, dus dat gaat hopelijk goed komen.

En het hoogtepunt van de dag, dat kon ik er nog net bij hebben, verschijnt ‘s avonds de shuttlebus drie kwartier te laat bij het kantoor. Wat blijkt, de dienstregeling was veranderd vanwege de “feestweek” en ze hadden dus doodleuk een paar bussen laten vervallen. Had misschien handig geweest als ze dat ook aan iedereen hadden meegedeeld…

Merdeka

Het was dus eigenlijk gisteren de juiste dag maar omdat het gelijk viel met de tweede dag van Hari Raya werd de Nationale Feestdag, het feest van de onafhankelijkheid, niet gevierd op 31 augustus maar een dag later, oftewel vandaag. Deze feestdag heet Merdeka, en dat betekent in het Maleis onafhankelijkheid of vrijheid.

Op 31 augustus 1957 werd Maleisië onafhankelijk van Engeland en een zelfstandige natie. Dat was overigens nog niet helemaal het Maleisië zoals het nu is maar alleen het schiereiland was aan het vasteland van Azië vast zit. Sabah en Sarawak op Noord Borneo werden pas op 31 augustus toegevoegd en werd het huidige Maleisië een feit.

Maleisie_(148)De reden dat Sabah en Sarawak niet meteen toetraden tot de Maleise Federatie kwam doordat er tegenwerking was van Indonesië en de Filipijnen, en ook omdat de Verenigde Naties referendums wilden organiseren om de bevolking van Sabah en Sarawak te laten stemmen over de samenvoeging.

De toenmalige Minister President verklaarde de Maleise onafhankelijkheid door zeven keer “Merdeka” te schreeuwen, en deze kreet zie je deze dagen overal terug.

Zo hangt het bijvoorbeeld prominent verlicht aan de gevel van het tegenover ons gelegen Renaissance Hotel. Verder is de stad werkelijk overdadig versiert met de Maleise vlag, eigenlijk aan alles waar je een vlag aan kunt hangen. En niet alleen gebouwen en masten maar ook op auto’s en met name taxi’s, en gezien de staat waarin die soms verkeren kun je rustig spreken van de spreekwoordelijke vlag op de strontschuit…

Muggenplaag

We hebben er de afgelopen tijd nauwelijks last van gehad op een incidentele bijt na maar nu lijkt het wel of we een heuse muggenplaag hebben. Het is eigenlijk deze week pas begonnen toen we opeens ontdekten dat we weer regelmatig besprongen werden door bijtgrage en vrijwel onzichtbare lastpakken.

Riet leeft zo’n beetje op het balkon en die heeft er dus de meeste last van want daar zitten de meesten. Eergisteren werd ze omzwermd door vijf exemplaren tegelijk die veel weg hadden van Japanse zelfmoordpiloten want ondanks het wanhopige meppen van Riet en haar kreten van “Wegwezen! Ik heb ge-Deet!” bleven ze aanvallen. Gisteren was het zelfs zo erg dat ik toen ik achter Riet naar buiten stapte twee exemplaren als bij toverslag op haar elleboog en haar onderbeen zag verschijnen.

Er zijn er inmiddels al heel wat platgemept maar het probleem is dat je ze eerst moet zien. En als dat het geval is dan ben je meestal al te laat, zoals in mijn geval toen ik dinsdag wakker werd en er een zag opstijgen vanaf mijn arm. Eergisteren werd ik te grazen genomen in de computerkamer, twee bulten op mijn wang, maar deze had pech: ik had de spuitbus met verdelger naast me staan en ik besproeide haar (want het schijnt dat alleen vrouwtjes steken) in volle vlucht. Ze ging neer als een Messerschmidt door luchtafweer…

Desondanks laat Riet zich niet afschrikken en blijft gewoon met haar iPad op het balkon bivakkeren. Met als maatregelen een ventilator op volle kracht (daar kunnen ze niet tegenop) en voornoemde spuitbus binnen handbereik…

Hari Raya

Vandaag was de eerste dag van Hari Raya, de viering van het einde van de Ramadan, de vastenperiode van de moslims. De term “Hari Raya” betekent “Feestdag” in het Maleis en deze dag besteden de moslims behalve met speciale gebeden aan het bezoeken van familie, vrienden en graven van dierbare overledenen. De jongeren vragen op deze dag vergiffenis van hun ouders voor hun misdragingen in het afgelopen jaar. Veel moslims organiseren ook een open huis voor vrienden en bekenden.

Omdat de Islamitische kalender op de maanstand is gebaseerd varieert de datum van Hari Raya ieder jaar. De datum is ook niet overal hetzelfde aangezien de maanstand niet overal op de wereld exact hetzelfde is en de datum wordt dan ook pas vlak voor Hari Raya bepaald door de moslim geestelijken. Gisteren werd bijvoorbeeld in Indonesië bekend gemaakt dat Hari Raya vanwege de maanstand een dag werd uitgesteld en daar begint de viering dus pas morgen en is er een extra dag van vasten voor de gelovigen.

Maleisie_(147)Net als alle andere feestdagen in Maleisië is er op straat vrijwel niets bijzonders te zien, of het moest het extreem rustige verkeer zijn wat veroorzaakt wordt doordat heel veel mensen de stad uit zijn voor familiebezoek. Wel zijn er ‘s avonds overal heel veel mensen op de been en is er een enorme drukte in de restaurants.

Verder is het enige wat je merkt van de viering dat er de afgelopen dagen aan het eind van iedere avond vuurwerk is op diverse plaatsen in de stad. Nee, echt uitbundige feestvierders zijn het hier niet, tenminste niet buiten de besloten kring van de familie…

Rustige dag

Rustige dagen komen hier zeker wat het verkeer betreft nauwelijks voor maar vandaag was het bizar rustig! Deze week zijn er veel mensen vrij want morgen begint de viering van Hari Raya, het einde van de Ramadan, en ook de Nationale feestdag, het vieren van de onafhankelijkheid, is deze week. Het was goed te merken dat veel mensen de gelegenheid hebben genomen om de hele week vrij te nemen want er was amper verkeer op de weg vandaag. De metro was half leeg en op kantoor waren ook maar een paar mensen. Zo rustig is het zelfs op zondagen niet, en dat is ook hier toch wel de meest rustige dag van de week. En dan is er ook nog het vooruitzicht van drie dagen vrij deze week, lekker hoor!

Twee jaar geleden tijdens onze vakantie in Vietnam, Cambodja en Thailand hebben we Anja en Dirk uit Scheveningen leren kennen en we hebben na die vakantie contact gehouden. We hebben ze misschien met onze verhalen over Maleisië nieuwsgierig gemaakt, en omdat ze daar nog niet geweest waren hebben ze besloten om dit jaar een rondreis door Maleisië te maken. Ze zijn gisteren aangekomen in Kuala Lumpur en vanavond zijn we even samen wat gaan drinken.

Over twee weken zien we ze weer want ze blijven aan het eind van hun vakantie nog een paar dagen bij ons logeren. Die rondreis is wel leuk hadden we gezegd, maar twee dagen in Kuala Lumpur is echt veel te weinig…

Loekie

Helemaal een verrassing was het niet want ze hadden het er al met ons over gehad, maar van de week kwam dan toch het bericht dat Martin en Sandra een tweede huisdier hadden genomen.

Maleisie_(146)Nu ze in ons huis in Rijnsburg wonen hebben ze uiteraard de zorg over onze kat Paula, maar Martin wilde graag nog een katje erbij. We hadden wel gezegd dat dat dan een jonkie zou moeten zijn omdat we anders toch wel problemen verwachten met Paula, en daar hebben ze dus rekening mee gehouden.

Het nieuwe katje heet Loekie, ze is ongeveer tien weken oud en komt uit een asiel in Gorkum. Het gaat nog niet helemaal goed met Paula, die moet er blijkbaar nog aan wennen dat ze haar territorium nu moet delen, maar we gaan er van uit dat dat goed gaat komen. Is het geen schatje?

Uitzet…

We zijn begonnen met de voorbereidingen van onze aanstaande verhuizing naar de Filipijnen dat betekent uiteraard niet alleen papierwerk maar ook het opzeggen van allerlei abonnementen, de huur en de verhuizing van onze spullen.

We weten al vrijwel zeker dat we in Manila een ongemeubileerd huis gaan krijgen, want dat zijn ze bijna allemaal, en dat houdt in dat we ons ook moeten gaan bezig houden met het aanschaffen van een nieuwe uitzet. We hebben hier in KL wel beddengoed en handdoeken en zo, maar omdat we een gemeubileerd appartement hebben gehuurd hebben we dus helemaal geen meubels om mee te nemen naar Manila (het tuinstel niet meegerekend..).

Maleisie_(145)Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…

Chauffeur

Vanmiddag om twaalf uur stond mijn vervoer gereed, een auto van het hotel bracht me naar het vliegveld waar mijn terugvlucht naar Kuala Lumpur om drie uur zou vertrekken.

Onderweg had ik een babbeltje met de chauffeur, die uiteraard de standaard vragen stelde als “Waar kom je vandaan” en “Hoe lang ben je hier geweest”. Ik antwoordde op die laatste vraag dat het nu nog maar voor een week was geweest maar dat mijn volgende bezoek een stuk langer zou gaan duren. Toen hij hoorde dat ik over een maand naar de Filipijnen kom voor een verblijf van vier jaar was zijn vraag meteen of ik dan een chauffeur nodig had en bood zich meteen aan!

Dit was al de tweede keer al dat iemand dit deed want ook de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld solliciteerde meteen naar de “vacature” toen hij hoorde van mijn toekomstige verblijf. Ik nam dat toen niet zo heel serieus maar dat is het dus blijkbaar wel.

Het is inderdaad de gewoonte op de Filipijnen om een chauffeur te hebben. Dat klinkt heel snobistisch maar het schijnt zowel praktisch als goedkoop te zijn. Zelf rijden in het verkeer van Manila is een regelrechte ramp en bovendien schijnt iedere agent meteen spontaan het bonnenboek tevoorschijn te halen als hij een wit gezicht achter stuur ziet. De meeste collega’s hebben al geconcludeerd dat je voor het maandelijkse bedrag aan bekeuringen beter een chauffeur kunt huren…

Maar goed, of dat gaat gebeuren moeten we nog zien maar mocht het zover komen dan heb ik alvast het telefoonnummer van Marcos, en of ik maar beslist wil bellen want hij wil de baan heel erg graag…

Berichtje uit Manila

Het was een drukke week op het kantoor in Manila want ik moest er naar toe voor een spoedklus. In het kort kwam het er op neer dat nu het contract voor de volgende fase van een van onze projecten is getekend, er regelingen moeten worden getroffen voor het heen en weer zenden van documenten tussen ons en de contractor.

Dat lijkt gemakkelijker dan het is, want het bedrijf wat het contract heeft gekregen zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, of eigenlijk zou ik moeten zeggen dat wij in hetzelfde gebouw zitten als zij want hun naam staat op de gevel. Sterker nog, de verdieping waar hun team zit wat ons project gaat ondersteunen is de verdieping onder die waar ik zit.

Het begin van de week was al meteen goed. In het weekend was de verdieping waar ik kom te zitten (de 17e) helemaal opnieuw ingericht en ik had al een plek gekregen. Er werden snel ook spullen geregeld als een monitor en een toetsenbord en dergelijke dus ik was meteen al gesetteld. Het werk zelf hield veel besprekingen in en het maken van afspraken en formele procedures, maar het is gelukt om alles op tijd klaar te krijgen en de missie was dus geslaagd.

En zo is het vandaag al weer donderdag, mijn laatste volle werkdag hier want morgen vertrek ik tegen het middaguur naar het vliegveld. Maar eerst nog uit eten met een paar collegaatjes vanavond.

Naar Manila

Hoewel er al een bezoek aan de Filipijnen gepland stond voor de tweede week in september kreeg ik deze week nogal onverwacht het verzoek om de komende week in Manila te zijn in verband met een aantal zaken die daar geregeld moeten worden met het bedrijf wat aan een van onze projecten gaat werken.

Dat bedrijf, Fluor Daniel, zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, het zit zelfs maar een verdieping lager dan waar ik normaal zit. Erg handig dus en nu het contract eindelijk rond is kunnen er spijkers met koppen worden geslagen. Om wat van de achterstand die is ontstaan door de langdurige contract onderhandelingen in te halen hebben sommige dingen haast gekregen en vandaar dus dat mijn bezoek twee weken naar voren is gehaald.

Maleisie_(144)Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.

De KLIA Express is een directe treinverbinding die je binnen exact 28 minuten van KL Sentral naar het vliegveld brengt. In combinatie met de metro is het zelfs vaak een snellere verbinding met het vliegveld dan met de auto, alleen zeul je natuurlijk tot aan de trein wel met je koffers. Vandaag valt dat wel mee, ik neem voor een week een handzame rolkoffer mee en dan is het goed te doen.

Mijn Mac laat ik thuis dus de rest van de week tot aan vrijdag geen logs, ik zet wel af en toe een berichtje op Twitter.

Tudung

Een vraag die we nogal eens krijgen als we terug in Nederland zijn is hoe het is om te leven in een Moslimland. Veel mensen in Nederland hebben dan toch voor ogen een streng religieus land waarbij alle vrouwen verplicht zwaar gesluierd over straat lopen. Maleisië is daarop toch echt een uitzondering, het land is weliswaar hoofdzakelijk islamitisch maar in veel opzichten behoorlijk open en zelfs een beetje verwesterd.

De hoofddoek, of zoals het in het Maleis heet de Tudung, is wel algemeen in het straatbeeld maar het is in Maleisië niet verplicht. In de periode van dekolonisatie was het zelfs een symbool van verzet tegen de Westerse kolonialisten en een kenmerk van superioriteit. Tegenwoordig is de Tudung voor veel vrouwen een symbool van de eerbaarheid, zelfs als ze getrouwd zijn. Ze tonen op die manier alleen hun schoonheid aan hun man.

Maleisie_(143)Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.

En het moet gezegd, met name de jonge vrouwen in Maleisië dragen de Tudung met veel flair. Het zijn kleurige doeken die ze dragen in combinatie met designer kleding, spijkerbroeken en zelfs hoge hakken. De Maleise Tudung bestaat meestal uit één stuk en bedekt het hele hoofd en vaak ook de borst. Je ziet wel invloed vanuit Arabische landen waar meer een gewikkelde sjaal wordt gedragen.

In Maleisië zie je heel weinig vrouwen die volledig gesluierd over straat lopen in een zogenaamde abaya, een lang zwart gewaad wat alleen de ogen vrijlaat, vergelijkbaar met wat in Nederland altijd een burka wordt genoemd. Je ziet ze wel maar dan vooral op de toeristische plaatsen. Het zijn namelijk vrijwel altijd toeristen uit met name de Arabische landen…

Gewijzigde plannen

John Lennon zei het al lang geleden, het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen aan het maken bent. Dat zinnetje schoot me weer eens door het hoofd toen ik gisteren plotseling een mailtje van mijn baas kreeg met het dringende verzoek om volgende week aanwezig te zijn op ons kantoor in Manila.

Niet dat ik daar problemen mee heb maar het is meestal een heel geregel om dat op zo korte termijn voor elkaar te krijgen en ik had ook eigenlijk gehoopt op eindelijk weer eens een “normale” werkweek. Vanaf de 1e juli zijn we in Nederland geweest, vrijwel meteen na thuiskomst in KL door naar Manila, en bij thuiskomst stonden Martin en Sandra al weer op de stoep. Nu die weer thuis zijn dachten we dus even “bij te komen” van al die vermoeienissen maar het loopt dus toch weer anders….

En ik had eigenlijk een bezoek gepland aan Manila in de tweede week van september maar dat ga ik afzeggen want er is volgende maand ook nog even een verhuizing te regelen en daar blijft anders wel erg weinig tijd voor over.

Martin en Sandra vertrokken

En weer zeg ik niet te geloven hoe snel het is gegaan, vandaag was al weer de laatste dag van Martin en Sandra in Kuala Lumpur.

Voordat we ze naar het vliegveld brachten gingen we naar het Hardrock Café voor het afscheidsdiner, iets wat zo langzamerhand een vaste gewoonte is geworden. We zaten er nog niet of er barstte een verschrikkelijke onweersbui los waarbij het water weer letterlijk de weg overspoelde. Niks aan de hand dachten we, eerst lekker eten en nog wat napraten, tegen de tijd dat we moeten vertrekken is het wel weer droog. Dat was om kwart voor zes, maar toen de regen om zeven uur nog met bakken naar beneden kwam werden we toch al ongerust, en Sandra zag zich al weer de koffer open maken om droge kleren aan te kunnen trekken.

Tegen kwart over zevenen werd het toch wel de hoogste tijd om op te stappen toen we een briljant idee kregen. Je kunt vanuit het Hardrock Café binnendoor naar het Concorde Hotel lopen en daar was vast wel een winkeltje waar je paraplu’s kon kopen. En dat bleek te kloppen, Riet en Martin kwamen tien minuten later terug met drie nieuwe paraplu’s. Alleen was het net twee minuten eerder droog geworden…

Zonder verder oponthoud brachten we Martin en Sandra naar het vliegveld waar  bleek dat we ons helemaal geen zorgen hadden hoeven maken over eventueel te zware koffers of teveel bagage, alles mocht zonder problemen mee en onze weegschaal deugt niet.

We namen afscheid en daarna reden Riet en ik samen terug naar huis. En zo zijn we dan weer met zijn tweetjes. Tot de volgende visite komt over twee weken!

Ikut Kiri

Maleisie_(142)Langs de snelwegen van Maleisië zijn we al veelvuldig borden tegengekomen met het opschrift “IKUT KIRI”. We dachten even aan een nieuw product van Apple maar dat blijkt niet zo te zijn, het betekent gewoon “Links houden”. Het komt voor in een aantal varianten, zoals op de foto waar op het bord staat “Vrachtwagens links houden”.

Waarom die borden er staan weten we niet want er is niemand die zich er aan houdt. Links inhalen ja, maar dat is nou net weer niet de bedoeling. Vrijwel iedereen rijdt op de snelwegen, die toevallig ook vrijwel altijd drie rijstroken hebben, op de middelste baan. Sterker nog, ongemerkt doe ik dat inmiddels zelf ook vaak. Eigenlijk rij je altijd in het midden, ook in de stad, altijd makkelijk als je opeens besluit dat je linksaf dan wel rechtsaf wilt…

Maar het “keep your lane” principe geldt dus net als in Nederland ook niet in Maleisië en dat doet dan ook niemand. Iedereen verandert voortdurend van rijstrook en zwalkt over de weg als een dronken matroos. Of er nou een andere auto in de weg zit of er net aankomt, niks mee te maken, hupsakee naar de andere baan!

En zelfs lopend is het voor Maleisiërs volkomen onmogelijk om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en dat merk je dan vooral op drukke plekken zoals winkelcentra en stations. Als je ze wilt inhalen lopen ze opeens voor je voeten en probeer je het dan aan de andere kant, lopen ze opeens weer daar. En het mooiste is, ze hebben er geeneens erg in dat ze het doen…

Hoog bezoek

Op 9 augustus is de Filipijnse president Benigno Aquino III op bezoek geweest bij ons bedrijf. Hij was getuige van het tekenen van het contract van ons project met Fluor Daniel, het bedrijf wat voor ons het detailontwerp gaat maken van het nieuwe compressor platform wat gebouwd gaat worden naast het al bestaande gas platform in de Zuid-Chinese Zee.

Maleisie_(141)Het geeft wel aan hoe belangrijk het Malampaya project is voor de Filipijnen. Het project zorgt ervoor dat de Filipijnen voor gas onafhankelijk zijn en de twee nieuwe projecten die we aan het uitvoeren zijn als onderdeel van het Malampaya project moeten garanderen dat het gas onverminderd blijft stromen de komende jaren. Hoog bezoek dus voor ons project. Op de foto schudt de Managing Director van Shell Philippines, Sebastian Quinones, de hand van de General Manager van Fluor Daniel, Dan Spinks. Tussen hen in met het gele overhemd staat President Aquino en rechts naast Sebastian zit de baas van ons project en dus ook mijn grote baas, Antoine Bliek.

En weer die trappen op…

Ja, ik weet het, het is een van de grote bezienswaardigheden van Kuala Lumpur. En daarom wil iedereen die hier komt er dan ook naar toe. Vandaag was het de beurt aan Martin en Sandra om de trappen van de Batu Caves te gaan beklimmen. En ik ging dus ook weer mee, ik geloof inmiddels voor de vijfde keer…

Toch was er nog iets nieuws deze keer want er is nu bijna bovenaan de trappen een nieuwe attractie, de Dark Caves.

Maleisie_(140)Deze grotten zijn blijkbaar pas open voor het publiek en zijn alleen toegankelijk met een rondleiding. De grotten worden namelijk bewoond door vleermuizen en nog een heleboel andere dingen die vliegen en kruipen en de meeste daarvan hebben een heleboel poten.

Dat laatste ontdekte Sandra pas toen we al op het donkere pad achter de gids aan hobbelden terwijl we met onze kleine zaklantaarntje het pad voor onze voeten verlichtten en de kakkerlakken vlak voor onze voeten langs renden.

En dan was er nog de doordringende lucht van guano, de vleermuizenmest. Desondanks was het de moeite waard, onze jonge gids wist boeiend te vertellen over het kwetsbare eco-systeem in de grotten en voor we het wisten was de drie kwartier durende rondleiding al weer om.

‘s Middags doken we weer onder de grond maar deze keer in een kunstmatige omgeving: het Aquarium onder het Conferentie Centrum achter het KLCC. Hier was ik zelf ook nog niet geweest en ook dit bleek een bezoek ruimschoots de moeite waard. Al met al dus goed besteedde dag!

Noordwijkers in KL?

Omdat we Martin en Sandra ook eens een ander stukje van Kuala Lumpur wilden laten zien dan dat deel wat vol staat met moderne wolkenkrabbers namen we ze vanmorgen mee naar de buitenwijk Bangsar. Bangsar ligt ten westen van het centrum en is een wijk die er wat meer uit ziet zoals KL er uit moet hebben gezien voordat de wolkenkrabbers werden gebouwd, met lage huizen, veel groen en veel minder toeristen.

Toen ik voor het eerst in KL was in 2003 hingen we ‘s avonds veel uit in Bangsar Baru, een stukje Bangsar met veel restaurantjes en winkeltjes. Dat is er nu nog steeds en al wordt het nu gedomineerd door een enorm winkelcentrum, het is nog steeds leuk om er door te wandelen en wat te drinken op een terrasje.

Vlak bij Bangsar Baru is nog een nieuw winkelcentrum genaamd Bangsar Village, daar gingen we eerst naar toe om een ontbijtje te nuttigen bij restaurant “Dôme”.

Maleisie_(139)Uiteraard wandelden we ook even door het winkelcentrum en wat schetst onze verbazing bij wat we zagen op de tweede verdieping: een winkel met een terrasje met een opschrift wat we onmiddellijk herkenden: “Huize van Wely, Sinds 1922”!

Zijn er Noortukkers neergestreken in KL? Dat moet haast wel, jammer genoeg was er alleen Maleis personeel dus niemand met een Noortuks gezicht om het aan te vragen…

7AteNin9

We hebben vandaag maar eens een ouwe gewoonte in ere gesteld. Voor de verhuizing van ons kantoor naar de buitenwijk Damansara gingen we iedere vrijdagmiddag naar de naast ons toenmalige kantoor gelegen bar “7AteNin9”, en daar hebben we Martin en Sandra vanavond dus ook mee naar toe genomen. De 7AteNin9 is zoals de naam al doet vermoeden een trendy bar, heel modern ingericht met meubels die er leuker uitzien dan praktisch zijn, en het was er altijd heel gezellig.

We waren er een tijdje niet meer geweest en er is nogal wat veranderd. Allereerst zijn alle Shell collega’s er niet meer vanwege de verhuizing van ons kantoor, maar ook de bar zelf is veranderd. De buren hadden geklaagd over de herrie, die vooral werd veroorzaakt doordat de bar vrijwel helemaal open was. Er was alleen een glaswandje zodat je overal vrij uitzicht had en de bomen hingen daar overheen tot in de bar. Nu is er aan de kant van de buren een metershoge, afzichtelijke geluiddichte wand gemaakt tot aan het plafond, en aan de voorkant is de glaswand nu ook opgetrokken helemaal tot aan het glazen dak. Geen overhangende bomen dus meer en alles is nu potdicht.

Het is dus niet helemaal meer wat het was, zoals eigenlijk met alles als dingen gaan veranderen, maar gezellig was het er gelukkig nog wel en we bleven dus redelijk lang hangen. We moesten zelfs nog wat langer blijven dan gepland want Sandra had door haar korte rokje de plastic noppen van de zitting van de stoelen in haar benen staan en ze wilde zo niet over straat…

Elektronika

De afgelopen dagen hebben zowel Martin als ikzelf de nodige tijd gespendeerd in winkels waar ze computerspullen en televisies en dat soort zaken verkopen.

Ik ben op zoek naar een televisie want als we naar de Filipijnen verhuizen krijgen we daar vrijwel zeker een ongemeubileerd huis en aangezien televisies hier een stuk goedkoper schijnen te zijn dan daar wil ik hier alvast een televisie kopen. Dat is op zich geen probleem alleen bleek na prijsvergelijk met Nederland dat televisies hier schandalig duur zijn! Vooral de nieuwste modellen zijn hier dus een flink stuk duurder dan in Nederland, al moet ik er wel bij zeggen dat het verschil voornamelijk komt doordat je in Nederland bij webwinkels op het Internet kunt kopen en dat scheelt behoorlijk in prijs, ook in Nederland.

Ook Martin kwam tot de ontdekking dat onderdelen die hij wil kopen voor zijn computer in Nederland goedkoper zijn dan hier. Het aanbod is hier gigantisch, met name in het speciale winkelcentrum Low Yat, maar de prijs is nergens lager dan de beste prijs die hij in Nederland heeft gezien.

Het blijkt dus dat de reputatie dat Zuid-Oost Azië veel goedkoper zou zijn voor elektronica, computers en camera’s achterhaald is. De prijzen zijn de afgelopen jaren behoorlijk gestegen en nu dus vaak zelfs hoger dan in Nederland. Gek genoeg gaat dat weer niet altijd op want mijn Canon camera bijvoorbeeld heb ik door onderhandeling over de prijs een stuk goedkoper gekregen dan zelfs de laagste prijs bij Nederlandse webwinkels. En met name de Apple producten zijn in vergelijking met Nederland belachelijk goedkoop, dat scheelt zelfs met de originele Apple prijzen al dik dertig procent.

Maar al met al heb ik dus nog steeds geen televisie…

Bioscoop

Omdat ik nog wat vrije dagen op moet maken had ik vandaag nog een extra dagje vrij genomen om met Martin en Sandra op stap te gaan. Aangezien ze allebei nog het nodige te shoppen hadden zijn we dus naar het shopping walhalla van KL gegaan, Mid-Valley. Mid-Valley bestaat eigenlijk uit twee naast elkaar gelegen winkelcentra en is een van de grootste van Zuid-Oost Azië.

Genoeg te beleven daar dus als je zoals Martin nog de nodige kleding in wil slaan en dat lukte dan ook zonder problemen. Hij heeft dus nu een aantal shirts met de naam van het Amerikaanse kledingmerk BUM (in het Nederlands betekent dat dus bips) levensgroot erop en dat vindt hij wel grappig. Ook Sandra slaagde in haar speurtocht naar All Stars schoenen. Ze kon alleen niet kiezen tussen drie verschillende paren en nam ze uiteindelijk dus maar alle drie.

Mid-Valley heeft ook twee mega bioscopen met als bijzonderheid dat ze allebei een Gold Card zaal hebben. En toevallig draaide in een daarvan de nieuwe Harry Potter in 3D en aangezien we die alle drie wilden zien besloten we die te gaan zien.

Maleisie_(138)Het was voor mij ook de eerste keer naar de bioscoop in KL en dus ook mijn eerste kennismaking met de Gold Card. Het blijkt een hele aparte zaal te zijn en niet zoals ik dacht een gedeelte van een grotere zaal. Er is een aparte ingang, net als de business class bij luchtvaartmaatschappijen, en als je binnenkomt vragen ze wat je wilt drinken. Je moet dan even wachten in de luxe lounge en dan wordt je naar je plaats gebracht.

De ongeveer vijftig zitplaatsen zijn luxe leren leunstoelen die twee aan twee staan opgesteld, ze zijn elektrisch verstelbaar en er liggen een deken en een kussen op je stoel. Je drankje staat al klaar op het tafeltje tussenin waar een rode knop op zit waarop je kunt drukken als je nog meer wilt bestellen.

We keken dus lekker onderuit liggend onder een deken met een kussentje in je nek naar de film, lurkend aan een colaatje. Ik ben bang dat “gewoon” naar de bioscoop nu nooit meer hetzelfde wordt…

Kuala Gandah

Na het ontbijt vertrokken we vanmorgen vanuit Kuantan weer terug richting Kuala Lumpur, een rit van zo’n 280 kilometer. Na zo’n 160 kilometer lag op de route plaatsje Lancang waar we al eerder waren geweest voor een bezoek aan het olifantenreservaat Kuala Gandah en we maakten dus van de gelegenheid gebruik om dat nu met Martin en Sandra nog eens te doen.

Het was nog net zo heet als de vorige keer dat we er waren maar het was wel aanzienlijk minder druk, Wel opvallend was dat het publiek deze keer hoofdzakelijk uit buitenlandse toeristen bestond en niet uit Maleisiërs. Het programma was niet veel anders maar nog net zo leuk, het begon met het baden van de olifanten in de rivier, daarna was er gelegenheid tot het voeren met pinda’s.

Na een rondje voorstellen waarbij alle olifanten een kunstje deden was er gelegenheid om zelf ook de rivier in te gaan om de olifanten te baden of een ritje te maken op de rug van een olifant.

Maleisie_(137)We lieten het baden maar voor wat het was nadat we gezien hadden wat de olifanten zoal in het water dumpten en ook het ritje lieten we lopen want dat was niet meer dan een rondje van een paar meter.

We vertrokken rond een uur of drie van Kuala Gandah voor de laatste honderd en nog wat kilometer en waren zo nog net voor de grootste drukte van de avondspits weer thuis na een heel gezellig lang weekend.

Nog een luie dag

Onze laatste volle dag in Kuantan besteedden we weer aan het strand. Het was wel uitkijken geblazen want we waren allemaal ondanks dik smeren twee dagen geleden toch allemaal enigszins verbrand, zij het de een erger dan de ander.

Maleisie_(136)We bleven dus allemaal zoveel mogelijk uit de zon, om aan het eind van de dag te constateren dat het wel iets maar toch niet alles had uitgemaakt, we waren allemaal weer een graadje erger verkleurd. Echt ernstig was het niet maar we waren toch hier en daar aardig rood gekleurd.

Die avond tijdens het diner in een tentje langs het strand werden we overvallen door een hevige onweersbui. We bleven droog al was het maar net want het spetterde behoorlijk.

Lang duurde het ook hier niet en we sloten onze laatste avond af in de cocktailbar met de barkeeper die door Sandra “Mister Double Fris” was gedoopt omdat hij sprekend leek op de man uit de reclame…

Speurtocht

We werden vanmorgen gewekt door een aap die op de reling van ons balkon heen en weer liep en zelfs doodleuk op zijn gemak de omgeving ging zitten bekijken. Uiteraard probeerde ik razendsnel maar toch zo stil mogelijk mij camera te pakken maar ik had geen geluk, toen ik de camera in de aanslag had was het kreng doodleuk weg gewandeld en liep nu een paar balkons verder.

Maleisie_(135)Dat het vandaag bewolkt was en dus niet echt strandweer kwam best uit want we wilden ook wat van de omgeving gaan zien.

Na informatie te hebben ingewonnen bij het hotel, wat nog niet eens meeviel (slecht Engels en nog slechter gekopieerde foldertjes), kozen we voor een tochtje over de rivier en een bezoekje aan wat verder weg gelegen watervallen.

Het boottochtje was meteen al een meevaller want we konden meteen afvaren als we dat wilden. Dat was natuurlijk geen probleem en samen met nog twee Australische toeristen die nog net mee konden maakten we een tocht van drie kwartier over de rivier richting de Zuid-Chinese Zee.

De tocht naar de watervallen werd een drama. De routebeschrijving die we hadden op papier was ontzettend onduidelijk en we hadden na anderhalf uur de watervallen nog steeds niet gevonden. We probeerden de TomTom en hoewel die ook niet echt duidelijk aangaf waar de watervallen zich bevonden had die tenminste een bestemming.

Dat dachten we tenminste, na nog een uur rijden reden we op de snelweg en het apparaat meldde toen doodleuk “Bestemming bereikt!”…

Luie dag

We besteedden zo’n beetje de hele dag aan het strand, lekker in de zon. Het enige wat daar mis mee was was dat we aan het eind van de dag alle vier tot de ontdekking kwamen dat er stukken vel waren waar we blijkbaar toch niet zo goed of in ieder geval niet voldoende hadden gesmeerd want we waren alle vier enigszins verbrand.

Maleisie_(134)Aan het eind van de middag gingen we het stadje in om wat te shoppen en wat te eten.

Het shoppen begon al problematisch omdat we de Mega Mall waar we naar toe wilden in eerste instantie niet konden vinden.

Nadat dat uiteindelijk toch was gelukt brachten we eerst het min of meer verplichte bezoek aan Starbucks, waarna er nog wat noodzakelijke inkopen (After Sun) werden gedaan.

Er zijn in Maleisië vrijwel altijd in en rond de grote winkelcentra restaurantjes met voor elk wat wils, maar tot onze verbazing bleek dat bij de Mega Mall in Kuantan niet het geval. Er waren alleen de bekende fastfood restaurants en verder helemaal niets, ook in de omliggende straten niet! En omdat we helemaal nog geen informatie hadden over Kuantan zat er niets anders op dan terug te gaan naar het hotel om wat te eten.

Daar aangekomen bleken alle restaurants zo’n beetje vol en we moesten dus in de buurt rondneuzen. Daar zijn een MacDonalds en een KFC maar daar hadden we (behalve Martin) geen zin in. We kwamen dus uiteindelijk terecht bij een typisch Maleis straatrestaurant, waar het eten (op dat van Riet na) heel goed te eten bleek. En de rekening voor vier personen was ook heel schappelijk, 26 Ringgit (voor Euro’s delen door vier)…

Kuantan

Net als met Robin en Chantal gaan we met Martin en Sandra ook een weekendje op pad en deze keer gaan we een lang weekend doorbrengen in de plaats Kuantan, gelegen aan de oostkust van Maleisië. Voor ons is dat ook de eerste keer dat we aan die kant van het land komen maar de verwachtingen zijn hooggespannen want volgens mijn collega’s zijn daar de mooiste stranden.

Maleisie_(133)We vertrokken vanmorgen om half tien en kwamen om een uur of half twee aan bij het Hyatt Resort in Kuantan. We waren er eigenlijk al om even over half een maar er blijkt een McDonalds te zijn vrijwel naast het Hyatt.

Martin en ik besloten dat we dus net zo goed meteen ons vergelijkend warenonderzoek naar de smaak van de Big Mac in Kuantan konden doen, dan hadden we dat maar vast gehad.

Een uurtje later lagen we op het strand, en ik moet eerlijk zeggen, het ziet er niet slecht uit, we gaan het hier wel een paar daagjes uithouden…

Afdingen voor beginners…

Bijna gooide een fikse onweersbui roet in het eten maar we hebben het er vanavond toch maar op gewaagd om Sandra en Martin kennis te laten maken met Chinatown. De rit er naar toe ging dan wel niet met de metro, wat eigenlijk veel makkelijker is, maar met de auto. Dat viel uiteindelijk erg mee omdat we vrij snel een parkeerplaats vonden vlak bij Petaling Street, en dat is waar het uiteindelijk allemaal gebeurd…

Zoals we al hadden verwacht keken Sandra en Martin hun ogen uit en ze kregen van Riet een eerste les in afdingen. Riet is daar inmiddels een ware meester in en dat wordt door de kooplieden ook gewaardeerd want ik kreeg regelmatig te horen dat “the lady” een taaie onderhandelaarster is.

Voor Sandra kreeg ze bijvoorbeeld een horloge wat begon op 180 Ringgit voor 75, en Sandra heeft dus nu ook eindelijk een “Rolex”. Martin probeerde het zelf en dat ging ook helemaal niet slecht, hij scoorde onder andere twee stropdassen met manchetknopen (Gucci en Montblanc) voor samen 35 Ringgit wat helemaal niet slecht is.

Een beetje een tegenvaller was dat Sandra geen enkele tas naar haar zin kon vinden. Niet een, en dat in Chinatown??? We zullen dus nog een keertje terug moeten…

Werkplek

Eindelijk weer eens een normale werkdag! ‘s Morgens om zeven uur de metro naar KL Sentral, kwart over zeven de shuttlebus naar Damansara, en daar gewoon de hele dag gewerkt.

Dat klinkt niet zo vreemd maar de laatste tijd is het dat wel. Toen we ruim twee weken geleden terug kwamen uit Nederland ging ik in eerste instantie ook “gewoon” zo aan het werk maar het normale ritme werd meteen getorpedeerd omdat ik op stel en sprong moest gaan regelen om nog diezelfde donderdag naar Manila te vertrekken. De week daarop heb ik in Manila gewerkt, en afgelopen maandag weliswaar in Kuala Lumpur maar niet in het gebruikelijke kantoor.

Een deel van ons project wordt namelijk uitgevoerd door een bedrijf wat Cameron heet, en hun kantoor is ook in Kuala Lumpur gevestigd. Omdat het noodzakelijk is dat ik daar ook af en toe tijd doorbreng zit ik dus af en toe daar op kantoor, zoals dus afgelopen maandag. Dat kantoor zit trouwens op een voor mij wel heel gunstige plek, vlak naast de Petronas Twin Towers op tien minuutjes lopen vanaf onze flat.

De baas vindt dat wij allemaal daar wat nadrukkelijker aanwezig moeten zijn, en waarschijnlijk zit ik de komende twee maanden dus regelmatig daar in plaats van mijn normale werkplek in Damansara. En dat betekent met tien minuutjes thuis in plaats van dik een half uur met een bus en de metro…

Snipperdag

Ik heb vandaag maar eens een snipperdag genomen om lekker een dagje met onze visite op stap te gaan in Kuala Lumpur. Aangezien ik nog een riant saldo aan vrije dagen heb staan en dat toch ook een keer op moet leek me dat wel een goed idee.

Martin is hier aangekomen met een vrijwel lege koffer, iets wat ik hem ook had aangeraden, want als je toch van plan bent kleren te kopen kun je dat net zo goed hier doen. Vooral sommige kledingmerken zoals Diesel zijn hier spotgoedkoop en Martin heeft dan ook een hele boodschappenlijst: dertig shirtjes, vier korte broeken en een lange, en twee paar schoenen.

Gisteravond bij het eerste bezoek aan het KLCC heeft hij meteen al een paar schoenen (Converse) gescoord, en vanmorgen zijn we naar Bukit Bintang geweest met als resultaat de eerste tas met kleren. De score is tot nu toe vier shirtjes en drie korte broeken, en nog twee weken te gaan…

Weer bezoekers

We hebben weer bezoekers uit Nederland, Martin en Sandra zijn vanmiddag aangekomen en blijven een week of twee bij ons. Voor ons altijd erg gezellig en hopelijk voor hen een mooie vakantie in Maleisië.

De eerste “sight-seeing” vanavond was uiteraard een bezoek aan KLCC, met de beroemde Petronas Twin Towers en het luxe Suria winkelcentrum. Dat is bijna altijd het eerste wat we doen met gasten, en dat is logisch want het meest in het oog springende kenmerk van KL zijn natuurlijk die twee torens en iedereen wil die zien. En eerlijk is eerlijk, het blijft een indrukwekkend gezicht om beneden te staan en dan omhoog te kijken naar die 455 meter hoge dingen…

Zowel Martin als Sandra hadden in het vliegtuig gelukkig wat kunnen slapen.  We zeggen altijd tegen onze gasten dat ze moeten proberen zo lang mogelijk wakker te blijven na aankomst om zo gauw mogelijk het tijdsverschil te overbruggen en in het andere ritme te komen, en dat lukte ze redelijk goed. Na uit eten te zijn geweest bij Malones hebben we nog wat zitten kletsen op ons balkon, en pas tegen elven ging het kaarsje langzaam uit…

Raadsel opgelost

Het viel een beetje tegen dat het vanmorgen regende in KL na een dikke week regen te hebben gehad in Manila. Gelukkig duurt het hier nooit lang en in de loop van de ochtend kwam de zon terug.

De ochtend werd trouwens nuttig besteed want na een afwezigheid van ruim een maand was ons appartement nodig aan een schoonmaakbeurt toe. Riet en ik zijn dus flink in de weer geweest met zwabbers, swiffers, dweilen en poetsdoeken, en ondertussen draaiden de wasmachine en droger overuren. Er moesten ook nog de nodige boodschappen worden gedaan want er was praktisch niets meer  te eten in huis en maandag krijgen we al weer logees.

Een nuttige dag dus waarbij er ook nog een groot raadsel werd opgelost. Het gebouw wat op de hoek van de straat gebouwd wordt is eindelijk af. Het was al zo goed als klaar toen we uit Nederland terug kwamen maar nu schijnt het ook in gebruik genomen te zijn, te oordelen aan het grote aantal auto’s wat er parkeerde in de loop van de dag.

Maleisie_(132)En we weten eindelijk wat het is, het is het project kantoor voor het bouwproject wat er naast gebouwd gaan worden. Het wordt niet alleen een kantoor maar ook een demonstratie ruimte, potentiële kopers kunnen daar zien hoe de toekomstige appartementen eruit gaan zien. Riet had onder andere bedden en matrassen naar binnen zien sjouwen maar het wordt dus toch geen woonhuis, en ook geen bordeel zoals de heer Nico V. had geopperd…

Terug naar KL

Dit was al weer onze laatste dag in Manila, we zijn rond het middaguur naar de luchthaven NAIA (Ninoy Aquino International Airport) vertrokken voor onze terugvlucht naar Kuala Lumpur en we waren vanavond om een uur of half negen thuis. Dat had makkelijk een uur eerder kunnen zijn maar uiteraard kwam onze taxi vanaf de luchthaven helemaal vast te zitten in de avondspits in het centrum van Kuala Lumpur.

Voor Riet was het de eerste kennismaking met Manila en die is door de vele regen vanwege de passerende tyfoon flink tegengevallen. Het is op dit moment regenseizoen op de Filipijnen en dus was het niet helemaal onverwachts maar zelfs voor mij was het de eerste keer dat ik hiermee werd geconfronteerd. En het idee dat er per jaar zo’n vijftien tot twintig van die tyfoons passeren is natuurlijk niet meteen een opsteker…

De eerste indruk van de stad was er ook een van gemengde gevoelens. Manila is niet te vergelijken met Kuala Lumpur want Maleisië is een van de meest welvarende landen in Zuid-Oost Azië terwijl de Filipijnen echt nog behoren tot de Derde-wereld landen. Er is heel veel armoede en dat is duidelijk te zien in de stad waar moderne wijken met wolkenkrabbers staan naast enorme wijken waar golfplaat, hout en karton de belangrijkste bouwmaterialen zijn.

Er staat tegenover dat de internationale gemeenschap er veel socialer is dan in Kuala Lumpur waar je toch veel meer op jezelf bent aangewezen. In Manila woont iedereen zo’n beetje in dezelfde wijk en er zijn vooral voor Riet heel veel verenigingen en als ze dat wil genoeg dingen te doen. En verder is er ook alles wat we hier hebben, dus dat wordt geen enkel probleem. Het enige waar we schijnbaar aan zullen moeten gaan wennen is een Tippi Wan in huis…