Het is eigenlijk pas morgenavond Halloween maar het is nu al duidelijk te merken dat er aan dit feest op de Filipijnen erg veel aandacht wordt besteed. Je ziet overal versieringen met vooral veel spinrag, doodshoofden en heksen, en vandaag zag je overal kinderen en zelfs ook volwassenen rondlopen die verkleed waren in een Halloween kostuum.

In de Festival Mall was zelfs een modeshow georganiseerd waar het mooiste Halloween kostuum werd gekozen, en daar was heel veel belangstelling voor.

Voor mij is Halloween alleen bekend vanwege de kostuums en het langs de deuren gaan van kinderen voor “Trick or Treat”, maar dan eigenlijk nog alleen van de televisie. In de Verenigde Staten is het een enorm groot feest en onder de invloed van de Amerikanen, die nog een tijdje bezetters van de Filipijnen zijn geweest, is het blijkbaar ook naar hier overgeslagen. In Nederland heb ik er eigenlijk nooit zo veel van gemerkt, al begint het feest ook daar onder druk van de commercie de kop op te steken. Eigenlijk wist ik ook helemaal niet wat het nu eigenlijk voor feest was, en daarvoor hebben we tegenwoordig gelukkig het Internet.

Het is dus de avond voor Allerheiligen, en van oorsprong is het een Keltisch feest. De Kelten geloofden dat op deze avond, die de omslag was naar het donkere jaargetijde, de geesten van overledenen zouden proberen terug te keren via het lichaam van een levende. Om de geesten af te weren droegen de mensen die avond maskers om ze af te schrikken.

Later werd het feest min of meer overgenomen door de Christelijke Kerk, hoofdzakelijk om er zieltjes mee te winnen en daarom werden de “heidense elementen” overgenomen. Veel later kwamen daar door de Amerikaanse invloeden ook nog de uitgeholde pompoenen met uitgesneden griezelgezichten bij, en zo is blijkbaar het huidige Halloween ontstaan.

Weten we dat alvast voor volgend jaar, want dan komen de kinderen ook bij ons langs de deur…

Een welkome afwisseling op het werk vandaag! We hebben het de laatste weken heel erg druk, en eigenlijk is dat niks bijzonders voor een project met een strakke planning en een scherpe deadline, maar toch was er vandaag tijd vrij gemaakt voor een teambuilding dag.

Zoals ik al eerder had verteld wordt een van onze projecten uitgevoerd door het bedrijf Fluor, wat in hetzelfde gebouw zit als wij, en eigenlijk is dat de reden dat ik nu in Manila werk.

De samenwerking met Fluor is nu een paar maanden oud en onze beide managements hadden besloten dat het tijd werd om eens nader kennis te maken met elkaar, en daarom was er vandaag een gezamenlijke teambuilding dag georganiseerd. Het was voor mij een thuiswedstrijd want het gebeuren vond plaats in het Vivere hotel. Ik hoefde vanmorgen dus alleen maar met de lift naar de tweede verdieping naar de grote zaal. Het werd een gezellige dag waarbij ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Uiteraard waren er de onvermijdelijke gezelschapsspelletjes maar het leukste was toch de presentatie over de culturele verschillen tussen “Oost” en “West”.

Iedereen had wel anekdotes over wat ze was overkomen door het onbekend zijn met elkaar’s cultuur, en heel veel was van zowel beide kanten heel herkenbaar. Er werd veel gelachen en je kunt dus wel stellen dat het een heel erg geslaagde dag was!

Het lijkt er nou toch echt op dat het gaat gebeuren hoor! Ik geef toe dat ik nogal sceptisch was ten aanzien van “ons huis” en dat had te maken met alle problemen die mijn collega’s hadden gehad. Ik geloofde simpelweg niet dat wij wel zonder al te veel problemen en binnen een redelijke tijd een huis zouden vinden. Maar het nieuws van vandaag is erg goed, de afspraak is gemaakt voor de overdracht, volgende week vrijdag de 4e november.

Het meeste van wat er aan het huis moest gebeuren is volgens de laatste berichten vrijwel allemaal gedaan, deze week en in het weekend wordt er de laatste hand aan gelegd. In de loop van de volgende week wordt het dan voor de oplevering ook nog eens helemaal schoongemaakt. Kortom, het ziet er goed uit!

Enige minpuntje tussen al dat goeie nieuws is onze scheepsvracht want die wordt vrijwel zeker veel te laat afgeleverd. Het schip komt de 30e oktober pas aan in Manila is de verwachting, en omdat er daarna twee feestdagen volgen zal het lossen pas in de loop van de volgende week gebeuren. Daarna duurt het nog minstens zeven dagen voordat de hele zaak is ingeklaard door de douane dus ik verwacht de aflevering pas in de loop van de week na de verhuizing. Misschien nog net op tijd voordat Riet terug is, maar veel hoop heb ik er niet op.

Wat ik vandaag wel ontdekt heb is waar het schip zich nu bevindt. Ik weet dat onze vracht op een containerschip zit met de naam “ACX Crystal” en dat ligt, overigens volgens schema, op dit moment in de haven van Singapore.

Vanmorgen ben ik ouderwets door het lint gegaan. En daar had ik dacht ik een heel erg goede reden voor. Meerdere zelfs.

Allereerst kwam het bericht dat onze scheepsvracht zoveel vertraging had dat het schip op 30 oktober pas de haven van Manila binnenloopt. Aangezien de 5e november de geplande verhuisdatum is gaan onze spullen dus nu helemaal never nooit meer op tijd afgeleverd worden en dat geeft een heleboel rompslomp. Zo zal ik voor een paar dagen dus het een en ander moeten gaan kopen om de dagen tot de aflevering door te komen.

En toen kwam het bericht dat het wel tot eind januari of zelfs wel begin maart kan duren voordat de procedure voor het krijgen van een werkvisum is afgerond. Ja, en toen ben ik dus ontploft.

Het niet hebben van een werkvisum betekent dus dat ik geen Filipijns rijbewijs kan aanvragen en ik mag maar drie maanden na aankomst rijden op mijn Internationale rijbewijs. Ook kan ik geen telefoon abonnement voor mijn iPhone regelen want ook daarvoor moet ik een werkvisum hebben. En het mooiste van alles, ik mag het land niet uit totdat de procedure is afgerond…

Ik ben dus meteen begonnen met een aantal emails te versturen, onder andere naar Personeelszaken en naar mijn baas. En die kwam al snel met nieuws wat een stuk beter klonk. Hij zei dat ik gewoon moest reizen wanneer dat nodig was en eventuele problemen met de procedure lekker op te laten lossen door het bedrijf wat alles regelt. Hetzelfde bedrijf dus wat mij vertelde dat ik het land niet uit mag. Het blijkt dus nu dat er maar heel beperkte perioden zijn dat ik niet kan reizen, en omdat dat bedrijf niet precies weet wanneer dat is zeiden ze maar dat ik helemaal niet mag reizen. En voor een Filipijns rijbewijs is er mogelijk ook beter nieuws, want ik heb dan nog wel geen werkvisum, maar wel een bewijs dat het is aangevraagd en dat schijnt ook te gebruiken te zijn.

Niet alles is dus opgelost, maar het ziet er nu voor tenminste een paar dingen wel een heel stuk beter uit.

Het leven in een hotel lijkt heel luxueus en comfortabel, maar dat is maar schijn. Het is en blijft een hotel en ik kan dus niet wachten tot ik ons ons eigen huis kan intrekken. Niet dat er verder iets mis is met het hotel zelf, dat is prima en de service is uitstekend.

Wat zo langzamerhand wel irritant begint de worden is de overdreven vriendelijkheid van het personeel. Om te beginnen loopt er enorm veel personeel, en soms vraag je je af wat die allemaal doen. Er staat er altijd een bij de ingang om de deur open te doen, die doet verder niets anders. Bij de lift staan er overdag twee om voor je op de knop te drukken, en er lopen er tussendoor ook nog een heleboel rond.

En ze zijn allemaal superbeleefd. Het is de hele dag van letterlijk iedereen die je tegenkomt, “Goodmorning, Sir!”, “How are you, Sir!”, “Have a nice day, Sir”!”. En altijd buitengewoon vriendelijk, nooit met een sacherijnig gezicht. En het maakt niet uit hoe vaak je ze tegenkomt op een dag, het gaat continue door! En niet alleen in het hotel hoor, ook in winkels en in de kroeg, “How are you, Sir!”, “Good afternoon, Sir!”…

Het is uiteraard de training, de Filipino’s zijn zo opgevoed en getraind, dus ze weten niet beter, zo is me door Filipijnse collega’s verteld. Waarschijnlijk is het ook een beetje de Amerikaanse invloed, daar schijnt het hetzelfde te zijn, maar af en toe wordt je er als nuchtere Nederlander helemaal gestoord van.

Toch probeer ik net zo vriendelijk terug te lachen en antwoord terug te geven. Het is tenslotte allemaal goed bedoeld, nietwaar…

Gisteravond was het weer Quiz Night in de “Union Jack” en hoewel er voor mij wel een tafel was gereserveerd had ik geen team. Riet zit in Nederland en Mappet en Lab waren allebei niet op kantoor vandaag. Gelukkig was er animo genoeg dus het kostte vrijwel geen moeite om een paar andere collega’s op te trommelen.

De eerste die ik vroeg was mijn buurman op kantoor, Fairuz. Mijn collega Brian was op bezoek vanuit KL en het kwartet werd compleet gemaakt door Kail. Aangekomen in de pub bleek Mappet toch gekomen te zijn, en er waren nog drie collega’s die spontaan aanschoven. En zo hadden we dus in ons team een Nederlander, een Engelsman, een Maleisiër, een Chinees en vier Filipina’s. Dat moest wel goed komen dachten we.

En het kwam ook bijna goed. Bijna, want we eindigden weer op een tamelijk roemloze plaats als gedeelde vijfde al moet gezegd dat de verschillen heel klein waren. Zo klein zelfs dat als we niet zo stronteigenwijs waren geweest om vier antwoorden te veranderen die we in eerste instantie goed hadden dan waren we zelfs als tweede geëindigd.

Nou ja, volgende week weer een nieuwe kans. Op de foto zie je de Festival Supermall gezien vanuit mijn hotelkamer. De Union Jack Tavern bevindt zich in het middengedeelte op de begane grond.

Ik had vorige week al melding gemaakt van het drama met onze zeevracht, maar het bleek vandaag dat het nog altijd een graadje erger kan. Onze spullen worden hoogst waarschijnlijk al veel te laat afgeleverd omdat ze pas afgelopen zondag zijn verscheept, maar alle hoop dat het misschien nog goed zou komen werd vandaag de grond in geboord. Ik kreeg namelijk bericht dat het schip vertraging heeft vanwege het slechte weer en dat betekent dat de aankomstdatum van 21 oktober dus vrijwel zeker niet gehaald gaat worden.

Dat gaat in de praktijk betekenen dat ik de eerste dagen in het huis (vooropgesteld dat de 28e nog steeds door gaat) dus zonder spullen zit. Dus geen lakens, geen handdoeken, geen pannen, geen bestek en geen borden. En omdat dat nou eenmaal erg lastig is zal het wel weer betekenen dat we deze spullen allemaal moeten gaan aanschaffen ter overbrugging van misschien maar een paar dagen.

Nog een ander probleem is dat mijn bankpas niet meer werkt. De bank was even vergeten te vertellen dat je binnen een bepaalde tijd je pincode moet veranderen, en aangezien er geen enkele aanwijzing komt dat dat moet gebeuren doe je dat dus niet als je het niet weet. De collega met wie ik samen naar de bank was geweest had me al gewaarschuwd, het was hem ook gebeurd en ook hij wist nergens van. Het ligt dus beslist niet aan mijn slechte gehoor!

Maar goed, vanavond ben ik even langs de “Union Jack” gelopen om zeker te stellen dat ik morgenavond een tafel heb voor de Quiz Night. Het bleek allang geregeld, want ik werd welkom geheten met “Hi Mister Willem, you want same table tomorrow?”. Kijk, dat noem ik nou klantvriendelijk.

Eigenlijk wilde ik daarna gelijk weer weg gaan maar mijn Chinese collega Wei Ping zat alleen aan de bar, en dan moet je je af en toe ook sociaal kunnen opstellen, nietwaar…

Niets is vervelender als je wel geld hebt maar er niet aan kunt komen. Youp van ‘t Hek zou zeggen, “Dat moet ik even uitleggen”, en dat ga ik ook doen. Sinds afgelopen maandag hebben we een bankrekening hier op de Filipijnen, alleen staat er uiteraard nog geen cent op. Dat is lastig want nu moeten we voor ons levensonderhoud dus tappen met onze buitenlandse kaarten en dat kost… precies, geld! Bovendien, de bedragen die je kunt tappen zijn beperkt en soms komt het wel eens voor dat je wat meer geld nodig hebt.

Tot nu toe ging alles voorspoedig want we hebben de meubels die we hebben gekocht allemaal met onze credit card kunnen betalen, en dat was een mooie meevaller. Maar die mazzel hield vandaag op want we wilden een auto kopen, en die moet hier betaald worden met geld. Contant geld.

We hebben het afgelopen weekend nagedacht over de auto die we zaterdag hebben uitgezocht, nog even getwijfeld, toch maar de diesel, of toch maar niet, maar we besloten dat onze eerste keus het toch maar moest gaan worden. Maar omdat hier geldt (met dt), boter bij de vis, zaten we met een probleem want we hebben dus geen geld.

Nou ja, we hebben wel wat, maar alleen in Nederland en Maleisië en niet hier. De vraag was hoe dit het beste kon worden opgelost, en uiteindelijk lukte het Riet vanmiddag en veel makkelijker dan we hadden verwacht. Hoewel collega’s hadden bezworen dat het niet kon kun je dus wel gewoon je Euro’s in een Filipijnse Pesos rekening storten. Daardoor hebben we sinds vanmiddag gelukkig weer de beschikking over de nodige liquide middelen.

En zo zijn we dus sinds vanavond de eigenaar van een grote, dikke, witte Toyota Fortuner, met een 2.7 liter motor. Zijn we ook gelijk van die discussie af wie de grootste zuipschuit in de familie is…

De dag begon regenachtig, maar in de loop van de ochtend werd het droog op een paar spetters na. Die paar spetters maken het altijd spannend want afgelopen week voelden we ook een keer een paar spetters, op nog geen honderd meter van de ingang van het hotel, en waren we verzopen nat toen we de deur bereikten.

Maar we waagden het er toch op, we gingen zonder paraplu en lopend richting Alabang Centre, op korte afstand van het hotel, waar een aantal auto-handelaren zitten, want we moeten tenslotte ook een auto hebben hier. Mijn collega’s hadden een zaak getipt waar ik volgens hen goed zaken zou kunnen doen, en aangekomen bij de zaak zagen we inderdaad al een paar karretjes staan die ons op het eerste gezicht wel bevielen.

Er waren twee auto’s waar ik in eerste instantie naar wilde kijken. De eerste, een Mitsubishi Montero Sport (zeg maar een iets grotere uitgave van de Outlander), was niet voorradig. Maar dat gaf eigenlijk niet, want de gemiddelde vraagprijs voor deze hier zeer populaire auto bleek ruim boven het budget te liggen wat ik van plan was uit te geven.

Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit.

We hebben er een optie op genomen omdat we er toch nog even over na wilden denken, maar we hebben inmiddels al besloten dat deze het toch maar moet gaan worden…

Zoals ik al had verteld was een van de eerste dingen die we deden nadat we waren aangekomen het regelen van een prepaid telefoonkaart. Dat lukte eigenlijk zonder problemen, we hadden op het internet al snel gevonden wat de grootste provider is op de Filippijnen, en daarvan was een winkel in het winkelcentrum wat naast het hotel ligt. De kaart was snel aangeschaft en we waren dus vanaf afgelopen zondag in ieder geval weer bereikbaar.

Ik ben ook gaan kijken voor een abonnement voor mijn iPhone want ik verwachtte geen telefoon “van de zaak” meer te krijgen. Tot mijn verbazing vertelde mijn maat van de IT afdeling me maandag dat ik wel degelijk een zakelijk mobieltje zou krijgen. En ik was nog verbaasder dat die afgelopen dinsdag al op mijn bureau lag.

We hebben dus nu allebei al een Filipijns telefoonnummer en dat betekent dat we weer bereikbaar zijn. Bovendien heb ik ook nog een vaste telefoon op mijn bureau staan. Hier zijn al onze telefoonnummers:

Riet mobiel: +63 929 842 3055

Willem Mobiel: +63 917 820 3460

Willem Werk: +63 2406 4261

We hebben vandaag van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze omgeving een beetje te verkennen en de eerste dringende zaken te regelen. Hoewel het zowel voor Riet als voor mij niet de eerste keer is dat we in dit hotel verblijven in Manila is de situatie natuurlijk nu heel anders. Konden we tot voor kort vrijblijvend rondkijken, nu is het zaak om te kijken waar de meubelzaken zitten, waar de supermarkten, waar de banken, en noem maar op.

Vlak naast het hotel ligt een gigantisch winkelcentrum, de Festival Supermall (te zien rechts op de foto van gisteren), en daar gingen we heen om in ieder geval pasfoto’s te laten maken die nodig zijn voor onze immigratie procedure. Dat lijkt simpel en de vraag zal ongetwijfeld zijn, “Hadden jullie dat niet in KL al kunnen doen?”, maar het ligt toch iets anders. We hebben namelijk foto’s nodig in twee formaten, 2 bij 2 inch en 1 bij 1 inch. En die formaten zijn totaal afwijkend van de doorsnee pasfoto’s en er was ons dus geadviseerd om dat maar hier te laten doen omdat ze hier bekend zijn met deze vreemde formaten.

Wat we ook hebben geregeld is een prepaid telefoonkaart voor Riet, want het blijkt dat haar Maleise kaart hier toch verbindingsproblemen oplevert. Na alvast wat vooronderzoek gedaan te hebben op het Internet wisten we wat we zochten, en we vonden van de betreffende provider Smart een winkel waar we alles konden regelen. Voor mijn iPhone moet ik ook nog wat regelen maar dat heeft nu minder haast.

Tenslotte hebben we een enorm grote supermarkt verkend en geconstateerd dat de meeste gangbare dingen in Riet’s woorden “geen drol” kosten. Met name op de alcoholische dranken gaan we hier een vermogen besparen ten opzichte van Maleisië…

Morgen is mijn eerste werkdag, en hopelijk voor Riet is het weer dan beter dan vandaag want hoewel de dag heel goed begon trok in de loop van de dag een regenfront over. We zijn dan ook teruglopend van de Mall zeiknat geregend.