Vanmorgen zat ik in een “online” vergadering, met mijn koptelefoon op pratend met mensen die op verschillende kantoren elders (onder andere in Dubai) zaten. Lekker vlot ging het allemaal niet want bij tijd en wijle kon ik mezelf niet eens horen praten, laat staan de mensen aan de andere kant van de lijn verstaan. De geluidsoverlast werd niet veroorzaakt door de verbouwing, want de herrie daarvan viel op dat moment eigenlijk best wel mee en dat was ook de reden dat ik niet een rustiger plekje had opgezocht met mijn laptop en mijn koptelefoon.

Nee, het probleem was dat tijdens deze vergadering de kamer waar ik zit vol stroomde met Irakezen die allemaal luidkeels gesprekken begonnen met de andere aanwezigen in de kamer. Normaal zitten we met zijn zessen in deze kamer waarvan ik de enige “buitenlander” ben, en vandaag waren er twee niet eens aanwezig dus zo druk was het in eerste instantie niet. Dat veranderde toen er nog een man of zes, zeven de kamer binnenkwamen. Groot is de kamer niet dus stond de kamer in een mum van tijd vol. En zoals ik al eerder verteld heb, bij Irakezen is het zo dat een gesprek inhoudt dat iedereen tegelijk praat. Of schreeuwt eigenlijk, want om gehoord te worden gaan ze steeds luider praten. Het lijkt soms zelfs op slaande ruzie, al weet ik inmiddels dat dat niet zo is.

Wel is het zo dat ze echt totaal schijt hebben aan wie er verder aanwezig is en er eventueel last van zou kunnen hebben. Omdat dit een wekelijkse vergadering is en het geen enkele zin heeft om te vragen of het wat zachter kan heb ik besloten tot een andere aanpak. Deze vergadering wordt nu voortaan na twee uur ’s middags gehouden want dan zijn alle Irakezen opgerot naar huis…