Ikut Kiri

Maleisie_(142)Langs de snelwegen van Maleisië zijn we al veelvuldig borden tegengekomen met het opschrift “IKUT KIRI”. We dachten even aan een nieuw product van Apple maar dat blijkt niet zo te zijn, het betekent gewoon “Links houden”. Het komt voor in een aantal varianten, zoals op de foto waar op het bord staat “Vrachtwagens links houden”.

Waarom die borden er staan weten we niet want er is niemand die zich er aan houdt. Links inhalen ja, maar dat is nou net weer niet de bedoeling. Vrijwel iedereen rijdt op de snelwegen, die toevallig ook vrijwel altijd drie rijstroken hebben, op de middelste baan. Sterker nog, ongemerkt doe ik dat inmiddels zelf ook vaak. Eigenlijk rij je altijd in het midden, ook in de stad, altijd makkelijk als je opeens besluit dat je linksaf dan wel rechtsaf wilt…

Maar het “keep your lane” principe geldt dus net als in Nederland ook niet in Maleisië en dat doet dan ook niemand. Iedereen verandert voortdurend van rijstrook en zwalkt over de weg als een dronken matroos. Of er nou een andere auto in de weg zit of er net aankomt, niks mee te maken, hupsakee naar de andere baan!

En zelfs lopend is het voor Maleisiërs volkomen onmogelijk om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en dat merk je dan vooral op drukke plekken zoals winkelcentra en stations. Als je ze wilt inhalen lopen ze opeens voor je voeten en probeer je het dan aan de andere kant, lopen ze opeens weer daar. En het mooiste is, ze hebben er geeneens erg in dat ze het doen…

Martin en Sandra vertrokken

En weer zeg ik niet te geloven hoe snel het is gegaan, vandaag was al weer de laatste dag van Martin en Sandra in Kuala Lumpur.

Voordat we ze naar het vliegveld brachten gingen we naar het Hardrock Café voor het afscheidsdiner, iets wat zo langzamerhand een vaste gewoonte is geworden. We zaten er nog niet of er barstte een verschrikkelijke onweersbui los waarbij het water weer letterlijk de weg overspoelde. Niks aan de hand dachten we, eerst lekker eten en nog wat napraten, tegen de tijd dat we moeten vertrekken is het wel weer droog. Dat was om kwart voor zes, maar toen de regen om zeven uur nog met bakken naar beneden kwam werden we toch al ongerust, en Sandra zag zich al weer de koffer open maken om droge kleren aan te kunnen trekken.

Tegen kwart over zevenen werd het toch wel de hoogste tijd om op te stappen toen we een briljant idee kregen. Je kunt vanuit het Hardrock Café binnendoor naar het Concorde Hotel lopen en daar was vast wel een winkeltje waar je paraplu’s kon kopen. En dat bleek te kloppen, Riet en Martin kwamen tien minuten later terug met drie nieuwe paraplu’s. Alleen was het net twee minuten eerder droog geworden…

Zonder verder oponthoud brachten we Martin en Sandra naar het vliegveld waar  bleek dat we ons helemaal geen zorgen hadden hoeven maken over eventueel te zware koffers of teveel bagage, alles mocht zonder problemen mee en onze weegschaal deugt niet.

We namen afscheid en daarna reden Riet en ik samen terug naar huis. En zo zijn we dan weer met zijn tweetjes. Tot de volgende visite komt over twee weken!

Gewijzigde plannen

John Lennon zei het al lang geleden, het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen aan het maken bent. Dat zinnetje schoot me weer eens door het hoofd toen ik gisteren plotseling een mailtje van mijn baas kreeg met het dringende verzoek om volgende week aanwezig te zijn op ons kantoor in Manila.

Niet dat ik daar problemen mee heb maar het is meestal een heel geregel om dat op zo korte termijn voor elkaar te krijgen en ik had ook eigenlijk gehoopt op eindelijk weer eens een “normale” werkweek. Vanaf de 1e juli zijn we in Nederland geweest, vrijwel meteen na thuiskomst in KL door naar Manila, en bij thuiskomst stonden Martin en Sandra al weer op de stoep. Nu die weer thuis zijn dachten we dus even “bij te komen” van al die vermoeienissen maar het loopt dus toch weer anders….

En ik had eigenlijk een bezoek gepland aan Manila in de tweede week van september maar dat ga ik afzeggen want er is volgende maand ook nog even een verhuizing te regelen en daar blijft anders wel erg weinig tijd voor over.

Tudung

Een vraag die we nogal eens krijgen als we terug in Nederland zijn is hoe het is om te leven in een Moslimland. Veel mensen in Nederland hebben dan toch voor ogen een streng religieus land waarbij alle vrouwen verplicht zwaar gesluierd over straat lopen. Maleisië is daarop toch echt een uitzondering, het land is weliswaar hoofdzakelijk islamitisch maar in veel opzichten behoorlijk open en zelfs een beetje verwesterd.

De hoofddoek, of zoals het in het Maleis heet de Tudung, is wel algemeen in het straatbeeld maar het is in Maleisië niet verplicht. In de periode van dekolonisatie was het zelfs een symbool van verzet tegen de Westerse kolonialisten en een kenmerk van superioriteit. Tegenwoordig is de Tudung voor veel vrouwen een symbool van de eerbaarheid, zelfs als ze getrouwd zijn. Ze tonen op die manier alleen hun schoonheid aan hun man.

Maleisie_(143)Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.

En het moet gezegd, met name de jonge vrouwen in Maleisië dragen de Tudung met veel flair. Het zijn kleurige doeken die ze dragen in combinatie met designer kleding, spijkerbroeken en zelfs hoge hakken. De Maleise Tudung bestaat meestal uit één stuk en bedekt het hele hoofd en vaak ook de borst. Je ziet wel invloed vanuit Arabische landen waar meer een gewikkelde sjaal wordt gedragen.

In Maleisië zie je heel weinig vrouwen die volledig gesluierd over straat lopen in een zogenaamde abaya, een lang zwart gewaad wat alleen de ogen vrijlaat, vergelijkbaar met wat in Nederland altijd een burka wordt genoemd. Je ziet ze wel maar dan vooral op de toeristische plaatsen. Het zijn namelijk vrijwel altijd toeristen uit met name de Arabische landen…

Naar Manila

Hoewel er al een bezoek aan de Filipijnen gepland stond voor de tweede week in september kreeg ik deze week nogal onverwacht het verzoek om de komende week in Manila te zijn in verband met een aantal zaken die daar geregeld moeten worden met het bedrijf wat aan een van onze projecten gaat werken.

Dat bedrijf, Fluor Daniel, zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, het zit zelfs maar een verdieping lager dan waar ik normaal zit. Erg handig dus en nu het contract eindelijk rond is kunnen er spijkers met koppen worden geslagen. Om wat van de achterstand die is ontstaan door de langdurige contract onderhandelingen in te halen hebben sommige dingen haast gekregen en vandaar dus dat mijn bezoek twee weken naar voren is gehaald.

Maleisie_(144)Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.

De KLIA Express is een directe treinverbinding die je binnen exact 28 minuten van KL Sentral naar het vliegveld brengt. In combinatie met de metro is het zelfs vaak een snellere verbinding met het vliegveld dan met de auto, alleen zeul je natuurlijk tot aan de trein wel met je koffers. Vandaag valt dat wel mee, ik neem voor een week een handzame rolkoffer mee en dan is het goed te doen.

Mijn Mac laat ik thuis dus de rest van de week tot aan vrijdag geen logs, ik zet wel af en toe een berichtje op Twitter.

Berichtje uit Manila

Het was een drukke week op het kantoor in Manila want ik moest er naar toe voor een spoedklus. In het kort kwam het er op neer dat nu het contract voor de volgende fase van een van onze projecten is getekend, er regelingen moeten worden getroffen voor het heen en weer zenden van documenten tussen ons en de contractor.

Dat lijkt gemakkelijker dan het is, want het bedrijf wat het contract heeft gekregen zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, of eigenlijk zou ik moeten zeggen dat wij in hetzelfde gebouw zitten als zij want hun naam staat op de gevel. Sterker nog, de verdieping waar hun team zit wat ons project gaat ondersteunen is de verdieping onder die waar ik zit.

Het begin van de week was al meteen goed. In het weekend was de verdieping waar ik kom te zitten (de 17e) helemaal opnieuw ingericht en ik had al een plek gekregen. Er werden snel ook spullen geregeld als een monitor en een toetsenbord en dergelijke dus ik was meteen al gesetteld. Het werk zelf hield veel besprekingen in en het maken van afspraken en formele procedures, maar het is gelukt om alles op tijd klaar te krijgen en de missie was dus geslaagd.

En zo is het vandaag al weer donderdag, mijn laatste volle werkdag hier want morgen vertrek ik tegen het middaguur naar het vliegveld. Maar eerst nog uit eten met een paar collegaatjes vanavond.

Chauffeur

Vanmiddag om twaalf uur stond mijn vervoer gereed, een auto van het hotel bracht me naar het vliegveld waar mijn terugvlucht naar Kuala Lumpur om drie uur zou vertrekken.

Onderweg had ik een babbeltje met de chauffeur, die uiteraard de standaard vragen stelde als “Waar kom je vandaan” en “Hoe lang ben je hier geweest”. Ik antwoordde op die laatste vraag dat het nu nog maar voor een week was geweest maar dat mijn volgende bezoek een stuk langer zou gaan duren. Toen hij hoorde dat ik over een maand naar de Filipijnen kom voor een verblijf van vier jaar was zijn vraag meteen of ik dan een chauffeur nodig had en bood zich meteen aan!

Dit was al de tweede keer al dat iemand dit deed want ook de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld solliciteerde meteen naar de “vacature” toen hij hoorde van mijn toekomstige verblijf. Ik nam dat toen niet zo heel serieus maar dat is het dus blijkbaar wel.

Het is inderdaad de gewoonte op de Filipijnen om een chauffeur te hebben. Dat klinkt heel snobistisch maar het schijnt zowel praktisch als goedkoop te zijn. Zelf rijden in het verkeer van Manila is een regelrechte ramp en bovendien schijnt iedere agent meteen spontaan het bonnenboek tevoorschijn te halen als hij een wit gezicht achter stuur ziet. De meeste collega’s hebben al geconcludeerd dat je voor het maandelijkse bedrag aan bekeuringen beter een chauffeur kunt huren…

Maar goed, of dat gaat gebeuren moeten we nog zien maar mocht het zover komen dan heb ik alvast het telefoonnummer van Marcos, en of ik maar beslist wil bellen want hij wil de baan heel erg graag…

Uitzet…

We zijn begonnen met de voorbereidingen van onze aanstaande verhuizing naar de Filipijnen dat betekent uiteraard niet alleen papierwerk maar ook het opzeggen van allerlei abonnementen, de huur en de verhuizing van onze spullen.

We weten al vrijwel zeker dat we in Manila een ongemeubileerd huis gaan krijgen, want dat zijn ze bijna allemaal, en dat houdt in dat we ons ook moeten gaan bezig houden met het aanschaffen van een nieuwe uitzet. We hebben hier in KL wel beddengoed en handdoeken en zo, maar omdat we een gemeubileerd appartement hebben gehuurd hebben we dus helemaal geen meubels om mee te nemen naar Manila (het tuinstel niet meegerekend..).

Maleisie_(145)Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…

Loekie

Helemaal een verrassing was het niet want ze hadden het er al met ons over gehad, maar van de week kwam dan toch het bericht dat Martin en Sandra een tweede huisdier hadden genomen.

Maleisie_(146)Nu ze in ons huis in Rijnsburg wonen hebben ze uiteraard de zorg over onze kat Paula, maar Martin wilde graag nog een katje erbij. We hadden wel gezegd dat dat dan een jonkie zou moeten zijn omdat we anders toch wel problemen verwachten met Paula, en daar hebben ze dus rekening mee gehouden.

Het nieuwe katje heet Loekie, ze is ongeveer tien weken oud en komt uit een asiel in Gorkum. Het gaat nog niet helemaal goed met Paula, die moet er blijkbaar nog aan wennen dat ze haar territorium nu moet delen, maar we gaan er van uit dat dat goed gaat komen. Is het geen schatje?

Rustige dag

Rustige dagen komen hier zeker wat het verkeer betreft nauwelijks voor maar vandaag was het bizar rustig! Deze week zijn er veel mensen vrij want morgen begint de viering van Hari Raya, het einde van de Ramadan, en ook de Nationale feestdag, het vieren van de onafhankelijkheid, is deze week. Het was goed te merken dat veel mensen de gelegenheid hebben genomen om de hele week vrij te nemen want er was amper verkeer op de weg vandaag. De metro was half leeg en op kantoor waren ook maar een paar mensen. Zo rustig is het zelfs op zondagen niet, en dat is ook hier toch wel de meest rustige dag van de week. En dan is er ook nog het vooruitzicht van drie dagen vrij deze week, lekker hoor!

Twee jaar geleden tijdens onze vakantie in Vietnam, Cambodja en Thailand hebben we Anja en Dirk uit Scheveningen leren kennen en we hebben na die vakantie contact gehouden. We hebben ze misschien met onze verhalen over Maleisië nieuwsgierig gemaakt, en omdat ze daar nog niet geweest waren hebben ze besloten om dit jaar een rondreis door Maleisië te maken. Ze zijn gisteren aangekomen in Kuala Lumpur en vanavond zijn we even samen wat gaan drinken.

Over twee weken zien we ze weer want ze blijven aan het eind van hun vakantie nog een paar dagen bij ons logeren. Die rondreis is wel leuk hadden we gezegd, maar twee dagen in Kuala Lumpur is echt veel te weinig…

Hari Raya

Vandaag was de eerste dag van Hari Raya, de viering van het einde van de Ramadan, de vastenperiode van de moslims. De term “Hari Raya” betekent “Feestdag” in het Maleis en deze dag besteden de moslims behalve met speciale gebeden aan het bezoeken van familie, vrienden en graven van dierbare overledenen. De jongeren vragen op deze dag vergiffenis van hun ouders voor hun misdragingen in het afgelopen jaar. Veel moslims organiseren ook een open huis voor vrienden en bekenden.

Omdat de Islamitische kalender op de maanstand is gebaseerd varieert de datum van Hari Raya ieder jaar. De datum is ook niet overal hetzelfde aangezien de maanstand niet overal op de wereld exact hetzelfde is en de datum wordt dan ook pas vlak voor Hari Raya bepaald door de moslim geestelijken. Gisteren werd bijvoorbeeld in Indonesië bekend gemaakt dat Hari Raya vanwege de maanstand een dag werd uitgesteld en daar begint de viering dus pas morgen en is er een extra dag van vasten voor de gelovigen.

Maleisie_(147)Net als alle andere feestdagen in Maleisië is er op straat vrijwel niets bijzonders te zien, of het moest het extreem rustige verkeer zijn wat veroorzaakt wordt doordat heel veel mensen de stad uit zijn voor familiebezoek. Wel zijn er ‘s avonds overal heel veel mensen op de been en is er een enorme drukte in de restaurants.

Verder is het enige wat je merkt van de viering dat er de afgelopen dagen aan het eind van iedere avond vuurwerk is op diverse plaatsen in de stad. Nee, echt uitbundige feestvierders zijn het hier niet, tenminste niet buiten de besloten kring van de familie…

Muggenplaag

We hebben er de afgelopen tijd nauwelijks last van gehad op een incidentele bijt na maar nu lijkt het wel of we een heuse muggenplaag hebben. Het is eigenlijk deze week pas begonnen toen we opeens ontdekten dat we weer regelmatig besprongen werden door bijtgrage en vrijwel onzichtbare lastpakken.

Riet leeft zo’n beetje op het balkon en die heeft er dus de meeste last van want daar zitten de meesten. Eergisteren werd ze omzwermd door vijf exemplaren tegelijk die veel weg hadden van Japanse zelfmoordpiloten want ondanks het wanhopige meppen van Riet en haar kreten van “Wegwezen! Ik heb ge-Deet!” bleven ze aanvallen. Gisteren was het zelfs zo erg dat ik toen ik achter Riet naar buiten stapte twee exemplaren als bij toverslag op haar elleboog en haar onderbeen zag verschijnen.

Er zijn er inmiddels al heel wat platgemept maar het probleem is dat je ze eerst moet zien. En als dat het geval is dan ben je meestal al te laat, zoals in mijn geval toen ik dinsdag wakker werd en er een zag opstijgen vanaf mijn arm. Eergisteren werd ik te grazen genomen in de computerkamer, twee bulten op mijn wang, maar deze had pech: ik had de spuitbus met verdelger naast me staan en ik besproeide haar (want het schijnt dat alleen vrouwtjes steken) in volle vlucht. Ze ging neer als een Messerschmidt door luchtafweer…

Desondanks laat Riet zich niet afschrikken en blijft gewoon met haar iPad op het balkon bivakkeren. Met als maatregelen een ventilator op volle kracht (daar kunnen ze niet tegenop) en voornoemde spuitbus binnen handbereik…

Merdeka

Het was dus eigenlijk gisteren de juiste dag maar omdat het gelijk viel met de tweede dag van Hari Raya werd de Nationale Feestdag, het feest van de onafhankelijkheid, niet gevierd op 31 augustus maar een dag later, oftewel vandaag. Deze feestdag heet Merdeka, en dat betekent in het Maleis onafhankelijkheid of vrijheid.

Op 31 augustus 1957 werd Maleisië onafhankelijk van Engeland en een zelfstandige natie. Dat was overigens nog niet helemaal het Maleisië zoals het nu is maar alleen het schiereiland was aan het vasteland van Azië vast zit. Sabah en Sarawak op Noord Borneo werden pas op 31 augustus toegevoegd en werd het huidige Maleisië een feit.

Maleisie_(148)De reden dat Sabah en Sarawak niet meteen toetraden tot de Maleise Federatie kwam doordat er tegenwerking was van Indonesië en de Filipijnen, en ook omdat de Verenigde Naties referendums wilden organiseren om de bevolking van Sabah en Sarawak te laten stemmen over de samenvoeging.

De toenmalige Minister President verklaarde de Maleise onafhankelijkheid door zeven keer “Merdeka” te schreeuwen, en deze kreet zie je deze dagen overal terug.

Zo hangt het bijvoorbeeld prominent verlicht aan de gevel van het tegenover ons gelegen Renaissance Hotel. Verder is de stad werkelijk overdadig versiert met de Maleise vlag, eigenlijk aan alles waar je een vlag aan kunt hangen. En niet alleen gebouwen en masten maar ook op auto’s en met name taxi’s, en gezien de staat waarin die soms verkeren kun je rustig spreken van de spreekwoordelijke vlag op de strontschuit…

Geregel…

De twee werkdagen die ik had deze week gingen grotendeels op aan het regelen van allerlei zaken voor de verhuizing. Dat kon makkelijk want zowel in Maleisië als op de Filipijnen hadden heel veel mensen blijkbaar de hele week vrij genomen (ook op de Filipijnen waren er twee vrije dagen) en was het dus erg rustig wat het werk betreft.

Uiteraard krijg ik van diverse instanties hulp met het regelen van ons vertrek maar zoals altijd moet je alles in de gaten houden. Zo kreeg ik van de week bericht dat onze tickets geregeld waren voor onze transfer… van Miri naar Manila!

Maar we zitten helemaal niet in Miri, waar weliswaar ook een Shell kantoor is maar wat in het andere deel van Maleisië op meer dan duizend kilometer van Kuala Lumpur. “Sorry, foutje, we gaan het rechtzetten”…

Verder hebben we nog steeds niets gehoord van de verhuizers, zoals wanneer ze langs komen voor de inventarisatie van onze spullen. In antwoord op een mailtje van mij kreeg ik alleen te horen dat “alles onder controle is”. Het zal wel, maar we vertrekken over vier weken en ik heb liever maar een vaste afspraak.

Verder is er nog van alles te regelen op financieel gebied want we moeten nog uitvogelen hoe het moet met onze bankrekeningen hier. Opzeggen is niet handig want er moet na ons vertrek nog het een en ander op gestort worden, maar kunnen we deze rekeningen beheren vanuit het buitenland? Gelukkig wist een voormalige collega die een paar maanden geleden hetzelfde had wat we moeten doen, dus dat gaat hopelijk goed komen.

En het hoogtepunt van de dag, dat kon ik er nog net bij hebben, verschijnt ‘s avonds de shuttlebus drie kwartier te laat bij het kantoor. Wat blijkt, de dienstregeling was veranderd vanwege de “feestweek” en ze hadden dus doodleuk een paar bussen laten vervallen. Had misschien handig geweest als ze dat ook aan iedereen hadden meegedeeld…

Raadsel opgelost

Ik heb al vertelde over de Monorail, een toch wel bijzondere vorm van openbaar vervoer in Kuala Lumpur die dwars door de stad loopt. Het spoor is in het centrum gebouwd bovenop de bestaande wegen en is dubbel uitgevoerd.

Maleisie_(149)Wat wij, en vrijwel iedereen die hier op bezoek is geweest, ons al heel lang af vragen is hoe de treinstellen van het ene spoor op het andere terecht komen. Is er aan het einde van het spoor een rondje? Niet waarschijnlijk want dat zou een behoorlijk grote cirkel vergen en daar is geen ruimte voor. Loopt het spoor dan gewoon rond? Nee, want er zijn twee eindstations waar het spoor gewoon ophoudt.

Zelf dacht ik aan een mechanisme waarbij het laatste stuk van het spoor opzij kon schuiven en zo kon koppelen aan het andere spoor.

Allemaal veel te ingewikkeld gedacht, want sinds vandaag weet ik het. Ik ben namelijk gewoon naar het eindstation KL Sentral gegaan om te kijken. En wat blijkt, er is vlak voor het laatste station gewoon een wissel…

Treatpoints

We doen al onze bankzaken hier met de Maybank, zeg maar de Rabobank van Maleisië. Het bankieren op zich gaat lang niet altijd zo soepel als we dat in Nederland gewend zijn (kun je nagaan…) maar er zijn ook wat voordelen. Zo krijgen we bij vrijwel alle transacties die we met onze creditcards doen bonuspunten die we kunnen sparen en voor verschillende doeleinden gebruiken.

Maleisie_(150)De hoeveelheid van deze “treatspoints” is het afgelopen jaar aardig opgelopen dus we gingen maar eens kijken wat we er mee kunnen doen. Uiteraard kun je ze inwisselen voor cadeaus maar wat blijkt, je kunt er in sommige winkels ook mee betalen!

En een van die winkels is Parksons, zeg maar onze plaatselijke V&D. We gingen dus vanmiddag naar de dichtstbijzijnde Parksons, in het KLCC, om eens te vragen hoe dat in zijn werk gaat.

Het lijkt eenvoudig, je gaat naar de klantenservice en geeft je creditcard, ze kijken dan hoeveel punten je hebt en die kun je dan inwisselen voor vouchers waar je dan in de winkel mee kunt betalen. Moet te doen zijn zeg je dan, maar na tig keer Riet’s kaartnummer te hebben ingetikt op een pc en haar rijbewijs te hebben gevraagd krijgen we alles terug van het meisje met de mededeling dat het niet kan. Geen verklaring, geen toelichting, niks. Nou zag ze er al niet al te snugger uit (nog een overeenkomst met V&D) dus we besloten het gewoon ergens anders te proberen.

We gingen dus vanavond naar een andere Parksons. Daar zat een heerschap wat er iets snuggerder uitzag, en het leek in eerste instantie ook beter te gaan want het leek erop dat ze wisten wat ze deden. Alleen moesten ze nu Riet’s paspoort hebben en niet haar rijbewijs. Laat Riet nu haar paspoort bij zich hebben, dus we wreven ons al in de handen.

Te vroeg gejuicht, het heerschap kwam terug en vroeg of Riet de “primary cardholder” was. Nee, dat ben ik want Maleisië is een mannenmaatschappij en ik ben hier dus de hoogste in rang. Ach, dat was nou jammer want dan moesten ze mijn paspoort hebben. Nee, geen kopie meneer, het moet het origineel zijn. En dat had ik nou net niet bij me. Wordt dus vervolgd.

Auto in de lift…

Er wordt voor onze flat hard gewerkt aan de riolering want die schijnt naar de knoppen te zijn door het vele zware vrachtverkeer wat iedere dag naar de naastgelegen bouwplaats rijdt. Tot nu toe hadden we geen last gehad van de open gebroken straat maar toen we vanavond even met de auto wat boodschappen wilden gaan doen (deel 4 van Harry Potter op BlueRay moest worden aangeschaft) bleek de uitgang van de parkeergarage afgesloten te zijn vanwege de werkzaamheden.

Maleisie_(151)Gelukkig was er een heel bijzonder alternatief. Onze auto staat al op de vierde verdieping van de parkeergarage maar we moesten vanavond nog hoger, naar de zesde verdieping want daar is een autolift! We werden door een behulpzame bewaker naar binnen gedirigeerd en daar ging het met auto en al naar de begane grond. Riet keek een beetje benauwd onderweg want die vond het uiteraard weer “eng”…

We kwamen uit aan de achterkant van het gebouw vanwaar we via een andere weg naar de straat reden.

Nadat we “The Goblet of Fire” hadden gescoord gingen we weer terug en werden we zittend in de auto met de lift terug naar boven getakeld. Een autolift in een flatgebouw, hoe verzinnen ze het. Maar handig is het wel en nog leuk ook!

Telefoon

Vrijwel het eerste wat we deden toen we aankwamen in Maleisië was het aanschaffen van een Prepaid telefoonkaart, en omdat we geen idee hadden namen we de eerste de beste die we tegenkwamen, van een provider die DiGi heet. Riet gebruikt die kaart nog steeds en we hebben inmiddels een paar dingen ontdekt. We weten nu dat in Europa telefoneren schandalig duur is en ook waarom vrijwel iedereen hier, zelfs degenen met nauwelijks een broek aan hun kont, een mobiele telefoon heeft.

Telefoneren is hier namelijk bespottelijk goedkoop. Riet kwam een paar maanden geleden tot de ontdekking dat ze niet door haar beltegoed heen kwam. Het werkt namelijk zo dat als je voor tien Ringgit tegoed koopt, je er tien dagen mee kunt bellen. Daarna vervalt je saldo niet maar je kunt dan alleen nog maar gebeld worden. Als je weer wilt bellen moet je nieuw tegoed kopen, bijvoorbeeld voor twintig Ringgit en dan kun je weer twintig dagen bellen.

Riet belde eigenlijk zelden met haar mobiel dus had ze op een gegeven moment 120 RM saldo. Dus besloot ze naar haar zus in Nederland te gaan bellen en er eens lekker wat beltegoed doorheen te jagen. Na een half uur praten hing ze op en kreeg gelijk een sms-je, ze had voor 13 RM verbruikt maar omdat ze een lang gesprek met het buitenland had gevoerd kreeg ze 6 RM bonus erbij…

Maleisie_(152)Om kort te gaan, sindsdien belt ze zich een ongeluk naar Nederland met haar mobiel. Ze heeft zelfs een keer op een zaterdagavond drie uur achter elkaar zitten bellen met iedereen die maar opnam en had daar vervolgens nog geen 40 RM mee verbruikt, na aftrek van alle bonussen….

En even voor de duidelijkheid, er gaan dus meer dan vier Ringgits in een Euro…

Mama is boos…

Maleisie_(153)Het is er dan eindelijk van gekomen, ik heb de nieuwe Mac OSX Lion gedownload en geïnstalleerd. Het downloaden heeft alles bij elkaar dik twee dagen geduurd en een echt alternatief is er niet, of je moet via de online winkel van Apple een USB stick bestellen met de software erop, alleen ben je dan het dubbele kwijt van wat het kost als je het zelf download. Ja, dat Nederlandse gaat er toch nog steeds niet helemaal af…

Maar goed, het moet gezegd, de installatie op de iMac van Riet verliep vlekkeloos, zoals gewoonlijk zonder dat je een hand hoeft uit te steken. Te mooi om waar te zijn denk je soms, en in dit geval was dat dus ook weer zo.

Vanmorgen bleek namelijk dat een heleboel van de spelletjes van Riet het niet meer doen. Bij naspeuring op het Internet bleek de oorzaak te liggen in het feit dat die spelletjes allemaal geschreven zijn op wel heel erg oude Mac software en die wordt met ingang van deze versie van OSX dus niet meer ondersteund.

Merkwaardig dat die spelletjes fabrikanten daar geen rekening mee hebben gehouden zeg ik dan want deze informatie was dus blijkbaar allang beschikbaar, maar daar heeft Riet dus geen boodschap aan. Ik ben dus nu aan het kijken hoe ik het kan oplossen en dat is niet eenvoudig want er is geen simpele manier om het nieuwe OSX te verwijderen. Heeft iemand nog een idee? En een beetje snel graag want mama is boos…

In Miri…

Ik had vorige week al gemeld dat er een foutje was gemaakt met de tickets omdat ze bij personeelszaken op de een of andere manier de indruk hadden dat we in Miri woonden, en ik had natuurlijk kunnen weten dat het daar niet bij zou blijven. Als je ergens fout in het systeem staat dan is dat meestal overal zo, en dat bleek vandaag.

Vanmorgen kreeg ik eindelijk bericht van de verhuizers, ze wilden een inventarisatie komen doen van wat er allemaal verhuisd moet worden. En of ik maar even mijn adres door wilde geven… in Miri!

Daar werd ik dus even pislink van want zo’n fout betekent allemaal onnodige vertragingen en rompslomp en daar zit ik niet op te wachten. Ik heb dus een tamelijk pissige email gestuurd naar alle instanties die bij onze verhuizing betrokken zijn en dat heeft in ieder geval geresulteerd in een heel snel telefoontje van de juiste verhuizer, hier in KL.

Maleisie_(154)Ik denk dat ik wel weet hoe het probleem is ontstaan want de Shell-tak waar ik voor werk heet Sarawak Shell Berhad. En Sarawak is het andere deel van Maleisië, gelegen op het eiland Borneo.

Het bedrijf heeft inderdaad ook een vestiging in Miri. Het is alleen wel een missertje van bijna 1200 kilometer, want Miri ligt op dik twee uur vliegen vanaf Kuala Lumpur en er ligt ook een heel stuk Zuid-Chinese Zee tussen…

Laatste bezoekers

Vandaag zijn wat waarschijnlijk onze laatste bezoekers in Kuala Lumpur zullen zijn gearriveerd. Vrienden van ons uit Scheveningen hebben een rondreis gemaakt door Maleisië en gaan er bij ons nog een paar dagen Kuala Lumpur aan vast knopen. Ze hebben dezelfde rondreis gemaakt als wij in 2004 en het was dus erg leuk om te horen wat ze allemaal hadden gedaan.

Het blijkt dat de rondreis nog exact hetzelfde is als zeven jaar geleden, tot en met dezelfde hotels en zelfs dezelfde reisleidster! Het enige wat minder leuk was en dus nog steeds is aan die rondreis is dat er heel weinig tijd wordt doorgebracht in Kuala Lumpur, maar Anja en Dirk hebben daar dus mede dankzij ons een mooie oplossing voor gevonden.

Ze arriveerden vanmiddag op Kuala Lumpur International Airport met een binnenlandse vlucht vanaf het eiland Langkawi, en daarmee hadden ze een eerdere vlucht genomen dan de rest van het reisgezelschap. We gaan er een paar gezellige dagen van maken!

Vochtige dag…

Maleisie_(155)Jammer voor onze bezoekers maar de eerste dag was er niet een met heel veel zon, sterker nog, het was zelfs wat je noemt een beetje een sombere dag. Het regende vanmorgen al vrij vroeg en het is de hele dag buiig gebleven. Het was een dag zoals we die eigenlijk pas een of twee keer hebben meegemaakt het afgelopen jaar.

Om van de nood een deugd te maken brachten we dus de dag hoofdzakelijk binnen door. ‘s Morgens bezochten we het winkelcentrum Mid-Valley, altijd goed om een paar uur door te brengen, en ‘s middags gingen we naar het KLCC Aquarium. Het bleek dat Dirk en Anja als Scheveningers nog nooit in het aquarium in Scheveningen waren geweest!

Toen we na een afzakkertje in de 7AteNine naar huis wilden bleek het alweer pijpenstelen te regenen en waren we genoodzaakt een taxi te nemen. We hadden natuurlijk voor de zoveelste keer paraplu’s kunnen kopen, maar we besloten dat een taxi een stuk goedkoper was en we weten zo langzamerhand niet meer wat we met al die paraplu’s moeten doen…

… en vandaag heiig

Vandaag kwam er weer niet veel terecht van het voornemen om de Menara toren op te gaan want het was weliswaar mooi weer maar erg heiig. En dat is best merkwaardig want dat komt eigenlijk niet veel voor hier. Een wijziging in de plannen dus en in plaats van dat we KL vanuit de hoogte bekeken deden we dat dus maar vanaf de grond.

Maleisie_(156)We gingen naar Bukit Bintang, het gezelligste deel van de stad, en naar Berjaya Times Square wat als bezienswaardigheid een compleet indoor pretpark heeft op de vijfde verdieping.

Dirk en Anja wilden ook nog een Macbook laptop kopen en daarvoor gingen we naar het walhalla voor computerfanaten, Low Yat. Er was nog wat twijfel over de keuze tussen een Macbook Air en een Macbook Pro, maar het werd toch de laatste.

De laatste stop van de dag voor wat betreft site-seeing was de Central Market waar de nodige souvenirs werden gekocht.

Nou ja, eigenlijk was er nog een allerlaatste stop, en dat was het Hardrock Café, want een stevig maal hadden we wel verdiend vonden we na al dat gewandel…

Laatste bezoekers vertrokken

Een van de zaken die moet worden afgerond in Maleisië voor ons vertrek is de belasting voor het deel van dit jaar dat we hier zijn geweest. Gelukkig hoeven we dat niet allemaal zelf te doen maar zijn de diensten van de firma Deloitte & Touche voor ons beschikbaar.

Vanmorgen werd mijn paspoort opgehaald want de belastingdienst moet precies weten hoelang ik in het land ben geweest dit jaar. Om dat te kunnen bepalen kijken ze naar de stempels in mijn paspoort zodat ze de dagen doorgebracht in het buitenland kunnen verrekenen. Ze hebben dus een fotokopie van alle bladzijden in mijn paspoort nodig, ook de lege, maar dat had ik ze al opgestuurd. Waarvoor ze nu mijn paspoort nog meer nodig hadden weet ik niet maar ik heb het in ieder geval vanmiddag al weer terug gekregen.

Verder zijn Dirk en Anja weer vertrokken, hun vakantie zit er op. Ze waren vandaag op eigen houtje de stad in geweest en na het inmiddels traditionele afscheidsdiner bij het Hardrock Café brachten we ze bij negenen naar de luchthaven. Daar wachtte ze een onaangename verrassing want hun vlucht, die tegen middernacht zou vertrekken, had twee en een half uur vertraging…

Inventarisatie

Vandaag zijn er weer een paar dingen geregeld voor onze aanstaande verkassing naar de Filipijnen, of eigenlijk moet is zeggen dat er het een en ander geregeld is voor het verlaten van Maleisië.

Vanmorgen werden onze paspoorten opgehaald om onze verblijfsvergunning per het einde van de maand te annuleren. Dat is dan trouwens maar een paar dagen voordat die vergunningen zouden aflopen maar ze hoeven nu uiteraard niet meer verlengd te worden. Het gaat volgens zeggen een dag of drie duren voor we onze paspoorten terug krijgen.

Om tien uur verwachtten we ook iemand van het verhuisbedrijf om de inventarisatie te komen opmaken van de spullen die moeten worden verhuisd. Hij belde wel drie keer om te zeggen dat tien uur niet ging lukken want eerst stond hij vast in het verkeer en toen kon hij het weer niet vinden. Bij elven verscheen de man alsnog en hij was eigenlijk met een half uurtje klaar.

Er valt eigenlijk niet zoveel te verhuizen, als is het wel aardig wat meer dan toen we hier naar toe kwamen. Onze voornaamste zorg zijn kleren en die proberen we zoveel mogelijk in het vliegtuig mee te nemen, en de rest dan per luchtvracht. De rest van de luchtvracht zien we dan wel, kijken hoeveel we daarvoor over hebben.

Er was trouwens wel goed nieuws: de overtocht van de container duurt maar twee weken en dat betekent dat als we twee weken rekenen voor het inklaren door de douane dat we alles met een maand op de Filipijnen hebben. Alleen kunnen we dan hoogstwaarschijnlijk nog niet gelijk inruimen want de kans dat we dan al in een huis zitten is erg klein weten we inmiddels…

Uitgeschreven

Het zou dus een dag of drie, vier duren maar er kwam vanmiddag al een mailtje binnen dat onze paspoorten vandaag al weer teruggebracht zouden worden. Dat is ook gebeurd en dat betekent dat onze verblijfsvergunningen zijn geannuleerd. We zijn dus nu tijdelijk statenloos want in Nederland zijn we ook uitgeschreven.

Verder begin ik die shuttlebussen van en naar kantoor behoorlijk spuugzat te worden. Het is me al een paar keer gebeurd dat mijn bus ‘s morgens niet kwam  opdagen en nu kwam de vijf-uur bus vanmiddag ook al niet. Er komt er dan een kwartier of twintig minuten later wel weer een maar je staat toch te wachten voor Jan met de bekende korte achternaam.

Op zich is die regeling met die shuttlebussen naar het kantoor in Damansara niet verkeerd, maar dan moet alles wel op tijd lopen anders ben je zo een half uur later thuis. En je moet al helemaal niet midden op de dag ergens naar toe moeten want die bussen rijden alleen in de ochtend- en avondspits. En aangezien er daar totaal geen openbaar vervoer is en je voor een taxi vrijwel altijd moet bellen (en dus lang wachten) zit je daar dus redelijk vast.

Ik hoorde dat de verhuizing naar het nieuwe kantoor van Shell, vlak bij KL Sentral gelegen op een paar minuten van hier met de metro, weer is uitgesteld tot eind volgend jaar. Die noodvoorziening om ons allemaal tijdelijk in dat afgelegen oord te huisvesten gaat dus nog langer duren ook. Voor mij gelukkig nog maar twee weken, dan ben ik er vanaf.

Upgrade

De tickets voor de vliegreis naar de Filipijnen worden uiteraard betaald door het bedrijf. We hebben die tickets inmiddels binnen en dat was toch wel een kleine teleurstelling. Er is namelijk voor het reizen op kosten van de zaak een reglement dat bepaald dat als vliegreizen korter duren dan vier uur er Economy Class wordt gevlogen, en dat gold dus ook voor onze tickets want de reisduur naar Manila is volgens de opgave van de vliegmaatschappij is…. drie uur en vijftig minuten!

Nu had ik niet verwacht dat ze zo kinderachtig zouden doen over tien minuten maar regels zijn blijkbaar regels. Nu gaat het mij niet om die paar uur beter zitten maar wel om de tien kilo extra bagage die we de man meer mogen meenemen. We willen uiteraard zoveel mogelijk kleren direct meenemen en dan scheelt dat extraatje behoorlijk wat.

Ik besloot gewoon om zelf naar het Malaysia Airlines te stappen en onze tickets te upgraden naar Business Class, en het verschil bij te betalen uit ons reisbudget. Dat budget, wat we ieder jaar krijgen als onderdeel van de buitenlandvergoeding, is nog niet op en we krijgen dat ook niet op voor onze verhuizing, dus ik dacht twee vliegen in één klap te slaan: business class tickets en het bedrijf betaald alsnog, alleen via een andere weg.

Jammer maar helaas. Voor het reisbudget is de datum van de vliegreis bepalend, en niet de datum waarop je de tickets koopt. Ons huidige reisbudget is geldig tot en met 30 september, en onze reisdatum valt op…. 1 oktober. We draaien dus zelf voor de extra kosten op, maar och, zoveel was het nou ook weer niet en we hebben onze dertig kilo bagage per persoon. En we zitten beter.

Malaysia Day

En weer een vrije dag vandaag! Het was vandaag namelijk Malaysia Day, de dag waarop de herdenking wordt gevierd van de oprichting van de Maleise Federatie, en dat is sinds vorig jaar een nationale feestdag.

Maleisie_(157)Maleisië werd weliswaar op 31 augustus 1957 onafhankelijk maar het land zoals het nu bestaat kwam pas tot stand op 16 september 1963. Op die dag werd en het schiereiland wat toen alleen de republiek Maleisië vormde samengevoegd met Sarawak, Noord-Borneo (Sabah) en Singapore. Singapore verliet trouwens op 9 augustus 1965 de federatie weer en werd een onafhankelijke republiek.

Klokslag middernacht begon de dag met een geweldig vuurwerk, door Riet gezien vanaf ons balkon maar waar ik compleet doorheen ben geslapen. Van overige festiviteiten hebben we zoals bij eigenlijk alle feestdagen weinig gemerkt.

Er was wel het een en ander te doen op het Merdeka plein hoorden we later maar de Maleisiërs besteden dergelijke dagen hoofdzakelijk aan winkelen. Het was dan ook overal waar winkels waren een compleet gekkenhuis…

Festiviteiten

Gisteren kreeg ik eindelijk het telefoontje van de zaak waar we onze tv hebben gekocht dat de bijbehorende 3D brillen konden worden opgehaald. Dat heb ik gisteravond gedaan en ik kon vanmiddag dus de laatste “Pirates of the Caribbean” bekijken in 3D. Riet vond het natuurlijk weer een achterlijk gezicht, televisie kijken met zo’n rare bril op je hoofd, maar voor mij mocht het de pret niet drukken.

Vanavond was er in en rond het KLCC van alles te beleven, nog steeds vanwege de viering van Malaysia Day. We moesten helemaal omlopen om er in te komen want onze gebruikelijke ingang was afgezet voor de gasten van een gala voorstelling in de concertzaal.

In het park was het ook gezellig, heel veel jongeren die voor de concerten kwamen op het podium bij de grote vijver.

Maleisie_(158)We zagen een aantal bandjes, met muziek die varieerde van Death Metal tot hip hop en rap (hoewel ik die laatste twee niet tot muziek reken), wat toch tamelijk verrassend is in een land waar nauwelijks buitenlandse acts optreden omdat de regering de meeste van die “verwerpelijke invloeden” buiten houdt.

Verder zagen we een korte modeshow en een blijkbaar landelijk bekende artieste, en alles in die verrassende mix van Aziatische en Westerse cultuur die we inmiddels van Maleisië gewend zijn.

Regen…

Regen is beslist niet ongewoon in Kuala Lumpur, en eigenlijk moet je gewoon iedere dag wel rekenen op een fikse bui en meestal ook met onweer, maar met een uur of anderhalf uur is het leed normaal gesproken wel geleden.

Maleisie_(159)Vandaag was dat anders. De dag begon prachtig, en dat was voor ons een reden om rond een uur of half twaalf naar het zwembad van het Renaissance hotel te verkassen. We lagen amper een uur of we voelden de eerste spetters.

En in KL heb je dan een paar minuten de tijd om een veilig heenkomen te zoeken, maar omdat we toch in zwemkleding bij het zwembad lagen haastten we ons deze keer niet. Totdat de druppels dikker begonnen te worden en we alsnog met gezwinde spoed naar binnen moesten.

De bui was dus vroeg vandaag, normaal komt de regen altijd aan het eind van de middag. Een ietwat afwijkende bui dus, en dat bleek ook wel want het was ook na een uur niet over. De bui duurde deze keer tot ruim na vijven, toen werd het eindelijk pas weer droog. Een beetje een verregende zondag dus, dat gebeurt hier heel zelden maar het kom toch wel eens voor…

Sakhalin?

Riet en ik hebben het er vandaag maar druk mee gehad, onze aanstaande verhuizing. Riet heeft alvast wat dingen ingepakt die we toch niet meer gaan gebruiken en is alvast aan het uitproberen geweest hoe we zoveel mogelijk in de koffers kunnen krijgen.

Ikzelf had een hele vracht emails te versturen, ter bevestiging of met vragen (want die hebben we ook nog zat). Het is me in ieder geval alvast gelukt om op 4 oktober de eerste ronde voor het bezichtigen van huizen af te spreken. Ook met het lease bedrijf heb ik afspraken gemaakt, voor het inleveren van de auto en voor een compensatiebedrag, want tenslotte lever ik hem ruim vijftien maanden eerder in dan was gepland…

En er was nog wat opwinding op het werk want er is vanuit Sakhalin Energy een verzoek binnengekomen. Ze willen mij daar voor minstens een week hebben voor een aantal werkzaamheden en als dat doorgaat zou dat voor mijn een weerzien met Sakhalin betekenen. “Of ik daar wel zin in had”, vroeg mijn baas…

Maar het is nog niet zover hoor, want er moet nog wat heen en weer gesteggeld worden over de kosten, dan moeten er nog afspraken worden gemaakt en tenslotte is er als het zover komt ook nog de papierwinkel die afgehandeld moet worden. Het wordt dus niet op heel korte termijn en dat is maar goed ook want anders zou de verhuizing in de weg zitten. Maar het zou wel helemaal te gek zijn als het inderdaad doorgaat!

Zoet

Bij het doorlopen van de berichten die ik het afgelopen jaar heb geschreven over Maleisië en ons verblijf hier verbaasde het me te zien dat er een onderwerp is wat ik nog niet heb aangeroerd. Dat onderwerp is heel  typerend en je wordt er vrijwel iedere dag mee geconfronteerd, dus ik moet dat gauw goed maken.

Het gaat over het feit dat de Maleisiërs enorme zoetekauwen zijn. Het is werkelijk onvoorstelbaar maar zowat alles wat ze eten en drinken wordt aangezoet. Het eerste wat je leert is dat als je een versgeperst vruchtensapje besteld dat je erbij moet zeggen dat je geen toegevoegde suiker wilt want anders gooien ze er een handvol in. En vaak heb je die mogelijkheid niet eens want als ze schenken uit voorgeperste kannen dan is meestal de suiker al toegevoegd. Er zijn overal stalletjes te vinden met cupcakes, en de felle kleuren van het glazuur doen je vullingen rammelen in je mond, alleen al bij het zien ervan.

Het Maleise eten is dan ook in het algemeen een behoorlijk bedreiging voor je cholesterol gehalte, en als je daar zoals ik voorzichtig mee moet zijn dan moet je dus goed uitkijken wat je eet. Het populaire gerecht Nasi Lemak bijvoorbeeld is een echte calorieënbom, en eigenlijk zijn alle gerechten met rijst dat want ze koken de rijst niet in water maar in kokosmelk.

Toegegeven, het maakt het allemaal heel erg smakelijk, zeker voor zoetekauwen zoals ik, maar het is wel een gevaar voor de volksgezondheid en dat wordt ook onderkend. Er zijn heel veel campagnes met betrekking tot gezonder eten, maar desondanks heeft Maleisië procentueel gezien het hoogste aantal diabetes patiënten in de wereld. En dat is geen wonder ook…

Verkeersregels

Maleisie_(160)Het is al regelmatig ter sprake gekomen, het chaotische verkeer en de overvolle wegen in Kuala  Lumpur.

Het beperkt zich tegenwoordig niet meer tot de avondspits maar je kunt op alle momenten van de dag geconfronteerd worden met langzaam rijdend of stilstaand verkeer, en dat heeft enerzijds uiteraard te maken met het in hoog tempo toenemende wagenpark maar toch ook voor een groot deel met de mentaliteit van de Maleisiërs in het verkeer.

Riet zag daar gistermiddag nog een prachtig voorbeeld van bij het grote kruispunt voor het KLCC. Terwijl ze overstak begonnen de stoplichten raar te doen en vielen uit. Op dat moment ging meteen iedereen rijden, niemand aarzelde ook maar een moment en binnen een paar seconden stond het hele kruispunt volkomen vast. Dat er dan niemand meer voor- of achteruit kan komt blijkbaar bij geen enkele bestuurder op. Nu kan dat overal gebeuren maar in KL gebeurt het ook als de stoplichten gewoon werken.

Dat heeft alles te maken met de onofficiële verkeersregels, en dit zijn de belangrijkste:

  • Zorg dat je aankomt op je bestemming vóór de auto die voor je staat. Dit geldt gedurende de gehele rit en voor alle auto’s voor je.
  • Als je de nummerplaat van de auto voor je nog kunt lezen zit je er niet dicht genoeg achter.
  • Een groen stoplicht betekent gas geven, oranje betekent meer gas geven en rood betekent gas op de plank. Stoppen voor een rood stoplicht is alleen noodzakelijk als de kans om niets te raken minimaal is.
  • Als je de laatste tien seconden niet van rijstrook bent gewisseld dan dient dat onmiddellijk te gebeuren naar een rijstrook naar keuze.
  • Het aangeven van richting wordt afgeraden. Het kan verwarring veroorzaken omdat je toch meestal op het allerlaatste moment pas besluit waar je naar toe wilt en het verrassingseffect is weg want het geeft de bestuurder naast je gelegenheid het gat dicht te rijden als hij kan zien wat je van plan bent.
  • Ga bij stoplichten op de minst drukke rijstrook staan. De pijlen op het wegdek een richting aangeven moeten worden beschouwd als indicaties die eventueel maar niet noodzakelijk moeten worden opgevolgd.
  • Als iemand naar je toetert vanwege een manoeuvre die je aan het maken bent steek dan je hand op ter kennisgeving maar onderbreek je manoeuvre niet.
  • Kijk alleen maar recht vooruit, want dat is tenslotte de kant die je op gaat en het is noodzakelijk om regel  1 op te volgen.
  • Spiegels zijn niet bedoeld om te kijken naar het overige verkeer, sterker nog, ze zijn lastige uitsteeksels die in de weg zitten als motorfietsjes je in de file passeren.
  • Als je moet stoppen doe dan dan onverwachts en op de plaats waar je je op dat moment bevindt. De auto verlaten is uiteraard toegestaan, het is aan het andere verkeer om een weg om je auto heen te vinden.
  • De hoedenplank is bedoeld om een doos tissues op te plaatsen. Kun je nog iets zien door je achterruit dan is de doos tissues niet groot genoeg, of er is ruimte voor twee dozen…

Oogkleppen

Het beeld wat ik gisteren schetste van de Maleisiër in het verkeer wordt wel beschouwd als een uitzondering. De algemene opvatting is dat Maleisiërs ontzettend vriendelijke, beleefde en voorkomende mensen zijn, totdat je ze in een auto of op een motorfietsje zet. Ik ben het maar gedeeltelijk met deze stelling eens, want ik heb het idee dat ze zich in een auto niet veel anders gedragen dan anders.

Dat is bijvoorbeeld te merken aan het feit dat ondanks wat ik allemaal beschreef er nauwelijks agressie in het verkeer is. Er wordt wel getoeterd maar dat is niet zozeer uit ergernis maar om de andere verkeersdeelnemer op je aanwezigheid attent te maken. Dat zie je ook aan de opgestoken hand, die ook niet uit ergernis is maar een verontschuldiging. Dat het desondanks geen verschil maakt voor de handeling op zich is de volksaard.

Voordringen is hier namelijk de gewoonste zaak van de wereld. Ze doen het bij het instappen in de metro, de monorail en de lift, ze doen het in wachtrijen voor de kassa en ze doen het ook in het verkeer. Het wordt algemeen geaccepteerd en niemand maakt er ruzie over, behalve de incidentele buitenlander die het wel degelijk als onbeleefd beschouwd.

Het heeft voor een groot deel te maken met het feit dat een Maleisiër alleen vooruit kijkt. En dat bedoel ik letterlijk, ze kijken alleen recht voor zich uit. Je merkt dat als je op drukke plekken komt zoals winkelcentra en stations. Je bent voortdurend bezig mensen te ontwijken die geen notie schijnen te hebben van je aanwezigheid, ook al lopen ze recht op je af. Ik had al eens gezegd dat het voor Maleisiërs onmogelijk is om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en je vraagt je dan ook voortdurend af wat de persoon die je tegemoet komt gaat doen. Alert blijven is ook noodzakelijk als de persoon voor je dezelfde kant op gaat want ze staan rustig pal voor je neus opeens stil.

Je ziet, er zijn veel overeenkomsten tussen Maleisiërs die rijden en Maleisiërs te voet, en vandaar dus mijn eigen stelling dat het gewoon de volksaard is en niet ligt aan de auto of de brommer. Waar ik het wel mee eens ben is dat Maleisiërs verder ontzettend vriendelijke, beleefde en voorkomende mensen zijn. Want wij Westerlingen vinden het zojuist beschreven gedrag misschien onbeleefd of onbeschoft, de Maleisiërs hebben absoluut niet het idee dat ze iets onbeleefds of onbeschofts doen…

Bankzaken

We hebben vandaag een belangrijke hindernis genomen voor ons aanstaande vertrek, het afronden van onze bankzaken bij de Maybank. Ik had de nodige problemen verwacht en daarom alvast advies ingewonnen bij een collega die een paar maanden geleden terug naar Nederland is vertrokken en gewapend met dat advies gingen Riet en ik vanmorgen naar het Maybank kantoor in het KLCC.

We waren met vijf minuten al aan de beurt, wat ongewoon snel is, maar het leek in eerste instantie toch niet zo soepel te gaan als ik had gehoopt. We hebben namelijk twee rekeningen bij de Maybank, een voor Euro’s en een voor Ringgits. Die Euro rekening hebben we van de week leeg gehaald en die kon dus zonder problemen worden opgezegd maar onze Ringgit rekening willen we graag houden. We hebben daar namelijk een aardig bedrag op staan wat we via onze Credit Cards willen gaan gebruiken op de Filippijnen voor meubels en dat soort zaken.

En daar waren dus twee problemen mee, het eerste dat we nog geen vast particulier adres op de Filipijnen hebben en het tweede dat onze Credit Cards volgende maand verlopen. En de nieuwe Credit Cards kunnen vanwege dat adres probleem niet worden opgestuurd.

De vriendelijke dame ging uiteindelijk met onze paspoorten en onze Credit Cards naar achteren en bleef erg lang weg, maar kwam toen tevoorschijn met… onze nieuwe Credit Cards! Die waren er dus al en we kregen ze meteen mee. En voor het adres probleem, we hebben dus wel een vast adres in Nederland, kan dat dan wel dienst doen als huisadres? Natuurlijk, dat was geen enkel probleem.

Laatste kleinigheidje was het opzeggen van de Ringgit rekening vanuit het buitenland, kan dat als we alvast het opzegformulier invullen en ondertekenen, en dan later vanuit het buitenland doorgeven wanneer die opzegging moet worden uitgevoerd? Natuurlijk, als het formulier ingeleverd en ondertekend was hoefden we alleen maar een emailtje te sturen naar de bankmanager.

En zo is financieel dus alles met de bank nu rond, en gezien de ervaringen die we hebben met hoe lastig bankzaken hier zijn in vergelijking met Nederland kan ik rustig zeggen dat het een pak van mijn hart is…

Pakken…

Maleisie_(161)Het was een drukke dag vandaag want we zijn begonnen met het inpakken van al onze spullen. Dat betekende kasten leeg ruimen, sorteren en op stapels leggen. Ons grootste probleem is dat onze spullen in drieën naar Manila gaan. Onze kleren zijn natuurlijk het belangrijkst en daarvan moet zoveel mogelijk met de luchtvracht mee. Maar we gaan maandag ook naar een hotel want als al onze spullen weg zijn dan is ons appartement leeg. En we moeten dus ook kleren hebben voor die week in het hotel.

Het deel van onze spullen wat per luchtvracht gaat is binnen een paar dagen al in Manila. Dat zullen dus dingen zijn die we het hardst nodig hebben, maar ook de meer kostbare spullen die we liever niet in een container verscheept willen hebben zoals onze iMac en mijn gitaren. En zoals gezegd ook alle kleding die we niet meenemen naar het hotel.

Alleen de vraag is natuurlijk hoeveel we met die eerste twee ladingen mee willen nemen, want in Manila zitten we ook de eerste weken weer in een hotel en de vraag is hoeveel we daar kwijt kunnen. Het is dus een heel gepuzzel wat we snel nodig denken te hebben, en wat we met de container laten verschepen.

Het zal overigens deze keer geen probleem zijn om op de container te wachten, want de verhuisfirma heeft ons al verteld dat alle spullen er met een maand zijn, inclusief het inklaren door de douane. Dat betekent dat onze container hoogstwaarschijnlijk al klaar staat in Manila ruim voordat we ons toekomstige huis daar gaan betrekken…

Afscheid

Vertrekken betekent ook afscheid nemen, en dat hebben we gisteravond en vanavond van een paar vrienden gedaan.

Gisteravond zijn we uit eten geweest met Robbie en Inna. Inna ken ik nog uit mijn Sakhalin tijd en haar man Robbie is een van mijn beste maatjes en tegenwoordig zelfs mijn baas. Ik heb ook Robbie voor het eerst ontmoet in mijn Sakhalin tijd maar we zijn pas intensief gaan samenwerken toen ik weer in Rijswijk zat. Hij is een van degenen geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik mijn huidige baan kreeg, en ook hier in KL hebben we heel veel samengewerkt. Van iedereen waarvan ik hier afscheid moet nemen zal ik Robbie het meeste missen.

Maleisie_(162)Vanavond zijn we uit eten geweest met Mirko en Danielle. Mirko ken ik al heel erg lang, van ergens begin jaren negentig bij Shell. Hij is al zes jaar geleden naar Maleisië vertrokken en heeft er zoals de zaken er nu voor staan nog een paar maanden te gaan voordat hij terug gaat naar Nederland. Het was geweldig om elkaar hier weer regelmatig te zien, voor zolang het duurde.

Voorde rest hoeven we weinig afscheid te nemen. De meeste mensen die we hier ontmoet hebben zijn of inmiddels al weer weg.

Of ze zijn ons voor gegaan naar de Filipijnen, en die gaan we dus vanaf volgende week weer zien als alles goed gaat.

Verhuisdag

Afgelopen nacht was onze laatste nacht in ons appartement want vandaag was de dag dat de verhuizers onze spullen hebben ingepakt en het meeste van onze bezittingen hier zijn dus nu onderweg naar Manila.

Het zag er in eerste instantie niet goed uit vanmorgen want om half negen ging de telefoon, iemand wilde ons komen verhuizen vanuit, jawel, Miri!

Na een mislukte poging om het bureau doormidden te slaan belde ik meteen onze contactpersoon. het bleek gelukkig een misverstand bij de eerste beller want de verhuizers waren wel degelijk onderweg naar het goeie adres. En het moet gezegd, de mannen arriveerden prompt om negen uur en de hele klus was om twaalf uur, dus binnen drie uur, geklaard. Nu hebben Riet en ik wel het nodige voorbereidende werk verricht door alles op stapels klaar te zetten, maar het inpakken ging echt als een speer.

Maleisie_(163)Er zijn nu drieëndertig dozen onderweg met de zeecontainer, en één grote doos en twee gitaarkoffers (met inhoud) via de luchtvracht. Die laatste is waarschijnlijk al gearriveerd als wij in Manila aankomen.

Vrijwel al onze kleren en nog wat hoognodige zaken nemen we mee in welgeteld vijf koffers. We kunnen die extra koffers meenemen dankzij het feit dat we Business Class naar Manila vliegen. Het hele vrachtje hebben we om een uur of twee ‘s middags in de auto geladen en zijn ermee naar Hotel Le Meridien gereden waar we deze week zullen verblijven.

Het was wel even slikken toen we in ons leeggeruimde appartement stonden, want het leek wel eergisteren dat we het zo zagen en besloten dat dit de plek was waar we wilden gaan wonen…

Le Meridien

Maleisie_(164)We zijn dus gisteren verhuisd van ons appartement naar het Le Meridien hotel wat gelegen is naast het station KL Sentral.

De shuttlebus naar mijn werk, waar ik deze week nog twee keer gebruik van moet maken, vertrekt vanaf KL Sentral en vandaar dus de keuze voor dit hotel.

Pal naast het Le Meridien staat overigens het zusterhotel, het Hilton, en zoals je op de foto kunt zien zijn het inderdaad twee identieke gebouwen in spiegelbeeld.

Vanmorgen moest ik terug naar ons appartement om onze auto in te leveren bij de vertegenwoordiger van het lease bedrijf die hem op kwam halen. Het enige probleem daarbij was dat de goeie man een flinke kras op de zijkant wilde noteren als schade, totdat ik hem erop wees dat het alleen modder was en dat aantoonde door de “kras” weg te vegen. Onze trouwe Myvi krijgt dus een andere baas en wij zijn voor onze laatste dagen in KL weer aangewezen op het openbaar vervoer.

Toen we gisteren in het hotel aankwamen was er geen rokerskamer meer beschikbaar, en voor Riet is dat vervelend want dat betekent dat ze voor ieder peukie naar de lounge van het hotel moet of het terras van het zwembad. Gelukkig kon er geregeld worden dat we met ingang van vanmiddag alsnog een rokerskamer konden betrekken, en zo is onze tweede verhuizing in twee dagen dus een feit…

Taxi’s…

Voor mij was vandaag de een na laatste werkdag, en dat was nog een rommelige ook. Ik moest allereerst met de metro naar het Maxis gebouw naast het KLCC voor het bijwonen van een vergadering. Eigenlijk was ik van plan daar vandaag te blijven werken maar ik had de lader van mijn laptop vergeten en aangezien de batterij al aardig leeg was besloot ik om een uur of tien al weer te vertrekken naar ons eigen kantoor in Damansara.

Maleisie_(165)De vraag was hoe er te komen want de shuttle bus vanaf KL Sentral, notabene vlak voor de deur van ons hotel, rijdt alleen in de ochtend- en avondspits. Ik moest dus een taxi nemen, en ik heb een verschrikkelijke hekel aan taxi’s. Niet alleen Maleise taxi’s maar taxi’s in het algemeen, overal en altijd.

Het zal hier niet anders zijn dan overal, maar ook hier in KL proberen de taxi chauffeurs je te belazeren als ze denken dat je een toerist bent.

Vorige week vrijdag nog, Riet en ik moesten naar Damansara en daar kom je met het openbaar vervoer simpelweg niet. De metro brengt je tot Bangsar en vandaar moet je dus een taxi nemen. Er stopte een joviale Indiër (vrijwel alle taxi chauffeurs zijn hier Indiërs) en die “vergat” toen hij wegreed de meter te resetten. Het bedrag van de vorige klant stond er nog op, twaalf en een halve Ringgit in plaats van het normale starttarief van drie Ringgit. “Is er wat met je meter?” vroeg ik dus, “want dan kun je ons er gelijk weer uit laten.” “Foutje”, zei de man grijnzend, “even de meter vergeten…”

Hij had nu door dat we geen toeristen waren en begon dus een vrolijk gesprek over van alles en nog wat, ondertussen even vrolijk over vluchtstroken rijdend met waanzinnige snelheden (zijn “private road” noemde hij die…), auto’s links en rechts inhalend en brommertjes bijna van de sokken rijdend.

Erg op ons gemak zaten we niet omdat hij tijdens het rijden ook nog voortdurend naar ons en dus achterom zat te kijken, maar we waren er wel in een kleine tien minuten. Voor de somma van acht Ringgit…

Laatste werkdag…

Vandaag was mijn laatste werkdag in Maleisië, en die is grotendeels besteed aan het afhandelen van mijn lijstje van dingen die ik moest doen voor mijn vertrek. Eigenlijk viel dat wel mee want in de meeste gevallen hoefde ik niets te doen, alleen een handtekening halen bij mensen. Mijn werktelefoon inleveren en mijn toegangskaart tot het gebouw, dat was eigenlijk het enige, behalve dan al mijn spullen in een grote doos doen en zorgen dat die via DHL wordt opgestuurd naar het kantoor in Manila.

We zijn dus bijna aan het eind van ons verblijf hier en het is toch wel een veelbewogen jaar geweest. Toen we hier net anderhalve maand waren en net in ons appartement waren getrokken moesten we hals over kop terug naar Nederland in verband met het plotselinge overlijden van mijn vader, en net toen onze spullen in januari waren aangekomen kwam het bericht dat we al weer zouden gaan verhuizen.

Dat is dan nu zover, maar gelukkig hebben we in de tussentijd toch nog ruim de gelegenheid gehad om Kuala Lumpur te ontdekken. En we hebben regelmatig bezoekers gehad vanuit Nederland, onze zoons en schoondochters zijn geweest en vrienden hebben bij ons gelogeerd. We hebben het al met al toch geweldig naar ons zin gehad en het is spijtig dat we Maleisië al na een jaar weer gaan verlaten, maar daar staat natuurlijk een nieuw avontuur op de Filipijnen tegenover.

Voor mij wordt het wat het werk betreft een heel makkelijke overgang, want ik verander deze keer niet van baan maar alleen van locatie. Ik ken heel veel mensen in het kantoor van Manila al en ik heb er zelfs al een bureau. Aanstaande maandag ga ik dus “gewoon” weer naar mijn werk, alleen is dat dan bijna twee en een half duizend kilometer verderop…

… en onze laatste dag in KL

Om half tien vanmorgen zaten Riet en ik voor de laatste keer in ons lege appartement aan de Jalan Cendana. Onze eigen vertegenwoordigster en twee vertegenwoordigsters van de huiseigenaar kwamen even na tienen om de overdracht te regelen.

Er werd uiteraard een uitvoerige inspectie gedaan waarbij alles in orde werd bevonden. Er werd alleen nog even heen en weer gesteggeld tussen de vertegenwoordigers over een aantal gaatjes in de muur, waar ik ophangpunten voor schilderijtjes en foto’s had gemaakt. De afspraak was dat ik die gaatjes dicht zou plamuren, en dat had ik ook gedaan, alleen was de reparatie te zien op de muur want die is in een groenige kleur geverfd en daar staken de witte plekjes natuurlijk tegen af. Onze vertegenwoordigster kapte dat vrij snel af, refererend aan de gemaakte afspraak en zei dat als ze het er niet mee eens waren dat we dan hooguit een vergoeding zouden betalen van tien Ringgit…

Maleisie_(166)Na afscheid te hebben genomen van de vertegenwoordigsters, waarvan we er twee kenden omdat ze ons ook geholpen hadden met het vinden van een appartement, gingen we naar Low Yat voor het allerlaatste punt op de agenda, het opzeggen van mijn telefoon abonnement. Dat ging redelijk vlot na het betalen van de openstaande rekening en het boetebedrag voor het vroegtijdig opzeggen, maar of het terugbetalen van de borgsom volgende maand ook goed gaat moeten we nog maar afwachten.

Vanavond gaan we naar het Hardrock Café voor ons laatste maal in Kuala Lumpur, volgens de traditie die we zelf het afgelopen jaar hebben ingesteld. En dan als laatste maar weer de koffers pakken want morgen vertrekken we al vroeg (een uur of zeven) naar de luchthaven.

Dit is dus mijn laatste bericht uit Kuala Lumpur, het volgende komt uit Manila.

Aangekomen in Manila

Vanmorgen moesten we al vroeg op. Onze vlucht naar de Filippijnen zou om kwart over tien vertrekken en dat betekende dat we uiterlijk kwart over zeven in de taxi naar de luchthaven moesten zitten.

Gelukkig was het vandaag zaterdag en dus rustig op de weg. We waren ruim op tijd, we hoefden alleen nog maar onze bagage (drie volle koffers) af te geven want inchecken hadden we gisteravond al via het Internet gedaan. Omdat we Business Class vlogen konden we gebruik maken van de Lounge van Malaysia Airlines waar we alsnog wat konden eten want we hadden ons ontbijt in het hotel uiteraard maar overgeslagen.

De vlucht zelf verliep zonder problemen maar er was weer eens een tyfoon boven de Filippijnen en dat betekent erg veel turbulentie. Het werd dan ook een nogal onstuimige afdaling en om even over tweeën landden we op de luchthaven na wat er vanaf de grond uit gezien moet hebben als een aangeschoten zeemeeuw…

Manila_0054aWe werden opgehaald door een taxi van het Vivere Hotel, waar we bij aankomst al werden opgewacht door een hostess die ons naar ons verblijf voor de komende weken bracht.

Onze suite op de 17e verdieping heeft een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer, een badkamer en zelfs nog een apart zitkamertje.

Ruimte genoeg dus en met name de aanwezige kastruimte bleek tot genoegen van Riet ruim voldoende voor al onze kleren.

Er is maar één probleem, en dat is het weer. We verlieten Kuala Lumpur op een stralende zaterdagochtend en we arriveerden in Manila met regen en wind…

Verkennen…

We hebben vandaag van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze omgeving een beetje te verkennen en de eerste dringende zaken te regelen. Hoewel het zowel voor Riet als voor mij niet de eerste keer is dat we in dit hotel verblijven in Manila is de situatie natuurlijk nu heel anders. Konden we tot voor kort vrijblijvend rondkijken, nu is het zaak om te kijken waar de meubelzaken zitten, waar de supermarkten, waar de banken, en noem maar op.

Vlak naast het hotel ligt een gigantisch winkelcentrum, de Festival Supermall (te zien rechts op de foto van gisteren), en daar gingen we heen om in ieder geval pasfoto’s te laten maken die nodig zijn voor onze immigratie procedure. Dat lijkt simpel en de vraag zal ongetwijfeld zijn, “Hadden jullie dat niet in KL al kunnen doen?”, maar het ligt toch iets anders. We hebben namelijk foto’s nodig in twee formaten, 2 bij 2 inch en 1 bij 1 inch. En die formaten zijn totaal afwijkend van de doorsnee pasfoto’s en er was ons dus geadviseerd om dat maar hier te laten doen omdat ze hier bekend zijn met deze vreemde formaten.

Wat we ook hebben geregeld is een prepaid telefoonkaart voor Riet, want het blijkt dat haar Maleise kaart hier toch verbindingsproblemen oplevert. Na alvast wat vooronderzoek gedaan te hebben op het Internet wisten we wat we zochten, en we vonden van de betreffende provider Smart een winkel waar we alles konden regelen. Voor mijn iPhone moet ik ook nog wat regelen maar dat heeft nu minder haast.

Tenslotte hebben we een enorm grote supermarkt verkend en geconstateerd dat de meeste gangbare dingen in Riet’s woorden “geen drol” kosten. Met name op de alcoholische dranken gaan we hier een vermogen besparen ten opzichte van Maleisië…

Morgen is mijn eerste werkdag, en hopelijk voor Riet is het weer dan beter dan vandaag want hoewel de dag heel goed begon trok in de loop van de dag een regenfront over. We zijn dan ook teruglopend van de Mall zeiknat geregend.

Eerste werkdag in Manila

Ik werd vanmorgen plotseling wakker en realiseerde me dat het buiten al licht was. Mijn eerste gedachte was dus “Verslapen!” en ik ging dus als een speer mijn bed uit. In het halfdonker van de slaapkamer kon ik mijn horlogewijzers niet goed onderscheiden maar volgens mij was het half zeven en dus nog net op tijd. In de kamer aangekomen zag ik de klok en daarop was het pas half zes. Snel dus gecontroleerd of dat klopte, en jawel, alle klokken, horloges, computers en telefoons bevestigden dat de wekker gelijk had. O ja, het is op de Filipijnen ruim een uur eerder licht dan in Maleisië…

De ochtend van mijn eerste werkdag was er een van handen schudden (Ben je nu eindelijk definitief hier?) en ondertekenen van arbeidscontracten. Tussen de bedrijven door werd ik ook nog naar een bank gebracht om een rekening te openen. ‘s Middags was ik hoofdzakelijk bezig met het invullen van formulieren voor onze immigratie procedure en tussendoor lukte het ook nog om af en toe wat werk te doen.

De dag van Riet verliep moeizamer. Ze werd om acht uur al gewekt door iemand van het hotel die kwam vragen of ze nog vuile was had. Ze besloot maar te gaan ontbijten toen ze de schoonmaakster bezig zag in de naastgelegen kamer, maar toen ze na een uur terug kwam was onze suite nog steeds niet gedaan. Ze besloot te gaan wandelen, kwam veel later terug en constateerde dat er nog steeds niets was gedaan. Uiteindelijk kwam de schoonmaker dan toch, maar pas halverwege de middag…

Er was goed nieuws over onze luchtvracht, die wordt als het goed is morgen al afgeleverd.

Op zoek naar een huis – Dag 1

We werden om negen uur vanmorgen in het hotel opgehaald door Heather, onze begeleidster van het bedrijf wat ons hier gaat helpen met het settelen in Manila. Ze had een lijst bij zich van acht huizen die we zouden gaan bekijken, en dat zou de hele ochtend in beslag nemen. We hadden er eigenlijk op gerekend dat we een hele dag bezig zouden zijn maar Heather zei dat dat te veel van het goede zou zijn.

alabang_0050aGoed, acht huizen dus vandaag en vol goede moed gingen we in de auto met chauffeur samen met Heather naar Alabang Village, de wijk waar we gaan wonen.

Het eerste huis gaf me geen warm gevoel, het tweede ook niet, en ook bij de volgende huizen kon ik nou niet zeggen dat er een tussen zat waar ik mezelf de komende vier jaar zie wonen.

Pas bij het zevende huis had ik het gevoel dat dit wel een aardige kandidaat was, en al had Riet wat bedenkingen besloten we toch om dit huis maar op de kandidatenlijst te laten zetten.

Die lijst kan morgenochtend worden uitgebreid, want dan gaan we weer op pad in Alabang Village. Het ziet er naar uit dat we dan wat betere huizen te zien krijgen want mijn collega’s hadden al verteld dat ze de eerste dag alleen maar waardeloze huizen laten zien die al lang leeg staan en die ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen. De tweede dag schijnen er beter huizen te worden gepresenteerd, en daar hopen we dus maar op…

Op zoek naar een huis – Dag 2

Onze tweede dag in Alabang Village begon meteen al goed, het eerste huis was al gelijk een toppertje. En daar bleef het niet bij, er volgen er nog een paar die we zeer de moeite waard vonden. Om twaalf uur ‘s middags hadden we weer acht huizen gezien en wat Riet en mij betrof waren er twee serieuze kandidaten, alleen was het probleem dat we allebei een ander huis het mooist vonden.

Na overleg met onze begeleidster en de agent besloten we de beide huizen nog een keer te bekijken en dan een beslissing te nemen. We gingen eerst naar het huis wat ik het mooist vond, en na deze tweede inspectie ronde besloot Riet spontaan om van haar keuze af te zien en ook voor dit huis te kiezen. Ik drong toch maar aan om ook een tweede bezoek af te leggen bij het huis van haar keuze, en daar ben ik achteraf blij om.

In eerste instantie veranderde Riet namelijk toch van gedachten en koos weer voor haar optie. Ik kon daar op zich mee leven, maar ze kwam er zelf al snel op terug. Hoewel de woonkamer van dit huis fantastisch mooi en ruim was toonde de tweede rondgang door het huis aan dat met name het sanitair toch wel een stuk beter was in “mijn” huis en de tuin een stuk groter en mooier, en dat gaf uiteindelijk de doorslag.

alabang_0167aWe hebben dus een huis uitgekozen en de procedure is in werking gezet om daar voor het eind van de maand in te kunnen trekken. We zijn blij, maar we weten dat die procedure nog voor allerlei obstakels kan zorgen, we hebben pas meer zekerheid over een week of twee, drie.

Desondanks gaan we van het positieve uit en we hebben dus vanavond alvast een bezoek gebracht aan een meubelzaak en daar al het een en ander aangeschaft. Het begin is er dus!

Telefoonnummers

Zoals ik al had verteld was een van de eerste dingen die we deden nadat we waren aangekomen het regelen van een prepaid telefoonkaart. Dat lukte eigenlijk zonder problemen, we hadden op het internet al snel gevonden wat de grootste provider is op de Filippijnen, en daarvan was een winkel in het winkelcentrum wat naast het hotel ligt. De kaart was snel aangeschaft en we waren dus vanaf afgelopen zondag in ieder geval weer bereikbaar.

Ik ben ook gaan kijken voor een abonnement voor mijn iPhone want ik verwachtte geen telefoon “van de zaak” meer te krijgen. Tot mijn verbazing vertelde mijn maat van de IT afdeling me maandag dat ik wel degelijk een zakelijk mobieltje zou krijgen. En ik was nog verbaasder dat die afgelopen dinsdag al op mijn bureau lag.

We hebben dus nu allebei al een Filipijns telefoonnummer en dat betekent dat we weer bereikbaar zijn. Bovendien heb ik ook nog een vaste telefoon op mijn bureau staan. Hier zijn al onze telefoonnummers:

Riet mobiel: +63 929 842 3055

Willem Mobiel: +63 917 820 3460

Willem Werk: +63 2406 4261

Onderhandelingen

292010_2328640488154_1013943409_32721090_170678921_s

Het wereldnieuws werd gedomineerd door het overlijden van Steve Jobs. De man zonder wie Ipod’s, iPhone’s en iPad’s niet zouden bestaan is niet meer.

Ons eigen nieuws gaat uiteraard over “ons” huis want de onderhandelingen met de verhuurder zijn al in volle gang. Gisteren heeft onze agent een bod uitgebracht op het huis met een lijstje aan wensen wat we hadden opgesteld, en vandaag kregen we al antwoord dat de verhuurders akkoord zijn gegaan met alles op een paar uitzonderingen na.

Zo hadden we om een extra air conditioning unit gevraagd in de woonkamer maar de verhuurder wees er op dat dat weinig aanhaalt daar en dat er voldoende ventilatie is. Ook de vaatwasser gaat niet door, en dat is hoofdzakelijk omdat dat een ongebruikelijk apparaat is hier op de Filipijnen. Iedereen heeft ten slotte een Tippi Wan die alles afwast… Tenslotte gaan ook de door Riet gevraagde rolgordijnen niet door, we krijgen ze wel maar een ander soort.

Kortom, kleine dingetjes waar wij goed mee kunnen leven en we zijn dan ook akkoord gegaan met het tegenvoorstel. Dit betekent dat er nu een inspectie gaat plaatsvinden van het huis door onze werkgever, en in principe zouden we als de uitkomst daarvan positief is op korte termijn het huurcontract kunnen tekenen. We hopen al heel voorzichtig dat we er misschien zelfs al voor het eind van de maand in kunnen trekken.

En de plannen van Riet om voor een paar weken naar Nederland te gaan zijn ook rond. De tickets zijn vanavond geboekt, ze vertrekt aanstaande donderdag de 13e oktober om elf uur en komt dezelfde dag ‘s avonds om zeven uur aan op Schiphol.

Autoshoppen

De dag begon regenachtig, maar in de loop van de ochtend werd het droog op een paar spetters na. Die paar spetters maken het altijd spannend want afgelopen week voelden we ook een keer een paar spetters, op nog geen honderd meter van de ingang van het hotel, en waren we verzopen nat toen we de deur bereikten.

Maar we waagden het er toch op, we gingen zonder paraplu en lopend richting Alabang Centre, op korte afstand van het hotel, waar een aantal auto-handelaren zitten, want we moeten tenslotte ook een auto hebben hier. Mijn collega’s hadden een zaak getipt waar ik volgens hen goed zaken zou kunnen doen, en aangekomen bij de zaak zagen we inderdaad al een paar karretjes staan die ons op het eerste gezicht wel bevielen.

Er waren twee auto’s waar ik in eerste instantie naar wilde kijken. De eerste, een Mitsubishi Montero Sport (zeg maar een iets grotere uitgave van de Outlander), was niet voorradig. Maar dat gaf eigenlijk niet, want de gemiddelde vraagprijs voor deze hier zeer populaire auto bleek ruim boven het budget te liggen wat ik van plan was uit te geven.

2007-toyota-fortuner-pic-27087Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit.

We hebben er een optie op genomen omdat we er toch nog even over na wilden denken, maar we hebben inmiddels al besloten dat deze het toch maar moet gaan worden…