Basrah

Het is de laatste tijd redelijk rustig in Basrah na de periode van hevige onlusten een paar weken geleden. Ik las van de week een artikel over de huidige situatie in de stad en daar wordt een mens niet vrolijk van. 

Veertig jaar geleden was Basrah een prachtige stad, welvarend door de handel en het toerisme. De stad had schitterende huizen uit de Ottomaanse tijd en vele kanalen waardoor het het Venetië van het Midden-Oosten werd genoemd. Het is allemaal misgegaan door oorlogen, verwaarlozing en corruptie. Behalve de twee Golf-oorlogen heeft Basrah heel erg geleden onder de acht-jarige oorlog met Iran, nog voor de eerste Golf-oorlog. De grens met Iran is hier hemelsbreed maar enkele tientallen kilometers vandaan en Basrah lag dus in de vuurlinie.

De mensen in Basrah hebben volledig het vertrouwen in de overheid en de politiek verloren, en dat is gebaseerd op wat er gedaan is sinds 2003 om de stad weer op te bouwen. Er is behalve een winkelcentrum en een paar vijf-sterren hotels en restaurants helemaal niets herbouwd. De havenfaciliteiten en het vliegveld zijn hersteld en verbeterd, maar in de stad zelf is er voor de bewoners nog vrijwel niets gedaan. En dat, zegt men, terwijl deze streek door zijn enorme olie-voorraden schatrijk zou moeten zijn maar vrijwel al het geld verdwijnt naar de hoofdstad Bagdad.

Basrah is een van de weinige steden in het Midden-Oosten zonder een effectief waterzuiveringssysteem en het ooit geavanceerde rioleringssysteem functioneert niet meer waardoor de mooie kanalen verworden zijn tot stinkende poelen. Maar er schijnt hoop te zijn aan de horizon want de centrale overheid heeft een lening weten los te peuteren bij Japan om de riolering te gaan verbeteren en met geld van Koeweit wordt er op dit moment een ziekenhuis gebouwd. De Wereldbank komt ook financieel te hulp om de ernstige luchtverontreiniging in de stad tegen te gaan die veroorzaakt wordt door het verbranden (flaren) van het gas van de nabijgelegen olievelden.

En met name voor dat laatste spelen wij als Basrah Gas Company weer een belangrijke rol, maar dat heb ik gisteren al verteld…

Koud!

Nou denken jullie natuurlijk allemaal dat ik een geintje zit te maken maar dat is echt niet zo, het is hier op het moment met name ’s morgens en ’s avonds als de zon onder is behoorlijk koud. Volgens de Weer-App zakt te temperatuur ’s nachts tot een graad of tien maar ik denk dat de tamelijk harde wind het een stuk kouder doet lijken. En volgens mijn Iraakse maat Haider wordt het de komende weken nog kouder.

Gek genoeg valt het in de ochtend nog mee want dan staat er relatief weinig wind. Tussen de middag liepen we zoals gewoonlijk in overhemd (met al wel een T-shirt eronder) naar het kamp voor de lunch en dat viel knap tegen. We hadden de straffe noordenwind pal tegen en dat was goed te merken. En toen we vanavond terugliepen na het werk was het zelfs met mijn regenjack aan nog erg koud. Het deed me in ieder geval besluiten om morgen mijn das om te doen, en als dat niet genoeg blijkt ga ik mijn vest dragen onder mijn regenjack.

Het betekent ook dat ik mijn jack of mijn vest aan moet als ik naar de sportzaal loop, want zeker flink bezweet teruglopend is dat echt wel nodig. Ik was vandaag trouwens behoorlijk tevreden over mezelf want ik heb een hele soepele vijf kilometer hardgelopen op de band. Ik had zelfs even het idee om er nog een kilometer bij te doen, het is dat ik had afgesproken met mijn makkers om elkaar om zeven uur te treffen in  het restaurant…

Vergadering in de avond

We hadden vandaag een vergadering voor het hele kamp, geleid door onze Managing Director. Dit wordt een keer in de drie maanden wordt georganiseerd maar dit was de eerste voor mij want de vorige twee keren was ik net vrij. Deze keer zou het ook een bijzondere vergadering moeten worden want hij zou gehouden worden in het nieuwe recreatie-centrum in het kamp want meteen ook feestelijk geopend zou worden.

Vandaag kregen we allemaal een mailtje dat de vergadering verplaatst moest worden want het nieuwe recreatie-centrum is nog niet klaar. Of eigenlijk is het wel klaar maar alle elektriciteit in het gebouw is afgekeurd en moet helemaal opnieuw worden aangelegd. De vergadering werd daarom verplaatst naar de sportzaal, die vanaf vier uur ’s middags dan ook gesloten was omdat alle apparatuur aan de kant geschoven moest worden om plaats te maken voor een paar rijen stoelen.

Nu was vanavond eigenlijk mijn vrije avond, aangezien ik een schema probeer aan te houden van twee avonden sporten en de derde avond vrij. Maar hoewel ik de afgelopen twee dagen al had gesport had ik eigenlijk besloten om vanavond nog wat krachttraining te gaan doen voor mijn benen, maar dat ging dus nu niet door. En dan was de vergadering ook nog eens van zeven tot acht dus we moesten tegen onze gewoonte in vroeg aan de avond-dis.

De vergadering zelf was informatief maar ging over het reilen en zeilen van het bedrijf, daar zal ik jullie verder maar niet mee vermoeien. Daarom maar een foto die ik vanmorgen maakte tijdens de wandeling naar kantoor:

Stroomstoring in de vroege ochtend

Vanmorgen heel vroeg werd ik wakker toen mijn telefoon begon te piepen. Normaal gesproken zie ik dan iets van een bericht op het scherm maar er was niets te zien. Ik viel weer in slaap maar werd even later weer wakker toen een van de plafondlichten op mijn kamer spontaan aanging. Het duurde even voor ik zo wakker was dat ik doorhad dat het de noodverlichting was, want verder werkte er niets meer omdat de stroom was uitgevallen. Na misschien een halve minuut sprong het licht even spontaan weer uit toen de stroom weer terug kwam. De piep van mijn telefoon was nu verklaard, die gaf gewoon aan dat er weer een koppeling was met de oplader.

Dit onwelkome voorval herhaalde zich vlak daarna nog twee keer en bij de laatste keer vroeg ik me af of het niet beter was om mijn bed maar uit te gaan, want het was ondertussen al vijf voor vijf. Twijfelen is gaan maar dat gold niet voor mij, ik ben weer in slaap gevallen en werd een kwartier later hardhandig wakker doordat mijn wekker afging (eigenlijk moet ik zeggen de Wekker-App op mijn telefoon). Dat was trouwens de eerste keer deze shift want normaal gesproken ben ik altijd een paar minuten voor de wekker al wakker.

Buiten gekomen op weg naar het ontbijt zag ik dat de stroomstoring nog steeds niet helemaal was opgelost want de straatverlichting werkte niet en het kamp was dan ook grotendeels in duisternis gehuld. Alleen het pad vanaf ons gebouw heeft aparte verlichting die wel werkte, maar rond het restaurant was alles aardedonker. Mijn makkers die in de barakken aan de andere kant van het kamp hun kamer hebben stonden buiten echt in het volslagen donker hoorde ik later, die moesten zowat op de tast naar het restaurant.

Gelukkig brandde daar binnen licht en ook het ontbijt zelf bleek niet geleden te hebben onder de stroomuitvallen. Alleen toen ik net bij de persmachine stond voor mijn glaasje sinaasappelsap viel de stroom weer helemaal uit. Ook deze keer duurde het maar kort en kon ik alsnog mijn sapje tappen, maar de broodrooster was niet meer aan de praat te krijgen en ik moest het dus doen met half getoast brood. Nou ja, de omelet maakte een hoop goed…

Ook de wandeling naar kantoor verliep voor een groot deel in het duister want op de weg langs de fabriek was de straatverlichting uit. Bij de uitgang van het kamp, waar het parkeerterrein is van de auto’s en bussen van onze beveiliging, hadden ze van een rij auto’s de koplampen aangezet zodat er nog een beetje zicht was.

Een beetje wrang is het allemaal wel als je bedenkt dat we onze eigen energiecentrale op het terrein hebben, gestookt met ons eigen gas…

Nachtelijke buien en een demonstratie

Gisteren is de wind gedraaid van het noorden naar het zuiden en dat heeft tot gevolg gehad dat het een stuk aangenamer aanvoelde, met name in de avond was het een stuk zachter dan de afgelopen dagen. Omdat de wind nu uit de richting van de Perzische Golf kwam was de aangevoerde lucht ook vochtiger en er werd dan ook voor vannacht regen voorspeld.

Dat leek me gistermiddag en ook gisteravond nog onwaarschijnlijk want de lucht was volkomen helder. Toch werd ik om vier uur vannacht gewekt door het geluid van regen die op het dak kletterde. Ik ben weer ingeslapen en toen ik wakker werd was het gelukkig weer droog. De regenval was duidelijk te merken in het kamp en na het ontbijt op weg naar kantoor want overal lagen enorme plassen die vaak zo groot en diep waren dat ik er omheen moest lopen. 

Hieronder een paar plaatjes daarvan. Het licht wat je op de eerste twee foto’s iets links van het midden op de achtergrond ziet is overigens niet van de zonsopgang maar van een flare ergens buiten het kamp.

En er was een bijzonder gebeuren op het fabrieksterrein vandaag waarvoor we gisteren al waren gewaarschuwd. Er zou vandaag een demonstratie plaatsvinden op het terrein, en nee, niet van woedende burgers uit Basrah maar van onze eigen Iraakse collega’s. Ze zouden in de ochtend gaan protesteren bij het Administratiegebouw tegen een aantal financiële maatregelen die in hun nadeel werken. Die maatregelen worden overigens genomen door hun Iraakse moedermaatschappij die ook een aandeelhouder is van dit bedrijf. Deze collega’s zijn namelijk net als wij door Shell uitgeleend aan BGC, maar zij hebben dus ook te maken met de arbeidsvoorwaarden van hun eigen bedrijf.

Toen we op weg gingen naar de lunch kwamen we langs de plek van de demonstratie waar we zagen dat het nog niet helemaal was afgelopen, er waren nog steeds groepen mensen die met elkaar stonden te praten, maar naar bleek was het allemaal gemoedelijk verlopen. 

Katjes

Vandaag was een rustige maar tamelijk koude dag met verder weinig bijzonderheden, of het moest zijn dat ik zelfs tussen de middag een vest aan heb gedaan tijdens de wandeling naar het kamp voor de lunch. De kille wind zorgde ervoor dat het ondanks de redelijke temperatuur behoorlijk koud aanvoelde, al moet dat aan mij hebben gelegen want ik zag nog zat collega’s lopen in een poloshirt of overhemd…

De enige vermeldenswaardige gebeurtenis van vandaag was toen ik vanavond bij het appartement aankwam en daar drie katjes naar me toe zag komen waarvan twee nog erg jong. Ze bleven op een afstandje zitten, maar een kleine rooie had toch de moed om naar me toe te lopen. Toen ik op mijn hurken ging zitten schrok ze en rende gauw terug naar wat ik denk haar moeder was, want die was duidelijk ouder dan de andere twee. Ik had niks bij me voor ze dus ik ging het gebouw maar binnen, teleurgesteld nagekeken door de drie katjes.

Toen ik Riet later belde vertelde ik natuurlijk over het voorval. “Wat me nou gebeurde toen ik bij het appartement aankwam, zaten er drie katjes. Twee waren nog heel klein en…”. “Nee!”. “Maar ik heb nog helemaal niet…”. “Nee! Er worden geen katjes meegenomen!”. Nou ja…

Tenslotte nog even de melding dat vandaag officieel mijn eerste twee weken erop zitten en daarmee ben ik dus op de helft. Dat werd vanavond gevierd in het restaurant met een ontzettend lekkere hamburger met patat.

Potdicht…

Vanmorgen werd ik buiten verrast door mist, en niet zomaar mist want dat hebben we al eerder gehad, maar echte dikke mist. Het zicht was hier en daar op donkere plekken minder dan vijftig meter.

Gek genoeg voelde het niet eens zo koud aan als gisteren, ondanks al dat vocht in de lucht en de toch nog steeds wel flinke wind. De verwachting was dat de mist na de opkomst van de zon wel snel zou verdwijnen maar dat gebeurde niet echt, het bleef tamelijk lang hangen tot wel een uur of tien.

De mist had deze keer ook grote gevolgen. Een paar collega’s die vandaag moesten vertrekken keken vanmorgen vroeg behoorlijk benauwd want als de mist zou aanhouden zou dat wel eens gevolgen kunnen hebben voor het vliegverkeer.

De luchthaven van Basrah is namelijk ondanks de modernisatie van de afgelopen jaren nog steeds niet uitgerust met apparatuur die het mogelijk maakt om vliegtuigen “blind” te laten landen bij slecht weer of slecht zicht. Mijn maat John ondervond dat een paar weken geleden toen zijn vlucht vanuit Dubai niet kon landen en terug moest keren naar Dubai. Niet dat hij het erg vond, hij “moest” nu een dagje langer doorbrengen in Dubai en de luchtvaartmaatschappij compenseerde hem met een gratis business-class ticket, vrij te besteden…

Het is dus niet zo erg als de luchthaven dicht zit als je aankomt, het is pas echt vervelend als het gebeurt als je moet vertrekken. En inderdaad bleken veel vluchten ernstig vertraagd, de eerste landden pas rond het middaguur. Ik weet niet of er collega’s op de ochtendvlucht naar Dubai zaten maar die hadden dus ruim een paar uur vertraging. De collega’s op de middagvlucht waren in ieder geval behoorlijk opgelucht toen de mist vanmorgen eindelijk optrok.

Maar er waren nog meer gevolgen van de mist. Vanmorgen vroeg werden diverse konvooien, naar de luchthaven en naar de andere locaties, allemaal opgeschort tot nader order omdat het te gevaarlijk werd geacht om de weg op te gaan. Klinkt logisch want de wegen zijn al niet best en tamelijk smal, en dat gecombineerd met de rijstijl van de lokale bevolking, dan zit een ongeluk in een klein hoekje.

En tussen de middag tijdens de lunch hoorde ik dat ook het kamp was afgesloten om half zeven, de hekken gingen dicht en niemand mocht er in of uit totdat de mist opgetrokken was. Ikzelf had daar geen last van want ik was zoals gewoonlijk al voor zessen naar het fabrieksterrein gewandeld maar iedereen die vandaag later dan half zeven naar zijn werk ging had dus pech en moest wachten. Tot een uur of tien, toen de mist vrij snel oploste.

Met z’n drieën…

Het was vandaag de eerste dag van wat een heel rustig weekend gaat worden. Uiteraard zijn alle Irakezen het weekend vrij maar ook heel veel expats hebben vakantie genomen voor de Kerst. Dat zijn overigens hoofdzakelijk de expats die in Dubai wonen en alleen doordeweeks naar Basrah komen. Voor ons rotators (die geen vakantiedagen en feestdagen hebben) is er geen mogelijkheid om vakantie op te nemen maar er zijn toch nogal wat mensen die door het verschuiven van hun shift deze tijd niet aanwezig zijn.

Vandaag was het zelfs zo dat we maar met z’n drieën op kantoor waren want er zijn eerder deze week verscheidene mensen naar huis gegaan en hun vervangers, die dus normaal gesproken dezelfde dag hier arriveren, zijn er nog niet. Er wordt meestal ook wel rekening met elkaar gehouden, bijvoorbeeld als je zoals ik een back-to-back hebt met schoolgaande kinderen en die dus afhankelijk is van de schoolvakanties. Mijn maat en ik hoefden deze keer niks te regelen om hem eventueel tegemoet te komen zodat hij de feestdagen thuis door kan brengen want hij is al met verlof en ik ben hier met de Kerst, gewoon volgens ons werkschema. 

Ik zag vanmorgen al aan de flares dat de wind weer uit het noorden waaide en dat betekent dat de vochtige lucht weer verdwenen is. Het was ook merkbaar weer kouder maar het was desondanks een mooie zonnige dag die begon met een prachtige lucht:

Inzamelingsactie

Een paar weken geleden is er een actie gestart in het KAZ kamp om speelgoed in te zamelen voor het Kinderziekenhuis in Basrah. Het ziekenhuis is in 2010 geopend en heeft een kleine honderd patiëntjes die allemaal lijden aan kanker. Ze worden verzorgd door Iraaks personeel wat moderne faciliteiten tot hun beschikking heeft, zoals operatiekamers, een tandartspraktijk en een afdeling voor spoedeisende hulp.

De bedoeling is om zoveel mogelijk speelgoed in te zamelen in de maanden december en januari, waarvoor speciale bakken zijn geplaatst in het restaurant. Het verzamelde speelgoed wordt dan na iedere maand uitgedeeld. Jammer genoeg kan ik hier niet aan bijdragen want ik hoorde hier pas van toen ik aankwam en als ik na mijn verlof volgende maand weer terug ga is de actie al weer afgelopen. Gelukkig was er ook een mogelijkheid om een financiële bijdrage te leveren en dat heb ik uiteraard gedaan. Deze actie om geld in te zamelen (“12 days to Christmas”) heeft in totaal meer dan zesduizend dollar opgeleverd.

Vandaag is er een delegatie naar het ziekenhuis geweest om medische apparatuur die dringend nodig was en die gekocht is van het geld af te leveren, samen met het tot nu toe ingezamelde speelgoed.

Satellietfoto

Ondanks dat ik twee weken geleden hoorde dat het gebouw waarin ik overdag werk pas een jaar of zes oud is had ik zo mijn twijfels. Als je het gebouw van binnen en van buiten bekijkt dan zeg je zeker dat dat onmogelijk is en dat het vast en zeker veel ouder zou moeten zijn. Verhalen van collega’s die hier al meer dan vijf jaar zitten wijzen daar ook een beetje op: gruwelverhalen over loshangende rolgordijnen, ouderwets houten meubilair, rond rennende ratten en kameelspinnen, en toiletten waar je je ergste vijand nog niet binnen zou laten.

Er is dus blijkbaar het nodige verbeterd maar zelfs nu ziet het gebouw er afgeleefd en verlopen oud, en dan toch pas zes jaar oud? En het schijnt toch echt zo te zijn want als je op Google Maps kijkt en dan met name naar de satellietfoto dan zie je inderdaad dat heel veel er niet zo lang geleden nog niet was.

De plek waar ons kantoor nu staat is inderdaad op de foto nog leeg en ook het hele KAZ kamp ontbreekt, evenals de weg waarlangs wij altijd het terrein binnenrijden. De vraag is alleen hoe oud deze satellietfoto is, maar meer dan een paar jaar zal dat niet zijn. In ieder geval zeker geen dertig jaar…

Kerstsfeer

Hoewel het de meeste expats wel bezighoud en de vraag “Ben jij hier met de Kerst of ben je thuis?” door vrijwel iedereen al aan iedereen is gesteld is er van een Kerstsfeer weinig te merken. Op kantoor zeker niet, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien de meeste mensen hier moslim zijn en die vieren Kerst niet. Het is hier dan ook geen feestdag waarop iedereen vrij is, er wordt morgen gewoon gewerkt.

Het restaurant in het kamp is de enige plek waar wel een Kerstsfeer is. Dat werd de afgelopen twee weken al beetje bij beetje versierd met kerstverlichting, slingers en zelfs een paar kleine kerstbomen, en gisteren stonden er zelfs aan weerskanten naast de ingang twee Kerstmannen. Die zagen er overigens wel zodanig uit dat ik meteen visioenen kreeg van de Filipijnen waar ze ook gek op dit soort dingen zijn.

Allebei de Kerstmannen, niet levensgroot maar toch zeker een meter hoog, waren voorzien van een saxofoon en een van de twee bewoog zelfs swingend heen en weer op de maat van muziek. Niet helemaal de Kerstsfeer zoals we die in Nederland gewend zijn, maar meer zoals ik al zei die van de Filipijnen en waarschijnlijk ook van de Verenigde Staten waar zulke wanstaltigheden tenslotte hun oorsprong hebben.

Ja, wat zal ik er nog meer van zeggen, kijk zelf maar.

Kerstdiner

Eerst maar even een rectificatie op mijn opmerking van gisteren dat er door iedereen gewoon gewerkt zou worden vandaag, want ik hoorde gisteravond tijdens het avondeten dat de Iraakse regering gistermiddag besloten had dat de Kerstdag vanaf vandaag ieder jaar een nationale feestdag is. Iedereen was dus alsnog vrij vandaag, behalve uiteraard wij expats, en het was dus een onverwacht rustige dag op kantoor.

Vanavond hadden we een Kerstdiner en we hadden al gehoord dat de catering flink zou uitpakken. En dat bleek niks teveel gezegd! In de eetzaal waren de tafels vier in lange rijen in de lengte gerangschikt in plaats van de gebruikelijke twee rijen in de breedte, en er waren langs de zijkanten en achterin extra tafels neergezet met een gigantische hoeveelheid taarten en gebak. Het buffet was niet anders dan anders maar we hadden wat vlees betreft deze keer als extra keuzes rosbief of kalkoen. En ik heb het dan nog niet over de vele schalen met salades en brood die achterin stonden…

Er was zelfs een koeling neergezet met daarin flessen met koolzuurhoudend vruchtensap (als vervanger voor bubbeltjeswijn) en flessen alcoholvrij bier waarvan sommige ook met een smaakje. Het moet gezegd, kosten nog moeite waren gespaard om er een gezellig Kerstdiner van te maken en dat werd het ook. Hier zijn een paar foto’s om een beetje een indruk te geven:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een minpuntje was wel dat er geen ijs was. Ik heb het dus moeten doen met een plak van dat chocolade boomstammetje op de foto hierboven die amper op mijn bordje paste en nog een plakje notencake..

Ontbijtbuffet

Vandaag was weer een gewone dag want Tweede kerstdag wordt vrijwel nergens gevierd. Vanmorgen bij het ontbijt was de eetzaal dan ook weer helemaal in “normale” staat teruggebracht, alleen hadden ze alle kerstversiering gelaten waar het was en dus had het nog steeds een feestelijk tintje.

Het was alleen bijzonder rustig toen ik aankwam om even over half zes, er waren zegge en schrijven twee mensen die al zaten te eten en voor het buffet was geen rij, sterker nog er was daar niemand.

Je ziet hiernaast een foto van het “warme” gedeelte van het buffet. Hier staan de bakken met worstjes, scrambled eggs, bacon (van rundvlees uiteraard), pap, pannenkoekjes, french toast en noem maar op. Aan het eind rechts loop je de zaal weer in en daar vind je het fruit, brood, broodbeleg en diverse soorten cornflakes, oftewel de “koude” buffetten.

Hier komen we dus drie keer per dag, niet alleen voor het ontbijt maar ook voor de lunch en het diner.

Variatie is er zat want behalve dat er per maaltijd altijd heel veel keus is is er iedere dag ook nog eens een ander menu. Zo is de vrijdagavond “steak night” en de woensdag is “burger night”. Voor mij is de woensdag de vervanger voor de vrijdagavond thuis die traditioneel patat-avond is. De hamburger met patat smaakte vanavond dan ook weer heel best, al denk ik dat ik de volgende shift maar tubes mayonaise mee neem van thuis want wat hier doorgaat voor mayonaise…

Foto’s van het Kerstdiner

Ik heb al wat foto’s geplaatst van het Kerstdiner die ik zelf had gemaakt maar vandaag kreeg ik er nog een paar toegestuurd van Sola, mijn sympathieke Nigeriaanse collega die vrijwel altijd als hij binnenkomt ’s morgens even langs loopt voor een praatje. Zijn foto’s laten wat meer zien van onze eetzaal, dan krijg je meteen een beetje een idee hoe het er daar aan toegaat. Weliswaar is er normaal gesproken geen Kerstversiering maar dan heb je toch een beetje een idee. 

De rondleiding begint uiteraard bij de ingang. Links op de onderstaande foto zie je naast de Kerstman de deuren waardoor je binnenkomt. Daarachter is een ruimte met aan weerszijden wasbakken waar je geacht wordt je handen te wassen voordat je de eetzaal betreedt. De tafels stonden tijdens het Kerstdiner in de lengte opgesteld, normaal staan ze dwars in twee rijen met daartussen een breed middenpad. In het midden zie je de doorgang naar de buffetruimte, omlijst door paarse slingers, waarvan ik gisteren een foto heb geplaatst.

Het eerste wat je doet als je de buffetruimte binnenkomt is het pakken van een dienblad en bestek, en vervolgens pak je een bord van de stapel. Normaal gesproken is het buffet zelfbediening maar voor het Kerstdiner stonden er twee man om ons te bedienen, een met rosbief en de andere met kalkoen:

 

 

 

 

 

Als je uit de buffetruimte terug de eetzaal in komt dan staan meteen links de koelkasten met gekoelde dranken (alleen frisdranken uiteraard) en flessen met sauzen voor bij het eten zoals mayonaise (of wat er hier voor doorgaat). Verder naar rechts zie je de rekken waarin je je dienblad plaatst als je klaar bent met eten. Verder achterin is een kleine ruimte waar de koffieautomaten staan. Je ziet er nu ook de softijs-automaat staan, daar staat ’s morgens bij het ontbijt een sinaasappelpers-automaat waar je sinaasappels in gooit en je dus altijd vers geperst sinaasappelsap hebt.

 

 

 

 

 

 

Hieronder nog een overzichtje van de achterkant van de eetzaal. Waar nu de tafels staan staat normaal gesproken een groot buffet met salades, brood, fruit en toetjes:

Voor het Kerstdiner was het gewone toetjesbuffet niet groot genoeg, daarom waren er meerdere tafels met toetjes neergezet. Zoals je ziet was er genoeg:

Serieus gesprek

Vrijwel iedere ochtend zit ik met hetzelfde clubje aan het ontbijt: Ian uit Schotland die in hetzelfde gebouw werkt als ik en een directe collega van mij is, Haider die uit Bagdad komt en (als hij er is) Paul uit Engeland. Meestal loop ik na het ontbijt met Haider naar kantoor en gedurende de anderhalve kilometer lange wandeling praten we over van alles en nog wat.

Haider heeft ook veel in het buitenland gewerkt en is ook in Nederland geweest. Hij is altijd vol lof over Nederland (wat hij een voorbeeld vindt voor zijn eigen land) en mijn vragen aan hem gaan meestal over het leven in Irak, en met name over de verschillen tussen het noorden en het zuiden in het algemeen en tussen Bagdad en Basrah in het bijzonder.

Vandaag kwam al aan de ontbijttafel het onderweg religie ter sprake, iets waar we normaal gesproken heel voorzichtig mee zijn maar het was Haider zelf die erover begon. Hij is Sjiitisch, net als de meesten hier in het zuiden, maar desondanks moet hij weinig hebben van het fundamentalistische gedachtegoed wat vanuit Iran aan het overwaaien is. Volgens hem is het vroeger zo welvarende Basrah ten onder gegaan aan de religieuze fanatici, en hij ziet met lede ogen aan dat dat steeds meer vaste voet aan de grond aan het krijgen is.

Bagdad is dan ook blijkbaar veel moderner dan Basrah, al geeft hij toe dat er onder de noordelijke Soennieten ook gevaarlijke fanatici zitten en waar IS het bewijs van is. Haider maakt zich er vooral druk over dat er misbruik wordt gemaakt door sommige religieuze leiders van het gebrek aan onderwijs en analfabetisme onder de lagere bevolkingsgroepen om hun visie op het geloof door te drukken en op die manier veel volgelingen te krijgen. De meeste van die volgelingen geloven blindelings wat ze wordt verteld omdat ze niet beter weten.

Haider gaf nog een voorbeeld van hoe het fundamentalisme erin sluipt. Zijn beide zoons zijn gek op schaken, maar toen iemand (puur uit interesse) vroeg aan een van hen of hij van schaken houdt zei Haider’s zoon, “Nee, schaken is haram (slecht)”. Haider vroeg waarom hij dat in vredesnaam had gezegd en zijn zoon antwoordde dat zijn tante dat had gezegd. En die tante bleek het gehoord te hebben van een religieus persoon die dat op tv had gezegd…

En zo is het in Irak al net als overal, een kleine groep malloten krijgt doordat ze de grootste bek hebben veel invloed terwijl de meerderheid het gelaten over zich heen laat komen in de hoop dat het wel overwaait. Volgens Haider gaat dat laatste hier in het zuiden niet gebeuren…

Verwarming aan…

Was het gisteren een heerlijke dag met zacht winterweer, vandaag was het weer een stuk kouder en dat was vanmorgen al meteen merkbaar. Doordat het vannacht afkoelde tot een graad of zeven was het vanmorgen dan ook koud genoeg om weer een sjaal om te doen.

In het gebouw waar ik werk is het de hele dag koud. Ik kan natuurlijk mijn vest gewoon aandoen maar zelfs dan is het nog steeds kil, en daarom heb ik vandaag de verwarming maar eens aangezet. Er is overigens geen aparte verwarming met radiatoren, de kachel is bij ons hetzelfde apparaat als de airconditioner. Er hangen er twee maar al snel bleek dat het genoeg was om een van de twee aan te zetten, en ik moest zelfs de temperatuur die ik had ingesteld op vijfentwintig graden naar beneden bijstellen want het werd al snel erg warm.

In ieder geval goed om te weten dat die dingen ook zo goed werken als het om verwarmen gaat want ik heb zo’n zelfde ding op mijn kamer hangen. Het is daar alleen nog niet echt nodig geweest om bij te verwarmen, de temperatuur staat daar zolang als ik hier ben al ingesteld op tweeëntwintig graden en de airco moet zelfs nu nog af en toe een beetje koelen om het op die temperatuur te houden.

In ieder geval is deze shift wel gebleken dat het in Irak allesbehalve heet is in de winter. Overdag kan het lekker zijn, tot wel twintig graden, maar ’s nachts koelt het dus flink af. Warme kleren zijn dus ook hier geen overbodige luxe en hoewel ik hier geen kou lijd denk ik dat ik voor de volgende shift toch maar wat extra warme kleren meeneem…

Sokken en schoenen

Misschien een beetje een raar onderwerp vandaag maar het is iets wat me wel bezig houdt. Ik verslijt hier namelijk sokken, dat is niet normaal meer, en ik heb ook al een paar schoenen de vuilnisbak in kunnen kieperen. Het merkwaardige hieraan is dat ik normaal gesproken nou niet bepaald bekend sta als iemand die snel schoenen en zelfs sokken verslijt, dus er is hier toch wat bijzonders aan de hand.

En ik denk dat ik weet wat het is. Allereerst loop ik hier veel, alleen al de wandeling naar kantoor en terug is al vier keer anderhalve kilometer op een dag. En die wandeling gaat ook nog een veelal over grind en steentjes, dat zit door het zand en het zit in het asfalt van de geplaveide wegen, en het zijn vaak ook van die kleine scherpe steentjes. Daar zit hem waarschijnlijk de kneep.

Tijdens mijn derde shift heb ik al een paar schoenen weg kunnen gooien waarvan de zolen van zowel de linker als de rechter schoen helemaal door waren. Nou waren het van die goedkope schoenen van zo’n internet aanbiedingen-site maar toch, ik had ze net zes maanden en ik had ze nou ook weer niet dag en dagelijks aangehad. Sokken is nog erger, ik gooi tijdens iedere shift twee tot drie paar sokken weg omdat er gaten in zitten. En voordat mijn moeder een opmerking maakt, mijn nagels zijn wel degelijk kortgeknipt!

De meeste van mijn collega’s hier hebben de oplossing al gevonden zag ik trouwens, die lopen of op van die lompe hoge werkschoenen (veel te warm!) of ze lopen op van die speciale wandelschoenen met verstevigde zolen. Die zien er weliswaar ook niet bepaald elegant uit maar het lijkt de enige oplossing. Ik ga dus als ik terug ben in Nederland maar eens een investering doen, en ook maar weer nieuwe sokken mee de volgende shift. Voor de derde keer al in een paar maanden tijd…

Een andere investering die ik voor hier had gedaan heeft inmiddels zijn geld wel opgebracht. Het winddichte regenjack heb ik iedere dag aan, en vanavond kwam het wel heel goed van pas want het regende tijdens mijn wandeling terug naar het kamp. Ik heb nog even getwijfeld of ik de bus zou nemen maar zo hard regende het nou ook weer niet. En het leek ook wel goed om alvast weer even te wennen, voor als ik straks terug ben in Nederland…

Oudejaarsdag in KAZ

Volgens mij is dit de tweede keer in mijn leven dat ik met Oud en Nieuw niet in Nederland ben. De vorige keer was toen we nog op de Filipijnen woonden en we besloten om met Kerst en Nieuw niet naar Nederland te gaan, mede ook omdat Martin en Sandra toen bij ons op bezoek waren. Deze keer is wel de eerste keer dat Riet er niet bij is en dat is wel even wennen, dat ik haar vanavond niet als eerste een Gelukkig Nieuwjaar kan wensen.

Het was op zich al een merkwaardige Oudejaarsdag want er werd natuurlijk gewoon gewerkt en hoewel iedereen, ook de Irakezen, er wel de hele dag mee bezig waren merkte je verder weinig verschil met een normale werkdag. Geen oliebollen, geen vuurwerk, geen kerstboomverbrandingen, kortom gewoon een rustige dag. Alleen aan het begin van de middag toen de Irakezen naar huis gingen werd er door iedereen “Happy New Year” gewenst, niet alleen omdat ze morgen een vrije dag hebben maar ook omdat ze hier nieuwjaarswensen al op Oudejaarsdag doen en niet wachten tot na twaalven als het echt Nieuwjaar is. En geen soppig gedoe met drie zoenen, gewoon “Happy New Year” en van de mannen soms hand en dat is het.

Wel was er voor vanavond een Nieuwjaarsdiner georganiseerd in het restaurant in het KAZ kamp. De kerstversiering hadden ze laten hangen dus dat was makkelijk, en het diner zelf was ook vrijwel hetzelfde als het Kerstdiner. Allen de tafelzetting was deze keer anders, geen lange rijen maar aparte tafels zodat je gezellig met een groepje aan tafel kon eten en kletsen. Er was weer kalkoen en rosbief en heel, heel veel toetjes waar je je een maagverzakking aan kon eten:

Toch was er nog wat ongenoegen bij de meeste aanwezigen en dat ging over al het eten wat over was. Net als bij het Kerstdiner was er weer zo’n overdaad dat er ontzettend veel overbleef. Maar in tegenstelling tot wat wij dachten wordt alles wat over is niet uitgedeeld of zoiets, het wordt gewoon weggegooid. En er is op zich wel een reden voor, er zijn in het verleden na uitdeelacties van voedsel wat over was gevallen van voedselvergiftiging geweest en daar werd het bedrijf toen voor aangeklaagd. Er is toen gelijk besloten om dus geen voedsel meer uit te delen, maar de vraag die iedereen stelde was waarom er dan zo verschrikkelijk veel te eten was, zoveel dat we dat met zijn allen met geen mogelijkheid op zouden kunnen eten. Voedselverspilling, inderdaad, en dat hoort toch niet meer in deze tijd zou je zeggen.

Maar verder dus een rustige maar gezellige Oudejaarsavond hier in KAZ, waarbij de meesten overigens gewoon op tijd naar bed gingen. Morgen is voor ons tenslotte weer een gewone werkdag…