Even een update over het gebouwtje wat voor onze flat gebouwd wordt. De bouw begint al flink te vorderen maar af is het nog steeds niet. En wat het gaat worden, we hebben nog steeds geen idee.

We dachten in eerste instantie aan een gebouwtje met winkels, maar nu zitten er weer een paar elementen aan die aan terrassen doen denken dus misschien komen er wel restaurants in!

In ieder geval denk ik dat Riet de door haar gewenste grote supermarkt wel kan vergeten.

We hopen wel dat het gebouw in de komende zes maanden nog af komt, want we willen nu toch wel erg graag weten wat het gaat worden…

Omdat ik weet hoe lastig het is in Maleisië, zelfs in een wereldstad als Kuala Lumpur, om kleren te krijgen in de maten die geschikt zijn voor ons abnormaal grote Nederlanders (vinden ze hier tenminste) had ik voordat ik vertrok in Nederland nog gauw even twee nieuwe broeken gekocht.

Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat ik er de laatste tijd een flink probleem mee heb. Ik ben namelijk sinds ik hier ben een kilootje of zeven, acht afgevallen. Nee, dat is geen grap, ik eet me hier de schompes aan het fruit en de salades, ik drink liters water en naast het gebruikelijke sporten wandel ik ook nog eens heel erg veel. En dat levert blijkbaar een behoorlijke verbetering van mijn BMI op.

Allemaal gunstig, aangezien ik volgens de dokter te zwaar was en nodig op mijn cholesterol moest letten, maar nu zat ik dus met twee nieuwe broeken die veel te wijd waren. Gelukkig zit er in het pand waar ik werk een kleermaker en ik ben daar vandaag eens langs geweest om te vragen of hij iets aan dit probleem kon doen.

Geen enkel probleem, de band moest van beide ruim een inch (twee en een halve centimeter) ingenomen worden. Toen ik vroeg wat me dat ging kosten zei hij twintig ringgit (nog geen vijf euro). “Per stuk?” vroeg ik. “Nee, voor allebei,” zei die. En een paar gaten extra in mijn riem prikken deed hij er dan wel voor niks bij…

Vandaag kwam Riet weer terug uit Nederland maar omdat haar vlucht pas om vier uur ‘s middags zou landen had ik de hele ochtend nog de tijd om de stad in te gaan met mijn nieuwe camera.

Ik heb een flinke wandeling gemaakt van huis langs het kantoor waar ik werk naar Bukit Bintang. Daar aangekomen had ik het zweet er dik op staan en had  ik ruim honderdzeventig foto’s gemaakt. Het wordt nog een klusje om ze allemaal op de site te zetten maar dat gaat de komende week zeker gebeuren.

Nauwelijks had ik me thuis opgefrist of ik moest al weer rennen. Het vliegtuig van Riet zou een uur eerder landen dan gepland dus moest ik snel naar de luchthaven. Ik was nog op tijd, maar achteraf had ik me helemaal niet hoeven haasten want het was blijkbaar ontzettend druk bij de paspoort controle en duurde het dus nog bijna een uur voordat Riet naar buiten kwam.

‘s Avonds hebben we gezellig bijgepraat op een terrasje en een extra neut genomen, want het was tenslotte vandaag mijn 55e verjaardag.

Dit weekend gaat in Nederland de zomertijd in. Maleisië heeft dat niet en dat betekent voor het contact met Nederland dat het tijdsverschil van zeven uur teruggaat naar zes uur.

Wat in Nederland ook een duidelijk merkbaar verschil is tussen de zomer en de winter is de lengte van de dagen. In de winter vond ik altijd het meest vervelend dat je met donker van huis gaat doordeweeks en ook in het donker weer thuiskomt.

Hier in Maleisië is dat verschil veel minder merkbaar omdat we veel dichter bij de evenaar zitten. Toen we hier kwamen in oktober vorig jaar ging ik ‘s morgens even voor zevenen met donker van huis en een dik kwartier later aangekomen bij mijn werk was het licht. En dat is nog steeds zo, er is nauwelijks enig verschil in de ochtend tussen nu en een half jaar geleden.

In de avond is er wel degelijk verschil, in oktober was het om half zeven donker ‘s avonds en dat is nu pas na achten. Verder is er weinig te merken is van de seizoenen, want echt grote verschillen tussen zomer en winter zijn hier nauwelijks.

Er zijn hier best wel veel mensen uit andere streken die daar problemen mee hebben, die missen de seizoenen zeggen ze. Denkend aan de herfst en de winter in Nederland kan ik met zekerheid zeggen dat ik niet bij die groep mensen hoor.

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen maar vandaag is het dan toch eindelijk gebeurd, ik heb een nieuwe camera gekocht.

Mijn oude camera, een Canon Powershot S3 IS was op zich een prima ding maar het is en blijft een compact camera. Daar is niks mis mee maar zeikerds zoals ik lopen op een gegeven moment aan tegen zaken als reactiesnelheid, licht- gevoeligheid en geen verwisselbare lenzen. Eigenschappen waarmee spiegelreflex camera’s het nou eenmaal altijd winnen van compact camera’s, en dus liep ik al een tijd rond met de wens om weer een spiegelreflex te kopen.

Dat het een Canon zou worden was al snel duidelijk, ik fotografeer al sinds 1981 met Canon en dat is me altijd heel erg goed bevallen. Een langdurig vooronderzoek (sei ik niet dat ik een zeikerd was?) leidde uiteindelijk tot het besluit om een Canon 60D te kopen, en uiteraard niet in combinatie met een standaard lens (ik zei toch al dat ik een zeikerd was) maar met een EF-S 15-85 USM lens. Dit laatste even voor de liefhebbers.

Foto’s heb ik nog niet gemaakt want de batterijen liggen nog aan de oplader, maar binnenkort hoop ik het een en ander te kunnen laten zien op deze site.

Misschien kijken jullie nu een beetje verbaasd na het lezen van de titel maar laat me het even uitleggen. Ja, we gaan weer verhuizen naar een ander land en nee, we komen nog niet terug naar Nederland.

Op de eerste werkdag in oktober vorig jaar was er al meteen een grote vergadering waarin uitgelegd werd dat er een wijziging in de plannen voor het project was, een wijziging waarvan nog niets bekend was toen ik deze baan aangeboden kreeg. Die wijziging hield onder andere in dat mijn toekomstige werkplek zou zijn op het kantoor van het bedrijf wat de opdracht voor de nieuwe fase van het project zou gaan uitvoeren.

In eerste instantie waren dat vijf bedrijven, drie in Kuala Lumpur, een in Singapore en de laatste in Manila op de Filipijnen. De afgelopen maanden werd duidelijk dat er veel politieke druk werd uitgeoefend vanuit Manila voor meer Filipijnse inbreng in wat tenslotte een Filipijns project is. En een ander belangrijk detail was ook dat het bedrijf in Manila zich in hetzelfde gebouw bevindt als Shell Philippines.

Het eerste gesprek met mijn nieuwe baas in februari maakte al duidelijk dat hij me zo snel mogelijk in Manila wilde hebben, een teken dat de beslissing al min of meer was gevallen, maar we moesten nog steeds een slag om de arm houden omdat er nog geen honderd procent zekerheid was. Als datum werd juni of juli genoemd en dat was een beetje een schok want we waren tenslotte net zo’n beetje ingeburgerd in Kuala Lumpur en vonden dat wel erg vroeg.

Uiteraard hebben we ruim de tijd gehad om aan het idee te wennen en eigenlijk hadden we er allebei best wel zin in omdat we in Manila weer op een compound zouden gaan wonen en dat leek ons, met name voor Riet, toch wel aantrekkelijk. Alleen werden we de afgelopen weken zo’n beetje gek van de onzekerheid, want wat te doen met de plannen voor de zomer. En eigenlijk wilden we hier toch wel wat langer blijven dan juli, en Riet en ik hadden dan ook besloten dat 1 oktober wel een mooie datum zou zijn.

Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met mijn baas waarin hij meteen akkoord ging met de door mij voorgestelde datum van 1 oktober. Dan zijn we hier precies een jaar en dat lijkt dus een mooi moment om weer te gaan verkassen.

Er is dus nu een datum, en daar kunnen we ons nu op gaan richten. Onze plannen voor de zomer kunnen nu gewoon doorgaan en dan gaan we dus weer verhuizen. Weer verder weg want het is nog vier uur verder vliegen naar Manila vanaf Nederland…

Maar we hebben tenslotte getekend voor avontuur dus je zult ons niet horen klagen als we daar meer van krijgen dan we vooraf hadden verwacht! We moeten alleen effe door de verhuizing heen, maar och, alles went…

Ik ben weer terug in KL na een week in Manila te zijn geweest. Het was een drukke week met veel vergaderingen en daar tussendoor “echt” werk. Leuk om de Filipijnse collega’s weer te zien en we zijn deze keer een aantal avonden op stap geweest.

Donderdag avond namen de meiden me mee naar de sjieke uitgaanswijk Makati, gelegen aan de noord-oost kant van Manila op ongeveer een half uur rijden van de wijk Alabang waar ons kantoor is en ook het hotel waar ik verbleef, de Vivere Suites. We hebben in Makati gegeten in het Hardrock Café waar ik uiteraard een T-shirt heb gekocht voor mijn verzameling. Tenminste, het begint nu een beetje op een verzameling te lijken want ik heb er nu drie: Tokio, Bangkok en Manila.

Vandaag ben ik terug gevlogen en deze keer ging dat met een minimale vertraging, in tegenstelling tot de vorige keer. Niettemin was ik alles bij elkaar toch pas om over half negen in de avond thuis. Waar ik dus blijkbaar het licht had laten branden…

Een beetje een ongebruikelijke dag vandaag, want het was de hele dag druilerig. Het was nog droog toen ik vanmorgen naar kantoor liep maar al snel daarna begon het te regenen, en dat duurde tot aan het begin van de avond.

Het regende niet hard, maar een beetje vergelijkbaar met een druilerige voorjaarsdag in Nederland.

Al dat water was vast en zeker een voorbode, want we hoorden om twee uur vanmiddag het nieuws uit Japan van de aardbeving, en vlak daarna de aankondiging van de Tsunami die daar het gevolg van was.

Meteen werden er mensen zenuwachtig op kantoor want hoewel Kuala Lumpur beslist niet in aanmerking komt voor problemen was dat voor de Filippijnen wel het geval. De grootste zorg ging uiteraard naar ons offshore gebeuren, en met name het Platform wat voor de kust van de Filipijnen ligt.

Gelukkig bleek dat het Platform grotendeels door het vasteland van de Filipijnen wordt afgeschermd tegen de Tsunami en de verwachting was dus dat alles wel goed zou gaan. Ook maakten onze Filipijnse collega’s zich niet echt zorgen, die zijn wel wat gewend met twaalf tyfoons per jaar.

Mijn gedachten gingen overigens wel naar mijn ouwe collega’s op Sakhalin, want dat ligt vlak bij het episch centrum van de aardbeving, en ook daar liggen fabrieken pal aan de kust en boorplatforms voor de Oostkust. Het nieuws gaf daarover weinig informatie behalve dat er in Rusland (en daarmee zullen ze ongetwijfeld Sakhalin en de Kurillen bedoelen) elfduizend mensen waren geëvacueerd. Ik wacht dus in spanning verder nieuws af.

Voor Riet was het was eens tijd om twee weekjes naar Nederland terug te gaan want ze wil perse thuis zijn met Robin’s verjaardag. Bovendien moet ons reisbudget ook op en dus heeft ze anderhalve maand geleden weer een retourtje Amsterdam geboekt.

Het is nog steeds winter in Nederland dus het was weer makkelijk pakken. Zomerkleren blijven allemaal hier (vrijwel alles dus) en gaat alleen het hoognodige mee. Zo’n lege koffer op de heenreis is trouwens makkelijk want dan kunnen er op de terugweg heel veel Deet en Senseo koffiepads mee.

Zoals gewoonlijk vertrok het vliegtuig ‘s avonds tegen twaalven dus we hoefden niet te haasten. Na nog een keertje uit eten bij het Hardrock Café werd het tegen half negen tijd om richting de luchthaven KLIA te gaan. En omdat ik zo langzamerhand de weg wel weet en met een beetje hulp van de TomTom waren we er met een uurtje.

Het vliegtuig is op tijd vertrokken dus als het goed is zet ze morgenochtend tegen zessen (Nederlandse tijd) weer voet op Vaderlandse bodem. En kan hier de muziek weer twee weken hard…

Ik ben blijkbaar toch een heel stuk chauvinistischer als ik dacht, want gisteravond barstte mijn Kattekse hart zowat van trots. De “Match of the Day” was namelijk Liverpool tegen Manchester United, en onze eigen Kattekse Drik Kuyt scoorde drie keer voor Liverpool.

Ongetwijfeld ook tot grote vreugde van een aantal van mijn Engelse makkers waarvan er verscheidene fanatieke Liverpool supporters zijn. Het was wel een zware dag voor mijn maatje Fairuz hier, want die is een trouwe aanhanger van Manchester United…

En vanmorgen werd ik zelf nog gefeliciteerd met de eerste uit overwinning van mijn eigen cluppie Feyenoord. Door mijn maat Arwin, notabene een supporter van Aj@^$*%(*^O… , nee wacht, van Aj*()^#%+*({^+@}, nou kom op, van Aj)(#&%{{@…

Ik geef het op. Sorry, het lukt echt niet.

Riet was kwaad vandaag. Dat vereist enig uitleg want het was met goeie reden. Allereerst is ze de hele week bezig geweest met het vinden van het winkeltje in Bukit Bintang waar ze twee weken geleden een omslagjurkje had gekocht, je weet wel, van die jurkjes voor het dragen over een badpak.

Maar hoe ze ook zocht, ze kon het betreffende winkeltje niet meer vinden. Nu is het winkelcentrum in Bukit Bintang erg groot, maar ze dacht dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn. Het winkeltje bevond zich namelijk op het centrale plein van het winkelcentrum, waar de roltrappen naar alle verdiepingen zijn.

Gelukkig was ik in staat het raadsel vandaag op te lossen. Bukit Bintang heeft namelijk twee van die centrale pleinen, en dat wist Riet niet. Ze had dus de hele week tevergeefs gezocht rond het verkeerde plein…

Maar dat was niet de enige reden waarom ze kwaad was vandaag. Ze werd vanmorgen wakker met het recordaantal van veertien muggenbulten op haar rug en drie onder haar voet. Ondanks inspuiten met Deet (de beten zaten precies daar waar je normaal gesproken niet spuit of niet bij kunt) en een kuur vitaminepilletjes die tegen muggenbeten zou moeten helpen…

Het is vandaag donderdag en dat betekent dat Riet naar de groenteboer gaat. Ver hoeft ze daarvoor niet te lopen want de groenteboer komt hier aan huis, hij staat iedere donderdag tussen half twee en drie in de straat voor onze flat.

Het is een klein mannetje met een onooglijk vrachtwagentje. De zeilen van de laadbak klapt hij omhoog als hij aankomt, waarna hij een rij bananendozen neerzet, voor de dames om hun tas op te zetten, en aan het eind van de rij heeft hij een weegschaal staan, een kleine kassa en een telraam.

Volgens Riet is het altijd behoorlijk druk met allemaal vrouwen uit de flat die er hun groente komen kopen. En die drukte is geen wonder want het mannetje heeft allemaal goeie spullen en ook nog eens voor voor onze begrippen belachelijk lage prijzen. De groente en het fruit zijn altijd van hele goeie kwaliteit en hij verkoopt zelfs kip, wat ook van prima kwaliteit is weten we inmiddels uit ervaring.

Hij spreekt niet zo heel goed Engels maar Riet komt er half Engels en half handen en voeten altijd wel uit. Vandaag ligt er een gele watermeloen op de tafel, die moest ze tot zaterdag in de zon laten liggen want dan is hij op zijn lekkerst…

Maleisië bestaat uit twee stukken die niet met elkaar verbonden zijn. Het eerste deel, waarin ook Kuala Lumpur ligt is het Schiereiland Maleisië wat de rest van Azië vast zit. Het heeft maar één “vaste” grens, in het noorden met Thailand. Het tweede deel van Maleisië is het noordelijk deel van wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was en heet Oost-Maleisië.

Maleisië is verdeeld in dertien Staten en drie zogenaamde Federal Territories. Die dertien Staten zijn allemaal voormalige Maleise Koninkrijkjes en negen daarvan hebben nog hun Koninklijke families. Het Staatshoofd van het land wordt gekozen uit die negen Koningen voor een periode van vijf jaar.

Een eenheid is het land niet echt. Zo hebben de Staten Sabah en Sarawak (Oost-Maleisië dus eigenlijk) hun eigen immigratie wetten en zelfs Maleisiërs hebben een visum nodig om tussen deze twee en de andere Staten te reizen. Veel inwoners van Oost-Maleisië beschouwen de andere Maleisiërs dan ook als buitenlanders…