Oppasdag

Het was al weer een hele tijd geleden maar vandaag was er dan weer eens een oppasdag. Omdat Sandra vanwege haar zwangerschapsverlof de laatste maanden veelal thuis is geweest was er voor ons geen “oppasdienst” maar Riet keek al geruime tijd uit naar dit moment, vooral omdat er nu niet alleen op Gijsje maar ook op Maas moest worden gepast. We hadden natuurlijk tussendoor wel af en toe een paar uurtjes opgepast maar vandaag was weer een hele oppasdag van acht tot vijf.

Donderdagochtend is de laatste tijd ook steevast de ochtend waarop Riet met Gijsje naar Ans gaat want die past op donderdag op haar kleinkinderen, en haar huis heeft op donderdagochtend dan ook meer weg van een kindercrèche. En gelukkig voor Gijsje is er altijd wel een tante aanwezig die haar haar kan vlechten want dat is iets waar Oma nog steeds geen kaas van heeft gegeten…

En het was dus de eerste keer dat we een hele dag Maas voor onszelf hadden. Het is natuurlijk mijn eigen kleinzoon dus ik ben een beetje (of heel veel) bevooroordeeld, maar wat is het toch een heerlijk kereltje.

En met lachen naar Opa scoor je natuurlijk altijd punten…

Update van de overkant (8)

We begonnen ons al af te vragen of het rijtje huizen schuin bij ons aan de overkant soms zonder daken zou worden opgeleverd. De andere huizen daarachter waren al een paar weken geleden van een dak voorzien en op de meeste daarvan waren inmiddels ook de dakpannen gelegd. Gisteren was het dan eindelijk zover, er arriveerde een kraanwagen met dakdelen en de eerste huizen van het rijtje werden van een dak voorzien. Vandaag gingen de werkzaamheden langzaam maar gestaag verder en op dit moment is de helft van de huizen van het rijtje van een dak voorzien.

Het is af en toe nog wel wat passen en meten want de huizen zijn niet allemaal gelijk. Er staan er een paar tussen met een gevel naar de kanaalkant en daar moeten de dakdelen dus dwars worden gelegd en aansluiten op de rest van de daken. Op de foto is te zien dat bij een van de twee gevels dat al is gedaan maar de gevel links daarvan wacht nog op de dakbedekking van het voorste stuk. Ook de dakkapellen worden gelijk geplaatst en dat zorgt er allemaal voor dat de huizen er nu een stuk meer “af” uit zien. Met andere woorden, het begint ergens op te lijken.

Intocht van Sinterklaas

Na vorig jaar noodgedwongen te hebben moeten overslaan vanwege de Corona-maatregelen die toen golden was er vandaag gelukkig voor de vele kinderen weer een intocht van Sinterklaas in Rijnsburg.

De Sint kwam per bootje aan in de Vliet ter hoogte van winkelcentrum “De Hoftuin”, en dus vrijwel bij schoonzus Ans voor de deur. Riet was daar naartoe gegaan waar Martin en Sandra al met Gijsje en Maas stonden te wachten, en ook vrijwel al onze nichten met hun kinderen waren daar om getuige te zijn van de feestelijke intocht. Bijna was er nog roet (leuke woordspeling) in het eten gegooid doordat er gisteren weer aangescherpte maatregelen waren aangekondigd vanwege de Corona-crisis maar gelukkig had de burgemeester deze intocht niet afgelast.

Gijsje en Zoë stonden vrijwel vooraan om de Sint en de Pieten te kunnen zien en ze kregen dan ook allebei een hand van de Sint. En van de Pieten kregen ze uiteraard een handvol met pepernoten, waarbij Gijsje er de nodige op de grond liet vallen maar dat mocht de pret niet drukken. De Sint is weer in het land en dat is voor de meeste kinderen goed nieuws.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Desondanks moet ik toch constateren dat de Sint terrein aan het verliezen is ten opzichte van de Kerstman. De oer-Hollandse traditie is de laatste jaren onderwerp geweest van heel veel discussie over de kleur van Zwarte Piet, en de partijen stonden (en staan) daarin lijnrecht tegenover elkaar. Er zijn wel wat halfslachtige alternatieven ingevoerd met betrekking tot de kleur van Zwarte Piet maar het resultaat is blijkbaar dusdanig dat steeds meer mensen het Sinterklaasfeest liever links laten liggen.

De middenstand is daar uiteraard op in gesprongen want je ziet nu al heel vroeg en ver voor Sinterklaas overal al Kerstspullen in de winkels liggen, en met name in de tuincentra is het al vanaf begin oktober Kerst wat de klok slaat. Voor de kinderen maakt het uiteindelijk niet zoveel uit want de cadeautjes krijgen ze toch wel, alleen zitten ze nu niet meer in hun schoen maar liggen ze onder de Kerstboom. Het aloude standpunt van “geen Kerstspullen in de winkels tot na Sinterklaas” lijkt helemaal verdwenen, en daarmee lijkt ook Sinterklaas langzaam te verdwijnen. Sommigen zullen dat een goede zaak vinden vanwege de controverse rond Zwarte Piet, anderen zoals ik vinden het jammer dat er alweer een traditie gaat verdwijnen door rechtlijnig activisme van een paar enkelingen.

Drie jaar geleden waren Riet en ik eind november op Curaçao waar we ook getuige waren van de intocht van Sinterklaas. En wat denk je, de Pieten waren eilandbewoners die zich ondanks hun donkere uiterlijk helemaal pikzwart hadden geschminkt. Toen we ernaar vroegen antwoordden ze dat Zwarte Piet nou eenmaal zwart was. Dat wij in Nederland daar zo idioot over deden, daar snapten ze niks van…

Mijn Mac is back!

Zoals de titel mogelijk al doet vermoeden, dit wordt een redelijk technisch stukje. Het gaat namelijk over mijn MacBook Pro laptop. Ik heb deze gekocht in september 2012 in Maleisië en hij is inmiddels dus al bijna negen jaar oud, maar hij draait qua prestaties nog steeds kringetjes om de goedkopere laptops van deze generatie. Het enige probleem wat ik de afgelopen jaren heb gehad was dat de accu een keer vervangen moest worden, wat bij een MacBook Pro geen eenvoudig klusje is, maar afgezien daarvan heeft het apparaat altijd probleemloos gewerkt.

Totdat een paar weken geleden de accu het weer begaf en de laptop ophield met functioneren. De grote vraag was of ik weer een nieuwe accu wilde plaatsen of het erbij liet zitten en na negen jaar toch maar eens wat nieuws zou kopen. Wat ik eigenlijk wilde was een nieuwe iMac om de laptop te vervangen, maar omdat Apple net op het punt stond om daarvan een nieuw model uit te brengen zocht ik naar een goedkoop alternatief om die tijd te overbruggen. Ik besloot dus om geen nieuwe accu meer te kopen en in plaats daarvan de MacBook Air die ik nog had liggen een tijdje te gebruiken totdat de nieuwe iMac uitkwam.

Die MacBook Air had ik toentertijd gekocht voor nicht Joëlle toen haar eigen laptop kapot ging, en omdat schoonzus Ans op dat moment in scheiding lag was er niet veel geld voor een nieuwe. Na een jaar of wat kreeg ik de MacBook Air terug omdat het beeldscherm kapot was. Reparatie kostte meer dan zeshonderd euro en dat was de laptop op dat moment niet meer waard. Maar met een los beeldscherm bleek de laptop nog prima te functioneren en dat werd nu dus, in combinatie met mijn 27 inch Apple beeldscherm wat normaal gesproken aan mijn MacBook Pro hing, een serieuze optie. 

Het besturingssysteem was nog wel een dingetje want de MacBook Air kon niet meer worden ge-upgrade naar de nieuwste versie van Mac OS. En omdat de hoeveelheid geheugen ook relatief klein was besloot ik om er een Linux-variant genaamd Elementary OS op te installeren. Dit was een alternatief wat door vele linux-gebruikers werd aanbevolen dus dat leek me het proberen waard.

Elementary OS kon zodanig geconfigureerd worden dat het precies leek op Mac OS en het zou de prestaties van de MacBook Air aanzienlijk verbeteren. Daarnaast was het gebruik van een Linux-systeem voor mij een leermoment, een extra positief puntje. De installatie verliep prima, het configureren ook, maar uiteindelijk kwam ik na een paar weken tot de conclusie dat dit toch niet was wat ik zocht. Teveel technische problemen, te bewerkelijk en hoewel leerzaam toch teveel gezoek naar oplossingen en de juiste software.

De oplossing was simpel en doeltreffend, ik bestelde voor zeven tientjes een vervangende accu voor mijn ouwe MacBook Pro. Die heb ik gisteren in tien minuten tijd geïnstalleerd en sindsdien draait mijn negen jaar ouwe laptop weer als een trein. Het voelde ook meteen allemaal weer vertrouwd, alles werkt weer als vanouds en ik kan dus voorlopig weer vooruit.

En dat is maar goed ook want ik heb inmiddels gehoord dat die nieuwe iMac pas halverwege volgend jaar gaat verschijnen…

WiFi

Een paar dagen geleden kreeg ik een e-mailtje van Ziggo, onze Internet-provider, met een speciale aanbieding voor trouwe klanten. Meestal sta ik nogal wantrouwig tegenover dit soort aanbiedingen want wat verstaan ze onder trouwe klanten, nietwaar?

Zo trouw zijn wij eigenlijk niet want we hebben pas Ziggo sinds we hier zijn komen wonen en dat is maar net iets meer dan vier jaar geleden. En dat was ook alleen nog maar omdat we geen enkele andere keus hadden want de aansluiting in ons huis was alleen maar geschikt voor Ziggo, want anders waren we vast en zeker bij onze vorige aanbieder KPN gebleven. Ontevreden over Ziggo zijn we overigens, na wat probleempjes in de eerste paar maanden, zeker niet. De verbinding is stabiel en bovendien razendsnel omdat onze snelheid al twee keer door Ziggo flink is verhoogd.

Maar goed, die aanbieding dus. Het ging om gratis gebruik van twee SmartWiFi pods waarmee je je thuisnetwerk flink kunt verbeteren op plaatsen waar er slechte WiFi is. Normaal kun je die dingen bij Ziggo huren voor twee en een halve euro per stuk per maand, en dat ga je ook betalen als je ze na een jaar houdt, maar het geeft wel de kans om te kijken of er voordeel mee te behalen valt. Ik betwijfelde de dat, want ik dacht dat er overal in huis wel een redelijke WiFi verbinding was.

Toch leek het me geen slecht idee om dat eens te controleren, en ook daarvoor bood Ziggo uitsluitsel in de vorm van een gratis App voor de iPhone waarmee de sterkte van de WiFi verbinding overal kunt controleren. Simpelweg een kwestie van downloaden van de App, de nodige instellingen doen, en vervolgens overal in huis een meting doen met je telefoon.

De resultaten verrasten me toch nog, want op plekken waar ik mindere kwaliteit van de WiFi verbinding had verwacht bleek het signaal soms zelfs supersnel, en op andere plakken bleek de verbinding onverwacht zwak. De “week spots” bleken precies allebei de slaapkamers te zijn, zowel op de eerste als op de tweede verdieping. En daar die zouden die twee pods dus een prima oplossing voor kunnen bieden. Ik heb dus de pods besteld en we gaan ze een jaartje proberen.

Misschien gelijk een tip voor andere trouwe Ziggo-klanten? Misschien heb je thuis ook wel hier en daar een zwak WiFi-signaal, dan kan dit dus uitkomst bieden. Voor een jaar gratis, en dat woord doet toch het hart van de meeste Nederlanders sneller kloppen…

Scheidsrechter

Vanmiddag werd de wedstrijd Feyenoord tegen Pec Zwolle gespeeld in een zo goed als lege Kuip. Dat laatste was uiteraard vanwege de vorige week weer aangescherpte Corona-maatregelen waardoor publiek niet mocht worden toegelaten. Hetzelfde gold overigens voor de gisteren gespeelde wedstrijd op Nieuw-Zuid tussen Quick Boys en Rijnsburgse Boys (eindstand 2-2) maar daar stonden zoals gewoonlijk in dit soort situaties honderden toeschouwers buiten de hekken in de duinen, vanwaar je ook een prima zicht hebt op het veld. In de Kuip bestaat de mogelijkheid om stiekem ergens naar binnen te gluren niet, dus er heerste een beetje naargeestige sfeer in het stadion.

Voor het resultaat maakte het weinig uit, Feyenoord nam al voor rust een 4-0 voorsprong en daar bleef het weliswaar bij want na de rust werd er niet meer gescoord. De punten zijn dus weer binnen, en daarmee heeft Feyenoord nog steeds de minste verliespunten en kan dus als de inhaalwedstrijd tegen Heracles wordt gewonnen zelfs de koppositie in de Ere-Divisie worden ingenomen. Wie had dat gedacht aan het begin van het seizoen!

Er was nog wel een bijzonderheidje aan de wedstrijd van vanmiddag, en dat was de scheidsrechter want zijn naam was namelijk Martin van den Kerkhof. Ja, echt waar, er loopt tegenwoordig in het Betaald Voetbal een scheidsrechter rond die net zo heet als onze jongste zoon:

Martin vertelde een week of wat geleden dat hij al eens midden in de nacht werd gebeld en toen hij de telefoon opnam was er iemand aan de lijn die hem helemaal verrot begon te schelden. In eerste instantie snapte Martin er niks van maar bij nader inzien was de conclusie dat het iemand geweest moest zijn die problemen had gehad met de beslissingen van zijn naamgenoot de scheidsrechter. Duidelijk ook iemand die over het hoofd had gezien dat onze achternaam een dubbele “F” heeft aan het eind en die van de scheidsrechter niet…

De vierde golf…

Ondanks het optimisme van de afgelopen zomer is het Corona-virus nog steeds onder ons, sterker nog, het is weer aan een opmars bezig en we zitten op dit moment in de “vierde golf”. De laatste week neemt het aantal besmettingen opeens weer razendsnel toe en het aantal ziekenhuisopnames zorgt er op dit moment voor dat alle ziekenhuizen weer overvol dreigen te raken. De oorzaak lijkt duidelijk, gezien het feit dat meer dan tachtig procent van de ziekenhuisopnames mensen betreft die niet gevaccineerd zijn.

Dat dit gevolgen gaat hebben voor iedereen is inmiddels wel duidelijk, de vraag is welke maatregelen het kabinet gaat treffen om met name het aantal ziekenhuisopnames naar beneden te krijgen. Iedere dag zijn er heftige discussies in de media over de tweespalt in de maatschappij, tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden, waarbij de laats groep uiteraard tekeer gaat tegen maatregelen die hun strenger zouden kunnen treffen dan gevaccineerden. Daarbij zou het kunnen gaan om het alleen nog toelaten van gevaccineerden in winkels en andere openbare plekken.

Hoe het ook zij, we zitten als merendeel van de bevolking mooi opgescheept met dit probleem wat wordt veroorzaakt door anti-vaxxers, virus-ontkenners en andere wappies, omdat die simpelweg lak hebben aan alle maatregelen. Het schijnt voor veel mensen een groot probleem te zijn om je aan een paar simpele regels te houden, zelfs als dat ten doel heeft het virus voor eens en altijd onder controle te krijgen. Het lijkt er soms zelfs wel eens op alsof sommige mensen helemaal niet terug willen naar een normale samenleving.

Veel gebezigde kreten die je hoort van de tegenwerkers zijn “vrijheid” en “privacy”. Zeg het maar als ik het fout heb, maar wat ik op school geleerd heb over een democratie (en dat is Nederland nog steeds dacht ik) is dat besluiten genomen door de meerderheid van de gekozen regering worden uitgevoerd. Er staat nergens dat de minderheid er dan gewoon schijt aan mag hebben, de meerderheid beslist en als je het daar niet mee eens bent moet je de volgende keer anders gaan stemmen…

Oh ja, en geweld om je zin door te drijven, daar zijn andere namen voor die niks met “vrijheid” en “privacy” te maken hebben, namelijk “fascisme” en “anarchie”…

Regen, regen, regen…

Het is het afgelopen weekend gaan regenen en daar is het tot op dit moment niet mee opgehouden. Het is om triest van te worden maar het lijkt wel alsof er sinds afgelopen zaterdag één langdurige regenbui aan het vallen is en het einde daarvan is nog niet in zicht. De weer-Apps op de telefoons geven alleen maar regenwolkjes aan voor alle dagen tot eind volgende week, en het lijkt er dus op dat er nog veel meer water gaat vallen.

Voor mij is het meest vervelende dat ik met regen niet op de fiets naar de sportschool ga. Het zou uiteraard wel kunnen maar ik heb gewoon geen zin om natgeregend daar aan te komen en na het sporten me weer in zeiknatte plunje te moeten hijsen voor de terugrit. Het is toch nog wel een kilometer of vier, vijf fietsen afhankelijk van de route die ik kies, dus als ik zeg dat ik zeiknat ga worden overdrijf ik niet.

Het wordt dan dus de auto maar dat betekent dan wel weer dat ik aangekomen in de sportschool eerst een warming-up moet doen. Als ik op de fiets ga dan kan ik gelijk door naar de gewichten want dan ben ik al voldoende “opgewarmd”, is mijn lichaam al op “werktemperatuur” en zijn mijn spieren klaar voor actie. Een warming-up in de sportschool bestaat meestal uit een minuut of tien op de loopband waarvan ik het grootste deel hardloop. Het enige probleem daarbij is dat ik een beetje moet oppassen voor mijn linkerknie, die begint op te spelen als ik teveel hardloop. Soms doe ik daarom de elliptische crosstrainer, een apparaat waarmee je een soort van fietsende beweging maakt met je benen terwijl je er rechtop op staat en ook je armen heen en weer beweegt middels lange hendels. Eigenlijk heb ik een pokkenhekel aan dit apparaat, dus ik loop liever hard op de loopband.

Maar eerlijk gezegd ben ik die grauwe luchten en al die regen spekzet, ik zal dus blij zijn als het weer droog weer wordt en ik weer op de fiets naar de sportschool kan…

Herinnering aan Malampaya

Vandaag kreeg ik van mijn ouwe collega Derek Gray een foto toegestuurd die gemaakt is tijdens ons verblijf op de Filipijnen. Op de foto sta ikzelf en nog drie collega’s waarmee ik samenwerkte op het Malampaya-project. Derek had de foto gestuurd naar iedereen op de foto met de opmerking dat het ongelofelijk genoeg al weer acht jaar geleden was dat de foto is gemaakt. Op de foto zie je van links naar rechts Ziggy Masternak, Tim O’Mahoney, Derek en ikzelf:

Wat meteen in me opkwam was de vraag wanneer deze foto precies is gemaakt. Volgens Derek was het precies acht jaar geleden, maar dat kan niet want op 1 december 2013 vertrokken Riet en ik voor een lang weekend naar het eiland Miniloc van de eilandengroep El Nido bij het in het zuiden van de Filipijnen gelegen eiland Palawan. Ik denk zelf dat de foto de avond daarvoor is gemaakt en ik denk zelf in de Union Jack Tavern, aan de achtergrond te zien.

De foto moet in ieder geval dateren van de tweede helft van november 2013 want ik heb een baard. Dat was naar aanleiding van “Movember”, een jaarlijks terugkerend evenement waarbij mannen in de maand november hun snor laten staan om aandacht te vragen voor borstkanker bij mannen. Derek deed er zo te zien ook aan mee, Tim had altijd al so’n snor en het standpunt van Ziggy is op de foto niet echt duidelijk te zien. De baard heb ik (min of meer onder dwang van Riet) bij aankomst op Miniloc vrijwel meteen afgeschoren, en daarmee is het tijdvak waarin de foto moet zijn gemaakt dus redelijk bepaald.

Met de mannen op de foto heb ik niet zoveel contact meer. Sporadisch hoor ik nog wel eens wat van Ziggy (een tot Australiër genaturaliseerde Pool die eigenlijk Zbiegnev heet) omdat hij ook nog steeds bij Shell werkt. Van Tim, die als contractor op het project werkte, hoor ik alleen via via nog wel eens wat. Eigenlijk heb ik alleen nog regelmatig contact met Derek, die ik voor het Malampaya project al kende. We hadden elkaar eerder ontmoet op het Indonesische eiland Batam waar hij werkte aan een deel van het Sakhalin project en waar ik vanwege die reden een paar keer op werkbezoek ben geweest.

Leuke foto, en een mooie herinnering aan een mooie tijd. En ook meteen een goeie aanleiding om eens een mailtje terug te sturen naar alle vier mijn ouwe maten!

Uriah Heep!

Een maandje of wat geleden zag ik al een melding van het nieuws dat een van mijn favoriete bands weer op tournee gaat en daarbij ook Nederland zal aandoen. Het gaat nog wel een tijdje duren want het concert zou pas plaatsvinden op 13 oktober, en ook nog eens op een niet zo gebruikelijke locatie, het Tivoli theater in Utrecht. De voorverkoop zou al een paar dagen na de eerste melding beginnen en ik had dus mijn maat Nico al ingeseind. Maar toen werd het stil, op de dag van de voorverkoop werd er nergens melding gemaakt van een concert van Uriah Heep (tenminste niet in Nederland), en ik dacht daarom dat de melding blijkbaar toch voorbarig of helemaal niet juist was geweest.

Tot het begin van deze week, toen ik opeens een bericht zag verschijnen dat het concert toch doorgaat zoals eerder gemeld, en de kaartverkoop zou vandaag om tien uur beginnen. Klokslag tien uur logde ik dus in op de website van de kaartverkoop en een paar minuten later had ik twee kaarten voor mijn zoveelste concert van Uriah Heep.

Ik ben inmiddels de tel kwijt geraakt hoeveel concerten ik al heb bezocht van deze band, en dat is ook geen wonder want ik ben al een fan sinds 1973. Jawel, zo lang bestaat de band al, zij het dat de samenstelling in de loop van al die jaren heel wat keren is veranderd. Het enige nog originele lid is gitarist Mick Box, maar ook toetsenist Phil Lanzon en zanger Bernie Shaw maken inmiddels al meer dan veertig jaar deel uit van de huidige bezetting. De band bestaat dus al meer dan vijftig jaar maar treedt dus nog steeds op en brengt ook nog steeds platen uit. Ik heb zelfs een gesigneerd exemplaar van het laatste album en er staat al weer een nieuw album klaar om uitgebracht te worden.

Hoewel ik me niet alle concerten meer duidelijk kan herinneren weer ik het eerste nog heel goed: dat was op 6 juni 1975 in Ahoy in Rotterdam. Toen moest je voor de kaartverkoop nog naar bepaalde voorverkoopadressen, meestal platenzaken, en ik kocht mijn kaartje dan ook bij een platenzaak op de Coolsingel in Rotterdam. Ik zat op de tribune in de arena en hoewel wat veraf had ik toch een goed zicht op het podium. Ik ging in mijn eentje naar het concert, maar had op de tribune al snel aansluiting met de fans om me heen en kreeg zelfs een blikje bier aangereikt van mijn buurman.

Ja, want dat was in de tijd dat je nog treetjes bier mee naar binnen mocht nemen, om nog maar te zwijgen van het feit dat er nog gewoon gerookt mog worden. De tijden zijn verandert, maar ik weet nu al dat ik in Tivoli een paar nummers ga horen die ik toen in Ahoy voor het eerst live hoorde. Easy Livin’, Gypsy, July Morning, Lady in Black…

Kerstboom in Katwijk

Gisteravond was het Sinterklaasavond maar de Sint is vandaag amper vertrokken of de Kerst dient zich al aan. Op weg naar mijn moeder zag ik op het Andreasplein achter de Oude Kerk dat er een grote kerstboom was geplaatst.

In eerste instantie dacht ik dat de gemeente Katwijk daarmee inhaakte op de traditie in veel steden om ieder jaar centraal een kerstboom te plaatsen, maar toen viel me op dat op de top van de kerstboom geen piek of ster was geplaatst maar een kroon. Dat is toch vrij ongebruikelijk, maar toen ik het spandoek las onder kerstboom werd het duidelijk: de boom was geplaatst door de Oranjevereniging ter ere van de 18e verjaardag van kroonprinses Amalia. de kerstboom was dus niet echt een kerstboom maar meer een oranjeboom…

Ik snap deze uiting van liefde voor het Nederlandse Koningshuis wel want Katwijk, en trouwens Rijnsburg waar ik nu woon waarschijnlijk nog meer, is ontzettend Oranje-gezind. Hier wordt het volkomen normaal gevonden dat een jonge meid die nog vrijwel niets heeft gepresteerd in het leven een “toelage” krijgt van meer dan een miljoen euro per jaar. En dat alleen maar omdat haar wiegje op een bepaalde plek stond.

Mij komt het allemaal erg vreemd voor dat dat nog steeds wordt geaccepteerd in deze tijd, maar ja, ik ben dan ook niet een van die talloze Oranje-aanhangers maar een republikein in hart en nieren…

Jaarlijkse controle

Een paar weken geleden kreeg ik een brief van de huisartsenpraktijk dat het weer tijd was voor mijn jaarlijkse controle. Ik sta al onder controle sinds we terug zijn gekomen van de Filipijnen in 2015 vanwege mijn hoge bloeddruk en hoge cholesterol. Hoewel ik voor allebei al jaren een pilletje slik wordt het nog steeds ieder jaar gecontroleerd en dat vind ik prima want zeker mijn bloeddruk schommelt ondanks dat pilletje nog steeds alle kanten  op.

Zoals gebruikelijk moest er voor het bezoek aan de assistente die de controle ieder jaar uitvoert eerst bloed worden afgenomen en een plasje ingeleverd. Dat heb ik afgelopen maandag gedaan in hetzelfde gebouw als waar de huisartsenpraktijk is gevestigd hier in Rijnsburg, en dat ging net als vorig jaar vanwege Corona op afspraak en dat scheelde dus weer een lange wachttijd. Voor Corona moest je gewoon aanschuiven in de wachtkamer die altijd steevast al propvol zat met bejaarden, hoe vroeg je er ook was. Lastig voor mensen zoals ik die nog werken en onwillekeurig vraag je je dan af waarom al die oudjes, die de hele dag de tijd hebben, niet wat later komen. Ik hoop dan ook dat dat afsprakensysteem ook na Corona blijft gehandhaaft!

De afspraak van vandaag verliep vlot, alles was in orde al was mijn bloeddruk met 147-92 voor mij behoorlijk aan de hoge kant. Meestal is de eerste meeting veel te hoog maar zakt het na een paar pogingen tot meer acceptabele waarden, maar deze keer bleef ik dus steken op een hoge waarde van 147. Er werd geen probleem van gemaakt omdat het voor mijn leeftijd nog steeds acceptabel schijnt te zijn maar zelf vraag ik me dan toch wel eens af waar ik dan dat pilletje voor slik. Maar goed, ik mag weer een jaar wegblijven, volgend jaar valt er weer automatisch een uitnodiging voor een volgende controle in de bus.

Onze huisartsenpraktijk heeft trouwens de leukste wachtkamer die ik ooit bij een dokter heb gezien. Een deel is ingericht als een treincoupé van de Nederlandse Spoorwegen, van een treinstel zoals ik dat nog ken van vroeger toen ik veel meer met de trein reisde. De banken, ramen en bagagerekken zijn dan ook origineel en het geheel ziet er voor mij nostalgisch uit, en zeg nou zelf, dit toch gaaf:

Waar staat mijn auto…

Gisteren was het weer eens tijd voor een knipbeurt en zoals gebruikelijk ging ik daarvoor naar kapper Peursum aan de Langevaart. Ik ben niet zo’n heel regelmatige bezoeker van de kapper, ik kom daar ongeveer eens in de twee maanden en dat vind ik zat, zeker gezien het feit dat een gewone knipbeurt tegenwoordig al meer dan zesentwintig euro kost, en dat vind ik nogal wat. Maar goed, haar knippen kun je niet zelf, tenminste niet als je er een beetje fatsoenlijk uit wilt blijven zien, dus had ik een afspraak gemaakt voor half een.

Aangekomen op de Langevaart was er het gebruikelijke probleem dat er vrijwel geen parkeergelegenheid was. De Langevaart is een lange straat met maar aan één kant parkeervakken (op drie plekken voor de deur van de kapsalon na die altijd vol staan) en aangezien de bewoners ook hun auto’s kwijt moeten is het er altijd vrijwel vol. Gelukkig kon ik een eindje verder nog een lege plek bemachtigen en wandelde ik van daar naar de kapper.

Daar aangekomen piepte mijn telefoon en tot mijn verbazing zag ik een bericht zoals ik nog niet eerder had gezien, namelijk een bericht van de Toyota App die mij liet weten, met een kaart erbij, waar ik mijn auto had neergezet en waar ik mij nu ten opzichte van de auto bevond. Ik kon zelfs een route opvragen naar de parkeerplek!

Nou heb ik pas weer een update gehad van de Toyota App dus dit is blijkbaar een nieuwe functie, maar wel een die ik erg handig vind. Want kijk, in dit geval stond mijn auto relatief dichtbij en ook nog eens in dezelfde straat maar zeg nou zelf, dit is toch heel erg handig, of niet soms…

Vakantie…

Hoera, ik heb vanaf vandaag drie weken vakantie…

Ja, dat klinkt niet erg enthousiast en dat ben ik dan ook niet. Ik had waarschijnlijk opa een paar dagen rond de Kerst na helemaal geen vrij genomen als ik er niet door afdeling Personeelszaken op was geattendeerd dat ik mijn verplichte jaarlijkse vakantie van minimaal twee weken aaneengesloten nog niet had opgenomen. En het bleek ook dat ik, rekening houdend met het feite dat ik maximaal maar tien dagen mee mag nemen naar het volgende jaar, dit jaar nog vijftien dagen op moest nemen. En daarom heb ik dus de laatste drie weken van het jaar vakantie, met ingang van vandaag.

Er is natuurlijk een goede reden voor het gebrek aan enthousiasme voor deze vakantie, en dat is dat de regering net weer een lockdown heeft aangekondigd waarbij alle horeca, niet-essentiële winkels en sportscholen tot (minstens) 14 januari volgend jaar gesloten zijn. De dagjes weg en eventueel zelfs een weekendje op pad is dus nu helemaal van de baan en zoals het er nu naar uitziet zit ik de komende drie weken dus gewoon thuis. Dat wordt dus veel lezen en Netflixen, en daarmee houdt het dan wel op schat ik zo in.

Daarbij is iedereen die je tegenkomt super-sacherijnig want deze lockdown gaat dus ook de Kerst flink verpesten. Want behalve de al genoemde maatregelen is ook bezoek van meer dan twee personen (met uitzondering van de Kerstdagen want dan mogen het er vier zijn) niet toegestaan. Dat valt weliswaar niet te handhaven en zal menigeen er dus wel weer gewoon schijt aan hebben, maar wij zijn nou eenmaal gezagsgetrouwe burgers en zullen wij wel proberen ons eraan te houden.

Geen erg leuke vooruitzichten allemaal, en vraag is of dit nou allemaal wel nodig is. Er is weliswaar een nieuwe, zeer besmettelijke variant van het Corona-virus ontdekt maar daar is eigenlijk nog weinig over bekend. Het verspreid zich weliswaar erg snel over de wereld maar het schijnt een mildere vorm te zijn waar je minder ziek van wordt en die dus wel eens een positief effect zou kunnen hebben op de zo gewenste groepsimmuniteit.

De algemene opinie is dat de regering de genomen maatregelen wel erg snel invoert, waarschijnlijk omdat ze al te vaak het verwijt hebben gekregen dat ze te traag en te laat reageren. Op dit moment wordt vol ingezet op de derde vaccinatie voor iedereen, de Booster-prik, waarvan wordt gehoopt dat iedereen die voor eind januari volgend jaar heeft gehad. En laat nou die Booster-campagne weer erg traag en erg laat op gang gekomen zijn…

Schaatsen slijpen

Het heeft de hele week al gevroren waarbij op de laatste twee dagen de temperatuur onder nul bleef en tijdens de nachten zelfs daalde tot vier graden onder nul. Het werd dus tijd om snel iets te doen wat al sinds de laatste vorstperiode in februari aan het begin van dit jaar op mijn planning staat: het laten slijpen van mijn schaatsen. Dat is typisch zo’n klusje wat je uitstelt totdat het echt nodig is en dan ben je te laat omdat als er eenmaal schaatsijs ligt iedereen zijn schaatsen wil laten slijpen en de weinige zaken die dat nog doen volgeboekt zitten.

Nu is dus een goed moment en al snel vond ik een adres vlakbij, net aan de andere kant van het Oegstgeester Kanaal in Oegstgeest. Daar kon ik mijn schaatsen vandaag inleveren om ze te laten slijpen bij De Molen Schaatsen, waarvan de werkplaats overigens in Leiden zit. De plek waar ik mijn schaatsen heb afgegeven was dan ook gewoon een woonhuis, waarvoor alles netjes via e-mailtjes waas geregeld. Ik heb ook al weer bericht gekregen dat mijn schaatsen al klaar liggen om opgehaald te worden maar dat bericht zag ik te laat en dat wordt dus maandag.

Wat mij betreft kan de vorst dus komen, maar de berichten daarvoor zijn niet erg gunstig want er wordt al weer warmer weer verwacht en een witte Kerst zit er dan ook vrijwel zeker niet in. Maar goed, als er geschaatst kan worden dan ben ik er dus klaar voor. Waarschijnlijk krijg ik tegen die tijd ook wel weer een berichtje van Martin met de vraag of hij mijn schaatsen kan lenen, want van zijn voornemen om dit jaar (liefst voor de winter) zelf een paar schaatsen te kopen is tot op heden nog niets terecht gekomen. En hij zou nu de winter bijna is aangebroken wel weer eens te laat kunnen zijn…

Tweede Corona-Kerst

Dit wordt de tweede keer dat de viering van Kerst zwaar wordt beïnvloed door de Corona-crisis. Vorig jaar was er nog een soort van berusting omdat het idee was dat we er maar even doorheen moesten bijten, maar dit jaar is de stemming heel anders. Het zag er afgelopen zomer tenslotte naar uit dat het virus bijna bedwongen was maar in het najaar bleek dat we te vroeg hadden gejuicht. De hevige toename van het aantal Corona-gevallen was voor vrijwel iedereen een enorme tegenvaller, vooral omdat het duidelijk was dat er weer strenge maatregelen zaten aan te komen.

En dat is dus gebeurd, en erger nog dan we allemaal hadden verwacht want met weer een lockdown had eigenlijk niemand meer rekening gehouden. Toen de geruchten van die lockdown afgelopen vrijdag de kop opstaken leidde dat afgelopen zaterdag tot een stormloop op de winkels. Logisch, want een van de geruchten was dat alle niet-essentiële winkels dicht zouden moeten en heel veel mensen wilden nog Kerstinkopen doen. En de geruchten werden bewaarheid want de winkels moesten inderdaad met ingang van deze week dicht. daar gingen de plannen voor mijn dagtripjes naar Haarlem, Den Haag en de Mall of The Netherlands…

Gelukkig hebben de beperkingen voor de Kerstdagen, maximaal vier gasten op bezoek, geen invloed op onze plannen. We hebben een dag met onze kinderen gepland, waarmee we precies aan vier gasten komen, en een dagje met de beide moeders. En de Kerstboom stond gelukkig ook al vrij snel, net als vorig jaar, want dat brengt tenminste nog wat gezelligheid in deze toch onverwacht vervelende dagen.

En al die restaurant-bonnen die Riet en ik hebben gehad voor onze trouwdag, tja, die zullen nog een tijdje in de la moeten blijven liggen…

Eerste Kerstdag met verrassingsmenu

Eigenlijk besteden we de beide Kerstdagen al jaren op dezelfde manier: een dag met onze kinderen en tegenwoordig natuurlijk ook kleinkinderen, en een dag met de beide moeders. Dit jaar was het gebruikelijke Kerstdiner met kinderen en kleinkinderen op Eerste Kerstdag en dat was dus vandaag.

Vooraf had Riet al aangegeven dat ze niet veel zin had om twee dagen een Kerstdiner te koken. In het verleden losten we dat op door naar een restaurant te gaan maar dat was niet altijd een succes omdat Kerstdiners in restaurants meestal nogal rommelig verlopen en het eten is ook lang niet altijd even geweldig. Het idee was om bij een restaurant een Kerstdiner te bestellen en we gooiden dus de vraag in de groep of er suggesties waren. Die waren er genoeg maar de beste leek die van Robin die het Kerstdiner van Café De Buuren in Leiden voorstelde.

De bestelling werd geplaatst door Riet voor twee dozen met het “gewone” menu (één doos was voor twee personen) en een doos met het vegetarische menu voor Astrid en Sandra. Vanmiddag werden de dozen door Robin en Astrid opgehaald in Leiden en bij het open maken zag alles er prima uit, alleen vroegen we ons meteen af hoe we dit allemaal in vredesnaam op zouden moeten krijgen. Om even een idee te geven, bij het voorafje zat per persoon al een flink plukbrood met gezouten roomboter, en dat alleen zou voor mij waarschijnlijk al genoeg zijn geweest…

Er waren wat gerechten die nog even in de oven moesten, zoals de soep en het brood vooraf en de quiche voor het hoofdgerecht, en alles was even heerlijk. Er waren traditionele gerechten zoals carpaccio en zalm maar ook bijzondere dingen zoals burrata en gyoza, en omdat het allemaal kleine porties waren was het makkelijk delen. Er was meer dan voldoende, en of het voor- en hoofdgerecht nog niet uitgebreid waren was er als toetje nog een enorme hoeveelheid zoetigheid met een kaasplankje en plakken Kerstbrood. En dan was er aan het eind bij de koffie nog een stuk heerlijke Kersttaart gebakken door Astrid.

Kortom, we hebben bijna drie uur zitten eten en iedereen zat bommetjevol. Overbodig te zeggen dat lang niet alles op was en dat Café De Buuren een dikke pluim verdient voor hun Kerstdiner.

Boosterprik

Het is al weer een paar weken geleden dat onze regering, in navolging van vele landen die dat al eerder hadden besloten, tot de conclusie kwam dat een extra vaccinatie nodig was om het Corona-virus eronder te krijgen. Het was gebleken dat de werking van de vaccins langzaam afnam en dat bovendien de nieuwe varianten van het virus beter bestand bleken tegen bepaalde vaccins.

Het programma kwam maar langzaam op gang, er werd gestart op 19 november maar begin december stond het aantal gezette boosterprikken nog maar op iets van een kwart miljoen. Dit werd grotendeels veroorzaakt door een gebrek aan “prikkers” en prik-centra want veel plekken waren al weer ontmanteld, zoals hier in de buurt bijvoorbeeld die in Noordwijkerhout.

Er werden maatregelen aangekondigd, onder andere dat er geen zes maar nog maar drie maanden tussen de laatste vaccinatie en de booster hoefde te zitten. Dat had tot gevolg dat Riet en ik plotseling wel een afspraak konden maken en dat deden we dan ook. We probeerden online te boeken voor dezelfde dag en tijd op dezelfde locatie, maar dat bleek niet te gaan. Ik kreeg nog wel data aangeboden in de laatste week van december maar Riet kreeg alleen maar data begin januari. We gaven het dus maar op en ik boekte mezelf voor de 28e december, vandaag dus.

Daarvoor moest ik dan wel naar Rijswijk, want er waren weliswaar data beschikbaar maar niet één op een locatie hier in de buurt. Mij maakte dat niet veel uit want de Rijswijkse priklocatie was in de voormalige Broodfabriek, recht tegenover het kantoor waar ik normaal gesproken zou werken en pal naast de voormalige Shell kantoren van het Kesslerpark.

Aangekomen bij de Broodfabriek parkeerde ik om de hoek waar ruim plek was in tegenstelling tot het kleine parkeerterreintje voor de ingang, en toen ik naar de ingang wandelde begon het te regenen. Tot mijn schrik zag ik buiten bij de ingang zo’n zigzag-rij wachten om naar binnen te mogen, en ondertussen was het gaan stortregenen. Gelukkig had ik wel mijn regenjack aan maar ik had toch liever mijn paraplu gehad die, je raadt het al, nog in de auto lag. Gelukkig werd het al snel weer droog want het duurde ruim een kwartier voordat ik door de deur de hal in kon.

Eenmaal binnen verliep de procedure vlot, mijn papieren werden gecontroleerd voordat ik naar een soort van incheckbalie door kon lopen. Bij een van de loketten daar werd mijn rijbewijs gecheckt op mijn ID en er werd een vaccinatieformulier uitgeprint. Ik kon doorlopen naar de enorme prikruimte waar we in groepjes werden doorgeleid naar een soort van prikstraatjes. Daar kreeg ieder van het groepje een stoel (anderhalve meter uit elkaar geplaatst) waarna er een dame langskwam met een karretje waarop de vaccinaties al klaar lagen. Zo werd het hele rijtje snel en vakkundig afgewerkt en konden we weer op weg naar de uitgang. Onderweg daar naartoe kwam ik langs een paar tafels waar ik mijn gele vaccinatie-boekje kon laten bijwerken en zo stond ik na amper tien minuten binnen alweer buiten, waar het gelukkig nog steeds droog was.

De boosterprik zit er dus in en voor wat betreft bijverschijnselen geldt vooralsnog hetzelfde als voor de vorige twee prikken: niks, nakkes, nada. En de bijgaande foto kreeg ik van een maat uit Thailand…

Snert

Het is zolangzamerhand een jaarlijkse traditie aan het worden dat Riet voor Oud en Nieuw een pan met erwtensoep maakt. Ze heeft in de afgelopen jaren zelfs een flinke fanbase in de familie opgebouwd met haar snert, en ze heeft zelfs al vragen gekregen of het ook dit jaar weer ging gebeuren. Ze had gisteren alle benodigdheden binnen, en geloof me, dat is nog een heel karwei geweest. Dit jaar gaat er, in tegenstelling tot vorig jaar toen ze er geeneen kon bemachtigen, een hele knie van een varken in naast al het andere vlees, en het aanrecht ligt vol met alle groenten die erin gaan. Gisteren zijn de erwten al in de week gezet en vanmorgen is het echte werk begonnen.

Ik mocht deze keer ook meehelpen en ik kreeg de schone taak om de knolselderij te snijden. Iedereen die dat wel eens heeft gedaan weet wat een taaie klus dat is, de helaas te vroeg overleden Amerikaanse komiek John Pinette heeft knolselderij wel eens vermeld in een sketch. Hij zei dat je knolselderij, of turnips zoals ze in het Engels heten, alleen klaar kan maken door ze eerst een uur tegen beton te meppen om ze zachter te krijgen en ze vervolgens minstens acht uur te koken. Zijn conclusie was dat als het zo moeilijk was om het te bereiden, het simpelweg geen voedsel wilde zijn.

Hoe dan ook, ik slaagde erin om de knolselderij in blokjes te snijden en die zitten inmiddels in de soep die op dit moment op het gas staat te pruttelen. En ik heb nog een foutje gemaakt, want de hier geplaatste foto had ik ook in de familie-App gezet. Riet wilde gezien de Corona-maatregelen Nieuwjaarsdag bij ons in kleine kring vieren, maar of dat na het plaatsen van de foto nog gaat lukken…

Oliebollen…

Oudejaarsdag betekent oliebollen. We hebben er al een week of wat geleden een paar op maar vandaag is het pas echt oliebollendag. Helaas denkt ongeveer negenennegentig procent van de bevolking er net zo over, en ondanks dat heel veel mensen ze thuis zelf bakken moet je er normaal gesproken lang voor in de rij staan.

Hoewel er bij Welkoop (volgens eigen zeggen de beste zaak voor Dier en Tuin en werkkleding) bij ons aan de overkant ook al een paar weken een oliebollenkraam op het parkeerterrein staat wil Riet daar niks van weten. Oliebollen haal je bij de oliebollenkraam van Melle de Vries die al sinds mensenheugenis voor het vroegere Gemeentehuis aan de Kerkstraat staat in de weken voor Oudjaar. De naam Melle de Vries is een legende op oliebollen-gebied in Katwijk en Rijnsburg en het moet gezegd, ze zijn er altijd het lekkerst.

Zelfs het aanbod van onze buurman Peter, die ieder jaar zelf oliebollen bakt in zijn schuur, om ons van oliebollen te voorzien kon Riet niet weerhouden om toch in de rij te gaan staan voor de kraam van Melle de Vries. Na een eerste blik op de lange rij besloot ze eerst maar een bakje te gaan doen bij haar vriendin Jo die daar om de hoek woont, en pakweg een uurtje later besloten ze om samen toch maar in de rij te gaan staan. Ze moesten aansluiten vlak voor de deur van de Grote Kerk, op flinke afstand van de gebakkraam.

Na meer dan een uur hield Riet het voor gezien. Er waren in de tussentijd nog maar een paar mensen geholpen, simpelweg omdat er niet tegen de vraag aan te bakken viel en iedereen minstens dertig oliebollen wilde hebben. Ze belde haar zus Ans op die had gevraagd of Riet ook voor haar wilde inslaan, en toen die hoorde van de lange rij zei ze dat ze zwager Rico wel zou sturen. Ik kreeg spontaan een déjà vu toen ik dat hoorde want volgens mij was exact hetzelfde vorig jaar ook al gebeurd.

Toen Rico aan de beurt was waren de oliebollen op maar hij kon wel een bestelling plaatsen, om zes uur vanavond zouden de oliebollen klaar staan. Ondertussen waren wij even langs gegaan bij de buren om daar alvast een oliebolletje (of twee) mee te pikken, en buurvrouw Lies gaf ons toen we weer weggingen (zoals ik al had gehoopt) een schaal met tien oliebollen mee.

We hebben dus voor vanavond oliebollen, want die van Melle de Vries zijn weliswaar inmiddels opgehaald maar ze worden morgen pas bij ons thuis afgeleverd…

Eerste dagen van het nieuwe jaar

Nieuwjaarsdag was ook dit jaar vanwege de Corona-crisis en de geldende lockdown een weinig uitbundige gelegenheid. In de ochtend was er een bezoek aan mijn moeder in Katwijk waar we niet lang bleven hangen om, in acht neming van de regels van maximaal vier personen bezoek, ruimte te maken voor andere familie. En bij ons thuis hadden we voor de middag Riet’s broers en zus met aanhang uitgenodigd zodat we niet al te erg in overtreding waren. Uiteindelijk kregen we toch nog min of meer een huis vol want onze eigen kinderen waren er uiteraard ook en er kwamen toch ook nog wat neven en nichten langs. De Nieuwkoopjes zijn nu eenmaal mensen die zich altijd aan de regels houden, behalve wanneer het de eigen familie betreft…

De maandag na Nieuwjaarsdag was voor mij alweer de eerste werkdag van het jaar. Niet dat het gelijk een drukke bedoening was want veel collega’s, onder wie mijn eigen baas, waren nog op vakantie wat een duidelijk effect had op het aantal vergaderingen (bijna geen). Wel zag ik aan de e-mails die tijdens mijn eigen vakantie van de afgelopen weken waren binnengekomen dat mijn naam regelmatig was genoemd voor nieuw werk en ik verwacht dan ook dat deze week weliswaar nog rustig zal verlopen maar dat dat volgende week heel anders zal zijn.

Wat betreft het weer is het nieuwe jaar niet best begonnen. Het is ronduit onstuimig, en op de foto van vandaag is dat goed te zien aan de zwoegende fietser en de golven op het kanaal. Gelukkig hebben we de kortste dag al weer twee weken achter de rug en dat betekent dat we nu iedere dag een paar minuten meer daglicht hebben. Ik ben een van die mensen die een hartgrondige hekel hebben aan de donkere periode van het jaar en wat mij betreft kan het dan ook niet hard genoeg gaan.

Oppasdag

Vandaag was donderdag en dat is voorlopig onze oppasdag want onze kleinkinderen Gijsje en Maas zijn dan de hele dag bij ons.

Er zijn wat vaste activiteiten, want ’s morgens neemt Riet Gijsje en nu dus ook Maas mee naar haar zus Ans. Die past op donderdag op haar eigen kleinkinderen en dat verandert het huis aan de Vliet toch al in een kindercrèche dus die kleinkinderen van ons kunnen er dan ook wel bij. Riet en Ans vinden het overigens geweldig, die drukte met al die kleintjes.

Meestal worden onze kleinkinderen aan het eind van de middag weer opgehaald, maar soms blijven Martin, Sandra en de kleintjes bij ons eten. Vooral Gijsje vindt dat altijd prachtig want dan kan ze daarna nog even bij ons in bad. Ze hebben bij hun thuis alleen een douche dus het bad is voor Gijsje een traktatie.

Vandaag was de primeur voor Maas. Martin liet hem voorzichtig in het water zakken, en eerst was het een beetje onwennig maar al snel had hij in de gaten hoe leuk het was om met je handen op het water te slaan. Overbodig te zeggen dat Martin na het bad een droog shirt nodig had…

Nog steeds in lockdown

Nadat het eerder deze week knap onstuimig weer was geweest met veel regen en zelfs af en toe hagel leek het er vandaag op dat we voor het eerst weer eens wat zon te zien zouden krijgen. Vanmorgen toen het licht werd was er eindelijk weer eens een prachtige lucht te zien met veel blauw en met wolken die door de opkomende zon oranje werden gekleurd.

We zitten nog steeds volop in de lockdown maar het is duidelijk dat iedereen het ontzettend zat is. De rechtvaardiging voor de lockdown was de verwachting dat de Omikron variant van het Corona-virus door een veel grotere besmettelijkheid voor een grote toename van ziekenhuispatiënten zou gaan zorgen, maar het tegendeel blijkt waar. Weliswaar bereiken de dagelijkse besmettingen recordhoogten maar dat heeft niet geleid tot meer ziekenhuisopnames. Sterker nog, het aantal patiënten in de ziekenhuizen neemt zelfs gestaag af omdat die nieuwe variant veel minder ernstige klachten veroorzaakt.

Er is dan ook een roep om versoepelingen, met name uiteraard van de horeca en de winkeliers want die zijn zo langzamerhand door al hun reserves heen, zeker omdat de steun van de overheid met ingang van dit jaar een stuk minder is geworden. Aanstaande vrijdag is er weer een persconferentie, en wij kijken daar met meer dan gewone belangstelling naar uit want het komende weekend is ons weekendje weg met kinderen en kleinkinderen. En de vraag is dan natuurlijk wat er allemaal mogelijk zal blijken.

De verwachting is dat de winkels weer open gaan, al is dat waarschijnlijk wel weer met de nodige beperkingen. Maar voor ons is de grote vraag, kunnen we aanstaande zaterdag naar de dierentuin in Emmen? We wachten in spanning af…

Bungalowpark Puur Exloo

Het bleek niet mogelijk om de gemaakte reservering bij Bungalowpark Puur Exloo in Drente te veranderen dus hadden we besloten er maar het beste van te maken. We vertrokken allemaal vroeg in de middag, allemaal met de eigen auto, richting het plaatsje Exloo op een kilometer of vijftien van Emmen.

Het was rustig op de weg en we hoefden ons niet te haasten want we mochten om vier uur ’s middags het huisje pas in. Riet en ik waren al voorbij Emmen, rijdend op de N34 die volgens de borden bekend staat als de Hunebed Highway, toen we een berichtje kregen van Robin en Astrid die al waren gearriveerd. Ze konden alleen het huisje nog niet in want het was pas tien voor vier en blijkbaar kon het elektronische slot met de cijfercode (er was geen receptie op het park) pas geopend worden om klokslag vier uur. En ja hoor, tien minuten later kwam het bericht dat ze naar binnen konden.

Wij arriveerden een paar minuten over vier, nog een paar minuten later gevolgd door Martin, Sandra, Gijsje en Maas. Er was een parkeerterrein vlak voor de deur dus het uitladen van alle spullen ging redelijk makkelijk (via een sluiproute door de heg), en er waren zelfs behoorlijk wat laadpalen wat voor de elektrische Renault Zoe van Robin en Astrid goed uitkwam.

We hadden een acht-persoons huisje, en dat was echt heel erg luxe. Het zag er allemaal nog heel erg nieuw uit, het was brandschoon en van alle gemakken voorzien. Riet en ik kregen een kamer op de begane grond met een eigen badkamer met sauna, voor Robin en Astrid was er een kamer boven die ook voorzien was van een eigen badkamer, en voor Martin, Sandra, Gijsje en Maas waren er boven twee slaapkamers. Voor hen was er weliswaar een badkamer op de overloop maar die was wel als enige voorzien van een bad. De foto is trouwens van de website van het park, toen wij arriveerden was het al vrijwel donker, mede door de zware bewolking.

Het weer was niet echt geweldig maar het was tenminste droog, dus Sandra en Gijsje namen nog even de gelegenheid om een kijkje te nemen bij een grote speeltuin die ook vlakbij het huisje lag. Daar was alles behoorlijk nat, maar Gijsje bleek toch meer geïnteresseerd in het grote verlichte hert wat aan het begin van het park stond.

Omdat de horeca zeker vandaag nog dicht zou zijn hadden we onze pizzarette meegenomen zodat in ieder geval voor vanavond het eten was geregeld. Dat zelf pizzaatjes maken vinden we allemaal leuk en ons eerste gezamenlijke diner in Exloo werd dan ook erg gezellig.

Na het eten was er de persconferentie op tv en dat werd toch wel een teleurstelling. Weliswaar mochten de winkels vanaf morgen wel open tot vijf uur maar de horeca bleef dicht, evenals musea. Er was bij ons even twijfel in welke categorie de dierentuinen nu precies vallen maar al snel gaf de website van Wildpark Emmen uitsluitsel, ze blijven dicht tot minstens 24 januari.

We moeten dus voor morgen een alternatief zoeken, maar gelukkig hebben we daar al over nagedacht. Het wordt de dierentuin van het Duitse plaatsje Nordhorn, net over de grens bij Oldenzaal op een kilometer of zestig van Emmen. Bijkomend voordeel van een bezoekje aan Duitsland is ook dat daar alle horeca gewoon open is voor iedereen met een geldige QR-code. En dat zijn wij gelukkig allemaal..

Tierpark Nordhorn

Het was de bedoeling om vandaag een bezoek te brengen aan Wildpark Emmen maar helaas, de gehoopte versoepelingen van de Corona-maatregelen bleven grotendeels uit en ondanks dat winkels weer gedeeltelijk open mochten gold dat niet voor horeca, sportwedstrijden en bezienswaardigheden. Geen Wildpark Emmen dus maar gelukkig hadden we al een Plan B en daarvoor vertrokken we vanochtend met twee auto’s richting het Duitse plaatsje Nordhorn voor een bezoek aan het Tierpark daar.

We arriveerden na een rit van ruim een uur bij het Tierpark, waar we op het parkeerterrein al zagen dat er meer auto’s met Nederlandse dan met Duitse kentekenplaten stonden. Bij de kassa was er nog een klein probleempje omdat onze voor Nederland goedgekeurde mondkapjes niet voldeden in Duitsland, maar gelukkig konden we ter plekke andere mondkapjes kopen.

Het Tierpark bleek een gezellig dierenpark met heel veel aandacht voor kinderen. Wat er jammer genoeg ontbrak waren de olifanten, leeuwen, tijgers, krokodillen en andere tropische dieren. Er waren wel bizons, wolven, lama’s en verder heel veel vee zoals runderen, ezels en paarden. Er waren ook zebra’s maar die stonden allemaal binnen en lieten zich niet zien. Eigenlijk was het, zoals Astrid zo mooi opmerkte, meer een hele grote kinderboerderij dan een echte dierentuin. Maar er waren ook ijstentjes en restaurants en die waren allemaal open. Op vertoon van een geldige QR-code mochten we naar binnen waar de koffie met Apfelstrudel fantastisch smaakte. De taartpunten waren zo groot dat we de geplande lunch maar voor gezien hielden…

 

 

 

 

 

 

 

Het dierengebeuren speelde zich vrijwel helemaal buiten af en dat brak ons op een gegeven moment op want het was behoorlijk koud. Na ruim twee uur te hebben rondgewandeld, waarbij Gijsje en Maas het overigens nog steeds helemaal naar hun zin hadden, waren de meesten van ons behoorlijk verkleumd en besloten we zachtjes aan richting de uitgang te gaan. Alleen Martin en Sandra niet, want die bleven nog even bij de grote speeltuin met Gijsje en Maas. Robin, Astrid, Riet en ik reden nog even naar de Kaufmarkt in Nordhorn waar Astrid wat bakspullen kon inslaan die in Nederland niet of moeilijk te krijgen zijn in de supermarkten. En we kochten er bakpapier, want dat hebben we nodig voor de croissantjes morgenochtend.

Weer terug in het huisje ging vrijwel iedereen om beurten in de sauna, al was het alleen maar om de kou uit de botten te verdrijven. Voor het avondeten besloten we te bestellen bij een lokaal restaurant, en dat werd onbedoeld nog een klucht. Nadat alle keurig afgeleverde dozen ronddeelden bleek de vegetarische doos voor Astrid te ontbreken. Er was wat verwarring omdat iedereen zijn eten over twee dozen verdeeld kreeg en het was niet altijd duidelijk wat nu precies bij wat hoorde, maar behalve een vegetarische hamburger konden we voor Astrid geen vegetarische doos vinden. Gelukkig was er op zich meer dan genoeg en ook dik voldoende zonder vlees dus uiteindelijk was er ook voor Astrid genoeg te eten.

Martin belde het restaurant op om het ontbreken van een doos te melden en ter compensatie werden er even later twee dozen met lekkere toetjes gebracht. Maar wat denk je, toen we gingen afruimen vonden we buiten achter de schuifdeur nog een doos met eten en jawel, het was de vegetarische doos voor Astrid. Een gedeelte van de levering was inderdaad via Martin door de schuifdeur gegaan en ik had alles aangepakt, maar hoe die ene doos nou over het hoofd is gezien weten we nog steeds niet. Nou ja, we hebben er allemaal achteraf flink om gelachen…

Boswandelingen

Het was vandaag koud maar droog en dat was meer dan we hadden verwacht want gisteren nog voorspelde het weerbericht dat het vrijwel de hele dag zou regenen. Gisteravond werden de berichten gunstiger en we hadden dan ook plannen gemaakt voor een boswandeling in de ochtend.

Daarbij kwam de Geocaching hobby van Robin en Astrid want die hadden een mooie route gezien in de bossen ten noorden van Exloo waar een Geocache was verstopt. Om deze te vinden moest er een vier en een halve kilometer lange route worden gevolgd die voorzien was van aanwijzingen om aan het eind de Geocache te vinden. Aan het begin van de wandeling was er een parkeerplaatsje en aan de overkant van de weg meteen al de eerste bezienswaardigheid, een Hunebed!

Na het parkeren van de auto’s, waarbij Riet en ik deze keer met Robin en Astrid waren meegereden, namen we dus eerst een kijkje bij het Hunebed, en voor sommigen in ons gezelschap was dat de eerste keer dat ze een Hunebed zagen. Vanaf dat punt wandelden we over al dan niet redelijk begaanbare bospaden, onderweg zoekend naar de aanwijzingen voor de Geocache. Ik nam al snel de wandelwagen met Maas over van Martin want het was toch wel zwaar om daarmee door de some behoorlijk modderige paden te ploegen. Gelukkig bleek achteraf dat het moeilijke gedeelte aan het begin van de wandeling zat, later werden de paden een stuk beter.

Onderweg kwamen we langs een herdenkingsplek waar in de Tweede Wereldoorlog een Liberator B-24 bommenwerper was neergestort. Op de plek waren bomen zodanig gepland dat ze de romp en de vleugels symboliseerden en er waren ook stenen leergeld om aan te geven waar het toestel was neergestort. Op een grote herdenkingssteen bij de plek stonden de namen van alle bemanningsleden.

Gijsje en Maas hadden het trouwens prima naar hun zin onderweg, zeker Gijsje verbaasde ons want die vertoonde geen enkel spoor van vermoeidheid.

Vlak bij het eind van de route moesten we lang zoeken naar de laatste aanwijzing naar de Geocache die na zeker een kwartier pas werd gevonden door Astrid. De aanwijzing was een heel klein metalen plaatje met daarop de coördinaten van de juiste plek, dus daarna was het een makkie. De Geocache bleek te bestaan uit een metalen munitiekistje met daarin behalve het logboekje ook een aantal presentjes voor de vinders waaruit Gijsje een plastic pantertje koos. Omdat er ook wat teruggestopt moet worden deed Martin een munt voor een boodschappenkarretje in het kistje.

Het was van de plek van de vondst niet ver meer naar de auto’s en even later reden we door het dorpje Exloo terug naar vakantiepark Puur Exloo. Daar aangekomen besloten Robin en Astrid dat ze nog genoeg energie hadden voor nog een Geocaching speurtocht door het Valther Bos op een paar kilometer ten noorden van Emmen, en ik besloot met ze mee te gaan.

Na een rit van een minuut of tien kwamen we bij het Valther Bos met aan het begin een parkeerplaatsje waar we de auto kwijt konden. We gingen op zoek naar de eerste Geocache die een onderdeel was van een trail, een serie door dezelfde persoon aangebrachte Geocaches die samen een route vormden.

Het bleek dat alle Geocaches redelijk makkelijk te vinden waren aangezien ze allemaal achter op een boom waren bevestigd op een paar meter van de paden af. De caches waren ook allemaal hetzelfde, een klein buisje met daarin een logboekje en een kleine sticker die een aanwijzing bevatte.

De route onderweg was prachtig, jammer dat de bossen nu grotendeels nog kaal waren (wat overigens voor het zoeken naar de Geocaches wel een voordeel was) en het moet er ook absoluut fantastisch uitzien als alle hei op de open plekken die we tegenkwamen in bloei zou staan. Op een grote open plek lagen de restanten van drie Hunebedden, je ziet ze als je goed kijkt alledrie op deze foto:

De aanwijzingen in de gevonden caches bleken samen de coördinaten te zijn van een bonus-cache in de vorm van een vogelhuisje. Daar aangekomen stond er net een ander stel, een ouder echtpaar, wat ook de cache had gezocht en gevonden. Onderweg hadden we al in de logboekjes gezien dat er telkens als laatste voor ons hetzelfde stempel was aangebracht en met dezelfde datum, dus we wisten dat er meer mensen vandaag op pad waren geweest. Stomtoevallig kwamen we ze bij de allerlaatste cache tegen en hebben we nog even een praatje met ze gemaakt.

Terug bij het huisje na alweer een wandeling van bijna vijf kilometer waren er voor het avondeten pannenkoeken. Daarna vertrokken eerst Robin en Astrid al weer naar huis omdat Astrid morgen moet werken, even later gevolgd door Sandra met Gijsje want ook Sandra moet morgenochtend weer aan de slag. Riet en ik bleven dus met Martin en Maas achter voor onze laatste avond in het huisje, wij vertrekken morgenochtend rond een uur of negen richting Rijnsburg na een geweldig leuk weekend!

Weer thuis

Ons lang weekend in Puur Exloo zat er vandaag al weer op en omdat we op tijd thuis moesten zijn om Gijsje van de peuterspeelzaal te halen moesten we op tijd vertrekken. Om acht uur waren we alle vier klaar, met een licht ontbijt achter de kiezen, en begonnen we met opruimen en het inladen van de auto.

Er was nogal wat op te ruimen want er was heel erg veel eten over van wat we hadden meegenomen en wat er over was van de afhaalmaaltijd van zaterdagavond. De onaangebroken doos met Astrid’s vegetarische maaltijd kwam uit de koelkast, samen met nog een paar amper aangebroken dozen. Jammer, maar het was niet de moeite om dat allemaal mee te nemen dus moest er het nodige worden weggegooid. Gelukkig kon er ook heel veel meegenomen worden en dat paste allemaal maar net in de krat waar alles in moest.

De RAV4 heeft gelukkig een flinke kofferruimte ene die zat bij het vertrek behoorlijk vol. Maas werd met de maxi-coli achterin gezet naast Riet, ik reed met Martin voorin naast me. Even na negen uur vertrokken we via de Valtherweg richting Valthen, met volgens de routeplanner een rit van ongeveer anderhalf uur in het vooruitzicht. Ruim de tijd dus om op tijd te zijn om Gijsje op te pikken want de peuterspeelzaal zou om twaalf uur uit gaan.

De rit verliep net als de heenreis vlot, zonder een enkele file. Via de N34, de A37 en de A28 bereikten we bij Hoevelaken de A1 die we volgden richting Amsterdam vanwaar het vlot naar huis ging. Even over half twaalf zetten we Martin en Maas af bij hun huis en na de nodige spullen te hebben uitgeladen konden Riet en ik door naar de Bankijkerweg.

Daar aangekomen werden we verwelkomd door de beide katten, die niet eens meteen om eten begonnen te schreeuwen. Die zijn dus door Oma Nieuwkoop schandalig verwend het afgelopen weekend…

Herinneringen

Vandaag is het de 19e januari en dat is een gedenkwaardige dag omdat het de verjaardag was van mijn vader. Hoewel het inmiddels al meer dan elf jaar geleden is dat mijn vader op 78-jarige leeftijd overleed blijft deze dag toch altijd bijzonder.

Gelukkig blijven de herinneringen aan mijn vader nooit beperkt tot deze dag. Steeds vaker de laatste jaren als ik mijn moeder bezoek dan halen we herinneringen op en daarbij komt uiteraard heel vaak mijn vader ter sprake.

Soms komen er ook herinneringen boven wanneer ik door mijn foto’s blader (wat ik best vaak doe). Zo vond ik net deze foto, waarop mijn vader zijn kleinzoon Bastian voorleest, gemaakt op Nieuwjaarsdag 2004.

“Waar blijft de tijd,” denk je toch onwillekeurig als je zo’n foto ziet.

Weer aan het werk

Dinsdag ging ik na het lange weekend in Exloo weer aan het werk en daarbij hoef ik me op dit moment beslist niet te vervelen. Ik had de laatste drie weken van het afgelopen jaar vakantie en gedurende die periode ging uiteraard het werk gewoon door en daarbij was er heel wat werk op mijn stapel terecht gekomen wat ik ontdekte toen ik de maandag na Nieuwjaar weer aan de slag ging.

Begrijp me goed, ik ben daar beslist niet rouwig om want ik heb liever dat er flink wat werk te doen is dan dat ik met mijn duimen moet gaan zitten draaien. Ik had voor mijn vakantie net een paar klussen afgehandeld dus het nieuwe werk was welkom. En er zit weer het nodige interessante werk tussen, met als belangrijkste werk voor een groot project in Canada en een nieuwe App die uitgerold en gepromoot moet gaan worden. Het ziet er naar uit dat ik mijn handen de komende maanden wel vol zal hebben en dat bevalt me prima.

Voor wat mijn werkplek betreft, dat zal voorlopig nog steeds thuis zijn want ondanks dat de lockdown inmiddels grotendeels is opgeheven is de regel nog steeds dat we alleen naar kantoor dienen te gaan als dat beslist nodig is. Op zich vind ik dat prima, ik ben inmiddels helemaal gewend aan het werken thuis en ik verkeer nou eenmaal in de gezegende omstandigheden dat ik een eigen kamer heb die prima als werkplek voldoet.

Wat wel een grote verandering gaat worden is dat het bedrijf aan het eind van deze maand niet langer een Nederlands-Engels bedrijf is maar puur Engels. De huidige kantoren en fabrieken die in Nederland zijn blijven daar (vooralsnog ben ik bang), maar de directie verhuisd naar Engeland en de bedrijfsstructuur wordt ook Engels. En dat alles heeft ook een tamelijk bijzonder gevolg voor de naam want per 1 februari mag het bedrijf niet langer het predikaat “Koninklijke” voeren. En hoewel dat mij niet zoveel doet zijn er binnen en zelfs buiten het bedrijf heel wat mensen die daar moeite mee hebben.

Verder verandert er niks. Voorlopig.

Oppasdag

Het is weer donderdag en dat betekent oppassen op onze kleinkinderen. Daar krijg ikzelf niet zoveel van mee want ik ben het grootste gedeelte van de dag op mijn kamer aan het werk, maar af en toe als ik beneden kom dan kan ik toch wel wat momentjes met mijn kleindochter en kleinzoon meepikken.

Riet had bedacht dat vandaag wel een goeie dag zou zijn om met ze naar het speeltuintje aan het begin van de Bankijkerweg te gaan. Het weer werkte vandaag echter niet mee en dat zorgde ervoor dat ze al snel weer naar huis kwamen. Het simpelweg te koud om de kinderen leuk te laten spelen en toen het nog begon te regenen ook was het helemaal gauw bekeken. Gelukkig had Maas zich daarvoor prima geamuseerd in de schommel en Gijsje vond de glijbaan erg leuk.

Vanavond zaten we gezellig met zijn zessen aan tafel want we hadden Martin en Sandra, die allebei de hele dag aan het werk waren geweest, aangeboden om bij ons blijven te eten. En na het eten was er voor Gijsje en Maas nog een extra traktatie, ze mochten allebei weer bij ons in bad voordat ze naar huis gingen. Dat hebben ze allebei in ieder geval van hun papa…

Corona-test

Afgelopen donderdag zijn Gijsje en Maas de hele dag bij ons geweest, en Martin en Sandra ’s avonds ook. Martin kwam vrijdagavond met Gijsje en Maas een patatje mee eten want Sandra moest werken, en zaterdagmiddag kwamen ze ook nog eens met zijn vieren langs voor een bakkie. We wisten al wel dat er op de peuterspeelzaal van Gijsje verscheidene gevallen van Corona waren geconstateerd, maar we hadden daar verder niet zo bij stil gestaan.

Tot vanmorgen tenminste, want toen belde Martin op dat hij en Sandra positief hadden getest op Corona. Het was dus zonder meer verstandig dat Riet en ik ook onszelf zouden testen en dat deden we met de zelf-tests die we in huis hebben voor het geval dat.

Ik ben geen groot fan van testen want ik vind het maar niks, dat gepor met zo’n stokje helemaal achter in je neus, maar het was nu toch wel noodzakelijk.

Gelukkig voor ons waren beide testen negatief, dus we mogen er vooralsnog vanuit gaan dat we niet besmet zijn. Of althans, voorlopig, want we kunnen al besmet zijn zonder dat het al merkbaar is via een test, dus we moeten onszelf de komende dagen goed in de gaten gaan houden. Martin en Sandra gaan zich in ieder geval morgen laten testen bij een GGD testcentrum om zekerheid te krijgen, maar ze zijn dus vrijwel zeker de pineut. Gelukkig hebben ze alledrie nog geen klachten en zijn ze er dus vooralsnog niet ziek van.

Het wordt dus nog spannend de komende dagen voor wat betreft Corona.

Foto zonder herinnering

Vandaag kreeg ik via WhatsApp een foto toegestuurd van een ouwe collega die gemaakt was op een een of ander evenement in november 2017. Het is zo’n serietje foto’s uit zo’n foto-automaat zoals die op de Filipijnen op letterlijk ieder feest te vinden was, tot aan de simpelste verjaardag aan toe, en waar daar iedereen veelvuldig en uitbundig gebruik van maakte. Ik sta op de foto’s met mijn makkers Dennie en Pieter, maar het bijzonderste is dat ik me vrijwel niks kon herinneren van het evenement waarop die foto’s zijn gemaakt.

Ik moest echt heel diep graven en pas na een tijdje kreeg ik wat beelden door. Het was tijdens een bedrijfs-evenement in Den Haag, ergens bij de Binckhorstlaan in Den Haag in de buurt. Volgens mij heette het gebouw zelfs de Fokker Terminal en het evenement heette Innovate Now. Het was een twee-daags evenement maar het was de bedoeling dat iedereen één van de twee dagen ging want het programma was hetzelfde.

Veel herinner ik me er verder niet van, behalve een sessie over het gebruik van blockchain (dezelfde methode zoals ook gebruikt bij Bitcoins) voor bijvoorbeeld logistieke systemen. Omdat er nog weinig concreets was op dat gebied op dat moment, althans binnen ons bedrijf, bleef het bij theorie en dat was niet zo spannend. Verder was er volgens mij goed eten en drinken, maar dat is altijd wat iedereen in de IT het beste onthoudt. Op de vraag “Hoe was de cursus?” is al sinds jaar en dag het antwoord, “Het eten was goed”…

Nou ja, we hebben dus de foto’s nog. Waarvan akte…

Een positief, een negatief…

Omdat Martin, Sandra en Gijsje positief hebben getest afgelopen zondag houden Riet en ik onze eigen gezondheid goed in de gaten. Toen ik gisteren in de loop van de dag last kreeg van keelpijn was dat dus een reden om weer een zelftest te doen. Dat deden we niet gisteravond want Riet heeft een nieuw soort zelf-test gekocht waarbij geen stok in de neus hoeft te worden gestoken maar waarbij met een soort sponsje speeksel uit de mondholte en van de tong wordt opgenomen, en deze test werkt het beste ’s morgens vroeg.

Vanmorgen deden Riet en ik dus allebei een test en daar kwam voor mij weer een negatief resultaat uit maar Riet testte deze keer positief:

 

 

 

 

 

Riet maakte dus meteen een afspraak bij de GGD en kon vanmiddag nog terecht bij het test-centrum in Leiden. Nu is het afwachten wat het definitieve resultaat is maar het lijkt erop dat Corona zich in onze familie nu snel aan het verspreiden is. Officieel zou Riet zich nu moeten afzonderen en in huis in quarantaine gaan aangezien mijn test nog steeds negatief was, maar om heel eerlijk te zijn vertrouw ik de uitkomst van de test niet zo erg in mijn geval. Ik zie namelijk niet hoe ik nog steeds negatief kan zijn als mijn halve familie inclusief Riet positief zijn. Als Riet positief blijkt bij de GGD-test dan ga ik me ook heel snel officieel laten testen, maar ik zie nu de bui al hangen…

Negatief bericht met een positieve uitslag

Ja hoor, gisteravond kwam de uitlag binnen van de Corona-test van Riet en ze is dus wel degelijk positief. Dat betekende voor mij dat er onmiddellijk actie moest worden ondernomen en ik probeerde online een afspraak te maken voor een test bij de GGD.

Op zich lukte dat wel, al is het een moeizaam proces. Allereerst moet je door een uitgebreide vragenlijst heen worstelen over de reden van je test, of je gevaccineerd bent en waarmee, en aan het eind daarvan komt dan het maken van de test-afspraak. Daarbij krijg je drie opties met een datum, een tijd en een locatie waaruit je moet kiezen. Het probleem was dat er voor vandaag geen enkele test-locatie in de buurt was aangegeven, ik kon kiezen uit locaties in Amsterdam of daar in de buurt, en Gouda. Dat is me allemaal te ver rijden en omdat er na diverse pogingen geen andere mogelijkheden werden aangeven besloot ik tot vanmorgen te wachten met het maken van een afspraak.

Maar ook vanmorgen kwam er in eerste instantie geen locatie in de buurt uit de selectie rollen, totdat ik na enkele pogingen uiteindelijk toch twee opties kreeg die me wel aanstonden, te weten in Leiden en in Lisse. Het enige probleem was dat ik bij beide locaties pas morgenmiddag terecht kon op vrijwel dezelfde tijd, en ik besloot om dan toch maar te kiezen voor Leiden, morgenmiddag om half drie.

Veel maakt het volgens mij niet uit want ik ben er van overtuigd dat ik positief ben. Ik heb namelijk al sinds maandag keelpijn en die begint langzaam over te gaan in een verkoudheid. Dat is voor mij overigens heel normaal, zo wordt ik per jaar altijd wel een paar keer verkouden dus op zich is het niets nieuws. Al mijn positief geteste familieleden hebben totaal geen symptomen maar ik geloof niet dat ik, met als enige tenminste iets van symptomen, nog negatief zou zijn. De test zal het uitwijzen…

Melding van de Corona App

Al meer dan een jaar hebben Riet en ik de Corona App op onze telefoon die zou moeten melden als je in de buurt bent geweest van iemand die Corona heeft. Tot gisteren had deze App nog geen enkele melding gegeven, ook niet van onze eigen familie waar we toch heel wat positieve gevallen hebben gehad en zeker de laatste week. Bij navraag bleek echter dat Martin en Sandra de App al een tijd niet meer op hun telefoon hebben en dan is het logisch dat we van hun geen melding hebben gekregen.

Bovendien bleek dat je zelf in de App moet melden dat je positief getest bent want als je dat niet doet dan krijgt ook niemand een melding. Riet plaatste haar positieve test gisteren in de App, eigenlijk meer uit nieuwsgierigheid of ik dan daarvan bericht zou krijgen, en jawel, na een uurtje of wat piepte mijn telefoon en kreeg ik dan eindelijk eens een melding dat ik bij “iemand” met Corona in de buurt was geweest.

De melding gaf onderaan de mogelijkheid om een test aan te vragen maar dat hoefde in mijn geval niet meer omdat ik dat gisteren al had gedaan. Mijn afspraak was vanmiddag en om kwart over twee meldde ik me bij het test-centrum aan de Haagweg in Leiden, waar het behoorlijk druk was.

Er stond zowaar voor de ingang een file en het duurde dus even voordat ik het parkeerterrein op kon rijden. Voor de ingang van het test-centrum stond ook weer een lange rij wachtenden, tot buiten toe zelfs, maar ook hier viel de wachttijd mee. Ik was nog best vlot binnen en na het laten zien van de e-mail met de afspraak op mijn telefoon kon ik doorlopen naar het volgende loket. Daar kreeg ik nadat mijn identiteit was gecheckt via mijn rijbewijs een buisje met test-vloeistof en daarna was het alleen nog wachten tot er een hokje vrij kwam. Daar werd de gebruikelijke test gedaan, eerst een swap in de keel (kokhalzen dus) en daarna dezelfde stok nog even diep in de neusholte. Het blijft een vervelend proces, en ik snap dan ook absoluut niet dat mensen ervoor kiezen dit regelmatig te doen in plaats van gewoon te laten vaccineren.

Al met al zat ik minder dan een half uur later al weer in de auto op weg naar huis, want of ik nu positief ben of niet, Riet en ik moeten nu allebei een paar dagen in quarantaine…

En jawel, ook positief…

Vanmorgen kreeg ik de uitslag van mijn Corona-test van gistermiddag binnen en jawel, ik ben ook positief. Niet echt onverwacht, en eigenlijk ben ik blij toe want we zouden thuis een merkwaardige situatie hebben gehad als Riet wel en ik niet positief was geweest.

Nu we allebei positief zijn hoeven we thuis geen bijzondere maatregelen te treffen of in afzondering te gaan zitten, we hoeven alleen maar allebei een paar dagen in quarantaine. Dat betekent niet naar buiten en contact met niemand.

Erg problematisch zal het niet worden want we krijgen van alle kanten hulp aangeboden voor het doen van boodschappen. Waarschijnlijk zal dat niet nodig zijn want Riet heeft gisteren al online boodschappen besteld voor de komende dagen en we gaan weer een keer gebruik maken van Hello Fresh, zodat we ons ook over het eten niet druk hoeven te maken. Het enige waar Riet zich druk over maakt is dat we nu wel ons gebruikelijke patatje vanavond mislopen…

Vanmorgen stond Robin op de stoep met een tas vol met vers brood wat hij voor ons had gehaald. En hij had ook nog een bericht, Astrid is inmiddels ook positief getest. Dat heeft ze hoogstwaarschijnlijk niet via Martin, Sandra of Gijsje opgelopen zoals wij, maar van een collega waar ze van de week mee had gewerkt en die een dag later belde met de mededeling dat ze positief was getest. Nu Robin nog (en dat zit er ook wel in) en dan is de hele familie compleet…

Vrachtwagen op het fietspad…

Afgelopen dinsdag vond er een merkwaardig incident plaats op het fietspad wat achter ons huis langs het kanaal loopt. Vlak voor rijksweg A44 buigt dat fietspad af naar links en een meter of tien verder kun je dan rechtsaf onder de A44 door richting Oegstgeest, maar het fietspad loopt ook vandaar rechtdoor richting de Vinkenweg die vandaar richting Sassenheim gaat. Vlak na Sassenheim, bij de verffabriek van Sikkens (tegenwoordig Akzo Nobel), is een afslag van de A44 waar je rechtsaf naar Noordwijk kunt, maar je kunt ook rechtdoor oversteken en dan rijdt je de Vinkenweg op een tijdje parallel aan de A44 loopt en verderop een bocht maakt richting Rijnsburg.

En in die bocht komt ook dat fietspad uit, en daar zit blijkbaar toch een probleem. Het is namelijk al de tweede keer dat een buitenlandse vrachtwagen, rijdend op de navigatie, dat fietspad blijkbaar interpreteert als een afslag naar Rijnsburg en vervolgens verderop vast komt te staan als net voorbij het fietstunneltje onder de A44 het fietspad versmalt. Blijkbaar moeten die vrachtwagens naar het bedrijf van Heemskerk wat een ingang heeft aan de Vinkenweg, en mogelijk worden ze in de war gebracht door de navigatie.

De eerste keer dat zoiets gebeurde was twee jaar geleden en ook toevallig in februari. Deze keer was het vrachtwagen uit Spanje, en die kwam ook nog eens muurvast in de zachte berm te zitten. Waarschijnlijk had de chauffeur na het constateren van zijn fout geprobeerd om achteruit te steken en te keren via het stukje fietspad voor het tunneltje maar die bocht was daarvoor duidelijk te krap.

Het gevolg was grote consternatie want omdat de combinatie nu het hele pad blokkeerde konden sleepwagens er niet van de kant van Sassenheim bijkomen maar moesten ze omrijden via het fietspad langs het kanaal. Dat is op zich breed genoeg maar vlak voor de bocht is er een barrière aangebracht, juist om ervoor te zorgen dat autoverkeer het pad niet als sluiproute kan gebruiken. Die barrière moest dus gedeeltelijk gesloopt worden zodat de sleepwagens erlangs konden komen, en het heeft daarna nog vrijwel de hele dag gekost om de gestrande vrachtwagencombinatie er weg te krijgen.

We hebben er uiteraard zelf weinig van gezien omdat het op ruim een kilometer van ons huis gebeurde, maar wel zagen we regelmatig grote sleepwagens over het fietspad langs onze tuin rijden. En zoals gezegd, dit is dus al de tweede keer dat zoiets merkwaardigs gebeurt. Mogelijk komt het zelfs wel vaker voor maar merken sommige vrachtwagenchauffeurs hun fout tijdig genoeg op om nog achteruit te kunnen rijden.

Misschien moeten toch die navigatiesystemen eens worden aangepast? De verkeersborden zijn blijkbaar toch niet duidelijk genoeg, ik zie op de foto hieronder van de plek waar de vrachtwagen de verkeerde afslag nam twee borden met verboden voor autoverkeer en een bord wat aangeeft dat het een doodlopende weg is, maar dat is toch blijkbaar niet duidelijk genoeg…

Terug naar de sportschool

Het viel niet mee toen ik na de laatste lockdown weer voor het eerst terug ging naar de sportschool. Het was gelukkig niet zo erg als afgelopen najaar toen ik ruim drie maanden niet kon sporten vanwege de tweede en langste lockdown. Toen was ik na de eerste sessies helemaal kapot, en ik moest op vrijwel alle apparaten één of meer tandjes terug. Het duurde ruim twee maanden voor ik weer op mijn oude niveau was en ik was net weer lekker aan het opbouwen toen de volgende lockdown begin december werd afgekondigd.

Maar zoals gezegd viel het mee met de prestaties, al moest ik wel hier en daar ook nu weer een tandje terug en opnieuw opbouwen. En ja, toen kwam de positieve Corona-test en kon ik dus weer twee weken niet sporten vanwege de verplichte quarantaine die daar nu eenmaal aan vast zit. Er zat niks anders op dan wachten tot die periode erop zat, en dat was (eindelijk!) vandaag. Eigenlijk had ik zelfs vanaf afgelopen dinsdag al kunnen gaan, maar ik wilde geen risico nemen want je wilt je mede-sporters toch niet besmetten, nietwaar.

Vervelend genoeg moest ik constateren dat op mijn leeftijd zelfs twee weken niks of weinig doen er toch flink inhakt voor wat betreft de prestaties. Het zal de komende weken dus weer flink aanpoten worden om weer op mijn oude niveau te komen, want dat ben ik echt wel van plan. Zeker omdat ik net voor de lockdown begin december zo lekker in een “flow” zat en ik duidelijk kon merken dat er langzaam aan progressie in zat ten opzichte van voor de lockdown. Het begin is gemaakt vandaag, we gaan ons best doen de komende weken want ik doe het tenslotte niet omdat ik het leuk vind maar om zo gezond mogelijk te blijven.

Cursus geven

Een aspect van mijn nieuwe baan (nou ja, het is inmiddels al meer dan een half jaar) is dat ik cursus moet gaan geven aan jonge collega’s die nieuw of relatief nieuw zijn in mijn vakgebied. Ik word blijkbaar geacht inmiddels zoveel ervaring en expertise op het gebied van Information Management te hebben dat ik de cursus (die overigens al een tijd bestaat) kan gaan geven.

Op zich vind ik dat erg leuk, ik heb wel meer cursus gegeven, maar er is een nieuw aspect waar ik tot nu toe nog weinig ervaring mee heb en dat is het geven van een online cursus. Normaal gesproken gaf ik altijd cursussen op de ouderwetse manier, klassikaal in een leslokaal of vergaderzaal, maar vanwege de Corona-crisis kan dat niet en moet ook dit dus nu via een beeldverbinding. Dat vergt een iets andere opzet van de cursus, en dat heb ik met de Nigeriaanse collega met wie ik samen de cursus ga geven de afgelopen weken besproken.

Vandaag was de eerste dag van de cursus met dertien cursisten die verspreid zaten over Nederland, Noorwegen, India en Maleisië. Het was vreemd om je cursisten niet te kunnen zien en het belangrijkste nadeel daarvan is dat je ook niet kunt zien of ze wel aandacht hebben voor wat je vertelt. Voor hetzelfde geld zitten ze hun e-mail te doen of zijn ze regelmatig weg, je kunt dat niet zien en je hebt er ook geen controle over. We merkten dit soort dingen als we probeerden wat interactie te hebben door vragen te stellen, dan merkten we dat de response daarop toch wat traag en mager was.

Nou ja, niks aan te doen, wij gaan ons best doen om de cursus zo goed mogelijk te presenteren met de middelen die we hebben. De cursus duurt in totaal twee weken (twee keer vier ochtenden), en we zien wel hoe het loopt. De Engelsen hebben een mooi gezegde voor dit soort situaties: “You can lead a horse to water, but you can’t make it drink” (je kunt een paard naar water brengen maar je kunt niet maken dat het drinkt)…

Gijsje’s verjaardagsfeest

Hoewel ze eigenlijk pas maandag jarig is werd vandaag Gijsje’s verjaardag al groots gevierd. Het huis was versierd en Gijsje zelf had een prachtige Rapunzel-jurk aan , met de bijbehorende lange vlecht. In de loop van de ochtend liep het huis vol visite en werd Gijsje verschrikkelijk verwend met heel veel cadeau’s. Het mooiste cadeau had ze natuurlijk van haar papa en mama gekregen, een sprookjeskasteel van Playmobil.

Behalve de cadeautjes was er natuurlijk ook een prachtige taart, een speciale kindertaart waarin ook heel veel snoepgoed was verwerkt.

Het werd een hele gezellige dag die eindigde met het eten van pannenkoeken met de hele familie.

Oorlog in Europa?

Het had zo mooi kunnen zijn. Het weer is opeens drastisch verbeterd, het waait wel nog steeds maar het regent niet meer want volgens de meteorologen zitten we in een koufront. En dat betekent dat de temperatuur ’s nachts flink naar beneden gaat (en hier en daar zelfs onder het vriespunt komt), en ook overdag is het koud maar wel met een stralend blauwe lucht en veel zon. We merken dat in de tuin waar veel groen uit begint te botten, maar we merken het ook aan het humeur van iedereen want was de laatste dagen aanzienlijk beter.

Maar vandaag maakte bij heel veel mensen het goeie humeur toch plaats voor onzekerheid en ongerustheid want wat er al een tijdje zat aan te komen is vandaag dan eindelijk gebeurd: Rusland is Oekraïne binnengevallen, en dat betekent voor het eerst in bijna tachtig jaar oorlog in Europa. De optimisten die maar vol bleven houden dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen hebben op een verschrikkelijke manier ongelijk gekregen. Ikzelf voorspelde het al een paar dagen maar ik had toch liever ongelijk gehad.

Officieel is het een “vredesmissie” volgens de Russische president Putin, want de inval heeft plaatsgevonden in het oostelijk deel van Oekraïne, in de twee afgescheiden en pro-Russische deelstaten Donetsk en Luhansk, maar ik ben ervan overtuigd dat het daar niet bij gaat blijven. De troepenconcentraties langs de grenzen van Oekraïne, ook in het aangrenzende Wit-Rusland (waarvan de president openlijk heult met het Kremlin), geven aan dat de Russen veel grotere plannen hebben.

De grote vraag is of ik daarin gelijk heb en zo ja in welke mate dit conflict dan verder gaat escaleren. Putin wil  de gebiedsdelen van de voormalige Sovjet Unie die zich begin jaren negentig hebben afgescheiden weer terug, al was het alleen maar om als buffer te dienen voor de oprukkende NAVO. De NAVO is de Russen al jaren aan het provoceren door zoveel mogelijk van die afgescheiden deelrepublieken in te lijven en dat hebben de Russen jarenlang met lede ogen aangezien.

Ze hebben afgewacht tot de tijd rijp was en hun militaire macht weer op sterkte, en nu slaan ze toe op het moment dat Europa grotendeels ten prooi is gevallen aan linkse activisten, onderlinge politieke geschillen en hun defensie zodanig is verzwakt dat de Russen eigenlijk zonder tegenstand hun gang kunnen gaan. De annexatie van De Krim aan de Zwarte Zee was al een voorbode, en toen daar nooit geen actie tegen werd ondernomen besloot het Kremlin blijkbaar dat het grotere annexatie-proces van start kon.

Dat hebben we vandaag van start zien gaan, en de vraag is nu waar dit gaat eindigen.

Europa wacht af…

Terwijl de wereld en met name natuurlijk Europa in spanning afwacht hoe de situatie in oost-Oekraïne zich verder gaat ontwikkelen genieten we in Nederland met zijn allen van het mooie weer. Het is ’s nachts en ook overdag nog steeds koud maar nog steeds schijnt iedere dag de zon. Vandaag twee foto’s die zijn gemaakt in de ochtend en aan het eind van de middag.

De eerste foto laat de in aanbouw zijnde flat zien aan de overkant van het kanaal met daarboven de maan in de strakblauwe en kraakheldere ochtendlucht:

De tweede foto is gemaakt nadat de lucht vanmiddag toch bewolkt raakte. Er viel geen regen uit en door de gaten in de bewolking viel het zonlicht er af en toe prachtig doorheen. In het Engels is er een prachtige uitdrukking voor dit verschijnsel, daar wordt het “Jacob’s Ladder” genoemd, en dat is toevallig ook een van mijn favoriete nummers van de Canadese band Rush waarvan ik zoals iedereen weet een enorme fan ben. Toch maar weer eens luisteren naar dit geweldige nummer…

Mijn planten

De vensterbank van mijn kamer staat vol met planten die de naam “Drakenbloedboom” hebben, de Latijnse naam daarvan is Dracaena Marginata. Dat heb ik uiteraard op moeten zoeken want zo’n plantendeskundige ben ik niet, maar het bijzondere is dat alle planten afkomstig zijn van een enkele plant. En aan die eerste plant waar dit allemaal mee begon heeft een aardig verhaal en dat gaat zo.

Ergens in het midden van de jaren negentig van de afgelopen eeuw verhuisde ik samen met de rest van het database-team van Shell Nederland van het Hofpleinkantoor naar het IT-gebouw aan de Rijswijkse Patentlaan. Daar kregen we behalve een nieuwe werkplak ook een aantal nieuwe werkzaamheden omdat ons werkgebied, databases op grote computer-systemen, zich ging uitbreiden naar kleinere systemen en dat was nieuw terrein voor ons. Er werden een aantal mensen ingehuurd van buitenaf die ons gingen helpen met de nieuwe werkzaamheden en een daarvan was een Nederlander genaamd Adriaan die in Zwitserland was opgegroeid.

Adriaan probeerde onze werkplekken wat gezelliger te maken wat hij deed met planten, en een van de planten die hij meebracht was die Drakenbloedboom. Nadat Adriaan was vertrokken (het was een komen en gaan van contractor in die dagen) nam ik de zorg voor de planten over. Eigenlijk deed ik dat pas nadat ik had gezien dat ze stonden te verpauperen en uiteindelijk bleek alleen de Drakenbloedboom nog levensvatbaar.

Vanaf dat moment heb ik de plant overal mee naar toe gesleept, in eerste instantie naar het kantoor in Leidschendam toen dat onze nieuwe thuishaven werd eind jaren negentig. Daar kwam
ntie van drie weken terugkwam en moest constateren dat ondanks mijn uitdrukkelijke verzoek de afdelingsassistentie de plant geen water had gegeven. Er stond alleen nog een zielig stammetje met een of twee verdorde naar beneden hangende bladeren, maar mijn waterinfuus kwam toch nog op tijd.

Na Leidschendam nam ik de plant mee naar huis en daar is de plant altijd gebleven, ook toen wij naar het buitenland verhuisden. Ook daar ging het trouwens nog een keer mis, maar een afgesneden stekje kreeg na weken in een glas water toch opeens weer wortels. Het stekje kreeg weer een pot en daarna is het eigenlijk aaleen maar beter gegaan. Ik heb regelmatig nieuwe aftakkingen afgesneden en verpot en het resultaat van het werk van al die jaren staat nu in mijn vensterbank.

En er komen nog steeds nieuwe stekken aan die ik weer verpot dus mijn aantal potten groeit nog steeds gestaag…

Het conflict escaleert!

Het lag al in de lijn der verwachtingen, behalve natuurlijk bij de stug volhardende wegkijkers: vannacht is het conflict in de Oekraïne geëscaleerd want Rusland heeft nu een volledige invasie van het land ingezet. Troepen vallen nu van alle kanten Oekraïne binnen, ook vanuit het noorden vanuit Wit-Rusland wat zich nu dus definitief aan de kant van Putin heeft geschaard.

Het Westen reageert geschokt, en sommigen zelfs alsof dit een volledige verrassing was terwijl er al dagenlang was gewaarschuwd dat dit zou gaan gebeuren. De vraag is nu hoe het Westen erop zal reageren. In eerste instantie niet met militair ingrijpen is de verwachting, want tenslotte is Oekraïne geen lid van de NAVO. Het zal dus wel bij economische sancties blijven voorlopig, maar de vraag is wat die voor effect zullen hebben. Zullen ze Rusland daadwerkelijk hard treffen?

Persoonlijk heb ik daar een hard hoofd in. Dit is een lang voorbereid plan van Putin en ik ga er vanuit dat hij al maatregelen klaar heeft liggen om op die sancties te reageren. En dat het een lang voorbereid plan is zeg ik niet zomaar, want Martin heeft al uit IT-kringen vernomen dat het platleggen van Oekraïense IT-systemen vannacht was gedaan door hacks die al maanden geleden waren geplant. En dan is er nog de kleinigheid van de energievoorziening van vrijwel heel West-Europa, want ieder land daar inclusief Nederland lurkt aan het Russische aardgas.

De krantenkoppen waren vanmorgen in ieder geval duidelijk…

Update van de overkant (9)

Toen ik net terug bladerde door de blogs van mijn website om te zien wanneer ik voor het laatst iets had geschreven over de bouw aan de overkant van het kanaal zag ik dat dat op 12 november van het afgelopen jaar was. Ik had niet gedacht dat het al zo lang terug was du hoog tijd voor de huidige stand van zaken.

het begint al op te schieten al verbaas ik me er nog steeds over dat alles zo lang duurt. Zo nam het leggen van de dakpannen op het blok schuin tegenover ons meer dan twee maanden in beslag, na levering van de pannen, en nog is het niet helemaal klaar. Tijdens de stormen van twee weken geleden hielden we zelfs ons hart vast vanwege de stapels met losse dakpannen op de daken, maar gelukkig viel dat alles mee. Behalve wat steigerdelen is er door de stormen sowieso weinig schade aangericht.

Zoals de foto laat zien staat het flatgebouw nu helemaal overeind, inclusief de het torentje rechts en het puntdak in het midden. Het bleek dat het gebouw toch aan onze kant wel degelijk uit vijf verdiepingen bestaat, het misverstand dat het maar vier verdiepingen zouden worden was ontstaan door de impressies van de andere kant waar er inderdaad maar sprake is van vier verdiepingen. Aan de kanaalkant staat er echter nog twee penthouses bovenop maar die beslaan niet de hele verdieping.

Al het metselwerk is inmiddels vrijwel klaar, het afbouwen van de binnenkant is overal al in volle gang, en de laatste berichten zijn dat de eerste huizen al in april zullen worden opgeleverd. Blij toe, want met tuinen en wat bomen zal het er beter uitzien dan met die groene tanks…

Tweede cursus-week

Gisteren is de tweede week begonnen van de cursus die ik aan het geven ben, samen met mijn Nigeriaanse collega Uju. We hebben nog maar negen cursisten over van de oorspronkelijke dertien om verschillende redenen, twee hadden al aangegeven dat ze alleen week één zouden volgen omdat ze week twee al eerder hadden gedaan en twee anderen kwamen simpelweg niet meer opdagen. Dat laatste is overigens raar omdat er ook voor interne cursussen wel degelijk moet worden betaald en ook omdat cursisten meestal door hun manager worden voorgedragen en ik ben toch wel benieuwd wat die ervan vindt.

Maar goed, de overgebleven cursisten leken al meteen een stuk enthousiaster dan in de eerste week, wat we merkten aan de participatie aan groepsdiscussies en de response die we kregen op vragen die we in de groep gooiden. Leuk voor ons natuurlijk, en Uju en ik proberen dan ook nog meer om ons best te doen. Het is al moeilijk genoeg om cursus te geven met zulke specifiek materie die je bovendien niet ergens anders zult vinden aangezien dit op Shell is toegespitst.

We merken wel dat de cursisten een beetje overdonderd zijn door de hoeveelheid informatie die Uju en ik over ze uitstorten, en ze hebben ook wel gelijk want het is erg veel informatie in relatief korte tijd. Twee weken met in totaal vier halve dagdelen lijkt heel veel tijd maar in de praktijk is het nog krap, en Uju en ik moeten zelfs ons best doen om alles binnen de gestelde tijd te doen. We hebben behalve de vaste onderdelen ook vrijwel iedere dag een gastspreker, en die krijgen in principe een half uur, maar je weet hoe dat gaat…

Ook zijn de cursisten nogal zenuwachtig voor de test op de laatste cursusdag. Op zich wel terecht want de cursus is niet vrijblijvend, er zit een certificaat aan vast wat voor je verdere carrière van belang kan zijn, maar dan moet je dus wel slagen met minstens een tachtig procent score op de twintig vragen…

Vreemd bier…

Het is al een paar dagen zonnig enne beginnen de temperaturen ook op te lopen. We halen overdag zelfs de dubbele cijfers al en het zonnetje zorgt ervoor dat het bij ons in de serre zelfs behoorlijk warm wordt in de loop van de dag. Dit tot groot genoegen van onze twee katten die hun tropische roots niet verloochenen en veelvuldig het zonnetje opzoeken op diverse plekjes in de serre. Op dit moment is hun favoriete plekje het (sier-)tuinstelletje dat in een hoek van de serre staat en de dames claimen daar ieder hun eigen stoel…

Ik ben al wekenlang bezig met het wegwerken van een doos met bier die ik van Robin en Martin heb gekregen met de Kerst. Ik doe er zo lang mee omdat ik weinig bier meer drink tegenwoordig, en doordeweeks al helemaal niet, dus het gaat met een tempo van ongeveer twee flesjes per weekend. De doos bevat flesjes en blikjes van niet alledaagse bieren en dat levert af en toe toch wel merkwaardige verrassingen op.

Die op de foto moet toch wel het meest vreemde biertje zijn dat ik ooit heb gedronken En het smaakte ook niet eens naar bier maar meer naar ananas-limonade. Niet vies, maar als bier…nee.

Terug naar kantoor

Twee weken geleden kregen we allemaal een berichtje dat het weer mogelijk wordt om naar kantoor te gaan. Dat was onder strikte voorwaarden al eerder mogelijk, maar dat betekende vooraf reserveren en alleen als het noodzakelijk was. Die noodzaak was er voor mij niet omdat alle mensen waar ik mee samenwerk in het buitenland zitten en ik dus toch alleen maar online met ze communiceer en dat kan ik net zo goed (zo niet beter) van thuis uit doen. De aandrang om weer naar kantoor te gaan heb ik dan ook niet gehad, temeer omdat ik na ruim twee jaar gewend ben geraakt aan het werken thuis.

Want ja, zo lang is het dus al geleden dat ik op een kantoor ben geweest, en die laatste werkplek was toen nog in Irak. Ik was net anderhalve week in Irak op locatie aan het werk toen we ergens in de tweede week van maart te horen kregen dat we allemaal werden geëvacueerd vanwege het COVID-19 virus. Niemand kon toen vermoeden dat die hele Corona-crisis zo lang zou gaan duren, we dachten allemaal met een paar weken weer gewoon aan het werk te kunnen maar dat viel dus verschrikkelijk tegen.

Ik werk dus al ruim twee jaar vanuit huis, waarbij ik begin vorig jaar ook nog eens van baan veranderde en sinds 1 augustus in weer een nieuwe functie. En zoals gezegd, dat is eigenlijk nooit een probleem geweest vanwege de uitgebreide mogelijkheden die je hebt om via de computer te communiceren met zowel beeld als geluid. Maar nu is dus het thuiswerk-advies opgeheven en kunnen we weer naar kantoor, maar zoals het was wordt het waarschijnlijk niet meer. Wat de afgelopen twee jaar duidelijk is geworden is dat thuiswerken is ingeburgerd en het blijkt voor bedrijven ook nog eens enorm kostenbesparend te zijn, en is de toekomst voor het “hybride” werken, een paar dagen opa kantoor en een paar dagen thuis.

Voor ons geldt dat we verzocht zijn om twee dagen in de week op kantoor te verschijnen, hoofdzakelijk voor het contact met collega’s en face-to-face meetings, maar er is geen verplichting. Ik besloot om het vandaag maar eens te proberen en voor het eerst in vier jaar ging ik vanmorgen op weg richting het kantoor in Rijswijk. Dit keer niet meer naar het vertrouwde Kessler Park gebouw (want dat is verkocht in 2018) maar naar het tijdelijke Alaska gebouw aan de andere kant van de straat. Daar heb ik ook al eerder gezeten, al was dat maar een paar maanden toen het net in gebruik werd genomen in 2010. Dat jaar begon ik op 1 oktober aan mijn baan in Kuala Lumpur, en sindsdien ben ik alleen nog maar sporadisch op bezoek geweest in het gebouw.

Bij aankomst vanmorgen was het al gauw weer vertrouwd want er was op zich weinig veranderd. Ik vond de plek waar ons team wordt geacht te zitten en koos een bureau voor de dag uit. Niemand heeft in dat gebouw een vast bureau, wat ik trouwens erg ongezellig vind want alle werkplekken zien er tamelijk steriel uit zonder een persoonlijk tintje van degene die er normaal zit.

Het was trouwens vrij makkelijk om een plek te vinden want er was nog helemaal niemand. Na een poosje kwam er een collega binnen die ik nog kende van voordat ik naar Irak vertrok, even later gevolgd door nog iemand. Maar daar bleef het bij, en het grootste gedeelte van de dag zat iedereen (behalve ikzelf) met een koptelefoon op zijn hoofd, bezig met bellen en online vergaderen, dus voor wat betreft het gezellige contact met mijn collega’s had ik net zo goed thuis kunnen blijven…

Gijsje voor het eerst naar school

Onze kleindochter Gijsje is vier jaar en dat betekent naar de “Grote School”. Gisteren was haar eerste dag op basisschool De Schakel en we waren benieuwd gistermiddag hoe ze het had gevonden. Het was ook niet niks want ze gaat tot in de middag naar school, niet naar huis dus tussen de middag. Sandra bracht haar gistermorgen weg, voorzien van haar rugzak (met haar naam erop) met daarin een lunchtrommeltje, een trommeltje met fruit en een fles met drinken.

Nadat ze was opgehaald gistermiddag vertelde ze dat ze het heel leuk had gevonden. Ze had al even bij de juf op schoot gezeten (helemaal leuk natuurlijk) en ze had al met andere kinderen gespeeld. Ze had zelfs al een vriendinnetje op het oog, maar ze wist nog niet hoe dat meisje heette maar dat ging ze vragen zei ze want dan konden ze vriendinnetjes worden. Zo te zien heeft ze de gave overgenomen van Martin om heel makkelijk contacten te leggen…

Voorlopig vind ze school dus leuk, en dat komt goed uit want ze heeft nog even te gaan na deze eerste dag…

Zaterdagochtend ritueel

Ik lees nog steeds veel en graag, alleen komt daar doordeweeks niet zo veel van. Als ik naar mijn bed ga probeer ik altijd nog wel een paar bladzijden te lezen maar niet zelden vallen al heel snel mijn ogen dicht. Daarom is al een tijdje mijn vaste zaterdagochtend ritueel dat ik niet te laat opsta (de katten zorgen daar sowieso meestal voor), dat ik na het voederen van de katten een bakkie koffie maak en vervolgens neerplof in mijn makkelijke stoel om een uurtje of twee bij te gaan lezen.

Sinds een paar weken gaat dat niet helemaal meer ongestoord. De eerste die gewoonlijk naderbij komt is Abby, die schat even snel haar sprong in en springt vervolgens op mijn schoot om daar na enig draaien te gaan liggen slapen. En het duurt dan nooit lang of Monster komt ook aangeslopen (al of niet vanaf de tafel), springt voorzichtig naast Abby en wurmt zich ook op mijn schoot. Dat is dan dus bijna twaalf kilo kat op schoot, en het maakt het lezen (wat ik doe op mijn iPad) er ook niet eenvoudiger op…

Lastig wordt het als ik een tweede bakkie koffie wil gaan halen, want dan moet ik eerst die twee mormels van mijn schoot af werken. Ze werken daaraan vrijwel nooit gelijk mee, het gaat onder tegenwerking en protest, maar als ik weer zit met mijn tweede bakkie nemen ze vrijwel meteen hun plaatsen weer in, alsof er niks is gebeurd.

Nou ja, ik kan nu wel net gaan doen alsof ik het vervelend vind allemaal, maar dat is dus niet zo. Ik vind het wel gezellig eigenlijk…