Over Maleisië….

Maleisie_WorldmapMaleisië ligt in Zuid-Oost Azië, op ongeveer tien uur vliegen van Nederland. Op de wereldkaart hier beneden zie je Nederland rood en Maleisië donkerblauw. Zoals je ziet bestaat Maleisië eigenlijk uit twee delen, een deel dat ligt op wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was, en het schiereiland waar wij gaan wonen, wat in het noorden grenst aan Thailand.

Maleisië zoals het nu bestaat is als staat opgericht in 1963, het schiereiland zelf werd in 1957 onafhankelijk nadat het een kolonie van Engeland was geweest onder de naam Malakka. Hoewel Maleis de officiële taal is spreken veel mensen Engels, en ook Chinees wordt veel gesproken. De belangrijkste godsdienst is de Islam (ruim 60% van de bevolking), gevolgd  door het Boeddhisme (20%).

Wat het klimaat betreft, het is er tropisch en dus altijd warm, tussen de 27 en 34 graden, en vochtig. En als je zoals ik van Indonesisch eten houdt dan zit je gebeiteld daar, want de Maleise keuken lijkt heel erg op de Indonesische.

Net als Nederland is Maleisië een monarchie, maar er is een belangrijk verschil. Het schiereiland Malakka bestaat uit negen sultanaten, en uit die negen sultans wordt bij toerbeurt elke vijf jaar een nieuwe koning gekozen.

In 2003 ben ik voor het eerst in de Maleise hoofdstad Kuala Lumpur geweest voor mijn werk, en ik was enorm verbaasd over deze stad. Ik had zo’n hypermoderne stad niet verwacht in Zuid-Oost Azië, want ik wist niet beter of in dat deel van de wereld liep iedereen met een strooien hoed achter een ploeg met een buffel ervoor over eindeloze rijstvelden.

Onze vakantie in 2004 was dan ook niet helemaal toevallig een rondreis door Maleisië, waarbij we een goeie indruk hebben gekregen van dit prachtige land. En hoewel het toen nog helemaal niet van toepassing was zei ik meteen tegen Riet dat ik daar heel graag eens zou willen wonen en werken voor een paar jaar. Wist ik toen veel…

En nu gaat het dan gebeuren. Op dit moment weet ik eigenlijk nog helemaal niks omdat al het officiële papierwerk nog afgehandeld moet worden, dus als je vraagt wanneer we weggaan en waar we gaan wonen dan is het antwoord: “Geen idee”.

De eerste voorbereidingen

We zijn ruim een maand verder en vandaag was dan eindelijk het officiële contract voor mijn nieuwe baan rond. Dat betekent dat nu de voorbereidingen gaan beginnen voor onze transfer naar ons nieuwe tijdelijke vaderland Maleisië.

Eerst moet er nog allerlei papierwerk worden geregeld om een immigratie-vergunning te krijgen, en ook dat zal wel weer een paar weken gaan duren. De streefdatum voor ons vertrek is 1 september, want mijn nieuwe baas wil dat ik zo gauw mogelijk ga beginnen. Die datum is helemaal afhankelijk van hoe snel de hele afhandeling van die papierwinkel gaat want ik kan geen vertrekdatum vaststellen voordat ik officieel te horen heb gekregen dat de immigratievergunning er is.

Riet bestookt me iedere dag met vragen of ik al wat meer weet, wanneer we weggaan, wat voor huis we krijgen, wie er allemaal nog meer wonen, wat we allemaal mee moeten nemen, hoe het zit met de container, en ga zo maar door.  Het enige waar ik antwoord op heb kunnen geven is wie er allemaal wonen die we kennen en ik heb al een paar email adressen voor haar gekregen van vrouwen van collega’s waar ze met al haar praktisch vragen terecht kan.

Gelukkig maar, want als ze dingen aan mij vraagt is het antwoord meestal “Geen idee”…

Papierwerk

Maleisie3_(21)Ik dacht dat Rusland erg was met alle benodigde documenten om het land in te komen, maar Maleisië is nog erger! Er moet nu zelfs een kopie van ons trouwboekje worden opgestuurd, gelegaliseerd door een notaris. Verder natuurlijk allerlei andere, meer bekende zaken en de plaatselijke fotograaf is ook al weer blij met ons want met één setje pasfoto’s red je het natuurlijk niet.

De vertrekdatum is nog steeds onzeker, maar het is inmiddels al wel duidelijk dat we 1 september niet gaan halen. Mijn nieuwe baas heeft al aangegeven dat als het erg lang gaat duren dat ik dan tussentijds eerst maar over moet komen voor een business trip. Dat is nog even afwachten, de datum is voorlopig bijgesteld tot midden september.

Riet is dus al driftig allerlei websites aan het afspeuren naar huizen in Kuala Lumpur. We weten inmiddels wat het budget is wat we krijgen om een huis te huren, en de vraag is dus nu wat we willen. Wordt het in de stad dan wordt het bijna automatisch een appartement, wordt het in de buitenwijken dan kan het ook een huis zijn. Daarnaast is er nog de vraag of we gemeubileerd kunnen huren of niet, wat weer belangrijk is voor wat we mee moeten nemen.

We weten inmiddels waar mijn collega’s zo ongeveer wonen, dat mensen zonder kinderen vrijwel allemaal in de stad wonen omdat dat toch het gezelligst is, dat we rekening moeten houden met de reistijd naar kantoor, dat het kantoor over twee jaar gaat verhuizen naar een andere locatie zodat daar alvast rekening mee kan worden gehouden, enzovoort, enzovoort…

Kortom, nog steeds veel open vragen en het antwoord is in de meeste gevallen nog steeds “Geen idee”.

Motor verkocht

Maleisie3_(22)Voordat we vertrekken naar Maleisië moet er natuurlijk weer van alles geregeld worden en een van de vragen was “Wat doe ik met mijn motorfiets?”.

Tijdens ons verblijf in Rusland heeft mijn trouwe Honda Magna gestald gestaan en heb ik de kenteken-registratie laten schorsen zodat ik geen wegenbelasting hoefde te betalen.

Nu hoeft er weliswaar sinds juni van dit jaar geen wegenbelasting meer betaald te worden omdat het beestje dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag heeft gevierd, maar de vraag was of ik hem weer voor vier jaar ergens wilde stallen.

Het leek me een beter idee om te kijken of ik geen nieuwe baas voor hem kon vinden en ik heb dus een advertentie geplaatst op het Internet.

Gisteren kreeg ik een reactie van iemand die geïnteresseerd was, een motorrijder die naast zijn huidige sportieve fiets iets zocht om mee te toeren. Hij kwam meteen gisteravond kijken en besloot, zonder zelfs maar af te dingen, om mijn motor te kopen voor de prijs die ik had gevraagd. Sterker nog, hij rekende meteen af, nam de papieren mee om de overschrijving te regelen en kwam hem vanavond ophalen.

Toen hij weg reed had ik toch wel een klein beetje spijt….

Voetbal

Maleisie3_(23)Toen ik mijn ouders vertelde van ons nieuwe avontuur was het nog niet helemaal zeker dat het door zou gaan maar het eerste wat mijn vader zei was “Dan moet ik zaterdagmiddag weer alleen naar de voetbal..”.

En dat vind ik zelf ook erg jammer, want we volgen ons cluppie Quick Boys al meer dan twintig jaar, uit en thuis, en het zal dus voor ons allebei even wennen worden.

Het nieuwe seizoen is inmiddels al begonnen, dus een paar wedstrijden kan ik nog mooi meepikken maar het ziet er niet naar uit dat ik veel ga missen. Het ging de laatste seizoenen al steeds minder, met als absolute dieptepunt het afgelopen seizoen met de laagste klassering ooit, en na de eerste wedstrijden is er nou niet echt een grote verbetering zichtbaar.

Maar dat maakt voor trouwe supporters niks uit, ik blijf trouw alles volgen op afstand en dankzij het feit dat iedere wedstrijd tegenwoordig op video wordt vastgelegd kan ik zelfs in Maleisië de samenvattingen zien via het Internet.

Toekomstige werkplek

Maleisie_(169)In februari 2003 was ik voor het eerst in Kuala Lumpur voor een werkbezoek. Mijn laatste dag daar was toen een zaterdag, en omdat mijn terugvlucht die avond pas tegen middernacht zou vertrekken had ik de hele dag de tijd voor sight-seeing.

Uiteraard nam ik een kijkje bij de Petronas Towers die op dat moment nog de hoogste gebouwen ter wereld waren. Ik maakte de nodige foto’s, ook in het park achter de Petronas Towers, en stomtoevallig maakte ik daar toen een foto waarop het kantoorgebouw staat waar ik ga werken. Eigenlijk moet ik zeggen “gebouwen”, want het zijn ook twin towers, alleen niet zo hoog.

Ze heten de Etiqa Towers en je ziet ze hier op de foto links naast het witte gebouw in het midden. Mijn toekomstige werkplek bevindt zich in de rechter toren.

Nieuwe datum

In eerste instantie was mijn begindatum in Kuala Lumpur gepland op 1 september maar dat bleek niet haalbaar. De hele papierwinkel die ermee gemoeid is nam langer in beslag dan gedacht en ondanks een paar meevallers moest onze vertrekdatum naar achteren worden geschoven.

Een van de meevallers was dat er geen toestemming voor mijn baan nodig bleek te zijn van Petronas, de zustermaatschappij van Shell in Maleisië, omdat ik in principe ga werken voor een project waar Petronas niet bij betrokken is. Dat scheelt een proces wat weken, zo niet maanden kan duren, dus dat dat niet hoefde scheelde een flinke slok op een borrel. Desondanks moest er toch een nieuwe datum bepaald worden, en omdat contracten in principe ingaan op de eerste van de maand is dat nu in overleg met de afdeling Personeelszaken in Kuala Lumpur 1 oktober geworden.

Nu we een datum hebben kunnen we dus eindelijk wat concrete zaken gaan regelen, zoals wat we in eerste instantie mee willen nemen, en we kunnen alvast wat gaan oriënteren op waar we eventueel willen gaan wonen. Welke datum we precies vertrekken weten we nog niet helemaal zeker maar omdat 1 oktober de datum is dat ik geacht word aan te komen in Kuala Lumpur zal dat hoogstwaarschijnlijk 30 september zijn.

Vrije dagen

Nu mijn begindatum in Kuala Lumpur is vastgesteld op 1 oktober ligt niet alleen onze vertrekdatum min of meer vast (de 30e september lijkt logisch), maar ik kan ook uit gaan rekenen op hoeveel vrije dagen ik nog recht heb in mijn huidige job.

Omdat ik nog geen enkele vrije dag heb opgenomen dit jaar is de berekening heel simpel: men neme het aantal dagen voor dit jaar en driekwart daarvan, gerekend vanaf januari tot en met september, levert het juiste aantal op. Het blijkt nu dat ik alles bij elkaar 44 dagen vakantie kan opnemen voor mijn vertrek, want dat heb ik op dit moment nog openstaan. Ik mag er maar tien meenemen naar mijn nieuwe job en ik neem er ook nog wel een paar op, maar eigenlijk had ik dus vanaf vorige maand al thuis kunnen blijven…

Het lijkt een luxe probleem, maar de enige die lacht is de belasting, want dagen die ik niet kan opnemen worden uitbetaald. En iedereen weet wat er dan gebeurd, belastingtechnisch gesproken…

Tijdelijke huisvesting

Als we aankomen in Kuala Lumpur hebben we niet meteen een huis, en we krijgen de eerste maand dan ook tijdelijke huisvesting. We hebben dus een maand de tijd om te zoeken naar een vaste verblijfplaats.

Vandaag kreeg ik een lijst met hotels waar we uit moeten kiezen om die eerste maand te verblijven. De lijst bevatte vijf “gewone” hotels en vijf appartementen complexen waar je een zogenaamd “serviced apartment” kunt huren. In feite zijn dat gewoon hotels waar ze kleine (en grote) appartementen verhuren en verder dezelfde faciliteiten bieden als een hotel.

Zo’n “serviced apartment” heeft onze voorkeur want dan heb je een woonkamer, een slaapkamer, een keuken en een badkamer. Dat is toch wat aantrekkelijker om een maand in te wonen dan een hotelkamer.  En aangezien Riet degene is die er de meeste tijd zal doorbrengen heb ik de lijst meteen doorgestuurd, kan ze op haar gemak wat leuks uitzoeken.

Keuze gemaakt

Maleisie3_(2)De keuze voor een “serviced apartment” bleek niet echt moeilijk. Mooi zijn ze allemaal, met alle faciliteiten die je maar kunt bedenken, maar twee ervan waren in de buitenwijken van de stad en de derde net te ver voor het mooie vanaf kantoor gerekend.

De “Fraser Suites” kennen we want daar hebben we in Seoul drie jaar geleden een appartement gehuurd toen we daar een week op vakantie waren met Martin erbij. Omdat dat prima was bevallen staan de “Fraser Suites” ook nu weer hoog op ons lijstje. Maar als eerste keus hebben we toch maar de mooiste opgegeven, en die ligt toevallig ook nog eens vlak bij mijn toekomstige werk. Of eigenlijk, het ligt er pal naast, en mede daarom wordt het als alles meezit het “Ascott”.

Hari Raya

Er was niet veel nieuws te melden de afgelopen dagen en dat kwam omdat in Maleisië iedereen een aantal dagen vrij was om het Festival van Aidilfitri te vieren.

De meer populaire benaming voor dit feest is “Hari Raya Puasa”, of simpelweg “Hari Raya”, wat “Feestdag” betekent in het Maleis. Het feest is ter ere van het einde van de Ramadan, bij ons beter bekend als het Suikerfeest.

Voor ons betekende dat een week van complete radiostilte maar hopelijk horen we volgende week nieuws over de immigratie afhandeling, de tickets, ons tijdelijk verblijf…

Telefoon

Maleisie3_(3)Het abonnement voor mijn iPhone loopt nog een jaar, en dat is een dure grap want als we in Kuala Lumpur zitten zal ik niet veel mee bellen. T-Mobile heeft gelukkig een pracht van een oplossing, het abonnement kan worden overgedragen naar iemand anders.

Die iemand is Martin, want diens abonnement liep toevallig op 1 september af en hij was toch al van plan een iPhone aan te schaffen. Twee vliegen in één klap want Martin heeft nu dus zijn iPhone en ik hoef mijn abonnement niet duur af te kopen.

Het enige probleem voor mij is dat ik het de komende tijd zonder iPhone moet doen, en nu pas merk ik hoe erg ik eraan gewend was geraakt het afgelopen jaar.

En een bijkomend probleem is dat ik dus nu tijdelijk een andere telefoon moet hebben. Een prepaid kaart was zo geregeld, maar een toestel regelen bleek niet zo eenvoudig. Normaal gesproken hebben we bij ons in huis een hele la vol met oude toestellen, maar door heel veel recente ongelukjes met telefoons in de familie bleek onze voorraad behoorlijk geplunderd. Er was nog maar één werkend toestel, een ouwe Samsung met klapdeksel en het gebruiksgemak van een paard en wagen…

Drankprobleem

Maleisie3_(4)Maleisië is een moslimland en dat betekent dat alcoholische dranken er tamelijk duur zijn. Riet had dan ook het idee opgevat om de nodige dozen wijn mee te nemen in de container. 

Tenslotte hebben we een container van 60 kuub tot onze beschikking en die gaan we hoogstwaarschijnlijk bij lange na niet gevuld krijgen. Aan de ruimte ligt het dus niet, maar ik heb toch maar even voorzichtig geïnformeerd of daar in Maleisië niet moeilijk over wordt gedaan. En wat blijkt, geen enkel probleem, alleen wordt er wel zo’n 250% belasting op geheven…

Ja, je leest het goed, er staat geen nul teveel. Dat betekent dat het een veel te dure grap wordt, want we moeten die belasting zelf ophoesten. Er gaat dus geen drank mee in de container naar Kuala Lumpur…

Waar ze gek genoeg nog veel moeilijker over doen zijn CD’s en DVD’s. Die moeten bij importeren allemaal beluisterd en bekeken worden om te zien of ze wel fatsoenlijk genoeg zijn om het land binnen te mogen, en ze rekenen daar ook nog eens drie dollar per CD of DVD voor. Die kosten worden door Shell betaald, dus het is in feite alleen te hopen dat de douaniers van Dream Theater, Rush en Uriah Heep houden….

Spock’s Beard

Ik was het helemaal vergeten omdat ik toen ik het voor eerst las nog steeds in de veronderstelling verkeerde dat we op 1 september in Kuala Lumpur zouden zitten. Maar we zitten nog steeds in Nederland, en dat betekende dat ik vandaag dus toch naar het concert van Spock’s Beard in De Boerderij in Zoetermeer kon.

EnMaleisie3_(5) dat was meer dan de moeite waard! Ik had deze band uit San Francisco nog nooit live gezien en dat werd meer dan goed gemaakt. Wat een geweldig optreden en wat een geweldige sfeer bij de paar honderd fans. De hele nieuwe CD “X” werd gespeeld, aangevuld met wat ouder werk, en het hele optreden duurde daardoor dik twee uur. De mannen hadden er zelf duidelijk ook zin in, het was het eerste optreden van hun Europese tournee.

Onbegrijpelijk dat zo’n goeie band met zulke fantastische muzikanten zo weinig bekend is bij een groot publiek. Laat ik ze dus maar eens een beetje promoten, bij deze. Zoek ze maar eens op op YouTube, en kijk en luister naar “June”.

Keuring

Om tien uur vanochtend zaten Riet en ik vanmorgen bij de bedrijfsarts in Rijswijk om gekeurd te worden voor onze uitzending naar Maleisië. Maar goed dat ik daar een week of wat geleden nog even voor gebeld had naar de Medische dienst want onze onvolprezen afdeling Personeelszaken, die tegenwoordig in Krakow in Polen zit, had gemeld dat een keuring helemaal niet nodig was en dat bleek dus absoluut niet waar.

We hadden vooraf al het papierwerk ingevuld en dat had ik dus heel handig vergeten mee te nemen uit de auto, dus ik moest vooraf nog snel helemaal terug naar de parkeergarage aan de andere kant van het Shell complex om de map alsnog op te halen.

De keuring zelf leek een futiliteit vergeleken bij de keuring voor Sakhalin een aantal jaren geleden want de verpleegster vertelde ons dat er alleen bloeddruk zou worden gemeten en er werd een vingerprik gedaan om Cholesterol te meten. En dat ging voor mij dus niet helemaal volgens verwachting want mijn bloeddruk bleek veel te hoog en ook mijn cholesterol was “zorgwekkend”. Ik werd dan ook meteen doorverwezen naar de huisarts om een nader onderzoek te laten doen. Bij Riet was alles zoals gewoonlijk in orde en zelfs het feit dat ze rookt als een schoorsteen werd niet als probleem aangemeld, ze kreeg zelfs er zelfs geen opmerkingen over! Ze kreeg alleen twee vaccinaties die waren verlopen.

Ik zat dus vanmiddag al bij de huisarts die voor volgende week gelijk een aantal vervolgafspraken maakte. Leuk, dan heb ik vakantie…

Radiostilte

Het is de afgelopen anderhalve week complete radiostilte geweest in Kuala Lumpur, en dat heeft alles te maken met het feit dat vrijwel iedereen daar vakantie viert na het einde van de Ramadan. Het is ze uiteraard van harte gegund maar wij worden er wel erg zenuwachtig van want ons geplande vertrek is uiteindelijk al over ruim anderhalve week.

Maleisie3_(6)Dit weekend was er wisselend succes met het voetballen. Mijn zaterdagclub Quick Boys won de eerste competitiewedstrijd in Gouda, maar vanmiddag was er weer een nederlaag van Feyenoord tegen Ajax. Weliswaar niet helemaal onverwacht gezien het onderlinge verschil maar toch altijd weer een bittere teleurstelling.

Ik had een van mijn toekomstige collega’s in Kuala Lumpur afgelopen vrijdag al een miserabele zondag toegewenst maar dat is het voor hem dus niet geworden. Ik zag al een sms-je van hem op mijn telefoon, ik kijk er morgen wel naar…

Nieuws

De radiostilte werd vanmorgen verbroken door een mailtje waarin stond dat het gedeelte van de immigratie procedure wat noodzakelijk was voor ons vertrek naar Maleisië is afgehandeld en dat onze immigratie is goedgekeurd.

Buitengewoon goed nieuws want dat betekent dat we nu in principe kunnen vertrekken. Het enige wat er nog nodig is is dat Personeelszaken in Kuala Lumpur onze reis en tijdelijk verblijf gaat regelen. Hopelijk krijgen we daar snel bericht van. Ik ben in ieder geval meteen wat mailtjes gaan rondsturen om er wat gang in te krijgen.

En ik ben ook vanmorgen al vroeg op pad gegaan om bloed te geven en mijn ochtendplas in te leveren voor onderzoek naar mijn hoge bloeddruk en cholesterol. Daarna ben ik langs de huisarts geweest waar mijn bloeddruk weer werd opgemeten. En wat denk je, 130-90, zoals het hoort en veel lager dus dan vorige week. Misschien dan toch gewoon een beetje stress vanwege de verhuizing?

Nog meer nieuws!

De dag begon teleurstellend, geen enkele reactie op mijn emailtjes van gisteren, en ik ben dus maar eens gaan bellen. Ook dat leverde in eerste instantie niks op omdat er of niet werd opgenomen of ik kreeg een voicemail box die vol zat en dus geen bericht kon achterlaten.

Na een paar keer proberen kreeg ik uiteindelijk toch iemand aan de lijn en met hulp van mijn nieuwe baas die ik ook had ingeschakeld kreeg ik uiteindelijk toch een reactie. Personeelszaken zou aan de slag gaan om de reis te regelen, en zowaar kreeg ik een uurtje later al een mailtje dat onze definitieve vertrekdatum is bepaald op 1 oktober en dat de tickets waren aangevraagd bij Carlson Wagonlit, het reisbureau wat alle reizen voor Shell afhandelt.

Maleisie3_(7)

Om de zaak zo snel mogelijk te regelen heb ik toch maar even zelf met het reisbureau gebeld wat in Den Haag zit. De aanvraag was inderdaad al binnen, alleen was er zoals we al vreesden geen mogelijkheid meer om direct naar Kuala Lumpur te vliegen, dus in plaats daarvan werd geregeld dat we via Frankfurt zouden vliegen.

Later vandaag kwam er een bevestigende email met de ticket informatie, en wat blijkt, we zitten toch op de directe vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur! En dat is heel mooi want we komen dan op zaterdag de 2e oktober al heel vroeg in de ochtend aan en hebben dus bijna een heel weekend om een beetje te acclimatiseren.

Eindelijk is het dus zover, we gaan over anderhalve week naar Maleisië!

Uitslag onderzoek

Weer vroeg mijn bed uit want ik had vanmorgen om acht uur al een afspraak bij de dokter om de resultaten van het onderzoek van de afgelopen week te bespreken.

De resultaten van de bloeddruk metingen en het bloedonderzoek werden bekeken en er werd een laatste keer een bloeddruk meeting gedaan. En weer was mijn bloeddruk net op het randje (140-85) maar acceptabel, net als de afgelopen dagen. Ook de resultaten van het bloedonderzoek waren goed, mijn cholesterol was zelfs meer dan een punt lager dan de Shell dokter had gemeten (6.9 in plaats van 8.0). Kortom, geen medicatie noodzakelijk, wel een waarschuwing dat ik op moet letten met eten en het advies om eens per halfjaar een controle te laten doen.

En er was nog meer goed nieuws, ook de bevestiging voor ons tijdelijke onderkomen in KL is vanmorgen bevestigd. We zitten de eerste maand in de Ascott Residences en dat is precies wat we graag wilden. Het Ascott was niet alleen het mooiste complex wat we konden kiezen maar het zit ook nog eens letterlijk naast de deur, het kantoor waar ik ga werken staat er pal naast.

Afscheid nemen

Maleisie3_(8)Nu onze vertrekdag begint te naderen is de tijd aangebroken om afscheid te gaan nemen van familie, vrienden, bekenden en collega’s.

Hoewel ik volgende week nog minstens een dag op kantoor ben zijn mijn collega’s Jan en Ed er dan niet en het leek ons toch wel leuk om gezamenlijk afscheid te nemen. Ik ging dus tegen het middaguur naar het kantoor in Rijswijk en met zijn allen gingen we daarna naar “De Halve Maen” voor een afscheidslunch.

‘s Avonds had ik afgesproken met mijn ouwe maatjes Nico, Gijs en Wessel in “De Albatros” in Katwijk. We komen daar al een paar jaar met zijn vieren af en toe bij elkaar voor een avondje slap ouwehoeren onder het genot van een paar biertjes. Het werd erg gezellig en erg laat.

Laatste werkdag

Na een wederom vrij rampzalig verlopen voetbalweekeinde was vandaag mijn laatste echte werkdag op kantoor. Niet dat er nog veel voor me te doen was, maar er waren toch nog wat dingetjes die afgerond moesten worden. Eigenlijk was ik ook van plan meteen maar mijn laptop en telefoon in te leveren maar met name die laatste kon de komende dagen nog wel eens van pas komen dus die lever ik toch maar pas in over een paar dagen.

Er was vandaag ook nog contact met Team Relocations in Kuala Lumpur, het bedrijf wat ons gaat helpen met het vinden van een huis. Ik had al een paar voorkeuren aangegeven en blijkbaar hebben ze daar al wat mee gedaan want ze wilden aanstaande maandag al meteen met ons op huizenjacht. Nou komt dat slecht uit want dan zit ik de hele dag in vergaderingen, maar op dinsdag heb ik nog een gaatje gevonden en dan gaan we dus op pad.

Benieuwd waar ze mee gaan komen, de verhalen over de diverse voorkeurslocaties zijn wisselend. Maar ik denk dat mijn collega’s in KL gelijk hebben, je kunt niet beslissen aan de hand van een paar plaatjes op het Internet, je moet het gewoon zien…

“Effe nae ‘t Gemientehuis”

Er moest naast het inpakken van de koffers nog het een en ander geregeld worden voor ons vertrek, en het eerste was dat ik me moest laten uitschrijven bij de Gemeente. Omdat Rijnsburg zelf geen Gemeentehuis meer heeft moest ik naar het Gemeentehuis van Katwijk, oftewel effe naar de “Gemiente Kattek”. Noem me bevooroordeeld maar een bezoek aan welk Gemeentehuis dan ook staat mij meer tegen dan een bezoek aan de tandarts, en ik denk dat er heel wat meer mensen zijn die die frisse tegenzin delen.

Het begon al lekker, de kleine parkeergarage was helemaal vol en ik moest dus een paar straten verderop parkeren. Binnengekomen moest ik via een touch screen op een paal aangeven wat ik kwam doen en ik kreeg een nummertje. Van de zes loketten waren er twee open met zeker vijftien wachtenden, terwijl er vele ambtenaren voortdurend heen en weer liepen, zo te zien allemaal druk met heel belangrijk werk.

Het duurde een halfuurtje voor ik aan de beurt was en jawel, daar was het, ik moest een formulier invullen. En daar stond een vraag op die ik niet kon invullen, namelijk wat mijn toekomstige adres was. Ik heb natuurlijk wel een toekomstig adres, maar dat is van ons tijdelijke appartement waar we als het goed is hooguit vier weken zitten, en ik wilde dat liever niet vermelden om te voorkomen dat ze daar allerlei post naar toe gaan sturen.

Blanco laten bleek echter geen optie, evenals het handhaven van ons eigen huis als postadres. Het werd zelfs nog even nagevraagd bij de superieuren en ja hoor, het was onvermijdelijk, ik moest het tijdelijke appartement als nieuwe adres opgeven. Benieuwd hoe lang daar nu post van de gemeente Katwijk en alle andere instanties zoals de Belastingdienst blijft binnenkomen…

Daarna moest ik naar de ANWB winkel in Katwijk om twee Internationale Rijbewijzen te regelen, voor mijzelf en voor Riet. En ter informatie, dames Ambtenaren, ik werd daar snel en buitengewoon vriendelijk geholpen.

Voorlaatste loodjes

Voor alle zekerheid had ik mijn laptop en mijn telefoon nog twee daagjes langer gehouden, voor het geval dat, en dat bleek een goed idee want vanmorgen nog was er het nodige sms verkeer met de dame die ons gaat helpen met het zoeken van een huis.

Maleisie3_(9)Langer dan vandaag kon ik het inleveren niet uitstellen en ik ben dus nog even terug geweest om beide bij mijn bazin in te leveren. Dat was echt het laatste wat mij op kantoor in Rijswijk nog te doen stond dus dat betekende ook afscheid nemen van mijn collega’s.

De foto is trouwen van het kantoor in Rijswijk waar ik de laatste maanden heb gewerkt, het Alaska gebouw.

Het werd ook mijn laatste bezoek aan de Sportschool van Thea Hoogervorst vandaag. Ik sport daar nu al weer zo’n zeven jaar, met onderbreking van de twee en een half jaar dat ik op Sakhalin heb gewoond. Misschien ga ik wel weer terug als we terugkomen uit Maleisië over een paar jaar, ik heb alvast de toezegging dat ik dan die keer geen inschrijfgeld meer hoef te betalen…

Laatste loodjes

Maleisie_(168)Onze laatste dag in Nederland voorlopig. Riet komt dan wel eind oktober nog terug om de container en de luchtvracht te regelen, maar ikzelf kom waarschijnlijk pas eind december voor het eerst weer eens naar Nederland.

De koffers staan al klaar en er viel ook verder eigenlijk niets meer te regelen, op het invullen van een formulier voor de verzekering na.

We zouden ook eigenlijk het liefst vandaag al zijn vertrokken want we doen nu eigenlijk niets anders dan wachten tot het moment van vertrek is aangebroken.

Wel kwam de hele familie vandaag nog even langs om afscheid te nemen en dat brak gelukkig de dag een beetje. Ik ben zelf heel slecht in afscheid nemen maar het was toch anders dan toen we naar Rusland vertrokken, iedereen heeft nu blijkbaar zoiets van “Nou, daar gaan ze weer”…

En nu zijn we dus klaar, morgen vertrekken we tegen een uur of negen naar Schiphol en we vliegen dan als alles goed gaat om twaalf uur ‘s middags. We komen zaterdagochtend vroeg aan in Kuala Lumpur en we hebben dan lekker het weekend om een beetje te acclimatiseren. Het volgende bericht zal dus als alles goed gaat uit Maleisië komen. Alleen weet ik niet precies wanneer, want dat hangt er vanaf hoe snel we daar aan het Internet kunnen hangen. Wordt dus hopelijk snel vervolgd vanuit Kuala Lumpur!

We zijn er!

Gistermorgen verliep alles op Schiphol naar wens. Mijn telefoontje naar Malaysia Airlines had inderdaad resultaat gehad want onze plaatsen in het vliegtuig waren veranderd, we zaten nu op het bovendek van de 747 zoals Riet graag wilde. We vertrokken precies op tijd en ruim een uur later zaten we al aan de beroemde saté. We kwamen vanmorgen, een kort dutje en vier speelfilms later, iets voor zes uur in de ochtend aan op KL International Airport.

En wat denk je, terwijl we naar de gate taxieden zagen we dat het plensde van de regen! Maar gelukkig, toen we drie kwartier later buiten stonden was het al weer droog en ondanks dat het net licht begon te worden was het al vijfentwintig graden.

We regelden een taxi om ons naar ons hotel te brengen en zo stonden we even voor achten al voor de balie van het Ascott. Ons appartement was nog niet klaar maar dat werd keurig opgelost, we kregen een tijdelijk appartement waar we konden wachten. Daar aangekomen stortte Riet meteen op een bed in slaap en mijn ogen vielen even later dicht op de bank. Ik werd bij half twee pas weer wakker en het leek me verstandig om Riet ook maar wakker te maken, al dacht die daar heel anders over…

Vlak daarna Maleisie_(2)werden we gebeld dat ons appartement gereed was en verhuisden we naar ons appartement op de veertiende verdieping. Na ons te hebben opgefrist en de koffers te hebben uitgepakt gingen we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum Suria waar we wat kleine boodschapjes deden (inderdaad, wel heel veel soorten Lays chips maar geen paprika…) en een emmer koffie (medium maat) dronken op het terras bij Starbucks.

En nu zijn we dus weer “thuis” waar we eerst gaan proberen Internet verbinding te krijgen. Of dat gelukt is weten jullie al op het moment dat je dit leest…

2e dag in KL

In een poging zo lang mogelijk wakker te blijven in verband met de te verwachten jetlag waren Riet en ik gisteravond doorgezakt in het chique café recht voor de deur van ons hotel. Veel hielp het mij niet want ik was om half drie vannacht klaarwakker en viel pas na vijven weer in slaap. Riet had geen last, die knorde de hele nacht aan een stuk door en werd om negen uur vanmorgen pas wakker. Ik moest om kwart over negenen wakker gemaakt worden voor het ontbijt.

Nou had ik eigenlijk niet veel zin, maar het bleek toch ruimschoots de moeite waard. Niet zozeer omdat het ontbijt zelf zo bijzonder was, maar de locatie wel: het dakterras naast het zwembad op de 22e verdieping. Zelden zo’n indrukwekkend uitzicht gehad bij een ontbijtje in de open lucht…

Rond een uur of elf wandelden we naar Cap Square, waar een groot appartementen complex staat waar we ons oog op hadden laten vallen. De afstand tot het centrum viel mee, zo’n twintig minuten lopen, maar het gebouw viel ons een beetje tegen want er zijn dus helemaal geen balkons. Misschien als het er binnen mooi uit ziet veranderen we nog van gedachten maar we gaan toch maar eens verder in het rond kijken.

Na nog een inspectie van het tegenover Cap Square liggende winkelcentrum en koffie bij Starbucks reden we terug met de metro, en dat bleek ook prima te doen. Duidelijke aanwijzingen, keurige stations en goede treinstellen. Wel erg druk, maar ja, het kost per ritje maar zo’n dertig cent dus logisch dat veel mensen er gebruik van maken.

Na een hoogstnodige aanschaf (een paar slippers voor Riet) in het Seria winkelcentrum aan de overkant gingen we terug naar het hotel. Verder deden we vandaag weinig, we hebben vroeg in de avond een rondje gemaakt om te kijken wat voor restaurantjes er allemaal in de buurt zijn en wat te eten. We besloten de dag zoals we die waren begonnen, met een drankje op het terras op de 22e verdieping.

Eerste werkdag

Vanmorgen liep voor het eerst hier de wekker af. Nou ja, mijn horloge piepte, een wekker hebben we hier nog niet.

Na het ontbijt liep ik naar kantoor, een hele wandeling van toch wel zo’n halve minuut. Ik stond om even voor achten bij de receptie maar die was nog dicht. En ook om acht uur, de reguliere openingstijd, was er nog steeds geen receptioniste. Gelukkig dook er na enige tijd iemand op die me een toegangspas gaf want de receptioniste bleek ergens anders naar toe. Blijkbaar had niemand eraan gedacht voor vervanging te zorgen…

De rest van de dag verliep gelukkig erg soepel en erg druk. Kennis maken met iedereen, een video conference, nog meer meetings en tussendoor kreeg ik ook een nieuwe laptop die ik nog moest “inrichten”. Tussendoor kreeg ik heel veel informatie en tips en een aantal noodzakelijke dingen die ik snel moet gaan regelen, zoals het openen van een bankrekening.

De dag van Riet verliep heel anders: uitslapen, ontbijtje, zwembad, boekie lezen, beetje Internetten… Ja, de kift, ik weet het.

Op huizenjacht

Vanmorgen om 11 uur werden Riet en ik opgepikt bij ons hotel door Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations, die ons gaat helpen bij het zoeken naar een appartement.

Gisteren had ze al een lijst opgestuurd met appartementen die we zouden gaan bekijken, maar veel fiducie hadden we er niet in want de prijzen waren allemaal een stuk hoger dan ons budget. Er bleek een miscommunicatie te zijn geweest tussen Crown en de afdeling personeelszaken, een of andere trut had een verkeerd bedrag van ons budget doorgegeven. Niet handig, maar we gingen toch maar kijken want alle appartementen waren wel in de buurt van het centrum, en de meeste gemeubileerd, zoals we hadden gevraagd.

Het eerste appartement was prachtig maar nog niet af, en dat is toch een risico. Het tweede was niet zo mooi, en vlak boven het zwembad, dus daar waren we ook niet enthousiast over. Het derde was enorm! En met enorm bedoel ik dat als er een compleet bankstel met eettafel in de woonkamer stond dat er dan nog ruimte genoeg was voor een partijtje indoor voetbal. Het uitzicht was ook formidabel, precies op de beide Twin Towers, maar verder was het een beetje uitgeleefd. Ook niet dus.

Ja, en toen kwamen we bij een appartement wat nog helemaal nieuw was, en werkelijk schitterend. Formidabel uitzicht vanuit alle kamers, zelfs vanuit het bad! Een goeie kandidaat, maar te duur want er viel hier niet te sjacheren.

Gelukkig kwam er een nog mooiere daarna in het Cendana complex. Ook helemaal nieuw, smaakvol ingericht, behoorlijk groot en helemaal fantastisch. Riet was er meteen smoor op, en hoewel de prijs ook wel boven het budget komt en het uitzicht niet zo mooi is als van sommige anderen besloten we dat dit toch een serieuze kandidaat is.

Daarna bezochten we nog een appartement in het door iedereen aanbevolen Capsquare gebouw, maar dat viel toch tegen. Ook wel weer een fantastisch uitzicht maar helemaal geen balkon, niks. Ik moest terug naar kantoor maar Riet bezocht nog als laatste een fantastisch mooi complex wat wel iets weg had van een paleis, maar de prijs was ook navenant, jammer dus.

Volgende week gaan we verder, maar ik denk dat er wel heel wat moois moet komen om Riet nog van het Cerdana af te houden…

Bankrekeningen

Voor het ontvangen van salaris en nog een heleboel andere dingen is het noodzakelijk dat je een bankrekening hebt. Hier is dat niet anders, maar het moet dan met name voor het eerste wel een Maleise bankrekening zijn.

Het was dus noodzakelijk om zo snel mogelijk een Maleise bankrekening te openen, maar daar heb je behalve je paspoort dus ook een werkgevers verklaring voor nodig. En dat ging niet zo soepel want ik liep er al sinds maandagmorgen om te zeuren bij Personeelszaken. Na verscheidene keren voor niks te hebben aangeklopt was het vanmiddag dan gelukkig wel voor elkaar.

We hadden het advies gekregen om een rekening te openen bij de Maybank, de bank van Maleisië, en dan ook niet een rekening, maar twee, een voor Euros en een voor Ringgits. Mijn salaris wordt namelijk in twee delen uitbetaald, een “spaardeel” in Euros en het geld om van te leven in Ringgits.

Omdat we een gezamenlijke rekening wilden gingen Riet en ik naar de Maybank in het Suria winkelcentrum en een uurtje later stonden we al weer buiten. Na het zetten van een paar duizend handtekeningen en in het bezit van twee bankpasjes…

Afscheidslunch

Ik had vandaag een voorlichtingsdag van Personeelszaken, waarin informatie werd gegeven, niet alleen over het werken in de eTiQa Towers maar ook een beetje over het leven in KL. Dat waren hoofdzakelijk dingen over de veiligheid in het algemeen, dus de gebruikelijke verhalen over zakkenrollers in de grote winkelcentra, tasjesrovers op de brommer en de gevaren van de talloze bouwplaatsen hier in de buurt. Kortom, het had ook over Amsterdam kunnen gaan.

Tussen de middag kon ik gelukkig toch mee met de afscheidslunch van onze afdeling, ter ere van mijn voorgangster Ivy. We gingen naar een Indiaas restaurant genaamd “Spice of India” in het KLCC (eigenlijk heet het Suria Shopping Mall maar dat zegt niemand). Voor mij een gelukkie want ik vind zelf een goeie curry niet te versmaden maar Riet houdt er helemaal niet van.

Vanavond zijn we gaan eten in de straat om de hoek, waar het in de avondspits verschrikkelijk druk is. Wel leuk om naar de kijken, en dan vooral hoe de motorfietsjes zich overal doorheen raggen, maar voor het eten was het wat minder. Ik bedoel, een Caesar Salade met een dressing van uitlaatgassen…

De eerste week zit er op.

De eerste week zit er voor ons al weer op hier in Kuala Lumpur en er is zoveel gebeurd dat we het eigenlijk nog maar nauwelijks kunnen bevatten. Er viel zoveel te regelen dat we nog amper de tijd hebben gehad om rond te kijken, behalve dan wat wandelingen in de buurt van ons hotel en natuurlijk wat eet- en drink etablissementen.

Nou ja, het KLCC is hier aan de overkant, dat is natuurlijk toch wel een van de grootste attracties en daar zijn we inmiddels al bijna kind aan huis. Daar heb ik bovendien MotoGP coureur Jorge Lorenzo gezien deze week, jammer alleen dat ik Valentino Rossi heb gemist want die was hier ook. Zondag is de MotoGP race op het circuit Sepang, maar dat sla ik deze keer maar over. Misschien volgend jaar…

We hebben goed nieuws van onze agent, we kunnen het appartement in het Cendana complex huren voor een prijs die zelfs nog lager ligt dan wat we maximaal wilden betalen. We gaan maandag op pad voor een volgende ronde, dus helemaal zeker is het nog niet maar als we niks beters vinden dan gaan we hiervoor.

Na het werk zijn we met mijn collega Robbie nog wat gaan drinken en daarna hebben we een hapje gegeten op het dakterras van ons hotel. Daar zat een groepje jonge Australiërs en een familie uit Tasmania, en we hebben met zijn allen gezellig zitten ouwehoeren totdat de boel ging sluiten om half elf.

Op dit moment zit ik eigenlijk al half te slapen, maar naar bed gaan is nog niet echt een optie ben ik bang. Er is beneden in de bar buiten een feest aan de gang en de ramen staan zelfs hier op de veertiende nog net niet te trillen…

Chinatown

OMaleisie_(5)nze 29e trouwdag! En weekend dus lekker uitslapen. ‘s Middags gingen we naar Chinatown om daar weer eens rond te kijken en uiteraard om lekker te eten.

We gingen heen met de Monorail, met een overstap voor het laatste stukje op de LRT, de metro van Kuala Lumpur. Chinatown was in zes jaar nog niets veranderd: het was er druk en gezellig, en er werd nog steeds van alles verkocht wat eigenlijk helemaal niet mag. Nep-horloges, net-tassen, nep-schoenen, allemaal nagemaakt van bekende merken en uiterlijk niet van echt te onderscheiden, alleen is de kwaliteit is natuurlijk niet hetzelfde.

Voor het eten geldt dat niet, dat is in Chinatown nog steeds geweldig en voor een belachelijk lage prijs. We hebben op een terrasje aan de straat dus heerlijk gegeten en genoten van de langs wandelende mensen. Gekocht hebben we ook nog wat, ik een tas voor mijn camera en Riet een zonnebril van Dolce&Gabbana (“Special price!”).

Vanavond zaten we in het “Bavarian Beerhaus”, en wat schalt er opeens uit de speakers: “Is je moeder niet thuis” van Nico Haak…

Base jumpers

Maleisie_(4)Vandaag was een lekkere luierdag. We hadden wel plannen gemaakt om met een taxi naar Bangsar te gaan, een wijk ten zuid-westen van het centrum waar een groot winkelcentrum schijnt te zijn waar goedkoop groente en fruit wordt verkocht, maar we hadden er uiteindelijk geen puf voor.

In plaats daarvan zijn we rond een uur of elf bij het zwembad gaan liggen. Lekker rustig, de meeste mensen in het hotel gaan toch overdag de stad in, en het was heerlijk. Het was bewolkt en dus aangenaam met een milkshake, wat te eten, een boek en af en toe even zwemmen.

Vanaf het zwembad hebben we een mooi zicht op de Menara Tower en daar waren de hele dag weer base jumpers actief. Base jumpen is met een parachute van vaste objecten afspringen, dus gebouwen, bergen, bruggen en alles wat maar hoog genoeg is. Er heeft ook het een en ander in de Nederlandse kranten over gestaan, in het AD stond zelfs een hele fotoserie en op enkele foto’s was ook ons hotel te zien, kijk maar op de foto van vandaag, die in het AD stond:

Maleisie_Base_Jumpers

Appartement!

We zijn vandaag weer met Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations en Manjit, onze agent, op pad geweest om te zoeken naar een appartement. Manjit had een nieuwe lijst en we hebben zo weer een stuk of zes mogelijke appartementen bezocht gedurende de dag.

En onze zoektocht is geslaagd, we hebben een appartement! Het is er niet een geworden die we vandaag hebben gezien alhoewel er toch wel een serieuze kandidaat tussen zat, maar toen we vanmiddag terug gingen naar het appartement waar we vorige week zo weg van waren was het al gauw beslist. Onze tweede indruk was nog beter dan de eerste en aan het snuitje van Riet zag ik het al meteen bij binnenkomst, dit gaat het worden.

Onze keuze is dus gevallen op het appartement in de Cendana Residences, een nieuw appartementencomplex achter het Renaissance hotel. Het zit op de dertiende verdieping, het heeft een ruime woonkamer in twee gedeeltes (een zitgedeelte en een eethoek), een grote modern ingerichte keuken, een studeerkamer, drie grote slaapkamers met allemaal hun eigen badkamer en twee balkons.

Maleisie_(6)De meubels die er al in staan zijn helemaal naar onze smaak en alles is nog splinternieuw. We krijgen het appartement al 1500 RM onder de vraagprijs, maar we mochten ook nog eens een wensenlijstje opstellen van wat we allemaal veranderd willen hebben. Het probleem daarmee was dat we vrijwel niks konden verzinnen, maar onze begeleidster Sandra kwam nog met wat kleine dingetjes zoals extra handdoekenrekken in de badkamers en een extra stoel in de woonkamer.

Als alles goed gaat kunnen we er in de loop van volgende week al in, en we kunnen nauwelijks wachten!

Er moeten natuurlijk wel nog wat dingetjes geregeld worden, maar gelukkig doen Sandra en Manjit al het papierwerk. Ze gaan ons ook helpen met het regelen van Internet, kabel tv, en nog wat van dat soort zaken. Rest ons alleen nog wat kleinigheden, zoals beddengoed en wat serviesgoed.

Vanavond hebben we het uitgebreid gevierd bij een Italiaans restaurant achter het KLCC, met een hele fles rode wijn…

Telefoon

Het was eindelijk eens een gewone werkdag vandaag. Er moesten alleen een paar emailtjes verstuurd worden om te melden dat we een huis hebben gevonden en dat Personeelszaken de papierwinkel kan verwachten van onze agent om goed te keuren. Dat is meestal een formaliteit, dus we hopen er nu alleen nog op dat het deze week allemaal afgehandeld kan worden.

Als dat inderdaad lukt dan is aanstaande maandag de overdracht al, maar het kan ook dinsdag of woensdag worden. Riet zit op hete kolen en die zou er het liefst vandaag nog ingetrokken zijn. Gisteravond kletste ze aan een stuk door over hoe ze het gaat inrichten, en om heel eerlijk te zijn had ik daar best wel lol in. Het is echt leuk om te zien hoe enthousiast ze erover is. “Leuk hè, een nieuw huis!”…

In de consternatie van gisteren ben ik helemaal vergeten te melden dat we sinds afgelopen zondag weer een telefoon hebben, We hebben een prepaid simkaart gekocht en die zit nu in de ouwe Samsung die nog van Robin is geweest. De gozer van de telefoonwinkel stond wel even raar te kijken toen ik hem de telefoon gaf om de simkaart in te doen…

Nu we een telefoon hebben kunnen we ook gaan telebankieren, want om de een of andere reden is een telefoonnummer daarvoor een voorwaarde. Vanavond zijn we daarvoor even naar de bank geweest en het papierwerk was weer in een paar minuten geregeld. Alleen het inloggen vanavond lukte nog niet, wat waarschijnlijk simpelweg te wijten is aan het feit dat de gegevens nog niet in het systeem zijn doorgevoerd.

Ik dacht dat Riet in Rusland wel een beetje geduld had geleerd, maar dat valt toch vies tegen…

Effe over het werk

Nog steeds is niet alles geregeld op kantoor, met als belangrijkste probleem dat veel van mijn gegevens nog steeds niet zijn bijgewerkt naar mijn nieuwe situatie. En dat is lastig want veel dingen, zoals het krijgen van een mobiele telefoon, kunnen niet geregeld worden totdat mijn gegevens zijn bijgewerkt.

Maar ik ben uiteraard al wel begonnen met me een beetje in te werken. Dat moet ik veelal zelf doen want mijn voorgangster is inmiddels al vertrokken naar haar nieuwe baan. Gelukkig is die nieuwe baan twee verdiepingen lager dus bij vragen en problemen kan ik haar nog altijd even aanschieten.

Mijn team bestaat uit drie “man”, Fairuz (m) zit naast mij op kantoor, Fathin (v) zit in Miri, hier zo’n twee uur vliegen vandaan in Sarawak, en tenslotte Clarissa (v) en die zit in Manilla op de Filipijnen. Clarissa noemen we trouwens Cleng, want het schijnt op de Filipijnen de gewoonte te zijn om iedereen bij zijn of haar bijnaam te noemen.

Wat opvallend is op het werk is dat de Maleisiërs het allemaal koud op kantoor vinden. De air conditioning staat uiteraard aan en dat maakt het voor ons Westerlingen aangenaam, maar de lokale bevolking vindt het maar niks. Fairuz zit de hele dag achter zijn bureau met een jack aan wat tot zijn kin dicht zit terwijl de meeste dames een omslagdoek om hebben…

Verder is het best een gezellig kantoor. Weliswaar is het op onze verdieping zo’n grote open ruimte maar de bureaus staan allemaal in blokken van vier met daartussen een afscheidingswandje. Net genoeg voor wat privacy maar ook open genoeg om contact met je directe buren te hebben. En er wordt veel gelachen, dat is waarschijnlijk nog het belangrijkste!

Nog meer geregel…

Er gaat nog steeds de nodige tijd zitten in het regelen van dingen. Zo hebben we nog steeds niks gehoord van onze Internationale ziektekosten verzekering, de BUPA. En dat voelt niet prettig want je houdt er geen rekening mee maar stel dat er iets gebeurt. De nodige mailtjes naar Personeelszaken zorgden er in ieder geval voor dat we gerustgesteld zijn, de aanmelding gaat pas in op de dag dat ik in het salarissysteem ben opgenomen en dat is dus met terugwerkende kracht op 1 oktober. De kaartjes zijn onderweg, want dat duurt altijd even.

Van Sandra, onze begeleidster, kregen we een mailtje van het overleg wat ze had gehad met de huisbaas. Onze wens om een extra stoel gaat niet door, het model wat we gevraagd hadden kan niet meer worden geleverd. De extra handdoekenrekjes in de badkamers gaat ook niet door want de huisbaas wil niet in de marmeren muren boren omdat hij bang is voor scheuren.

Ter compensatie krijgen we een jaarabonnement om gebruik te mogen maken van de faciliteiten van het naastgelegen vijf-sterren Renaissance hotel, het zwembad en de fitness, en op alle eten en drinken krijgen we 20% korting. Is dat aardig, of niet, zeker als je weet hoe het zwembad er daar uit ziet…

Maleisie_(7)

Tenslotte hebben we iets verkeerd gedaan met het aanmelden voor telebankieren bij onze nieuwe bank wan dat werkt nog niet. Dat betekent dus even bellen of misschien wel weer een gang naar de bank.

We hebben vanavond wat gegeten in het Hardrock Café, wat op ongeveer twee minuten lopen ligt van ons nieuwe appartement. Lekker eten en genieten van de prachtige Harley Davidsons voor deur (een V-Rod en een schitterende matzwarte Fat Boy). Hier gaan we denk ik wel vaker komen in de toekomst…

… en nog wat nieuwtjes!

Het was weer een schitterende dag in Kuala Lumpur met temperaturen die opliepen tot 36 graden (ja, sorry hoor, het is nu eenmaal zo). En er was het nodige goeie nieuws vandaag!

Het begon al met een mailtje dat we aanstaande maandag de overdracht van ons appartement gaan tekenen! Daar zijn we allebei heel erg blij mee want met een beetje mazzel betekent het dat we ook aanstaande maandag al gaan verhuizen. Het tweede goeie nieuws was dat het bedrijf wat onze spullen gaat verhuizen het voor elkaar heeft gekregen om in de tweede week van Riet’s verblijf in Nederland zowel de taxatie van onze spullen als de verhuizing ervan gaat regelen. En dat betekent weer dat Riet de gelegenheid heeft om zelf alles te regelen als ze in Nederland is.

Minder leuk was dat ik vandaag computerproblemen had op mijn werk. Mijn gegevens moeten nog steeds worden overgezet van Europa naar Azië en dat gebeurt vanavond, maar de malloten in Nederland hadden besloten om gistermiddag alles in Nederland alvast maar te de-activeren, dus vandaag kon ik bijna niks meer doen. Handig geregeld jongens!

Vanavond was er met een aantal collega’s de vrijdagmiddag borrel beneden in de pub “7atenin9” (lees: seven, eight, nine) en dat was erg gezellig, we hebben weer een aantal mensen ontmoet een een aantal uitnodigingen gekregen. Het begin was niet zo geweldig want we zaten net aan onze eerste pint toen in mijn hand brandde aan Riet’s sigaret en als gevolg daarvan het volle glas bier over me heen flikkerde. Ik was nat tot op mijn sokken en gelukkig hoefde ik alleen maar met de lift naar boven om me te verschonen…

Bukit Bintang

We hebben dan wel een gemeubileerd appartement maar er zijn toch nog de nodige dingen  die we zelf moeten regelen, zoals beddengoed, servies, bestek, pannen, dat soort dingen. Als we er volgende week al in gaan dan zijn er een paar dingen echt noodzakelijk en dat is in eerste instantie beddengoed. Riet is dus van de week al op pad geweest om dekbedden en lakens te kopen, maar eigenlijk wil ze de rest in Nederland kopen.

Geen probleem, maar het zou toch wel handig zijn als we wat hebben om mee en van te eten, dus wilden we vandaag op pad gaan om wat noodvoorzieningen te treffen in de vorm van wat goedkope borden en bestek.

Maleisie_(8)We gingen naar Bukit Bintang Plaza, een groot winkelcentrum niet ver hier vandaan en we konden dan meteen twee vliegen in één klap slaan want Bukit Bintang is ook de wijk waar de beste Chinese restaurants in de stad schijnen te zijn.

We wandelden eerst naar het winkelcentrum waar we zowat omvielen van verbazing, want het is GROOT!

We hebben alle zes de verdiepingen doorgewandeld, en nog niet eens alles gezien, en we hebben daar dik drie uur over gedaan (Ja, Ans, je leest het goed, je zus heeft drie uur rondgelopen in een winkelcentrum!).

We kochten uiteindelijk wel een paar handdoeken maar borden en bestek vonden we niet, tenminste niet het goedkope spul wat we zochten. Daarna hebben we bij een Chinees restaurant heerlijk gegeten, zittend aan een tafel op de stoep…

Er deed zich nog wel een klein probleem voor toen we om de rekening wilden vragen want het bleek dat we zo goed als door ons contante geld heen waren. En met credit card betalen ging ook niet want ik had besloten, wat volgens mij nog nooit eerder is gebeurd, om zonder credit card de deur uit te gaan. Ik had wel mijn nieuwe pas van onze Maleise bank bij me, dus terwijl Riet bleef wachten rende ik als een speer naar de dichtstbijzijnde flappentap.

Ik wist gelukkig nog dat er een filiaal van onze bank aan de andere kant van het winkelcentrum was. Ik vond de weg al snel, het geld tappen bleek ook geen enkel probleem, alleen raakte ik op de terugweg in de doolhof van het winkelcentrum de weg kwijt. Ik moest vragen hoe ik weer terug moest komen want ik wist het echt niet meer. Met het zweet dik erop kwam ik terug bij de Chinees, waar bleek dat toen de rekening kwam we toch nog voldoende geld hadden gehad…

Onweersbui

We hadden een tip gekregen waar we vrijwel zeker goedkope borden en bestek zouden kunnen kopen, en daarom vertrokken we vanmorgen om tien uur al met een taxi naar het winkelcentrum Tesco. Dat is een eind buiten het centrum en dus niet te belopen.

Het bleek hoofdzakelijk een gigantisch grote supermarkt te zijn waar je niet alleen levensmiddelen maar ook kleuren tv’s, kleine meubels, gereedschap, en dus inderdaad ook goedkope borden en bestek kan kopen. We neusden uitgebreid rond, maar Riet was deze keer niet zo enthousiast. Veel groente en fruit en ook vlees en vis werd er namelijk verkocht op een manier die Riet niet zo aanstond: iedereen liep overal in te graaien en het beste er uit te zoeken. Er was zelfs een bak waar je rijst uit kon scheppen waar een paar kinderen in stonden te graaien, of zoals Riet het noemde, er zandbakje in aan het spelen waren…

‘s Middags zaten we weer bij het zwembad, maar daar werden we na een half uurtje al verjaagd door een onweersbui. Het bleek mee te vallen, alweer tot teleurstelling van Riet want die wilde nu wel eens een echte hevige onweersbui meemaken. Het duurde maar een kwartiertje en toen konden we al weer terug. En aangezien we als eerste weer bij het zwembad aankwamen konden we mooi de beste plekjes kiezen…

Verhuisd!

Op het moment dat jullie dit lezen zitten Riet en ik in ons nieuwe appartement in het Cendana gebouw. Vanmiddag is daar de overdracht gedaan, we kregen de sleutels en daarna zijn we snel naar ons hotel gegaan om te pakken.

Dat viel flink tegen want we hebben natuurlijk toch al wat dingetjes gekocht en dat blijkt toch altijd meer dan je denkt. Maar binnen een half uur stond alles klaar en zijn we per taxi naar het Cendana gebracht, waarvoor we gelukkig een extra grote taxi konden regelen zodat al onze spullen erin pasten.

De kabel tv is al aangesloten, maar het Internet nog niet dus we zijn mogelijk een paar dagen offline. Het schijnt een dag of twee te duren maar dat weten we nog niet zeker, maar houdt deze website maar in de gaten want zo gauw we weer online zijn komen er nieuwe berichten met meer nieuws.

Vanavond gaan we gauw nog de nodige boodschappen doen want we hebben nu dan wel een appartement maar met een lege koelkast…

Stormloop

Vandaag is onze telefoon aangesloten, dus we hebben nu in ons appartement  werkende kabel tv (iedere avond ‘Bones’!) en een vaste telefoonaansluiting, nu is het wachten nog op Internet.

Riet is heerlijk de hele dag aan het rommelen en aan het inruimen geweest. En ze heeft uiteraard voor het eerst lekker op ons balkon gezeten…

Maleisie_(9)

Het was vanavond een waar gekkenhuis op het centrale plein van het Suria KLCC, en bij navraag bleek dat het allemaal ging om de iPhone 4.

Vanaf morgen worden er weer iPhone 4’s verkocht maar de kans dat ik er een ga bemachtigen is vrijwel nihil. Er worden er namelijk maar zo’n honderd per dag verkocht gedurende de komende zeven dagen en inschrijven is niet mogelijk.

De enige manier om er een te pakken te krijgen is om in de rij te gaan staan en een nummertje zien te krijgen. Het feest begint om tien uur morgenochtend…

Internet!

Vanmorgen kwam de man van het Internet om de boel aan te sluiten. We hadden dat nog lang niet verwacht want volgens de berichten kon zoiets wel twee weken duren, en zeker als je ook nog eens een aansluiting wilde hebben met de voor Maleisië buitensporig hoge snelheid van 4 Mb/s… Maar we zijn weer online!

Laten we het afkloppen maar alles gaat tot nu toe heel erg voorspoedig, want we hoorden ook dat de “waterman” aanstaande vrijdag het waterreservoir komt plaatsen. En dat betekent dat we niet meer met flessen hoeven te slepen want we krijgen een constante aanvoer van vaatjes voor het reservoir.

Gisteravond hebben we nog een strijkbout gekocht en een zwabber dus Riet kon zich vandaag uitleven. En vanavond hadden we allebei trek in een burgertje, en we kunnen dus nu uit ervaring mededelen dat een Big Mac menu hier de bescheiden somma van 10,10 RM kost.

Wat RM betekent? Dat is de munteenheid van Maleisië, de Ringgit. De waarde van de Ringgit fluctueert op dit moment een beetje, maar op dit moment gaan er ongeveer 4.3 in een Euro. Als je dus niet te moeilijk doet deel je gewoon alle bedragen  door vier en dat weet je zo’n beetje wat alles in Euro’s zou kosten.

Kuala Lumpur

Maleisie_(10)De naam “Kuala Lumpur” kan op verschillende manieren worden vertaald maar het betekent ongeveer zoiets als “modderige plek waar rivieren samenkomen”. Het is sinds 1986 de hoofdstad van wat toen een Britse kolonie was, en op dat moment bestond de stad nog geen veertig jaar. Het werd al snel een smeltkroes van Aziatische culturen vermengd met invloeden vanuit Europa door de handel.

Je kunt nog steeds veel overblijfselen uit het koloniale tijdperk vinden in de stad, maar het stadsbeeld wordt met name in het centrum gedomineerd door hoge gebouwen waarvan de Petronas Twin Towers natuurlijk het bekendste zijn. Met een hoogte van 452 meter waren zij vanaf de opening in 1998 tot 2003 de hoogste gebouwen ter wereld.

Op dit moment wordt er op vrijwel ieder open plekje in het centrum een wolkenkrabber gebouwd, en het eerste wat Riet opviel toen we aankwamen was dan ook dat er in het centrum veel minder open ruimte was dan toen ze in 2004 voor de laatste keer in KL was.

Alleen al rond ons appartement zijn op dit moment vier grote bouwprojecten. Op zich is dat wel jammer omdat in het centrum letterlijk boordevol begint te raken, wat een erg massale indruk maakt.

Er is in de buitenwijken niet zoveel hoogbouw, je ziet er wel hoge flats maar die staan daar meer verspreid. Wat je overal vindt zijn de talloze winkelcentra waar letterlijk alles te koop is, behalve uiteraard hagelslag…

Orientatiedag

We hadden vandaag onze Oriëntatie dag. Onze begeleidster Sandra nam ons een dagje mee om de stad te laten zien en ons een beetje wegwijs te maken.

We begonnen met een bezoek aan de Menara Tower, want als je de hele stad in één keer wilt zien is dat natuurlijk de beste manier. Wat Sandra natuurlijk niet wist is dat we hier samen in 2004 ook al waren geweest en ik zelfs in 2003 al. Desondanks was het toch erg leuk want Sandra wees ons een heleboel interessante plaatsen die de officiële rondleiding niet vermeldt.

Het volgende bezoek was aan Chinatown, ook al een plaats waar we al een aantal keren waren geweest, maar Sandra bracht ons naar een aantal winkels die we normaal gesproken nooit van z’n leven hadden gevonden.

Na de lunch reden we naar Mid Valley, het grootste winkelcentrum van Zuid-Oost Azië, waar we even rondkeken en dus maar een fractie hebben gezien van het hele complex. Daarna reden we rond door de stad waarbij Sandra handige plaatsen aanwees voor van alles en nog wat: meubelzaken, restaurants en andere bezienswaardigheden.

Al met al een zinvolle dag, die wel aantoonde dat we echt wel een auto nodig gaan hebben…

Oh ja, en ik had al opgemerkt dat Riet het centrum zo veranderd vond omdat er zoveel is bijgebouwd. Dat is goed te zien op de volgende foto: links zie je hoe het er vanmorgen uit zag vanaf de Menara Tower, en rechts is te zien hoe het er in februari 2003 uit zag vanaf dezelfde plek:

Maleisie_(12)

Echte onweersbui

Zaterdag en dus weer boodschappendag. We hebben nog steeds een vrijwel lege koelkast en onze uitzet is hier ook verre van compleet. Dit keer gingen we op jacht naar een broodrooster, naast wat noodzakelijke andere dingen, en daarvoor gingen we weer met de monorail naar het winkelcentrum Bukit Bintang.

Daar aangekomen gingen we eerst naar het naastgelegen elektronica winkelcentrum Low Yat. Riet was van mening dat een broodrooster electronisch is, terwijl ik zei dat je er niet mee kon bellen en ook geen beeld op kon krijgen en dat het er dus zeker niet verkocht zou worden. Ik had gelijk, maar toch was het een zinvol bezoek want wat bleek bij navraag bij de shop van telecom provider Digi, er waren iPhone 4’s op voorraad! Na een sprint naar de pinautomaat en het invullen van de nodige formulieren ben ik dus eindelijk in het bezit van een iPhone 4.

We vonden de broodrooster uiteindelijk na veel zoeken in Bukit Bintang Plaza, en tot Riet’s groot genoegen ook nog een koffiezetapparaat. Niet zo’n geavanceerde, want die hebben ze zat, maar een gewoon huis-tuin-en-keuken model.

Maleisie_(11)We waren nog maar net terug in ons appartement toen er een enorme onweersbui losbarstte, en dan eindelijk een die de naam tropische onweersbui mag dragen. Binnen een paar minuten leek het wel of we door een grijs gordijn naar buiten keken en stonden de straten blank. Het donderde verschrikkelijk en van het tegenover ons gelegen Renaissance hotel kwamen stoomwolken van de muren.

Al met al een prachtig gezicht, vanaf ons balkon. Na een half uurtje was het ergste weer voorbij, al bleef er af en toe een spatje vallen. Op de temperatuur heeft zoiets nauwelijks invloed: het bleef heet…

Tijdelijke scheiding

Niet schrikken, het is niet zo erg als het lijkt, Riet en ik zien elkaar alleen de komende twee en een halve week niet. Ik vertrek namelijk morgenvroeg voor project vergaderingen naar Manila op de Filipijnen en ik kom aanstaande vrijdag pas laat terug. Riet is dan al in Nederland want die vertrekt dinsdagavond en komt pas op elf november weer terug in Maleisië.

Riet gaat in Nederland de container met onze spullen regelen die gaat worden verscheept naar hier en ook de luchtvracht met de meer urgente spullen. De container zal er wel een aantal weken over doen om hier te arriveren maar de luchtvracht is er met een beetje mazzel al met een week. Die twee weken van Riet komen mooi uit want ze is dan in Nederland met Martin’s verjaardag en met haar eigen verjaardag ook.

Het feit dat ik een week in Manila zit betekent ook dat ik een week niks aan mijn website kan doen dus het volgende bericht na vandaag zal waarschijnlijk pas zaterdag verschijnen. Tot dan!

Manila

Afgelopen maandagochtend vertrok ik samen met nog vier collega’s naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, op vier uur vliegen van Kuala Lumpur. We hebben daar een project vergadering gehad van twee dagen en daarna ben ik tot het eind van de week gebleven om kennis te maken met mijn collega’s daar en met Cleng, de enige van mijn team die gestationeerd is in Manila. Cleng heet overigens Clarissa, maar er werd me uitgelegd dat vrijwel iedereen op de Filipijnen een bijnaam heeft en daarmee wordt iedereen aangesproken.

Voor de donderdagavond was ik door een paar collega’s uitgenodigd om de stad in te gaan, zodat ik ook nog wat van Manila zelf zou zien. Het kantoor en het naastgelegen hotel liggen namelijk in een buitenwijk op zo’n twintig kilometer van het centrum. Mappet (weet niet of dat haar echte naam is) en Lab (echte naam Lovella) namen me mee naar het oude Spaanse centrum waar we wat rond wandelden. Na de wandeling gingen we naar een restaurant aan de Baai van Manila, gelegen op een lange steiger in de baai zelf met een prachtig uitzicht over de lange boulevard.

De indruk van Manila was dat het een hele grote stad is maar erg rommelig. Armoedig is misschien wel een goed woord, want je vindt er veel krottenwijken waarvan sommige zelfs midden in de stad. En wat een chaos is het verkeer in Manila! Het is constant file rijden, alles rijdt kris-kras door elkaar en de strepen op de weg hebben total geen betekenis. Van rijbaan wisselen is blijkbaar een must om de paar seconden en rode stoplichten worden volkomen genegeerd. Het lijkt op het gedrang tijdens de start van de Formule 1, maar dan aan één stuk door…

Maleisie_(13)

Wel uniek zijn de bussen, de Jeepney’s, die je nergens anders ter wereld vindt. Oorspronkelijk waren het omgebouwde legerjeeps die het Amerikaanse leger had achtergelaten na de 2e Wereldoorlog, maar ze worden nu nog steeds gebouwd. Ze schijnen vroeger veel uitbundiger versierd te zijn, dat valt nu wel mee, maar ze zien er nog steeds allemaal anders uit.

Vrijdagavond vloog ik terug naar Kuala Lumpur en dat ging niet zo soepel als de heenreis. Files, vertragingen en bij aankomst een trein die net weg was.

Al met al was het kwart voor een ‘s nachts voor ik thuis was…

Auto

Als onderdeel van onze “inburgering” in Maleisië hadden we nog drie weken een huurauto te goed. Dat was er nog niet van gekomen maar vandaag was het zover: om elf uur vanochtend werd er een keurige Toyota Vios bij ons appartement afgeleverd. Vanmiddag ben ik dus voor het eerst de stad ingegaan met de auto, en dat is best even wennen. Niet zozeer het verkeer zelf, maar omdat er in Maleisië links wordt gereden.

Dat betekent aan de andere kant instappen, net als in onze Toyota RAV4 in Rusland, maar dat was toch anders want daar zat het stuur weliswaar rechts maar er werd ook “gewoon” rechts gereden. Eigenlijk zat je daar dus gewoon aan de verkeerde kant te sturen…

Maleisie_(14)Maar uiteindelijk ging het allemaal best, door de drukte kon er toch niet echt hard worden gereden en als je maar gewoon achter je voorganger aan blijft rijden dan komt het vanzelf goed. Om de weg te kunnen vinden heb ik vanochtend Maleisië gedownload van de TomTom website en dat staat dus nu op mijn iPhone die dus vanaf vandaag ook dienst gaat doen als routeplanner.

Dat betekent dat ik de weg met de auto nu wel kan vinden, nou zouden ze er ook nog iets op moeten gaan vinden dat je je auto in hele grote parkeergarages makkelijk terug kunt vinden. Zelf de verdieping waar hij staat onthouden zou alvast een beginnetje kunnen zijn…

Ferrari’s

Vanmorgen ging ik op weg met de auto om boodschappen te doen toen ik vlak bij de plaats van bestemming langs een plein kwam waar allemaal Ferrari’s stonden. Ik telde er in de gauwigheid zo’n stuk of dertig en besloot zo gauw mogelijk de auto te parkeren en daarna meteen een kijkje te gaan nemen.

Maleisie_(15)

De uitstalling van buitensporig dure sportwagens stond voor het winkelcentrum “Pavilion” en het waren er geen dertig maar over de honderd!

Het was ter gelegenheid van een goed doel en er waren dan ook heel wat mensen op de been, de meeste gewapend met camera’s.

Uiteraard liet ik mezelf ook niet onbetuigd, maar foto’s maken bleek een zaak van geduld: vrijwel iedereen liet zichzelf en zijn hele familie namelijk op de foto zetten staande voor een van de Ferrari’s, en er zat vaak niks anders op dan te wachten tot ze waren opgehoepeld naar de volgende.

Er zullen zat mensen zijn die het allemaal koud laat, maar mij niet. Ik kon er geen genoeg van krijgen, niet van zoveel schoonheid. En hoe vaak zie je nou zoveel Ferrari’s bij elkaar?