Mini Lego

Toen ik een paar jaar geleden in Rijswijk werkte had ik twee collega’s die net als ik liefhebbers zijn van Lego. Toen ik naar Irak vertrok kreeg ik dan ook als afscheidskado een graafmachine van Lego van ze, “om mee te spelen in het woestijnzand”. Voordat het Corona-virus toesloeg zocht ik ze altijd even op als ik in Nederland was en we hebben nog steeds contact, al is dat de laatste maanden alleen nog via WhatsApp (met als groepsnaam Lego Zandmonster…)

Van een van deze collega’s kreeg ik een keer een huisje van een soort mini-Lego, van het merk LOZ. Dat is eigenlijk precies hetzelfde als Lego maar dan een stuk kleiner. Een week of wat geleden kwam ik dit huisje, een mini Apple Store, weer tegen in een la en ik besloot om eens op het Internet rond te speuren of ik wat meer kon vinden over dat mini-Lego van LOZ. Zo kwam ik erachter dat er nog veel meer van dat spul te koop is, en dat het bij de website van AliExpress in China te bestellen is voor een fractie van de prijs die hetzelfde spul in Nederland kost. En het grappige is dat je de huisjes bij AliExpress kunt bestellen zonder verpakking, de stukjes komen dan gewoon in een plastic zakje in plaats van in een doosje en dat is nog goedkoper. 

En wat ook bleek, het huisje wat ik had gekregen is een onderdeel van een straatje van acht huisjes. Ik bestelde er gelijk twee bij AliExpress en die kwamen vandaag binnen. Tot mijn verrassing werd Riet ook helemaal enthousiast en ze wilde er ook eentje maken. En zo zaten we vanavond met z’n tweeën aan de tafel twee mini huisjes te maken. En dat niet alleen, we hadden er zoveel lol van dat ik meteen de resterende vijf huisjes van hetzelfde straatje ook heb besteld…

 

 

 

 

 

 

 

Oppassen…

Een van de voordelen van het Oma en Opa zijn is dat we regelmatig op onze kleindochter mogen passen. Gijsje komt als haar vader en moeder allebei moeten werken een dagje in de week naar ons toe, ook nu Martin tegenwoordig veelal vanuit huis werkt want met Gijsje over de vloer komt er van werken niet veel. En daar komen de Oma’s allebei heel goed van pas…

Vandaag was Gijsje weer bij ons en omdat het een prachtige dag was zaten we lekker in de tuin. Ans paste toevallig vandaag op haar kleindochter Zoë en ze kwam daarom naar ons toe zodat de kleintjes, die het overigens geweldig goed met elkaar kunnen vinden, lekker samen in de tuin konden spelen. Max, de hond van Ans, kwam zoals gebruikelijk ook mee en daarmee was het feest compleet.

Riet had een een een of ander bellenblaas ding gekocht waar het gezelschap zich een hele tijd mee vermaakte. Max vond er niet veel aan, die rent liever de hele dag achter een ouwe tennisbal aan die we speciaal daarvoor in de tuin hebben liggen…

Constructie-werk begonnen…

De eerste stappen zijn gezet, ik ben begonnen met het in elkaar zetten (assembleren heet dat geloof ik met een duur woord) van mijn eerste vliegtuigmodel in ik denk zo’n vijftig jaar! Het was wel weer even wennen en het eerste wat ik ontdekte was dat mijn ogen niet meer zijn wat ze zijn geweest. Had ik vijftig jaar geleden geen enkele moeite met de pietepeuterige onderdeeltjes van een model op schaal 1:72, nu zie ik dat dus echt niet meer.

Ik moest dus al meteen op dag éen het besluit nemen om een hulpmiddel aan te schaffen. Na enig zoeken vond ik een loep met een ingebouwde lamp (of een lamp voorzien van een loep, net wat je wilt), en dat bleek de oplossing te zijn. Ik ben nou eenmaal een perfectionist en als ik een model ik elkaar zet dan doe ik dat net als vroeger, zo perfect mogelijk.

Dat houdt in dat ik dus niet alleen de buitenkant schilder maar ook de binnenkant en dan ook helemaal als in de opgegeven specificaties. En ik weet het wel, het meeste van dat schilderwerk zie je na het in elkaar zetten nauwelijks meer maar dat interesseert me niet, ik weet dat het er zit en dat geeft mij nou eenmaal voldoening.

Omdat ik zo’n pietlut ben moest ik wel voordat ik aan de bouw begon nog even langs de hoobyshop om meer verf aan te schaffen. De jongens hadden me weliswaar voorzien van alle benodigde verf die op de doos stond vermeld maar dat bleken dus alleen de basiskleuren the zijn. Op de instructies in de doos stonden veel meer kleuren, voor als je het echt helemaal perfect wilde doen, en ja, ik voelde me dus aangesproken…

Maar het begin is er zoals je op de foto kunt zien.

Meer mini-lego

De volgende zending van AliExpress met de rest van het mini-lego straatje kwam gisteren binnen en dat betekende voor zowel Riet als voor mij weer werk aan de winkel. Gisteravond zaten we dan ook weer allebei aan de tafel met het eerste huisje van onze keuze uit de vijf die in de zending zaten, voor Riet een Nike winkeltje en voor mij een Dunkin’ Donuts. Het lijkt simpel omdat het zo klein is maar de kleine stukjes maken het lastig en bovendien hebben de huisjes zoveel detail dat we echt wel een paar uurtjes over zo’n huisje doen.

Vanavond waren de twee huisjes klaar en dat betekent nog vijf te gaan, dan hebben we het hele straatje compleet.

Wandversiering

Onze nieuwe serre staat nu precies een maand en in die paar weken zijn we al bezig geweest met het inrichten ervan. Behalve het tuinstel wat we al hadden hebben we bij het nieuwe tuincentrum “De Bosrand”, langs de A44 bij Oegstgeest en dus eigenlijk vlak bij ons om de hoek, een leuk stelletje gekocht bestaande uit een klein rond tafeltje met twee klapstoeltjes. Uiteraard zijn er ook nieuwe kussens gekomen en wat planten, waaronder een sinaasappelboompje, maar we zaten nog wel tegen die kale witte wand aan te kijken.

Riet had al een wandkleedje opgehangen wat ze gekregen had van haar Maleise vriendin Nonni die het voor haar meegebracht had uit Miri, de stad in de Maleise provincie Sarawak op het eiland Borneo waar ze vandaan komt. Maar er was nog steeds veel lege ruimte, en ik kwam met het idee om daar wat foto’s op te hangen die ik zelf had gemaakt van de huizen waar we hebben gewoond in het buitenland. We zochten drie geschikte foto’s uit en een paar dagen gelegen werden ze afgeleverd.

We hadden ze af laten drukken op canvas zodat ze lijken op schilderijen. Het ophangen leverde wat problemen op want hoewel we special schroeven voor het aluminium handje hadden gekregen vond ik het zonde om er gaten in te maken en besloot ik van die haken te gebruiken die je kunt opplakken. Dat was niet meteen een succes want om de zoveel uur flikkerde er een foto naar beneden. Gelukkig raakten ze daarbij niet beschadigd maar het kostte toch de nodige moeite om het goed te krijgen. De truc bleek simpel, beter schoonmaken van de ondergrond door middel van Glassex.

En zo hangen er nu foto’s van ons huis op Sakhalin, ons appartement in Kuala Lumpur en onze riante villa in Manila:

 

Loopfiets voor Gijsje

Riet had een tijdje geleden al een driewieler gekocht voor Gijsje waar ze bij ons mee zou kunnen spelen in de tuin. Ze was gewaarschuwd door haar zus Ans die hem had zien staan bij de Kringloopwinkel in Rijnsburg en meteen haastte Riet zich er naar toe om de driewieler te confisceren voor de somma van vijf euro. Jammer genoeg vond Gijsje de driewieler niet zo interessant als we hadden gehoopt, ze vond de loopfiets van nichtje Zoë veel leuker.

Riet maakte daar geen punt van, temeer omdat ze nog wat spaarpunten had van ik geloof de Ziggo, en in de catalogus van dingen die je met die punten kon aanschaffen stond ook een loopfietsje. De bestelling werd gedaan en vandaag werd het fietsje geleverd.

Nu maar hopen dat het beter in de smaak valt bij Gijsje als de driewieler…

Weer een shift thuis werken

Ik ben inmiddels al weer een week aan het werk en dat is nog steeds vanuit huis. De laatste berichten uit Irak geven een weinig hoopgevend beeld van de situatie rond het Corona-virus, het wordt daar in feite nog steeds met de dag erger en de kans dat er op korte termijn een terugkeer naar KAZ inzit lijkt steeds kleiner te worden. Dat gaat zoals het er nu uitziet zeker niet voor het eind van het jaar gebeuren en de verwachting is zelfs dat misschien het eerste kwartaal van het volgend jaar niet eens mogelijk zal zijn. Gezien het feit dat mijn contract loopt tot halverwege mei volgend jaar wordt het de vraag of ik überhaupt ooit nog terug zal keren naar KAZ.

Thuis werken voorlopig dus, en dat valt op dit moment helemaal niet mee door de extreme hitte waar Nederland op dit moment mee heeft te kampen. Mijn kamer op de tweede verdieping heeft weliswaar een raam wat open kan maar omdat de kamer zich op het zuiden en dus aan de zonkant bevindt is het er verschrikkelijk warm.

Er is nauwelijks ook verkoeling te krijgen want het tocht niet of nauwelijks in ons veel te goed geïsoleerde huis en het enige wat ik dus kan doen is een kleine ventilator op de hoek van mijn bureau zetten zodat ik in ieder geval daarvan nog een fris windje krijg.

Daarnaast valt het niet mee om te werken als je ook nog eens voortdurend geïnterrumpeerd wordt door een kat die over je bureau heen gaat lopen en uiteindelijk besluit om pontificaal bovenop je laptop en recht voor je beeldscherm een dutje te gaan doen…

Chinees straatje

Riet en ik hebben het allebei te pakken van de mini-Lego huisjes van het merk Loz wat we hebben gevonden op de Chinese site van AliExpress. Nog voordat we het eerste straatje compleet hadden was de volgende bestelling al de deur uit, deze keer voor een klein straatje met Chinese huisjes.

De leverancier van dit straatje was een andere dan die van de eerder bestelde huisjes en de levering liet ook behoorlijk lang op zich wachten. Nadat er bijna twee maanden waren verstreken na het mailtje waarin werd gemeld dat de bestelling was verzonden hadden we nog steeds niks gehoord en ik had eerlijk gezegd de moed al opgegeven dat we nog iets zouden horen. Maar net voordat ik bij AliExpress wilde melden dat we nog steeds niks hadden ontvangen kregen we een week geleden toch nog het verwachte pakje.

Deze huisjes waren nog leuker dan de vorige vanwege de vele details en we waren dan ook heel tevreden met het resultaat. Het bouwen had zelfs hier en daar de nodige hoofdbrekens gekost, zo heb ik een dakversiering met ringetjes anders opgelost want ik kreeg het met mijn te dikke vingers niet voor elkaar om het te doen zoals op het plaatje stond. En dit is het geworden:

Pannenkoeken

Vandaag was het een bijzondere oppasdag want onze kleindochter Gijsje zou vannacht weer bij ons blijven slapen omdat haar vader en moeder een bruiloft hadden in Groningen en daar zouden overnachten.

Oma zorgde (uiteraard) vanavond bij het eten voor iets wat Gijsje heel erg lekker vindt en dat was pannenkoeken. Nou zit daar wel een kleine voorgeschiedenis aan vast want de vorige keer dat Gijsje bij ons had overnacht hadden we ook pannenkoeken gegeten en dat liep niet zo best af.

Gijsje had met smaak zeker vier pannenkoeken naar binnen gewerkt en daar werden we in eerste instantie wel blij van, maar die blijdschap verdween ’s nachts toen ze wakker werd met buikpijn en vervolgens ons hele bed onderkotste. Gewaarschuwd door deze ervaring kreeg Gijsje vandaag dus niet meer dan twee pannenkoeken…

Uiteraard werd er voor het slapen gaan nog wel even door Opa voorgelezen.

Nieuws over het werk

Vandaag was er een plenaire meeting van het werk, de eerste met de nieuwe Managing Director. Het nieuws was niet alleen totaal onverwacht maar ook nog eens erg slecht.

Drie maanden geleden vond er binnen het bedrijf een grote reorganisatie plaats als gevolg van de toestand rond het Corona-virus en de gevolgen daarvan op de olie- en gas-markt. Het kon toen niet uitblijven dat er maatregelen getroffen moesten worden en die kwamen er ook, vrijwel alle projecten werden voorgoed of tijdelijk stilgelegd en veel mensen die direct bij die projecten betrokken waren moesten noodgedwongen vertrekken. Dit trof voornamelijk  ingehuurd personeel maar ook een aantal vaste mensen moesten terug naar hun moederbedrijf.

De gevolgen voor de IT-afdeling bleven beperkt tot het verlies van een paar arbeidsplaatsen en ik moest afscheid nemen van een paar collega’s, waaronder mijn maten Ali en Siva die beiden contractor waren en daarom hun plek moesten afstaan aan twee vaste mensen die anders overtollig waren geworden. Erg jammer, maar helaas niets aan te doen. De rest (waaronder ik) mocht blijven en de toenmalige Managing Director verzekerde ons dat de contracten van iedereen die mocht blijven zouden worden uitgediend. Voor mij persoonlijk was dat een garantie dat ik in ieder geval tot half mei 2021 bij BGC zou blijven, en mogelijk zat er zelfs nog een verlening in daarna.

Vandaag werd duidelijk dat die garantie een wassen neus was want het eerste wat de nieuwe Managing Director meedeelde was dat de helft van de nog aanwezige vierhonderd expats op korte termijn zal moeten vertrekken. Vrijwel alle banen die nu dubbel bezet zijn, zoals die van mij, zullen dan nog maar door één persoon bemand worden en die zal tegen aangepast salaris tot zeker het derde kwartaal van volgend jaar vanuit thuis gaan werken, op veertig mensen na die aanwezig moeten zijn op de fabriek.

Wat dat gaat betekenen voor mij hangt af van hoe het selectie-proces zal gaan plaatsvinden, en dat weten we nog niet. Misschien worden er mensen aangewezen, misschien komt er een sollicitatie-procedure, maar hoe het ook zij, er is dus een fifty-fifty kans dat ik per 1 februari 2021 al niet mee voor BGC zal werken. Dat betekent terug naar Shell en ook daar is de toekomst door de huidige situatie in de wereld en de olie- en gas-industrie in het bijzonder erg onzeker…

Bestelde E-bike eindelijk gearriveerd

Ik was al een tijdje aan het kijken naar een e-bike en ook Riet begon interesse te tonen want die maakte maar zelden gebruik van haar huidige fiets die ze een “onding” noemde. Ik dacht dat dat laatste overdreven was totdat ik een keer van haar fiets gebruik maakte omdat deze een grote mand voorop heeft zitten. Het bleek dat Riet beslist niet had overdreven, de fiets heeft drie versnellingen die of te licht of te zwaar zijn en de terugtrap-rem is helemaal een drama. We besloten zo’n drie maanden geleden om eens een kijkje te gaan nemen bij 12GoBiking, een grote wielerzaak in Moordrecht die een enorme keus heeft. Bovendien beschikt deze zaak over een inpandige testbaan en Robin had er tot redelijke tevredenheid ook al eens een fiets gekocht.

Hoewel we eigenlijk voor mij gingen kijken zag Riet meteen al een geschikte fiets die bovendien nog eens flink was afgeprijsd. Haar deal was dan ook binnen een half uur (inclusief proefritje) afgerond en aangezien de fiets gratis thuis kon worden bezorgd had Riet een paar dagen geleden al de beschikking over haar nieuwe e-bike, een Trek van het model Distinct+ 1.

Voor mij lag het wat ingewikkelder want de fiets die ik op het oog had, net als Riet ook een Trek maar van het model Allant+ 7, was niet op voorraad en moest besteld worden. De fiets werd besteld onder voorwaarde dat ik alsnog van de koop kon afzien als ik me ondertussen bedacht of de fiets na aankomst toch niet bleek te bevallen. De leveringsdatum werd een aantal keren uitgesteld mede door productieproblemen vanwege het Corona-virus, maar vorige week kreeg ik dan eindelijk bericht dat de fiets was gearriveerd en vandaag ging ik samen met Riet langs om hem te bekijken en een proefritje te maken.

De proefrit beviel uitstekend, de twijfels die ik had werden erdoor weggenomen en bovendien zag de fiets er gewoon hartstikke goed uit. Volgende week vrijdag, op de eerste vrije dag van mijn volgende verlofperiode, ga ik de fiets ophalen en ik ga hem gelijk goed inwijden want als het weer mee zit ben ik van plan hem naar huis te rijden vanaf de winkel Moordrecht…

Speeltuin Plaswijckpark

Martin en Sandra hadden aan Riet gevraagd of ze zin had om een dagje met hen en kleindochter Gijsje mee te gaan naar een speeltuin te gaan in de buurt van Rotterdam. Zelf ben ik nog steeds aan het werk maar het was voor Riet een mooi uitje. De speeltuin heette Plaswijckpark en is gelegen aan de noordkant van Rotterdam bij Hillegersberg.

Hier zijn een paar foto’s van het uitje:


Nieuwbouw aan de overkant

Recht tegenover ons huis ligt aan de andere kant van het kanaal een groot stuk braakliggende grond. Toen wij hier drie en een half jaar geleden kwamen wonen was er op het gedeelte achteraan wat tegen de grens van de bebouwing van het dorp aanligt net een begin gemaakt met nieuwe bebouwing. Inmiddels is er al een flink gedeelte van de nieuwe wijk De Horn gerealiseerd en sinds ongeveer een jaar helemaal bewoond.

De bedoeling was toen al dat de wijk zich zal gaan uitbreiden totdat het hele stuk wat begrenst wordt door de Vliet en het Oegstgeester Kanaal is bebouwd. Dat betekent dat er bij ons aan de overkant ook huizen gebouwd zullen gaan worden, maar niet alleen huizen want de planning laat zien dat er ook een appartementencomplex gebouwd zal gaan worden. 

Er was een tijd geleden al wat activiteit geweest op de plek waar het appartementencomplex moet gaan verrijzen maar het was beperkt tot het afgraven van grond. Een paar dagen geleden verschenen er weer vrachtwagens die nieuwe grond kwamen storten in de afgraving, en dat zou een sein kunnen zijn dat de werkzaamheden voor de bouw binnenkort zullen gaan beginnen.

E-Bike opgehaald

Het weerbericht was gunstig en het leek dan ook een prima dag om mijn nieuwe E-bike op te gaan halen in Moordrecht en deze vervolgens naar huis te rijden. Riet bracht me weg en de verwachting was dat ik snel na het ophalen van de fiets op weg zou kunnen gaan naar huis maar dat liep toch onverwacht even anders.

Nadat ik nog wat noodzakelijke accessoires had aangeschaft (een goedgekeurd kettingslot en snelbinders voor op de bagagedrager) en alles had afgerekend ging ik naar de werkplaats om de fiets op te halen. Daar aangekomen was er meteen een probleem, de accu bleek ondanks dat dat vorige week was afgesproken niet opgeladen en ik zou er met geen mogelijkheid mee thuis komen. Snel werd er geregeld dat de accu een half uur aan een snellader zou worden gelegd maar het betekende voor mij dus wachten met een bakkie automaat-koffie.

Na een half uur bleek de accu nog maar net genoeg opgeladen om mee thuis te komen (wat is dan het nut van een snellader zou je zeggen) maar ik besloot het er maar op te wagen. Ik was nog geen honderd meter op weg toen ik merkte dat het schakelen van de zevende naar de achtste versnelling niet goed ging en ik keerde dus om. In de werkplaats zou een monteur ernaar kijken maar het betekende weer wachten. Na een half uur piepte de bieper die je meekrijgt ten teken dat de fiets klaar stond, ik haalde hem op en ging weer op pad.

Deze keer was ik al bijna een kilometer onderweg toen ik merkte dat het probleem met de versnelling nog niet was verholpen. Er klonk nog steeds een luide klik bij het schakelen van de zevende naar de achtste versnelling en het leek alsof de ketting niet meteen goed om het tandwiel viel. Weer terug dus en weer zou een monteur ernaar kijken. Na weer een half uur wachten kreeg ik de fiets terug met de mededeling dat het nu beslist goed moest zijn. Door ervaring wijs geworden ging ik dit keer niet meteen op weg maar probeerde eerst de versnellingen op het parkeerterrein bij de winkel. En wat denk je, nog steeds niet goed!

Deze keer kwam de monteur zelf bij het gesprek en ik raadde hem aan het zelf eens op de weg te proberen aangezien hij in de werkplaats geen probleem had kunnen vinden. Hij bleef erg lang weg en ik vermoedde dus al dat hij toch wat had gevonden. En jawel, na weer een half uur wachttijd kwam hij terug met de mededeling dat het probleem was gevonden en verholpen, het bleek een braam op een schakel van de ketting te zijn. Die nu was weggevijld en het zou nu dus in orde moeten zijn.

Twee en een half uur na aankomst bij 12GoBiking kon ik dus eindelijk op weg met mijn nieuwe fiets. Een probleem was daarbij dat ondertussen de batterij van mijn telefoon zodanig leeg was dat ik geen gebruik meer kon maken van de routeplanner en ik moest dus zelf mijn weg naar huis zien te vinden. Dat lukte, zij het dat ik niet de kortste weg had kunnen vinden maar een iets langere weg via Zoetermeer.

Onderweg dacht ik eerst dat die veel geroemde trap-ondersteuning van E-bikes toch wel wat tegenviel want ik trapte me nog steeds de tandjes tegen de wind in. Totdat mijn oog op het display aan het stuur viel en ik zag dat ik in plaats van de met tegenwind gebruikelijke achttien of negentien kilometer per uur nu gewoon een soepel tempo reed van meer dan vijfentwintig kilometer per uur…

In Leiden kreeg ik toch nog een extra handicap want ondanks dat ik de ondersteuning op de zuinigste stand had staan (vandaar ook dat ik toch nog flink moest trappen met tegenwind) was daar de batterij leeg en moest ik het het laatste stuk doen zonder ondersteuning van de motor. Plusplunt was dat de fiets desondanks prima reed, alleen nu dus als een gewone fiets. De verhalen die ik had gehoord over E-bikes die zonder ondersteuning niet vooruit te branden zijn of heel zwaar trappen gaan dus voor deze fiets in ieder geval niet op.

Na een rit van precies twee uur was ik thuis en ging de fiets meteen aan de stekker om op te laden.

Mist in de ochtend

De afgelopen twee weken is het over het algemeen erg mooi weer geweest met vrijwel iedere dag temperaturen boven de twintig graden. Vorige week hadden we zelfs een paar dagen waarbij de temperatuur tegen de dertig graden liep, erg warm dus voor de tijd van het jaar. Maar er zit een drastische weeromslag aan te komen als we de weersvoorspellingen moeten geloven en dat zou vanaf morgen gaan beginnen met regen, wind en veel lagere temperaturen. De voorspellingen zijn dat de temperaturen overdag nog net boven de tien graden komen maar daar ’s nachts onder duiken, het wordt dus weer tijd voor een extra dekbed.

Er zijn vannacht al wat buien gevallen en vanmorgen was het goed te merken dat er veel vocht in de lucht zat want er hing een dikke mist. Zo dik zelfs dat je vanuit onze tuin de overkant van het kanaal vrijwel niet kon zien. Het zag er zo uit:

Hoogbouw aan de overkant

Sinds deze week staat er een groot bord aan de overkant van het kanaal waarop te zien is hoe het appartementencomplex eruit gaat zien wat daar zal verrijzen als onderdeel van het plan De Horn. Het ziet er naar uit dat het een behoorlijk groot gebouw gaat worden wat zal gaan bestaan uit koopappartementen maar ook appartementen die als bestemming sociale huurwoningen zullen krijgen.

Zoals het er nu uitziet gaat het gebouw een veel groter stuk grond gaan beslaan dan we oorspronkelijk dachten aan de hand van de afgraving zoals die op de foto is te zien rechts van het bord. De laatste overzichtsfoto’s die zijn gepubliceerd laten zien dat het gebouw waarschijnlijk net niet tot tegenover ons huis zal komen te staan maar het zal wel een heel groot deel van de tegenoverliggende oever gaan beslaan. Voor wat het uitzicht betreft gaan we er dus niet echt op vooruit.

Het wordt ook hoogbouw van vier verdiepingen hoog en daar is een aanzienlijk deel van de bewoners aan onze kant van het kanaal dan ook niet blij mee, met name natuurlijk de buren die het gebouw wel recht tegenover zich krijgen. Er is zelfs een hele tijd geleden al een petitie gestart om het plan zodanig gewijzigd te krijgen dat er geen hoogbouw in De Horn zou komen maar die petitie heeft dus geen enkel effect gehad.

Wij hebben die petitie overigens niet ondertekend want zoals Riet terecht opmerkt, er is een enorm tekort aan woningen en mensen moeten toch ergens wonen. Bovendien, uitzicht is niet iets wat je bij je huis koopt en bovendien waren de plannen al grotendeels bekend toen wij ons huis kochten…

Vervelend bericht

De dagen kabbelen zo’n beetje voort vanwege de Corona-crisis tijdens deze verlofperiode. Logisch, want vanwege de maatregelen zit een buitenlandse vakantie er voorlopig niet in, een paar dagen weg in Nederland zien we vanwege de vele beperkingen ook niet zo zitten en zelfs in een dagje winkelen in bijvoorbeeld Haarlem of Den Haag hebben we geen zin.

Maar veel meer dan de Corona-crisis hield de situatie op mijn werk me de afgelopen weken bezig. De grote vraag was daarbij natuurlijk hoe het zou aflopen met mijn contract bij BGC en dat antwoord kreeg ik vanmorgen via een telefoontje van mijn baas. Zoals ik al had verwacht zit ik bij de groep van tweehonderd wiens contract vroegtijdig zal worden beëindigd en dat betekent dat binnenkort mijn Irakese avontuur er op zit.

Concreet houdt het in dat mij contract vanaf 1 november nog drie maanden doorloopt en wordt beëindigd per 1 februari. Op zich is dat maar drie en een halve maand eerder dan de eigenlijke contractdatum maar het betekent toch een korter verblijf bij BGC dan verwacht en uiteraard zit een eventuele terugkeer naar Irak (wat toch al heel twijfelachtig was geworden) er nu zeker niet meer in. Effectief keer ik dus per 1 februari terug naar Shell, al is natuurlijk de vraag wat ik daar zal aantreffen aangezien er een paar dagen geleden is aangekondigd dat er ook daar weer een grote reorganisatie zal gaan plaatsvinden met verlies van duizenden arbeidsplaatsen wereldwijd.

Dat de keuze niet op mij is gevallen verbaast me overigens niet, ik was er vanwege de aangegeven criteria al op voorbereid. Er is niet gekeken naar ervaring en expertise (wat zonder meer in mijn voordeel was uitgevallen) maar naar de lengte van het nog lopende contract en uiteraard de kosten. Mijn contract zou vanaf 1 februari zoals gezegd nog maar drie en een halve maand doorlopen terwijl mijn jonge collega Surya dan nog bijna twee jaar heeft te gaan. Bovendien komt hij uit India en samen met zijn jonge leeftijd betekent dat uiteraard dat hij veel minder verdient dan ik en dus voor het bedrijf veel goedkoper is. Zo simpel kan het zijn, maar het is niet anders.

Ik heb dus nog maar twee shifts te gaan in mijn huidige functie, en de eerste daarvan begint volgende week vrijdag. Daarna is het aftellen en zien wat de toekomst gaat brengen.

Toch nog een reünie

Bijna was het niet doorgegaan, het jaarlijkse etentje met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico, maar het is ondanks de nodige tegenslag toch gelukt.

Het grootste obstakel was natuurlijk de Corona-crisis die ervoor had gezorgd dat restaurants een tijd gesloten moesten worden en ook nu nog alleen onder strikte voorwaarden open zijn. Gelukkig zijn we maar met z’n vieren en met dat kleine aantal was het redelijk eenvoudig om na de vaststelling van een gezamenlijke datum iets af te spreken.

Onze eerste keuze was strandtent B.E.A.C.H. aan de Noord-Boulevard in Katwijk, niet alleen vanwege de ambiance maar ook omdat neef Niels daar tegenwoordig in de keuken staat. Stond moet ik nu zeggen, want vorige week vrijdag kwam vrij plotseling het bericht dat deze tent failliet was gegaan en afgelopen zondag voor het laatst open zou zijn. We moesten dus uitkijken naar een alternatief en dat werd al snel strandtent Surf & Beach. Daar hebben we een verleden want ooit toen we begonnen met dit jaarlijkse etentje heette die tent nog De Westerkim en was dat onze vaste stek. Niet helemaal toevallig gekozen, want toentertijd stond Maart, de broer van Gijs, daar in de keuken en die kon heerlijke sliptongetjes bakken.

In eerste instantie was ik niet zo heel erg ingenomen met Surf & Beach als tweede keuze. Niet alleen omdat er geen sliptongetjes meer op het menu staan maar ook omdat ik me deze tent herinner als een van de laatste oude strandtenten van Katwijk die tijdens dat mijn bezoek nodig aan een opknapbeurt toe was. Dat laatste bezoek was overigens een feest van onze vroegere vriendin Anneke, die op dat moment al heel ernstig ziek was maar nog een laatste keer haar verjaardag groots wilde vieren. Wij traden speciaal voor Anneke die avond voor het laatst op met een paar nummers als Bokkumband, als speciale verrassing voor Anneke die overigens amper een maand later overleed.

Vanavond werd ik aangenaam verrast want Surf & Beach was inderdaad opgeknapt, en hoe! Het is nu een prachtig strandrestaurant en ook het eten bleek (ondanks dat we dus geen sliptongetjes hadden) van uitstekende kwaliteit. Ook de bediening was super dus het werd daar een hele leuke avond, waarbij het eigenlijk hoogtepunt natuurlijk was dat we elkaar eindelijk weer eens zagen na meer dan een jaar. Omdat het nog redelijk vroeg was toen we het restaurant verlieten (vanwege de Corona-crisis moest je een “blok” tijd reserveren) deden we bij ons thuis nog een afzakkertje.

Tot volgend jaar maar weer, mannen! Azzewenetbelevemagge…

Werkzaamheden aan de overkant

Aan de overkant van het kanaal zijn de werkzaamheden voor het bouwrijp maken van de grond inmiddels in volle gang. De hele punt die begrenst wordt door het Oegstgeester Kanaal en de Vliet is op de schop en we horen de hele dag het geluid van de graafmachines en de af en aan rijdende vrachtwagens met zand.

Volgens de aankondigingen komen er op dit stuk woningen te staan in het luxere segment, twee-onder-een-kap woningen en helemaal achteraan een paar alleenstaande villa’s. Luxe is hier wel het juiste woord want de prijzen schijnen te beginnen bij zevenhonderdvijftig duizend euro…

Net acht de oranje graafmachine is te zien dat er een brede waterpartij is uitgegraven en helemaal rechts is de eerste aanleg al te zien van de toegangsweg naar het nieuwe gedeelte vanaf de Dijk die dus recht tegenover ons huis komt te lopen. Op het gedeelte links tegenover ons huis, het deel waar al een gedeelte van de nieuwe wijk is verrezen en wat grenst aan de rest van het dorp, is nog geen enkele activiteit geweest na egaliseren van de afgraving naast het parkje wat daar is aangelegd. We hadden eigenlijk verwacht dat ze daar eerst zouden gaan bouwen maar dat is dus blijkbaar toch niet het geval.

Herfstweer

Morgen begint zoals de zaken er inmiddels voorstaan mijn voorlaatste shift. Hierna heb ik nog een laatste shift in december en dan zit mijn job bij BGC er al weer op. Al met al werk ik toch al weer ruim meer dan twee jaar in deze job, al lijkt het veel korter omdat ook nu weer de tijd is omgevlogen.

Datzelfde gevoel heb ik bij al mijn buitenlandse jobs gehad: je tekent een contract voor een paar jaar en vooraf denk je hoe lang dat gaat duren maar achteraf blijkt iedere keer weer dat het om is voor je er erg in hebt. Het lijkt pas kort geleden dat Riet en ik naar Kuala Lumpur vertrokken voor wat toen een drie-jarig verblijf in Maleisië leek te worden, en dat is toch deze maand al weer tien jaar geleden…

Voor wat betreft het weer hoef ik er niet over in te zitten dat ik de komende vier weken weinig buiten zal komen want dat is de afgelopen dagen bar en boos. Het is een paar dagen geleden gaan regenen en dat doet het nog steeds en het lijkt wel zonder ophouden. Het is ook een stuk kouder dan een week geleden en het is eigenlijk bijna niet voor te stellen dat we twee weken geleden nog een paar dagen hadden met temperaturen van rond de dertig graden. De herfst is dus gearriveerd en het lijkt er niet op dat die van plan is nog plaats te gaan maken voor een mooie nazomer… 

De weersvoorspellingen hebben het al over een zeer strenge winter die we zullen gaan krijgen. Nou hebben ze dat de afgelopen jaren wel meer gedaan, vorig jaar nog zelfs, maar daar is tot nu toe erg weinig van terecht gekomen. Integendeel, de laatste winters waren zo mild dat het zelfs bijna niet heeft gevroren. Zelf kijk ik wel uit naar een strenge winter want ik hoop nog steeds dat ik een keer vanuit mijn tuin zo op het bevroren kanaal kan stappen. Mijn schaatsen liggen al klaar….

Roeiers

Het weer knapt zowaar een beetje op in die zin dat het niet meer de hele dag regent. Er zijn nu meer en langere droge periodes, al blijft het nog steeds wel zwaar bewolkt waardoor het er ook midden op de dag somber uitziet. Er is op het kanaal achter ons huis dan ook geen parade van plezierbootjes zoals op mooie zonnige dagen. in de afgelopen dagen met erg slecht weer was er maar sporadisch een bootje te zien en het enige regelmatige verkeer op het water was de zandboot die onverschillig de omstandigheden drie keer per dag heen weer vaart.

Vandaag zag ik een niet erg gebruikelijk tafereel, een paar roeiboten van een roeivereniging hier in de buurt:

Beschuitje met jam…

Vandaag was het weer een “oppasdag” dus Gijsje werd vanmorgen vroeg door Martin gebracht. Ze had nog geen ontbijt gehad omdat ze aan de late kant wakker was geworden maar dat was uiteraard voor Oma geen probleem. Riet maakte een paar beschuitjes klaar met bosbessenjam en dat die gewaardeerd werden is wel te zien op de bijgaande foto…

Zelf zit ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn shift en ik heb alweer een gesprek gehad met een aantal mensen, waaronder mijn manager. Dat werd gezien de omstandigheden geen echt leuk gesprek en eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin in dit soort gesprekken. Er is een beslissing genomen door het management en dan kun je wel eindeloos gaan zitten debatteren over het hoe en waarom maar dat is naar mijn mening volkomen zinloos want er verandert toch niks aan die beslissing.

Ik ben uiteraard al wel voorzichtig begonnen met het bekijken van mijn opties voor de toekomst, althans voor de periode van twee jaar die ik nog te gaan heb tot aan mijn pensionering, en veel zal daarbij afhangen van wat er binnen Shell gaat gebeuren begin volgend jaar….

Terug naar af….

Het zal er al een tijdje aan te komen, het Kabinet heeft gisteravond door de inmiddels regelmatig terugkerende  persconferentie veel strengere maatregelen aangekondigd in de strijd tegen het Corona-virus. Het viel aan de ene kant nog mee omdat veel mensen op een totale lock-down (niemand meer zonder geldige reden de deur uit) hadden gerekend, maar aan de andere kant zullen de nieuwe maatregelen veel bedrijfstakken en met name de horeca keihard gaan treffen.

Het zat er natuurlijk wel in want toen na wat nu de “eerste golf” wordt genoemd de teugels werden gevierd namen heel wat mensen de vrijheid om alle nog steeds geldende maatregelen ook maar overboord te gooien. Complot-theorieën gingen over de sociale media rond (met als meest krankzinnige dat er een vaccin komt waarin embryo’s en computerchips zijn verwerkt), min of meer bekende Nederlanders gingen zich in negatieve zin met de discussie bemoeien en een groeiende groep mensen, niet gehinderd door enige kennis of de feiten, krijgt overal schijt aan.

Het aantal besmettingen wat per dag werd geregistreerd liep met name de de afgelopen weken dan ook snel op tot duizenden per dag en iedereen met een beetje gezond verstand kon de nieuwe strengere maatregelen ruimschoots zien aankomen. Toch zijn veel maatregelen, zoals het dragen van een mondkapje, nog steeds “dringend aangeraden” maar niet verplicht omdat de privacy-maffia in Nederland er vele wetten heeft doorgedrukt die het onmogelijk maken om dit soort zaken te verplichten.

Het wrange van de hele zaak is dat veel bedrijven (met name restaurants) die hun zaakjes op zich goed op orde hadden nu de dupe worden van die betweters waarvan er in ons land dus veel meer rondlopen dan ik had gedacht. Mensen met het IQ en de herseninhoud van een eierdopje, die geen kranten meer lezen (laat staan boeken) en die alles wat op het Internet aan vuiligheid wordt gespuid voor waarheid aannemen. Wat dit allemaal gaat opleveren voor de economie laat zich raden, het ziet er naar uit dat ons een regelrechte economische crisis boven het hoofd hangt.

En dat allemaal omdat “men” zonodig moet feesten en op vakantie gaan. Daar hebben we tenslotte “recht op”….

Weer een zending van AliExpress

We hebben echt de smaak te pakken. Het vorige “straatje” van mini-Lego was nog niet klaar of Riet begon al weer over een volgende bestelling. Een kijkje op AliExpress, de Chinese versie van Amazon en Bol.com, leverde heel veel mogelijkheden op want er blijken dus tientallen van die huisjes en straatjes van mini-Lego op te staan. Het levert zelfs nog interessante prijsverschillen op want er zijn meerdere sites die dit spul via AliExpress aanbieden. De keuze viel deze keer op een paar grappig uitziende fantasie-winkeltjes en deze keer ook twee modellen van foodtrucks, en twee weken geleden ging de bestelling de deur uit. Nou ja, digitaal via de iPad natuurlijk…

De bestelling werd onverwacht snel geleverd want hij viel vandaag al in de bus. Twee foodtrucks en zes huisjes, we hebben weer wat te doen de komende avonden:

De situatie in KAZ

De situatie in Irak is nog steeds onverminderd ernstig. Het Corona-virus waart ook daar nog steeds rond en de strenge regels daar gelden nog steeds, en er is nog steeds niemand die de door de regering gepresenteerde cijfers over besmettingen en slachtoffers geloofd. Overigens kan het best zijn dat die cijfers officieel beter kloppen dan iedereen denkt want hoeveel mensen er besmet zijn is nauwelijks bekend omdat er weinig wordt getest en van de overledenen is vaak niet duidelijk of de doodsoorzaak nu echt Corona is.

Voor alle resterende expats is er voorlopig nog geen zicht op een terugkeer naar Irak. Sterker nog, er is al aangekondigd dat er vrijwel zeker voor volgend jaar Oktober niemand gaat terugkeren naar Irak, behalve een kleine  selecte groep die cruciale functies vervullen voor het draaiend houden van de fabrieken. En die mensen zijn ook niet echt blij want terugkeer naar KAZ betekent minstens een week quarantaine in je kamer en als je weer naar je werkplek mag dan valt daar ook niet veel te beleven want er is niemand. Vrijwel alle faciliteiten, zoals het zwembad en de sportzaal, zijn gesloten dus het enige wat je daar hebt is werk en Netflix….

Wel is er inmiddels geregeld dat de lokale Irakezen mondjesmaat en in kleine groepjes terug mogen keren naar kantoor. Er wordt een schema opgesteld om iedereen te laten roteren en de afgelopen week zijn de eerste mensen weer gesignaleerd op kantoor.

Ik ontving deze foto van de kamer waar ik normaal gesproken ook zit, je ziet links mijn collega (en eigenlijk chef maar dat is alleen in naam) Safaa, in het midden zit mijn Irakese baas Haider met de opgestoken duim en rechts onze collega Eman.

Foodtrucks in mini

Vanavond werd de laatste hand gelegd aan de beide roodtrucks van mini Lego die we bij AliExpress hadden besteld en het resultaat is erg leuk geworden vinden we zelf:

Als je de foto ziet dan lijken ze nog best groot, maar om het een en ander een beetje in het juiste perspectief te plaatsen, de beide autootjes zijn in het echt maar twaalf centimeter lang en nog geen acht centimeter hoog. Het was dan ook weer behoorlijk priegelwerk maar we gaan het steeds leuker vinden. We zijn nog niet eens begonnen aan de zes huisjes die nu klaar liggen voor montage maar Riet is al weer aan het snuffelen voor het daarop volgende project…

De twee eerdere “straatjes” die we hebben gemaakt hebben inmiddels een plekje gekregen op de boekenplank in mijn kamer:

Nazomeren

Ondanks dat het al eind oktober is hebben we de afgelopen dagen mooi weer gehad met veel zon en heel aardige temperaturen. Dat maakte dat het in onze nieuwe serre af en toe heel aangenaam vertoeven was.

Riet spendeert er echt heel veel tijd en zit daar meer dan in de woonkamer. Ook ’s avonds als de temperaturen toch wel drastisch naar beneden gaan zit ze nog tot laat buiten met een boek of met haar iPad. Ze zet dan nog niet eens de terraskachel aan maar zit of ligt ze op de bank onder een deken.

Overdag koesteren onze katten zich ook erg graag in het zonnetje, en het tafereel wat ik vandaag aantrof vroeg er gewoon om om gefotografeerd te worden. Abby uitgestrekt haar buik warmend in de zon, en daaromheen de duidelijke aanwijzingen van de aanwezigheid van Riet…

Het weerbericht geeft wel steeds aan dat er de komende dagen slechter weer met veel regen zit aan te komen. Want ons betreft mag het zoals het nu is wel blijven tot half december, en dan strenge vorst en een witte Kerst…

 

Eerste gesprek met HR

Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met iemand van Personeelszaken om te praten over het einde van mijn huidige opdracht en mijn terugkeer naar Nederland. Dat laatste klinkt natuurlijk een beetje raar aangezien ik hier al ben en niet meer terugga naar Irak, maar het gaat dan ook over mijn herplaatsing naar Shell Nederland vanuit BGC.

De mogelijkheden die me zijn uitgelegd houden in feite in dat er drie opties voor me open liggen. Ik kan ervoor kiezen om met vervroegd pensioen te gaan meteen na het einde van mijn opdracht bij BGC en dat zou betekenen dat ik met een financiële vergoeding al met 1 februari volgend jaar thuis kan zitten. Ik heb meteen duidelijk gemaakt dat mijn voorkeur daar niet naar uit gaat, dus het wordt een van de andere twee mogelijkheden.

De eerste en beste optie is dat ik intern ga solliciteren en dan een nieuwe baan vind. Dat is alleen op dit moment erg lastig omdat er heel weinig vacatures zijn. Begin volgend jaar gaat er een grote reorganisatie plaatsvinden waarbij er wereldwijd 9000 banen gaan verdwijnen, waarvan naar verwachting 2000 in Nederland, en alle openstaande posities zijn daarom bevroren, tenzij er een grote noodzaak is om snel iemand te vinden. Er kunnen simpelweg op dit moment geen garanties ten aanzien van banen worden gegeven omdat nog niet bekend is wat voor effect de reorganisatie precies zal hebben en op welke afdelingen.

Solliciteren kan waarschijnlijk pas weer vanaf het einde van het eerste kwartaal volgend jaar en omdat ik vanwege mijn aantal dienstjaren vrijwel zeker zes maanden de tijd krijg om een nieuwe baan te vinden kan ik in ieder geval in die sollictatieronde mee. Mocht ik geen baan weten te vinden dan volgt eind juni mijn overtolligheid en zal ik het bedrijf, ook weliswaar met een vergoeding, moeten verlaten.

Daar ga ik op dit moment nog maar niet van uit maar het zal wel spannend worden. het punt is namelijk dat ik in maart volgend jaar 65 wordt en dan technisch gesproken nog maar ruim anderhalf jaar te gaan heb voor mijn pensionering. De vraag is dus of het bedrijf me voor zo’n korte periode nog een baan wil geven of dat ze zeggen dat het wel mooi is geweest.

Voorlopig ga ik in ieder gavel de molen in voor het vinden van een nieuwe baan.

Laatste dag van deze shift

Het zit er weer op voor vier weken na vandaag want dit is de laatste werkdag van deze shift. Geen erg vrolijke shift natuurlijk na het bizarre telefoontje wat ik een maand geleden kreeg met de mededeling dat het voor mij afgelopen is in Irak per 1 februari volgend jaar. Dat betekent dat dit mijn op een na laatste volle shift was, alleen december nog en dan zit het er vrijwel al op. Technisch gesproken heb ik aan het eind van januari nog drie dagen tot het einde van mijn contract maar die tel ik niet als een shift want veel zal ik die dagen niet doen behalve overdracht van werk.

Gezien de onveranderde situatie rond het Corona-virus verwacht ik dat de komende vier weken wel weer net zo zullen verlopen als de vorige verlofperiodes, veel thuis zitten, een paar keer per week naar de sportschool en verder maar proberen mezelf aangenaam bezig te houden. Dat laatste lukt gelukkig altijd wel met veel lezen en natuurlijk veel Netflixen (ik kan er niks aan doen, ik ben nou eenmaal gek op films).

En hopelijk mogen we de komende vier weken ook veel genieten van de aanwezigheid van onze kleindochter Gijsje want tijdens een shift heb ik natuurlijk niet veel gelegenheid om me met haar bezig te houden, ook al zit ze op oppasdagen toch de hele dag bij ons in huis. En dat vind Gijsje zelf ook jammer geloof ik want ze vind het altijd hartstikke leuk als ik haar voorlees…

Ik keek net als bij de meeste shifts die ik volledig van thuis uit heb gewerkt uit naar het einde. Vreemd genoeg heb ik veel meer moeite met het thuis werken en het vroege opstaan en de eindeloos lijkende werkdag op mijn werkkamer dan ik ooit heb gehad met de dagen in KAZ. Daar stond ik veel vroeger op, half vijf liep de wekker daar al af, en de werkdag was net zo lang maar toch viel het me veel minder zwaar.

Logisch natuurlijk omdat je daar tijdens de werkdag veel meer afleiding hebt. Je loopt af en toe wat rond, je praat met collega’s, je vergaderingen zijn vrijwel allemaal met mensen in dezelfde kamer in plaats van jij alleen pratend tegen een beeldscherm, en dat alles mis ik thuis enorm. Hoewel het werken op rotatie-basis met vier weken op en vier weken af mij in eerste instantie heel erg goed is bevallen werd dat enthousiasme een heel stuk minder toen ik mijn shifts thuis moest gaan afwerken.

In dat opzicht vind ik het dus niet eens heel vervelend als daar eind januari een eind aan komt want zelfs als dat niet zo was geweest dan zat een terugkeer naar KAZ er voorlopig toch niet in. Er is al aangekondigd dat er voor oktober volgend jaar sowieso niemand gerepatrieerd gaat worden…

 

Reuzenkonijn…

Maandag vandaag en dat is inmiddels al zo’n beetje onze vaste oppasdag voor Gijsje. Ze wordt ’s morgens gebracht door haar vader of haar moeder en ze wordt, afhankelijk van het schema van haar ouders, dan ergens in de loop van de middag weer opgehaald. En omdat ik inmiddels al weer een paar dagen in mijn verlofperiode zit kan ik me eindelijk weer eens wijden aan mijn plicht als voorlees-opa.

Een vast ritueel is ’s morgens ook dat Riet Gijsje meeneemt op koffiebezoek aan Oma Nieuwkoop, waar dan meestal ook Zoë en Faye, Oma’s andere achterkleinkinderen, op bezoek zijn.

En er moeten natuurlijk ook boodschappen worden gedaan en ook daar neemt Riet Gijsje mee. Vandaag moest er ook even een boodschap worden gedaan bij Welkoop bij ons aan de overkant en daar nam Gijsje een kijkje bij de konijnen.

Zelf keek ik ook wel even op toen ik de foto zag die Riet had gemaakt want zulke enorme konijnen zie je toch niet vaak…

Een nieuwe ouwe hobby

In mijn jeugd heb ik heel wat uurtjes doorgebracht met het bouwen van modelvliegtuigen. Deze hobby was ooit aangewakkerd door mijn neef Aad die toentertijd in opleiding zat bij de Koninklijke Luchtmacht en daar blijkbaar zijn vrije tijd vulde met het bouwen van vliegtuigmodellen. Als ze klaar waren kreeg ik ze en mijn vader zorgde er dan voor dat ze een mooi plekje kregen in de slaapkamer die ik deelde met mijn broer. Zo had ik op alle muren van de slaapkamer vliegtuigen hangen, met garendraadjes aan een klein spijkertje.

Toen ik een jaar of tien was begon ik zelf modelletjes te kopen. Meestal waren dat kleine vliegtuigjes van het merk Airfix die toen in elke speelgoedwinkel te koop waren, in een plastic zakje voor de somma van een gulden vijftig, wat ongerekend iets van zeventig eurocent is. Voor mijn verjaardag en Sinterklaas was mijn verlanglijstje altijd steevast gevuld met grotere modellen die ik me van mijn zakgeld niet kon veroorloven. Mijn verzameling groeide zo in de loop van een paar jaar gestaag uit tot meer dan veertig modellen die verspreid over onze hele slaapkamer hingen en stonden. Een enkel model, een wel heel erg mooi gelukte Spitfire in de toentertijd grootste schaal van 1:24, kreeg zelfs een ereplaats in de huiskamer, op mijn vader’s aquarium.

Een tijd geleden kwam het zomaar ter sprake dat ik eraan dacht om deze hobby, waar ik bijna vijftig jaar geleden mee was gestopt, weer op te pakken. Mijn zoons pikten dat op en zo kreeg ik dit jaar voor vaderdag mijn eerste schaalmodel, een Lockheed F-104 Starfighter van het merk Revell. Tijdens mijn vorige verlofperiode had ik al voorzichtig een beginnetje gemaakt met het eerste lijm- en schilderwerk, wat onwennig nog na zoveel jaren, maar deze verlofperiode wil ik dit model helemaal af krijgen. En het begint al wat te lijken:

Penicilline kweek?

Riet heeft de gewoonte om restjes die overblijven in plastic doosjes te stoppen en die in de koelkast te bewaren, want is vaak zonde om weg te gooien en iemand eet het de komende dagen wel op, op brood op zo. En kijk, dat eerste is waar maar het tweede helaas maar al te vaak niet. Sterker nog, het gebeurt eigenlijk veel te weinig dat zo’n restje nog wordt opgegeten en na een tijdje moet het bewaarde restant alsnog worden weggegooid omdat het niet goed meer is. 

Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.

Some slipt er wel eens iets tussendoor, zoals ik vandaag ontdekte. Mijn oog viel toevallig op een plastic doosje wat blijkbaar al een tijd aan de aandacht ontsnapt was of in ieder geval niet in de weg heeft gestaan, want toen ik de inhoud bekeek zag ik wat nog het meest leek op een poging van Riet om haar eigen penicilline te kweken…

De laatste keer dat ik zoiets heb gezien was toen we tien jaar geleden na een overhaast vertrek uit Kuala Lumpur drie weken in Nederland verbleven vanwege het overlijden van mijn vader. Bij terugkomst in ons appartement in Kuala Lumpur vonden we een brood op het aanrecht wat er ongeveer net zo uitzag…

De Starfighter is af!

Mijn Starfighter is af! Het ging eigenlijk nog best vlot, maar dat is geen wonder natuurlijk aangezien ik er op dit moment alle tijd voor heb. Het model was op zich een paar dagen geleden al klaar maar het pièce de resistance, het schilderwerk van de buitenkant, moest nog worden gedaan. En toen dat eenmaal klaar was moest natuurlijk het stickerwerk nog worden gedaan wat uiteindelijk een minutieus klusje bleek te zijn met al die minuscule plakplaatjes.

Het model is uiteindelijk toch geworden zoals het in de doos kwam, in de kleuren van de Duitse Luftwaffe. Ik heb nog een tijdje een poging gedaan om bestickering te kopen van de Koninklijke Luchtmacht zodat ik het model zou kunnen bouwen in de Nederlandse uitvoering met een iets andere beschildering en dus Nederlandse decals, maar helaas lukte me dat niet. Dit soort dingen is wel te krijgen maar is schaars, en het is maar net of er toevallig ergens aanbod is. Dat was er niet dus het werd een Duitse Starfighter, of zoals ze in Duitsland zelf werden genoemd, een Duitse “Widowmaker”. De oorzaak van deze obscure bijnaam was dat er van de Luftwaffe bijna driehonderd Starfighters verongelukt zijn in de loop der jaren waarbij meer dan honderd piloten om het leven kwamen.

Hoe dan ook, het resultaat van mijn eerste poging in bijna vijftig jaar is denk ik heel aardig geworden, al ben ik nog niet helemaal tevreden over het fijnere schilderwerk. Daarvoor moet ik toch het juiste kwastje nog zien te vinden en een wat vastere hand kan hierbij natuurlijk ook geen kwaad. Wat ook niet meeviel was dat ik in vergelijking met mijn jonge jaren duidelijk niet meer over de scherpe blik beschik die ik toen had. Mijn ogen zijn uiteraard in de loop der jaren achteruit gegaan (ik heb niet voor niks al jaren een leesbril) maar voor dit priegelwerk heb ik zelfs zo’n speciale looplamp moeten aanschaffen zodat ik ook de details kon zien van wat ik aan het doen was. Nu nog een mooi plekje op mijn kamer voor mijn eerste verdienstelijke (al zeg ik het zelf) poging en dan kan ik gaan beginnen aan het volgende project wat al klaar ligt. 

Deze keer hoop ik dit model en alle die eventueel nog zullen volgen lang in goede staat te houden, en de belangrijkste voorwaarde daarvoor is dat ik Riet uit de buurt hou. Zoals vroeger mijn moeder al regelmatig aantoonde, de schoonmaakwoede van vrouwen en de drang om dingen af te stoffen leiden in het geval van die delicate modellen maar al te vaak tot schade. En het probleem is altijd dat afgebroken onderdelen, die al vaak met heel veel moeite waren aangebracht, nauwelijks meer fatsoenlijk zijn terug te lijmen. Veel van mijn vroegere modellen hingen dan ook op een gegeven moment half kreupel aan de muur, met afgebroken propellors en gedeeltelijk ontbrekende landingsgestellen…

Gelukkig loop ik dat risico vrijwel zeker niet als ik al mijn modellen nu maar in mijn eigen werkkamer hou. Riet heeft namelijk bezworen dat ze daar geen poot binnen zal zetten om schoon te maken, dat mag ik helemaal zelf regelen. En dat vind ik een prima regel, tot wederzijds voordeel.

Tuin winterklaar

Toen ik Riet vroeg of ze nog een leuk cadeautje wist voor haar verjaardag moest ze even nadenken maar toen ze bezig geweest was in onze tuin kwam spontaan haar antwoord: een dagje de tuinman om de tuin winterklaar te maken. Ze zag er duidelijk zelf geen gat in, en terecht want het was een beetje een zootje aan het worden in onze tuin met van alles wat flink was uitgegroeid en nodig gesnoeid moest worden. De tuinman zou dat veel beter kunnen aanpakken en bovendien alle tuinafval afvoeren, iets wat ons zeker problemen zou opleveren gezien de beperkte capaciteit van onze groenbak.

Tuinbedrijf Rob van der Burg werd dus weer gebeld want die hebben tot nu toe goed werk geleverd in onze tuin en was dus voor ons een vertrouwd adres. De mannen kwamen een dagje langs en pakten alles aan zodat de tuin nu klaar is voor de winter. Voor Riet alleen de taak om planten te gaan kopen om de opengevallen plekken waar oud en dood groen is verwijderd weer op te vullen, iets wat ze sowieso het liefst zelf doet.

Daarnaast heeft Riet ook haar plantenrek in de serre aangepakt, want wat daar stond had de afgelopen paar jaar buiten gestaan en zag er niet meer uit. De potten zijn of vervangen of opnieuw gevuldTu.

De verwachting is dat het er ook beter uit zal blijven zien nu het rek niet meer in weer en wind buiten hoeft te staan…

Maaltijden uit de box

Na de eerste kennismaking met het principe van Hello Fresh kunnen we niet anders constateren dan dat het prima is bevallen en dat we daarom nog steeds frequent van deze service gebruik maken. Het is niet alleen het gemak van  het kant en klaar thuisbezorgd krijgen van alle ingrediënten maar met name de variatie van de recepten en toch ook wel de kwaliteit.

Het gebeurt zelden dat een gerecht niet bevalt, al is het ene natuurlijk lekkerder dan het andere. We proberen daarbij ook zoveel mogelijk gezondere gerechten uit te zoeken en af en toe lukt dat ook wel. Het enige nadeel is dat de porties per persoon iedere keer nogal ruim uitvallen en dat betekent vaak dat ik meer eet dan ik van plan was. Ik weet het, niet goed natuurlijk, maar ja…

De pret zit hem behalve in het lekkere eten ook in het proberen van nieuwe dingen. Zo hadden we vandaag een recept voor een gehaktbrood, of zoals het in de Amerikaanse films en series altijd wordt genoemd, een “meatloaf”. Dit gerecht is door die Amerikaanse invloeden op de televisie tamelijk bekend, maar gek genoeg hadden we het geen van beiden ooit gegeten.

Het resultaat was bijzonder smakelijk en zeker voor herhaling vatbaar. Alleen leverde de bijgaande foto van onze zoon Robin het commentaar op dat het er eigenlijk uitzag als een grote slavink. Oordeel zelf…

Nieuwe iPhone

Mijn trouwe iPhone 6 heb ik volgens mij gekocht in 2013 dus die is al de nodige jaren oud. Maar hij werkt nog steeds prima en aangezien ik niet zo’n trendvolger ben die altijd het nieuwste van het nieuwste moet hebben voldeed hij tot voor kort prima. Ik zeg expres tot voor kort want hoewel de telefoon technisch nog steeds helemaal in orde is begonnen er zich de laatste tijd toch problemen voor te doen met betrekking tot de software.

Allereerst wordt de iPhone 6 sinds kort niet meer ondersteund door Apple, wat betekent dat de telefoon niet meer geupgrade kan worden tot de laatste software. Zit iOS inmiddels al op versie 13, mijn ouwe iPhone 6 kan niet verder dan versie 12. Dat heeft gevolgen voor met name de beveiliging die met nieuwe versies van de software steeds beter wordt, het niet meer kunnen upgraden betekent dat mijn telefoon kwetsbaarder wordt voor de nieuwste vormen van hacken.

Ook voor sommige Apps wordt het problematisch, want bijvoorbeeld de door mij veel gebruikte App van de Rabobank (ik doe al mijn bankzaken met mijn telefoon) zal binnenkort niet meer werken op mijn iPhone 6 omdat de Rabobank terecht eist dat de software van de telefoon moet voldoen aan de laatste veiligheidseisen. Ook mijn werkgever heeft al aangekondigd dat iOS versie 12 binnenkort niet meer zal worden toegestaan en dat betekent dat ik mijn werkagenda en email niet meer op mijn telefoon kan ontvangen.

Tijd dus voor een nieuwe telefoon en ik heb de aanschaf daarvan bewust uitgesteld totdat de nieuwe iPhone 12 op de markt kwam. Dat was een week of wat geleden dus na een inventarisatie welk model voor mij het meest geschikt zou zijn werd het uiteindelijk de iPhone 12 Pro (vanwege de grotere hoeveelheid standaard opslag en de betere camera mogelijkheden). Het bestellen ging vlot via de Apple website maar de levering zou vanwege de grote vraag wel een week of drie kunnen duren.

Als leverdatum werd me opgegeven het tijdvak tussen 4 en 8 december maar tot mijn verrassing en genoegen kreeg ik gisteren bericht dat mijn nieuwe telefoon al vandaag zou worden geleverd. En dat gebeurde ook, en sinds vanmiddag ben ik dus de trotse bezitter van een mooie blauwe iPhone 12 Pro.

Op zich ook weer niet zo bijzonder want onze oudste zoon Robin had hem drie weken geleden al. Precies hetzelfde model…

De klucht van de tweede groenbak

Toen we op de Filipijnen woonden gebeurden er regelmatig dingen waar wij ons met onze Westerse brillen alleen maar over konden verbazen en af en toe schreef ik over zo’n gebeurtenis een blog die ik dan steevast betitelde met “De klucht van…”. Terug in Nederland heb ik geen kluchten meer geschreven maar vandaag kreeg ik meer dan vijf jaar toch weer inspiratie. En deze klucht gaat, hoe kan het ook bijna anders, over een akkefietje met de overheid, in dit geval de Gemeente Katwijk.

Onze buren hadden ons een tijd geleden al op een idee gebracht. Net als wij hadden ze met name ’s zomers altijd het probleem dat na het werken in de tuin al het groenafval niet meer in de groenbak paste en die wordt maar eens in de veertien dagen geleegd. Daarom hadden ze bij de gemeente gevraagd of het mogelijk was een tweede groenbak te krijgen, en zowaar, die werd al snel geleverd zodat bij hun het probleem is verholpen.

Riet zag dat en nam meteen contact op met de gemeente om ook voor ons een tweede groenbak te regelen. Dat was ergens in juni of juli, en de bestelling kon eenvoudig worden gedaan via de website. Toen er in september nog steeds niks van de gemeente was vernomen besloot Riet de gemeente eens te bellen om te vragen hoe het zat met onze aanvraag. Het eerste antwoord was uiteraard dat alles vertraging opliep “vanwege de Corona”, het excuus wat soort iedere overheidsinstantie voor alles wordt gebruikt tegenwoordig, maar bij verdere navraag bleek dat de persoon de erover ging niet aanwezig was door ziekte of vakantie (dat ben ik even kwijt). 

Blijkbaar heeft de Gemeente Katwijk dus één persoon voor dit soort taken en als die er niet is dan ligt alles stil. Ik weet niet wat deze persoon nog meer voor verantwoordelijkheden heeft maar het ziet er naar uit dat niemand die taken dus overneemt. Het kwam erop neer dat we gewoon geduld moesten hebben.

Geduld is niet iets waarvan Riet het in grote mate bezit, in tegendeel zelfs, maar ze hield het tot vorige week uit om niet meer te bellen. Toen besloot er nog maar eens een telefoontje aan te wagen en deze keer kreeg ze een jongedame aan de telefoon die meteen toezegde er werk van te gaan maken. Enigszins verbaasd had Riet de telefoon opgehangen, en wat denk je, vandaag werd onze tweede groenbak bezorgd!

Dank aan deze doortastende jongedame van de Gemeente Katwijk die wat ons betreft een dikke promotie verdient!

Interessante ontwikkelingen (1)

Binnen Shell is een team wat zich bezig houdt met het herplaatsen van mensen binnen het bedrijf als ze terug komen na een periode in het buitenland en ook mensen begeleidt die vrijwillig met pensioen gaan of wegens overtolligheid het bedrijf moeten verlaten. Omdat dit eigenlijk allemaal wel eens van toepassing op mij zou kunnen zijn had ik gisteren mijn eerste gesprek met iemand van dat team.

De dame in kwestie benaderde mij omdat er mogelijk een nieuwe positie voor me is. Het is een baan in Nederland in een vakgebied wat niet precies mijn expertise is maar waarmee ik wel goed bekend ben, het enige punt is dat het een tijdelijke baan is. Gezien de komende reorganisatie begin volgend jaar zijn er weinig vaste banen beschikbaar, en hoewel deze baan in essentie ook voor langere tijd is kan er geen garantie worden afgegeven dat deze baan na de reorganisatie nog bestaat.

Het goede nieuws is dat ik met deze tijdelijke baan in ieder geval vanaf 1 februari tot eind juni onder de pannen ben. Ik heb dan wat te doen maar ik moet ondertussen wel blijven solliciteren naar een vaste positie. De einddatum is voorlopig vastgesteld op 29 juni en dat is gedaan om dat de Landelijke Overtolligheids Regeling (LOR) op 1 juli wordt herzien. Aangezien er nog nooit een herziening is geweest die de voorwaarden van de LOR verbeterde, het wordt alleen maar slechter, heb ik op deze manier de gelegenheid om nog van de huidige regeling gebruik te maken als ik onverhoopt geen nieuwe baan mocht scoren.

Maar zover is het nog niet, ik heb aanstaande vrijdag een gesprek met mijn mogelijk nieuwe, tijdelijke baas.

Vroege kerstversiering

Een van de ijzeren wetten van Riet was altijd dat er pas kerstversieringen in ons huis werden aangebracht na de Sinterklaas en niet eerder. Ook kwam er nooit eerder een kerstboom dan op zijn vroegst twee weken voor de Kerst want Riet vindt een Kerstboom wel leuk als hij staat maar niet van de rompslomp eromheen: de aanschaf, het optuigen, het afbreken en wegwerken, en dan heb ik het nog niet eens over het uitvallen van de naalden…

Dit jaar is echter alles anders. Sinterklaas is door alle gezeik van de laatste jaren over al of niet een Zwarte Piet een behoorlijk gedevalueerd feest (wat als je het mij vraagt ook geen lang leven meer is beschoren door alle controverse) en de Corona-crisis heeft ook gezorgd voor een compleet andere mentaliteit bij vrijwel de gehele bevolking. Iedereen is de crisis zat en wil vooral gezelligheid, en dat is te merken aan het feit dat de verkoop van  kerstbomen dit jaar al eind november begon en alle tuincentra al ruim voor de Kerst afgeladen zijn met kerstspullen.

Ook wij doen eraan mee want wat nog nooit eerder is vertoond zo vroeg, we hebben gisteren al een kerstboom gekocht. Vandaag heeft Riet het optuigwerk gedaan en de boom staat nu in volle glorie in onze serre. Die lokatie heeft er trouwens ook wel aan bijgedragen dat Riet dit jaar zo makkelijk overstag is gegaan want eerlijk gezegd denk ik niet dat als de kerstboom in onze woonkamer had moeten staan de aanschafdatum zo ver naar voren was geschoven…

Mijn bijdrage aan de kerstversiering was het plaatsen van mijn kerstman pontificaal naast de kerstboom. Ook in de serre dus en ook daarom gaf Riet dit jaar gewillig toe. Dat is vanaf de dag dat ik deze kerstman aanschafte (in 2012 op de kerstmarkt van Ayala Alabang in Manila) wel anders geweest, ik heb de brave man eigenlijk nooit zonder geringschattende opmerkingen een plekje kunnen geven. Riet heeft zelfs een poging gedaan om hem tijdens het inpakken voor onze verhuizing vanuit Manila terug naar Nederland te verdonkeremanen zodat hij niet mee zou gaan.

Dat is niet gelukt, maar vanwege een kapotte verlichting heeft mijn kerstman de eerste jaren de Kerst in Nederland niet meegemaakt. Vorig jaar heb ik de verlichting gemaakt en kreeg hij een plekje in de gang. Niet echt een toplocatie vond ikzelf maar in het Nederlandse klimaat kunnen we hem nu eenmaal niet hetzelfde plekje geven als in Ayala Alabang, namelijk voor de voordeur. In de Serre naast de kerstboom lijkt hij een plekje in Nederland te hebben gevonden…

Laatste volle shift

Het zat er gisteren al weer op, mijn verlofperiode van vier weken. Vandaag is dus de eerste dag van mijn volgende shift en dat zal ook mijn laatste volle shift zijn. Mijn contract bij BGC loopt af op 31 januari aanstaande en dat betekent dat mijn laatste shift, die op 29 januari zal beginnen, uit niet meer dan drie dagen zal bestaan.

Het wordt dus een beetje een merkwaardige shift want in plaats van mijn normale werkzaamheden is me door mijn baas gevraagd om zoveel mogelijk te werken aan het afronden van documentatie, waar mijn opvolger (mijn huidige back-to-back) dan zijn voordeel mee kan doen. Dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat Surya nog niet zo lang bij het bedrijf zit en dus voor veel zaken qua kennis en gemaakte afspraken nog afhankelijk is van mij. Het is geen werk waar ik op zit te wachten, ik vind het uitwerken van documentatie niet echt leuk, maar het moet gebeuren en het lijkt logisch dat ik de aangewezen persoon ben om dat te doen. Nieuwe dingen ga ik ook niet meer oppakken en dat betekent dat ik naast het afronden van zoveel mogelijk documentatie alleen nog werk wat ik heb uit staan ga proberen af te ronden.

Wat ik wel jammer vind is dat ik ook deze rotatie weer vanuit thuis zal moeten werken vanwege de Corona-crisis, want ik had veel liever deze maand in het KAZ-kamp in Irak doorgebracht. De Kerst en Nieuw vieringen zijn daar erg gezellig weet ik uit ervaring want twee jaar geleden werkte ik ook in de decembermaand en toen was ik wel in KAZ. Ik heb goeie herinneringen aan de gezamenlijke diners op Kerstavond en op Oudejaarsavond, en het was gewoon een gezellige tijd daar omdat iedereen er toch het beste van probeert te maken.

Ik zal dat dus niet meer mee gaan maken. Het voordeel zou moeten zijn dat ik dan thuis ben met de Kerst en Oud en Nieuw, maar de vraag is hoe gezellig dat gaat worden. De berichten over de Corona-situatie zijn op dit moment niet bepaald positief en de verwachting is dat er wel eens op korte termijn strengere maatregelen zullen worden afgekondigd, en misschien wel een lockdown. We wachten het af, en ondertussen ga ik voor de komende vier weken gewoon weer aan het werk…

Interessante ontwikkelingen (2)

Gistermiddag heb ik een gesprek gehad met het afdelingshoofd van de afdeling die mij een tijdelijke baan aan heeft geboden tot eind juni volgend jaar.

Het was een leuk, open gesprek waarbij met name voor mij van belang was dat ze geïnteresseerd zijn in mijn expertise op database gebied en met name performance onderzoek. Dat is goed nieuws want daar heb ik inderdaad ervaring mee, en wat verder voor mij nog een interessant punt is is dat het om een vakgebied gaat (Geomatics) waar ik nog niet eerder in heb gewerkt. Voor mij geen punt, software is software en daar heb ik me de afgelopen veertig jaar toch aardig mee weten te redden. Het gesprek eindigde positief, mijn mogelijke nieuwe baas gaaf aan dat de beslissing wat hem betrof al was genomen en dat het helemaal aan mij was of ik het zag zitten.

Nou, dat zie ik zeker en ik heb dan ook vanmorgen aan mijn contactpersoon bij het banen-team doorgeven dat ik deze mogelijkheid graag accepteer. Zoals het er naar uit ziet ben ik dus in ieder geval tot eind juni volgend jaar weer voorzien van werk.

Koud en mist

Het weer is omgeslagen, van regenachtig en winderig is het veranderd in koud en dat leverde vanmorgen vroeg een fraai beeld op. Omdat het de afgelopen dagen, of eigenlijk moet ik zeggen weken, zo vochtig is geweest zorgt de daling in temperatuur ervoor dat ’s morgens het land is bedekt met een dichte mist.

Op de foto is te zien dat de overkant van het kanaal nog maar net zichtbaar is en dat betekent dat het zicht niet meer is dan misschien honderd meter. Voor het verkeer dus iets om rekening mee te houden, maar als het goed is is er weinig verkeer want tenslotte is het advies nog steeds dat iedereen zoveel mogelijk thuis zou moeten werken. Of dat ook werkelijk wordt nageleefd…

Overigens, als je de foto in groter formaat wilt zien dan kan dat door erop te klikken.

Coronatest

Afgelopen weekend kreeg ik last van een zere keel. Niks bijzonders voor mij, dat krijg ik altijd een dag of twee dagen voordat ik verkouden word. Als mijn neus dan gaat lopen verdwijnt de keelpijn, ik loop daarna een paar dagen te snotteren en na ongeveer een week is ook dat over. Een ritueel wat zich bij mij ieder jaar wel een paar keer herhaalt, meestal in het najaar en de winter maar de laatste jaren ook in andere jaargetijden omdat ik veel heb gevlogen. Na vrijwel iedere vliegreis is het bij mij wel raak en heb ik een paar dagen last van verkoudheid.

Deze keer was het echter anders want op maandag kreeg ik er een vervelende kriebelhoest bij en bovendien werd mijn keelpijn niet minder. Omdat het woensdagochtend nog niet verbeterd was en ik nu drie van de zes tickboxen voor de symptomen van Corona kon afvinken besloot ik snel een Corona test te laten doen. Via de Corona App op mijn telefoon kon ik dat snel regelen en ik kon dezelfde middag nog terecht bij het testcentrum in de gemeente Katwijk wat gevestigd aan de toegangsweg van het voormalige Vliegkamp Valkenburg.

Nadat ik me door de ongelofelijke baggerzooi die een parkeerterrein moest voorstellen heen had geworsteld kon ik binnen ook meteen terecht. Dat verbaasde me wel want gezien de nieuwsberichten had ik eigenlijk een lange rij voor de test verwacht maar ik was vrijwel meteen aan de beurt. Ik kreeg een stokje diep in mijn keel gestoken (waar ik uiteraard van moest kokhalzen) en daarna nog een diep in mijn neus, waarna ik klaar was en weer terug kon baggeren naar mijn auto.

Het wachten was nu op de uitslag en die kwam vandaag: ik ben negatief en heb dus gelukkig geen Corona. Alleen wel een hele vieze auto die onder de bagger zit…

Hinderlijke katten…

Het blijkt dat ik met twee katten in de buurt niet rustig kan werken zonder de deur van mijn kamer dicht te doen, en zelfs dan nog niet eens altijd want ze maken regelmatig hardnekkig duidelijk dat ze naar binnen willen. Op zich heb ik geen enkel probleem met mijn katten om me heen maar als ik aan het werk ben willen ze voortdurend op mijn bureau springen om vervolgens heen en weer te gaan lopen voor mijn beeldscherm of ze willen op schoot.

Met name Monster is hier heel hardnekkig in. Dat begint ’s morgens vroeg al als ik mijn ontbijt opeet achter mijn bureau, al hangt het ervan af wat ik eet. Ze weet dat als ik yoghurt eet dat ze altijd het schaaltje mag uitlikken, en hoe ze het doet weet ik niet maar ze weet precies wanneer ik yoghurt eet of wat anders. Eet ik beschuitjes of knäckebröd dan heb ik geen last, maar als ik een schaaltje met yoghurt eet dan staat ze net zo lang te miauwen en aan de deur te krabben tot ik opendoe.

Als ik haar midden op de dag binnen laat dan probeert ze steevast al dan niet via mijn schoot op het bureau te springen en nadat ze eerst een tijdje voor mijn snufferd heen en weer heeft gelopen gaat ze pontificaal bovenop mijn laptop liggen. Doorwerken wordt zo dus een hele uitdaging…

 

 

 

 

 

 

Abby pakt het anders aan, die gaat niet heen en weer lopen op mijn bureau maar die ploft gewoon neer bovenop mijn toetsenbord en gaat dan uitgebreid liggen knorren. Ook niet iets wat erg handig is als je werk te doen hebt, maar wat nog lastiger is wat ik vaak aantref als ik even van mijn werkplek ben weggeweest. Bij terugkeer vind ik steevast Abby en soms zelfs allebei mijn katten op mijn stoel…

Nog meer interessante ontwikkelingen

Afgelopen week probeerde een collega die ik al een hele tijd niet meer had gesproken contact met me op te nemen.  Helaas had ik al een bespreking op het moment dat hij voorstelde om eens bij te kletsen dus maakte hij een nieuwe afspraak voor vandaag. Ik ken Yagnesh uit de tijd dat ik in Rijswijk heb gewerkt nadat ik terugkwam van Sakhalin, we zaten toen in hetzelfde team. De laatste keer dat ik met hem contact had gehad was aan het einde van mijn opdracht op de Filipijnen toen ik een nieuwe baan zocht. Yagnesh had toen een vacature in, jawel, Irak maar dat is niks geworden omdat voor dat project alle vacatures opeens werden ingetrokken (dat project werd vlak daarna gestopt).

Nadat we vanmorgen wat hadden bijgekletst kwam Yagnesh met een totaal onverwachte vraag: hij heeft opnieuw een vacature en hij vroeg of ik erin was geïnteresseerd. De job is in Rijswijk bij een afdeling waar ik heel goed bekend mee ben omdat het min of meer dezelfde afdeling was waarin ik voorheen samen met Yagnesh in Rijswijk had gewerkt, en het werk is ook min of meer hetzelfde als wat ik toen al deed, het implementeren van Engineering software in projecten.

Ik kon eerlijk gezegd mijn oren bijna niet geloven want dit leek gewoon te mooi om waar te zijn. Niet alleen een baan die uitzicht biedt op een vast contract (dat hangt nog wel van de reorganisatie af, maar dat is met alles) en ook nog eens een baan die me op het lijf geschreven is. Of ik geïnteresseerd was? Ik dacht het wel! Mijn enige vraag was hoe zeker dit was aangezien ik in feite al een andere toezegging had gedaan, maar omdat dit in principe een vaste baan moet gaan worden krijgt dit uiteraard de voorkeur en daar zal Personeelszaken ook geen probleem van maken.

Alle benodigde toestemmingen schijnen voor de vacature al binnen te zijn dus ik was er met Yagnesh al snel uit. Het enige wat nog wel moet gebeuren is dat ik officieel moet solliciteren en daarvoor moet de baan op de interne vacaturebank worden geplaatst. Zo gauw dat gedaan is krijg ik bericht en kan ik solliciteren, en als het goed is gaat het balletje dan snel rollen.

Het begint er nu toch serieus op te lijken dat mijn pensionering nog even op zich laat wachten…

Trauma Helicopter

Gistermorgen om even over tienen was het ineens een drukte van belang op het parkeerterrein van de firma Heemskerk bij ons aan de overkant. Behalve de altijd aanwezige vrachtwagens was er nu ook politie en een ambulance, en dat er iets serieus aan de hand was bleek even later toen de Trauma Helicopter op het parkeerterrein landde.

Heemskerk is een enorm bedrijf wat gespecialiseerd is in het leveren van gesneden groente aan horeca, verpleeghuizen en winkelketens. Voor de productie wordt gebruik gemaakt van productielijnen voorzien van vele was- en snijmachines, zoals we bij een bezoek aan het bedrijf kort nadat we hier waren komen wonen zelf hebben kunnen zien. Blijkbaar was er ondanks de vele beveiligingssystemen toch iets flink misgegaan want er was bij de noodlijn melding gemaakt van een levensbedreigende situatie, wat ook verklaard waarom de Trauma Helicopter er was.

Wat er nu precies is gebeurd is nog steeds niet duidelijk. De reden dat ik dit bericht nu post en niet gisteren is hoofdzakelijk omdat ik de krant van vandaag wilde afwachten om te zien of er iets over het ongeluk in zou staan maar dat bleek niet het geval. Wel weten we dat de ziekenwagen de gewonde of gewonden snel heeft afgevoerd, dat konden we vanuit ons raam zien. Nadat de ziekenwagen was vertrokken steeg even later de Trauma Helicopter ook weer op richting het zuiden en kwam daarbij rakelings over ons dak.

De avond valt…

Ik zit nu halverwege mijn shift en dat betekent dat ik nog twee weken hele dagen op mijn werkkamer zal zitten van ruwweg ’s morgens zeven tot ’s avonds zeven. Als ik ’s morgens start dan is het nog ruim donker buiten en als ik ’s avonds klaar ben dan is het inmiddels al weer donker.

Deze periode van het jaar zijn de dagen het kortst, het is nog maar vier dagen tot aan de kortste dag, en dat houdt in dat de schemering al voor vijven begint in te vallen. Dat levert als het een beetje mooi weer is wel een fraai uitzicht op en dat blijkt wel uit de foto die ik vanmiddag even over vijven maakte:

Voorbereiding voor het Kerstdiner

De viering van Kerst zal er dit jaar i sommige opzichten heel anders uitzien dan andere jaren vanwege de Corona crisis. De verscherpte maatregelen die zijn aangekondigd verbieden in feite de gebruikelijke familiebijeenkomsten en staan bij uitzondering alleen voor de Kerst drie bezoekers per huishouden per dag toe in plaats van twee.

Riet en ik hebben besloten dat we wel zonder die familiebijeenkomsten kunnen maar dat we het jaarlijkse Kerstdiner met onze zoons en schoondochters toch gewoon door willen laten gaan, vooropgesteld dat ze er zelf ook geen probleem mee hebben uiteraard. In de praktijk betekent het dat we vier bezoekers ontvangen in plaats van drie, maar daar staat tegenover dat het om ons eigen gezin gaat en we vinden dat we die kleine speelruimte dan maar moeten nemen. We tellen overigens onze kleindochter Gijsje niet mee maar dat hoeft ook niet want die is nog net geen drie en daarmee dus ruim onder grens van twaalf jaar waarvoor de regel geldt.

Het enige verschil is dus dat we dit jaar niet uit eten gaan wat we hoogstwaarschijnlijk anders wel hadden gedaan, maar met alle horeca gesloten hebben we geen andere keus dan het Kerstdiner bij ons thuis te doen. Riet is al bezig met het menu en dat is ons eigenlijk makkelijk gemaakt door het etentje wat we pas bij Robin en Astrid hadden. Daar maakten we namelijk kennis van het fenomeen “pizza oventje” waarmee je zelf kleine pizzaatjes kunt bakken die je aan tafel zelf kunt samenstellen uit de uitgestalde ingrediënten. De pizza-bodempjes zijn kant en klaar te koop dus dat is makkelijk, en het is nog gezellig ook.

Riet schafte meteen voor het Kerstdiner zo’n pizza oventje aan en die is inmiddels gearriveerd. Nu alleen alle benodigde ingrediënten nog aanschaffen en we zijn klaar voor Eerste Kerstdag…

Yoghurt schaaltje

Het is een gewoonte geworden dat onze kat Monster als ik een schaaltje yoghurt heb gegeten voor het ontbijt het schaaltje leeg mag likken. Hetzelfde geldt voor het schaaltje cornflakes van Riet waar altijd een bodempje melk in blijft staan maar ze is duidelijk happiger op de yoghurt dan op de melk.

Nu ik aan het werk ben doe ik ’s morgens de deur van mijn werkkamer altijd achter me dicht, ten eerste zodat Riet geen last heeft van eventuele telefoongesprekken die ik ’s morgens voer en ten tweede omdat ik geen last wil hebben van katten die over mijn bureau of mijn toetsenbord heen en weer gaan lopen banjeren.

Monster heeft echter om de een of andere reden altijd door wanneer ik een schaaltje yoghurt heb meegenomen als ontbijt en blijft dan net zo lang aan de deur krabben en miauwen tot ik de deur open. Tevreden knorrend wandelt ze dan naar binnen en begint het schaaltje wat ik inmiddels op de grond heb gezet leeg te likken. Als het leeg is wandelt ze op haar gemak, ondertussen uitgebreid haar bek aflikkend, de kamer weer uit.

Grappig genoeg doet ze dit alleen bij mijn yoghurt-ontbijt. Eet ik bijvoorbeeld een paar beschuitjes of knäckebröd dan hoor ik haar niet, maar het getik van de lepel tegen het schaaltje werkt blijkbaar als een trigger. Het kan natuurlijk ook haar hoog ontwikkelde reukzin zijn, maar hoe dan ook, ik ontkom er echt niet aan om haar het schaaltje te laten uitlikken. Ik geef dan ook maar gewoon toe als ik haar bij de deur hoor, dat scheelt me tijd en ergernis…

 

Bankijkerweg op Street View

Af en toe kijk ik wel eens op Google Street View en dan zoek ik naar bekende plekken omdat ik het leuk vind om te kijken hoe het er op staat. Voor degenen die het niet weten, Google Street View laat je drie-dimensionaal de plek zien die je op de wereldkaart uitzoekt. De opnamen daarvoor zijn gemaakt met rondrijdende auto’s die een camera op het dak hebben die 360 graden overzichtsbeelden maakt, en daarmee lijkt het dus alsof je zelf door de straten beweegt die je hebt opgezocht.

Als je de Kamperfoelie in Rijnsburg opzocht, de straat waar we hiervoor hebben gewoond, dan zag je naast de rij huizen waarvan ons huis het laatste was op de parkeerplaatsen Riet’s rode Mitsubishi staan. De Bankijkerweg was gefotografeerd toen de huizen waar we nu wonen nog in aanbouw waren en hoewel ons huis er al wel herkenbaar opstond was het nog één grote bouwput.

Pas geleden keek ik voor de gein weer eens en toen zag ik dat de foto’s van Rijnsburg waren vernieuwd, maar wanneer dat kan ik niet precies nagaan. Ons huidige huis aan de Bankijkerweg staat er nu wel voltooid op maar voor de deur staat op onze parkeerplekken alleen weer de rode Mitsubishi van Riet. Omdat de andere plek leeg is kan ik niet zien of de foto’s gemaakt zijn voor of na juni 2018.

Had er nog een zwarte Mitsubishi Outlander voor de deur gestaan dan had ik geweten dat de foto dateert van voor die datum, was het een rode Toyota RAV4 geweest dan moet de foto van een recentere datum zijn.

Toch is er wel een hint als je een beetje verder puzzelt. Op de foto is namelijk te zien dat de airco van de buurman al is aangelegd. Dat is gedaan in de zomer van 2019, dus dat betekent dat de foto’s hooguit anderhalf jaar oud zijn.

Riet vond het trouwens wel grappig dat haar auto weer op de foto staat en ze dacht dat die dus nu op twee foto’s stond op twee verschillende plekken. Jammer voor haar, de foto’s van de Kamperfoelie zijn ook vernieuwd en daar is haar auto dus verdwenen…