We hebben er de afgelopen tijd nauwelijks last van gehad op een incidentele bijt na maar nu lijkt het wel of we een heuse muggenplaag hebben. Het is eigenlijk deze week pas begonnen toen we opeens ontdekten dat we weer regelmatig besprongen werden door bijtgrage en vrijwel onzichtbare lastpakken.
Riet leeft zo’n beetje op het balkon en die heeft er dus de meeste last van want daar zitten de meesten. Eergisteren werd ze omzwermd door vijf exemplaren tegelijk die veel weg hadden van Japanse zelfmoordpiloten want ondanks het wanhopige meppen van Riet en haar kreten van “Wegwezen! Ik heb ge-Deet!” bleven ze aanvallen. Gisteren was het zelfs zo erg dat ik toen ik achter Riet naar buiten stapte twee exemplaren als bij toverslag op haar elleboog en haar onderbeen zag verschijnen.
Er zijn er inmiddels al heel wat platgemept maar het probleem is dat je ze eerst moet zien. En als dat het geval is dan ben je meestal al te laat, zoals in mijn geval toen ik dinsdag wakker werd en er een zag opstijgen vanaf mijn arm. Eergisteren werd ik te grazen genomen in de computerkamer, twee bulten op mijn wang, maar deze had pech: ik had de spuitbus met verdelger naast me staan en ik besproeide haar (want het schijnt dat alleen vrouwtjes steken) in volle vlucht. Ze ging neer als een Messerschmidt door luchtafweer…
Desondanks laat Riet zich niet afschrikken en blijft gewoon met haar iPad op het balkon bivakkeren. Met als maatregelen een ventilator op volle kracht (daar kunnen ze niet tegenop) en voornoemde spuitbus binnen handbereik…
Net als alle andere feestdagen in Maleisië is er op straat vrijwel niets bijzonders te zien, of het moest het extreem rustige verkeer zijn wat veroorzaakt wordt doordat heel veel mensen de stad uit zijn voor familiebezoek. Wel zijn er ‘s avonds overal heel veel mensen op de been en is er een enorme drukte in de restaurants.
Nu ze in ons huis in Rijnsburg wonen hebben ze uiteraard de zorg over onze kat Paula, maar Martin wilde graag nog een katje erbij. We hadden wel gezegd dat dat dan een jonkie zou moeten zijn omdat we anders toch wel problemen verwachten met Paula, en daar hebben ze dus rekening mee gehouden.
Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…
Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.
Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.
Het geeft wel aan hoe belangrijk het Malampaya project is voor de Filipijnen. Het project zorgt ervoor dat de Filipijnen voor gas onafhankelijk zijn en de twee nieuwe projecten die we aan het uitvoeren zijn als onderdeel van het Malampaya project moeten garanderen dat het gas onverminderd blijft stromen de komende jaren. Hoog bezoek dus voor ons project. Op de foto schudt de Managing Director van Shell Philippines, Sebastian Quinones, de hand van de General Manager van Fluor Daniel, Dan Spinks. Tussen hen in met het gele overhemd staat President Aquino en rechts naast Sebastian zit de baas van ons project en dus ook mijn grote baas, Antoine Bliek.
Uiteraard wandelden we ook even door het winkelcentrum en wat schetst onze verbazing bij wat we zagen op de tweede verdieping: een winkel met een terrasje met een opschrift wat we onmiddellijk herkenden: “Huize van Wely, Sinds 1922”!
Het was voor mij ook de eerste keer naar de bioscoop in KL en dus ook mijn eerste kennismaking met de Gold Card. Het blijkt een hele aparte zaal te zijn en niet zoals ik dacht een gedeelte van een grotere zaal. Er is een aparte ingang, net als de business class bij luchtvaartmaatschappijen, en als je binnenkomt vragen ze wat je wilt drinken. Je moet dan even wachten in de luxe lounge en dan wordt je naar je plaats gebracht.
We bleven dus allemaal zoveel mogelijk uit de zon, om aan het eind van de dag te constateren dat het wel iets maar toch niet alles had uitgemaakt, we waren allemaal weer een graadje erger verkleurd. Echt ernstig was het niet maar we waren toch hier en daar aardig rood gekleurd.
Dat het vandaag bewolkt was en dus niet echt strandweer kwam best uit want we wilden ook wat van de omgeving gaan zien.
We vertrokken vanmorgen om half tien en kwamen om een uur of half twee aan bij het Hyatt Resort in Kuantan. We waren er eigenlijk al om even over half een maar er blijkt een McDonalds te zijn vrijwel naast het Hyatt.