Stekkers

Als we terug gaan naar Nederland zullen we te maken krijgen met een klein ongemak. We hebben in de afgelopen vijf jaar dat we in het buitenland hebben gewoond verschillende elektrische apparaten aangeschaft, variërend van een elektrische tandenborstel tot een televisie, en die hebben afhankelijk van waar we ze hebben gekocht een andere stekker.

Gelukkig hebben we geen problemen met de voltage, dat was in de landen waar we hebben gewoond net als in Nederland gewoon 220 Volt, maar de stekkers zijn dus verschillend. Maleisië is een Engelse kolonie geweest en daarom rijden ze er niet alleen links maar gebruiken ze ook die enorme Engelse stekkers met drie dikke poten. Een extra bijzonderheidje daar was overigens dat net als in Engeland vrijwel alle stopcontacten voorzien zijn van een aan- en uit-schakelaar en dat was dan wel weer handig.

We hebben in Maleisië dus een heleboel verloopstekkers nodig voor onze Nederlandse apparaten die we hadden meegenomen. En daar hadden we niks meer aan toen we naar de Filipijnen verhuisden want daar hebben ze, waarschijnlijk omdat de laatste “overheersers” daar de Amerikanen waren, van die kleine stopcontacten naar Amerikaans model met stekkers met twee dunne pootjes. En dat betekende dus dat we nog meer verloopstekkers nodig hadden en weer allemaal andere want nu moesten we niet alleen converteren van Nederlands naar Filipijns maar ook van Maleis naar Filipijns om de apparaten die we in Maleisië hadden gekocht te kunnen blijven gebruiken.

Stekkers

We hebben nu dus een heel mengelmoesje van stekkers wat we meenemen naar Nederland en daar moeten we dus weer omgekeerde verloopstekkers voor gaan kopen. Zo hebben de waterkoker, het koffiezetapparaat, de broodrooster en de televisie bijvoorbeeld allemaal Maleise stekkers omdat we die daar hebben gekocht, terwijl onze wekkers en de haardroger een Filipijnse stekker hebben.

Grappig genoeg hebben we in ons huis ook een paar stopcontacten voor Nederlandse stekkers, en dat komt omdat er in de Filipijnen ook heel wat producten worden verkocht waar gewoon een stekker zit zoals we die in Nederland gebruiken. De oplader voor de elektrische tandenborstel bijvoorbeeld en al onze opladers voor de iPhones en iPads hebben gewoon een Nederlandse stekker terwijl we die allemaal hier hebben gekocht.

Het enige probleem zou wel eens kunnen zijn dat ze in Nederland nergens enkelvoudige verloopstekkers verkopen, alleen maar complete sets met verschillende soorten verloopstekkers. Tenminste, daar leek het op toen we vorige maand in Nederland naar verloopstekkers hebben gezocht, en daar moeten we dan iets op zien te vinden want anders wordt het een heel kostbaar grapje…

Het begin is er

Afgelopen maandag heb ik eindelijk contact gehad met onze transfer coördinator, de persoon die onze verhuizing naar Nederland moet gaan coördineren. Dit soort werk wordt tegenwoordig allemaal gedaan vanuit Krakow in Polen en de persoon in kwestie is dan ook een vriendelijke Poolse jongedame. Behalve een kort telefoontje ter kennismaking kreeg ik ook een heel pakket aan formulieren toegestuurd die ik moet invullen of doornemen.

De eerste vraag die ik stelde was natuurlijk over onze katten, hoe dat geregeld gaat worden. Het blijkt dat we zelf voor de vervoerskosten opdraaien, waar we al op hadden gerekend en wat dus geen enkel probleem is, maar het vervoer gaat geregeld worden door het verhuisbedrijf. Dat is gunstig want nu hoeven we zelf niet overal achteraan wat een heleboel uitzoekwerk scheelt.

Nog iets wat we zelf moeten gaan regelen is de terugreis van Riet want officieel woont zij hier niet. Dat klinkt misschien een beetje raar maar het gaat om een administratief foefje waarbij Riet officieel in Nederland woont en af en toe over komt in plaats van dat ze hier permanent verblijft. Dat foefje, wat niet overal werkt maar toevallig wel op de Filipijnen, levert een flink financieel voordeel op terwijl Riet toch gewoon al die tijd hier heeft gewoond want volgens die constructie is ze gewoon langdurig op bezoek. Het enige nadeel voor ons van die constructie is dat we zelf moeten opdraaien voor de kosten van Riet’s terugreis, maar die kosten vallen in het niet bij het voordeel wat we ervan hebben gehad.

Ik heb ook een bericht gehad van nog iemand uit Polen die zich onze “Cluster Advisor” noemt, en hoewel ik geen flauw idee heb wat dat inhoudt schijnt het iemand te zijn die ons gaat begeleiden bij onze terugkeer in Nederland. Er moet namelijk het een en ander veranderd worden ten aanzien van onze ziektekostenverzekering, mijn pensioen en nog wat van die zaken die het bedrijf weliswaar regelt maar wat allemaal weer omgezet moet gaan worden van Internationaal naar gewoon Nederlands.

Het proces is dus eindelijk in gang gezet, het wachten is alleen nog op het verhuisbedrijf hier in Manila, wat overigens luistert naar de kleurrijke naam “Asian Tigers”…

Potentieel probleem

Tijdelijk_Rijbewijs_WillemWe hadden het ons nog niet gerealiseerd maar er kan zich volgende week een probleem voordoen. Wat is namelijk het geval, we hebben nog gauw even een lang weekend op het paradijselijke eiland Boracay geboekt. Daar gaan we met een binnenlandse vlucht naar toe maar dan moeten we op de luchthaven natuurlijk wel een geldig identiteitsbewijs laten zien. En daar zit hem nou net de kneep.

We moeten namelijk een dezer dagen ons paspoort en onze ACR kaart (onze verblijfsvergunning) inleveren om ons visum te laten omzetten van een werkvisum naar een toeristenvisum. Als dat moet gebeuren voordat we naar Boracay gaan heb ik een probleem want dan heb ik geen geldig identiteitsbewijs meer. Riet heeft haar Filipijnse rijbewijs nog maar ik loop al sinds half maart rond met een vodje papier wat als tijdelijk rijbewijs dienst doet. Vandaag heb ik dus Lito maar weer eens op pad gestuurd om te kijken of mijn echte rijbewijs er al is. Niet dus, en het gaat ook niet snel komen want mijn vodje heeft een nieuw stempel gekregen, mijn tijdelijke rijbewijs is verlengd tot eind oktober!

De vraag is hoe we dat gaan oplossen maar misschien gaat het allemaal wel meevallen. Het bedrijf wat die visum afhandeling moet gaan doen heeft zich nog steeds niet gemeld en als ze zich melden moeten er eerst nog allerlei formulieren worden ingevuld. Onze terugreis moet ook eerst worden geregeld want zonder geldig ticket wordt de zaak niet in behandeling genomen. Grote kans dus dat ik over anderhalve week gewoon mijn paspoort nog heb.

Broodmandje_ItaliannisVanavond hebben we voor het eerst dit jaar onze paraplu’s niet voor niks meegenomen naar het Alabang Town Center.  Net toen we terug wilden gaan wandelen van ons wekelijkse woensdagavond-diner bij restaurant Italianni’s begon het te druppelen en onderweg werd het een mals regenbuitje.

Niet echt een stortbui maar nat genoeg om de paraplu’s op te steken. Eenmaal thuis barstte de bui pas goed los en veranderde in een flinke onweersbui.

We waren gelukkig zo goed als droog over en nu is mooi ons zwembad weer lekker bijgevuld…

Eerste contact

De regen van gisteravond is vannacht voorbij getrokken en vanmorgen was het zonnetje er weer. Voor alle zekerheid heb ik toch vanmorgen de weerberichten maar even nagekeken maar er is geen tyfoon in aantocht. Er ligt wel een zware tyfoon boven de Stille Oceaan maar die beweegt zich op dit moment naar Japan, niets voor ons dus om ons zorgen over te maken.

Vanmiddag had ik de eerste telefonische vergadering met een aantal mensen die onze verhuizing naar Nederland gaan begeleiden. Ik kreeg een heleboel informatie te verwerken die gelukkig niet allemaal rauw op mijn dak kwam vallen want we hebben tenslotte al een paar keer eerder het proces doorgemaakt van een internationale verhuizing. Veel was dus al bekend en omdat we terug gaan naar ons thuisland waar we bovendien nog een huis hebben waar we direct in trekken is het met name bij aankomst allemaal relatief eenvoudig.

Een beetje teleurstellend was wel dat het eerdere bericht dat de overtocht voor onze katten geregeld zou worden niet bleek te kloppen. We moeten daar helemaal zelf voor gaan zorgen, op zijn best kunnen we wat advies krijgen van het verhuisbedrijf hier maar verder regelen die blijkbaar niets. We besloten dat advies niet af te wachten en via een vraag op de Facebook pagina voor Expats in Manila en een telefoontje naar KLM Cargo kregen we vanavond nog diverse adviezen die overigens allemaal op hetzelfde neerkwamen, je kunt zoiets niet zelf regelen maar het moet via een agent. Via het Internet vonden we al snel een aantal agenten en er is al een email onderweg naar een van de door KLM Cargo aanbevolen bedrijven.

Monster_201507

Verder is de terugvlucht voor Riet inmiddels geboekt, ze vertrekt laat in de avond van de zesentwintigste augustus naar Nederland en komt dan de volgende middag, de zevenentwintigste augustus dus, in Nederland aan. Uiteraard ga ik proberen dezelfde vluchten te regelen maar ik ben daarvoor afhankelijk van mijn Transfer Coördinator want mijn terugreis moet via het bedrijf geboekt worden als onderdeel van mijn repatriëring. Ik ga dus wel een aanvraag indienen voor dezelfde vluchten maar ik moet nog even afwachten of dat gaat lukken.

Intussen werk ik me ook door de vele formulieren heen die moeten worden ingevuld, op zich allemaal niet moeilijk maar wel een hoop werk. Het doorlezen van allerlei papieren met richtlijnen en adviezen kost ook nogal wat tijd want ook dat is een behoorlijke stapel aan het worden. We moeten ook al beslissingen gaan nemen over het eind van ons verblijf hier, want als onze spullen gepakt zijn gaan we de laatste dagen in een hotel. We mogen ook nog veertien dagen een auto huren dus we hoeven niet tot het laatste moment te wachten met het verkopen van onze auto.

Er zijn ook dergelijke regelingen bij aankomst in Nederland maar Riet wil beslist meteen in haar eigen huis. Jammer hoor, een paar daagjes Kurhaus op kosten van de baas had mij persoonlijk nog wel even leuk geleken…

Kattenkooien

Er zit meteen al schot in onze verhuizing nu de eerste bespreking is geweest. Vanmorgen heb ik de vluchtgegevens van Riet doorgemaild met de bedoeling dezelfde vlucht geboekt te krijgen en die informatie is inmiddels al doorgegeven naar het reisbureau wat de tickets moet gaan boeken.

En er is nog meer, vanmorgen nam ook het verhuisbedrijf Asian Tigers contact op ter introductie en om gelijk een afspraak te maken voor een inventarisatie van ons transport. Aanstaande dinsdag komt er al iemand van het bedrijf langs om te kijken wat we allemaal mee gaan nemen. We hebben een veertig-voet container tot onze beschikking en dat schijnt neer te komen op een totale inhoud van tweeënzestig kubieke meter, dus volgens ons moet het allemaal wel gaan lukken.

Kattenkooien_003En er was nog meer nieuws want het bedrijf wat we gisteren een mailtje hebben gestuurd met de vraag of ze het transport voor onze beide katten kan verzorgen stuurde vanmorgen een positief antwoord terug. Niet alleen kunnen ze het transport verzorgen maar ook nog eens op de door ons gewenste datum, en dat betekent dat ook daar schot in zit. We hebben zelfs de formulieren al binnen om de gegevens door te mailen, maar dat kon vandaag nog even niet want Monster was weer eens de hele dag onvindbaar en kon dus niet door Riet worden opgemeten.

Misschien is dat wel een geluk bij een ongeluk want nu blijkt dat Asian Tigers wel degelijk het transport van onze katten kan regelen en heeft inmiddels ook aangeboden om dat te doen. Ik had ze een mailtje gestuurd met de vraag of ze een agent konden adviseren zoals onze Transfer Coordinator had aangeraden. Dat was nog voordat het bedrijf wat we gemaild hadden terug mailde, en dus hebben we nu zelfs de mogelijkheid om te kiezen. Het gaat dus helemaal goed komen.

Riet heeft in ieder geval vandaag alvast actie ondernomen en heeft twee voor het transport geschikte kattenkooien gekocht. Ze heeft ze op de overloop gezet met de deurtjes open en een dekentje erin.

Ze hoopt dat de katten dan alvast een beetje aan de kooien wennen, en dat is misschien niet eens zo’n slecht idee.

“Minder, minder”…

Nog niet zo lang geleden stond er in Nederland iemand voor een volle zaal te schreeuwen dat er minder buitenlanders in Nederland zouden moeten zijn. Als dat hier geschreeuwd zou worden dan zou ik me behoorlijk aangesproken voelen maar ik denk niet dat zoiets hier ook gauw zou gebeuren, integendeel denk ik.

Nou is de situatie hier totaal anders en niet te vergelijken, dat is natuurlijk zo, want de vele buitenlanders op de Filipijnen (de “toeristen” die hier alleen naar toe komen voor seksueel vermaak even daargelaten) zorgen over het algemeen juist voor een goeie bron van inkomsten voor de lokale bevolking. Ze brengen geld in het laatje en niet zelden werkgelegenheid.

Dat is zeker hier in Alabang het geval waar de toch wel duurdere winkels en de restaurants in het Alabang Town Center het niet alleen moeten hebben van de rijke Filipino’s maar ook van de talrijke buitenlanders. Veel van die buitenlanders zoals wij werken hier en dat is goed voor de zaken. Tot voor kort waren de restaurants dan ook goed gevuld en de winkels deden goede zaken. Zo goed zelfs dat de zaken zich gingen uitbreiden naar nieuwe plekken zoals het tegenover het Alabang Town Center gelegen Molito.

Molito_ShopsMaar helaas, er lijkt toch een kentering in de voorspoed te zijn gekomen want we zien regelmatig dat zaken gesloten worden, met name restaurants waar veel buitenlanders kwamen gaan op dit moment veelvuldig op de fles. En daar is een goeie verklaring voor want het lijkt erop of het aantal buitenlanders drastisch aan het afnemen is in deze wijk.

Desondanks is Molito op dit moment nog driftig aan het uitbreiden maar waarvoor snapt eigenlijk niemand want nu al staan er diverse panden leeg en sommige al heel lang.

De oorzaak voor het vertrek van met name de werkende buitenlanders is simpelweg omdat er geen werk meer is. Ons project is over een maand zo goed als klaar en dat betekent dat alle buitenlanders die ervoor werkten, inclusief wijzelf, naar elders vertrekken. Dat zijn er al een paar honderd en daar blijft het niet bij want de komkommertijd in de olie-industrie heeft ook grote gevolgen voor hier gevestigde bedrijven die diensten verlenen in die industrie zoals bijvoorbeeld Fluor en Schlumberger.

Je ziet het ook in onze wijk, steeds meer huizen die aan buitenlanders waren verhuurd staan leeg, en sommige al langdurig. Een van de huizen die aan onze tuin grenst staat bijvoorbeeld al meer dan een jaar leeg en dat kan toch geen goed nieuws zijn voor de eigenaar. Het neveneffect van dit alles is natuurlijk de werkgelegenheid voor de lokale bevolking want kijk maar naar ons, wij hebben met ons tweetjes al vier mensen in dienst en dat is voor vrijwel alle buitenlandse gezinnen hier zo ongeveer het minimum.

Wij gaan in ieder geval ons best doen voor met name Lito en Estela, al zal het niet meevallen gezien het aantal advertenties waarin personeel wordt aangeboden door vertrekkende gezinnen. Voor Estela hebben we haar agent al benaderd en die is ervan overtuigd dat ze snel weer een baan zal vinden. En Lito komt ook wel goed terecht gezien zijn goede referenties, want hij heeft nu bij elkaar zeven achtereenvolgende jaren voor iemand van Shell gewerkt. En geloof het of niet, dat geldt hier als een goeie referentie…

Regen of geen regen…

De regentijd is nu een paar weken onderweg en dat is duidelijk te merken aan de drastische weersomslag die heeft plaatsgevonden tijdens onze vakantie in Nederland. Voordat we vorige maand naar Nederland vertrokken was het droog en heet, toen we terugkwamen had de regentijd zich aangediend met een fikse hoeveelheid regen en sindsdien hebben we met grote regelmaat fikse buien.

Gek genoeg weet je het met die buien nooit, soms kijk je naar de lucht en verwacht je een enorme stortbui die dan niet komt, en soms denk je dat het wel mee gaat vallen en dan valt er een fikse plens water. En je wilt niet graag mis rekenen want als je in een bui verzeilt raakt wordt je hoe dan ook kletsnat.

Gisteravond bijvoorbeeld betrok de lucht aan het eind van de middag, een half uurtje voordat we naar het Alabang Town Center wilden wandelen voor ons zaterdagavond-bezoek aan restaurant Outback. Dat ging dus niet door, er barstte een bui los die we maar niet hebben afgewacht. En het was maar goed dat Riet de nasi uit de koelkast had gehaald want het werd de hele avond niet meer droog.

Vanavond leek precies hetzelfde te gebeuren, net zo’n dreigende lucht om een uur of zes en er viel ook al een enkel spettertje. Maar om half zeven was het nog steeds niet meer dan een enkel spettertje en we besloten het erop te wagen. Deze gok pakte goed uit want het regende de hele avond op een paar verdwaalde spetters na helemaal niet.

Persoonlijk vind ik het niks, want we liepen voor alle zekerheid wel weer met paraplu’s te sjouwen terwijl dat achteraf totaal overbodig bleek. Nee, geef mij dan maar Nederland waar een donkergrijze lucht gewoon altijd betekent dat het gaat regenen. Dat is tenminste duidelijk, weet je waar je aan toe bent….

Misverstanden

Af en toe vraag je je wel eens af of mensen nu eigenlijk wel naar je luisteren als je iets vertelt. Vandaag had ik weer zo’n mooi voorbeeld van hoe de misverstanden in de wereld komen, en zoals ik een paar dagen geleden al vertelde heb ik die liever niet ten aanzien van ons verhuizingsproces want als er eenmaal iets fout in “het systeem” staat dan krijg je dat moeilijk gecorrigeerd.

Vorige week tijdens het eerste gesprek met de mensen die ons gaan begeleiden tijdens onze verhuizing naar Nederland heb ik aangegeven dat we ons huis in Nederland hebben aangehouden en dat we daar gelijk weer intrekken. Er hoeven voor ons dus geen regelingen te worden getroffen voor tijdelijke huisvesting.

Krijg ik vandaag een mailtje vanuit Nederland waarin staat dat aangezien we bij aankomst in tijdelijke huisvesting in Den Haag zullen verblijven, en dat we ons bij de Immigratiedienst van de gemeente Den Haag dienen te melden na aankomst om ons opnieuw te laten inschrijven. Uiteraard heb ik meteen antwoord terug gestuurd dat de situatie anders is en dat ik dat duidelijk tijdens het gesprek had verteld, maar ik ben benieuwd of dit ook weer zo’n hardnekkige fout gaat worden.

Over misverstanden gesproken, op het gebouw wat in aanbouw is vlak achter ons kantoor staat een geel object waarover geen enkel misverstand kan bestaan…

Nieuwbouw_achter_Asian_Star

Inventarisatie

Vanmiddag is mevrouw Tata langs geweest van het verhuisbedrijf Asian Tigers om een inventarisatie te doen van alle spullen die we mee gaan nemen naar Nederland. We hebben een flinke zeecontainer tot onze beschikking voor het transport maar het moet er natuurlijk allemaal wel in passen.

Het bleek al snel dat dat geen probleem is, ondanks dat we nu veel meer spullen voor het transport hebben dan alle vorige keren. Het verschil zit hem voornamelijk in het feit dat we in Rusland en in Maleisië gemeubileerde huizen hadden terwijl we bij aankomst hier op de Filipijnen alles moesten gaan kopen omdat de huizen hier ongemeubileerd worden verhuurd.

Behalve de container mogen we ook nog vijfenzeventig kilo luchtvracht meenemen, en dat zal hoofdzakelijk bestaan uit spullen die we het hardst nodig hebben want de container kan wel tot drie maanden onderweg zijn. De luchtvracht zal dus bestaan uit kleding voor zover dat niet in de koffer past, onze computerapparatuur en waarschijnlijk een of twee van mijn gitaren.

De hele inventarisatie was trouwens met een half uur gebeurd. Tegenwoordig gaat dat niet meer met invulformulieren, er werd gewoon van alle meubels en van de inhoud van iedere kast een foto gemaakt met de mobiele telefoon. Het gesprek over het transport van onze katten duurde nog het langst maar dat was in feite ook best snel geregeld.

Als voorlopige datums zijn vastgesteld de 24e augustus als de dag waarop het inpakken begint, en dat kan twee tot drie dagen duren. Het moet in ieder geval de 26e allemaal verzonden zijn want dat is de dag dat we hier vertrekken. Voor onze katten hebben we de 21e als vertrekdatum want die willen we voordat de inpakkers beginnen het huis uit hebben, maar daarvoor moeten we nog een slag om de arm houden want daarvoor moet er natuurlijk gekeken worden naar de mogelijkheden al hebben we een voorkeur uitgesproken voor KLM Cargo.

Opruiming_BijkeukenOndertussen is Riet al begonnen met een eigen inventarisatie van alle spullen die we niet gaan meenemen. We hebben al besloten dat we de hele rompslomp van alles te koop zetten op de expat websites gaan overslaan, we geven gewoon alles aan Estela en aan Lito.

Riet vindt dat verwende expats zelf geld genoeg hebben om spullen te kopen, ze gunt het liever aan mensen die het goed kunnen gebruiken. De bijkeuken ligt al aardig vol met spullen voor de garage sale die Estela en Lito mogen houden voor alles wat ze zelf niet nodig hebben. De opbrengst daarvan mogen ze zelf houden.

Rest alleen nog de vraag, “Wat gaan we doen met de bank en de stoel?”…

Telefoon

Zolang we hier wonen bellen we regelmatig via de huistelefoon naar Nederland. Dat gaat vrijwel altijd zonder problemen, alleen als we hier heel veel regen hebben of een tyfoon dan wil het telefoonnet er nog wel eens uit liggen maar over het algemeen hebben we over de beschikbaarheid niet te klagen.

Waar we altijd wel wat over te klagen hadden was de kwaliteit van de verbinding, want die was wel eens zo slecht dat we maar ophingen om een nieuwe poging te doen. Het probleem was vrijwel altijd hetzelfde, een heleboel gekraak op de lijn, al was het de enige keer erger dan de andere keer. Soms hielp ophangen en opnieuw proberen inderdaad voor een wat betere lijn, al was het gekraak eigenlijk nooit helemaal weg.

Begin vorige week hadden we helemaal geen verbinding meer, maar we dachten in eerste instantie dat het door de zware regenval kwam. Toen de verbinding op de derde dag nog niet terug was hebben we het telefoonbedrijf maar eens gebeld. En hoewel we er weinig vertrouwen in hadden (we kregen via een computergestuurd menu een “reparatienummer” zonder echt iemand gesproken te hebben) stond er afgelopen zaterdagochtend toch een monteur op de stoep.

En wat bleek, in het verdeelkastje wat op een lantaarnpaal voor ons huis zit en waar onze telefoonlijn aan het net gekoppeld zit was het mis. Volgens de monteur was de draad doorgesneden of in ieder geval helemaal los geraakt. Hij verhielp het probleem en meteen hadden we niet alleen weer een werkende telefoon maar bij de eerste telefoontjes bleek ook nog eens dat de geluidskwaliteit stukken beter was. Sterker nog, het gekraak was helemaal weg! Probleem opgelost dus. Alleen wel jammer dat we nu net over een paar weken weggaan…

De foto van vandaag heeft niks met de telefoon te maken, die heb ik gemaakt met mijn iPhone toen we vanavond rond zonsondergang naar het Alabang Town Center wandelden.

AAV_Intersection_Madrigal_Yakal

“Shakedrill”

ShakedrillEen tijdje geleden schreef ik over de serieuze dreiging van een zware aardbeving in de regio van Metro Manila en hoe serieus dat genomen moet worden bleek vandaag wel. De regering had een “shakedrill” aangekondigd, een oefening ter voorbereiding op de verwachte aardbeving.

Alle bedrijven en instellingen waren verzocht om er op vrijwillige basis aan mee te doen.

Heel veel met name grotere bedrijven hadden besloten er gehoor aan te geven, en daaronder was ook ons bedrijf. We kregen al een paar dagen regelmatig mailtjes over het tijdstip van de oefening en instructies over wat we moesten doen.

De oefening zou vanmorgen voor de hele regio op dezelfde tijd, om half elf, beginnen met het geluid van een sirene. Als eerste moesten we onder ons bureau duiken en daar vijfenveertig seconden blijven zitten. Daarna moesten we alles laten liggen en via de trappen naar beneden lopen om het gebouw te verlaten. Voor ons betekende dat van de zeventiende verdieping naar beneden en dat duurde dus vanwege de drukte op de trappen nog gauw tien minuten. We moesten het gebouw verlaten met de handen gevouwen op ons hoofd en buiten het verzamelpunt opzoeken, wat deze keer een groot grasveld was aan de overkant van Commerce Avenue.

Shakedrill_2Wij waren niet de enigen die daar verzamelden, alle werknemers van de bouwplaats achter ons kantoor waren daar ook evenals alle werknemers van het grote verzekeringskantoren bij ons aan de overkant. Het was dus een drukte van belang maar alles verliep eigenlijk heel ordelijk. Nadat we de voor ons gereserveerde plek hadden bereikt moesten we geknield op de grond gaan zitten.

Daarna begon het wachten tot de oefening afgelopen werd verklaard. We zaten er in de volle zon en het was bloedheet, veel vrouwen hadden daar rekening mee gehouden door een paraplu mee te nemen die voor wat schaduw zorgde, en de organisatie van ons bedrijf had deze keer zowaar aan gedacht om water uit te delen. Ruim een uur na de sirene zat iedereen weer op zijn plek.

Op zich zijn zulke oefeningen best zinvol, want ik merk na aan een aantal van dit soort ontruimingsoefeningen te hebben meegedaan dat je automatisch aan bepaalde dingen gaat denken en je weet wat er moet gebeuren.

Alleen is het wel te hopen natuurlijk dat het bij een oefening blijft en dat de echte aardbeving uitblijft, want als er echt een aardbeving komt van 7.2 op de Schaal van Richter dan ben ik bang dat de gevolgen toch niet zijn te overzien…

Laatste keertje Boracay

Vanmorgen om half tien zijn we naar de luchthaven vertrokken voor ons laatste lange weekend op het mooie vakantie-eiland Boracay. We zijn daar dit jaar al een keer geweest met Ans, Joelle, Martin en Sandra in februari, maar we wilden voordat we vertrekken van de Filipijnen nog een keertje naar onze favoriete plekje.

Het ging weer eens niet helemaal van een leien dakje vandaag, tot groot ongenoegen van Riet die toch al zo’n moeite heeft met oponthoud in het algemeen. Deze keer kregen we op het moment dat we hadden moeten instappen te horen dat het vliegtuig “wat extra onderhoud nodig had” en dat dat een onbekende vertraging zou betekenen. Het kon een uur duren maar ook twee uur.

imageUiteindelijk moesten we twee uur wachten voordat we konden vertrekken. Daarna was het leed overigens wel geleden, het was alleen wel jammer dat we nu pas tegen borreltijd aankwamen in ons hotel.

In het hotel hebben we weer zo’n suite met twee verdiepingen, met op het dakterras een groot ligbed en een jacuzzi. Lekker decadent allemaal maar het is tenslotte ons laatste verblijf in hotel Discovery Shores waar we nu al voor de vierde keer verblijven.

In de avond wandelden we zoals altijd naar Station 2, het centrum van Boracay waar de meeste restaurants en bars zijn. Na wat gegeten te hebben op het strand (Italiaans) dronken we nog wat bij het “Hobbit House”, een bar annex restaurant waar al het bedienend personeel uit lilliputters bestaat.

Riet zag dat het ondertussen flink bliksemde zonder dat er overigens donderslagen te horen waren, en ze voelde zich daar niet zo happy bij. We besloten terug te wandelen voordat er een onweersbui zou losbarsten en we zaten in ons hotel nog geen vijf minuten aan de bar toen er inderdaad een fikse regenbui losbarstte.

Toch nog mazzel dus aan het eind van een dag die niet zo gelukkig begon…

Hoog water

Gisteravond viel ons al iets op aan het strand van Boracay, iets wat wij bij onze vorige vier bezoeken niet hadden gezien. Waar het terras van het hotel overging in het strand stond langs de hele lengte een grot houten raamwerk voorzien van gordijnen, soms opgerold en op sommige plaatsen helemaal uitgerold. Daarnaast zagen we dat waar het raamwerk stond overal zandzakken lagen, sommige half begraven, en bij de palmbomen die aan de rand van het terras staan was het zand tussen de wortels weggespoeld waardoor sommige helemaal scheef waren gezakt.

Het strand was aan het begin van de avond ook behoorlijk breed, hoe breed zagen we eigenlijk pas toen we langs het rotseiland kwamen met de schrijn met het Mariabeeld. Moest je bij alle vorige bezoeken door een stuk water waden naar het eiland, zowel bij eb als vloed, nu stond het eiland half op het strand!

imageVanmorgen zagen we wat er aan de hand was. Het water stond helemaal tot aan het terras, zo hoog dat de rij palmbomen aan de rand van het terras helemaal in het water stonden. Dat is wat je noemt hoog water, zo erg hadden we het hier nog niet gezien maar we waren ook nog niet eerder in deze tijd van het jaar op Boracay geweest. De vorige bezoeken waren tussen november en eind februari, en toen was er geen groot verschil tussen eb en vloed. Bij navraag bleek dat er alleen deze maand zo’n enorm verschil is.

Vlak na de middag trok het water terug en tegen de avond was het strand weer breder dan we bij vorige bezoeken hadden gezien. Tijdens de wandeling naar Station 2 zagen we net als gisteravond dat vrijwel alle hotels, restaurants en bars net als Discovery Shores zo’n groot raamwerk voor de deur hadden wat op de een of andere manier kan worden afgedicht met een soort gordijnen of plastic ramen. Die raamwerken staan nu ook overal op Station 2 en dat maakt het er voor de terrasjes op het strand niet gezelliger op maar het is blijkbaar noodzakelijk.

En nog even iets wat hier helemaal niks mee te maken heeft maar wat voor onszelf heel erg belangrijk is, vandaag is het 1 augustus en dat betekent dat nu officieel de laatste maand van ons verblijf op de Filipijnen is ingegaan…

Laatste avondje

We hebben dit weekend wel heel erg mazzel gehad met het weer op Boracay, want ondanks dat het nu het regenseizoen is en we dus rekening hadden gehouden met regen hebben we op een enkele wolk na alleen maar zon gehad. Niet dat het niet heeft geregend, er zijn zowel gisternacht als de afgelopen nacht buien gevallen (wat we alleen konden constateren door de plassen op ons dakterras) maar dat zal ons een zorg zijn, nietwaar. Vandaag was ook weer een hele mooie dag, niet zo bloedheet als gisteren en dat maakte het wel heel erg aangenaam op het strand. Zoals je op de onderstaande foto kunt zien zagen we wel donkere wolken maar die hingen boven het naastgelegen eiland Panay terwijl Boracay in de volle zon lag.

Boracay_White_Beach_20150802Vanavond wandelden we zoals iedere avond op Boracay over het strand naar Station 2 om een restaurantje te zoeken en daarna ergens wat te gaan drinken, en dat laatste bij voorkeur in een bar waar live muziek is. Daar is meestal geen gebrek aan, de meeste bars hebben dat wel.

De muziek wordt dan meestal verzorgd door een enkele zanger of zangeres die zichzelf begeleid op gitaar. Soms is het prettig luisteren want er zitten af en toe heel aardige zangers tussen, maar wat steeds meer gaat opvallen is dat het repertoire vrijwel overal uit dezelfde liedjes bestaat. En dat niet alleen, van alle liedjes wordt een soort van begrafenis-lied gemaakt, lijzig gezongen in een veel te laag tempo.

Een gunstige uitzondering was gisteravond een rasta-figuur die (uiteraard) grotendeels reggae nummers speelde, en ondanks dat dat mijn smaak niet echt is klonk het gewoon erg lekker omdat de persoon in kwestie een hele goeie stem had en ook nog eens meer dan vijf akkoorden beheerste.

Hobbit_House_BoracayVoor onze laatste avond op Boracay gingen we op aandringen van Riet naar “The Hobbit House” omdat we daar zowel konden eten als onder het genot van een drankje naar muziek luisteren. Nou vind ik vrijwel altijd het eten in bars ondermaats en daarin kreeg ik ook deze keer gelijk. Ik stuurde mijn spareribs terug naar de keuken want alles op mijn bord was gewoon koud en de pizza van Riet bleek ook niet te nassen.

Gelukkig werd dat goed gemaakt door het aangeboden amusement, een redelijk goeie muzikant en een paar zwerfkatten die bij Riet om eten bleven bedelen.

Toch nog een gezellige slotavond dus bij de Hobbits, die ons allemaal uitzwaaiden toen we weggingen.

Afscheid van Boracay

Onze terugvlucht naar Manila zou om vijf over twee vertrekken vanaf het vliegveld Caticlan, gelegen op het naastgelegen eiland Panay, en dat betekent normaal gesproken drie uur eerder vertrekken vanaf het hotel. Uit ervaring weten we dat dat aan de vroege kant is want als alles mee zit ben je met iets van drie kwartier op het vliegveld en ingecheckt en dat betekent twee uur wachten op je vlucht. En zo comfortabel is het kleine vliegveldje Caticlan niet, ondanks dat het Discovery Shores hotel er voor hun gasten een kleine lounge heeft.

Dat er desondanks toch wordt aangeraden om op tijd weg te gaan heeft alles te maken met het feit dat het op de smalle weg van hotel Discovery Shores naar het haventje van Boracay erg druk kan zijn. Die weg is erg smal, twee auto’s kunnen elkaar amper passeren en het stikt er van de trikes, de motorfiets taxi’s en de fietstaxi’s waardoor opschieten erg moeilijk kan zijn.

Sinds begin dit jaar is er in het haventje een nieuw oponthoud gecreëerd door de overheid, er moet nu namelijk een soort van “uitreisbelasting” worden betaald van honderd pesos per persoon. Daarvoor moet je langs een loket en door toegangspoortjes om bij de boot te komen. Het boottochtje naar de overkant duurt amper tien minuten en de luchthaven ligt vrijwel recht tegenover het bootstation (een ritje met een busje wat ongeveer een minuut duurt).

Het hotel had gelukkig zelf al besloten om ons geen drie maar twee en een half uur van tevoren te laten vertrekken dus daar hoefde ik niet over in discussie. De rit naar het haventje verliep deze keer vlot maar dat werd gecompenseerd doordat de boot er nog niet was, die moest nog overvaren vanaf het bootstation aan de overkant.

Desondanks waren we toch met minder dan een uur op het vliegveld waar we met inchecken een aangename verrassing kregen want we kregen de gelegenheid aangeboden om met een eerdere vlucht te vertrekken. Dat kwam natuurlijk heel best uit al hadden we niet zoveel tijdwinst als in eerste instantie leek want een andere vertraagde vlucht zat ons dwars waardoor we een kwartier later dan gepland pas konden instappen.

Boracay_Caticlan

Maar al met al waren we toch om een uur of vier uur weer thuis na wat vrijwel zeker ons laatste bezoek aan het eiland Boracay was…

Personeelsadvertenties

Nu we gaan vertrekken moeten Estela en Lito weer een nieuwe betrekking zien te vinden en wij hebben ze beloofd dat we ons best gaan doen om daarbij te helpen. Daarom hebben we gisteravond personeelsadvertenties opgesteld voor allebei die we geplaatst hebben op een Facebook pagina voor Expats. Het resultaat was met name voor Estela overweldigend want Riet kreeg vandaag niet minder dan twaalf verzoeken om informatie binnen en Estela zelf ook nog eens vijf!

Manila_Map_CaloocanSommige van die verzoeken hebben zelfs al tot sollicitatiegesprekken geleid waarvan de eerste meteen vandaag al in Makati. Er staan voor morgen en overmorgen ook nog eens gesprekken op de agenda en het ziet er naar uit dat Estela zich eerder druk hoeft te maken over welke aanbieding ze zal gaan accepteren dan of ze wel een nieuwe baan zal vinden.

Ze hoopt zelf op een van de aanbiedingen voor een baan in Makati, want dat is qua afstand tot haar huis heel erg gunstig. Estela woont namelijk ten opzichte van ons helemaal aan de andere kant van Manila in het stadsdeel Caloocan, en dat is zo’n tweeëndertig kilometer bij ons vandaan.

En om dat even in perspectief te zetten, dat is ongeveer de afstand van Rijnsburg naar Delft.

Goede berichten dus voor Estela, voor Lito loopt het minder hard maar toch heeft ook hij al een aanbieding gehad. Hij is er alleen niet zo gelukkig mee want ten opzichte van ons gaat hij er enigszins op achteruit. Dat heeft alles te maken met het feit dat het tegenwoordig niet meer verplicht is om pensioen en ziektekosten te betalen voor chauffeurs, en daarnaast krijgt Lito bij ons een wekelijkse vergoeding voor eten en dat is ook niet verplicht. Hij zou dus geen ziektekosten verzekering meer hebben of dat zelf moeten betalen, zelf zijn eten betalen en het extraatje uit de pensioenpot is hij ook kwijt.

Dat laatste moet ik even uitleggen. Het is op de Filipijnen mogelijk om ingelegd pensioengeld te “lenen” uit het pensioenfonds en we weten dat Lito daar gebruik van maakt. Om je pensioen te behouden moet dat geld natuurlijk terug betaald worden (het wordt tenslotte gezien als een lening) maar dat doet niemand. Het wordt gewoon gezien als een extraatje en dat er dan later geen pensioen meer is om uit te betalen is voor later zorg. Estela is wat dat aangaat een stuk slimmer want die maakt geen gebruik van deze “leen” regeling en zij heeft dus later wel een pensioen.

Maar goed, het lijkt er dus op dat in ieder geval Estela zo goed als zeker is van een nieuwe baan en daar zijn wij ook heel blij mee. En er was ook nog meer goed nieuws, we hebben een kandidaat-koper voor onze auto en als dat doorgaat is dat nog eens een zorg minder.

Visa versa…

In de tijd dat we op Boracay zaten is er ten aanzien van onze verhuizing weer het een en ander gebeurd. Ik vond een flink aantal mailtjes met vragen en instructies, allemaal niet echt moeilijke dingen maar het is wel een hele rompslomp allemaal.

Zo is Riet op dit moment met een lijst door het huis aan het gaan waarop al onze spullen, gegroepeerd per kamer in het huis, moeten worden opgegeven met aantallen en waarde. Die lijst is bedoeld voor de verzekering van onze spullen tijdens het transport. Het lijkt eenvoudig maar het is nog een hele uitzoek want iedere keer als we de lijst doorlopen vinden we wel weer iets wat we vergeten zijn. Gelukkig hebben we nog twee weken de tijd want die lijst moet ingeleverd zijn voordat het inpakken begint.

Een heel cruciaal onderdeel van de uitreisprocedure is het intrekken van mijn werkvisum. Daarvoor moeten we onder andere onze paspoorten inleveren en het hele proces kan wel een paar weken duren. Ik ben dan ook al twee weken aan het mailen met het verhuisbedrijf Asian Tigers, die doen ook die visum afhandeling maar tot nu toe hebben ze daarover nog niks laten horen. Nodeloos te zeggen dat ik me daar flink zorgen over maak want als we onze paspoorten de zesentwintigste niet terug hebben dan kunnen we het land niet uit. En ik maak me met reden zorgen dacht ik zo want dit is tenslotte niet de eerste keer dat we gesodemieter hebben met onze visa.

Afgelopen vrijdag kwam er gelukkig eindelijk bericht dat de zaak in behandeling is genomen. We krijgen een iets andere en hopelijk snellere procedure om het visum probleem op te lossen, onze visa blijven gewoon geldig maar krijgen we een soort van “uitreisbrief” (net zoiets als Riet in maart heeft gehad) waarmee we het land uit kunnen. De enige consequentie is dat we gedurende de geldigheid van het visum, dus tot eind februari volgend jaar, de Filipijnen niet meer in mogen en aangezien de kans dat dat gaat gebeuren erg klein is kunnen we daarmee leven.

We moesten daarvoor wel een verklaring ondertekenen en die zou gisteren door een bode van Asian Tigers worden afgeleverd op ons kantoor. Maar wat gebeurde er, toen de bode aankwam had hij geen papieren bij zich maar vroeg om onze paspoorten! Ik legde uit dat ik die nog niet bij de hand had omdat we eerst die formulieren moesten ondertekenen en dat we dan alles tegelijk zouden inleveren, zoals was afgesproken. Het zoveelste misverstand dus weer want die papieren zouden volgens de bode pas de volgende dag (vandaag dus) klaar zijn.

En jawel, komt die bode vanmiddag (overigens een uur te laat) met die formulieren en wat blijkt, het zijn gewoon blanco kopieën die ondertekend moesten worden. Ik vroeg waarom het een extra dag moest duren om twee kopietjes te printen maar daarop had de goeie man geen antwoord.

Om het proces niet langer onnodig te vertragen had ik met Riet geregeld dat ik haar zo gauw de bode er was een tekstbericht zou sturen zodat ze naar ons kantoor kon komen om haar formulier te ondertekenen. Dat is uiteindelijk allemaal gelukt, alle formulieren, pasfoto’s, paspoorten en andere benodigdheden zijn ingeleverd en nu begint dus het grote wachten…

Kattige dag

Het was me weer het dagje wel vandaag! Er is met iedere verhuizing wel het een en ander wat misgaat maar deze keer is er zoveel rompslomp dat je eigenlijk op problemen kunt gaan zitten wachten. En vandaag kwamen die dan ook en deze keer ging het over het transport van onze katten.

Abby_en_Monster_op_de_KoelkastHet verhuisbedrijf Asian Tigers gaat dat transport regelen en uiteraard hebben we daarvoor weer een aparte contactpersoon, nummer drie van dat bedrijf alleen al. En die stuurde ons vanmorgen een zeer verontrustende email waaruit bleek dat het door ons bedachte scenario helemaal in het honderd dreigde te lopen. Want wat was het geval, op de brief met de uitslag van het Nederlandse laboratorium waar het bloed van onze katten is onderzocht (wat nodig is voor toegang tot de EU) stond een verkeerde datum voor de bloedafname. Dat moet gedaan zijn minstens drie maanden voordat de dieren een EU land in mogen, en op de brief stond een datum van 15 juni. Ergo de katten kunnen op basis daarvan pas op zijn vroegst op 15 september worden toegelaten tot een EU land.

Stom van ons dat we dat over het hoofd hebben gezien natuurlijk, maar het klopt ook niet. Het bloed is bij de dierenarts hier namelijk afgenomen op 15 mei en dat is wel degelijk ruim op tijd om de katten voor eind augustus Nederland in te krijgen. Probleem alleen is dat de originele brief die bij de bloedmonsters zat meegestuurd moest worden naar dat Nederlandse laboratorium en die hebben we dus niet meer.

Paniek in de tent dus, en Riet heeft zo’n beetje de hele ochtend met de dierenarts aan de telefoon gehangen, die (en dat mag ook wel eens gezegd) alles heeft gedaan om ons te helpen. Ze konden gelukkig hun kopie van het originele document naar ons toe mailen en daarop stond duidelijk de juiste datum waarop het bloed is afgenomen, de 15e mei dus.

Maar dat was nog niet alles want volgens de contactpersoon van Asian Tigers hadden de katten ook recentelijk tegen hondsdolheid moeten worden ingeënt en ook dat was volgens haar niet gebeurd. Wel dus! En die informatie hadden we meegegeven aan de mevrouw die vorige week de inventarisatie was komen doen in de vorm van een kopietje, waarop duidelijk stond aangegeven dat ze allebei vorige maand die verplichte inenting hadden gehad. Blijkbaar communiceren ze bij die Asian Tigers erg slecht of helemaal niet met elkaar want ook de afmetingen van de kooien waarin de katten vervoerd gaan worden ontbrak volgens ons contact, terwijl ook dat specifiek door de dame die ons bezocht had was genoteerd.

Uiteindelijk konden we dus alle bewijs en andere benodigde informatie overleggen, maar daarmee waren we er nog niet. Er werd nu een voorlopige vertrekdatum voor de katten vastgesteld en dat wordt waarschijnlijk de 18e augustus al, want dieren mogen bij KLM alleen op bepaalde dagen worden vervoerd en niet in het weekend. Ook dat was niet voorzien en betekent voor ons weer het een en ander te regelen voor het thuisfront.

Klaar? Nee, nog steeds niet want nu we een vertrekdatum hebben moest Riet weer als een speer naar de dierenarts om een gezondheidsverklaring te regelen voor de katten, die alleen kan worden afgegeven als de vertrekdatum bekend is. Ook dat is nu gelukkig geregeld en aanstaande maandag kunnen die documenten worden afgehaald.

Hèhè, we zijn er! Dat had je gedacht, want we moeten nu ook omdat de KLM dat vereist foto’s maken van onze katten. Specificaties daarvoor werden verder niet gegeven dus we gaan maar een paar foto’s afdrukken in de hoop dat de goeie er tussen zitten. Daar hebben we gelukkig nog tot maandag de tijd voor.

En dan zijn we toch eindelijk wel klaar? Alweer mis! Onze contactpersoon moet aanstaande dinsdag met alle documenten naar het “Bureau of Animal Industry” om daar een vergunning af te halen om de katten uit de Filipijnen te mogen exporteren.

Snappen jullie nou dat we de laatste tijd niet echt van een gezonde nachtrust genieten?

Nog een dag met hindernissen

Nu we weg gaan moeten we uiteraard ook allerlei abonnementen gaan opzeggen, zoals onder andere onze kabel tv en internet. We hebben daarvoor een gecombineerd pakket bij de grootste provider Sky Cable, en die heb ik afgelopen week een mailtje gestuurd met het verzoek om per 24 augustus onze abonnementen op te heffen.

In eerste instantie kreeg ik vrij snel bericht, een “Oh wat jammer” mailtje met daarin de vraag of ik niet iemand wist die het abonnement van ons kan overnemen. Een beetje bizar verzoek vonden wij, en ik heb daarop vriendelijk terug geantwoord dat dat geen optie is en dat we gewoon zonder verder gezeik afgesloten willen worden op de door ons aangegeven datum.

Er ging niet meteen een belletje rinkelen toen vanmorgen ons internet het niet deed, maar toen Riet even later constateerde dat we ook nog eens geen kabel tv meer hadden besloot ze de provider maar eens te bellen. Die keken alles na, konden in eerste instantie niks verkeerds vinden en beloofden terug te bellen. Nog geen tien minuten later stopt er bij ons voor de deur een autootje van Sky, en Riet was tegelijk stomverbaasd en verheugd over deze onverwacht snelle service. Maar wat bleek, ze kwamen helemaal niks repareren, ze kwamen ons modem en de decoder ophalen want we waren afgesloten!

Riet belde dus meteen weer naar de kabelmaatschappij om te vragen hoe het zat en kreeg als antwoord dat we zelf een verzoek hadden ingestuurd om te worden afgesloten. Ja, dat was ook zo maar daar stond toch de 24e in als datum? Ja, dat was wel zo gaf de persoon aan de telefoon schoorvoetend toe. “Het is vandaag de zevende!” brulde Riet woedend door de telefoon. Binnen een kwartier was alles weer aangesloten en we hebben weer beeld en internet.

Ook voor de katten waren er weer problemen want het blijkt dat er behalve al de formulieren die we al hebben geregeld nog een soort van invoer-formulier voor de EU geregeld moet worden. De dierenarts maakte ons daar gelukkig op attent want die Asian Tigers Hadden daar weer eens met geen woord over gerept. Gelukkig gaat de dierenarts (na alweer het nodige heen en weer mailen) het formulier voor ons regelen en dan hebben we hopelijk alles eindelijk compleet.

We hebben namelijk ook vandaag het contract gekregen van Asian Tigers voor het vervoer van onze katten met een prijsopgave. Dat moeten we zelf betalen en dat was dus wel even slikken. Laten we het er maar op houden dat onze katten de duurste katten van Rijnsburg gaan worden…

Villamor Airforce Museum

Villamore_2015_08_08_029Een van de eerste bezienswaardigheden die ik zag toen ik voor de allereerste keer in Manila aankwam in oktober 2010 was het Villamor Airforce Museum. Dat kon bijna niet missen want het is gevestigd op de luchthaven, precies op de plek waar de belangrijkste toegangswegen op het gebied rond de luchthaven uitkomen. En uiteraard dacht ik toen al meteen bij mezelf, “Daar moet ik beslist een kijkje gaan nemen!”.

Om de een of andere reden kwam het er maar niet van, ondanks dat ik er iedere keer als ik van of naar de luchthaven langs kwam. Ik dacht wel iedere keer, “Daar moet ik nou toch echt gauw eens een kijkje gaan nemen!”. Maar het ging al net als met het Luchtmacht Museum in Kuala Lumpur, het hele jaar dat we daar woonden zou ik er naar toe gaan en dat gebeurde uiteindelijk pas een week of drie voor ons vertrek daar.

Maar vandaag was dan toch eindelijk de dag! Lito bracht me vanmorgen naar het museum wat ligt naast de hoofdingang van het militaire deel van de luchthaven NAIA, wat Villamor Airforce Base heet. Aangekomen leek het even bedrieglijk rustig maar dat bleek niet zo te zijn, er kwamen gelijk met mij vijf legertrucks met kadetten aan die vanwege een of andere herdenking het museum kwamen bezoeken.

Gelukkig zag ik al snel dat de rondleiding voor de militairen een soort van snelbezoek zou worden dus ik besloot toch maar te blijven en een kaartje te kopen. Voor de toegangsprijs hoef je het beslist niet te laten want die was maar twintig pesos (ongeveer veertig cent), maar daarbij werd ik nog bijna besodemieterd ook.

De kaartjes moesten uit een kantoortje worden gehaald en de jongeman die mij het kaartje overhandigde zei dat het twintig pesos was. Toen ik die tevoorschijn haalde zei hij opeens, “Sorry Sir, it is hundred-twenty”. Ook goed dacht ik (ik vond twintig pesos al verbijsterend goedkoop) en haalde een biljet van honderd pesos tevoorschijn. Toen kwam er net iemand anders van het museum aanlopen met nog een paar kaartjes voor vier andere bezoekers en snel zei de jongeman die mij hielp dat hij zich vergist had en dat het toch twintig pesos was. Die had dus gedacht om mij honderd pesos extra te betalen en die gauw in zijn eigen zak te steken als niet net zijn collega (ik denk zijn baas) was aan komen lopen…

Ach, je went aan alles en ik kon er nog wel om lachen. Het museum zelf was in ieder geval meer dan de moeite waard, ruim en overzichtelijk opgezet met een hele fraaie collectie. Alleen moet me hetzelfde van het hart als in Kuala Lumpur, er moet hoognodig wat aan de buiten staande vliegtuigen worden gedaan want als dat niet snel gebeurd dan vallen ze straks uit elkaar. En mensen, dat is toch zonde van die prachtige historische vliegtuigen?

Villamor_20150808_043-047

Pechgevalletjes

Het verhuisproces verloopt met hindernissen doordat er zoveel geregeld moet worden en ook vanwege de enorme papieren rompslomp, maar daar komen nu ook nog eens de nodige onverwachte gevalletjes van pech bij.

Gisterochtend wilden Lito en ik wegrijden na het geslaagde bezoek aan het VIllamor Luchtmacht Museum, maar de auto vertikte het opeens om te starten. Het was me meteen duidelijk waarom niet, de accu was overduidelijk leeg. Hoe dat nu zo plotseling kon na ’s ochtends nog zonder problemen te hebben gestart was de vraag, maar feit was dat we een probleem hadden. We vroegen om hulp bij een om de hoek gelegen benzinestation, die verwezen ons naar een werkplaats van de luchtmacht die echter op zaterdag gesloten bleek. Lito benaderde daarna de wacht bij de ingang van de Luchtmachtbasis en die zei dat hij wel startkabels kon regelen. Dat kon hij gelukkig en zo konden we met behulp van een andere auto en startkabels die van ons weer aan de praat krijgen. Op de terugweg naar huis reden we meteen langs een autowerkplaats en regelden een nieuwe accu, een noodzakelijke maar niet voorziene schadepost.

Een ander pechgevalletje diende zich eergisteren al aan toen tijdens het kijken van een DVD telkens de DVD-speler uitviel. En dat niet alleen, overdag begon het ding spontaan zichzelf en de tv in te schakelen. Dat probleem verergerde zich totdat het ding gisteravond zichzelf meteen na het aanzetten weer uitschakelde en daarmee niet meer aan de praat te krijgen was. Nadat met wat heen en weer gerommel met kabels en aansluitpoorten duidelijk was aangetoond dat het probleem echt de DVD-speler was besloot ik maar een nieuwe te gaan kopen. Die is vanmiddag besteld en wordt morgen geleverd, maar ik hoop dat ik de bestelling nog kan annuleren want vanavond bleek dat het probleem opeens weg was. De DVD-speler schakelt nu weliswaar niet meer automatisch de tv aan, dat moet met de hand, maar daarna functioneert het ding wel weer normaal.

Molave_Drive_in_de_RegenHet lijkt er overigens op dat het iets te maken heeft met een mogelijke blikseminslag vandaag. Het was een dag met heel veel regen, de ene tropische stortbui na de andere en op een gegeven moment hadden we in plaats van een straat een snelstromende rivier bij ons voor de deur. Vanmiddag leek het erop of tijdens een hevige onweersbui de bliksem bij ons insloeg, want verscheidene elektrische apparaten sprongen uit. Daaronder ook de decoder van de kabel-tv en die werkt dus nu helemaal niet meer, ondanks dat de stekker in zo’n beveiligd stekkerblok zit. Weer een typisch gevalletje van pech en morgen dus maar weer een telefoontje naar Sky Cable.

Naast alle apparaten die het op de valreep aan het begeven zijn hebben we ook nog eens een probleem met onze huisbaas. Over twee weken moet het huis worden overgedragen en we hebben zijn handtekening nodig op een soort van vrijwaringsbewijs waarmee we onze spullen kunnen afvoeren. We verwachtten hiermee geen enkel probleem maar de overigens altijd vriendelijke Meneer Santiago deelde Riet mee dat hij tot zijn spijt niet mee kon werken omdat hij al twee maanden geen huur had ontvangen. Wij wisten daar niets van want de huur wordt automatisch via het bedrijf betaald, maar onze financiële afdeling was blijkbaar in gebreke gebleven. Nog een klusje voor mij morgen om daar achteraan te gaan.

Gelukkig is er ook nog wat goed nieuws te melden, we hebben sinds vanmiddag alle papieren voor het transport van onze katten rond. De laatste getekende formulieren zijn bij de dierenarts opgehaald en morgen kunnen we het hele pakket overhandigen aan Asian Tigers.

Laten we hopen dat we dit hiermee nu eindelijk eens rond is, dan kunnen we eindelijk eens een punt van de lijst afstrepen…

Het gaat maar door…

En weer een dag met hindernissen en tegenslagen, maar gelukkig zijn er ook een paar positieve dingen te melden. We beginnen zo langzamerhand allebei last te krijgen van slechte nachtrust, iets wat we nog niet eerder met een aanstaande internationale verhuizing hebben meegemaakt terwijl dit alles bij elkaar opgeteld toch al de vijfde keer is dat we met zo’n gebeuren te maken hebben.

Het goede nieuws is dat het huurconflict met onze huisbaas opgelost lijkt. Ook hier was het verhuisbedrijf, wat hier blijkbaar ook een rol in speelt, weer de schuldige door een vereist document veel te laat op te leveren en vandaar dat onze huur nog steeds niet was overgemaakt. Het vertrouwen in dat bedrijf schijnt in het algemeen steeds verder af te nemen merkte ik toen ik met de mevrouw van Personeelszaken sprak vanmorgen, lekker bemoedigend!

Deze keer is er slecht nieuws ten aanzien van de verkoop van onze auto. We dachten een paar potentiële kopers te hebben maar die hebben nu op één na allemaal afgehaakt. Een collegaatje schrok van de prijs (die toch echt niet hoog is voor zo’n auto, wat had je dan verwacht?), maar achteraf blijkt dat die niet eens een rijbewijs heeft dus dat was toch niks geworden. Mijn instructeur op de sportschool had een “zekere” kandidaat, die vond de prijs heel aantrekkelijk, maar toen ik de afgelopen dagen steeds meer vragen kreeg in de trant van “Wat voor model was het ook al weer?” wist ik al dat ook dit een doodlopende straat was.

Er is nu nog één kandidaat over (alle potentiële kopers die zwaar onder de vraagprijs bieden niet meegerekend) en dat is een Duitse meneer die naar Manila gaat verhuizen. We hadden een afspraak voor vandaag maar die is op het laatste moment verzet naar vrijdag of zaterdag, dus dat wordt weer even afwachten. Ondertussen wordt het wel kort dag want eind volgende week moet de auto in principe weg zijn.

Er leek goed nieuws ten aanzien van het transport van onze katten, alle benodigde papieren zijn vanmiddag ingeleverd en ik hoopte dat daarmee eindelijk de boel in beweging zou worden gezet.

Te vroeg gejuicht weer, want laat in de middag kreeg ik een verzoek om een “gecertificeerde” versie van de hondsdolheidstest toe te sturen, en die hebben we niet. Het laboratorium in Nederland wat die testen heeft gedaan heeft ons de uitslagen per email toegestuurd (want zo gaat dat in een beschaafd land) en ik zou niet weten hoe ik die moet laten “certificeren”. Gek genoeg kwam het verzoek niet van de Filipijnse kant maar van het ontvangende bedrijf in Nederland. Ik ga morgen maar vragen wat er precies met het verzoek bedoeld wordt en dan wachten we maar weer af wat het antwoord zal zijn.

Tenslotte nog onze Blueray speler, gisteravond dachten we dat het apparaat toch maar besloten had om een enkele reis vuilnisbak op te schorten aangezien het de hele avond normaal functioneerde, vanavond was het echter weer bal. Het ding schakelde zich voortdurend uit en weer aan onder het afspelen, soms meteen en soms na een paar minuten. En ik was vanmorgen nog blij dat het nog gelukt was om de gisteren bestelde nieuwe Blueray speler af te bestellen omdat ik dacht dat het probleem was opgelost…

Ik ga toch besluiten met goed nieuws, de decoder van de kabel tv heeft ook spontaan besloten weer te gaan functioneren en die doet het weer als vanouds. Jippie.

Afscheidsetentje voor Riet

Vandaag was er eindelijk eens wat positiefs te melden want het lijkt er nu toch op dat de problemen met de benodigde documenten voor het transport van onze katten zijn opgelost. Er zijn geen nieuwe formulieren opgedoken en alles wat we ingeleverd hadden schijnt nu eindelijk te zijn geaccepteerd. Als laatste kwam er nog wel een verzoek voor de contactgegevens van de persoon die de katten in Nederland in ontvangst gaat nemen en aangezien dat Robin is kon die informatie eenvoudig worden verstrekt. Hopelijk is het volgende wat we te horen krijgen de datum van vertrek en dat verwachten we eigenlijk al snel want de datum die was voorgesteld is begin volgende week.

Onze Nederlandse Transfer Coördinator heeft ons verzekerd dat we onze paspoorten op tijd terug zullen krijgen voor de terugreis omdat het proces “maar” zeven tot tien dagen zal duren. Dat klopt niet met de datum van de 25e die ze ons eerder hadden opgegeven dus mijn ongerustheid is niet helemaal weggenomen. Ik vind het erg aardig dat ze vanuit Nederland moeite doen om dat visum-gebeuren zo snel mogelijk te laten verlopen maar we weten inmiddels uit ervaring dat dat vergeefse moeite is want nadat je je paspoort hebt ingeleverd bij het Bureau van Immigratie is het net een spelletje Russisch Roulette…

Onze hotelbevestiging is ook binnen, als de verhuizers beginnen met pakken gaan wij verkassen naar het Acacia Hotel hier in Alabang waar we de laatste dagen voor ons vertrek zullen verblijven. We hebben voor dit hotel gekozen omdat het strategisch gelegen is tussen het Alabang Town Center en ons kantoor. En daarmee is al het voorbereidende werk voor ons vertrek wat ons betreft nu gedaan en is het afwachten of alles nu verder volgens plan gaat verlopen.

Het enige puntje van zorg is nog steeds de verkoop van onze auto, daarover is nog niks te melden behalve dat we overstelpt worden met aanbiedingen die heel ver beneden onze vraagprijs liggen. Maar ja, ze weten natuurlijk dat we de auto verkopen omdat we weggaan en dan weten ze ook dat we de auto voor ons vertrek kwijt moeten en daar hopen ze van te profiteren. Ik kan het ze niet eens kwalijk nemen, maar ik hoop toch nog steeds op een prijs die tenminste in de buurt ligt van wat we in ons hoofd hebben.

En het afscheid nemen gaat natuurlijk ook zo langzamerhand beginnen. Vandaag begon dat voor Riet met een afscheidsetentje met vriendinnen en één vriend die ze kent van ALIG bij het Italiaanse restaurant “Buena Vista” in Molito. Het was gezellig en na afloop verkaste het gezelschap naar ons huis waar ze zich tot in de kleine uurtjes bezig hebben gehouden met het legen van een paar flessen champagne die we nog hadden staan.

Afscheid_Riet_20150811_001Op de foto van links naar rechts: Morgan, Riet, Dina, Anthony, Kim, Wanda, Lily Beth en Dieuwke.

“Unfortunately”…

Vandaag stonden er twee acties op het programma voor onze verhuizing. Voor mijn was er een bezoek aan de bank voor het opzeggen van onze bankrekening en credit cards en Riet moest vandaag thuis blijven want er zou iemand langs komen om een inspectie te doen van de huidige staat van het huis.

Standard_Chartered_AlabangWij hebben onze lopende rekening bij de Standard Chartered Bank, niet omdat we die zelf gekozen hebben maar omdat dat verplicht is voor alle werknemers van ons bedrijf. Deze van oorsprong Engelse bank opereert over de hele wereld maar zit hoofdzakelijk in Zuid-Oost Azië.

En net als met al het andere wat geregeld moet worden hebben we met deze bank ook een probleempje want onze afdeling Personeelszaken wil dat we onze rekening nog minstens drie maanden na ons vertrek open houden. Dat moet omdat er nog steeds bepaalde betalingen zullen plaatsvinden nadat we zijn vertrokken. Kan dat niet dan niet naar je Nederlandse rekening lijkt een voor de hand liggende vraag maar dat is blijkbaar te moeilijk.

Aangekomen bij de bank dacht ik, laat ik eerst maar eens over die credit cards beginnen want dat lijkt me het makkelijkst. “Unfortunately Sir, dat doen wij niet, daarvoor moet U de hotline van de credit card maatschappij bellen”. Oh, dat moet ik dus allemaal zelf doen? “Unfortunately, ja Sir”. Goed, dan maar over het afsluiten van onze bankrekening, dat willen we graag gedaan hebben drie maanden na ons vertrek. “Unfortunately Sir, dat kan niet. Een rekening kan niet vanuit het buitenland worden gesloten”. Oh, mooi is dat, kan ik dan die rekening gewoon leeg halen zodat hij na pakweg een jaar zelf vervalt? “Unfortunately Sir, een rekening kan niet helemaal leeg gehaald worden, er moet altijd iets op blijven staan”. Dus ik kan niet eens mijn rekening zelf leeg halen? “Unfortunately, nee Sir”.

Ik kreeg wel een paar formulieren mee waarmee ik de rekening kon laten afsluiten door een gemachtigde. Kan ik die formulieren dan niet gewoon opsturen? “Unfortunately, nee Sir. Ze moeten persoonlijk worden overhandigd”. Nijdig stopte ik de formulieren in mijn tas. “Kunnen we nog iets anders voor U doen, Sir?”. Dit was de kat op het spek. “Unfortunately, nee”, zei ik…

Riet verging het niet veel beter vandaag, die was de hele dag thuis gebleven vanwege die inspectie. En je raadt het al, er is niemand komen opdagen.

Onweer, letterlijk en figuurlijk…

Het is echt niet te geloven, ik wou dat ik eens een dag kon melden zonder dat er problemen zijn geweest maar dat schijnt vooralsnog onmogelijk te zijn. Ook vandaag waren er weer een paar onverwachte en bijzonder vervelende problemen.

Het leek een rustige dag te worden totdat ik een e-mailtje kreeg van onze verzekeringsagent over de verzekeringen die we gaan annuleren. Volgens hem hadden we alleen een inboedelverzekering want de autoverzekering hadden we in april niet verlengd omdat we de auto gingen verkopen. Ik schrok me rot want daar was ik me totaal niet van bewust, sterker nog, ik wist niet beter of we hadden die verzekering gewoon verlengd want dat was wel degelijk de bedoeling.

Wat bleek, het was een misverstand, ik had geïnformeerd naar teruggave van het teveel betaalde verzekeringsgeld als we de auto in augustus zouden verkopen, en de verzekeringsagent had dat verkeerd geïnterpreteerd en onze hele verzekering dus niet verlengd. Gelukkig is dat alleen een extra (all-risk) verzekering bovenop de verplichte WA maar wat bleek bij inspectie van de WA verzekering, die was ook net een paar dagen verlopen en we rijden dus al meer dan een week onverzekerd rond!

Gelukkig kon ik die all-risk verzekering meteen weer activeren maar die verplichte Wa verzekering is een ander verhaal. Die is namelijk gekoppeld aan de jaarlijkse registratie van de auto die voor ons in augustus moet gebeuren, en dat had ik nou net aan de volgende eigenaar willen doorschuiven. Dat laatste gaat dus niet lukken, we zullen de auto zo snel mogelijk (dus morgen) moeten laten registreren en dat wordt ook nog eens een extra duur klusje omdat alle auto’s dit jaar bij registratie van nieuwe kentekenplaten moeten worden voorzien.

Riet had nog meer slecht nieuws en jawel, dat ging weer over de katten. Er zit een verschil tussen de datums van de vaccinaties tegen hondsdolheid in de vaccinatie-boekjes en op het EU formulier en dat formulier was daarom geweigerd in Nederland. Bleek weer een fout van de dierenarts die de verkeerde datums had ingevuld, we krijgen morgen de hele handel weer terug om te laten corrigeren.

Onweer_in_AlabangIk had tijd genoeg om dit alles te overdenken in de stoel van de tandarts want daar heb ik weer bijna anderhalf uur in doorgebracht terwijl er twee kiezen compleet werden uitgeboord. Maar daar mag ik niet over mopperen want ik heb er tenslotte zelf voor gekozen om nog effe gauw twee extra kronen te laten zetten. Riet was trouwens nog minder blij want die heeft nog maar drie echte kiezen en laat er nou in één daarvan nog een gaatje zitten…

De dag eindigde helemaal overeenkomstig met onze eigen stemming, met een enorme onweersbui die de straten weer in snelstromende rivieren deed veranderden. Ter geruststellng, van de in de Nederlandse kranten gemelde wateroverlast hebben wij zoals gewoonlijk geen last gehad want Alabang is een hoger gelegen deel van de stad.

Hebben we tenminste nog één mazzeltje…

Alea iacta est!

Eindelijk, het lijkt er op dat het transport van onze katten naar Nederland geregeld is. Het probleem met het verkeerd ingevulde formulier is opgelost en de hele papierhandel is weer ingeleverd. En het ziet er naar uit dat nu alles in orde is want we kregen de bevestiging dat KLM het groene licht heeft gegeven en dat houdt in dat Monster en Abby aanstaande dinsdag met vlucht KL808 naar Nederland zullen vertrekken. Ze worden bij ons thuis opgehaald om tien uur ’s morgens en als alles goed gaat worden ze dan de volgende dag, aanstaande woensdag dus, op de Kamperfoelie afgeleverd.

Het is een pak van ons hart, want dit was toch wel een van onze grootste zorgen en het is een enorme opluchting dat na alle moeite die we hebben gedaan alles gelukkig goed lijkt te komen.

Vandaag heeft Lito onze auto opnieuw laten registreren bij het Filipijnse equivalent van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Dat betekent dat we nu de verplichte verzekering weer hebben en we kunnen dus nu weer met een gerust hart rijden die laatste paar dagen. Jammer van de extra kosten, te meer omdat we ook voor nieuwe kentekenplaten moesten betalen. Die hebben we overigens nog niet, nee meneer, die kunnen pas over een week of wat geleverd worden en voor de tussenliggende periode hebben we een voucher aangeeft dat onze oude platen geldig zijn totdat de nieuwe geleverd kunnen worden.

Daarnaast waren er nog twee voorvallen vandaag die ik jullie niet wil onthouden.

Verkeers_Infarct_Madrigal_Commerce

Allereerst hebben we ons weer eens verbaasd over de manier waarop de verkeersregelaars er hier iedere keer weer in slagen om de chaos in het verkeer nog groter te maken. Het was enorm druk op het kruispunt van Madrigal Avenue en Commerce Avenue vanavond en de stoplichten konden die drukte niet naar behoren reguleren dus werden er “traffic controllers” ingezet. In plaats van dat die zoveel mogelijk probeerden de doorstroming op het kruispunt te bevorderen lieten ze het verkeer gewoon telkens doorrijden totdat er een situatie ontstond waarin niemand meer voor of achteruit kon, oftewel een regelrecht verkeersinfarct. We hebben er nog maar eens kostelijk om gelachen.

Wijn_FilteringEn het was niet Riet haar dag. Gisteravond had ze geprobeerd een fles rode wijn te ontkurken maar dat mislukte omdat de kurk verbrokkelde in de fles. Vanavond kwam ze op het lumineuze idee om dan de restanten van de kruk maar naar beneden te drukken. Dat lukte, maar met als gevolg een fontein die Riet en het aanrecht eruit lieten zien alsof ze slachtoffer was geworden van een schietpartij uit NCIS Los Angeles. En daar bleef het niet bij, want toen ze zich min of meer droog gedept had besloot ze de wijn door een koffiefilter in een glazen kan te gieten. Onder de kan ontstond echter een rood voetbad en het bleek dat er een gat ter grote van een stuiver onderin de kan zat…

Het lukte daarna weliswaar na nog meer droogdeppen en een andere kan, maar de stemming zat er lekker in…

Laatste Hari Raja

Vanmorgen stond er al vroeg een potentiële koper voor onze auto op de stoep. Daniel is een Duitser die al anderhalve week had geïnformeerd naar de auto maar was nu pas in de gelegenheid om langs te komen om onze Toyota Fortuner nader te bekijken. Hij heeft hier werk gevonden en komt zijn vrouw en kind in Alabang wonen. Hij heeft al een auto van de zaak maar is op zoek naar een tweede auto voor zijn vrouw. Hij heeft de auto bekeken en een proefrit gemaakt, we horen morgen of hij besloten heeft om de koop te sluiten.

We hebben ook onze salontafel weer opgeknapt terug. Toen we onze meubels vier jaar geleden kochten bij bij de meubelzaak Renditions in de Festival Mall vertelden ze ons al dat ze tegen een geringe vergoeding kleine beschadigingen konden repareren voordat we van de Filipijnen zouden vertrekken en daarvan hebben voor onze salontafels gebruik gemaakt aangezien die hier en daar wel wat kleine schadeplekjes had. De tafel werd twee weken geleden opgehaald en vandaag weer keurig en helemaal in nieuwstaat bij ons thuis afgeleverd.

Vanmiddag waren we uitgenodigd bij onze vrienden Nonie en Scott om Hara Raja te komen vieren. Dat gaat altijd met uitgebreid Maleis eten en dat leek ons dus een heel goed idee. Het eten, zoals gewoonlijk klaargemaakt door Nonie en Ayu, was weer ontzettend lekker en zeker Riet heeft voor haar doen flink zitten eten. Aan het eind van de middag bij het afscheid nemen realiseerden we ons eigenlijk pas dat er een flink aantal genodigden waren die we waarschijnlijk niet meer zullen zien en dat was toch wel even slikken.

Hari_Raja_bij_Nonie_Collage

Het afscheid nemen begint nu dus echt serieuze vormen aan te nemen…

Verkocht!

Fortuner_002We hoefden niet eens tot vandaag te wachten want gisteravond kwam er al een berichtje binnen van Daniel dat hij onze auto wil kopen. We moesten nog wel wat heen en weer mailen om tot een overeenkomst te komen over de prijs maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen.

Een pak van ons hart dat er nu weer een obstakel uit de weg is en er zit voor ons nog een groot voordeel aan deze deel. Aangezien Daniel nu nog in Duitsland woont vroeg hij of hij het overeengekomen bedrag vanuit Duitsland in Euro’s naar ons kon overmaken. Dat is voor ons allebei heel erg gunstig want nu hoeven we geen rekening te houden met de valutaverschillen en het scheelt ons de rompslomp om met een heleboel contant geld naar Nederland te reizen.

Het enige is nu nog dat ik moet zien uit te vissen hoe we de auto overgeschreven krijgen naar de nieuwe eigenaar. Dat zal ongetwijfeld weer een hoofdpijn-dossier gaan worden, temeer omdat Daniel aanstaande donderdag al weer terug reist naar Duitsland en dan moet dus alles rond zijn. Hopelijk gaat dat nog lukken, we willen zelf als het kan de auto ook voor het weekend overgedragen hebben want zaterdag komen de verhuizers.

Vanavond zijn we voor de laatste keer bij restaurant Appenzeller wezen eten. De laatste tijd kwamen we er wel wat minder omdat het toch eigenlijk een beetje uit de loop is maar we vonden dat we niet weg konden gaan zonder een laatste bezoek aan dit restaurant wat toch in de afgelopen vier jaar tot onze “vaste stekken” behoorde.

We troffen er mijn collega Ian aan die ik al maanden niet gezien heb omdat hij normaal gesproken offshore werkt en het was leuk om hem te zien want nu konden we tenminste afscheid nemen, wat anders waarschijnlijk niet meer mogelijk was geweest. Ian gaat ook het project verlaten maar twee weken na ons. Hij heeft dan twee weken langer op het project gewerkt dan ik want we stapten samen vijf jaar geleden de receptie van het Shell kantoor in Kuala Lumpur binnen voor onze eerste werkdag. Nou ja, “binnenstappen” is eigenlijk niet het juiste woord want we hebben eerst samen tien minuten op de deur staan bonzen. De receptie had allang open moeten zijn maar was nog gesloten want de receptioniste had zich verslapen…

Waarom…

Laat ik eerst maar eens het goeie nieuws van vandaag melden want dat was er gelukkig weer. Het zal duidelijk zijn dat we ons ernstige zorgen maakten over de vraag of we onze paspoorten wel op tijd terug zouden krijgen om op de door ons geplande vertrekdatum ook daadwerkelijk te kunnen vertrekken. Me dunkt dat we gezien onze ervaringen in het verleden reden genoeg hebben om ons daar zorgen over te maken en daarom heb ik het vuurtje hierover regelmatig opgestookt.

En blijkbaar heeft dat toch resultaat gehad want ik kreeg vanmorgen bericht dat onze paspoorten terug waren van het Bureau van Immigratie, voorzien van alle benodigde paperassen waarmee we in principe het land uit zouden mogen. Dat was een verrassing want er was ons verteld dat we pas de 25e augustus onze paspoorten terug zouden krijgen en aangezien de dag daarop onze vertrekdag is kun je je onze ongerustheid wel voorstellen. Maar wat denk je, vroeg in de middag stond de bode al bij de balie met onze paspoorten! Die hebben we dus nu terug en dat betekent dat een belangrijk openstaand punt op ons lijstje door kunnen strepen.

Er was nog meer goed nieuws, want toen ik Lito vanmorgen vroeg wat er allemaal nodig was om onze auto overgeschreven te krijgen naar de nieuwe eigenaar zei hij dat een koopovereenkomst voldoende was. Die moest weliswaar genotariseerd zijn maar dat konden ze volgens hem bij ons op kantoor regelen. De nieuwe eigenaar kon daarmee zelf de auto op zijn naam laten overschrijven, en daarmee zou het geregeld moeten zijn. Dat klonk te simpel, en ik vertrouwde het dus niet erg. Op kantoor aangekomen vroeg ik daarom voor alle zekerheid hetzelfde nog maar eens aan een Filipijnse collega maar ik kreeg inderdaad hetzelfde antwoord. Na een mailtje naar onze afdeling die dat soort zaken afhandelt kreeg ik zelfs een voorbeeld-koopcontract wat ik alleen nog maar hoefde in te vullen. Ik nam onmiddellijk contact op met de koper van onze auto om te vragen of ik langs kon komen voor de benodigde handtekeningen, en dat kon. Daniel’s kantoor is weliswaar in Makati en dus niet naast de deur maar dat had ik er wel voor over.

Terug op kantoor gekomen wilde ik vol goeie moed de hele handel inleveren voor het notariseren en toen bleek dat het inderdaad te mooi was om waar te zijn. Onze “Legal Advisor” die het notariseren moet doen vertelde dat de koper zich persoonlijk bij ons op kantoor diende te melden om een een of ander register te tekenen, en zonder dat kon er niet worden genotariseerd. En oh ja, hij had alleen morgen nog maar tijd want de rest van de week heeft hij vrij. Ik heb mijn zakdoek in mijn mond gepropt om te voorkomen dat ik zou gaan gillen…

Ik nam snel contact op met Daniel, die er de lol wel van kon inzien en gelukkig bereid bleek om morgen naar ons kantoor te komen. Maar de grote vraag die telkens weer opkomt tijdens alles wat we proberen te regelen de laatste weken is, “Waarom vertelden ze dat nou niet van tevoren?”. Want had ik dat geweten dan was ik niet naar Makati gereden voor die handtekeningen maar had ik Daniel gelijk kunnen vragen om naar ons kantoor te komen.

En dit is niet de eerste keer, Riet werd er tijdens het hele geregel van onze katten ook stapelgek van. “Ma’am, we hebben het vaccinatieboekje nodig”. Nadat Riet dat heeft afgegeven is het, “Yes Ma’am, maar we hebben ook een gezondheidsverklaring nodig”. Riet regelt die verklaring en ja hoor, daar zijn ze weer. “Yes, Ma’am, maar we hebben ook een EU certificaat nodig”. En dan denk je dat je er bent en dan is het, “Yes, Ma’am, maar we hebben ook een gecertificeerde kopie van de kopie nodig”.

WAAROM VRAGEN JULLIE DAT NOU NIET ALLEMAAL TEGELIJK, STELLETJE MALLOTEN!!!

Abby en Monster zijn onderweg!

Vertrek_Abby_en_Monster_001Vanmorgen om half tien kwam er een vrachtwagentje voorrijden om onze beide katten Abby en Monster op te halen voor het transport naar Nederland.

Om er zeker van te zijn dat we ze niet zouden hoeven te zoeken hadden we ze al sinds gisteravond binnengehouden, en dat was voor de beide dames toch blijkbaar een teken dat er iets bijzonders zou gaan gebeuren want ze waren allebei nogal onrustig. Riet had ze zelfs op een gegeven moment in onze slaapkamer opgesloten omdat ze voortdurend probeerden naar buiten te glippen.

Maar toen kwam dan toch het moment waarop ze allebei in de gereed staande kooien moesten en dat ging onder een luid gejammer van allebei, en met name arme Monster, die toch al zo schrikachtig is, zat te beven als een rietje. Riet had het even te kwaad toen ze werden ingeladen maar gelukkig waren de beide begeleiders duidelijk ervaren en ze probeerden dan ook zoveel mogelijk de beestjes op hun gemak te stellen. Het zou een lange dag voor worden voor Abby en Monster want het vliegtuig vertrok pas om kwart voor acht vanavond.

Vertrek_Abby_en_Monster_002

Toch was er ook nu weer een probleem wat gelukkig snel opgelost kon worden. Bij controle van de kooien vroegen de begeleiders waar de dispensers waren voor water en eten. Ja, die hadden we dus niet want alweer had niemand ons verteld dat die nodig waren. Het zou een voorwaarde van de luchtvaartmaatschappij zijn maar toen Riet later op de website zocht kon ze er helemaal niets over vinden. Gelukkig waren de begeleiders bereid om ze onderweg zelf nog even gauw te kopen en het kon dus geregeld worden met het meegeven van het benodigde geld.

Met Abby en Monster onderweg is voor ons het belangrijkste punt op onze actie-lijst afgehandeld, en sinds vanmiddag kunnen we nog een punt afstrepen en dat is het verkopen van onze auto. Daniel is vanmiddag vanuit Makati naar ons kantoor gekomen waar we allebei het verplichte register hebben getekend en de koopovereenkomst is daarmee nu genotariseerd. De auto is nu dus officieel verkocht, we hebben het geld al binnen (in euro’s op onze Nederlandse rekening!) en morgen ga ik met Lito naar Makati om daar de auto aan Daniel te overhandigen.

Ze zijn er!

Het beste nieuws van vandaag kwam van Robin uit Nederland, tegen half zes onze tijd kwamen de eerste foto’s binnen op WhatsApp van onze beide katten Abby en Monster in Rijnsburg. Ongeveer een uur eerder hadden we al een berichtje gehad van het transportbedrijf dat ze veilig waren aangekomen en dat ze waren vrijgegeven en binnen het uur zouden worden afgeleverd op de Kamperfoelie. Dat gebeurde, en dankzij WhatsApp konden we al snel zien dat alles goed was gegaan en de goeie afloop van de lange reis was een pak van ons hart.

Volgens Robin waren allebei de katten al snel aan het rondsnuffelen en hadden ze ook al snel de bak gevonden (en er gebruik van gemaakt). Nu gaat voor hun het gewenningsproces beginnen want het ziet er natuurlijk allemaal toch heel anders uit dan ze gewend zijn, om van het weer nog maar te zwijgen. Met name de kleine Monster moet toch maar eens gaan overwegen om een dikkere vacht te gaan kweken.

Aankomst_Abby_en_Monster_in_Rijnsburg

Nog meer goed nieuws want vanmiddag hebben Lito en ik de auto naar Makati gebracht waar we hem met alle papieren en sleutels hebben overhandigd aan Daniel, de nieuwe eigenaar. Thuis gekomen was er een droevig moment want nu we geen auto meer hebben hebben we dus ook geen chauffeur meer nodig.

Afscheid_van_Lito_001We namen dus afscheid van Lito die ons bijna drie jaar lang vlot en veilig door het chaotische verkeer van Manila heeft gereden. Hopelijk kunnen we hem nog behulpzaam zijn bij het vinden van een nieuwe baan want ondanks een paar aanbiedingen heeft hij nog steeds geen nieuwe werkgever gevonden.

Geen auto meer, dus hoe moet dat dan de resterende dagen op de Filipijnen? Mijn werkgever heeft een regeling die ons toestaat om met een maximum van twee weken een auto te huren, en daar wilde ik in eerste instantie gebruik van maken. Dat had ook betekent dat we Lito nog een paar dagen langer in dienst hadden kunnen houden want die had ik dan laten rijden.

Maar helaas, het is ons niet toegestaan een auto te huren zonder chauffeur. Goed, een auto met chauffeur dacht ik, ook niet slecht, maar ook dat klopte niet. Het bleek vanmiddag dat we helemaal geen huurauto krijgen maar we moeten voor elke rit een auto aanvragen bij het bedrijf wat alle transport voor mijn werkgever verzorgd. En dat niet alleen, maar we moeten eigenlijk een complete ritten-lijst indienen voor de volgende dag want ze moeten dat een dag van tevoren weten. Nou, lekker dan, en als ik nou onverwachts ergens naar toe moet?

Er was geen praten aan, de regeling is zoals hij is en daar kan niet van worden afgeweken. Goed hoor, we gaan het proberen, het lijstje voor morgen is al ingeleverd…

Laatste werkdag

Het zat er wat het werk betreft vandaag voor mij op, want hoewel we pas volgende week woensdag naar Nederland vertrekken was dit mijn laatste echte werkdag op kantoor. Morgen is het een nationale feestdag en heb ik dus vrij, en zaterdag komen de verhuizers om te beginnen met het inpakken van onze spullen. De verwachting is dat ze ook maandag en dinsdag nog bezig zullen zijn en er wordt verwacht dat we bij het inpakken aanwezig zijn. Daarna ga ik woensdag alleen nog naar kantoor om al mijn spullen, zoals mijn laptop en mijn sim-kaart, in te leveren en natuurlijk om afscheid te nemen van iedereen.

Vandaag stond overigens ook al weer in het teken van afscheid nemen. Ik heb de laatste twee overgebleven leden van mijn team meegenomen voor een afscheidslunch in restaurant “Tony Roma” in het Alabang Town Center, waarbij ik me weer eens heb verbaasd hoeveel twee van die kleine Filipina’s zo’n vracht eten kunnen verstouwen.

Riet had ook een afscheidslunch van Outpost, de vereniging van Shell vrouwen. Er was een groot gezelschap op komen dagen, het enige probleem voor Riet was zoals gewoonlijk dat iedereen weer met iedereen op de foto moest en dat betekent zoveel mogelijk lachen naar het vogeltje en dat is nou eenmaal niet bepaald Riet’s favoriete hobby. De eerste foto’s stonden ook al weer snel op Facebook en Riet staat er hier en daar zowaar nog best goed op (al vind ze natuurlijk zelf weer van niet).

Afscheids_Lunch_Outpost_Riet_005

Het niet meer hebben van een auto blijkt al meteen erg lastig, we moesten vandaag duidelijk wennen aan dat geregel van die auto’s met chauffeur. Ik had gisteren een lijstje ingediend bij onze afdeling transport van alle ritjes die we voor vandaag hadden gepland, maar ik was de lunch in het Alabang Town Center vergeten en toen ik daarvoor om vervoer vroeg begonnen ze zoals ik al had verwacht moeilijk te doen omdat het niet een dag van tevoren was aangevraagd.

Riet had ook een probleem want ze had voor het vervoer na haar afscheidslunch wel de straat maar niet het huisnummer doorgegeven. Dat plus het feit dat de chauffeur duidelijk niet de weg wist in onze Village maakte dat ze bijna te laat thuis was voor de inspectie van ons huis. Meneer Santiago, de eigenaar, kwam samen met een vertegenwoordiger van ons bedrijf en iemand van het vervoersbedrijf Asian Tigers controleren of we alles netjes achter gingen laten. Meneer Santiago vond het duidelijk allemaal onzin want zoals hij zei, hij wist allang dat alles prima in orde was. Hij toonde weinig geduld met de beide dames en veegde een paar pietluttige dingetjes resoluut van de tafel, waarna de juffrouw van Asian Tigers van ellende geen woord meer kon uitbrengen. Wij kregen onze verhuisvergunning en een uitnodiging van Meneer Santiago om aanstaande dinsdag met hem en zijn vrouw te dineren.

Afscheids_Borrel_Outpost_Draft_001Vanavond was de maandelijkse borrel van Outpost, vanwege ons afscheid hadden ze die een week naar voren geschoven zodat wij er bij konden zijn. Zoals gewoonlijk was de borrel op het buitenterras van cafe Draft waar het druk en gezellig was. Het enige minpuntje was eigenlijk dat halverwege de avond eindelijk gebeurde waar het vanaf het middaguur al naar uit had gezien, het begon te stortregenen. Op het overdekte terras hadden we daar weinig last van maar we moesten natuurlijk ook nog naar huis. We waren komen lopen en hadden weliswaar paraplu’s meegenomen maar we waren toch blij dat Edward en Hilde aanboden om ons met de auto thuis af te zetten.

Al met al was het een behoorlijk drukke dag geweest waarbij Riet en Estela tussen de bedrijven door alvast waren begonnen met het leegruimen van de kasten. Ikzelf ben vanmiddag op de valreep nog even langs de tandarts geweest om de twee kronen te laten plaatsen waar vorige week het voorbereidende werk voor was gedaan. En daarmee staat mijn totaal aan neptanden nu op tien…

Heel veel regen…

We hebben Ninoy Aquino Dag gebruikt om zoveel mogelijk voorwerk te doen voor als de verhuizers morgen komen. En dat kwam best uit want het heeft vanaf gisteravond vrijwel aan één stuk door gegoten van de regen. De oorzaak van al die regen is de passerende tyfoon “Goni”, die al drie dagen aan het besluiten is welke kant hij nou op zou gaan. De voorspellingen waren dat hij naar het noorden zou afbuigen maar hij beweegt nog steeds heel langzaam in westelijke richting. Hij zal weliswaar ten noorden van Luzon passeren, zelfs als hij niet afbuigt naar het noorden, maar ondertussen zorgt hij wel voor hevige regenval.

Manila_Flood_20150821Zoals was te verwachten zorgt de vele regen voor grote problemen in de stad en grote delen staan dan ook al weer onder water. Vele wegen, ook buiten de stad, zijn onbegaanbaar en het ziet er niet naar uit dat de komende dagen zal verbeteren want er wordt nog veel meer regen verwacht doordat de tyfoon zich maar langzaam verplaatst. En hoewel wij op een hoog gelegen deel van de stad wonen (Alabang is blijkbaar op een heuvel gebouwd) hebben wij weinig last van de wateroverlast maar toch merkten we vandaag de gevolgen.

Toen we aankwamen bij het Chinese restaurant vanavond bleek het gesloten, de eigenaar vertelde dat hij problemen had met de waterleidingen. Ook diverse andere winkels waren gesloten en vanmiddag op onze laatste middag in de Gold’s Gym stond het vol met emmers vanwege de vele lekkages.

Maar goed, het verhuizen is dus in feite al begonnen. We hebben kasten leeggehaald en een begin gemaakt met het verdelen van de spullen. We nemen de meeste kleding mee als bagage in het vliegtuig in drie grote en twee kleine koffers, wat makkelijk kan want we mogen de man veertig kilo handbagage meenemen. Daarnaast mag er ook nog vijfenzeventig kilo als luchtvracht worden vervoerd en dat komt dan al na een dag of drie, vier aan in Nederland. De rest komt allemaal naar Nederland in een zeecontainer, maar het kan wel twee tot drie maanden duren voordat die er is. We moeten dus beslissen wat we het hardst nodig hebben en dat gaat dan als luchtvracht mee.

Een hele uitzoek dus nog waarbij we voortdurend koffers aan het wegen zijn. Inpakken van alles wat niet in de koffers gaat doen we niet want dat mogen we niet eens zelf doen. Toen we naar Maleisië verhuisden (waar blijft de tijd!) had Riet heel veel al keurig ingepakt, maar toen de verhuizers kwamen werd alles uitgepakt en opnieuw ingepakt. Dat gaan we dus deze keer niet doen, we moeten wel de hele dag bij het inpakken aanwezig zijn, “om toezicht te houden”…

Inpakken_20150821

De verhuizers zijn begonnen

Om kwart voor negen vanmorgen stopte het vrachtwagentje van Asian Tigers bij ons voor de deur. Er stapten niet minder dan acht verhuizers uit die meteen aan de slag gingen en er bepaald geen gras over lieten groeien want halverwege de middag was alles op de begane grond ingepakt. Het tempo lag zo hoog dat de leider van het verhuisteam aangaf dat met een beetje mazzel alles maandag klaar voor verzending kan zijn, en dat is goed nieuws.

Het pakken van onze spullen ging zorgvuldig en efficiënt, maar er waren toch ook wel een paar komische voorvallen. Toen ze in de woonkamer onze tv gingen inpakken waarschuwde ik ze dat er twee afstandsbedieningen niet mee moesten, te weten die van de decoder van de kabel-tv en die van de air-conditioning. Een uurtje later vroeg ik waar de afstandsbediening van de air-conditioning was. En jawel hoor, drie keer raden waar die was…

Riet had een paar gemakkelijke slippers en ik een paar schoenen apart gezet voor onze laatste paar dagen hier, en die wilden we ook aan tijdens de terugreis. Alleen hadden we die dus niet voor het schoenenzaak neer moeten zetten want hiermee gebeurde hetzelfde als met de afstandsbediening van de airco, we hadden weliswaar gezegd “Die niet” maar dat was blijkbaar niet helemaal doorgekomen. Voor mij niet zo’n ramp omdat ik nog een ander paar andere makkelijke schoenen heb die nog niet waren ingepakt, maar Riet moest aan Estela een paar slippers terugvragen die ze al aan haar had gegeven.

Onze luchtvracht zorgde ook nog voor een lachmoment, al was dat hoofdzakelijk bij Estela en mij. Er mag vijfenzeventig kilo luchtvracht mee maar dat moet allemaal in een doos passen die standaard maten heeft. En dat lukte van geen kanten, hoe de mannen ook stonden te rommelen met alles wat er in moest, ze kregen alles niet zodanig in de doos dat de deksel nog dicht kon. Nadat Estela en ik met de armen over elkaar dat gemodder een half uur aangekeken hadden kon ik er niet meer tegen. Ik gaf Estela een knipoog en zei tegen de mannen, “Mag ik het eens proberen?”. Ik haalde alles er uit, deed het er op mijn manier in en voilà. Estela lag in een deuk…

Verhuisdag_1

Tegen vijven vertrokken de verhuizers en moesten Riet en ik nog een uur wachten op ons vervoer naar het hotel. Goed beschouwd hadden we nog makkelijk twee nachten in ons huis kunnen slapen aangezien de verhuizers nog niet aan onze slaapkamer waren toegekomen, maar dat wisten we ook niet van tevoren en dus was er voor ons een hotel geregeld voor de resterende dagen in Manila.

Ons transport naar het Acacia Hotel was gelukkig een Toyota Grandia, een bus van flinke afmetingen, want we hadden niet minder dan drie grote en twee kleine koffers als bagage en daarnaast ook nog eens twee rugzakken. Nadat we ons in het hotel hadden geïnstalleerd wandelden we naar restaurant Outback, onze vaste zaterdagavond-stek, voor ons allerlaatste bezoek. Bij ons vertrek namen we dan ook afscheid van barman Mark en een paar andere personeelsleden die ons de afgelopen jaren iedere zaterdagavond hebben bediend. Voor ons geen ijskouwe San Mig Light van de tap meer op zaterdagavond, en ook geen “Thunder from Down Under” toetje.

Terug in het hotel wilden we nog voor een afzakkertje naar de bar maar die bleek gesloten vanwege de tyfoon. Logisch, want die bar is op een open terras op de zestiende verdieping en dat is niet echt gezellig als het hard regent, en hoewel het omdat moment droog was was de bar uit voorzorg toch dicht. We moesten dus ons afzakkertje nemen in de lounge en ik kon het niet laten, ik ging voor de cocktail van de week: een non-alcoholische smoothie met als hoofd-ingredient pindakaas…

Het vrachtwagentje van Estela

Er zijn nogal wat spullen die we niet meenemen naar Nederland en we hebben ons afgevraagd wat we daarmee moesten doen. De meeste expats die vertrekken bieden zulke spullen te koop aan op speciaal daarvoor bestemde Facebook pagina’s maar daar hadden we niet zoveel zin in. Je moet allemaal aparte advertenties gaan plaatsen, wat best een hoop werk is, en de prijs die je doorgaans voor je spullen krijgt is meestal al die moeite niet eens waard. We hadden dan ook besloten dat we alles wat we niet meenemen weg zouden geven aan Estela, Lito en onze tuinman Arnel, want die kunnen alles goed gebruiken en wat ze niet kunnen gebruiken kunnen ze verkopen voor een extra centje.

Lito heeft de afgelopen dagen al het een en ander meegenomen wat van zijn gading was, Estela had voor vandaag via haar broer een vrachtwagentje geregeld om alles wat zij had uitgezocht in één keer te vervoeren. En dat was nogal wat want we hadden haar gezegd dat ze alles mocht meenemen wat er in haar kamertje stond en daarnaast was ze ook geïnteresseerd in onze wasmachine en de helft van onze sofa (die bestaat namelijk uit twee stukken, Lito neemt de andere helft).

Riet en ik wandelden om negen uur vanaf ons hotel naar de Village waar we bij de Gate meteen Estela aantroffen die daar al op ons stond te wachten want wat bleek, de beveiliging deed moeilijk. Omdat ze met het vrachtwagentje nogal wat spullen zou gaan vervoeren wilde de beveiliging dat ze een formulier zou overleggen waaruit bleek dat ze die spullen op rechtmatige wijze had verkregen. Op zich niet zo vreemd want er wordt nogal flink gestolen bij ons in de Village, er zijn voorvallen bekend van mensen die thuiskwamen en hun hele huis leeggeroofd aantroffen.

Vrachtwagentje_van_Estela_003Aangezien ik degene ben die de spullen aan Estela heeft gegeven werd er van mij verwacht dat ik dat formulier zou regelen en ondertekenen. Ik had zoiets al verwacht en op voorhand al een verklaring geschreven en ondertekend die voldoende zou moeten zijn, en dat klopte achteraf ook want er was helemaal geen formulier. Toch was mijn brief niet afdoende want omdat ik niet de eigenaar ben van het huis waaruit de spullen komen moest ook de huiseigenaar, meneer Santiago, een soortgelijke verklaring afgeven. Gelukkig bleek meneer Santiago, die overigens vlak bij ons woont, bereid snel even een briefje te schrijven en hij kwam het persoonlijk bij ons aan Estela afgeven.

Estela_en_Riet_001Ondertussen was het vrachtwagentje vol geladen en na nog wat foto’s gemaakt te hebben en wij afscheid hadden genomen van Estela’s dochter Sophia vertrok het gezelschap. Amper een kwartier later stond Estela al weer op de stoep, ze waren tegengehouden bij de gate want er was nog steeds iets niet in orde. Briesend ging Riet met Estela mee en bij de Gate aangekomen bleek het ook nog eens voor niks want het enige probleem bleek te zijn dat de leidinggevende van de beveiliging persoonlijk de spullen vrij moest geven. Die kwam aan op zijn brommertje en daarmee was alles eindelijk rond, Estela kon met haar spullen naar huis.

Wij bezochten vanavond in het kader van de afscheidstournee langs onze favoriete restaurants de Union Jack Tavern. De loempiaatjes en de Haggis smaakten weer als vanouds…

Tweede inpak-dag

Ik had voor vanmorgen om half acht vervoer geregeld van het hotel naar ons huis, wat achteraf bezien tamelijk aan de vroege kant was aangezien de verhuizers pas rond negen uur zouden komen voor de tweede inpak-dag. Er was niet echt een reden voor ze om eerder te beginnen want ze waren op de eerste dag al zover gekomen dat de verwachting was dat ze tegen het middaguur al klaar zouden zijn met het inpakken.

En dat klopte ook, het enige wat ze nog deden na de lunch was het naar beneden brengen van alle dozen van de eerste verdieping zodat alles makkelijker in de containter geladen kan worden die morgen komt. In totaal zijn er honderdzestien dozen ingepakt en we beginnen ons nu toch wel af te vragen hoe dat moet als alles op de Kamperfoelie wordt afgeleverd. Maar daar gaan we ons wel druk over maken als het zover is en dat is pas over een maand of twee, drie.

Tweede_inpakdag

Ik had vanmorgen een ander klusje en dat werd er weer een met de nodige hindernissen, namelijk het afsluiten van onze Filipijnse bankrekening. Aangekomen bij de bank leverde ik de papieren in en vroeg of ik het uitstaande bedrag uitgekeerd kon krijgen in euro’s. Ze hadden Riet namelijk twee weken geleden verteld dat dat geen enkel probleem was, bij vandaag aanvragen zou het bedrag morgen beschikbaar zijn. En daar gingen we weer, “Unfortunately, Sir”, ze snapten niet wie dat gezegd kon hebben want het was onmogelijk, het duurde minstens een week. Dat was geen optie, en de eniege andere mogelijkheden waren contant in pesos of een internationale overschrijving. Het eerste leek me geen goed idee, zeker omdat het in principe verboden is om pesos uit te voeren, maar stel dat het geen proeblemen zou opleveren dan zouden we toch in Nederland waarschijnlijk tegen een hele lage koers moeten inwisselen. De tweede optie zou een betere koers opleveren maar daar waren weer tamelijk hoge kosten aan verbonden.

Ik besloot toch maar vanwege het gemak voor optie twee, ook al omdat het bedrag dan in ieder geval in euro’s zou worden overgemaakt. Ik leverde alle formulieren in en dacht dat de zaak daarmee voor elkaar was. En je raadt het al, dat was niet zo. Amper thuis ging mijn telefoon, of ik nog even terug wilde komen naar de bank want er waren een paar bedragen fout ingevuld op de oorspronkelijke formulieren en ik moest opnieuw een paar handtekeningen komen zetten…

Bij dit alles bleek eens te meer hoe vervelend het is om hier geen auto beschikbaar te  hebben. Het zijn niet zozeer de afstanden, dat gaat wel, het is meer dat je bij iedere wandeling van langer dan vijf minuten gewoon loopt te soppen in je hemd…

Vanavond zaten we weer in café Draft, deze keer in het gezelschap van drie van mijn Filipijnse collegaatjes, dezelfde die mij tijdens mijn eerste bezoek hadden opgevangen en mee uit genomen. Ze vonden het niet meer dan passend dat ze me dan ook uitzwaaiden nu we weggaan, en dat beschouw ik als een eer en een compliment. Waar is de tijd gebleven vroegen we ons af, want onze eerste ontmoeting was in oktober 2010, dus bijna vijf jaar geleden…

Alles in de container

Laden_ van_de_Container_20150825_031We konden vanmorgen uitslapen (wat overigens niet echt lukte) want de verhuizers zouden vandaag pas rond een uur of tien naar ons huis komen. Vanwege de regels rond vrachtverkeer in de spits kon de vrachtwagen met de container pas om tien uur vertrekken en de verwachting was dan ook dat hij pas rond een uur of elf zou arriveren.

Het werd zelfs nog iets later, om kwart over elf stopte de vrachtwagen voor ons huis met de veertig-voet lange container waar al onze spullen in zouden moeten passen.

Laden_ van_de_Container_20150825_055Dat lukte zonder problemen, sterker nog, nadat alles snel en efficiënt in de container was geladen en was gestouwd voor de overtocht was de container nog maar half vol.

Om een uur of half drie vertrok de vrachtwagen, de verwachting is dat we de container over een maand of twee op de Kamperfoelie zien verschijnen.

Het kan zelfs nog wat langer duren, dat is afhankelijk van de route die de container per schip gaat volgen vanuit Manila naar (hoogstwaarschijnlijk) Rotterdam.

En toen kwam er voor ons een heel moeilijk moment, het afscheid nemen van Estela. Ze had er op gestaan ondanks onze tegenwerpingen om de nacht door te brengen in het huis, anders hadden we gisteren al afscheid van haar genomen maat het werd dus vandaag. “Ik ga niet huilen, ik ga niet huilen!”, zei ze toen het moment daar was maar ze deed het toch. Riet had het ook te kwaad en ikzelf trouwens ook wel.

Diner_met_Mr_and_Mrs_SantiagoVoor vanavond waren we uitgenodigd door onze huisbaas Meneer Santiago en zijn vrouw voor een diner in een van de vlakbij gelegen hotels. We werden keurig afgehaald bij ons hotel en na een gezellige avond ook weer teruggebracht. Meneer en Mevrouw Santiago zijn allebei al dik in de zeventig en ze hebben heel erg veel gereisd, ook naar Nederland en het was erg leuk om eens van Filipino’s te horen hoe ze ons land ervaren.

Een afzakkertje in de bar van het hotel was ons nog steeds niet gegund, de bar was nog steeds dicht vanwege de regen. Vreemd, want het was de hele dag droog geweest…

Laatste afscheid

Asian_Star_Building_AlabangHet is dan eindelijk zover, vandaag is onze laatste dag op de Filipijnen. Voor mij betekent het nog een drukke dag want ik moet nog allerlei dingen regelen op kantoor, zoals het inleveren van al mijn spullen en niet te vergeten natuurlijk het afscheid nemen van al mijn collega’s. Daarna is vanmiddag de officiële overhandiging van ons huis aan de verhuurder en daarna moeten we als een speer zorgen dat we alles gepakt krijgen en uitchecken uit het hotel.

Op het werk had ik het zelfs drukker dan verwacht met allerlei kleine dingetjes waarvoor mijn hulp op de valreep nog werd ingeroepen.

Er moesten ook nog de nodige formulieren worden ingevuld en allerlei verklaringen dat ik alle dingen die noodzakelijk zijn voor het vertrek inderdaad had gedaan. Het kostte zoveel tijd dat ik een beetje knijp kwam te zitten met het inleveren van mijn spullen en het afscheid nemen, want tegen de tijd dat ik daar aan toe was gekomen was iedereen met lunchpauze.

Afcheid_van _Cleng_en_GennieHet afscheid van met name de twee overgebleven leden van mijn team, Gennie en Cleng, viel me zwaar.

De meiden zullen het nu voor de laatste paar maanden van het project alleen moeten opknappen, en ik hoop dat het ze lukt. Ik heb mijn best gedaan zoveel mogelijk alles af te ronden maar die paar losse eindjes die er nog liggen moeten ze zonder mijn hulp kunnen afmaken.

In ieder geval ben ik blij en trots dat ik voor allebei na het project een andere baan heb kunnen regelen bij Shell Philippines.

Onze huisbaas Meneer Santiago had ons vanmiddag van het hotel opgehaald met een van zijn vier auto’s en voordat we naar ons eigen huis gingen (zo blijf ik het toch nog maar even noemen) bracht hij ons eerst naar zijn eigen huis waar we een uitgebreide rondleiding kregen. Daarna werd ons huis geïnspecteerd maar aangezien er geen echte problemen werden gevonden (alleen twee kapotte lampen) kon de overdracht snel worden afgetekend, waarna we afscheid namen van de sympathieke Meneer en Mevrouw Santiago. Misschien zien we ze later dit jaar al weer want ze zijn van plan weer eens naar Nederland te komen.

Terug in het hotel was het al weer tijd om de koffers op een kar te laten laden en uit te checken. Gelukkig konden we de koffers in bewaring geven bij de conciërge want ons vervoer naar de luchthaven zou pas om half negen voor komen rijden. We gebruikten de tijd die we nog hadden om nog een laatste keer naar het Alabang Town Center te wandelen om te gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni’s. Het afscheidsmaal was onze vaste bestelling op de woensdagavond, “Flatbread Rustico” voor Riet en de penne met Italiaanse worst voor mij.

We dronken nog wat op het dakterras van het hotel terwijl we op ons vervoer wachtten. Daarvandaan hadden we een schitterend uitzicht over Alabang, onze laatste blik op de plek waar we bijna vier jaar hebben gewoond.

Alabang_bij_Avond

De auto was precies op tijd en alles verliep daarna vlot. Zelfs de paspoortcontrole leverde geen problemen op ondanks de grote hoeveelheid aan warrige documenten die aan ons paspoort waren vastgeniet door de Immigratiedienst, allemaal documenten waarmee we zonder problemen het land uit zouden moeten komen was ons gezegd. Dat klopte gelukkig, en het wachten is nu op het vertrek van onze vlucht naar Dubai om middernacht.

Ons avontuur van vijf jaar in Zuid-Oost Azië zit er nu dus definitief op maar ik weet zeker dat ik nog heel, heel vaak zal terugdenken aan deze fantastische jaren.

Aankomst in Rijnsburg

We vertrokken vrijwel op tijd even na middernacht voor de eerste etappe van onze terugreis, de vlucht van Manila naar Dubai. Dankzij een chronisch slaapgebrek in de afgelopen twee weken gingen zowel ikzelf als Riet vrijwel meteen na het sein dat de veiligheidsriemen los mochten onder zeil en we hebben het grootste deel van de vlucht heerlijk geslapen. Zelfs ik werd wakker gemaakt voor het ontbijt anderhalf uur voor de landing dus je kunt wel nagaan.

De tussenstop in Dubai duurde iets van drie en een half uur waarvan het eerste half uur bestond uit de busrit van het vliegtuig naar de terminal want het toestel werd geparkeerd aan wat zo ongeveer het allereerste uiteinde van het vliegveld moet zijn. We brachten de resterende tijd door in de Business Lounge, helaas die van terminal B en niet de veel mooiere van terminal A, maar vooruit.

Aangekomen bij de balie bij de Gate voor het boarden liep het grondpersoneel nogal zenuwachtig heen en weer te rennen en toen wij aan de beurt waren bleek waarom, het toestel was overboekt. Voor ons had dat een zeer plezierig effect want wij kregen een upgrade van de Business Class naar de First Class en dat was dus wat je noemt een afsluiter in stijl. In eerste instantie hadden we geen twee plaatsen naast elkaar (wat wij overigens geen enkel punt hadden gevonden) maar eenmaal ingestapt bleek de passagier die naast mij zat bereid met Riet te ruilen en zo hadden we dus toch twee plaatsen naast elkaar in het midden.

Onderweg_van_Dubai_naar_Schiphol_20150825_007

Het tweede deel van de reis verliep dan ook zeer aangenaam. Riet kreeg haar champagne en kaviaar, ikzelf maakte een andere keuze uit het à la cartmenu waaruit we konden kiezen wat we wilden en zelfs wanneer we het opgediend wilden krijgen. We hebben zelfs nog wat geslapen, wat eigenlijk een beetje zonde van de First Class ervaring is maar we zullen het nodig gehad hebben.

Aankomst_in_Rijnsburg_001Nog voor de landing op Schiphol zagen we via de buitencamera’s op het vliegtuig dat het bar en boos weer was en dat was toch wel een onaangename verrassing.

Aangekomen op Schiphol leek het waarachtig wel herfst, en daar kwam nog bij dat de taxi van Emirates deze keer ergens buiten stond en niet in de parkeergarage.

Dat kwam nu juist vandaag erg slecht uit omdat we vijf koffers bij ons hadden, wat veel passen en meten betekende om alles in de toch niet bepaald kinderachtige Mercedes te krijgen en dat moest dus nu tot overmaat van ramp in de zeikregen.

Thuis gekomen zagen we op de gevel van ons huis de vlag al uithangen en tot onze grote verrassing zat een groot deel van onze familie ons met bloemen en een enorme taart op ons te wachten. En dat was eigenlijk nog het mooiste van onze hele terugreis.

Aankomst_in_Rijnsburg_002

Dat en het weerzien met onze katten Abby en Monster natuurlijk…

Eerste dag thuis

Onze katten Monster en Abby waren gisteren toen we thuis kwamen een beetje van slag maar het lijkt erop dat dat kwam door de onverwachte drukte in huis. Ze hielden zich dus veelvuldig schuil onder ons bed en kwamen tegen de avond pas weer naar beneden. Vanmorgen waren ze al een stuk relaxter en volgden ons zoals we gewend zijn bij alles wat we deden door het hele huis. Ze hebben ook de beste plek voor een dutje ontdekt, op ons bed op de donzen dekbedden.

Monster_en_Abby

Na alle vermoeienissen van de afgelopen weken en de lange reis terug naar Nederland hadden Riet en ik besloten om er vandaag een lekker rustig dagje van te maken. Desondanks lagen er toch de nodige klusjes op ons te wachten en daar hebben we er toch maar een paar van opgepakt omdat ze niet lang konden blijven liggen. Boodschappen zijn nou eenmaal geen dingen die je lang kunt uitstellen, zeker niet als je zonder tandpasta en wc-papier zit.

Er waren ook nog wat andere dingetjes die urgent waren. Zo had de garage een berichtje voor ons achter gelaten dat ze bij de laatste onderhoudsbeurt van de auto twee weken geleden het onderhoudsboekje niet konden vinden. Ja, als het niet in het dashboard-kastje ligt zoeken ze blijkbaar niet verder want het zat gewoon in het opbergvak van het portier aan de bestuurderskant en daar zit het volgens mij al zo lang als we deze auto hebben. Een verplicht ritje naar de garage dus maar het “probleem” is opgelost.

Monster_en_RietGisteren had ik al een ander probleem afgehandeld, ik bleek namelijk geen internet te hebben op mijn Nederlandse telefoonnummer. Gek genoeg kon ik wel bellen en gebeld worden dus heb ik via hun website even contact opgenomen met T-Mobile.

De medewerker van de helpdesk zag in het systeem dat mijn nummer niet geactiveerd was, end dat was vreemd want ik heb dit nummer al twee weken zonder problemen gebruikt toen we twee maanden geleden in Nederland waren. En het klopte ook niet dat ik wel kon bellen, dus mijn helper vermoedde dat er iets administratief mis was gegaan. Hij vertelde me dat hij dat ging rechtzetten en dat het mogelijk wel vierentwintig uur kon duren maar dat alles dan zou moeten werken.

Vandaag bleek dat het inderdaad zo was en ja, ik ben daar verbaasd over, mag dat na vier jaar Filipijnen?

Er moet nog van alles gebeuren de komende dagen, en een van de belangrijkste dingen is dat we opnieuw in Nederland moeten worden ingeschreven. Daarvoor moet een afspraak gemaakt worden bij de gemeente dus ik belde vanmiddag even op. Toen de vriendelijke dame hoorde waar het over ging vertelde ze me dat ik maandag maar even terug moest bellen want ze kon geen afspraak voor me maken. Dat moest het betreffende team zelf doen en dat kon nu niet want ze waren allemaal op cursus!

En dat, beste vrienden, is volgens mij weer typisch Nederlands…

Voetbal op zaterdagmiddag

Ik heb best wel naar deze dag uitgekeken want vanmiddag ben ik voor het eerst sinds vijf jaar weer naar een wedstrijd van Quick Boys geweest. Nou ja, eigenlijk klopt dat niet helemaal want ik ben twee jaar geleden nog naar twee oefenpotjes geweest tijdens een vakantie in Nederland maar dat was niet “voor het echie” en dat telt dus niet.

Zonder mijn vader maar met mijn broer ging ik vanmiddag naar Valkenburg want de wedstrijd ging tegen Valken ’68. Eigenlijk een wedstrijd tussen twee buren dus want Valkenburg behoort tegenwoordig ook tot de Gemeente Katwijk. Van enige naastenliefde was echter geen sprake want de hoofdklasser Quick Boys liet geen spaan heel van de eersteklasser Valken ’68 want bij rust was de stand al 0-7. Het is dat Quick Boys in de tweede helft wat gas terugnam, daardoor bleef het uiteindelijk bij 1-9. Overbodig te zeggen dat dit niet bepaald het resultaat was waar de Valkenburgers op hadden gehoopt maar voor ons Quick boys supporters was het een mooie middag, dat zal duidelijk zijn.

Valken68_QuickBoys_1-9

Riet ging vanmiddag met haar zus op pad om te gaan kijken voor een nieuwe auto voor Ans, wiens huidige karretje niet door de APK heen is gekomen en dus nodig vervangen moet worden. Ans vond iets van haar gading, maar ook Riet had haar ogen de kost gegeven want ook zij wil weer een autootje ter vervanging van de vorig jaar aan de sloop verkochte Starlet.

Mitsubishi_Space_StarZe had ook wel een leuk autootje gezien maar dat vond ze eigenlijk een “ouwe wijven autootje”. Het leek mij eerlijk gezegd een mooi autootje, een soortgelijk model als de Starlet en dus prima vervanging leek mij. Riet ging overstag nadat ze zelf tot de conclusie was gekomen dat het toch eigenlijk wel een heel erg praktische auto was (in vergelijking met de Fiat 500 die ze veel leuker vond maar die niet erg praktisch en veel duurder was).

Riet ging dus snel terug naar de garage en als alles goed gaat staat er vanaf volgende week een rode Mitsubishi Space Star op de Kamperfoelie.

Nieuwe foto’s

Boracay_20150803_013-015

Vandaag was een relaxte zondag, en dat was na de laatste weken weer eens lekker. Behalve familiebezoek hebben we weinig uitgevoerd, ik heb alleen mijn foto’s van ons laatste weekend op het eiland Boracay op mijn site geplaatst en die kun je nu bekijken via de pagina “Foto’s” of direct via deze link:

http://wvdk.nl/wp/?page_id=20694

Veel kijkplezier!

Vrije dag met klusjes

Vandaag had ik een vrije dag, niet omdat ik pas per 1 september met mijn nieuwe baan ga beginnen maar omdat ik tot en met vandaag officieel nog in dienst ben van Shell Philippines and de 31e augustus is een nationale feestdag op de Filipijnen. Het is namelijk “National Heroes Day” and ik profiteer daar dus nog net van.

Het kwam eigenlijk wel goed uit want ik had nog een paar klusjes te doen, die overigens niet allemaal met onze verhuizing naar Nederland te maken hebben. Het eerste klusje wel, het opzeggen van onze Filipijnse credit cards. Ik had daar drie weken geleden al over opgebeld (het schijnt alleen telefonisch te kunnen), maar er waren wat kleinigheden waardoor het opzeggen was uitgesteld.

Het is namelijk zo dat je voor iedere transactie met deze credit cards bonuspunten spaart, en aangezien we nogal wat transacties hadden gedaan de afgelopen jaren (waaronder het kopen van vliegtickets wat gigantisch veel bonuspunten oplevert door de hoogte van het bedrag) hadden zowel Riet als ikzelf flink wat van die punten gespaard. De punten van Riet’s credit card konden worden overzetten in de vorm van een bedrag naar mijn credit card en mij werd aangeraden dat geld eerst nog te besteden voordat ik de beide kaarten liet cancellen.

Dat was weliswaar niet helemaal gelukt maar ik vond het wel welletjes, ook al omdat ik geen zin had om uit te zoeken hoe ik de bestedingen met die credit cards kon betalen. Dat gebeurde namelijk altijd via onze Filipijnse bankrekening en die hebben we sinds vorige week niet meer. Het bleek geen probleem, het ging eigenlijk verbazend vlot en ik krijg zelfs het nog openstaande tegoed uitgekeerd via een cheque.

Er moest ook nog een afspraak gemaakt worden met de Gemeente Katwijk om ons opnieuw te laten inschrijven. Die afspraak is nodig omdat we geacht worden in persoon te verschijnen, en die is nu gemaakt voor aanstaande woensdagochtend. Gelukkig heb ik voor dit soort zaken twee compensatiedagen in mijn nieuwe baan dus ik hoef er niet speciaal voor vrij te nemen.

Niet alles ging goed. Ik ben naar Den Haag geweest om mijn Tag Heuer horloge op te halen wat ik meer dan twee maanden geleden had ingeleverd bij een juwelier voor onderhoud (inclusief nieuwe batterij) maar er was een achterstand vanwege de vakantietijd. Ik kon dus onverrichterzake terug naar Rijnsburg en het kan nog wel twee weken duren zeiden ze bij de juwelier. Tot zover de beroemde Zwitserse precisie…

Ook het versturen van een pakje naar Duitsland leverde problemen op. Het postagentschap in Rijnsburg heeft maar één loket en daarvoor stond op het moment dat ik er aankwam een dame van zo te zien een garagebedrijf want er werd een enorme stapel kentekenbewijzen verwerkt. Dat zou nogal wat tijd gaan kosten werd mij verteld, en even tussendoor was natuurlijk niet mogelijk dus als ik niet wilde wachten moest ik een uurtje of wat later maar terug komen voor een nieuwe poging.

En ik maar denken dat alles hier veel efficiënter gaat dan op de Filipijnen. Nou ja, onze beide Filipina’s zijn in ieder geval aan het inburgeren…

Riet_en_Abby

Eerste werkdag

Vandaag was het dan zover, de eerste september en dat betekende voor mij de eerste officiële werkdag in mijn nieuwe baan. Eigenlijk hoefde ik me pas de derde september te melden volgens het mij toegestuurde arbeidscontract maar ik had met mijn nieuwe baas afgesproken dat ik alvast langs zou komen om kennis te maken en om de nodige administratieve zaken te regelen.

Ik vertrok later dan gewoonlijk van huis omdat ik pas om half negen werd verwacht en zoals ik al verwacht had reed ik bij het oprijden van de A44 al na een kilometer de file voor Wassenaar in. Gelukkig was ik bijtijds van huis gegaan en leverde de vertraging van ongeveer een kwartier niet genoeg problemen op om niet op tijd te komen. Het was weer even wennen aan het verkeer, en ik zat niet meer achterin maar gewoon weer zelf achter het stuur…

Er was gelukkig toegang tot de parkeergarage voor me geregeld en ook toegang tot het gebouw met een bezoekerspas. Ik had eigenlijk verwacht dat de beveiliging mijn Shell pas weer zou activeren maar dat kon niet, het model van mijn pas was te oud en niet meer in gebruik. Ik werd keurig opgehaald door mijn baas en aangekomen bij de kantoorruimte waar ik zal gaan werken volgde een rondje voorstellen. Erg leuk om een paar collega’s tegen te komen die ik nog ken van dik twintig jaar geleden, nog leuker was dat zij mij ook nog kenden.

Het kantoor zelf zal wel even wennen worden. Het was recent opnieuw ingericht en de voorzieningen zijn dan ook hypermodern en volgens de normen voor een goede en gezonde werkplek, heel anders dus dan in de Filipijnen waar we ook wel de video’s te zien kregen over ergonomisch kantoormeubilair maar waar vrijwel niets aan die normen voldeed. Erg vreemd is dat niemand een eigen bureau heeft, je komt ’s morgens binnen en je gaat gewoon aan een leeg bureau zitten. Er staat dan ook niets persoonlijks op de bureau’s en dat geeft alles een beetje een kale indruk alhoewel er duidelijk aandacht aan is besteed om dat niet zo te laten lijken.

Ook voor je spullen heb je geen eigen kast of locker. Er zijn wel lockers overal maar je moet er een zien te vinden die leeg is en dat valt niet mee want iedereen wil natuurlijk toch wel een eigen opbergplek omdat je anders geacht wordt al je spullen mee te nemen naar huis. En vrijwel niemand heeft zin om zijn laptop iedere dag mee naar huis te slepen. Telefoons zijn er ook niet, alleen in de vergaderkamers is en toestel te vinden en bellen vanaf je werkplek moet allemaal gebeuren via een Skype-achtig programma op je computer. Op ieder bureau staan alleen een computermonitor, een docking station voor je laptop, een toetsenbord, een muis en een kastje met twee stopcontacten.

Een eigen laptop heb ik nog niet gekregen, die lag wel klaar bij de ICT afdeling maar ze hadden nog geen tijd om hem uit te leveren, dat wordt aanstaande vrijdag. Dat klinkt wel weer heel erg Filipijns maar gelukkig kon er snel een tijdelijke laptop geregeld worden. En dat is dan weer niet echt Filipijns…

Avondlucht_Rijnsburg

Registratie

Toen we Nederland verlieten hebben we ons zoals gebruikelijk is uit laten schrijven uit het Nederlandse bevolkingsregister en werden we expats. Nu we weer terug zijn moeten we ons opnieuw laten registreren en daarvoor moesten we naar het Gemeentehuis in Katwijk. Blijkbaar moet dat op afspraak dus hadden we vooraf gebeld en een afspraak gemaakt voor vanochtend.

Net als de vorige keer in 2008 toen we terugkeerden van ons verblijf op het Russische eiland Sakhalin moesten Riet en ik een formulier van zes kantjes invullen waarin ruwweg alle gegevens werden gevraagd die als je het mij vraagt nog steeds te vinden moeten zijn in het Nederlandse bevolkingsregister. Zoals bijvoorbeeld wat mijn nationaliteit is en waar ik geboren ben, wie mijn vader en moeder zijn en wanneer die geboren zijn. En waar ze geboren zijn, en of ik gehuwd ben en met wie. Goed, goed, dat laatste kan in die vijf jaar veranderd zijn maar waarom vragen ze niet gewoon wat er veranderd is, dan waren we veel eerder klaar geweest. Hoe dan ook, de gegevens worden gecontroleerd en alles goed gaat krijgen we over pakweg twee dagen bericht dat we weer in Nederland staan ingeschreven. En zowaar, dat leverde vandaag nog een probleempje op.

Vanmorgen werd Riet gebeld door de garage dat haar auto klaar stond om afgeleverd te worden, ze kon hem op half twee vanmiddag ophalen. Maar we waren net onderweg naar huis van het Gemeentehuis toen de garage weer belde, de auto kon niet worden afgeleverd want het kenteken kon niet worden geregistreerd. Riet staat namelijk niet ingeschreven in het Bevolkingsregister…

En dat klopt natuurlijk, daar waren we net voor naar het Gemeentehuis geweest. Het betekent dat we zullen moeten wachten totdat we weer ingeschreven staan en we moeten maar hopen dat dat niet al te lang duurt. De garage beloofde om te blijven proberen en zo gauw de registratie lukt dan kan de auto alsnog worden afgeleverd. Riet moet dus nog wat geduld hebben, hopelijk niet langer dan de beloofde twee dagen.

Vanmiddag ben ik nadat het weer was opgeklaard nog even op de fiets naar Katwijk geweest en daar maakte ik het onderstaande plaatje.

Boulevard_Oude_Kerk

Ongerust

De kleine Monster was al sinds gisteravond niet in goeie doen. Het was ons al opgevallen dat ze de laatste dagen erg weinig at, zelfs kattenbrokjes liet ze staan en van haar blikjesvoer likte ze vaker alleen de saus op dan dat ze er van at. Wehebben diverse soorten blikvoer en brokken geprobeerd en af en toe probeerde ze wel wat maar het bleef allemaal bij kleine beetjes. Het enige wat ze met smaak at waren de kattensnoepjes, maar dat is natuurlijk geen maal.

Monster_20150902Het leek op zich niet problematisch aangezien ze levendig genoeg was, maar gisteravond begon ze zich opeens anders te gedragen. Ze ging helemaal in elkaar gedoken op de grond zitten midden in de kamer, en toen Riet haar probeerde te paaien met snoepjes gaf ze totaal geen sjoege en dat is een teken aan de wand. Ze ging in de kattenmand liggen en kwam daar de hele avond niet meer uit.

Vanmorgen lag Monster niet op ons bed en toen werd ik toch wel een beetje ongerust. Beneden gekomen lag ze nog steeds in de mand en reageerde apathisch toen ik haar aaide.

Ook kwam ze niet naar de keuken toen ik het blikjesvoer klaarzette en toen ik haar er naar toe bracht rook ze er alleen aan en at niks. Ik probeerde haar naar boven te brengen maar ze sprong meteen weer van het bed af en ging weer in elkaar gedoken in de andere slaapkamer op de grond zitten.

Riet hield Monster dan ook vandaag goed in de gaten en slaagde er uiteindelijk toch in om haar wat snoepjes te laten eten.

Bij de supermarkt moeten ze zo langzamerhand wel denken dat we tien katten hebben want Riet heeft alweer ander voer gehaald om te kijken of er iets bij zat van Monster’s gading. En zowaar, ze heeft van een de blikjes toch wat gegeten en of het er nou mee te maken heeft of niet, ze was daarna weer een stuk levendiger. Wat de oorzaak nu is weten we niet, misschien hebben katten ook wel jetlag (al lijkt Abby er alleen een enorme eetlust aan over te hebben gehouden) of mogelijk zijn het de veel lagere temperaturen waar Monster last van heeft.

Voor mij was vandaag eigenlijk mijn eerste echte werkdag want afgelopen dinsdag was meer een introductie-dag. Mijn baas heeft me een lange lijst met namen gegeven van mensen waarvan hij vindt dat ik er een praatje mee moet gaan maken. Daar heb ik een begin mee gemaakt en dat heeft een aantal leuke gesprekken opgeleverd.

Tussen de bedrijven door moet er nog steeds het een en ander geregeld worden ten aanzien van onze verhuizing, er moesten de nodige formulieren worden ingevuld voor het inklaren van onze lucht- en zeevracht. Wat onze luchtvracht betreft was er slecht nieuws want die heeft onderweg vertraging opgelopen en zal dus later dan verwacht worden afgeleverd. En Riet kon ook vandaag haar auto nog niet ophalen want onze inschrijving in het Nederlandse Bevolkingsregister is nog steeds niet geëffectueerd. Effe geduld nog dus…

Korte werkdag

Het zat vanmorgen op mijn werk niet bepaald mee. Gisteren had ik bericht gekregen dat al mijn gegevens zouden worden overgezet vanuit Manila naar Rijswijk, een exercitie die doorgaans nooit zonder slag of stoot gaat. En dat bleek ook maar weer want vanmorgen werkte er niets meer. Ik had geen toegang tot mijn email en kon niet bellen of gebeld worden, kortom, ik was zo goed als blind.

Ook mijn nieuwe toegangskaart waarmee ik op mijn computer moet inloggen werkte niet, en er zat dus niets anders op dan even naar de helpdesk te lopen. Het eerste probleem wat ze zouden oplossen was dat van de toegangskaart, maar daar had ik mijn nieuwe laptop voor nodig. Ik had een tijdelijke laptop gekregen en vandaag zou mijn eigen exemplaar worden uitgereikt dus dat kwam best uit.

Mijn nieuwe laptop lag inderdaad klaar, het probleem van de toegangskaart werd daarmee opgelost en ik dacht dat ik “back in business” was. Helaas, dat was niet zo. De nieuwe laptop weigerde met de nieuw ge-initialiseerde kaart op te starten, gaf een foutboodschap en deed verder niets meer. “En nu?”, vroeg ik de techneuten. “We moeten een andere laptop regelen, maar dat wordt niet meer vandaag” was het antwoord. Ik moest de leen-laptop maar blijven gebruiken.

Uitzicht_Werkplek_Kesslerpark_001-002

Terug bij mijn bureau bleek het probleem met mijn email en communicatie-mogelijkheden niet opgelost dus belde ik maar weer eens met de helpdesk. Ik werd na een uur teruggebeld vanuit Manila! “Waarom bel je vanuit Manila?”, vroeg ik. Het antwoord was dat ik volgens “het systeem” nog steeds in Manila zat. Lekker dan, en mijn probleem? Ja, dat was niet helemaal duidelijk, maar probeert U het maandag nog eens…

Je ziet, zelfs bij de grootste bedrijven van de wereld kunnen ze dit soort dingen, waarvan je zou denken dat die daar aan de orde van de dag zijn, nog steeds niet fatsoenlijk regelen. Ik had er in ieder geval genoeg van, ik kon helemaal niks doen en ben dus naar huis gegaan.

Riet had ook geen beste dag. Die zit met smart op haar nieuwe auto te wachten en die kon ook vandaag nog steeds niet afgeleverd worden omdat we blijkbaar nog steeds niet in de Basisregistratie Personen staan en dus officieel nog steeds niet in Nederland geregistreerd staan. Een telefoontje naar de Gemeente Katwijk leverde helemaal niks op behalve de mededeling dat we volgens hen wel in “het systeem” stonden.

Wat zou dat “systeem” toch zijn waar iedereen het toch over heeft? Leven we soms toch in de Matrix??

Natte bedoening

Het is de afgelopen dagen bar en boos geweest voor wat betreft het weer, er is bakken met regen gevallen en dat is tot vanochtend nog doorgegaan. Daar was ik niet zo blij mee want vanmiddag was de eerste competitie-wedstrijd van Quick Boys van het nieuwe seizoen en daar had ik me nogal op verheugd. Het leek erop dat de regen mogelijk roet in het eten zou gooien, als het niet was via een afgelasting door de voetbalbond dan wel doordat het een natte bedoening zou worden.

Het viel mee, het werd in de loop van de ochtend droog en er verscheen zelfs af en toe een stukje blauwe lucht met zon. Samen met mijn broer en mijn neef bezocht ik de wedstrijd die de hoge verwachtingen na de wedstrijd van vorige week geen moment kon waarmaken. Een kwartier voor tijd kwam Quick Boys op voorsprong, maar vlak daarvoor was het begonnen te regenen. Met z’n drieën onder één paraplu ging maar net en we hielden het niet helemaal droog. Sterker nog, thuis gekomen kon ik me helemaal verschonen want ik was toch natter geworden dan ik in eerste instantie dacht.

QB_Jodan_Boys_20150905

Het was vanmiddag mijn eerste officiële wedstrijd in vijf jaar en blijkbaar was er in de tussentijd iets veranderd. Aangezien ik lid ben van Quick Boys heb ik een lidmaatschapskaart waarmee ik toegang heb. Toen mijn broer mijn kaart zag vroeg hij al of ik de nieuwe nog niet had. Nieuwe? Weet ik niks van, maar bij de elektronische toegangscontrole werkte inderdaad mijn kaart niet. Ik mocht er wel in maar ik kreeg het advies om toch maar even langs het secretariaat te gaan om mijn nieuwe kaart op te halen. Dat deed ik, na de koffie in de rust, en ik ben nu weer bij.

Vanmorgen ontdekten we via pogingen om een DigiD aan te vragen dat we sinds vandaag weer ingeschreven staan in de Basisregistratie Personen. Dat was goed nieuws want nu kan de auto op naam worden gezet en had Riet hem in principe vandaag zelfs af kunnen halen, ware het niet dat we de verzekering niet konden regelen en wordt het dus alsnog maandag op zijn vroegst. Balen dus, maar helaas niks aan te doen.

Geen twee maar drie

Het leven begint langzaamaan weer zijn gewone Hollandse gangetje weer te gaan voor ons, en op zondag betekent dat “bakkie doen”. Dat is een traditie die volgens mij al dateert van minstens twee generaties geleden, het was al zo bij mijn familie maar ook bij die van Riet. Het principe is simpel, na kerkestijd komt iedereen bij elkaar bij Oma en Opa voor koffie, boterkoek en cake, gevolgd door een biertje of een borreltje of een advocaatje (frisdrank mag ook tegenwoordig) en een schijnbaar eindeloze aanvoer van chips, worst en kaas.

Het enige wat in de loop van de jaren is veranderd is dat het niet iedere zondag meer bij Opa en Oma van Nieuwkoop is maar per toerbeurt bij iemand anders. Gezellig, want zo zie je elkaar tenminste regelmatig en je komt nog eens bij lekaar over de vloer. Het is iets wat wij in het buitenland vanzelfsprekend hebben moeten missen, maar telkens als we terug in Nederland waren voor een bezoek pikten we altijd meteen de draad weer op. En nu we helemaal terug zijn lopen we meteen weer in het gareel.

Een vraag die we niet alleen vanochtend op de “koffie ochtend” kregen maar ook eerder deze week regelmatig na mijn stukje over de zieke Monster is hoe het met onze katten gaat. We kunnen wel zeggen prima, ze lijken hun draai steeds meer te vinden. Ze snuffelen voortdurend het hele huis door, hebben al een paar favoriete plekjes en de inzinking van Monster was gelukkig kortstondig want ze is weer helemaal de oude.

Abby_en_Monster_20150906_003

Toch hebben we nog een mogelijk probleem want we hebben nog een derde kat. Toen we naar het Verre Oosten vertrokken hebben we Paula uiteraard thuis gelaten waar Martin en Sandra de zorg voor haar overnamen. Toen die vorig jaar naar een eigen appartement verhuisden kon Paula natuurlijk niet alleen in het lege huis achter blijven en ging ze met Martin en Sandra mee. Probleempje daarbij was dat Martin en Sandra ondertussen een eigen kat hadden, Loekie, en die kon het niet zo erg best vinden met Paula. Of eigenlijk is het andersom denken wij want Paula is nogal een eenkennig en tamelijk sacherijnig beest.

Nu we weer terug zijn is het logisch dat Paula weer bij ons terugkomt, want ze is tenslotte onze kat. Eigenlijk is het zelfs mijn kat want ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad. Het zal Paula wel bevallen want bij ons kan ze weer naar buiten, wat in het Appartement van Martin en Sandra op de tweede verdieping niet mogelijk is (het balkon telt eigenlijk niet). We hebben alleen geen idee hoe Paula op onze twee Filipina’s zal reageren, en eerlijk gezegd ook niet hoe het andersom zal zijn. Met name Abby is tot nu toe niet echt verdraagzaam geweest tegen “indringers” zoals die arme Sjaak, de Jack Russel van Ans, al heeft moeten ondervinden.

We gaan het in ieder geval proberen met alle drie en we zien dat wel hoe het gaat.

Nog steeds een zootje

Je zou toch verwachten dat bij een bedrijf waarbij zoveel mensen internationaal verhuizen in ieder geval alle IT-gerelateerde zaken goed zouden moeten gaan. Nou, vergeet het maar, het is in mijn ervaring iedere keer weer een puinhoop en het is deze keer niet anders. Sterker nog, geheel in lijn met de blunderende Filipijnse kant wilde de Nederlandse kant zeker niet achterblijven en ook daar zijn de problemen dan ook groter dan ik bij vorige gelegenheden heb mogen ervaren.

Nadat vrijdag helemaal niets meer werkte was het advies, “Probeer het maandag nog maar eens”, en dat heb ik vanmorgen gedaan. En oh wonder, mijn e-mail werkte nu maar alle andere communicatie mogelijkheden niet. En dat is lastig want zoals gezegd hebben we geen telefoons meer, we worden geacht via onze computer met een koptelefoon te bellen. Dat werkt op zich prima, maar als dat niet werkt ben je vrijwel machteloos. Dat schijnt ook de helpdesk, die geacht wordt je problemen op te lossen, maar niet te begrijpen want die bleven maar vragen op welk telefoonnummer ik te bereiken was. Hallo!

Ook het probleem met mijn nieuwe laptop was nog steeds niet opgelost. Wel kreeg ik te horen dat ze toch maar besloten hadden om een hele nieuwe laptop te gaan optuigen, maar dat kost uiteraard weer tijd en dat zou vandaag niet meer gaan lukken. Kortom, het was weer zo’n dag van nutteloos navelstaren want meer dan wachten op contact met de helpdesk kon ik vandaag niet.

Govert_Finckstraat_28_LisseOok Riet was op zijn zachtst gezegd niet blij, want de garage bleek nog steeds niet in staat om haar auto te registreren. Het computersysteem van de Rijksdienst voor het Wegverkeer bleef maar volhouden dat haar gegevens nog steeds niet in de Basisregistratie Personen stonden en dan houdt het op. Hoe dat mogelijk is is voor ons een raadsel want we kunnen zelf via de computer constateren dat onze gegevens er sinds afgelopen zaterdag wel degelijk in staan. In welk land je ook bent, overheden zijn blijkbaar overal hetzelfde; alleen de gradatie van de ergernis is verschillend.

Gelukkig was er ook nog wat positiefs vandaag en dat was dat Robin en Chantal eindelijk de sleutel (ik mag wel zeggen sleutels want het was een hele bos) van hun nieuwe huis hebben gekregen. We zijn natuurlijk gelijk gaan kijken en dat was even zoeken want we zijn niet zo bekend in Lisse. Maar we hebben het gevonden en het zag er prima uit.

Er gaat nog het nodige verbouwd worden om het te krijgen zoals ze het willen hebben maar het huis biedt ruime mogelijkheden, en dat bedoel ik letterlijk want ze hebben een zee van ruimte.

En toen was er hutspot. Nog niet koud genoeg, zeg je? Voor ons wel…