Vrijwel het eerste wat we deden toen we aankwamen in Maleisië was het aanschaffen van een Prepaid telefoonkaart, en omdat we geen idee hadden namen we de eerste de beste die we tegenkwamen, van een provider die DiGi heet. Riet gebruikt die kaart nog steeds en we hebben inmiddels een paar dingen ontdekt. We weten nu dat in Europa telefoneren schandalig duur is en ook waarom vrijwel iedereen hier, zelfs degenen met nauwelijks een broek aan hun kont, een mobiele telefoon heeft.

Telefoneren is hier namelijk bespottelijk goedkoop. Riet kwam een paar maanden geleden tot de ontdekking dat ze niet door haar beltegoed heen kwam. Het werkt namelijk zo dat als je voor tien Ringgit tegoed koopt, je er tien dagen mee kunt bellen. Daarna vervalt je saldo niet maar je kunt dan alleen nog maar gebeld worden. Als je weer wilt bellen moet je nieuw tegoed kopen, bijvoorbeeld voor twintig Ringgit en dan kun je weer twintig dagen bellen.

Riet belde eigenlijk zelden met haar mobiel dus had ze op een gegeven moment 120 RM saldo. Dus besloot ze naar haar zus in Nederland te gaan bellen en er eens lekker wat beltegoed doorheen te jagen. Na een half uur praten hing ze op en kreeg gelijk een sms-je, ze had voor 13 RM verbruikt maar omdat ze een lang gesprek met het buitenland had gevoerd kreeg ze 6 RM bonus erbij…

Om kort te gaan, sindsdien belt ze zich een ongeluk naar Nederland met haar mobiel. Ze heeft zelfs een keer op een zaterdagavond drie uur achter elkaar zitten bellen met iedereen die maar opnam en had daar vervolgens nog geen 40 RM mee verbruikt, na aftrek van alle bonussen….

En even voor de duidelijkheid, er gaan dus meer dan vier Ringgits in een Euro…