Dit was al weer onze laatste dag in Manila, we zijn rond het middaguur naar de luchthaven NAIA (Ninoy Aquino International Airport) vertrokken voor onze terugvlucht naar Kuala Lumpur en we waren vanavond om een uur of half negen thuis. Dat had makkelijk een uur eerder kunnen zijn maar uiteraard kwam onze taxi vanaf de luchthaven helemaal vast te zitten in de avondspits in het centrum van Kuala Lumpur.

Voor Riet was het de eerste kennismaking met Manila en die is door de vele regen vanwege de passerende tyfoon flink tegengevallen. Het is op dit moment regenseizoen op de Filipijnen en dus was het niet helemaal onverwachts maar zelfs voor mij was het de eerste keer dat ik hiermee werd geconfronteerd. En het idee dat er per jaar zo’n vijftien tot twintig van die tyfoons passeren is natuurlijk niet meteen een opsteker…

De eerste indruk van de stad was er ook een van gemengde gevoelens. Manila is niet te vergelijken met Kuala Lumpur want Maleisië is een van de meest welvarende landen in Zuid-Oost Azië terwijl de Filipijnen echt nog behoren tot de Derde-wereld landen. Er is heel veel armoede en dat is duidelijk te zien in de stad waar moderne wijken met wolkenkrabbers staan naast enorme wijken waar golfplaat, hout en karton de belangrijkste bouwmaterialen zijn.

Er staat tegenover dat de internationale gemeenschap er veel socialer is dan in Kuala Lumpur waar je toch veel meer op jezelf bent aangewezen. In Manila woont iedereen zo’n beetje in dezelfde wijk en er zijn vooral voor Riet heel veel verenigingen en als ze dat wil genoeg dingen te doen. En verder is er ook alles wat we hier hebben, dus dat wordt geen enkel probleem. Het enige waar we schijnbaar aan zullen moeten gaan wennen is een Tippi Wan in huis…

Dit was de dag waar Riet zich al weken op liep te verheugen, want vandaag zijn we met onze begeleidster en een makelaar naar huizen wezen kijken.

Betty, onze begeleidster, maakte vooraf weer de kanttekening dat het niet mogelijk was om al een huis te kiezen omdat we pas over ruim twee maanden arriveren en de huiseigenaar het huis zeker geen twee weken leeg laat staan, maar dat mocht de pret niet drukken.

Er waren acht huizen voor ons geselecteerd die we in de loop van de ochtend allemaal bezochten en daar zaten zeker weer potentiële kanshebbers bij. Sterker nog, het aantal huizen wat zonder meer afviel was kleiner dan het aantal huizen wat we eventueel wel zagen zitten.

Ikzelf had een duidelijke voorkeur voor huis nummer drie maar Riet was helemaal weg van nummer 6, een huis wat we al gekscherend het “Sound of Music huis” noemden.

De kans dat dat over twee maanden nog in de aanbieding zit lijkt mij vrij klein maar het schijnt dat het al zeven maanden leeg staat dus wie weet. Mocht het inderdaad nog te huur zijn tegen die tijd dan is de keuze van Riet in ieder geval al gemaakt.

Op de foto zie je Riet op de galerij van het “Sound of Music huis”, en inderdaad, dat stuk daarachter en dat zwembad horen er allemaal bij…

Er liggen hier vlak bij ons kantoor in de wijk Alabang in Manila twee hotels, het Vivere waar Riet en ik nu zitten en het Bellevue. Als we in oktober aankomen in Manila zitten we waarschijnlijk een aantal weken in een van deze hotels voordat we in een huis kunnen trekken, dus het is wel van belang dat we goed kijken in welk hotel we willen gaan zitten.

Het Vivere was voor mij tot nu toe favoriet, omdat het qua ligging vrijwel om de hoek van het kantoor is en de kamers erg mooi zijn. Meer heb ik zelf in principe niet nodig als ik hier voor mijn werk ben maar voor Riet is dat natuurlijk anders. Het Vivere heeft een klein restaurant, wat wel weer erg mooi gelegen is op de 31e verdieping met een fraai dakterras, maar verder is er weinig vertier. Er is geen koffiehoek of zoiets, een erg klein zwembad, en toen het vandaag de hele dag regende was er voor Riet dan ook erg weinig te beleven.

Riet wilde dan ook vanavond in het Bellevue gaan eten zodat we daar ook eens konden gaan kijken. Het Bellevue ligt ook op maar een paar minuten lopen van het kantoor en ik ben er ook al eens geweest. Ik was toen niet onder de indruk van de kamers, tenminste niet in vergelijking met het Vivere, maar Riet kijkt met andere ogen.

Het Bellevue blijkt een Chinees restaurant te hebben, een heel mooi en groot zwembad met mooie terrassen, een grote bar met restaurant op de 22 verdieping (zonder terrassen weliswaar maar wel met een live band iedere avond) en een Starbucks naast de deur.

We willen nog even navragen hoe de kamers er uit zien waar we voor in aanmerking komen en als dat ook in orde is lijkt onze keus wel gemaakt. In de praktijk is het uiteindelijk toch meer voor mijzelf dan voor Riet denk ik want als het hotelverblijf langer dan twee weken gaat duren stuur ik haar toch terug naar Nederland tot we het huis in kunnen. Voor mijn gemoedsrust, mijn bloeddruk en mijn huwelijk…

We hoefden eindelijk eens niet vroeg op dus we konden vandaag eens lekker uitslapen. Toch moesten we ons nog haasten toen we rond een uur of negen wakker schrokken want het ontbijt in het hotel van de Country Club was maar tot tien uur. Aan het ontbijt troffen we alle collega’s die net als wij niet waren gaan golfen. Terwijl we zaten eten landde er vlak naast het gebouw een helikopter die iemand kwam afzetten die ook vandaag even een balletje wilde slaan…

Tegen elven vertrokken alle niet-golfers terug met de bus naar Manila waar we om een uur of kwart over twaalf aankwamen. Riet deed eerst nog een tukje want die was blijkbaar nog niet helemaal uitgeslapen, maar daarna werd het toch tijd voor serieuze dingen. We namen een kijkje in de naast het hotel gelegen Festival Mall, een groot winkelcentrum, waar we verscheidene meubelzaken vonden en tot onze verrassing heel wat van onze gading.

Het lijkt er dus op dat meubels kopen in Manila ons weinig problemen zal gaan opleveren, en dat is alvast een zorg minder voor onze aanstaande verhuizing.

Vroeg op vanmorgen want we moesten rond een uur of zeven met de taxi naar de luchthaven van Kuala Lumpur voor onze vlucht naar Manila.

Onderweg hadden we een aardig voorval, we zagen een taxi staan die het duidelijk had begeven en een jongeman ernaast die vertwijfeld probeerde een andere taxi aan te houden. We vroegen onze chauffeur te stoppen en lieten de jongeman bij ons instappen.

Het was een jonge knul uit Kazachstan die helemaal in paniek was omdat hij bang was dat hij zijn vlucht niet zou halen. We stelden hem gerust (hij had tijd zat) en hielpen hem op de luchthaven zijn incheckbalie te vinden. Hij was voor het eerst op vakantie, wist heg noch steg en sprak gebrekkig Engels, en hij was duidelijk dolblij met onze hulp.

Onze vlucht verliep soepel, we waren in no time door alle controles heen en binnen een uur zaten we al in het Vivere Hotel in Alabang, de voorstad van Manila waar ons kantoor is en waar we gaan wonen. Op mijn vraag wat Riet vond van Manila was het antwoord, hoe kan het ook anders, “Nou, niks…”.

‘s Avonds aten we in het restaurant van het hotel op de 31e verdieping, en we zaten in eerste instantie op het balkon. We hadden net besteld en ons drankje gekregen toen we de eerste spetters voelden.

We hadden nog amper de tijd om naar binnen te vluchten maar zelfs daar zaten we niet droog want de wind joeg de regen naar binnen. Het personeel moest met man en macht de schuifdeuren sluiten waarbij eerst tafels en stoelen moesten worden versleept.

Na een kwartier was het al weer droog, maar onze eerste mini-tyfoon hebben we al gehad…

De eerste werkdag na de vakantie wordt steevast altijd besteed aan het lezen van achterstallige email en dat zijn er in mijn geval altijd wel een paar honderd. Dat was deze keer niet anders, maar er kwam al vroeg op de dag een interruptie. Er blijkt namelijk aanstaande vrijdag en zaterdag een Teambuilding Evenement te zijn, oftewel een personeelsfeest. Alleen is dat wel in Manila en ik had ondertussen weliswaar de emailtjes erover al gelezen maar besloten dat dat op zo korte termijn toch niks ging worden.

Totdat er een belletje kwam dat onze grote baas er eigenlijk wel op stond dat ik ook zou komen. Nou zouden Riet en ik volgende week toch al naar Manila gaan, dus ik ben gaan regelen dat mijn vlucht naar Manila van aanstaande maandag verzet zou worden naar overmorgen. Terwijl ik daarmee bezig was werd ook duidelijk dat echtgenotes ook uitgenodigd zijn dus Riet mocht in principe ook mee. Ik heb gelijk naar huis gebeld om te vragen of ze het zag zitten om op donderdag al gelijk mee te gaan. Dat was geen probleem, want het vooruitzicht om het hele weekend alleen te zitten leek haar niks.

Nadat vanmiddag de bevestiging kwam dat het gelukt was om mijn vlucht om te zetten en het hotel te verlengen. Meteen na het werk ben ik naar een kantoor van Malaysia Airlines gegaan om te proberen ook Riet’s ticket omgeboekt te krijgen. En ook dat lukte, weliswaar met bijbetaling, maar ze gaat nu op donderdag dus gelijk met mij mee.

Zijn we net thuis, kunnen we gelijk weer gaan pakken…

Ons bezoek aan Nederland zit er al weer op. De afgelopen dagen zijn grotendeels verpest door het bar slechte weer al was er gelukkig ook nog af en toe een zonnetje, zoals op vrijdag. De meeste tijd is besteed aan familie en vrienden, met veel etentjes, en dat maakte een heleboel goed.

En zo is het vandaag al weer afscheid nemen en het zal wel een aardig tijdje gaan duren voor we weer in Nederland zijn. Hoogstwaarschijnlijk is onze verhuizing naar de Filipijnen dan al achter de rug en zijn we daar een beetje gesetteld, met hopelijk een huis want dat is het eerste wat we moeten gaan regelen daar.

De komende weken zullen we dus heel veel bezig zijn met de aanstaande verhuizing maar gelukkig krijgen we tussendoor ook nog bezoek van familie en vrienden en dat is altijd gezellig. Maar vandaag is het vertrekdag, wij gaan vanavond weer terug naar ons thuis in Kuala Lumpur.

Dit weekend was in Weert in Noord-Limburg weer het drie-daagse Bospop festival, en ik had een kaart geregeld voor de zondag.

Martin besloot deze week om met me mee te gaan voor de gezelligheid en samen vertrokken we rond een uur of een vanmiddag richting Weert. De muziek was al begonnen toen we aankwamen maar we hadden nog niks gemist van hetgeen we wilden zien. Of liever gezegd wat ik wilde zien want voor Martin was het allemaal redelijk onbekend.

Na een paar opwarmertjes, niet echt veel van mijn gading trouwens, begon om kwart voor zes Thin Lizzy. Hoewel ze nooit meer de oude zijn geworden na het overlijden van frontman Phil Lynott treden ze in wisselende samenstelling nog steeds op, als een soort coverband van hun eigen muziek want iets nieuws doen ze al jaren niet meer. Ze hebben nu zelfs een bassist die een regelrechte Lynott kloon is en daar ook erg zijn best voor doet. Het maakt het een beetje een karikatuur van de oude Thin Lizzy, maar desondanks zijn de ouwe nummers nog steeds heel best aan te horen.

Tussendoor bezochten we nog even de Walter Trout band en daarna was de beurt aan de Black Country Communion, een band rond bassist Glen Hughes en gitarist Joe Bonamassa. Het moet gezegd, het stond als een huis en klonk erg goed. Het publiek was dan ook erg enthousiast, maar het meest verbazend voor ons waren twee oudere heren (mijn leeftijd dus…) die met plastic gitaren het hele optreden mee stonden te “spelen”. Ik heb Martin gevraagd me onmiddellijk te laten opsluiten als ik ook dergelijke neigingen ga krijgen…

De afsluiter was mijn favoriete band Dream Theater en dat was weergaloos! Dit is de eerste tournee met de nieuwe drummer en het is duidelijk dat de vervanging van de originele drummer geen enkel effect op de muziek heeft. De setlist bevatte een paar verrassende nummers, en er waren ook wat technische problemen maar de muziek is nog steeds fenomenaal.

Het optreden van Dream Theater was pas om half een afgelopen en het werd dus een latertje, we waren om drie uur vannacht thuis.

Al jarenlang probeer ik ieder jaar een reünie te regelen met een aantal voormalige Shell collega’s. De samenstelling van de groep is wel wat veranderd door de jaren maar er is inmiddels een vaste koppel ontstaan van vijf mensen. We kennen elkaar vrijwel allemaal vanaf mijn eerste werkdag bij Shell, dit jaar eenentwintig jaar geleden.

De foto is gemaakt in 1998 op een terrasje op de Coolsingel in Rotterdam, bij een van de eerste keren dat we voor zo’n gelegenheid bij elkaar kwamen.

Hier waren sommige echtgenotes er ook bij, evenals een aantal collega’s die in de loop der jaren buiten beeld zijn geraakt.

Het is daarna op een enkel jaar na iedere keer weer gelukt om deze reünie te organiseren, zo ook vandaag.

We hadden afgesproken in Rotterdam, net als de afgelopen jaren, omdat dat redelijk centraal ligt en voor iedereen makkelijk te bereiken is. En toevallig of niet, het was ook in het toenmalige Rotterdamse kantoor van Shell op het Hofplein waar we elkaar als collega’s hebben leren kennen toentertijd.

Karel, Walter, Willem en Joop, het was weer ouderwets gezellig en hopelijk tot volgend jaar!

Vakantie klinkt leuk maar we hebben hier in Nederland een vollere agenda dan we normaal gesproken hebben. Daar zitten veel leuke dingen bij maar ook een aantal zakelijke aangelegenheden en daar zit je in je vakantie eigenlijk niet op te wachten.

Er moet uiteraard weer van alles geregeld worden voor onze verhuizing naar de Filipijnen. Daar zit ook weer heel veel papierwerk bij, met veruit de meeste rompslomp die we tot nu toe hebben gehad. Zo moeten we een aantal documenten overleggen voor onze visa, zoals geboortebewijzen en onze huwelijksakte. Dat moet allemaal worden vertaald en gecertificeerd door een notaris, maar daarna ook nog eens gelegaliseerd bij de Filipijnse ambassade. De ambassade in het land waar die documenten zijn uitgegeven welteverstaan, en dat is dus in Nederland. Daarom is het maar goed dat we twee weken hier zijn anders hadden we toch een logistiek probleem gehad.

De meeste benodigde documenten hadden we nog van vorig jaar maar geboortebewijzen zijn nieuw op de lijst. Vanmorgen gingen Riet en ik dus naar het Gemeentehuis in Katwijk en zowaar, ruim drie kwartier later stonden we buiten met internationale geboortebewijzen. Die heb ik vanmiddag meteen naar ons hoofdkantoor in Den Haag gebracht waar een hele vriendelijke jongedame die ik nog ken van vorig jaar voor alles gaat zorgen.

Als alles goed gaat hebben we dus volgende week de belangrijkste zaken van de papierwinkel rond.

De laatste werkdag voor de vakantie! Gisteravond hebben we zo’n beetje alles al gepakt wat we mee willen nemen, vanavond nog een paar laatste dingetjes en dan gaan we om een uur of half acht richting de luchthaven. Riet loopt zoals gewoonlijk de hele dag al warm want er is niet veel meer te doen dan afwachten tot we vertrekken. Voor mij dus wel lekker dat ik nog een gewone werkdag heb, dan gaat de tijd wat sneller. Tenminste, zo lijkt het.

We vliegen vanavond om kwart voor elf met KLM naar Schiphol, een vlucht van een uur of elf en een half, en we komen dus morgenochtend tegen zessen ‘s morgens aan. Robin en Chantal moeten dus erg vroeg op om ons op te halen…

Als alles goed gaat komt het volgende bericht dus uit Nederland, waar het mooie weer nu wij eraan komen ineens op schijnt te zijn. Leuk hoor…