We hebben dan wel een gemeubileerd appartement maar er zijn toch nog de nodige dingen die we zelf moeten regelen, zoals beddengoed, servies, bestek, pannen, dat soort dingen. Als we er volgende week al in gaan dan zijn er een paar dingen echt noodzakelijk en dat is in eerste instantie beddengoed. Riet is dus van de week al op pad geweest om dekbedden en lakens te kopen, maar eigenlijk wil ze de rest in Nederland kopen.
Geen probleem, maar het zou toch wel handig zijn als we wat hebben om mee en van te eten, dus wilden we vandaag op pad gaan om wat noodvoorzieningen te treffen in de vorm van wat goedkope borden en bestek.
We gingen naar Bukit Bintang Plaza, een groot winkelcentrum niet ver hier vandaan en we konden dan meteen twee vliegen in één klap slaan want Bukit Bintang is ook de wijk waar de beste Chinese restaurants in de stad schijnen te zijn.
We wandelden eerst naar het winkelcentrum waar we zowat omvielen van verbazing, want het is GROOT!
We hebben alle zes de verdiepingen doorgewandeld, en nog niet eens alles gezien, en we hebben daar dik drie uur over gedaan (Ja, Ans, je leest het goed, je zus heeft drie uur rondgelopen in een winkelcentrum!).
We kochten uiteindelijk wel een paar handdoeken maar borden en bestek vonden we niet, tenminste niet het goedkope spul wat we zochten. Daarna hebben we bij een Chinees restaurant heerlijk gegeten, zittend aan een tafel op de stoep…
Er deed zich nog wel een klein probleem voor toen we om de rekening wilden vragen want het bleek dat we zo goed als door ons contante geld heen waren. En met credit card betalen ging ook niet want ik had besloten, wat volgens mij nog nooit eerder is gebeurd, om zonder credit card de deur uit te gaan. Ik had wel mijn nieuwe pas van onze Maleise bank bij me, dus terwijl Riet bleef wachten rende ik als een speer naar de dichtstbijzijnde flappentap.
Ik wist gelukkig nog dat er een filiaal van onze bank aan de andere kant van het winkelcentrum was. Ik vond de weg al snel, het geld tappen bleek ook geen enkel probleem, alleen raakte ik op de terugweg in de doolhof van het winkelcentrum de weg kwijt. Ik moest vragen hoe ik weer terug moest komen want ik wist het echt niet meer. Met het zweet dik erop kwam ik terug bij de Chinees, waar bleek dat toen de rekening kwam we toch nog voldoende geld hadden gehad…