Gisteren bij het bezoek aan de Menara Tower kreeg ik een verrassing en ik ben er nog steeds niet uit of ik er nu blij mee moet zijn of niet. Een schok was het wel aangezien het de eerste keer was dat het me overkwam.

Toen we de kaartjes kochten vroeg de lieftallige jongedame achter de kassa, “Neem me niet kwalijk dat ik het vraag, maar is iemand van U misschien 55 jaar of ouder?”. Daar zei ik dus ja op, en wat bleek, ik kreeg speciale ouderen korting en mocht voor 30 Ringgit naar binnen in plaats van 45 Ringgit.

Als Nederlander moet ik natuurlijk zeggen dat dat mooi verdiend is, maar aan de andere kant is het toch een teken dat ik nu toch definitief tot de groep senioren ben toegetreden. Goed, er zijn zat mensen die het niet halen zeggen ze dan, maar op dit moment vind ik het toch nog steeds een beetje een twijfelachtige eer.

Nou ja, er was ook wel weer een komisch moment. Staan we in een winkeltje met souvenirs, vraagt het meisje niet zoals gewoonlijk waar we vandaan komen maar waar we wonen. Zeg ik dus “Accross the street”. Kijkt ze me verbaasd aan, maar het is toch zo…