Het eerste wat ik gistermiddag deed toen ik uit mijn werk kwam was het kopen van een Touch ‘n Go kaart.

Ik kende het systeem al want veel automobilisten hebben een Touch ‘n Go apparaat waarmee je draadloos betaald in parkeergarages en bij tolpoorten, maar ik wist niet dat je ook gewoon losse kaarten had.

Die kaarten werken net als het nieuwe systeem in Nederland, je houdt de kaart tegen een lezer en bij aankomst doe je hetzelfde waarna het bedrag automatisch van je kaart wordt afgeschreven.

En daarmee houdt de vergelijking met Nederland ook gelijk op. Allereerst is die kaart dus heel handig omdat je hem voor heel veel toepassingen kunt gebruiken, en verder is de aanschaf een makkie. Je betaalt tien Ringgit (iets meer dan twee Euro) voor de kaart, stort er een saldo op (minimaal tien Ringgit) en weg gaat-ie. Overal kun je ze opladen, zelfs in het winkeltje in ons nieuwe kantoor, dus makkelijker kan het bijna niet.

Hier geen gezeik over één kaartsoort voor die en een andere kaartsoort voor die, of halve zolen die wel inchecken maar “vergeten” uit te checken en dan luidkeels klagen dat het systeem niet deugt, geen actiegroepen, niets van dat alles. Eén kaart voor van alles en voor iedereen hetzelfde tarief. Volkomen logisch zou je zeggen, alleen in Nederland wil het maar niet lukken. Waar zou dat toch aan liggen vraag je je af…