Voor mij was vandaag de een na laatste werkdag, en dat was nog een rommelige ook. Ik moest allereerst met de metro naar het Maxis gebouw naast het KLCC voor het bijwonen van een vergadering. Eigenlijk was ik van plan daar vandaag te blijven werken maar ik had de lader van mijn laptop vergeten en aangezien de batterij al aardig leeg was besloot ik om een uur of tien al weer te vertrekken naar ons eigen kantoor in Damansara.

De vraag was hoe er te komen want de shuttle bus vanaf KL Sentral, notabene vlak voor de deur van ons hotel, rijdt alleen in de ochtend- en avondspits. Ik moest dus een taxi nemen, en ik heb een verschrikkelijke hekel aan taxi’s. Niet alleen Maleise taxi’s maar taxi’s in het algemeen, overal en altijd.

Het zal hier niet anders zijn dan overal, maar ook hier in KL proberen de taxi chauffeurs je te belazeren als ze denken dat je een toerist bent.

Vorige week vrijdag nog, Riet en ik moesten naar Damansara en daar kom je met het openbaar vervoer simpelweg niet. De metro brengt je tot Bangsar en vandaar moet je dus een taxi nemen. Er stopte een joviale Indiër (vrijwel alle taxi chauffeurs zijn hier Indiërs) en die “vergat” toen hij wegreed de meter te resetten. Het bedrag van de vorige klant stond er nog op, twaalf en een halve Ringgit in plaats van het normale starttarief van drie Ringgit. “Is er wat met je meter?” vroeg ik dus, “want dan kun je ons er gelijk weer uit laten.” “Foutje”, zei de man grijnzend, “even de meter vergeten…”

Hij had nu door dat we geen toeristen waren en begon dus een vrolijk gesprek over van alles en nog wat, ondertussen even vrolijk over vluchtstroken rijdend met waanzinnige snelheden (zijn “private road” noemde hij die…), auto’s links en rechts inhalend en brommertjes bijna van de sokken rijdend.

Erg op ons gemak zaten we niet omdat hij tijdens het rijden ook nog voortdurend naar ons en dus achterom zat te kijken, maar we waren er wel in een kleine tien minuten. Voor de somma van acht Ringgit…