Eerste dag van 2015

kerstboom_2014

De feestdagen zitten er na vandaag op, en als eerste teken daarvan heeft Riet gisteren de kerstboom afgetuigd. Hij ligt nu in de voortuin te zieltogen, wachtend totdat jochies hem weg komen halen voor zijn laatste tocht naar de versnipperaar.

Wij hebben nog een paar dagen in Nederland voordat we aanstaande maandag weer terug gaan naar Manila, maar de voorbereidingen voor ons vertrek zijn al zachtjesaan begonnen. Vandaag heb ik ons transport geregeld naar Schiphol en dat geeft aan dat onze vakantie hier in Nederland op zijn einde loopt.

De eerste dag van het nieuwe jaar werd zoals gewoonlijk vrijwel helemaal besteed met bezoeken aan onze ouders waar we in beide gevallen vrijwel de hele rest van onze familie aantroffen. In allebei de gevallen was er een gezellig huisje vol en we waren in beide gevallen dus in één klap klaar met handen schudden en zoenen.

Het nieuwe jaar wordt voor ons bovenal een spannend jaar omdat dit ons laatste jaar op de Filipijnen zal gaan worden. Mijn contract loopt tot eind augustus en we hebben nog geen idee wat er daarna gaat gebeuren voor wat betreft een volgende baan en de locatie. Alles is op dit moment nog mogelijk en we moeten dus maar afwachten wat de toekomst in dat opzicht gaat brengen.

Tenslotte wensen Riet en ik onze familie en vrienden, in het Nederlands, Engels, Tagalog (de officiële taal op de Filipijnen), Russisch en Maleis:

Gelukkig Nieuwjaar
Happy New Year
Manigong Bagong Taon
S Novym Godom
Selamat Tahun Baru

Uitwaaien

katwijkse_strand-20150102-001

De eerste “normale” dag van het jaar was een dag met een stralend blauwe lucht maar helaas ook met een geniepige en harde koude wind die je tot op je botten verkleumde. Desondanks besloot ik vanmiddag een korte strandwandeling te maken, hoofdzakelijk om een paar foto’s te maken van het drastisch veranderde Katwijkse strand.

Die verandering bestaat uit het aanleggen van een enorme ondergrondse parkeergarage aan de zeekant van de Boulevard waarvoor het eigenlijke strand een heel stuk is opgeschoven. Dat levert de rare gewaarwording op dat het strand ineens een heel stuk verder van de Boulevard af ligt. Mooi is het wel geworden, dat is inmiddels al wel duidelijk ondanks dat de werkzaamheden nog niet helemaal klaar zijn.

Het was op het strand jammer genoeg erg koud, en hoewel er best veel wandelaars waren besloot ik het na een kwartiertje toch maar voor gezien te houden. Ik heb nog wel een paar foto’s kunnen maken, onder andere van een paar parasurfers wat dankzij de harde wind en de ruige zee een spectaculair gezicht opleverde.

Boek over Sakhalin

Vaders_Graf

Was het gisteren een dag met een strakblauwe hemel, vandaag was de lucht weer loodgrijs gevuld met wolken waaruit met name vanmorgen gestaag regen viel. En koud was het ook want de wind maakte het er niet bepaald aangenamer op. Ondanks het herfstachtige weer ben ik vanmiddag naar de begraafplaats “Duinrust” geweest om daar het graf van mijn vader te bezoeken.

Verder zijn vandaag de laatste boodschappen gedaan, we hebben nu vrijwel alles van ons boodschappenlijstje klaar liggen om mee te nemen. We moeten wel de koffers nog pakken maar we hebben allang gezien dat we alles wat mee moet makkelijk mee kunnen nemen. Tenslotte zijn er nauwelijks kleren meegekomen en gaat er ook nauwelijks kleding mee terug.

Tenslotte heb ik vandaag een nieuwtje op mijn website geplaatst. In de periode dat we op Sakhalin verbleven ben ik begonnen met het bijhouden van een website waarop ik vrijwel iedere dag een berichtje heb geplaatst om vrienden en familie op de hoogte te houden van ons wel en wee daar.

Al die dagelijkse blogs heb ik gebundeld in een boek met de titel “Min Vijfendertig”, en dat boek kun je nu vinden op deze website.

Klik op de optie “Bestanden” bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Veel plezier met het lezen!

Afscheid nemen

Onze laatste dag in Nederland, van deze vakantie tenminste. En een mooie dag ook met een overwegend blauwe lucht en veel zon, zij het wel aan de frisse kant door (alweer) een stevige wind.

Vanuit Manila kwam er vandaag wat het weer betreft geen opwekkend nieuws want daar schijnt het op het moment ook “koud” te zijn. Dat moet wel ruimschoots genuanceerd worden want daar vinden ze vijfentwintig graden verschrikkelijk koud…

Zoals gebruikelijk werd de laatste dag voor ons vertrek gebruikt om afscheid te nemen van onze familie. Voor sommigen was dat een afscheid voor korte tijd want over een kleine zeven weken komen Martin, Sandra, Ans en Joelle naar Manila. Voor Martin en Sandra wordt het hun tweede bezoek, voor Ans en Joelle wordt het de eerste kennismaking met Zuid-Oost Azië in het algemeen en de Filipijnen in het bijzonder.

Wat onszelf betreft, onze koffers staan inmiddels al zo goed als klaar en dat betekent dat we weer klaar zijn voor vertrek. Het inchecken is ook al gebeurd via het Internet dus we hoeven morgen alleen nog maar op tijd klaar te staan voor de taxi die ons om kwart voor twaalf oppikt.

Nog even een herinnering aan mijn boek met de titel “Min Vijfendertig” over ons verblijf op Sakhalin, klik op de optie “Bestanden” bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Je kunt het boek openen door op de link te klikken, maar je kunt het boek ook downloaden via de rechtermuisknop en dan te klikken op de optie “Download Linked File”. Veel plezier met het lezen!

Op weg naar Dubai

Het zat vanmorgen niet helemaal mee bij ons vertrek. De taxi kwam dik een half uur te laat en daardoor waren we later dan verwacht op Schiphol. De wachtrijen voor de incheckbalie waren ook nog eens lang dus toen we goed en wel binnen waren bleken de tegoedbonnen voor een gratis maaltijd waardeloos omdat we nog maar twintig minuten de tijd hadden voordat het boarden begon. Een laatste broodje kroket voor het vertrek schoot er dus helaas bij in.

Aangekomen bij de gate duurde alles ook langer dan gepland want het vliegtuig was te laat binnen gekomen. Daardoor vertrokken we dik drie kwartier te laat waarmee Emirates zijn reputatie van nooit op tijd vertrekken (tenminste, volgens Riet) weer eer aandeed.

Tijdens het wachten bij de gate zag ik drie stoelen naast ons in de wachtruimte een persoon met een bekend gezicht in Feyenoord trainingspak. Inderdaad, trainer Fred Rutte, en terwijl wij zaten te wachten druppelde de hele selectie binnen. Dat hadden we kunnen weten want de club zou vandaag inderdaad naar Dubai vertrekken voor een trainingskamp.

Feyenoord_Dubai_2015Riet stootte me op een gegeven moment aan en zei zachtjes, “Zijn dat nou allemaal bekende spelers?”. Ja, zei ik, de hele selectie.

Weer vroeg ze fluisterend, “En wie is die met dat kleurtje die tegenover me zit, die heeft een bekend gezicht.”. Ja schat, dat is Giovanni van Bronckhorst…

Het hele team zat uiteraard ook in de Business Class, keeper Kenneth Vermeer zat recht achter Riet en oud-International Joris Matthijsen zat in de cubicle naast haar. De rest van de selectie zat verspreid maar we zagen ze regelmatig langs lopen als ze bij elkaar een praatje gingen maken.

Er waren een paar hele jonge gasten bij waaronder de beide jeugdspelers die afgelopen zondag hun debuut hadden gemaakt. Riet zag die jonge bekkies en vroeg zich af of die al zestien waren…

We zijn weer thuis

Landing_op_NAIA_20140106

Vannacht om half een landden we op de luchthaven van Dubai, bijna een half uur te laat maar nog steeds dik op tijd om onze vervolgvlucht te halen naar Manila die om vijf boor vier vertrok. Tijdens de reis hebben we gelukkig nog wat kunnen slapen (ikzelf een uur of drie, Riet wel een uur of zes) en we landden iets voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Manila.

Omdat de aankomst nu bij Terminal 3 is en niet meer bij de veel verder weg gelegen Terminal 1 en omdat Lito al grijnzend op ons stond te wachten toen we naar buiten kwamen waren we nog ruim voor vijven weer thuis. Onderweg konden we constateren dat de meeste kerstversiering nog niet was opgeruimd, en dat gold ook voor ons eigen huis. Onze beide katten waren in ieder geval weer blij om ons te zien maar dat kan ook geweest zijn omdat het bijna hun etenstijd was.

Er was nog een vermakelijk voorval terwijl we zaten te wachten in Dubai bij de gate voor het instappen. Er werd namelijk omgeroepen dat passagiers maar één stuk handbagage mee mochten nemen de cabine in. Riet en ik keken om ons heen en zagen het vertrouwde beeld van Filipino’s die stuk voor stuk beladen waren met plastic tassen en rolkoffers, en die laatste vaak ook nog ter grootte van een redelijke hutkoffer.

We konden allebei een grijns niet onderdrukken toen we zagen dat er maar een paar Filipino’s gingen proberen zoveel mogelijk bij elkaar te proppen. De rest stoorde zich in het geheel niet aan de mededeling en dat leverde zoals altijd chaos op in de gangpaden waar iedereen probeerde nog meer tassen in de al overvolle bagagevakken te proppen. Ach ja, het bekendste Filipijnse gezegde is niet voor niks “Always room for one more” (“Er kan er altijd nog een bij”)…

Hoe het ook zij, we zijn weer veilig thuis. De foto van vandaag is gemaakt tijdens de landing in Manila, met links aan de horizon de hoge gebouwen van de wijk Alabang waar wij wonen.

En weer aan het werk…

We hadden allebei een tamelijk drukke dag. Voor mij was de eerste werkdag in bijna drie weken en dat zou ongetwijfeld een flinke hoeveelheid achterstallige mail betekenen en voor Riet waren er nare klusjes zoals het afdragen van de vaste lasten voor haar personeel en het aftuigen van de kerstboom (de tweede in een week tijd).

Ik zat er wat die mail betreft behoorlijk naast en dat was eigenlijk wel logisch. Ik was natuurlijk niet de enige die met Kerst en Nieuw vrij had genomen en dat was te merken want ik had “maar” honderddertig mailtjes en de meeste daarvan kon ik gelijk wegkiepen. Ik kon dus om een uur of half tien al met mijn gewone werk aan de slag, maar ik moest ook nog een paar dingen uitdelen. Pakken stroopwafels, hagelslag, speculaas en zelfs een pot sambal voor een Maleise collega. Dat laatste is water naar de zee dragen zou je zeggen maar geloof het of niet, Maleisiërs zijn gek op “onze” sambal van Conimex want die schijnt veel pittiger te zijn dan wat ze zelf hebben.

Riet had wat tegenslag met het afdragen van die “vaste lasten”. Wij betalen voor Estela en voor Lito de wettelijk verplichte ziektekostenverzekering en een sociale verzekering, en dat gaat hier allemaal nog handmatig met ingevulde formulieren en contante betalingen bij een loket of de bank. Dat is een regelmatig terugkerend ongemak waarbij helaas ook nogal eens wat verandert. En jawel hoor, voor die sociale verzekering was er deze keer een nieuw formulier nodig en Riet moest dus alles overnieuw doen…

Verder stonden er in mijn mailbox verscheidene mailtjes omtrent het verlopen van onze visa waaruit bleek dat personeelszaken vanuit Kuala Lumpur de hele zaak al weer in beweging had gezet. Onze visa verlopen op de eenentwintigste februari en het verlengen wordt weer een langdurig proces wat begint met het verzamelen van alle benodigde informatie. We moeten weer nieuwe foto’s laten maken in het krankzinnige formaat van twee bij twee inch (elk zes exemplaren nodig) en er moeten weer een vracht formulieren worden ingevuld.

Soms vraag ik me af wat ze eigenlijk met alle informatie doen die we de vorige keren hebben ingeleverd. Ik bedoel, nou moet ik alweer een heel formulier met persoonlijke gegevens invullen en krijg ik weer de vraag wanneer ik geboren ben en hoe mijn vader en moeder heten. Jongens, ik ben geboren op 27 maart 1956, mijn vader heet net als ik Willem, mijn moeder heet Alida, en ik mag hier nu ter plekke neerstorten als dat kan veranderen!

Maar goed, we gaan het circuit weer in en het belangrijkste daarbij is dat het paspoort van Riet in wat voor vorm dan ook klaar ligt op de achtste maart als ze naar Nederland vertrekt. Duimen jullie alsjeblieft mee…

Politie in luiers

Philippines_Traffic_PoliceJa, jullie lezen het goed, het is geen grap en waar anders kan dit waar zijn dan op de Filipijnen. Vandaag stond er een bericht in de kranten dat de Filipijnse verkeerspolitie bij grote evenementen, zoals morgen de Processie van de Zwarte Madonna, luiers moet dragen zodat ze niet voor een sanitaire stop hun post hoeven te verlaten. Er zullen dan heel wat pakken luiers doorheen gaan de komende twee weken want er staan twee enorme religieuze evenementen op het programma.

Morgen wordt zoals ik al zei het beeld van de Zwarte Madonna weer door het centrum van de stad gedragen en daar zullen letterlijk miljoenen mensen naar komen kijken. Omdat er aan het beeld genezende krachten worden toegeschreven zullen van die menigte heel veel mensen proberen het beeld aan te raken en je kunt je wel voorstellen wat dat gaat betekenen voor de orde handhaving.

Volgende week zal dat allemaal nog een graadje erger worden want Paus Franciscus gaat de Filipijnen met een bezoek vereren. Hij komt de vijftiende januari aan en hij vertrekt de negentiende januari weer en tijdens zijn bezoek zal hij een aantal openluchtmissen opdragen. Dat zal zonder twijfel nog meer mensen op de been gaan brengen dan de processie van morgen en daar zit voor ons een onverwacht maar zeker niet onplezierig mazzeltje aan vast.

Er is namelijk een proclamatie uitgevaardigd door de president dat heel Metro Manila, en daar vallen wij dus ook onder, gedurende het pauselijke bezoek vrij heeft. Ook ons kantoor zal, ondanks dat wij een heel eind van het centrum af zitten, gesloten zijn en dat betekent voor ons dus opeens drie extra vrije dagen. Onze Project Manager is daar bepaald niet blij mee omdat het werk op de scheepswerf wel gewoon doorgaat, en er is ons dan ook gevraagd om te proberen vanuit thuis wat te doen of in ieder geval stand-by te blijven.

En wat die dienders betreft, het lijkt aan te raden om de luiers maar in grote voordeelpakken in te slaan…

Rekeningen

Thuis gekomen uit Nederland lagen er zoals gewoonlijk de nodige rekeningen te wachten om betaald te worden, want er is op de Filipijnen nog geen mogelijkheid tot automatisch betalen. De meeste rekeningen betalen we via het internet met een online betaalservice die je kunt gebruiken via je eigen bank, op voorwaarde dat het bedrijf wat de rekening heeft gestuurd is aangesloten bij die betaalservice. Gelukkig zijn alle nutsbedrijven en banken dat, dus normaal gesproken kunnen we alles snel en makkelijk op die manier regelen.

Maar er is een vervelende bijkomstigheid op de Filipijnen, en dat is dat de meeste bedrijven niet aan het versturen van aanmaningen doen, in die zin dat als je wordt aangemaand, en dat gaat meestal per telefoon of per tekst, je meteen moet betalen want anders wordt de dienst stopgezet. Het was dus maar goed dat ik nog net voor mijn vertrek naar Nederland de maandelijkse elektriciteitsrekening en die van het water kon betalen, anders had Estela weleens zonder licht en water kunnen komen te zitten met de Kerst.

Maar er nog een probleem en dat is de gebrekkige bezorging van de rekeningen. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van de gewone postdienst (die vertrouwt blijkbaar niemand), vrijwel alle bedrijven gebruiken hun eigen bezorgers. Dat zijn meestal smoezelige mannetjes op een brommertje die als je geluk hebt de rekening in de brievenbus doen. Meestal vinden ze dat echter teveel moeite en proppen ze de envelop gewoon tussen je hek. En je kunt je wel voorstellen wat een windvlaagje of een regenbuitje dan kunnen uitrichten met alle gevolgen van dien.

Zo kreeg ik woensdagochtend een tekstbericht van de kabelmaatschappij dat ik de laatste rekening niet had betaald en als ik dat niet onmiddellijk deed zou ik worden afgesloten. En jawel hoor, geen rekening te vinden en Estela bezwoer dat die ook niet was ontvangen. Gelukkig is het bedrag altijd hetzelfde en aan rekeningnummers doen ze hier niet, dus je kunt gewoon onder je abonneenummer een bedrag overmaken en dan komt alles hopelijk goed.

Riet was donderdagmiddag aan de beurt. Die kreeg een telefoontje van de bank en van de bijzonder slecht Engels sprekende persoon begreep ze dat de rekening van de credit cards ook niet was betaald. Dat had Riet toevallig de dag ervoor wel degelijk gedaan maar dat kon ze het mannetje niet aan zijn verstand brengen. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal niet met haar spreken maar met de Heer des Huizes want die is de baas (dat is hier blijkbaar zo).

Nou ja, het is allemaal weer opgelost, maar af en toe verlang je wel eens naar het gemak van het Nederlandse banksysteem. Want er wordt in Nederland dan wel veel op de banken gemopperd, maar rekeningen betalen is er wel een makkie!

Nieuwjaarsfeestje

We hebben niet zoveel Nederlandse kennissen  in Manila, terwijl er volgens de berichten toch iets van vierduizend Nederlanders in de stad zouden moeten wonen. Het komt hoofdzakelijk doordat er in ons project maar twee andere Nederlanders werkzaam zijn en die wonen allebei in het centrum van de stad, in de wijk Makati op zo’n twintig kilometer van waar wij wonen.

Vorig jaar om deze tijd zijn Dieuwke en Klaas naar de Filipijnen verhuisd vanwege het werk van Klaas bij Alaska, een zuivelfabriek in San Pedro die een dochteronderneming is van Campina. We zijn in contact gekomen via het internet waarop Dieuwke onze website had gevonden, en we hebben ze wat hulp en adviezen kunnen geven voor hun verhuizing hier naar toe.

Vanavond was er een nieuwjaarsfeestje bij Dieuwke en Klaas thuis en daar waren onder andere nog een aantal Nederlandse collega’s van Klaas aanwezig. Een groot deel van de avond konden we dus gewoon in het Nederlands praten en dat gebeurt hier niet zo vaak, de laatste keer was volgens mij eind april op de viering van Koningsdag bij de Nederlandse Zaakgelastigde.

Het was overigens een klein maar zeer gemêleerd gezelschap voor wat betreft de aanwezige nationaliteiten, want onder de aanwezigen waren behalve de genoemde Nederlanders onder andere mensen uit Zweden, Schotland, de Verenigde Staten, Engeland en Columbia. En zoals gewoonlijk was het weer gezellig en werd het laat…

Bezoekers uit Nederland

Roadworks_NAIA_Terminal_3

Vandaag kwamen de eerste twee bezoekers voor dit jaar al aan. We hebben Leo en Marco ontmoet tijdens onze vakantie in China afgelopen jaar in mei, en we hebben ze met onze verhalen blijkbaar zo enthousiast gemaakt dat ze hebben besloten tot een vakantie op de Filipijnen. We hebben ze aangeboden om bij ons te logeren gedurende de dagen dat ze in Manila, een aanbod waar ze graag gebruik van wilden maken.

Vanmiddag om even na drieën vertrok ik met de auto om Leo en Marco op de luchthaven op te pikken, en ik moest zelf rijden want zondag is Lito’s vrije dag. Helemaal probleemloos ging dat niet, met name het laatste stukje waar ik vast kwam te staan in een enorme verkeerschaos door werkzaamheden. Op dat stuk varieert het aantal banen van zes als je aan komt rijden naar vier, dan naar twee, dan weer naar vier en tenslotte weer terug naar twee.

Twee fuiken dus waar een grote hoeveelheid verkeer zich doorheen moest persen en over die laatste kilometer deed ik daarom een half uur terwijl het maar twintig minuten had gekost om van huis bij de luchthaven te komen. Parkeren leverde in eerste instantie ook al problemen op omdat alle parkeerterreinen buiten stampvol stonden. Maar wat denk je, er is tegenwoordig een enorme parkeergarage die direct aansluit op het terminalgebouw, en daar was plek zat.

Desondanks was het vliegtuig al geland toen ik in de aankomsthal arriveerde. Voordeel was wel dat ik nu niet lang op Leo en Marco hoefde te wachten. En daarbij bleek ook weer hoe makkelijk het is als je een Nederlander bent want de mannen vonden me, ondanks dat ik wat achteraan de menigte wachtenden stond, toch heel makkelijk. Ik stak namelijk ruim boven alles uit…

De Klucht van de Verstopping

Het heeft even geduurd maar we hebben er weer een, hoor! Een heuse klucht waarvan je je in alle ernst afvraagt hoe het mogelijk is en uiteraard weer een probleem met ons huis.

Terwijl onze gasten door Lito werden rondgereden in Manila moest er in ons huis een probleem worden opgelost. We hebben namelijk weer eens last van een verstopping, en deze keer is het de afvoer van de douche bij het zwembad die potdicht zit. Eerder waren er ook al problemen met de douche van Estela dus blijkbaar hebben we nu aan de rechterkant van het huis problemen nadat een paar maanden geleden soortgelijke problemen aan de linkerkant waren opgelost.

Liquid_SosaWe hebben de afgelopen dagen zelf geprobeerd de verstopping te verhelpen met chemische ontstoppingsmiddelen maar het enige resultaat was dat het water wat op de douchevloer bleef staan steeds smeriger werd door losgekomen vuil. De verstopping zelf werd er niet mee verholpen en het werd dus tijd om hulptroepen in te schakelen.

Een berichtje naar onze huisbaas vanmorgen leverde zoals gewoonlijk snel antwoord op, er zou een loodgieter langskomen. Die kwam, een mannetje op de brommer zonder ook maar een enkel stuk gereedschap wat Riet al meteen de wenkbrauwen deed fronsen, maar we zijn inmiddels al het nodige gewend.

Het mannetje bekeek het probleem en ging vervolgens naar het huis van onze huisbaas om daar een rubberen wc ontstopper te halen. Dat werkte niet, waarop hij weer weg ging en terugkwam met een breinaald. Dat leverde uiteraard nog minder resultaat op waarop het mannetje na deze laatste vruchteloze poging weer vertrok.

Er kwam daarna nog een berichtje van de huisbaas dat er morgen een groep specialisten komt. We zijn benieuwd…

Geregel voor onze bezoekers

ATC_centrale_halOnze bezoekers Leo en Marco zijn van plan om een soort mini-rondreis over de Filipijnen te maken maar omdat de plannen daarvoor grotendeels afhankelijk zijn van wat er mogelijk is qua reistijd en transport hadden ze nog niets concreets geboekt. Alles uitzoeken via het Internet was natuurlijk een mogelijkheid maar dat zou nogal tijdrovend zijn geweest gezien hun plannen en een reisbureau leek dus een goed alternatief.

Riet en ik weten dat er hier in de buurt verscheidene van die kleine reisbureautjes zitten maar de vraag was even waar precies. Ik meende te weten dat er in het Alabang Town Center een reisbureautje zat op de hoogste verdieping maar volgens Riet was dat niet zo. De beste optie bleek uiteraard om vanavond gewoon te gaan kijken en ik had dus gelijk, helemaal achteraan in een hoekje (we hadden het nog bijna gemist) zat een reisbureautje met het opschrift “Budget Travel”.

Het bureautje was nog open en een vriendelijke en buitengewoon behulpzame mevrouw hielp met het plannen van alle reizen. En dat was nog niet zo eenvoudig want er waren nogal wat etappes te plannen.

Zo bleek vliegen van Cebu naar Bohol niet mogelijk en dat wordt dus een veerboot, en een directe vlucht van Bohol naar Boracay is er ook niet en dat worden dus twee vluchten met een overstap in Manila. En door het late tijdstip konden hotels niet meer worden geboekt dus dat moet later nog worden gedaan, maar de mannen hebben in ieder geval hun vliegtickets al en dat was het lastigste deel van de planning.

Voor wat betreft de problemen met onze verstopte riolering, de speciale troepen die vandaag zouden komen om het probleem op te lossen zijn niet geweest. Waarom verbaast me dat nou niks…

Koud…

GAP_vest

We zitten hier op de Filipijnen in wat wordt genoemd “het koude seizoen”. Dat moet je als Nederlander met een flink korreltje zout nemen maar hier wordt er op dit moment steen en been geklaagd over de bespottelijk lage temperaturen, van wel zesentwintig graden of zelfs nog een graadje minder. Zelf doe ik daar overigens ook aan mee want er staat ook nog af en toe een stevig windje, en jullie weten wat een hekel ik heb aan wind.

Het betekent overigens niet dat we nu meteen naar een jas moeten grijpen hoor, ik ga nog steeds gewoon aan mijn overhemd naar mijn werk. Maar daar aangekomen is er dan wel een probleem want het is op kantoor op dit moment echt hartstikke koud. En dan bedoel ik echt kippenvel-op-je-armen koud.

De oorzaak daarvan ligt in het airconditioning systeem wat in het gebouw is geïnstalleerd. Daar is namelijk alleen centraal wat aan te regelen en het staat standaard zo ingesteld dat de temperatuur in het kantoor precies zeven graden kouder is dan buiten. Dat is natuurlijk geen enkel probleem als het buiten tweeëndertig graden is maar als het zoals vandaag zo’n vijfentwintig graden is op die hoogte dan wordt het binnen behoorlijk fris.

Iedereen heeft wel iets geregeld voor die kou op kantoor, de dames hebben allemaal een omslagdoek en de heren meestal een vest. Ik heb normaal gesproken ook een vest in een la liggen maar toevallig had ik dat voor de vakantie mee naar huis genomen om het te laten wassen. En je raadt het al, ik was vergeten het weer mee te nemen. Gelukkig hebben wij een chauffeur, dus ik mailde Riet of ze even Lito langs wilde sturen met mijn vest.

Wat nou decadent, ik had het gewoon koud! Daar moet dan toch even wat voor geregeld worden, of niet soms?

Boekingen

Leo_en_Marco_Union_Jack_Tavern

Het was vandaag een veelbewogen dag op de Filipijnen. Het grote nieuws was natuurlijk dat vanavond Paus Franciscus in Manila is aangekomen voor een vijf-daags bezoek. Dat zal de komende dagen van grote invloed zijn op het dagelijks leven hier in de stad, met name omdat iedereen in Metro-Manila vandaag, morgen en aanstaande maandag vrij heeft gekregen. Vandaag was dus mijn eerste vrije dag van een onverwacht lang weekend.

Het bezoek van de Paus is ook van grote invloed op het verkeer en dat zou wel eens problemen kunnen gaan veroorzaken voor onze beide gasten die morgen vertrekken voor hun mini-rondreis over de Filipijnen. Er schijnen overal in de stad en met name rond het vliegveld politie-blokkades te zijn waar alles en iedereen wordt gecontroleerd en dat kan dan wel eens voor het nodige oponthoud gaan zorgen als ze op weg zijn naar de luchthaven.

Maar voorlopig moesten vandaag alle hotels voor hun hele mini-rondreis nog geboekt worden want dat was nog steeds niet geregeld. Vanochtend gingen we dan ook als eerste weer naar het reisbureautje om die boeken af te ronden maar dat leverde problemen op. Alle voorlopige reserveringen die afgelopen maandagavond waren gemaakt waren inmiddels verlopen en er konden alleen nog maar dure hotels worden aangeboden.

Ik stelde daarom voor om thuis gewoon alles van achter de pc te boeken want het was duidelijk dat dat reisbureautje geen alternatieven kon aanbieden. Vanavond hebben we dat gedaan en het lukte me om in amper drie kwartier geschikte hotels te vinden voor zowel Cebu als Panglao en Boracay, en ik kreeg het ook nog voor elkaar om een dagtocht over Bohol en de veerboot van Cebu naar Bohol te regelen. Ik ben eigenlijk best content met de manier waarop ik dat allemaal heb afgehandeld, als mijn carrière in het slop raakt bij Shell kan ik blijkbaar altijd nog een reisbureau beginnen…

Vanmiddag zijn we tussen de bedrijven door nog met de auto naar het Taal Meer gereden, gelegen op ongeveer anderhalf uur ten zuiden van Manila, om daar een kijkje te nemen bij de Taal vulkaan die in het meer ligt. En tenslotte was er vanavond het voorlopige afscheidsdiner van Leo en Marco in de Union Jack Tavern want ze vertrekken morgenochtend vroeg. Ze komen zondag over een week terug naar Manila en zullen dan nog een keer bij ons overnachten voordat ze weer terug gaan naar Nederland.

Het was stil op straat…

Paus_arriveert_in_Manila

Vanmorgen vroeg heeft Lito onze beide gasten naar de luchthaven NAIA gebracht vanwaar ze inmiddels zijn vertrokken naar Cebu, de eerst stop op hun mini-rondreis over de Filipijnen, en dat ging wonderbaarlijk vlot. We hadden ze aangeraden om maar zo vroeg mogelijk te vertrekken in verband met mogelijke verkeersopstoppingen als gevolg van het Pauselijk bezoek, maar we waren blijkbaar volkomen ten onrechte zo voorzichtig geweest. Lito was met een uur terug en vertelde dat er nauwelijks verkeer op de weg was geweest.

Dat bleek later vandaag ook wel toen Riet en ik eerst naar de sportschool en later om een paar boodschappen gingen, er waren nauwelijks auto’s op de weg. Ook toen ik in de avondspits even een paar hamburgers ging scoren (we hadden geen zin om uit eten te gaan) was er geen spoor van de gebruikelijke overvolle vrijdagavondspits.

Vermoedelijk was iedereen in het centrum van de stad om te proberen een glimp op te vangen van Paus Franciscus die gisteravond was aangekomen. We hadden de aankomst op tv gevolgd en dat was nogal hilarisch zoals iedereen waarschijnlijk wel heeft gezien op de journaals wereldwijd, want eerst waaide zijn mutsje al af in de deuropening van het vliegtuig en vervolgens waaide tijdens het Filipijnse volkslied iedere keer zijn grote kraag over zijn hoofd.

Desondanks heeft de Paus een verpletterende indruk gemaakt hier. In zijn eerste toespraak beschuldigde hij rechtstreeks de bestuurders van dit land van het feit dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme corruptie van dit land en dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme armoede in dit land.

Ik moet toegeven dat ik ook onder de indruk was, en niet door alleen deze toespraak. Voor zijn aankomst had de Paus al een felle brief gestuurd naar de burgemeester van een stadje in de buurt van Tacloban die alle arme mensen uit de buurt van de pauselijke route wilde verhuizen, en hij deelde mede dat hij haar en andere bestuurders niet wenste te zien maar bij de arme mensen op bezoek wilde. Ook het feit dat hij weigerde om in een gesloten voertuig door de stad gereden te worden om beter contact met de mensen te hebben is iets waar ik beslist sympathie voor kan opbrengen.

Een beetje jammer is natuurlijk wel weer dat hij in een andere toespraak het geboorteberkingsbeleid van de Katholieke Kerk heeft verdedigd. Mijn maat Robbie gaat waarschijnlijk gelijk krijgen als hij zegt dat er dankzij het pauselijk bezoek volgend jaar om deze tijd tien miljoen Filipinootjes zijn bijgekomen…

Muziek bij het eten

Muziek_in_PFChangs

Een rustige zaterdag vandaag waarop de Paus naar Leyte was vertrokken waar hij in Tacloban overlevenden van de supertyfoon “Yolanda” zal bezoeken. Eigenlijk was dit het belangrijkste doel van de Paus die volgens de berichten diep getroffen was door de verhalen die hij te horen heeft gekregen.

Het was inmiddels overal weer net zo druk als anders, en gezien de rijen voor de kassa’s in de supermarkten misschien nog wel drukker dan normaal. Zelf hebben we er een rustig dagje van gemaakt, alleen van ons voornemen om in het zonnetje te gaan zitten in de tuin kwam niet veel terecht want het was de hele dag bewolkt. Dat werd veroorzaakt door de eerste tropische storm van het jaar die naar ons onderweg is en ons waarschijnlijk morgen zal bereiken.

Vanavond gingen we een hapje eten bij het Chinese restaurant “P.F. Chang” in het Alabang Town Center en daar werden we verrast met een kort muzikaal intermezzo. Dit was niet de eerste keer dat we deze groep jonge mensen tegenkwamen in dit restaurant, het gaat om een groep van een liefdadigheids- organisatie die ten doel heeft geld in te zamelen voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Dat is overal een nobel streven maar hier helemaal omdat er voor dergelijke mensen heel weinig voorzieningen zijn, als ze tenminste niet tot een rijke familie behoren die wel alles kan betalen.

Het groepje van ongeveer tien jongens en meisjes van die liefdadigheidsorganisatie gaat restaurants langs om een paar nummers te zingen, en ondertussen delen ze enveloppen uit waar je een donatie in kunt doen. Wat mij altijd opvalt is het enthousiasme van de groep, die met dansjes en meerstemmige zang de liedjes ten gehore brengen.

Nog opvallender vind ik altijd de repertoire keuze want het zijn altijd liedjes uit de zestiger en zeventiger jaren, zoals van de Carpenters (wie kent ze nog), of de ouwe Whitney Houston kraker “I wanna dance with somebody”. Erg leuk altijd, en ook gisteravond kregen ze dan ook een flink applaus van de aanwezigen in het restaurant.

Of de envelopjes overeenkomstig waren gevuld waag ik echter, Filipino’s kennende, te betwijfelen. Die van ons was dat in ieder geval wel.

De eerste maar vast niet de laatste

Luneta_Mass_20150118

Het was in meerdere opzichten een gedenkwaardige dag vandaag. De laatste dagen hielden we het weerbericht al angstvallig in de gaten want de eerste tyfoon van het jaar werd verwacht. net als bij de laatste tyfoons van afgelopen jaar waren er wisselende berichten over de route die de storm zou volgen en de sterkte. Gisteravond werd duidelijk dat de storm halverwege Luzon. vlak voor het bereiken van Manila naar het noorden af zou buigen, en inmiddels ook weer was afgezwakt van een tyfoon naar een tropische storm.

Laat gisteravond hoorden we de eerste regen op het dak en die is tot vanavond vroeg niet opgehouden. Het heeft de hele dag door gestaag doorgeregend maar wind hebben we niet gehad. Het aftuigen van de storm naar het noorden betekent ook voor onze beide gasten Leo en Marco goed nieuws want die zitten nu als alles goed is gegaan op Bohol en dat ligt inmiddels al buiten de invloedssfeer van de storm. De eerste storm van het jaar, genaamd Amang, hebben we dus al weer gehad en het zal zeker niet de laatste zijn.

Daarbij was het vandaag zonder twijfel de koudste dag die we tot nu toe hebben meegemaakt hier op de Filipijnen. De temperatuur was rond het middaguur niet meer dan een schamele tweeëntwintig graden en dat moet zowat een laagterecord zijn. Het was zelfs zo erg dat toen we vanavond op weg gingen voor wat boodschappen en een hapje eten dat Riet een jasje aantrok, en dat is in de afgelopen drie en een half jaar nog niet eerder gebeurd.

Voor het pausbezoek was de regen van vandaag geen goed nieuws want de Paus zou vandaag een mis opdragen in de open lucht. Die is gewoon doorgegaan heeft het onwaarschijnlijke record gevestigd de drukst bezochte mis ooit te zijn, met meer dan zes miljoen (dit is geen tikfout!) bezoekers.

Natuurlijk konden niet al die bezoekers een plekje vinden op het gras van het Rizal Park, maar de straten en wegen rondom het park stonden ook afgenokt vol. Op meer dan dertig plaatsen waren grote televisieschermen geplaatst waarmee mensen die te veraf stonden toch de mis konden volgen. Op de foto van vandaag staat een stukje van de menigte in het Rizal Park, allemaal gekleed in kleurige regenponcho’s.

Morgen heeft heel Metro Manila en ik dus ook nog steeds vrij omdat morgenochtend de Paus weer vertrekt. Er wordt weer een grote verkeerschaos verwacht omdat vele duizenden mensen de Paus zullen gaan uitzwaaien langs de route naar het vliegveld, en daarom zijn uit voorzorg bedrijven en scholen gesloten.

Tenslotte nog even een kleine anekdote die zo typisch Filipijns is dat ik die toch even kwijt moet. Toen ik van de week naar McDonalds ging deed ik mijn bestelling in de praatpaal van de McDrive. Ik vroeg het meisje of er in plaats van gewone Coca Cola ook Coca Cola Light was. Het antwoord was “Yes, Sir!”, dus ik zei, “Dan graag Coca Cola Light”. Waarop het meisje zei, “Sorry Sir, Coca Cola Light is niet beschikbaar, alleen Coca Cola Zero”…

Krootjes!

Molave_Drive_20150119

De negentiende januari, vandaag zou de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Als hij het had mogen beleven zou hij vandaag drieëntachtig jaar oud zijn geworden.

De Paus heeft vanmorgen de Filipijnen weer verlaten en is daarbij uitgezwaaid door duizenden mensen die langs de route naar het vliegveld stonden. Ze hadden er prachtig weer bij en dat was toch wel een verrassing want we hadden niet gedacht dat de tropische storm vandaag al voorbij zou zijn.

Ook voor ons dus mooi weer op de laatste vrije dag van het onverwacht lange weekend dankzij het bezoek van de Paus. En ook vandaag was het weer buitengewoon rustig op de wegen in en rond Alabang, wat bleek toen we vanmiddag een paar boodschappen gingen doen.

De geuren die vanmiddag uit onze keuken kwamen deden me heel sterk denken aan thuis want het rook heerlijk naar het koken van krootjes. Vanavond hadden we dan ook een ouderwets Nederlands maal op het menu staan, krootjes met uitgebakken spekjes. Die laatste zijn twee weken geleden geïmporteerd (lees: meegesmokkeld) vanuit Nederland. Het huis bleef na het eten wel nog lang bleef stinken naar uitgebakken spek…

Op de foto vandaag een kijkje in onze straat, vanmorgen genomen bij ons voor de deur. Je ziet rechts nog net een stukje van ons hek.

Spinning op dinsdag

Op dinsdag ga ik na het werk meteen door naar de sportschool voor mijn wekelijkse uurtje spinning, en voor diegenen die dat nog nooit hebben gedaan, dat is een soort uitputtingsslag op een fiets.

Dat deed ik tot een half jaar geleden altijd op woensdag maar dat was met een andere instructrice wiens aanpak me steeds minder beviel. De muziek (nou ja, muziek is een groot woord voor die elektronisch geproduceerde pokkenherrie) stond meestal zo oorverdovend dat haar geschreeuwde instructies er niet meer bovenuit kwamen en dat, samen met haar chaotische schema, was voor mij de reden om eens naar een alternatief uit te kijken.

Er bleek nog een spinning klas te zijn op dinsdag, met een andere instructrice wiens aanpak me een stuk beter beviel, maar er was wel een nadeel. De belangrijkste reden om in eerste instantie voor de klas op woensdag te kiezen was het gunstige tijdstop, want die klas begon om half zes. De klas op dinsdag begint al om vijf uur en dat betekent dat ik wat eerder van mijn werk weg moet.

Maar ondanks dat ik eerder van kantoor wegga is op tijd komen iedere week weer een uitdaging, want de laatste maanden neemt de verkeersdrukte in en rond Alabang zienderogen toe. Let wel, normaal gesproken neemt het ritje van kantoor naar de sportschool hooguit vijf tot tien minuten in beslag, afhankelijk van de stoplichten, maar de laatste maanden moet ik steeds vroeger weg om op tijd te komen.

Tegenwoordig vertrek ik al even na half vijf van kantoor en dan mag ik het nog loven als ik op tijd bij de sportschool ben. Het is zelfs al een paar keer gebeurd dat ik pas om tien over vijf ter plekke was en dus te laat voor de klas. Dan schuif ik niet meer aan want ik ben van mening dat je gewoon op tijd moet zijn, anders is het jammer. Dan ga ik maar aan de gewichten of zo.

Filipino’s vinden te laat komen overigens geen punt, die wandelen rustig halverwege nog naar binnen. Ik vind dat storend en ook van weinig respect voor de instructrice getuigen, net zo goed als halverwege uit de klas weglopen wat ze ook nogal eens doen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er altijd wel een paar tussen zitten die helemaal niet meedoen maar gewoon rustig peddelend met hun mobieltje bezig zijn.

Hoe dan ook, vandaag was ik in ieder geval op tijd. Ik voel mijn benen tenminste nog steeds…

Als konijnen…

Wat een giller! De Paus pontificaal op de voorpagina van de Filipijnse kranten vanmorgen met levensgroot de nu al legendarische uitspraak “Don’t breed like rabbit’s” (“Plant je niet voort als konijnen”). Jaja, deze uitspraak heeft de Filipijnen op zijn grondvesten doen schudden want als er iets is wat ze hier goed in zijn dan is het dat wel.

De bevolking van dit land groeit explosief, dat is algemeen bekend. Het officieel aantal inwoners staat op dit moment ruim boven de honderd miljoen en dat betekent meer dan een verdubbeling ten opzichte van 1980 toen er “maar” zevenenveertig miljoen inwoners stonden geregistreerd. En zoals ik al eerder heb verteld, het werkelijke aantal ligt vrijwel zeker nog veel hoger want bij met name het armste (en kinderrijkste) deel van de bevolking heeft lang niet iedereen een geboortebewijs en dan sta je niet geregistreerd.

Dont_breed_like_rabbitsDie onstuitbare bevolkingsgroei komt vrijwel geheel op het conto van de Katholieke Kerk die voorbehoedsmiddelen verbiedt.

Want ondanks die opmerking van de Paus heeft hij ook wel degelijk het Katholieke standpunt ten opzichte van geboortebeperking verdedigd en gezegd dat “langs natuurlijke weg” geprobeerd moet worden om het kindertal binnen de perken te houden. Zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen dus.

Of de boodschap van de Paus iets gaat veranderen is daarom te betwijfelen.

Net zoals die andere boodschap overigens, over het terugdringen van corruptie en het beter verdelen van rijkdom…

Waterpas

Riet regelt voor ALIG, de vrouwenvereniging waar ze lid van is, de drinkwatervoorziening van een dorp op een dumpsite (een vuilnisbelt). Daarvoor gebruikt ze het gratis drinkwater waar wij als bewoners van Ayala Alabang Village recht op hebben. Alle bewoners van de Village kunnen vijfentwintig liter gratis water per week ophalen op vertoon van hun Village pas (je “Barangay” pas). De meeste bewoners halen echter dat gratis water nooit  op omdat ze net als wij hun drinkwater thuis laten bezorgen. Dat kost wel geld, maar we praten over vijftig pesos (ongeveer een euro) en daar ga je niet zelf voor sjouwen, ook al omdat die vijfentwintig liter niet genoeg is voor een week.

Natuurlijk is die gratis vijfentwintig liter van ons alleen lang niet voldoende, dus gebruikt Riet de Barangay passen van een aantal van haar vriendinnen zodat er iedere week een ruime hoeveelheid drinkwater verzameld kan worden voor het dumpsite dorp. Riet’s enige zorg hierbij is dat ze genoeg geldige Barangay passen heeft om die hoeveelheid water te kunnen verzamelen. Daar gaat ze tamelijk creatief mee om, zo gebruikt ze bijvoorbeeld passen van vriendinnen die hier al lang niet meer wonen maar die nog steeds geldig zijn.

Maar er lijkt een kleine kink in de kabel te zijn gekomen. Riet’s pas en die van een paar vriendinnen zijn inmiddels verlopen, wat tot voor kort geen probleem was omdat ze alle ingevulde formulieren en de verschuldigde vijftig pesos per pas aan Lito kon meegeven die dan op het Village kantoor alle passen ophaalde, Helaas, de regels zijn veranderd, de aanvrager moet nu zelf in persoon op het kantoor verschijnen en dat betekent dat niet allen Riet maar ook alle vriendinnen van wie ze de pas gebruikt zelf naar het Village kantoor zullen moeten.

En dat is een tijdrovend klusje, zoals alles hier waar een formulier bij betrokken is…

Vervolg van de verstopping

Douche_Vloer_openVorige week vertelde ik er nog van als de zoveelste klucht die we hier meemaken maar de verstopping waar we last van hadden is nog steeds een probleem. Een klein probleem gelukkig want het enige wat verstopt zit is de afvoer van de douche bij het zwembad, verder lijken alle verstoppingen inmiddels wel opgelost.

Woensdag kwam het mannetje weer terug om het probleem nader te bekijken. De vloer van de douche werd opgebroken, de pijpen werden losgehaald en er werd weer flink in de buizen gepookt. Maar desondanks moest het mannetje aan het eind van de middag toegeven dat hij het probleem nog steeds niet had kunnen oplossen en hij vertrok met de mededeling dat hij het aan onze huisbaas zou melden.

Vandaag kwamen er nieuwe stoottroepen die het probleem drastisch aanpakten want op een geven moment stond ook de toiletpot in de tuin, maar ondanks dat alles kon er alleen maar worden geconstateerd dat de toilet afvoer prima werkte (hadden wij ze ook kunnen vertellen) en dat de afvoer van de douche nog steeds verstopt zat.

Onze huisbaas, meneer Santiago kwam aan het eind van de middag in eigen persoon polshoogte nemen en beloofde ons dat het probleem hoe dan ook opgelost gaat worden. We vertelden dat het niet echt een heel ernstig probleem was dat we die douche niet konden gebruiken (we hebben er nog zes) maar dat we het wel vervelend vonden dat de douchevloer nu open lag met een open afvoerpijp, en dat hoofdzakelijk in verband met eventueel ongedierte. Hij stelde ons gerust en zei dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.

De verstopping is dus nog steeds niet opgelost en dit verhaal wordt dan ook waarschijnlijk vervolgd…

Dagelijkse frustraties

Mannen_repareren_Lantaarnpaal

De laatste drie dagen is het weer hier een beetje van slag. We hebben nog geen druppel regen gehad en de temperatuur heeft de voor deze maand redelijke normale hoogte van vijf- of zesentwintig graden, maar het is de hele dag bewolkt en er staat een stevige wind. Met name door die wind voelt het een stuk koeler aan dan normaal, reden waarom ik al twee dagen met een overhemd met lange mouwen loop en Riet ’s avonds zelfs een jasje aantrekt.

Riet kon dus vandaag niet lekker in de tuin zitten zoals ze had gepland maar dat had toch niet gekund want er werd weer aan de verstopte afvoer gewerkt in de badkamer bij de tuin. Het mannetje is twee keer geweest vandaag en de vloer in de douche is nu weer gerepareerd. Het enige probleem is nu nog dat we eigenlijk niet weten of de verstopping nou verholpen is of niet zodat we die douche weer kunnen gebruiken. We gaan het maar gewoon eens proberen hebben we besloten.

Verder nog wat goed nieuws vandaag, mijn Apple TV kastje is weer gemaakt door het Apple Service Center. Het ding deed op een gegeven moment niks meer en gaf aan dat het moest worden terug gezet naar de fabrieksinstellingen, maar ondanks de vele instructies op het Internet kreeg ik dat niet voor elkaar. De servicedienst van Apple bracht gelukkig zoals altijd uitkomst, al is het iedere keer weer een bezoeking om er naar toe te gaan.

De afhandeling van klanten gebeurt daar, net als overigens overal, voor ons Westerlingen tenenkrommend traag door een overdaad aan administratieve handelingen en het feit dat de baliemedewerker om de haverklap en ogenschijnlijk zonder enige reden wegloopt naar achteren. Daar komt nog bij dat Filipino klanten ook bijzonder irritant kunnen zijn want de meesten zitten onder het gesprek aan de balie gewoon voortdurend te sms-en (en luisteren dus niet naar wat er wordt gezegd) of lopen zelfs gewoon opeens weg als ze een gesprek binnenkrijgen. Je zult zoals ik maar op je beurt zitten te wachten.

Vanmorgen dacht ik beter af te zijn want ik was de enige klant op het moment dat ik binnenkwam. Jammer alleen dat de drie balies allemaal onbemand waren, en dat bleven ze ook ondanks dat er voortdurend medewerkers in en uit liepen en ik duidelijk heel veel stemmen kon horen uit de achterliggende technische ruimte. Af en toe gluurde er zelfs een gezicht door de ruit van de deur maar het duurde alles bij elkaar bijna tien minuten voordat er iemand achter een balie schoof om me te helpen. Je hebt dan inmiddels inderdaad de neiging om die hele tent kort en klein te slaan.

Op de foto nog zo’n mooi voorbeeld van hoe het hier aan toe gaat, moet je effe kijken hoe ze hier een lantaarnpaal repareren…

En weer bezoek

afscheidsdiner_leo_en_marco_appenzeller-watercolor-small

Leo en Marco kwamen vandaag terug in Manila van hun korte rondreis over de Filipijnen waarin ze achtereenvolgens de eilanden Cebu, Bohol en Boracay bezochten. Ze zullen bij ons overnachten voordat ze morgenochtend vroeg vertrekken voor de terugreis naar Nederland.

Ik had beloofd ze op te halen van de luchthaven en omdat de zondag Lito’s vrije dag is moest ik zelf rijden. Hun vlucht zou vandaag aankomen om twaalf uur maar vanwege de mogelijke verkeersdrukte besloot ik om kwart voor elf al te vertrekken zodat ik op tijd zou zijn. En op tijd was ik want er bleek alleen een klein probleem te zijn op de allerlaatste rotonde, maar ondanks dat stapte ik al om kwart over elf de aankomsthal binnen.

Ik was dus dik op tijd en Ik had zelfs nog meer tijd over dan ik dacht want het bleek dat de vlucht van Leo en Marco ruim een uur vertraging had. Uiteindelijk kwamen ze pas tegen half twee de aankomsthal binnen. Weer thuis gekomen vertelden ze dat ze erg genoten hadden, iets waar we erg blij mee waren want per slot van rekening waren het onze verhalen geweest die ze enthousiast hadden gemaakt om naar de Filipijnen te komen.

Vanavond hadden we een “afscheidsdiner” in restaurant “Appenzeller” (snitzels en Zwitserse steaks) ter afsluiting van de geslaagde vakantie van onze beide gasten. We stonden net op het punt daarvoor de deur uit te gaan toen mijn telefoon ging. Het was mijn baas Robbie die belde vanaf de luchthaven waar hij net was aangekomen voor een bezoek aan ons op kantoor van een paar dagen.

Omdat we gasten hadden kon ik hem niet zelf ophalen wat op zich geen probleem had hoeven zijn want er was transport geregeld via het bedrijf, maar dat was dus misgegaan. Er was blijkbaar in geen velden of wegen een chauffeur te bekennen op de luchthaven en ik moest dus even telefonische instructies geven hoe hij het beste bij zijn hotel kon komen.

Dat bleek later vanavond gelukkig allemaal goed verlopen te zijn maar vervelend is het wel als je voor het eerst in een land bent en het gaat bij aankomst op de luchthaven meteen al mis. Voor mijn baas dus geen beste eerste indruk van de Filipijnen…

Nog meer bezoek

ASB_en_VivereOnze beide bezoekers Leo en Marco zijn vanmorgen vroeg vertrokken, terug naar Nederland na hun vakantie van twee weken op de Filipijnen. Het betekende voor mij ook iets vroeger op dan normaal want aangezien hun vlucht om kwart voor negen zou vertrekken moesten we uiterlijk zes uur toch wel richting de luchthaven vertrekken. En aangezien Lito dan nog geen vervoer naar de Village heeft heb ik het eerste stukje moeten rijden tot aan het punt waar Lito op ons stond te wachten.

Het was trouwens even schrikken toen we daar aankwamen want normaal gesproken staat Lito dan al te wachten maar deze keer was hij er nog niet. Hij had weliswaar met een berichtje bevestigd dat hij er zou zijn, en dat is ook bij eerdere keren nooit mis gegaan maar je weet natuurlijk maar nooit. Gelukkig zagen we hem na een paar minuten al aan komen lopen en hoefde ik dus niet Plan B toe te passen, wat inhield dat ik zelf naar de luchthaven zou moeten rijden.

En tot mijn grote verbazing was het ondanks de verwachte ochtendspits buitengewoon rustig, zelfs op de rotonde waar ik gisteren nog wat oponthoud had. We konden overal zo doorrijden en Leo en Marco werden dan ook om tien voor half zeven al gedropt voor de vertrekhal waar we afscheid namen. Ikzelf werd daarna meteen door Lito naar mijn werk gebracht waar ik al op het onwaarschijnlijk vroege tijdstip van kwart voor zeven werd afgezet.

Twee gasten vertrokken maar de volgende stond al weer gereed want mijn baas Robbie is hier voor een bezoek van vier dagen. Hij overnacht ondanks ons aandringen niet bij ons maar hij verblijft in het Vivere Hotel wat vrijwel tegenover ons kantoor is gelegen. Hij wil ons niet tot last zijn zei hij, en de zaak betaalt toch. Nou ja, het is in ieder geval goed hem weer te zien want de laatste keer dat we elkaar zagen was vorig jaar in september dus we hebben de komende dagen heel wat bij te praten.

Op de foto van vandaag zie je links ons kantoor en rechts het Vivere Hotel.

Kleine tragedie

Brand_in_Sloppenwijk

Gisteren rende onze tuinman Arnel tegen het middaguur opeens met een noodgang weg, Riet verbaasd achterlatend met de vraag wat er aan de hand was. Meestal betekent zo’n plotseling vertrek niet veel goeds en later bleek dat dat ook inderdaad nu weer het geval was. Sterker nog, we mogen rustig stellen dat er sprake is van een kleine tragedie die niet alleen Arnel heeft getroffen maar zijn hele wijk.

Wat was namelijk het geval, er was brand in de wijk waar hij woont. Deze wijk lig niet ver van onze Village en er woont heel veel personeel wat werkt in de Village, dus het nieuws van de brand was al snel overal bekend. We hadden geen idee hoe erg deze keer was want het is niet de eerste keer dat onze tuinman voor hetzelfde probleem vroegtijdig terug naar huis moet, maar vanmorgen hoorde Riet dat het er niet best uitzag.

Zelf onze chauffeur Lito was lichtelijk ontdaan en vroeg vanmorgen of Riet al wat gehoord had maar we hadden nog geen enkel nieuws. Riet stond net op het punt om onze huisbaas Meneer Santiago te bellen om te vragen of hij soms iets had gehoord (onze tuinman werkt via hem bij ons) toen Arnel zelf aankwam. Hij kwam eigenlijk om zijn salaris op te halen wat hij gisteren door zijn gehaaste vertrek nog niet had gehad, maar hij vertelde ook het diep trieste nieuws dat zijn huis met vrijwel al zijn bezittingen helemaal is afgebrand.

In totaal zijn er tweehonderd huizen afgebrand en dat betekent dat er tweehonderd gezinnen nu dakloos zijn. Er is gelukkig al wel snel noodhulp geregeld in de vorm van een opvangplek waar de gezinnen zijn ondergebracht, en ook ALIG heeft vanmorgen na het vernemen van het nieuws meteen aangekondigd hulp te gaan bieden. De oorzaak van de brand is waarschijnlijk kortsluiting in een elektriciteitshuisje maar dat is bijna niet meer na te gaan schijnt aangezien de hele buurt compleet is afgebrand.

Riet heeft meteen een stapel kleren geregeld voor Arnel en zijn vrouw en heeft hem behalve zijn salaris extra geld gegeven voor de eerste nood. De meeste van die kleren zullen wel veel te groot zijn voor Arnel en zijn gezin maar ze kunnen ze dan misschien met andere mensen ruilen voor beter passende kleren.

Het grootste probleem voor dit moment is nieuwe huisvesting voor alle dakloze gezinnen en daar is in dit land, helaas, weinig voor geregeld.

Afscheidslunch voor Fairuz

MountPinatubo_Fairuz

Het werk op de scheepswerf begint zijn voltooiing te naderen nu het nieuwe platform vrijwel klaar is en volgende week of misschien zelfs dit weekend al uit het droogdok zal worden gesleept. Daarna zal de reis beginnen die het platform over zee naar de uiteindelijke ligplaats zal brengen waarna er nog een paar maanden werk zal zijn om het nieuwe platform aan het al bestaande platform te koppelen en alles klaar te maken voor het opstarten. Dat laatste zal als alles volgens plan gaat ergens in juli moeten gebeuren.

Dit betekent wel de hoeveelheid werk voor mijn team wat nu nog uit zes mensen bestaat, inclusief mijzelf, door het wegvallen van het werk op de scheepswerf zodanig zal afnemen dat ik het voor het resterende deel van het project met minder mensen af kan. En dat houdt in dat ik een aantal mensen ga kwijtraken de komende weken waardoor mijn team gereduceerd wordt tot drie mensen, mijzelf weer meegerekend.

De twee man in mijn team op de scheepswerf blijven tot eind volgende maand, maar deze week is de laatste week van een andere zeer gewaardeerde collega. Fairuz is al meer dan vier jaar mijn steun en toeverlaat, maar omdat hij in feite als Maleisiër en dus ook als expat een dure kracht is voor mijn team moet ik vanwege de kosten van hem als eerste afscheid nemen.

Hij maakte al deel uit van het Information Management team in Kuala Lumpur voordat ik er de leiding over kreeg en zeker de eerste maanden was Fairuz dan ook voor mij een buitengewoon waardevolle bron van informatie. Toen we vanuit Kuala Lumpur naar de Filipijnen vertrokken heb ik dan ook toestemming gevraagd en gekregen om hem mee te nemen als teamlid. Ik denk dat hij me daar wel dankbaar voor is want hij heeft hier al snel kennis gemaakt met de duikport en sindsdien heeft hij heel wat tijd onder water doorgebracht.

Maar helaas, aan alles komt een eind (behalve aan een worst zei mijn Opa Kerkhoff altijd want die heeft er twee) en vrijdag is dus de laatste werkdag van Fairuz voor ons project. Vanmiddag heb ik hem en de beide meiden die de rest van mijn team hier in Manila vormen meegenomen voor een afscheidslunch bij restaurant Chili’s en vrijdag nemen we dus definitief afscheid.

Fairuz, ik ga je missen, jongen!

Weer eens een Quiz Night

Mijn baas Robbie is altijd druk, druk, druk, en dat is niet anders nu hij hier op bezoek is. Hij had maandag en dinsdag mijn aanbod om ergens wat te gaan eten vriendelijk afgewezen want hij moest in de avonduren werk inhalen zei hij. En hij heeft ook beide avonden tot laat nog zitten werken op zijn hotelkamer, iets wat ik persoonlijk geen gezonde situatie vind.

Dat heb ik hem ook verteld, en gezegd dat Riet er op stond hem te zien voordat hij weer vertrekt want we zijn tenslotte goeie vrienden met Robbie en zijn vrouw Inna die overigens niet is meegekomen op deze trip vanwege hun inmiddels al weer bijna twee jaar oude dochter. Na het uitstel van eergisteren spraken we dus voor gisteravond af en dat kwam eigenlijk best uit want nu konden we naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern.

Daar zijn we al maanden niet meer geweest dus een mooie gelegenheid om weer eens mee te doen. Ik weet dat Robbie zelf ook een liefhebber is van het fenomeen Pub Quiz, hij deed in Engeland ook altijd mee en hij was dan ook meteen enthousiast. Bij binnenkomst in de UJT, zoals de Union Jack Tavern ook wel wordt genoemd, bleek dat ze ons nog niet vergeten waren. Er meteen een tafel voor ons gereserveerd en quizmaster Brian kwam ons even een hand geven.

De Quiz zelf verliep min of meer volgens verwachting, de drie teams die vroeger altijd de Top Drie van de ranglijst vormden waren er nu ook weer en we waren tegen hen nog net zo kansloos als vroeger, maar desondanks eindigden we toch nog als vijfde van de elf teams die meededen.

Pech hadden we met de ronde “Geschiedenis” waarop Robbie beslist de joker wilde inzetten omdat dat zijn specialiteit was zei hij. Ik waarschuwde hem nog dat deze rubriek altijd buitensporig moeilijk is en zelfs quizmaster Brian vroeg nog “Are you sure?” toen we aangaven dat we de joker op deze vraag wilden inzetten. Het resultaat was een schamele vier vragen goed van de tien, en dus maar acht punten in totaal dankzij de joker voor deze vraag van de twintig die we maximaal hadden kunnen halen.

Riet was nijdig over het feit dat sommige vragen idioot moeilijk waren en maakte dat goed door bij een muziekvraag met haar iPhone alle antwoorden bij elkaar te spieken. En zelfs dat leverde nog maar acht van de tien punten op…

Het platform is klaar!

DCP_Platform_Keppel_Shipyard_001

Gisteren was het een heugelijke dag voor ons project want het Depletion Compression Platform waar we met zijn allen al meer dan vier jaar voor aan het werk zijn is zo goed als klaar. Volgende week zal de verscheping starten naar de uiteindelijke ligplaats voor het eiland Palawan waar het naast het daar al liggende platform zal worden geplaatst en nadat het daaraan vast is gekoppeld via een brug zal als alles goed gaat het platform eind juni in gebruik worden genomen.

Alle medewerkers van het project waren gisteren uitgenodigd om een kijkje te gaan nemen op de Keppel scheepswerf naar het voltooide platform. Daarvoor vertrokken tientallen mensen met bussen vanuit Alabang naar Subic, maar daar was ik helaas niet bij. Uiteraard was ik ook uitgenodigd maar omdat mijn baas Robbie hier nog was kon ik hem moeilijk alleen laten zitten. Een andere optie was geweest hem mee te nemen maar dat ging niet omdat zijn terugvlucht naar Kuala Lumpur gistermiddag om zes uur zou vertrekken en dat had hij nooit gehaald als we waren meegegaan.

Jammer, maar helaas, ik moet het dus doen met alle foto’s die mijn collega’s hebben gemaakt op de scheepswerf, en dat waren er zoals ik al had verwacht heel wat. Spijtig genoeg was ongeveer vijfennegentig procent selfies met hooguit een glimp van het platform op de achtergrond maar er waren er gelukkig ook nog een paar bij die wel dik de moeite waard waren, zoals die ik vandaag bij dit stukje plaats.

Robbie is dus weer teug naar Kuala Lumpur en het goeie nieuws voor mij was dat het onderzoek wat hij heeft gedaan naar het werk van mijn team heeft opgeleverd dat alles goed geregeld is.

Vanavond was er een informele borrel georganiseerd door een paar van de dames van Outpost. Helaas was er geen rekening mee gehouden dat heel veel mensen dit weekend overblijven in Subic voor het aanstaande vertrek van het platform volgende week en daardoor was de opkomst minimaal. We waren maar met zijn vieren…

Cupcakes voor Cataquis

Cupcakes_voor_Cataquis-20150130-001

Riet was weer medeverantwoordelijk voor het organiseren van het maandelijkse ALIG verjaardagsfeest voor de kinderen van de Cataquis dumpsite. Dat is altijd een heel werk wat de nodige voorbereiding kost omdat er eten geregeld moet worden voor de kinderen en cadeautjes, en er moeten ook genoeg vrijwilligers zijn om ter plekke alles uit te delen en in goede banen te leiden.

Deze keer was het een hele klus omdat er niet minder dan tweehonderdtwintig kinderen werden verwacht en Riet had zich voorgenomen om cupcakes te regelen. Nou is het bakken van tweehonderdtwintig cupcakes een hele klus, ze had iemand bereid gevonden om er honderd te bakken maar die zag geen kans om er tweehonderdtwintig te produceren. Gelukkig kon Riet kwam er hulp uit onverwachte hoek, van een van haar Outpost vriendinnen.

Outpost is de vereniging van vrouwen van Shell expats, terwijl ALIG een algemene vrouwenvereniging is voor expat vrouwen in Alabang. Op zich hebben die twee verenigingen niks met elkaar gemeen, behalve dat sommige vrouwen met Shell echtgenotes zoals Riet lid zijn van alle twee.

Voor de cupcakes klus kreeg Riet hulp van een van de Outpost vrouwen die de echtgenote is van een van onze grote bazen en die zelf een aantal bakkerijen bezit. Riet kon de resterende honderdtwintig cupcakes via haar regelen tegen kostprijs, en zo werden er gisteren zeven dozen met de kleurige traktatie bij ons thuis bezorgd.

En voor het vrijwilligersteam kreeg Riet ook al hulp van een van haar Outpost vriendinnen die graag een keertje mee wilde. En die vriendin is ook al de echtgenote van een van onze grote bazen en bij haar thuis was toevallig vanavond een housewarming party waar wij ook waren uitgenodigd.

De beide Outpost vriendinnen vertelden daar enthousiast over het liefdadigheidsproject en dat leverde heel wat positive reacties op. Een aantal van de vrouwen verklaarde zich bereid om voor een volgende gelegenheid te koken of mee te gaan als vrijwilliger, en het ziet er dus naar uit dat Riet voor de komende maanden genoeg hulp zal gaan krijgen.

En dat is natuurlijk niet alleen voor Riet maar ook voor de kinderen van Cataquis een hele goede zaak!

Kanonnen in de nacht

Geluid van buitenaf dringt nogal makkelijk in ons huis door want de ramen hebben geen dubbel glas. Sterker nog, we hebben een flink aantal ramen die zo lang als wij in dit huis wonen nog nooit dicht zijn geweest. Af en toe worden we dan ook wel eens ’s nachts opgeschrikt door het lawaai van een door de straat rijdende auto met een race uitlaat, maar daar staat dan weer tegenover dat we ’s morgens vroeg de vogeltjes in onze tuin horen zingen.

Vannacht werden we om vier uur echter opgeschrikt door harde knallen in de verte. Even daarvoor had ik ook al flarden van muziek gehoord, en aangezien we ’s avonds ook al de streep van een zoeklicht in de lucht had gezien dat ik dat er ergens een groot feest aan de gang was wat tot laat in de nacht was doorgegaan.

Het was inderdaad een soort van feest, wat we hoorden was namelijk de start van de jaarlijkse Condura Skyway Marathon, een hardloop evenement waarvan het traject over de Skyway loopt. De Skyway is de verhoogde tolweg die op dit moment onze wijk Alabang verbindt met het centrum van Manila. Deze marathon vindt hoofdzakelijk ‘s nachts plaats om het verkeer niet te hinderen, vandaar de muziek die we hoorden midden in de nacht.

Condura_Skyway_Marathon_2015De nachtelijke geluiden hadden indirect ook te maken met de marathon want dit jaar was het evenement gerelateerd aan een tragische gebeurtenis van de afgelopen week.

Tijdens een actie van de Special Action Forces (SAF) van het Filipijnse leger in de buurt van het stadje Mamasapano op Mindanao liepen een groep militairen in een hinderlaag van de moslim rebellen.

Ze kwamen vast te zitten in een open veld en werden daar zonder pardon afgeslacht. Vierenveertig militairen kwamen daarbij om het leven en die werden tijdens de marathon geëerd. De knallen die we hadden gehoord waren vierenveertig saluutschoten uit kanonnen, en vanmorgen stonden er foto’s in de kranten van de marathonlopers die salueerden terwijl ze langs een rij langs de kant staande militairen kwamen die elk een foto droegen van een van de slachtoffers.

Een paar maanden geleden waren er berichten over een akkoord tussen de regering en de moslim rebellen maar dat lijkt na deze gebeurtenis weer erg ver weg.

De Klucht van de Kleurenstickers

Deze keer heb ik niet lang hoeven wachten, de vorige Klucht is amper drie weken oud en ik heb er al weer een. En deze kon ik zo uit de krant plukken.

Onze wijk Ayala Alabang Village was de afgelopen week in het nieuws. Niet met iets ernstigs maar het ging wel over een tamelijk controversiële aangelegenheid. Er is een namelijk juridische strijd gaande tussen de vereniging van huiseigenaren van onze Village (die overigens in de kranten een “sjieke buitenwijk” werd genoemd) en de directie van een van de scholen in de wijk over het toegangsbeleid voor auto’s van niet-bewoners.

Alle bewoners van de Village die een auto hebben moeten ieder jaar een sticker halen op het administratiekantoor van onze wijk. Wij hebben ook zo’n sticker op de voorruit en daarmee kunnen wij vrij de Village in en uit rijden. Auto’s die niet zo’n sticker hebben moeten zich melden bij de poort en de chauffeur krijgt dan tegen overhandiging van zijn rijbewijs of ander identiteitsbewijs een tijdelijke toegangspas.

Wat is nou het geval, op de scholen in de Village komen steeds meer leerlingen van buiten de wijk zelf, en aangezien dat allemaal privé scholen zijn kun je rustig stellen dat die leerlingen allemaal vermogende ouders hebben. En die ouders hebben allemaal dikke auto’s waarmee ze hun kinderen naar school brengen (of wat waarschijnlijker is, laten brengen). En al dat extra verkeer begint behoorlijk wat overlast te bezorgen.

Veel van die auto’s hebben ook zo’n sticker voor toegang tot de wijk en dat zorgt in de ochtend- en avondspits voor flink wat extra verkeer en dus overlast. Daarnaast staan ook op die tijden lange wachtrijen voor de poorten met auto’s die zo’n sticker niet hebben en zich dus moeten melden.

Veel bewoners ergeren zich kapot aan die enorme drukte in onze anders zo rustige Village en de vereniging van huiseigenaren heeft dan ook besloten er wat aan te doen. Niet-bewoners krijgen geen gewone toegangssticker meer maar als ze hier kinderen op school hebben kunnen ze een speciale toegangssticker halen om hun kinderen naar school te kunnen brengen.

Maar (en hier komt het) die stickers komen er in twee kleuren, met een groene sticker mogen dan alleen op dinsdag en donderdag de Village in en die met een witte sticker op maandag, woensdag en vrijdag. Het idee is dat de ouders van buiten de wijk gaan carpoolen en dat het wegbrengen van hun kinderen naar scholen in onze wijk dan minder verkeer oplevert. En dat is nog niet eens het probleem van die ouders en de schooldirectie want daar zouden ze nog wel mee kunnen leven. Nee, het probleem is dat het uitdelen van de stickers weer zo’n typisch voorbeeld is van Filipijnse hersenkronkels.

Wil je zo’n carpool systeem laten werken dan moet je dicht bij elkaar wonende ouders verschillend gekleurde stickers geven, zodat ze onderling kunnen regelen wie op welke dag rijdt. Maar dat zou te simpel zijn want wat hebben ze nou gedaan, ze hebben alle mensen die bij elkaar inde buurt wonen stickers met dezelfde kleur gegeven. En daar zit hem de kneep, want die mensen hebben nu dus helemaal geen mogelijkheid tot carpoolen omdat ze allemaal op dezelfde dagen de Village niet in mogen.

En dat is dus een probleem voor de schoolgaande kinderen, want de meesten wonen toch wel zover weg dat lopen geen optie is. En openbaar vervoer ook niet echt want dat mag onze Village niet in en de scholen liggen niet bepaald vlak bij de ingang. Het is dus nu afwachten wat de rechter gaat zeggen, maar er zijn al wat initiatieven om dan maar schoolbussen te gaan instellen. Dat zullen de ouders uiteraard zelf moeten bekostigen, maar daarnaast lijkt dat voor de wijk zelf ook niet echt een oplossing. Dan krijgen we in plaats van personenauto’s regelmatig zwaar verkeer door de straat.

Ja, want wijzelf hebben ook behoorlijk last van al dat verkeer. De grootste school staat namelijk aan het eind van onze straat…

Winkelparadjs

Mega_Mall_Manila

Afgelopen week hoorde ik iets wat ik in eerste instantie niet wilde geloven. Kijk, ik weet dat het goed winkelen is hier op de Filipijnen maar dat drie van de winkelcentra, of Shopping Malls zoals ze hier heten, in de Top Tien van de grootste winkelcentra van de wereld staan geloofde ik niet.

Maar het klopt, ik heb het nagezocht op Wikipedia, de twee grootste winkelcentra ter wereld staan in China maar de nummers drie en vier op de lijst staan hier in Manila! Het grootste winkelcentrum van Manila is de SM Mega Mall (de naam zegt het eigenlijk al), die twee jaar geleden stuivertje heeft gewisseld met de SM North EDSA Mall die tot dat moment groter was. En het drietal wordt gecompleteerd door de SM Mall of Asia die op de tiende plaats van de Top Tien staat.

Dat is dus goed nieuws voor onze aanstaande bezoekers. Met name voor Ans en Sandra denk ik, die vast en zeker wel een bezoekje aan een of meer van deze winkelcentra zullen kunnen waarderen. Sandra heeft bij haar vorige bezoek twee van de drie overigens al gezien, waaronder de SM North EDSA Mall die toen nog derde plaats op de wereldranglijst innam. Een bezoek aan de SM Mega Mall lijkt dan ook een must want aangezien ze ook met ons in de Mid Valley Mall in Kuala Lumpur is geweest kan ze dan zeggen dat ze vier van de tien grootste winkelcentra in de wereld heeft bezocht.

Om aan te geven hoe groot die Malls eigenlijk zijn hier even een paar cijfers. De SM Mega Mall heeft meer dan duizend afzonderlijke winkels onder haar dak. En dat is zelfs nog honderd minder dan de SM North EDSA Mall, maar de total oppervlakte aan winkels van de SM Mega Mall is groter. Per dag krijgt de SM Mega Mall gemiddeld 800.000 (achthonderdduizend !) bezoekers, en dat is dus per jaar bijna driehonderd miljoen bezoekers!

Een bezoek aan zo’n enorm winkelcentrum is een belevenis op zich omdat er behalve winkels ook enorm veel restaurants en koffieshops zijn, bioscopen en soms zelfs complete amusementsparken of een indoor ijsbaan (zoals in de SM Mall of Asia). Je kunt je er dus zonder problemen een hele dag (of zelfs dagenlang als je een winkelfanaat bent) bezig houden.

Jammer alleen voor mij is dat Riet absoluut niet van winkelen houdt, dus Manila als winkelparadijs is aan ons niet besteed…

Trots!

DCP_Vertrekt_uit_Subic_003

Een grote dag vandaag voor ons project! Zoals ik vorige week al vertelde was het platform wat we met zijn allen hebben gebouwd, het Depletion Compression Platform, op een paar kleine dingetjes na helemaal klaar. En dat betekende dat het gereed was om versleept te worden naar de uiteindelijk ligplek naast het andere platform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van het eiland Palawan.

Het afgelopen weekend is met man en macht de laatste hand aan het platform gelegd en op zondag werd het droogdok gedeeltelijk onder water gezet. Met die hoeveelheid water werd er gekeken of er ergens lekken waren die het verschepen zouden kunnen vertragen of zelfs uitstellen maar niets van dat alles, er kon worden geconstateerd dat alles klaar was voor vertrek.

Vanmorgen was het dan zover, om negen uur werd het platform uit het droogdok gesleept, de Baai van Subic in. En vandaar begint als de laatste testen goed verlopen over twee dagen de drie-daagse reis naar de kust van Palawan waar het zal worden geïnstalleerd, een proces wat ook drie dagen zal duren. Daarna wordt de brug tussen de beide platforms geïnstalleerd en kan de laatste fase voor de ingebruikname beginnen.

En er was meer, want deze week is er op het History Channel op de tv een documentaire van een half uur te zien over het Malampaya project, “Malampaya Gas to Power 24/7”. Deze documentaire gaat hoofdzakelijk over de afgelopen dertien jaar waarin het Malampaya gasveld een groot deel van de Filipijnen van elektriciteit voorziet. Het meeste is gefilmd op het huidige Shallow Water Platform maar ons project komt er ook herhaaldelijk in voor met beelden van het Depletion Compression Platform in aanbouw.

Logisch dat niet alleen ik maar al mij collega’s vandaag extra trots zijn op ons project!

Luchthavenbelasting

Airport_Tax_Protest

Een van de ergernissen als je van een Filipijnse luchthaven vertrekt is dat je luchthavenbelasting moet betalen. Dat moet je in principe overal, en het bedrag wat je hier betaalt is zelfs relatief laag, maar het punt is dat het overal elders in de ticket kosten besloten zit. De luchtvaartmaatschappij draagt die luchthavenbelasting keurig voor je af en dat scheelt wachtrijen voor een loket.

Die luchthavenbelasting zorgt er ook voor dat het hele boarding pass systeem ook niet geautomatiseerd is. Je kunt voor vrijwel alle maatschappijen online inchecken en je boarding pass uitprinten of zelfs op je mobiele telefoon laden, hier werkt dat alleen niet. Bij het loket waar je de luchthavenbelasting moet betalen wordt alleen de ouderwetse op een acceptgiro lijkende ticket geaccepteerd en je moet dus te allen tijde je geprinte boarding pass omwisselen bij de check-in balie. En waar dat voor nodig is snapt geen mens want het enige wat ze bij dat betaalloket doen is een stempel op je ticket zetten en er een sticker op plakken.

Vorig jaar is door de regering besloten dat dat systeem toch wel heel achterlijk is en dat de luchthavenbelasting vanaf 1 februari in de ticket kosten opgenomen moeten worden, net als in de rest van de wereld. Alleen hebben ze daar een belangrijk aspect bij vergeten en daar wordt de laatste weken heftig tegen geprotesteerd, nu ook door Senatoren.

Wat wil het geval, het belangrijkste export artikel van de Filipijnen is personeel. Ruim twee en een half miljoen Filipino’s werken in andere landen als Overseas Filipino Worker (OFW), en dat moet je letterlijk nemen want de Filipijnen hebben geen landsgrenzen, als een Filipino in het buitenland werkt dan is dat automatisch overzee. Al die OFW’s zorgen ervoor dat er een flinke stroom buitenlandse valuta het land binnenkomt en daar is de Filipijnse regering natuurlijk heel blij mee.

Als kleine geste heeft de regering dan ook twintig jaar geleden een wet aangenomen die de OFW’s vrijstelt van het betalen van die luchthavenbelasting, ze hoefden alleen maar aan het loket hun bewijs te laten zien dat ze een OFW waren. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet meer als de luchthavenbelasting in de ticketprijs zit.

Er is trouwens wel aan gedacht hoor. Bij het boeken van tickets wordt die luchthavenbelasting niet meegerekend als je zo’n OFW bewijs laat zien. Alleen hebben ze er niet aan gedacht dat tickets tegenwoordig vaak online worden geboekt, en wat te denken als je in het buitenland een ticket boekt want dan werkt het ook niet.

Er is dus een grote groep Filipino’s die door de nieuwe regels gedupeerd worden en dat pikken ze niet. Het gaat overigens om een totaalbedrag van 550 Pesos (iets van twaalf euro), een bedrag wat een Filipino die in het buitenland werkt en vliegtuigtickets kan kopen volgens mij zonder al te veel problemen moet kunnen ophoesten. Maar ook in de regering gaan nu dus al stemmen op om de hele nieuwe regelgeving terug te draaien, en het zou me ook niks verbazen als dat nog gebeurt ook.

En dat zou dan weer een mooi voorbeeld zijn van hoe alles wat hier maar enigszins op vooruitgang lijkt de nek om wordt gedraaid…

Referentie

Emigratie_Website

Mijn website is hoofdzakelijk bedoeld om familie en vrienden die erin geïnteresseerd zijn op de hoogte te houden van ons dagelijkse wel en wee op de Filipijnen. Het idee daarvoor is ontstaan toen we in 2006 verhuisden naar het Russische eiland Sakhalin en eigenlijk bleek het verbazend makkelijk. Het opzetten van een website (in het begin nog helemaal handmatig maar nu met gebruikmaking van speciale software) was een makkie en het schrijven van stukjes ging me ook al makkelijk af.

Toen we van Sakhalin terugkwamen naar Nederland ben ik opgehouden met het dagelijks schrijven van stukjes, want wie is er tenslotte geïnteresseerd in je leven in Nederland als ze er zelf ook wonen, nietwaar. Maar toen we in 2010 naar Kuala Lumpur verhuisden ben ik meteen weer begonnen. En hoewel de opzet van de site af en toe verandert hou ik het nog steeds vol om iedere dag iets te schrijven.

Het grappige is nu dat mijn site, omdat die nu eenmaal op het Internet staat, voor iedereen te vinden is die zoekt via een van de bekende zoeksites zoals bijvoorbeeld Google. Mensen die informatie zoeken over de Filipijnen komen dus soms op mijn site uit en dat levert af en toe leuke voorvallen op.

Zo was er twee jaar geleden een Belgisch televisiebedrijf wat vroeg of ik ze in contact kon brengen met de beheerder van de North Cemetery, een grote begraafplaats in Manila. Of een Nederlands stel wat op het punt stond om naar Manila te verhuizen wat vroeg om hints en tips. En ook een Nederlandse organisatie die hier kleine hulpverleningsprojecten wilde starten kwam via mijn site met ons in contact.

Op zich vind ik dat erg leuk want je schrijft tenslotte om gelezen te worden, zelfs al zijn er maar een paar familieleden die dat regelmatig doen. Een wat groter publiek is natuurlijk leuker maar ik vind het zelf het leukst als mensen uit een onverwachte hoek niet alleen lezen maar ook reageren.

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van ene Mark, die blijkbaar uit hobby een website heeft opgezet waar mensen die willen emigreren links kunnen vinden die voor hen handig kunnen zijn. De Filipijnen staan ook in het rijtje van landen en onder de rubriek “Emigratieverhalen” staat nu ook mijn website. En zoals Harrie Jekkers zei toen hij vertelde dat hij op een camping werd herkend, “Dat vind ik geinig”.

De betreffende website heet overigens emigratie-portal.nl, dus mocht je plannen hebben om te emigreren…

Mooi weer dukte?

ASB_2015_02-5_004-005

Het was vandaag een bijzonder mooie en vooral erg warme dag, en dat was toch wel verrassend aangezien het de afgelopen dagen wat aan de koele kant was geweest met af en toe de nodige wind. Gisteravond zei Riet nog toen we naar huis liepen dat het erg aangenaam was, en daarmee bedoelde ze dat het niet zo benauwd warm was als het normaal bijna altijd is.

Dit was dus een uitgelezen dag om vooral niet teveel te doen en lekker in de tuin te zitten, maar mijn gebruikelijke vrijdagochtend koffie in het Alabang Town Center heb ik toch niet laten schieten. En omdat ik er toch was heb ik in het ATC ook meteen een paar kleine boodschapjes gedaan die we nodig hadden. Nou, dat heb ik geweten!

Normaal gesproken is het op dat uur van de ochtend nog redelijk rustig maar vandaag was het al een compleet gekkenhuis. Het leek wel alsof iedereen opeens de geest had gehad en boodschappen was gaan doen. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn als je zelf niet veel nodig hebt maar hier zit het probleem altijd bij de kassa’s.

Ik heb al eerder verteld wat een ergernis het is om hier in de rij te moeten staan bij de kassa’s van de supermarkten (ze zijn in dat opzicht allemaal hetzelfde) en vandaag beslist geen uitzondering. De helft van de kassa’s was maar open en ondanks dat de rijen steeds langer werden deden ze daar helemaal niks aan. En geloof maar niet dat de kassajuffrouwen er een stapje bovenop doen omdat er zoveel wachtenden zijn, vergeet het maar!

De rij waarin ik stond werd hoofdzakelijk opgehouden doordat er te weinig wisselgeld was. Een probleem waar de kassajuffrouw zelf voortdurend wat aan probeerde te doen door voortdurend weg te lopen. En in plaats van in één keer het nodige extra wisselgeld te regelen bij een andere kassa werd er steeds voor iedere klant net genoeg gewisseld. De klanten zelf werken hier ook niet bepaald mee want al staat er een rij achter ze tot aan de maan dan gaan ze nog op hun gemak hun bonnetje en wisselgeld op staan bergen terwijl ze nog voor de kassa staan.

Wat mij altijd het meest opvalt is de gelatenheid waarmee dat allemaal gepaard gaat hier. Niemand die ongeduldig wordt (zelfs ik zie het tegenwoordig lijdzaam aan omdat er toch niks aan te doen is) en dat komt hoofdzakelijk omdat niemand hier het probleem ziet. Het hoort gewoon bij het boodschappen doen en het is alleen voor ons westerlingen enorm frustrerend om te zien dat ondanks prachtige nieuwe systemen voor bijvoorbeeld het scannen van de barcodes het afhandelen van klanten nog steeds zo traag gaat als dikke stront door een gieter.

Wij verzuchten dan ook na een bezoek aan de supermarkt regelmatig dat het nooit wat zal worden met dit land…

Eten

We hebben een beetje een vast ritueel voor wat betreft het avondeten, Riet kookt minstens drie keer per week Nederlandse kost en de andere dagen gaan we uit eten. Dat laatste klinkt misschien heel decadent maar geloof het of niet, het is vaak goedkoper om uit eten te gaan dan om zelf te koken. En bovendien vinden we het wandelingetje ’s avonds naar het Alabang Town Center gewoon gezellig.

De avonden dat Riet zelf kookt zijn tactisch gekozen. De maandag is standaard, en de andere twee dagen zijn de doordeweekse dagen waarop ik na het werk meteen door ga naar de sportschool, omdat ik daarna niet echt zin meer heb om ook nog eens voor eten de deur uit te gaan.

Onze “Hollandse kost” levert eigenlijk nooit problemen op. Bloemkool, rooie kool, krootjes, sla en sperzieboontjes zijn hier vrij makkelijk verkrijgbaar, er zijn goeie aardappelen en vlees is helemaal geen punt. En vanuit Nederland “smokkelen” we iedere keer in onze koffers spek, kapucijners en bruine bonen mee, en bij gelegenheid zelfs vacuum verpakte frikadellen.

Elvis_TGI_FridaysOp de dagen dat we uit eten gaan is er altijd de vraag, “Waar gaan we naar toe?”, en we zijn inmiddels wel tot de ontdekking gekomen dat we vrijwel altijd in dezelfde restaurants belanden.

Ten eerste natuurlijk omdat we dan weten dat we er goed kunnen eten, maar ook omdat Riet niet zo experimenteel is aangelegd wat eten betreft.

Het standpunt van Riet ten opzichte van eten is dat als er een pil wordt uitgevonden die een hele maaltijd vervangt, zij de eerste is die hem gaat kopen (waarschijnlijk samen met mijn maat Nico Vooijs die al jaren hetzelfde roept).

Ik daarentegen ben volgens Riet net een vuilnisbak want volgens haar moet ze het eerste nog tegenkomen wat ik niet lekker vind.

Dit gezegd hebbende, ik denk niet dat na Riet’s ervaring van vanavond TGI Friday’s aan ons lijstje van favorieten toegevoegd gaat worden. ook al zit Elvis er voor de deur…

Banana Catsup

Banana_Catsup

Iedereen kent natuurlijk tomatenketchup, maar weten jullie dat er ook zoiets is als bananenketchup? Echt waar, en het komt oorspronkelijk (want anders zou ik er natuurlijk niet over schrijven) van de Filipijnen. De populaire naam die hier gebruikt wordt is “Banana Catsup” waarbij het tweede woord uiteraard de Filipijnse verbastering is van het oorspronkelijke woord “ketchup”.

De Banana Catsup vindt zijn oorsprong in de Tweede Wereldoorlog toen er een enorm tekort was aan tomaten. Bananen waren er echter zat en zo werd het alternatief geboren voor de toen ook al heel populaire tomatenketchup. Een bijkomend voordeel was dat bananen niet alleen veel makkelijker te krijgen waren op de Filipijnen maar ook nog eens veel goedkoper waren (en nog steeds zijn) dan tomaten.

Het verschil in prijs is de reden dat veel fastfood restaurants op de Filipijnen bananenketchup bij hun producten geven in plaats van gewone ketchup. En vanwege de grote populariteit heeft zelfs McDonalds de bananenketchup in zijn assortiment. Als Riet voor een van haar liefdadigheidsprojecten ergens rijst of spaghetti gaat uitdelen dan gaan er altijd grote flessen met Banana Catsup mee. En daar blijft geen druppel van over want de Filipino’s sproeien net zo rijkelijk de Banana Catsup over hun eten als wij Nederlanders mayonaise over onze patat.

Maar is Banana Catsup ook geel is dan natuurlijk de vraag. Nee, het is normaal bruinig van kleur maar fabrikanten doen er vaak een kleurstof bij om het rood te maken en het meer op tomaten ketchup te laten lijken. De belangrijkste ingrediënten zijn uiteraard geprakte bananen, daarnaast zit er suiker in, azijn en diverse kruiden. En smaakt het ook echt naar bananen? Grappig genoeg vrijwel niet. Het lijkt met name door toevoeging van allerlei smaakstoffen veel meer op gewone tomatenketchup, alleen dus wat zoeter en ten opzichte van de standaard versie van tomatenketchup wat pittiger.

Een populair gerecht waarin Banana Catsup is verwerkt is Filipijnse spaghetti, en het wordt ook veel gebruikt als basis voor barbecue sauzen. Er zijn veel meer toepassingen maar Filipino’s doen daar toch al niet moeilijk over. Die doen Banana Catsup op vrijwel alles…

Geslaagde overtocht

DCP_met_SWP

De overtocht van het Depletion Compression Platform naar de kust van het eiland Palawan is dankzij het gunstige weer van de afgelopen dagen prima verlopen. Gistermorgen was de sleep nog maar twee nautische mijlen verwijderd van het andere platform waar het naast moet komen te liggen.

Het nieuwe platform moet nu heel voorzichtig naar haar standplaats worden gemanoeuvreerd, wat nog niet zo eenvoudig is als het lijkt want naast het al bestaande platform ligt ook al een ander groot vaartuig voor anker, een hotelplatform waarop meer dan driehonderd man personeel is gehuisvest wat de installatie werkzaamheden moet gaan verrichten.

Op de foto zie je het nieuwe platform op de voorgrond, en in het midden is het al bestaande platform te zien met rechts daarnaast het hotel platform.

Het weer was een heel belangrijke factor in het hele sleepgebeuren, en eigenlijk had het niet gunstiger kunnen zijn. Als we drie maanden vertraging hadden gehad dan was de situatie waarschijnlijk anders geweest omdat dan het tyfoon seizoen al aangebroken zou zijn, met dus een grote kans op slechte omstandigheden. En veel eerder hadden we ook niet klaar moeten zijn want tot in afgelopen december hebben we nog zware stormen gehad en in januari is de eerste tyfoon van dit jaar al overgekomen.

Hetzelfde dilemma heeft zich twee jaar geleden afgespeeld toen er een boorschip boven het gasveld lag om twee nieuwe putten te boren. Dat moest tijdens een uitgekiende periode met zo gunstig mogelijke weersomstandigheden gebeuren, en hoewel het bijzonder lastig is om tyfoons lang van te voren te voorspellen is ook dat allemaal goed verlopen.

De eerstvolgende activiteit zal dus zijn de installatie van het platform op de juiste plaats en dat wordt een heel gegoochel met GPS coördinaten. Het platform is zelf-installerend wat je aan de lange poten kunt zien. Die poten zakken naar beneden totdat ze op de zeebodem rusten, waarna het platform zelf langs de poten omhoog wordt getakeld. De zeebodem op die plek moest worden geprepareerd met een dikke laag stenen en ook dat wordt dus nog even spannend want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het platform een beetje fatsoenlijk waterpas komt te staan.

Kortom, spannende dagen in het verschiet voor ons project maar de eerst etappe, de zeereis naar de plek van bestemming, zit er op!

Virus

Fifty_Shades

Er waart al twee weken een verkoudheidsvirus rond en daar zijn Riet en ik ook slachtoffer van geworden, zij het Riet in mindere mate dan ik. Ik loop al twee weken te snotteren, te hoesten en te niezen met een zere keel op de koop toe. En niet zo fris om te melden misschien, maar het is geen lekker “loopsnot” maar van dat dikke slijm wat in je neus en je keel gaat zitten. Niet echt prettig, en er is al een heel flesje Otrivin doorheen gegaan om te zorgen dat ik in ieder geval ’s nachts een beetje fatsoenlijk kan slapen zonder dat ik last heb van een verstopte neus.

Ook op kantoor zijn de gevolgen van het virus merkbaar. Er hebben zich al verscheidene mensen ziek gemeld en het hoesten en niezen gaat er ook de hele dag door. Mensen die je spreekt hebben ook vrijwel allemaal een of meerdere zieken thuis, dus je kunt wel stellen dat de griep flink toeslaat dit jaar. Het lijkt er in ieder geval op dat de griepspuit van januari (een traditie waar ik overigens nog nooit aan mee heb gedaan) weinig heeft uitgehaald.

Het zal allemaal wel te maken hebben met het “wisselvallige” weer van de afgelopen weken waarbij de temperaturen af en toe behoorlijk laag waren (om in schaats-termen te spreken “lage twintigers”), en met een regelmatige straffe wind. Tochtige omstandigheden dus met nog steeds een behoorlijk verschil tussen temperaturen binnen (dankzij de airco’s) en buiten, en mogelijk is dat een verklaring voor de verkoudheidsgolf.

Het kon voor de dames van kantoor allemaal de pret niet drukken. Die hebben blijkbaar last van een heel ander virus want ze zijn vanavond met zijn allen naar de première geweest van de film “Fifty Shades of Grey”. Niet bepaald wat je verwacht van keurige Katholieke meisjes zou je zeggen, maar ze hebben het er al weken, wat zeg ik, maanden over. Vandaag was het dan eindelijk zover en Facebook stond in een mum van tijd vol met geposte foto’s van toegangskaartjes.

De film zelf viel zeer in de smaak maar sommigen gaven toch wel aan dat ze hopen dat er snel een ongekuiste versie op DVD uitkomt. Meisjes toch…

Sportschool perikelen

File_op_Commerce

Het zit me niet mee deze week voor wat betreft de activiteiten op de sportschool. En het leek er juist op dat alles weer een beetje in de oude routine was vervallen na de rommelige periode rond Kerst en Nieuw.

Allereerst was er afgelopen dinsdag de mededeling van spinning instructrice Karen dat het haar laatste dag was. Dat is balen want haar manier van les geven beviel me erg goed, lekker gestructureerd en niet zo rommelig als de lessen van de instructrice die ik daarvoor had.

Gelukkig was er ook nog wat goed nieuws en dat is dat de spinning lessen van Karen worden overgenomen door een andere instructrice die ik wel eens als invalster heb gehad. En gelukkig heeft die ook een redelijk gestructureerde manier van lesgeven met de muziek op een alleszins acceptabel geluidsniveau.

Vandaag had ik een probleem van geheel andere aard, en dat is een probleem waar ik regelmatig last van heb de laatste tijd. Ik heb al een paar verteld over de ontzettende verkeersdrukte op de weg van kantoor naar huis, en dat is dezelfde weg die langs de sportschool loopt. Het is de laatste tijd redelijk gelukt om nog net op tijd bij de sportschool aan te komen maar vandaag ging het helemaal mis.

Ik sport op donderdag altijd met mijn instructeur Benjo en dat begint om half zes. Ik probeer altijd tegen kwart over vijf aanwezig te zijn zodat ik ruim de tijd heb voor mij warming-up op de cross-trainer. Om daarvoor op tijd te zijn vertrok ik om tien voor vijf van kantoor voor het ritje wat normaal gesproken een minuutje of tien duurt, afhankelijk van de stoplichten.

Maar ik zag het al terwijl ik bij Lito in de auto stapte, het stond al meteen bij kantoor muurvast. Op allebei de kruispunten die we moeten passeren hadden ze verkeersregelaars ingezet en die maken er normaal gesproken altijd een dikke puinhoop van. Vandaag was dat niet anders, en toen ik constateerde dat ik om kwart over vijf nog pas halverwege was heb ik Benjo maar een berichtje gestuurd om af te zeggen voor de les.

Ik heb het me al eerder voorgenomen maar vanaf vandaag ga ik het echt doen. Als het volgende week weer meteen al vast staat pak ik mijn sporttas uit de auto en ga ik lopen. Dat duurt hooguit twintig minuten en het heeft ook nog eens het voordeel dat ik gelijk mijn warming-up heb gehad.

Die files zijn natuurlijk strontvervelend maar toch zie je af en toe nog wel wat leuks. Hebben jullie wel eens een nagebouwde jeep gezien met gordijntjes in plaats van ruiten? Only in the Philippines…

Gluurders

Players_on_Fridaynight

Sinds kort hebben we weer een ouwe gewoonte in ere hersteld en dat is op vrijdagavond naar de San Mig Pub voor een biertje en live muziek. Nou ja, een kleine correctie is hier op zijn plaats want de San Mig Pub heet al een paar maanden niet meer zo, de bar heet nu “Players”.

Binnen is er erg weinig veranderd op een subtiele aanpassing van de naam van de bar op de kleding van het bedienend personeel (wat overigens vrijwel nog steeds hetzelfde is) na. Van de buitenkant is de verandering groter omdat de prachtige gebrandschilderde ramen met daarin de naam “San Mig” vervangen zijn door geslepen ruiten met daarin een logo met de naam “Players”.

Verder is alles min of meer hetzelfde. Er komen nog steeds grotendeels dezelfde mensen, de live muziek is er nog, en het biertje van de tap smaakt er ook nog steeds heel best. Wat ook niet veranderd is zijn de overal hangende grote televisieschermen met daarop steevast basketbalwedstrijden, en dat veroorzaakt iets wat we ook nog gewend waren van toen het nog de “San Mig” heette. Ik doel daarmee op naar binnen glurende figuren die buiten met hun neus tegen de ruiten gedrukt staan om te proberen zo de basketbalwedstrijden op de grote schermen te volgen.

Die wedstrijden worden de hele avond door vertoond, maar zonder het bijbehorende geluid uiteraard als de band speelt of andere muziek aan staat. Gisteravond werd er een wedstrijd live uitgezonden uit de Filipijnse competitie en een van de ploegen was het hier mateloos populaire team Barangay Ginebra. Het duurde dan ook niet lang of er stonden verscheidene illegaal mee glurende toeschouwers van buitenaf mee te genieten.

Je zal maar lekker zitten te eten aan het tafeltje naast het raam. Want die gluurders hebben daar dus gewoon schijt aan…

Valentijn flop…

ATC_Valentines_Day_2015

Ik zeg het ieder jaar, Valentijnsdag is groot op de Filipijnen. Iedereen deelt kleine cadeautjes uit aan vrienden, meestal een bloem of iets zelf gemaakts met daarop een Valentijn wens, en iedereen wenst je in plaats van een goeie dag “Happy Valentine!”. Vanmorgen in het Alabang Town Center zag het er ook allemaal erg feestelijk uit, met een bloemenstal die heel goeie zaken deed (ondanks de vaak bizar hoge prijzen) en restaurants die hun terrassen extra mooi hadden versierd.

Riet en ik zijn niet zo van de Valentijn maar we moeten toch eten, en als je dat op Valentijnsdag wilt doen hier dan is het zaak dat je reserveert want anders kon je wel eens voor de vervelende verrassing komen te staan dat alles overal vol zit. Daarom, en ook omdat we dachten “Kom, laten wij ook eens romantisch zijn”, besloten we te reserveren voor het speciale Valentijnsdiner bij een exclusief en peperduur restaurant hier in de buurt.

We waren al meer bij dit door twee Nederlandse broers gerunde restaurant geweest en onze ervaringen waren heel erg positief. Maar helaas, het viel allemaal wat anders uit dan we hadden verwacht. Om te beginnen was er het menu, met zaken als oesters, Jakobsschelpen en kreeft, allemaal dingen die ik eet als het moet maar waar je me beslist geen plezier mee doet als het gaat om een avondje lekker uit eten.

Maar goed, daar was nog wel over heen te komen (alles voor de romantiek, nietwaar), ware het niet dat we een tafel op het buitenterras hadden en het regende. Niet echt stortregen, maar het druppelde toch net genoeg om het een probleem te maken. Het restaurant had daarop geanticipeerd door binnen meer tafels neer te zetten met als gevolg dat we hutje bij mutje opeengepakt zaten, iets wat de romantische sfeer niet bepaald verhoogde.

Konden ze niks aan doen zul je zeggen, nood breekt wetten, maar waar ze wel wat aan hadden kunnen doen was het tempo waarin de gerechten achtereenvolgens voor ons neer werden gezet. We hadden onze gang nog niet op of het bord werd weggehaald en vervangen door de volgende gang. Het diner was begonnen om zeven uur en om kwart voor acht zaten we al aan het hoofdgerecht, waarop Riet cynisch opmerkte dat we in dit tempo nog voor achten thuis konden zijn.

Tot overmaat van ramp hadden we ook het wijnarrangement bij het diner genomen, en de wijn werd in hetzelfde tempo geserveerd als het eten. Dat resulteerde in een flink inname tempo om niet rondes achter te komen lopen, en zeker voor mij (ik drink maar heel af en toe een wijntje) viel dat behoorlijk zwaar op de maag.

Toen de eigenaar kwam informeren of alles smaakte maakte Riet, die zich behoorlijk zat op te winden, toch maar even een opmerking over het serveertempo. Even later kwam een ober vertellen dat we een kop koffie kregen aangeboden ter compensatie, die door Riet op zijn Rijnsburgs van de hand werd gewezen waarop wij met zijn tweeën nog bijna ruzie aan tafel kregen.

De wijn was meer dan uitstekend en het eten zal op zich best goed geweest zijn, maar het enige wat ik echt lekker vond waren twee minuscule stukjes hertenbiefstuk. En om nou te zeggen dat ik vol zat, nee. De enige reden dat ik besloot om niet onderweg naar huis langs de Burger King te gaan was dat ik het niet vertrouwde om een Whopper toe te voegen aan de gistende massa in mijn maag, veroorzaakt door de veel te snel genuttigde verschillende wijnen.

Uiteindelijk zaten we voor negenen met de smoor in al weer thuis na een diner wat zowat een gemiddeld Filipijns maandsalaris had gekost. Oh ja, en onderweg naar huis regende het ook nog, om de feestvreugde helemaal compleet te maken.

Valentijnsdag. Hoera…

Bubbel

Filipino’s zijn in de omgang heel makkelijke mensen, ze zijn vriendelijk, open en ze spreken vrijwel allemaal Engels. Toch hebben ze in het openbaar een vervelende onhebbelijkheid en dat is dat ze in een bubbel leven. Een soort van onzichtbare “comfort zone” om hen heen en alles wat daarbuiten gebeurt nemen ze alleen maar op als hun aandacht daarnaar uit gaat maar meestal leven ze in die bubbel.

Je ziet het onmiddellijk als je bijvoorbeeld een winkelcentrum binnengaat. De meeste Flipino’s lopen schijnbaar volkomen in gedachten verzonken, al dan niet met het haast onvermijdelijke mobieltje in de hand, en ze hebben er geen idee van wat er om ze heen gebeurt. Wandelen door een druk winkelcentrum heeft voor westerlingen dan ook iets weg van spitsroede lopen.

Komt er een Filipino recht op je af lopen met die verdwaasde blik in de ogen dan gaat die niet voor je opzij. Geen boze opzet, je bent simpelweg niet opgemerkt! Vanmorgen had ik weer een van mijn favoriete manoeuvres, er loopt een Filipina voor me naar de roltrap met een mobieltje in haar hand en jawel hoor, ondanks dat ik vlak achter haar loop staat ze bovenaan de roltrap opeens stil, strak de blik gericht op het schermpje van haar mobieltje.

Riet en ik vinden dat overigens allang geen probleem meer. Wij lopen gewoon door, dumpen tegen de persoon in kwestie aan en als die verschrikt opkijkt (ineens wakker geworden in haar bubbel) zeggen we “Oh, so sorry…”. Meestal zijn wij dan allang doorgelopen terwijl de persoon in kwestie zich nog half verdwaasd staat af te vragen wat er is gebeurt. Het levert ook bonuspunten op als ze schrik hun mobieltje laten vallen…

Dit gezegd hebbende, er was goed nieuws in de “Coffee Bean” vanmorgen, mijn favoriete Double Chocolate Latte was weer beschikbaar! Voor het eerst sinds begin november…

Voedselvergiftiging

Nou dat was met nachtje wel de afgelopen nacht, en de dag van vandaag was ook al niet geweldig. Het was zelfs zo erg dat ik voor het eerst in ik denk iets van vijftien jaar een dag ziekteverlof heb moeten nemen dankzij wat ik denk een flinke voedselvergiftiging is.

Gisteravond gingen we zoals gewoonlijk op zondagavond op pad om ergens een hapje te gaan eten, en Riet wilde graag naar restaurant “Appenzeller”. Het is een beetje uit de route maar het eten is er goed en ze hebben San Mig Light van de tap wat is altijd een pre bij mij. Riet was helemaal in haar knollentuin toen bleek dat ze weer eens erwtensoep op het menu hadden staan, en ik besloot iets van varkensrollade te nemen met gebakken aardappeltjes en rooie kool.

Wat er nu verkeerd is gevallen weet ik niet maar onderweg naar huis begon mijn maag te rommelen wat aanvoelde alsof er een centrifuge in zat die vuile onderbroeken en ongewassen sokken aan het draaien was. Ik bereikte nog maar net op tijd ons huis en het toilet, en even later wist ik dat het goed mis was. Niet alleen mijn maag speelde behoorlijk op, ook mijn darmen zaten zo te voelen verschrikkelijk in de knoop.

En dat heb ik geweten ook. De kramp werd steeds erger en ik moest met regelmaat naar het toilet sprinten waarbij er van twee kanten geofferd moest worden. Dat ging ook ’s nachts door, dus nodeloos te vermelden dat ik niet bepaald lekker heb geslapen vannacht. Als ik niet op het toilet zat dan lag ik te kronkelen van de kramp, wat uiteindelijk om vijf uur in de ochtend pas zodanig minder werd dat ik in slaap ben gevallen.

Werken zat er vandaag dus niet in, en dat was hoofdzakelijk vanwege de kramp want mijn ingewanden voelden de hele dag aan alsof ik een trap van een paard had gekregen. In plaats van werken werd het een dag van veel thee, veel water, droge kaakjes en vanavond een kopje kippensoep. Want dat is nog steeds overal hetzelfde, als je ziek bent krijg je kippensoep.

De oorzaak is nog niet helemaal duidelijk. Volgens Riet kan het niet aan het eten van de “Appenzeller” liggen, maar de wens zal hier wel een beetje de moeder van de gedachte zijn want ze is natuurlijk bang dat ik nu niet meer naar haar favoriete restaurant wil.

Het zou ook zomaar kunnen dat het die bedorven hagelslag is geweest. Ik had voor de lunch een nieuw pak open gemaakt en na een paar happen wist ik al dat er iets mis was. Hoewel ik nog nooit van bedorven hagelslag heb gehoord zat er een hele rare en zelfs ronduit vieze smaak aan en het pak heb ik dus gelijk gekiept. Maar ja, die paar happen had ik al op.

Of was het toch misschien het ijs van het toetje bij “Appenzeller”? Wie het weet mag het zeggen…

Eco Marathon 2015

Eco_Marathon_2015Het ging vandaag gelukkig weer goed, ik voelde me gisteravond al aardig opknappen na mijn bakkie kippensoep en vanmorgen was ik al weer zoveel beter dat ik aan het werk ben gegaan. Ik had nog wel een klein beetje een onbestendig gevoel in de maag dus besloot ik vandaag de koffie nog maar te vermijden en licht te eten om het noodlot niet te tarten. Het werd dus een zouteloos dagje thee met biscuitjes en crackers…

Op kantoor vliegen de e-mails op dit moment in het rond over de jaarlijkse Shell Eco Marathon die voor de regio Azië ook dit jaar weer in Manila wordt gehouden, en wel van 26 februari tot 1 maart. Personeel van Shell kan daarvoor gratis toegangskaarten krijgen maar die moeten wel vooraf gereserveerd worden, en daar gaan de meeste van die e-mails over.

Voor degenen die dit niet weten, de Shell Eco Marathon is een competitie voor studenten over de hele wereld om een efficiënt voertuig te ontwerpen, te bouwen en te laten rijden. en met efficiënt wordt bedoeld dat het voertuig zo zuinig mogelijk moet zijn, dus de uiteindelijke winnaar is het voertuig wat de meeste kilometers maakt op de minste hoeveelheid brandstof. er zijn daarbij verschillende categorieën, zoals bijvoorbeeld voertuigen op traditionele brandstoffen en voertuigen die elektrisch aangedreven zijn.

Dit lijkt een modern evenement maar niets is minder waar, het eerste evenement van dit soort vond in feite al plaats in 1939 toen een aantal Shell medewerkers in de Verenigde Staten een weddenschap aangingen over wie er het verst zou komen met dezelfde hoeveelheid brandstof. Inmiddels is dit evenement uitgegroeid tot over drie continenten en er doen alleen al in Azië meer dan honderdvijftig teams mee.

In de hal van ons kantoorgebouw staat sinds drie weken een van de voertuigen tentoongesteld die dit jaar mee gaan doen aan de Shell Eco Marathon, en op de foto van vandaag kun je zien hoe zo’n karretje er uitziet.

De tuinman

Tuin_na_Snoeien

We hebben iedere maandag een tuinman om alles wat nodig is in onze tuin te doen. Arnel kwam met het huis mee want hij is eigenlijk de tuinman van onze huisbaas en verzorgt de tuinen van alle huizen die Meneer Santiago hier in Ayala Alabang heeft.

Afgelopen maandag kwam Arnel echter niet opdagen en dat was vreemd omdat hij nog nooit een dag werk had gemist zonder bericht. Nog vreemder werd het toen bleek dat er al vroeg een mannetje aan de poort verscheen die aan Estela vroeg of we soms nog een tuinman nodig hadden. Riet begon zich ongerust te maken want slecht nieuws gaat hier snel van mond tot mond en hier geldt dat “de een z’n dood de ander zijn brood” is.

Gelukkig bleek er niets aan de hand en het mannetje aan de poort was waarschijnlijk puur toeval. Want wat was het geval, we hadden vorige week aan Arnel gevraagd of hij de bomen rondom onze tuin kon snoeien. Dat was hard nodig maar omdat er drastisch gesnoeid moest worden moest Arnel eerst toestemming vragen aan onze huisbaas.

Die vond het geen enkel probleem maar toen hij een blik wierp op het schamele tuingereedschap van Arnel besloot hij dat die eerst maar eens fatsoenlijke spullen moest hebben. Arnel is dus maandag bezig geweest om op kosten van de huisbaas een goeie trap, een snoeizaag en wat andere noodzakelijke spullen aan te schaffen en gisteren kwam hij alsnog om het snoeiwerk te doen.

En dat heeft hij wat je noemt voortvarend gedaan! Het resultaat is veel meer licht in de tuin en nu steken de palmbomen tenminste weer boven de rest van de begroeiing uit. Toen ik gisteravond thuis kwam was Arnel nog steeds de restanten van het snoeiwerk aan het opruimen. En hoewel Riet hem tot drie keer toe vertelde dat hij wat haar betrof naar huis mocht en dat hij niet alles hoefde te vegen bleef hij plichtsgetrouw tot het laatste blaadje opgeveegd was. Het extraatje wat hij van Riet kreeg was dan ook meer dan verdiend.

Ik denk dat we voorlopig weer een tijdje een uur eerder zon in de tuin hebben ’s ochtends…

Onverwachts een vrije dag

Linksaf_slaan _op_zn_Filippijns

Het is vandaag Chinees Nieuwjaar en dat betekent een toch nog onverwachte vrije dag die ik eerlijk gezegd zelf bijna over het hoofd had gezien. Op onze jaarlijkse bedrijfskalender stond deze dag namelijk helemaal niet aangegeven als een vrije dag, en als een van mijn collegaatjes het toevallig eergisteren niet had opgemerkt dan was ik hoogstwaarschijnlijk gewoon naar mijn werk gegaan.

Ja, dat klinkt een beetje stom maar het komt een beetje doordat niet alle vrije dagen hier al aan het begin van het jaar vast staan. De regering besluit op een geven moment gewoon dat een bepaalde dag een (vrij vertaald) “speciale niet-werken dag” wordt en dat wordt dan in de kranten gepubliceerd. Normaal gesproken krijgen we van het bedrijf dan ook wel een mailtje maar dat is niet gekomen of ik heb het compleet gemist.

Maar goed, opeens een vrije dag dus midden in de week en dat komt altijd goed uit, toch? Jammer alleen dat mijn maag niet het enige is wat van slag is deze week, want ook het weer is een beetje onbestendig. Veel bewolking en veel wind, en dat maakt dat het fris aanvoelt. Let wel, je hoeft nog steeds geen vestje uit de kast te pakken hoor, maar toch is het minder aangenaam dan normaal.

De hele regio heeft een beetje last van raar weer op dit moment. Australië wordt op dit moment getroffen door twee zeer zware tyfoons, China heeft heel veel regen, en ook in de rest van Zuid-Oost Azië is het wisselvallig met hier en daar veel regen. Voor ons gelukkig allemaal ver van ons bed, en als het niet erger wordt dan nu dan zullen we maar niet mopperen.

Vandaag even een foto van een verkeerssituatie van vandaag, om een beetje te laten zien hoe het er hier aan toe gaat in het verkeer. Je ziet auto’s linksaf slaan, niet alleen van de baan voor linksaf waar ikzelf op rij, maar ook vanaf de twee banen naast mij waar duidelijk op staat aangegeven dat ze bedoeld zijn voor verkeer wat rechtdoor gaat.

De auto’s geven ook geen richting aan, maar als je hier al een tijdje woont dan zie je dit soort dingen aankomen. Ik verwachtte gewoon niet anders toen ik aanschoof dat de auto rechts van mij ook linksaf zou slaan, en ik dacht die daarnaast misschien ook wel. En jawel, dat gebeurde dus inderdaad en ik kon daarop vooraf al anticiperen door wat in te houden voordat ik linksaf ging.

Had ik het Nederlandse verwachtingspatroon gehanteerd en normaal fatsoenlijk Nederlands weggedrag verwacht dan was er aanzienlijke blikschade geweest…