Gelukkig Nieuwjaar!

Wat vliegt de tijd, al weer staan we aan het begin van een nieuw jaar! Een mooi moment om vooruit te kijken, met daarbij natuurlijk als eerste mijlpaal onze verhuizing eind van deze maand van ons tijdelijke onderkomen naar om nieuwe huis aan de Bankijkerweg in Rijnsburg. En daarna gaan we dan wel verder zien wat het nieuwe jaar ons gaat brengen

Terugkijkend hebben we een nogal chaotisch jaar achter de rug. Onze wens van de vorige nieuwjaarsdag om dat jaar te kunnen verhuizen naar onze nieuwe woning is dus niet helemaal uitgekomen. Wel hadden we het hele jaar heel veel rompslomp die nu eenmaal gepaard gaat met een nieuwbouwhuis, zoals het uitzoeken van een keuken, een badkamer, behang, gordijnen, tegels voor de vloer en laminaat. Daarnaast was er een heleboel geregel van van alles wat niet allemaal even soepel verliep.

Op mijn werk was het ook een hectisch jaar. Al in februari deden de geruchten de ronde over massale ontslagen en afvloeiingsregelingen en die bleken later allemaal waar te zijn. Voor mij liep het gelukkig gunstig af, ik kreeg automatisch een nieuwe functie (die overigens qua werk exact hetzelfde was als mijn eerdere functie) zonder dat ik de sollicitatie-molen in hoefde. 

Een jaar dus met de nodige ups en downs, en daarom is onze wens vooral dat we in het nieuwe jaar in wat rustiger vaarwater terecht zullen komen…

Het werk is begonnen

Op de Bankijkerweg is het werk door de diverse aannemers begonnen en de eerste vorderingen zijn inmiddels al zichtbaar.

In de week tussen Kerst en Nieuw heeft de stukadoor het plafond op de benedenverdieping gestuct en dat heeft tijdens de feestdagen mooi kunnen drogen. Desondanks vroeg de stukadoor om het leggen van de plavuizen in de woonkamer nog een dagje uit te stellen om het stucwerk nog wat verder uit te laten harden. De vloerenlegger van de firma Bouwton begon dus afgelopen dinsdag met het leggen van de vloer en daarmee was hij donderdag klaar.

Vandaag konden we het resultaat bekijken en mochten we er voor het eerst op lopen. Het ziet er nog niet echt mooi uit omdat er nog een zweem over de tegels ligt van het voegwerk maar dat moet met een paar keer dweilen weg zijn. Het voorstel van de vloerenlegger om de tegels in de breedte te leggen in plaats van in de lengte lijkt inderdaad een goed idee te zijn geweest.

Nu kan het werk aan de keuken ook gaan beginnen en volgende week begint ook het werk aan de badkamer en het toilet beneden. En alles ligt nog steeds op schema, ook niet onbelangrijk!

De keuken schiet al op

Het werk aan de keuken is in volle gang en het begint al op te schieten. Ome Piet is bezig met wat misschien wel een van zijn laatste klussen voor Karli’s Kitchens zal zijn want Karli gaat er mee stoppen. De zaak in de Hoftuin van waaruit hij zijn keukens verkoopt gaat dicht omdat een forse verhoging van de huur niet meer op te brengen is. Mochten we ooit nog eens een andere keuken willen dan zullen we dus ergens anders naar toe moeten, en dat zal dan meteen ook de eerste keer zijn dat we van leverancier veranderen want dit is de derde keuken die we bij Karli en Ome Piet hebben gekocht.

Voor onze nieuwe keuken maakt het gelukkig allemaal niet uit, die wordt keurig geleverd met slechts twee probleempjes die snel opgelost konden worden. Het eerste probleem was dat de door ons gewenste inbouw-koffiemachine van Boretti niet meer geleverd kon worden, en aangezien het voor de garantie een stuk voordeliger is om alle keukenapparatuur van dezelfde leverancier te betrekken adviseerde Karli ons om over te stappen op apparaten van Siemens. Wel een stuk duurder maar dat werd geregeld doordat het verschil werd gedeeld door Karli en onszelf.

Het tweede probleem deed zich vorige week voor en dat was het boren van een gat in de buitenmuur voor de afvoer van de afzuigkap. Precies op de geplande plaats in de muur zit een dertig centimeter dikke stalen balk waar de hele voorgevel op rust.

Het gat moest dus ergens anders en uit verscheidene alternatieven besloten we te kiezen voor de eenvoudigste oplossing, het gat twintig centimeter lager boren. Dat houdt dan wel in dat de koof waar de afvoer door loopt ook twintig centimeter langer wordt maar dat moet dan maar.

De keuken staat!

Sneller dan verwacht is het werk voor het plaatsen van de keuken vandaag al zo goed als gereed gekomen. Alles is geplaatst behalve de koffie-machine die nog niet is afgeleverd en over een paar dagen zal worden geplaatst.

Verder is alles al aanwezig: fornuis, afzuigkap, koelkast, vriezer en magnetron/bakoven. Voor de verlichting hebben we behalve spotjes in de koof rond de pijp voor de afzuiginstallatie en het licht in de afzuigkap een lamp gekocht met spotjes die al is afgeleverd maar nog opgehangen moet worden. Je ziet op de foto de doos al staan onder het raam…

Oude familiefoto

Er zijn een aantal Facebook pagina’s die gewijd zijn aan Katwijk, en dan met name het Katwijk van vroeger. Mensen plaatsen daarop foto’s van Katwijk in vroeger tijden en ook worden er regelmatig oude familiefoto’s geplaatst. Deze week verscheen er een hele bijzondere foto want daarop staat mijn Opa, Nicolaas Meijvogel.

Op de foto is mijn Opa het jongetje in het midden. Hij werd geboren op 7 oktober 1904 en aangezien hij op de foto een jaar of twaalf geweest moet zijn zal de foto omstreeks het jaar 1916 gemaakt zijn.

De man rechts op de foto is Opa’s vader Jan Meijvogel, geboren in 1875 en overleden in 1939, en hij is dus mijn overgrootvader. Mijn overgrootmoeder, Alida van der Plas, werd geboren in 1873 en overleed al in 1923 toen mijn Opa dus pas negentien jaar was. 

Het kleine meisje op de foto is mijn Opa’s zusje Dirkje, geboren in 1913 en overleden in 2003. De jongen links op de foto is mijn Opa’s oudere broer Willem die werd geboren in 1901. Hij verdronk op 17-jarige leeftijd in 1918 toen de bomschuit waar hij samen met vader Jan op voer op een mijn liep en verging.

Vader Jan overleefde het ongeluk maar is daarna niet meer naar zee geweest. Hij zocht een baan aan de wal en heeft zijn verdere leven in Rijnsburg gewerkt.

Ook voor mijn Opa had het gevolgen want zijn moeder wilde niet dat hij ook naar zee zou gaan en zo werd Opa huisschilder. Hij vond een baan bij het Wassenaarse schildersbedrijf Theil en daar heeft hij tot aan zijn pensionering gewerkt. Opa overleed op 21 januari 1988 in het Diaconessenziekenhuis in Leiden.

De badkamer is klaar

Het tijdstip van de verhuizing begint nu te naderen en het werk aan ons huis begint nu gelukkig heel erg op te schieten. De keuken en het toilet beneden zijn helemaal af, er is nu overal behangen en de laminaatvloeren op de twee bovenverdiepingen zijn gelegd en de gordijnen hangen bijna overal.

En vandaag was er weer een mijlpaal want de badkamer is nu voor zover mogelijk ook helemaal gereed. Het enige wat er nog moet gebeuren is het plaatsen van de douchedeur maar dat kan pas over een week of drie. Die glazen deur moet namelijk op maat worden gesneden en die maat kon pas genomen worden nadat de badkamer helemaal klaar was. Dat is uiteraard geen beletsel om de badkamer te kunnen gebruiken, we moeten het alleen even zonder deur in de douche doen.

Verder ziet alles er geweldig uit, Johan van de firma Bouwton heeft echt goed werk geleverd. En dat niet alleen, hij heeft ook nog een aantal prima wijzigingen voorgesteld en aangebracht die het resultaat nog praktischer en mooier hebben gemaakt. Zo heeft hij de douchekranen op een handiger plaats aangebracht en hij heeft de oorspronkelijke vensterbanken eruit gesloopt. In plaats daarvan heeft hij nieuwe vensterbanken gemaakt van de tegels die gebruikt zijn voor de vloer, wat er veel beter uitziet.

Al met al zijn we heel erg blij met het eindresultaat want je moet toch altijd maar afwachten of het er in de praktijk net zo uit gaat zien als in het ontwerp. Missie geslaagd durf ik rustig te zeggen!

Riet’s inloopkast

Riet was behoorlijk verpest door de opbergruimte die we in ons huis in Manila hadden voor onze kleren. Onze slaapkamer had al een enorme hoeveelheid kasten en laden, maar daarnaast was er ook nog een inloopkast ter grote van een kleine slaapkamer. Ze heeft eens geteld waarbij ze kwam tot 98 kastdeurtjes en deuren, en daarbij waren de laden niet eens meegeteld!

Een nadeel van zoveel ruimte is dat je niet hoeft te kijken op een bloesje of jurkje meer of minder, en onze agent die ons hielp bij het zoeken naar een huis daar had dan ook gelijk toen ze zei dat tegen de tijd dat we zouden vertrekken al die kasten waarschijnlijk vol zouden zijn. Terug in Nederland merkten we dan ook dat de kastruimte voor onze kleding in het huis aan de Kamperfoelie te krap was voor al onze kleren. We hebben daarom een flink aantal dozen met met name zomerkleding niet eens uitgepakt maar opgeslagen in onze gehuurde opslagruimte.

De grote wens van Riet was dan ook om een inloopkast te hebben in ons nieuwe huis en dat kon heel goed want naast de slaapkamer op de eerste verdieping is een kleine slaapkamer die daar uitstekend geschikt voor is. Een advertentie in de Katwijksche Post leidde ons naar de firma Meijvogel in Katwijk en daar hebben we een plan op laten stellen om dat kamertje om te laten bouwen tot een inloopkast (dezelfde firma heeft overigens ook onze laminaatvloeren gelegd).

Een paar dagen geleden zijn  de werkzaamheden in het kamertje begonnen en vandaag was de inloopkast klaar. Het resultaat mag er zijn en Riet is er dan ook heel erg blij mee.

Verhuisd!

Hoewel er nog wat kleine dingetjes moeten worden afgerond was ons nieuwe huis vandaag gereed voor bewoning en kon de geplande verhuizing dus gewoon doorgaan. Vanmorgen om negen uur stonden de verhuizers op de stoep met onze spullen en tegen een uur of drie vanmiddag stond alles in en rond ons huis.

Er deed zich maar één probleem voor en dat hadden we al verwacht, het logeerbed wat we vanuit de Filipijnen hadden meegebracht en wat in de opslag had gestaan zou met geen mogelijkheid de trap op kunnen en dat hebben we dan ook niet geprobeerd. Het staat nu in de woestenij achter ons huis die binnenkort omgetoverd gaat worden tot een tuin en dan gaan we kijken of het daar een plekje kan krijgen. Verder verliep alles voorspoedig, zelfs onze matras ging vrijwel zonder problemen de trap op en de slaapkamer in. Daarbij moest er wel geïmproviseerd worden want de verhuizers hadden geen spanbanden tot hun beschikking. In plaats daarvan werd de matras opgerold in plastic folie en ook dat bleek te werken.

Aan Riet en mij nu de taak om de komende dagen alle dozen uit te pakken, alles een plekje te geven en zo van ons nieuwe huis een thuis te maken.

Orde in de chaos…

Ik heb behalve onze verhuisdag de rest van de week vrij genomen om samen met Riet alle dozen uit te pakken en te proberen om orde te scheppen in de chaos waarin ons nieuwe huis nu verkeerd. Het zal waarschijnlijk wel een paar weken gaan duren voordat alles is zoals we het willen hebben maar de komende dagen gaan we proberen alle dozen of in ieder geval het grootste deel daarvan weg te werken.

Gisteren tijdens de verhuisdag hadden we een onverwachte meevaller want ons nieuwe bankstel werd ’s middags bezorgd. Daar hadden we nog niet op gerekend want er was ons verteld dat het eind februari zou worden, maar maandag belden ze op dat het afgeleverd kon worden. Er zat overigens ook wel een nadeel aan want omdat we er nog niet op gerekend hadden was ons oude bankstel meeverhuisd. We lieten dat na het uitladen uit de verhuiswagen gisteren dus maar voor de deur staan en met hulp van Ans’ vriend Rico en zijn vrachtwagen kon het direct door naar de Katwijkse Milieustraat waar het in de pers ging.

Vandaag zijn we dus begonnen met het uitpakken van alle verhuisdozen en een aantal zaken hebben we gelukkig al voor elkaar. Zoals gezegd staat ons bankstel al, de tv is geplaatst en we hebben ook Internet. Nu alleen de rest nog…

Katten in het nieuwe huis

Onze drie katten zijn gelijk met ons mee verhuisd naar de Bankijkerweg. Tijdens de verhuizing hadden we ze nog in ons tijdelijke huis aan het Hoefblad gelaten maar toen de verhuizers waren vertrokken hebben we ze opgehaald.

Uiteraard waren ze in het begin wat onwennig na alweer op een andere locatie te worden gedropt en het was grappig om te zien hoe ze daar mee omsprongen. Paula, de oudste, vloog snel overal rond en nadat ze geconstateerd had dat er zich geen direct gevaar voordeed ging ze ergens min of meer verdekt liggen om te zien wat er allemaal ging komen. Abby en Monster zijn voorzichtiger, die keken overal omzichtig rond, snuffelden overal aan en bleven veel langer rondlopen. Met name Abby had het duidelijk niet helemaal naar haar zin wat ze de hele avond liet blijken door klaaglijk gemiauw.

We zijn nu drie dagen verder en de dames hebben zich met de nieuwe situatie verzoend. De bakken zijn gelokaliseerd, ze weten waar het eten wordt opgediend en ze hebben diverse plekken gevonden waar ze rustig kunnen liggen. Voor Abby en Monster is dat zoals altijd naast Riet op de bank…

Woestenij…

We hebben achter ons huis een enorme lap tuin. Tenminste, we hopen dat het dat gaat worden want nu ziet het er nog zo ongeveer uit als het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. En daar komt ook nog bij dat de bouwketen van de aannemer precies achter ons blok staan, en aangezien die volgens de laatste berichten pas eind februari zullen verdwijnen is het uitzicht de komende weken nog niet helemaal wat het zijn moet.

Onze tuin bestaat eigenlijk uit twee gedeelten: het deel vanaf het huis tot en met de schuur, en dan het deel vanaf de schuur tot aan het pad langs het kanaal. Dat laatste deel is niet ons eigendom maar we pachten dat van het Hoogheemraadschap Rijnland wat eigenaar is van die grond. Als tegenprestatie voor het pachtgeld mogen we die grond bij onze tuin voegen, op voorwaarde dat we er niks permanents op bouwen. Dat laatste is overigens niet verboden maar mocht het Hoogheemraadschap de grond ooit terug claimen dan mogen ze zonder meer alles wat er op staat afbreken.

We hebben al plannen voor de tuin. In december hebben we al gesprekken gehad met het hoveniersbedrijf van Rob van der Burg, die toevallig een voormalige buurjongen is van de tijd dat we in ons eerste huis aan de Brouwerstraat woonden. Rob heeft een plan gemaakt voor de inrichting van onze tuin en na wat aanpassingen hier en daar zijn we akkoord gegaan met zijn voorstel. Over een paar weken gaat hij dus als alles goed gaat deze woestenij omtoveren in een mooie tuin:

Dream Theater in Tilburg

Eind vorig jaar zag ik een bericht dat een mijn favoriete bands, Dream Theater, een optreden zou geven in Nederland en daar wilde ik wel weer bij zijn. Deze band treedt best veel op in Nederland (mijn broer Alex en ik zijn vorig jaar nog naar een optreden in Carré in Amsterdam geweest) maar het is altijd een feestje is om deze geweldige muzikanten live aan het werk te zien. Ik belde dus snel mijn broer weer op en regelde kaarten.

Er waren deze keer twee bijzonderheden te melden over dit optreden. Vanwege het feit dat het vijfentwintig jaar geleden was dat hun eerste succesvolle album genaamd “Images and Words” was uitgebracht zou dit hele album integraal gespeeld worden. En het optreden zou plaatsvinden in O13 in Tilburg, niet naast de deur en we waren daar ook nog nooit geweest.

Vandaag was het zover en we gingen redelijk vroeg op pad omdat we de nodige verkeersproblemen verwachtten onderweg. En dat klopte ook wel want de avondspits was niet te vermijden, we liepen meteen bij Leidschendam waar ik mijn broer had opgepikt al vast op de A4 richting de Beneluxtunnel. Gelukkig bleef de vertraging beperkt tot de regio tussen Den Haag en Rotterdam want toen we eenmaal door de Beneluxtunnel waren ging het verder vlot richting Tilburg.

De zaal van O13 was voor ons een verrassing, veel groter dan we hadden verwacht en afgeladen (wat we wel weer hadden verwacht) met fans. Drieduizend om precies te zijn, en de sfeer was dus meteen al goed. Over het optreden zelf kunnen we kort zijn, dat was weer van hetzelfde hoge niveau wat we inmiddels van de mannen gewend zijn. Het werd overigens wel een latertje want ondanks een vlotte terugreis duurt het ritje nog altijd zo’n vijf kwartier.

Twee kanttekeningen, de stem van zanger James LaBrie moeite begint te krijgen met de hoge regionen, en gitarist John Petrucci kan als hij zijn baard nog mee laat groeien zo meedoen bij ZZ Top…

Sneeuw!

Een verrassend uitzicht vanmorgen want toen ik uit het raam keek sneeuwde het! Dat komt tegenwoordig in de Nederlandse winters nog maar mondjesmaat voor en meestal is het dan nog natte sneeuw ook die snel weer verdwijnt. Deze keer bleef de sneeuw liggen en dat zorgde voor een sfeervol uitzicht, ondanks de grijze lucht:

Meer sneeuw

Niet alleen is de sneeuw van gisteren blijven liggen, vannacht is er nog meer sneeuw gevallen en we werden vanmorgen dan ook wakker in een witte wereld.

Ook onze auto’s waren met een flinke laag sneeuw bedekt. Bij ons nieuwe huis hebben we weliswaar geen garage maar wel hebben we twee parkeerplaatsen voor de deur, en dat is toch wel erg makkelijk. Ons vorige huis aan de Kamperfoelie stond niet direct aan de straat, en het was zelfs het laatste huis van het blok gerekend vanaf de straat dus het was altijd zeulen met boodschappen.

Dat is nu verleden tijd, en behalve voor boodschappen zijn er nog wel meer voordelen van het hebben van twee eigen parkeerplaatsen pal voor de deur. Als het regent bijvoorbeeld…

Eindelijk weer een eigen kamer…

Mijn eerste eigen kamer was in mijn ouderlijk huis waar toen ik ging studeren een hok voor me werd gebouwd in onze tamelijk grote kelder. Daarvoor moest ik een slaapkamer delen met eerst een en later twee broers. Qua ruimte was dat hok in de kelder prima maar gezien de locatie, in het souterrain van de flat, niet zo erg want het was er ’s winters bitter koud en het was vanwege de nabijheid van de buren niet geschikt voor activiteiten met lawaai zoals feestjes, gitaar spelen of draaien van muziek.

In ons allereerste huis aan de Brouwerstraat had ik geen eigen kamer nodig want ga maar na, mijn stereo stond gewoon in de huiskamer en een PC in huis was toen nog een utopie. Vlak na de geboorte van Robin deed toch onze allereerste PC de intrede en die kwam te staan in een klein kamertje waar met moeite een klein bureautje in paste. Niet echt een “eigen kamer” overigens want Riet bracht net zoveel tijd achter de PC door als ik (King’s Quest!)

Toen we verhuisden naar de Kamperfoelie was er weer ruimte voor een “man cave” en dat werd de zolderverdieping. Dat ging een tijd goed maar toen Martin en Robin op een gegeven moment te groot werden om met z’n tweeën op een kamer te slapen (ja, de tijden waren veranderd) kregen ze elk een eigen kamer. Martin kreeg de zolder en ik verhuisde naar de kleinste slaapkamer op de eerste verdieping. Dat was op zich lastig voor Riet want die had ook ruimte nodig en in het algemeen zaten we krap in de opbergruimte, dus werd dat slaapkamertje op een gegeven moment verbouwd tot inloopkast. Voor de PC kwam er een mooi bureau in de woonkamer en dat was dat.

Ruimtegebrek is iets wat we in ons nieuwe huis beslist niet hebben, en ik verheugde me dus al maanden op het weer hebben van een eigen kamer. En deze keer een kamer die groot genoeg is voor een flink bureau met genoeg ruimte voor mijn laptop en patserige 27 inch beeldscherm, wat boekenkasten en zelfs voor al mijn gitaren en toebehoren.

Inmiddels ben ik helemaal geïnstalleerd in mijn eigen hok op de tweede verdieping, en ik mag wel zeggen, ik kijk af en toe tevreden rond…

Paula is ziek

Het gaat de laatste tijd niet goed met Paula. Riet en ik maakten ons al een tijdje ongerust over het feit dat ze steeds magerder werd en sinds twee dagen laat ze ook haar eten staan. Gisteren is Riet dan ook naar de dierenarts gegaan en die constateerde dat er inderdaad iets mis is met Paula. Ze was inderdaad in een paar maanden tijd ruim een pond afgevallen, maar wat er precies mis is moest een tweede onderzoek (onder narcose) vandaag uitwijzen.

Ik geef toe dat ik heel erg ongerust was en vanmorgen toen ik naar mijn werk ging nam ik eigenlijk stilletjes afscheid van onze Paula, want ik was er min of meer van overtuigd dat ik haar niet meer terug zou zien. Het beestje is tenslotte al bijna vijftien jaar oud en dat is een leeftijd waarop er voor een kat als er echt iets ernstigs aan de hand is meestal niets meer aan te doen is.

Maar dat was niet het geval, Paula is wel ziek maar er is gelukkig iets aan te doen. Ze heeft een te snel werkende schildklier (wat haar gewichtsverlies verklaart), ze was uitgedroogd en ze had drie rotte kiezen. Die kiezen zijn getrokken, ze heeft zes uur aan een infuus gelegen voor die uitdroging en ze heeft medicijnen voor haar schildklier. Verder mag ze alles eten wat ze maar lust want ze moet aansterken en weer wat zwaarder worden. 

Toen ze vanmiddag weer thuis was, was ze nog helemaal gammel van de narcose maar inmiddels gaat het al weer goed. Wat dat eten betreft, dat doet ze op dit moment nog niet, wat te begrijpen is na het trekken van die kiezen en de hechtingen in haar bek. Hopen maar dat ze snel opknapt en haar eetlust weer terug krijgt.

Afgraving

Het werk aan de tuinen is inmiddels ook begonnen. Dat bestaat eigenlijk uit twee gedeelten, een deel wat we gezamenlijk met alle buren laten doen en een deel wat we zelf daarna nog laten doen.

Dat deel wat samen met de buren wordt gedaan is het afgraven van de vervuilde bouwgrond, het opvullen met nieuwe grond en het plaatsen van schuttingen. Daarna laten wij onze eigen tuin ook helemaal inrichten door hetzelfde hoveniersbedrijf.

Er is in onze tuin gisteren alvast een enorme hoop zand gestort waarmee het afgegraven deel moet gaan worden opgevuld, maar het graafwerk is nog niet helemaal klaar. Tot mijn verbazing was de graafmachine vanmorgen toen ik om even over half zeven naar beneden kwam daar in het stikdonker al druk mee bezig. Een forse lamp op de graafmachine verlichtte het graafwerk.

Het is in ieder geval al goed te zien op de foto dat het gedeelte tot en met de schuur al is uitgegraven en dat ze nu bezig zijn met het gedeelte tussen de schuur en het fietspad langs het kanaal.

Nieuwe grond

Het graafwerk in de tuin maakt vorderingen. Inmiddels is de afgegraven grond tussen de huizen en de schuurtjes opgevuld met zand en dat is afgevlakt en aangestampt. Het geheel ziet er zo al een heel stuk beter uit maar het wachten is wat ons betreft nog steeds op een betegeld terras bij het huis en als het kan een pad naar de schuur.

Ook een pad van de schuur naar het kanaalpad zou welkom zijn want dan kunnen we tenminste met de fiets weg zonder dat we twintig meter door de bagger hoeven te worstelen. En dat geldt in allebei de richtingen, want of we nu van de schuur naar het kanaalpad gaan of van de schuur langs het huis naar voren, we moeten door het zand. Van de schuur naar het huis hebben ze na het storten van het zand weliswaar de stapstenen teruggelegd maar dat is eigenlijk geen pad en met de fiets niet echt lekker om overheen te lopen…

Schuttingen

Nadat het ruim een week rustig is geweest bij ons wat betreft het werk in de tuin was er vandaag weer activiteit. Het is niet dat de tuinmannen niks hebben gedaan maar het hoveniersbedrijf heeft een heleboel klanten in onze straat en ze waren de afgelopen dagen dan ook verderop bezig. Op dit moment worden overal de schuttingen geplaatst en ze zijn al gevorderd tot de tuin van onze buren. Bij ons liggen de schuttingdelen al klaar in de tuin om te worden geplaatst en dat gaat als het goed is morgen gebeuren.

We gaan ook al langzaamaan richting het voorjaar en dat betekent in deze tijd van het jaar dat we weer meer zon krijgen en die gaat ook pas aan het begin van de avond pas onder. Dat levert af en toe een mooie zonsondergang op met mooi licht om foto’s te maken, waarvan akte…

De katten maken kennis met de buren

Onze katten hebben tot nu toe binnen gezeten en we merken dat ze dat zo langzamerhand vervelend beginnen te vinden. Het is ook al een hele tijd geleden dat ze naar buiten zijn geweest, eigenlijk zitten ze al binnen sinds onze verhuizing naar tijdelijke accommodatie in december.

Riet heeft ze daar trouwens wel incidenteel even naar buiten gelaten op de plaats achter het huis maar het bleek een probleem om ze alle drie tegelijk in de gaten te houden. Met name Paula heeft de neiging om meteen op schuttingen te springen en de omgeving te gaan verkennen. In ons nieuwe huis is dat eigenlijk hetzelfde, en omdat er nu helemaal nog geen barrières tussen de huizen stonden in de vorm van schuttingen waren we bang dat ze ervandoor zouden gaan.

Tot vandaag, want nu de eerste schuttingen zijn verrezen en ook het weer mooi is durfden we het wel aan om ze even naar buiten te laten. Er was ook toezicht genoeg want ook onze buren waren vanwege het mooie weer allemaal buiten. Het zoontje van onze naaste buren liep er ook en die vond onze katten machtig interessant. Hij kwam meteen aanlopen om ze te begroeten, maar daar waren de katten niet zo van gediend. Paula liep meteen weg en Monster en Abby doken meteen weer naar binnen. Daar bekeken ze het kleine mannetje achterdochtig van een afstandje, tot zijn grote verdriet want hij wilde dolgraag de katten aaien…

De schuttingen staan…

Het werk aan de tuin gaat niet zo hard als we hadden gehoopt. De schuttingen zijn inmiddels wel geplaatst en dat betekent dat we nu tenminste een zekere mate van privacy hebben, maar verder is er nog niet zo heel veel werk gedaan.

Wel zijn er al stapels met tegels gebracht en we verwachten dat morgen het leggen van de terrassen gaat beginnen. Als met name het terras bij de woonkamer klaar is zal dat een hele verbetering zijn want dan kunnen we de tuinmeubelen daar neer gaan zetten zodat we met mooi weer buiten kunnen zitten. Nou zal dat zelfs als ze morgen beginnen met het leggen van het terras nog wel een paar dagen duren want we willen dat de terrassen gevoegd worden zodat we niet voortdurend met tussen de naden groeiend onkruid worden geconfronteerd. En dat zal wel betekenen dat we er een dag of twee nog niet op mogen lopen…

Maar aan mooi weer hebben we op dit moment geen gebrek want de zon schijnt de laatste dagen volop en de temperaturen beginnen langzaamaan hoger te worden, richting de vijftien graden zelfs! Riet kan dan ook niet wachten tot ze buiten kan gaan zitten…

… en de eerste twee terrassen liggen

Er zijn vorderingen te melden voor wat betreft het werk aan de tuin en dat is dat de eerste twee terrassen en het pad van het huis naar de schuur klaar zijn! En dat is goed nieuws, al is het nog niet helemaal af want de terrassen moeten nog worden gevoegd.

Desondanks was het vanwege het mooie weer lekker om buiten te zitten en Riet heeft er dus al mooi van geprofiteerd. Ook voor de katten was het feest vandaag want die mochten weer naar buiten. Ze liepen nog wel erg onwennig rond en gingen (gelukkig) nog niet echt op avontuur.

Abby vindt met name de ruimte naast ons huis waar de nog niet helemaal afgebouwde schuur moet komen en waar nu allemaal spullen van ons en onze buren staan opgeslagen erg interessant. Paula lijkt hoofdzakelijk geïnteresseerd te zijn in het vinden van plekjes waar ze haar behoefte kan doen terwijl Monster zich nog niet echt ver van de woonkamer waagt.

Foutje, bedankt…

Het pad van de schuur naar het kanaalpad is aangelegd, maar toen ik vandaag thuis kwam zag ik dat er iets niet klopte. Volgens mij tenminste, want volgens Riet was er niks aan de hand. Wat ik namelijk zag was dat het pad volgens mij te ver naar links was gelegd, vanuit het huis gezien. Dat zag ik omdat me opviel dat het terras aan de kanaalkant erg klein uitviel, hoogstens twee meter breed en dat had volgens mij drie meter moeten zijn.

Op de foto is goed te zien wat ik bedoel, het terras aan de kanaalkant zou bijna net zo breed moeten worden als het terras bij de schuur en er is duidelijk te zien dat dat niet klopt. Voor alle zekerheid belde ik toch het hoveniersbedrijf maar even op, en Rob van der Burg beloofde er binnen twee minuten te zijn. Dat was hij ook, en meteen toen hij op het kanaalpad uit het busje stapte zei hij, “Dat pad klopt niet!”.

Het pad ligt dus inderdaad een meter te ver opgeschoven, en de oorzaak was al snel gevonden. De stratenmakers waren uitgegaan van het midden van onze schuur, maar hadden daarbij geen rekening gehouden met het feit dat onze schuur een meter breder is dan andere schuren. Dat klopte overigens niet op de tekening dus de fout was begrijpelijk, en aanstaande maandag wordt dit verholpen door het pad een meter opzij opnieuw aan te leggen.

Verder is er meer gedaan in de tuin. de ruimte tussen het terras aan de woonkamer en de schuur is opgevuld, aan de ene kant met aarde voor een border waarin mijn palmboom komt te staan, en aan de andere kant een verhoogde bak waar ook een of twee bomen in komen te staan.

Deze bak is overigens een stuk kleiner dan gepland omdat ook hiervoor de tekening niet helemaal klopte. De ruimte tussen de twee terrassen is daar wel erg groot om helemaal op te vullen met een bak en daarom is besloten de bak kleiner te maken en de rest van de ruimte op te vullen met gras. We krijgen dus wat extra gras rond het terras voor de schuur, en eerlijk gezegd lijkt ons dat eigenlijk wel zo mooi.

Mooi uitzicht

En weer is er het een en ander gedaan aan onze tuin. Het pad wat verkeerd is gelegd is inderdaad omgelegd en nu kloppen de verhoudingen weer wel met het plan wat we met het hoveniersbedrijf opgesteld hadden. Het derde terras langs het kanaalpad ligt er nu ook en is dus zoals gepland drie meter breed, groot genoeg om daar een tafel met stoelen neer te zetten. Ook de heggen langs het achterste deel van de tuin zijn nu gepoot en het werk aan de bak waar de bomen in komen te staan is ook klaar voor wat de constructie zelf betreft.

In feite is de tuin nu in zoverre gereed dat we al wat tuinmeubelen kunnen gaan neerzetten en van het mooie weer genieten. Vandaag konden we alvast genieten van het uitzicht in het mooi licht van de ondergaande zon.

Weer naar de whisky proeverij

Vorig jaar zijn zwager Aad en ik samen naar de jaarlijkse whisky proeverij geweest in de Pieterskerk in Leiden. Dat evenement trekt ieder jaar negenhonderd bezoekers en het is vanwege dat beperkte aantal toegangskaarten altijd in een mum van tijd uitverkocht, maar Aad had voor dit jaar weer kaarten kunnen regelen. Zes in totaal zelfs, want vanwege onze enthousiaste verhalen vorig jaar was er in de familie meer animo voor deelname.

Ondanks de slechte ervaring van vorig jaar toen we zowel op de heenweg als de terugweg zeiknat waren geregend gingen we toch weer op de fiets, en deze keer ging dat zonder dat we een nat pak opliepen. We vertrokken om kwart voor zeven met zijn vijven uit Rijnsburg, Aad, ikzelf, Jeroen van Joelle, Alexander van Madelon en neef Niels. Robin kwam per bus vanuit Lisse en die troffen we bij aankomst bij de Pieterskerk. 

De lange rij wachtenden die we na vorig jaar hadden verwacht stond er nu niet, wat waarschijnlijk kwam omdat we wat later aankwamen, en we konden dus zo doorlopen naar binnen. Daar moesten we dan wel kort in de rij staan voor het proefglaasje waarna we van start gingen.

We deden de ronde langs alle stands en proefden, al of niet geselecteerd uit het programmaboekje, verscheidene whisky’s die soms niet maar vaker wel goed in de smaak vielen. Mijn persoonlijke favorieten waren de Glenmorangie Nector d’Or, de Glen Garioch van 15 jaar oud (die me wel acht muntjes van een euro per stuk kostte) en de Benromach Wood Finish. Daarnaast was me de Korenwijn van vorig jaar bijgebleven en een glaasje daarvan smaakte ook weer prima.

Het was net als vorig jaar allemaal weer prima georganiseerd. Er was voldoende ruimte om op je gemak rond te lopen en rond te kijken (de Pieterskerk is op zich al een prachtige kerk), er stonden tafels met flesjes water en stukjes stokbrood, en er waren ook belegde broodjes beschikbaar, allemaal inbegrepen bij de toegangsprijs.

Het werd net als vorig jaar niet laat, om kwart voor tien besloten we het gezien te houden en terug te gaan fietsen naar Rijnsburg. Wat ons betreft weer voor herhaling vatbaar…

Mooie zondag… of toch niet

Ik had de afgelopen dagen het rijk alleen thuis want Riet is met vriendinnen een paar dagen naar Rome geweest. Donderdag is het gezelschap vertrokken en vandaag kwam ze vroeg in de avond weer thuis.

Het was wat het weer betreft echt een hele fraaie dag geweest en zowat alle buren zaten dan ook al of niet met visite in de tuin. Zelf vond ik het niet erg gezellig om in mijn eentje in de tuin te gaan zitten alhoewel dat wel had gekund want gisteren heb ik met hulp van Martin, die met Sandra langskwam om even gedag te zeggen voordat ze op vakantie zouden gaan naar Nieuw-Zeeland, de tuinmeubelen op het terras neergezet.

Ik heb nog wel wat in de tuin rondgelopen maar dat was als een soort bewaker voor de katten. Die zaten alle drie op een gegeven moment zo verlangend naar buiten te kijken dat ik ze maar even in de tuin heb gelaten. Het viel vervolgens niet mee om te zorgen dat ze in de buurt bleven want na eerst het terras en de tuinmeubels te hebben verkend vonden ze het tijd om eens verder rond te gaan kijken.

Daarbij zaten ze alle drie naar de schutting te kijken, duidelijk met de bedoeling om er eens op te springen en te kijken wat er aan de andere kant te zien zou zijn. Het lukte me om dat te voorkomen want dan zou ik ze niet meer allemaal tegelijk in de gaten kunnen houden, maar vervolgens gingen ze alle drie een andere kant op. Paula bleef rond de tuinmeubels snuffelen voortdurend een scheef oog op de schutting, Abby ging achter de schuur kijken en Monster vond de schuur in aanbouw naast het huis erg interessant.

Het werd dus voor mij heen en weer rennen om ze allemaal in de gaten te kunnen houden en toen Abby en Monster aanstalten begonnen te maken om door of over de heg heen te gaan (allebei aan een andere kant natuurlijk) vond ik het welletjes en dirigeerde ik ze maar weer naar binnen. Als straks de tuin helemaal klaar is krijgen ze meer vrijheid, maar zolang moeten ze toch nog maar even geduld hebben. 

’s Middags werd de prachtige zondag compleet vergald door de voetbalresultaten, maar daar wil ik het niet over hebben.

Een lang weekend Leeuwarden

Het midweekje Groningen van eind vorig jaar was heel best bevallen en Riet en ik vonden het dan ook iets wat voor herhaling vatbaar was. Dit kwam een week of wat geleden ter sprake toen onze vrienden Nico en Anja bij ons op visite waren en het idee ontstond om er weer eens met zijn viertjes op uit te gaan. Het reisdoel werd al snel vastgesteld, het werd weer een voor ons relatief onbekende provincie-hoofdstad en wel de hoofdstad van Friesland, Leeuwarden.

De dames zouden het regel-gedeelte verzorgen en een week of drie geleden kregen Nico en ik te horen dat er was geboekt in het Post Plaza Hotel in het centrum van de stad en de vertrekdatum was vastgesteld op vandaag. En zo vertrokken we vanmorgen om een uur of elf richting de afsluitdijk voor de oversteek naar de provincie Friesland.

Voordat we bij de Afsluitdijk waren zouden we eerst nog ergens stoppen voor de lunch, en omdat Riet nog steeds hoopt op een lunchbroodje wat haar vorig jaar erg goed was bevallen zou dat weer bij een Van Der Valk-restaurant zijn. We kozen dus de route zodanig dat we langs het restaurant gelegen bij Hoorn zouden komen.

Hoewel het restaurant vlak bij de afslag lag en torenhoog boven het landschap uit torende slaagde ik er toch in eerste instantie in om er voorbij te rijden omdat ik het bekende Toekan-symbool over het hoofd zag. De lunch zelf was prima maag bij het afrekenen was er alweer een klein probleem, Riet’s cadeaubon was er niet geldig want het was geen Van Der Valk Exclusive restaurant…

Maar goed, de rest van de rit verliep voorspoedig, we vonden het hotel zonder problemen en na het parkeren van de auto in de achter het hotel gelegen parkeergarage konden we de stad alvast een beetje gaan verkennen. Het weer viel daarbij niet helemaal tegen, het was zonnig maar wel erg koud. We vonden een prima terras langs het water van een van de singels maar het was er dusdanig fris dat we er niet te lang bleven zitten.

Wel zag het er gezellig genoeg uit om te besloten er vanavond te gaan eten en dat hebben we dus gedaan al bleek het eten niet echt geweldig maar acceptabel. De avond werd besloten in het gezellige Grand Café van het Post Plaza Hotel, gevestigd in het deel van het hotel wat het vroegere postkantoor van Leeuwarden was geweest. En daar heb ik denk ik voor het eerst van mijn leven de hele avond aan de borrel gezeten: Corenwijn van Bols…

Een dagje Sneek

Een van de dingen die we wilden gaan zien tijdens ons lange weekend in Leeuwarden was het Scheepvaartmuseum want daar zou ook een kleine tentoonstelling zijn over de Elfstedentocht. We hadden alleen een kleinigheid over het hoofd gezien, dat museum is namelijk niet in Leeuwarden maar in Sneek. Geen punt, we besloten gewoon het ritje naar Sneek te maken.

Aangekomen in Sneek vonden we niet alleen snel het museum maar konden we ook nog eens vlakbij parkeren dus de eerste meevallers van vandaag hadden we al te pakken. Het weer behoorde niet tot die meevallers want het was net aan droog en behoorlijk koud, maar dat was op zich ideaal voor een museumbezoek. Een extra leuke bijkomstigheid was dat het museumweekend was en dat betekende een gereduceerde toegangsprijs van één euro per persoon.

Het museum was wel aardig, niet supergroot en ook niet echt sensationeel. Het deed zelfs heel erg denken aan het Katwijks Museum in veel opzichten. Desondanks spendeerden we er iets van anderhalf uur waarna we wat rondwandelden in het stadje. Het bleek er erg gezellig en we vonden een prima restaurant om te lunchen, waarna we terug reden naar Leeuwarden.

Voor vanavond hadden we een restaurant uitgezocht waar we gisteren langs waren gelopen en wat er in de recensies erg goed af kwam. “De Vliegende Hollander” bleek een toppertje, we hadden alle vier heerlijk gegeten en besloten dan ook spontaan om morgenavond weer hier naar toe te gaan om de rest van het menu uit te proberen.

Het zwaard van Grutte Pier

Een must in Leeuwarden is een bezoek aan het Fries Museum met als een van de hoogtepunten het zwaard van de beruchte zeerover (of vrijheidsstrijder, net aan wiens kant je staat) Grutte Pier. We wandelden eerst door het centrum naar de Prinsentuin, een park waar we een bakkie koffie dronken. Via een flinke omweg wandelden we naar het Wilhelminaplein waar behalve het Fries Museum ook de voorbereidingen aan de gang waren voor de opvoering van “The Passion” aanstaande maandag.

Het museum was behoorlijk groot en had een heel gevarieerde tentoonstelling, van de Tweede Wereldoorlog tot moderne kunst, en natuurlijk het zwaard van Grutte Pier, een gevaarte van meer dan twee meter lang en meer dan zes kilo in gewicht.

Terwijl Nico en ik nog aan het rondwandelen waren bleken de beide dames het allang voor gezien te hebben gehouden en op een gegeven moment zagen we ze van achter het raam op de tweede verdieping van het museum al op een terras aan het plein zitten in het zonnetje. We schoven even later aan voor een bakkie waarna we terug wandelden richting het hotel. Daarbij kwamen we langs het Waagplein en het terras bij de Waag zag er zo gezellig uit in het zonnetje dat we besloten daar neer te ploffen en eerst maar eens wat te eten.

De dames vonden het prima zo maar Nico en ik wilden nog even terug naar de scheve toren Oldenhove. Daar waren we al langs gelopen maar toen was de toren nog gesloten, en Nico en ik wilden naar boven. We wandelden dus samen terug naar de toren en dat bleek een goed idee want de toren was een mooie bezienswaardigheid en het uitzicht van de top was schitterend.

Het eten die avond in restaurant “De Vliegende Hollander” was weer prima al was het in mijn geval niet zo lekker als de avond ervoor (maar toen had ik dan ook de “chef’s special”). De rest van onze laatste avond brachten we door in het Grand Cafe bij ons hotel met voor mij, jawel, weer een paar Corenwijntjes…

Voorzichtig begin

De tuin is er helemaal klaar voor maar we zitten nog steeds te wachten totdat het hoveniersbedrijf de planten en de bomen komt poten. Dat kan ieder moment gebeuren maar het bedrijf heeft het erg druk want ze hebben veel werk met het aanleggen van nieuwe tuinen aan de Bankijkerweg. We zijn bepaald niet de enige klanten dus we moeten gewoon even geduld hebben.

Riet heeft alvast een beginnetje gemaakt door een paar van de uit Manila meegebrachte potten in de tuin te plaatsen met daarin de eerste fleurige aanplant. Ook bij de voordeur staat een fraaie pot, niet meegebracht maar splinternieuw aangeschaft speciaal voor dit doel. En het moet gezegd, het ziet er weer een stukje beter uit…

Planten en bomen!

Het was eindelijk zover, het hoveniersbedrijf heeft vandaag de aanplant gedaan in onze tuin en dat betekent dat alle perken en bloembakken nu voorzien zijn van planten, struikjes en bomen.

Riet heeft haar zin gekregen, zij heeft haar magnoliastruik gekregen die op een mooi beschut plekje staat bij de schuur. Ikzelf heb ook mijn zin, we hebben ook een palmboom! Toen we met de hovenier het tuinontwerp bespraken zei ik voor de gein dat ik palmbomen wilde, waarop hij tot mijn verbazing zei dat een palmboom heel goed mogelijk was omdat er één soort is die tegen het klimaat in Nederland bestand is. En bovendien, zei hij, zou dat ook leuker zijn want een olijvenboom zoals we eerst hadden gedacht hebben alle buren ook.

Hier zijn een paar foto’s van onze tuin met de nieuwe aanplant:

 

 

Ganzen

Ons kantoor in Rijswijk is eigenlijk een complex van gebouwen en ingesloten ligt een soort plantsoen met een grote vijver. Dat plantsoen is niet alleen de plek waar rokers elkaar ontmoeten omdat het de enige plek is in het hele complex waar een stuk is gereserveerd voor rokers, het is ook ’s zomers de plaats waar ganzen neerstrijken en daar zelfs nestelen.

De ganzensoort waar het om gaat is de Grote Canadese Gans, of voor de liefhebbers de Branta Canadensis Canadensis. Ze komen ieder jaar weer terug en blijven de hele zomer rondhangen rond de vijver, en deze week zag ik voor het eerst een stel met jongen. Erg leuk om te zien hoe ze rondscharrelen, en hoewel de milieu-maffia vast een andere mening is toegedaan, ze lijken zich niets aan te trekken van de rokers die het hele jaar door en in groten getale rondhangen bij de vijver…

Bezoeker uit de Filipijnen

Een van de vaste afnemers van een pak stroopwafels die ik altijd uit Nederland meenam naar de Filipijnen was mijn collega Jay Jay. Naast de stroopwafels hadden Jay Jay en ikzelf ook nog gemeen dat we allebei liefhebbers zijn van Science Fiction en basketbal, dus we werden in de loop van de jaren dat ik in Manila heb gewerkt goeie vrienden.

Na ons vertrek hielden we contact via email (wat gelukkig makkelijk is als je voor hetzelfde bedrijf werkt) en Jay Jay is vanwege zijn werk zelfs regelmatig in Nederland maar we waren er nog niet in geslaagd om elkaar bij een van die gelegenheden te zien. Het was twee keer eerder niet gelukt maar deze keer slaagden we er wel in om wat af te spreken en dat was vandaag.

Ik pikte na het werk Jay Jay op voor het hoofdkantoor in Den Haag aan de Carel van Bylandtlaan waarna we naar het centrum reden om een hapje te gaan eten bij mijn favoriete Italiaan in Den Haag, restaurant La Lanterna. Het was erg leuk om weer even bij te praten, we hadden elkaar tenslotte anderhalf jaar niet gezien, en uiteraard maakte Jay Jay de voor Filipinos verplichte selfie…

Een meeuw en een regenboog

Mijn moeder is na haar operatie een aantal weken verpleegd in Huize Salem in Katwijk om aan te sterken maar haar verblijf zit er bijna op, volgende week mag ze terug naar haar eigen huis. En daar is ze blij mee want ondanks dat de verzorging in het verpleeghuis erg goed was vond ze het niksdoen de hele dag maar niks. Ze krijgt nog wel een verpleegster aan huis voorlopig om haar te helpen maar ook dat is gelukkig maar tijdelijk, binnenkort kan ze alles weer zelf. 

Vanuit haar kamer in Huize Salem kijkt ze op het park wat achter het verpleeghuis tegen de duinen aan ligt. Wij voetbalden hier als kind zijnde altijd, en het is nog steeds een voetbalveld als is het prachtige kunstgrasveld wat de gemeente Katwijk heeft aangelegd niet te vergelijken met de woestenij van zand en plukken gras waar wij het toentertijd mee moesten doen. Toen ik vanmiddag op bezoek was en we door het raam naar de voetballende jeugd keken streek er vlak voor onze neus opeens een ongenode gast neer op de balustrade van het balkon. Waarschijnlijk net als zijn andere brutale en roofzuchtige familieleden op zoek naar wat te snaaien…

Het heeft vandaag nogal wat geregend, maar dat leverde in de vroege avond bij het licht van de ondergaande zon vanuit onze tuin een mooi plaatje op van een regenboog.

Tuinverlichting

De tuin is niet compleet zonder verlichting. Niet alleen omdat het functioneel is (het is nogal een donker eind) maar ook omdat lichtjes in de tuin het geheel ’s avonds een fraaier aanzien geven.

We hebben er nogal wat over heen en weer gesteggeld hoe we het wilden hebben. In eerste instantie had Riet van die lampen uitgezocht die eruit zien als kleine paaltjes, maar we werden door onze tuinman op ander gedachten gebracht. Omdat er langs het pad achter onze tuin al prominent een lantaarnpaal staat was het niet zozeer een kwestie van te weinig licht in de tuin, zeker niet als er aan de schuur ook een lichtpunt bevestigd zou worden wat daar voor belichting zou zorgen.

Het idee was nu om een aantal lichtpunten aan te brengen die de tuin mooi zouden doen oplichten, en dat kon worden gerealiseerd door lage lichtbronnen. Die moesten dan zodanig geplaatst worden dat ze de hogere objecten, de bomen en de rozenstruiken, zouden uitlichten wat dan voor een fraai effect zou moeten zorgen.

Deze week is de verlichting geplaatst met de optie dat we nog konden veranderen als we het niet mooi of niet afdoende zouden vinden. Ik vind het er erg mooi uitzien, maar oordeel zelf maar:

 

 

 

Robotstofzuiger

Al voordat we in ons nieuwe huis trokken had Riet al besloten dat er een robotstofzuiger moest komen. Dat zou ideaal zijn voor de laminaatvloeren op de eerste en tweede verdiepingen en ook op de plavuizen van de benedenverdieping zou zo’n ding goeie diensten kunnen bewijzen. Jullie raden het al, Riet heeft bepaald een broertje dood aan stofzuigen…

Na een zorgvuldig vergelijkend warenonderzoek (die dingen zijn tenslotte niet goedkoop) zochten we een robotstofzuiger uit op basis van de criteria zuigkracht, geluidsniveau, batterijduur en last but not least het herkennen van trapgaten. Met name dat laatste was voor ons belangrijk omdat het de bedoeling was dat het apparaat boven zijn gang moest kunnen gaan zonder toezicht. En dan is het belangrijk dat het ding zelf kan detecteren dat hij bovenaan een trapgat staat, nietwaar.

De keuze viel op een Neato Botvac Connect, een tamelijk prijzig apparaat maar wat wel voldeed aan alle bovengenoemde eigenschappen. We vonden nog een aanbieding voor het door ons uitgezochte model ook, bij een landelijk bekende electronica en witgoed gigant, en al met al zag het er allemaal erg positief uit.

En het ging ook allemaal goed, tot vandaag. Hoewel het apparaat bijna drie maanden zonder problemen en tot grote tevredenheid van Riet zijn werk had gedaan donderde het vandaag zonder aanwijsbare reden toch nog van de trap af. Het kletterde onderaan de trap tegen de muur waar het een lelijke deuk in het splinternieuwe behang veroorzaakte. 

Het ding kwam er zelf redelijk goed vanaf, wat krassen op de kap maar alle losgeschoten onderdelen konden zonder al te veel moeilijke op hun plek bevestigd worden en het apparaat functioneerde zo te zien ook gewoon naar behoren.

Blijft natuurlijk wel het probleem dat het vertrouwen in die automatische trap-detectie nu wel volledig weg is en we hebben natuurlijk geen zin om nog meer schade aan onze muren te laten aanrichten. Toch maar even bellen naar de fabrikant morgen om dit probleem te melden…

Aardewerk…

Het hebben van een tuin is één ding, hem onderhouden is twee. Nu onze tuin klaar is met alle aanplant is het logisch dat er regelmatig onderhoud nodig is. Daarvoor hebben we al een grasmaaier aangeschaft (een elektrische deze keer en niet zoals vijfendertig jaar geleden zo’n handmaaier) en nog wat ander materiaal wat allemaal noodzakelijk is als je een mooie tuin mooi wilt houden.

Met name onkruid is een ware plaag gebleken en dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat enkele buren verderop aan de bovenwindse kant van ons blok nog helemaal niets aan hun tuin hebben gedaan en daar tiert het onkruid welig zoals dat heet. De altijd aanwezige wind zorgt er vervolgens voor dat de zaden onze kant op komen en daar kunnen schuttingen helaas weinig aan doen. 

Riet heeft het er maar druk mee want die heeft het op zich genomen om onze tuin te onderhouden. Ze maait het gras, harkt tussen de plantjes, schoffelt overal het hardnekkige onkruid weg en besproeit alles wanneer dat nodig is. En het moet gezegd, het resultaat is ernaar want alles staat erbij alsof het net is neergezet. Het wachten is op de zomer met hopelijk mooier weer, wanneer alles in bloei zal staan.

Kampioen!!!

Het is dan na achttien jaar eindelijk weer gebeurd, Feyenoord is kampioen! Na jaren van net net of helemaal niet was het vandaag een feit, en dat was zeker vandaag te danken aan onze Kattekse Dirk Kuijt die in de kampioenswedstrijd vanmiddag tegen Heracles drie keer scoorde.

Na het debacle van vorige week tegen Excelsior had ik geen zin om de wedstrijd op de tv te bekijken, ik had besloten naar Radio Rijnmond te luisteren. Om half drie begon de wedstrijd en vrijwel meteen begon mijn iPad het melodietje te spelen wat in het stadion altijd klinkt als Feyenoord heeft gescoord. “Oh, dat is natuurlijk omdat de wedstrijd is begonnen,” dacht ik, maar toen ik keek zag ik tot mijn stomme verbazing dat Feyenoord al op voorsprong stond. “Het staat al 1-0,” zei ik tegen Riet die in de keuken stond. “Ik lag me rot als Dirk Kuijt hem heeft gemaakt,” was het antwoord. En jawel, het was Dirk en nog wel in de eerste minuut.

Ik was op de tv nog naar het kanaal voor Radio Rijnmond aan het zoeken en daar klonk alweer het melodietje uit mijn iPad. “Niet te geloven, het staat al 2-0! En weer Dirk!” riep ik naar Riet.

Het kon nu niet meer misgaan zou je zeggen maar Feyenoorders weten dat er nooit iets makkelijk gaat en het duurde dan ook heel lang voordat de verlossende 3-0 viel, alweer door Dirk door een benutte penalty. De tegentreffer in de slotfase was alleen nog voor de statistiek en even later was daar het verlossende eindsignaal.

En ik geef toe dat ik op dat moment geen droge ogen meer had…

Paula

Het gaat gelukkig weer beter met Paula. Sinds het bezoek aan de dierenarts twee maanden geleden is ze aan de medicijnen voor haar te snel werkende schildklier en proberen we haar alles te laten eten wat ze maar lust. Het resultaat is duidelijk te zien, ze is weer wat dikker (al zal ze nooit echt vet worden) en weer een stuk levendiger dan een paar weken geleden.

Het zal ook best wel schelen dat ze nu regelmatig naar buiten gaat want Paula is graag buiten. Per slot van rekening is water wat je in de vrije natuur vindt, in plantenbakken, volgeregende asbakken en zelfs water wat na een regenbui op het terras ligt veel lekkerder dan water in je drinkbakje binnen…

Slibtongetjes…

Het was een aantal jaren traditie als we met mijn ouwe muzikale makkers bij elkaar kwamen om dat te doen bij strandtent De Westerkim. De reden was overigens omdat de broer van Gijs daar ’s zomers een aantal jaren in de keuken heeft gewerkt en die kon erg lekker slibtongetjes bakken. Aan die traditie kwam min of meer noodgedwongen een eind toen De Westerkim overging in andere handen en als zodanig ophield te bestaan.

Nadat de strandtent was hernoemd in Surf & Beach besloten we in eerste instantie gewoon de traditie daar voort te zetten maar het was toch niet meer wat het geweest was. En dat lag met name aan de slibtongetjes, die waren gewoon anders en niet meer zo smakelijk vonden wij. Kwestie van smaak, inderdaad, maar voor ons reden om ons heil elders te zoeken.

Een paar weken geleden hoorden we echter van Wessel die toch maar weer eens met zijn Sylvia naar Surf & Beach was gegaan dat de kwaliteit van de slibtongetjes er flink verbeterd was, tot een niveau zelfs dat hij ze weer durfde aan te bevelen.

Dat wilden we natuurlijk zelf ook eens proberen, dus toen Riet en ik samen met onze vrienden Nico en Anja weer eens slibtongetjes wilden gaan eten kozen we daarom maar weer eens voor Surf & Beach. En laat ik het maar meteen zeggen, het viel me niet mee. Niks aan te merken op de bediening, het bier of de algehele atmosfeer van de tent, allemaal prima in orde, maar gepaneerde slibtongetjes?

Serieus, gepaneerd??? Daar zouden strenge straffen op moeten staan!

Hemelvaartsdag

Het was vandaag Hemelvaartsdag en nog een prachtige dag ook. We hebben dan ook het grootste gedeelte van de dag genoten van het mooie weer in onze tuin.

Voor het eerst hebben we op ons achterste terras aan het fietspad langs het kanaal gezeten, en daarbij konden we niet alleen genieten van de zon maar ook van de parade van plezierboten en fietsers die de hele middag langs trokken. We hebben van twaalf uur ’s middags tot een uur of vijf op de bank gezeten en niks anders gedaan dan genieten van het uitzicht, met af en toe een bakkie koffie of een ander drankje.

Dat het deze zomer nog maar veel zulk weer mag worden!

Familieweekend

Een tijdje geleden ontstond bij de nichtjes spontaan het idee om een weekendje weg te organiseren voor de Nieuwkoopjes en nicht Madelon stortte zich vol overgave op de taak om dat te organiseren. Er waren wat problemen (de eerste accommodatie in Ter Aar ging niet door) maar uiteindelijk werd alles geregeld voor het Pinksterweekend. Op vrijdag 2 juni zou de familie vertrekken naar De Watersnip, gelegen aan de Reeuwijkse Plassen en afgehuurd tot maandag de 5e juni. De accommodatie was ingericht voor gezelschappen met twee slaapzalen (een voor de vrouwen en een voor de mannen) met stapelbedden, een gezamenlijke grote zaal met aangrenzende keuken en een groot buitenterras aan het water.

Wij zaten wel met onze katten, want al onze gebruikelijke oppassers gingen allemaal mee naar Reeuwijk en dat (naast het idee van te moeten slapen in een stapelbed overigens) besluiten om alleen de zondag overdag naar Reeuwijk te gaan. Voor die dag stond er een boottochtje over de Reeuwijkse Plassen op het programma maar blijkbaar was er met het bespreken iets misgegaan, een misverstand over de aanwezigheid van een schipper of zoiets, waardoor het evenement in eerste instantie niet door leek te gaan. Maar Madelon wist toch een alternatief te regelen in de vorm van een boottochtje vanuit Roelofarendsveen, wat overigens wel een autoritje van dik drie kwartier betekende vanuit Reeuwijk.

Het tochtje met twee boten (gelukkig hadden we twee personen in de familie met een vaarbewijs) over de omliggende wateren (Westeinderplassen en Braassemermeer geloof ik) was leuk maar wel koud, vooral op de terugweg viel dat knap tegen. Onderweg moesten Martin en Niels nog voor sluismeester spelen toen een sluis met de hand geopend moest worden.

In de namiddag werd er door de mannen nog wat gevist en daarna was er een barbecue, waarna het voor mij tijd was om naar huis te gaan om de katten te verzorgen. En in mijn eigen lekkere bed te slapen…

Tweede Pinksterdag

Het was voor het Familieweekend wel uitgelezen weer geweest, het had eigenlijk niet beter kunnen zijn. En ook toen vandaag iedereen terugkeerde uit Reeuwijk was het nog steeds erg mooi weer. Voor ons in ieder geval een heerlijke dag om weer van onze tuin te genieten en dat deden we dan ook.

Hier even een mooi plaatje van het uitzicht vanuit mijn kamer op de tweede verdieping aan de achterkant van ons huis:

 

Vakantieplannen

Vanwege de verhuizing vanuit Manila en de bouw en oplevering van ons nieuwe huis is er de afgelopen twee jaar vrijwel niets van vakantie gekomen op een paar weekendjes weg na. De laatste echte vakantie was die naar China in 2014, dat is dus al drie jaar geleden en we vonden het daarom wel weer eens tijd worden. Riet had het al een tijdje in haar hoofd om naar Australië te gaan zodat we de vakantie konden combineren met een bezoek aan onze vrienden Pat en Howard in Perth.

Perth was dus eigenlijk het uitgangspunt waar we ons in eerste instantie op oriënteerden. We vonden een aantal alternatieven maar Riet wilde eigenlijk ook graag naar Sydney en dat ligt precies aan de andere kant van het land. Na wat gezoek en aanvragen voor informatie bij verschillende reisbureaus kregen we een reisgids van Pacific Island Travel en daar bleek het een en ander in te staan van onze gading. Niet onbelangrijk was dat Pacific Island Travel alle reizen in de gids naar onze eigen wensen kon aanpassen.

We kwamen uiteindelijk uit op een heel andere reis dan gedacht maar wel een die alles had wat we wilden doen: een drieweekse reis met een auto langs de oostkust, van Cairns naar Sydney (precies andersom als in de reisgids stond), en daarna met een binnenlandse vlucht van Sydney naar Perth om daar nog een paar dagen te gaan logeren bij onze vrienden Pat en Howard.

Het reisbureau kon de reis helemaal op maat voor ons regelen en dat was al bijna geregeld toen we op een goeie zaterdagavond bezoek kregen van onze vrienden Nico en Anja. Nadat we ze over onze voorgenomen reis hadden verteld zei Riet opeens, “Waarom gaan jullie niet met ons mee?”. Ondanks wat twijfels van Nico over de lange vliegreis werd het besluit nog dezelfde avond genomen. 

Het reisbureau werd dus gebeld met de vraag of onze plannen nog konden worden veranderd. Dat kon en we kregen een nieuwe offerte voor een gezamenlijke reis, met de kanttekening dat Nico en Anja vanaf Sydney naar huis zouden vliegen terwijl wij nog zouden doorreizen naar Perth.

Het reisbureau regelde een offerte waar we ons allemaal in konden vinden en vandaag is de eerste aanbetaling voor de reis door ons gedaan. We kunnen dus niet meer terug, we gaan in november vier weken naar Australië …

Eindelijk vakantie!

Het  was vandaag eigenlijk een gewone werkdag maar toch begon vandaag ook onze vakantie. Omdat we vanavond pas om tien uur van Schiphol zouden vertrekken ben ik vanmorgen toch gewoon naar kantoor gegaan. Wel ben ik tussen middag naar huis gegaan om van thuis uit nog een paar vergaderingen te doen, dat was makkelijker als er op het laatste moment nog iets gedaan of geregeld moest worden.

Even over zessen stond Martin voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen, en onderweg naar ons had hij alvast onze reisgenoten Nico en Anja Vooijs opgehaald. Nadat hun bagage in onze Outlander was overgeladen reed Martin ons naar Schiphol waar we ruimschoots op tijd aankwamen omdat we onderweg helemaal geen files tegenkwamen.

Het inchecken was voor Riet en mij weer flink wennen want we moesten aanschuiven in de lange rij voor de economy class in plaats van de korte rij bij de business class balies. Dit tot groot leedvermaak van met name Nico die natuurlijk volkomen gelijk had, we zijn in de afgelopen jaren een paar verschrikkelijk verwende krengen geworden…

De hele procedure duurde voor ons gevoel dus erg lang, al viel dat gezien de enorme drukte eigenlijk best wel mee. Feit is wel dat al die mooie nieuwe voorzieningen voor de securitychecks en de paspoortcontrole voorlopig nog niet echt een verbetering zijn qua tijdwinst. Er wordt verwacht dat je veel meer zelf doet, minder ervaren reizigers hebben daar gewoon moeite mee en dat houdt de rijen soms enorm op. Ondanks alles zaten we rond half acht aan de voorlopig laatste broodjes kroket.

Het hele verhaal van onze vakantie in Australië kun je lezen onder Vakanties.

Onverwachte ontwikkelingen!

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, ik heb vanmorgen een interview gehad voor een andere baan! Nog steeds bij Shell, dat wel, maar als dit doorgaat dan gaat er binnenkort een heleboel veranderen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Ergens halverwege november, vlak voor mijn vakantie, kreeg ik een e-mailtje doorgestuurd door mijn huidge baas met daarin een aantal vacatures binnen Shell. Hij wees me op een van die vacatures met de opmerking dat ik daar mogelijk in geinteresseerd zou zijn. Nou, dat was ik zeker, want het was een vacature voor een Document Control Lead, iets wat me op het lijf geschreven is, maar het was ook nog eens voor een hele bijzondere locatie, namelijk in Irak!

Ik moest er precies twee seconden over nadenken, en heb meteen daarna gesolliciteerd. Pas daarna ging ik nadenken over Irak, en wat Riet er van zou vinden. Ik geef toe, het was niet erg netjes van mij maar ik besloot het voor me te houden totdat ik er meer van zou horen, want waarom zou ik er over beginnen als het toch niets zou worden, nietwaar. En lange tijd hoorde ik ook niets. Niet gedurende onze vakantie in Australie, en ook niet in de dagen daarna. Ik had me er eerlijk gezegd al bij neergelegd dat het toch niets was geworden, totdat ik gistermiddag een e-mailtje kreeg met de vraag of ik vandaag beschikbaar was voor een interview. Nou, dat was ik en vanmorgen had ik dus het gesprek. 

Tot mijn verbazing zat in het gesprek behalve mijn mogelijk toekomstige baas en twee Irakezen ook een ouwe collega van Sakhalin. Het blijkt namelijk dat hij degene is die ik zou moeten gaan vervangen. Het gesprek verliep voor mijn gevoel prima, en ik kreeg in ieder geval te horen dat ik op de short-list sta en dus een serieuze kandidaat ben voor de baan. Het wordt alleen wel afwachten want er moeten nog meer kandidaten geinterviewd worden, dus dat wordt duimen!

Interessante aanbieding

Gistermiddag kreeg ik meteen na het interview een telefoontje van mijn voormalige Sakhalin-collega Colin die nu dus bij de Basrah Gas Company (BGC) werkt. Hij vertelde me dat hij met zijn baas (mogelijk dus mijn nieuwe baas) had gesproken en had verteld over mijn functie binnen Sakhalin Energy in Data Control. Het blijkt namelijk dat BGC heel erg dringend om een Data Control Lead verlegen zit en hij had verteld dat ik daar een heel goeie kandidaat voor zou zijn. En uiteraard vroeg hij wat ik daarvan vond want het is een andere functie dan die waar we gisteren over hadden gesproken, waarop ik zei dat ik daar eens over na moest denken.

Dat heb ik ondertussen gedaan en zoals verwacht kreeg ik vanmorgen al snel een telefoontje van mijn mogelijke nieuwe baas die me inderdaad het aanbod deed om niet de nieuwe Document Control Lead te worden maar de Data Control Lead. Hij zei er overigens bij dat als ik er geen zin in zou hebben dat ik dan alsnog de Document Control Lead job zou krijgen dus het lijkt er op dat ik nu zelfs een keuze heb tussen twee banen…

Ik vertelde dat ik er geen enkle probleem mee heb om de nieuwe Data Control Lead te worden, iets waar ik net zo vertrouwd mee ben als met de andere functie. Er moeten daarvoor alleen wel een aantal kort-door-de-bocht acties worden ondernomen door Personeelszaken want de mij nu aangeboden baan is nog niet binnen Shell als vacature bekend gemaakt. En aangezien er regels gevolgd moeten worden voor zoiets en de feestdagen voor de deur staan kon dat nog wel eens wat tijd gaan kosten.

En tijd is er volgens mijn naar het zich nu laat aanzien toekomstige baas niet, want hij wil eigenlijk dat ik al op 1 maart ga beginnen. Hij twijfelde er zelf overigens al aan of dat zal gaan lukken maar er lijkt in ieder geval iets in gang gezet te zijn. Er staat dus in feite nog steeds niks vast maar het begint er op te lijken dat ik een nieuwe baan heb.

En nu wordt het wel hoog tijd om Riet in te gaan lichten…

In den beginne…

Het is vandaag precies op de dag af veertig jaar geleden dat ik met mijn toenmalige band, de Bokkumband, met mijn maten Wessel, Gijs en Leo voor het eerst optrad. Het optreden was op het eerste officieuze Haringpop festival, waaruit later het bekende Haringrock Festival is voortgekomen.

Het vond toen nog plaats in het kantinegebouw van de camping in de Noordduinen, genaamd “De Donk”, een gebouw wat al jaren geleden is afgebroken en vervangen door een nieuw gebouw. We traden daar samen op met de HMS Highschool Band.

Het optreden zelf was redelijk succesvol, al moet worden gezegd dat we erg veel krediet kregen van het publiek voor het matige geluid (veroorzaakt door onze toen nog zeer beperkte installatie) en de rijkelijk aanwezige schoonheidsfoutjes. Zo begon gitarist Gijs een nummer in een totaal andere toonsoort dan we hadden ingestudeerd en daar kwamen we pas na een minuut of wat achter toen Leo en ik elkaar verbaasd begonnen aan te kijken.

Maar wat voor mij de avond helemaal gedenkwaardig maakte is dat ik (eindelijk!) dat knappe meisje aan de haak kon slaan. Datzelfde meisje waarmee ik vandaag dus veertig jaar verkering heb en inmiddels zesendertig jaar mee getrouwd ben…