Het enige bijzondere aan deze Oudejaarsdag is dat het op een zondag is en dat heeft de afgelopen weken de nodige discussie opgeleverd over de oliebollenverkoop. Officieel mocht de oliebollenkraam in Rijnsburg niet open vandaag en er was zelfs een petitie gestart om toch oliebollenverkoop toe te staan. Dat werd niks, mede omdat de uitbater van de oliebollenkraam zelf ook niet stond te springen om op zondag open te gaan. Iedereen moest dus zijn oliebollen gisteren al kopen, of naar een benzinestation in Katwijk gaan waar vandaag wel oliebollenverkoop was.
Verder was het op het gebruikelijke vuurwerk na een rustige Oudejaarsdag met de viering van de jaarwisseling bij zwager Aad en schoonzus Marian thuis. Met naast heel veel lekkere hapjes ook oliebollen. Voor mij was het een “droge” avond want net toen we wandelend op weg waren vanavond begon er motregen te vallen en besloten we alsnog de auto te nemen. Ik bood me vrijwillig aan als de BOB…
Het afgelopen jaar was voor mij wat werk betreft een enerverend jaar. Ik geloof niet dat ik al eens eerder een jaar heb gehad waarin ik zoveel heb gereisd, en dan ook nog eens naar de nodige bijzondere plekken: Bengaluru (India), Perth (Australië), Muscat (Oman), Calgary (Canada), weer Muscat, Trinidad & Tobago (in het Caribisch gebied), nog een keer Muscat en tenslotte onze vakantie in Zuidwest Australië. Als ik het uitrelen heb ik meer dan vier maanden van het jaar in het buitenland doorgebracht.
En uiteraard ben ik met name in de tweede helft van het jaar al voorzichtig begonnen met de plannen voor mijn aankomende pensionering, eind maart van het nieuwe jaar. Het is een vreemd idee dat dat nieuwe jaar morgen begint en dat ik dan effectief nog maar drie maanden hoef te werken…
Toen we in Rijnsburg waren bij onze vrienden Pat en Howard hadden we het over de viering van Oud en Nieuw en de verschillen daarin tussen onze beide landen.
Om even voor zevenen vanmorgen landde het toestel op Schiphol. Het enige oponthoud was het wachten op onze bagage maar uiteindelijk bleek ook dat mee te vallen want de koffers kwamen al na een kwartier in plaats van de aangekondigde achtendertig minuten. Martin stond al op ons te wachten en tot grote vreugde van Riet had hij Maas meegenomen. Ze duwde Martin meteen haar koffer in zijn handen, pakte Maas op en liep als een trotse Oma met hem op de arm door Schiphol. Ze liet hem pas los toen hij in zijn stoeltje in de auto moest worden gezet…
Deze keer moest de grote kast in de logeerkamer eraan geloven. Daarin staan een paar dozen die we in ons vorige huis ooit hebben ingeruimd met van alles, die we meeverhuisd hebben naar dit huis en ze vervolgens in die kast hebben gezet zonder er verder nog naar om te kijken. Ik kreeg een doos op mijn bureau geplempt met de vraag wat er met de inhoud moest gebeuren. Die inhoud bleek te bestaan uit oude gegevens van vorige werkgevers, papieren die al lang al verjaard en geen betekenis meer hadden. Ik zette me over mijn gevoelens van nostalgie heen en gaf alles vrij voor het oud papier.
De vorige keer dat we naar Australie gingen hadden we, net als voor onze aanstaande vakantie, een huurauto geregeld maar daar moet je dus een Internationaal rijbewijs voor kunnen laten zien. Dat lijkt logisch, want hoewel het Nederlandse rijbewijs in veel landen hoog staat aangeschreven is het kaartje zelf alleen in het Nederlands en dat kunnen ze in het buitenland nu eenmaal niet lezen. Soms nemen ze simpelweg genoegen met het kaartje, ervan uitgaande dat het wel goed zal zitten, maar bij de meeste autoverhuurbedrijven doen ze dat niet.
En toch doe ik blijkbaar iets goed, dat bleek vandaag tenminste. Akansha, een van mijn vrienden in India, stuurde me een berichtje om me te feliciteren. “Dik verdiend!”, zei ze er nog bij. Ik had alleen geen idee waar ze het over had, en toen ik dat zei antwoordde ze met “Oeps, je weet het dus nog niet. Nu heb ik de verrassing een beetje verknald.”.
Logisch was geweest om de uitslag gewoon vast te stellen naar het moment van staken, waarbij Feyenoord zich nog bekocht mocht voelen omdat het team op een monsteroverwinning leek af te stevenen. Uit laten spelen op een ander moment leek alleen maar voordeel te bieden voor de thuisclub, want die kreeg nu immers de kans zich te herpakken. Daarbij zou daarmee indirect de actie van de “supporters” nog beloond worden ook.
Het was zo te zien behoorlijk dichtbij, en in eerste instantie leek het te gaan om een gebouw op het bedrijventerrein achter Heemskerk’s Fresh & Easy. En het was ernstig ook want we zagen al snel ook vanuit de richting van Noordwijk brandweerwagens komen. Vlammen waren er niet te zien maar de rookontwikkeling was enorm. Toch leverde het bluswerk al snel resultaat op want de rook werd gaandeweg minder dik en na ongeveer een uur (het was ondertussen ook licht aan het worden) veranderde de zwarte rook in wolken stoom van het bluswater.
Rond half vijf vanmorgen vertrok onze vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam. Er was een kort oponthoud voor vertrek en het taxiën duurde ook tamelijk lang waardoor we al met al pas tegen vijven in de lucht zaten.
Onderweg namen we een kijkje bij een prachtig resort en daarna ook nog bij het fantastische Al Bustan Palace Hotel, een zes-sterren hotel waar ik tijdens een vorig bezoek aan Oman een jaar of veertien geleden ook al eens geweest was met een Shell-collega. Die had toentertijd een schitterende Porsche en we werden toen ook als rijke gasten ontvangen en rondgeleid. Mijn collega zei toen, “Ikzelf kom nergens maar mijn auto komt overal”. Het hotel was overigens niets veranderd, een en al luxe, al kwamen we deze keer niet verder dan de gigantische hal. 
Terug in de stad reden we naar de Country Club, een gelegenheid voor Expats in Oman, en daar was ik veertien jaar geleden ook al een paar keer geweest.
Sinds de jonge jaren van Robin en Martin hebben we de kermis tijdens de feestweek niet meer bezocht (of het moest zijn om oliebollen te kopen), maar dat gaat met ingang van dit jaar weer veranderen. Onze kleinkinderen Gijsje en Maas zijn nu oud genoeg voor de kermispret en dus namen Oma en Opa ze vandaag mee.
In de loop van de jaren nam het aantal buurtverenigingen drastisch af, meestal vanwege het gebrek aan vrijwilligers maar ook vanwege gebrek aan enthousiasme bij de buurtbewoners. Onze eigen buurtvereniging van de Kamperfoelie werd om die redenen ook al na een paar jaar opgeheven, en in totaal zijn er in heel Rijnsburg iets van twee buurtverenigingen over. De afwezigheid van de buurtverenigingen heeft dus als direct gevolg dat er vrijwel geen straatversieringen meer zijn en de betrokkenheid van mensen lijkt ook wel minder, iets wat we ook bij onszelf merken. Ook het feit dat onze kinderen ouder werden maakte natuurlijk dat we ons minder met de festiviteiten bemoeiden. Geen kermisbezoek meer, en die spelletjes geloofden we op een gegeven moment ook wel. De avonden in de feesttenten hielden we ook op een gegeven moment voor gezien want we zagen er nauwelijks nog bekenden.
Riet en ik hadden besloten om dat vanavond maar eens te gaan doen en de afgelopen paar dagen hadden we wat opties bekeken. Het pas geopende restaurant van neef Niels lag voor de hand, maar er waren ook een paar andere vertrouwde opties zoals restaurant De Neefjes in Katwijk. Uiteindelijk besloten we, mede vanwege mijn voorkeur voor pasta, naar het Italiaanse restaurant Gion Borno aan de Vliet hier in Rijnsburg te gaan.
Vanmorgen vroeg heeft Riet Martin, Sandra, Gijsje en Maas naar Schiphol gebracht vanwaar ze naar Portugal zullen vliegen voor een vakantie van twee weken. Ze hebben in de buurt van Porto een huisje met een zwembad gehuurd wat van een collega van Martin is.
Ik had voor mijn verjaardag een heel bijzonder cadeau gehad van onze kinderen, we zouden met z’n drieën (Robin, Martin en ik) naar een openlucht concert gaan van Floor Jansen. De locatie waar dit zou plaatsvinden was het mooie Caprera Openluchttheater in Bloemendaal en het zou vandaag plaatsvinden. Om deze reden ben ik ook een dag eerder dan de rest van het gezelschap teruggevlogen vanuit Calgary omdat ik dit voor geen goud wilde missen.