Vandaag stond er in de krant een bericht over een maatregel die in Nederland totaal onbestaanbaar zou zijn. De Maleise staat Kelantan overweegt mannen die met meer vrouwen trouwen te belonen, als ze al hun huwelijken registreren en al hun gezinnen naar behoren onderhouden. De maatregel zou niet zijn bedoeld om polygamie te bevorderen, maar om ‘goede mannen’ ten voorbeeld te stellen aan anderen.

Veel getrouwde mannen uit Kelantan gaan nu naar andere staten of naar het buurland Thailand om daar in het geheim met een tweede, derde of zelfs vierde vrouw te trouwen (vier is het maximum) en dat is zorgwekkend want dit zorgt voor problemen. Niet omdat er met meerdere vrouwen wordt getrouwd, maar omdat het nu stiekem moet gebeuren…

Daarom wil de regering van de staat Kelantan, die geregeerd door de Pan-Islamitische Maleisische Partij en is een van de conservatiefste staten van Maleisië is, mannen belonen die meerdere vrouwen hebben en die niet verstoppen maar goed behandelen en goed onderhouden. En het gaat nog verder, de staat wil ook mannen aanmoedigen om er een weduwe of gescheiden vrouw bij te nemen.

Polygamie is niet ongebruikelijk in Maleisië onder moslims, ondanks protesten van voornamelijk vrouwen voor een betere regelgeving is ongeveer vijf procent van alle moslimhuwelijken een polygaam huwelijk. Begrijpelijkerwijs zijn de grootste tegenstanders van polygamie de eerste echtgenotes en de kinderen daarvan. De voorstanders beargumenteren “dat polygamie zorgt voor minder overspel, meer huwelijkskansen voor ongetrouwde moeders en minder bezoek aan prostituees”…

Het schema van de shuttle bussen naar en van het werk werkt nog niet helemaal naar behoren en wordt voortdurend aangepast. Begrijpelijk dat er wat aanpassingsproblemen zijn, vooral nu iedereen is verhuisd en de drukte in de bussen dus groter is dan twee weken geleden, maar het zou toch wel aardig zijn als er af en toe eens een aankondiging werd gedaan.

Zo was ik vorige week vroeg op KL Sentral, om tien over zeven, met de bedoeling de bus van half acht te nemen. Staat er al een bus te wachten, maar ik dacht de tijd te hebben en haalde eerst dus nog een bakkie koffie. Kom ik drie minuten later terug, rijdt de bus voor mijn snufferd weg! Blijkt er opeens een kwart over zeven bus te zijn.

Geeft niet, het komt eigenlijk best uit want voor de zeven uur bus moet ik wel erg vroeg op en de half acht bus is eigenlijk net te laat voor het mooie. De kwart over zeven bus past dus precies in mijn schema. Maar wat gebeurt er vanmorgen om kwart over zeven… geen bus. Misschien te laat door de verkeersdrukte dachten we eerst maar nee hoor, de volgende bus kwam gewoon om half acht. En we wisten ook zeker dat dat de half acht bus was en niet een late kwart over zeven want om half acht rijdt er een grotere bus.

Die grote bus heeft bij aankomst bij ons kantoor een probleem want die kan de oprit niet op vanwege de krappe draai en stopt dus om de hoek. Op zich geen probleem maar veel mensen weten dat niet omdat dat niet is bekend gemaakt ,en die mensen staan dus op de eigenlijk stopplaats te wachten en zien dan de bus tot hun verbazing voorbij rijden. Gelukkig wist ik het wel anders had ik vanmiddag ook deze bus gemist…

Het stond al een tijdje op het programma en een tweetal pogingen om er naar toe te gaan waren mislukt, simpelweg omdat ik het niet kon vinden, maar vandaag is het dan eindelijk gelukt: ik heb een bezoek gebracht aan het RMAF Muzium, oftewel het museum van de Koninklijke Luchtmacht van Maleisië. Het is niet eens zo groot maar wat er staat is voor de liefhebbers zoals ik om van te smullen.

Zo staan er een werkelijk schitterende Grumman Albatros (een vliegtuig wat op het water kan landen) twee Skyhawks, twee Sabres en een aantal De Havillands (een DHC-4, een Devon en een Heron).

Zegt niet-liefhebbers natuurlijk allemaal niks maar ik heb een heerlijk uurtje doorgebracht met het bekijken en fotograferen van al het moois, en alles op mijn gemak want behalve één gezinnetje waren er geen andere bezoekers.

Wel een kleine kanttekening bij de hele verzameling, en dat is de staat waarin sommige vliegtuigen verkeren. Ik heb gelezen dat er al heel wat verbeterd is en dat het veel erger is geweest, maar er kan nog heel wat verbeterd worden.

Dergelijke historische vliegtuigen worden niet voor niks bewaard, als die verloren gaan doordat er niet zorgvuldig mee om wordt gesprongen, en dat geldt natuurlijk voor alle historische objecten, dan zijn ze voorgoed weg. En dat is doodzonde!

Het gaat plotseling erg hard met het bouwproject onder ons balkon en het lijkt er op dat de oplevering niet al te lang meer op zich zal laten wachten. We gaan het dus hoogstwaarschijnlijk toch nog af zien voordat we weggaan en we zullen dus toch nog te weten komen wat het nu precies is.

Vannacht waren we echter niet zo blij met die bouw, want het was de hele nacht een ongelofelijke kolere herrie. Het leek wel alsof ze met stalen buizen aan het rammelen waren en het ging tot ‘s morgen s vroeg door.

Nog een beetje gammel na de onrustige nacht wandelde ik ‘s morgens vroeg naar de metro om naar mijn werk te gaan en toen zag ik wat er ‘s nachts was gebeurd. Het was niet op de bouwplek zelf maar er was gewerkt aan ik denk de riolering die in de straat zelf ligt.

Er was tenminste zo te zien ‘s nachts een sleuf gegraven en na het werk wat ze gedaan was die weer dichtgemaakt. Wat de herrie had veroorzaakt was dus in eerste instantie het freeswerk om het wegdek open te breken, en na het gerammel met de rioleringsbuizen werd de boel weer dicht geasfalteerd.

Lekker allemaal, midden in de nacht onder je slaapkamerbalkon…

De verwachte drukte in de shuttle bus naar het werk die ik voor deze week verwacht had vanwege het grote aantal mensen wat afgelopen weekend naar ons nieuwe kantoor is verhuisd viel tot nu toe reuze mee. Het is wel wat drukker in de bussen maar ik heb iedere keer nog een plekkie gehad.

De metro gaat zelfs nog soepeler want die rijden in de spits zo om de twee, drie minuten. En dat betekent dat ik in twintig minuten van station Dang Wangi op mijn werk ben en de terugweg ook, en dat is helemaal niet slecht.

Het enige probleem wat ik heb zit vlak bij huis. Ik moet om bij het metrostation te komen de ontzettend drukke Jan Sultan Ismail oversteken, een van de drukste wegen van Kuala Lumpur. Er is wel een voetgangerslicht maar dat werkt gewoonweg niet. Het langste wat ik heb staan wachten is bijna tien minuten zonder dat het licht ook maar één keer op groen is gesprongen.

Er zit dus niets anders op dan proberen een geschikt moment te vinden om over te steken, wat een ware kunst is. Het belangrijkste is het weten van de cyclus van de verkeerslichten en dan op het juiste moment naar de overkant sprinten. Tot nu toe is het aardig gelukt om er tussendoor te glippen en zonder kleerscheuren de overkant te halen. Nu maar hopen dat ze de niet opeens de verkeerslichten wijzigen zonder dat ik het in de gaten heb…

Riet en ik hadden vanmorgen een afspraak bij een Kliniek met de naam “Young, Newton & Rakan Rakan” voor een medisch onderzoek om te zien of we wel “fit” genoeg zijn om naar de Filipijnen te verhuizen. De kliniek is maar een klein kwartiertje lopen en was snel gevonden. We hadden een afspraak bij dokter Hashim Noh en we waren mooi op tijd, precies om tien uur.

Na het invullen van nog meer papieren (we hadden al een heel pak ingevulde formulieren bij ons) namen we plaats in de wachtkamer waar het redelijk vol was. Het hebben van een afspraak op een bepaalde tijd zegt hier blijkbaar niet zo veel en het duurde uiteindelijk dan ook tot bij elven voordat we eindelijk aan de beurt waren.

Het onderzoek zelf was een stuk uitgebreider dan bij de Shell Medische Dienst vorig jaar voordat we naar Maleisië verhuisden. Alles was goed bij ons allebei, zelfs mijn bloeddruk was een voor mijn doen heel redelijke 140-90. Alleen voor onze cholesterol moeten we de resultaten van het bloedonderzoek afwachten.

Trouwens, bij het bloed prikken (toch al niet bepaald mijn favoriete onderdeel) gebeurde er nog wat verrassends: er liep naast een aantal verpleegsters een mannetje rond wat eruit zag als een klusjesman, de prullenbakkenleger of zoiets, en juist dat mannetje bleek de bloedprikker te zijn. Ik werd al een beetje zenuwachtig maar het bleek een prima prikker, volgens Riet trok ik zelfs niet eens wit weg…

Verder werd gecontroleerd of we nog vaccinaties nodig hadden maar alles was nog dik in orde, we hadden alleen een extra vaccinatie nodig tegen rabiës oftewel hondsdolheid. Die komt in drieën, vandaag was de eerste, volgende week de tweede en dan over drie of vier weken nog een derde, en zijn we medisch gezien gereed voor vertrek.

Afgelopen dinsdagavond had ik een afscheidsetentje van een van mijn collega’s in een restaurant in Bukit Bintang waar ik nog niet eerder was geweest. En het beviel erg goed, een Italiaans restaurant met heel erg goed eten, een prima bediening en een leuke sfeer. Kortom, het soort restaurant wat Riet ook zeker leuk vind en waar ik zelfs mijn schoonmoeder mee naar toe zou durven nemen (mooie inrichting, schoon en nette kleedjes op de tafels).

Op de terugweg bleek het een drukte van belang op het grote kruispunt voor het Monorail station en zoals iedere zaterdagavond was het ook heel erg gezellig daar. Het is voor de jeugd van Kuala Lumpur hun favoriete zaterdagavond hangplek, en er zijn vrijwel altijd spontane optredens van skateboarders, dansers en straatmuzikanten,

Nou zijn wij geen jeugd meer, maar we bleven toch even hangen om van de sfeer te genieten, want zoals ik al zei, het was zoals gewoonlijk erg gezellig.

Afgelopen dinsdagmorgen had ik een opvallend volle Inbox op mijn werk email, en dat kwam omdat er een heleboel mailtjes waren binnengekomen die allemaal betrekking hadden op onze aanstaande verhuizing naar Manila.

Zo meldden zich de persoon die onze verhuizing hier gaat coördineren, de persoon aan de andere kant die ons daar gaat opvangen, mijn aanspreekpunt bij Personeelszaken hier in KL en zo nog een aantal mensen. En al die mailtjes gingen gepaard met grote hoeveelheden vragenlijsten die moeten worden ingevuld.

De voorbereidingen voor onze verhuizing zijn dus nu officieel gestart en een van de eerste dingen die moeten worden geregeld is een medisch onderzoek, want er is een verklaring nodig van een arts dat we medisch “fit” genoeg zijn om te verhuizen. De afspraak daarvoor is dus al gemaakt voor aanstaande maandag.

Verder zijn er lijsten om in te vullen met wat we allemaal mee gaan nemen voor de verhuizers, wensenlijstjes voor tijdelijk verblijf en een huis in Manila, en een waslijst met documenten die allemaal overhandigd moeten worden voor het krijgen van een werkvisum. En met dat laatste zijn de Filipijnen nu wat mij betreft het lastigste land wat dat betreft, nog erger dan Rusland!

Het eerste wat ik gistermiddag deed toen ik uit mijn werk kwam was het kopen van een Touch ‘n Go kaart.

Ik kende het systeem al want veel automobilisten hebben een Touch ‘n Go apparaat waarmee je draadloos betaald in parkeergarages en bij tolpoorten, maar ik wist niet dat je ook gewoon losse kaarten had.

Die kaarten werken net als het nieuwe systeem in Nederland, je houdt de kaart tegen een lezer en bij aankomst doe je hetzelfde waarna het bedrag automatisch van je kaart wordt afgeschreven.

En daarmee houdt de vergelijking met Nederland ook gelijk op. Allereerst is die kaart dus heel handig omdat je hem voor heel veel toepassingen kunt gebruiken, en verder is de aanschaf een makkie. Je betaalt tien Ringgit (iets meer dan twee Euro) voor de kaart, stort er een saldo op (minimaal tien Ringgit) en weg gaat-ie. Overal kun je ze opladen, zelfs in het winkeltje in ons nieuwe kantoor, dus makkelijker kan het bijna niet.

Hier geen gezeik over één kaartsoort voor die en een andere kaartsoort voor die, of halve zolen die wel inchecken maar “vergeten” uit te checken en dan luidkeels klagen dat het systeem niet deugt, geen actiegroepen, niets van dat alles. Eén kaart voor van alles en voor iedereen hetzelfde tarief. Volkomen logisch zou je zeggen, alleen in Nederland wil het maar niet lukken. Waar zou dat toch aan liggen vraag je je af…

De mensen die mij al wat langer kennen weten dat als er een voorbijkomt dan moet ik gewoon omkijken. Het is een dwangmatige impuls die ik al heel lang heb, en ik kan er niks aan doen. Ik heb het over vliegtuigen.

Een week of wat geleden kwam ik erachter dat er in Kuala Lumpur een museum is van de Maleise luchtmacht bij een klein vliegveld midden in de stad. Vanmorgen pakte ik dus mijn camera in, zette het adres wat ik op het internet gevonden had in de routeplanner en ik ging op weg. Na een klein kwartiertje kwam ik in de straat waar het moest zijn, mijn routeplanner deelde mij opgewekt mee “Bestemming bereikt!”, en wat denk je: geen vliegveld te bekennen…

Ik snapte daar geen reet van, dus na enig klooien met de TomTom vond ik een “bijzondere plaats”, een vliegveld inderdaad. Ik stelde daar dus de TomTom op in en ging weer op weg. Na een kwartiertje over de tolwegen gereden te hebben begon ik toch wel nattigheid te voelen want er was nog steeds in zicht en ik ging voor mijn gevoel de verkeerde kant op.

Na een half uur bereikte ik dan toch het vliegveld Subang, wat er meteen al verkeerd uitzag: grote vliegtuigen ook waarvan ik zeker wist dat ze nooit van z’n levensdagen op dat kleine vliegveldje zouden kunnen landen. En inderdaad, ook geen museum te bekennen. Omdat ik geen flauw idee had waar ik was besloot ik het maar voor gezien te houden en terug naar huis te rijden.

Thuis gekomen ben ik meteen gaan uitzoeken wat er nou mis was gegaan. Twee dingen dus, het eerste was dat het adres op die website waar ik het gevonden had een volkomen verkeerde straat was en het tweede was dat er in de buurt van KL nog een ander vliegveld is, Subang inderdaad, en dat was tot voor kort de internationale luchthaven van Kuala Lumpur. Dit vliegveld ligt een kilometer of vijfentwintig ten westen van KL en dus alles behalve midden in de stad, zoals ik zelf ook al had geconstateerd.

Maar goed, ik weet nu waar het kleine vliegveld is, het heet Sungai Besi en de juiste straat staat in de TomTom. Echt waar. Volgende week een volgende poging…

Dankzij het Internet blijven we hier niet verstoken van het nieuws uit Nederland, ik lees iedere dag online de Nederlandse kranten en zelfs regelmatig de Kattekse Post en de Rainsburger. Maar we hebben hier ook een aantal Engelstalige Maleise kranten, zoiets als de Metro in Nederland die iedere dag in de hal van ons kantoorgebouw gratis mee te nemen zijn.

En het is interessant om te lezen dat Maleisië een aantal grote problemen gemeen heeft met een aantal landen in West-Europa zoals Nederland. Een van die problemen is bijvoorbeeld illegalen. Maleisië is een redelijk welvarend land en daarom een magneet voor illegalen voornamelijk vanuit Indonesië.

En ik las gisteren een rubriek met ingezonden brieven die zomaar in de Telegraaf had kunnen staan. Het waren voornamelijk mensen die niet begrijpen dat de regering zo weinig doet aan het probleem van de illegalen en de strekking van de brieven is ook hetzelfde: ze zijn illegaal dus eruit met die lui!

Er staat ook wel eens nieuws in wat je in Nederlandse kranten nooit zult lezen, zoals over een drugssmokkelaar die afgelopen weekend is veroordeeld tot de galg. Ja, wat dat betreft waarschuwen ze je niet voor niks op iedere vlucht hier naar toe, ze nemen hier tegen dat soort dingen geen halve maatregelen…

Ik heb al een tijdje niets meer laten horen van de bouwerij voor ons appartement maar dat is niet omdat het al klaar is, welnee! Het is nog steeds niet af al is het de laatste dagen plotseling ongewoon druk. Ze altijd al ‘s avonds aan het werk maar nu ook met groot materieel, gisteravond waren ze bezig het omliggende terrein te egaliseren met bulldozers.

Het begint aardig te vorderen en misschien is al die bedrijvigheid van de laatste dagen wel een teken dat er binnenkort opgeleverd moet gaan worden.

En ondertussen speculeren we nog steeds wat het nu moet worden. Riet dacht dat ze een keuken zag en ging dus weer voor appartementen, ik geloof daar niks van. Ten eerste omdat wat ze zag helemaal geen keuken was maar meer iets van lage wandkastjes, en de ruimte is gewoon veel te hoog voor gewone woonhuizen.

Hopelijk gaan we het nog af zien, want we weten het dus nog steeds niet. Wie het weet mag het zeggen…

In december had ik twee dozen meegekregen met daarin DVD’s met twee seizoenen van een mij onbekende serie, maar volgens mijn jongste zoon een echte aanrader. Tot nu toe heb ik nog geen gelegenheid (of zin) gehad om er eens naar te kijken maar omdat ik gistermiddag effe niks te doen had besloot ik om maar eens te kijken wat het was.

Ik bekeek dus de eerste aflevering van “Dexter” en eerlijk gezegd, ik vond het niet echt sensationeel. Ik dommelde zelfs halverwege op de bank weg, dus dat zegt wel genoeg denk ik. Het begon ook al meteen grof, met wat de hoofdpersoon bleek te zijn die iemand om zeep hielp met wat op een boormachine leek.

Niet helemaal mijn mijn smaak (ik weiger nog steeds hardnekkig om die imbeciele uitdrukking “mijn ding” te gebruiken), maar na een korte pauze op het balkon besloot ik om toch nog maar een aflevering te kijken.

Een tweede kans als het ware dus. En het is nu zondagavond en ik heb net de twaalfde aflevering gekeken…

We hadden vandaag een vrije dag ter compensatie van de verjaardag van de Koning van Maleisië die morgen jarig is.

De Koning van Maleisië is geen Koning door geboorte maar door verkiezing. Maleisië is in feite een federatie van een aantal kleinere koninkrijkjes met elk een eigen sultan, en uit negen van de sultanaten wordt iedere vijf jaar een nieuw staatshoofd gekozen. Het huidige staatshoofd is Sultan Mizan Zainal Abidin ibni AlMarhum Sultan Mahmud Al-Muktafi Billah Shah Al-Haj uit de provincie Terengganu.

De rol van de koning is voornamelijk ceremonieel, de eigenlijke macht ligt net als in Nederland bij het Kabinet geleid door een Premier. De huidige Koning werd gekozen op 13 december 2006 door de Conference of Rulers en zijn kroning was op 27 april 2007.

De viering van de verjaardag van het staatshoofd verloopt vergeleken bij onze eigen Koninginnedag nogal tammetjes. Er was vandaag van festiviteiten totaal geen sprake en van een nationale feestdag was weinig te merken. Dat komt gedeeltelijk omdat de eigenlijke viering natuurlijk morgen pas is maar ook omdat er niet zoveel aan wordt gedaan. Het is een vrije dag, en dat is genoeg…

Vergeleken met mijn eerste bezoek aan Kuala Lumpur in februari 2003 vallen er eigenlijk twee dingen meteen op, ten eerste dat er veel meer hoge gebouwen staan in de hele stad en ten tweede dat het aantal motorfietsjes drastisch is afgenomen in tegenstelling tot het aantal auto’s.

Dat laatste komt vooral omdat de Maleise regering de laatste jaren een beleid heeft gevoerd van “iedereen een auto”, om de binnenlandse auto-industrie te stimuleren door voornamelijk goedkope auto’s te produceren en buitenlandse auto’s met belasting heel erg duur te maken.

Hoewel er nog heel wat motorfietsjes rondrijden zie je toch nauwelijks meer dat ze, zoals in Vietnam nog steeds, als een soort muilezel gebruikt worden. Motorfietsjes die vijf hoog beladen zijn of met vier of vijf personen erop zie je bijna niet meer.

Wat niet veranderd is is de manier waarop de berijders van de motorfietsjes zijn gekleed. Een helm is verplicht, die hebben ze allemaal dan wel op maar vraag niet hoe: half op het achterhoofd, kinband los en vaak bovenop een pet of een hoofddoek.

En heel vaak hebben de bestuurders jassen aan die hebben ze dan steevast achterste voren dragen.

Eigenlijk is dat nog logisch ook want het is te warm om je jas dicht te doen en zo wappert de jas niet om je oren als je rijdt…