Met een maandaggevoel naar het werk terwijl het toch al dinsdag is, kijk dat schiet tenminste op. Het was wel weer even wennen vanmorgen om weer vroeg op te staan. Mijn werkdag begint dan wel officieel pas om acht uur maar ik moet rond zeven uur toch wel bij het kantoor zijn want anders heb ik geen plek meer in de parkeergarage. Het was ook weer even wennen aan de verkeersdrukte na de relatieve rust van de afgelopen dagen. Het was een beetje als Nederland op de tweede januari, alleen heb ik op die dag nog nooit de zon gezien op het moment dat ik naar mijn werk ging.

Werk went altijd veel gauwer dan vrije dagen die altijd om zijn voor je er erg in hebt. Je zit al gauw weer in je ritme en dat was vandaag niet anders, mede dankzij het feit dat we de hele ochtend in een bijeenkomst zaten met presentaties over kwaliteit. Na kostenbeheersing en besparing is dit blijkbaar het nieuwe modewoord en daar moesten we door deze bijeenkomst allemaal van op de hoogte gebracht worden. Op zich was er met de boodschap zelf niks mis, want er werd ons verteld dat het leveren van kwaliteitswerk op alle fronten prioriteit zal krijgen. De doelstelling is dat door het leveren van betere kwaliteit ongelukken zoals met het boorplatform in de Golf van Mexico vorig jaar niet bij ons zullen gebeuren.

Blijkbaar is iedereen zich de pleuris geschrokken van het feit dat dat ongeluk, wat BP het lieve sommetje van vijf miljard dollar heeft gekost, veroorzaakt werd door het gebruik van slechte kwaliteit cement om een boorput af te dichten. Het kon er wel mee door dachten ze en bespaarden zo 128.000 dollar. Nou, we kunnen wel stellen dat dat een hele slechte keuze is geweest.

Op zich dus een goeie boodschap maar of het nou in de praktijk ook allemaal zo zal gaan gebeuren is voor mij een hele grote vraag. Je kunt nou eenmaal geen topkwaliteit afdwingen zonder hogere kosten, en we weten allemaal wat er gebeurt als er een keuze gemaakt moet worden tussen meer geld in de knip of topkwaliteit.

Of is dit nou weer mijn pure Hollandse nuchterheid die me parten speelt?

Het land staat op zijn kop door een aantal belangrijke politieke gebeurtenissen en daar staan alle kranten hier vol van.

Het eerste nieuws betreft de mogelijke lancering van een raket door Noord-Korea. De National Disaster Risk Reduction and Management Council, zeg maar het Filipijnse orgaan voor rampenbestrijding, heeft Filipino’s en in het bijzonder die in het noorden van Luzon aangeraden om tussen zes en elf ‘s morgens binnenshuis te blijven van 12 tot en met 16 april.

De lancering kan op elk van die dagen plaatsvinden, wanneer precies is niet bekend maar wat wel bekend is is de baan van de raket.

Volgens de Noord-Koreanen gaat de tweede trap van de raket afgestoten worden ten noordoosten van Luzon, het eiland waarop Manila ligt. De Filipijnse regering heeft echter weinig vertrouwen in de efficiëntie van de Noord-Koreanen en is bang dat de raket een iets andere koers zal gaan volgen en dat kan betekenen dat de brokstukken van die tweede trap weleens op Luzon neer zouden kunnen komen. De regering maakt zich hier behoorlijk druk over en heeft zelfs het leger al in paraatheid gebracht om eventueel hulp te gaan bieden.

En over het leger gesproken, er is op dit moment een heus politiek incident aan de gang in de Zuid-Chinese Zee. Chinese vissersboten zijn betrapt terwijl ze aan het vissen waren binnen de 200-mijls zone, volgens Internationale normen de grens van een land wat aan een zee ligt. De Filipijnse marine heeft dus meteen een schip van de kustwacht uitgestuurd om de Chinezen op te brengen die zich bevonden bij een eilandengroep op 124 zeemijl ten westen van Luzon.

Het probleem is echter dat China geen enkel Internationaal verdrag aangaande de Zuid-Chinese Zee accepteert en de hele zee, tot aan de kust van de aangrenzende landen aan toe, als Chinees eigendom beschouwd. Volgens China waren de vissers dus helemaal niet in overtreding en ze hebben dan ook meteen twee oorlogsschepen gestuurd om de Chinese vissers te beschermen en de Filipijnse marine tegen te houden. De Filipijnen hebben daarop gereageerd door ook een oorlogsschip naar de plek des onheils te sturen.

Op dit moment is er een status quo waarbij allebei de partijen een afwachtende houding hebben aangenomen en er is inmiddels overleg gaande tussen beide landen om dit conflict diplomatiek op te lossen.

We komen er de laatste tijd niet zo veel meer als in het begin omdat het eigenlijk net niet op loopafstand is, maar we beschouwen de Union Jack Tavern nog steeds een beetje als onze stamkroeg. En vanavond was daar een feestje want de “Union Jack”, zoals hij kortweg wordt genoemd bestond vandaag vier jaar. Dat werd gevierd met een speciale avond met onder andere live muziek. We hadden gehoord dat er gereserveerd moest worden maar het bleek niet nodig, het was gewoon wie het eerst komt, het eerst maalt.

We arriveerden rond zeven uur en waren nog maar net op tijd want het was bomvol en we hadden zo’n beetje het laatste tafeltje. Verscheidene collega’s van mij waren er ook alleen zat in het begin iedereen een beetje verspreid.

Een van de grote voordelen van de Union Jack is dat ze de hele dag een Engels ontbijt serveren en aangezien ik dat al een tijdje al niet meer op heb besloot ik dat tot afgrijzen van Riet maar weer eens te bestellen. Ik had me vrijwillig opgeworpen als de Bob en was dus de hele avond al veroordeeld tot ice tea, dan vind ik dat ik toch wel het recht heb om onder haar neus worstjes, bacon, gebakken eieren, witte bonen in tomatensaus en gebakken bloedworst te gaan zitten eten, nietwaar…

Het werd mede dankzij een voortreffelijk bandje en live op de tv’s de wedstrijd Liverpool tegen Everton (helaas speelde Dirk Kuyt niet) een ontzettend gezellige avond. En toen we buiten kwamen stond de auto weer helemaal schoon gewassen en in de was gezet ons tegemoet te glimmen. Voor de somma van 170 pesos…

Ik heb het al vaker gezegd, de Filipino’s houden wel van een feestje, en ook op het werk hebben we regelmatig wel de een of andere viering. Vandaag was er ook weer een, deze keer alle jarigen van de eerste drie maanden van het hele bedrijf, uitgenodigd door een van de grote bazen zelf. Nou lijkt zo’n gelegenheid op zich altijd wel gezellig maar het wordt door vrijwel al mijn westerse collega’s gemeden. Dat wist ik dus niet toen ik me aanmeldde want als ik alles van te voren geweten had dan had ik me waarschijnlijk ook zoek laten raken.

Het zag er allemaal in eerste instantie helemaal niet slecht uit, een enorme tafel met allemaal lekkere dingen waar het water me van in de mond liep en gezellig babbelen met een paar Filipijnse collega’s. Alleen liep er een een of andere muts rond om de boel te organiseren en die beviel me meteen al niet. Dat zag er echt uit als iemand van “En nu allemaal gezellig meedoen, jongens!”. En ja hoor, ik had gelijk en ik kreeg daar al snel de bevestiging van.

We moesten eerst allemaal een sticker op onze borst plakken met onze naam erop. Nou is dat niet gek, want niet iedereen kent elkaar. Maar er moest zonodig een bijvoeglijk naamwoord aan worden toegevoegd wat je karakter beschreef en wat met dezelfde letter moest beginnen als je voornaam. Ja, kom zeg, de letter “W”? Wat kun je daar nou mee zonder als een idioot over te komen? Ik kreeg wel wat suggesties maar daar kon ik niks mee. “Wild”? Laat me niet lachen. “Wonderful”? Te stom voor woorden. Ik deed het uiteindelijk gewoon zonder. Tenslotte begint het Engelse woord daarvoor met de letter “W” (“Without”)…

En we waren er nog niet want we kregen daarna een kaart met een zon erop en daar moest je je naam op schrijven. En daarna moest iedere kaart een rondje rond de tafel maken en iedereen moest er iets aardigs over de eigenaar op schrijven. Volslagen idioterie, aangezien ik zeker de helft van de mensen nog nooit had gezien, laat staan dat ik al een gefundeerde (en bovendien ook aardige) mening over ze had.Om aan te geven hoe idioot zoiets is, op mijn kaart had iemand “Quiet” (stil of rustig) geschreven. Ik, rustig en stil???

En het ging zo nog een poosje door, we moesten ook nog een diepgaand gesprek voeren over de gang van zaken in het bedrijf en onze mening geven over van alles en nog wat. Na afloop kregen we dan nog wel een chocolade Paashaas, maar volgend jaar laat ik dus ook mooi zoek raken…

Ondanks dat we pas een flinke uitbreiding hebben gekregen van het aantal HD kanalen op de kabel kijken we nog steeds erg weinig naar uitgezonden programma’s. Het is nog steeds hoofdzakelijk films, af en toe sport (al is dat heel erg veel basketbal en erg weinig voetbal), maar toch hoofdzakelijk nog steeds DVD’s.

We zijn een tijdje geleden begonnen aan de seizoenen van “House” die we al een tijdje in huis hebben maar nog nooit hebben gekeken. We hebben inmiddels de seizoenen vier en vijf afgewerkt en zijn nu bezig met seizoen zes. Ik heb voor mezelf seizoen 6 van “Dexter” liggen, meegebracht door Robin uit Nederland, maar daar vindt Riet niks aan dus die kijk ik hoofdzakelijk op zondag als Riet in de tuin ligt.

Wat “House” betreft hebben Riet en ik een klein meningsverschil. Aan het eind van iedere aflevering verschijnt er een heel kort tekenfilmpje van Bad Hat Productions, de maatschappij die de serie produceert.

En ik kan er niks aan doen, ik lig iedere keer dat ik het zie weer in een deuk. Riet ziet daar dus beslist de lol niet van in, ze kijkt me altijd een beetje meewarig aan en deelt me vervolgens mee dat ik volslagen kinds aan het worden ben.

Ik snap dat niet hoor, het is toch grappig, of niet?

Bij een project zoals ons Malampaya project gaat Shell niet over één nacht ijs en zijn er gaandeweg de ontwikkeling vele punten waarop er gekeken wordt naar de status en of het wel verantwoord is om door te gaan. Er wordt dan gekeken naar de economische haalbaarheid, want dat kan gaandeweg veranderen, naar technische uitvoerbaarheid en jawel, naar de gevolgen voor het milieu.

Het was vandaag weer een mooie dag voor ons Malampaya project want er is weer zo’n mijlpaal te vieren. De afgelopen week is er door een onafhankelijke commissie, bestaande uit mensen van alle drie de partners in ons project (Shell, Chevron en de Filipijnse oliemaatschappij PNOC) onderzoek gedaan naar de status van ons project om te zien of we klaar zijn voor de daadwerkelijke uitvoering. En we zijn (alweer) met vlag en wimpel geslaagd. Er waren wel wat aanmerkingen maar allemaal kleine dingetjes en ik had de indruk dat die meer waren opgesteld om toch wat te zeiken te hebben dan dat het nu daadwerkelijk aanmerkingen waren.

We kregen een dikke pluim en de commissie was met name tevreden over de competentie van het project team. Aan het eind van de vergadering waarin de resultaten werden gepresenteerd kreeg ik dan ook spontaan het Meneer Kaktus gevoel, oftewel “Applaus voor jezelf!”…

Het was vanmorgen voor het eerst in meer dan drie weken geen stralend blauwe lucht maar bewolkt. Weliswaar geen dichte bewolking, de zon kwam er nog redelijk doorheen maar toch meer bewolking dan we in tijden hebben gezien. De weersvoorspelling voor vandaag maakte gisteren ook melding van een weersverandering want er werd onweer voorspeld. Nou is dat niet zo gek na de drukkende hitte van de afgelopen tijd en alle tuinen snakken naar een flinke stortbui. Het gebeurde echter niet, in de loop van de ochtend verdween de bewolking weer grotendeels en kwam de zon weer tevoorschijn.

We hebben dus alweer een luie zondag grotendeels in de tuin doorgebracht, en daar mopperen we niet over want het kan slechter, nietwaar. Wel begon het in de loop van de middag te waaien en dat was heel verfrissend, al bleef het nog steeds ontzettend warm.

Wat hier het hele jaar niet verandert, wind of geen wind, regen of geen regen, zijn de vallende bladeren. We hebben weliswaar iets wat voor seizoenen doorgaat maar dat is dan niet te vergelijken met Nederland. We hebben geen herfst, maar we hebben wel vallende bladeren en dat beperkt zich niet tot een seizoen maar dat gaat het hele jaar door.

Estela houdt doordeweeks ons straatje en de tuin schoon van afgevallen bladeren maar daar heeft ze heel wat werk aan want je kunt geen dag overslaan. En er vallen niet alleen bladeren, van de palmbomen vallen hele takken naar beneden en dat zijn flinke joekels.

En het vervelende is dat vlak voordat ze naar beneden flikkeren ze nog muurvast zitten, dus een bruine tak waarvan je weet dat die gaat vallen is vrijwel niet preventief te verwijderen.

Het groenvuil wordt hier dus niet voor niks dagelijks opgehaald…

Riet is vandaag met een paar vriendinnen naar een bazaar geweest die iedere maand wordt georganiseerd door de American Women’s Club of the Philippines in het World Trade Center in Manila. De opbrengst voor de bazaar is allemaal voor het goede doel, en daarnaast was het nog hartstikke leuk ook.

Er is uiteraard het een en ander gekocht waaronder een klaptafeltje voor in de tuin. Eigenlijk is het zo’n ontbijttafeltje voor in bed, maar dat maakt niet uit. Verder bestond de oogst uit een paar blouses (uiteraard), een boodschappentas gemaakt van (je gelooft het niet) lege sap verpakkingen, een soort van Kerst-kleedje (waar ze sinds haar eerste bezoek aan de Filippijnen al naar op zoek is) en een paar cadeautjes voor…. oh nee, dat mag ik niet zeggen.

Verder was er een apparaat van aardewerk (links op de foto) waar een soort wierook in gaat wat de muggen op een afstand zou moeten houden, en een bijzondere lekkernij genaamd somosa’s. Somosa’s zijn een soort stevig gekruide kleine pasteitjes gevuld met rundvlees of kip. Het komt uit India maar is heel populair in Zuid-Oost Azië. En wat mij betreft volkomen terecht want ze zijn echt heerlijk! Riet vond er zelf niet veel aan maar dat had ik na mijn eerste hap al door. Indiaas eten betekent nu eenmaal curry en daar houdt ze niet van…

Ayala Alabang Village is heel anders dan het centrum van Kuala Lumpur, waar ons appartement volledig geïsoleerd was omdat we anders last zouden hebben gehad van het constante lawaai wat je nu eenmaal hebt in een stad. Met name als we op ons balkon zaten kon het wel eens rumoerig zijn, met name vanwege het verkeer, en aangezien op bouwplaatsen het werk tot ‘s avonds heel laat doorging moesten we bij het naar bed gaan alle ramen en deuren sluiten anders hadden we last van het lawaai.

Als we dat maar consequent deden hadden we binnen overigens nergens last van, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we wel eens wakker werden van een gillend auto alarm in de straat. En zaterdagnacht was het midden in de nacht vaak bal als er een Ferrari of Lamborghini met hoge snelheid en dus brullende motor de naastgelegen Jalan Sultan Ismail als racebaan gebruikte.

Nee, dan Ayala Alabang Village. Hier scheurt ook wel eens een auto door de straat en dat klinkt flink door omdat in dit huis helemaal niks geïsoleerd is en er overal ramen open staan. Maar over het algemeen is het hier heel erg stil, zo stil dat het minste geluid al meteen opvalt. Zo stak Riet onder het eten daarnet haar vinger in de lucht en zei, “Regen!”. En jawel, het geruis van de eerste flinke stortbui in vier weken kwam boven het ruisen van de airco uit.

Het meest opvallend zijn de geluiden ‘s morgens vroeg. Bij het wakker worden om zes uur schijnt vrijwel altijd het zonnetje al naar binnen en horen we buiten vogeltjes fluiten. Helaas horen we ook andere geluiden zoals het geblaf van honden die worden uitgelaten of die de hele nacht buiten hebben gezeten en nu vreten willen. En dan zijn er natuurlijk de motorfietsjes van al het personeel wat in de Village arriveert om aan het werk te gaan.

Er is echter één geluid wat ‘s ochtends luid en duidelijk doorklinkt maar waar ik absoluut geen probleem mee heb: het geluid van overkomende vliegtuigen. Het zijn namelijk niet zomaar vliegtuigen maar ouderwetse propeller kisten die je in Nederland vrijwel niet meer ziet. Waarschijnlijk onderhouden ze een of andere lijndienst want ze komen altijd op vaste tijden over. Zo is er een Beechcraft 45, zoals op de foto, maar van de week zag ik ook een Dakota overkomen.

En dat klinkt een ouwe vliegtuig enthousiast als ik als muziek in de oren…

Ik meld de laatste tijd regelmatig dat het hier in Manila de laatste weken bloedheet is en dat er amper een druppel regen is gevallen in al die weken. Het is hier dan ook wat ze noemen zomer, al verdient dat wel even een uitleg want er wordt niet hetzelfde mee bedoeld als in Nederland. De seizoenen die wij kennen als zomer, herfst, winter en lente komen hier niet als zodanig voor.

De Filipijnen zijn een natie van eilanden verspreid over een gebied van ruim duizend kilometer lang en meer dan zeshonderd kilometer breed. Dit gebied kent vier verschillende klimaatgebieden, die ruwweg van west naar oost verdeeld zijn. Het grootste eiland van de Filipijnen, het eiland Luzon waarop Manila ligt, heeft alle vier de klimaten.

Het meest westelijke gebied, en dat is het stuk waar wij wonen, kent twee seizoenen, een droog seizoen (de zomer dus) van november tot april en een nat seizoen de rest van het jaar. De natste maanden zijn juli, augustus en september. Meer naar het oosten ligt een strook die niet echt een droog seizoen heeft met heel veel regen tussen november en januari. Weer verder naar het oosten ligt een strook met niet echt grote verschillen tussen het droge en het natte seizoen maar met dezelfde regenperioden als wij hebben, en tenslotte de strook langs de oostkust waar de kans op regen het hele jaar aanwezig is.

Merkwaardige verschillen dus op een enkel eiland wat zo ongeveer net zo groot is als Nederland. We zitten hier dus aan het eind van het droge seizoen en gaan we dus de regentijd tegemoet. Dat heeft niet echt grote temperatuur wisselingen tot gevolg want ook in het natte seizoen blijft de dagtemperatuur rond en meestal boven de dertig graden.

Heel opmerkelijk is dat de Filipino’s het niet zo hebben op de “zomer”. Veel te heet, zeggen ze…

Twee jonge katten in huis is erg gezellig, alleen moesten we toch wel wennen aan de speelsheid van met name de kleine Monster. Vergeleken met onze bezadigde en absoluut niet speelse kat Paula in Nederland is Monster een wervelwind met een energie waar geen einde aan lijkt te komen. Abby, onze andere kat is een stuk bezadigder alhoewel ze samen (als Abby daar zin in heeft) behoorlijk tekeer kunnen gaan.

Abby is duidelijk op haar gemak gesteld. Ze volgt ons waar we ook gaan, en zo gauw we ergens stil staan gaat ze achter ons op de grond liggen. Dat was in het begin wel eens lastig want we stapten regelmatig bijna op haar, maar inmiddels weten we het en kijken dus eerst om. Als ze niet op de grond ligt gaat ze op de vreemdste plaatsen liggen en als ze daar de kans voor krijgt zijn dat de wasbakken in de badkamers…

Riet is trouwens bang dat ze zwanger is want ze wordt de laatste tijd nogal dik. Dat zou merkwaardig zijn aangezien ze toen we haar net hadden is “geholpen”. Zelf denk ik dat het gewoon komt door het goeie leven.

Abby heeft ruim te eten (want ze eet ook alles op wat Monster laat staan) en ze is lang niet zo druk als Monster, wat waarschijnlijk tot gevolg heeft dat ze voor een Filippijnse kat aardig aan de maat is. Zeker als je haar vergelijkt met Monster die weliswaar ook groeit maar nog steeds een scharminkel is.

En over dik gesproken, toen we gisteravond voor Riet’s voorlopig laatste diner op Filippijnse bodem bij de Chinees zaten viel het ons op hoeveel dikke mensen, en vooral kinderen, er hier rond lopen. Nou is Alabang zeker niet de armste wijk van Manila en je kunt rustig stellen dat de Filippijnen die hier wonen tot de beter gesitueerden behoren, en dat openbaart zich blijkbaar door veel overgewicht.

Rondkijkend bij de Chinees viel ons eens te meer op dat Filippijnen vaak uit eten gaan met hele families, en dat met name de vrouwen en kinderen ronduit dik zijn. Dikke mannen zie je ook wel maar gek genoeg veel minder. Wat overigens ook opvalt is dat al die dikke kinderen vaak hun “nanny” bij zich hebben, op zich al een teken dat het redelijk welgestelde families zijn. En die nannies zijn dus zonder uitzondering nooit dik, wat niet gek is als je ziet hoe ze de hele tijd achter die vette kinderen aan moeten rennen…

Vanmorgen even over zessen landde vlucht 808 vanuit Manila via Taipei op Schiphol en Riet is dus weer terug op Nederlandse bodem.

Zoals ik gisteren al meldde ging het voor vertrek niet allemaal even soepel. Op de luchthaven was het een puinhoop door de enorme drukte en bovendien had Riet het twijfelachtige genoegen als eerste van ons tweeën kennis te maken met een andere procedure. Normaal gesproken moet je voordat je naar de paspoort controle gaat luchthavenbelasting betalen en dat is een bedrag van (op dit moment) 550 Pesos. Maar omdat we nu geen toeristen meer zijn maar de status hebben van ingezetenen mogen we een extra belasting betalen van 2660 Pesos (bijna vijftig Euro).

Dat wisten we wel maar we hadden geen idee waar je daarvoor precies moest zijn. Het leek Riet het handigst het maar gewoon te vragen maar zoals gewoonlijk had niemand enig idee waar ze het over had en moest ze het dus allemaal zelf uitzoeken. Gelukkig vond ze het betreffende loket en kon ze na betaling alsnog door naar de paspoort controle. En vanaf dat moment is alles eigenlijk soepel verlopen, getuige de volgende fragmenten die ze me toestuurde in een mailtje wat ze in het vliegtuig in etappes had zitten tikken:

Overal giga druk. Vliegtuig vertrok wel op tijd. Naar Taipei is maar een uur en drie kwartier. Is een prachtig vliegveld, volgens mij splinternieuw. Als prima georganiseerd. Op tijd weer vertrokken. Verder weet ik nog niks te melden.

Nu half vijf. Ze beginnen zo met ontbijt uitdelen. Heb heel veel geslapen. Denk wel een uur of 8 bij elkaar. Iedere keer wel effe wakker maar toch weer weg dommelen. Ging dus goed.

Ben thuis. Landing was nog ff spannend. Miste heel erg. Een doorstart, volgende poging lukte.

Ze zal ondertussen haar ronde langs de familie al wel hebben gemaakt dus waarschijnlijk zit ik dit allemaal voor Jan Lul te tikken want jullie weten dit allemaal allang…

Nu Riet er niet is heb ik verschillende alternatieven voor het eten ‘s avonds. Het meest voor de hand liggende alternatief is uit eten gaan maar dat heb ik tot op vandaag nog niet gedaan. Het tweede alternatief is Estela laten koken, wat ze spontaan heeft aangeboden maar waar ik ook nog geen gebruik van heb gemaakt. Ik eet namelijk al drie dagen achter elkaar Chinees.

Maandagavond zijn Riet en ik naar Chinees restaurant P.F. Chang geweest en daar hebben we zoals gewoonlijk weer veel te veel besteld. We hebben de restjes, bestaande uit onder andere Hunan Beef en Kung Pao Chicken, in laten pakken en de bedoeling was dat ik dat dan dinsdagavond na het vertrek van Riet zou opeten. Maar omdat ik die avond trek in een Big Mac kreeg ben ik er woensdagavond pas aan begonnen. Het bleek ook nog genoeg voor gisteravond dus dat was twee dagen opwarm Chinees op rij.

En vandaag was er tussen de middag een lunch met de hele afdeling bij alweer een Chinees restaurant, Phoenix in het Bellevue hotel en het beste Chinese restaurant in Alabang. Nou pest je mij helemaal niet met Chinees, maar helaas werd er voor de hele groep Dim Sum besteld. Dat zijn allemaal kleine hapjes uit de Zuid-Chinese keuken, en eerlijk gezegd zijn die aan mij niet zo besteed. Ik vind het er zelfs al niet zo smakelijk uit zien, maar dat is persoonlijk zullen we maar zeggen.

Er was gelukkig nog genoeg wat ik wel lekker vind en dat betekende dus dat ik wat eten betreft vandaag alweer geen moeite hoefde te doen…

Morgenmiddag om drie uur vertrek ik voor een zakelijk bezoek aan Kuala Lumpur. Of eigenlijk niet precies Kuala Lumpur, want hoewel ik wel in een hotel in de stad zelf verblijf zit ik overdag tot vrijdag in Cyberjaya, een stad tussen Kuala Lumpur en het vliegveld. Morgenochtend zit ik nog gewoon op kantoor want ik word om half een pas naar het vliegveld gebracht.

Mijn koffer staat gepakt, een karweitje wat voor die paar dagen amper een half uurtje in beslag neemt want zoveel sjouw ik niet mee. De kunst is om niets te vergeten en dat gebeurt me regelmatig, ondanks dat ik toch een hele regelmatige reiziger ben. Je zou zeggen dat ik zo langzamerhand mijn zaakjes wel op orde moet hebben wanneer ik op reis ga maar dat is dus niet altijd het geval.

En het gekke is dat ik altijd wel weet dat ik wat vergeten ben, alleen kom ik er altijd pas achter wat precies als ik al op mijn bestemming ben. Ernstig is het nooit, want de cruciale dingen zoals paspoort, geld, credit cards en andere papieren vergeet ik nooit. Het zijn altijd kleine dingen zoals scheerspullen, tandpasta of een oplaad snoer. Niet gek natuurlijk als je ziet wat een wirwar er aan snoeren meegaat als je twee laptops en twee telefoons meeneemt.

Estela past op het huis gedurende mijn afwezigheid en zorgt voor de katten. Op mijn verzoek is ze vanmiddag al teruggekomen van haar vrije weekend in plaats van morgenochtend, en ze heeft haar dochtertje meegenomen om haar gezelschap te houden. Dat hadden we zelf voorgesteld want dan zit zij ook niet alleen de hele week.

En voor mij is het fijn om weer even terug te zijn in KL, al is het maar voor een weekje…

Negen jaar geleden was ik voor het eerst in Maleisië en ook toen was het doel van mijn bezoek het Shell kantoor in Cyberjaya. Vandaag was ik daar voor het eerst sinds die keer weer terug maar er was wel het een en ander veranderd.

Allereerst is het Shell kantoor, of Wisma Shell zoals het eigenlijk heet, niet meer hetzelfde gebouw als waar ik toen was geweest. Een paar jaar geleden is Shell verhuisd naar een heel nieuw kantoor iets verderop. En dat is wel grappig want negen jaar geleden was er nog vrijwel geen “verderop” in Cyberjaya. Ik herinner me van dat eerste bezoek dat het toenmalige gebouw in een park-achtige omgeving stond met heel veel groen, nu staan er overal kantoor- gebouwen. Cyberjaya moest een soort centrum worden voor Technologische bedrijven en dat is blijkbaar aardig gelukt.

Het enige vervelende is dat het net zo’n soort bedrijven park is als het Forepark in Den Haag, en er is dus geen flikker te beleven. Vandaar dat ik toch maar een hotel in de stad heb genomen, al betekent dat dat ik ‘s morgens met de trein naar Putrajaya moet reizen (een minuut of twintig) en vandaar nog tien minuten met een taxi naar mijn eindbestemming moet. Lastig, maar dat heb ik er wel voor over.

Vandaag was dus de eerste dag van de training die ik deze week volg.Dat werd een weerzien met een paar ouwe bekenden en ook, heel leuk, kennismaking met een paar mensen die ik soms al jaren ken via email en de telefoon en eindelijk eens in levende lijve ontmoet. En degene die de cursus geeft is nog eens en Nederlander ook! Wel een supporter van een totaal verkeerde club maar dat terzijde.

Het was overigens wel lastig om vanmorgen het Shell gebouw binnen te komen.

Ze lieten me mooi wachten bij de balie totdat iemand mij op kwam halen, en omdat ik vroeg was moest ik daar drie kwartier op wachten! Ongelofelijk eigenlijk dat ik als Shell medewerker dus niet eens een ander kantoor zo binnen kan lopen met mijn Shell pas. En geloof het of niet, dat heeft niks met een ander land te maken, als ik vanuit Rijswijk naar het Centrale kantoor in Den Haag ging dan overkwam me precies hetzelfde…

De voorlaatste dag van de cursus alweer en vandaag waren we door onze baas uitgenodigd voor een gezamenlijke lunch. We gingen daarvoor rond het middaguur naar een Chinees restaurant in Cyberjaya op een paar minuten van ons kantoor.

Er was een beetje veel vis naar mijn smaak, en dan nog van die rare vis ook zoals mini-inktvis, maar er was zoals altijd weer genoeg anders te genieten zoals zoet-zuur struisvogelvlees.

Overigens, onze baas Szu Li zit naast mij op de foto, aan mijn rechterhand (nee, niet die gozer aan mijn linkerhand, dat is Wong).

Vanavond gingen mijn maat Robbie, die op de foto recht tegenover mij zit, samen met onze cursusleider Hans op stap. We zijn naar een mij onbekend cafe geweest in het Bangsar Shopping Centre, het winkelcentrum waar ook een Van Wely Chocolaterie zit. Ja, inderdaad, die uit Noordwijk. Het was erg leuk om weer eens met Robbie bij te kunnen praten en ook om eens van gedachten te wisselen met iemand die niet van Shell is maar wel zakelijk met ons te maken heeft.

Kortom, het werd een gesprek over zowel zaken als over allerlei andere zaken, en het was erg gezellig. Nu moet ik helaas al weer gaan pakken want morgenavond vlieg ik alweer terug naar Nederland.

Toen ik gisteren meldde dat het vliegtuig vrijwel helemaal vol zat met Filipino’s die terug naar huis keerden wilde ik daar indirect mee vertellen dat er, in tegenstelling tot alle andere Zuid-Oost Aziatische landen inclusief tegenwoordig China, relatief weinig toeristen naar de Filipijnen komen.

Dat heeft hoofdzakelijk te maken met het imago van het land, wat voornamelijk wordt bepaald door de verhalen over corruptie, armoede, ontvoeringen en opstanden. Veel mensen staat waarschijnlijk nog wel het verhaal van voormalig president Marcos nog wel voor de geest, en anders wel dat van de duizenden paren schoenen van zijn echtgenote. Veel van die verhalen zijn helaas waar, maar dat geldt ook voor veel andere landen en die schijnen er toch veel minder last van te hebben.

En dat is jammer, want de economie van de Filipijnen zou een boost door het toerisme wel kunnen gebruiken. Tegenwoordig draait de economie nog steeds grotendeels op het geld wat de vele in het buitenland werkende Filippino’s naar huis sturen. Buitenlandse investeerders wantrouwen het land namelijk evenzeer als potentiële toeristen. En toch zijn die toeristen er wel, maar het zijn hoofdzakelijk nog backpackers en duikers en een groep die uit is op een speciaal soort van “toerisme”.

De Filipijnen proberen wanhopig wat aan dat imago te doen om meer toeristen te trekken, want de werkgelegenheid profiteert daar natuurlijk enorm van. Op dit moment komen er ongeveer twee miljoen toeristen per jaar vanuit de hele wereld naar de Filipijnen, en dat is natuurlijk eigenlijk helemaal niks als je nagaat hoeveel Nederlanders er alleen al ieder jaar met de zomer naar Frankrijk gaan. De meeste toeristen komen uit de VS, Japan, Zuid-Korea, Hong Kong en China, en opvallend is dus het ontbreken van alle West-Europese landen op die lijst.

Er is zelfs weer sprake van een lichte daling door de ongunstige berichten in het nieuws van de laatste tijd. En dat merkten wij ook want toen we hier naar toe gingen keek iedereen zeer bedenkelijk. Ik zat zelfs in december bij de kapper in Rijnsburg en toen de persoon in de stoel naast mij hoorde dat ik op de Filipijnen woonde merkte hij de opmerking “dat je daar toch beter niet kon wezen?”.

Een slecht imago is iets waar je moeilijk vanaf komt. Misschien helpt wat mij Filipijnse vrienden allemaal zeggen: “Als alles wat ze zeggen over de Filipijnen waar zou zijn dan kwam er nooit meer iemand hier naar toe”.

Dit zul je in Nederland nooit zien, maar de advertentie hierboven stond vandaag gewoon in de krant. Vuurwapens zijn hier ook gewoon in alle soorten en maten te koop in speciale winkels in de grote winkelcentra. Zo’n winkel is voor iemand uit Nederland toch wel een verbazingwekkend gezicht, net als de waarschuwing voor hotels dat er “geen vuurwapens zijn toegestaan in de Lobby”. En als je denkt dat dat gek is, als je ons kantoorgebouw binnenkomt en je meldt bij de balie dan staat daar een bord waarop staat dat je het gebouw pas mag betreden als je al je vuurwapens hebt afgegeven.

Is het dan zo makkelijk om hier aan vuurwapens te komen vroeg ik me dan ook al een tijdje af. De Filipijnse wet zegt dat inwoners in principe twee vuur-wapens mogen bezitten, te weten één geweer (.22 kaliber) en één handwapen.

Om een wapenvergunning te krijgen moet je echter aan vele eisen voldoen, waaronder een bewijs dat je werk hebt en dus een regelmatig inkomen, en je hebt toestemming nodig van de politie, de burgemeester en de rechtbank. Daarnaast moet je ook nog een drugstest doen en een psychologische test ondergaan.

Als een Filipino alle vereiste documenten eindelijk heeft dan kan hij tot aankoop van een vuurwapen overgaan. Buitenlanders kunnen hier echter geen vuurwapen bezitten. Een legale manier om er toch een te hebben is het hebben van een Filipina als echtgenote want het wapen kan dan op haar naam staan. Als je dan echter je vuurwapen ergens mee naar toe wilt nemen moet je echtgenote ook mee om het te vervoeren. Wat wel weer mag, alle bewoners van het adres waar een vuurwapen geregistreerd staat mogen het binnenshuis gebruiken.

Dat is een maatregel die iedereen in huis toestaat het huis te beschermen tegen inbrekers. Die mogen dan ook zo gauw ze voet binnen andermans huis zetten legaal worden afgeknald, als het wapen maar geregistreerd staat op dat adres. Het algemeen geldende advies is om inbrekers af te knallen zo gauw je de kans hebt, en als ze zich toevallig nog buitenshuis bevinden dan leg je ze gewoon binnen voordat de politie arriveert.

Hoewel er dus wel degelijk redelijk strenge regels zijn is het te verwachten dat er een levendige illegale wapenhandel is. De schatting is dat er zo’n 600.000 illegale vuurwapens in omloop zijn…

We hebben behalve onze twee katten nog meer huisdieren. Hoeveel weten we niet precies maar het zijn er aardig wat. Overdag laten ze zich vrijwel nooit zien maar ‘s avonds en ‘s nachts komen ze tevoorschijn, en dan nog vooral buiten. Ze zitten natuurlijk het liefst waar wat te eten valt, en hun dieet is ook precies waarom we ze zo waarderen. Gekko’s voeden zich namelijk hoofdzakelijk met kleine insecten en ze zijn dol op muggen.

Met name op het terras zitten er ‘s avonds altijd wel een paar. Erg groot zijn ze niet want in het echt zijn ze een stuk kleiner dan hier op de foto. Laatst zaten er in huis een paar hele kleintjes, maar helaas voor hen hebben we twee katten en die hebben er al een paar te pakken gehad. Niet handig vind ik zelf want Gekko’s zijn erg nuttig, tenzij je liever muggenbeten hebt natuurlijk.

Ik heb me wel eens afgevraagd hoe Gekko’s in vredesnaam hun prooi te pakken krijgen. Ze zijn wel redelijk snel maar muggen gaan toch niet op ze zitten wachten neem ik aan.

Toch krijgen ze er blijkbaar heel wat te pakken want er zit ook een nadeeltje aan al die Gekko’s, en dat is ook de reden dat ze bij Estela niet echt populair zijn. Ze schijten namelijk de hele boel onder…

Bijna alle papierwerk voor ons verblijf op de Filipijnen is nu geregeld, behalve één belangrijk ding en dat is een Filipijns rijbewijs. Officieel moet je binnen drie maanden nadat je je werkvisum hebt gekregen een Filipijns rijbewijs aanvragen. Ik dacht nog wat tijd te hebben omdat ik mijn werkvisum pas begin april heb gekregen maar toen ik van de week mijn ACR kaart bekeek zag ik dat die was gedateerd op 22 februari. Als ze van die datum uitgaan dan verlopen die drie maanden volgende week en was het dus tijd voor actie.

Er worden regelmatig trips georganiseerd door ons bedrijf naar een politiebureau in de buurt waar de aanvraag wordt afgehandeld dus heb ik gisteren een mailtje gestuurd om te vragen wanneer de volgende trip zou plaatsvinden. En wat denk je, het bleek de volgende dag te zijn, oftewel vandaag! Ik ging dus snel de lijst met benodigde documenten langs om te zien of ik alles had, fotokopieerde alles minstens in drievoud en meldde me vervolgens aan voor de trip van vandaag.

Vanmorgen om acht uur vertrok ik met nog een paar collega’s in een busje naar het politiebureau in Las Pinas, gelegen aan Zapote Road wat een van de drukste wegen in Manila is.

Daar aangekomen was het al behoorlijk druk en we bereidden ons al voor op een paar uur wachttijd.

Meteen na aankomst werden we een kantoortje in gedirigeerd waar de aanvraagformulieren zouden worden ingevuld waarmee we een heel traject van formulieren invullen, potje piesen, drugs test en ogentest zouden gaan doorlopen.

Ik was het eerst aan de beurt en op het moment dat ik ze naar mijn rijbewijs zag kijken wist ik al dat het mis was. Degene die het in ontvangst had genomen liep naar een bureau waaraan een oudere dame zat en aan het hoofdschudden zag ik het al, er klopte weer eens iets niet. Ik kreeg mijn rijbewijs terug met de mededeling dat ze me niet konden helpen want ze konden het niet lezen. Ik moest het op de ambassade eerst laten vertalen.

Ja, en dat was precies het enige wat niet op het lijstje had gestaan. Mijn Engelse collega’s hadden geen enkel probleem want hun rijbewijzen waren precies hetzelfde maar wel in het Engels en werden dus geaccepteerd. Het feit dat mijn Internationale rijbewijs een perfecte vertaling in het Engels bevat van mijn Nederlandse rijbewijs maakte totaal geen indruk. Ik werd doorverwezen naar de Nederlandse ambassade, en aangezien het totaal geen zin heeft om in discussie te gaan liet ik me door onze chauffeur maar terug naar kantoor rijden terwijl de rest de procedure inging.

Volgende week dus maar een vertaling laten maken op de ambassade en dan weer terug in de rij. Op eigen gelegenheid, want die trip van vandaag was de laatste die werd georganiseerd…

Riet dacht gisteren dat het wel meeviel met de jetlag dankzij een flinke hoeveelheid slaap in het vliegtuig, maar dat viel vandaag toch tegen. Vanmorgen was er nog niks aan de hand maar vroeg in de middag vertrok ze toch maar naar boven en heeft vrijwel de hele middag geslapen. En toen ze eindelijk naar beneden kwam zei ze gapend dat ze nog best een tijdje door had kunnen slapen.

Onze kat Abby vond trouwens ook een mooi plekje voor een middagdutje, op de koelkast…

In de loop van middag betrok de lucht en om een uur of half vier zag het er naar uit dat er een stortbui zou losbarsten. Hoewel het in de lucht al flink lichtte bleef de regen vooralsnog uit, tot het moment dat we rond een uur of zes wat wilden gaan eten. Een hoosbui barstte los, maar desondanks dacht Riet dat het met paraplu’s wel te doen was. Daar dacht ik anders over maar toen na een half uurtje de bui reduceerde tot een paar spetters ging ik overstag en vertrokken we lopend, elk met een paraplu, richting het Town Centre.

Dat was dus een misrekening. We waren ongeveer halverwege toen de bui weer in alle hevigheid losbarstte en hoewel de paraplu’s ons aan de bovenkant redelijk droog hielden hadden we grote problemen om de rest droog te houden. Dat lukte dus van geen kanten, want door het opspattende water waren mijn broekspijpen tot aan de knie in een mum van tijd doorweekt en omdat de straten inmiddels meer weg hadden van stromende rivieren stonden ook onze schoenen snel vol. We besloten om toch maar door te lopen want natter dan dit konden we toch niet worden, wat niet helemaal waar bleek want de paraplu’s konden het water op een gegeven moment ook niet helemaal meer tegenhouden. Eenmaal bij het Town Centre konden we gelukkig helemaal binnendoor naar de andere kant, en liepen we het laatste stuk droog.

Riet kon er de lol wel van inzien, maar die had makkelijk praten want ze had een jurkje aan en haar schade viel dus wel mee, maar ik was ongeveer tot aan mijn kruis doorweekt. Soppend kwamen we het restaurant in waar ook de airco nogal hoog stond, normaal niet echt een probleem maar wel als je zeiknat bent en ik zat dus behoorlijk te verkleumen. De spare ribs maakten veel goed en de wandeling naar huis ging een stuk beter, alhoewel het nog steeds niet helemaal droog was.

Thuis gekomen hebben we de film “Her name was Sarah” gekeken die Riet uit Nederland had meegebracht. Ze had het boek gelezen en ging dus met hoge verwachtingen en een flink doos tissues op de bank zitten, maar het viel haar geloof ik een beetje tegen want ze heeft geen traan gelaten. Ik had het boek niet gelezen en vond de film wel goed, maar volgens Riet moet ik toch het boek ook nog maar gaan lezen want dat is veel mooier zegt ze. Ga ik doen, zo gauw ik de biografie van Steve Jobs uit heb…

Ik loop de laatste tijd nogal wat vergaderingen af en ook vandaag was weer zo’n dag. De eerste stond gepland voor acht uur en twee uur duren, een lekker begin van de dag dus maar niet heus.

Die eerste vergadering was overigens wel een belangrijke want het was een bespreking die ons moest voorbereiden op weer een onderzoek wat gedaan wordt naar ons project. Dat klinkt heel gewichtig, en in feite is het dat eigenlijk ook wel. Shell heeft wereldwijd nogal wat projecten lopen en daar is vele miljarden mee gemoeid. Ons eigen project is eigenlijk maar een kleintje met een totaal kostenplaatje van net aan één miljard dollar, maat toch ruim groot genoeg om ook bij ons de vinger aan de pols te houden.

Dat vinger aan de pols houden gebeurt door onafhankelijke onderzoeken waarbij gekeken wordt naar alle aspecten van een project. We hebben er de afgelopen maanden al een paar gehad en we zijn ze tot nu toe allemaal met vlag en wimpel doorgekomen. Sterker nog, in Shell kringen wordt ons project zelfs als een lichtend voorbeeld gebruikt voor andere projecten en daar zijn we behoorlijk trots op. Wel zaak natuurlijk om die positie te behouden en vandaar dat we ons op al die onderzoeken goed voorbereiden.

Rond het middaguur hadden we nog een andere vergadering die plaatsvond in Kuala Lumpur maar waar we via een geluids- verbinding aan mee deden. Omdat die vergadering om twaalf uur begon werd er zoals hier de gewoonte is een lunch geserveerd, en op de foto zie je een rijtje collega’s achter in de vergaderzaal van het eten genieten.

Eigenlijk is het hier een zeldzaamheid als er een grote vergadering is en er is niks te kanen, en als je zoals ik veel vergaderingen bijwoont dan moet je daar behoorlijk mee uitkijken. Ik sla dan ook zoveel mogelijk van de aangeboden maaltijden en snacks over want anders zou ik hier helemaal dichtgroeien…

Ik wist het al toen ik met een schok wakker werd vanochtend, het zou hem vandaag niet gaan worden. De tweede hint kreeg ik toen ik op het werk besloot mijn ochtendkoffie te vervangen door een kop groene thee omdat die automaten oploskoffie niet te hachelen is. Helemaal mis, ik was binnen vijf minuten zo misselijk als een hond, groene thee op een nuchtere maag werkt dus bij mij niet. En dat was nog maar het begin.

Riet en ik hadden gisteravond geprobeerd om tickets te boeken voor onze vakantie in Nederland deze zomer. We kunnen dat niet gezamenlijk doen omdat de limiet op onze credit cards niet hoog genoeg is voor twee tickets, het moest dus apart. Bij mij werkte het als een jekko, maar bij Riet ging de betaling mis door een probleem met haar credit card. Ik dacht dat vanochtend met een telefoontje op te kunnen lossen want de reservering was al gemaakt, er moest alleen nog betaald worden.

Fout! Ik had me weer even niet gerealiseerd in wat voor land ik ben. Allereerst klopte het telefoonnummer in de email van het KLM kantoor in Manila niet, het nummer bestond niet. Nadat ik het juiste nummer gevonden had op het internet kreeg ik een dame aan de lijn die het ging uitzoeken maar dan moest ik wel een kopie van Riet’s paspoort faxen plus een kopie van de pagina waarop haar laatste stempel van de Filippijnen staat. Wat een onzin, zei ik nog, dat hoeft toch bij het online boeken ook allemaal niet, waarom is dat nu opeens nodig?

Weer fout! Je gaat hier niet in discussie want dat levert alleen maar meer ergernis op. Geprobeerd dus maar om het gevraagde te faxen, maar je gelooft het niet, ook faxnummer bleek niet te kloppen. Gebeld dus maar weer en een andere dame wist me deze keer te vertellen dat de credit card was geweigerd. En de betaling, kon dat op een andere manier? Of ik maar even naar Makati wilde komen om contant te betalen. Kan ik niet overschrijven per bank, vroeg ik in mijn onschuld? Na lang wachten en veel heen en weer praten kon dat en leek de oplossing nabij.

En jawel, weer fout! Tussen de middag ging ik dus met Riet naar de bank om de overschrijving te laten doen. Geen probleem, over twee dagen zou het geld er zijn. Ja, maar dat kan niet, want ze houden het ticket maar vierentwintig uur vast. Is er dan echt geen andere manier? Er werd ons geadviseerd om dan maar dollars op te nemen en naar de bank te gaan die KLM me had opgegeven en dan daar alsnog contant te betalen.

Dat zagen we niet zitten, dus probeerden we eerst maar eens uit te laten zoeken wat er aan de hand was met die credit card. Riet kreeg een telefoon in de handen gedrukt met iemand van de credit card maatschappij aan de andere kant van de lijn die totaal niet te verstaan was. Ze gaf hem nog aan mij maar na een minuut heb ik de hoorn op de haak gepleurd en de dame achter de balie te verstaan gegeven wat ik van de hele situatie dacht. Het had resultaat, ze haastte zich om iemand te regelen die het alsnog voor ons ging uitzoeken.

En wat bleek, met de kaart kon nog niet via het internet worden betaald omdat dat nog niet geactiveerd was. Een kleinigheid dachten we maar dat was uiteraard verkeerd gedacht. Toen ik ‘s middags weer naar de KLM belde kwamen die meteen met de mededeling dat er problemen waren geweest met hun website maar dat ze de ticket toch konden regelen, en de betaling nu ook want de credit card gegevens hadden ze al. Nou, eindelijk eens goed nieuws dacht ik.

En alweer fout! Een half uur later belden ze terug dat de credit card alweer geweigerd was en dat er dus geen ticket geregeld kon worden. We moesten het maar helemaal opnieuw proberen via het internet. Tot overmaat van ramp kwam op dat moment mijn collega Frederik binnen lopen om te vertellen dat zijn chauffeur geen vertalingen van onze rijbewijzen had kunnen regelen op de ambassade omdat hij geen machtiging van ons bij zich had. Er zit dus niets anders op dan daar maar alsnog zelf naar toe te gaan, en ook daarmee zijn we dus in een week tijd helemaal geen reet opgeschoten.

Geen ticket voor Riet, nog steeds geen rijbewijzen, en een dag die compleet verkwist is met het maken van zinloze telefoontjes. Het enige positieve vandaag waren de somosa’s voor het avondeten, want die waren heerlijk…

Ik heb een probleem met tassen, en dat probleem is dat ik er nooit wat in kan terugvinden. Als ik een leesbril in de tas van Riet gooi om in een restaurant het menu te kunnen lezen moet Riet hem zoeken want ik vind hem nooit. Een troost is dat Riet ook meestal flink moet zoeken omdat ze alleen maar tassen schijnt te hebben die van binnen veel groter zijn dan ze aan de buitenkant lijken te zijn. Zeg maar van die Hermine tassen, voor de kenners van Harry Potter.

Zelf heb ik ook al een tijdje een tas die niet zo groot is en duidelijke vakken heeft. Een onding volgens Riet waar ik mee “voor lul” loop maar die voor mij prima functioneert. Ik stop altijd alles in dezelfde vakken en kan dus in mijn eigen tas alles vlot terugvinden. Het is weliswaar een authentieke “Petaling Street” (Chinatown in KL) en geen Gucci of Armani, maar hij is functioneel.

Vanmiddag brak me daarom het zweet aan alle kanten uit toen ik na een bezoekje aan het ATC bij de auto terugkwam en ik mijn sleutelbos niet kon vinden. Het voorvakje waar ik ze altijd in bewaar was leeg en dat niet alleen, de rits stond ook open.

“Verloren!” was dus het eerste wat ik dacht, en snel ging ik na waar ik allemaal was geweest. Van de auto was ik door Rustan’s warenhuis gelopen richting Starbucks waar ik een bakkie had gedaan. Daarna was ik via een andere route terug gelopen maar de meest logische plek waar ik mijn sleutels verloren kon hebben leek mij Starbucks.

Helaas, niemand van het personeel had daar wat gevonden en er was ook geen gevonden sleutelbos door iemand anders ingeleverd. Ik liep het hele pad terug en vroeg voor alle zekerheid ook nog eens bij Rustan’s maar zonder resultaat.

Ik liep terug naar de auto en hoewel ik het me bijna niet kon voorstellen hoopte ik dat ik ze in de auto had laten zitten of dat ze daar op de grond waren gevallen. Helaas, niks op de grond en de auto was op slot dus ik had ze wel degelijk meegenomen. Er zat dus niks anders op dan Riet te bellen.

Ondertussen bleef ik bij de auto wachten want het vermoeden begon te ontstaan dat mijn sleutelbos misschien wel gerold was. Als zo’n bos uit je tas valt dan merk je dat toch, zou je zeggen. En misschien liep er nu wel iemand willekeurig rond op de parkeerterreinen, op het knopje drukkend om te zien welke auto er reageerde. In het half uur dat het duurde voordat Riet arriveerde met de reservesleutel uit onze kluis gebeurde er niks, maar ik stond al te bedenken welke sloten er allemaal vervangen zouden moeten worden.

Zelfs Riet vond het niks voor mij om zomaar mijn sleutels te verliezen zei ze toen ze aankwam. Als laatste wilde ik nog even checken bij de bewaking bij de ingang van het ATC vlak voor Starbucks, want misschien was ik mijn sleutels daar wel verloren toen ik daar de inhoud van mijn tas liet inspecteren. Terwijl Riet in de auto bleef wachten liep ik erheen en na veel heen en weer gepraat door walkie-talkies kreeg ik ook daar te horen dat er niks was gevonden. Mijn gegevens werden wel genoteerd voor het geval dat de sleutels later toch nog werden gevonden.

Zwetend liep ik terug naar de auto maar wat zag ik terwijl ik instapte, Riet die breed grijnzend zat te zwaaien met mijn sleutelbos! Gevonden in een ander vak van mijn tas, waar ik normaal gesproken alleen mijn autopapieren in bewaar. Dat is het enige diepe vak van mijn tas, en ja, daar had ik ook in gezocht…

Voor het aanvragen van een Filipijns rijbewijs moeten we dus onze Nederlandse rijbewijzen laten vertalen en dat moet op de Nederlandse ambassade in Manila. Dat is niet precies naast de deur maar een collega van mij wilde Riet zijn auto met chauffeur wel lenen om even op en neer te rijden.

Om tien uur vanmorgen werd Riet dus keurig voor de deur opgehaald en naar de Nederlandse ambassade gebracht. Ondanks dat ze door hevige stortregen moesten rijden was ze er in ruim veertig minuten, dus nog voor elven. Het was er een drukte van belang met hoofdzakelijk allemaal Filipino’s die een werkvisum voor Nederland kwamen aanvragen. Riet moest ook wachten, het zou ongeveer een uurtje gaan duren zeiden ze.

Om twaalf uur kwamen ze vertellen dat Riet beter maar even ergens kon gaan lunchen want het zou nog wel een uurtje duren. Maar om één uur zouden de vertalingen zeker klaar zijn. Om één uur duurde het nog een kwartiertje, en daar kwam verscheidene keren tien minuten bij, totdat Riet het om kwart over twee spuugzat was en de dame achter het loket helemaal verrot schold. In het Engels nog wel, en ik mag wel zeggen dat ik daar bijzonder trots op ben. Het had effect, want nu waren de benodigde documenten er plotseling met een paar minuten. We kunnen dus nu de volgende uitdaging aan, het daadwerkelijk verkrijgen van ons Filipijnse rijbewijs.

Vanavond zijn we terug geweest met de kattenkooi om die om te ruilen, en ook dat ging niet zonder hindernissen zij het volledig onze eigen schuld. We hadden de kooi ingeladen en waren naar de Festival Mall gereden, en terwijl we uitstapten op het parkeerterrein zei ik tegen Riet, “Heb jij het bonnetje ook meegenomen?”. “Dat zat toch in jouw portemonnee?” was het antwoord.

Niet dus, ik had het er uitgehaald en ergens neergelegd waar we het zeker niet zouden vergeten. We konden dus mooi terug om het bonnetje op te halen. Lekker bijdehand, inderdaad…